ជាកូនព្រះអង្គ ដោយស្របច្បាប់
មានពេលមួយអ្នកស្រីលីហ្ស(Liz) បានយំដោយអំណរ ពេលដែលគាត់ និងស្វាមីគាត់ បានទទួលសំបុត្រកំណើត និងលិខិតឆ្លងដែន សម្រាប់កូនចិញ្ចឹមរបស់ពួកគេ ដែលអាចឲ្យពួកគេទទួលចិញ្ចឹមកូននោះ ដោយស្របច្បាប់។ ឥឡូវនេះ មីលេណា(Milena) ក៏បានក្លាយជាកូនស្រីរបស់ពួកគេ ជាផ្នែកមួយនៃគ្រួសារពួកគេជារៀងរហូត។ ខណៈពេលដែលអ្នកស្រីលីហ្ស ជញ្ជឹងគិត អំពីនីតិវិធី ដើម្បីទទួលចិញ្ចឹមនាង គាត់ក៏បានគិត អំពី “ការផ្លាស់ប្តូរពិតប្រាកដ” ដែលកើតមាន ពេលដែលយើងក្លាយជាផ្នែកមួយនៃគ្រួសាររបស់ព្រះយេស៊ូវ ដោយយើងមិនជាប់ចំណងនៃអំពើបាប និងភាពប្រេះបែកទៀតឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ យើងបានចូលទៅក្នុងនគរព្រះយ៉ាងពេញសិទ្ធិ ស្របតាមច្បាប់របស់ព្រះអង្គ ពេលដែលយើងត្រូវបានទទួលចិញ្ចឹម ជាកូនរបស់ព្រះអង្គ។
នៅសម័យសាវ័កប៉ុល ពេលដែលគ្រួសារជនជាតិរ៉ូម៉ាំងណាមួយ ទទួលចិញ្ចឹមកូនប្រុសម្នាក់ នោះសិទ្ធិ និងឯកសិទ្ធិរបស់គាត់ នឹងមានការផ្លាស់ប្តូរទាំងស្រុង។ បានសេចក្តីថា បំណុលដែលគាត់ជាប់ជំពាក់ក្នុងជីវិតចាស់ នឹងត្រូវគេលប់ចោល ហើយគាត់នឹងមានសិទ្ធិ និងឯកសិទ្ធិដូចសមាជិកនីមួយៗនៃគ្រួសារថ្មីគាត់។ ដូចនេះ សាវ័កប៉ុលចង់ឲ្យពួកជំនុំនៅទីក្រុងរ៉ូមដឹងថា ពួកគេក៏មានសិទ្ធិ និងឯកសិទ្ធិថ្មី ក្នុងមហាគ្រួសារព្រះផងដែរ។ ពួកគេមិនជាប់ចំណងនៃអំពើបាប និងទោសរបស់វានោះឡើយ តែឥឡូវនេះ ពួកគេដើរតាមព្រះវិញ្ញាណវិញ(រ៉ូម ៨:៤)។ ហើយអ្នកដែលព្រះវិញ្ញាណដឹកនាំ ជាអ្នកដែលព្រះទ្រង់បានទទួលចិញ្ចឹមជាកូនទ្រង់(ខ.១៤-១៥)។ សិទ្ធិ និងឯកសិទ្ធិរបស់ពួកគេមានការផ្លាស់ប្តូរ ពេលដែលពួកគេក្លាយជាពលរដ្ឋនៃស្ថានសួគ៌។
បើយើងបានទទួលអំណោយនៃសេចក្តីសង្រ្គោះ នោះយើងក៏ជាកូនព្រះ ទាយាទនៃនគរទ្រង់ ហើយក៏រួបរួមជាមួយព្រះគ្រីស្ទផងដែរ។ បំណុលយើងត្រូវបានលប់…
ភាពពិតដែលយើងមើលមិនឃើញ
កាលពីឆ្នំា១៨៧៦ កម្មករអណ្តូងរ៉ែបានខួងដី ដើម្បីស្វែងរកធ្យូងថ្ម ក្នុងភូមិភាគកណ្តាលនៃរដ្ឋអ៊ីនឌីអាណា ហើយក៏បានគិតស្មានថា ពួកគេបានរកឃើញច្រកទ្វារចូលស្ថាននរកហើយ។ លោកចន បាឡូ ម៉ាធីន(John Barlow Martin) ដែលជាអ្នកប្រវត្តិសាស្រ្ត បានរាយការថា ពេលដែលពួកគេខួងដល់ជម្រៅ១៨០ម៉ែត្រ ពួកគេក៏បានឃើញផ្សែងបាញ់ចេញពីក្នុងដីមក ដោយសម្លេងដែលគួរឲ្យស្ញែងខ្លាច។ ពួកគេមានការភ័យខ្លាចថា ពួកគេប្រហែលជាបានខួងចំដំបូលនៃរូងភ្នំរបស់អារក្សហើយ ដូចនេះ ពួកគេក៏បានសន្ធប់មាត់អណ្តូងរ៉ែនោះ រួចប្រញាប់ត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ។
