Month: April 2014

តើខ្ញុំត្រូវដើរផ្លូវមួយណា?

សូ​ម​យើង​ពិចារណា អំពី​ការ​ចាប់​គូរ​ពិភាក្សា​រវាង​មនុស្ស​ពី​រ​នាក់ដែលមា​នក​ម្រឹត​បញ្ញា​ផ្សេង​គ្នា តាម​របៀ​ប​ដ៏​អាក្រ​ក់​បំផុត​មួយ​។ ឧបម៉ាថា យើង​ឲ្យលោ​កអា​ល់បឺត អាញ​ស្តាញ(Albert Einstein)ដែល​ជា​អ្នក​ប្រាជ្ញ ទៅ​អង្គុយ​ក្នុង​បន្ទប់ ជា​មួយ​ជាកូ​ន​សិស្ស​ថ្នាក់​ទី​មួយ​ ដើម្បី​ជជែក​វែក​ញែក​ពីទ្រឹ​ស្តីនៃ​ទំ​នាក់​ទំនង​រូប​ធាតុ តើនឹ​ងមា​ន​រឿង​អ្វីកើ​ត​ឡើង? ​ចុះ​បើ​យើងឲ្យ​លោក​លោកច​ច វ៉ាស៊ីនតុន ខាវ័រ(George Washington Carver) ជជែក​វែក​ញែក​គ្នាជា​មួ​យសិ​ស្ស​អនុ​វិទ្យាល័យ អំពី​ជីវ​គីមី​វិស្វកម្ម​វិញ​ តើយ៉ា​ង​ម៉េច​ដែរ។

ការ​ចាប់​គូ​ម​នុស្ស​ពីរ​នាក់​ ឲ្យជជែក​ដេញ​ដោល តាម​របៀប​ខាង​លើនេះ គឺជា​ទង្វើដ៏​ល្ង​ង់ខ្លៅ​។ ព្រោះ​ថា​ អ្នក​ម្នាក់​ជា​កំពូល​អ្នក​ប្រាជ្ញ រី​ឯ​ម្នាក់​ទៀត​មាន​ការ​យល់​ដឹង​តិច​ពេក ឬ​មិន​យល់​ទាល់​តែសោះ​អំពីប្រ​ធាន​បទ​នៃកា​រពិ​ភាក្សា។

យ៉ាង​ណា​មិញ បើសិ​ន​ជាយើ​ងចង់​ឲ្យ​ព្រះ​អម្ចាស់​ទៅ​​ ជជែ​កដេញដោ​យ​ជាមួ​យម​នុស្សណា​ម្នា​ក់ ដែល​មិន​យល់ស្រប​ចំពោះ​ផែន​ការណ៍ ដែល​ទ្រង់​មាន​សម្រាប់​មនុ​ស្សជាតិ នោះ​មា​ន​ន័យថា​ យើង​កំពុ​ង​តែចង់​ចាប់គូរ​ពិភាក្សា​ខុស​ហើយ! ប៉ុន្តែ ជា​ញឹក​ញាប់​ យើង​ឮ​គេ​ព្យា​យាម​បក​ស្រាយ អំពី​ប្រាជ្ញា​ដ៏​គ្មាន​គូរ​ប្រៀប​របស់​ព្រះ ​ដោយ​លើក​ឡើង​ថា ផ្លូវ​របស់​ពួក​គេ ល្អ​ជាង​ផ្លូវ​របស់​ព្រះ​ទៅ​វិញ។

ខ្ញុំ​ធ្លាប់​ទទួលសំ​បុត្រ​ពីអ្ន​កទោ​សម្នា​ក់ ដែល​គាត់​​បាន​សរសេរ​​ប្រាប់​ខ្ញុំ​​ថា​ “ខ្ញុំដើ​រ​ដល់​ចំណុច​មួយ ក្នុង​ផ្លូវ​ជីវិត ដែល​នៅ​ទី​បំផុត ខ្ញុំបា​ន​ទទួល​ស្គាល់​ការ​ពិត​ថា ព្រះពិ​តជា​មា​ន​មែ​ន ហើយ​ទ្រង់​ជាព្រះ​អទិក​រដែ​លប​ង្កើត​អ្វី​ៗទាំង​អស់​។ ខ្ញុំ​នឿយ​ណាយ​នឹង​ការ​ខំប្រ​ព្រឹត្ត តាម​ផ្លូវ​រប​ស់​ខ្ញុំ។ ពេល​ខ្ញុំចា​ប់ផ្តើ​ម​បន្ទា​បខ្លួ​ន ហើយ​ទទួល​ព្រះប​ន្ទូល​ទ្រង់ ខ្ញុំ​ក៏បា​នរ​ក​ឃើញច​ម្លើយ​នៃជី​វិត”។

តើ​យើង​ល្ងង់​ដល់​កម្រិ​តណា ពេល​យើង​ប​ដិសេធ​ផែន​ការ​ណ៍​សង្រ្គោះ​របស់​ព្រះ ដោយ​សារ​យើង​យល់​ថា យើង​ចេះ​ជាង​ទ្រង់​នោះ! មាន​តែ​ការ​ទទួ​លជឿ​ព្រះ​គ្រីស្ទ ដើម្បី​ឲ្យ​បាន​ការ​…

ផ្លូវដ៏វែងឆ្ងាយ ហើយ​មានខ្យល់បក់បោក

ជួនកា​លដំ​ណើរ​ជីវិ​តរ​បស់ខ្ញុំ ហាក់​បី​ដូច​ជាកា​រ​ឡើង​ចំណោត​ដែល​ចោទ​ពេក ហើយ​ដូច​ជាកា​រ​ធ្វើដំ​ណើរ​ផ្លូវ​ឆ្ងាយ​ពេក។ ខ្ញុំ​គ្មាន​កម្លាំង​កាយ និង​កម្លាំង​ចិត្ត ដើម្បី​ធ្វើ​ដំណើរ​ទៅ​មុខ​ទៀត​ឡើយ។ ក្រោយម​ក ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ចាំ​ថា ព្រះ​ទ្រង់​បាន​ស្គាល់​ផ្លូវ​នេះ មុន​ពេល​ដែល​ទ្រង់​បាន​ត្រា​ស​ហៅឲ្យ​ខ្ញុំដើ​រ​ទៅ​ទៀត។​ ទ្រង់​តែង​តែជ្រា​បអំ​ពី​ការ​លំ​បាក ដែល​ខ្ញុំ​នឹង​ជួប​ប្រទះ និ​ងជ្រា​បអំ​ពី​ការ​ឈឺចា​ប់ ដែល​ខ្ញុំនឹ​ង​មិន​អាច​ថ្លែង​ប្រាប់​អ្នក​ដ​ទៃ​ឲ្យយ​ល់​បាន។ ទ្រង់​បាន​ជ្រាប ហើយ​ទ្រង់​ក៏​បាន​ប្រទា​ន​នូវ​ព្រះ​វត្ត​មាន​របស់​ទ្រង់។

