ព្រះដែលជាព្រះអង្គសង្រ្គោះ
អ្នកជួយសង្រ្គោះម្នាក់បានអុំទូកកាយ៉ាករបស់គាត់ ទៅក្នុងសមុទ្រ ដើម្បីជួយកីឡាករហែលទឹកទាំងឡាយ ដែលហត់ ហើយមានការស្លន់ស្លោ ក្នុងអំឡុងពេលប្រកួតអត្តពលិកដែលមានបីដំណាក់កាល គឺការហែលទឹក ជិះកង់ និងរត់ប្រណាំង។ គាត់បានប្រាប់អ្នកហែលទឹកទាំងនោះ កុំឲ្យតោងផ្នែកកណ្តាលរបស់ទូកគាត់ ព្រោះវាអាចធ្វើឲ្យទូកគាត់ក្រឡាប់។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់ក៏បានណែនាំអ្នកហែលទឹកដែលកំពុងតែហត់ ឲ្យហែលទៅរកក្បាល ឬកន្សៃទូកគាត់ ដើម្បីចាប់តោងខ្សែ ដើម្បីឲ្យគាត់អាចជួយសង្រ្គោះពួកគេ។
ពេលណាបញ្ហាក្នុងជីវិត ឬនរណាម្នាក់ចង់មកគ្របសង្កត់យើង ក្នុងនាមជាអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ យើងដឹងថា យើងមានព្រះអង្គសង្រ្គោះ។ ដ្បិតព្រះអម្ចាស់យេហូវ៉ា ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលដូច្នេះថា “មើល អញ គឺអញនេះហើយ នឹងស្វែងរកចៀមរបស់អញ ទាំងស៊ើបសួររកទាល់តែឃើញផង ឯអ្នកគង្វាល គេតែងមើលហ្វូងចៀមខ្លួន នៅថ្ងៃដែលគេនៅជាមួយនឹងហ្វូងចៀមដែលខ្ចាត់ខ្ចាយជាយ៉ាងណា នោះអញនឹងថែមើលហ្វូងចៀមរបស់អញ ហើយជួយឲ្យវារួចចេញពីគ្រប់កន្លែងដែលវាត្រូវកំចាត់កំចាយនោះ”(អេសេគាល ៣៤:១១-១២)។
នេះជាការធានាដល់រាស្រ្តរបស់ព្រះ កាលពួកគេកំពុងតែស្ថិតនៅក្នុងការនិរទេស។ អ្នកដឹកនាំរបស់ពួកគេមិនបានអើពើរចំពោះទុក្ខលំបាករបស់ពួកគេ និងបានកេងប្រវ័ញ្ចពួកគេ ហើយ គិតតែប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន ជាជាងខ្វល់អំពីហ្វូងចៀមរបស់ព្រះ(ខ.៨)។ ហេតុនេះហើយ រាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គ ក៏បាន “ត្រូវកំចាត់កំចាយ នៅពេញពាសលើផែនដី ឥតមានអ្នកណាទៅស៊ើបសួរ ឬស្វែងរកវាសោះ”(ខ.៦)។
ប៉ុន្តែ ព្រះអម្ចាស់បានប្រកាស់ថា ព្រះអង្គនឹងសង្រ្គោះហ្វូងចៀមរបស់ព្រះអង្គ(ខ.១០) ហើយព្រះអង្គនៅតែគោរព តាមព្រះបន្ទូលសន្យា។
តើយើងត្រូវធ្វើដូចម្តេច? យើងត្រូវប្រកាន់ខ្ជាប់តាមព្រះជាម្ចាស់ និងព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ទ្រង់។ ដ្បិតព្រះអង្គមានបន្ទូលថា ព្រះអង្គនឹងស្វែងរកចៀមរបស់ព្រះអង្គ…
ក្តីសង្ឃឹម ដែលរីកឡើង
នៅក្នុងទីក្រុង ភីឡាដេលភា ពេលដែលគេកាប់ឆ្កាស្មៅ និងរុក្ខជាតិតូចៗដែលគ្មានប្រយោជន៍ នៅតាមទីលានមួយចំនួន ហើយបានដាំផ្កា និងដើមឈើដ៏ស្រស់ស្អាត ប្រជាពលរដ្ឋដែលរស់នៅក្បែរនោះ ក៏មានសុខភាពផ្លូវចិត្តល្អប្រសើរជាងមុន។ រឿងដូចនេះ ក៏បានកើតឡើង ចំពោះអ្នកដែលកំពុងជួបបញ្ហាហិរញ្ញវត្ថុផងដែរ។
បណ្ឌិតយូជីនា សោស(Eugenia South) បានធ្វើការនិពន្ធ និងស្រាវជ្រាវ អំពីប្រធានបទនេះ។ គាត់មានប្រសាសន៍ថា “គេបានរកឃើញភស្តុតាងកាន់តែច្រើន ដែលបញ្ជាក់ថា ទីកន្លែងដែលមានរុក្ខជាតិបៃតងច្រើន អាចមានឥទ្ធិពល មកលើសុខភាពផ្លូវចិត្ត ហើយមានសារៈសំខាន់ជាពិសេស ចំពោះអ្នកដែលរស់នៅ ក្នុងតំបន់ក្រីក្រ”។
