តើអ្នកបានរកឃើញកំណប់នោះ ហើយឬនៅ?
មានពេលមួយ លោកចន(John) និងអ្នកស្រីម៉ារី(Mary) កំពុងតែបណ្តើរឆ្កែរបស់ពួកគេ នៅក្នុងទីធ្លាផ្ទះរបស់ពួកគេ ហើយក៏បានឃើញកំប៉ុងច្រេះចាប់មួយ ដែលបានផុសចេញពីដី ដោយសារភ្លៀងធ្លាក់កាលពីពេលថ្មីៗនេះ។ ពួកគេក៏បានយកកំប៉ុងនោះ ចូលក្នុងផ្ទះ ហើយក៏បានបើកវាមើល ឃើញកំណប់កាក់មាសជាច្រើន ដែលមានអាយុជាង១០០ឆ្នាំ។ ពួកគេក៏បានត្រឡប់មកកន្លែងនោះវិញ ហើយក៏បានរកឃើញកំប៉ុង៧ទៀត ដែលមានកាក់មាស ១៤២៧កាក់ជាសរុប។ ពួកគេក៏បានការពារកំណប់ដែលពួកគេបានរកឃើញនោះ ដោយយកវាទៅកប់នៅកន្លែងផ្សេង។
កំណប់កាក់មាសនោះ(មានតម្លៃ១០លានដុល្លា) ត្រូវបានគេហៅថាកំណប់សេឌល រីជ ជាការរកឃើញកំណប់ធំបំផុត ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តអាមេរិក។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីរឿងប្រៀបប្រដូច ដែលក្នុងនោះ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលថា “មួយទៀត នគរស្ថានសួគ៌ក៏ប្រៀបដូចជាកំណប់កប់ទុកក្នុងចំការ ដែលកាលណាមនុស្សម្នាក់បានឃើញ នោះក៏លាក់ទុក រួចចេញទៅ លក់របស់ទ្រព្យខ្លួនទាំងអស់ដោយអំណរ ដើម្បីនឹងទិញចំការនោះ”(ម៉ាថាយ ១៣:៤៤)។
រឿងនិទានអំពីកំណប់ជាច្រើន បានធ្វើឲ្យមនុស្សមានការស្រមើរស្រមៃ ក្នុងរយៈពេលជាច្រើនសតវត្សរ៍កន្លងមកនោះ ទោះការរកឃើញកំណប់ ជារឿងដែលកម្រនឹងកើតមានក៏ដោយ។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូល អំពីកំណប់មួយប្រភេទ ដែលមនុស្សគ្រប់គ្នា សុទ្ធតែអាចរកបាន ដោយគ្រាន់តែសារភាពអំពើបាបរបស់ខ្លួន ហើយទទួលជឿ និងដើរតាមទ្រង់(យ៉ូហាន ១:១២)។
ពេលដែលយើងបានទទួលកំណប់នោះហើយ វានឹងមិនបាត់បង់ទៅណាឡើយ។ ឲ្យតែយើងលះបង់ជីវិតចាស់របស់យើង ហើយស្វែងរកព្រះទ័យព្រះជាម្ចាស់ យើងនឹងបានស្គាល់តម្លៃដ៏សក្តិសមរបស់ទ្រង់។ តាមរយៈ “ព្រះគុណដ៏ធ្ងន់លើសលប់របស់ទ្រង់ ដោយសេចក្តីសប្បុរស ដែលទ្រង់ផ្តល់មកយើង ក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ”(អេភេសូរ…
អធិស្ឋានដោយមិនរសាយចិត្ត
មានពេលមួយ លោកខេវិន(Kevin) បានជូតទឹកភ្នែកចេញពីភ្នែករបស់គាត់ ខណៈពេលដែលគាត់បានដកក្រដាស់មួយសន្លឹកឲ្យភរិយាខ្ញុំអាន។ គាត់ដឹងថា ខ្ញុំនិងភរិយារបស់ខ្ញុំកំពុងតែអធិស្ឋានឲ្យកូនស្រីរបស់យើង វិលត្រឡប់មករកព្រះយេស៊ូវវិញ។ គាត់ប្រាប់យើងថា គាត់បានរកឃើញសំបុត្រនេះ នៅក្នុងព្រះគម្ពីររបស់ម្តាយគាត់ បន្ទាប់ពីម្តាយគាត់លាចាកលោក ហើយគាត់សង្ឃឹមថា សំបុត្រនេះនឹងបានលើកទឹកចិត្តយើង។ ក្នុងសំបុត្រនោះ យើងបានឃើញពាក្យនៅខាងលើ ដែលម្តាយគាត់បានសរសេរថា “ជូនចំពោះកូន ខេវិន”។ នៅខាងក្រោមពាក្យនេះ ម្តាយគាត់បានសរសេរសេចក្តីអធិស្ឋាន សូមឲ្យគាត់ទទួលសេចក្តីសង្រ្គោះ។
