ការអស់កម្លាំងរលីង
កាលខ្ញុំនៅជាក្មេងជំទង់ ខ្ញុំបានទៅបរបាញ់សត្វ និងស្ទូចត្រី ជាមួយឪពុករបស់ខ្ញុំជាច្រើនលើក ។ ភាគច្រើននៃដំណើរទាំងនោះ បានក្លាយជាអនុស្សាវរីយ៍ដ៏សប្បាយរីករាយ ប៉ុន្តែ មានដំណើរទៅស្ទូចត្រីមួយលើក ដែលស្ទើរតែបណ្តាលឲ្យយើងជួបមហន្តរាយ ។ យើងបានបើកឡានឡើងទៅលើជួរភ្នំខ្ពស់ៗ យើងបានបោះតង់ ក្នុងតំបន់ដាច់ស្រយ៉ាលមួយ ។ បន្ទាប់មក យើងក៏បានដើរចុះយ៉ាងលំបាក ទៅកាន់ទឹកអូរមួយ ដើម្បីស្ទូចត្រី ។ បន្ទាប់ពីយើងបានស្ទូចត្រីពេញមួយថ្ងៃ នៅក្រោមកំដៅថ្ងៃហើយ យើងក៏ត្រូវដល់ពេលត្រឡប់ទៅកាន់តង់យើងវិញ ។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពេលដែលយើងហៀបនឹងធ្វើដំណើរឡើងមកវិញ ទឹកមុខរបស់ឪពុកខ្ញុំក៏ស្រាប់តែចាប់ផ្តើម មានសភាពស្លេកស្លាំង ។ គាត់បានវិលមុខ ហើយមានដំណើរចង់ក្អួតផង ។ គាត់ស្ទើរតែអស់កម្លាំងទាំងស្រុងតែម្តង ។
ខ្ញុំបានព្យាយាមតាំងស្មារតីកុំឲ្យតក់ស្លត់ ហើយខ្ញុំក៏បានឲ្យគាត់អង្គុយចុះ ហើយពិសារទឹក ។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏បានអធិស្ឋានឮៗ ដើម្បីសូមឲ្យព្រះជួយ ។ ការអធិស្ឋាន ការសម្រាក និងការទទួលទានអាហារ បានជួយឲ្យគាត់មានភាពល្អប្រសើរឡើងវិញ ហើយយើងក៏ធ្វើដំណើរយឺតៗ ឡើងទៅលើភ្នំ វិញ ។ គាត់បានតោងខ្សែក្រវ៉ាត់ដ៏ធូរបស់ខ្ញុំ ពេលដែលខ្ញុំកំពុងឡើងទៅលើ ដើម្បីនាំគាត់ទៅកាន់កន្លែងបោះតង់វិញ ។
ជួនកាល យើងមានអារម្មណ៍ថា យើងកំពុងជាប់នៅក្នុងជ្រលងភ្នំ ដោយគ្មានក្តីសង្ឃឹម និងគ្មានកម្លាំងដើម្បីបន្តដំណើរទៅមុខទៀត ។…
ព្រះដែលគេបានភ្លេច
ក្នុងគោលជំនឿនៃពួកសាវ័ក មានសេចក្តីចែងមកថា “ខ្ញុំជឿលើព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ”។ លោកចេ ប៊ី ភីលីព(J.B.Philip) បានមានប្រសាសន៍ថា “ពេលណាយើងថ្លែងដូចនេះ នោះគឺមានន័យថា យើងជឿថា ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធទ្រង់ជាព្រះដ៏រស់ដែលទ្រង់អាច និងសព្វព្រះទ័យនឹងយាងចូលគង់ក្នុងជីវិតមនុស្សម្នាក់ៗ ដោយផ្ទាល់ៗខ្លួន ហើយបំផ្លាស់បំប្រែជីវិតពួកគេ”។