ពេលដែលប្រជាជននៃនគរអ៊ីស្រាអែល និងយូដា ស្ថិតក្រោមការគៀបសង្កត់ ពួកគេបានរកឃើញក្តីសង្ឃឹមជាថ្មី ក្នុងការបើកសម្តែង តាមរយៈហោរាអេសាយ។ ហោរាអេសាយបានថ្លែងទំនាយ អំពីសេចក្តីហិនវិនាស និងការជំនុំជម្រះ ដែលពួកគេនឹងទទួល ប៉ុន្តែ គាត់ក៏បានថ្លែងទំនាយផងដែរថា “ទីរហោស្ថាន ហើយទីហួតហែង នឹងមានសេចក្តីអំណរ ឯសមុទ្រខ្សាច់ នឹងរីករាយ ហើយផ្កាឡើងដូចជាកុលាប គឺនឹងផ្កាឡើងយ៉ាងសន្ធឹក ក៏នឹងរីករាយដោយសេចក្តីអំណរ”(អេសាយ ៣៥:១-២)។
ទោះយើងកំពុងតែស្ថិតក្នុងស្ថានភាពបែបណាក៏ដោយ នៅថ្ងៃនេះ យើងក៏អាចអរសប្បាយ ចំពោះការស្អាងឡើងវិញ ដែលព្រះវរបិតាគង់នៅស្ថានសួគ៌ប្រទានមកយើង ដែលនាំឲ្យយើងមានក្តីសង្ឃឹមឡើងវិញ តាមរយៈស្នាព្រះហស្តរបស់ព្រះអង្គផងដែរ។ ពេលណាយើងមានអារម្មណ៍បាក់ទឹកចិត្ត ការមើលទៅសិរីល្អ និងភាពរុងរឿងរបស់ព្រះអង្គ ដែលបានបង្ហាញចេញក្នុងស្នាព្រះហស្តព្រះអង្គ អាចលើកទឹកចិត្តយើង…
បញ្ចេញពន្លឺ ជាជាងមានការថប់បារម្ភ
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានស្ម័គ្រចិត្តបង្រៀន អំពីការអធិស្ឋាន រយៈពេល៥សប្តាហ៍ ក្នុងព្រះវិហារក្នុងតំបន់មួយ។ ពេលនោះខ្ញុំមានការថប់បារម្ភ។ តើសិស្សរបស់ខ្ញុំ ជាមនុស្សប្រភេទណា? តើពួកគេនឹងចូលចិត្តខ្ញុំទេ? ការថប់បារម្ភរបស់ខ្ញុំ បាននាំឲ្យខ្ញុំមានការផ្តោតចិត្ត មិនបានត្រឹមត្រូវ បានជាខ្ញុំមានការរៀបចំជ្រុលពេក សម្រាប់ការបង្រៀន ស្លាយសម្រាប់ធ្វើបទបង្ហាញ និងក្រដាស់មេរៀនសម្រាប់ចែកសិស្ស។ ប៉ុន្តែ នៅសល់តែមួយសប្តាហ៍ទៀតប៉ុណ្ណោះ ខ្ញុំនៅតែមិនទាន់បានលើកទឹកចិត្តគេឲ្យចូលរួម ឲ្យបានច្រើនដដែល។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពេលខ្ញុំអធិស្ឋាន ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំថា ថ្នាក់រៀននេះគឺជាការបម្រើ ដែលបញ្ចេញពន្លឺរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនឹងប្រើថ្នាក់រៀននេះ ដើម្បីនាំមនុស្សឲ្យងាកទៅរកព្រះវរបិតាដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ នោះខ្ញុំត្រូវឈប់ថប់បារម្ភ អំពីការបង្រៀនរបស់ខ្ញុំទៀត។ ពេលដែលព្រះយេស៊ូវបង្រៀនពួកសិស្សព្រះអង្គ នៅក្នុងការអធិប្បាយនៅលើភ្នំ ព្រះអង្គបានប្រាប់ពួកគេថា “អ្នករាល់គ្នាជាពន្លឺនៃលោកីយ៍ ឯទីក្រុងណាដែលនៅលើភ្នំ នោះលាក់មិនកំបាំងទេ។ ក៏គ្មានអ្នកណាអុជចង្កៀង យកទៅដាក់ក្រោមថាំងដែរ គេតែងដាក់លើជើងចង្កៀងវិញ នោះទើបភ្លឺដល់អ្នកដែលនៅក្នុងផ្ទះទាំងអស់គ្នា”(ម៉ាថាយ ៥:១៤-១៥)។
