បានជាស្អាតទាំងស្រុង
មិត្តភ័ក្ររបស់ខ្ញុំម្នាក់ បានចែកចាយដល់ខ្ញុំ អំពីសុខទុក្ខរបស់គាត់ ក្នុងរយៈពេលមួយឆ្នាំកន្លងមកនេះ ដែលជារយៈពេលដែលគាត់ទទួលការព្យាបាលជម្ងឺមហារីក។ ស្នាមញញឹមនៅលើមុខរបស់គាត់បានលេចឡើង ខណៈពេលដែលគាត់បានចែកចាយអំពីដំណឹងល្អ ដែលគាត់ទើបតែបានទទួលពីវេជ្ជបណ្ឌិត។ គាត់បានប្រាប់ខ្ញុំថា នៅក្នុងការពិនិត្យសុខភាព អស់រយៈពេលមួយឆ្នាំនេះ វេជ្ជបណ្ឌិតបានប្រាប់គាត់ថា លទ្ធផលនៃការពិនិត្យបានរកឃើញថា គាត់បានជាស្អាតទាំងស្រុង។ ពាក្យនេះបានលើកទឹកចិត្តគាត់ណាស់។ សម្រាប់មិត្តភ័ក្ររបស់ខ្ញុំម្នាក់នេះ ពាក្យថា ជាស្អាតទាំងស្រុង គឺមានន័យថា ជម្ងឺដែលបានគំរាមឆក់យកជីវិតគាត់ កាលពីប៉ុន្មានខែមុន ឥឡូវនេះ មិនមាននៅក្នុងខ្លួនគាត់ទៀតទេ។ យើងមានចិត្តត្រេកអរណាស់ ពេលដែលបានដឹងថា គាត់បានជាស្អាតទាំងស្រុងហើយនោះ!
បន្ទាប់ពីស្តេចដាវីឌបានប្រព្រឹត្តខុសសីលធម៌ ជាមួយនាងបាតសេបា ទ្រង់ក៏ចង់ឲ្យចិត្តរបស់ទ្រង់ បានជាស្អាតទាំងស្រុង ពីស្នាមប្រឡាក់នៃអំពើបាបផងដែរ បានជាទ្រង់ស្រែកអំពាវរកព្រះថា “ឱព្រះអង្គអើយ សូមបង្កើតចិត្តបរិសុទ្ធ នៅក្នុងទូលបង្គំ ហើយកែវិញ្ញាណក្នុងទូលបង្គំឲ្យត្រឹមត្រូវឡើង”(ទំនុកដំកើង ៥១:១០)។ ព្រះទ្រង់មានដំណឹងល្អមួយសម្រាប់ស្តេចដាវីឌ ក៏ដូចជាសម្រាប់យើងរាល់គ្នា គឺថា ទ្រង់អាចលាងជម្រះអំពើបាបឲ្យយើងបាន។ ពេលយើងត្រូវការការលាងជម្រះ នោះចូរយើងមានសង្ឃឹមឡើង ដ្បិតសាវ័កយ៉ូហានបានបង្រៀនយើងថា “បើយើងលន់តួបាបវិញ នោះទ្រង់មានព្រះហឫទ័យស្មោះត្រង់ ហើយសុចរិត ប្រយោជន៍នឹងអត់ទោសបាបឲ្យយើង ហើយនិងសំអាតយើង ពីគ្រប់អំពើទុច្ចរិតទាំងអស់ផង”(១យ៉ូហាន ១:៩)។
យើងមិនអាចសម្អាតចិត្តរបស់យើង ដោយខ្លួនឯងបានឡើយ មានតែព្រះទេដែលអាចសម្អាតចិត្តយើងបាន។ បើយើងបានលន់តួបាប នៅចំពោះទ្រង់ហើយ ទ្រង់បានសន្យាថា នឹងលាងជម្រះយើងឲ្យស្អាតទាំងស្រុង! –Bill Crowder
ជម្រើសដែលផ្លាស់ ប្តូរជីវិត
លោកអេរិក លីដឌែល(Eric Liddell) គឺជាកីឡាករជើងឯក ដែលបានសម្រេចចិត្តថា គាត់នឹងមិនរត់ប្រណាំង នៅថ្ងៃអាទិត្យ ក្នុងការប្រកួតកីឡាអូឡាំពិក ឆ្នាំ១៩២៤ឡើយ។ គាត់មិនមានការស្ទាក់ស្ទើរ នៅក្នុងការសម្រេចចិត្តនេះឡើយ ព្រោះគាត់បានជឿអស់ពីចិត្តថា ថ្ងៃអាទិត្យជាថ្ងៃនៃព្រះអម្ចាស់ ដែលសម្រាប់ឲ្យយើងជួបជុំគ្នាថ្វាយបង្គំទ្រង់ និងសម្រាក។