ជាការពិតណាស់ កម្មករអណ្តូងរ៉ែទាំងនោះមានការយល់ច្រឡំ ព្រោះប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមក ក្រុមផ្សេងក៏បានខួងអណ្តូងរ៉ែនោះម្តងទៀត ហើយក៏បានរកឃើញឧស្ម័នធម្មជាតិយ៉ាងច្រើនសណ្ឋឹក។ ពួកគេមានការយល់ច្រឡំ តែខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ដូចជាច្រណែនពួកគេបន្តិច។ កម្មករអណ្តូររ៉ែទាំងនេះ បានរស់នៅ ដោយមានការប្រុងប្រយ័ត្នចំពោះពិភពខាងវិញ្ញាណ ដែលជាញឹកញាប់ ខ្ញុំបានភ្លេចគិតដល់ ។ ខ្ញុំងាយនឹងរស់នៅ ដោយហាក់ដូចជាជឿថា ពិភពខាងវិញ្ញាណ និងខាងសាច់ឈាមមិនមានការប្រសព្វគ្នា ហើយងាយនឹងភ្លេចថា “យើងរាល់គ្នាមិនមែនតយុទ្ធនឹងសាច់ឈាមទេ គឺ និងពួកគ្រប់គ្រង ពួកមានអំណាច និងពួកម្ចាស់នៃសេចក្តីងងឹតនៅលោកីយ៍នេះវិញ ហើយទាស់នឹងអំណាចអាក្រក់ខាងវិញ្ញាណ នៅស្ថានដ៏ខ្ពស់ដែរ”(អេភេសូរ ៦:១២)។
ពេលណាយើងបានឃើញការអាក្រក់មានជ័យជម្នះ ក្នុងលោកិយរបស់យើង យើងមិនគួរចុះចាញ់ ឬព្យាយាមប្រយុទ្ធដោយពឹងអាងកម្លាំងខ្លួនឯងនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងត្រូវតយុទ្ធនឹងការអាក្រក់ “ដោយពាក់គ្រឿងសឹករបស់ព្រះ”(ខ.១៣-១៨)។
យើងក៏ចាំបាច់ត្រូវសិក្សាព្រះគម្ពីរប៊ីប និងជួបប្រជុំជាទៀងទាត់ជាមួយអ្នកជឿដទៃទៀត ដើម្បីលើកទឹកចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមក ហើយធ្វើការសម្រេចចិត្ត ដោយគិតដល់ប្រយោជន៍អ្នកដទៃ…
ពេលណាព្រះទ្រង់មានបន្ទូល
អ្នកស្រីលីលី(Lily) ជាអ្នកបកប្រែព្រះគម្ពីរ។ មានពេលមួយ គាត់បានធ្វើដំណើរទៅកាន់ប្រទេសមួយ ហើយក៏ត្រូវគេឃុំខ្លួននៅក្នុងអាកាសយាន្តដ្ឋាន។ ពួកមន្រ្តីនៅអាកាសយាន្ដដ្ឋានក៏បានឆែកមើលទូរស័ព្ទគាត់ ហើយពេលដែលពួកគេរកឃើញព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីជាសម្លេង នៅក្នុងទូរស័ព្ទរបស់គាត់ ពួកគេក៏បានដកហូតទូរស័ព្ទនោះ ហើយក៏បានសួរចម្លើយគាត់ អស់រយៈពេល២ម៉ោង។ នៅពេលមួយនោះ ពួកគេក៏បានប្រាប់គាត់ឲ្យបើកកម្មវិធីក្នុងទូរស័ព្ទនោះ ហើយក៏បានប៉ះចំបទគម្ពីរ ម៉ាថាយ ៧:១-២ ដែលបានចែងថា “កុំឲ្យថ្កោលទោសគេឡើយ ដើម្បីមិនឲ្យមានគេថ្កោលអ្នកវិញ ដ្បិតអ្នករាល់គ្នាថ្កោលទោសគេយ៉ាងណា នោះគេនឹងថ្កោលអ្នកវិញយ៉ាងនោះដែរ ហើយគេនឹងវាល់ឲ្យអ្នករាល់គ្នា តាមរង្វាល់ដែលអ្នកវាល់ឲ្យគេផង”។ ទឹកមុខរបស់ពួកមន្រ្តីម្នាក់បានប្រែជាស្លេកស្លាំង ពេលដែលគាត់បានឮសម្លេងអានខគម្ពីរនេះជាភាសាខ្លួន។ ក្រោយមក គេក៏បានដោះលែងគាត់ឲ្យមានសេរីភាព ដោយមិនមានការចាត់វិធានការអ្វីទៀតដែរ។