បន្ទាប់ពីបានអានខគម្ពីរនេះហើយ ទីបំផុត ខ្ញុំក៏បានបង្ហោះអំពីថ្នាក់រៀននេះ នៅលើបណ្តាញសង្គម។ ភ្លាមៗនោះ មនុស្សជាច្រើនបានចាប់ផ្តើមចុះឈ្មោះចូលរៀន ដោយបង្ហាញចេញនូវការអរព្រះគុណព្រះអង្គ និងចិត្តរំភើបរីករាយ។ ពេលដែលខ្ញុំបានឃើញការឆ្លើយតបរបស់ពួកគេ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំអំពីការបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូវ ដែលបានចែងថា “ចូរឲ្យពន្លឺរបស់អ្នករាល់គ្នា បានភ្លឺនៅមុខមនុស្សលោកយ៉ាងនោះដែរ ដើម្បីឲ្យគេឃើញការល្អ ដែលអ្នករាល់គ្នាប្រព្រឹត្ត រួចសរសើរដំកើង ដល់ព្រះវរបិតានៃអ្នករាល់គ្នាដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌”(ខ.១៦)។
បន្ទាប់ពីបានទទួលការលើកទឹកចិត្តនេះហើយ ខ្ញុំក៏បានបង្រៀននៅក្នុងថ្នាក់រៀននេះ ដោយក្តីអំណរ។…
ពន្លឺនៃស្ថានសួគ៌
មានពេលមួយ លោកវាយលី អូវើស្ទ្រីត(Wylie Overstreet) ដែលជាអ្នកផលិតខ្សែភាពយន្ត បានផ្សាយផ្ទាល់នូវរូបភាពរបស់ស្ថានព្រះច័ន្ទ តាមរយៈកែវយឺតរបស់គាត់ ដែលមានកម្លាំងពង្រីកខ្លាំង ដល់ទស្សនិកជនដែលគាត់មិនដែលស្គាល់។ ពេលនោះ ពួកគេមានការភ្ញាក់ផ្អើលចំពោះរូបភាពស្ថានព្រះច័ន្ទដែលគាត់បានពង្រីកឲ្យធំ បានជាពួកគេមានការឆ្លើយតប ដោយបញ្ចេញសម្លេងខ្សិបខ្សៀវ និងបង្ហាញភាពស្ងប់ស្ងែង។ លោកអូវើស្ទ្រីតក៏បានពន្យល់ថា “ទស្សនីយភាពដ៏ស្រស់ស្អាតនេះ បានធ្វើឲ្យយើងមានពេញដោយភាពស្ងប់ស្ងែង ចំពោះអ្វីមួយ ដែលធំជាងខ្លួនយើង”។
ស្តេចដាវីឌ ដែលជាអ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ក៏មានការស្ងប់ស្ងែង ចំពោះពន្លឺដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានមកពីលើផងដែរ។ គឺដូចដែលទ្រង់មានបន្ទូលថា “កាលណាទូលបង្គំពិចារណាមើលផ្ទៃមេឃ ជាការដែលព្រះហស្តទ្រង់បានធ្វើ គឺទាំងខែ និងផ្កាយ ដែលទ្រង់បានប្រតិស្ឋានទុក នោះតើមនុស្សជាអ្វី ដែលទ្រង់នឹករឭកដល់គេ ហើយកូនមនុស្សផង ដែលទ្រង់ប្រោសដូច្នេះ?”(ទំនុកដំកើង ៨:៣-៤)។
ត្រង់ចំណុចនេះ ស្តេចដាវីឌបានទូលសួរព្រះជាម្ចាស់ ដោយការបន្ទាបខ្លួន ហើយយើងនឹងមានការស្ងប់ស្ងែងកាន់តែខ្លាំងជាងនេះទៀត ពេលដែលយើងដឹងថា បន្ទាប់ពីព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតផ្ទៃមេឃ និងផែនដីថ្មីហើយ យើងនឹងមិនត្រូវការព្រះច័ន្ទ ឬព្រះអាទិត្យទៀតឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ សាវ័កយ៉ូហានបានមានប្រសាសន៍ថា សិរីល្អដ៏ចែងចំាងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នឹងផ្តល់ឲ្យនូវពន្លឺដែលគេត្រូវការ។ “ក្រុងនោះមិនត្រូវការនឹងព្រះអាទិត្យ ឬព្រះចន្ទ សំរាប់នឹងបំភ្លឺទេ ដ្បិតសិរីល្អនៃព្រះបានបំភ្លឺហើយ ឯកូនចៀមក៏ជាចង្កៀងនៃក្រុងនោះដែរ … ហើយនៅឯណោះគ្មានយប់ឡើយ”(វិវរណៈ ២១:២៣-២៥)។
ពេលដែលយើងគិតអំពីរឿងនេះ ចិត្តរបស់យើងអាចកើតមានភាពស្ងប់ស្ងែងកាន់តែខ្លាំង។ ប៉ុន្តែ យើងអាចពិសោធន៍នឹងពន្លឺរបស់ព្រះអង្គដែលមាននៅស្ថានសួគ៌ នៅពេលឥឡូវនេះបាន…