មុនការប្រកួតនេះមួយឆ្នាំ លោកអេរិកបានជួបការពិបាកជាងនេះទៅទៀត ពេលដែលគេសុំឲ្យគាត់ចែកចាយអំពីសេចក្តីជំនឿរបស់គាត់ ទៅដល់កម្មករអណ្តូងរ៉ែធ្យូងថ្ម។ លោកអេរិកបានចែកចាយ អំពីការពុះពាររបស់គាត់ថា “ក្នុងមួយជីវិតខ្ញុំនេះ ខ្ញុំបានព្យាយាមគេចចេញពីការបំពេញតួនាទីនៅទីសាធារណៈ ប៉ុន្តែ ព្រះគ្រីស្ទហាក់ដូចជាបានដឹកនាំខ្ញុំ ឲ្យទៅតាមទិសដៅផ្ទុយពីចិត្តរបស់ខ្ញុំវិញ ហើយខ្ញុំក៏បោះជំហានទៅមុខ តាមទ្រង់។ នៅពេលនោះ ខ្ញុំក៏បានសម្រេចចិត្តថ្វាយទាំងអស់ ដាច់ដល់ព្រះគ្រីស្ទ។ និយាយរួម បើទ្រង់បានត្រាសហៅឲ្យខ្ញុំធ្វើការនោះ នោះទ្រង់ប្រាកដជាប្រទានឲ្យខ្ញុំមានអំណាចគ្រប់គ្រាន់ជាមិនខាន នៅពេលខ្ញុំបោះជំហានទៅមុខតាមទ្រង់”។
បន្ទាប់ពីលោកអេរិកយល់ព្រមចែកចាយ អំពីសេចក្តីជំនឿរបស់គាត់ ជាសាធារណៈ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ គាត់ក៏បានទទួលសំបុត្រមួយច្បាប់ពីជែននី(Jenny) ដែលជាប្អូនស្រីរបស់គាត់ ដែលកំពុងរស់នៅប្រទេសចិន។ នាងបានសរសេរសំបុត្រនោះ កាលពីមួយសប្តាហ៍មុន ហើយនៅចុងបញ្ចប់នៃសំបុត្រនោះ នាងបានសរសេរខគម្ពីរថា “កុំឲ្យភ័យខ្លាចឡើយ ដ្បិតអញនៅជាមួយនឹងឯង កុំឲ្យស្រយុតចិត្តឲ្យសោះ ពីព្រោះអញជាព្រះនៃឯង អញនឹងចម្រើនកម្លាំងដល់ឯង អើ អញនឹងជួយឯង អើ អញនឹងទ្រឯង ដោយដៃស្តាំដ៏សុចរិតរបស់អញ”(អេសាយ ៤១:១០)។
ជារៀងរាល់ពេលដែលព្រះត្រាសហៅយើង យើងមានឱកាសសម្រេចចិត្ត ដើរតាមទ្រង់…
សេចក្តីជំនឿដែលមានការប្រព្រឹត្ត
ដោយសារលោករ៉ចជើរ(Roger) មានជម្ងឺសន្លាក់ គាត់មិនអាចអត់ទ្រាំនឹងអាកាសធាតុត្រជាក់ នៅក្រុងអ៊ីលីណយ(Illinois)ទៀតទេ ដូចនេះ គាត់ក៏បានផ្លាស់ទីលំនៅ ទៅទីក្រុងបាងកក ប្រទេសថៃ ដែលមានអាកាសធាតុត្រូពិកវិញ។ ថ្ងៃមួយ គាត់បាននឹកចាំ អំពីបទចម្រៀង ដែលជីដូនរបស់គាត់ចូលចិត្តជាងគេ គឺបទ “តើអ្នកជាអ្វី”។ បទនេះអាចប្រែមកថា តើអ្នកជាអ្វី បានជានិយាយឮយ៉ាងនេះហើយ នៅតែលោកិយមិនអាចស្តាប់ឮអ្នកនិយាយ។ ពួកគេកំពុងសង្កេតមើលរបៀបដែលអ្នកដើរ មិនមែនស្តាប់ពាក្យដែលអ្នកនិយាយទេ។ ពួកគេកំពុងវាយតម្លៃអ្នក តាមសកម្មភាពដែលអ្នកធ្វើជារៀងរាល់ថ្ងៃ។
