ជៀសវាងការខ្វះជាតិទឹកក្នុងខ្លួនធ្ងន់ធ្ងរ
កាលពីពីរបីឆ្នាំកន្លងទៅ ខ្ញុំមានបញ្ហាខ្វះជាតិទឹកក្នុងខ្លួនធ្ងន់ធ្ងរពីរដង។ ជាការពិតណាស់ ខ្ញុំមិនចង់ជួបរឿងនេះទៀតឡើយ។ វាបានកើតឡើងចំពោះខ្ញុំជាលើកដំបូង ពេលខ្ញុំមានគ្រោះថ្នាក់ដាច់សសៃសាច់ដុំ ខណៈពេលដែលខ្ញុំកំពុងជិះស្គីឆ្លងប្រទេស ហើយខ្ញុំខ្វះជាតិទឹកម្តងទៀត ពេលខ្ញុំធ្វើដំណើរកម្សាន្តក្នុងវាលរហោស្ថាន ដែលមានកម្តៅ៤៦អង្សាសេ ក្នុងប្រទេសអ៊ីស្រាអែល។ ក្នុងគ្រោះថ្នាក់ទាំងពីរលើក ខ្ញុំមានអាការៈវិលមុខ វង្វេងវង្វាន់ ព្រឹលភ្នែក និងមានរោគសញ្ញាជាច្រើនទៀត។ ការពិបាកទាំងអស់នេះ បានបង្រៀនខ្ញុំថា ទឹកមានសារៈសំខាន់ណាស់ នៅក្នុងការរក្សាសុខុមាលភាពឲ្យបានល្អ។
ការខ្វះជាតិទឹកក្នុងខ្លួនដ៏ធ្ងន់ធ្ងរនេះ គឺជាបទពិសោធន៍ ដែលបាននាំឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីអត្ថន័យដ៏មានតម្លៃ នៃការដែលព្រះគ្រីស្ទមានព្រះបន្ទូលអញ្ជើញថា “បើអ្នកណាស្រេក ចូរឲ្យអ្នកនោះមកឯខ្ញុំ ហើយផឹកចុះ”(៧:៣៧)។ ព្រះបន្ទូលប្រកាសរបស់ព្រះអង្គ ត្រង់ចំណុចនេះ មានលក្ខណៈគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ណាស់ ជាពិសេស ត្រង់ចំណុចដែលទាក់ទងនឹងពេលវេលា។ សាវ័កយ៉ូ-ហានបានកត់សម្គាល់ថា ព្រះយេស៊ូវទ្រង់មានបន្ទូលជាពាក្យអញ្ជើញនេះ នៅថ្ងៃចុងក្រោយ នៃ“ពិធីបុណ្យបារាំ” ដែលគេប្រារព្ធជារៀងរាល់ឆ្នាំ ជាការរំឭក អំពីការដែលជនជាតិអ៊ីស្រាអែល វិលវល់ក្នុងវាលរហោស្ថាន ដែលវគ្គសំខាន់បំផុតនៃពិធីបុណ្យនេះ គឺការចាក់ទឹកបង្ហូរចុះតាមជណ្តើរនៃព្រះវិហារ ដើម្បីរំឭកអំពីការដែលព្រះប្រទានទឹក សម្រាប់ពួកអ៊ីស្រាអែល ដែលស្រេកទឹក ក្នុងដំណើរវិលវល់នោះ។ នៅពេលនោះ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់បានក្រោកឈរឡើង ហើយប្រកាសថា ព្រះអង្គជាទឹកដែលយើងរាល់គ្នាត្រូវការ ដោយខានមិនបាន។
ដើម្បីឲ្យសុខុមាលភាពខាងវិញ្ញាណយើង មានភាពល្អប្រសើរ ជាចាំបាច់ យើងត្រូវមានការរស់នៅ ដែលបង្ហាញថា យើងពិតជាត្រូវការព្រះអង្គ ដោយការសន្ទនាជាមួយព្រះអង្គ…
ជម្នះសេចក្តីអំណួតខ្លួនឯង