សំណួរដ៏សាមញ្ញ ដែលនាំមកនូវការផ្លាស់ប្រែ
វេជ្ជបណ្ឌិតបានប្រាប់អ្នកជំងឺភ្នែកថា កែវភ្នែករបស់នាងខូចហើយ មិនអាចជួសជុលបានទេ។ គាត់ក៏បានរស់នៅ ដោយភាពពិការភ្នែក ដោយរៀនអក្សរផុស សម្រាប់ជនពិការភ្នែក និងប្រើឈើច្រត់មួយដើម និងសត្វឆ្កែមួយក្បាល សម្រាប់ជួយនាំផ្លូវ។ ប៉ុន្តែ ១៥ឆ្នាំក្រោយមក ការផ្លាស់ប្តូរក៏បានកើតឡើង ក្នុងជីវិតរបស់ស្រ្តីម្នាក់នេះ ដែលកំពុងរស់នៅ ក្នុងរដ្ឋមុនតាណា ពេលដែលស្វាមីរបស់គាត់បាននាំគាត់ទៅជួបពេទ្យភ្នែកម្នាក់ទៀត ដោយសួរសំណួរដ៏សាមញ្ញថា តើអាចជួយនាងបានទេ? វេជ្ជបណ្ឌិតក៏បានឆ្លើយថា គាត់អាចជួយនាងបាន។ វេជ្ជបណ្ឌិតក៏បានរកឃើញថា ស្រ្តីម្នាក់នេះមានជំងឺភ្នែកឡើងបាយ ដែលជាជំងឺកើតមានជាធម្មតា ហើយក៏បានវះកាត់យកបាយក្នុងភ្នែកនោះចេញពីភ្នែកខាងស្តាំ។ ពេលដែលគេបកបង់រំភ្នែកចេញ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ ភ្នែកស្តាំរបស់គាត់អាចមើលច្បាស់ កំរិត២០/២០ ដូចមនុស្សធម្មតា។ ការវះកាត់នៅភ្នែកខាងឆ្វេង ក៏បានទទួលលទ្ធផលល្អដូចគ្នា។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីសំណួរដ៏សាមញ្ញមួយ ដែលបាននាំមកនូវការផ្លាស់ប្តូរ ក្នុងជីវិតរបស់លោកណាម៉ាន់ ជាមេទ័ពដ៏មានអំណាច ដែលកើតជម្ងឺឃ្លង់។ ប៉ុន្តែ លោកណាម៉ាន់បានបញ្ចេញកំហឹង ដោយភាពក្រអឺតក្រទម ចំពោះហោរាអេលីសេ ដែលបានណែនាំថា “សូមឲ្យលោកទៅមុជទឹកក្នុងទន្លេយ័រដាន់៧ដងទៅ នោះសាច់របស់លោកនឹងបានជា ហើយលោកនឹងបានស្អាតឡើងវិញ”(២ពង្សាវតាក្សត្រ ៥:១០)។ ទោះជាយ៉ាងក៏ដោយ អ្នកបម្រើរបស់លោកណាម៉ាន់បានសួរអ្នកដឹកនាំទាហានរូបនេះ នូវសំណួរដ៏សាមញ្ញមួយថា “បើសិនជាហោរានោះបានប្រាប់ឲ្យលោកធ្វើការអ្វីយ៉ាងធំ នោះតើលោកមិនធ្វើតាមទេឬអី?”(ខ.១៣)។ លោកណាម៉ាន់ក៏មានជំនឿ ហើយក៏បាន “ចុះទៅមុជទឹកក្នុងទន្លេយ័រដាន់អស់៧ដង តាមពាក្យនៃអ្នកសំណប់របស់ព្រះ នោះសាច់របស់លោកក៏ដុះឡើងជាថ្មី ដូចជាសាច់របស់ក្មេង ហើយលោកបានជាស្អាត”(ខ.១៤)។
ក្នុងជីវិតរបស់យើង…
ផ្អែមជាងទឹកឃ្មុំ
វាគ្មិនម្នាក់បានឡើងនិយាយ ក្រោមប្រធានបទមួយ ដែលនាំឲ្យមានភាពតានតឹង ក្នុងរឿងរើសអើងពូជសាសន៍។ តែគាត់នៅតែមានភាពនឹងធឹង ក្នុងការឈរនៅលើវេទិការ នៅចំពោះមុខអ្នកស្តាប់ជាច្រើននាក់។ គាត់បាននិយាយដោយចិត្តក្លាហាន ប៉ុន្តែ ប្រកបដោយព្រះគុណព្រះ ការបន្ទាបខ្លួន ភាពសប្បុរស និងភាពកំប្លុកកំប្លែងផងដែរ។ មិនយូរប៉ុន្មាន គេសង្កេតឃើញអ្នកស្តាប់ដែលមានអារម្មណ៍តានតឹង កំពុងតែសម្រួលអារម្មណ៍ ដោយពួកគេបានអស់សំណើចជាមួយលោកវាគ្មិន ជុំវិញបញ្ហាដែលពួកគេបានជួបដូចគ្នា។ គឺបញ្ហានៃភាពតានតឹងដែលបានឡើងកម្តៅមុននោះ តែឥឡូវនេះ អារម្មណ៍ និងពាក្យសម្តីរបស់ពួកគេក៏បានថយកម្តៅវិញ។ ដូចនេះ តើធ្វើដូចម្តេចឲ្យគេអាចបកស្រាយប្រធានបទដ៏ចម្រូងចម្រាស់ ដោយប្រើពាក្យសម្តីប្រកបដោយព្រះគុណបាន?
