រឿងធំជាង ក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីប
ពេលដែលលោកខូលីន(Colin) បើកប្រអប់ដាក់បំណែកកញ្ចក់ពណ៌ ដែលគាត់បានទិញ គាត់មិនបានឃើញបំណែកកញ្ចក់នោះទេ ផ្ទុយទៅវិញគាត់បានឃើញផ្ទាំងកញ្ចក់បង្អួចទាំងផ្ទាំងៗ។ គាត់ក៏បានស្រាវជ្រាវរកប្រភពដើមនៃកញ្ចក់បង្អួចនោះ ហើយក៏បានដឹងថា គេបានដោះកញ្ចក់បង្អួចទាំងនោះចេញពីព្រះវិហារ ដើម្បីការពារពួកវា ឲ្យរួចផុតពីការទំលាក់គ្រាប់បែក ក្នុងសម័យសង្រ្គាមលោកលើកទី២។ លោកខូលីន មានការស្ងើចសរសើរ ចំពោះទឹកដៃរបស់សិល្បករ និងរបៀបដែលគេតម្រៀបបំណែកកញ្ចក់ពណ៌ទំាងនោះ ចេញជារូបភាពដ៏ស្រស់ស្អាត។
និយាយដោយស្មោះត្រង់ទៅ មានពេលខ្លះ ខ្ញុំបានបើកមើលបទគម្ពីរមួយចំនួន ក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីប ដែលមានដូចជា ជំពូក ដែលរៀបរាប់ពង្សាវតារមួយចំនួន ហើយភ្លាមៗនោះ ខ្ញុំមិនឃើញថា ការពិពណ៌នានោះមានភាពស៊ីសង្វាក់នឹងរូបភាពធំជាង នៃព្រះគម្ពីរទាំងមូលនោះឡើយ។ ឧទាហរណ៍ បទគម្ពីរលោកុប្បត្តិជំពូក១១ ជាជំពូក ដែលរៀបរាប់ឈ្មោះ គ្រួសារដែលយើងមិនសូវឮនិយាយ ដែលមានដូចជា សិម សេឡា ណាឃរ និងថេរ៉ាជាដើម(ខ.១០-៣២)។
ខ្ញុំច្រើនតែចង់គិតថា ផ្នែកទាំងនេះមិនសូវសំខាន់ ហើយមើលរំលង រួចចូលទៅផ្នែកដែលនិយាយអំពីអ្វី ដែលខ្ញុំចូលចិត្តអាន និងមានភាពស៊ីសង្វាក់ជាង ជាមួយនឹងការយល់ដឹងរបស់ខ្ញុំ អំពីការពិពណ៌នាក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីប។
ដោយសារ “គ្រប់ទាំងបទគម្ពីរ គឺជាព្រះទ្រង់បានបញ្ចេញព្រះវិញ្ញាណបណ្តាលឲ្យតែង”(២ធីម៉ូថេ ៣:១៦) នោះព្រះវិញ្ញាណព្រះអង្គអាចជួយយើង ឲ្យមានការយល់ដឹងកាន់តែល្អជាងមុន អំពីរបៀបដែលផ្នែកតូចៗនីមួយៗអាចតម្រៀបចូលគ្នាបានល្អ ក្លាយជារូបភាពធំទាំងមូល ដោយបើកភ្នែកយើងឲ្យឃើញរបៀបដែលលោកសេឡា ជាប់ខ្សែស្រឡាយលោកអ័ប្រាហំា(លោកុប្បត្តិ ១១:១២-២៦) ដែលជាបុព្វបុរសរបស់ស្តេចដាវីឌ ហើយដែលសំខាន់ជាងនេះទៀតនោះ គាត់ជាបុព្វបុរសរបស់ព្រះយេស៊ូវ(ម៉ាថាយ ១២:៦,១៦)។…
ចែកផ្សាយព្រះគុណដល់អ្នកដទៃ
កូនប្រុសរបស់ខ្ញុំបានរស់នៅក្នុងមណ្ឌលកុមារកំព្រា ក្នុងដំណាក់កាលដំបូងនៃជីវិតរបស់គាត់ មុនពេលក្រុមគ្រួសារខ្ញុំបានទទួលចិញ្ចឹមគាត់។ មុនពេលយើងចាកចេញពីអគារដែលសង់ពីឥដ្ឋស៊ីម៉ង់ ជាមួយគាត់ យើងក៏បានប្រាប់គាត់ ឲ្យប្រមូលរបស់របររបស់គាត់។ តែអ្វីក៏គាត់គ្មានដែរ។ ពិតជាគួរឲ្យអាណិតគាត់ណាស់។ យើងក៏បានឲ្យគាត់ស្លៀកពាក់ខោអាវថ្មី ដែលយើងបានយកមកឲ្យគាត់ ហើយក៏បានទុកខោអាវមួយចំនួន ឲ្យក្មេងដទៃទៀត។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍សោកសៅចំពោះភាពទុរគតរបស់គាត់ តែខ្ញុំអរសប្បាយ ដែលយើងអាចបំពេញតម្រូវការខាងវិញ្ញាណ និងរូបកាយរបស់គាត់។
