វិន័យរបស់លោកវូឌិន
លោកចន វូឌិន(John Wooden) គឺជាគ្រូបង្វឹកដ៏ល្បីល្បាញម្នាក់ដែលបានដាក់វិន័យដ៏គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ សម្រាប់ ឲ្យក្រុមកីឡារបស់គាត់អនុវត្តតាម ។ ពេលណាមានកីឡាករណាម្នាក់ទទួលបានពន្ទុ នោះគាត់ត្រូវទទួលស្គាល់ សមាជិកក្រុមណាមួយ ដែលបានជួយឲ្យអ្នកនោះបានពន្ទុ ។ មានពេលមួយ ពេលដែលគាត់កំពុងបង្វឹកក្រុមកីឡាវិទ្យាល័យ មានសមា-ជិកក្រុមកីឡាម្នាក់ បានសួរគាត់ថា “លោកគ្រូ តើការធ្វើដូចនេះ មិននាំចំណាយពេលច្រើនពេកទេឬ?” លោកវូឌិនក៏បានតបថា “ខ្ញុំមិនបានប្រាប់ឲ្យឯង រត់ទៅឱបគាត់ នៅកន្លែងហ្នឹងឯណា គឺគ្រាន់តែងង់ក្បាលដាក់គាត់ទៅបានហើយ”។
ដើម្បីទទួលបានជ័យជម្នះ លោកវូឌិនបានមើលឃើញភាពចាំបាច់នៃការបង្រៀនក្រុមកីឡារបស់គាត់ថា ពួកគេជាកីឡាករមួយក្រុម គឺមិនមែន “គ្រាន់តែជាក្រុម ដែលមានទៅដោយមនុស្សដែលមានម្ចាស់ការរៀងៗខ្លួននោះឡើយ”។ មនុស្សម្នាក់ៗ សុទ្ធតែរួមចំណែក នៅក្នុងការជួយឲ្យអ្នកដទៃទៀតនៅក្នុងក្រុមទទួលបានជោគជ័យ ។
ការនេះបានក្រើនរំឭកខ្ញុំ អំពីរបៀបនៃការធ្វើការ ក្នុងរូបកាយនៃព្រះគ្រីស្ទ ។ តាមបទគម្ពីរ ១កូរិនថូស ១២:១៩-២០ យើងម្នាក់ៗគឺសុទ្ធតែជាផ្នែកផ្សេងៗគ្នា នៃរូបកាយតែមួយ ។ គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងថា “ បើគ្រប់ទាំងអស់សុទ្ធតែជាអវយវៈតែ១ នោះតើរូបកាយនឹងនៅឯណា តែមានអវយវៈជាច្រើនវិញ ប៉ុន្តែរូបកាយតែ១ទេ”។ តើជោគជ័យរបស់គ្រួគង្វាល ការសិក្សាព្រះគម្ពីរ ឬកម្មវិធីនៃពួកជំនុំ អាស្រ័យទៅលើការងាររបស់មនុស្សតែម្នាក់ឬ? តើត្រូវមានមនុស្សប៉ុន្មាននាក់រួមចំណែក ដើម្បីឲ្យពួកជំនុំ ឬអង្គការគ្រីស្ទបរិស័ទ ឬក៏គ្រួសារមួយ មានដំណើរការយ៉ាងរលូនទៅបាន?