លោកខេវិនក៏បានពន្យល់ថា គាត់ដាក់សំបុត្រនោះជាប់ខ្លួន ក្នុងការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់គាត់ នៅថ្ងៃនោះ។ ម្តាយគាត់បានអធិស្ឋានឲ្យគាត់ជាង៣៥ឆ្នាំ។ គាត់បានវង្វេងចេញពីព្រះ ហើយក្រោយមក គាត់ក៏បានវិលត្រឡប់មករកព្រះអង្គវិញ។ គាត់បានមើលមកយើងយ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់ ហើយញញឹម ទាំងទឹកភ្នែក។ រួចគាត់ប្រាប់យើង កុំឲ្យឈប់អធិស្ឋានឲ្យកូនស្រីរបស់យើងឡើយ ទោះជាត្រូវចំណាយពេលយូរប៉ុណ្ណាក្តី។
ពាក្យលើកទឹកចិត្តរបស់គាត់ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំគិត អំពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូវ អំពីការអធិស្ឋាន ដូចដែលមានចែងក្នុងកណ្ឌគម្ពីរលូកាថា “នោះព្រះអម្ចាស់ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលជាពាក្យប្រៀបប្រដូចទៅគេ ដើម្បីនឹងបង្ហាញថា ត្រូវតែអធិស្ឋានជានិច្ច ឥតរសាយចិត្តឡើយ”(លូកា ១៨:១)។
ក្នុងរឿងនោះ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលអំពី “ចៅក្រុមទុច្ចរិត”(ខ.៦) ដែលបានឆ្លើយតបចំពោះការអង្វរករបស់ស្រ្តីម្នាក់ ដោយសារគាត់មិនចង់ឲ្យនាងរំខានគាត់ទៀត។ ហើយទ្រង់ក៏បាននិយាយអំពីភាពខុសគ្នាងរវាងចៅក្រុមនោះ និងព្រះវរបិតានៃយើងដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ដែលបានយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះយើងយ៉ាងខ្លាំង ហើយសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងចូលមករកទ្រង់។ យើងនឹងមានចិត្តចង់អធិស្ឋាន ពេលណាយើងដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់ស្តាប់យើង ហើយស្វាគមន៍ការអធិស្ឋានរបស់យើងជានិច្ច។—JAMES BANKS
ព្រះពរដែលព្រះបានឲ្យយើងខ្ចី
មុនពេលយើងញាំអាហារថ្ងៃត្រង់រួមគ្នា មិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំ ដែលមានឈ្មោះ ចេហ្វ(Jeff) ក៏បានឱនក្បាលអធិស្ឋានថា “ឱព្រះវរបិតា សូមអរព្រះគុណព្រះអង្គ សម្រាប់ការប្រទានខ្យល់ ឲ្យយើងខ្ញុំដកដង្ហើម ហើយបានប្រទានអាហារឲ្យយើងខ្ញុំបរិភោគ”។ កាលនោះលោកចេហ្វទើបតែបាត់បង់ការងារ ដូចនេះគាត់ក៏បានទុកចិត្តព្រះជាម្ចាស់អស់ពីចិត្ត ហើយពេលដែលគាត់ទទួលស្គាល់ថា អ្វីៗទាំងអស់ជាកម្មសិទ្ធិរបស់ទ្រង់ ខ្ញុំមានការប៉ះពាល់ចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។ ខ្ញុំក៏បានសួរខ្លួនឯងថា តើខ្ញុំបានទទួលស្គាល់ ដោយស្មោះអស់ពីចិត្តទេថា សូម្បីតែរបស់ដែលយើងត្រូវការចាំបាច់បំផុត និងអ្វីៗទាំងអស់ក្នុងជីវិតខ្ញុំ គឺជាកម្មសិទ្ធិរបស់ទ្រង់ ហើយទ្រង់គ្រាន់តែបានអនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំប្រើពួកវាប៉ុណ្ណោះ?