បទនេះបានបណ្តាលចិត្តលោករ៉ចជើរ ឲ្យចែកអាហារដល់ជនអនាថា ដែលកំពុងស្នាក់នៅតាមចិញ្ចើមផ្លូវធំៗ។ ជារៀងរាល់ពេលព្រឹក គាត់បានទៅចែកអាហារក្តៅៗ ដល់ជនអនាថា ជាង៤៧គ្រួសារ។ ជាច្រើនឆ្នាំក្រោយមក មានស្ត្រីអនាថាម្នាក់ បានទទួលជឿព្រះយេស៊ូវជាព្រះសង្រ្គោះ ហើយចង់ជួបលោករ៉ចជើរ ដើម្បីអរគុណគាត់ សម្រាប់ការនាំនាងឲ្យស្គាល់សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះគ្រីស្ទ។
ព្រះគម្ពីរយ៉ាកុប បានបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថា សេចក្តីជំនឿដែលគ្មានការប្រព្រឹត្ត គឺជាជំនឿស្លាប់(២:១៧)។ បទគម្ពីរនេះមិនមានន័យថា ការប្រព្រឹត្តនាំឲ្យមានជំនឿឡើយ តែការប្រព្រឹត្ត គឺជាភស្តុតាងបញ្ជាក់ថា យើងពិតជាមានសេចក្តីជំនឿមែន។ យើងអាចនិយាយយ៉ាងងាយថា យើងជឿព្រះ ប៉ុន្តែ មានតែការប្រព្រឹត្តទេ ដែលអាចបញ្ជាក់ថា យើងពិតជាជឿទ្រង់មែន។
លោកអ័ប្រាហាំគឺជាគំរូនៃសេចក្តីជំនឿដ៏ពិត។ គាត់មិនគ្រាន់តែបាននិយាយថា គាត់ជឿព្រះប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងបានបញ្ជាក់ អំពីសេចក្តីជំនឿរបស់ខ្លួន ដោយហ៊ានលះបង់ជីវិតរបស់អ៊ីសាក់ ដែលជាកូនប្រុសតែមួយរបស់គាត់ តាមបង្គាប់របស់ព្រះទៀតផង(យ៉ាកុប ២:២១-២៤…
ការកត់សំគាល់
ខណៈពេលដែលខ្ញុំកំពុងឈរនៅកន្លែងត្រួតពិនិត្យអ្នកដំណើរមកដល់ ខ្ញុំបានប៉ាន់ប្រមាណប្រាក់ដែលខ្ញុំនឹងត្រូវបង់ឲ្យគេ ហើយទន្ទឹមនឹងនោះ ខ្ញុំក៏ព្យាយាមមើលកូនប្រុសរបស់ខ្ញុំ កុំឲ្យវាដើរទៅកន្លែងផ្សេង។ ខ្ញុំបានកត់សំគាល់ឃើញថា ស្រ្តីម្នាក់ដែលឈរនៅខាងមុខខ្ញុំ បានដើរអូសជើងទៅរកច្រកចេញ ដោយមិនបានយកឥវ៉ាន់របស់ខ្លួនទៅជាមួយសោះ។ មន្ត្រីត្រួតពិនិត្យក៏បានប្រាប់យើងថា ស្ត្រីម្នាក់នោះមិនមានប្រាក់គ្រប់គ្រាន់សម្រាប់បង់ទេ បានជាគាត់ចេញទៅយ៉ាងដូចនេះ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍សោកស្តាយចំពោះគាត់ខ្លាំងណាស់។ បើសិនជា មុននោះ ខ្ញុំបានដឹងពីស្ថានភាពរបស់នាង ខ្ញុំច្បាស់ជាជួយនាង ជាមិនខានទេ។
