តារាងតាមដានការលូតលាស់
បើសិនជាក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំត្រូវរើផ្ទះ ទៅនៅកន្លែងផ្សេង ខ្ញុំចង់ដោះទ្វារបន្ទប់ដាក់ឥវ៉ាន់ យកវាទៅដាក់នៅផ្ទះថ្មី ជាមួយនឹងខ្ញុំដែរ! ទ្វារនោះពិសេស ព្រោះវាបានបង្ហាញ អំពីការលូតលាស់របស់កូនៗរបស់ខ្ញុំ ជារៀងរាល់ឆ្នាំ។ រៀងរាល់ពេលពីរបីខែម្តង ខ្ញុំនិងស្វាមីរបស់ខ្ញុំ បានឲ្យកូនយើងឈរផ្អែកលើទ្វារនោះ ហើយយកខ្មៅដៃមកគូសលើទ្វារ ត្រឹមកម្ពស់ក្បាលរបស់ពួកគេ ដើម្បីកត់ចំណាំថា ពួកគេមានកម្ពស់ប៉ុន្មានហើយ។ តាមតារាងតាមដានការលូតលាស់របស់កូន ខ្ញុំឃើញថា កូនស្រីរបស់ខ្ញុំលូតកម្ពស់បាន១០សង់ទីម៉ែត្រ ក្នុងរយៈពេលតែមួយឆ្នំា។
ខណៈពេលដែលកូនៗរបស់ខ្ញុំ មានការលូតលាស់ផ្នែករូបកាយ ដែលជាផ្នែកធម្មជាតិនៃជីវិត មានការលូតលាស់មួយប្រភេទទៀត ដែលតម្រូវឲ្យយើងមានការខិតខំ គឺការលូតលាស់ខាងវិញ្ញាណ ឲ្យមានលក្ខណៈដូចព្រះគ្រីស្ទ។ សាវ័កពេត្រុសបានលើកទឹកចិត្តគ្រីស្ទបរិស័ទ ឲ្យ“ចម្រើនឡើងក្នុងព្រះគុណ ហើយក្នុងការស្គាល់ដល់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ”(២ពេត្រុស ៣:១៨)។ គាត់មានប្រសាសន៍ថា ភាពពេញវ័យខាងសេចក្តីជំនឿ ជួយឲ្យយើងត្រៀមខ្លួន សម្រាប់ការយាងមកវិញនៃព្រះគ្រីស្ទ។ គាត់ចង់ឲ្យព្រះយេស៊ូវយាងត្រឡប់មកវិញ ឃើញគ្រីស្ទបរិស័ទរស់នៅ ដោយមេត្រីភាព និងសេចក្តីសុចរិត(ខ.១៤)។ លោកពេត្រុសបានបង្ហាញថា ការលូតលាស់ខាងវិញ្ញាណ ជាការការពារប្រឆាំងនឹងការបង្រៀនខុសឆ្គង ដែលកាត់ស្រាយព្រះបន្ទូលព្រះខុស និងនាំគេឲ្យវង្វេង(ខ.១៦-១៧)។
សូម្បីតែនៅពេលដែលយើងមានអារម្មណ៍បាក់ទឹកចិត្ត និងដាច់ចេញពីព្រះក៏ដោយ ក៏យើងនៅតែអាចចាំថា ព្រះអង្គនឹងជួយឲ្យយើងមានការរីកចម្រើនខាងសេចក្តីជំនឿ ដោយធ្វើឲ្យយើងមានលក្ខណៈកាន់តែដូចព្រះរាជបុត្រាព្រះអង្គ។ ព្រះបន្ទូលព្រះអង្គបានធានាយើងថា “ព្រះអង្គដែលទ្រង់បានចាប់តាំងធ្វើការល្អក្នុងអ្នករាល់គ្នា ទ្រង់នឹងធ្វើឲ្យកាន់តែពេញខ្នាតឡើង ទាល់តែដល់ថ្ងៃនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ”(ភីលីព ១:៦)។-Jennifer Benson Schuldt
ថ្ងៃពឹងផ្អែកលើព្រះអង្គ