ក្នុងសម័យចក្រភពរ៉ូម ពេលដែលមេទ័ពម្នាក់ វិលត្រឡប់ពីធ្វើសង្រ្គាមដែលមានជ័យជម្នះ តាមធម្មតា គេធ្វើក្បួនដង្ហែរជ័យជម្នះ ដើម្បីទទួលស្វាគមន៍មេទ័ព ដែលបានប្រយុទ្ធកាន់កាប់បានទឹកដីថ្មីនោះ។ នៅក្នុងក្បួនដង្ហែរនោះ មានការរាប់បញ្ចូលកងទ័ពរបស់មេទ័ពនោះ ក៏ដូចជាចំណាប់ខ្មាំង និងជ័យភ័ណ្ណ ដែលពួកគេរឹបយកបាន ជាភស្តុតាងនៃជ័យជម្នះរបស់ពួកគេ។ ពេលដែលក្បួនដង្ហែរកំពុងឆ្លងកាត់តាមទីក្រុង មានមនុស្សទាំងហ្វូងស្រែកហូរ ដើម្បីអបអរជ័យជម្នះរបស់វីរៈបុរសរបស់ពួកគេ។ តែទន្ទឹមនឹងនោះ ដើម្បីកុំឲ្យមេទ័ពនោះ មានមោទនភាពបំប៉ោងហួសហេតុពេក គេបានឲ្យទាសករម្នាក់ជិះនៅក្នុងរទេះសេះចម្បាំងជាមួយគាត់ ក្នុងក្បួនដង្ហែរនោះដែរ។ តើមកពីហេតុអ្វី? មូលហេតុគឺដើម្បីកាលណាជនជាតិរ៉ូម៉ាំងទាំងហ្វូងៗ ស្រែកសរសើរមេទ័ពនោះយ៉ាងកងរំពង ទាសករនោះអាចបន្តខ្សិបដាក់ត្រចៀកគាត់ជាប់ជានិច្ចថា “អ្នកក៏អាចស្លាប់ដែរ”។
ពេលយើងមានជ័យជម្នះ ហើយក៏អាចភ្លេចភាពកម្សោយរបស់ខ្លួនឯង ហើយអនុញ្ញាតឲ្យចិត្តយើងមានពេញដោយអំណួតដ៏គ្រោះថ្នាក់។ សាវ័កយ៉ាកុបបាននាំយើង ឲ្យងាកចេញពីគ្រោះថ្នាក់នៃសេចក្តីអំណួត ហើយងាកទៅរកការបន្ទាបខ្លួន និងងាកទៅរកព្រះវិញ។ បានជាគាត់មានប្រសាសន៍ថា “ព្រះទ្រង់ទាស់ទទឹងនឹងពួកមានឫកធំ តែទ្រង់ផ្តល់ព្រះគុណមកពួករាបសាវិញ”(យ៉ាកុប ៤:៦)។ ចំណុចសំខាន់នៃសេចក្តីបង្រៀននេះគឺ ព្រះគុណ ។ គ្មានអ្វីដែលអស្ចារ្យជាងព្រះគុណព្រះឡើយ! មានតែព្រះអម្ចាស់ទេ ដែលសមនឹងទទួលការអរព្រះគុណ និងសរសើរដំកើង ជាពិសេស សម្រាប់ព្រះគុណដែលព្រះអង្គបានប្រទានដល់យើង។
ស្នាដៃ ជ័យជម្នះ ឬភាពអស្ចារ្យរបស់យើង មិនមែនបានមកពីខ្លួនយើងឡើយ តែជាព្រះពរនៃព្រះគុណនៃព្រះដែលគ្មានអ្វីប្រៀបផ្ទឹមបាន ដែលជាទីពឹងផ្អែករបស់យើង អស់កល្បជានិច្ច។—Bill Crowder
ភ្នែកខាងវិញ្ញាណដ៏អស់កល្ប
កាលពីខែមុន ខ្ញុំបានទៅពិនិត្យភ្នែក។ ក្រោយមក គ្រូពេទ្យបានប្រាប់ខ្ញុំថា ពេលនេះខ្ញុំអាចមើលឃើញរូបភាពនៅឆ្ងាយៗ ច្បាស់ជាងមុន។ ពីដំបូងឡើយ ខ្ញុំគិតថា នេះជាដំណឹងល្អ តែក្រោយមកមិត្តភ័ក្ររបស់ខ្ញុំម្នាក់ បានប្រាប់ខ្ញុំថា “យើងអាចមើលឃើញរូបភាពនៅឆ្ងាយ ច្បាស់ជាងមុន ពេលដែលយើងមានវ័យកាន់តែចាស់ តែទន្ទឹមនឹងនោះ ការមើលឃើញរូបភាពនៅជិត ក៏អាចមានការអន់ថយផងដែរ”។ ដំណឹងនេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំគិតអំពីការមើលឃើញរូបភាពនៅឆ្ងាយមួយបែបទៀត របស់គ្រីស្ទបរិស័ទមួយចំនួន ដែលខ្ញុំបានសង្កេតមើលក្នុងពេលកន្លងមក។ អ្នកដែលបានស្គាល់ព្រះអម្ចាស់អស់រយៈពេលយូរ ឬបានឆ្លងកាត់ការល្បងលធំៗក្នុងជីវិត ហាក់ដូចជាអាចមើលទៅនគរស្ថានសួគ៌បានឃើញច្បាស់ជាងយើងរាល់គ្នា។ ភ្នែកខាងវិញ្ញាណដ៏អស់កល្បរបស់ពួកគេ កាន់តែមើលឃើញច្បាស់ល្អ ហើយការមើលឃើញរូបភាព “លោកិយ” ដែលនៅជិតបង្កើយ ក៏មានការថយចុះផងដែរ។
ដោយសារសាវ័កប៉ុល មានភ្នែកខាងវិញ្ញាណប្រភេទនេះហើយ បានជាគាត់លើកទឹកចិត្តពួកជំនុំក្រុងកូរិនថូសថា “ដ្បិតសេចក្តីទុក្ខលំបាកយ៉ាងស្រាលរបស់យើងខ្ញុំ ដែលនៅតែមួយភ្លែតនេះ នោះបង្កើតឲ្យយើងខ្ញុំមានសិរីល្អយ៉ាងធ្ងន់លើសលប់ ដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចវិញ … របស់ដែលមើលឃើញ នោះស្ថិតស្ថេរមិនយូរប៉ុន្មានទេ តែឯរបស់ដែលមើលមិនឃើញ នោះនៅស្ថិតស្ថេរអស់កល្បជានិច្ចវិញ”(២កូរិនថូស ៤:១៧-១៨)។
សព្វថ្ងៃនេះ យើងត្រូវរៀនប្រើ “ភ្នែកខាងវិញ្ញាណ”របស់យើង។ លោកយ៉ូណាថាន អេឌ-វើត(Jonathan Edwards) ដែលជាអ្នកប្រាជ្ញទេវវិជ្ជា បានមានប្រសាសន៍ថា “ការទៅរស់នៅ ក្នុងនគរស្ថានសួគ៌ ជាមួយព្រះ ដោយអំណរដ៏ពោរពេញ គឺពិតជាប្រសើរជាងការស្នាក់នៅដ៏ល្អបំផុត ដែលយើងអាចរកបាន ក្នុងលោកិយនេះ”។ ដូចនេះ ខណៈពេលដែលយើងអរសប្បាយនឹងរបស់គ្រប់យ៉ាង…
ការបម្រើ និងការធ្វើបន្ទាល់
ក្នុងអំឡុងពេលដែលអ្នកស្រី ក្លេតឌីស អាយវ៉ដ(Gladys Aylward) កំពុងធ្វើការជាអ្នកបម្រើតាមផ្ទះ ក្នុងទីក្រុងឡុង ប្រទេសអង់គ្លេស នៅដើមសតវត្សរ៍ទី២០ គាត់មានក្តីស្រមៃមួយ។ គោលដៅរបស់គាត់ គឺធ្វើជាបេសកជន ក្នុងប្រទេសចិន។ តែមានអង្គការបេសកកម្មមួយបានប្រាប់គាត់ថា គាត់ “មិនមានសមត្ថភាពគ្រប់គ្រាន់ទេ” ហើយក៏បានបដិសេធមិនឲ្យគាត់ទៅបម្រើការជាបេសកជនឡើយ។ ដូចនេះ អ្នកស្រីក្លេឌីស ក៏បានសម្រេចចិត្តធ្វើដំណើរទៅប្រទេសចិន ដោយខ្លួនឯង។ ពេលគាត់មានអាយុ២៨ឆ្នាំ គាត់បានយកលុយដែលគាត់បានសន្សំពេញមួយជីវិត ទៅទិញសំបុត្រយន្តហោះ ដែលសម្រាប់ធ្វើដំណើរបានតែមួយជើង ទៅភូមិយ៉ាងចេង នៅតំបន់ដាច់ស្រយ៉ាលក្នុងប្រទេសចិន។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានបើកផ្ទះសំណាក់មួយ សម្រាប់ពួកអ្នកជំនួញដែលធ្វើដំណើរកាត់តាមនោះ ហើយគាត់ក៏បានចែកចាយអំពីរឿងក្នុងព្រះគម្ពីរ នៅទីនោះ។ អ្នកស្រីក្លេឌីសក៏បានបម្រើការ នៅក្នុងភូមិផ្សេងទៀតផងដែរ ហើយគេក៏បានហៅគាត់ថា អៃ-វេដេហ ដែលជាភាសាចិនប្រែមកថា “អ្នកមានគុណធម៌”។
