ជីវិតដែលពេញបរិបូរ
ក្នុងអំឡុងពេលនៃការអបអរសាទរការចូលឆ្នាំចិន គេតែងមានទំនៀមទម្លាប់ប្រើពាក្យដ៏ជាក់លាក់ នៅក្នុងការបោះពុម្ភអក្សរ និងការសន្ទនាគ្នា។ ដូចជាពាក្យ “ពេញ” ជាដើម ដែលមានន័យថា “បរិបូរ” ហើយគេប្រើពាក្យនេះ ដើម្បីជូនពរអ្នកណាម្នាក់ ឲ្យមានភាពសម្បូរសប្បាយផ្នែក សម្ភារៈ នៅក្នុងឆ្នាំថ្មី។
មុនពេលដែលពួកកូនចៅអ៊ីស្រាអែលចូលទឹកដីសន្យា លោកម៉ូសេបានប្រាប់ពួកគេអំពីភោគទ្រព្យ និងភាពសម្បូរសប្បាយ ដែលពួកគេនឹងមានក្នុងទឹកដីនោះ(ចោទិយកថា ៨:៧-៩)។ ពួកគេនឹងមានអ្វីដែលត្រូវការ ហើយមានលើសពីតម្រូវការទៀតផង។ ប៉ុន្តែ គាត់បានដាស់តឿនពួកគេ អំពីគ្រោះថ្នាក់ ដែលបណ្តាលមកពីការភ្លេចថា ព្រះដែលបាននាំពួកគេចេញពីនគរអេស៊ីព្ទ ហើយការពារពួកគេនៅតាមផ្លូវ ទ្រង់ជាអ្នកប្រទានពរឲ្យពួកគេមានជាបរិបូរ(ខ.១១)។ ដូចនេះ លោកម៉ូសេបានបង្គាប់ពួកគេថា “ត្រូវឲ្យនឹកពីព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះនៃឯងវិញ ដ្បិតគឺទ្រង់ហើយ ដែលប្រទានឲ្យឯងមានឥទ្ធិឫទ្ធិ ឲ្យបានទ្រព្យសម្បត្តិ”(ខ.១៨)។
ជាការពិតណាស់ “ទ្រព្យសម្បត្តិ” គឺមិនសំដៅទៅលើតែសម្ភារៈប៉ុណ្ណោះទេ។ អ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលអ្នកមាន គឺសុទ្ធតែមកពីព្រះ។ ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានប្រាប់ពួកសិស្សទ្រង់ថា “ខ្ញុំបានមក ដើម្បីឲ្យវារាល់គ្នាមានជីវិត ហើយឲ្យមានជីវិតនោះពេញបរិបូរផង”(យ៉ូហាន ១០:១០)។
យើងក៏ប្រហែលជាបានព្យាយាមបំភ្លេចថា ព្រះអម្ចាស់ជាអ្នកដែលបានប្រទានពរយើង ហើយបំពេញសេចក្តីត្រូវការរបស់យើង។ ជីវិតរបស់យើងនឹងមានភាពពេញលេច ពេញបរិបូរ និងស្កប់ស្កល់ តែនៅពេលដែលយើងមានជាប់នឹងព្រះយេស៊ូវប៉ុណ្ណោះ។-C.P.Hia
ពេលខ្យល់បក់បោក
ពេលដែលលោកហារ៉ូល(Harold) និងអ្នកស្រីខាធី(Cathy) ព្រមទាំងកូនប្រុសទាំងពីរ កំពុងនៅក្នុងតំបន់ព្រៃ ក្នុងរដ្ឋមីនីសូតា មានព្យុះខ្យល់កួចថូនេដូមួយបានបក់បោកមក។ បីបួនឆ្នាំក្រោយមក អ្នកស្រីខាធីបានចែកចាយប្រាប់ខ្ញុំ អំពីបទពិសោធន៍របស់គាត់ថា “ពេលនោះ ស្វាមីរបស់ខ្ញុំ និងកូនប្រុសច្បង ស្ថិតនៅចម្ងាយឆ្ងាយពីយើង ប៉ុន្តែ ខ្ញុំនិងកូនប្រុសប្អូនបានចូលទៅជ្រកក្នុងផ្ទះឈើតូច មួយ។ យើងឮសម្លេងម្យ៉ាង ដែលលាន់ឡើង ដូចទូរថភ្លើងមួយរយគ្រឿងកំពុងធ្លាក់មកលើដីនៅនឹងកន្លែង។ ផ្ទះឈើតូចនោះក៏ចាប់ផ្តើមរបើកចេញពីគ្នា ហើយខ្ញុំក៏បានបិទភ្នែក