នៅសហរដ្ឋអាមេរិក ថ្ងៃទី៤ ខែកក្កដា ជាថ្ងៃបុណ្យជាតិ ដែលប្រជាជនប្រារព្ធធ្វើ ដោយមានការជួបជុំគ្នាអាំងសាច់ញាំក្រៅផ្ទះ និងមានមនុស្សជាច្រើនកកកុញ នៅមាត់សមុទ្រ ហើយនៅតាមបណ្តាទីក្រុងតូចធំ មានការដើរដង្ហែរក្បួន និងការបាញ់កំាជ្រួច ការទៅញាំអាហារជាក្រុមៗនៅកន្លែងកម្សាន្ត ព្រមទាំងមានការអបអរស្មារតីស្នេហាជាតិ។ គេបានធ្វើការអបអរទាំងអស់នេះឡើង ដើម្បីរំឭកអំពីថ្ងៃទី៤ ខែកក្កដា ឆ្នាំ១៧៧៦ ជាថ្ងៃដែលរដ្ឋចំណុះទាំង១៣របស់អាមេរិក ប្រកាសទាមទារឯករាជ្យពីអាណានិគមអង់គ្លេស។
មនុស្សគ្រប់ជំនាន់សុទ្ធតែត្រូវការឯករាជ្យ។ ព្រោះកាលណាយើងមានឯករាជ្យ គឺមានន័យថា យើងមាន “សេរីភាពរួចពីការគ្រប់គ្រង ឥទ្ធិពល ការគាំទ្រ និងជំនួយរបស់អ្នកដទៃ”។ ជាក់ស្តែង ជាធម្មតា ក្មេងជំទង់ជជែកគ្នាអំពីការចង់រស់នៅដោយឯករាជ្យ រួចផុតពីការគ្រប់គ្រងរបស់ឪពុកម្តាយ។ មនុស្សពេញវ័យជាច្រើន បានកំណត់គោលដៅថា ខ្លួននឹងខិតខំស្វែងរកទ្រព្យសម្បត្តិឲ្យបានច្រើន ដើម្បីឲ្យ “មានឯករាជ្យផ្នែកទ្រព្យសម្បត្តិ”។ ហើយពលរដ្ឋដែលមានវ័យចំណាស់ចង់រក្សាឯករាជ្យរបស់ខ្លួន។ តើមនុស្សម្នាក់ៗពិតជាមានឯករាជ្យពិតប្រាកដឬទេ?
ការស្រេកឃ្លានចង់បានឯករាជ្យផ្នែកនយោបាយ ឬឯករាជ្យផ្ទាល់ខ្លួន ជាបញ្ហាដែលកើតមានជាធម្មតា តែយើងនឹងជួបឧបស័គ្គជាច្រើន ពេលដែលយើងហ៊ានស្វែងរកឯករាជ្យខាងព្រលឹងវិញ្ញាណ។ ផ្ទុយទៅវិញ អ្វីដែលយើងត្រូវការនោះ គឺការទទួលស្គាល់ និងការទទួលយក នូវការពឹងផ្អែកខាងវិញ្ញាណ។ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលថា “ខ្ញុំជាគល់ អ្នករាល់គ្នាជាខ្នែង អ្នកណាដែលនៅជាប់នឹងខ្ញុំ ហើយខ្ញុំជាប់នឹងអ្នកនោះ នោះទើបនឹងបង្កើតផលឡើងជាច្រើន ដ្បិតបើដាច់ពីខ្ញុំចេញ នោះអ្នករាល់គ្នាពុំអាចនឹងធ្វើអ្វីបានទេ”(យ៉ូហាន ១៥:៥)។
យើងមិនត្រូវពឹងផ្អែកលើខ្លួនឯងទេ។ យើងត្រូវពឹងផ្អែកទាំងស្រុង និងអស់កល្បជានិច្ច ទៅលើព្រះមួយអង្គ…
ការមើលថែរដ៏ស្រទន់
លោកម៉ាក(Max) មានកសិដ្ឋានដ៏តូចមួយ សម្រាប់ចិញ្ចឹមសត្វ ជាការកម្សាន្ត។ ថ្មីៗនេះ ពេលគាត់ទៅពិនិត្យមើលសត្វគោ ដែលគាត់ចិញ្ចឹម គាត់មានការភ្ញាក់ផ្អើលណាស់ ពេលបានឃើញកូនគោមួយក្បាលទើបកើត។ ពេលគាត់ទិញគោមួយហ្វូងមកចិញ្ចឹម គាត់មិនដឹងថា មានគោមួយក្បាលផើមទេ។ តែគួរឲ្យស្តាយណាស់ បន្ទាប់ពីកូនគោកើតមិនទាន់បានប៉ុន្មានផង មេគោនោះក៏បានឈឺស្លាប់។ ភ្លាមនោះ លោកម៉ាកក៏បានទិញម្សៅទឹកដោះគោលាយទឹកច្រកក្នុងដប ឲ្យកូនគោនោះបៅ។ គាត់ក៏បានប្រាប់ខ្ញុំថា “កូនគោនោះ វាគិតថា ខ្ញុំជាមេវា!”