សាវ័កប៉ុលក៏បានផ្សាយដំណឹងល្អ ទៅដល់តំបន់ឆ្ងាយៗ ក្នុងពិភពលោកផងដែរ។ គាត់បានដាក់ខ្លួនធ្វើអ្នកបម្រើ ដើម្បីបំពេញសេចក្តីត្រូវការរបស់អ្នកដទៃ(២កូរិនថូស ១១:១៦-២៩)។ គឺដូចដែលគាត់បានមានប្រសាសន៍ អំពីការបម្រើនោះថា “យើងខ្ញុំមិនប្រកាសប្រាប់ពីខ្លួនយើងខ្ញុំទេ គឺពីព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ ជាព្រះអម្ចាស់វិញ ហើយក៏រាប់ខ្លួនយើងខ្ញុំ ថាជាបាវបំរើរបស់អ្នករាល់គ្នា ដោយព្រោះព្រះយេស៊ូវដែរ”(៤:៥)។
មិនមែនមនុស្សគ្រប់គ្នា សុទ្ធតែត្រូវបានព្រះត្រាសហៅ ឲ្យទៅអត់ទ្រាំនឹងទុក្ខលំបាក នៅក្នុងការផ្សាយដំណឹងល្អ ក្នុងតំបន់ដាច់ស្រយ៉ាលឡើយ។ ប៉ុន្តែ យើងម្នាក់ៗ មានការទទួលខុសត្រូវ ក្នុងនាមជាអ្នកបម្រើព្រះ…
ការអស្ចារ្យដែលហោះហើរ
ក្នុងចំណោមស្នាព្រះហស្តទាំងឡាយរបស់ព្រះ សត្វមេអំបៅ ស្ថិតក្នុងចំណោមសត្វដ៏ស្រស់ស្អាតបំផុត ដែលព្រះអង្គបានបង្កើត! សត្វមេអំបៅហោះហើរយ៉ាងស្រទន់ ដោយទទះស្លាបដែលមានពណ៌ចម្រុះ ហើយពេលដែលយើងស្វែងយល់ពីរបៀបនៃការបន្លាស់ទីលំនៅ របស់ពួកវា យើងប្រហែលជាយល់ថា ពួកវាជាស្នាព្រះហស្តឯក នៃពិភពធម្មជាតិ។ សត្វល្អិតដែលចេះហើរនេះ មិនគ្រាន់តែបាននាំមកនូវការមើលកម្សាន្តប៉ុណ្ណោះទេ តែទន្ទឹមនឹងនោះ ក៏បានផ្តល់ឲ្យយើងនូវគំរូនៃភាពអស្ចារ្យ នៃស្នាព្រះហស្តដ៏ប៉ិនប្រសប់របស់ព្រះ។ ឧទាហរណ៍ សត្វមេអំបៅស្តេចដ៏អស្ចារ្យ អាចធ្វើដំណើរ៤៨០០គីឡូម៉ែត្រ ក្នុងការផ្លាស់ទីលំនៅ ពីសហរដ្ឋអាមេរិក ទៅតំបន់អាមេរិកកណ្តាល ដែលនៅទីបំផុត ពួកវាក៏បានទៅដល់ដើមឈើ ដែលឪពុកម្តាយ ឬជីដូនជីតាវាធ្លាប់ទំនៅ កាលពីជំនាន់មុនៗ។ ការផ្លាស់ទីលំនៅនេះ ត្រូវបានទទួលការបញ្ជា ដោយខួរក្បាលរបស់ពួកវា ដែលមានទំហំប៉ុនក្បាលប៊ិច។ ម្យ៉ាងទៀត យើងអាចពិចារណា អំពីការប្រែរូបកាយ របស់សត្វមេអំបៅស្តេចពីសត្វដង្កូវ។ ពេលដែលសត្វដង្កូវធ្វើសូត្រព័ទ្ធជុំវិញខ្លួនវា វាបញ្ចេញជាតិគីមីម្យ៉ាង ដែលធ្វើឲ្យផ្នែកខាងក្នុងខ្លួនវាប្រែក្លាយជាមានសភាពទន់ ដោយគ្មានរូបរាង្គអ្វីមួយច្បាស់លាស់។ ប៉ុន្តែ វាក៏ដុះចេញជាខួរក្បាល គ្រឿងក្នុង ក្បាល ជើង និងស្លាបសត្វមេអំបៅ។