ពេលដែលស្តេចដាវីឌបានទទួលដង្វាយពីប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល សម្រាប់ការសាងសង់ព្រះវិហារ នៅទីក្រុងយេរូសាឡិម ទ្រង់បានអធិស្ឋានថា “តើទូលបង្គំជាអ្វី ហើយរាស្ត្ររបស់ទូលបង្គំនេះជាអ្វី ដែលយើងខ្ញុំរាល់គ្នាអាចនឹងថ្វាយដង្វាយយ៉ាងនេះ ដោយស្ម័គ្រពីចិត្តបាន ដ្បិតគ្រប់របស់ទាំងអស់មកពីទ្រង់ យើងខ្ញុំរាល់គ្នាបានយកតែពីព្រះហស្តទ្រង់ ថ្វាយដល់ទ្រង់វិញ” ហើយទ្រង់ក៏បានមានបន្ទូលទៀតថា “អ្វីៗជារបស់ផងព្រះជាម្ចាស់ទាំងអស់”(១របាក្សត្រ ២៩:១៤,១៦)។
ព្រះគម្ពីរបានចែងថា សូម្បីតែ “សមត្ថភាព នៅក្នុងការបង្កើតទ្រព្យសម្បត្តិ” និងប្រកបរបរចិញ្ចឹមជីវិត ក៏មកពីទ្រង់ផងដែរ(ចោទិយកថា ៨:១៨)។ យើងស្គាល់ថា អ្វីទាំងអស់ដែលយើងមាន គឺសុទ្ធតែទ្រង់ឲ្យយើងខ្ចីប្រើ។ ការទទួលស្គាល់បែបនេះ បានលើកទឹកចិត្តយើង កុំឲ្យក្តាប់យករបស់របរ នៅក្នុងលោកិយនេះ ហើយរស់នៅដោយដៃ និងចិត្តដែលបើកទូលាយ ដើម្បីចែករំលែកដល់អ្នកដទៃ ដោយចិត្តជ្រះថ្លា ដោយអរព្រះគុណព្រះជាម្ចាស់ សម្រាប់សេចក្តីសប្បុរសដែលយើងបានទទួលពីទ្រង់ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។
ព្រះជាម្ចាស់ជាអ្នកចែករំលែកដ៏សប្បុរស ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់យ៉ាងខ្លាំង បានជាទ្រង់ប្រទានព្រះរាជបុត្រាទ្រង់…
កុំប្រៀបធៀប
មានពេលមួយមិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំ ឈ្មោះ ស៊ូ(Sue) បាននិយាយថា “ថ្ងៃណាមួយ ខ្ញុំនឹងបង្ហោះរឿងនេះ នៅក្នុងហ្វេសប៊ុក គឺមិនគ្រាន់តែបង្ហោះចំណុចល្អៗប៉ុណ្ណោះទេ”។ កាលនោះនាងកំពុងបញ្ចេញមតិ អំពីការញាំអាហារ ជាមួយស្វាមីរបស់នាង ធ្វើឲ្យខ្ញុំផ្ទុះសំណើច ហើយក៏បានធ្វើឲ្យខ្ញុំគិតពិចារណាផងដែរ។ បណ្តាញសង្គមអាចមានប្រយោជន៍ដល់យើង ដោយវាជួយឲ្យយើងភ្ជាប់ទំនាក់ទំនង និងអធិស្ឋានឲ្យមិត្តភក្តិ ដែលនៅឆ្ងាយពីយើង។ តែបើយើងមិនប្រុងប្រយ័ត្នទេ វាអាចនាំឲ្យយើងគិតអំពីជីវិត តាមទស្សនៈដែលខុសពីការពិត។ យើងប្រហែលជាឃើញមនុស្សជាច្រើន បានបង្ហោះ “រឿងល្អៗ” តែយើងអាចយល់ច្រឡំ ដោយនឹកស្មានថា ពួកគេកំពុងរស់នៅ ក្នុងជីវិត ដែលគ្មានបញ្ហា ហើយឆ្ងល់ថា ហេតុអ្វីខ្លួនយើងចេះតែជួបញ្ហា ខុសពីអ្នកដទៃ។
ការប្រៀបធៀបខ្លួនឯង ជាមួយអ្នកដទៃ ប្រាកដជានាំឲ្យយើងមិនសប្បាយចិត្តមិនខាន។ ពេលដែលពួកសាវ័កប្រៀបធៀបខ្លួនឯង ជាមួយអ្នកដទៃ(មើល លូកា ៩:៤៦ ២២:២៤) ព្រះយេស៊ូវក៏បានហាមឃាត់ពួកគេភ្លាម។ បន្ទាប់ពីទ្រង់បានមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ មិនទាន់បានប៉ុន្មានផង ទ្រង់បានប្រាប់លោកពេត្រុស អំពីការរងទុក្ខ ដែលគាត់នឹងទទួល ដោយសារសេចក្តីជំនឿរបស់គាត់។ បន្ទាប់មក លោកពេត្រុសក៏បានងាកទៅលោកយ៉ូហាន ហើយទូលសួរទ្រង់ថា “ព្រះអម្ចាស់អើយ តើអ្នកនោះនឹងបានដូចម្តេចទៅ?” ព្រះយេស៊ូវក៏បានឆ្លើយថា “បើសិនជាខ្ញុំចង់ឲ្យអ្នកនោះនៅ ទាល់តែខ្ញុំមក នោះតើអំពល់អ្វីដល់អ្នក ចូរឲ្យអ្នកមកតាមខ្ញុំចុះ”(យ៉ូហាន ២១:២១-២២)។
