សមត្ថភាពគ្មានដែនកំណត់
មានពេលមួយ ខ្ញុំកំពុងអង្គុយក្នុងកន្លែងញាំអាហារ ក្នុងផ្សាទំនើប ដោយភាពតានតឹងក្នុងរូបកាយ និងភ័យបុកពោះ ដោយសារការងារ ដែលធ្វើមិនទាន់ហើយ មុនពេលកំណត់។ ខណៈពេលដែលខ្ញុំបើកកញ្ចប់ហ៊ែមបឺហ្គ័ររបស់ខ្ញុំញាំ មនុស្សនៅជុំវិញខ្ញុំ សុទ្ធតែមានការព្រួយបារម្ភ អំពីកិច្ចការផ្ទាល់ខ្លួន។ ខ្ញុំក៏បានគិតម្នាក់ឯងថា ពេលវេលា កម្លាំង និងសមត្ថភាពរបស់យើងសុទ្ធតែមានដែនកំណត់។
ខ្ញុំក៏បានគិតចង់ធ្វើបញ្ជីកិច្ចការដែលត្រូវធ្វើថ្មីមួយ ហើយយកកិច្ចការបន្ទាន់ជាអាទិភាព ប៉ុន្តែ ពេលដែលខ្ញុំដកប៊ិចចេញមក មានគំនិតមួយបានលេចឡើងមក ដោយខ្ញុំបានគិតដល់ព្រះមួយអង្គ ដែលគ្មានដែនកំណត់ និងសម្រេចកិច្ចការទាំងអស់យ៉ាងងាយស្រួល តាមបំណងព្រះទ័យទ្រង់។
ហោរាអេសាយមានប្រសាសន៍ថា ព្រះអង្គ ជាព្រះដែលវាល់ទឹកទាំងប៉ុន្មាន នៅក្នុងទូកដៃហើយវាស់ផ្ទៃមេឃដោយចំអាមដែរ ព្រមទាំងដាក់ធូលីដីទាំងអស់ចុះក្នុងរង្វាល់(អេសាយ ៤០:១២)។ ព្រះអង្គបានដាក់ឈ្មោះឲ្យផ្កាយទាំងអស់នៅលើមេឃ ហើយបានដាក់គន្លងឲ្យពួកវាដើរ(ខ.២៦) ក៏ស្គាល់អ្នកដឹកនាំទាំងអស់ នៅលើពិភពលោក ហើយក៏បានគ្រប់គ្រងពីលើការងាររបស់ពួកគេ(ខ.២៣) ហើយព្រះអង្គក៏បានចាត់ទុកកោះទាំងឡាយ គ្រាន់តែជាល្អងធូលី ហើយប្រជាជាតិទាំងឡាយជាដំណក់ទឹក នៅក្នុងសមុទ្រ(ខ.១៥)។ ព្រះអង្គក៏បានសួរគេថា តើគេចង់ប្រៀបផ្ទឹមព្រះអង្គទៅនឹងនរណា?(ខ.២៥)។ លោកអេសាយក៏បានឆ្លើយតបថា “ព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះដែលបានបង្កើតផែនដី រហូតដល់ចុងបំផុត ទ្រង់មិនដែលល្វើយឡើយ ក៏មិនដែលអស់កំឡាំងផង”(ខ.២៨)។
ភាពតានតឹង និងការព្រួយបារម្ភមិនដែលមានប្រយោជន៍សម្រាប់យើងនោះទេ ប៉ុន្តែ ថ្ងៃនេះ យើងអាចទទួលបាននូវមេរៀនដ៏មានអំណាច ពីពួកវា។ ព្រះដែលគ្មានដែនកំណត់ មិនមានលក្ខណៈអន់ខ្សោយដូចខ្ញុំទេ។ ព្រះអង្គសម្រេចអ្វីៗដែលព្រះអង្គប្រាថ្នា។ ថ្ងៃនោះ ខ្ញុំក៏បានញ៉ាំហ៊ែមបឺហ្គ័ររបស់ខ្ញុំឲ្យអស់ ហើយក៏បានឈប់បង្អង់ ដើម្បីថ្វាយបង្គំព្រះ…
ភាពពេញលេញក្នុងព្រះគ្រីស្ទ
ក្នុងខ្សែភាពយន្តដ៏ល្បីល្បាញមួយ មានតួអង្គម្នាក់ដែលជាភ្នាក់ងារកីឡាករ បានផ្តោតចិត្តខ្លាំងទៅលើជោគជ័យ ក្នុងអាជីព បានជាទំនាក់ទំនងប្តីប្រពន្ធរបស់គាត់ចាប់ផ្តើមបាក់បែក។ ដោយសារគាត់ចង់ឲ្យភរិយាគាត់ ឈ្មោះដូរីស៊ី(Dorothy) វិលត្រឡប់មកវិញ នោះគាត់ក៏បានមើលចំភ្នែកនាង ហើយនិយាយថា នាងបានធ្វើឲ្យគាត់មានភាពពេញលេញ។ នេះជាពាក្យសម្តី ដែលនាំឲ្យចិត្តមានភាពកក់ក្តៅ ដូចរឿងព្រេង ក្នុងទស្សនវិជ្ជារបស់សាសន៍ក្រិក។ តាមរឿងព្រេងនោះ យើងម្នាក់ៗ មិនមែនជាមនុស្សមានភាពពេញលេញ គឺមានតែ “ពាក់កណ្តាល” ដែលត្រូវស្វែងរកពាក់កណ្តាលទៀត ដើម្បីធ្វើឲ្យខ្លួនយើងពេញលេញ។