ដើម្បីការពារកំទេចកំទីដែលកំពុងហោះហើរ។ ពេលនោះ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនខ្ញុំកំពុងហើបឡើងលើ ដូចនៅក្នុងជណ្តើរយន្ត ហើយត្រូវបានគ្រវ៉ាត់ចូលទៅក្នុងអាកាស។ ខ្ញុំក៏បានធ្លាក់ចូលទៅក្នុងបឹងមួយ ហើយក៏បានតោងបំណែកឈើមួយ ដើម្បីកុំឲ្យលង់ទឹក។” ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ គួរឲ្យសោកស្តាយណាស់ ដែលកូនប្រុសរបស់ពួកគេមិនអាចរួចជីវិត។ លោកហារ៉ូលបានមានប្រសាសន៍អំពីការបាត់បង់នេះថា “យើងបានយំជារៀងរាល់ថ្ងៃ អស់រយៈពេល៦ សប្តាហ៍។ ប៉ុន្តែ យើងជឿថា អំណាចគ្រប់គ្រង ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ បានអនុញ្ញាតឲ្យព្យុះខ្យល់កួចថូនេដូនោះធ្លាក់ចុះមក ចំទីតាំងរបស់យើង។ ហើយក៏មានការកម្សាន្តចិត្ត ដោយសារយើងបានដឹងថា កូនប្រុសរបស់យើងបានស្គាល់ព្រះអម្ចាស់”។
ពេលដែលមនុស្សជាស្រឡាញ់ត្រូវបានយកចេញពីយើង ហើយយើងត្រូវបានទុកឲ្យរស់នៅ នោះយើងអាចចោទឡើងនូវសំណួរគ្រប់ប្រភេទ។ ពេលដែលយើងស្ថិតក្នុងស្ថានភាពដូចនេះ យើងអាចទទួលបាននូវការកម្សាន្តចិត្ត ពីបទគម្ពីររ៉ូម ៨:២៨ ដែលបានចែងថា “យើងដឹងថា គ្រប់ការទាំងអស់ផ្សំគ្នា សំរាប់សេចក្តីល្អដល់ពួកអ្នកដែលស្រឡាញ់ព្រះ គឺដល់ពួកអ្នកដែលទ្រង់ហៅមក តាមព្រះដំរិះទ្រង់”។ ពេលដែលគូស្វាមីមួយគូនេះកំពុងកាន់ទុក្ខ…
ការសម្អាតដំបែចាស់
រយៈពេលបីបួនថ្ងៃ មុនពេលអបអរការចូលមកដល់នៃឆ្នាំថ្មី គ្រូសារជនជាតិចិនជាច្រើន បានធ្វើការសម្អាតផ្ទះយ៉ាងហ្មត់ចត់។ មានពាក្យស្លោកមួយ ជាភាសាកានតាំងបានពោលថា: “ចូរលាងសម្អាតឲ្យអស់ដី នៅថ្ងៃនីនីយ៉ាបាត”(ថ្ងៃទី២៨ នៃខែ១២)។ ពួកគេបានប្រតិបត្តិតាមប្រពៃណីនេះ ដោយសារពួកគេជឿថា ការសម្អាតផ្ទះនោះ គឺជាការបោសសម្អាតសំណាងអាក្រក់ចេញ នៅក្នុងឆ្នាំបន្ទាប់ ហើយជាការរៀបចំផ្ទះសម្រាប់ទទួលសំណាងល្អ។
ពេលសាវ័កប៉ុលសរសេរសំបុត្រ ទៅកាន់អ្នកជឿព្រះ នៅក្រុងកូរិនថូស គាត់បានប្រាប់ពួកគេឲ្យលាងជម្រះជីវិតឲ្យបានស្អាត់ មិនមែនដើម្បីឲ្យមានសំណាងល្អទេ ប៉ុន្តែដើម្បីឲ្យព្រះសព្វព្រះទ័យ។ គាត់បានប្រាប់ពួកគេឲ្យ “សំអាតដំបែរចាស់ចេញ”(១កូរិនថូស ៥:៧)។