ត្រង់ចំណុចនេះ ព្រះយេស៊ូវបានចង្អុលបង្ហាញលោកពេត្រុស ឲ្យដឹងថា…
ការអធិស្ឋាន និងការលូតលាស់
ពេលដែលភរិយារបស់មិត្តភក្តិខ្ញុំ កើតជម្ងឺវង្វេង ការផ្លាស់ប្តូរ ដែលបានបណ្តាលមកពីជម្ងឺនេះ បានធ្វើឲ្យជីវិតគាត់ជួបភាពជូរចត់។ គាត់ចាំបាច់ត្រូវចូលនិវត្តន៍មុនពេលកំណត់ ដើម្បីមើលថែភរិយាគាត់ ហើយខណៈពេលដែលជម្ងឺនេះមានសភាពកាន់តែធ្ងន់ធ្ងរឡើងៗ នាងត្រូវការការថែទាំកាន់តែខ្លាំង។
គាត់ប្រាប់ខ្ញុំថា គាត់ខឹងនឹងព្រះជាម្ចាស់ណាស់ ប៉ុន្តែ ពេលដែលគាត់អធិស្ឋានអំពីរឿងនេះ កាន់តែច្រើន ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានបើកបង្ហាញអ្វីដែលបានកប់ក្នុងចិត្តគាត់ និងបង្ហាញឲ្យដឹងថា គាត់មានភាពអាត្មានិយមប៉ុណ្ណា នៅក្នុងជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់គាត់។ គាត់ក៏បាននិយាយសារភាពទាំងទឹកភ្នែកថា នាងបានឈឺដប់ឆ្នាំហើយ ប៉ុន្តែ ព្រះជាម្ចាស់បានជួយគាត់ ឲ្យមានទស្សនៈ និងគំនិតខុសពីមុន។ សព្វថ្ងៃនេះ ខ្ញុំបានធ្វើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ចំពោះនាង ហើយខ្ញុំក៏បានធ្វើថ្វាយព្រះយេស៊ូវផងដែរ។ ការមើលថែនាង គឺជាឯកសិទ្ធិដ៏អស្ចារ្យ ក្នុងជីវិតគាត់”។
ជួនកាល ព្រះជាម្ចាស់ឆ្លើយតបការអធិស្ឋានរបស់យើង ដោយមិនបានប្រទានអ្វីដែលយើងចង់បាននោះទេ តែទ្រង់ជំរុញចិត្តយើង ឲ្យមានការផ្លាស់ប្រែ។ មានពេលមួយ ហោរាយ៉ូណាសមានកំហឹងឆួលឡើង ដោយសារព្រះជាម្ចាស់ប្រោសប្រណីដល់ទីក្រុងនីនីវេ ដែលជាទីក្រុងដ៏អាក្រក់ ឲ្យជៀសផុតពីការបំផ្លិចបំផ្លាញ។ ពេលនោះ ព្រះអង្គក៏បានបណ្តាលឲ្យរុក្ខជាតិមួយដើមដុះឡើង ដើម្បីឲ្យគាត់មានម្លប់ជ្រក នៅពេលថ្ងៃក្តៅ(យ៉ូណាស ៤:៦)។ បន្ទាប់មក ទ្រង់ក៏បានធ្វើឲ្យវាក្រៀមស្វិត។ ពេលលោកយ៉ូណាសរអ៊ូរទាំ ព្រះទ្រង់ក៏បានឆ្លើយតបថា “ការដែលឯងខឹងពីដំណើរដើមវល្លិនោះ តើគួរឬ?”(ខ.៧-៩)។ លោកយ៉ូណាសគិតតែពីខ្លួនឯង បានជាគាត់ឆ្លើយថា ដែលគាត់ខឹងនោះ គឺត្រូវហើយ។ ប៉ុន្តែ ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានជំរុញចិត្តគាត់ ឲ្យគិតពីអ្នកដទៃ…
សេចក្តីស្រឡាញ់ដែលជ្រាលជ្រៅជាង
