មនុស្សខ្សោយជាងគេ
មានបញ្ជីឈ្មោះដ៏ចម្លែកមួយ មានចំណងជើងថា មនុស្ស១០០នាក់ដែលខ្សោយជាងគេ នៅក្នុងពិភពលោក ដែលគេបានផ្សាយតាមបណ្តាញអ៊ីនធើណិត ក្នុងគេហទំព័រ ២៤/៧ របស់សារព័ត៌មានវលស្ទ្រីត(Wall Street)។ ក្នុងចំណោមអ្នកដែលគេបានជ្រើសរើស ដាក់បញ្ចូលក្នុងបញ្ជីឈ្មោះនោះ រួមមាន ប្រធានសាជីវកម្ម កីឡាករ អ្នកនយោបាយ និងតារាល្បីៗ ដែលមានចរិតលក្ខណៈមួយដែលដូចគ្នា គឺពួកគេសុទ្ធតែធ្លាប់មានអំណាច។ ក្នុងចំណោមនោះ មានខ្លះជាជនរងគ្រោះ ដោយសារកាលៈទេសៈមិនល្អ រីឯខ្លះទៀតបានសម្រេចចិត្តខុសក្នុងមុខជំនួញ ខណៈពេលដែលខ្លះទៀតបានបាត់បង់ឥទ្ធិពល ដោយសារបានធ្វើខុសសីលធម៌ជាដើម។
នៅក្នុងបទគម្ពីរ ១កូរិនថូស ជំពូក១០ លោកប៉ុលដកស្រង់មេរៀនដ៏សោកសៅមួយ ចេញពីប្រវត្តិសាស្រ្តក្នុងគ្រាសញ្ញាចាស់។ នៅសម័យនោះ លោកម៉ូសេបានដឹកនាំបណ្តាជន ចេញពីភាពជាទាសករនៅនគរអេស៊ីព្ទ ឲ្យមកទទួលសេរីភាព ក្នុងទឹកដីសន្យា ប៉ុន្តែ ពួកគេចេះតែបន្តបែរចេញពីព្រះ ដែលបានរំដោះពួកគេឲ្យរួចនោះ(ខ.១-៥)។ ពួកគេបានធ្លាក់ចុះ ដោយសារការថ្វាយបង្គំរូបព្រះ អំពើអសីលធម៌ ការរអ៊ូរទាំ និងការអាក្រក់ជាច្រើនទៀត(ខ.៦-១០)។ ត្រង់ចំណុចនេះ សាវ័កប៉ុលក៏បានចង្អុលបង្ហាញថា ការដួលចុះរបស់ពួកគេ គឺជាឧទាហរណ៍សម្រាប់ឲ្យយើងយកមកសិក្សា ហើយគាត់បានដាស់តឿនយើងថា “អ្នកណាដែលស្មានថាខ្លួនឈរ នោះត្រូវប្រយ័ត្ន ក្រែងលោដួល”(ខ.១២)។
អ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវអាចឈរយ៉ាងមាំមួន ដោយផ្អែកលើព្រះបន្ទូល ដែលទ្រង់បានសន្យាថា “គឺនៅវេលាណាដែលមានសេចក្តីល្បួង នោះទ្រង់ក៏រៀបផ្លូវឲ្យចៀសរួច ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាអាចនឹងទ្រាំបាន”(ខ.១៣)។ យើងទាំងអស់គ្នាសុទ្ធតែមានអំណាចជះឥទ្ធិពល មកលើសេចក្តីជំនឿរបស់អ្នកឯទៀត។ ព្រះបានប្រទានអំណាច ដើម្បីឲ្យយើងអាចឈ្នះសេចក្តីល្បួង…
ការកំណត់ពេលវេលា
មុនពេលខ្ញុំរៀបការ ពេលស្វាមីរបស់ខ្ញុំមានការណាត់ជួប ជាមួយខ្ញុំ ខ្ញុំក៏បានយល់ថា នោះជារឿងដោយចៃដន្យទេ តែពីរបីខែក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានដឹងថា តាមពិតស្វាមីរបស់ខ្ញុំបានរៀបចំពេលវេលាទុកជាមុន បានយ៉ាងល្អសម្រាប់ការជួបគ្នាពេលនោះ។ កាលនោះ គាត់បានមើលឃើញខ្ញុំ ពីឡៅតឿនៃព្រះវិហារ ទាំងបានរំពឹងទុកមុន ថាខ្ញុំនឹងចេញទៅតាមច្រកទ្វារមួយណា ហើយគាត់ក៏បានប្រញាប់ចុះតាមជណ្តើរ ទាំងពីរជាន់នោះ ហើយក៏បានមកដល់ច្រកទ្វារមុនខ្ញុំបន្តិច។ គាត់ក៏ឈរផ្អែកលើទ្វារ ហើយចាប់ផ្តើមការសន្ទនាជាមួយខ្ញុំ រួចបបួលខ្ញុំទៅញាំអាហារពេលល្ងាច។ ពេលនោះខ្ញុំគិតថា ការណាត់ជួបនេះ គ្រាន់តែជារឿងចៃដន្យប៉ុណ្ណោះ តែតាមពិត គាត់បានរៀបគម្រោងទុកមុនជាស្រេច។ នេះជាការរៀបចំពេល ដ៏ល្អឥតខ្ចោះមែន។
