សិរីល្អបានវិលត្រឡប់មកវិញ
ក្នុងសៀវភៅរឿង ទីលំហដ៏ងោកងុយ ដែលលោកវ៉ាស៊ីនតុន អាយវីង(Washington Irving)បាននិពន្ធ បានដំណាលអំពីតួអង្គឈ្មោះ អ៊ីកាបូឌ ក្រេន(Ichabod Crane) ជាគ្រូបង្រៀនម្នាក់ ដែលព្យាយាមចែចង់ស្រ្តីវ័យក្មេងដ៏ស្រស់ស្អាតម្នាក់ឈ្មោះ កាទ្រីណា(Katrina) ដើម្បីរៀបការជាមួយនាង។ សាច់រឿងជាគន្លឹះក្នុងរឿងនេះ និយាយអំពីខ្មោចកំបុតក្បាលជិះសេះ ដែលបានលងបន្លាចមនុស្ស នៅទីជនបទ នៅសម័យអាណានិគម ក្នុងទឹកដីអាមេរិក។ នៅយប់មួយ លោកអ៊ីកាបូឌក៏ជួបខ្មោចកំបុតក្បាលជិះសេះនោះ ហើយក៏បានរត់ចោលស្រុក ដោយភាពតក់ស្លុត។ ចុងបញ្ចប់អ្នកនិពន្ធក៏បានបង្ហាញដល់ប្រិយមិត្តអ្នកអានឲ្យបានដឹងច្បាស់ថា តាមពិត “ខ្មោចជិះសេះនោះ” គឺជាគូប្រជែងរបស់លោកអ៊ីកាបូឌ នៅក្នុងការចែចង់កញ្ញាកាទ្រីណា ហើយបន្ទាប់មកក៏បានរៀបការជាមួយនាង។
អ៊ីកាបូឌ គឺជាឈ្មោះ ដែលគេបានឃើញមាន ដំបូងបំផុត ក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីប ហើយក៏មានប្រវត្តិដ៏ងងឹតផងដែរ។ ពេលដែលពួកអ៊ីស្រាអែលកំពុងមានសង្រ្គាមជាមួយសាសន៍ភីលីស្ទីន ពួកគេក៏បានដឹកហឹបសញ្ញាចូលក្នុងសមរភូមិ។ នេះជាជម្រើសដ៏អាក្រក់។ កងទ័ពអ៊ីស្រាអែលក៏បានរត់គេចពីសត្រូវ ហើយពួកភីលីស្ទីនក៏ដណ្តើមបានហឹបសញ្ញាពីពួកគេ។ លោកហុបនី និងលោកភីនេហាស ជាកូនរបស់សម្តេចសង្ឃអេលី ក៏ត្រូវគេសម្លាប់(១សាំយ៉ូអែល ៤:១៧)។ បន្ទាប់ពីបានទទួលដំណឹងនេះ លោកអេលីក៏បានធ្លាក់ចុះពីជើងម៉ាស្លាប់ភ្លាមៗផងដែរ (ខ.១៨)។ ពេលដែលប្រពន្ធរបស់លោកភីនេហាស ដែលជាស្រ្តីមានផ្ទៃពោះ បានទទួលដំណឹងនេះ “នោះស្រាប់តែនាងចាប់ឈឺពោះ ហើយឱនខ្លួនសំរាលកូនមកភ្លាម”(ខ.១៩)។ មុននាងផុតដង្ហើម នាងក៏បានដាក់ឈ្មោះឲ្យកូនប្រុសនោះថា អ៊ីកាបូឌ(មានន័យត្រង់ថា “គ្មានសិរីល្អ”)។ នាងនិយាយថា “សិរីល្អបានចេញពីពួកអ៊ីស្រាអែលបាត់ហើយ ពីព្រោះគេបានចាប់យកហឹបនៃព្រះទៅ”(ខ.២២)។
តែអរព្រះគុណព្រះ…
នៅក្រៅទីដំឡើងត្រសាល
ថ្ងៃសុក្រ ជាថ្ងៃដើរផ្សា នៅក្នុងក្រុងដាច់ស្រយាលមួយ ក្នុងប្រទេសហ្គាណា ជាកន្លែងដែលខ្ញុំបានចម្រើនវ័យធំឡើង។ ក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំកន្លងមកនេះ ខ្ញុំនៅតែនឹកចាំអ្នកលក់ដូរតាមចិញ្ចើមផ្លូវម្នាក់។ ម្រាមដៃ និងម្រាមជើងគាត់ត្រូវមេរោគហង្សិន(ជំងឺឃ្លង់) ស៊ី បានជាគាត់តែងលុតជង្គង់នៅលើកន្ទេល ហើយក៏បានដួសបន្លែផ្លែឈើរបស់គាត់នឹងវែកធ្វើពីផ្លែឃ្លោក រួចហុចឲ្យអ្នកទិញ។ អ្នកខ្លះបានដើរជៀសគាត់។ ម្តាយរបស់ខ្ញុំបានតាំងចិត្តថា នឹងទិញពីគាត់ឲ្យបានទៀងទាត់។ ខ្ញុំឃើញគាត់នៅថ្ងៃសុក្រប៉ុណ្ណោះ។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានចេញទៅក្រៅក្រុងបាត់។