ពីរបីឆ្នាំក្រោយមក យើងបានឃើញមនុស្សម្នាក់សុំជំនួយ សម្រាប់ក្រុមគ្រួសារក្រីក្រ។ ពេលនោះ កូនប្រុសខ្ញុំមានចិត្តអន្ទះសាចង់បរិច្ចាគតុក្កតា និងប្រាក់កាក់បន្តិចបន្តួចដែលគាត់មាន ដើម្បីជួយពួកគេ។ ដោយសារគាត់ធ្លាប់រស់នៅក្នុងភាពក្រីក្រ នោះគេប្រហែលជាយល់ថា គាត់មានការឱបក្រសោបរបស់កម្មសិទ្ធិខ្លួនឯង ខ្លាំងជាងអ្នកដទៃ។
ខ្ញុំចូលចិត្តគិតថា គាត់បានឆ្លើយតបដោយចិត្តសប្បុរស ដោយសារមូលហេតុ មិនខុសពីពួកជំនុំសម័យដើម។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “ពួកសាវ័កក៏ធ្វើបន្ទាល់ ដោយព្រះចេស្តាដ៏ធំ ពីដំណើរដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ហើយមានព្រះគុណជាធំ សណ្ឋិតលើគេទាំងអស់គ្នាដែរ នៅក្នុងពួកគេគ្មានអ្នកណាខ្វះខាតអ្វីសោះ”(កិច្ចការ ៤:៣៣-៣៤)។ ពួកជំនុំនៅសម័យនោះ បានស្ម័គ្រចិត្តលក់របស់ទ្រព្យ ដើម្បីបំពេញតម្រូវការគ្នាទៅវិញទៅមក។
ពេលណាយើងដឹងថា អ្នកដទៃមានការខ្វះខាត ទោះជាខាងសាច់ឈាម ឬព្រលឹងវិញ្ញាណក្តី សូមព្រះគុណព្រះ ធ្វើការដោយអំណាចចេស្តា ក្នុងជីវិតយើង ដើម្បីឲ្យយើងឆ្លើយតប ដូចពួកជំនុំដំបូង ដោយស្ម័គ្រចិត្តលះបង់ ស្មោះអស់ពីចិត្ត ដល់អ្នកខ្វះខាត។ ការនេះធ្វើឲ្យយើងក្លាយជាភាជនៈនៃព្រះគុណ ក្នុងនាមជាអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ ដោយ “មានចិត្តគំនិតតែមួយ”(ខ.៣២)។—Kirsten Holmberg
មិនមែនដោយពាក្យឧត្តុង្គឧត្តមនោះឡើយ
មានពេលមួយអាឡាន(Alan) បានមករកខ្ញុំ ដើម្បីសុំយោបល់ អំពីរបៀបជម្នះការភ័យខ្លាច នៅក្នុងការឡើងនិយាយជាសាធារណៈ។ គាត់មិនខុសពីសិស្សដទៃទៀតឡើយ។ ពេលណាគាត់ឡើងនិយាយ បេះដូងគាត់ចាប់ផ្តើមលោតកាន់តែញាប់ មាត់គាត់ហាក់ដូចជាស្អិត និងស្ងួត ហើយមុខគាត់ក៏ឡើងពណ៌ក្រហម។ ការភ័យខ្លាចពេលឡើងនិយាយ ស្ថិតក្នុងចំណោមការភ័យខ្លាចដែលកើតមានញឹកញាប់បំផុត ក្នុងសង្គម បានជាអ្នកខ្លះថែមទាំងនិយាយកំប្លែងថា ពួកគេខ្លាចការឡើងនិយាយ ខ្លាំងជាងសេចក្តីស្លាប់ទៅទៀត។ ដើម្បីជួយអាឡានឲ្យឈប់ខ្លាចឡើងនិយាយមិនបានល្អ ខ្ញុំក៏បានលើកទឹកចិត្តគាត់ឲ្យផ្តោតទៅលើអ្វីដែលត្រូវនិយាយ ជាជាងផ្តោតទៅលើរបៀបនៃការនិយាយរបស់គាត់។
