តក់ស្លត់ ឬអធិស្ឋាន
មានស្រ្តីអាយុ៨៥ឆ្នាំម្នាក់ រស់នៅក្នុងមជ្ឈមណ្ឌលមួយតែម្នាក់ឯង។ ថ្ងៃមួយ គាត់បានជាប់នៅក្នុងជណ្តើរយន្តតែម្នាក់ឯង អស់រយៈពេល៤យប់ ៣ថ្ងៃ។ ជាការប្រសើរណាស់ ដែលគាត់មានទឹកមួយថូ បន្លែស៊ីលើរីខ្លះៗ និងថ្នាំក្អកបន្តិចបន្តួច។ គាត់បានព្យាយាមបើកទ្វារជណ្តើរ យន្ត តែបើកមិនចេញសោះ ហើយទូរស័ព្ទក៏គ្មានសេវ៉ាទៀត បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានសម្រេចចិត្តងាកមករកព្រះ ដោយការអធិស្ឋាន។ ក្រោយមក គាត់បានប្រាប់បណ្តាញទូរទស្សន៍ស៊ីអិនអិន(CNN)ថា “ពេលនោះ ខ្ញុំត្រូវសម្រេចចិត្តថា ត្រូវតក់ស្លត់ ឬក៏អធិស្ឋាន”។ ពេលមានគ្រោះអាសន្ន គាត់បានពឹងផ្អែកលើព្រះ ហើយបានរង់ចាំរហូតដល់ពេលគេមកជួយ។
យ៉ាងណាមិញ ស្តេចអេសាក៏បានប្រឈមមុខនឹងការសម្រេចចិត្តដូចនេះដែរ គឺថាតើត្រូវភ័យស្លុត ឬក៏អធិស្ឋាន(២របាក្សត្រ ១៤)។ កាលនោះ នគរទ្រង់កំពុងទទួលរងការវាយលុកពីកងទ័ពអេធីយ៉ូពី ដែលមានគ្នាប្រមាណជា១លាននាក់។ ប៉ុន្តែ នៅពេលទ្រង់ប្រឈមមុខនឹងកងទ័ពដ៏ធំបែបនេះ ទ្រង់មិនបានពឹងផ្អែកលើយុទ្ធសាស្រ្តយោធា ឬក្រាបពួន ដោយការភ័យខ្លាចឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់បានបែរមករកព្រះ ដោយការអធិស្ឋានជាបន្ទាន់។ ក្នុងការអធិស្ឋានដ៏មានអំណាច និងដោយការបន្ទាបខ្លួននេះ សេ្តចអេសាពឹងផ្អែកលើព្រះទាំងស្រុង ទ្រង់ទូលសូមជំនួយ ហើយបានទូលអង្វរឲ្យព្រះអម្ចាស់ទ្រង់ ការពារព្រះនាមរបស់ទ្រង់ “សូមជួយយើងខ្ញុំផង ដ្បិតយើងខ្ញុំផ្អែកលើទ្រង់ជាទីពឹង គឺដោយនៅតែព្រះនាមទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ ដែលយើងរាល់គ្នាបានមកទាស់ នឹងពួកមានគ្នាច្រើនទាំងនេះ”(ខ.១១)។ ព្រះអម្ចាស់បានឆ្លើយតបនឹងសេចក្តីអធិស្ឋានរបស់ស្តេចអេសា ហើយស្តេចអង្គនេះ ក៏ទទួលបានជ័យជម្នះ លើកងទ័ពសាសន៍អេធីយ៉ូពី។
ពេលយើងជួបស្ថានការណ៍តានតឹង ឬមានធនធានតិចតួច ឬក៏ជួបបញ្ហាដ៏ច្រើនដូចជាកងទ័ពដ៏ធំ…
ព្រះយេស៊ូវគង់នៅជិត
មានក្មេងអាយុបួនឆ្នាំម្នាក់ ឈ្មោះសាំយូអែល បានសុំម៉ាក់វាចេញទៅលេងខាងក្រៅ បន្ទាប់ពីវាបានញាំអាហារពេលល្ងាចហើយ។ ប៉ុន្តែ កាលនោះ វានៅក្មេងពេក មិនអាចលេងនៅខាងក្រៅម្នាក់ឯងបានទេ ដូច្នេះម្ដាយរបស់វាក៏បាននិយាយថា “ទេ កូនមិនអាចចេញទៅក្រៅតែម្នាក់ឯងបានទេ។ កូនត្រូវចាំម៉ាក់ញ៉ាំរួចសិន ម៉ាក់នឹងទៅជាមួយកូនដែរ”។ វាក៏ឆ្លើយយ៉ាងលឿនថា “ប៉ុន្តែ ម៉ាក់ ព្រះយេស៊ូវគង់នៅជាមួយកូន!”