ពេលខ្ញុំបានស្តាប់រឿងដែលលោកម៉ាកចិញ្ចឹមកូនគោ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំ អំពីការដែលសាវ័កប៉ុលមើលថែរពួកជំនុំនៅក្រុងថែស្សាឡូនិច ដោយប្រដូចខ្លួនគាត់ ទៅនឹងម្តាយដែលចិញ្ចឹមកូន។ គឺដូចដែលគាត់បានមានប្រសាសន៍ថា “យើងខ្ញុំបាននៅកណ្តាលអ្នករាល់គ្នា ដោយស្លូតបូតវិញ ប្រៀបដូចជាម្តាយថ្នមកូន ដែលកំពុងនៅបៅ”(១ថែស្សាឡូនិច ២:៧)។
សាវ័កប៉ុលមានអាកប្បកិរិយ៉ាជាអ្នកចិញ្ចឹមបីបាច់កូន ពេលគាត់បង្រៀនអ្នកដទៃ។ គាត់ដឹងថា អ្នកជឿព្រះត្រូវការ “ទឹកដោះនៃព្រះបន្ទូល” ដើម្បីលូតលាស់ខាងវិញ្ញាណ(១ពេត្រុស ២:២)។ តែគាត់ក៏បានផ្តល់ការយកចិត្តទុកដាក់ជាពិសេស ចំពោះការខ្វះខាតរបស់ពួកគេផងដែរ។ គឺដូចដែលគាត់បានមានប្រសាសន៍ថា “យើងខ្ញុំបានប្រព្រឹត្តនឹងអ្នករាល់គ្នានីមួយៗ ដូចជាឪពុកនឹងកូន ទាំងទូន្មាន និងកំសាន្តចិត្តផង ហើយទាំងធ្វើបន្ទាល់ឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានដើរយ៉ាងគួរនឹងព្រះ ដែលទ្រង់ហៅអ្នករាល់គ្នាមកក្នុងនគរ ហើយក្នុងសិរីល្អរបស់ទ្រង់”(១ថែស្សាឡូនិច ២:១១-១២)។
ពេលយើងបម្រើគ្នាទៅវិញទៅមក យើងអាចបម្រើ តាមគំរូនៃការមើលថែរដ៏ស្រទន់របស់ព្រះសង្រ្គោះនៃយើង ដោយលើកទឹកចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមក ក្នុងដំណើរជីវិតខាងវិញ្ញាណរបស់យើង(ហេព្រើ ១០:២៤)។-Dennis Fisher
មេរៀនអំពីការព្រួយបារម្ភ
មានពេលមួយ មិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំម្នាក់ បានឲ្យទឹកមួយកែវធំមកខ្ញុំ ហើយក៏បានឲ្យខ្ញុំកាន់ទឹកមួយកែវនោះឲ្យបានយូរ។ ពេលដែលខ្ញុំកាន់វាកាន់តែយូរ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា វាមានទម្ងន់កាន់តែធ្ងន់។ ទីបំផុតខ្ញុំក៏រួយដៃ ហើយខ្ញុំក៏បានដាក់កែវទឹកនោះចុះ។ គាត់ក៏បានប្រាប់ខ្ញុំថា ការនេះបានបង្រៀនគាត់ថា ការព្រួយបារម្ភអាចមានផលវិបាក មិនខុសពីការកាន់កែវទឹកនោះទេ។ កាលណាគាត់ព្រួយបារម្ភអំពីអ្វីមួយ កាន់តែយូរប៉ុណ្ណា នោះការភ័យខ្លាចក៏គ្របសង្កត់គាត់កាន់តែធ្ងន់ទៅៗផងដែរ។
យ៉ាងណាមិញ ស្តេចដាវីឌបានជ្រាបច្បាស់អំពីគ្រោះថ្នាក់នៃការភ័យខ្លាច។ មានពេលមួយ ជីវិតរបស់ទ្រង់បានជួបវិបត្តិយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ។ អាប់សាឡំម ដែលជាបុត្រារបស់ទ្រង់ បានដណ្តើមយកភាពស្មោះស្ម័គ្ររបស់ពួកមន្ត្រីនៃនគរអ៊ីស្រាអែលពីទ្រង់ ហើយបានព្យាយាមដណ្តើមរាជ្យទ្រង់។ ពេលនោះ ស្តេចដាវីឌមិនដឹងថា នរណាខ្លះស្ម័គ្រស្មោះចំពោះទ្រង់ ហើយមានប៉ុន្មាននាក់ដែលប្រឆាំងនឹងទ្រង់ទេ។ ដូចនេះ ទ្រង់គ្មានជម្រើសអ្វីក្រៅពីរត់គេចឡើយ។ គឺដូចដែលទ្រង់មានបន្ទូលទៅកាន់អ្នកបម្រើទ្រង់ថា “ចូរយើងនាំគ្នារត់ចេញទៅ ពុំនោះ នឹងគ្មានពួកយើងណាមួយ បានរួចពីអាប់សាឡំមឡើយ ចូរប្រញាប់ប្រញាល់ចេញទៅចុះ ក្រែងលោវាមកទាន់ ធ្វើអាក្រក់ដល់យើងរាល់គ្នា ហើយប្រហារពួកក្រុងដោយមុខដាវ”(២សាំយ៉ូអែល ១៥:១៤)។