ក្នុងសេចក្តីបង្រៀននេះ សាវ័កប៉ុលបាននិយាយប្រៀបប្រដូចអំពីពិធីបុណ្យរំលង និងបុណ្យនុំប៉័ងឥតដំបែរបស់សាសន៍យូដា(និក្ខមនំ ១២:១-២៨)។ ដំបែគឺជាមិនិត្តរូបតំណាងឲ្យអំពើបាប និងភាពពុករលួយ ហើយត្រូវយកចេញពីផ្ទះរបស់សាសន៍យូដា ដើម្បីអបអរពិធីបុណ្យទាំងនេះ(ចោទិយកថា ១៦:៣-៤)។ ដោយសារព្រះយេស៊ូវទ្រង់ជាកូនចៀមនៃថ្ងៃបុណ្យរំលង ដែលលាងសម្អាតអំពើបាបរបស់យើង នោះគ្រីស្ទបរិស័ទ្ទនៅក្រុងកូរិនថូស ត្រូវតែសម្អាតចិត្តរបស់ខ្លួន ហើយត្រូវលប់បំបាត់ដំបែនៃភាពអសីលធម៌ផ្លូវភេទ បំណងអាក្រក់ និងភាពទុចរិត នៅក្នុងជីវិត និងក្នុងពួកជំនុំរបស់ពួកគេ។
ដើម្បីសម្តែងចេញនូវការអរព្រះគុណដល់ព្រះយេស៊ូវ ចំពោះការលះបង់របស់ទ្រង់ សូមយើងសម្អាតអំពើបាបដែលមានក្នុងជីវិតរបស់យើង ហើយអរសប្បាយនឹងភាពបរិសុទ្ធ ដែលមានតែទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ ដែលអាចប្រទានដល់យើង។-Marvin Williams
ការដណ្តើមចំណីដ៏វឹកវរ
តាមអ្នកសិក្សាអំពីត្រីឆ្លាមបានឲ្យដឹងថា ត្រីឆ្លាមច្រើនតែវាយប្រហារ នៅពេលពួកវាធំក្លិនឈាមនៅក្នុងទឹក។ ឈាមនោះជាកត្តាបញ្ឆេះពួកវា ឲ្យទៅស្វែងរកចំណី ហើយពួកវាក៏ធ្វើការវាយប្រហារ ហើយជាញឹកញាប់ គឺវាយប្រហារជាក្រុម ដែលបណ្តាលឲ្យមានការដណ្តើមចំណីរដ៏វឹកវរ ដែលអាចគ្រោះថ្នាក់ដល់ជីវិត។ ឈាមក្នុងទឹក គឺជាសញ្ញាបញ្ជាក់អំពីភាពងាយរងគ្រោះ របស់គោលដៅនៃត្រីឆ្លាម។
គួរឲ្យស្តាយណាស់ ជួនកាល នេះក៏ជារបៀបដែលសាម៉ាជិកពួកជំនុំខ្លះបានឆ្លើយតប ចំពោះអ្នកដែលបានធ្វើខុសមកលើខ្លួនផងដែរ។ ពួកគេមិនបានចាត់ទុកពួកជំនុំ ជាសហគមន៍ ដែលមនុស្សទទួលសេចក្តីស្រឡាញ់ និងការយកចិត្តទុកដាក់ និងការថែរក្សាឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេបានធ្វើឲ្យពួកជំនុំមានបរិយ៉ាកាសដ៏គ្រោះថ្នាក់ ដែលមានពួកអ្នកចូលចិត្តវាយប្រហារកំពុងស្វែងរក “ឈាម នៅក្នុងទឹក” នៃភាពបរាជ័យ និងកំហុសរបស់នរណាម្នាក់។ ហើយក្រោយមក ការដណ្តើមចំណីយ៉ាងវឹកវរក៏កើតមានឡើង។
ពេលមាននរណាម្នាក់ដួលចុះ យើងមិនត្រូវជាន់ថែមពីលើទេ ផ្ទុយទៅវិញ យើងគួរផ្តល់នូវការលើកទឹកចិត្តនៃព្រះគ្រីស្ទ ដោយជួយស្អាងអ្នកដែលបានដួលចុះនោះ។ ជាការពិតណាស់ យើងមិនត្រូវថ្កោលទោសកិរិយ៉ាដែលមានបាបនោះឡើយ តែព្រះអម្ចាស់នៃយើង បានត្រាសហៅយើង ឲ្យបង្ហាញសេចក្តីមេត្តាដល់អ្នកដទៃ។ ទ្រង់មានបន្ទូលថា “មានពរហើយ អស់អ្នកដែលមានចិត្តមេត្តាករុណា ដ្បិតអ្នកទាំងនោះនឹងបានសេចក្តីមេត្តាករុណាវិញ”(ម៉ាថាយ ៥:៧)។ គេបានឲ្យនិយមន័យនៃពាក្យ “សេចក្តីមេត្តាកុរណា”ថា ជាការមិនបានទទួលអ្វី ដែលយើងសមនឹងទទួល ហើយយើងម្នាក់ៗសុទ្ធតែសមនឹងទទួលការជំនុំ ជម្រះ។ ព្រះដែលបានបង្ហាញសេចក្តីមេត្តាករុណាដល់យើង នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ក៏បានត្រាសហៅយើង ឲ្យបង្ហាញសេចក្តីមេត្តាករុណាដល់គ្នាទៅវិញទៅមកផងដែរ។