ថ្ងៃនេះ​ ប្រហែល​ជា​ជីវិ​តអ្ន​កជោ​រ​ជន់ ដោយ​ទុក្ខ​ក្រៀម​ក្រំហើ​យ។ ប្រហែល​ជា​អ្នក​កំពុង​ទទួល​បន្ទុក​ដ៏​ធ្ងន់ នៅ​ក្នុង​ការងារ​បម្រើព្រះ​ ឬ​ព្រួយ​ចិត្ត អំពី​ទំនាក់​ទំន​ង​ប្តី​ប្រពន្ធ​ដែល​ជួប​ការ​លំបាក ឬ​ក៏​ពិបាក​ចិត្ត ដោយ​សារ​កូន​ឈឺ ឬ​មួយកំ​ពុង​មើល​ថែរ​ឪពុក​ម្តាយ​ដែ​ល​ចាស់​ជរា ពុំ​នោះសោ​ត អ្នក​ប្រហែ​ល​ជាមា​នប​ញ្ហាផ្សេ​ង​ទៀត នៅ​ក្នុង​ជីវិ​ត​។ ពេល​នោះ អ្ន​ក​ក៏និ​យាយ​ថា “ប្រាកដ​ណាស់ ព្រះ​អម្ចាស់​មិន​បាន​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ដើរ​ផ្លូ​វ​នេះទេ​។ ទ្រង់​ប្រាកដ​ជាមា​ន​ផ្លូវ​ផ្សេង​មួយទៀ​ត សម្រាប់​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ដើ​រងា​យ​ស្រួល​ជាង​នេះ”។ ប៉ុន្តែ ក្នុង​ចំណោម​យើង តើ​មាន​អ្នក​ណា ដែល​មាន​ប្រាជ្ញា​ល្មម​នឹង​អាច​ដឹង​ថា មាន​ផ្លូវ​ផ្សេង​ទៀត ដែល​នឹង​ធ្វើ​ឲ្យ​យើង​ក្លាយ​ជា​កូន​ដែលល្អ និង​ឆ្លាត​ជាង​មុន​ឬ​ទេ? តាម​ពិត​គ្មាន​នរណា​ម្នាក់​អាច​ដឹង​ឡើយ។ ព្រះ​វរបិតា​ដែល​គង់​នៅស្ថា​នសួគ៌​ ទ្រង់​ជ្រាប​ថា ផ្លូវ​ណាល្អ​បំ​ផុត​សម្រាប់​យើង ក្នុង​ចំណោម​ផ្លូវ​ដែល​យើង​អាច​ដើរ​បាន ដើម្បី​នាំ​ឲ្យ​យើង​មាន​ភាព​ពេញ​លេញ(ទំនុកដំកើង ១៤២:៣)។

ផ្លូវ​ទ្រង់​ខ្ពស់​ជាង​ផ្លូវ​របស់​យើង ហើយ​គំនិត​ទ្រ​ង់ក៏​ខ្ព​ស់ជា​ង​គំនិត​យើង​ដែរ(អេសាយ ៥៥:៩)។ យើងអាចបន្ទាបខ្លួនដើរតាមផ្លូវ ដែលទ្រង់បាន​ត្រួស​ត្រាយ​សម្រាប់​យើង នៅថ្ងៃ​នេះ គឺ​ដើរ​ដោយ​ទុក​ចិត្ត​ទាំង​ស្រុង លើ​ព្រះប​ញ្ញា​ញាណ និងក្តី​ស្រឡាញ់​របស់​ទ្រង់។ ទ្រង់​មាន​ប្រាជ្ញា និង​មាន​ក្តីស្រ​ឡាញ់​លើស​ពី​ការ​រំពឹង​ទុក​របស់​យើង​ទៅ​ទៀត។…

សេចក្តីសម្អប់ ដែលបំផ្លាញខ្លួនឯង

លោ​កចច វ៉ាស៊ីនតោន ខាវ័រ (George Washington Carver ឆ្នាំ១៨៦៤-១៩៤៣) បាន​យក​ឈ្នះកា​រ​ប្រកាន់​ពូជ​សាសន៍ដ៏ធ្ងន់​ធ្ងរ ដោយ​កសាង​ខ្លួន ​ឲ្យក្លា​យ​ជាអ្ន​កជំ​នាញ​ផ្នែក​អប់​រំ ដ៏​ល្បីល្បា​ញ នៅ​សហរ​ដ្ឋ អា​មេរិក។ ដើម្បី​ជៀស​វាង​ការ​ឆ្លើយ​តប​ទៅ​គេ​វិញ ដោយ ភា​ពល្វីងជូ​រ​ចត់​ លោក​ខាវ័រ​បាន​សរសេរពា​ក្យ​ប្រកប​​ដោយប្រាជ្ញាថា​ “សេចក្តី​សម្អ​ប់នៅ​ក្នុង​ចិ​ត្តបុ​គ្គល​ណា នឹង​បំផ្លាញ​បុគ្គល​នោះ​ឯង"។​