ត្រង់ចំណុចនេះ សាំយូអែលបានទទួលការបង្រៀនដ៏ល្អពីឪពុកម្តាយរបស់វា បានជាវាដឹងថា ព្រះអម្ចាស់តែងតែគង់នៅក្បែរវាជានិច្ច។ យ៉ាងណាមិញ តាមព្រះគម្ពីរ យើងអាចដឹងថា លោកយ៉ាកុបក៏បានទទួលការបង្រៀនដូចនេះផងដែរ។ លោកអ៊ីសាក់ ដែលជាឪពុករបស់គាត់បានឲ្យពរដល់គាត់ ហើយបានប្រាប់គាត់ ឲ្យទៅរកប្រពន្ធម្នាក់ ពីក្នុងចំណោមញាតិសន្តានខាងម្តាយគាត់(លោកុប្បត្តិ ២៨:១-៤)។ គាត់ក៏បានធ្វើដំណើរទៅស្រុកហារ៉ាន តាមបណ្តាំរបស់ឪពុកគាត់។
នៅពេលលោកយ៉ាកុបគេងលក់ ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់ក៏បានយាងមកជួបគាត់ ក្នុងសុបិន ហើយមានបន្ទូលថា “មើល អញនៅជាមួយនឹងឯង អញនឹងថែរក្សាឯងនៅកន្លែងណាដែលឯងទៅ . . . អញមិនចោលឯងឡើយ”(ខ.១៥)។ ពេលគាត់ភ្ញាក់ឡើង គាត់ដឹងថា ព្រះបានមានបន្ទូលមកកាន់គាត់ហើយ ហើយគាត់ក៏បាននិយាយថា “ពិតប្រាកដជាព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់គង់នៅទីនេះហើយ”(ខ.១៦)។ គាត់មានទំនុកចិត្ត ចំពោះព្រះវត្តមានរបស់ព្រះ ហេតុនោះហើយ គាត់ប្តេជ្ញាចិត្តថ្វាយខ្លួន ដើរតាមទ្រង់អស់មួយជីវិតរបស់គាត់(ខ.២០-២១)។
បើយើងបានទទួលព្រះយេស៊ូវ ជាព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់យើងហើយ(យ៉ូហាន ១:១២) នោះយើងអាចមានទំនុកចិត្ត ហើយមានអំណរ ពេលបានដឹងថា…
នៅក្នុងព្រះហស្តព្រះជានិច្ច
ក្នុងអំឡុងរយៈពេលនៃការសិក្សាឆ្នាំទី១របស់ខ្ញុំ នៅសា លាព្រះគម្ពីរ មានមិត្តភក្តិថ្មីរបស់ខ្ញុំម្នាក់ បានរៀបរាប់អំពីជីវិតរបស់នាងឲ្យខ្ញុំស្តាប់។ ពេលប្តីរបស់នាងបោះបង់ នាងចោល នាងត្រូវចិញ្ចឹមកូនតូចៗពីរនាក់តែម្នាក់ឯង។ នាងអាចរកចំណូលបានតែបន្តិចបន្តួចប៉ុណ្ណោះ ដូច្នេះ នាងមានឱកាសតិចណាស់ នៅក្នុងការគេចចេញពីភាពក្រីក្រ និងគ្រោះថ្នាក់ទាំងឡាយ នៅក្នុងតំបន់ដែលនាងរស់នៅ។
ក្នុងនាមជាឪពុកម្នាក់ ខ្ញុំមានការប៉ះពាល់ចិត្ត ពេលបានឮនាងនិយាយអំពីក្តីបារម្ភ ដែលនាងមានចំពោះកូនៗរបស់នាង បានជាខ្ញុំសួរនាងថា “តើអ្នកអាចរ៉ាប់រងការទាំងអស់នេះដោយរបៀបណា?” នាងហាក់ដូចជាភ្ញាក់ផ្អើល ចំពោះសំណួរនេះ ហើយក៏បានឆ្លើយថា “យើងធ្វើអ្វីដែលយើងអាចធ្វើបាន ហើយខ្ញុំត្រូវថ្វាយពួកគេ ទៅក្នុងព្រះហស្តព្រះ។” ទំនុកចិត្តដែលនាងមានចំពោះព្រះ ក្នុងគ្រាមានទុក្ខលំបាក បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំពីទំនុកចិត្តដែលលោកយ៉ូបមានចំពោះព្រះ(១:៦-២២)។