សព្វថ្ងៃនេះ ការមានជំនឿថា ដៃគូដ៏រ៉ូមិនទិចម្នាក់ធ្វើឲ្យយើងមាន “ភាពពេញលេញ” បានក្លាយជាផ្នែកមួយនៃវប្បធម៌ដ៏ពេញនិយម។ ប៉ុន្តែ តើពិតទេ? ខ្ញុំបានជជែកជាមួយស្វាមីភរិយាជាច្រើន ដែលនៅតែមានអារម្មណ៍ថា មិនមានភាពពេញលេញ ដោយសារពួកគេមិនអាចមានកូន និងអ្នកដទៃទៀតដែលមានកូន តែនៅមានអារម្មណ៍ថា ខ្វះអ្វីមួយ។ សរុបមក គ្មានមនុស្សណា ដែលអាចធ្វើឲ្យយើងមានភាពពេញលេញឡើយ។
សាវ័កប៉ុលបានផ្តល់ឲ្យនូវដំណោះស្រាយមួយទៀត។ គឺដូចដែលគាត់បានបង្រៀនថា “ដ្បិតមានគ្រប់ទាំងសេចក្តីពោរពេញរបស់ព្រះ សណ្ឋិតនៅក្នុងទ្រង់ទាំងមានរូបអង្គផង ហើយអ្នករាល់គ្នាក៏ពេញលេញក្នុងទ្រង់ ដែលទ្រង់ជាសិរសាលើអស់ទាំងពួកគ្រប់គ្រង និងអំណាចទាំងប៉ុន្មាន(កូល៉ុស ២:៩-១០)។ ព្រះយេស៊ូវមិនគ្រាន់តែបានអត់ទោសបាបឲ្យយើង ហើយរំដោះយើងឲ្យរួចពីបាបប៉ុណ្ណោះទេ ព្រះអង្គក៏បានធ្វើឲ្យយើងមានភាពពេញលេញ ដោយចូលគង់ក្នុងជីវិតយើង(ខ.១៣-១៥)។
ទំនាក់ទំនងប្តីប្រពន្ធគឺជាការគាប់ប្រសើរ ប៉ុន្តែ វាមិនអាចធ្វើឲ្យយើងមានភាពពេញលេញឡើយ។ មានតែព្រះយេស៊ូវទេ ដែលអាចធ្វើឲ្យយើងមានភាពពេញលេញបាន។ ចូរយើងកុំរំពឹងថា មនុស្សណាម្នាក់ អាជីព ឬអ្វីផ្សេងទៀត…
មិនស្វែងរកការសងសឹក
កសិករម្នាក់បានឡើងទៅលើឡានរបស់គាត់ ហើយក៏បានចាប់ផ្តើមពិនិត្យមើលដំណាំរបស់គាត់។ ពេលគាត់ទៅដល់ចុងម្ខាង កំហឹងរបស់គាត់ក៏បានឆួលឡើង។ គេបានប្រើដីក្នុងកសិដ្ឋានរបស់គាត់ ដើម្បីចាក់សំរាម ដោយខុសច្បាប់ ម្តងទៀតហើយ។
គាត់ក៏បានប្រមូលសំរាមដាក់នៅលើឡានគាត់ ដែលមានថង់ច្រកកំទេចអាហារជាច្រើន ហើយគាត់ក៏បានរកឃើញស្រោមសំបុត្រមួយ ក្នុងសំរាមនោះ។ នៅលើស្រោមសំបុត្រនោះ មានអាស័យដ្ឋានរបស់ជនល្មើសនោះ។ គាត់មិនអាចឲ្យឱកាសដ៏ល្អនេះកន្លងផុតទៅឡើយ។ នៅយប់នោះ គាត់ក៏បានបើកឡានដឹកសំរាមទៅផ្ទះរបស់ជនល្មើសនោះ ហើយក៏បានបំពេញទីធ្លាផ្ទះនោះ ដោយសំរាមរបស់ជននោះ ព្រមទាំងសំរាមរបស់គាត់ផងដែរ។
អ្នកខ្លះប្រហែលជាចង់និយាយថា គាត់ពិតជាសងសឹកបានល្អណាស់ តើមែនទេ? ក្នុងបទគម្ពីរ ១សាំយ៉ូអែល ជំពូក២៤ ស្តេចដាវីឌ និងពួកទ័ពរបស់ទ្រង់ កំពុងលាក់ខ្លួនក្នុងរូងភ្នំមួយ ដើម្បីគេចពីការតាមសម្លាប់របស់ស្តេចសូល។ ពេលដែលស្តេចសូលបានវង្វេងចូលទៅក្នុងរូងភ្នំនោះ ដើម្បីសម្រាក ពួកទ័ពរបស់ស្តេចដាវីឌក៏បានមើលឃើញឱកាសល្អ ដើម្បីសងសឹក ដែលមិនអាចមើលរំលង(ខ.៣-៤)។