ការរៀបចំពេលវេលាដ៏ល្អឥតខ្ចោះ កម្រកើតមានណាស់ ជាពិសេសចំពោះមនុស្សយើង។ ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់មានបំណងព្រះហឫទ័យ និងផែនការដ៏ជាក់លាក់សម្រាប់យើង ហើយការកំណត់ពេលវេលារបស់ទ្រង់ ក៏តែងតែល្អឥតខ្ចោះជានិច្ច។
យើងបានសង្កេតឃើញថា ការកំណត់ពេលដ៏ល្អឥតខ្ចោះបានកើតមាន ចំពោះតួរអង្គមួយចំនួនក្នុងព្រះគម្ពីរ ដូចជា អ្នកបម្រើរបស់លោកអ័ប្រាហាំដែលបានអធិស្ឋានរកភរិយាឲ្យអ៊ីសាក់។ ព្រះទ្រង់ក៏បានឆ្លើយតបការអធិស្ឋានរបស់គាត់ ដោយបាននាំស្រីក្រមុំម្នាក់ឲ្យមកជួបគាត់(លោកុប្បត្តិ ២៤)។ ចំណែកឯលោកយ៉ូសែបវិញ ត្រូវបានគេយកទៅលក់ជាទាសករ ត្រូវគេចោទបង្ខុស ហើយចាប់ដាក់គុកទៀត។ ប៉ុន្តែ នៅទីបំផុត ព្រះទ្រង់បានប្រើគាត់ ដើម្បីជួយជីវិតមនុស្សជាច្រើន នៅអំឡុងពេលមានអំណត់(៤៥:៥-៨ ៥០:២០)។ ហើយយើងមានការស្ងប់ស្ងែងចំពោះសេចក្តីក្លាហានរបស់ព្រះនាងអេសធើរ ពេលដែលលោកម៉ាដេកាយបានរំឭកព្រះនាងថា “ព្រះនាងបានតាំងឡើងក្នុងរាជ្យ សម្រាប់ពេលនេះឯងទេដឹង”(នាងអេសធើរ ៤:១៤)។
តើលោកអ្នកមានការខកចិត្ត ចំពោះផែនការ…
ការចំណាយដ៏ខ្ពស់ សម្រាប់ការរស់នៅ
កាលនៅពីក្មេង ខ្ញុំបានគិតថា ក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំ មានការចំណាយច្រើនពេក សម្រាប់ការរស់នៅ។ ក្រោយមក ខ្ញុំយល់ថា ការត្អូញត្អែរអំពីរឿងនេះ គឺពិតជាគួរឲ្យអស់សំណើចណាស់ ហេតុនេះហើយបានជា ខ្ញុំសើច ពេលគិតដល់ការនេះ។ ឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំ មិនដែលគិតលុយមួយកាក់មួយសេនពីខ្ញុំ សម្រាប់ការរស់នៅក្នុងផ្ទះនោះទេ។ ពួកគាត់គ្រាន់តែចង់ឲ្យខ្ញុំ“បង់ថ្លៃ” ដោយគ្រាន់តែស្តាប់បង្គាប់ពួកគាត់ប៉ុណ្ណោះទៅបានហើយ។ ដូចនេះ ខ្ញុំគ្រាន់តែធ្វើតាមវិន័យ ដែលពួកគាត់បានដាក់ឲ្យ ដោយបោសសម្អាតបន្ទាប់ពីខ្ញុំលេងចប់ ដោយមានចិត្តសុភាពរាបសារ ដោយនិយាយការពិត និងទៅព្រះវិហារជាដើម។ វិន័យទាំងនោះ មិនពិបាកធ្វើតាមទេ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំនៅតែពិបាកស្តាប់បង្គាប់តាម។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ឪពុកម្តាយខ្ញុំមិនបានដេញខ្ញុំចេញ ដោយព្រោះតែការមិនស្តាប់បង្គាប់នោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគាត់គ្រាន់តែរំឭកខ្ញុំម្តងហើយម្តងទៀតថា វិន័យទាំងនោះ គឺសម្រាប់ការពារខ្ញុំ មិនមែនធ្វើបាបខ្ញុំទេ ហើយពេលខ្លះ ពួកគាត់ដាក់វិន័យកាន់តែតឹងរឹងថែមទៀត ដើម្បីកុំឲ្យខ្ញុំធ្វើបាបខ្លួនឯង។