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំបន្ទូលរបស់ស្តេចសាឡូម៉ូន ដែលបានលើកទឹកចិត្តយើងរាល់គ្នាថា “ពាក្យសំដីពីរោះ នោះធៀបដូចជាសំណុំឃ្មុំ ក៏ផ្អែមដល់ព្រលឹង ហើយជាថ្នាំផ្សះដល់ឆ្អឹងផង”(សុភាសិត ១៦:២៤)។ ទ្រង់ក៏មានបន្ទូលផងដែរថា “ចិត្តរបស់មនុស្សដែលមានប្រាជ្ញា នោះបង្រៀនមាត់របស់ខ្លួន ហើយក៏បង្កើតឲ្យបបូរមាត់មានចំណេះកាន់តែច្រើនឡើងផង”(ខ.២៣)។
ហេតុអ្វីបានជាក្សត្រដែលមានអំណាច ដូចស្តេចសាឡូម៉ូនបានលះបង់ពេលវេលា ដើម្បីបង្រៀនយើង អំពីរបៀបនិយាយស្តី? ព្រោះពាក្យសម្តីអាចបំផ្លាញ។ នៅសម័យស្តេចសាឡូម៉ូន ពួកស្តេចពឹងផ្អែកទៅលើអ្នកនាំសារ ដើម្បីទទួលដំណឹងផ្សេងៗអំពីនគររបស់ខ្លួន ដូចនេះ អ្នកនាំសារដែលមានភាពនឹងធឹង និងគួរឲ្យទុកចិត្ត គឺពិតជាមានតម្លៃណាស់។ ពួកគេប្រើពាក្យសម្តីយ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្ន និងសមហេតុផល គឺបញ្ចេញប្រតិកម្មខ្លាំងពេក ឬនិយាយពាក្យគំរោះគំរើយនោះឡើយ ទោះបញ្ហានោះមានភាពធ្ងន់ធ្ងរយ៉ាងណាក៏ដោយ។
យើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែអាចទទួលប្រយោជន៍ ពីការបញ្ចេញមតិ និងគំនិត ដោយពាក្យសម្តីផ្អែម ដោយកោតខ្លាចព្រះ និងមានការប្រុងប្រយ័ត្ន។ គឺដូចដែលស្តេចសាឡូម៉ូនបានមានបន្ទូលថា…
ពិភពនៃការផ្គត់ផ្គង់
ថ្ងៃមួយ នៅម៉ោង២យប់ អ្នកស្រីណាឌា(Nadia) ដែលជាអ្នកនេសាទឈ្លើងសមុទ្រ ដើរចូលទៅក្នុងឡូនេសាទមួយ ដែលព័ទ្ធជុំវិញ ដោយខ្សែពួរ នៅកន្លែងទឹករាក់ក្នុងសមុទ្រ នៅក្បែរភូមិរបស់នាង នៅប្រទេសម៉ាដាកាស្កា ដើម្បីប្រមូល “ផល” នេសាទរបស់នាង។ ការឆាប់ក្រោកពីដំណេកយ៉ាងនេះ គឺមិនពិបាកសម្រាប់នាងទេ។ នាងថា ការរស់នៅរបស់នាង មានការពិបាកយ៉ាងខ្លាំង មុនពេលនាងចាប់ផ្តើមការនេសាទប្រភេទនេះ។ កាលនោះ នាងមិនមានប្រភពនៃប្រាក់ចំណូលទាល់តែសោះ។ តែពេលនេះ ក្នុងនាមជាសមាជិកនៃកម្មវិធីការពារសត្វសមុទ្រ ដែលមានឈ្មោះថា វេឡុនដ្រេក(Velondriake ដែលមានន័យថា “ការរស់នៅជាមួយសមុទ្រ”) នាងបានសង្កេតឃើញថា ប្រាក់ចំណូលរបស់នាងមានការកើនឡើង និងមានភាពនឹងនរ។ នាងបាននិយាយបន្ថែមទៀតថា “យើងអរព្រះគុណព្រះជាម្ចាស់ ដែលបានប្រទានគម្រោងមួយនេះ”។
វាជាការត្រឹមត្រូវណាស់ ដែលនាងបានអរព្រះគុណព្រះអង្គ ព្រោះព្រះអង្គបានផ្គត់ផ្គង់តម្រូវការនៃគម្រោងរបស់ពួកគេមួយផ្នែកធំ តាមរយៈសត្វនិងរុក្ខជាតិក្នុងសមុទ្រដែលជាស្នាព្រះហស្តរបស់ព្រះអង្គ។ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងក៏បានសរសើរដំកើងព្រះដ៏ផ្គត់ផ្គង់ផងដែរថា “ទ្រង់ធ្វើឲ្យស្មៅដុះឡើងសំរាប់សត្វ ហើយបន្លែសំរាប់មនុស្ស ដើម្បីឲ្យទាំង២បានអាហារពីផែនដីមក… នុ៎ះន៍ សមុទ្រដ៏ធំ ហើយទូលាយ នៅក្នុងទឹកនោះមានរបស់រវើកឥតគណនា ជាសត្វទាំងតូចទាំងធំ”(ទំនុកដំកើង ១០៤:១៤,២៥)។