ពេលទ្រង់កំពុងរត់គេច ទ្រង់បាននិពន្ធទំនុកដំកើងដែលបានចែងថា “ខ្ញុំឡើងសម្លេងអំពាវនាវដល់ព្រះយេហូវ៉ា ទ្រង់ក៏ឆ្លើយតបមកខ្ញុំ ពីលើភ្នំបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់”(ទំនុកដំកើង ៣:៤)។ ពេលទ្រង់កំពុងមានការភ័យខ្លាច ទ្រង់បានសម្លឹងឆ្ពោះទៅរកព្រះអម្ចាស់។ ព្រះទ្រង់ក៏បានបង្ហាញព្រះគុណ ហើយជួយឲ្យទ្រង់ឡើងគ្រងរាជឡើងវិញ។
មានការព្រួយបារម្ភជាច្រើន ដែលអាចគ្របសង្កត់យើងធ្ងន់ឡើងៗ។ តែពេលដែលយើងផ្ទេរបន្ទុកទាំងអស់នោះដាច់ដល់ព្រះហស្តនៃព្រះដ៏មានចេស្តា ព្រះអង្គនឹងជួយនាំយើងឆ្លងកាត់ទុក្ខលំបាក ដោយជ័យជម្នះ។-Anne Cetas
តើព្រះយេស៊ូវជានរណា?
ថ្ងៃមួយ អ្នកស្រីខេលី ស្តេនហូស(Kelly Steinhaus) បានទៅទីលានហាវើត ដើម្បីសួរនិស្សិតមហាវិទ្យាល័យ អំពីទស្សនៈដែលពួកគេមានចំពោះព្រះយេស៊ូវ។ ពេលនោះ គាត់បានទទួលនូវចម្លើយខុសៗគ្នាជាច្រើន។ មាននិស្សិតម្នាក់បានឆ្លើយថា ព្រះអង្គជា “មនុស្សដែលមើលថែរប្រជាជន”។ និស្សិតម្នាក់ទៀតថា “ទ្រង់ជាមនុស្សដែលគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍”។ មាននិស្សិតផ្សេងទៀតឆ្លើយបដិសេធព្រះអង្គធ្ងន់ៗថា “គាត់គ្រាន់តែជាមនុស្សម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ ខ្ញុំមិនជឿថា គាត់ជាព្រះសង្រ្គោះទេ។ ហើយខ្ញុំមិនចូលចិត្តសាសនាណា ដែលអះអាងថា ព្រះរបស់ខ្លួនជាព្រះពិតដែលមានតែមួយនោះទេ“។ អ្នកខ្លះបានសួរថា ព្រះយេស៊ូវជានរណា ដោយការគិតពិចារណា ហើយអ្នកខ្លះទៀតបានបដិសេធព្រះអង្គ ទាំងមិនបានត្រិះរិះទាល់តែសោះ។
កាលពីជាង២ពាន់ឆ្នាំមុន ពេលដែលព្រះយេស៊ូវកំពុងប្រឈមមុខនឹងសេចក្តីស្លាប់ មានមនុស្សជាច្រើនបានសើចចំអកឲ្យព្រះអង្គ ដោយមិនបានគិតថា ព្រះអង្គជាអង្គបុគ្គលដែលពិសេសនោះឡើយ។ គេបានបិទប្រកាសកាត់ទោសទ្រង់ ដាក់ពីលើព្រះសិរថា “នេះឈ្មោះយេស៊ូវ ជាស្តេចសាសន៍យូដា”(ម៉ាថាយ ២៧:៣៧)។ ហើយក៏មានមនុស្សជាច្រើនមិនជឿថា ព្រះអង្គ មានអំណាចចេស្តាឡើយ បានជាពួកគេស្រែកដាក់ព្រះអង្គថា “ឯងដែលបំផ្លាញព្រះវិហារ ហើយសង់ឡើងវិញក្នុងរវាង៣ថ្ងៃអើយ ចូរជួយសង្គ្រោះខ្លួនចុះ បើឯងជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះមែន នោះឲ្យចុះពីឈើឆ្កាងមក”(ខ.៤០)។ រីឯពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាវិញ ពួកគេថែមទាំងបានចំអកឲ្យព្រះអង្គថា “វាជួយសង្គ្រោះមនុស្សឯទៀតបាន តែមិនអាចនឹងជួយសង្គ្រោះដល់ខ្លួនវាបានទេ”(ខ.៤២)។