ការផ្តោតទៅលើអ្វីដែលត្រូវនិយាយ ជាជាងផ្តោតទៅលើសមត្ថភាពក្នុងការនិយាយ គឺស្រដៀងនឹងវិធីសាស្រ្តដែលសាវ័កប៉ុលបានប្រើ ដើម្បីនាំអ្នកដទៃ ឲ្យស្គាល់ព្រះ។ ពេលដែលគាត់សរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅពួកជំនុំនៅទីក្រុងកូរិនថូស គាត់បញ្ជាក់ថា “ពាក្យសំដី និងវោហាអធិប្បាយរបស់ខ្ញុំ ក៏មិនមែនដោយពាក្យឧត្តុង្គឧត្តម ដែលពូកែបញ្ចុះបញ្ចូលនោះដែរ” (១កូរិនថូស ២:៤)។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានប្តេជ្ញាចិត្តថា គាត់នឹងផ្តោតទំាងស្រុង ទៅលើសេចក្តីពិតនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងការសុគតរបស់ព្រះអង្គ នៅលើឈើឆ្កាង(ខ.២) ដោយទុកចិត្តលើព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដឹកនាំការនិយាយរបស់គាត់ គឺមិនពឹងផ្អែកលើការពូកែវោហារនោះទេ។
ពេលដែលយើងបានស្គាល់ព្រះដោយផ្ទាល់ខ្លួន យើងនឹងចង់ចែកចាយអំពីព្រះអង្គ ដល់មនុស្សជុំវិញខ្លួនយើង។ តែជួនកាល យើងមិនហ៊ានផ្សាយ ដោយសារយើងខ្លាចនិយាយមិនបានល្អ ដោយពាក្យដែលត្រឹមត្រូវ ឬពិរោះ។ចូរយើងផ្តោតទៅលើសេចក្តីពិត ដែលថា ព្រះទ្រង់ជានរណា និងទៅលើការអ្វីដែលព្រះអង្គបានធ្វើ នោះយើងអាចទុកចិត្តថា ព្រះទ្រង់នឹងប្រទានអំណាចដល់ពាក្យសម្តីយើង ហើយចែកចាយ ដោយគ្មានការភ័យខ្លាច ឬស្ទាក់ស្ទើរនោះឡើយ។—Kirsten Holmberg
ឆ្ពោះទៅរកភាពពេញវ័យខាងវិញ្ញាណ
ថ្មីៗនេះ មានការស្ទង់មតិមួយ បានសួរគេថា តើអ្នកពេញវ័យនៅអាយុប៉ុន្មាន។ អ្នកដែលជឿថា ខ្លួនឯងជាមនុស្សពេញវ័យ ក៏បានលើកឡើងថា ពួកគេមានអាកប្បកិរិយាដ៏ជាក់លាក់មួយចំនួន ជាភស្តុតាងបញ្ជាក់ថា ពួកគេជាមនុស្សពេញវ័យ។ អ្នកខ្លះទៀតជឿថា ការមានថវិកា និងសមត្ថភាពទិញផ្ទះ គឺជាកត្តាសំខាន់បំផុត ដែលបង្ហាញថា ពួកគេជាមនុស្សពេញវ័យ។ អ្នកខ្លះបានលើកឡើង អំពីសកម្មភាពរបស់មនុស្សពេញវ័យ ដែលរាប់ចាប់តាំងពីការចំអិនអាហារពេលល្ងាច និងការរៀបចំកាលវិភាពសម្រាប់ការណាត់ជួបពេទ្យ រហូតដល់សមត្ថភាពនៃការសម្រេចចិត្តញាំអាហារសម្រន់ ជំនួសអាហារពេលល្ងាច ឬការមានចិត្តរំភើបនៅក្នុងការនៅផ្ទះ នៅពេលល្ងាចថ្ងៃសៅរ៍ ជាជាងចេញទៅក្រៅ។
ព្រះគម្ពីរប៊ីបបានចែងថា យើងក៏គួរតែខំមមុល ទៅរកភាពពេញវ័យខាងវិញ្ញាណផងដែរ។ សាវ័កប៉ុលបានសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅពួកជំនុំនៅទីក្រុងអេភេសូរ ដោយជំរុញពួកគេ ឲ្យ “បានពេញជាមនុស្ស ហើយដល់ខ្នាតកំពស់នៃសេចក្តីពោរពេញផងព្រះគ្រីស្ទ”(៤:១៣)។ កាលណាយើងនៅ “ក្មេងវ័យ” ខាងជំនឿ យើងងាយនឹងទទួលរងនូវ “ខ្យល់នៃសេចក្តីបង្រៀន”(ខ.១៤) បក់បោកមក ដែលច្រើនតែនាំឲ្យមានការបែកបាក់គ្នា។ ផ្ទុយទៅវិញ ពេលណាយើងមានភាពពេញវ័យ ក្នុងការយល់សេចក្តីពិត យើងក៏មានការរួបរួមគ្នា ជារូបកាយ ដែលមានព្រះគ្រីស្ទជាសិរសា(ខ.១៥)។