នៅក្នុងទឹកដីសន្យា ពួកអ៊ីស្រាអែលក៏ត្រូវបង់ថ្លៃសម្រាប់ការរស់នៅ ដោយការស្តាប់បង្គាប់ព្រះផងដែរ។ ក្នុងការថ្លែងជាលើកចុងក្រោយ ទៅកាន់បណ្តាជន លោកម៉ូសេបានរំឭកពួកគេថា ព្រះពរដែលព្រះសព្វព្រះទ័យប្រទានមកពួកគេ គឺអាស្រ័យទៅលើការស្តាប់បង្គាប់របស់ពួកគេ(ចោទិយកថា ៣០:១៦)។ កាលពីមុន គាត់ធ្លាប់ប្រាប់ពួកគេថា ការស្តាប់បង្គាប់ព្រះ គឺជាកត្តាដែលនាំឲ្យពួកគេរស់នៅបានល្អ គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងថា “ចូរប្រយ័ត្ននឹងស្តាប់តាមសេចក្តីទាំងនេះ . . . ដើម្បីឲ្យឯងបានសប្បាយ(១២:២៨)។
អ្នកខ្លះគិតថា ព្រះគម្ពីរមានក្រិត្យវិន័យច្រើនពេក។…
ចូរស្កប់ចិត្តចុះ
សេចក្តីសណ្តោស ឬការស្កប់ចិត្ត មិនមែនជាអ្វីដែលយើងងាយរកបានឡើយ។ សូម្បីតែលោកសាវ័កប៉ុល ដែលជាវិរៈបុរសនៃសេចក្តីជំនឿ ក៏ត្រូវតែ30រៀនស្កប់ចិត្តផងដែរ(ភីលីព ៤:១១) ព្រោះការស្តប់ចិត្តមិនមែនជាបុគ្គលិកលក្ខណៈដែលគាត់មានពីកំណើតឡើយ។
សម្រាប់សាវ័កប៉ុល ការដែលគាត់អាចសរសេរថា គាត់មានសេចក្តីស្កប់ចិត្តក្នុងសណ្ឋានគ្រប់យ៉ាង គឺពិតជាអស្ចារ្យណាស់ ព្រោះកាលនោះ គាត់កំពុងសរសេរសំបុត្រនេះ នៅក្នុងមន្ទីឃុំឃាំង នៅទីក្រុងរ៉ូម។ ដោយសារគេបានចោទគាត់ ពីបទនាំបំបះបំបោរ ពីបទក្បត់ជាតិ និងបទឧក្រិដ្ឋកំរិតធ្ងន់ផ្សេងៗទៀត នោះគាត់ក៏បានប្តឹងបន្តដល់តុលាការកំពូល គឺដល់ស្តេចសេសារតែម្តង។ ពេលនោះ គាត់មិនមានជំនួយផ្នែកច្បាប់ ឬមិត្តភក្តិដែលមានតំណែងខ្ពស់ទេ ដូចនេះ គាត់ត្រូវនៅរង់ចាំក្នុងគុក រហូតដល់ពេលជំនុំជម្រះរឿងក្តី។ ត្រង់ចំណុចនេះ តាមធម្មតា មនុស្សមានចិត្តអន្ទៈសារ ឬមិនសប្បាយចិត្ត ពេលជួបស្ថានភាពដូចគាត់។ តែផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានសរសេរសំបុត្រទៅកាន់ពួកជំនុំ នៅក្រុងភីលីព ដើម្បីប្រាប់ពួកគេថា គាត់បានរៀនឲ្យមានការស្កប់ចិត្ត(ឬសេចក្តីសណ្តោស)។
តើគាត់បានរៀនឲ្យមានការស្កប់ចិត្ត ដោយរបៀបណា? តាមពិត គាត់បានរៀនមួយជំហានម្តងៗ រហូតដល់ពេលដែលគាត់អាចមានការស្កប់ចិត្ត ទោះស្ថិតក្នុងស្ថានភាពលំបាកយ៉ាងណាក៏ដោយ។ គាត់បានរៀនទទួលយកអ្វីក៏ដោយ ដែលកើតមានចំពោះគាត់(ខ.១២) ព្រមទាំងរៀនទទួលដោយអរព្រះគុណ នូវរាល់អ្វីៗដែលពួកគ្រីស្ទបរិស័ទឯទៀត អាចផ្តល់ឲ្យ(ខ.១៤-១៨)។ ហើយអ្វីដែលសំខាន់បំផុតនោះ គឺគាត់បានទទួលស្គាល់ថា ព្រះទ្រង់បានបំពេញសេចក្តីត្រូវការគ្រប់យ៉ាងរបស់គាត់(ខ.១៩)។
ការស្កប់ចិត្តមិនកើតមាន ដោយឯកឯងឡើយ។ វិញ្ញាណដែលចូលចិត្តប្រកួតប្រជែងក្នុងខ្លួនយើងរាល់គ្នា តែងតែជំរុញឲ្យយើងប្រៀបធៀប ត្អូញត្អែរ និងលោភចង់បាន។ ក្នុងចំណោមយើងរាល់គ្នា មានមនុស្សតិចណាស់…
ដើមស្លឹករញ្ជួយ
ខណៈដែលខ្ញុំកំពុងធ្វើដំណើរទៅលេង នៅឧបទ្វីបខាងលើនៃរដ្ឋមីឈីហ្គិន(Michigan) ខ្ញុំក៏បានចាប់អារម្មណ៍លើដើមឈើពីរដើម។ ថ្វីបើស្លឹកឈើនៃដើមដទៃទៀតដែលនៅជុំវិញមិនកំរើកក៏ដោយ ក៏ស្លឹកនៃដើមឈើទាំងនេះបែរជាបក់រវិចៗ ដោយគ្រាន់តែមានខ្យល់បក់តិចៗប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំក៏ចង្អុលប្រាប់ភរិយារបស់ខ្ញុំ ហើយនាងប្រាប់ខ្ញុំថា ដើមឈើនោះ ឈ្មោះដើមស្លឹករញ្ជួយ។ ខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើល ចំពោះទិដ្ឋភាពនៃស្លឹកឈើ ដែលកំពុងតែញ័របែបនោះ។ ខណៈដែលដើមឈើដទៃទៀត មើលទៅហាក់ដូចជានៅស្ងៀម ហើយនៅទ្រឹង ស្លឹកឈើទាំងនោះបែរជាកម្រើក ទោះខ្យល់គ្រាន់តែបក់រហៀកៗតិចៗប៉ុណ្ណោះ។
ពេលខ្លះ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនឯងដូចជាដើមស្លឹករញ្ជួយនោះដែរ។ មនុស្សដែលនៅជុំវិញខ្ញុំ ហាក់ដូចជារស់នៅក្នុងជីវិត ដោយគ្មានបញ្ហា និងឥតក្តីបារម្ភសោះ មើលទៅដូចជានឹងនរ ហើយសុខស្រួល ខណៈពេលដែលខ្ញុំគ្មានចិត្តស្ងប់ ដោយសារបញ្ហាដ៏តូចបំផុត។ ខ្ញុំមើលទៅអ្នកដទៃ ហើយស្ងើចសរសើរ ចំពោះភាពស្ងប់សុខរបស់ពួកគេ ហើយទន្ទឹមនឹងនោះ ខ្ញុំក៏ឆ្ងល់ផងដែរ ថាហេតុអ្វីបានជាជីវិតរបស់ខ្ញុំងាយនឹងរញ្ជួយម្ល៉េះ។ តែខ្ញុំអរព្រះគុណព្រះអម្ចាស់ ដែលបានរំឭកខ្ញុំតាមរយៈបទគម្ពីរថា យើងអាចរកឃើញភាពស្ងប់សុខដ៏ពិត និងថិតថេរ នៅក្នុងព្រះវត្តមាននៃព្រះ។ សាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា “សូមឲ្យព្រះអម្ចាស់ ដែលទ្រង់ផ្ដល់សេចក្តីសុខសាន្ត ទ្រង់ប្រទានឲ្យអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្តីសុខសាន្តជានិច្ច។ សូមឲ្យព្រះអម្ចាស់ទ្រង់គង់ជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នាទាំងអស់”(២ថែស្សាឡូនីច ៣:១៦)។ ព្រះទ្រង់មិនត្រឹមតែប្រទានមកនូវសេចក្តីសុខសាន្តប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែព្រះអង្គទ្រង់ផ្ទាល់គឺជាព្រះអម្ចាស់នៃសេចក្តីសុខសាន្តតែម្តង។