មួយឆ្នាំក្រោយមក នាងបានទូរស័ព្ទមកខ្ញុំ ដើម្បីអញ្ជើញឲ្យខ្ញុំទៅចូលរួមពិធីបុណ្យសព នៅផ្ទះរបស់នាង បន្ទាប់ពីកូនប្រុសរបស់នាងបានបាត់បង់ជីវិត ក្នុងការបាញ់សម្លាប់ពីក្នុងឡាន នៅតាមផ្លូវ។ ខ្ញុំក៏បានអធិស្ឋានសូមឲ្យខ្ញុំមានពាក្យ សម្រាប់កំសាន្តចិត្តនាង និងសូមឲ្យខ្ញុំមានប្រាជ្ញា ដើម្បីកុំឲ្យព្យាយាមពន្យល់អំពីរឿងដែលមិនអាចពន្យល់បាននោះ។
ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពេលខ្ញុំនៅជួយរំលែកទុក្ខនាងនៅថ្ងៃនោះ ខ្ញុំមានសេចក្តីស្ញប់ស្ញែង ពេលបានឃើញនាងនៅតែបន្តកំសាន្តចិត្តអ្នកឯទៀត ដូចកាលពីមុន ដូចនេះ ទំនុកចិត្តដែលនាងមានចំពោះព្រះ មិនបានរង្គោះរង្គើ ដោយសារព្យុះដ៏អាក្រក់ ដែលបានបក់បោកមកនោះឡើយ។ ដល់ពេលដែលខ្ញុំត្រូវលានាង នាងក៏បាននិយាយប្រាប់ខ្ញុំថា “កូនប្រុសរបស់ខ្ញុំនៅតែស្ថិតក្នុងព្រះហស្តព្រះជានិច្ច”។ ពាក្យនេះបានបង្ហាញអំពីជម្រៅនៃសេចក្តីជំនឿរបស់នាង ក្នុងពេលដ៏សោកសៅ។ នាងមិនខុសពីលោកយ៉ូបទេ ព្រោះនាង “មិនបានធ្វើបាបឡើយ ក៏មិនបានប្រកាន់ទោសដល់ព្រះដែរ”(ខ.២២)។
យ៉ាងណាមិញ…
ការជួយឲ្យឆ្លងឧបសគ្គរួច
កាលកូនស្រីរបស់ខ្ញុំ ដេប៊ី(Debbie)នៅតូច នាងបានចូលរៀនរបាំបាឡេ។ មានការហាត់រាំមួយបែប ដែលតម្រូវឲ្យនាងលោតរំលងកំរាលរមូលមួយដុំ។ ក្នុងការព្យាយាមជាលើកទី១ នាងក៏បានលោតប៉ះកំរាលមួយដុំនោះ ហើយថយមកវិញ។ នាងបានអង្គុយនៅលើកំរាលឥដ្ឋ មួយស្របក់ ដោយស្រឡាំងកាំង ហើយនាងក៏ចាប់ផ្តើមយំ។ រំពេចនោះ ខ្ញុំក៏ប្រញាប់លើកនាងឲ្យក្រោកឡើង ហើយនិយាយលួងនាង។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏កាន់ដៃនាង ហើយរត់ទៅជាមួយនាង រហូតទាល់តែនាងអាចលោតរំលងកំរាលមួយដុំនោះ ដោយជោគជ័យ។ ដូចនេះ ដេប៊ីត្រូវការការលើកទឺកចិត្តពីខ្ញុំ ដើម្បីផ្លោះឧបសគ្គ ដែលនៅពីមុខនាង។
ខណៈដែលលោកយ៉ូហាន-ម៉ាកុស កំពុងធ្វើការជាមួយលោកប៉ុល ក្នុងដំណើរបេសកកម្មលើកទី១ គាត់បានជួបប្រទះឧបស័គ្គដ៏ធំមួយ ក្នុងដំណើរនោះ។ ពេលគាត់ជួបការលំបាកកាន់តែខ្លាំង នៅតាមផ្លូវ គាត់ក៏បោះបង់ការងារចោល។ ក្រោយមក លោកបាណាបាសក៏បានព្យាយាមរាប់បញ្ចូលលោកម៉ាកុស ក្នុងដំណើរបេសកម្មជាលើកទី២របស់ប៉ុល ហើយការប្រកែកគ្នាក៏កើតមានឡើង។ លោកបាណាបាសចង់ផ្តល់ឱកាសលើកទី២ដល់លោកម៉ាកុស ប៉ុន្តែ សាវ័កប៉ុលមិនមានទំនុកចិត្តចំពោះគាត់ទៀតទេ។ ទីបំផុត ពួកគេក៏បានចែកគ្នាជាពីរក្រុម ដែលក្នុងនោះ លោកបាណាបាសក៏បាននាំលោកម៉ាកុសទៅជាមួយ ក្នុងដំណើរបេសកកម្មរបស់ខ្លួន(កិច្ចការ ១៥:៣៦-៣៩)។