ជួនកាលយើងភ្លេចថា ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ទ្រង់មិនមែនជាអំណាច ដែលគ្មានលក្ខណៈជាអង្គបុគ្គលនោះទេ ។ ព្រះគម្ពីរបានពិពណ៌នាថា ទ្រង់ជាព្រះ ។ ទ្រង់មានលក្ខណៈសម្បត្តិគ្រប់យ៉ាងរបស់ព្រះ ពោលគឺទ្រង់មានវត្តមាននៅគ្រប់ទីកន្លែង(ទំនុកតម្កើង ១៣៩:៧-៨) ទ្រង់ជ្រាបអំពីគ្រប់ការទាំងអស់(១កូរិន-ថូស ២:១០-១១) ហើយទ្រង់មានគ្រប់អំណាចចេស្តា(លូកា ១:៣៥)។ ទ្រង់ក៏ធ្វើការ ដែលមានតែព្រះប៉ុណ្ណោះ ដែលអាចធ្វើបាន ដូចជា ការបង្កើត(លោកុប្បត្តិ ១:២) និងប្រទានជីវិត(រ៉ូម ៨:២)។ ទ្រង់មានភាពស្មើគ្នានឹងព្រះពីរអង្គទៀត នៃព្រះត្រៃឯក គឺព្រះវរបិតា និងព្រះរាជបុត្រា ។
ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធជាអង្គ ដែលមានទំនាក់ទំនងផ្ទាល់ជាមួយយើង ព្រោះទ្រង់ព្រួយព្រះទ័យ ពេលយើងធ្វើអំពើបាប(អេភេសូរ ៤:៣០) ទ្រង់បង្រៀនយើង(១កូរិនថូស ២:១៣) អធិស្ឋានឲ្យយើង(រ៉ូម ៨:២៦) នាំផ្លូវយើង(យ៉ូហាន ១៦:១៣) ប្រទានឲ្យយើងមានអំណោយទានខាងវិញ្ញាណ(១កូរិនថូស ១២:១១) ហើយទ្រង់ជាអ្នកធានា អំពីសេចក្តីសង្រ្គោះរបស់យើង(រ៉ូម ៨:១៦)។
ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធទ្រង់គង់នៅក្នុងយើង បើសិនជាយើងបានទទួលការអត់ទោសបាប…
ការអរសប្បាយ ដោយសារការនឹកចាំ
ខ្ញុំមានមិត្តភ័ក្រម្នាក់ ដែលបានរាប់អានគ្នា ជាយូរមកហើយ ។ ក្នុងអំឡុងពេលនៃពិធីបុណ្យខួបកំណើតគម្រប់អាយុ៩០ឆ្នាំរបស់គាត់ គាត់បានពិពណ៌នាថា “ថ្ងៃបុណ្យខួបកំណើតរបស់ខ្ញុំ គឺជាពេល…ដែលខ្ញុំត្រូវធ្វើការឆ្លុះបញ្ចាំងបន្តិច ដោយក្រឡេចមកមើលកញ្ចក់ ដើម្បីបញ្ចាំងមើលជីវិតរបស់ខ្ញុំ ហើយដោយចំណា-យពេលជាច្រើនម៉ោង ក្នុង“ការនឹកចាំពីព្រះគុណព្រះ”។ យើងងាយនឹងលែងនឹកចាំអំពីផ្លូវទាំងអស់ ដែលព្រះអម្ចាស់ទ្រង់បាននាំយើង! ដូចដែលមានសេចក្តីចែងថា “កុំឲ្យភ្លេចបណ្តាព្រះគុណណាមួយរបស់ទ្រង់ឡើយ”(ទំនុកតម្កើង ១០៣:២)។
គាត់គឺជាប្រភេទមនុស្សដែលខ្ញុំបានស្គាល់ និងបានកោតសរសើរអស់ជាង៥០ឆ្នាំមកហើយ ។ ក្នុងសំបុត្ររបស់គាត់ គាត់មិនបាននិយាយអំពីការខកចិត្តទេ ផ្ទុយទៅវិញ ពាក្យពេចន៍របស់គាត់ គឺមានពេញទៅដោយការអរព្រះគុណ និងសរសើរតម្កើងព្រះ ។