ពេលដែលលោកអេដវីន ស្តាតុន(Edwin Stanton) បានជួបលោកអាប្រាហាំ លីនខិន(Abraham Lincoln) ដែលជាប្រធានាធិបតីអាមេរិក ជាលើកទីមួយ គាត់បានប្រមាថលោកលីនខិន ដោយផ្ទាល់ខ្លួន និងជាលក្ខណៈអាជីព ហើយថែមទាំងហៅគាត់ថា “សត្វដៃវែង”ទៀតផង។ ប៉ុន្តែ លោកលីនខិនបានឲ្យតម្លៃ ចំពោះសមត្ថភាពរបស់លោកស្តាតុន ហើយក៏បានសម្រចចិត្តអត់ឱនទោសឲ្យគាត់ ព្រមទាំងតែងតាំងគាត់ ឲ្យមានមុខតំណែងដ៏សំខាន់ ក្នុងគណៈរដ្ឋមន្រ្តី ក្នុងអំឡុងសម័យសង្រ្គាមស៊ីវិលអាមេរិក។ ក្រោយមក លោកស្តាតុនក៏កើតមានសេចក្តីស្រឡាញ់ ចំពោះលោកលីនខិន ដោយរាប់អានគ្នាជាមិត្តភក្តិ។ លោកស្តាតុន គឺជាអ្នកដែលបានអង្គុយនៅក្បែរគ្រែរបស់លោកលីនខិន ពេញមួយយប់ បន្ទាប់ពីលោកប្រធានាធិបតីរូបនេះ ត្រូវគេបាញ់សម្លាប់នៅក្នុងសាលមហោស្រព ហ្វ៊ដ ហើយក៏បាននិយាយខ្សិកខ្សួល ទាំងទឹកភ្នែក អំពីមរណៈភាពរបស់គាត់ថា “ចាប់ពីពេលនេះទៅ មនុស្សគ្រប់សម័យកាល នឹងនឹកចាំពីគាត់”។
ការផ្សះផ្សាគឺជារឿងដ៏ល្អ។ សាវ័កពេត្រុសបានចង្អុលបង្ហាញដល់អ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវ អំពីរឿងនេះ ដោយសរសេរសំបុត្រប្រាប់ពួកគេថា “តែមុនដំបូងបង្អស់ ត្រូវឲ្យអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្តីស្រឡាញ់គ្នា ឲ្យអស់ពីចិត្ត ដ្បិតសេចក្តីស្រឡាញ់នឹងគ្របបាំងអំពើបាបជាអនេកអនន្ត”(១ពេត្រុស ៤:៨)។ ពេលដែលខ្ញុំបានអានសំបុត្ររបស់លោកពេត្រុស ត្រង់ចំណុចនេះ ខ្ញុំគិតថា ពេលលោកពេត្រុសកំពុងសរសេរសំបុត្រនេះ គាត់ប្រហែលជាកំពុងតែគិត អំពីកាលដែលគាត់បានបដិសេធព្រះយេស៊ូវ (លូកា ២២:៥៤-៦២) និងអំពីការអត់ទោសបាប ដែលព្រះយេស៊ូវបានប្រទានដល់គាត់ ក៏ដូចជាយើងរាល់គ្នា នៅលើឈើឆ្កាង។
សេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ជ្រាលជ្រៅ ដែលព្រះយេស៊ូវបានបង្ហាញចេញ…
គ្រឹះដ៏រឹងមាំ នៃសេចក្តីសង្ឃឹម
ខ្ញុំមានសត្វឆ្កែមួយក្បាល ឈ្មោះ “ប៊ែរ” ជាពូជសត្វឆ្កែប្រមាញ់ឡាប្រាដូ ដែលមានទម្ងន់ជាង៥០គីឡូក្រាម។ ខ្ញុំបានដាក់ទឹកឲ្យវាផឹក នៅក្នុងចានដែកដ៏ធំមួយ នៅកៀនជ្រុងជញ្ជាំងផ្ទះបាយ។ ពេលណាទឹកក្នុងចានរីងអស់ វាមិនបានព្រុស ឬយកជើងទៅកាយចានដែកនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ វាផ្តេកខ្លួន និងរង់ចាំយ៉ាងស្ងាត់ស្ងៀម នៅក្បែរចានដែកនោះ។ ជួនកាល វាត្រូវរង់ចាំជាច្រើននាទី ប៉ុន្តែ វាបានរៀនទុកចិត្តថា ខ្ញុំនឹងដើរចូលក្នុងផ្ទះបាយ ឃើញវានៅទីនោះ ហើយផ្តល់ឲ្យវានូវអ្វីដែលវាត្រូវការជាមិនខាន។ ជំនឿដ៏សាមញ្ញដែលវាមានចំពោះខ្ញុំ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំថា ខ្ញុំត្រូវទុកចិត្តព្រះកាន់តែខ្លាំង។ នេះជាមេរៀនអំពីសេចក្តីជំនឿដ៏ប្រសើរ ដែលខ្ញុំអាចរកបាន ពីកន្លែងដែលខ្ញុំមិននឹកស្មានដល់។