យើងមិនដឹងថា មានអ្វីកំពុងតែកើតឡើង ក្នុងចិត្តរបស់មន្រ្តីម្នាក់នោះ នៅអាកាសយាន្តដ្ឋាននោះឡើយ តែយើងដឹងថា “ព្រះបន្ទូលដែលចេញពីព្រះឱសព្រះ” នឹងសម្រេចតាមបំណងព្រះទ័យព្រះអង្គ(អេសាយ ៥៥:១១)។ លោកអេសាយបានថ្លែងទំនាយ នៃក្តីសង្ឃឹម ដល់រាស្រ្តរបស់ព្រះ ដែលកំពុងស្ថិតក្នុងការនិរទេស ដោយធានាពួកគេថា ដែលភ្លៀង និងហិមៈធ្លាក់ចុះមកពីលើមេឃ ស្រោចដីធ្វើឲ្យកើតចេញជាពន្លកឡើង ហើយក៏ឲ្យពូជពង្រោះដល់អ្នកដែលព្រោះ និងអាហារដល់អ្នកដែលបរិភោគជាយ៉ាងណា នោះព្រះបន្ទូល ដែលចេញពីព្រះឱសព្រះអង្គ ក៏នឹងសម្រេចបំណងព្រះទ័យព្រះអង្គផងដែរ(ខ.១០-១១)។
យើងអាចអានខគម្ពីរនេះ ដើម្បីពង្រឹងជំនឿរបស់យើង។ ពេលណាយើងប្រឈមមុខដាក់ស្ថានភាព ដែលមិនអំណោយផលល្អ ដូចអ្នកស្រីលីលី នៅអាកាសយាន្តដ្ឋាន នោះយើងអាចទុកចិត្តថា ព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែធ្វើការ សូម្បីតែនៅពេលដែលយើងមិនឃើញលទ្ធផលចុងក្រោយក៏ដោយ។-Amy Boucher Pye
ស្នាមសម្លាកពណ៌មាស
នៅប្រទេសហូឡង់ មានអ្នកច្នៃម៉ូតសំលៀកបំពាក់មួយក្រុម បានផ្តល់ឲ្យនូវវគ្គសិក្ខាសាលា អំពី “ការដេរភ្ជាប់ពណ៌មាស”។ វគ្គសិក្សានេះទទួលការបណ្តាលចិត្ត ពីវិធីសាស្រ្តឃីនសូហ្គី របស់ជប៉ុន ដែលក្នុងនោះ គេបានយកមាសមកបិទភ្ជាប់ពែងប៉សឺឡែន ដែលបានបែក ដូចនេះ អ្នកចូលរួមក៏បានរៀនដេរភ្ជាប់ក្រណាត់ដែលរហែក តាមរបៀបដែលធ្វើឲ្យបំណះខោអាវនោះលេចច្បាស់ ជាជាងព្យាយាមលាក់បាំងវា។ អ្នកដែលបានទទួលការអញ្ជើញឲ្យចូលរួមសិក្ខាសាលានេះ បាននាំយកនូវ “ខោអាវរហែក ដែលខ្លួនស្រឡាញ់ ហើយដេរភ្ជាប់ដោយអំបោះពណ៌មាស”។ ខណៈពេលដែលពួកគេបានជួសជុលខោអាវរបស់ខ្លួន ស្មាមជួសជុលនោះ ក៏បានក្លាយជាគ្រឿងលម្អ ដែលជា “បំណះពណ៌មាស”។
ដូចនេះខោអាវទាំងនោះមានការផ្លាស់ប្តូរ ឲ្យមានសម្រស់ស្អាត ដោយស្នាមបំណះរបស់ពួកវាបានលេចឡើងច្បាស់។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីបទគម្ពីរ ២កូរិនថូស ១១:៣០ ដែលបានចែងថា បើសិនជាគួរនឹងអួតខ្លួន នោះខ្ញុំនឹងអួតពីសេចក្តីកំសោយរបស់ខ្ញុំវិញ។ ទោះគាត់បានទទួលការបើកសម្តែងដ៏អស្ចារ្យជាច្រើនពីព្រះ ក៏គាត់មិនបានអួតអំពីការនោះឡើយ(២កូរិនថូស ១២:៦)។ គាត់ថា បន្លានៅក្នុងសាច់របស់គាត់(ខ.