ក្នុងព្រះគម្ពីរនាងរស់ លោកបូអូសបានដឹងអំពីទុក្ខលំបាករបស់នាងរស់ ពេលដែលគាត់ឃើញនាង កំពុងដើររើសគួរស្រូវ នៅក្នុងវាលស្រែរបស់គាត់(២:៥)។ គាត់ដឹងថា នាងទើបតែត្រូវប្តីស្លាប់ចោល ហើយកំពុងតែទទួលបន្ទុកចិញ្ចឹមខ្លួនឯងផង និងម្តាយក្មេងរបស់នាងផង។ លោកបូអូសបានដឹងថា នាងកំពុងត្រូវការការពារ ហើយបានហាមពួកច្រូតកាត់របស់គាត់ មិនឲ្យប៉ះពាល់នាងឡើយ(ខ.៩)។ គាត់បានជួយឲ្យនាងមានអាហារច្រើនជាងមុន ដោយបង្គាប់កម្មកររបស់គាត់ ឲ្យទម្លាក់កួរស្រូវ(ខ.១៦)។ លោកបូអូសថែមទាំងបានកម្សាន្តចិត្តនាងទៀតផង(ខ.១១-១២)។ ពេលដែលនាងន៉ាអូមីបានដឹង អំពីការនេះ នាងក៏បានប្រាប់នាងរស់ថា “សូមពរដល់អ្នកណានោះ ដែលបានអាណិតមេត្តាដល់ឯង”(ខ.១៩)។
តើអ្នកបានដឹងអំពីការខ្វះខាតរបស់មនុស្សនៅជុំវិញអ្នកទេ គឺអ្នកនៅព្រះវិហាររបស់អ្នក ឬអ្នកជិតខាង ឬក៏អ្នកដែលកំពុងជ្រកនៅក្រោមដំបូលផ្ទះរបស់អ្នកឬទេ? ថ្ងៃនេះ សូមពិចារណា អំពីរបៀបដែលអ្នកអាចជួយសម្រួលបន្ទុករបស់នរណាម្នាក់ចុះ។ បន្ទាប់មក អ្នកនឹងបានសម្រេចផែនការ ដែលព្រះមានសម្រាប់អ្នកមិនខានឡើយ(កាឡាទី ៦:២ អេភេសូរ ២:១០)។–Jennifer Benson Schuldt
ប៉ុន្តែ ព្រះ
លោកហោវ៉ាត ស៊ូកដិន(Howard Sugden) គឺជាគ្រូគង្វាលរបស់ខ្ញុំ ពេលខ្ញុំកំពុងរៀននៅមហាវិទ្យាល័យ។ មានចំណងជើងនៃការអធិប្បាយព្រះបន្ទូលរបស់គាត់ជាច្រើន ដែលខ្ញុំមិនអាចបំភ្លេចបាន។ អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំកន្លងមកនេះ ការអធិប្បាយព្រះបន្ទូល របស់គាត់ ក្រោមចំណងជើងថា “ប៉ុន្តែ ព្រះ…” នៅតែលើកទឹកចិត្តខ្ញុំ ពេលណាខ្ញុំអានចំខគម្ពីរដែលមានប្រើពាក្យ “ប៉ុន្តែ ព្រះ” ។ ខគម្ពីរទាំងនោះបានលើកទឹកចិត្តខ្ញុំ ឲ្យនឹកចាំពីជំនួយដ៏សុចរិតរបស់ព្រះ សម្រាប់ពេលដែលខ្ញុំកំពុងមានបញ្ហា។ ខគម្ពីរទាំងនោះ មានដូចតទៅ :
“អ្នករាល់គ្នាបានគិតធ្វើអាក្រក់ដល់ខ្ញុំ តែព្រះ ទ្រង់សម្រេចជាការល្អវិញ ដើម្បីនឹងសង្គ្រោះដល់ជីវិតនៃមនុស្សជាច្រើន ដូចជាបានកើតមានសព្វថ្ងៃនេះ”(លោកុប្បត្តិ ៥០:២០)។
“…រូបល្អរបស់គេនឹងត្រូវសូន្យទៅ នៅស្ថានឃុំព្រលឹងមនុស្សស្លាប់ … ប៉ុន្តែ ព្រះ ទ្រង់នឹងលោះព្រលឹងខ្ញុំ ឲ្យរួចពីអំណាចនៃ ស្ថានឃុំព្រលឹងមនុស្សស្លាប់នោះវិញ ដ្បិតទ្រង់នឹងទទួលខ្ញុំទុក”(ទំនុកដំកើង ៤៩:១៤-១៥)។
“ឯសាច់ និងចិត្តទូលបង្គំ នោះនឹងសាបសូន្យទៅបាន ប៉ុន្តែ ព្រះ ទ្រង់ជាទីពឹងនៃចិត្ត ហើយជាចំណែកមរដក នៃទូលបង្គំជាដរាបដែរ”(ទំនុកដំកើង ៧៣:២៦)