ប៉ុន្តែ ស្តេចដាវីឌបានប្រឆាំងនឹងបំណងចិត្តខ្លួនឯង ដែលចង់សងសឹក។ ទ្រង់ក៏បានមានបន្ទូលថា “សូមព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ឃាត់ កុំឲ្យខ្ញុំប្រព្រឹត្តដូច្នេះ ដល់ចៅហ្វាយរបស់ខ្ញុំ”(ខ.៦)។ ពេលស្តេចសូលបានដឹងថា ដាវីឌបានទុកជីវិតឲ្យទ្រង់ ទ្រង់មានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង។ ទ្រង់ក៏បានលាន់មាត់ថា “ឯងសុចរិតជាងអញ”(ខ.១៧-១៨)។
ពេលណាយើង ឬមនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់យើងជួបរឿងអយុត្តិធម៌ ឱកាសសងសឹកអាចមកដល់ នៅពេលណាមួយ។ តើយើងនឹងធ្វើតាមបំណងរបស់យើង ដូចកសិករនោះ ឬប្រឆាំងនឹងបំណងខ្លួនឯង តាមគំរូស្តេចដាវីឌ? តើយើងនឹងជ្រើសរើសយកភាពសុចរិត ជាជាងរើសយកការសងសឹកឬ?—Sheridan Voysey
ភាពធំប្រសើរពិតប្រាកដ
លោកខាត់បឺត(Cuthbert) ជាបុគ្គលដែលបានទទួលការស្រឡាញ់ ពីមនុស្សជាច្រើន នៅភាគខាងជើងនៃចក្រភពអង់គ្លេស។ គាត់មានការទទួលខុសត្រូវ នៅក្នុងការផ្សាយដំណឹងល្អ ក្នុងទីតាំងជាច្រើន ក្នុងតំបន់នោះ នៅសតវត្សរ៍ទី១៧ ដោយគាត់បានធ្វើការជាទីប្រឹក្សាដល់ពួកស្តេច ហើយមានឥទ្ធិពលមកលើកិច្ចការប្រទេសជាតិ ហើយបន្ទាប់ពីគាត់បានលាចាកលោក គេក៏បានសាងសង់ទីក្រុងដឺហាម ដើម្បីផ្តល់កិត្តិយសដល់គាត់។ ប៉ុន្តែ កេរដំណែលរបស់លោកខាត់បឺត មានភាពអស្ចារ្យជាងនេះទៀត។
បន្ទាប់ពីជំងឺរាតត្បាតបានរីករាលដាលពីតំបន់មួយទៅតំបន់មួយទៀត លោកខាត់បឺត ក៏បានធ្វើដំណើរទៅកាន់ទីប្រជុំជនទាំងឡាយ ដើម្បីលើកទឹកចិត្តប្រជាជន។ នៅភូមិមួយនោះ មុនពេលគាត់ចាកចេញ គាត់ក៏បានរកមើលអ្នកដែលគាត់មិនទាន់បានអធិស្ឋានឲ្យ។ ពេលនោះ មានស្រ្តីម្នាក់កំពុងតែឱបកូនរបស់ខ្លួន។ នាងបានបាត់បង់កូនប្រុសម្នាក់ ហើយកូនដែលនាងកំពុងតែបីនោះ ក៏ជិតស្លាប់ហើយដែរ។ លោកខាត់បឺតក៏បានបីកូនដែលកំពុងក្តៅខ្លួននោះ ហើយអធិស្ឋានឲ្យវា ហើយថើបថ្ងាសវា។ គាត់ក៏បានប្រាប់នាងថា “កុំខ្លាចអី គ្រួសាររបស់អ្នកនឹងមិនមានអ្នកស្លាប់ទៀតទេ”។ ក្រោយមក គេក៏បានរាយការណ៍ថា ក្មេងប្រុសនោះក៏រួចផុតពីសេចក្តីស្លាប់។