ក្នុងទឹកដីអ៊ីស្រាអែល នៅសម័យបុរាណ អ្នកកើតឃ្លង់ត្រូវរស់នៅក្រៅទីដំឡើងត្រសាល។ បានសេចក្តីថា ពួកគេក៏បានជួបភាពឯកោយ៉ាងកម្សត់ ។ ក្រឹត្យវិន័យរបស់ពួកអ៊ីស្រាអែលបានចែងថា “ពួកគេត្រូវរស់នៅម្នាក់ឯង”(លេវីវិន័យ ១៣:៤៦)។ នៅក្រៅទីដំឡើងត្រសាល ក៏ជាកន្លែងដែលគេយកតួខ្លួនគោសម្រាប់ថ្វាយយញ្ញបូជា មកដុតផងដែរ(៤:១២)។ នៅក្រៅទីដំឡើងត្រសាល មិនមែនជាកន្លែងដែលអ្នកចង់រស់នៅឡើយ។
ការពិតដ៏កំសត់នេះ បានជួយឲ្យយើងយល់អត្ថន័យ នៃបទគម្ពីរហេព្រើរ ជំពូក១៣ ដែលបានចែងអំពីព្រះយេស៊ូវថា “ហេតុនោះបានជាត្រូវឲ្យយើងរាល់គ្នាចេញទៅឯទ្រង់ នៅខាងក្រៅទីដំឡើងត្រសាលដែរ ទាំងផ្ទុកសេចក្តីដំនៀលរបស់ទ្រង់ចុះ”(ខ.១៣)។ ព្រះយេស៊ូវបានសុគតនៅលើឈើឆ្កាង នៅក្រៅទីក្រុងយេរូសាឡិម ជាចំណុចដ៏សំខាន់ នៅពេលដែលយើងសិក្សា អំពីប្រព័ន្ធនៃការថ្វាយយញ្ញបូជារបស់សាសន៍ហេព្រើរ។
យើងចង់មានប្រជាប្រិយភាព ចង់បានការគោរព ចង់រស់នៅក្នុងជីវិតដែលស្រណុកស្រួល។ ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់ត្រាស់ហៅយើង ឲ្យចេញទៅខាងក្រៅទីដំឡើងត្រសាល ជាកន្លែងនៃភាពអាប់ឱន។ ជាកន្លែងដែលអ្នកនឹងជួបអ្នកលក់ដូរតាមចិញ្ចើមថ្នល់ ដូចអ្នកជំងឺហង្សិន ដែលខ្ញុំធ្លាប់បានជួបជាដើម។ គឺនៅកន្លែងនោះហើយ ដែលយើងនឹងរកឃើញមនុស្ស ដែលលោកិយមិនរាប់រក។ តែក៏ជាកន្លែងដែលយើងនឹងរកឃើញព្រះយេស៊ូវផងដែរ។—Tim…
ការស្រេកឃ្លានរកព្រះ
ពេលដែលលោកខន័រ(Conner) និងអ្នកស្រីសារ៉ា ស្ម៊ីត(Sarah Smith) បានផ្លាស់ទៅរស់នៅ កន្លែងផ្សេង នៅចម្ងាយ៧គីឡូម៉ែត្រ ពីកន្លែងចាស់ សត្វឆ្មារបស់ពួកគេ ឈ្មោះ ស្ម័រ(S’mores) បានបង្ហាញការមិនពេញចិត្ត ដោយរត់ចេញពីផ្ទះ។ ថ្ងៃមួយ អ្នកស្រីសារ៉ាក៏បានឃើញរូបថតផ្ទះចាស់របស់គាត់ នៅកសិដ្ឋាន នៅលើបណ្តាញសង្គម ដែលគេទើបតែថតថ្មីៗ។ គាត់ក៏បានឃើញសត្វឆ្មាគាត់ ក្នុងរូបនោះ។
គ្រួសារមួយនេះក៏បានទៅយកវាមកវិញ ដោយចិត្តរីករាយ។ តែវានៅតែរត់គេចទៀត។ តើវារត់ទៅណាទៀត? លើកនេះ គ្រួសារដែលបានទិញផ្ទះចាស់របស់ពួកគេបានយល់ព្រមចិញ្ចឹមវាផងដែរ។ គ្រួសារមួយនេះ មិនអាចធ្វើឲ្យវា ឈប់វិលត្រឡប់មកផ្ទះចាស់វិញបានឡើយ។