ពេលព្រះយេស៊ូវសុគត ព្រះអង្គហាក់ដូចជាគ្មានអំណាចចេស្តាសោះ។ ប៉ុន្តែ បើយើងអានរឿងនេះពីដើមដល់ចប់ យើងឃើញថា ព្រះអង្គបានលះបង់ព្រះជន្ម ដោយស្ម័គ្រព្រះទ័យទេ។ ព្រះអង្គបានបង្ហាញថា ព្រះអង្គជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ ហើយមានអំណាចចេស្តាដែលគ្មានដែនកំណត់…
ការហោះហើរ ត្រូវបានបញ្ជាក់
មានពេលមួយ ការធ្វើដំណើររបស់ខ្ញុំតាមយន្តហោះ ទៅកាន់ក្រុងហ្វ្រែងហ្វ៊ត ត្រូវបានពន្យាពេល ដោយសារមានព្យុះរន្ទះ។ គេបានប្រាប់យើងថា យើងនឹងបានធ្វើដំណើរ នៅពេលល្ងាចថ្ងៃស្អែក ប៉ុន្តែ ពេលដែលយើងមកដល់ច្រកចូល គេបែរជាប្រាប់យើង ឲ្យនៅរង់ចាំជើងហោះហើរមួយទៀត ព្រោះជើងហោះហើរនោះបានពេញហើយ។ ពេលនោះ ខ្ញុំក៏បានឆ្ងល់ថា តើនេះគ្រាន់តែជាការជូនដំណឹងខុស ឬនេះជារបៀបដែលគេយករួចខ្លួន ពេលដែលមានការខកខានដំណើរ។ ពួកគេគួរតែប្រាប់អ្នកដំណើរអំពីការពិត តាំងពីដំបូង ដើម្បីកុំឲ្យពួកគេមានការខកចិត្ត។
ប៉ុន្តែ ខ្ញុំសូមអរព្រះគុណព្រះ ដែលព្រះអង្គមិនដែល ធ្វើការរបៀបនេះឡើយ។ ព្រះអង្គប្រាប់យើងយ៉ាងច្បាស់ អំពីរបៀបទៅនៅនគរស្ថានសួគ៌។ ព្រះគម្ពីរបានចែងថា “គ្រប់គ្នាបានធ្វើបាប ហើយខ្វះមិនដល់សិរីល្អនៃព្រះ”(រ៉ូម ៣:២៣)។ ជាដំបូង ព្រះអង្គបានបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ អំពីនិស្ស័យបាបរបស់មនុស្ស ក្នុងព្រះគម្ពីរលោកុប្បត្តិ ជំពូក៣ ហើយបន្ទាប់មក ទ្រង់ក៏បានប្រទាននូវដំណោះស្រាយយ៉ាងគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីសង្រ្គោះយើងឲ្យរួចពីបាប។ បទគម្ពីររ៉ូម ៣:២៤ បានចែងអំពីដំណោះស្រាយនេះ យ៉ាងដូចនេះថា “ដោយពឹងដល់ព្រះគុណទ្រង់ នោះយើងបានរាប់ជាសុចរិត ដោយសារសេចក្តីប្រោសលោះ ក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ”។ ព្រះបានចាត់ព្រះរាជបុត្រាទ្រង់ ដែលគ្មានបាបសោះ ឲ្យមកសុគតដើម្បីលោះបាបយើង។ ការសុគតរបស់ទ្រង់ នៅលើឈើឆ្កាង បានផ្តល់ឲ្យយើងនូវការអត់ទោសបាប។ ដូចនេះ ដើម្បីឲ្យយើងបានរួចពីបាប យើងគ្រាន់តែទទួលអំណោយនៃសេចក្តីសង្រ្គោះ ដោយឥតគិតថ្លៃ ដោយជំនឿរបស់យើង។ ដូចនេះ ខ្ញុំមានអំណរណាស់…
មនុស្សដែលមានឥទ្ធិពល