ក្នុង​កណ្ឌគម្ពីរ​នាង​អេសធើរ យើង​អាច​ដឹង​ថា តើ​អ្នក​ដែល​មាន​សេចក្តី​​សម្អប់ បាន​នាំ​ឲ្យមា​ន​ភាព​ហិន​វិនាស​ខ្លាំង​ប៉ុណ្ណា ​ចំពោះខ្លួ​ន​ឯង។ លោកម៉ា​ដេ​កាយ ជា​ជន​ជាតិ​យូដា ដែល​មិន​ព្រម​ឱន​ក្បាល​​គោរព​​លោក​​ហា​ម៉ាន ដែល​​​ជា​មន្ត្រី​​ជាន់ខ្ព​ស់ ដែលលើ​កត​ម្កើងខ្លួន​ក្នុង​ព្រះរាជវាំ​ង​នៃច​ក្រភ​ពពើ​ស៊ី។​ ការ​នេះក៏​បា​ន​ធ្វើ​ឲ្យ​ហាម៉ាន​ខឹង​សម្បា ហើយ​ក៏​បាន​បំភាន់​ការ​ពិត ដើម្បី​​ឲ្យគេ​យ​ល់ថា លោក​ម៉ាដេកាយ និង​សាសន៍​របស់​លោក ជា​ការ​គំរាម​កំហែង​ដល់​ចក្រភ​ពពើ​រ​ស៊ី(៣:៨-៩)។ ពេល​ផែ​នការណ៍​​នេះ​បាន​សម្រេច លោក​ហាម៉ាន​ក៏​បាន​​ទូល​សូម​ស្តេច​ពើស៊ី ឲ្យ​កា​ត់​ទោស​ប្រហារ​ជីវិ​តជ​នជា​តិ​យូដាទាំ​ង​អស់​។ ព្រះ​រាជាក៏​​បាន​ប្រកាស​រាជ​ក្រឹត្យដើ​ម្បីស​ម្រេច​កា​រនោះ ប៉ុន្តែ មុន​គេ​អនុវត្ត​ច្បាប់​នោះ​ជា​ផ្លូវ​ការណ៍ ព្រះនា​ង​អេសធើរ​​ក៏បា​ន​ធ្វើ​អន្តរាគមន៍ ​ហើយ​ផែន​ការណ៍​អាក្រក់​របស់ហា​ម៉ាន ក៏​ត្រូវ​លាត​ត្រដាង​ឡើង​(៧:១-៦)។ ព្រះរា​ជាក្រោ​ធ​យ៉ាង​ខ្លាំង បានជា​ទ្រង់​ឲ្យគេ​យ​កហាម៉ាន​ទៅ​ប្រហា​រ​ជីវិត នៅ​លើប​ង្គោល​ដែល​គាត់​បម្រុង​ទុកសម្រាប់​​ព្យួ​រក​លោក​ម៉ាដាកាយ​(៧:៧-១០)។

ពាក្យ​សម្តី​របស់​លោក​ខាវ័រ និង​ទង្វើរ​បស់​លោក​ម៉ាដាកា​យ បានរំ​ព្ញក​យើង​ថា សេចក្តីសម្អប់​​នាំ​មកនូ​វ​ក្តី​ហិន​វិនាស​សម្រាប់​ខ្លួន​ឯង។ បើ​តាម​បទ​គម្ពីរ យើង​ត្រូវ​បំបា​ត់សេចក្តី​សម្អប់ ដោយ​ធ្វើ​អំពើ​ល្អ​ស្នង​នឹង​អំពើ​អាក្រក់។ សាវ័ក​ប៉ុល​មានប្រ​សាស​ន៍​ថា​ “កុំ​ឲ្យ​ធ្វើ​ការ​អាក្រក់​ស្នង នឹ​ងកា​រអា​ក្រក់​ឡើយ”(រ៉ូម ១២:១៧)។ ពេល​យើង​ទាស់​ចិត្ត​នឹង​នរណាម្នា​ក់ យើង“មិន​ត្រូវ​សង​សឹក​ឡើយ”(ខ.១៩)។ ផ្ទុយទៅវិ​ញ…

ការជួបជុំគ្នា

ក្នុង​អំ​ឡុងពេ​ល​បម្រើ​កា​រ​ ជាអ្ន​ក​ផ្សាយព្រះ​បន្ទូលក្នុ​ង​ជួរទ័ព នៅ​បន្ទាយ​ YMCA ក្នុង​ប្រទេស​អេស៊ីព្ទ លោក​អូសវល ឆេមប័រ(Oswald Chambers ឆ្នាំ១៩១៥-១៩១៧)គាត់​បាន​​​ធ្វើ​ឲ្យ​​ប៉ះពាល់​ចិត្ត​ទាហា​ន​ជា​ច្រើន ដែល​ក្រោយមក ពួក​គេ​បាន​ព​លីជី​វិត​ក្នុ​ងស​ង្គ្រាម​លោក​លើក​ទី១​។ នៅថ្ងៃទី៦ វិច្ឆិការ ឆ្នាំ១៩១៦ លោក​ឆាម​ប័រ​បាន​កត់​ចុះក្នុង​សៀវភៅ​កំណត់​ហេតុ​ថា “យើង​ទទួល​សំបុត្រ​មួយ​ច្បាប់ ​ពី​មិត្ត​ភ័ក្ត​ម្នាក់ ដែល​ជា​ជន​ជាតិ​ញូហ្សៀឡិន។ គាត់​បានប្រាប់​​ថា លោក ធេដ ស្ត្រែក(Ted Strack)បាន​ពលីជីវិត​ហើយ។ ដូច​នេះ លោក ធេដ ស្ត្រែក​​បាន​​​ទៅ​​នៅ​ជា​មួយ​ព្រះ​យេស៊ូវ​ហើយ។” គាត់​បាន​រៀប​រាប់​ទៀ​តថា ... លោក​ធេដ មាន​រូប​សម្បត្តិ និង​អត្ត​ចរិត​ល្អ និងជា​ពួ​ក​បរិសុ​ទ្ធ​ដ៏​តូច​ម្នាក់ ដែល​មាន​ចិត្ត​ក្លាហាន គួរ​ជា​ទី​រាប់​អាន។ សូម​អរគុណ​ព្រះ​អម្ចាស់ ដែល​នៅ​នឹក​ចាំពី​គា​ត់ … ពួក​គេ​កំពុង​ទៅ​ជួប​ជុំ​គ្នានៅ​នគរ​ស្ថាន​សួគ៌​ម្តង​មួយ​ៗ”។

ពេល​យើង​កំពុង​កើ​តទុ​ក្ខ​ចំពោះកា​រស្លា​ប់​របស់​អ្នក​ជា​ទីស្រ​ឡាញ់ នោះ​យើង​ត្រូវ​ប្រកាន់​ខ្ផាប់​តាម​បន្ទូល​សន្យា​របស់​ព្រះ​យេស៊ូវ អំពី​ជីវិត​អស់​កល្ប​ជានិ​ច្ច។ ក័ណ្ឌ​គម្ពី​រ​វិវរណៈ​បាន​កត់​ត្រា​ថា ព្រះ​បាន​​បើក​សម្តែង ឲ្យលោកយ៉ូហាន​ឃើញ​មនុ​ស្សមួ​យហ្វូ​ង​យ៉ាង​ធំ គេមក​​ពី​គ្រប់សាសន៍ គ្រប់​ទាំង​គ្រួសារ ហើ​យ​គ្រ​​ប់ទាំ​​ង​​ភាសា ក៏​ឈរ​នៅ​ជុំវិញ​បល័ង្ក​របស់​ព្រះ​អម្ចាស់​(៧:៩)។ បទ​គម្ពីរ​នេះ​បាន​ពិពណ៌នា​អំពី​កា​រ​ជួប​ជុំគ្នា​ដ៏មា​នអំ​ណរ​អស់​កល្ប ដែលនឹ​ងកើ​ត​មាន​ជា​ពិត ពេល​ដែល“កូ​ន​ចៀម​ដែល​នៅ​កណ្តាល​បល័ង្ក ទ្រង់​នឹង​ឃ្វាល ហើយ​នាំ​គេ​ទៅ​ដល់​រន្ឋ​ទឹក​នៃ​ជីវិត (៧:១៧)។