ដូចនេះ ពេលយើងឃើញមាន “ឈាមនៅក្នុងទឹក” សូមយើងខិតខំបង្ហាញសេចក្តីមេត្តាកុរណា។…
លាក់ខ្លួននៅក្នុងថ្មដា
នេះជារឿងដែលដំណាលអំពីលោកគ្រូអធិប្បាយ វ័យក្មេងម្នាក់ ឈ្មោះ អ័គូស្ទូស ថូផ្លាឌី(Augustus Toplady)។ ពេលគាត់កំពុងដើរកម្សាន្ត នៅទីជនបទនៃប្រទេសអង់គ្លេស ស្រាប់តែមានព្យុះភ្លៀងមួយបានបក់បោកកាត់តាមទីវាលនោះ។ លោកថូផ្លាឌីក៏បានក្រឡេចទៅឃើញផ្ទាំងថ្មធំៗត្រៀបត្រា ហើយមានច្រកចូលមួយ ដែលជាជ្រលង ហើយគាត់ក៏បានចូលទៅជ្រកនៅក្នុងនោះ រហូតដល់ពេលដែលខ្យល់ព្យុះបានស្ងប់។ ពេលគាត់កំពុងអង្គុយជ្រក ក្នុងពេលមានព្យុះភ្លៀងនោះ គាត់ក៏បាន ជញ្ជឹងគិត អំពីទំនាក់ទំនងរវាងទីជម្រកនេះ នឹងជំនួយរបស់ព្រះនៅពេលជីវិតជួបព្យុះភ្លៀង។ គាត់គ្មានក្រដាស់សរសេរទេ តែគាត់ឃើញក្រដាស់បៀមួយសន្លឹក នៅលើដី នៅក្នុងកន្លែងដែលមានសណ្ឋានដូចរូងភ្នំនោះ ហើយក៏ចាប់ផ្តើម និពន្ធទំនុកបរិសុទ្ធមួយបទ ដែលមានចំណងជើងថា “ថ្មដាដ៏ស្ថិតស្ថេរ”។
ទំនុកបរិសុទ្ធនេះ ត្រូវបាននិពន្ធនៅក្នុងថ្ងៃដែលមានព្យុះភ្លៀងនោះ ក្នុងឆ្នាំ១៧៧៥ ហើយទំនុកបរិសុទ្ធនេះ បានក្លាយជាប្រភពនៃកម្លាំងសម្រាប់គ្រីស្ទបរិស័ទ ចាប់តាំងពីពេលនោះមក។
ឱថ្មដាដ៏ស្ថិតស្ថេរ ជាជ្រលងសម្រាប់ខ្ញុំ
សូមឲ្យទូលបង្គំបានជ្រកនៅក្នុងទ្រង់
សូមឲ្យទឹក នឹងព្រះលោហិត
ដែលហូរចេញពីជំហៀងទ្រង់
សម្អាតអំពើបាបទូលបង្គំ
ឲ្យរួចពីសេចក្តីក្រោធ ហើយសូមជួយឲ្យទូលបង្គំបានបរិសុទ្ធ។
សូមពិចារណាអំពីការតស៊ូរបស់អ្នក។ តើអ្នកត្រូវការកន្លែងពួនទេ? តើអ្នកត្រូវការជម្រករបស់នរណាម្នាក់ ពេលអ្នកទទួលការវាយប្រហារក្នុងជីវិតទេ? តើអ្នកត្រូវការការធានាថា អ្នកនឹងបានទទួលការអត់ទោសបាបឬទេ? តាមបទពិសោធន៍របស់លោលថូផ្លាឌី យើងអាចរកបានទីជម្រក និងការធានាពីព្រះ។ ចូរកុំឈរនៅក្នុងព្យុះនៃជីវិតតែម្នាក់ឯងឡើយ។ ចូរស្វែងរកទីជ្រកកោនរបស់ព្រះ។ ចូរសូមឲ្យទ្រង់ការពារអ្នក។ ចូរប្រាដកថា អ្នកបានទទួលការអត់ទោសពីទ្រង់ហើយ។ ចូរចូលទៅក្បែរថ្មដាដ៏ស្ថិតស្ថេរ ដែលជាកន្លែងមានសុវត្ថិភាពបំផុតសម្រាប់ជីវិត។-Dave Branon
ទឹកដីដែលមានសព្វគ្រប់