ព្រះគម្ពីរបានចែងថា “សេចក្តីជំនឿ នោះគឺជាចិត្តដែលដឹងជាក់ថានឹងបានដូចសង្ឃឹម ជាសំគាល់ពីការដែលមើលមិនឃើញ”(ហេព្រើរ ១១:១)។ ព្រះជាម្ចាស់ គឺជាគ្រឹះនៃការទុកចិត្ត និងការដឹងជាក់ ហើយទ្រង់នឹងប្រទានរង្វាន់ ដល់អ្នកដែលស្វែងរកទ្រង់ អស់ពីចិត្ត(ខ.៦)។ ព្រះជាម្ចាស់ មានព្រះទ័យស្មោះត្រង់ ចំពោះព្រះបន្ទូលសន្យា ដែលទ្រង់ប្រទានដល់អ្នកដែលជឿ និងចូលមករកទ្រង់ តាមរយៈព្រះយេស៊ូវ។
ជួនកាល ការមានជំនឿ នៅក្នុង “ការអ្វី ដែលយើងមើលមិនឃើញ” គឺមិនមែនជាការងាយទេ។ ប៉ុន្តែ យើងអាចសម្រាក ដោយទុកចិត្តចំពោះសេចក្តីល្អ និងចរិយាសម្បត្តិដែលមានក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ដោយទុកចិត្តថា ប្រាជ្ញាទ្រង់ មានភាពល្អឥតខ្ចោះ ក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់ សូម្បីតែនៅពេលដែលយើងត្រូវរង់ចាំទ្រង់ឆ្លើយតបក៏ដោយ។…
អ្វីៗត្រឡប់ជាថ្មីឡើង
ខ្ញុំមានចំណាប់អារម្មណ៍ ចំពោះកន្លែងដែលគេយករថយន្តចាស់ៗទៅគរចោល។ ខ្ញុំចិត្តធ្វើការជួសជុលរថយន្ត ហេតុនេះហើយ ខ្ញុំក៏បានធ្វើដំណើរជាញឹកញាប់ ទៅកន្លែងប្រភេទនោះ ដែលនៅមិនឆ្ងាយពីផ្ទះខ្ញុំ។ វាជាកន្លែងដ៏ឯកោ ដែលមានសម្លេងខ្យល់ថ្ងួចថ្ងូរកាត់តាមចន្លោះដែកអេតចាយដែលគេបោះបង់ចោល ដែលពីមុន ពួកវាជារបស់ទ្រព្យដ៏មានតម្លៃរបស់នរណាម្នាក់។ ឡានខ្លះបានខូចទ្រង់ទ្រាយអស់ ខ្លះបាក់បែក ហើយចាស់ ហើយខ្លះទៀតក៏លែងមានប្រយោជន៍អ្វីតទៅទៀត។ ពេលខ្ញុំកំពុងតែដើរ នៅចន្លោះឡានទាំងនោះ ដែលគេបានតម្រៀបជាជួរ ជួនកាល មានឡានមួយធ្វើឲ្យខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍ ហើយខ្ញុំក៏បានឆ្ងល់ថា តើឡាននោះបានឆ្លងកាត់ដំណើរផ្សងព្រេងអ្វីខ្លះ ក្នុងមួយជីវិតរបស់វា។ មនុស្សម្នាក់ៗសុទ្ធតែមានរឿងផ្ទាល់ខ្លួន សម្រាប់ចែកចាយ ដូចជាកញ្ចក់ដែលឆ្លុះមើលអតីតកាល ដោយយើងម្នាក់ៗកាលពីមុន សុទ្ធតែប្រាថ្នាចង់បានអ្វីៗដែលទាន់សម័យ តែក្រោយមក ក៏បានហួសសម័យ ដោយជៀសមិនរួចពីដំណើរនៃពេលវេលា។
ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមានចំណង់ចំណូលចិត្តជាពិសេស នៅក្នុងការយករបស់ចាស់ៗ ទៅកែឆ្នៃឲ្យមានជីវិតថ្មីឡើង។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំហាក់ដូចជាបានយកជ័យជម្នះដ៏តូចមួយ មកលើពេលវេលា និងភាពអន់ថយ ពេលណាខ្ញុំអាចយកគ្រឿងបន្លាស់ចាស់ៗដែលគេបោះចោល ហើយធ្វើឲ្យវាមានជីវិតថ្មីឡើង ឬមានប្រយោជន៍ នៅក្នុងការជួសជុលរថយន្តណាមួយ ឲ្យអាចប្រើប្រាស់ឡើងវិញបាន។