នៅពេលយើងជួបការរំខាន និងភាពមិនស្ងប់សុខនៅក្នុងជីវិត នោះយើងចាំបាច់ត្រូវដឹងថា សេចក្តីសុខសាន្តដ៏ពិត គឺមាននៅក្នុងព្រះនៃសេចក្តីសុខសាន្ត។ — Bill Crowder
ការភ្ញាក់ផ្អើល
មានអ្នកការសែតម្នាក់ បានធ្វើការពិសោធន៍មួយ ដើម្បីសាកល្បងការយល់ដឹងរបស់មនុស្ស ។ គាត់បានស្នើរសុំលោកយ៉ូស្វេ ប៊ែល(Joshua Bell)ដែលអ្នកលេងវីយូឡុងដ៏ល្បីល្បាញម្នាក់ ឲ្យទៅលេងវីយូឡុង ដោយលាក់អត្តសញ្ញាណរបស់ខ្លួន នៅស្ថានីយរថភ្លើងមួយ នៅពេលព្រឹកថ្ងៃមួយ ក្នុងខែមករា ។ ពេលគាត់កំពុងលេងភ្លេង មានមនុស្សរាប់ពាន់នាក់បានដើរកាត់គាត់ ប៉ុន្តែ មានមនុស្សតែពីរបីនាក់ប៉ុណ្ណោះ ដែលបានឈប់ ដើម្បីស្តាប់គាត់លេងភ្លេង ។ ៤៥នាទីក្រោយមក មានប្រាក់កាក់តែពីរបីសេនប៉ុណ្ណោះ ដែលគេបានទម្លាក់ចូលទៅក្នុងកេសវីយូឡុង ដែលតន្ត្រីករដ៏ល្បីរូបនេះបានបើកចំហរនោះ ។ កាលពីពីរថ្ងៃ មុនពេលការពិសោធន៍នេះចាប់ផ្តើម គាត់បានប្រើវីយូឡុងម៉ាក Stradivarius ដដែលនេះ ដើម្បីសម្តែងនៅក្នុងការប្រគុំតន្ត្រីមួយ ដែលមានមនុស្សជាច្រើនបានទិញសំបុត្រក្នុងតម្លៃដ៏ថ្លៃ ដើម្បីចូលស្តាប់គាត់លេងវីយូឡុង ។
មនុស្សយើងបានមានទម្លាប់ មិនស្គាល់ភាពធំឧត្តម្ភរបស់អ្នកដទៃ តាំងពីយូរណាស់មកហើយ ។ ការនេះបានកើតឡើងចំពោះព្រះយេស៊ូវ គឺដូចដែលព្រះគម្ពីរយ៉ូហានបានចែងថា “ទ្រង់បានគង់ក្នុងលោកិយ ហើយលោកិយ … មិនស្គាល់ទ្រង់ទេ”(យ៉ូហាន ១:១០)។ ហេតុអ្វីបានជាបណ្តាជនដែលបានទន្ទឹងរង់ចាំព្រះមែស៊ី មិនបានទទួលព្រះយេស៊ូវឲ្យបានកក់ក្តៅ? ការនេះ ក៏បណ្តាលមកពីពួកគេមានការភ្ញាក់ផ្អើលផងដែរ ។ មនុស្សសម័យបច្ចុប្បន្នមិនរំពឹងថា នឹងបានឃើញតន្រ្តីករដ៏ល្បីល្បាញ លេងភ្លេងនៅតាមស្ថានីយរថភ្លើងទេ ហើយមនុស្សនៅសម័យព្រះយេស៊ូវក៏មិនបានរំពឹងថា ព្រះមែស៊ីទ្រង់នឹងប្រសូត្រនៅក្នុងក្រោលសត្វដែរ ។ ផ្ទុយទៅវិញគេគ្រាន់តែបានយល់ថា ទ្រង់ជាស្តេចដែលដឹកនាំ នយោបាយក្នុងលោកិយ គឺមិនបាននឹកស្មានថា…
ឪពុកនៃការកុហក
អារក្សសាតាំងបានចាប់ផ្តើមនាំមនុស្សជាតិឲ្យវង្វេង តាំងពីពេលដែលវាបានល្បួងអ័ដាំម និងនាងអេវ៉ា ឲ្យមានគំនិតទាស់ប្រឆាំងនឹងព្រះ ។ វាបានទទួលជោគជ័យ ដោយការនិយាយកុហក់ពួកគេអំពីព្រះ ហើយពួកគេក៏បានធ្លាក់ចូលក្នុងអំពើបាប ។ ពេលនោះ វាបានកុហក់ពួកគេ អំពីសេចក្តីល្អរបស់ព្រះ ព្រះបន្ទូល និងបំណងព្រះទ័យព្រះ(លោកុប្បត្តិ ៣:១-៦)។