វិន័យរបស់លោកវូឌិន…
ការជំពាក់ការអរគុណ
លោកដេវ រ៉នដ៍លេត(Dave Randlett) គឺជាមនុស្សម្នាក់ ដែលខ្ញុំសូមសម្តែងការអរគុណ ។ “តាមរយៈគាត់ ជីវិតរបស់ខ្ញុំបានមានការផ្លាស់ប្រែ”។ លោកដេវបានលាចាកលោកទៅនៅនគរស្ថានសួគ៌នៅខែតុលា ឆ្នាំ២០១០ ។ គាត់បានក្លាយជាអ្នកថែរបំប៉នខ្ញុំ ពេលដែលខ្ញុំទើបតែទទួលជឿព្រះគ្រីស្ទ ក្នុងពេលកំពុងសិក្សានៅសកលវិទ្យាល័យ ។ គាត់មិនគ្រាន់តែបានលះបង់ពេលវេលា សម្រាប់ខ្ញុំប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងបានហ៊ានប្រថុយនឹងគ្រោះថ្នាក់ ដោយឲ្យខ្ញុំមានឱកាសរៀនសូត្រ និងរីកលូតលាស់ នៅក្នុងការងារបម្រើព្រះ ។ លោកដេវជាឧបករណ៍របស់ព្រះ ដែលបានផ្តល់ឱកាសឲ្យខ្ញុំ បានក្លាយជាអ្នកផ្សាយដំណឹងល្អដល់ពួកនិស្សិត និងធ្វើដំណើរជាមួយក្រុមតន្រ្តីសកលវិទ្យាល័យ ។ និយាយរួម គាត់បានជួយឲ្យខ្ញុំមានការផ្លាស់ប្រែ និងត្រៀមខ្លួន ដើម្បីរស់នៅក្នុងជីវិត ដែលបង្រៀនព្រះបន្ទូលព្រះ ។ ខ្ញុំមានអំណរ ដោយបានសម្តែងនូវការអរគុណ ចំពោះគាត់ជាច្រើនលើក ។
ខ្ញុំបានអរគុណលោកដេវ ដែលមានឥទ្ធិពល នៅក្នុងជីវិតខ្ញុំ គឺដូចដែលសាវ័កប៉ុល មានការដឹងគុណ ចំពោះលោកអ័គីឡា និងនាងព្រីស៊ីល ដែលបានបម្រើព្រះអម្ចាស់ ជាមួយគាត់ ។ គឺដូចដែលគាត់បានមានប្រសាសន៍ថា “គេបានប្រថុយជីវិត ដោយព្រោះខ្ញុំ មិនមែនតែខ្ញុំដែលអរគុណដល់គេប៉ុណ្ណោះ គឺទាំងពួកជំនុំសាសន៍ដទៃទាំងប៉ុន្មានថែមទៀត”(រ៉ូម ១៦:៤)។
អ្នកក៏ប្រហែលជាមានមនុស្ស នៅក្នុងជីវិតរបស់អ្នក ដែលហ៊ានប្រថុយនឹងគ្រោះថ្នាក់ ដោយផ្តល់ឲ្យអ្នក នូវឱកាសបម្រើ ឬមានឥទ្ធិពលខាងព្រលឹងវិញ្ញាណយ៉ាងខ្លាំង មកលើជីវិតអ្នក…
របៀបដែលយើងដើរ
ក្នុងកម្មវិធីទូរទស្សន៍មួយ ដែលខ្ញុំចូលចិត្តមើល មានវគ្គមួយ មានចំណងជើងថា “ការសម្អាងកាយ ដ៏គួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើល”។ មានស្រ្តីពីរនាក់បានឆ្លង់កាត់នូវការផ្លាស់ប្តូរ ការតុបតែង ម៉ូត សក់ ការផាត់មុខ និងការស្លៀកពាក់ ដ៏ផ្ចិតផ្ចង់អស់រយៈពេល៣ម៉ោង ។ ជាញឹកញាប់ ការផ្លាស់ប្តូរនេះ ច្រើនតែនាំឲ្យមានការរំភើបរីករាយ ។ ពេលដែលស្រ្តីទាំងពីរនាក់ បានដើរចេញពីក្រោយវាំងននមក ទស្សនិកជនមានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង ។ ជួនកាល មិត្តភ័ក្រ និងសមាជិកគ្រួសាររបស់ពួកគេ បានចាប់ផ្តើមយំក៏មាន ។ ក្រោយមកទៀត គេក៏បានឲ្យសាមីខ្លួនដែលមានរូបសម្រស់ថ្មីទាំងនេះ ទៅឆ្លុះកញ្ចក់មើលខ្លួនឯង ។ អ្នកខ្លះមានការភ្ញាក់ផ្អើលចំពោះសម្រស់ខ្លួនឯងយ៉ាងខ្លាំង បានជាពួកគេបន្តឆ្លុះកញ្ចក់ឥតដាច់ គឺពួកគេហាក់ដូចជា ព្យាយាមមើលឲ្យច្បាស់ថាតើរូបក្នុងកញ្ចក់នោះជារូបខ្លួនឯងមែនឬក៏អត់ ។
ពេលដែលស្ត្រីទាំងនោះ ដើរទៅចូលរួមជាមួយក្រុមរបស់ខ្លួន គេក៏អាចមើលដឹង អំពីលក្ខណះចាស់របស់ពួកគេ ។ ពួកគេភាគច្រើន មិនទាន់ចេះដើរ ដោយពាក់ស្បែកជើងថ្មីរបស់ខ្លួនទេ ។ ទោះបីជាពួកគេមានរូបសម្រស់អស្ចារ្យក៏ដោយ ក៏ដំណើរដ៏ឆ្គងរបស់ពួកគេ មិនមែនជាការល្អទេ ។ ដូចនេះ ពួកគេមិនបានផ្លាស់ប្តូរទាំងស្រុងទេ។
នៅក្នុងជីវិតយើងជាគ្រីស្ទបរិស័ទក៏មានបញ្ហាដូចនេះផងដែរ ។ ព្រះទ្រង់បានធ្វើការរបស់ទ្រង់ក្នុងជីវិតរបស់យើង ហើយជួយឲ្យយើងមានការចាប់ផ្តើមជាថ្មី តែការដើរនៅក្នុងផ្លូវនៃព្រះអម្ចាស់(ចោ-ទិយកថា ១១:២២) តម្រូវឲ្យយើងចំណាយពេល មានការខិតខំ និងការអនុវត្តជាច្រើន…
រវល់ខ្លាំងពេក គ្មានពេលស្គាល់ព្រះ ?
ថ្ងៃមួយ ពេលដែលខ្ញុំកំពុងរង់ចាំឡើងយន្តហោះ មានមនុស្សដែលខ្ញុំមិនបានស្គាល់ម្នាក់ បានឮខ្ញុំនិយាយថា ខ្ញុំជាអ្នកបម្រើព្រះតាមស្ថាប័ន ហើយគាត់ក៏បានរៀបរាប់ប្រាប់ខ្ញុំ អំពីជីវិត របស់គាត់មុនពេលស្គាល់ព្រះគ្រីស្ទ ។ គាត់បានប្រាប់ថា “ជីវិតរបស់ខ្ញុំ គឺមានជាប់ដោយអំពើបាប និងភាពអាត្មានិយម តែក្រោយមកខ្ញុំក៏បានស្គាល់ព្រះយេស៊ូវ”។
ខ្ញុំក៏បានស្តាប់គាត់និយាយ ដោយចាប់អារម្មណ៍ ចំពោះការរៀបរាប់អំពីការផ្លាស់ប្រែជាច្រើនចំណុច ក្នុងជីវិតគាត់ និង ការល្អដែលគាត់បានធ្វើ ។ តែ ដោយសារការរៀបរាប់ទាំងប៉ុន្មានរបស់គាត់ បានបង្ហាញអំពីការជាប់រវល់របស់គាត់ នោះខ្ញុំក៏អាចដឹងថា គាត់គ្មានពេលប្រកបជាមួយព្រះទេ ។ ខ្ញុំមិនភ្ញាក់ផ្អើលទេ ពេលដែលគាត់និយាយទៀតថា “លោក ខ្ញុំបានគិតថា ខ្ញុំនឹងមានអារម្មណ៍ថាខ្លួនឯងនឹងមានភាពល្អប្រសើរជាងមុខ នៅពេលឥឡូវនេះ”។