នៅក្នុងការផ្សាយពាណិជ្ជកម្មតាមទូរទស្សន៍ កាលពីពេលថ្មីៗនេះ មានក្មេងៗអង្គុយប្រកែកគ្នា នៅក្នុងកៅអីខាងក្រោយនៃរថយន្ត ពេលជិតដល់កន្លែងដែលត្រូវឈប់ឡាន ចុះញាំអាហារពេលល្ងាច។ ក្មេងម្នាក់ចង់ញាំភីស្សា ហើយក្មេងម្នាក់ទៀតចង់ញាំសាច់មាន់។ ស្រ្តីជាម្តាយដែលអង្គុយនៅកៅអីខាងមុខ ក៏និយាយថា “អត់ទេ យើងនឹងឈប់ឡាន ដើម្បីចុះញាំហាំប័រហ្គ័រវិញ”។ បុរសជាឪពុកក៏ដោះស្រាយការមិនចុះសម្រុងគ្នាក្នុងគ្រួសារនេះ ដោយឲ្យយោបលថា “យើងនឹងឈប់ឡាន នៅភោជនីយដ្ឋានប៊ូហ្វេវិញ ហើយយើងម្នាក់ៗអាចញាំអ្វីដែលខ្លួនចង់ញាំបានតាមចិត្ត”។ ការផ្សាយពាណិជ្ជកម្មនេះ ក៏បានបញ្ចប់ ដោយពាក្យថា “តើគ្រួសាររបស់លោកអ្នកមានការមិនចុះសម្រុងគ្នា អំពីម្ហូបដែលត្រូវញាំពេលល្ងាចឬ? សូមអញ្ជើញមកភោជនីយដ្ឋាន…..ប៊ូហ្វេ ជា“កន្លែងដែលមានម្ហូបគ្រប់មុខ”។
ពេលខ្ញុំបានទស្សនាការផ្សាយពាណិជ្ជកម្មនេះចប់ហើយ ខ្ញុំក៏បាននឹកឃើញកន្លែងមួយទៀតដែលមានគ្រប់មុខ”ដែរ គឺនគរស្ថានសួគ៌។ ស្ថានសួគ៌ជាកន្លែងដែលមានអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលយើងត្រូវការ។ អ្វីដែលយើងត្រូវការបំផុត គឺការទៅនៅក្នុងព្រះវត្តមាននៃព្រះដ៏មានចេស្តា។ សាវ័កយ៉ូហានបានបកស្រាយអំពីនគរស្ថានសួគ៌ថា “បល្ល័ង្កនៃព្រះ និងកូនចៀម ក៏នឹងនៅក្នុងក្រុងនោះ”(វិវរណៈ ២២:៣)។ វិញ្ញាណដ៏ស្រេចឃ្លានរបស់យើង នឹងបានចម្អែតទាំងស្រុង ដោយ “ទន្លេជីវិត ថ្លាដូចជាកែវចរណៃ” ដែលហូរចេញពីបល្ល័ង្កទ្រង់(២២:១) ដ្បិតទ្រង់បានមានបន្ទូលមករាស្រ្តទ្រង់ថា “បើអ្នកណាស្រេក អញនឹងឲ្យអ្នកនោះ…ឥតយកថ្លៃ”(២១:៦)។
“ហើយ” នៅក្នុងទឹកដីនេះ នឹងមានដើមឈើជីវិត សម្រាប់“ប្រោសប្រជាជាតិឲ្យជា” (២២:២)។ អ្វីដែលយើងមិនឃើញមាន នៅក្នុងទឹកដីដែលមានសព្វគ្រប់នេះ គឺបណ្តាសា(២២:៣) សេចក្តីស្លាប់ ទុក្ខព្រួយ និងទឹកភ្នែក(២១:៤)។ យើងនឹងមានការស្កប់ចិត្តមួយរយភាគរយ នៅក្នុងទឹកដីដែលមានសព្វគ្រប់។ តើអ្នកបានត្រៀមខ្លួនហើយឬនៅ?-Anne Cetas
ទ និងបង្អួច
ពេលដែលយើងចេញខាងក្រៅផ្ទះ ដើម្បីបើកបររថយន្តជាគ្រួសារ ខ្ញុំមានការចាប់អារម្មណ៍ ចំពោះផ្លាកសញ្ញាពណ៌ស ដែលមានចារជាអក្សរពណ៌ក្រហមយ៉ាងច្បាស់ថា: “មានលក់ទ និងបង្អូច ធានាថាមានគុណភាពល្អ”។ ផ្លាកសញ្ញានោះនៅថ្មីនៅឡើយ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំខ្លាចផ្ទះ និង ជង្រុកនៅខាងក្រោយផ្លាកនោះ ដួលរលំនៅពេលណាមួយ។ ថ្នាំដែលគេបានលាបពីលើជញ្ជាំងផ្ទះនោះកំពុងរបក ហើយបង្អួចក៏មានស្នាមប្រះទៀត ហើយផ្ទះនេះគ្មានទទេ!