វាពិតជាអស្ចារ្យណាស់ ដែលស្នាព្រះហស្តដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះអង្គ ក៏បានផ្គត់ផ្គង់តម្រូវការយើងផងដែរ។ ឧទាហរណ៍ សត្វឈ្លើងសមុទ្រដ៏តូចទៀប បានជួយឲ្យជីវចម្រុះក្នុងសមុទ្រ មានច្រវាក់នៃចំណីអាហារដែលមានផាសុខភាព។ ការប្រមូលផលឈ្លើងសមុទ្រយ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្ន ក៏បាននាំឲ្យអ្នកស្រីណាឌា និងអ្នកជិតខាងរបស់នាង មានប្រាក់ចំណូលសមរម្យ។
នៅក្នុងស្នាព្រះហស្តរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺគ្មានអ្វីដែលបានកើតឡើងដោយចៃដន្យឡើយ។…
ចេញពីភាពកម្សត់ ចូលទៅក្នុងការសរសើរដំកើង
នៅក្នុងកម្មវិធីចែកអាវធំ ឬអាវរងាសម្រាប់កុមារ គេសង្កេតឃើញក្មេងៗមានការរំភើបចិត្តយ៉ាងខ្លាំង នៅក្នុងការរើសយកអាវរងាដែលមានពណ៌ និងទំហំដែលពួកគេចូលចិត្ត ដោយការដឹងគុណ។ អ្នករៀបចំកម្មវិធីនេះបានមានប្រសាសន៍ថា អាវធំថ្មីៗបានធ្វើឲ្យក្មេងៗមានជំនឿចិត្ត ហើយទទួលបាននូវការទទួលស្គាល់កាន់តែច្រើនពីមិត្តភក្តិ និងកាន់តែមានចិត្តចង់ទៅរៀន ក្នុងរដូវរងា។
សាវ័កប៉ុលហាក់ដូចជាត្រូវការអាវរងាផងដែរ ពេលដែលគាត់សរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅលោកធីម៉ូថេថា “ដល់កាលណាអ្នកទៅឯខ្ញុំ នោះសូមយកអាវធំ ដែលខ្ញុំផ្ញើទុកនឹងអ្នកកាប៉ុស នៅក្រុងទ្រអាសទៅផង”(២ធីម៉ូថេ ៤:១៣)។ កាលនោះ សាវ័កប៉ុលកំពុងតែជាប់គុកដ៏រងារបស់ពួករ៉ូម៉ាំង ដូចនេះ គាត់ត្រូវការភាពកក់ក្តៅ និងមនុស្សនៅក្បែរគាត់ផងដែរ។ ពេលដែលគាត់ត្រូវពួករ៉ូម៉ាំងកាត់ទោស គាត់បានពោលទំនួញថា “កាលខ្ញុំបានដោះសារជាមុនដំបូង នោះគ្មានអ្នកណាឈរជាមួយនឹងខ្ញុំសោះ គេលះចោលខ្ញុំទាំងអស់គ្នា តែសូមកុំឲ្យព្រះរាប់សេចក្តីនោះ ជាទោសដល់គេឡើយ”(ខ.១៦)។ ពាក្យសម្តីរបស់គាត់បានចាក់ដោតចិត្តយើងណាស់ ព្រោះគាត់បានបង្ហាញចេញនូវការឈឺចាប់ ដោយចិត្តស្មោះត្រង់ ក្នុងនាមជាបេសកជនឈានមុខម្នាក់។
ប៉ុន្តែ នៅចុងបញ្ចប់នៃសំបុត្រចុងក្រោយរបស់គាត់ គាត់ក៏បាននិយាយបូកសរុបកិច្ចការដ៏គួរឲ្យស្ងប់ស្ងែង ដែលគាត់បានធ្វើថ្វាយព្រះ ដោយឈប់និយាយអំពីភាពកម្សត់របស់គាត់ ហើយងាកមកសរសើរដំកើងព្រះ។ គឺដូចដែលគាត់បាននិយាយបន្ថែមទៀតថា “ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់បានគង់ជាមួយនឹងខ្ញុំវិញ ព្រមទាំងចំរើនកំឡាំងផង ដើម្បីឲ្យដំណឹងល្អបានផ្សាយទៅសព្វគ្រប់ ឲ្យអស់ទាំងសាសន៍បានដឹងដោយសារខ្ញុំ ហើយទ្រង់បានប្រោសឲ្យខ្ញុំរួចពីមាត់សិង្ហដែរ” (ខ.១៧)។ ពាក្យសម្តីនេះពិតជាកម្សាន្តចិត្តយើងណាស់។