ខ្ញុំជឿថា នាងម៉ាថា ដែលជាតួអង្គក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី អាចយល់អំពីការសង្កេតរបស់បុរសម្នាក់នេះ ។ ពេលដែលព្រះយេស៊ូវយាងមកផ្ទះនាងម៉ាថា ក្នុងនាមជាភ្ញៀវ នាងបានជាប់រវល់ធ្វើកិច្ចការ ដែលនាងបានរាប់ជាសំខាន់ ។ តែ ការជាប់រវល់នេះ គឺមានន័យថា នាងមិនអាចផ្តោតអារម្មណ៍មកលើព្រះយេស៊ូវឡើយ ។ ពេលដែលនាងម៉ារាមិនបានជួយធ្វើការ នាងម៉ាថាក៏បានសូមឲ្យព្រះយេស៊ូវស្តីបន្ទោស នាង ។ ក្នុងចំណោមយើង មានមនុស្សជាច្រើនបានធ្វើនូវកំហុសដូចនេះដែរ គឺនៅពេលដែលយើងមានការជាប់រវល់ធ្វើការល្អពេក យើងមិនបានចំណាយពេលស្គាល់ព្រះយេស៊ូវ ឲ្យបានកាន់តែច្បាស់ទេ ។
ចំពោះមិត្តរួមដំណើរតាមយន្តហោះម្នាក់នោះ ខ្ញុំក៏បានផ្តល់យោបលឲ្យគាត់…
ការអស់កម្លាំងរលីង
កាលខ្ញុំនៅជាក្មេងជំទង់ ខ្ញុំបានទៅបរបាញ់សត្វ និងស្ទូចត្រី ជាមួយឪពុករបស់ខ្ញុំជាច្រើនលើក ។ ភាគច្រើននៃដំណើរទាំងនោះ បានក្លាយជាអនុស្សាវរីយ៍ដ៏សប្បាយរីករាយ ប៉ុន្តែ មានដំណើរទៅស្ទូចត្រីមួយលើក ដែលស្ទើរតែបណ្តាលឲ្យយើងជួបមហន្តរាយ ។ យើងបានបើកឡានឡើងទៅលើជួរភ្នំខ្ពស់ៗ យើងបានបោះតង់ ក្នុងតំបន់ដាច់ស្រយ៉ាលមួយ ។ បន្ទាប់មក យើងក៏បានដើរចុះយ៉ាងលំបាក ទៅកាន់ទឹកអូរមួយ ដើម្បីស្ទូចត្រី ។ បន្ទាប់ពីយើងបានស្ទូចត្រីពេញមួយថ្ងៃ នៅក្រោមកំដៅថ្ងៃហើយ យើងក៏ត្រូវដល់ពេលត្រឡប់ទៅកាន់តង់យើងវិញ ។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពេលដែលយើងហៀបនឹងធ្វើដំណើរឡើងមកវិញ ទឹកមុខរបស់ឪពុកខ្ញុំក៏ស្រាប់តែចាប់ផ្តើម មានសភាពស្លេកស្លាំង ។ គាត់បានវិលមុខ ហើយមានដំណើរចង់ក្អួតផង ។ គាត់ស្ទើរតែអស់កម្លាំងទាំងស្រុងតែម្តង ។
ខ្ញុំបានព្យាយាមតាំងស្មារតីកុំឲ្យតក់ស្លត់ ហើយខ្ញុំក៏បានឲ្យគាត់អង្គុយចុះ ហើយពិសារទឹក ។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏បានអធិស្ឋានឮៗ ដើម្បីសូមឲ្យព្រះជួយ ។ ការអធិស្ឋាន ការសម្រាក និងការទទួលទានអាហារ បានជួយឲ្យគាត់មានភាពល្អប្រសើរឡើងវិញ ហើយយើងក៏ធ្វើដំណើរយឺតៗ ឡើងទៅលើភ្នំ វិញ ។ គាត់បានតោងខ្សែក្រវ៉ាត់ដ៏ធូរបស់ខ្ញុំ ពេលដែលខ្ញុំកំពុងឡើងទៅលើ ដើម្បីនាំគាត់ទៅកាន់កន្លែងបោះតង់វិញ ។
ជួនកាល យើងមានអារម្មណ៍ថា យើងកំពុងជាប់នៅក្នុងជ្រលងភ្នំ ដោយគ្មានក្តីសង្ឃឹម និងគ្មានកម្លាំងដើម្បីបន្តដំណើរទៅមុខទៀត ។…
ព្រះដែលគេបានភ្លេច