“កម្រនឹងមានអ្នកណាព្រមស្លាប់ជំនួសមនុស្សសុចរិតណាស់ ប៉ុន្តែ ប្រហែលជាមានអ្នកខ្លះហ៊ានស្លាប់ជំនួសមនុស្សល្អដែរទេដឹង តែឯព្រះ ទ្រង់សំដែងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ដល់យើងរាល់គ្នាឲ្យឃើញច្បាស់ ដោយព្រះគ្រីស្ទបានសុគតជំនួសយើងរាល់គ្នា នោះគឺក្នុងកាលដែលយើងនៅមានបាបនៅឡើយផង”(រ៉ូម ៥:៧-៨)។
“សេចក្តីដែលភ្នែកមិនដែលឃើញ ត្រចៀកមិនដែលឮ…
វិញ្ញាណដែលអាចទទួលការបង្រៀន
មុនពេលដែលព្រះវិហាររបស់យើងជិតចាប់ផ្តើមកម្មវិធីថ្វាយបង្គំ ខ្ញុំបានស្តាប់ឮបុរសវ័យក្មេងម្នាក់ កំពុងជជែកជាមួយម្តាយរបស់គាត់ នៅខាងក្រោយខ្នងខ្ញុំ ។ ពួកគេកំពុងអានសេចក្តីប្រកាសនៅក្នុងក្រដាសកម្មវិធីថ្វាយបង្គំ ដែលលើកទឹកចិត្តឲ្យអានព្រះគម្ពីរសុភាសិត ក្នុងមួយថ្ងៃឲ្យបានមួយជំពូក ចាប់ពីខែកក្កដា និងសីហា ។ គាត់បានសួរម្តាយគាត់ថា “តើយើងនឹងអានជំពូក៣១ នៅក្នុងខែសីហា យ៉ាងដូចម្តេចនឹងបាន បើក្នុងខែនោះមានតែ៣០ថ្ងៃទេ?” ម្តាយគាត់ក៏ឆ្លើយថា គាត់ស្មានថា ខែសីហាមាន៣១ថ្ងៃ ។ គាត់តបវិញថា “ទេ មានតែ៣០ថ្ងៃទេ”។
នៅពេលកម្មវិធីថ្វាយបង្គំ ឈានចូលដល់ពេលដែលយើងត្រូវជម្រាបសួរគ្នាទៅវិញទៅមក ខ្ញុំក៏បានបែរក្រោយទៅរកគាត់ ហើយនិយាយថា សួរស្តី ។ បន្តាប់មក ខ្ញុំក៏និយាយទៅកាន់គាត់ថា “ខែសីហាពិតជាមាន៣១ថ្ងៃមែន”។ គាត់ប្រកែកថា “ទេ មិនមែនទេ ។ ខែពីរដែលនៅបន្ទាប់គ្នាមិនអាច មានរយៈពេល៣១ថ្ងៃដូចគ្នាបានទេ”។ ការច្រៀងសរសើរតម្កើងព្រះក៏បន្លឺឡើង ដូចនេះខ្ញុំក៏គ្រាន់តែញញឹមដាក់គាត់ ។
ការជជែកគ្នាដ៏ខ្លីនេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំគិតអំពីភាពចាំបាច់នៃការមានវិញ្ញាណ ដែលអាចទទួលការបង្រៀន ដែលស្វែងរកប្រាជ្ញាដែលខ្លួនមិនមាន ។ ក្នុងព្រះគម្ពីរសុភាសិត ជំពូក៣ អាកប្បកិរិយ៉ាដែលឪពុកចង់ឲ្យកូនប្រុសរបស់គាត់មាន គឺការបន្ទាបខ្លួន ដូចដែលមានចែងថា “ កុំឲ្យមើលខ្លួនថាមានប្រាជ្ញាឡើយ ចូរកោតខ្លាចដល់ព្រះយេហូវ៉ាវិញ”(ខ.៧)។ ក្នុងជំពូក ២ គាត់ប្រាប់កូនគាត់ថា “ដើម្បីឲ្យបានប្រុងត្រចៀកស្តាប់តាមប្រាជ្ញា … ហើយស្វែងរកដូចជារកកំណប់ទ្រព្យ”(ខ.២,៤)។…
ព្រះគ្រីស្ទដែលរស់នៅក្នុងយើង