បើសិនជាអ្នកស្រាវជ្រាវក្នុងប្រព័ន្ធហ្គូហ្គល(Google) អំពី “បុគ្គលដែលមានឥទ្ធិពល” នោះអ្នកនឹងឃើញឈ្មោះ “បុគ្គលដែលល្បីល្បាញបំផុត ក្នុងពិភពលោក” ក្នុងបញ្ជីឈ្មោះផ្សេងៗ។ តាមធម្មតា បញ្ជីឈ្មោះទាំងនេះ រាប់បញ្ចូលឈ្មោះអ្នកដឹកនាំនយោបាយ ម្ចាស់មុខជំនួញ និងកីឡាករល្បីៗ ក៏ដូចជា បុគ្គលល្បីៗ ក្នុងផ្នែកវិទ្យាសាស្រ្ត សិល្បះ និងការកម្សាន្ត។ តែអ្នកនឹងមិនឃើញឈ្មោះចុងភៅ និងអ្នកបោសសម្អាត ដែលបានធ្វើការបម្រើបុគ្គលល្បីឈ្មោះទាំងនោះទេ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ថ្វីត្បិតតែចុងភៅ និងអ្នកបោសសម្អាត មានមុខនាទីតូចទៀបមែន តែពួកគេច្រើនតែមានឥទ្ធិពលមកលើបុគ្គលដែលខ្លួនបានបម្រើ។
យ៉ាងណាមិញ ក្នុងរឿងលោកមេទ័ពណាម៉ាន់ ព្រះគម្ពីរក៏បានចែងអំពីស្តេចពីរអង្គ និងហោរារបស់ព្រះ(២ពង្សាវតាក្សត្រ ៥:១-១៥)។ ប៉ុន្តែ ក្នុងរឿងនេះ អ្នកបម្រើជាតួអង្គដ៏សំខាន់ ដែលបានប្រាប់លោកណាម៉ាន់ ឲ្យទៅទទួលការប្រោសឲ្យជា ពីជម្ងឺឃ្លង់ ដែលអាចធ្វើឲ្យគាត់បាត់បង់មុខនាទីជាមេទ័ព និងរងគ្រោះក្នុងជីវិត។ អ្នកបម្រើដ៏វ័យក្មេងរូបនោះ គឺជាឈ្លើយសឹក ដែលគេបានយកពីនគរអ៊ីស្រាអែលមក។ នាងបានប្រាប់ភរិយារបស់លោកណាម៉ាន់ថា មានហោរាម្នាក់ ក្នុងស្រុកសាម៉ារី ដែលអាចប្រោសគាត់ឲ្យជាពីជម្ងឺឃ្លង់បាន(ខ.២-៣)។ ពេលដែលហោរាអេលីសេប្រាប់លោកណាម៉ាន់ ឲ្យចុះទៅមុជទឹកទន្លេយ័រដាន់ លោកណាម៉ាន់ក៏បានខឹងនឹងលោកហោរ ប៉ុន្តែ អ្នកបម្រើរបស់គាត់បានលើកទឹកចិត្តគាត់ ឲ្យធ្វើតាមបង្គាប់របស់លោកហោរា។ ទីបំផុត លោកណាម៉ាន់ក៏បានជាពីរោគឃ្លង់ បានជាគាត់ប្រកាស់ថា “នៅផែនដីទាំងមូល គ្មានព្រះឯណាសោះ វៀរតែព្រះនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែល១ប៉ុណ្ណោះ”(ខ.១៥)។
ត្រង់ចំណុចនេះ ក្នុងនាមជាអ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវ យើងពិតជាមានតួនាទីដ៏សំខាន់ណាស់។…
សេចក្តីស្រឡាញ់ជាអ្វី?
ពេលដែលគេសួរក្មេងៗថា “សេចក្តីស្រឡាញ់ជាអ្វី?” ពួកគេមានចម្លើយល្អៗជាច្រើន។ សម្រាប់ណូអេ ដែលជាក្មេងមានអាយុ៧ឆ្នាំ គាត់បានឆ្លើយថា “សេចក្តីស្រឡាញ់ គឺជាការដែលអ្នកនិយាយប្រាប់មនុស្សម្នាក់ថា អ្នកចូលចិត្តអាវគាត់ ហើយបន្ទាប់មក គាត់ក៏ពាក់អាវនោះរាល់ថ្ងៃ”។ ចំណែកឯរេបិកា ដែលជាក្មេងស្រីមានអាយុ៨ឆ្នាំវិញ នាងបានឆ្លើយថា“ដោយសារជីដូនខ្ញុំមានជម្ងឺឈឺសន្លាក់ដៃជើង គាត់មិនអានឱនចុះ ដើម្បីធ្វើក្រចកជើងគាត់ទៀតទេ។ ដូចនេះ ជីតារបស់ខ្ញុំតែងតែធ្វើក្រចកជើងឲ្យគាត់ សូម្បីតែនៅពេលដែលដៃគាត់ឈឺសន្លាក់ដែរក៏ដោយ។ នោះហើយជាសេចក្តីស្រឡាញ់”។ រីឯយេស៊ិកាក៏មានអាយុ៨ឆ្នាំដែរ នាងបានឆ្លើយថា “អ្នកមិនគួរនិយាយថា អ្នកស្រឡាញ់គេឡើយ បើសិនជាអ្នកមិនពិតជាស្រឡាញ់គេទេនោះ។ តែបើអ្នកពិតជាស្រឡាញ់មែន អ្នកគួរតែនិយាយប្រាប់គេឲ្យបានច្រើនដង ដើម្បីកុំឲ្យគេភ្លេច”។