ព្រះគម្ពីរមិនបានចែងអំពីការឆ្លើយតបរបស់យ៉ូហាន-ម៉ាកុសយ៉ាងណាទេ នៅពេលដែលលោកបាណាបាសបានជួយឲ្យគាត់ឆ្លងឧបសគ្គនៃការងារបម្រើព្រះ។ តែយ៉ាងណាក៏ដោយ គាត់ប្រាកដជាបានឆ្លងកាត់ឧបសគ្គនោះរួចហើយ បានជាក្រោយមក លោកប៉ុលបានសរសេរថា យ៉ូហាន-ម៉ាកុស “មានប្រយោជន៍ក្នុងការងារខ្ញុំ” (២ធីម៉ូថេ ៤:១១)។
ពេលយើងឃើញអ្នកជឿណាម្នាក់កំពុងជួបបរាជ័យ យើងគួរតែផ្តល់ជំនួយដល់គាត់។ តើលោកអ្នកដឹងថា មានអ្នកណាខ្លះ ដែលកំពុងត្រូវការជំនួយរបស់អ្នក…
នៅតែបង្កើតផលផ្លែ
មានពេលខ្លះ ការប្រមូលផលដំណាំមានភាពយឺតយ៉ាវ។ ជួនកាល លោកអ្នកបានព្រោះគ្រាប់ពូជ នៃសេចក្តីសង្ឃឹម ដោយមិនដឹងខ្លួន។ ពេលខ្លះ
ផលផ្លែនៃជីវិតរបស់លោកអ្នក កើតមានតាមរបៀប និងនៅពេលដែលខុសពីការរំពឹងទុករបស់អ្នក។
កូនស្រីរបស់ខ្ញុំគឺ មេលីសា(Melissa) បានទទួលអំណោយទាននៃសេចក្តីសង្រ្គោះរបស់ព្រះ តាំងពីក្មេង។ ប៉ុន្តែ នាងមិនដែលយល់ថា ខ្លួននាងគឺជាគ្រីស្ទបរិស័ទដ៏អស្ចា្យ ដែលអាចនាំអ្នកដទៃ ឲ្យមានជីវិតផ្លាស់ប្រែទេ។ នាងគ្រាន់តែជាសិស្សអនុវិទ្យាល័យម្នាក់ ដែលខំគិតពីរឿងការងារ ការសិក្សា និងកីឡា ហើយទន្ទឹមនឹងនោះ នាងខំរក្សាមិត្តភាពឲ្យបានល្អ។ និយាយរួម នាងគ្រាន់តែជាក្មេងម្នាក់ ដែលកំពុងខំរស់នៅ តាមដែលព្រះសព្វព្រះហឫទ័យ។
ប៉ុន្តែ នៅឆ្នាំ២០០២ ពេលដែលទ្រង់បានទទួលស្វាគមន៍នាង ឲ្យចូលមករស់នៅក្នុងនគរស្ថានសួគ៌ ពេលនាងទើបតែមានអាយុ១៧ឆ្នាំ សេចក្តីជំនឿដែលនាងមានចំពោះព្រះគ្រីស្ទ ព្រមទាំងជីវិតដ៏ស្មោះត្រង់របស់នាង ក៏នៅតែបន្តបង្កើតផលផ្លែ។ សេចក្តីស្លាប់បានមកដល់ ដោយមិនបានឲ្យដំណឹងជាមុន។ នាងក៏លែងមានពេលដោះស្រាយបញ្ហាជាមួយអ្នកឯទៀត។ ហើយនាងក៏លែងមានឱកាស ដើម្បី “បង្កើតផលឲ្យបានច្រើន” ដូចមុនទៀត(យ៉ូហាន ១៥:៨)។
កាលមេលីសានៅរស់ នាងបានខំរស់នៅដើម្បីគាប់ព្រះហឫទ័យព្រះ ហើយសព្វថ្ងៃនេះ នាងនៅតែបន្តបង្កើតផលផ្លែ ទោះនាងបានលាចាកលោកហើយក៏ដោយ។ ជាក់ស្តែង នៅពេលថ្មីៗនេះ ខ្ញុំបានឮដំណឹងថា មានយុវជនវ័យក្មេងម្នាក់ បានទទួលព្រះយេស៊ូវ ជាព្រះអង្គសង្រ្គោះ នៅកន្លែងបោះជំរំកីឡា បន្ទាប់ពីគ្រូបង្វិកបានចែកចាយអំពីទីបន្ទាប់នៃជីវិតរបស់ម៉េលីសា។
យើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែកំពុងសរសេររឿងនៃជីវិតពិតរបស់យើង…
ចូរដាក់ដៃចុះ