ព្រះយេស៊ូវធ្លាប់ពរក្មេងប្រុសតូចមួយ ដើម្បីបង្រៀនគេ អំពីភាពធំប្រសើរ។ គឺដូចដែលព្រះអង្គមានបន្ទូលថា “អ្នកណាដែលទទួលកូនតូច១ ដូចជាកូននេះ ដោយនូវឈ្មោះខ្ញុំ នោះក៏ឈ្មោះថាទទួលខ្ញុំ”(ម៉ាកុស ៩:៣៧)។ ក្នុងវប្បធម៌របស់សាសន៍យូដាសម័យនោះ ការទទួលនរណាម្នាក់ គឺមានន័យថា ត្រូវបម្រើគេ គឺដូចដែលម្ចាស់ផ្ទះទទួលស្វាគមន៍ភ្ញៀវ។ ដោយសារក្មេងៗត្រូវបម្រើមនុស្សធំ គឺមិនមែនឲ្យគេបម្រើខ្លួន នោះការបង្រៀនរបស់ព្រះអង្គប្រាកដជាធ្វើឲ្យគេមានការភ្ញាក់ផ្អើល។ ត្រង់ចំណុចនេះ ព្រះអង្គចង់បង្រៀនថា ភាពធំប្រសើរពិតប្រាកដ គឺស្ថិតនៅក្នុងការបម្រើអ្នកតូចទាបបំផុត(ខ.៣៥)។
លោកខាត់បឺតមានឈ្មោះល្បីជាទីប្រឹក្សារបស់ស្តេច…
ការជម្នះការច្រណែន
ក្នុងខ្សែភាពយន្តមានចំណងជើងថា អាម៉ាឌាស លោកអាន់តូនីញ៉ូ សាលេរី(Antonio Salieri) ដែលជាអ្នកនិពន្ធទំនុកភ្លេងវ័យចំណាស់ បានលេងព្យាណូ នូវបទភ្លេងមួយចំនួនរបស់គាត់ ឲ្យសង្ឃម្នាក់ដែលជាភ្ញៀវ។ សង្ឃនោះមានការខ្មាស់អៀន ហើយក៏បានសារភាពថា គាត់មិនដឹងថា ទំនុកភ្លេងនោះជាបទអ្វីទេ។ លោកសាលេរីក៏បានសួរថា “ចុះបទនេះវិញ?” ភ្លាមៗនោះគាត់ក៏បានលេងបទដ៏ពេញនិយមមួយ។ សង្ឃនោះក៏បាននិយាយថា “ខ្ញុំមិនបានដឹងថា លោកជាអ្នកនិពន្ធបទភ្លេងនេះទេ”។ លោកសាលេរីក៏បានតបថា “ខ្ញុំមិនបាននិពន្ធបទភ្លេងនេះទេ។ លោកម៉ូហ្សាត(Mozart)គឺជាអ្នកនិពន្ធ”។ គេក៏បានរកឃើញថា ជោគជ័យរបស់លោកម៉ូហ្សាត បាននាំឲ្យលោកសាលេរីមានការច្រណែនយ៉ាងខ្លាំង ថែមទាំងនាំឲ្យគាត់ពាក់ព័ន្ធ នៅក្នុងការស្លាប់របស់លោកម៉ូហ្សាតទៀតផង។
មានបទចម្រៀងមួយទៀត ដែលនាំឲ្យមានការច្រណែនផងដែរ។ បន្ទាប់ពីដាវីឌប្រយុទ្ធឈ្នះកូលីយ៉ាត ពួកអ៊ីស្រាអែលក៏បាននាំគ្នាច្រៀងថា “សូលទ្រង់បានសំឡាប់ទាំងពាន់ ហើយដាវីឌទាំងម៉ឺន”(១សាំយ៉ូអែល ១៨:៧)។ ការប្រៀបធៀប នេះមិនបានធ្វើឲ្យស្តេចសូលសប្បាយព្រះទ័យទេ។ ទ្រង់មានការច្រណែនចំពោះជ័យជម្នះរបស់ដាវីឌ ហើយខ្លាចបាត់បង់រាជបល្ល័ង្ក(ខ.៨-៩) ដូចនេះ ទ្រង់ក៏បានចាប់ផ្តើមតាមកំចាត់ដាវីឌ អស់រយៈពេលយ៉ាងយូរ។
តាមធម្មតា យើងជួបការល្បួងឲ្យច្រណែន នឹងអ្នកដែលមានអំណោយទានស្រដៀងយើង តែមានសមត្ថភាពជាងយើង គឺមិនខុសពីលោកសាលេរី ក្នុងរឿងតន្រ្តី ឬស្តេចសូលក្នុងរឿងអំណាចនោះឡើយ។ យើងក៏អាចមានចិត្តចង់បំផ្លាញគូប្រជែងរបស់យើង ដោយស្វែងរកកំហុស ក្នុងការងាររបស់ពួកគេ ឬព្យាយាមបង្អាប់ មកលើភាពជោគជ័យរបស់ពួកគេ។
ព្រះទ្រង់បានជ្រើសតាំងស្តេចសូល ឲ្យបំពេញកិច្ចការរបស់ទ្រង់(១០:៦-៧,២៤) ជាឯកសិទ្ធិដែលគួរតែធ្វើឲ្យទ្រង់មានទំនុកចិត្តកាន់តែខ្លាំងចំពោះព្រះ ជាជាងច្រណែនគេ។ ដោយសារយើងម្នាក់ៗមានការត្រាស់ហៅខុសៗគ្នា(អេភេសូរ ២:១០) វីធីល្អបំផុតដើម្បីជម្នះការច្រណែន នោះគឺត្រូវឈប់ប្រៀបធៀបខ្លួនយើងនឹងអ្នកដទៃ។ …