ជាបឋម គាត់បានរំឭកអំពីសេចក្តីមេត្តារបស់ព្រះអម្ចាស់ ដែលបានប្រទានឲ្យគាត់មានសុខភាពល្អ ឲ្យភរិយានិងកូនៗរបស់គាត់មានអំណរ ឲ្យការងាររបស់គាត់មានជោគជ័យ និងអំណរ ឲ្យមិត្តភាពរបស់គាត់កាន់តែល្អប្រសើរឡើង ហើយឲ្យគាត់មានឱកាសបម្រើទ្រង់ ។ គាត់បានចាត់ទុកការទាំងអស់នោះ ជាអំណោយពីព្រះ ដែលគាត់មិនសមនឹងទទួល តែគាត់បានទទួល ដោយសារព្រះគុណទ្រង់ ។
បន្ទាប់មក គាត់រំឭកអំពីសេចក្តីមេត្តាខាងវិញ្ញាណរបស់ព្រះ ដែលគាត់បានទទួលតាមរយៈឥទ្ធិពលនៃឪពុកម្តាយរបស់គាត់ដែលជាគ្រីស្ទបរិស័ទ្ទ និងការបានពិសោធនឹងការអត់ទោសបាបរបស់ព្រះ ពេលគាត់បានទទួលជឿទ្រង់ ក្នុងវ័យជំទង់ ។ គាត់បានសរសេរសេចក្តីបញ្ចប់នៃសំបុត្ររបស់គាត់ ដោយលើកឡើងអំពីការលើកទឹកចិត្ត ដែលគាត់បានទទួលពីពួកជំនុំ សាលារៀន និងក្រុមបុរសគ្រីស្ទបរិស័ទ្ទ ដែលបានអធិស្ឋានឲ្យគ្នាទៅវិញទៅមក ។
សរុបមក គាត់បានបង្ហាញនូវសេចក្តីអំណរដែលទទួលបានពីការនឹកចាំ ដែលជាគំរូដែលយើងគួរយកតាម ។…
ការខាតបង់នៃជម្លោះ
ក្នុងខ្សែវីដេអូឯកសារ ស្តីអំពីសង្រ្គាមលោកលើកទី១ អ្នកពិពណ៌នា បានមានប្រសាសន៍ថា បើសិនជាគេត្រូវដង្ហែរ សពជនជាតិអង់គ្លេស ដែលបានបាត់បង់ជីវិតក្នុង “សង្រ្គាមដើម្បីបញ្ចប់សង្រ្គាមទាំងអស់” នោះគេត្រូវដើរដង្ហែរជាបួនជួរ កាត់តាមវិមានរំឭកសង្រ្គាម នៅទីក្រុងឡុង ពិធីបុណ្យនេះនឹងត្រូវចំណាយពេលរហូតដល់ប្រាំពីរថ្ងៃ ។ ទិដ្ឋភាពដ៏គួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលនៃពិភពលោកនេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំជញ្ជឹងគិត អំពីការខាតបង់ដ៏ធ្ងន់ធ្ងរនៃសង្គ្រាម ដែលរួមមាន ការខាតបង់ប្រាក់ចំណាយលើសង្រ្គាម ការខូចខាតទ្រព្យសម្បត្តិ និងការរំខានដល់ដំណើរការសេដ្ឋកិច្ច តែទន្ទឹមនឹងនេះ គ្មានការខាតបង់មួយណា ដែលអាចប្រៀបផ្ទឹមនឹងការបាត់បង់ជីវិតមនុស្សឡើយ ។ ពួកទាហាន និងជនស៊ីវិលគឺជាអ្នកបង់ថ្លៃការខូតខាតដ៏ធ្ងន់ធ្ងរទាំងនេះ ដែលមានការកើនឡើង យ៉ាងឆាប់រហ័ស ដោយសេចក្តីទុក្ខសោកនៃអ្នកដែលបានរួចជីវិត ។ ដូចនេះ សង្រ្គាមពិតជានាំឲ្យមានការខាតបង់ខ្លាំងណាស់ ។