មានអ្នកឯកទេសខាងសត្វមេអំបៅម្នាក់ បានមានប្រសាសន៍ថា “ការលូតលាស់នៃរូបកាយរបស់សត្វដង្កូវ ក្លាយជាសត្វមេអំបៅ ដែលមានខ្លួន និងស្លាប គឺពិតជាស្ថិតក្នុងចំណោមភាពអស្ចារ្យ នៃជីវិតនៅលើផែនដីនេះ”។ មានអ្នកឯកទេសម្នាក់ទៀត យល់ថា ការប្រែរូបកាយរបស់សត្វមេអំបៅ “ត្រូវបានគេចាត់ទុកជាការអស្ចារ្យ”។ និយាយរួម “អស់ទាំងស្នាដៃរបស់ទ្រង់មាន…
លោតឡើងទៅលើវិញ
ពមហាវិទ្យាល័យទ្រីនីធីបានប្រកួតឈ្នះ ២៥២លើកជាបន្តបន្ទាប់ ពោលគឺប្រកួតឈ្នះជាប់គ្នា មិនដែលចាញ់ បានរយៈពេលវែងបំផុត ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តនៃការប្រកួតកីឡារវាងសកលវិទ្យាល័យទាំងឡាយ នៅសហរដ្ឋអាមេរិក ប៉ុន្តែ នៅថ្ងៃទី១៨ មករា ឆ្នាំ២០១២ ជ័យជម្នះដ៏វែងនេះ ត្រូវបានបញ្ចប់ ពេលដែលមហាវិទ្យាល័យនេះ បានចាញ់សកលវិទ្យាល័យយេល ក្នុងការប្រកួតវាយកូនបាល់ជាមួយនឹងជញ្ជាំង។ ពេលព្រឹក ក្នុងថ្ងៃបន្ទាប់ពីការប្រកួតចាញ់ជាលើកទីមួយ ក្នុងរយៈពេល១៤ឆ្នាំ លោកប៉ុល អាសៃអានទី(Paul Assaiante) ដែលជាគ្រូបង្វឹកនៃក្រុមកីឡាករទ្រីនីធី បានទទួលសារអេឡិចត្រូនិច ឬអ៊ីមេល ពីមិត្តភ័ក្រ្តរបស់គាត់ម្នាក់ ដែលជាគ្រូបង្វឹកបាល់ទាត់ដ៏ល្បីល្បាញម្នាក់ ដែលក្នុងនោះគាត់បានសរសេរថា “អ្នកធ្លាក់ចុះហើយ ពេលនេះ អ្នកត្រូវតែលោតឡើងទៅលើវិញ”។
រយៈពេល១០ថ្ងៃក្រោយមក ក្រុមកីឡាករ នៃគ្រូបង្វឹកបាល់ទាត់រូបនោះ ក៏បានទទួលបរាជ័យ ក្នុងការប្រកួតបាល់ទាត់ NFL Super Bowl ដែលស្ថិតក្នុងចំណោមព្រឹត្តិការណ៍ដែលមានគេទស្សនាច្រើនបំផុត។ ត្រង់ចំណុចនេះ បរាជ័យ ជាអ្វីដែលយើងរាល់គ្នាជួបប្រទះ ជាធម្មតាដោយជៀសមិនរួច។ ការប្រកួតចាញ់ អាចធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍ពិបាកទទួលយកណាស់ ប៉ុន្តែ ការបរាជ័យខាងវិញ្ញាណ បានអាចធ្វើឲ្យយើងថ្កោលទោសខ្លួនឯង កាន់តែខ្លាំងជាងនេះទៅទៀត។ តើយើងអាចជម្នះអារម្មណ៍ របស់យើងដោយរបៀបណា ពេលដែលយើងបានធ្វើឲ្យព្រះ និងអ្នកដទៃពិបាកចិត្ត ហើយធ្វើឲ្យខ្លួនឯងខកចិត្តនោះ?