ការអធិស្ឋាន ដោយទំនុកចិត្ត
លោករីឆាត(Richard) និងអ្នកស្រីស៊ូសាន(Susan) មានការសប្បាយចិត្តណាស់ ពេលដែលអ្នកស្រីស៊ូសានមានផ្ទៃពោះ បន្ទាប់ពីពួកគេបានព្យាយាមអស់ជាច្រើនឆ្នាំ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ បញ្ហាសុខភាពរបស់នាង អាចបណ្តាលឲ្យកូនក្នុងផ្ទៃមានគ្រោះថ្នាក់ ដូចនេះ លោករីឆាតបានអធិស្ឋានរៀងរាល់យប់ ឲ្យភរិយា និងកូនរបស់គាត់។ យប់មួយនោះ លោករីឆាតគិតថា គាត់មិនចាំបាច់ត្រូវអធិស្ឋានខ្លាំងពេកទេ ហើយយល់ឃើញថា ព្រះទ្រង់បានសន្យាថា នឹងធ្វើឲ្យអ្វីៗបានសម្រេច តាមបំណងព្រះទ័យទ្រង់។ មួយសប្តាហ៍ក្រោយមក អ្នកស្រីស៊ូសានក៏បានរលូតកូន។ លោករីឆាតមានការឈឺចាប់យ៉ាងខ្លាំង។ គាត់ឆ្ងល់ថា តើគាត់បានបាត់បង់កូន ដោយសារគាត់មិនបានអធិស្ឋានគ្រប់គ្រាន់ឬ?
ពេលយើងអានរឿងនេះដំបូង យើងប្រហែលជានឹកឃើញរឿងប្រៀបប្រដូចមួយ។ ក្នុងរឿងនោះ អ្នកជិតខាងម្នាក់(ជួនកាល ជាតំណាងឲ្យព្រះ) បានងើបពីដំណេក ដើម្បីជួយមិត្តសំឡាញ់ម្នាក់ ដោយសារមិត្តសំឡាញ់នោះបានមករកគាត់ម្តងហើយម្តងទៀត(លូកា ១១:៥-៨)។ យើងប្រហែលជាអានរឿងប្រៀបប្រដូចនេះ ហើយគិតថា ព្រះទ្រង់នឹងប្រទានអ្វីដែលយើងត្រូវការ ទាល់តែយើងទទូចរំអុកទ្រង់។ ហើយបើយើងមិនអធិស្ឋានឲ្យខ្លាំងទេ ព្រះអង្គប្រហែលមិនជួយយើងទេ។
ប៉ុន្តែ យើងយល់ច្រឡំហើយ។ តាមពិត រឿងប្រៀបប្រដូចនេះចង់បង្រៀនយើងថា បើអ្នកជិតខាងដែលមិនល្អឥតខ្ចោះបានជួយយើង ពេលដែលយើងទទូចរំអុកគាត់ហើយ ចុះទំរាំតែព្រះវរបិតា ដែលមិនមានព្រះទ័យអាត្មានិយមសោះ នឹងជួយយើងជាងអម្បាលម៉ាន។ ដូចនេះ យើងអាចទូលសូមដោយជំនឿ(ខ.៩-១០) ដោយដឹងថា ព្រះទ្រង់ធំប្រសើរ ជាងមនុស្សដែលមិនល្អឥតខ្ចោះ(ខ.១១-១៣)។ ព្រះអង្គមិនមែនជាអ្នកជិតខាង ក្នុងរឿងប្រៀបប្រដូចនេះទេ តែផ្ទុយពីអ្នកនោះ។
ខ្ញុំក៏បានប្រាប់លោករីឆាតថា “ខ្ញុំមិនដឹងថា ហេតុអ្វីអ្នកបាត់បង់កូនរបស់អ្នកទេ…
ឯកសិទ្ធិធ្វើជាកូនព្រះ
ខ្ញុំធ្លាប់បានឡើងចែកចាយ ក្នុងសន្និសីទរបស់អ្នកមិនជឿ សម្រាប់ប្តីប្រពន្ធដែលគ្មានកូន។ ពួកគេមានការឈឺចាប់ ដោយសារមិនអាចមានកូន ដូចនេះ អ្នកចូលរួមទាំងនោះ មានការអស់សង្ឃឹម ចំពោះពេលអនាគតរបស់ពួកគេ។ ខ្ញុំធ្លាប់បានដើរតាមផ្លូវនៃអ្នកគ្មានកូនរួចហើយ ដូចនេះ ខ្ញុំក៏បានព្យាយាមលើកទឹកចិត្តពួកគេ។ ខ្ញុំប្រាប់ពួកគេថា “អ្នកអាចមានអត្តសញ្ញាណដ៏មានន័យ ទោះអ្នកបានរស់នៅជាឪពុកម្តាយក៏ដោយ។ ខ្ញុំជឿថា ព្រះបានបង្កើតអ្នកមក យ៉ាងគួរកោត និងគួរអស្ចារ្យ ហើយមានគោលបំណងថ្មីមួយ ដែលអ្នកត្រូវស្វែងរក”។