មរណៈភា​ព​នៃអ្ន​ក​ជឿម្នា​ក់​ៗ នៅ​ក្នុង​ព្រះ​គ្រីស្ទ គឺ​ជា​ការ​ប្រាប់​ទុក​ជា​មុន ​អំ​ពី​ថ្ងៃ​ដែល​យើង​នឹង​ចូល​រួម​​ជាមួ​យពួ​ក​គេ នៅ​ក្នុង​ការ​ជួប​ជុំ​ជា​មួយ​ព្រះអ​ម្ចាស់​នៅ​នគរ​ស្ថាន​សួគ៌។…

ការត្រាស់ហៅឲ្យប្តេជ្ញាចិត្ត

មា​ន​ក្លឹប​សុខ​ភាព និង​ក្លិប​ហាត់​ប្រាណ​ជា​ច្រើន បាន​រំពឹ​ង​ថា​នឹង​មាន​មនុស្ស​យ៉ាង​ច្រើន​ជោរ​ជន់ មក​ចូល​រួម​ក្នុង​ខែ​មេសា ទោះ​ពួក​គេ​មក​ចូល​រួ​មតែ​ពី​របី​ដង​ក៏ ដោយ។ ទោះ​ជា​អ្នក​ទាំង​នោះ​គ្រាន់​តែ​បង់​ប្រាក់​ ហើយ​​ឈប់​ត្រឡប់​មក​វិញ​ក៏​ដោយ​ ក៏ម្ចាស់​ក្លឹប​ទាំង​នោះ​មិន​ខ្វល់​ដែរ។ ប៉ុន្តែ គ្រូប​ង្វិក​ឈ្មោះចេ​ស៊ី ចូន(Jesse Jones) បាន​ប្រើវិធីសា​ស្រ្ត​ផ្ទុយ​ពីនេះ​។ ប្រសិន​បើអ្ន​ក​ចុះឈ្មោះ​ហើ​យ តែ​មិន​ឃើញ​ម​កហា​ត់ប្រា​ណ​ទៀត​ទេ គាត់​នឹង​លប់​ឈ្មោះអ្ន​ក​ចេញ​ជា​មិន​ខាន​។ លោក​ចូន​មាន​ប្រសាស​ន៍​ថា​ “សូម​សន្សំ​លុយ​រប​ស់អ្ន​ក។ ពីរ​បី​ខែ​ក្រោយ​មក​ទៀត ពេល​ដែល​អ្ន​កដឹ​ង​ច្បាស់​ថា ខ្លួន​ចង់​ហាត់​ប្រាណ ​សូម​មក​ជួប​ខ្ញុំ​ចុះ។ គោល​បំណង​ជា​ចម្បង​រប​ស់ខ្ញុំ​ គឺមិ​នមែ​នច​ង់​បានថ្លៃ​ឈ្នួល ដែលអ្នកបង់​សម្រា​ប់​រ​​យៈពេលបីខែ​នោះ​ទេ...តែ​យើង​ចង់​ឲ្យ​អ្នក​មាន​ការ​ទទួល​ខុស​ត្រូវ ក្នុង​ការ​ឈាន​ទៅ​ដល់​គោល​ដៅ”។

ក្នុង​បទ​គម្ពី​រលូកា ៩:៥៧-៦២ យើងឃើ​ញ​ថា មាន​មនុស្ស​បី​នាក់​ទូល​ព្រះយេស៊ូវ​ថា ពួក​គេ​ចង់​ដើរ​តាម​ទ្រង់ ប៉ុន្តែ ព្រះ​អម្ចាស់​ទ្រង់​ក៏បា​នមាន​បន្ទូល​តប ដោយ​ពាក្យ​ធ្ងន់​ៗថា​​ “កូន​មនុស្សគ្មាន​កន្លែង​ណានឹ​ងកើ​យក្បា​ល​ទេ”(ខ.៥៨)។ “ទុក​ឲ្យ​ពួក​មនុស្ស​ស្លាប់​កប់​ខ្មោច​ពួក​គេ​ចុះ”(ខ.៦០)។ “អ្នក​ណាដែ​ល​ដាក់​ដៃ​កាន់​នង្គ័ល ហើយ​ងាក​បែរ​ទៅ​មើល​ក្រោយ អ្នក​នោះមិ​ន​គួរ​នឹង​នគរ​ព្រះទេ”(ខ.៦២)។ ត្រង់​ចំណុ​ចនេះ​ ព្រះយេ​ស៊ូវ​បាន​បញ្ជាក់​ដល់​ពួក​គេ​ម្នាក់​ៗ​ថា​ ដើម្បី​ក្លាយ​ជា​សិស្សព្រះ​យេស៊ូវ​យើ​​ងត្រូ​វតែ​មាន​ការ​លះ​បង់ ​និង​ការ​ប្តេជ្ញាចិ​ត្ត។

មាន​បុរស​ម្នាក់​ដែល​ខ្ញុំបា​ន​កោតស​រសើ​រថា គាត់​ជាអ្ន​កដើ​រ​តាម​ព្រះគ្រី​ស្ទ ដែល​មាន​ការ​ប្តូរ​ប្តេជ្ញ និង​ងាយ​ឆ្លើយ​តប​ចំពោះ​ព្រះ។ គាត់​បាន​មានប្រ​សាសន៍​ថា គ្រីស្ទ​បរិស័​ទចាំ​បាច់​ត្រូវ​​ “ត្រៀមខ្លួ​នធ្វើ​​ការ​ប្តេជ្ញា​ចិត្ត និង​កែប្រែ​”។ ព្រះ​អម្ចាស់​មិន​គ្រាន់​តែ​បាន​ត្រាស់ហៅ​យើ​ង ឲ្យ​មាន​ការ​ផ្លា​ស់​ប្រែ​ប៉ុណ្ណោះ​ទេ តែ​ថែម​ទាំង​បា​ន​ឲ្យ​យើង​រាប់​ការ​ត្រាស​ហៅ​នោះ ជា​សំខាន់ ដោយ​ដើរ​តាម​ទ្រង់។ _David McCasland