ក្នុងការប្រកួតអត្តពលកម្ម អាយរិនមែន(Ironman) មានការហែលទឹក ចម្ងាយ៣,៨ គីឡូម៉ែត្រ ការប្រណាំងកង់ចម្ងាយ ១៨០,២ គីឡូម៉ែត្រ និងការរត់ប្រណាំង ចម្ង៉ាយ ៤៦,១ គីឡូ ម៉ែត្រ ។ គេមិនងាយទទួលបានជោគជ័យ ក្នុងការប្រកួតនេះឡើយ ។ ប៉ុន្តែ លោកឌីក ហូយត៍(Dick Hoyt)បានចូលរួមនៅក្នុងការប្រកួតនេះ ហើយបានសម្រេចទៅដល់ទី ជាមួយកូនប្រុសរបស់គាត់ គឺរិក(Rick) ដែលជាជនពិការ ។ នៅពេលលោកឌីក ហែលទឹក គាត់បានសណ្តោងកូនប្រុសរបស់គាត់ ដែលនៅក្នុងកូនទូក ។ នៅពេលលោករីកប្រណាំងកង់ គាត់បានដាក់កូនប្រុសរបស់គាត់ ឲ្យអង្គុយនៅពីក្រោយគាត់ ។ នៅពេលលោកឌីករត់ប្រណាំង គាត់បានរុញកូនប្រុសរបស់គាត់ ដែលអង្គុយនៅលើកៅអីរុញ ។ រិកបានពឹងផ្អែកទៅលើឪពុករបស់ខ្លួន ដើម្បីទៅដល់ទី បើពុំនោះទេ គាត់មិនអាចទទួលជោគជ័យបានឡើយ ។
យើងអាចឃើញភាពស្របគ្នា រវាងរឿងរបស់ពួកគេ និងជីវិតរបស់យើងជាគ្រីស្ទបរិស័ទ ។ រិកបានពឹងផ្អែកទៅលើឪពុករបស់គាត់ ចំណែកយើងវិញ គឺពឹងផ្អែកទៅលើព្រះគ្រីស្ទ ដើម្បីទទួលជោគជ័យនៅក្នុងការរត់ប្រណាំងនៃគ្រីស្ទបរិស័ទ ។
នៅពេលយើងព្យាយាមរស់នៅ តាមបំណងព្រះទ័យព្រះ យើងដឹងថា ទោះបីជាយើងមានបំណងចិត្ត និងការប្តេជ្ញាចិត្តដ៏ល្អបំផុតក៏ដោយ ក៏ជាញឹកញាប់ យើងមានការជំពប់ដួល…
អាស្រ័យទៅលើរបៀបនៃការគិត
តើអ្នកជាផ្នែកនៃបញ្ហា ឬជាផ្នែកនៃដំណោះស្រាយ? ទោះបីជាសំណួរនេះត្រូវបានចោទឡើង ក្នុងពេលប្រជុំនៃមុខជំនួញ ឬក្នុងក្រុមប្រឹក្សានៃពួកជំនុំ ឬក៏ក្នុងការពិភាក្សាក្នុងគ្រួសារក៏ដោយ ក៏ជាញឹកញាប់ សំណួរនេះ កើតមានឡើងពីការធុញទ្រាន់ នៅពេលព្យាយាមស្វែងយល់ អំពីមូលហេតុដែលនរណាម្នាក់ប្រព្រឹត្តតាមបែបណាមួយ ។ ការឆ្លើយសំណួរនេះ គឺច្រើនតែអាស្រ័យទៅលើរបៀបនៃការគិតរបស់ខ្លួនទេ ។
បើយើងស្ថិតក្នុងចំណោមជនជាតិអ៊ីស្រាអែល ដែលបានចាកចេញពីនគរអេស៊ីព្ទ បន្ទាប់ពីបានជាប់ជាទាសករអស់៤០០ឆ្នាំ នោះយើងប្រហែលជាយល់ថា ស្តេចផារ៉ោន គឺជាផ្នែកមួយនៃបញ្ហា ហើយនោះគឺជាការពិតមែន ។ ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់បានជ្រាបលើសពីនេះទៅទៀត ។
យើងពិបាកនឹងយល់ នៅពេលព្រះអម្ចាស់ទ្រង់បង្គាបឲ្យលោកម៉ូសេ ដឹកនាំពួកអ៊ីស្រាអែលចូលទឹកដីអេស៊ីព្ទវិញ ហើយបោះជំរុំ ដោយបែរខ្នងដាក់សមុទ្រក្រហមវិញ ដើម្បីឲ្យស្តេចផារ៉ោនលើកទ័ពមកវាយប្រហារពួកគេ(និក្ខមនំ ១៤:១-៣)។ ពេលនោះពួកអ៊ីស្រាអែលស្មានថា ពួកគេនឹងត្រូវស្លាប់ជាមិនខានទេ ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់មានបន្ទូលថា ទ្រង់នឹងបានទទួលសិរីល្អ និងព្រះកិត្តិនាម តាមរយៈស្តេចផារ៉ោន និងពួកទ័ពទ្រង់ “ពួកសាសន៍អេស៊ីព្ទនឹងដឹងថា អញជាព្រះយេហូវ៉ាពិត”(ខ.៤,១៧-១៨)។