ក្នុងគោលជំនឿនៃពួកសាវ័ក មានសេចក្តីចែងមកថា “ខ្ញុំជឿលើព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ”។ លោកចេ ប៊ី ភីលីព(J.B.Philip) បានមានប្រសាសន៍ថា “ពេលណាយើងថ្លែងដូចនេះ នោះគឺមានន័យថា យើងជឿថា ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធទ្រង់ជាព្រះដ៏រស់ដែលទ្រង់អាច និងសព្វព្រះទ័យនឹងយាងចូលគង់ក្នុងជីវិតមនុស្សម្នាក់ៗ ដោយផ្ទាល់ៗខ្លួន ហើយបំផ្លាស់បំប្រែជីវិតពួកគេ”។
ជួនកាលយើងភ្លេចថា ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ទ្រង់មិនមែនជាអំណាច ដែលគ្មានលក្ខណៈជាអង្គបុគ្គលនោះទេ ។ ព្រះគម្ពីរបានពិពណ៌នាថា ទ្រង់ជាព្រះ ។ ទ្រង់មានលក្ខណៈសម្បត្តិគ្រប់យ៉ាងរបស់ព្រះ ពោលគឺទ្រង់មានវត្តមាននៅគ្រប់ទីកន្លែង(ទំនុកតម្កើង ១៣៩:៧-៨) ទ្រង់ជ្រាបអំពីគ្រប់ការទាំងអស់(១កូរិន-ថូស ២:១០-១១) ហើយទ្រង់មានគ្រប់អំណាចចេស្តា(លូកា ១:៣៥)។ ទ្រង់ក៏ធ្វើការ ដែលមានតែព្រះប៉ុណ្ណោះ ដែលអាចធ្វើបាន ដូចជា ការបង្កើត(លោកុប្បត្តិ ១:២) និងប្រទានជីវិត(រ៉ូម ៨:២)។ ទ្រង់មានភាពស្មើគ្នានឹងព្រះពីរអង្គទៀត នៃព្រះត្រៃឯក គឺព្រះវរបិតា និងព្រះរាជបុត្រា ។
ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធជាអង្គ ដែលមានទំនាក់ទំនងផ្ទាល់ជាមួយយើង ព្រោះទ្រង់ព្រួយព្រះទ័យ ពេលយើងធ្វើអំពើបាប(អេភេសូរ ៤:៣០) ទ្រង់បង្រៀនយើង(១កូរិនថូស ២:១៣) អធិស្ឋានឲ្យយើង(រ៉ូម ៨:២៦) នាំផ្លូវយើង(យ៉ូហាន ១៦:១៣) ប្រទានឲ្យយើងមានអំណោយទានខាងវិញ្ញាណ(១កូរិនថូស ១២:១១) ហើយទ្រង់ជាអ្នកធានា អំពីសេចក្តីសង្រ្គោះរបស់យើង(រ៉ូម ៨:១៦)។
ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធទ្រង់គង់នៅក្នុងយើង បើសិនជាយើងបានទទួលការអត់ទោសបាប…
ការអរសប្បាយ ដោយសារការនឹកចាំ
ខ្ញុំមានមិត្តភ័ក្រម្នាក់ ដែលបានរាប់អានគ្នា ជាយូរមកហើយ ។ ក្នុងអំឡុងពេលនៃពិធីបុណ្យខួបកំណើតគម្រប់អាយុ៩០ឆ្នាំរបស់គាត់ គាត់បានពិពណ៌នាថា “ថ្ងៃបុណ្យខួបកំណើតរបស់ខ្ញុំ គឺជាពេល…ដែលខ្ញុំត្រូវធ្វើការឆ្លុះបញ្ចាំងបន្តិច ដោយក្រឡេចមកមើលកញ្ចក់ ដើម្បីបញ្ចាំងមើលជីវិតរបស់ខ្ញុំ ហើយដោយចំណា-យពេលជាច្រើនម៉ោង ក្នុង“ការនឹកចាំពីព្រះគុណព្រះ”។ យើងងាយនឹងលែងនឹកចាំអំពីផ្លូវទាំងអស់ ដែលព្រះអម្ចាស់ទ្រង់បាននាំយើង! ដូចដែលមានសេចក្តីចែងថា “កុំឲ្យភ្លេចបណ្តាព្រះគុណណាមួយរបស់ទ្រង់ឡើយ”(ទំនុកតម្កើង ១០៣:២)។