សាសនាដ៏ពិត

នា​ពេល​ថ្មី​ៗ​នេះ ខ្ញុំ​បាន​ឃើញ​គេ​ផ្សាយ​ពាណិជ្ជ​កម្ម​ម៉ាក​សម្លៀក​បំពាក់​មួយ ដែល​​​គេរ​ចនា​យ៉ាងពិសេស​សម្រាប់​យុវវ័យ ដែល​មាន​ដូច​ជា ខោ​ខៅ​ប៊យ​ពណ៌​ខៀវ​ និ​ងគ្រឿ​ង​បន្ទាប់​បន្សំ​ដែល​គេបា​នរ​ចនា​ សម្រាប់​លំអរ​ខោ​ខៅ​ប៊យ​នោះ។ មើល​ទៅ​គ្មាន​អ្វី​ប្លែក​ទេ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំ​បាន​ចាប់​អារម្មណ៍​នឹង​ឈ្មោះរ​បស់​ម៉ូត​សម្លៀក​បំពា​ក់​នោះ​ ដែល​គេ​បាន​ដាក់​ឲ្យ​ថា ​ “សាសនា​ដ៏ពិ​ត”។ ឈ្មោះ​នេះ​ធ្វើឲ្យ​ខ្ញុំ​ឆ្ងល់​ថា ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា​គេ​ជ្រើស​រើស​ឈ្មោះ​នេះ​អ​ញ្ចឹង? តើឈ្មោះ​នេះមាន​បង្កប់​អត្ថ​ន័យ​អ្វី​មួ​យ​ឬ? តើ​ម៉ាក​សម្លៀក​បំពា​ក់នេះ និងសា​សនា​ដ៏​ពិត មាន​ទំនាក់​ទំនង​អ្វី​នឹង​គ្នា? តើឈ្មោះនេះមានន័យដូចម្តេច? ត្រង់ចំណុចនេះ វា​គ្រាន់​តែបា​ន​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំចោទ​ជា​សំណួរ ដោយ​គ្មាន​ចម្លើយ​ប៉ុណ្ណោះ។

តែ​ខ្ញុំ​អរ​ព្រះគុ​ណព្រះ​ ដែល​បាន​បក​ស្រាយ​យ៉ាង​ច្បាស់​លាស់ តាម​រយៈ​កណ្ឌ​គម្ពីរ​យ៉ាកុប អំពី​សាសនា​ដ៏​ពិត ឬ​ជំនឿដ៏​ពិត យ៉ាង​ដូច​នេះ​ថា “ឯ​សាស​នា​ដែល​បរិសុទ្ធ ហើយ​ឥត​សៅ​ហ្មង នៅ​ចំពោះ​ព្រះ​ដ៏​ជា​ព្រះ​វរបិតា ​នោះ​ គឺ​​ឲ្យ​ទៅ​សួរ​ពួក​កំព្រា និង​ពួក​មេម៉ាយ​ក្នុង​ការ​ដែល​គេ​មាន​សេចក្តីវេ​ទ​នា ហើយឲ្យ​រ​ក្សាខ្លួ​ន មិន​ឲ្យប្រឡាក់​ដោយ​លោកីយ៍​នេះ​ឡើយ”(១:២៧)។ បទគម្ពីរ​នេះ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំមាន​គំនិត​ស្រស់​ថ្លាឡើ​ង។ “សាសនា​ដ៏ពិ​ត” ជា​ជំនឿ​ដ៏​ពិត ​ដែល​ជាកា​រប​ង្ហាញ​ពី​របៀប​យើង​មា​នទំនាក់​ទំន​ង​ជា​មួយព្រះ​នៃ​យើង។ យើងអាច​​បញ្ជាក់​ថា យើង​មាន​អត្ត​សញ្ញាណ​ថ្មី​ក្នុង​ព្រះ​គ្រីស្ទ តាមរយៈ​​របៀប​ដែល​យើងមើលថែគ្នាទៅ​វិញ​ទៅម​ក និង​ឈោង​ចាប់​អ្នក​ដែល​ទន់​ខ្សោយ​បំផុត​ និង​ងាយ​រង​គ្រោះ ក្នុង​ចំណោម​យើង ជា​ពិសេស​ចំពោះ​អ្នក​ដែល​ត្រូវ​ការ​ជំនួយ​ជាង​គេ។

សាសនា​ដ៏​ពិត​ពុំ​មែន​ជា​សម្លៀក​បំពា​ក់ដែល​យើ​ង​ពាក់ ហើយ​ដោះចេ​ញ​នោះ​ទេ តែ​ជារ​បៀប​​ដែល​យើង​រស់​នៅ​ចំពោះ​ព្រះដ៏​វិសុទ្ធ និង​មនុស្ស​ទាំង​ឡាយ។_Bill Crowder

អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងមានភាពស្រស់ស្អាត

ខ្ញុំ​បាន​មើល​រូប​ថត​មួយ​សន្លឹក​យ៉ាងជ​ក់ចិ​ត្ត ដោយសារ​ក្នុង​រូប​ថតនោះ ខ្ញុំ​បាន​ឃើញ​សម្រស់​នៃ​ស្មាម​ប៉ាក់​ពណ៌​ខ្មៅ ដែល​បាន​រចនា នៅ​លើ​ផ្ទៃពណ៌ស្វា​យ និង​ផ្ទៃព​ណ៌ទឹ​ក​ក្រូច​ដ៏ស្រ​ទន់។ ការ​រច​នា​ដ៏ល​ម្អិត​នោះ នៅ​លើ​ផ្ទៃ​ដ៏​ផុយ​ស្រួយ​យ៉ាង​ដូច​នេះ បាន​នាំ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​សន្និ​ដ្ឋាន​ថា វា​ជា​ស្នាដៃ​រ​បស់​វិចិត្រករ​ដ៏ចំ​ណាន​ម្នាក់។ ទោះ​យ៉ា​ងណា​​ក៏​ដោយ​ ពេល​ដែល​ខ្ញុំ​ ពិនិត្យ​មើល​រូប​ថត​នោះកា​ន់​តែ​ជិ​ត ខ្ញុំ​ក៏បា​ន​ឃើញ​វិចិត្រករ​រូប​នោះ កំពុងកោ​តស​រសើរ​ស្នាដៃ​រប​ស់ខ្លួ​ន ពី​ជ្រុង​ម្ខាង​រ​បស់​រូប​ថត។​ តាម​ពិត “វិចិត្រ​ករ​នោះ” គឺ​ជាស​ត្វដ​ង្កូវ​មួយ​ក្បាល ហើយ​ស្នាដៃ​សិល្បៈ​រ​បស់​វា គឺ​ជា​ស្លឹក​ឈើមួ​យស​ន្លឹក ដែល​វា​បាន​ស៊ីអ​ស់មួយ​ផ្នែក។