លោកនេហេមាមានមុខនាទីធំមួយ នៅក្នុងរាជវាំងរបស់ស្តេច ប៉ុន្តែ ចិត្តរបស់គាត់មិននៅក្នុងរាជវាំងនោះទេ។ គាត់ទើបតែបានទទួលដំណឹងដ៏ក្រៀមក្រំ អំពីស្ថានភាពដ៏ដុនដាប នៃទីក្រុងដែលគេបានបញ្ចុះសពរបស់បុព្វបុរសគាត់(នេហេមា ២:៣)។ ដូចនេះ គាត់ក៏បានអធិស្ឋានថា “សូមទ្រង់នឹកចាំពីព្រះបន្ទូល ដែលទ្រង់បានបង្គាប់ដល់លោកម៉ូសេ ជាអ្នកបំរើទ្រង់ថា បើឯងរាល់គ្នាប្រព្រឹត្តរំលង នោះអញនឹងកំចាត់កំចាយឯង ឲ្យទៅនៅក្នុងអស់ទាំងសាសន៍ តែបើឯងរាល់គ្នាវិលមកឯអញ ព្រមទាំងរក្សា ហើយប្រព្រឹត្តតាមអស់ទាំងក្រឹត្យក្រមរបស់អញវិញ នោះទោះបើពួកនិរទេសរបស់ឯងបានត្រូវខ្ចាត់ខ្ចាយ ទៅនៅដល់ជើងមេឃបំផុតក៏ដោយ គង់តែអញនឹងប្រមូលគេពីនោះ នាំមកឯកន្លែង ដែលអញបានរើស សំរាប់ឲ្យឈ្មោះអញសណ្ឋិតនៅវិញ”(១:៨-៩)។
គេថា ផ្ទះយើងនៅទីណា នោះចិត្តរបស់យើងនៅទីនោះដែរ។ ក្នុងករណីរបស់លោកនេហេមា ការចង់វិលត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ មិនគ្រាន់តែដោយសារចិត្តគាត់បានចងភ្ជាប់នឹងទឹកដីកំណើតប៉ុណ្ណោះទេ។…
ព្រះអង្គគង់នៅជាមួយជានិច្ច
អូប្រ៊ីយ(Aubrey) បានទិញអាវរងាធ្វើពីរោមចៀម ឲ្យឪពុកគាត់ ដែលមានវ័យជរា ប៉ុន្តែ ឪពុកគាត់បានលាចាកលោក មុនពេលអាចពាក់អាវរងានោះ។ ដូចនេះ នាងក៏បានសរសេរពាក្យលើកទឹកចិត្តនៅលើក្រដាស ដាក់ចូលទៅក្នុងហោប៉ៅអាវនោះ ជាមួយនឹងប្រាក់២០ដុល្លា ហើយក៏បានយកអាវរងានោះ ទៅបរិច្ចាគដល់ការងារមនុស្សធម៌។
ខេលី(Kelly) ជាក្មេងអាយុ១៩ឆ្នាំ ដែលកំពុងរស់នៅ តំបន់ស្ថិតនៅចម្ងាយ១៥០គីឡូម៉ែត្រ ពីផ្ទះរបស់អូប្រ៊ីយ។ ថ្ងៃមួយ បន្ទាប់ពីខេលីមិនអាចស៊ូទ្រាំនឹងបញ្ហាក្នុងគ្រួសាររបស់គាត់តទៅទៀតបាន គាត់ក៏បានចាកចោលផ្ទះ ដោយមិនបានពាក់អាវរងា។ គាត់ដឹងថា មានតែកន្លែងមួយប៉ុណ្ណោះដែលគាត់ត្រូវទៅ គឺផ្ទះជីដូនគាត់ ដែលតែងតែអធិស្ឋានឲ្យគាត់។ ប៉ុន្មានម៉ោងក្រោយមក គាត់ក៏បានចេញពីឡានក្រុង ហើយចូលទៅក្នុងផ្ទះរបស់ជីដូនគាត់។ ជីដូនគាត់បានឱបគាត់ ដើម្បីការពារគាត់ ពីខ្យល់ដ៏ត្រជាក់នៅរដូវរងា។ ជីដូនគាត់ក៏បានប្រាប់គាត់ថា “យើងត្រូវទៅទិញអាវរងាឲ្យចៅ!” នៅហាងទំនិញរបស់បេសកកម្មមនុស្សធម៌ ខេលីក៏បានលអាវរងាមួយ ដែលគាត់ចូលចិត្ត។ ពេលគាត់លូកដៃចូលទៅក្នុងហោប៉ៅអាវនោះ គាត់ក៏បានរកឃើញស្រោមសំបុត្រមួយ ដែលមានលុយ២០ដុល្លា និងសំបុត្ររបស់អូប្រ៊ីនៅខាងក្នុង។