៧) បានរារាំងគាត់ មិនឲ្យមានអំណួត និងទុកចិត្តលើសមត្ថភាពខ្លួនឯងពេក។ គ្មាននរណាដឹងថា គាត់បាននិយាយអំពីបន្លាក្នុងសាច់គាត់ សំដៅទៅលើអ្វីទេ។ គាត់ប្រហែលជានិយាយអំពីទុក្ខលំបាក ជម្ងឺ ការបៀតបៀនពីខ្មំាងសត្រូវ ឬអ្វីផ្សេងទៀត។ ទោះបន្លានោះជាអ្វីក៏ដោយ គាត់បានទូលអង្វរដល់ព្រះ សូមព្រះអង្គដកវាចេញ ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គមានបន្ទូលថា “គុណរបស់អញល្មមដល់ឯងហើយ ដ្បិតកំឡាំងអញបានពេញខ្នាត ដោយសេចក្តីកំសោយ”(ខ.៩)។
ស្នាមរហែក និងដាច់…
បានចាក់ឫសក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់
មានពេលមួយ មែហ្គិន(Megan) បានកាត់ដើមផ្កាមួយដើម ហើយជ្រលួកមុខកាត់នោះ ចូលទៅក្នុងទឹកឃ្មំ ហើយយកវាទៅដោត នៅក្នុងផើងមួយ ដែលមានពេញទៅដោយជីកំប៉ុស។ គាត់ក៏បានប្រាប់ខ្ញុំថា ការដាំផ្កាប្រភេទនេះ មានភាពងាយស្រួលអញ្ចឹងឯង។ គាត់បានបង្រៀនខ្ញុំ ពីរបៀបដាំដើមផ្កា ដោយធ្វើឲ្យដើមផ្កាមួយដើម ដែលមានសុខភាពល្អ ក្លាយជាដើមផ្កាជាច្រើន ដើម្បីឲ្យខ្ញុំមានផ្កាជាច្រើនទង សម្រាប់ចែករំលែកជាមួយអ្នកដទៃ។ គាត់ថា ទឹកឃ្មុំជួយឲ្យដើមដែលនៅខ្ចីចេញឫស។
ពេលដែលខ្ញុំមើលគាត់ធ្វើការដាំដុះ ខ្ញុំក៏បានឆ្ងល់ថា តើមានអ្វីខ្លះ ដែលជួយឲ្យយើងចាក់ឫសខាងវិញ្ញាណ បានរឹងមាំ។ តើមានអ្វីជួយយើងឲ្យពេញវ័យខាងវិញ្ញាណ ដោយក្លាយជាមនុស្សនៃសេចក្តីជំនឿ ដែលរឹងមាំ និងចម្រើនឡើង? តើមានអ្វីដែលការពារយើង មិនឲ្យក្រៀមស្វិត? ពេលដែលសាវ័កប៉ុលសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅពួកជំនុំនៅក្រុងអេភេសូរ គាត់បានមានប្រសាសន៍ថា “ព្រះគ្រីស្ទបានសណ្ឋិតក្នុងចិត្តអ្នករាល់គ្នា ដោយសារសេចក្តីជំនឿ ប្រយោជន៍ឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានចាក់ឫស ហើយតាំងមាំមួនក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់” (អេភេសូរ ៣:១៧)។ សេចក្តីស្រឡាញ់នេះមានប្រភពមកពីព្រះ ដែលបានចម្រើនកម្លំាងយើង ដោយប្រទានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ មកយើង។ ព្រះគ្រីស្ទគង់នៅក្នុងចិត្តយើង។ ហើយខណៈពេលដែលយើង “យល់ពីទទឹង បណ្តោយ ជំរៅ និងកំពស់នៃសេចក្តីស្រឡាញ់”(ខ.១៨) នោះយើងអាចពិសោធនឹងព្រះវត្តមានព្រះ ដោយយើងបាន “ពេញ ដល់គ្រប់ទាំងសេចក្តីពោរពេញរបស់ផងព្រះ”(ខ.១៩)។