ព្រះទ្រង់ប្រទានយើងនូវព្រះវិញ្ញាណព្រះអង្គ ដើម្បីជួយយើងឲ្យលូតលាស់ នៅក្នុងការស្គាល់ព្រះអង្គជានរណា(យ៉ូហាន ១៤:២៦) ហើយព្រះអង្គប្រទានលទ្ធភាពដល់គ្រូគង្វាល និងគ្រូបង្រៀន ឲ្យបង្រៀន និងដឹកនាំយើង ឆ្ពោះទៅរកភាពពេញវ័យ ក្នុងជំនឿរបស់យើង(អេភេសូរ ៤:១១-១២)។ ចារិកលក្ខណៈមួយចំនួន គឺជាភស្តុតាងបង្ហាញពីភាពពេញវ័យខាងរូបកាយ ហើយការរួបរួមរបស់យើង…
ឥន្ទធនូមានរាងមូលដូចរង្វង់
ពេលដែលលោកអេឌ្រាន(Adrian) ឡើងភ្នំ គាត់ក៏បានមើលមកខាងក្រោម ឃើញពពកដែលហោះទាបៗ។ ដោយមានថ្ងៃនៅពីក្រោយខ្នងគាត់ នោះគាត់ក៏បានមើលទៅក្រោម មិនគ្រាន់តែបានឃើញស្រមោលរបស់គាត់ តែក៏បានឃើញឥន្ទធនូដែលមានរាងមូលនៅពីក្រោយស្រមោលគាត់ផងដែរ។ នេះជាបាតុភូត ដែលបង្កើតឲ្យមានឥន្ទធនូដែលមានរាងមូលដូចរង្វង់ព័ទ្ធជុំវិញស្រមោលរបស់មនុស្ស។ វាកើតឡើង ពេលដែលពន្លឺថ្ងៃចំណាំងផ្លាតនៅក្នុងពពក ដែលនៅខាងក្រោមកំពូលភ្នំ។ លោកអេឌ្រានក៏បានពិពណ៌នាថា វាជាពេលដ៏អស្ចារ្យ ដែលធ្វើឲ្យគាត់មានចិត្តរីករាយយ៉ាងខ្លាំង។
យើងអាចស្រមៃថា លោកណូអេមានចិត្តរីករាយប៉ុណ្ណា ពេលដែលគាត់បានឃើញឥន្ទធនូជាលើកទីមួយ បន្ទាប់ពីទឹកជំនន់បានបញ្ចប់។ ឥន្ទធនូនោះមិនគ្រាន់តែមានភាពស្រស់ស្អាតសម្រាប់ភ្នែកគាត់ប៉ុណ្ណោះទេ តែពន្លឺដែលបានចំណាំងផ្លាតបញ្ចេញពណ៌ចម្រុះនោះ គឺបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះផងដែរ។ បន្ទាប់ពីទឹកជំនន់ដែលបានបង្កវិនាសកម្ម ព្រះទ្រង់ក៏បានធានាលោកណូអេថា “អញនឹងនឹកចាំពីសេចក្តីសញ្ញា ដែលអញបានតាំងនឹងឯងរាល់គ្នា ហើយនឹងអស់ទាំងសត្វគ្រប់ពូជដែរ នោះនឹងគ្មានទឹកជន់ឡើងលិចផែនដី ដើម្បីបំផ្លាញគ្រប់ទាំងសាច់ទៀតឡើយ”(លោកុប្បត្តិ ៩:១៥)។
ផែនដីយើងនៅមានទឹកជំនន់ និងអាកាសធាតុដែលគួរឲ្យភ័យខ្លាច នៅតាមតំបន់ផ្សេងៗ ដែលនាំឲ្យមានការខាតបង់ដ៏សោកសៅ ប៉ុន្តែ ឥន្ទធនូគឺជាសេចក្តីសន្យារបស់ព្រះ ដែលបានធានាថា ព្រះអង្គនឹងមិនជំនុំជម្រះផែនដី ដោយទឹកជំនន់ទូទាំងពិភពលោកទៀតទេ។ សេចក្តីសន្យានៃសេចក្តីស្មោះត្រង់របស់ព្រះអង្គ អាចរំឭកយើងថា ទោះយើងនឹងជួបការបាត់បង់ និងសេចក្តីស្លាប់នៅលើផែនដីនេះ ទោះដោយជម្ងឺ គ្រោះធម្មជាតិ ដោយកំហុស ឬដោយភាពចាស់ជរាក្តី ព្រះទ្រង់នឹងជួយយើង ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ និងព្រះវត្តមានទ្រង់ ក្នុងទុក្ខលំបាក ដែលយើងជួបប្រទះ។
ពន្លឺថ្ងៃដែលបញ្ចេញពន្លឺប៉ះចំទឹក បង្កើតជាឥន្ទធនូ ដែលមានពណ៌ចម្រុះ គឺបានរំឭកយើង អំពីភាពស្មោះត្រង់របស់ព្រះអង្គ ក្នុងការបំពេញផែនដីនេះ…
ព្រះអង្គច្រៀង សម្រាប់យើង