ជួនកាល រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកគិត អំពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូវ ដែលបានចែង នៅក្នុងចុងបញ្ចប់នៃព្រះគម្ពីរថា ព្រះអង្គកំពុងតែធ្វើឲ្យអ្វីៗទាំងអស់ថ្មីឡើង (វិវរណៈ ២១:៥)។ ព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ត្រង់ចំណុចនេះ និយាយសំដៅទៅលើការដែលព្រះជាម្ចាស់ស្តាឡើងវិញ នូវស្នាព្រះហស្តទ្រង់ ដែលរាប់បញ្ចូលទាំងអ្នកជឿទ្រង់ ដើម្បីធ្វើឲ្យពួកគេថ្មីឡើង។ ជាការពិតណាស់ អស់អ្នកដែលទទួលជឿ ឬនៅក្នុងព្រះយេស៊ូវ…
ព្រះអម្ចាស់នៃពេលវេលា
កាលពីពេលកន្លងទៅ ខ្ញុំបានធ្វើការងារសំណង់ នៅផ្ទះរបស់កូនប្រុសខ្ញុំ ដែលត្រូវធ្វើដំណើរពីផ្ទះខ្ញុំទៅ ដោយចំណាយពេល៣ម៉ោង។ កិច្ចការនោះបានចំណាយពេលអស់ជាច្រើនថ្ងៃ លើសពីការរំពឹងទុក ហើយជារៀងរាល់ពេលព្រឹក ខ្ញុំបានអធិស្ឋានសូមឲ្យព្រះទ្រង់ប្រទានពរឲ្យយើងបញ្ចប់កិច្ចការ នៅពេលថ្ងៃលិច។ ប៉ុន្តែ រៀងរាល់ពេលល្ងាច យើងចេះតែមានការងារកាន់តែច្រើន ដែលត្រូវធ្វើ។
ខ្ញុំក៏បានឆ្ងល់ថា ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំត្រូវចំណាយពេលច្រើនយ៉ាងនេះ? តើអាចមានមូលហេតុអ្វី ដែលបណ្តាលឲ្យមានការពន្យាពេល? ខ្ញុំក៏បានទទួលចម្លើយ នៅពេលព្រឹកបន្ទាប់។ ពេលខ្ញុំកំពុងរើសឧបករណ៍ជាងមួយឡើង ទូរស័ព្ទក៏បានរោទ៍ឡើង ហើយមានសម្លេងមនុស្សដែលខ្ញុំមិនស្គាល់បានបន្លឺឡើង ដោយភាពបន្ទាន់ថា “កូនស្រីរបស់អ្នកបានជួបគ្រោះថ្នាក់ ហើយក៏ត្រូវរបួស។ សូមមកទីនេះជាបន្ទាន់”។
កូនស្រីខ្ញុំ រស់នៅក្បែរកូនប្រុសខ្ញុំ ដូចនេះ ខ្ញុំត្រូវធ្វើដំណើរទៅរកគាត់ ដោយចំណាយពេលតែ១៤នាទីប៉ុណ្ណោះ។ បើសិនជាខ្ញុំនៅផ្ទះរបស់ខ្ញុំវិញ ខ្ញុំត្រូវចំណាយពេល៣ម៉ោង ក្នុងការធ្វើដំណើរទៅផ្ទះគាត់។ ខ្ញុំក៏បានបើកឡាន តាមពីក្រោយរថយន្តសង្រ្គោះបន្ទាន់ ហើយក៏បានកម្សាន្តចិត្តគាត់ មុនពេលគាត់ចូលវះកាត់។ ពេលខ្ញុំកំពុងអង្គុយកាន់ដៃគាត់ ខ្ញុំក៏បានដឹងថា បើសិនជាការងារសាងសង់របស់ខ្ញុំ មិនបានពន្យាពេលទេ នោះខ្ញុំមុខជាមិនបានទៅមើលកូនស្រីខ្ញុំទាន់ពេលឡើយ។
ពេលវេលារបស់យើងជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ខ្ញុំសូមលើកយករឿងរបស់ស្រ្តីម្នាក់ ដែលព្រះទ្រង់បានប្រោសកូនប្រុសនាងឲ្យរស់ឡើងវិញ តាមរយៈហោរាអេលីសេ(២ពង្សាវតាក្សត្រ ៤:១៨-៣៧)។ នាងបានចេញពីស្រុកកំណើត ដោយសារគ្រោះអត់ឃ្លាន ហើយប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមក នាងក៏បានវិលត្រឡប់មកវិញ ដើម្បីទូលអង្វរស្តេច ឲ្យប្រទានដីមកនាងវិញ។ នៅពេលនោះ ស្តេចកំពុងតែជជែកគ្នាជាមួយអ្នកបម្រើរបស់ហោរាអេលីសេ ឈ្មោះកេហាស៊ី។ កាលគាត់កំពុងតែថ្លែងទូលស្តេចពីរឿង ដែលលោកបានធ្វើឲ្យកូន…
តើនរណាកំពុងបើកបរ?