មនុស្សជាច្រើនបាន “ផ្សាយដំណឹងល្អ” ថ្វាយព្រះយេស៊ូវ ប៉ុន្តែ ផ្ទះខាងវិញ្ញាណរបស់យើង កំពុងស្ថិតក្នុង ស្ថានភាពទ្រុឌទ្រោម។ យើងប្រហែលជាបានទៅព្រះវិហារ និយាយ“ភាសាគ្រីស្ទបរិស័ទ” ហើយប្រាស្រ័យទាក់ទងជាមួយអ្នកដទៃ យ៉ាងសុភាព។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលការប្រព្រឹត្តរបស់យើង មិនស្របនឹងចិត្តរបស់យើង នោះអាកប្បកិរិយ៉ាដ៏ប្រសើរបំផុតរបស់យើង គឺគ្រាន់តែជាការសម្តែង ឲ្យគេយល់ថាខ្លួនមានជំនឿរឹងមាំប៉ុណ្ណោះ។ ពេលដែលព្រះយេស៊ូវប្រឈមមុខដាក់ពួកផារិស៊ី ទ្រង់បានមានបន្ទូលថា “អ្នករាល់គ្នា … ខាងក្រៅមើលទៅដូចជាសុចរិតដល់មនុស្សលោកមែន តែខាងក្នុងមានសុទ្ធតែសេចក្តី កំពុត និងសេចក្តីទទឹងច្បាប់ទទេ”(ម៉ាថាយ ២៣:២៨)។
ចំពោះអ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវ ទ្រង់មានព្រះរាជសារខុសពីនេះ តែក៏ជាការមានបន្ទូលផ្ទាល់ផងដែរថា “កុំឲ្យធ្វើទឹកមុខក្រៀម ដូចជាមនុស្សមានពុតឡើយ”(៦:១៦)។ ព្រះគម្ពីរបានលើកទឹកចិត្តយើងឲ្យ “មានសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលកើតពីចិត្តស្អាត …ហើយពីសេចក្តីជំនឿដ៏ស្មោះត្រង់”(១ធីម៉ូថេ ១:៥)។ អាកប្បកិរិយ៉ាខាងក្នុងនេះ គួរតែបង្ហូរចេញមកខាងក្រៅ តាមរយៈពាក្យសម្តី និងការប្រព្រឹត្តរបស់យើង(លូកា ៦:៤៥)។
ចូរពិចារណាអំពីស្ថានភាពនៃផ្ទះខាងវិញ្ញាណរបស់អ្នក នៅថ្ងៃនេះ។…
ព្រះអម្ចាស់នៃសន្តិភាព
ជាច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅ ខ្ញុំបានស្គាល់យុវជនម្នាក់ ដែលបានជិះម៉ូតូ ជាមួយក្រុមជើងកាងម៉ូតូ។ គាត់បានធំធាត់នៅក្នុងតំបន់បំពេញបេសកកម្មមួយ គឺនៅកន្លែងឪពុកម្តាយគាត់បានធ្វើការបម្រើព្រះ។ ពេលគ្រួសាររបស់គាត់វិលត្រឡប់ទៅសហរដ្ឋអាមេរិកវិញ គាត់ហាក់ដូចជាមិនអាចសម្របនឹងការរស់នៅបានទេ។ ការរស់នៅរបស់គាត់ ក៏បានប្រឈមនឹងរឿងហេតុជាច្រើន ហើយគាត់ក៏ត្រូវគេសម្លាប់ នៅក្នុងការវាយគ្នាជាមួយនឹងក្រុមជើងកាងមួយទៀត។
ខ្ញុំបានជួយធ្វើកិច្ចការ នៅក្នុងពិធីបុណ្យសពជាច្រើន ប៉ុន្តែ ពីធីបុណ្យសពរបស់គាត់ មានលក្ខណៈគួរឲ្យចងចាំបំផុត។ គេបានធ្វើពិធីបុណ្យសពនោះ នៅក្នុងសួនច្បាមួយ ដែលមានវាលស្មៅព័ទជុំវិញបឹងតូចមួយ។ មិត្តភ័ក្ររបស់គាត់បានតម្រៀបម៉ូតូជារង្វង់ ហើយនាំគ្នាអង្គុយនៅលើស្មៅជុំវិញខ្ញុំ និងមិត្តភ័ក្រម្នាក់ ក្នុងពេលយើងកំពុងធ្វើពិធីបុណ្យ។ យើងបាននិយាយតាមរបៀបសាម័ញ្ចៗ និងខ្លីៗ អំពីសន្តិភាព ដែលព្រះយេស៊ូវអាចប្រទាន ដល់ក្រុមដែលមានជម្លោះនឹងគ្នា។