ក្រោយមក មានស្រ្តីម្នាក់បានដើរមករកខ្ញុំ ទាំងទឹកភ្នែក។ គាត់និយាយថា គាត់អរគុណខ្ញុំ។ គាត់មានអារម្មណ៍ថា គ្មានតម្លៃ ដោយសារគាត់គ្មានកូន ហើយគាត់មានអំណរ ពេលដែលបានឮខ្ញុំនិយាយថា គាត់ត្រូវបានព្រះបង្កើតយើងមកយ៉ាងគួរកោត និងគួរអស្ចារ្យ។ ខ្ញុំក៏សួរគាត់ថា តើគាត់ធ្លាប់ជឿព្រះយេស៊ូវទេ។ គាត់ថា គាត់បានដើរចេញពីព្រះប៉ុន្មានឆ្នាំមុន តែគាត់ត្រូវការការប្រកបទាក់ទងជាមួយព្រះអង្គឡើងវិញ។
ពេលដ៏រំភើបរីករាយនេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំថា ដំណឹងល្អមានភាពអស្ចារ្យប៉ុណ្ណា។ អត្តសញ្ញាណជា “ម្តាយ” និង “ឪពុក”គេ គឺជាអ្វីដែលអ្នកខ្លះពិបាកស្វែងរកសម្រាប់ខ្លួនឯង។ អ្នកខ្លះត្រូវគេឲ្យតម្លៃ ដោយផ្អែកទៅលើមុខនាទីក្នុងអាជីពរបស់ខ្លួន តែពួកគេនឹងលែងមានតម្លៃទៀត ពេលដែលបាត់បង់ការងារ។ តែតាមរយៈព្រះយេស៊ូវ យើងក្លាយជា “កូនស្ងួនភ្ងា” ជាអត្តសញ្ញាណមួយ ដែលគ្មាននរណាអាចលួចពីយើងបាន(អេភេសូរ ៥:១)។ ហើយបន្ទាប់មក យើងអាច “ដើរក្នុងផ្លូវនៃក្តីស្រឡាញ់” ជាគោលបំណងនៃជីវិត…
ខ្លួនពិតប្រាកដរបស់យើង
នៅក្នុងសៀវភៅដាក់រូបថតចាស់មួយក្បាលរបស់ឪពុកម្តាយខ្ញុំ មានរូបថតក្មេងប្រុសម្នាក់។ គាត់មានមុខមូល មានអាចម៍រុយ និងមានសក់ត្រង់ វែង ពណ៌ទង់ដែង។ គាត់ចូលចិត្តគំនូរជីវចល ស្អប់ផ្លែប័រ ហើយមានឌីសចាក់ចម្រៀងរបស់ក្រុមចម្រៀង ABBA។ នៅក្នុងសៀវភៅរូបថតនោះ ក៏មានរូបថតក្មេងជំទង់ម្នាក់។ គាត់មានមុខវែង មិនមូល ហើយសក់គាត់វិញ ក៏រួញ មិនត្រង់ដូចក្មេងនោះទេ។ មុខគាត់គ្មានអាចម៍រុយ គាត់ចូលចិត្តផ្លែប័រ ចូលចិត្តមើលខ្សែភាពយន្ត ជាជាងមើលគំនូរជីវចល ហើយមិនដែលទទួលស្គាល់ថា គាត់ឌីសចាក់ចម្រៀងរបស់ក្រុមចម្រៀង ABBA។ ក្មេងប្រុស និងក្មេងជំទង់នោះ មានចំណុចដូចគ្នាបន្តិចបន្តួចដែរ។
យោងតាមវិទ្យាសាស្រ្ត អ្នកទាំងពីរមានស្បែក ធ្មេញ ឈាម និងឆ្អឹងខុសគ្នា។ តែពួកគេជាមនុស្សតែមួយទេ និយាយឲ្យខ្លី ពួកគេគឺជាខ្ញុំកាលនៅក្មេង។ ការផ្លាស់ប្តូរនៅក្នុងវ័យរបស់មនុស្សម្នាក់ៗ បានធ្វើឲ្យទស្សនវិទូជាច្រើនមានការងឿងឆ្ងល់។ ដោយសារយើងមានការផ្លាស់ប្តូរពេញមួយជីវិតយើង ដូចនេះ តើយើងមានលក្ខណៈពិតប្រាកដជាខ្លួនរបស់យើង នៅក្នុងវ័យមួយណា?