លោកយ៉ាកុបបានរត់គេចពីគ្រួសារដែលបែកបាក់ ដោយការភ័យខ្លាចសេចក្តីស្លាប់(លោកុប្បត្តិ ២៧:៤១-៤៥)។ ពេលគាត់ឈប់សម្រាកនៅពេលយប់ ព្រះទ្រង់ក៏បានបង្ហាញព្រះអង្គទ្រង់ ឲ្យគាត់ឃើញក្នុងសបិន្ត។ ព្រះអង្គក៏បានប្រាប់គាត់ថា “មើល អញនៅជាមួយនឹងឯង អញនឹងថែរក្សាឯងនៅកន្លែងណាដែលឯងទៅ”(លោកុប្បត្តិ ២៨:១៥)។ លោកយ៉ាកុបក៏បានប្តេជ្ញាចិត្តថា “បើព្រះទ្រង់គង់ជាមួយនឹងទូលបង្គំ ហើយរក្សាទូលបង្គំ… នោះទូលបង្គំនឹងយកព្រះយេហូវ៉ាទុកជាព្រះនៃទូលបង្គំពិត” (២០-២១)។
លោកយ៉ាកុបក៏បានសង់អាសនាមួយ ហើយក៏ហៅកន្លែងនោះថា ដំណាក់ព្រះ(ខ.២២)។…
ការមើលឃើញ និងការជឿ
លោកយូរី ហ្កាហ្ការីន(Yuri Gagarin) បានឡើងទៅដល់ទីអវកាសក្រៅផែនដី ហើយក៏បានក្លាយជាមនុស្សទីមួយ ដែលបានចូលទៅក្នុងទីអវកាស។ បន្ទាប់មក យានចម្លងរបស់គាត់ក៏បានចូលក្នុងស្រទាប់បរិយាកាសផែនដីវិញ ហើយគាត់ក៏បានលោតឆ័ត្រយោង ចុះនៅក្នុងតំបន់ជនបទ នៃប្រទេសរុស្ស៊ី។ មានស្រ្តីកសិករម្នាក់បានប្រទះឃើញអវកាសយានិករូបនោះ ក្នុងឯកសណ្ឋានពណ៌លឿងទុំ នៅពាក់មួកការពារនៅឡើយ ហើយកំពុងតែអូសឆ័ត្រយោងពីរ។ នាងក៏បានសួរគាត់ដោយការភ្ញាក់ផ្អើលថា “តើអ្នកជាមនុស្សដែលបានចុះមកពីទីអវកាសឬ?” គាត់ក៏បានឆ្លើយថា “បាទ តាមពិត គឺខ្ញុំបានចុះមកពីទីអវកាសមែន”។
គួរឲ្យស្តាយណាស់ ពួកអ្នកដឹកនាំនៃសហភាពសូវៀត បានបង្វែរសាច់រឿងនៃការហោះហើរជាប្រវត្តិសាស្រ្តនេះ ទៅជាការឃោសនាប្រឆាំងនឹងជំនឿសាសនា។ នាយករដ្ឋមន្រ្តីរបស់ពួកគេក៏បានប្រកាសថា “លោកហ្កាហ្ការីនបានចូលទៅក្នុងទីអវកាស ប៉ុន្តែ គាត់មិនបានឃើញព្រះនៅទីនោះឡើយ”។(តាមពិត លោកហ្កាហ្ការីនមិនបាននិយាយដូចនេះទេ)។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចំាលោកស៊ី អេស លូអ៊ីស(C. S. Lewis) ដែលបានមានប្រសាសន៍ថា “អ្នកដែលមិនបានរកឃើញព្រះ នៅលើផែនដីនេះ គឺមិនទំនងជានឹងរកឃើញព្រះអង្គនៅក្នុងទីអវកាសឡើយ”។
ព្រះយេស៊ូវបានដាស់តឿនយើង អំពីការព្រងើយកន្តើយចំពោះព្រះ ក្នុងជីវិតនេះ។ ព្រះអង្គបានមានបន្ទូលអំពីបុរសពីរនាក់ ដែលបានស្លាប់ គឺបុរសអ្នកមាន ដែលគ្មានពេលសម្រាប់ព្រះ និងលោកឡាសា ដែលជាអ្នកក្រតោកយ៉ាក តែមានជំនឿដ៏រឹងមាំ(លូកា ១៦:១៩-៣១)។ អ្នកមានក៏បានទទួលរងទារុណកម្មក្នុងស្ថានឃុំព្រលឹងមនុស្សស្លាប់ ហើយក៏បានអង្វរលោកអ័ប្រាហាំ ឲ្យជួយប្រាប់បងប្អូនគាត់ដែលកំពុងរស់នៅ លើផែនដី។ គាត់បានអង្វរលោកអ័ប្រាហាំថា “សូមលោកចាត់ឲ្យគាត់ទៅឯផ្ទះឪពុកខ្ញុំបន្តិច …បើមានអ្នកណាពីពួកមនុស្សស្លាប់ទៅឯគេវិញ នោះគេនឹងប្រែចិត្តជាមិនខាន”(ខ.២៧,៣០)។ លោកអ័ប្រាហាំក៏បានឆ្លើយត្រង់ៗតែម្តងថា “បើគេមិនព្រមស្តាប់លោកម៉ូសេ…