ពេល ដែលអ្នកជឿព្រះធ្វើសង្រ្គាមទាស់ប្រឆាំងនឹងគ្នាឯង ការខាតបង់ក៏មានកម្រិតខ្ពស់ផងដែរ ។ សាវ័កយ៉ាកុបបានបង្រៀនថា «ឯសេចក្តីទាស់ទែង និងសេចក្តីឈ្លោះប្រកែក ក្នុងពួកអ្នករាល់គ្នា នោះមកពីណា តើមិនមែនមកពីសេចក្តីសំរើប ដែលច្បាំងក្នុងអវយវៈរបស់អ្នករាល់គ្នាទេអី?» (យ៉ាកុប ៤:១)។ ពេលយើងខំស្វែងរកប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន ជួនកាលយើងបានឈ្លោះប្រកែកគ្នា ដោយមិនបានគិតដល់ការខាតបង់ ដែលកើតមានចំពោះការធ្វើបន្ទាល់របស់យើងដល់លោកិយ និងដល់ទំនាក់ទំនង ដែលយើងមានជាមួយគ្នាទេ ។ ហេតុនេះហើយ បានជាសាវ័កយ៉ាកុបបានលើកទឹកចិត្តយើង នៅក្នុងបទគម្ពីរខាងមុខថា “ រីឯផលនៃសេចក្តីសុចរិត នោះបានព្រោះចុះដោយសេចក្តីមេត្រី សំរាប់ពួកអ្នកដែលរកសេចក្តីមេត្រីនោះឯង(៣:១៨)”។…
សេរីភាពនៅក្នុងការជ្រើសរើស
នៅពេលបានទទួលដំណឹងថា ការប្រកួតកីឡាបាល់ទាល់ អាមេរិកដ៏ធំបំផុត នៅឆ្នាំ ២០១១ នឹងប្រព្រឹត្តទៅ នៅថ្ងៃបុណ្យយ៉ូម គីពួរ(Yum Kippur ថ្ងៃអធិស្ឋានតមធំបំផុតនៃជនជាតិអ៊ីស្រាអែល) សមាគមន៍និស្សិត នៃសកលវិទ្យាល័យរដ្ឋតិចសាស់ក៏បានធ្វើញត្តិ ដើម្បីស្នើរឲ្យមន្ត្រីនៃសកលវិទ្យាល័យ ផ្លាស់ប្តូរកាលបរិច្ឆេទនៃការប្រកួតនោះ ។ ពួកគេបានតវ៉ាថា ការកំណត់កាលបរិច្ឆេទនោះ មានភាពអយុត្តិធម៌ ព្រោះវាបានតម្រូវឲ្យនិស្សិតសាសន៍យូដា ប្រកួតជាមួយក្រុមកីឡារដ្ឋអូក្លា-ហូម៉ា(Oklahoma) នៅថ្ងៃដែលពួកគេត្រូវប្រារព្ធពិធីបុណ្យដ៏សំខាន់ និងបរិសុទ្ធបំផុតប្រចាំឆ្នាំ ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ គេមិនបានផ្លាស់ប្តូរកាលបរិច្ឆេទនោះឡើយ ។ សូម្បីតែនៅក្នុងសង្គម ដែលប្រជាជនមានសិទ្ធិសេរីភាពខាងជំនឿក៏ដោយក៏ជួនកាលអ្នកកាន់ជំនឿសាសនាម្នាក់ៗ ត្រូវជួបការលំបាក់នៅក្នុងការជ្រើសរើសដែរ ។
លោកដានីយ៉ែលបានបង្ហាញអំពីសេចក្តីក្លាហាន នៅក្នុងការស្តាប់បង្គាប់ព្រះ ទោះបីជាគាត់នឹងត្រូវជួបផលវិបាកយ៉ាងណាក៏ដោយ ។ ពេលដែលគូរប្រជែងផ្នែកនយោបាយរបស់គាត់ បានដាក់អន្ទាក់ ដើម្បីលប់បំបាត់គាត់ និងដើម្បីឲ្យខ្លួនអាចឆ្ពោះទៅរកអំណាច(ដានីយ៉ែល ៦:១-៩) នោះគាត់មិនបានឲ្យគេកែប្រែច្បាប់ ឬប្តឹងផ្តល់ថា គេបានរៀបគម្រោងធ្វើបាបគាត់ឡើយ ។ “កាលដានីយ៉ែលបានដឹងថា សំបុត្រនោះបានចុះហត្ថលេខាហើយ នោះលោកក៏ចូលទៅក្នុងផ្ទះរបស់លោក (រីឯបង្អួចនៃបន្ទប់របស់លោក ខាងក្រុងយេរូសាឡិម ក៏នៅចំហ) លោកលុតជង្គង់ចុះអធិស្ឋាន ហើយអរព្រះគុណដល់ព្រះរបស់លោក១ថ្ងៃ៣ដង ដូចជាកាលពីមុន”(ខ.១០)។