គាត់គឺជាប្រភេទមនុស្សដែលខ្ញុំបានស្គាល់ និងបានកោតសរសើរអស់ជាង៥០ឆ្នាំមកហើយ ។ ក្នុងសំបុត្ររបស់គាត់ គាត់មិនបាននិយាយអំពីការខកចិត្តទេ ផ្ទុយទៅវិញ ពាក្យពេចន៍របស់គាត់ គឺមានពេញទៅដោយការអរព្រះគុណ និងសរសើរតម្កើងព្រះ ។
ជាបឋម គាត់បានរំឭកអំពីសេចក្តីមេត្តារបស់ព្រះអម្ចាស់ ដែលបានប្រទានឲ្យគាត់មានសុខភាពល្អ ឲ្យភរិយានិងកូនៗរបស់គាត់មានអំណរ ឲ្យការងាររបស់គាត់មានជោគជ័យ និងអំណរ ឲ្យមិត្តភាពរបស់គាត់កាន់តែល្អប្រសើរឡើង ហើយឲ្យគាត់មានឱកាសបម្រើទ្រង់ ។ គាត់បានចាត់ទុកការទាំងអស់នោះ ជាអំណោយពីព្រះ ដែលគាត់មិនសមនឹងទទួល តែគាត់បានទទួល ដោយសារព្រះគុណទ្រង់ ។
បន្ទាប់មក គាត់រំឭកអំពីសេចក្តីមេត្តាខាងវិញ្ញាណរបស់ព្រះ ដែលគាត់បានទទួលតាមរយៈឥទ្ធិពលនៃឪពុកម្តាយរបស់គាត់ដែលជាគ្រីស្ទបរិស័ទ្ទ និងការបានពិសោធនឹងការអត់ទោសបាបរបស់ព្រះ ពេលគាត់បានទទួលជឿទ្រង់ ក្នុងវ័យជំទង់ ។ គាត់បានសរសេរសេចក្តីបញ្ចប់នៃសំបុត្ររបស់គាត់ ដោយលើកឡើងអំពីការលើកទឹកចិត្ត ដែលគាត់បានទទួលពីពួកជំនុំ សាលារៀន និងក្រុមបុរសគ្រីស្ទបរិស័ទ្ទ ដែលបានអធិស្ឋានឲ្យគ្នាទៅវិញទៅមក ។
សរុបមក គាត់បានបង្ហាញនូវសេចក្តីអំណរដែលទទួលបានពីការនឹកចាំ ដែលជាគំរូដែលយើងគួរយកតាម ។…
ការខាតបង់នៃជម្លោះ
ក្នុងខ្សែវីដេអូឯកសារ ស្តីអំពីសង្រ្គាមលោកលើកទី១ អ្នកពិពណ៌នា បានមានប្រសាសន៍ថា បើសិនជាគេត្រូវដង្ហែរ សពជនជាតិអង់គ្លេស ដែលបានបាត់បង់ជីវិតក្នុង “សង្រ្គាមដើម្បីបញ្ចប់សង្រ្គាមទាំងអស់” នោះគេត្រូវដើរដង្ហែរជាបួនជួរ កាត់តាមវិមានរំឭកសង្រ្គាម នៅទីក្រុងឡុង ពិធីបុណ្យនេះនឹងត្រូវចំណាយពេលរហូតដល់ប្រាំពីរថ្ងៃ ។ ទិដ្ឋភាពដ៏គួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលនៃពិភពលោកនេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំជញ្ជឹងគិត អំពីការខាតបង់ដ៏ធ្ងន់ធ្ងរនៃសង្គ្រាម ដែលរួមមាន ការខាតបង់ប្រាក់ចំណាយលើសង្រ្គាម ការខូចខាតទ្រព្យសម្បត្តិ និងការរំខានដល់ដំណើរការសេដ្ឋកិច្ច តែទន្ទឹមនឹងនេះ គ្មានការខាតបង់មួយណា ដែលអាចប្រៀបផ្ទឹមនឹងការបាត់បង់ជីវិតមនុស្សឡើយ ។ ពួកទាហាន និងជនស៊ីវិលគឺជាអ្នកបង់ថ្លៃការខូតខាតដ៏ធ្ងន់ធ្ងរទាំងនេះ ដែលមានការកើនឡើង យ៉ាងឆាប់រហ័ស ដោយសេចក្តីទុក្ខសោកនៃអ្នកដែលបានរួចជីវិត ។ ដូចនេះ សង្រ្គាមពិតជានាំឲ្យមានការខាតបង់ខ្លាំងណាស់ ។