សាវ័កយ៉ូហានបានមានប្រសាសន៍ថា “បើសិនជាយើងថា យើងគ្មានបាបសោះ នោះឈ្មោះថាយើងបញ្ឆោតដល់ខ្លួន ហើយសេចក្តីពិតមិនស្ថិតនៅក្នុងយើងទេ…
ការប្រកាសឲ្យវិលត្រឡប់
នៅឆ្នាំ ២០១០ បណ្តាក្រុមហ៊ុនផលិតរថយន្ត បានប្រកាសជាសាធារណៈ ដើម្បីប្រមូលរថយន្ត២០លានគ្រឿង នៅសហរដ្ឋអាមេរិក ចូលក្នុងរោងចក្រវិញ ដើម្បីធ្វើការកែសម្រួលបញ្ហាផ្សេងៗ ដែលមានក្នុងរថយន្តទាំងនោះ។ គ្រាន់តែគិតដល់ចំនួនដ៏ច្រើនសណ្ឋឹកនៃឡានដែលមានបញ្ហា ដែលកំពុងបើកបរនៅតាមដងផ្លូវ គឺគួរឲ្យយើងមានការភ្ញាក់ផ្អើលណាស់ទៅហើយ។ ប៉ុន្តែ យើងនឹងកាន់តែមានការបារម្ភថែមទៀត ពេលដែលបានដឹងថា មានម្ចាស់រថយន្តជាច្រើន មានការព្រងើយកន្តើយ ចំពោះការប្រកាសនេះ។ ជាក់ស្តែង នាយកប្រតិបត្តិនៃមជ្ឈមណ្ឌលសុវត្ថិភាពរថយន្តបានដាស់តឿនម្ចាស់រថយន្តថា “សូមមកជួសជុលដោយឥតគិតថ្លៃ។ វាអាចជួយសង្រ្គោះជីវិតរបស់អ្នកបាន”។ ទោះជារថយន្តទាំងនោះ អាចបង្កគ្រោះថ្នាក់ដល់អាយុជីវិតក៏ដោយ ក៏៣០ភាគរយនៃម្ចាស់រថយន្ត មិនដែលបានឆ្លើយតបចំពោះការអំពាវនាវនេះឡើយ។
យ៉ាងណាមិញ មានមនុស្សជាច្រើនមានការព្រងើយកន្តើយ ពេលឮព្រះទ្រង់ “ប្រកាសឲ្យមនុស្សទាំងអស់ត្រឡប់មករកទ្រង់វិញ”។ បញ្ហាផ្នែកសីលធម៌ដែលមនុស្សជាតិមាន មិនមែនជាកំហុសរបស់ព្រះអាទិករដែលបានបង្កើតពួកគេមកនោះទេ ដូចនេះ វាមិនដូចបញ្ហាដែលមាន នៅពេលមនុស្សផលិតរថយន្តឡើយ។ ទ្រង់បានបង្កើតអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង “ឲ្យមានភាពល្អប្រសើរណាស់”(លោកុប្បត្តិ ១:៣១) តែអំពើបាបរបស់មនុស្សបានបំផ្លាញភាពគ្រប់លក្ខណ៍នោះ។ ហេតុនេះហើយ បានជាព្រះទ្រង់ប្រទានឱកាស “ប្រែចិត្ត … ហើយវិលមករកទ្រង់ ដើម្បីឲ្យបាបរបស់យើងរាល់គ្នាបានលុបចេញ”(កិច្ចការ ៣:១៩)។
ព្រះទ្រង់មិនគ្រាន់តែបានប្រទាននូវឱកាសជួសជុលចិត្តរបស់មនុស្ស ដោយឥតគិតថ្លៃប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងធ្វើឲ្យចិត្តនោះផ្លាស់ប្រែជាថ្មី(អេសេគាល ៣៦:២៦ ២កូរិនថូស ៥:១៧)។ យើងអាចទទួល ដោយមិនបង់ថ្លៃអ្វីទាល់តែសោះ(អេភេសូរ ២:៨-៩) តែព្រះទ្រង់បានលៈបង់ព្រះជន្មនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដែលជាព្រះរាជបុត្រាទ្រង់។ “ទ្រង់បានផ្ទុកអំពើបាបរបស់យើងរាល់គ្នា នៅលើរូបអង្គទ្រង់ជាប់លើឈើឆ្កាង ដើម្បីឲ្យយើងបានរស់ខាងឯសេចក្តីសុចរិត…
ដំណឹងអាក្រក់ និងដំណឹងល្អ
ថ្មីៗនេះ ខ្ញុំបានសន្ទនាជាមួយស្ត្រីម្នាក់ ដែលធ្លាប់ឆ្លងកាត់ស្ថានភាពដ៏លំបាកលំបិន។ ភាពតប់ប្រមល់បានប៉ះពាល់ដល់សុខភាពរបស់គាត់ បានជាគាត់ត្រូវទៅជួបគ្រូពេទ្យជាញឹកញាប់។ ប៉ុន្តែ គាត់បាននិយាយប្រាប់ខ្ញុំ ដោយស្នាមញញឹមនៅលើផ្ទៃមុខថា គាត់អាចប្រើកាលៈទេសៈដ៏ឈឺចាប់នេះ ជាឱកាសដើម្បីផ្សាយដំណឹងល្អ ដល់គ្រូពេទ្យរបស់នាង។