លោកដានីយ៉ែលមិនបានដឹងជាមុន ថាព្រះទ្រង់នឹងជួយគាត់ ឲ្យរួចពីសត្វតោឡើយ ប៉ុន្តែ គាត់ មិនបានបារម្ភអំពីការនោះទេ ។ គាត់បានសម្រេចចិត្តថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះ…
គោលនយោបាយដែលហាមមិនឲ្យញញឹម
តាមធម្មតា មុនពេលគេថតរូបឲ្យយើង គេតែងប្រាប់ឲ្យយើងញញឹម ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ នៅក្នុងតំបន់ខ្លះនៃសហរដ្ឋអាមេរិក មានគោលនយោបាយមួយ ដែលហាមមិនឲ្យយើងញញឹម នៅពេលថតរូប សម្រាប់ធ្វើបណ្ណបើកបរ ។ ដោយសារមានអ្នកក្លែងបន្លំអត្តសញ្ញាណ នោះក្រសួងគ្រប់គ្រងយាន្តជំនិះនៅរដ្ឋទាំងនោះ បានខិតខំត្រួតពិនិត្យមើលរូបថតថ្មីៗ ដែលគេបានថត ដើម្បីកុំឲ្យមានរូបថតណាមួយ ដែលមានភិនភាគដូច រូបថតដែលមានក្នុងប្រព័ន្ធស្រាប់ឡើយ ។ បើមាននរណាម្នាក់បានបំពេញឈ្មោះក្លែងក្លាយ ក្នុងរូបថតណាមួយ នោះម៉ាស៊ីនត្រួតពិនិត្យនឹងបន្លឺសម្លេង ឲ្យអ្នកប្រតិបត្តិការណ៍បានដឹង ។ ចាប់ពីឆ្នាំ ១៩៩៩ ដល់ឆ្នាំ ២០០៩ នៅសហរដ្ឋអាមេរិក មានរដ្ឋមួយ បានឃាត់ខ្លួន មនុស្ស៦០០០នាក់ ដែលព្យាយាមធ្វើប័ណ្ណបើកបរក្លែងក្លាយ។ តើហេតុអ្វីបានជាគេហាមមិនឲ្យញញឹម? នោះគឺដោយសារបច្ចេកវិទ្យាមួយនេះ អាចមើលស្គាល់មុខមនុស្សក្នុងរូបថត បានងាយស្រួលជាង បើសិនជាអ្នកនោះធ្វើទឹកមុខធម្មតា ។
ព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀនអំពីវិធីសាស្រ្តដ៏ល្អមួយ ដើម្បីសំគាល់មើលគ្រីស្ទបរិស័ទ ។ ទ្រង់បានបង្រៀនពួកសិស្សថា “គេនឹងដឹងថា អ្នករាល់គ្នាជាសិស្សរបស់ខ្ញុំ ដោយសារសេចក្តីនេះឯង គឺដោយអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្តីស្រឡាញ់ដល់គ្នាទៅវិញទៅមក”(យ៉ូហាន ១៣:៣៥)។ យើងអាចបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ដល់បងប្អូនរួមជំនឿ ដោយបំពេញសេចក្តីត្រូវការជាច្រើន ដែលពួកគេមាន ដូចជា ផ្ញើសំបុត្រលើកទឹកចិត្ត ទៅសួរសុខទុក្ខ ឲ្យអាហារ ស្តីបន្ទោសដោយស្រទន់ អធិស្ឋានឲ្យ អានបទគម្ពីរមួយខ ស្តាប់ដោយយកចិត្តទុកដាក់ ។ល។…
ចូរឲ្យពន្លឺអ្នកចែងចាំងឡើង!