ការលូតលាស់ខាងវិញ្ញាណតម្រូវឲ្យយើងចាក់ឫសចូលទៅក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ដោយជញ្ជឹងគិតអំពីសេចក្តីពិត ដែលចែងថា យើងជាកូនស្ងួនភ្ងារបស់ព្រះ ដែលទ្រង់អាចធ្វើ “ហួសសន្ធឹក លើសជាងអស់ទាំងសេចក្តីដែលយើងសូម…
បញ្ឈប់ការនិយាយដើមគ្នា
បន្ទាប់ពីលោកឆាល សាយមុន(Charles Simeon ឆ្នាំ១៧៥៩ ដល់ ១៨៣៦) មានមុខនាទីជាអ្នកដឹកនាំ នៅព្រះវិហារព្រះត្រៃឯកបរិសុទ្ធ នៅទីក្រុងខេមប្រ៊ីជ ប្រទេសអង់គ្លេស គាត់បានជួបការប្រឆាំងអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំ។ សមាជិកនៃពួកជំនុំភាគច្រើន ចង់ឲ្យអ្នកដែលមានតួនាទីបន្ទាប់ពីលោកសាយម៉ុន ទទួលមុខនាទីនេះ គឺមិនចង់ឲ្យគាត់ដឹកនាំទេ។ ដូចនេះ ពួកគេក៏បានផ្សព្វផ្សាយពាក្យចចាមអារ៉ាមអំពីគាត់ ហើយបដិសេធការងាររបស់គាត់ ហើយពេលខ្លះ ថែមទាំងចាក់សោរទ្វារព្រះវិហារមិនឲ្យគាត់ចូលទៀត។ ប៉ុន្តែ លោកសាយម៉ុនមានចិត្តចង់ពេញដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដូចនេះ គាត់ក៏បានព្យាយាមជម្នះការនិយាយដើមនោះ ដោយបង្កើតគោលការណ៍មួយចំនួន សម្រាប់ការរស់នៅ។ គោលការណ៍មួយនោះ គឺមិនត្រូវជឿពាក្យចចាមអារ៉ាមឡើយ បើមិនប្រាកដថា វាជារឿងពិតទេនោះ ហើយគោលការណ៍មួយទៀត គឺត្រូវ “ជឿជានិច្ចថា ក្នុងរឿងវិវាទ គឺមិនត្រូវស្តាប់រឿងតែម្ខាងទេ”។
នៅក្នុងការអនុវត្តន៍នេះ លោកសាយម៉ុនបានធ្វើតាមការបង្រៀនរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលបង្គាប់រាស្រ្តព្រះអង្គ ឲ្យឈប់និយាយដើម និងនិយាយបង្ខូចគ្នា ព្រោះវានឹងស៊ីបំផ្លាញសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលពួកគេមាន ចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក។ ក្រឹត្យវិន័យមួយ ក្នុងចំណោមក្រឹត្យវិន័យ១០ប្រការរបស់ព្រះ បានឆ្លុះបញ្ចាំង អំពីព្រះទ័យរបស់ព្រះអង្គ ដែលចង់ឲ្យពួកគេរស់នៅ ដោយចិត្តពិតត្រង់។ ក្រឹត្យវិន័យនោះចែងថា “កុំឲ្យធ្វើជាទីបន្ទាល់ក្លែង ទាស់នឹងអ្នកជិតខាងខ្លួនឲ្យសោះ”(និក្ខមនំ ២០:១៦)។ បទគម្ពីរនិក្ខមនំ ២៣:១ ក៏បានបង្គាប់ផងដែរថា “កុំឲ្យបង្កើតរឿងក្លែងក្លាយឲ្យសោះ”។
សូមយើងគិតមើលថា តើពិភពលោកមានភាពខុសប្លែកយ៉ាងណា បើសិនជាយើងម្នាក់ៗមិនដែលផ្សព្វផ្សាយពាក្យចចាមអារ៉ាម…
តើយើងនៅតែគាស់កាយអំពើបាបរបស់យើងឬទេ?