មានពេលខ្លះ យើងត្រូវរំឭកខ្លួនឯងថា ព្រះស្រឡាញ់យើង។ យើងច្រើនតែផ្តោតទៅលើទុក្ខលំបាកក្នុងជីវិត ហើយក៏សួរខ្លួនឯងថា ឯណាទៅសេចក្តីស្រឡាញ់? ប៉ុន្តែ បើសិនជាយើងបង្អង់ឈប់សិន ហើយពិចារណាអំពីការអ្វីដែលព្រះទ្រង់បានធ្វើសម្រាប់យើង នោះយើងនឹងនឹកចាំថា ព្រះស្រឡាញ់យើងខ្លាំងប៉ុណ្ណា ដែលព្រះអង្គជា សេចក្តីស្រឡាញ់(១យ៉ូហាន ៤:៨-១០)។
បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក ១០៤ បានរៀបរាប់អំពី “ព្រះពរ” ដែលយើងទទួលបាន ពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ដូចតទៅ : ព្រះអង្គអត់ទោសបាបយើង(ខ.៣) ព្រះអង្គចម្អែតយើងដោយរបស់ល្អ(ខ.៥) ហើយសម្រេចកិច្ចការដ៏សុចរិត និងសេចក្តីយុត្តិធម៌(ខ.៨)។ ទ្រង់មិនបានប្រព្រឹត្តនឹងយើង តាមអំពើបាបរបស់យើងទេ(ខ.១០) ហើយទិសខាងកើតនៅឆ្ងាយពីទិសខាងលិចយ៉ាងណា នោះទ្រង់បានដកយកអស់ទាំងការល្មើសរបស់យើង ឲ្យឃ្លាតឆ្ងាយពីយើងយ៉ាងនោះដែរ(ខ.១២)។ ព្រះអង្គមិនដែលភ្លេចយើងឡើយ! ពេលគេសួរយើងថា…
ប្រាជ្ញារបស់ហ្វូងមនុស្ស
សៀវភៅដែលមានចំណងជើងថា ប្រាជ្ញារបស់ហ្វូងមនុស្ស ជាសៀវភៅដ៏គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ ដែលក្នុងនោះ លោកចេមស៍ សួរូវេគី(James Surowiecki) ដែលជាអ្នកនិពន្ធសៀវភៅនេះ បានបង្ហាញអំពីទស្សនៈដ៏សាមញ្ញមួយ ដែលអាចធ្វើឲ្យមនុស្សវង្វេងបាន គឺទស្សនៈដែលបានយល់ឃើញថា “ហ្វូងមនុស្សដែលមានគ្នាច្រើន មានភាពឆ្លាតវ័យជាងមនុស្សដែលលេចធ្លោ ដែលមានគ្នាតិច ទោះបីជាមនុស្សដែលលេចធ្លោទាំងនោះ មានភាពវ័យឆ្លាត ពូកែដោះស្រាយបញ្ហាជាង ចេះលើកកម្ពស់ឲ្យមានទស្សនៈថ្មីៗ មានការសម្រេចចិត្តដែលឆ្លាតវ័យ ឬចេះព្យាករណ៍អំពីពេលអនាគតយ៉ាងណាក៏ដោយ”។ អ្នកនិពន្ធសៀវភៅនេះ បានធ្វើការប្រៀបធៀបរវាងមនុស្សទាំងពីរក្រុមនោះ ក្នុងវិស្ស័យផ្សេងៗ ដែលរាប់ចាប់តាំងពីវិស្ស័យវប្បធម៌ដែលពេញនិយម រហូតដល់វិស្ស័យនយោបាយ ហើយបានធ្វើការសន្និដ្ឋានជាមូលដ្ឋានថា “ហ្វូងមនុស្សដែលមានគ្នាច្រើន ច្រើនតែមានភាពត្រឹមត្រូវជាងមនុស្ស ដែលលេចធ្លោដែលមានគ្នាតិច។ ទ្រឹស្តីនេះមានលក្ខណៈគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ ប៉ុន្តែ គេអាចយកទ្រឹស្តីនេះមកពិភាក្សា ក្នុងពេលបោះឆ្នោតរើសអ្នកដឹកនាំប្រទេស ឬនៅពេលដែលគេបោះឆ្នោតឲ្យបេកជន ដែលប្រកួតក្នុងកម្មវិធីទូរទស្សន៍ជាដើម”។