ដើមឈើដែលប្រោសឲ្យជា
រថយន្ត ដែលមានយឺហោ មេកឡរិន ៧២០s ត្រូវបានគេដាក់លក់ក្នុងតម្លៃ៣០ម៉ឺនដុល្លា។ រថយន្តនេះមានទំហំម៉ាស៊ីន V8 និងមានកម្លាំង៧១០សេះ គឺលើសពីតម្រូវការរបស់អ្នក នៅក្នុងការបើកបរទៅធ្វើការ នៅពេលព្រឹក។
អ្នកប្រហែលជាចង់ប្រើវាឲ្យពេញកម្លាំង៧១០សេះនោះតែម្តង។ អ្នកបើកបរម្នាក់ នៅរដ្ឋវើជីនាបានដឹងថា ឡានមេកឡរិនរបស់គាត់ ពិតជាលឿនណាស់ ព្រោះក្នុងរយៈពេលមិនដល់២៤ម៉ោងផង វាបានចេញពីឃ្លាំងលក់ឡាន ចូលទៅកន្លែងលក់អេតចាយ។ នៅថ្ងៃមួយ បន្ទាប់ពីគាត់បានទិញឡាននេះហើយ គាត់ក៏បានបើកបុកដើមឈើ តែអរព្រះគុណព្រះ ដែលគាត់បានរួចផុតពីសេចក្តីស្លាប់ ក្នុងគ្រោះថ្នាក់នោះ។
ក្នុងរឿងដែលមានចែងក្នុង៣ជំពូកដំបូង នៃព្រះគម្ពីរ យើងឃើញថា ការសម្រេចចិត្តដ៏អាក្រក់ផ្សេងមួយទៀត បានធ្វើឲ្យខូចស្នាព្រះហស្តដ៏ល្អរបស់ព្រះ។ អ័ដាម និងនាងអេវ៉ាបានបរិភោគផ្លែឈើ ពីដើមឈើមួយដើម ដែលព្រះទ្រង់បានហាមមិនឲ្យប៉ះពាល់(លោកុប្បត្តិ ៣:១១)។ រឿងនេះទើបតែចាប់ផ្តើមបានបន្តិច ផែនដីដ៏សុខសប្បាយបានប្រែក្លាយជាត្រូវបណ្តាសារ(ខ.១៤-១៩)។
ក្រោយមក មានដើមឈើមួយដើមទៀត ដែលព្រះទ្រង់បានប្រើ នៅក្នុងការដោះបណ្តាសារនេះចេញ គឺដើមឈើដែលគេបានកាប់ ដើម្បីធ្វើឈើឆ្កាង សម្រាប់ឆ្កាងព្រះយេស៊ូវ។ ព្រះអង្គបានស៊ូទ្រាំទុក្ខវេទនានៅលើឈើឆ្កាងនោះ និងសុគតជំនួសយើង (ចោទិយកថា ២១:២៣ កាឡាទី ៣:១៣)។ ការសុគតរបស់ព្រះអង្គបានបើកផ្លូវឲ្យយើង ចូលទៅក្នុងការប្រកបជាមួយព្រះអង្គអស់កល្បជានិច្ច។
រឿងនេះត្រូវបិទ នៅជំពូកចុងក្រោយនៃព្រះគម្ពីរប៊ីប។ ជំពូកនោះបានចែងថា “ដើមជីវិត” ដុះនៅក្បែរ “ទន្លេជីវិត”(វិវរណៈ ២២:១-២)។ លោកយ៉ូហានបានពិពណ៌នាថា…
ដំណោះស្រាយ បែបទាល់ច្រក
នៅចុងសតវត្សរ៍ទី១៧ ស្តេចវីលៀម អហ្វ អូរេញ(William of Orange) មានចេតនាធ្វើឲ្យទឹកដីរបស់ទ្រង់មួយភាគធំ ត្រូវទឹកជន់លិច។ ក្សត្រនៃប្រទេសហូឡង់អង្គនេះបានសម្រេចព្រះទ័យធ្វើនូវរឿងដែលគេមិននឹកស្មានដល់នេះ ដើម្បីបណ្តេញកងទ័ពអេស្ប៉ាញដែលកំពុងឈ្លានពានទឹកដីទ្រង់។ ទ្រង់មិនបានទទួលជោគជ័យឡើយ ហើយវាលស្រែដ៏ធំល្វឹងល្វើយត្រូវបានទឹកសមុទ្រជន់លិចអស់។ គេក៏បាននិយាយថា “ពេលទាល់ច្រក នាំឲ្យមនុស្សសម្រេចចិត្តប្រើដំណោះស្រាយបែបទាល់ច្រក”។