មានឪពុកវ័យក្មេងម្នាក់កំពុងតែបីកូនតូចរបស់គាត់ ក្នុងដៃ ដោយច្រៀងឲ្យកូនគាត់ស្តាប់ ហើយយោលតិចៗ តាមចង្វាក់ដ៏រលូន។ ទារកនោះពិការត្រចៀក មិនអាចស្តាប់ឮសម្លេងគាត់ច្រៀងឡើយ។ តែបុរសជាឪពុកនៅតែច្រៀង ដោយសម្លេង ដ៏ពីរោះ ដោយក្តីស្រឡាញ់ដ៏ស្រទន់ ចំពោះកូនប្រុសគាត់។ ហើយការប្រឹងប្រែងនេះ បាននាំឲ្យគាត់ទទួលបាននូវស្នាមញញឹមដ៏រីករាយ ពីកូនប្រុសរបស់គាត់ជារង្វាន់។
រឿងនៃក្តីស្រឡាញ់រវាងឪពុកនិងកូនប្រុសនេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីពាក្យសម្តីរបស់លោកសេផានា។ លោកសេផានា ដែលជាហោរាសម័យសញ្ញាចាស់ បានមានប្រសាសន៍ថា ព្រះទ្រង់នឹងច្រៀង ដោយអំណរ សម្រាប់កូនស្រីទ្រង់ ដែលជាប្រជាជននៅទីក្រុងយេរូសាឡិម(សេផានា ៣:១៧)។ ព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យនឹងធ្វើការល្អ សម្រាប់រាស្រ្តជាទីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ដោយដកទោសរបស់ពួកគេចេញ ហើយបណ្តេញខ្មាំងសត្រូវរបស់ពួកគេចេញ(ខ.១៥)។ លោកសេផានាបានមានប្រសាសន៍ថា ពួកគេមិនចំាបាច់ត្រូវភ័យខ្លាចទៀតឡើយ តែផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេមានហេតុផលដែលត្រូវអរសប្បាយ។
យើងដែលជាកូនរបស់ព្រះ ដែលបានប្រោសលោះ ដោយការលះបង់របស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជួនកាល យើងពិបាកស្តាប់ ឬមិនអាច ឬក៏មិនចង់ស្តាប់ សម្លេងចម្រៀងនៃក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ។ ព្រះអង្គស្រឡាញ់យើង ដូចឪពុកដែលស្រឡាញ់កូន ដោយច្រៀងឲ្យកូនស្តាប់ ទោះកូនមិនអាចឮសម្លេងគាត់ច្រៀងក៏ដោយ។ ព្រះអង្គក៏បានដកទោសចេញពីយើងផងដែរ ដោយប្រទានឲ្យយើងនូវហេតុផលជាច្រើនទៀត ដែលត្រូវអរសប្បាយ។
យើងប្រហែលជាព្យាយាមស្តាប់ ដោយចូលទៅរកព្រះអង្គ កាន់តែជិតស្និទ្ធ ដើម្បីឮសម្លេងនៃក្តីអំណរ ក្នុងព្រះសូរសៀងព្រះអង្គ។ ឱព្រះវរបិតា សូមព្រះអង្គជួយទូលបង្គំ ឲ្យស្តាប់ឮសម្លេងចម្រៀងនៃក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ ហើយទុកចិត្តថា ទូលបង្គំកំពុងតែនៅក្នុងព្រះហស្តព្រះអង្គ ដោយសុវត្ថិភាព។—Kirsten…
ចែករំលែកបន្ទុកគ្នា
អ្នកស្រីឃែរិន(Karen) ដែលជាគ្រូបង្រៀននៅអនុវិទ្យាល័យ បានបង្កើតនូវសកម្មភាពមួយ ដើម្បីបង្រៀនសិស្សរបស់គាត់ អំពីរបៀបយល់ចិត្តគ្នា ឲ្យកាន់តែច្រើន។ នៅក្នុង “សកម្មភាពចែករំលែកបន្ទុក” សិស្សទាំងឡាយបានសរសេរនៅលើក្រដាស់ អំពីបន្ទុកផ្លូវអារម្មណ៍មួយចំនួន ដែលពួកគេកំពុងតែមាន ដោយមិនបញ្ចេញឈ្មោះ។ រួចគេក៏បានយកក្រដាស់ទាំងនោះទៅចែកឲ្យសិស្សដទៃទៀត ដើម្បីឲ្យពួកគេយល់អំពីទុក្ខលំបាករបស់មិត្តរួមថ្នាក់ខ្លួន ដោយពួកគេច្រើនតែឆ្លើយតប ដោយទឹកភ្នែក។ ចាប់តាំងពីពេលនោះមក ថ្នាក់រៀនមួយនេះមានពេញទៅដោយការគោរពគ្នាទៅវិញទៅមក កាន់តែស៊ីជម្រៅ ក្នុងចំណោមក្មេងជំទង់ទាំងនោះ ដែលសព្វថ្ងៃនេះ ពួកគេមានការយល់អារម្មណ៍ និងចិត្តគ្នាកាន់តែខ្លាំង។