ព្រះគម្ពីរមានចម្លើយសម្រាប់សំណួរមួយនេះ។ ចាប់តាំងពីពេលដែលព្រះបានចាប់ផ្តើមផ្សំខ្លួនយើង នៅក្នុងផ្ទៃម្តាយរបស់យើងម្នាក់ៗ(ទំនុកដំកើង ១៣៩:១៣-១៤) យើងក៏បានលូតលាស់ តាមការរចនាដ៏ពិសេសរបស់ព្រះអង្គ។ យើងមិនអាចដឹងជាមុនថា យើងនឹងមានរូបរាង្គយ៉ាងណានៅពេលខាងមុខ តែយើងដឹងថា បើយើងជាកូនរបស់ព្រះ នោះយើងនឹងមានលក្ខណៈសម្បត្តិដូចព្រះយេស៊ូវ(១យ៉ូហាន ៣:២) ដោយការផ្លាស់ប្រែពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ ឲ្យមានចារិកលក្ខណៈកាន់តែល្អ និងបរិសុទ្ធដូចព្រះអង្គ។
ទំរាំតែដល់ថ្ងៃដែលព្រះយេស៊ូវយាងត្រឡប់មកវិញ យើងកំពុងតែត្រូវបានទាញនាំទៅរកខ្លួនរបស់យើង ក្នុងពេលអនាគត។…
កំហុស និងការអត់ទោសបាប
ក្នុងសៀវភៅដែលលោកដូណាល់ ប្រោន(Donald Brown) ដែលជានរវិទូ បាននិពន្ធ មានចំណងជើងថា មនុស្សជាសកល គាត់បានលើកឡើងអំពីអាកប្បកិរិយាជាង៤០ប្រភេទ ដែលគាត់គិតថា ជាអាកប្បកិរិយាដែលមនុស្សជាតិមានជាធម្មតា។ គាត់បានរាប់បញ្ចូលរបស់ក្មេងលេង រឿងកំប្លែង ការរាំ សុភាសិត ការខ្លាចសត្វពស់ និងការចងអ្វីៗ ដោយប្រើខ្សែ។ ទន្ទឹមនឹងនោះ គាត់ជឿថា វប្បធម៌ទាំងអស់សុទ្ធតែយល់ដឹង អំពីអ្វីខុសអ្វីត្រូវ ការឲ្យតម្លៃមកលើភាពសប្បុរស និងឲ្យតម្លៃមកលើការសន្យា ហើយក៏យល់ថា ភាពកំណាញ់ និងការសម្លាប់មនុស្ស គឺជាការអាក្រក់។ ទោះយើងមានប្រភពមកពីណាក៏ដោយ យើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែមានសតិសម្បជញ្ញៈ ឬបញ្ញាចិត្ត។
សាវ័កប៉ុលបានលើកឡើងអំពីរឿងស្រដៀងនេះដែរ កាលពីប៉ុន្មានសតវត្សរ៍មុន។ ព្រះទ្រង់បានប្រទានជនជាតិយូដា នូវក្រឹត្យវិន័យទាំងដប់ប្រការ ដើម្បីឲ្យពួកគេដឹងច្បាស់ថា អ្វីត្រូវ អ្វីខុស តែសាវ័កប៉ុលបានកត់សំគាល់ឃើញថា ដោយសារសាសន៍ដទៃអាចធ្វើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវ តាមសតិសម្បជញ្ញៈរបស់ពួកគេ ជាភស្តុតាងបញ្ជាក់ថា ក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះ ក៏បានកត់ទុក នៅលើចិត្តរបស់អ្នកមិនជឿ តាំងពីកំណើតផងដែរ(រ៉ូម ២:១៤-១៥)។ តែមិនមានន័យថា មនុស្សតែងតែធ្វើអ្វីដែលត្រូវជានិច្ចនោះឡើយ។ សាសន៍ដទៃបានទាស់ប្រឆាំងនឹងសម្បជញ្ញៈរបស់ខ្លួន(១:៣២) ពួកសាសន៍យូដាក៏បានបំពានក្រឹត្យវិន័យ(២:១៧-២៤) ដូចនេះ ពួកគេសុទ្ធតែប្រព្រឹត្តខុស។ ប៉ុន្តែ តាមរយៈជំនឿលើព្រះយេស៊ូវ នោះយើងក៏បានរួចពីទោស នៃអំពើបាប ដែលជាសេចក្តីស្លាប់(៣:២៣-២៦ ៦:២៣)។