នៅសម័យហោរាអេសាយ ទីក្រុងយេរូសាឡិមបានសម្រចចិត្តប្រើដំណោះស្រាយបែបទាល់ច្រក ពេលដែលកងទ័ពរបស់សាសន៍អាស៊ើបានគម្រាមកំហែងមកលើពួកគេ។ ពួកគេបានបង្កើតប្រព័ន្ធផ្គត់ផ្គង់ទឹក ដើម្បីទប់ទល់នឹងការឡោមព័ទ្ធរបស់សត្រូវ ដោយប្រជាជនបានផ្តួលរំលំផ្ទះជាច្រើនខ្នង ដើម្បីជីកស្រះជាប់នឹងកំផែងក្រុង។ ពួកគេប្រហែលជាបានគិតដិតដល់ណាស់ មុនសម្រេចជ្រើសរើសយកផ្លូវមួយនេះ ប៉ុន្តែ ពួកគេបានភ្លេចជំហានដែលសំខាន់បំផុត។ គឺដូចដែលព្រះអម្ចាស់មានបន្ទូលថា “ឯងរាល់គ្នាបានជីកស្រះទឹក នៅកណ្តាលកំផែងទាំង២ សំរាប់ទឹករបស់ស្រះចាស់ ប៉ុន្តែឯងមិនបានពឹងពាក់ដល់ព្រះដែលទ្រង់ធ្វើការទាំងនេះ ឬផ្អែកដល់ទ្រង់ដែលបានសំរេចការនេះជាយូរមកហើយ នោះទេ”(អេសាយ ២២:១១)។
យើងមិនទំនងជាមានសត្រូវ ដែលមកឡោមព័ទ្ធផ្ទះរបស់យើងឡើយ។ លោកអូស៊្វល ឆេមបឺ(Oswald Chambers) បានមានប្រសាសន៍ថា “ការវាយប្រហារតែងតែកើតមាន ជាធម្មតា និងតាមរយៈមនុស្សធម្មតា”។ ប៉ុន្តែ ការវាយប្រហារដូចនេះ គឺជាការគំរាមកំហែងពិតប្រាកដ។ តែអរគុណព្រះអង្គ ការវាយប្រហារនោះ គឺជាឱកាស សម្រាប់ឲ្យយើងងាកមករកព្រះអង្គជាទីមួយ ដើម្បីទូលសូមអ្វីដែលយើងត្រូវការ។
ពេលណាការរំខានក្នុងជីវិតកើតមានចំពោះយើង តើយើងនឹងប្រើវាជាឱកាស ដើម្បីងាកមករកព្រះឬទេ? ពុំនោះទេ តើយើងនឹងស្វែងរកដំណោះស្រាយ បែបទាល់ច្រក ដោយខ្លួនឯងឬ?—Tim Gustafson
ឥទ្ធិពលដែលឆ្លងទៅដល់ជំនាន់ក្រោយ
មហាវិទ្យាល័យព្រះគម្ពីរតូចមួយ នៅភាគខាងជើងនៃប្រទេសហ្កាណា មិនមានលក្ខណៈដែលគួរឲ្យស្ងប់ស្ងែងទេ គឺគ្រាន់តែជាអគារមានដំបូលស័ង្កសី ជញ្ជាំងធ្វើពីឥដ្ឋ និងមានសិស្សតិចតួចប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែ លោកបប់ ហេយេស(Bob Hayes) បានលះបង់អ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ដើម្បីសិស្សទំាងនោះ។ គាត់បានបណ្តុះបណ្តាលពួកគេឲ្យក្លាយជាអ្នកដឹកនាំ ហើយបានលើកទឹកចិត្តពួកគេ ឲ្យផ្សាយ និងបង្រៀនព្រះបន្ទូល ទោះពួកគេមានការស្ទាក់ស្ទើរនៅពេលខ្លះក៏ដោយ។ លោកបប់បានលាចាកលោកកាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន ប៉ុន្តែ មានព្រះវិហារ និងសាលារៀនរាប់សិបកន្លែង ហើយមានវិទ្យាសា្ថនព្រះគម្ពីរពីរកន្លែងជាបន្ថែមទៀត កំពុងរីកដុះដាល នៅទូទាំងប្រទេសហ្កាណា ដែលសុទ្ធតែបានចាប់ផ្តើម ដោយការប្រឹងប្រែងរបស់និស្សិតសាលាគម្ពីរដ៏តូចទាបនោះ។