ក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីបទាំងមូល ព្រះទ្រង់បានជំរុញរាស្រ្តទ្រង់ ឲ្យប្រព្រឹត្តចំពោះគ្នា ដោយភាពថ្លៃថ្នូ និងបង្ហាញការយល់អារម្មណ៍របស់អ្នកដទៃ(រ៉ូម ១២:១៥)។ នៅក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែល ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរលេវីវិន័យ ព្រះទ្រង់បានបង្រៀនពួកអ៊ីស្រាអែល ឲ្យមានការយល់អារម្មណ៍របស់អ្នកដទៃ ជាពិសេសនៅក្នុងការទំនាក់ទំនងជាមួយជនបរទេស។ ព្រះអង្គបានប្រាប់ពួកគេថា “ត្រូវស្រឡាញ់គេដូចជាខ្លួនឯងដែរ ដ្បិតឯងរាល់គ្នាពីដើមក៏ជាអ្នកស្នាក់នៅក្នុងស្រុកអេស៊ីព្ទដែរ”(លេវីវិន័យ ១៩:៣៤)។
ជួនកាល យើងមានអារម្មណ៍ថា យើងដូចជាជនបរទេស ដែលឯកោ និងគ្មានអ្នកយល់ចិត្ត សូម្បីតែក្នុងចំណោមមិត្តភក្តិ ធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍ថា ហាក់ដូចជាកំពុងសែងបន្ទុកដ៏ធ្ងន់មួយ។ យើងមិនតែងតែមានជនបរទេស មករស់នៅក្នុងចំណោមយើង ដូចជនជាតិអ៊ីស្រាអែលឡើយ។ តែយើងក៏អាចប្រព្រឹត្តចំពោះអ្នកដែលព្រះឲ្យយើងជួប ដោយការគោរព និងការយល់ចិត្ត ដូចដែលយើងចង់ឲ្យគេប្រព្រឹត្តចំពោះយើង។ ទោះយើងជាគ្រូអនុវិទ្យាល័យ ជាជនជាតិអ៊ីស្រាលអែល ឬជានរណាក៏ដោយ ឲ្យតែយើងប្រព្រឹត្តចំពោះអ្នកដទៃ ដោយក្តីស្រឡាញ់ នោះគឺឈ្មោះថា យើងបានថ្វាយព្រះកិត្តិនាមដល់ព្រះហើយ។—Kirsten…
មូលហេតុដែលត្រូវសម្រាក
បើអ្នកចង់រស់នៅ ឲ្យបានយូរ ចូរសម្រាកលំហែរកាយ។ បន្ទាប់ពីការសិក្សាអស់រយៈពេល៤០ឆ្នាំ មកលើពួកនាយកប្រតិបត្តិភេទប្រុស ក្នុងវ័យកណ្តាល ដែលសុទ្ធតែមានហានិភ័យ នៅក្នុងការកើតជំងឺបេះដូង អ្នកស្រាវជ្រាវ នៅទីក្រុងហេស៊ីនគី ប្រទេសហ្វាំងឡង់ ក៏បានបន្តការសិក្សា មកលើអ្នកចូលរួមទាំងនោះទៀត។ អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រទាំងនោះក៏បានរកឃើញ អ្វីមួយ ដែលពួកគេមិនបានរកឃើញ ក្នុងការសិក្សាពីដំបូង។ គឺពួកគេរកឃើញថា អត្រានៃការស្លាប់ មានកំរិតទាបជាង ក្នុងចំណោមអ្នកដែលបានចំណាយពេលសម្រាកលំហែរកាយ។