កាលនៅពីក្មេង ម្តាយរបស់ខ្ញុំបានក្តិចក្បាលជង្គង់របស់ខ្ញុំ ជាញឹកញាប់ ពេលយើងកំពុងអង្គុយក្នុងព្រះវិហារ ហើយគាត់ខ្សិបដាក់ត្រចៀកខ្ញុំច្បាស់ៗថា “នៅឲ្យស្ងៀម”។ អ្នកប្រហែលជាយល់ថា ស្នាមម្រាមដៃរបស់គាត់បានដឹតជាប់នឹងក្បាលជង្គង់ខ្ញុំហើយ។ ខ្ញុំមានទម្លាប់អាក្រក់មួយ គឺចេះតែរើខ្លួនចុះឡើង នៅទីកន្លែងផ្សេងៗ ដូចជា នៅព្រះវិហារជាដើម គឺមិនខុសពីក្មេងដទៃទៀតឡើយ។ ហេតុនេះហើយបានជា អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំកន្លងមកនេះ នៅពេលខ្ញុំអានបទគម្ពីរដែលចែងថា “ចូរបង្អង់សិន ឲ្យដឹងថា អញជាព្រះ” (ទំនុកដំកើង ៤៦:១០) ខ្ញុំគិតថា បទគម្ពីរនេះកំពុងប្រាប់ខ្ញុំកុំឲ្យរពិស។
ប៉ុន្តែ ក្នុងព្រះគម្ពីរភាសាហេព្រើរ ពាក្យថា បង្អង់ ឬនៅឲ្យស្ងៀម គឺមានន័យថា “ឈប់ប្រឹងប្រែង”។ ពាក្យនេះមានន័យស្មើនឹងការដាក់ដៃចុះ ហើយអនុញ្ញាតឲ្យព្រះធ្វើអន្តរាគមន៍ នៅក្នុងស្ថានភាពរបស់អ្នក ដោយមិនរំខានទ្រង់ឡើយ។ ន័យធៀបនៃពាក្យនេះ គឺគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ ព្រោះយើងតែងតែប្រើដៃរបស់យើង ដើម្បីរុញច្រានអ្វីៗ ដែលនៅរាំងមុខយើង ដើម្បីការពារខ្លួន ឬដើម្បីវាយតបទៅវិញ។ ពេលយើងដាក់ដៃចុះ សូមយើងទុកចិត្តថា “ព្រះទ្រង់ជាទីពឹងជ្រក ក៏ជាកំឡាំងនៃយើងខ្ញុំ ជាជំនួយដែលនៅជាប់ជាមួយក្នុងគ្រាអាសន្ន”(ខ.១) ហើយ “ព្រះយេហូវ៉ានៃពួកពលបរិវា ទ្រង់គង់នៅជាមួយយើងខ្ញុំ គឺព្រះនៃយ៉ាកុប ទ្រង់ជាទីពឹងជ្រករបស់យើងខ្ញុំ”(ខ.៧) ពុំនោះទេ យើងនឹងមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនយើងខ្សោយ មិនអាចការពារខ្លួនបាន ហើយងាយរងគ្រោះជាមិនខាន។ អាចនិយាយម្យ៉ាងទៀតថា យើងត្រូវឈប់តយុទ្ធ ហើយត្រូវទុកឲ្យព្រះធ្វើការរបស់ទ្រង់!…
មនុស្សខ្សោយជាងគេ
មានបញ្ជីឈ្មោះដ៏ចម្លែកមួយ មានចំណងជើងថា មនុស្ស១០០នាក់ដែលខ្សោយជាងគេ នៅក្នុងពិភពលោក ដែលគេបានផ្សាយតាមបណ្តាញអ៊ីនធើណិត ក្នុងគេហទំព័រ ២៤/៧ របស់សារព័ត៌មានវលស្ទ្រីត(Wall Street)។ ក្នុងចំណោមអ្នកដែលគេបានជ្រើសរើស ដាក់បញ្ចូលក្នុងបញ្ជីឈ្មោះនោះ រួមមាន ប្រធានសាជីវកម្ម កីឡាករ អ្នកនយោបាយ និងតារាល្បីៗ ដែលមានចរិតលក្ខណៈមួយដែលដូចគ្នា គឺពួកគេសុទ្ធតែធ្លាប់មានអំណាច។ ក្នុងចំណោមនោះ មានខ្លះជាជនរងគ្រោះ ដោយសារកាលៈទេសៈមិនល្អ រីឯខ្លះទៀតបានសម្រេចចិត្តខុសក្នុងមុខជំនួញ ខណៈពេលដែលខ្លះទៀតបានបាត់បង់ឥទ្ធិពល ដោយសារបានធ្វើខុសសីលធម៌ជាដើម។