សព្វថ្ងៃនេះ សាតាំងនៅតែប្រើឧបាយកលនេះដដែល ។ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់បានមានបន្ទូលថា “កាលណាសាតាំងពោលពាក្យភូតភរ នោះដុះចេញអំពីចិត្តវាមក ដ្បិតវាជាអ្នកកំភូត ហើយជាឪពុកនៃសេចក្តីនោះឯង”(យ៉ូហាន ៨:៤៤)។ ដូចនេះ យើងមិនគួរភ្ញាក់ផ្អើលឡើយ នៅពេលដែលមានបញ្ហារំខានដល់ជីវិតរបស់យើង ឳពុកនៃសេចក្តីកុហក តែងខ្សឹបដាក់ត្រចៀកយើង ហើយមិនយូរប៉ុន្មាន យើងក៏ចាប់ផ្តើមសង្ស័យអំពីសេចក្តីល្អរបស់ព្រះ ។ ពេលដែលទ្រង់បង្គាប់ឲ្យយើងធ្វើតាមរាជបញ្ជារបស់ទ្រង់ នោះយើងក៏ឆ្ងល់ ថាតើព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ជាសេចក្តីពិតឬទេ ។ ឧទាហរណ៍ ពេលដែលព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា “កុំឲ្យប្រមូលទ្រព្យសម្បត្តិ ទុកសំរាប់ខ្លួន នៅផែនដី ជាកន្លែងដែលមានកន្លាត និងច្រែះស៊ីបំផ្លាញ ហើយចោរទំលុះប្លន់នោះឡើយ”(ម៉ាថាយ ៦:១៩) សាតាំងក៏ប្រាប់យើងថា យើងអាចរស់នៅ បានល្អប្រសើរបាន ទាល់តែមានទ្រព្យសម្បត្តិបង្គរទុកនៅក្នុងផែនដីនេះ ។ គំនិតនេះក៏បាននាំឲ្យយើងសង្ស័យអំពីបំណងព្រះទ័យដ៏ល្អរបស់ព្រះ ។
បញ្ហារបស់យើង គឺស្ថិតនៅត្រង់ថា យើងជឿការភូតកុហករបស់សាតាំងដូចអ័ដាំម និងនាងអេវ៉ាដែរ ។ ពេលដែលយើងជឿលើការភូតកុហក់របស់វា នោះការស្មោះត្រង់ដែលយើងមានចំពោះព្រះ ក៏មានការថយចុះផងដែរ…
គ្រឿងផ្សំដែលត្រឹមត្រូវ
ទោះជំនាញធ្វើម្ហូបរបស់ខ្ញុំ នៅមិនទាន់មានការរីកចម្រើនក៏ដោយ ក៏ជួនកាល ខ្ញុំបានប្រើគ្រឿងផ្សំមួយប្រអប់ ដែលគេបានលាយហើយជាស្រេច ដើម្បីធ្វើនំ ។ បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានបន្ថែមស៊ុត ប្រេងឆា និងទឹកហើយ ខ្ញុំក៏បានកូរគ្រឿងផ្សំទាំងនោះលាយគ្នាឲ្យសព្វ ។ ដើម្បីដុតនំឲ្យឆ្ងាញ់ជាប់មាត់ យើងចាំបាច់ត្រូវលាយបរិមាណនៃគ្រឿងផ្សំនីមួយៗឲ្យបានត្រឹមត្រូវ ។ ការនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកឃើញ ដល់ទំនាក់ទំនងរវាងមហាព្រះរាជបញ្ជា(ម៉ាថាយ ២២:៣៦-៣៨) និងមហាបេសកកម្ម(២៨:១៩-២០) ដែលមាននៅក្នុងការផ្សាយដំណឹងល្អរបស់យើង ។
ពេលដែលព្រះយេស៊ូវទ្រង់បានបង្គាប់អ្នកដើរតាមទ្រង់ ឲ្យចេញទៅបង្កើតសិស្ស នៅគ្រប់ទាំងសាសន៍ ទ្រង់មិនបានអនុញ្ញាតឲ្យពួកគេផ្សាយដំណឹងល្អ ដោយខ្វះការគួរសម និងគ្មានការយកចិត្តទុកដាក់នោះឡើយ ។ ទ្រង់បានដកស្រង់អំពី “ក្រិត្យវិន័យទីមួយ ដែលសំខាន់ជាងគេបំផុត” ដែលបានបង្គាប់ឲ្យស្រឡាញ់ព្រះ អស់ពីចិត្ត អស់ពីវិញ្ញាណ និងគំនិត ហើយទន្ទឹមនឹងនោះ ទ្រង់ក៏បានបង្គាប់ឲ្យ “ស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងរបស់អ្នក ឲ្យដូចខ្លួនឯង” (ម៉ាថាយ ២២:៣៧-៣៩)។ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីទាំងមូល យើងឃើញថា មានបទគម្ពីរយោងជាច្រើន ដែលនិយាយអំពីគំរូនៃការរស់នៅ ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ និងការគោរព ដែលរួមមាន “ជំពូកនៃសេចក្តីស្រឡាញ់”(១កូរិនថូស ១៣) និងសេចក្តីបង្រៀនរបស់សាវ័កពេត្រុស អំពីការឆ្លើយតបដោយ “សុភាព និងការគោរព” ចំពោះអ្នកដែលចោទសួរអំពីសេចក្តីសង្ឃឹម(១ពេត្រុស ៣:១៥)ជាដើម ។
ពេលដែលយើងកំពុងមានចិត្តឆេះឆួល ចង់ចែកចាយអំពីព្រះគ្រីស្ទដល់អ្នកឯទៀត យើងត្រូវតែមានការថ្លឹងថ្លែងឲ្យមានតុល្យភាព…
ហេតុអ្វីខ្ញុំមានទុក្ខលំបាក?
ថ្មីៗនេះ ខ្ញុំបានអានបទគម្ពីរទំនុកតម្កើងជំពូក១៣១ ដែលស្ថិតនៅក្នុងចំណោមបទទំនុកតម្កើង ដែលខ្ញុំចូលចិត្តជាងគេ ។ កាលពីមុន ខ្ញុំគិតថា បទគម្ពីរនេះបានលើកទឹកចិត្តឲ្យខ្ញុំយល់ថា សេចក្តីអាថ៌កំបាំង ជាលក្ខណៈពិសេសមួយ នៅក្នុងចំណោម លក្ខណៈសម្បតិ្តរបស់ព្រះ ។ បទគម្ពីរនេះបានលើកទឹកចិត្តខ្ញុំ ឲ្យមានការសម្រាក់នៅក្នុងគំនិត ពេលដែលខ្ញុំអាចយល់ថា ព្រះទ្រង់កំពុងធ្វើការរបស់ទ្រង់ ក្នុងសកលលោកដែលទ្រង់បានបង្កើត ។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានសង្កេតឃើញថា ស្តេចដាវីឌក៏បានបើកសម្តែងអំពីផ្នែកម្ខាងទៀត នៃវិញ្ញាណស្ងប់រំងាប់របស់ទ្រង់ ឲ្យខ្ញុំបានដឹងថា ខ្ញុំមិនអាចយល់អំពីការគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះកំពុងធ្វើក្នុងខ្ញុំឡើយ ទោះបីជាខ្ញុំព្យាយាមស្វែងយល់យ៉ាងណាក៏ដោយ ។
ស្តេចដាវីឌបានធ្វើការប្រៀបប្រដូច កូនដែលផ្តាច់ដោះ(ដែលលែងមានតម្រូវការដូចមុន) ទៅនឹងវិញ្ញាណដែលបានរៀននូវមេរៀនដដែល។ ការប្រៀបប្រដូចនេះ គឺជាការត្រាសហៅឲ្យខ្ញុំរៀនបន្ទាបខ្លួន អត់ធ្មត់ និងស្កប់ចិត្ត ទោះស្ថិតក្នុងស្ថានភាពណាក៏ដោយ ហើយទោះបីជាខ្ញុំមិនបានយល់អំពីហេតុផលរបស់ព្រះក៏ដោយ ។ គំនិតរបស់ខ្ញុំមិនអាចយល់អំពីហេតុផលរបស់ព្រះឲ្យអស់ឡើយ ។
ពេលដែលខ្ញុំសួរថា “តើហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំត្រូវរងទុក្ខយ៉ាងដូចនេះ? ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំមានការថប់បារម្ភយ៉ាងនេះ?” ព្រះវរបិតាទ្រង់ក៏បានឆ្លើយថា “ឱកូនសំឡាញ់អើយ ទោះបិតាពន្យល់កូន ក៏កូននៅតែមិនអាចយល់បានដែរ ។ ចូរគ្រាន់តែទុកចិត្តលើបិតាចុះ !”