ក្រោយមក មានសមាជិកក្រុមជើងកាងម៉ូតូម្នាក់បានមកថ្លែងអំណរគុណយើង ហើយចាប់ផ្តើមដើរទៅបាត់ តែបន្ទាប់មក ក៏បានត្រឡប់មកវិញ។ ខ្ញុំមិនដែលបំភ្លេចពាក្យរបស់គាត់ឡើយ ពេលគាត់បានប្រាប់ថា គាត់មានម៉ូតូមួយគ្រឿង ផ្ទះល្វែងមួយ និងមិត្តស្រីម្នាក់ ហើយគាត់និយាយទៀតថា “ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមិនអាចរស់ដោយគ្មានសន្តិភាពបានឡើយ”។ ដូចនេះ យើងក៏បានជជែកគ្នាអំពីព្រះយេស៊ូវ ដែលទ្រង់ជាសន្តិភាពរបស់យើង។
ទោះបីជាយើងមានឧទ្ធម្ភាកចក្រ ឬឡានទំនើប មានគេហដ្ឋានធំស្កឹមស្កៃ ឬផ្ទះល្វែងតូចមួយ មានមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ម្នាក់ ឬគ្មាននរណាម្នាក់នៅក្បែរក៏ដោយ ក៏មិនខុសគ្នាដែរ។ បើគ្មានព្រះយេស៊ូវទេ នោះយើងមិនអាចមានសន្តិភាពបានឡើយ។ ទ្រង់មានបន្ទូលថា “ខ្ញុំទុកសេចក្តីសុខនៅនឹងអ្នករាល់គ្នា គឺខ្ញុំឲ្យសេចក្តីសុខសាន្តរបស់ខ្ញុំដល់អ្នករាល់គ្នា”(យ៉ូហាន ១៤:២៧)។ អំណោយទាននេះ គឺសម្រាប់អ្នកដែលទុកចិត្តទ្រង់។…
អរព្រះគុណព្រះដែលឲ្យយើងមានតន្រ្តី
តន្រ្តីមានតួនាទីដ៏សំខាន់នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ។ ចាប់តាំងពីកណ្ឌលោកុប្បត្តិ រហូតដល់កណ្ឌវិវរណៈ ព្រះបានឲ្យតន្រ្តីករ ធ្វើការថ្វាយទ្រង់។ ទ្រង់បានប្រើភ្លេង ដើម្បីហៅ បណ្តាជនឲ្យចូលមកថ្វាយបង្គំទ្រង់ និងដើម្បីបញ្ជូនពួកគេចេញទៅធ្វើសង្គ្រាម ដើម្បីសម្រួលអារម្មណ៍ក្រេវក្រោធ និងដើម្បីធ្វើឲ្យមានចិត្តឆេះឆួលខាងវិញ្ញាណ ដើម្បីអបអរជ័យជម្នះ និងដើម្បីកាន់ទុក្ខពេលជួបការបាត់បង់។ គេអាចប្រើតន្ត្រី នៅក្នុងឱកាសទាំងអស់ ហើយតន្រ្តីជាសិល្បៈដែលមានគ្រប់ទម្រង់។ នៅក្នុងតន្រ្តី មានអ្នកដើរតាម និងអ្នកដឹកនាំ មានបទចម្រៀងធម្មតា និងចម្រៀងលាយឡំ មានឧបករណ៍ភ្លេងដែលងាយប្រើ និងឧបករណ៍ភ្លេងដែលគេពិបាកប្រើ មានទំនុកភ្លេង និងភាពស៊ីសង្វាក់គ្នា មានចង្វាក់លឿន និងចង្វាក់យឺត ហើយមានណោតខ្ពស់ និងណោតដែលទាប។
យើងអាចប្រដូចតន្រ្តីទៅនឹងពួកជំនុំ ព្រោះមនុស្សម្នាក់ៗចូលរួម ដោយធ្វើអ្វីដែលខ្លួនអាចធ្វើបានប្រសើរបំផុត។ យើងគ្រប់គ្នាច្រៀង និងលេងភ្លេងតាមណោតខុសគ្នា និងតាមពេលផ្សេងគ្នា ប៉ុន្តែយើងម្នាក់ៗប្រគុំបទចម្រៀងតែមួយទេ។ កាលណាយើងស្គាល់ផ្នែករបស់យើងកាន់តែច្បាស់ នោះយើងក៏អាចអនុវត្តតាមអ្នកដឹកនាំបានកាត់តែប្រសើរ ហើយយើងក៏ប្រគុំតន្ត្រីកាន់តែពិរោះ។