នៅក្នុងបទគម្ពីរ ១កូរិនថូស ជំពូក១០ លោកប៉ុលដកស្រង់មេរៀនដ៏សោកសៅមួយ ចេញពីប្រវត្តិសាស្រ្តក្នុងគ្រាសញ្ញាចាស់។ នៅសម័យនោះ លោកម៉ូសេបានដឹកនាំបណ្តាជន ចេញពីភាពជាទាសករនៅនគរអេស៊ីព្ទ ឲ្យមកទទួលសេរីភាព ក្នុងទឹកដីសន្យា ប៉ុន្តែ ពួកគេចេះតែបន្តបែរចេញពីព្រះ ដែលបានរំដោះពួកគេឲ្យរួចនោះ(ខ.១-៥)។ ពួកគេបានធ្លាក់ចុះ ដោយសារការថ្វាយបង្គំរូបព្រះ អំពើអសីលធម៌ ការរអ៊ូរទាំ និងការអាក្រក់ជាច្រើនទៀត(ខ.៦-១០)។ ត្រង់ចំណុចនេះ សាវ័កប៉ុលក៏បានចង្អុលបង្ហាញថា ការដួលចុះរបស់ពួកគេ គឺជាឧទាហរណ៍សម្រាប់ឲ្យយើងយកមកសិក្សា ហើយគាត់បានដាស់តឿនយើងថា “អ្នកណាដែលស្មានថាខ្លួនឈរ នោះត្រូវប្រយ័ត្ន ក្រែងលោដួល”(ខ.១២)។
អ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវអាចឈរយ៉ាងមាំមួន ដោយផ្អែកលើព្រះបន្ទូល ដែលទ្រង់បានសន្យាថា “គឺនៅវេលាណាដែលមានសេចក្តីល្បួង នោះទ្រង់ក៏រៀបផ្លូវឲ្យចៀសរួច ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាអាចនឹងទ្រាំបាន”(ខ.១៣)។ យើងទាំងអស់គ្នាសុទ្ធតែមានអំណាចជះឥទ្ធិពល មកលើសេចក្តីជំនឿរបស់អ្នកឯទៀត។ ព្រះបានប្រទានអំណាច ដើម្បីឲ្យយើងអាចឈ្នះសេចក្តីល្បួង…
ការកំណត់ពេលវេលា
មុនពេលខ្ញុំរៀបការ ពេលស្វាមីរបស់ខ្ញុំមានការណាត់ជួប ជាមួយខ្ញុំ ខ្ញុំក៏បានយល់ថា នោះជារឿងដោយចៃដន្យទេ តែពីរបីខែក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានដឹងថា តាមពិតស្វាមីរបស់ខ្ញុំបានរៀបចំពេលវេលាទុកជាមុន បានយ៉ាងល្អសម្រាប់ការជួបគ្នាពេលនោះ។ កាលនោះ គាត់បានមើលឃើញខ្ញុំ ពីឡៅតឿនៃព្រះវិហារ ទាំងបានរំពឹងទុកមុន ថាខ្ញុំនឹងចេញទៅតាមច្រកទ្វារមួយណា ហើយគាត់ក៏បានប្រញាប់ចុះតាមជណ្តើរ ទាំងពីរជាន់នោះ ហើយក៏បានមកដល់ច្រកទ្វារមុនខ្ញុំបន្តិច។ គាត់ក៏ឈរផ្អែកលើទ្វារ ហើយចាប់ផ្តើមការសន្ទនាជាមួយខ្ញុំ រួចបបួលខ្ញុំទៅញាំអាហារពេលល្ងាច។ ពេលនោះខ្ញុំគិតថា ការណាត់ជួបនេះ គ្រាន់តែជារឿងចៃដន្យប៉ុណ្ណោះ តែតាមពិត គាត់បានរៀបគម្រោងទុកមុនជាស្រេច។ នេះជាការរៀបចំពេល ដ៏ល្អឥតខ្ចោះមែន។
ការរៀបចំពេលវេលាដ៏ល្អឥតខ្ចោះ កម្រកើតមានណាស់ ជាពិសេសចំពោះមនុស្សយើង។ ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់មានបំណងព្រះហឫទ័យ និងផែនការដ៏ជាក់លាក់សម្រាប់យើង ហើយការកំណត់ពេលវេលារបស់ទ្រង់ ក៏តែងតែល្អឥតខ្ចោះជានិច្ច។
យើងបានសង្កេតឃើញថា ការកំណត់ពេលដ៏ល្អឥតខ្ចោះបានកើតមាន ចំពោះតួរអង្គមួយចំនួនក្នុងព្រះគម្ពីរ ដូចជា អ្នកបម្រើរបស់លោកអ័ប្រាហាំដែលបានអធិស្ឋានរកភរិយាឲ្យអ៊ីសាក់។ ព្រះទ្រង់ក៏បានឆ្លើយតបការអធិស្ឋានរបស់គាត់ ដោយបាននាំស្រីក្រមុំម្នាក់ឲ្យមកជួបគាត់(លោកុប្បត្តិ ២៤)។ ចំណែកឯលោកយ៉ូសែបវិញ ត្រូវបានគេយកទៅលក់ជាទាសករ ត្រូវគេចោទបង្ខុស ហើយចាប់ដាក់គុកទៀត។ ប៉ុន្តែ នៅទីបំផុត ព្រះទ្រង់បានប្រើគាត់ ដើម្បីជួយជីវិតមនុស្សជាច្រើន នៅអំឡុងពេលមានអំណត់(៤៥:៥-៨ ៥០:២០)។ ហើយយើងមានការស្ងប់ស្ងែងចំពោះសេចក្តីក្លាហានរបស់ព្រះនាងអេសធើរ ពេលដែលលោកម៉ាដេកាយបានរំឭកព្រះនាងថា “ព្រះនាងបានតាំងឡើងក្នុងរាជ្យ សម្រាប់ពេលនេះឯងទេដឹង”(នាងអេសធើរ ៤:១៤)។
តើលោកអ្នកមានការខកចិត្ត ចំពោះផែនការ…
ការចំណាយដ៏ខ្ពស់ សម្រាប់ការរស់នៅ
កាលនៅពីក្មេង ខ្ញុំបានគិតថា ក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំ មានការចំណាយច្រើនពេក សម្រាប់ការរស់នៅ។ ក្រោយមក ខ្ញុំយល់ថា ការត្អូញត្អែរអំពីរឿងនេះ គឺពិតជាគួរឲ្យអស់សំណើចណាស់ ហេតុនេះហើយបានជា ខ្ញុំសើច ពេលគិតដល់ការនេះ។ ឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំ មិនដែលគិតលុយមួយកាក់មួយសេនពីខ្ញុំ សម្រាប់ការរស់នៅក្នុងផ្ទះនោះទេ។ ពួកគាត់គ្រាន់តែចង់ឲ្យខ្ញុំ“បង់ថ្លៃ” ដោយគ្រាន់តែស្តាប់បង្គាប់ពួកគាត់ប៉ុណ្ណោះទៅបានហើយ។ ដូចនេះ ខ្ញុំគ្រាន់តែធ្វើតាមវិន័យ ដែលពួកគាត់បានដាក់ឲ្យ ដោយបោសសម្អាតបន្ទាប់ពីខ្ញុំលេងចប់ ដោយមានចិត្តសុភាពរាបសារ ដោយនិយាយការពិត និងទៅព្រះវិហារជាដើម។ វិន័យទាំងនោះ មិនពិបាកធ្វើតាមទេ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំនៅតែពិបាកស្តាប់បង្គាប់តាម។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ឪពុកម្តាយខ្ញុំមិនបានដេញខ្ញុំចេញ ដោយព្រោះតែការមិនស្តាប់បង្គាប់នោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគាត់គ្រាន់តែរំឭកខ្ញុំម្តងហើយម្តងទៀតថា វិន័យទាំងនោះ គឺសម្រាប់ការពារខ្ញុំ មិនមែនធ្វើបាបខ្ញុំទេ ហើយពេលខ្លះ ពួកគាត់ដាក់វិន័យកាន់តែតឹងរឹងថែមទៀត ដើម្បីកុំឲ្យខ្ញុំធ្វើបាបខ្លួនឯង។