ពេល ដែលអ្នកជឿព្រះធ្វើសង្រ្គាមទាស់ប្រឆាំងនឹងគ្នាឯង ការខាតបង់ក៏មានកម្រិតខ្ពស់ផងដែរ ។ សាវ័កយ៉ាកុបបានបង្រៀនថា «ឯសេចក្តីទាស់ទែង និងសេចក្តីឈ្លោះប្រកែក ក្នុងពួកអ្នករាល់គ្នា នោះមកពីណា តើមិនមែនមកពីសេចក្តីសំរើប ដែលច្បាំងក្នុងអវយវៈរបស់អ្នករាល់គ្នាទេអី?» (យ៉ាកុប ៤:១)។ ពេលយើងខំស្វែងរកប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន ជួនកាលយើងបានឈ្លោះប្រកែកគ្នា ដោយមិនបានគិតដល់ការខាតបង់ ដែលកើតមានចំពោះការធ្វើបន្ទាល់របស់យើងដល់លោកិយ និងដល់ទំនាក់ទំនង ដែលយើងមានជាមួយគ្នាទេ ។ ហេតុនេះហើយ បានជាសាវ័កយ៉ាកុបបានលើកទឹកចិត្តយើង នៅក្នុងបទគម្ពីរខាងមុខថា “ រីឯផលនៃសេចក្តីសុចរិត នោះបានព្រោះចុះដោយសេចក្តីមេត្រី សំរាប់ពួកអ្នកដែលរកសេចក្តីមេត្រីនោះឯង(៣:១៨)”។…
សេរីភាពនៅក្នុងការជ្រើសរើស
នៅពេលបានទទួលដំណឹងថា ការប្រកួតកីឡាបាល់ទាល់ អាមេរិកដ៏ធំបំផុត នៅឆ្នាំ ២០១១ នឹងប្រព្រឹត្តទៅ នៅថ្ងៃបុណ្យយ៉ូម គីពួរ(Yum Kippur ថ្ងៃអធិស្ឋានតមធំបំផុតនៃជនជាតិអ៊ីស្រាអែល) សមាគមន៍និស្សិត នៃសកលវិទ្យាល័យរដ្ឋតិចសាស់ក៏បានធ្វើញត្តិ ដើម្បីស្នើរឲ្យមន្ត្រីនៃសកលវិទ្យាល័យ ផ្លាស់ប្តូរកាលបរិច្ឆេទនៃការប្រកួតនោះ ។ ពួកគេបានតវ៉ាថា ការកំណត់កាលបរិច្ឆេទនោះ មានភាពអយុត្តិធម៌ ព្រោះវាបានតម្រូវឲ្យនិស្សិតសាសន៍យូដា ប្រកួតជាមួយក្រុមកីឡារដ្ឋអូក្លា-ហូម៉ា(Oklahoma) នៅថ្ងៃដែលពួកគេត្រូវប្រារព្ធពិធីបុណ្យដ៏សំខាន់ និងបរិសុទ្ធបំផុតប្រចាំឆ្នាំ ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ គេមិនបានផ្លាស់ប្តូរកាលបរិច្ឆេទនោះឡើយ ។ សូម្បីតែនៅក្នុងសង្គម ដែលប្រជាជនមានសិទ្ធិសេរីភាពខាងជំនឿក៏ដោយក៏ជួនកាលអ្នកកាន់ជំនឿសាសនាម្នាក់ៗ ត្រូវជួបការលំបាក់នៅក្នុងការជ្រើសរើសដែរ ។
លោកដានីយ៉ែលបានបង្ហាញអំពីសេចក្តីក្លាហាន នៅក្នុងការស្តាប់បង្គាប់ព្រះ ទោះបីជាគាត់នឹងត្រូវជួបផលវិបាកយ៉ាងណាក៏ដោយ ។ ពេលដែលគូរប្រជែងផ្នែកនយោបាយរបស់គាត់ បានដាក់អន្ទាក់ ដើម្បីលប់បំបាត់គាត់ និងដើម្បីឲ្យខ្លួនអាចឆ្ពោះទៅរកអំណាច(ដានីយ៉ែល ៦:១-៩) នោះគាត់មិនបានឲ្យគេកែប្រែច្បាប់ ឬប្តឹងផ្តល់ថា គេបានរៀបគម្រោងធ្វើបាបគាត់ឡើយ ។ “កាលដានីយ៉ែលបានដឹងថា សំបុត្រនោះបានចុះហត្ថលេខាហើយ នោះលោកក៏ចូលទៅក្នុងផ្ទះរបស់លោក (រីឯបង្អួចនៃបន្ទប់របស់លោក ខាងក្រុងយេរូសាឡិម ក៏នៅចំហ) លោកលុតជង្គង់ចុះអធិស្ឋាន ហើយអរព្រះគុណដល់ព្រះរបស់លោក១ថ្ងៃ៣ដង ដូចជាកាលពីមុន”(ខ.១០)។