បើសិនជាអ្នកកំពុងតែជួបវិបត្តិ ដោយខ្វះខោអាវដ៏កក់ក្តៅ ឬមិនមានមិត្តជិតស្និទ្ធណាមកជួយ សូមនឹកចំាព្រះជាម្ចាស់ ។ យើងអាចទុកចិត្តថា ព្រះអង្គនឹងចម្រើនកម្លាំង ផ្គត់ផ្គង់តម្រូវការ និងរំដោះយើងឲ្យរួច ដោយព្រះទ័យស្មោះត្រង់។ តើហេតុអ្វី? គឺដើម្បីសិរីល្អរបស់ព្រះអង្គ និង…
ប្រភពនៃកម្លាំង និងជីវិត
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានឃើញគេលក់របស់មួយទឹក ដើម្បីរៃអង្គាសប្រាក់។ ខ្ញុំក៏បានឃើញចង្កៀងអគ្គីសនី ដែលហាក់ដូចជាមានភាពល្អឥតខ្ចោះ សម្រាប់ការិយាល័យក្នុងផ្ទះខ្ញុំ ដោយវាមានពណ៌ ទំហំ និងតម្លៃដែលសមនឹងបន្ទប់នោះណាស់។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពេលខ្ញុំទៅដល់ផ្ទះ ខ្ញុំក៏បានយកឌុយវាទៅដោតចូលព្រី តែមិនឃើញមានអ្វីកើតឡើងសោះ។ អំពូលវាមិនភ្លឺ គឺគ្មានភ្លើងចូលវាសោះ។
ស្វាមីរបស់ខ្ញុំក៏បានប្រាប់ខ្ញុំថា គាត់អាចជួសជុលវាបាន គឺមិនពិបាកទេ។ ពេលគាត់បើកមើលគ្រឿងក្នុងរបស់ចង្កៀងនោះ ហើយក៏បានដឹងអំពីមូលហេតុដែលវាមិនភ្លឺ។ ខ្សែរបស់វាមិនបានតភ្ជាប់នឹងអ្វីទេ។ បើចង្កៀងនោះមិនបានតភ្ជាប់នឹងប្រភពថាមពលអគ្គីសនីទេ នោះចង្កៀងដែលហាក់ដូចជាល្អឥតខ្ចោះនេះ គ្មានប្រយោជន៍អ្វីទេ។
ជីវិតខាងវិញ្ញាណរបស់យើងក៏មានលក្ខណៈដូចនេះផងដែរ។ ព្រះយេស៊ូវបានប្រាប់ពួកសិស្សព្រះអង្គថា “ខ្ញុំជាគល់ អ្នករាល់គ្នាជាខ្នែង អ្នកណាដែលនៅជាប់នឹងខ្ញុំ ហើយខ្ញុំជាប់នឹងអ្នកនោះ នោះទើបនឹងបង្កើតផលឡើងជាច្រើន”។ បន្ទាប់មក ព្រះអង្គក៏បានរំឭកថា “បើដាច់ពីខ្ញុំចេញ នោះអ្នករាល់គ្នាពុំអាចនឹងធ្វើអ្វីបានទេ”(យ៉ូហាន ១៥:៥)។
ព្រះអង្គបានប្រទានសេចក្តីបង្រៀននេះ នៅក្នុងតំបន់ដែលគេដាំដុះដំណាំទំពាំងបាយជូរ ដូចនេះ ពួកសិស្សរបស់ព្រះអង្គមិនពិបាកយល់ទេ។ ដើមទំពាំងបាយជូរជាដំណាំដែលធន់ណាស់ ហើយមែករបស់វាអាចទ្រាំទ្រការលួសជាញឹកញាប់។ បើយើងកាត់មែកវាចេញពីដើម ដែលជាប្រភពនៃជីវិតវា នោះមែកនោះនឹងក្លាយជាឈើដែលគ្មានជីវិត គ្មានតម្លៃ។ យើងក៏អញ្ចឹងដែរ។