រូប​ភាព​នេះមា​នភា​ព​ស្រស់​ស្អាត មិន​មែន​ដោយ​សារ​ការស៊ី​បំ​ផ្លាញ​ស្លឹក​នោះ​ឡើយ តែ​ដោយ​សារ​ពន្លឺ​ដែល​ចាំង​តាម​ប្រ​ហោង​ស្លឹក​ទៅ​វិ​ញទេ​។ ពេល​ខ្ញុំ​គយ​គន់​រូបថ​តនោះ​ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ចាប់​ផ្តើម​គិត​ដល់​ជីវិត​ទាំង​ឡាយ ដែល​ត្រូវ “ដង្កូវ” នៃ​អំពើ​បា​បស៊ី​បំផ្លាញ ដែល​នាំឲ្យ​ទទួល​ផល​ប៉ះពាល់​យ៉ាង​ធ្ងន់​ធ្ងរ។ អំពើ​បាប​បាន​ស៊ី​បំផ្លាញ​ជីវិត​យើង​បន្តិ​ច​ម្តង​ៗ ពេល​ដែល​យើង​ទទួល​រង​ផល​វិបាក ពី​ការ​​សម្រេចចិត្តខុស និង​ការ​ប្រព្រឹត្ត​ផ្សេង​ៗ។ យើ​ង​ម្នាក់​ៗ​សុទ្ធ​តែ​ជា​ជន​រង​គ្រោះ​របស់​អំពើ​បាប។

ប៉ុន្តែ រូប​ថត​នោះ​ក៏បា​ន​ធ្វើឲ្យខ្ញុំ​នឹកចាំ​ អំពី​សេច​ក្តី​សង្ឃឹម ដែល​យើង​មាន​ក្នុ​ងព្រះ។ ព្រះ​អម្ចាស់​បាន​មាន​បន្ទូល​ទៅកា​ន់​រាស្រ្ត​អ៊ីស្រា​អែល តាម​រយៈ​ហោរា​យ៉ូអែល​ថា​ “អ​ញនឹ​ង​សង​បំពេញ​ឆ្នាំ​ទាំង​ប៉ុន្មាន ដែល​ត្រូវ​ស៊ី​បង្ខូច​ដោយ​កណ្តូប”(យ៉ូអែល ២:២៥)។ ហើយ​តាម​រយៈ​ហោរា​អេសាយ យើង​អាច​ដឹង​ថា ព្រះ​អម្ចាស់​បាន​តាំង​គាត់​ឲ្យ “កម្សាន្ត​ចិត្ត​ពួក​អ្នក​ដែល​សោយ​សោក​នៅ​ក្រុង​ស៊ីយ៉ូន ដើម្បី​ឲ្យ​បាន​ភួង​លំអ​ជំនួស​ផែះ”​(អេសាយ ៦១:៣)។

សាតាំង​ធ្វើ​អ្វី​គ្រ​ប់យ៉ា​ង ដែល​វា​អាច​ធ្វើ​បាន ដើ​ម្បី​ធ្វើ​ឲ្យ​យើង​មាន​សណ្ឋាន​អាក្រក់ ប៉ុន្តែ ព្រះ​ដ៏​ជាព​ន្លឺ​នៃ​លោកិយ ទ្រង់​អាច​ធ្វើ​ឲ្យ​យើង​មាន​ភាព​ស្រស់​ស្អាត ទោះ​ជា​សាតាំ​ងព្យា​យា​ម​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ​។ _Julie Ackerman…

ការបន្សល់ទុកដាន

ជ​ន​ជាតិ​ដើម​នៃស​ហ​រដ្ឋ​អាមេរិក ដែល​មាន​ទីលំ​នៅ ក្នុង​រដ្ឋ​មី​ឈីហ្គិន​(Michigan) ជា​វិស្វក​រ ដែលបាន​ចា​ប់​ ផ្តើម​សាង​សង់​មហា​វិថី​មុនដំ​បូង​គេ​ ក្នុង​រដ្ឋ​នោះ។ ក្នុង​ករណីលើ​កលែ​ង​មួយ​ចំនួន ពួក​គេ​បាន​ចាប់​ផ្តើមសង់​មហា​វិថី​សំខាន់​ៗ ក្នុង​រដ្ឋ​មីឈីហ្គិ​ន កាត់​តាម​វាល​រហោ​ស្ថាន មុន​​ពេល​​ពួ​ក​​ជន​​ជា​តិ​ស្បែក​ស​​ម​ក​ដល់ នៅ​​ពេល​​រា​ប់​​រយ​​ឆ្នាំ​ក្រោយ​​ម​ក​​ទៀត។ ពី​ដំបូង មហា​វិថីទាំង​នោះ គ្រាន់​តែ​ជា​ដាន​ផ្លូវ ដែល​មាន​ទទឹងចាប់ពី ៣០.៥សង់ទីម៉ែ​ត្រ ទៅ​កន្លះ​ម៉ែត្រ​ប៉ុណ្ណោះ ហើយ​ដើម្បី​សុវត្ថិ​ភាព ជន​ជាតិ​ដើម​បា​នដើ​រ​តាម​ដាន​ជើង​រប​ស់​អ្នក​ដែល​បាន​​ដើរ​មុន។ បន្ទាប់​មក គេ​ក៏​បាន​ជិះ​សេះ ដោយ​មាន​ផ្ទុះ​ឥវ៉ាន់​ពី​លើ​ខ្នង​សេះ តាមដា​ន​ផ្លូវ​ទាំ​ង​នេះ ជាហេ​តុធ្វើ​ឲ្យ​ផ្លូ​វ​កាន់តែ​រី​ក​ធំ។ ក្រោយ​មក​ទៀត​រទេះ​សេះ​ក៏ធ្វើ​​ដំណើរ​កាត់​តាម​នោះ​ដែរ បណ្តាល​ឲ្យ​ដាន​ផ្លូវ​ទាំង​នេះ​ក្លាយ​ជា​ផ្លូវ​លំ ហើយ​ទី​បំផុត ក៏​ក្លាយ​ជា​មហា​វិថី។