ខ្ញុំមានអារម្មណ៍នឿយណាយ នៅពេលដែលខ្ញុំមិនឃើញគេ មកជួសជុលបង្គោលភ្លើង តាមផ្លូវមុខផ្ទះខ្ញុំ ទោះបីជាខ្ញុំបានព្យាយាមទូរស័ព្ទម្តងហើយម្តងទៀតក៏ដោយ ។ បង្គោលភ្លើងទាំងនោះ មានភាពចាំបាច់ណាស់សម្រាប់ការបំភ្លឺផ្លូវ ពេលងងឹត ដូចនេះ បង្គោលភ្លើងនីមួយៗចាំបាច់ត្រូវមានដំណើរការ ។ ខ្ញុំបារម្ភថា បើនៅតែងងឹតដូចនេះទៀត ខ្ញុំប្រហែលជាអាចបើកបរប៉ះក្មេងៗ ដែលដើរទៅសាលារៀន ពេលខ្ញុំបើកឡានចេញពីផ្ទះ នៅពេលព្រលឹមស្រាងៗជាមិនខានទេ ។
ព្រះគម្ពីរបានចែងជាច្រើនដង អំពីពន្លឺ ។ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់បានមានបន្ទូលថា ទ្រង់ជាពន្លឺនៃលោកិយ(យ៉ូហាន៩:៥)។ មានសេចក្តីបង្រៀនឲ្យយើង “ពាក់គ្រឿងសឹកនៃពន្លឺ” ដោយប្រដាប់ខ្លួន ដោយព្រះអម្ចាស់(រ៉ូម ១៣:១២-១៤)។ បទគម្ពីរម៉ាថាយ ៥:១៦ បានបង្រៀនថា យើងត្រូវ “ឲ្យពន្លឺរបស់យើង បានភ្លឺនៅមុខមនុស្សលោកយ៉ាងនោះដែរ ដើម្បីឲ្យគេឃើញការល្អ ដែលយើងប្រព្រឹត្ត រួចសរសើរតម្កើង ដល់ព្រះវរបិតានៃយើងដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌”។
ពន្លឺដែលមិនចែងចាំង គឺលែងមានប្រយោជន៍ទៀតហើយ ។ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលថា គ្មានអ្នកណាអុជចង្កៀង យកទៅដាក់ក្រោមថាំងដែរ គេតែងដាក់លើជើងចង្កៀងវិញ នោះទើបភ្លឺដល់អ្នកដែលនៅក្នុងផ្ទះទាំងអស់គ្នា(ម៉ាថាយ ៥:១៥)។ ការប្រព្រឹត្តរបស់យើង(គឺពន្លឺរបស់យើង) គួរតែនាំមនុស្ស ឲ្យស្គាល់ព្រះមួយអង្គ ដែលទ្រង់ជាពន្លឺ ។ កាលពីដើម យើងមិនមានពន្លឺនៅក្នុងខ្លួនយើងទេ តែឥឡូវនេះយើងត្រូវបញ្ចេញពន្លឺ នៃព្រះគ្រីស្ទ ដើម្បីឲ្យគេស្គាល់ទ្រង់(អេភេសូរ ៥:៨)។
ព្រះទ្រង់បានដាក់យើងនៅក្នុងបរិស្ឋានដ៏ជាក់លាក់ណាមួយ…
ទីតាំង ទីតាំង ទីតាំង
សព្វថ្ងៃនេះ ការទិញ និងការលក់អចលនទ្រព្យ គឺជាមុខជំនួញដ៏ពិបាក ដែលទៀមទាឲ្យមានការយល់ដឹង និងប្រុងប្រយ័ត្ន ។ តម្លៃផ្ទះបានធ្លាក់ចុះ ក្នុងល្បឿនដ៏គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ ហើយបើសិនជាអ្នកចង់លក់អចលនទ្រព្យ នោះអ្នកនឹងជួបការលំបាកកាន់តែខ្លាំង ។ ដូចនេះ នៅក្នុងទីផ្សាអចលនទ្រព្យ យើងនៅតែចាំបាច់ត្រូវរំឭកខ្លួនឯង អំពីពាក្យចាស់មួយដែលពោលថា “នៅក្នុងការលក់ដូរអចលនទ្រព្យ យើងចាំបាច់ត្រូវដឹងអំពីចំណុចសំខាន់បំផុតបីយ៉ាងគឺ ទីតាំង ទីតាំង និងទីតាំង”។