អ្នកស្រីខូរី ធែន ប៊ូម(Corrie ten Boom) ជាអ្នកដែលបានរួចជីវិត នៅក្នុងរបបប្រល័យពូជសាសន៍។ គាត់យល់អំពីសារៈសំខាន់នៃការអត់ឱនទោស។ គាត់បាននិពន្ធសៀវភៅដែលមានចំណងជើងថា ការធ្វើដំណើរវែងឆ្ងាយ ថ្វាយព្រះអម្ចាស់ ។ ក្នុងសៀវភៅនេះ គាត់មានប្រសាសន៍ថា គាត់ចូលចិត្តគិតអំពីទិដ្ឋភាពដែលព្រះជាម្ចាស់បោះអំពើបាប ដែលបានអត់ទោសឲ្យ ចូលទៅក្នុងសមុទ្រ។ គាត់មានប្រសាសន៍ទៀតថា “ពេលណាយើងសារភាពអំពើបាបរបស់យើង ព្រះទ្រង់បោះអំពើបាបទំាងអស់នោះ ចូលទៅក្នុងសមុទ្រដ៏ជ្រៅ គឺកប់បាត់ជារៀងរហូត…ខ្ញុំជឿថា ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានដាក់ផ្លាកនៅលើផ្ទៃទឹក ដើម្បីហាមកុំឲ្យយើងស្ទូចយកពួកវាមកវិញ”។
ត្រង់ចំណុចនេះ គាត់ចង់ឲ្យយើងដឹងថា ពេលណាព្រះទ្រង់អត់ទោសឲ្យអំពើបាបរបស់យើង នោះព្រះអង្គក៏បានអត់ទោសឲ្យយើងទាំងស្រុងផងដែរ។ នេះជាសេចក្តីពិតដ៏សំខាន់មួយ ដែលជួនកាល អ្នកជឿព្រះយេស៊ូវមិនបានយល់។ យើងមិនចាំបាច់ត្រូវគាស់កាយ ឬស្ទូចអំពើដ៏ខ្មាស់អៀនទាំងនោះមកវិញ នៅក្នុងអារម្មណ៍ដ៏អាប់អួររបស់យើងនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងអាចទទួលយកព្រះគុណ និងការអត់ទោសបាបរបស់ព្រះអង្គ ដោយដើរតាមព្រះអង្គ ក្នុងសេរីភាពដ៏ពេញលេញ។
បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១៣០ បានប្រកាស់ថា “ទ្រង់មានព្រះហឫទ័យអត់ទោស”។ បានសេចក្តីថា ព្រះទ្រង់ជាព្រះដ៏យុត្តិធម៌ តែព្រះអង្គក៏អត់ទោសបាប ឲ្យអ្នកណា ដែលប្រែចិត្តចេញ។ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងនេះក៏បានរង់ចាំព្រះអម្ចាស់ ដោយទុកចិត្តព្រះអង្គ(ខ.៥) ហើយទន្ទឹមនឹងនោះ គាត់ក៏បានប្រកាស់ដោយជំនឿថា ព្រះអង្គនឹងប្រោសលោះសាសន៍អ៊ីស្រាអែល ឲ្យរួចពីអំពើបាប(ខ.៨)។ អ្នកដែលជឿព្រះអង្គ និងរកឃើញ “ការប្រោសលោះដ៏ពេញលេញ”(ខ.៧)។
ពេលណាភាពអាម៉ាស់ និងការមិនឲ្យតម្លៃខ្លួនឯង បានដឹតជាប់ក្នុងអារម្មណ៍យើង យើងមិនអាចបម្រើព្រះ…
សំបុត្រដែលឆ្លងកាត់សម័យកាល
មានយុវជនជាង១លាននាក់ បានចូលរួម នៅក្នុងការប្រកួតសរសេរសំបុត្រអន្តរជាតិ រៀងរាល់ឆ្នាំ។ នៅឆ្នាំ២០១៨ គេបានឲ្យបេកជនទាំងអស់សរសេរសំបុត្រ ដោយស្រមៃថា បើសិនពួកគេជាសំបុត្រមួយច្បាប់ ដែលកំពុងតែធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់ពេលវេលាពីសម័យមួយ ទៅសម័យមួយទៀត តើពួកគេនឹងសរសេរសារអ្វី នៅក្នុងសំបុត្រនោះ ទៅកាន់អ្នកអានរបស់ខ្លួន?