ការងារជាផ្នែកដ៏ចាំបាច់នៃជីវិត ដែលព្រះទ្រង់បានប្រទានឲ្យមនុស្សជាតិ តាំងពីមុនពេលដែលទំនាក់ទំនងជាមួយទ្រង់ បានប្រេះបែក ក្នុងបទគម្ពីរលោកុប្បត្តិ ជំពូក៣។ ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរសាស្តា ស្តេចសាឡូម៉ូនបានចែង អំពីភាពគ្មានន័យ នៃការងាររបស់អ្នកដែលមិនបានធ្វើការថ្វាយព្រះកិត្តិនាមដល់ព្រះ ដោយទ្រង់ទទួលស្គាល់ថា ពួកគេបានប្រឹងប្រែង ដោយការនឿយហត់ និងទុក្ខព្រួយ(សាស្តា ២:២២-២៣)។ ទ្រង់មានបន្ទូលថា សូម្បីតែនៅពេលដែលពួកគេមិនធ្វើការ គំនិតរបស់ពួកគេមិនបានសម្រាកទេ ព្រោះពួកគេនៅតែគិត អំពីការអ្វីដែលចាំបាច់ត្រូវធ្វើ(ខ.២៣)។
ពេលខ្លះ យើងក៏មានអារម្មណ៍ថា យើងហាក់ដូចជាកំពុងតែដេញតាមខ្យល់(ខ.១៧) ហើយក៏មានចិត្តនឿយណាយ ចំពោះអសមត្ថភាពរបស់យើង នៅក្នុង “ការបញ្ចប់” កិច្ចការ ។ តែពេលណាយើងនឹកចាំថា ព្រះទ្រង់ជាផ្នែកមួយនៃការងាររបស់យើង ហើយមានគោលបំណង ដែលស្របនឹងព្រះទ័យព្រះអង្គ នោះយើងអាចធ្វើការ និងចំណាយពេលសម្រាក។ យើងអាចទុកចិត្តថា ព្រះអង្គនឹងផ្គត់ផ្គង់យើង ដ្បិតព្រះអង្គជាអ្នកប្រទានអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង។ ស្តេចសាឡ៉ូម៉ូនបានទទួលស្គាល់ថា…
ការមើលទៅលើ
សត្វមឹកភ្នែកស្រលៀង រស់នៅក្នុងតំបន់ងងឹត នៃមហាសមុទ្រ ដែលពន្លឺថ្ងៃអាចចូលទៅដល់ទឹកជ្រៅ តែបន្តិចបន្តួច។ រហ័សនាមរបស់សត្វមឹកនេះ ត្រូវបានគេដាក់ឲ្យដូចនេះ សំដៅទៅលើភ្នែកទាំងពីររបស់វា ដែលខុសគ្នាយ៉ាងខ្លាំង។ ភ្នែកខាងឆ្វេងរបស់វាបានលូតលាស់ធំជាងភ្នែកខាងស្តាំ ស្ទើរតែពីរដង។ អ្នកវិទ្យាសាស្រ្តបានធ្វើការសន្និដ្ឋានថា សត្វមឹកប្រើភ្នែកស្តាំរបស់វា ដែលតូចជាង ដើម្បីមើលទៅខាងក្រោម ទៅរកទីជម្រៅដែលងងឹតជាង។ ចំណែកភ្នែកខាងឆ្វេងវាមើលទៅលើ ទៅរកពន្លឺថ្ងៃ។
រឿងរបស់សត្វមឹកនេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការរស់នៅរបស់យើងជាគ្រីស្ទបរិស័ទ ក្នុងពិភពលោកសព្វថ្ងៃ ក៏ដូចជាក្នុងពេលអនាគត ដែលយើងកំពុងរង់ចំា ក្នុងនាមជាមនុស្សដែល “ត្រូវបានប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ ជាមួយព្រះគ្រីស្ទ”(កូល៉ុស ៣:១)។ ក្នុងសំបុត្រដែលសាវ័កប៉ុលបានសរសេរផ្ញើទៅពួកជំនុំនៅក្រុងកូល៉ុស គាត់បានបង្រៀនពួកគេ ឲ្យផ្ចង់ចិត្តទៅឯសេចក្តីទាំងអស់ដែលនៅខាងលើ កុំឲ្យផ្ចង់ទៅឯសេចក្តីទាំងប៉ុន្មាន ដែលនៅផែនដីឡើយ ដ្បិតពួកគេបានស្លាប់ហើយ ជីវិតពួកគេក៏លាក់ទុកក្នុងព្រះ ជាមួយនឹងព្រះគ្រីស្ទ(ខ.២-៣)។