លោកដានីយ៉ែលមិនបានដឹងជាមុន ថាព្រះទ្រង់នឹងជួយគាត់ ឲ្យរួចពីសត្វតោឡើយ ប៉ុន្តែ គាត់ មិនបានបារម្ភអំពីការនោះទេ ។ គាត់បានសម្រេចចិត្តថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះ…
គោលនយោបាយដែលហាមមិនឲ្យញញឹម
តាមធម្មតា មុនពេលគេថតរូបឲ្យយើង គេតែងប្រាប់ឲ្យយើងញញឹម ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ នៅក្នុងតំបន់ខ្លះនៃសហរដ្ឋអាមេរិក មានគោលនយោបាយមួយ ដែលហាមមិនឲ្យយើងញញឹម នៅពេលថតរូប សម្រាប់ធ្វើបណ្ណបើកបរ ។ ដោយសារមានអ្នកក្លែងបន្លំអត្តសញ្ញាណ នោះក្រសួងគ្រប់គ្រងយាន្តជំនិះនៅរដ្ឋទាំងនោះ បានខិតខំត្រួតពិនិត្យមើលរូបថតថ្មីៗ ដែលគេបានថត ដើម្បីកុំឲ្យមានរូបថតណាមួយ ដែលមានភិនភាគដូច រូបថតដែលមានក្នុងប្រព័ន្ធស្រាប់ឡើយ ។ បើមាននរណាម្នាក់បានបំពេញឈ្មោះក្លែងក្លាយ ក្នុងរូបថតណាមួយ នោះម៉ាស៊ីនត្រួតពិនិត្យនឹងបន្លឺសម្លេង ឲ្យអ្នកប្រតិបត្តិការណ៍បានដឹង ។ ចាប់ពីឆ្នាំ ១៩៩៩ ដល់ឆ្នាំ ២០០៩ នៅសហរដ្ឋអាមេរិក មានរដ្ឋមួយ បានឃាត់ខ្លួន មនុស្ស៦០០០នាក់ ដែលព្យាយាមធ្វើប័ណ្ណបើកបរក្លែងក្លាយ។ តើហេតុអ្វីបានជាគេហាមមិនឲ្យញញឹម? នោះគឺដោយសារបច្ចេកវិទ្យាមួយនេះ អាចមើលស្គាល់មុខមនុស្សក្នុងរូបថត បានងាយស្រួលជាង បើសិនជាអ្នកនោះធ្វើទឹកមុខធម្មតា ។
ព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀនអំពីវិធីសាស្រ្តដ៏ល្អមួយ ដើម្បីសំគាល់មើលគ្រីស្ទបរិស័ទ ។ ទ្រង់បានបង្រៀនពួកសិស្សថា “គេនឹងដឹងថា អ្នករាល់គ្នាជាសិស្សរបស់ខ្ញុំ ដោយសារសេចក្តីនេះឯង គឺដោយអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្តីស្រឡាញ់ដល់គ្នាទៅវិញទៅមក”(យ៉ូហាន ១៣:៣៥)។ យើងអាចបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ដល់បងប្អូនរួមជំនឿ ដោយបំពេញសេចក្តីត្រូវការជាច្រើន ដែលពួកគេមាន ដូចជា ផ្ញើសំបុត្រលើកទឹកចិត្ត ទៅសួរសុខទុក្ខ ឲ្យអាហារ ស្តីបន្ទោសដោយស្រទន់ អធិស្ឋានឲ្យ អានបទគម្ពីរមួយខ ស្តាប់ដោយយកចិត្តទុកដាក់ ។ល។…