លោកធីម(Tim) គឺជាអ្នកជិតខាងរបស់ខ្ញុំ។ គាត់មានរូបតុក្កតាតូចមួយ នៅពីលើតាបឡូឡានរបស់គាត់។ វាជារូបតុក្កតា “សត្វចម្លែក” ដែលជាតួអង្គក្នុងសៀវភៅរឿងសម្រាប់កុមារ ដែលមានចំណងជើងថា កន្លែងរបស់សត្វចម្លែក។
កាលពីពេលកន្លងទៅ លោកធីមបានបើកឡានតាមពីក្រោយខ្ញុំ ក្នុងចរាចរណ៍ដ៏មមាញឹក ហើយក៏បានបើកឡានស្ទុះទៅមុខយ៉ាងលឿន ដើម្បីឲ្យទាន់ខ្ញុំ។ ពេលយើងទៅដល់ ខ្ញុំក៏បានសួរគាត់ថា “តើមុននេះ អ្នកបានឲ្យសត្វចម្លែកនោះបើកឡានរបស់អ្នកឬ?”
នៅថ្ងៃអាទិត្យបន្ទាប់ ខ្ញុំក៏បានភ្លេចយកក្រដាសអធិប្បាយព្រះបន្ទូលមកព្រះវិហារ។ ខ្ញុំក៏បានប្រញាប់បើកឡានលឿនដូចហោះ ចេញពីព្រះវិហារ ដើម្បីទៅយកក្រដាសនោះ ហើយក៏បានជ្រួសគ្នាជាមួយនឹងលោកធីម ដែលកំពុងតែបើកបរតាមផ្លូវនោះដែរ។ ក្រោយមក ពេលយើងជួបគ្នា គាត់ក៏បាននិយាយលេងថា “តើអ្នកបានឲ្យសត្វចម្លែកនោះ បើកឡានរបស់អ្នកឬ?” យើងក៏បានអស់សំណើច ប៉ុន្តែ គាត់បាននិយាយប៉ះពាល់ចិត្តខ្ញុំ។ តាមពិត ខ្ញុំគួរតែមានការប្រុងប្រយ័ត្ន នៅក្នុងការបើកបរឲ្យត្រូវល្បឿនកំណត់។
ពេលដែលព្រះគម្ពីរពិពណ៌នា អំពីអត្ថន័យនៃការរស់នៅ ដោយមានទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះជាម្ចាស់ គឺព្រះគម្ពីរបានលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យ “ថ្វាយផ្នែកទាំងអស់នៃខ្លួនយើង” ដល់ទ្រង់(រ៉ូម ៦:១៣)។ ខ្ញុំក៏បានចាត់ទុកការឆ្លើយតបរបស់លោកធីមនៅថ្ងៃនោះ ជាការរំឭកដ៏ស្រទន់ មកពីព្រះជាម្ចាស់ ឲ្យថ្វាយ “ជើងរបស់ខ្ញុំដែលជាន់ឈ្នាន់ល្បឿនរបស់ឡាន” ដល់ទ្រង់ ព្រោះខ្ញុំត្រូវថ្វាយគ្រប់ទាំងអស់ ដល់ទ្រង់ ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់។
មនុស្សគ្រប់គ្នាសុទ្ធតែអាចសួរខ្លួនឯងថា “តើនរណាជាអ្នកបើកបរ?” តើយើងបានអនុញ្ញាតឲ្យ “សត្វចម្លែក” ដែលជានិស្ស័យសាច់ឈាមនៃអំពើបាបចាស់ ដឹកនាំជីវិតយើង ដោយការព្រួយបារម្ភ ការភ័យខ្លាច…