កាលណាយើងនៅជាប់ក្នុងព្រះយេស៊ូវ ហើយនៅជាប់ក្នុងព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ នោះមានន័យថា យើងបានតភ្ជាប់ជីវិតយើង នឹងព្រះយេស៊ូវ ដែលជាប្រភពនៃជីវិត។ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា “ព្រះវរបិតាខ្ញុំបានដំកើងឡើង ដោយសេចក្តីនេះឯង គឺដោយអ្នករាល់គ្នាបង្កើតផលជាច្រើន យ៉ាងនោះអ្នករាល់គ្នានឹងធ្វើជាសិស្សខ្ញុំមែន” (ខ.៨)។ ដើម្បីឲ្យយើងបង្កើតផលផ្លែបានច្រើន…
ព្រះទ្រង់ទតមើលជានិច្ច
ពេលដែលចៅប្រុសដ៏តូចល្អិតរបស់ខ្ញុំត្រឡប់ទៅផ្ទះគាត់វិញ គាត់បានគ្រវីដៃលា។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានងាកមករកខ្ញុំវិញ ហើយសួរថា “ម៉ាក់យាយ ហេតុអ្វីម៉ាក់យាយឈរមើលនៅមាត់ទ្វារ រហូតដល់ពេលដែលខ្ញុំចេញទៅបាត់?” ខ្ញុំក៏បានញញឹមដាក់គាត់ ដោយគិតថា គាត់ពិតជាគួរឲ្យស្រឡាញ់ណាស់ ដែលបានសួរសំណួរនេះ ក្នុងកាលដែលគាត់នៅក្មេងនៅឡើយ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ដោយសារគាត់ចង់ដឹង នោះខ្ញុំក៏បានព្យាយាមផ្តល់ឲ្យនូវចម្លើយដ៏ល្អមួយ។ ខ្ញុំក៏បានប្រាប់គាត់ថា ការដែលខ្ញុំធ្វើដូចនេះ គឺជាការគួរសម ហើយម្យ៉ាងទៀត ដោយសារគាត់ជាភ្ញៀវពិសេស នោះការដែលខ្ញុំឈរមើលគាត់ រហូតដល់ពេលដែលគាត់ចេញទៅបាត់ គឺមានន័យថា ខ្ញុំយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះគាត់។ គាត់ហាក់ដូចជានៅឆ្ងល់។ ដូចនេះ ខ្ញុំក៏បានប្រាប់ការពិតដ៏សាមញ្ញថា “យាយឈរមើល ព្រោះយាយស្រឡាញ់ចៅ។ ពេលយាយឃើញឡានចៅបើកចេញទៅ យាយដឹងថា ចៅកំពុងតែធ្វើដំណើរទៅផ្ទះវិញ ដោយសុវត្ថិភាព”។ គាត់ក៏បានញញឹម ហើយឱបខ្ញុំថ្មមៗ។ ទីបំផុត គាត់ក៏បានយល់។
ការយល់ដឹងរបស់គាត់ តាមបែបកូនក្មេង គឺបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំថា ព្រះវរបិតានៃយើងដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌តែងតែទតរំពៃមើលយើង ដែលជាកូនជាទីស្រឡាញ់ជានិច្ច។ គឺដូចដែលបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១២១ បានចែងថា “ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ជាព្រះដែលថែរក្សាអ្នក ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ជាម្លប់នៅខាងស្តាំអ្នក”(ខ.៥)។
ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលនៅសម័យដើម បានទទួលការធានាថា ព្រះជាម្ចាស់ថែរក្សាពួកគេ ក្នុងកាលដែលពួកគេកំពុងតែធ្វើដំណើរឡើងតាមផ្លូវចោទៗ ទៅកាន់ទីក្រុងយេរូសាឡិម ដើម្បីថ្វាយបង្គំព្រះអង្គ។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “ព្រះយេហូវ៉ានឹងរក្សាអ្នក ឲ្យរួចពីគ្រប់ទាំងសេចក្តីអាក្រក់ ទ្រង់នឹងថែរក្សាព្រលឹងរបស់អ្នក”(ខ.៦-៧)។ យើងក៏អាចមានការធានាដូចនេះផងដែរ។ ជួនកាល…