ក្នុងការរស់នៅថ្វាយព្រះយេស៊ូវ យើងក៏ចាំបាច់ត្រូវដឹងអំពីទីតាំងផងដែរ ។ ការដឹងអំពីទីតាំងខាងវិញ្ញាណរបស់យើង គឺពិតជាសំខាន់ណាស់ បើសិនជាយើងត្រូវមានជ័យជម្នះ នៅក្នុងការធ្វើដំណើរ កាត់តាមទឹកដីដែលមានតម្លៃថោកក្រៃលែង នៅក្នុងលោកិយនេះ ។ សាវ័កប៉ុលបានរំឭកយើងថា យើងមានទីតាំងថ្មីមួយ នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ បន្ទាប់ពីយើងត្រូវបានប្រោសឲ្យរួចពី “អំណាចនៃសេចក្តីងងឹត ហើយផ្លាស់យើងមកក្នុងនគររបស់ព្រះរាជបុត្រាស្ងួនភ្ងានៃទ្រង់”(កូល៉ុស ១:១៣)។ ការដឹងថា យើងបានផ្លាស់ប្តូរទីតាំងខាងវិញ្ញាណ ចូលក្នុងនគរនៃព្រះយេស៊ូវ ដោយព្រះគុណទ្រង់ គឺពិតជាមានអត្ថប្រយោជន៍ណាស់ ។ សព្វថ្ងៃនេះ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់គ្រងរាជ្យជាស្តេច នៅក្នុងចិត្ត និងគំនិតយើង ហើយយើងគឺជារាស្រ្តរបស់ទ្រង់ ដែលបានដឹងគុណទ្រង់ ។ យើងត្រូវធ្វើតាមបំណងព្រះទ័យទ្រង់ និងប្រព្រឹត្តតាមផ្លូវរបស់ទ្រង់ ។ ហើយយើងត្រូវធ្វើការសម្រេចចិត្តថា យើងនឹងស្មោះត្រង់ចំពោះទ្រង់ ។
ទ្រង់បានប្រោសឲ្យយើងរួចពីសេចក្តីងងឹតហើយ ដូចនេះ ពេលដែលសេចក្តីល្បួង…
តើគ្មានអ្នកមានអំណាចត្រួតពិនិត្យអ្នកឬ?
ពេលដែលកំពុងទឹក នៅក្រោយផ្ទះខ្ញុំ មានការបាក់ស្រុត ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ខ្ញុំមិនអាចជួសជុលវាដោយខ្លួនឯងបានទេ ។ ដូចនេះ ខ្ញុំក៏បានឲ្យគេមកធ្វើការវាយតម្លៃ ហើយបានឲ្យជាង ម្នាក់ មកសាងសង់កំពុងទឹកថ្មីមួយឲ្យខ្ញុំ ។
ពេលដែលការសាងសង់រួចរាល់ហើយ ខ្ញុំក៏បានពិនិត្យមើលកំពង់ទឹកថ្មីនោះ យ៉ាងម៉ដ្ឋចត់ ហើយក៏បានកត់សំគាល់ឃើញមានបញ្ហាមួយចំនួន។ ដើម្បីស្វែងរកការប្រឹក្សាយោបល ជាបន្ថែម ខ្ញុំក៏បានទូរស័ព្ទទៅមន្ត្រីត្រួតពិនិត្យសំណង់ប្រចាំតំបន់ ហើយខ្ញុំក៏បានជួបរឿងដ៏គួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើល ។ ជាងម្នាក់នោះ មិនមានបណ្ណអនុញ្ញាតិឲ្យសាងសង់ឡើយ ។ ដោយសារគាត់បាន ធ្វើការសាងសង់ ដោយមិនបានឆ្លងកាត់ការត្រួតពិនិត្យរបស់រដ្ឋ នោះគាត់បានបំពានច្បាប់សាងសង់ជាច្រើនចំណុច ។
ហេតុការណ៍នេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចំា អំពីសេចក្តីពិតដ៏សំខាន់មួយ(ក្រៅពីការសុំឲ្យគាត់បង្ហាញបណ្ណអនុញ្ញាតិ មុនពេលសាងសង់)គឺ ជាញឹកញាប់ បើសិនជាយើងមិនមានការទទួលខុសត្រូវចំពោះអំណាចដែលគ្រប់គ្រងលើយើងទេ នោះយើងមិនអាចធ្វើអ្វីមួយឲ្យអស់ពីចិត្តបានឡើយ ។