ក្នុងនាមជាមនុស្សកំពុងរស់នៅលើផែនដី ដែលកំពុងរង់ចាំការចូលទៅរស់នៅ ក្នុងនគរស្ថានសួគ៌ ភ្នែករបស់យើងមានទម្លាប់មើលអ្វីៗ ដែលកំពុងកើតឡើងជុំវិញខ្លួនយើង ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន។ ប៉ុន្តែ ភ្នែកខាងវិញ្ញាណរបស់យើងក៏អាចលូតលាស់ នៅក្នុងការមើលទៅការអ្វី ដែលព្រះទ្រង់កំពុងធ្វើការ ក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណ គឺមិនខុសពីភ្នែករបស់សត្វមឹកដែលលូតធំឡើង ដោយសារវាមើលទៅខាងលើនោះឡើយ។ យើងប្រហែលមិនទាន់យល់ទាំងស្រុង អំពីអត្ថន័យនៃការមានជីវិតរស់ ក្នុងព្រះយេស៊ូវ តែពេលដែលយើងមើលទៅព្រះអង្គ យើងនឹងយល់កាន់តែច្បាស់។—Kirsten Holmberg
រត់ទៅប្រាប់ដំណឹងល្អ
ការរត់ប្រណាំងម៉ារ៉ាតុនសព្វថ្ងៃនេះ គឺមានប្រភពមកពីប្រវត្តិរបស់អ្នកនាំសារជនជាតិក្រិកម្នាក់ ឈ្មោះ ផាយឌីភីឌីស(Pheidippides)។ មានរឿងព្រេងមួយបានដំណាលថា នៅឆ្នាំ៤៩០ មុនគ្រីស្ទសករាជ គាត់បានរត់ចម្ងាយ៤០គីឡូម៉ែត្រ ពីក្រុងម៉ារ៉ាតុន ទៅទីក្រុងអាថែន ដើម្បីប្រកាស់ថា នគរក្រិកបានប្រយុទ្ធឈ្នះចក្រភពពើរស៊ី ដែលជាពួកឈ្លានពានដ៏ខ្លាំងពូកែ។ សព្វថ្ងៃនេះ គេចូលរួមការរត់ប្រណាំងម៉ារ៉ាតុន ដើម្បីសម្រេចជោគជ័យ និងបំពេញបំណងផ្ទាល់ខ្លួន ប៉ុន្តែ លោកផាយឌីភីឌីស មានគោលបំណងធំជាងនេះទៀត។ គ្រប់ជំហានដែលគាត់ឈានទៅមុខ នៅក្នុងការរត់នោះ គឺដើម្បីផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អ ដ៏រីករាយ ដល់ជនរួមជាតិរបស់គាត់។
ប្រហែល៥រយឆ្នាំក្រោយមក មានស្រ្តីពីរនាក់ក៏បានរត់ ដើម្បីនាំដំណឹងល្អទៅប្រាប់គេ គឺដំណឹងដែលសំខាន់ជាងគេ ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តមនុស្សជាតិ។ នាងម៉ារា និងនាងម៉ារាម្នាក់ទៀត មកពីស្រុកម៉ាក់ដាឡា បានមកដល់ផ្នូរ ដែលព្រះសពព្រះយេស៊ូវត្រូវបានគេបញ្ចុះ ហើយក៏បានឃើញផ្នូរនោះនៅទទេ។ ទេវតាបានប្រាប់ពួកគេថា ព្រះយេស៊ូវ “មានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញហើយ” ហើយក៏បាន “ប្រញាប់រត់ទៅប្រាប់ពួកសាវ័ករបស់ព្រះអង្គ”(ម៉ាថាយ ២៨:៧)។ ស្ត្រី២នាក់នោះ ក៏ដើរចេញពីផ្នូរជាប្រញាប់ទាំងភ័យ ហើយមានសេចក្តីអំណរជាខ្លាំងផង ក៏រត់ទៅប្រាប់ដល់ពួកសិស្សទ្រង់(ខ.៨)។
សូមយើងមានក្តីអំណរដ៏ពោរពេញ ចំពោះការមានព្រះជន្មឡើងវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវផងដែរ ហើយសូមឲ្យការនេះបានបណ្តាលចិត្តយើង ឲ្យផ្សាយដំណឹងល្អដល់អ្នកដទៃ។ យើងប្រហែលមិនចាំបាច់ត្រូវ “រត់” ទៅណាឆ្ងាយឡើយ តែយើងអាចផ្សាយដំណឹងល្អដល់អ្នកជិតខាង អំពីព្រះអង្គសង្រ្គោះរបស់យើង។ ព្រះអង្គបានឈ្នះសេចក្តីស្លាប់ ក្នុងសង្រ្គាមខាងវិញ្ញាណ ដើម្បីឲ្យយើងអាចរស់នៅ ដោយជ័យជម្នះជាមួយព្រះអង្គជារៀងរហូត។—Kirsten Holmberg