ក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីប មានកណ្ឌគម្ពីរសំបុត្រជាច្រើន ដែលបានឆ្លងកាត់សម័យកាលជាច្រើន ទំរាំតែបានមកដល់យើង ព្រោះកណ្ឌគម្ពីរទាំងនោះត្រូវបានសរសេរឡើង តាមការបណ្តាលចិត្ត និងការដឹកនាំ ពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ ខណៈពេលដែលពួកជំនុំរបស់ព្រះគ្រីស្ទ មានការរីកលូតលាស់ ពួកសាវ័ករបស់ព្រះអង្គ ក៏បានសរសេរសំបុត្រទាំងនោះ ផ្ញើទៅពួកជំនុំប្រចាំតំបន់ នៅក្នុងទ្វីបអឺរ៉ុប និងតំបន់អាស៊ីមីន័រ ដើម្បីជួយពួកគេឲ្យយល់ អំពីរបៀបរស់នៅក្នុងជីវិតថ្មីក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ហើយក្នុងចំណោមសំបុត្រទាំងនោះ មានសំបុត្រជាច្រើនត្រូវបានគេប្រមូលផ្តុំ ធ្វើជាកណ្ឌគម្ពីរសំបុត្រ ក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីប សម្រាប់ឲ្យយើងអាន រហូតមកដល់ពេលសព្វថ្ងៃ។
តើអ្នកនិពន្ធសំបុត្រទាំងនោះ ចង់និយាយអ្វីខ្លះ ទៅកាន់អ្នកអានសំបុត្ររបស់ខ្លួន? ត្រង់ចំណុចនេះ តាមសំបុត្រទីមួយរបស់លោកយ៉ូហាន គាត់បានលើកឡើងអំពី “សេចក្តីដែលមានតាំងពីដើមមក ដែលគាត់បានឮ ហើយភ្នែកបានឃើញ ក៏បានមើល ហើយដៃបានប៉ះពាល់ ខាងឯព្រះបន្ទូលនៃជីវិត”។ បានសេចក្តីថា គាត់បានសរសេរ អំពីបទពិសោធន៍ដែលគាត់មានជាមួយព្រះគ្រីស្ទ ដែលមានព្រះជន្មរស់(១យ៉ូហាន ១:១)។ គាត់សរសេរ ដើម្បីឲ្យអ្នកអានសំបុត្រគាត់ អាចប្រកបគ្នា និងប្រកបជាមួយព្រះវរបិតា ហើយនិងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះរាជបុត្រាទ្រង់”(ខ.៣)។ គាត់ថា…
ផ្លូវនៃជីវិតថ្មី ដែលជាសេចក្តីចំកួត
មានរឿងខ្លះដែលយើងមិនយល់ ទាល់តែយើងបានជួបរឿងនោះខ្លួនឯង។ កាលខ្ញុំមានផ្ទៃពោះកូនដំបូង ខ្ញុំបានអានសៀវភៅជាច្រើន ដែលនិយាយអំពីការប្រសូត្រ និងស្តាប់ស្រ្តីជាច្រើននាក់ចែកចាយបទពិសោធន៍ ដែលពួកគេធ្លាប់ឆ្លងកាត់ នៅក្នុងការពរពោះ និងឆ្លងទន្លេ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំនៅតែមិនអាចស្រមៃថា បទពិសោធន៍នោះមានលក្ខណៈយ៉ាងដូចម្តេចទេ។ អ្វីដែលរូបកាយខ្ញុំនឹងធ្វើនៅពេលនោះ ហាក់ដូចជារឿងដែលមិនអាចធ្វើទៅបាន។
ក្នុងបទគម្ពីរ ១កូរិនថូស សាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនអំពីការចាប់កំណើត ចូលនគរព្រះ គឺសេចក្តីសង្រ្គោះ ដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានតាមរយៈព្រះគ្រីស្ទ។ អ្នកដែលមិនធ្លាប់បានឆ្លងកាត់ការចាប់កំណើតនោះ ហាក់ដូចជាមិនអាចយល់អំពីរឿងនេះ។ សម្រាប់អ្នកដែលកំពុងវិនាស ដំណឹងល្អពីឈើឆ្កាង គឺជា “សេចក្តីចំកួត” ព្រោះគេមិនជឿថា សេចក្តីសង្រ្គោះអាចកើតមាន ពីការសុគតនៅលើឈើឆ្កាង ដែលជាសញ្ញាសំគាល់នៃភាពកម្សោយ បរាជ័យ និងការបន្ទាបបន្ថោកនោះឡើយ។ ប៉ុន្តែ សាវ័កប៉ុលនៅតែផ្សាយដំណឹងល្អអំពីសេចក្តីសង្រ្គោះ ទោះគេគិតថា វាជាសេចក្តីចំកួតក៏ដោយ។