ស្រ​ដៀង​គ្នានេះ​ដែ​រ ស្តេច​សាឡូម៉ូន​ក៏​ដើរ​តាម​ដានរបស់​ព្រះ​បិតា​ទ្រង់ ហើយ​ក៏​បាន​បន្សល់​ទុក​ដាន ឲ្យ​​បុត្រា និង​ចៅ​ប្រុស​របស់​ទ្រង់​ទាំង​ប៉ុន្មាន​ដើរ​តា​មផ​ង​ដែរ។ ទ្រង់​បាន​បន្សល់​ទុក​ដាន ​ដោយ​លើក​ទឹក​ចិត្ត​បុត្រារ​បស់​ទ្រង់​ទាំង​ប៉ុន្មាន ឲ្យ​អនុវត្ត​តាម​ពាក្យ​ប្រៀន​ប្រដៅរ​បស់​ទ្រ​ង់ គឺ​ដូច​ដែល​ទ្រង់​ស្តាប់​តាម​សេចក្តី​បង្រៀន​ដ៏​ត្រឹម​ត្រូវ​របស់​បិតា​​ទ្រង់​ដែរ(សុភាសិត ៤:៤-៥)។ ដូច​នេះ បុរស​ជា​ឪពុក​ម្នាក់នេះ​ បាន​ផ្តល់​ឲ្យ​កូន​គាត់ នូវ​ការ​ប្រៀន​ប្រដៅ​ខាង​វិញ្ញាណ ​ដែល​អាច​យក​មក​អនុវ​ត្តបា​ន គឺ​មាន​ន័យ​ថា គាត់​កំ​ពុងផ្ទេ​រ​ចំណេះ​ដឹង ​ដែល​គាត់​បាន​រៀន​សូត្រ​ពី​ជីតា​របស់​ពួក​គេ ដែល​មាន​ព្រះ​នាម​ថា ដា​វីឌ​ ដែល​ព្រះបា​ន​ហៅទ្រ​ង់​ថា “អ្នក​ដែល​ធ្វើ​តាម​ព្រះ​ហប្ញ​ទ័យ​ព្រះ” (១សំាយូអែល ១៣:១៤ កិច្ចការ ១៣:២២)។ ជាញឹកញាប់ គ្រីស្ទ​បរិស័ទ​ជំនាន់​ក្រោយ អាច​ទទួល​ការ​បង្រៀន​ដ៏​ល្អបំ​ផុត​ពី​គ្រួសា​ររ​ប​ស់ខ្លួ​ន។

កូន​ខាង​សាច់ឈា​ម…

នៅជាមួយព្រះ​ ពេញមួយថ្ងៃ

លោ​ក​ប្រាដឺ ឡរិន(Brother Lawrence ឆ្នាំ១៦១៤-១៦៩១) មាន​អារម្មណ៍​ថា ខ្លួន​កំពុ​ងមា​នភា​ព​ជិត​ស្និទ្ធ​ជាមួ​យ​ព្រះ​អម្ចាស់​យ៉ាង​ខ្លាំង ខណៈ​ពេល​គាត់​កំពុង​លាង​ចាន​ឆ្នាំង ដោយ​ការ​បន្ទាប​ខ្លួន នៅ​ក្នុងផ្ទះ​បា​យរ​បស់​ព្រះ​វិហារ។ ជា​កា​រ​ពិត​ណាស់ លោក​ប្រាដឺ ឡរិន​បាន​ធ្វើ​កាល​វិភាគ សម្រាប់​ចំណាយ​ពេល​ស្ងាត់​ស្ងៀម​ផ្ទាល់​ខ្លួន​ជា​មួយ​ព្រះ ដោយ​ការ​អធិស្ឋាន​ជា​ទៀងទា​ត់។ ប៉ុន្តែ គាត់​បាន​រក​ឃើញ​ថា ជីវិត​របស់​គាត់​កាន់​តែមា​ន​ការ​ផ្លាស់​ប្រែ ​ពេល​គាត់​អធិ​ស្ឋាន ក្នុង​អំឡុង​ពេល​ធ្វើ​ការ​ងារ។ គាត់​​​បាន​​​និពន្ធ​​សៀវ​ភៅ​មួយ​ក្បាល សម្រាប់​ឲ្យ​គ្រីស្ទ​បរិស័​ទ ចំ​ណាយ​ពេល​ជា​ប្រចាំ​ថ្ងៃ ជា​មួយ​ព្រះ ដែលសៀវ​ភៅ​នោះ​មាន​ចំណ​ង​ជើង​ថា ការចំណាយពេលក្នុង​ព្រះវត្តមា​នព្រះ​​ ។ ក្នុង​សៀវភៅនេះ​ គាត់​មាន​ប្រសាសន៍​ថា “វា​ជា​ការ​យល់​ច្រឡំ​ដ៏ធ្ង​ន់​ធ្ងរ​មួយ នៅ​ពេល​យើង​គិត​ថា ពេល​អធិស្ឋាន​គួរ​តែ​ខុស​ពី​ពេល​ដទៃទៀ​ត។ យើងមាន​កាត​ព្វ​កិច្ច​ចូល​ទៅរ​ក ព្រះ​អម្ចាស់ ដោយ​ការ​អធិស្ឋាន ក្នុង​ពេល​កំពុង​ធ្វើ​ការ​ងារ ក៏​ដូ​ច​ជា​នៅពេ​ល​អធិស្ឋាន”។ និយាយ​រួម គាត់​កំពុង​លើក​ទឹក​ចិត្ត​យើង​ ឲ្យ“អធិស្ឋាន​ឥត​ឈប់​ឈរ”(១ថែស្សាឡូនីច ៥:១៧)។