នៅពេលយើងមិនអាចយល់ អំពីមូលហេតុដែលព្រះអនុញ្ញាត ឲ្យយើងជួបស្ថានភាព ដែលយើងមិនអាចដោះស្រាយបាន នោះយើងចាំបាច់ត្រូវចាំថា ទ្រង់ឲ្យការនោះកើតឡើង ដើម្បីជាប្រយោជន៍ដល់យើង និងដើម្បីសិរីល្អទ្រង់ ។ បើសិនជាយើងអាចអធិស្ឋានថា “ឱព្រះវរបិតាអើយ សូមជួយឲ្យទូលបង្គំ ទុកចិត្ត និងថ្វាយព្រះកិត្តិនាមដល់ទ្រង់ នៅក្នុងស្ថានភាពនោះ” នោះមានន័យថា យើងកំពុងតែស្របនឹងគំនិត…
ការមិនបានលត់ដំ
យើងមានទីលំនៅ ក្នុងតំបន់ព្រៃ ដូចនេះ យើងមិនសូវទទួលបានពន្លឺថ្ងៃច្រើន នៅក្នុងរដូវក្តៅទេ ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ យើងចូលចិត្តផ្លែប៉េងប៉ោះស្រស់ ដូចនេះ ខ្ញុំក៏បានសម្រេចចិត្តដាំដើមប៉េងប៉ោះ ក្នុងផើង នៅកន្លែងមួយចំនួន ដែលមានពន្លឺថ្ងៃច្រើន ។
ដើមប៉េងបោះទាំងនោះក៏បានចាប់ផើ្តមលូតលាស់យ៉ាងឆាប់រហ័ស ។ ខ្ញុំមានការរំភើបចិត្តយ៉ាងខ្លាំង រហូតដល់ពេលដែលខ្ញុំបានដឹងថា ពួកវាដុះលឿន គឺដោយសារពួកវាខំប្រឹងលូតទៅរកពន្លឺថ្ងៃ ដែលមានកំណត់ ។ ក្រោយមក ខ្ញុំបានដឹងថា ដើមទាំងនោះកំពុងមានបញ្ហា ព្រោះតួរដើមប៉េងប៉ោះទាំងនោះ មានទម្ងន់ធ្ងន់ពេក បានជាមិនអាចទប់ខ្លួនមិនបានទៀតឡើយ ។ ខ្ញុំក៏រកបានបង្គោលសម្រាប់ចងផ្អោប ។ ខ្ញុំក៏លើកតួរដើមយ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្ន ហើយក៏ចងផ្អោបនឹងបង្គោលដើម្បីឲ្យវាឈរត្រង់ ។ ទោះបីជាខ្ញុំព្យាយាមធ្វើថ្មមៗក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំនៅតែបានធ្វើឲ្យបាក់ដើមប៉េងបោះមួយដើម ដែលត្រកួញចូលគ្នា នៅពេលខ្ញុំព្យាយាមពត់វាឲ្យឈរត្រង់ ។
ការនេះបានក្រើនរំឭកឲ្យខ្ញុំបានដឹងថា គេត្រូវចាប់ផ្តើមធ្វើការលត់ដំ មុនពេលដែលលក្ខណៈ សម្បត្តិមានភាពបត់បែន ឬវៀចវេ ។
លោកអេលី ដែលជាសម្តេចសង្ឃ មានកូនប្រុសពីរនាក់ ដែលគាត់មិនបានលត់ដំពីមុនមក ។ នៅពេលភាពទុច្ចរិតរបស់ពួកគេមានភាពអាក្រក់យ៉ាងខ្លាំង គាត់មិនអាចធ្វើព្រងើយទៀតឡើយ បានជាគាត់ស្តីបន្ទោសឲ្យពួកគេដោយសុភាព(១សាំយ៉ូអែល ២:២៤-២៥)។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ការនោះគឺហួសពេលទៅហើយ ហើយព្រះទ្រង់ក៏បានប្រកាសអំពីផលវិបាក ដែលពួកគេត្រូវទទួល ដោយបន្ទូលថា “អញនឹងជំនុំជំរះពួកគ្រួលោកជាដរាបទៅ…