ព្រះគម្ពីរភីលីពបានចែងអំពីរបៀប ដែលសាវ័កប៉ុលប្រើស្ថានភាពដ៏លំបាករបស់គាត់ នៅក្នុងគុក ដើម្បីផ្សាយដំណឹងល្អ។ អ្នកជឿព្រះនៅក្រុងភីលីពបានកើតទុក្ខ ពេលសាវ័កប៉ុលត្រូវគេចាប់ខ្លួន ដោយសារការផ្សាយអំពីព្រះគ្រីស្ទ ប៉ុន្តែ គាត់បានប្រាប់ពួកគេថា ការជាប់ចំណងរបស់គាត់ “បានប្រែជាចម្រើនដល់ដំណឹងល្អវិញ”(១:១២)។ ពួកអ្នកយាមវាំងទាំងមូល និងអ្នកដទៃទៀតបានដឹងថា គាត់ជាប់គុក ដោយសារគាត់បានផ្សាយអំពីព្រះគ្រីស្ទ។ អ្នកដែលមានទំនាក់ទំនងជាមួយសាវ័កប៉ុល ក៏បានឮអំពីព្រះយេស៊ូវ គឺមិនថាតែពួកទាហាន(ដែលយាមគាត់១ថ្ងៃ២៤ម៉ោង និង៧ថ្ងៃក្នុងមួយសប្តាហ៍) ឬអ្នកដទៃទៀតដែលនៅក្រៅគុកឡើយ។
ការជាប់គុករបស់សាវ័កប៉ុល អាចជាដំណឹងអាក្រក់សម្រាប់ពួកជំនុំ តែគាត់បានប្រើវាជាឱកាស ដើម្បីផ្សាយដំណឹងល្អ បានជាមានអ្នកយាមខ្លះបានក្លាយជាអ្នកជឿព្រះ(៤:២២)។ លោកសាវ័កប៉ុលបានជាប់ឃុំឃាំង តែដំណឹងល្អមិនត្រូវបានគេបង្ខាំទុកឡើយ។
ក្នុងនាមជាអ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវ យើងអាចអនុញ្ញាតឲ្យការឈឺចាប់របស់យើង ក្លាយជាឱកាសសម្រាប់ផ្សាយដំណឹងល្អ។ ទុក្ខលំបាក គឺជាដំណឹងល្អដែលគេមិនចង់ឮ តែចូរយើងប្រើវាជាឱកាសដើម្បីផ្សាយដំណឹងល្អ។—Marvin Williams
មិនមែនជារឿងទេវកថា
ខ្ញុំជាមនុស្សដែលចូលចិត្តស្វែងយល់ អំពីប្រវត្តិសាស្រ្តហេតុនេះហើយ បានជាខ្ញុំរង់ចាំទស្សនាកម្មវិធីផ្សាយពិសេសរបស់ទូរទស្សន៍ ស្តីអំពីស្តេចអាស័រ(King Arthur) ដ៏អស្ចារ្យ។ ក្នុងផ្នែកខាងដើមនៃខ្សែវីដេអូរឯកសារនេះ ពួកប្រវត្តិវិទូបានទទួលស្គាល់ថា រឿងស្តេចអាស័រ ពួកទ័ពសេះ និងការប្រជុំតុមូលរបស់ពួកគេ មិនមានការកត់ត្រារបស់សាក្សី ឬភ័ស្តុតាងប្រវត្តិសាស្រ្តណាមួយជាសំអាងទេ។ ដូចនេះ ជាញឹកញាប់ គេបានហៅរឿងនោះថា “រឿងព្រេង” ឬ “រឿងទេវកថា”។ រឿងនេះហាក់ដូចជា គ្រាន់តែជារឿងព្រេងមួយ ដែលកើតឡើងពីការប្រទាក់ក្រឡាគ្នានៃរឿងដទៃជាច្រើនទៀត អស់ជាច្រើនសតវត្សរ៍។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ដំណឹងល្អមិនមានប្រភពនៅក្នុងរឿងទេវកថា ឬរឿងព្រេងឡើយ តែមានប្រភពនៅក្នុងការពិត ដែលគេបានស្រាវជ្រាវរកឃើញយ៉ាងត្រឹមត្រូវ ហើយជារឿងដ៏អស្ចារ្យបំផុតដែលគេបានថ្លែងប្រាប់។ គឺដូចដែលសាវ័កប៉ុលបានសរសេរថា ការរស់ពីសុគតឡើងវិញនៃព្រះគ្រីស្ទ គឺជាព្រឹត្តិការណ៍ដ៏សំខាន់បំផុត ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តមនុស្សជាតិ ដែលមានសាក្សីដ៏ពិតជាសម្អាង។ សាវ័កប៉ុលបានរាយឈ្មោះរបស់ពួកសាវ័កដែលបានឃើញព្រះគ្រីស្ទផ្ទាល់ភ្នែក បន្ទាប់ពីទ្រង់បានមានព្រះជន្មឡើងវិញ ហើយបានរៀបរាប់ថា “ក្រោយទៀត ទ្រង់លេចមកឲ្យពួកបងប្អូនជាង៥០០នាក់ឃើញតែម្តង ជាពួកដែលមានគ្នាច្រើនរស់នៅ ដរាបដល់សព្វថ្ងៃនេះ តែមានខ្លះបានដេកលក់ទៅហើយ” (១កូរិនថូស ១៥:៦)។ ពេលដែលសាវ័កប៉ុលកំពុងសរសេរបទគម្ពីរនេះ ក្នុងចំណោមពួកស្មរបន្ទាល់ទាំងនោះ មានពួកគេជាច្រើននាក់ នៅមានជីវិតនៅឡើយ ហើយអ្នកដែលរស់នៅសម័យនោះ អាចទៅសួរអ្នកទាំងនោះបាន។
ការមានព្រះជន្មឡើងវិញ នៃព្រះគ្រីស្ទមិនមែនជារឿងប្រឌិត បែបទេវកថាឡើយ តែជាការពិត ដែលបានកើតឡើងក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្ត។—Bill Crowder
តើមកពីភពព្រះអង្គារឬ?