នេះ​ជា​ការ​ក្រើន​រំឭ​កដ៏​មា​នប្រ​យោជន៍ ពី​ព្រោះ​ពេល​ខ្លះ យើង​ច្រើន​តែបែង​ចែក​ជីវិត​ខ្លួន​ឯង សម្រាប់​ធ្វើ​កិច្ចការ​ផ្សេង​ៗ​ពី​គ្នា។ បាន​សេចក្តី​ថា ប្រហែល​ជា​យើង​អធិស្ឋាន តែ​នៅ​ពេល​ថ្វាយ​បង្គំ​ព្រះ​ក្នុង​ព្រះ​វិហារ នៅ​ពេល​សិក្សា​ព្រះ​គម្ពីរ​ក្នុង​ក្រុម​កោសិកា នៅ​ក្នុង​ការ​ថ្វាយ​បង្គំ​ប្រចាំ​គ្រួសារ និង​នៅ​ក្នុង​ពេល​ស្ងាត់​ស្ងៀម​ផ្ទាល់​ខ្លួនប៉ុណ្ណោះ​។ ចុះ​ក្នុង​ម៉ោង​ធ្វើ​ការ​វិញ តើអ្ន​ក​បាន​អធិស្ឋាន​ឬ​ទេ? ការ​អធិ​ស្ឋាន​ក្នុង​ម៉ោងធ្វើ​កា​រ​ងារ ពុំ​មាន​ន័យ​ថា យើង​ត្រូវ​លុត​ជង្គង់​ចុះ លើក​ដៃ​សំពះ ហើយ​អធិស្ឋាន​ឲ្យ​ឮ​ៗ​នោះ​ទេ ​ប៉ុន្តែ មាន​ន័យ​ថា យើង​ត្រូវ​ទូល​សូម​ឲ្យ​ព្រះ​ជួយ​យើង…

ទឹកដីដែលគេមិនទាន់រកឃើញ

ខ​ណៈ​ពេ​ល​ស្វាមីរបស់​ខ្ញុំកំ​ពុង​បើក​ឡាន ទៅ​កាន់​ឆ្នេរ​សមុទ្រ​ភាគ​ខាង​កើត​នៃ​រដ្ឋ​វើជីនៀ(Virginia) ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ដក​ផែន​ទី​ចេញ​មក ​ដើម្បី​បើក​រក​មើល​ផ្លូវ​ទៅកា​ន់​ឆ្នេរ​ សមុទ្រ។ ទី​បំផុត​យើង​ក៏រ​កឃើ​ញ​ផ្លូវ​មួយ ហើយ​យើង​ក៏​បើកប​រ​តាម​ទិស​រប​ស់​ថ្ងៃ។

ស្រាប់​តែ​ពី​របី​នា​ទី​ក្រោយ​មក យើង​ក៏​នាំគ្នា​សើ​ចយ៉ា​ង​សប្បាយ​រីក​​រាយ ព្រោះមុ​ន​ពេល​យើង​ទៅ​ដ​ល់មា​ត់​ឆ្នេរ យើង​បាន​ធ្វើ​ដំណើរ​ចូល​ក្នុង​ដែន​ជម្រក​សត្វ​ព្រៃ ដោយ​មិន​ដឹង​ខ្លួន​។ នៅ​ជុំវិ​ញ​ខ្លួន​យើង មាន​សុទ្ធ​តែ​ពំនូ​ក​ខ្សាច់ កន្លែង​លិច​ទិក និង​ពពួក​ស្មៅដែ​ល​ដុះ​តាម​ឆ្នេរ ព្រម​ទាំង​សំបូរ​ទៅ​ដោយ​សត្វ​រំពេ សត្វ​កុក និង​សត្វ​ក្រសារ​ពណ៌​ខៀវ។ អ្វី​ៗ​មាន​ភាព​រ​ស់រ​វើក មាន​សម្លេង​ខ្ញៀវ​ខ្ញា និង​ស្រស់​អស្ចា​រ្យ​ណាស់! យើង​ក៏​បាន​មក​ដល់​ប្រជុំ​កោះ​សិន​កូទីក(Chinco​teague) និង​អាស្សាទីក(Assateague) ដែល​សុទ្ធ​តែមាន​ឈ្មោះល្បី​ល្បាញ ដោយសារ​ជារៀ​ងរា​ល់​ឆ្នាំ មាន​កូន​សេះទាំ​ង​ហ្វូង ហែល​ឆ្លង​ពី​កោះ​មួយ​ទៅ​កោះមួ​យ​ទៀត។ តាម​ពិត​អ្នក​ដទៃ​ទៀត​បាន​ដឹង​ពីគុណ​តម្លៃ ​និង​សោភ័ណ្ឌភា​ព​នៃ​តំប​ន់នេះ​ ជាយូរម​ក​ហើយ តែ​សម្រាប់​យើង​វិញ ​វា​ជា​ទឹក​ដីដែ​ល​យើង​មិន​ដែល​បាន​ប្រទះ​ឃើញ។

យ៉ាង​ណាមិ​ញ សម្រាប់​មនុ​ស្ស​ជាច្រើ​ន ព្រះ​គម្ពីរ​បរិសុទ្ធ គឺ​ប្រៀប​បាន​នឹង “តំបន់​ដែល​ពួក​គេ​មិន​ដែល​បាន​ប្រទះ​ឃើញ”។ ពួក​គេ​ពុំដែ​ល​បាន​រក​ឃើញ​កំណប់​ដ៏​មាន​តម្លៃ ដែល​បាន​បង្កប់​ក្នុង​ព្រះ​បន្ទូល​ដ៏​ស្ថិត​ស្ថេរ​អស់​កល្ប​ជា​និច្ច ដែល​មាន​ក្នុ​ង​ព្រះគ​ម្ពីរឡើយ។ ព្រះ​គម្ពី​រផ្ទុ​ក​ទៅ​ដោយ​ព្រះ​បន្ទូលដ៏​រស់​ហើយ​ពូកែ​ផង ក៏មុត​ជាង​ដាវ​ណាមា​ន​មុខ​ពីរ ទាំង​ធ្លុះ​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ទាល់​តែកា​ត់ព្រ​លឹង និង​វិញ្ញាណ ហើយ​សន្លាក់​និ​ងខួ​រឆ្អឹង​ដាច់​ពី​គ្នា ទាំងពិចា​រ​ណា​អស់​ទាំង​គំនិត ដែល​ចិត្ត​គិត ហើយដែ​ល​សំរេច​ដែរ(ហេព្រើរ ៤:១២)។​ ព្រះ​បន្ទូល​ប្រៀប​បា​ននឹ​ងច​ង្កៀង​បំភ្លឺ​ផ្លូ​វ​យើង​ដើរ(ទំនុកដំកើង ១១៩:១០៥) ហើយ​មាន​ប្រយោជន៍​សម្រាប់​បង្រៀន​យើង ឲ្យ​បំពេញ​បំណង​ព្រះ​ទ័យ​ព្រះ(២ធីម៉ូថេ ៣:១៦-១៧)។

ចូរ​យើង​បើក​ព្រះ​គម្ពី​រអាន ដើម្បី​ឲ្យ​យើង​អាច​រក​កំណប់​ទាំ​ង​នេះ​ឃើញ។ ពេល​នេះ​ជា​ពេល​ដែល​យើង​ត្រូវ​ស្វែង​រក​ហើយ!_Cindy Hess Kasper