អ្នកមិនជឿនឹកស្មានថា សេចក្តីសង្រ្គោះនឹងមានលក្ខណៈដូចម្តេចឡើយ។ អ្នកខ្លះគិតថា សេចក្តីសង្រ្គោះ នឹងកើតមានតាមរយៈអ្នកដឹកនាំនយោបាយដ៏រឹងមាំ ឬតាមរយៈទីសំគាល់នៃការអស្ចារ្យ។ អ្នកខ្លះទៀតគិតថា ជោគជ័យនៅក្នុងការសិក្សា ឬទស្សនវិជ្ជា គឺជាសេចក្តីសង្រ្គោះរបស់ពួកគេ(១កូរិនថូស ១:២២)។ ប៉ុន្តែ ព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើឲ្យគេរាល់គ្នាមានការភ្ញាក់ផ្អើល ដោយប្រទានសេចក្តីសង្រ្គោះ តាមរបៀបមួយ ដែលមានតែអ្នកជឿ និងអ្នកដែលបានពិសោធន៍នឹងសេចក្តីសង្រ្គោះទេ ដែលអាចយល់បាន។
ព្រះជាម្ចាស់ប្រើការសុគតនៅលើឈើឆ្កាង ដែលជារឿងខ្មាស់អៀន និងទន់ខ្សោយ ធ្វើជាមូលដ្ឋានគ្រឹះនៃប្រាជ្ញា និងអំណាចចេស្តា។ ព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើនូវរឿងដែលមនុស្សមិននឹកស្មានដល់។…
បន្តកេរដំណែលនៃជំនឿ
កូនស្រីខ្ញុំមានការចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំង ចំពោះ តួអង្គ នេនស៊ី ឌ្រូ(Nancy Drew)។ ក្នុងអំឡុងពេល៣សប្តាហ៍នោះ នាងបានអានរឿងប្រលោមលោកជាង១០ក្បាល ដែលនិយាយអំពីតួអង្គនេះ ដែលជាអ្នកស៊ើបអង្កេតវ័យក្មេងដ៏ចំណាន។ នាងចូលចិត្តអានរឿងប្រលោមលោកបែបស៊ើបអង្កេត ហើយខ្ញុំក៏ចូលចិត្តតួអង្គនេនស៊ី ឌ្រូផងដែរ ហើយសៀវភៅរឿងដែលមានគ្របពណ៌ខៀវ ដែលម្តាយខ្ញុំបានអាន កាលពីទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៦០ នៅមានតម្រៀបនៅលើធ្នើ ក្នុងផ្ទះរបស់គាត់។
ពេលដែលខ្ញុំបានឃើញចំណង់ចំណូលចិត្តនេះ ត្រូវបានផ្ទេរឲ្យពីជំនាន់មួយទៅមួយជំនាន់ទៀត អស់បីជំនាន់ ខ្ញុំក៏បានឆ្ងល់ថា តើមានអ្វីផ្សេងទៀត ដែលខ្ញុំកំពុងតែផ្ទេរឲ្យកូនរបស់ខ្ញុំឬទេ។ ក្នុងកណ្ឌសំបុត្រទីពីរ ដែលសាវ័កប៉ុលបានសរសេរផ្ញើទៅលោកធីម៉ូថេ គាត់បានសរសេរថា ពេលគាត់បានគិតដល់លោកធីម៉ូថេ ពេលដែលគាប់បាននឹកចាំ អំពី “ជំនឿដ៏ស្មោះត្រង់” ដែលជីដូន និងម្តាយរបស់លោកធីម៉ូថេមាន។ ខ្ញុំក៏សង្ឃឹមផងដែរថា កូនស្រីខ្ញុំមិនគ្រាន់តែចូលចិត្តអានរឿងអាថ៌កំបាំងប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏កំពុងតែទទួលកេរដំណែលនៃជំនឿលើព្រះផងដែរ ដើម្បីឲ្យនាងបាន “បម្រើ” ដូចជីដូនជីតារបស់នាង និងអធិស្ឋាន ហើយតោងឲ្យជាប់ “សេចក្តីសន្យាឲ្យបានជីវិត ក្នុងព្រះអង្គព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ”(២ធីម៉ូថេ ១:១)។
ត្រង់ចំណុចនេះ អ្នកដែលមិនមានឪពុកម្តាយ ឬជីដូនជីតា ដែលមិនទាន់ជឿព្រះយេស៊ូវ ក៏អាចមានក្តីសង្ឃឹមនេះផងដែរ។ ទោះឪពុករបស់លោកធីម៉ូថេ មិនត្រូវបានលើកយកមកនិយាយ សាវ័កប៉ុលបានហៅលោកធីម៉ូថេថា “កូនស្ងួនភ្ងា”(ខ.២)។ អ្នកដែលមិនមានក្រុមគ្រួសារនាំឲ្យទទួលជឿព្រះ នៅតែអាចរកឃើញឪពុកម្តាយ និងជីដូនជីតាខាងវិញ្ញាណ ដែលអាចជួយបង្រៀន អំពីរបៀបរស់នៅក្នុង “ជីវិតដែលបរិសុទ្ធ” (ខ.៩)…