នៅក្នុងទឹកដីសន្យា ពួកអ៊ីស្រាអែលក៏ត្រូវបង់ថ្លៃសម្រាប់ការរស់នៅ ដោយការស្តាប់បង្គាប់ព្រះផងដែរ។ ក្នុងការថ្លែងជាលើកចុងក្រោយ ទៅកាន់បណ្តាជន លោកម៉ូសេបានរំឭកពួកគេថា ព្រះពរដែលព្រះសព្វព្រះទ័យប្រទានមកពួកគេ គឺអាស្រ័យទៅលើការស្តាប់បង្គាប់របស់ពួកគេ(ចោទិយកថា ៣០:១៦)។ កាលពីមុន គាត់ធ្លាប់ប្រាប់ពួកគេថា ការស្តាប់បង្គាប់ព្រះ គឺជាកត្តាដែលនាំឲ្យពួកគេរស់នៅបានល្អ គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងថា “ចូរប្រយ័ត្ននឹងស្តាប់តាមសេចក្តីទាំងនេះ . . . ដើម្បីឲ្យឯងបានសប្បាយ(១២:២៨)។
អ្នកខ្លះគិតថា ព្រះគម្ពីរមានក្រិត្យវិន័យច្រើនពេក។…
ចូរស្កប់ចិត្តចុះ
សេចក្តីសណ្តោស ឬការស្កប់ចិត្ត មិនមែនជាអ្វីដែលយើងងាយរកបានឡើយ។ សូម្បីតែលោកសាវ័កប៉ុល ដែលជាវិរៈបុរសនៃសេចក្តីជំនឿ ក៏ត្រូវតែ30រៀនស្កប់ចិត្តផងដែរ(ភីលីព ៤:១១) ព្រោះការស្តប់ចិត្តមិនមែនជាបុគ្គលិកលក្ខណៈដែលគាត់មានពីកំណើតឡើយ។
សម្រាប់សាវ័កប៉ុល ការដែលគាត់អាចសរសេរថា គាត់មានសេចក្តីស្កប់ចិត្តក្នុងសណ្ឋានគ្រប់យ៉ាង គឺពិតជាអស្ចារ្យណាស់ ព្រោះកាលនោះ គាត់កំពុងសរសេរសំបុត្រនេះ នៅក្នុងមន្ទីឃុំឃាំង នៅទីក្រុងរ៉ូម។ ដោយសារគេបានចោទគាត់ ពីបទនាំបំបះបំបោរ ពីបទក្បត់ជាតិ និងបទឧក្រិដ្ឋកំរិតធ្ងន់ផ្សេងៗទៀត នោះគាត់ក៏បានប្តឹងបន្តដល់តុលាការកំពូល គឺដល់ស្តេចសេសារតែម្តង។ ពេលនោះ គាត់មិនមានជំនួយផ្នែកច្បាប់ ឬមិត្តភក្តិដែលមានតំណែងខ្ពស់ទេ ដូចនេះ គាត់ត្រូវនៅរង់ចាំក្នុងគុក រហូតដល់ពេលជំនុំជម្រះរឿងក្តី។ ត្រង់ចំណុចនេះ តាមធម្មតា មនុស្សមានចិត្តអន្ទៈសារ ឬមិនសប្បាយចិត្ត ពេលជួបស្ថានភាពដូចគាត់។ តែផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានសរសេរសំបុត្រទៅកាន់ពួកជំនុំ នៅក្រុងភីលីព ដើម្បីប្រាប់ពួកគេថា គាត់បានរៀនឲ្យមានការស្កប់ចិត្ត(ឬសេចក្តីសណ្តោស)។
តើគាត់បានរៀនឲ្យមានការស្កប់ចិត្ត ដោយរបៀបណា? តាមពិត គាត់បានរៀនមួយជំហានម្តងៗ រហូតដល់ពេលដែលគាត់អាចមានការស្កប់ចិត្ត ទោះស្ថិតក្នុងស្ថានភាពលំបាកយ៉ាងណាក៏ដោយ។ គាត់បានរៀនទទួលយកអ្វីក៏ដោយ ដែលកើតមានចំពោះគាត់(ខ.១២) ព្រមទាំងរៀនទទួលដោយអរព្រះគុណ នូវរាល់អ្វីៗដែលពួកគ្រីស្ទបរិស័ទឯទៀត អាចផ្តល់ឲ្យ(ខ.១៤-១៨)។ ហើយអ្វីដែលសំខាន់បំផុតនោះ គឺគាត់បានទទួលស្គាល់ថា ព្រះទ្រង់បានបំពេញសេចក្តីត្រូវការគ្រប់យ៉ាងរបស់គាត់(ខ.១៩)។
ការស្កប់ចិត្តមិនកើតមាន ដោយឯកឯងឡើយ។ វិញ្ញាណដែលចូលចិត្តប្រកួតប្រជែងក្នុងខ្លួនយើងរាល់គ្នា តែងតែជំរុញឲ្យយើងប្រៀបធៀប ត្អូញត្អែរ និងលោភចង់បាន។ ក្នុងចំណោមយើងរាល់គ្នា មានមនុស្សតិចណាស់…