យ៉ាងណាមិញ ព្រះគម្ពីរបរិសុទ្ធបានបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ថា ប្រាជ្ញារួមរបស់ហ្វូងមនុស្ស មិនអាចឲ្យយើងទុកចិត្តបានគ្រប់ពេលឡើយ ហើយក៏អាចបណ្តាលឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ផងដែរ(ម៉ាថាយ ៧:១៣-១៤) ប៉ុន្តែ ប្រាជ្ញារួមរបស់ហ្វូងមនុស្សអាចមានប្រយោជន៍ នៅពេលដែលប្រាជ្ញានោះត្រូវតាមព្រះបន្ទូលព្រះ។ បទគម្ពីរសុភាសិត ១១:១៤ បានចែងថា “ទីណាដែលឥតមានអ្នកប្រាជ្ញានាំមុខ នោះប្រជាជនរមែងដួលទៅ តែបើមានអ្នកប្រឹក្សាជាច្រើន នោះមានសេចក្តីសុខវិញ”។ ការរួមគ្នាតែមួយ ក្នុងរូបកាយព្រះគ្រីស្ទមានប្រយោជន៍ណាស់ ជាពិសេសនៅពេលដែលយើងអាចជួយគ្នាទៅវិញទៅមក នៅក្នុងការស្វែងរកប្រាជ្ញាពីព្រះ។ ពេលដែលយើងរួមគ្នា ដើម្បីស្វែងរកបំណងព្រះហឫទ័យព្រះ នោះយើងនឹងរកឃើញសុវត្ថិភាព នៅក្នុងការផ្គត់ផ្គង់របស់ព្រះ និងទទួលប្រាជ្ញារបស់ព្រះអង្គ សម្រាប់ការពិបាកដែលយើងឆ្លងកាត់ក្នុងជីវិត។—Bill…
ក្បួនផ្តាច់ខ្លួនចេញ
អ្នកស្រីហ្គេល ប្ល៊ែង(Gail Blanke) ជាអ្នកនិពន្ធសៀវភៅដែលមានចំណងជើងថា ការបោះចោលរបស់ទ្រព្យ៥០ប្រភេទ ដែលក្នុងនោះ គាត់បានបង្ហាញនូវក្បួនទាំង៤ “សម្រាប់ដកខ្លួនចេញ” ដើម្បីជួយឲ្យមនុស្សបំបាត់ភាពច្របូកច្របល់ ក្នុងជីវិតរបស់ខ្លួន។ ក្បួនទី១ចែងថា “បើរបស់ទ្រព្យនោះ … ធ្ងន់ពេក ធ្វើឲ្យ រាំងស្ទះ ឬធ្វើឲ្យអ្នកមានអារម្មណ៍មិនល្អចំពោះខ្លួនឯង នោះចូរបោះវាចោល ឬប្រគល់វាឲ្យទៅអ្នកដទៃ ឬក៏លក់វាចោលទៅ ចូរបណ្តោយឲ្យវាចេញពីខ្លួនអ្នក ហើយបន្តដំណើរទៅមុខទៀតចុះ។”
ត្រង់ចំណុចនេះ ខ្ញុំយល់ថា យើងក៏អាចប្រៀបធៀបក្បួនដកខ្លួនចេញខាងលើនេះ ទៅនឹងបញ្ហាខាងវិញ្ញាណផងដែរ។ យើងមិនចាំបាច់ត្រូវនៅជាប់នឹងអំពើបាបដែលយើងមាន ពីអតីតកាលឡើយ។ ពួកបងប្អួនប្រុសរបស់លោកយ៉ូសែបបានរងទុក្ខ ដោយសារអំពើបាបរបស់ខ្លួន អស់ជាច្រើនឆ្នាំ។ បន្ទាប់ពីពួកគេបានលក់លោកយ៉ូសែប ឲ្យធ្វើជាទាសករ អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំមក ពួកគេក៏បាននឹកចាំ អំពីភាពព្រៃផ្សៃដែលពួកគេបានប្រព្រឹត្តនោះ ហើយខ្លាចយ៉ូសែបសងសឹក(ខ.១៦-១៧)។ ក្រោយមក យ៉ូសែបបានធ្វើល្អចំពោះពួកគេ ដោយចិត្តមេត្តា ហើយក៏បានបញ្ជាក់ពួកគេថា គាត់នឹងមិនសងសឹកឡើយ តែពួកគេនៅតែខ្លាចយ៉ូសែបដដែល(៤៥:៤-១៥)។
មានមនុស្សជាច្រើន នៅតែរស់នៅជាមួយនឹងកំហុសដែលខ្លួនបានធ្វើតាំងពីយូរមកហើយ ទោះបីជាបានទទួលសេចក្តីមេត្តា និងការអត់ទោស ពីអ្នកដែលខ្លួនបានធ្វើខុសចំពោះហើយក៏ដោយ។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ សេរីភាពដ៏ពិតកើតមាន ពេលដែលយើងលន់តួបាបនៅចំពោះព្រះ។ ព្រះអង្គអត់ទោសបាបយើង(១យ៉ូហាន ១:៩) ហើយញែកយើងចេញពីបាបនោះ (ទំនុកដំកើង ១០៣:១២)។ គឺដូចដែលមានបទគម្ពីរមួយចែងថា “ទ្រង់នឹងបោះអស់ទាំងអំពើបាបរបស់យើងទៅក្នុងសមុទ្រជ្រៅ”(មីកា ៧:១៩)។ ហេតុនេះហើយ យើងអាចរំឭកខ្លួនឯងថា…