អ្នកវិទ្យាសាស្រ្តបានជឿថា ជីវិតអាចកើតមានដំបូងបំផុតនៅភពព្រះអង្គារ ហើយផ្លាស់ទីមកភពផែនដី។ ក្នុងការស្រាវជ្រាវនេះ មានអ្នកអាវកាសម្នាក់ បានសន្និដ្ឋានថា “មីក្រុបដែលមកពីភពអង្គារ បានធ្លាក់មកលើផែនដី បន្ទាប់ពីផែនដីទើបតែករកើតជាភព ហើយកូនចៅជំនាន់ក្រោយនៃមីក្រុបនោះ កំពុងតែបន្តមានជីវិតនៅលើផែនដីនេះ ហើយកូនចៅរបស់មីក្រុបនោះ គឺយើងរាល់គ្នាហ្នឹងឯង”។
មានអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រប្រុសស្រីមួយចំនួន កំពុងមើលទៅអាវកាស នៅខាងក្រៅភពផែនដី ដើម្បីស្វែងរកឲ្យឃើញថាតើជីវិតនៅផែនដីមានប្រភពមកពីណា។ ពួកគេមិនបានជឿការបកស្រាយរបស់ព្រះគម្ពីរដែលបានចែងថា ព្រះបានដាក់ជីវិតមនុស្ស សត្វ និងរុក្ខជាតិ នៅលើផែនដី តាមរយៈការបង្កើត តាមរបៀបដ៏អស្ចារ្យទេ។ ប៉ុន្តែ តើធ្វើដូចម្តេច ឲ្យជីវិតមីក្រុបដែលគេបានសន្និដ្ឋាននោះ អាចចាប់ផ្តើមមាននៅលើភពដ៏យ៉ាប់យ៉ឺននោះបាន? សំណួរដែលសំខាន់ជាងនេះ ដែលយើងត្រូវសួរនោះគឺ : តើហេតុអ្វីបានជាគេពិបាកទទួលស្គាល់ម្ល៉េះថា ពិភពផែនដី(ដែលជាកន្លែងដ៏ពិសេសខុសគេ ដែលអាចឲ្យជីវិតកើតមានបាន) គឺជាកន្លែងដែលព្រះបានបង្កើត និងដាក់មនុស្ស និងសត្វឲ្យរស់នៅ?
មនុស្សមានការពិបាក នៅក្នុងការទទួលស្គាល់ថា ជីវិតរបស់មនុស្សបានកើតឡើង ពីខ្យល់ដង្ហើមរបស់ព្រះតាមរបៀបដ៏អស្ចារ្យ(លោកុប្បត្តិ ២:៧) តែទន្ទឹមនឹងនោះ ពួកគេបានសម្រេចចិត្តជឿលើការអស្ចារ្យ មួយប្រភេទទៀត ដែលមានលក្ខណៈខុសស្រឡះ ពីការអស្ចារ្យរបស់ព្រះ គឺពួកគេជឿលើការអស្ចារ្យនៃជីវិត ដែលកើតឡើងដោយឯកឯង ដោយគ្មានការបណ្តាល។ ពួកគេប្រហែលជាត្រូវស្តាប់យោបល់ ដែលព្រះមានមកកាន់លោកយ៉ូបថា “ឱយ៉ូបអើយ សូមស្តាប់សេចក្តីនេះចុះ សូមឈរឲ្យនឹង ហើយពិចារណាអស់ទាំងការអស្ចារ្យរបស់ព្រះសិន”(យ៉ូប ៣៧:១៤)។ ហើយពួកគេប្រហែលជាគួរតែព្យាយាមឆ្លើយសំណួរ ដែលព្រះទ្រង់បានសួរថា “តើឯងនៅឯណាក្នុងកាលដែលអញចាប់តាំងបង្កផែនដីឡើង?”(៣៨:៤)។…