ក្នុងព្រះគម្ពីរ យើងឃើញថា គោលការណ៍នេះត្រូវបានបកស្រាយ នៅក្នុងរឿងប្រៀបប្រដូចពីរ ក្នុងចំណោមរឿងប្រៀបប្រដូចរបស់ព្រះយេស៊ូវ(ម៉ាថាយ ២៤:៤៥-៥១ ២៥:១៤-៣០)។ ក្នុងករណីទាំងពីរ យ៉ាងហោចណាស់ មានអ្នកបម្រើម្នាក់បានធ្វើខុស នៅពេលចៅហ្វាយរបស់ខ្លួនមិនបាននៅពិនិត្យមើលការងាររបស់គាត់ ។ ប៉ុន្តែ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរសុភាសិត ជំពូក៦ មានអ្នកបម្រើមួយប្រភេទទៀត ដែលមិនបានប្រព្រឹត្តដូចគាត់ទេ ។ យើងឃើញថា សត្វស្រម៉ោចគឺជាសត្វគំរូ ដែលធ្វើកិច្ចការរបស់ខ្លួនបានយ៉ាងប្រសើរ ទោះបីជាវាមិនឃើញមាននរណានៅត្រួតពីលើវាក៏ដោយ ។
ចុះចំណែកយើងវិញ?…
ការប្រោសឲ្យជាពីស្ថានសួគ៌
លោកថូម៉ាស មួរ(Thomas Moore ឆ្នាំ ១៧៧៩ ដល់ ១៨៥២) គឺជាអ្នកនិពន្ធបទចម្រៀង ជាអ្នកចម្រៀង និងជាអ្នកនិពន្ធកំណាព្យជនជាតិអៀរឡង់ ។ ភាពប៉ិនប្រសប់របស់គាត់បាននាំឲ្យមានក្តីអំណរ ដល់មនុស្សជាច្រើន ដែលបានឃើញគាត់សម្តែង ឬឃើញគាត់ច្រៀងតាមបទភ្លេងរបស់គាត់ ។ ប៉ុន្តែ ជីវិតរបស់គាត់ត្រូវបានញុំាញី ដោយការឈឺចាប់ ក្នុងចិត្តម្តងហើយម្តងទៀត ដោយសារបញ្ហាជាច្រើន ដែលរួមមានការស្លាប់របស់កូនទាំងប្រាំនាក់របស់គាត់ផងដែរ ។ ស្នាមរបួសដែលគាត់មានក្នុងចិត្តនេះ បានធ្វើឲ្យពាក្យពេចន៍របស់គាត់ទាំងប៉ុន្មាន កាន់តែមានន័យថែមទៀត គឺដូចដែលគាត់បានសរសេរថា “សូមថ្វាយចិត្តដែលមានរបួសនោះ សូមរៀបរាប់អំពីសេចក្តីទុក្ខរបស់អ្នកចុះ ក្នុងលោកនេះ គ្មានការឈឺចាប់ណា ដែលព្រះមិនអាចប្រោសឲ្យជាឡើយ”។ ពាក្យនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំប៉ះពាល់ចិត្ត ហើយបានរំឭកឲ្យខ្ញុំដឹងថា ការជួបព្រះ ដោយការអធិស្ឋាន អាចនាំមកនូវការប្រោសឲ្យជាដល់វិញ្ញាណដែលឈឺចាប់ ។
សាវ័កប៉ុលបានដឹងអំពីរបៀប ដែលព្រះវរបិតានៃយើង ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ទ្រង់អាចប្រទានភាពធូរស្បើយដល់ចិត្តដែលឈឺចាប់ ។ គឺដូចដែលគាត់បានសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅពួកជំនុំនៅក្រុងកូរិនថូសថា “សូមសរសើរដល់ព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតានៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាអម្ចាស់នៃយើងរាល់គ្នា គឺជាព្រះវរបិតាដ៏មានសេចក្តីមេត្តាករុណា ជាព្រះដ៏កំសាន្តចិត្តគ្រប់ជំពូក ដែលទ្រង់កំសាន្តចិត្តយើងរាល់គ្នា ក្នុងគ្រប់ទាំងសេចក្តីវេទនា”(២កូរិនថូស ១:៣-៤)។ ជួនកាល យើងមានការវីវក់នឹងទុក្ខព្រួយយ៉ាងខ្លាំង បានជាយើងញែកខ្លួនយើងចេញពីព្រះ ដែលអាចផ្តល់ឲ្យយើងនូវការកម្សាន្តចិត្ត ។ យើងចាំបាច់ត្រូវចាំថា យើងអាចទទួលការកម្សាន្តចិត្ត និងការប្រោសឲ្យជា តាមរយៈការអធិស្ឋាន…