ការសុំរៀបការ ដោយការបន្ទាបខ្លួន
កាលខ្ញុំនៅរៀននៅមហាវិទ្យាល័យ ខ្ញុំបានស្តាប់រឿងនិទានជាច្រើនអំពីការភ្ជាប់ពាក្យ។ មិត្តភ័ក្ររបស់ខ្ញុំ ដែលនិយមចូលចិត្តស្តាប់រឿងទាំងនោះ បានប្រាប់ខ្ញុំអំពីការភ្ជាប់ពាក្យនៅភោជ្ជនីយដ្ឋានថ្លៃៗ និងនៅពេលថ្ងៃលិច នៅលើកំពូលភ្នំ ហើយនិងនៅក្នុងរទេះសេះ ដែលកំពុងបរតាមផ្លូវជាដើម ។ ហើយខ្ញុំក៏បាននឹកចាំអំពីរឿងមួយ ដែលដំណាលអំពីបុរសវ័យក្មេងម្នាក់ ដែលបានសុំមិត្តស្រីខ្លួនរៀបការ ដោយគ្រាន់តែបានលៀងជើងឲ្យនាងប៉ុណ្ណោះ ។ ការសុំរៀបការដោយការបន្ទាបខ្លួនរបស់គាត់ បានបង្ហាញថា គាត់បានយល់ថា ការបន្ទាបខ្លួនគឺជាការដ៏ចាំ បាច់ នៅក្នុងការប្តេជ្ញាចិត្តអស់មួយជីវិត ។
សាវ័កប៉ុលក៏បានយល់ដឹងផងដែរ អំពីសារះសំខាន់នៃការបន្ទាបខ្លួន និងអំពីរបៀបដែលការបន្ទាបខ្លួន នាំឲ្យយើងមានការរួបរួមគ្នា ។ ការបន្ទាបខ្លួនគឺពិតជាសំខាន់យ៉ាងពិសេស ចំពោះទំនាក់ទំនងប្តីប្រពន្ធ ។ សាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា “កុំឲ្យធ្វើអ្វី ដោយទាស់ទែងគ្នា ឬដោយសេចក្តីអំនួតឥតប្រយោជន៍ឡើយ”(ភីលីព ២:៣)។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងគួរតែឲ្យតម្លៃប្តីឬប្រពន្ធរបស់ខ្លួន ឲ្យបានលើសខ្លួនឯងទៅទៀត ហើយត្រូវស្វែងរកប្រយោជន៍ឲ្យពួកគេ ។
យើងអាចធ្វើការបន្ទាបខ្លួន ដោយបម្រើប្តីឬប្រពន្ធរបស់យើង ហើយគ្មានការបម្រើអ្វី ដែលតូចស្តើងពេក ឬធំពេកឡើយ ។ ជាក់ស្តែង ព្រះយេស៊ូវទ្រង់បាន “បន្ទាបព្រះអង្គទ្រង់ … រហូតដល់ទីមរណៈ គឺទ្រង់ទទួលសុគតជាប់ឈើឆ្កាងផង”(ខ.៨)។ ការដែលទ្រង់មិនគិតពីប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន គឺបង្ហាញអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលទ្រង់មានចំពោះយើង ។
តើអ្នកអាចធ្វើការអ្វីនៅថ្ងៃនេះ ដើម្បីបម្រើដោយបន្ទាបខ្លួន ដល់អ្នកជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្លួន? អ្នកប្រហែលជាត្រូវធ្វើកិច្ចការដ៏សាមញ្ញ ដូចជាការមិនដាក់ស្ពៃក្តោប…