ក្នុងសម័យស្តេចអើថាស៊ើកសេស (ឆ្នាំ ៤៦៥ ដល់ ៤២៤ មុនគ្រីស្ទសគរាជ) ហោរាអែសរ៉ាបានប្រមូលជនជាតិយូដាមួយក្រុម ដែលត្រូវគេនិរទេស ឲ្យវិលត្រឡប់ទៅទីក្រុងយេរូសាឡិមជាមួយគាត់។ ប៉ុន្តែ គាត់មិនឃើញមានពូជអំបូរលេវី ក្នុងចំណោមពួកគេទេ(អែសរ៉ា ៨:១៥)។ គាត់ត្រូវការពួកលេវី ឲ្យបម្រើការជាពួកសង្ឃ។ ដូចនេះ គាត់ក៏បានបង្គាប់អ្នកដឹកនាំ ឲ្យនាំមនុស្សសម្រាប់ធ្វើការងារ ក្នុងព្រះវិហាររបស់ព្រះនៃយើងរាល់គ្នា(ខ.១៧)។ ពួកគេក៏បានធ្វើតាមបង្គាប់គាត់(ខ.១៨-២០) ហើយលោកអែសរ៉ាក៏បាននាំពួកគេអធិស្ឋានតម(ខ.២១)។
ឈ្មោះរបស់លោកអែសរ៉ា គឺមានន័យថា “អ្នកជំនួយ” ជាលក្ខណៈសម្បត្តិ ដែលជាចំណុចស្នូលនៃភាពជាអ្នកដឹកនាំល្អ។ នៅក្រោមការណែនាំដោយការអធិស្ឋានរបស់លោកអែសរ៉ា គាត់ និងសិស្សរបស់គាត់ ក៏បាននាំឲ្យមានការភ្ញាក់រឭកខាងវិញ្ញាណ ក្នុងទីក្រុងយេរូសាឡិម(មើលជំពូក ៩-១០)។ អ្វីដែលពួកគេត្រូវការនោះ គឺការលើកទឹកចិត្ត…
អំណោយទាននៃការនិយាយ ក្នុងពេលបុណ្យណូអែល
ការវះកាត់បន្ទាប់ពីជំងឺដាច់សរសៃឈាម បានបណ្តាលឲ្យលោកថម(Tom) បាត់បង់សមត្ថភាពក្នុងការនិយាយ ហើយគាត់ក៏បានប្រឈមមុខដាក់ការស្តានិតិសម្បទាឡើងវិញ ដែលជាដំណើរដ៏វែងឆ្ងាយ។ ប៉ុន្មានសប្តាហ៍ក្រោយមក យើងមានការភ្ញាក់ផ្អើល និងមានអំណរណាស់ ពេលដែលឃើញគាត់ មកចូលរួមការប្រារព្ធពិធីបុណ្យអរព្រះគុណព្រះ នៅក្នុងព្រះវិហារយើង។ យើងកាន់តែមានការភ្ញាក់ផ្អើល ពេលដែលបានឃើញគាត់ក្រោកឈ ហើយនិយាយ។
គាត់បាននិយាយរដិបរដុប ហើយនិយាយច្រំដែល ដោយពិបាករកពាក្យនិយាយ ហើយក៏បានច្រឡំកាលបរិច្ឆេទ និងពេលវេលា។ ប៉ុន្តែ យើងអាចដឹងច្បាស់ថា គាត់កំពុងតែពោលសរសើរដំកើងព្រះ! យើងអាណិតគាត់ ដែលបានជួបការឈឺចាប់ច្រើនយ៉ាងនេះ តែទីបន្ទាល់របស់គាត់បានធ្វើជាព្រះពរដ៏ធំសម្រាប់យើងនៅថ្ងៃនោះ។
នៅក្នុងរឿងដើមកំណើតនៃបុណ្យណូអែល យើងឃើញថា មានបុរសម្នាក់បានបាត់បង់សមត្ថភាពនិយាយផងដែរ។ ទេវតា កាព្រីយ៉ែលបានមកជួបលោកសាការី ដែលជាសង្ឃរបស់ព្រះ ហើយក៏បានប្រាប់គាត់ថា គាត់នឹងក្លាយជាឪពុករបស់ហោរាដ៏អស្ចារ្យម្នាក់(មើល លូកា ១:១១-១៧)។ លោកសាការី និងភរិយាគាត់ មានវ័យចាស់ណាស់ហើយ ដូចនេះ គាត់ក៏មានការសង្ស័យ ចំពោះអ្វីដែលទេវតាបានប្រាប់គាត់។ ហេតុនេះហើយ ទេវតាកាពីព្រីយ៉ែលក៏បានប្រាប់គាត់ថា គាត់នឹង ត្រូវគ និយាយមិនបាន ដរាបដល់ថ្ងៃដែលការទាំងនេះកើតមក(ខ.២០)។