ដូចនេះ ពេលដែលខ្ញុំបានពិចារណាអំពីគំរូរបស់ស្តេចដាវីឌហើយ ខ្ញុំក៏សួរខ្លួនឯងថា តើខ្ញុំអាច“ទុកចិត្តលើព្រះអម្ចាស់” ក្នុងស្ថានភាពដែលខ្ញុំកំពុងជួបប្រទះឬទេ?(ខ.៣)។ តើខ្ញុំអាចរង់ចាំ ដោយសេចក្តីជំនឿ និងការអត់ធ្មត់ ដោយគ្មានជិនណាយ និងសង្ស័យ…
ការមិនទ្រាំទ្រទាល់តែសោះ
ពេលដែលនាង សាយឡា មែកណៃ(Shayla McKnight) ដាក់ពាក្យធ្វើការ នៅក្នុងក្រុមហ៊ុនបោះពុម្ភតាមអ៊ីនធើណិត គាត់មានការភ្ញាក់ផ្អើល ដោយបានដឹងថា ក្រុមហ៊ុននេះមានបទបញ្ជាផ្ទៃក្នុងមួយ ដែលមិនទ្រាំទ្រចំពោះការនិយាយដើមគ្នា សូម្បីតែបន្តិច ។ គេបានលើកទឹកចិត្តនិយោជិតទាំងឡាយ ឲ្យជួបគ្នា ដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហា ជាជាងនិយាយដើមគ្នា ទៅវិញទៅមក ។ បុគ្គលិកណាដែលត្រូវបានគេរកឃើញថា បាននិយាយដើមគ្នា នឹងត្រូវទទួលការស្តីបន្ទោសពីថ្នាក់លើ យ៉ាងដំណំ ហើយបើពួកគេនៅតែបន្តប្រព្រឹត្តបែបនេះទៀត ពួកគេនឹងត្រូវបានបណ្តេញចេញពីការងារជាមិនខានទេ ។
មុនពេលដែលបទបញ្ជាផ្ទៃក្នុងមួយនេះ ត្រូវបានអនុវត្តដោយក្រុមហ៊ុនមួយនេះ ព្រះទ្រង់បានមានបន្ទូលតាំងពីយូរមកហើយ អំពីក្រឹត្យវិន័យរបស់ទ្រង់ ដែលមិនបានទ្រាំទ្រចំពោះការនិយាយដើម និងនិយាយបង្ខូច ក្នុងចំណោមរាស្រ្តរបស់ទ្រង់ទេ(លេវីវិន័យ ១៩:១៦)។ ទ្រង់ក៏បានដាក់បម្រាម ចំពោះការនិយាយលេងឥតប្រយោជន៍ ដោយខ្វះការពិចារណា ឬដោយការនិយាយបង្ខូចអ្នកដទៃ ដែលនាំឲ្យក្លាយជាពាក្យចចាមអារ៉ាម ឬពាក្យពិត អំពីអ្នកដទៃ ។
ស្តេចសាឡូម៉ូន បានមានបន្ទូលថា ការនិយាយអាក្រក់អំពីនរណាម្នាក់ អាចនាំមកនូវសេចក្តីអន្តរាយ ។ ការនេះនាំឲ្យមនុស្សលែងទុកចិត្តគ្នា(សុភាសិត ១១:១៣) ទំនាក់ទំនងដ៏ជិតស្និទ្ធត្រូវបាក់បែក(១៦:២៨ ១៧:៩) នាំឲ្យអ្នកមានភាពអាម៉ាស និងមានកេរ្តិ៍ឈ្មោះអាក្រក់(២៥:៩-១០) ហើយដុតបញ្ឆេះ ឲ្យក្លាយជាភ្លើងជម្លោះ(២៦:២០-២២)។ មនុស្សយើងកម្រនឹងអាចជួសជុលភាពខូចខាត ដែលពាក្យមិនពិតរបស់ខ្លួន បានបង្ករឡើង ចំពោះអ្នកជិតខាងរបស់ពួកគេ ។
ចូរយើងទូលសូមដល់ព្រះអម្ចាស់…