តន្រ្តីមានប្រយោជន៍បំផុត ពេលយើងប្រើវា នៅក្នុងការច្រៀងសរសើរតម្កើងព្រះ។ ពេលការសាងសង់ព្រះវិហារស្តេចសាឡូម៉ូនបានចប់សព្វគ្រប់ ពួកតន្ត្រីករក៏បានច្រៀងសរសើរ និងអរព្រះគុណព្រះ។ ពេលដែលពួកគេសរសើរតម្កើង “សិរីល្អនៃព្រះអម្ចាស់ បានពេញក្នុងព្រះវិហារនៃព្រះ”(២របាក្សត្រ ៥:១៤)។
យើងអរព្រះគុណព្រះ សម្រាប់តន្រ្តីដ៏ពិរោះ ដែលដូចជាការបើកបង្ហាញ អំពីនគរស្ថានសួគ៌ ជាកន្លែងដែលសិរីល្អព្រះនឹងសណ្ឋិតនៅជារៀងដរាប ហើយការសរសើរតម្កើងទ្រង់ នឹងមិនដែលចប់ឡើយ។-Julie Ackerman Link
មិត្តភ័ក្រដ៏ពិតប្រាកដ
អ្នកជំនាញខាងការតាមដានការប្រែប្រួលរបស់ពាក្យ ជាភាសាអង់គ្លេស បានសន្មត់ថា ពាក្យ Unfriend (ឈប់រាប់អាន) គឺជាពាក្យប្រចាំឆ្នាំនៃវចនានុក្រមអក់ស្វឺតអាមេរិកាំង កាលពីបីបួនឆ្នាំមុន។ ពួកគេបានឲ្យនិយមន័យពាក្យនេះថា ជាកិរិយ៉ាស័ព្ទមួយ ដែលមានន័យថា “ឈប់រាប់អាននរណាម្នាក់ជាមិត្តភ័ក្រ នៅលើគេហទំព័របណ្តាញសង្គម” ដែលមានដូចជាហ្វេសប៊ុកជាដើម។ នៅលើគេហទំព័រនោះ អ្នកដែលជាfriends(មិត្តភ័ក្រ) អនុញ្ញាតឲ្យបើកមើលពត៌មានផ្ទាល់ខ្លួនទៅវិញទៅមក នៅលើទំព័រហ្វេសប៊ុ-ក។ អ្នកទាំងនោះប្រហែលមិនដែលបានជួបមុខគ្នាផ្ទាល់ ឬបាននិយាយពាក្យជម្រាបសួរគ្នានៅលើបណ្តាញអ៊ីនធើណិតឡើយ។ នៅក្នុងពិភពនៃការរាប់អានមិត្ត រយៈពេលខ្លីតាម អ៊ីនធើណិត យើងកំពុងចាប់ផ្តើមដឹងថា ការមានមិត្តភ័ក្រដ៏ពិតប្រាកដ គឺកាន់តែមានន័យជ្រាលជ្រៅជាង សម័យមុនទៅទៀត។
ពេលដែលព្រះយេស៊ូវហៅសិស្សរបស់ទ្រង់ថា “សំឡាញ់” គឺទ្រង់មានបន្ទូល អំពីទំនាក់ទំនងដ៏ពិសេសមួយ ដែលមានការប្តូរប្តេជ្ញចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក។ កាលនោះ នៅសល់ពេលតែប៉ុន្មានម៉ោងទៀត ទ្រង់នឹងត្រូវលះបង់ព្រះជន្ម(ខ.១៣) ហើយទ្រង់បានឲ្យពួកគេបញ្ជាក់ពីមិត្តភាពនោះ ដោយកាន់តាមបញ្ញត្តិទ្រង់(ខ.១៤)។ ការដែលគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលបំផុតនោះ គឺព្រះបន្ទូលដែលទ្រង់បានថ្លែងថា “ខ្ញុំមិនហៅជាអ្នកបំរើ ទៀត ពីព្រោះអ្នកបំរើគេមិនដឹងថាជាចៅហ្វាយធ្វើអ្វីទេ គឺខ្ញុំហៅអ្នករាល់គ្នាថាជាសំឡាញ់វិញ ពីព្រោះខ្ញុំបានឲ្យអ្នករាល់គ្នាដឹងគ្រប់ការទាំងអស់ ដែលខ្ញុំឮពីព្រះវរបិតាខ្ញុំមក”(ខ.១៥)
ក្នុងមិត្តភាពដ៏ពិតប្រាកដ អ្នកដែលមានចិត្តស្មោះត្រង់ អាចជួយមិត្តភ័ក្ររបស់ខ្លួន នៅពេលបាក់ទឹកចិត្ត ឬមានការភ័យខ្លាច។ នោះជាការអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើសម្រាប់យើង ដ្បិតទ្រង់ជាមិត្តសំឡាញ់ដ៏ស្មោះត្រង់របស់យើង អស់កល្បជានិច្ច។-David McCasland