ដោយសារព្រះទ្រង់បានបង្កើតមនុស្សទាំងអស់ ឲ្យស្គាល់អ្វីខុសអ្វីត្រូវ…
ការពិចារណាអំពីធម្មជាតិ
ថ្មីៗនេះ ខ្ញុំ និងមិត្តភក្តិខ្ញុំម្នាក់បានដើរកម្សាន្តនៅកន្លែង ដែលខ្ញុំចូលចិត្តទៅ។ យើងបានឡើងភ្នំដែលមិនមានដើមឈើដុះច្រើន យើងដើរកាត់តាមវាល ដែលមានផ្កាព្រៃ ហើយចូលទៅក្នុងព្រៃដែលមានដើមស្រល់ខ្ពស់ៗត្រដែត បន្ទាប់មក យើងក៏បានចុះតាមជ្រលងភ្នំមួយ ហើយក៏បានផ្អាកដំណើរមួយរយៈ។ យើងឃើញពពកអណ្តែតយ៉ាងស្រទន់ពីលើយើង។ មានទឹកអូរមួយនៅក្បែរនោះ។ យើងស្តាប់ឮតែសម្លេងសត្វចាបច្រៀងយ៉ាងពីរោះ។ ខ្ញុំ និងចេសិន(Jason) ក៏បានឈរនៅទីនោះ យ៉ាងស្ងាត់ស្ងៀម អស់រយៈពេល១៥នាទី ដើម្បីទទួលយកនូវអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង នៅទីនោះ ដែលព្រះទ្រង់បានបង្កើតយ៉ាងស្រស់ស្អាត។
យើងក៏បានដឹងថា អ្វីដែលយើងបានធ្វើនៅថ្ងៃនោះ គឺពិតជាមានប្រយោជន៍ណាស់។ យោងតាមការស្រាវជ្រាវនៅសកលវិទ្យាល័យ ដឺប៊ី មនុស្សដែលឈប់បង្អង់ ដើម្បីគយគន់សម្រស់ធម្មជាតិ គឺបានពិសោធនូវសុភមង្គលមួយកំរិតទៀត ការថប់បារម្ភក៏បានថយចុះ ហើយមានការយកចិត្តទុកដាក់កាន់តែខ្លាំងមកលើភពផែនដី។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ បើគ្រាន់តែដើរកម្សាន្តកាត់តាមព្រៃភ្នំ នោះគឺមិនគ្រប់គ្រាន់ឡើយ។ អ្នកត្រូវគយគន់ពពក ស្តាប់សម្លេងសត្វបក្សីយំ។ ដែលសំខាន់នោះ គឺយើងបានកត់សំគាល់មកលើធម្មជាតិ គឺមិនគ្រាន់តែបានចូលទៅក្នុងធម្មជាតិនោះឡើយ។
តើការទទួលអត្ថប្រយោជន៍ពីធម្មជាតិ មានហេតុផលខាងវិញ្ញាណដែរឬទេ? សាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា ស្នាព្រះហស្តរបស់ព្រះ បង្ហាញឲ្យគេឃើញអំណាច និងលក្ខណៈរបស់ព្រះអង្គ(រ៉ូម ១:២០)។ ព្រះទ្រង់បានប្រាប់លោកយ៉ូបឲ្យមើលទៅសមុទ្រ ផ្ទៃមេឃ និងផ្កាយ ដើម្បីរកមើលភស្តុតាងនៃព្រះវត្តមានព្រះអង្គ(យ៉ូប ៣៨-៣៩)។ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា ការជញ្ជឹងគិតអំពី “សត្វបក្សីនៅលើអាកាស” និង “ផ្កាដែលដុះនៅទីវាល” អាចបង្ហាញឲ្យយើងដឹងថា ព្រះអង្គក៏យកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះយើង ហើយការនេះក៏បានកាត់បន្ថយការថប់បារម្ភរបស់យើងផងដែរ(ម៉ាថាយ…