ថ្ងៃនោះក៏បានមកដល់។ ក្នុងពិធីដាក់ឈ្មោះឲ្យកូនដែលបានចាប់កំណើតដោយការអស្ចារ្យនោះ លោកសាការីក៏អាចនិយាយឡើងវិញ។ គាត់ក៏បានចាប់ផ្តើមនិយាយ ដោយពោលពាក្យសរសើរដំកើងព្រះ(ខ.៦៤)។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានមានប្រសាសន៍ថា “សូមឲ្យព្រះអម្ចាស់ ជាព្រះនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែល បានប្រកបដោយព្រះគុណ ពីព្រោះទ្រង់បានទតមើល ហើយប្រោសលោះរាស្ត្រទ្រង់”(ខ.៦៨)។
លោកថម…
ព្រះអង្គមានកន្លែងសម្រាប់ខ្ញុំ
មានអតីតយុទ្ធជនម្នាក់មានវ័យកាន់តែចាស់ គាត់មិនល្អឥតខ្ចោះទេ ហើយការនិយាយស្តីក៏គ្រោតគ្រាតផងដែរ។ ថ្ងៃមួយ មិត្តភក្តិគាត់ម្នាក់ដែលខ្វល់ពីគាត់ ក៏បានសាកសួរគាត់ អំពីជំនឿរបស់គាត់។ គាត់ក៏បានឆ្លើយតប ក្នុងលក្ខណៈបដិសេធន៍យ៉ាងលឿនថា “ព្រះមិនមានកន្លែងសម្រាប់មនុស្សដូចខ្ញុំទេ”។
ការនេះប្រហែលគ្រាន់តែជាផ្នែកមួយនៃការសម្តែងរបស់គាត់ “ក្នុងលក្ខណៈជាបុរសមិនចុះញម” ប៉ុន្តែ អ្វីដែលគាត់និយាយ មិនមែនជាការពិតទេ។ ព្រះទ្រង់ក៏បានបង្កើតកន្លែង ជាពិសេស សម្រាប់មនុស្សដែលគ្រោតគ្រាត ប្រកាន់ទោសខ្លួនឯង និងគេមិនរាប់រក ដើម្បីឲ្យពួកគេមានចំណែក និងលូតលាស់ក្នុងសហគមន៍របស់ព្រះអង្គ។ ជាក់ស្តែង ចាប់តាំងពីដើមដំបូងនៃព្រះរាជកិច្ចរបស់ព្រះយេស៊ូវ ព្រះអង្គបានជ្រើសរើសសាវ័ករបស់ព្រះអង្គ តាមរបៀបដែលគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើល។ ពីដំបូង ព្រះអង្គបានជ្រើសរើសអ្នកនេសាទមួយចំនួន នៅស្រុកកាលីឡេ គឺខុសពីការរំពឹងគិត របស់អ្នកនៅទីក្រុងយេរូសាឡិម។ ព្រះអង្គក៏បានជ្រើសរើសអ្នកយកពន្ធម្នាក់ ឈ្មោះម៉ាថាយ ដែលការងាររបស់គាត់ ក៏បានរាប់បញ្ចូលការកេងប្រវ័ញ្ចជនរួមជាតិរបស់គាត់ ដែលស្ថិតក្រោមការកៀបសង្កត់របស់សាសន៍ដទៃ។ បន្ទាប់មក ជាងនេះទៅទៀត ព្រះអង្គក៏បានត្រាស់ហៅមនុស្សម្នាក់ទៀត ដែលមានឈ្មោះស៊ីម៉ូនផងដែរ និងជា “ពួកឧស្សាហ៍ដែលបះបោរប្រឆាំងនឹងចក្រភពរ៉ូម៉ាំង”(ម៉ាកុស ៣:១៨)។
ព្រះគម្ពីរមិនបាននិយាយលម្អិត អំពីលោកស៊ីម៉ូនទេ(មិនមែនស៊ីម៉ូន ពេត្រុស) ប៉ុន្តែ យើងអាចដឹងថា ពួកឧស្សាហ៍ជានរណា។ ពួកនេះស្អប់ជនក្បត់ជាតិ ដូចលោកម៉ាថាយជាដើម ដែលបានក្លាយជាអ្នកមានដោយសារការចូលដៃជាមួយចក្រភពរ៉ូម៉ាំងដែលជនជាតិយូដាស្អប់ខ្ពើម។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវបានធ្វើនូវរឿងដែលគេមិននឹកស្មានដល់ ដោយជ្រើសរើសទាំងលោកស៊ីម៉ូន និងលោកម៉ាថាយ ឲ្យនៅជាមួយគ្នា នៅក្នុងក្រុមសាវ័ករបស់ព្រះអង្គ។
យើងមិនអាចនិយាយថា នរណាម្នាក់មានលក្ខណៈអាក្រក់ពេក សម្រាប់ព្រះយេស៊ូវនោះឡើយ។ សរុបមក…