ផឹកទឹកឲ្យបានច្រើន
ភ្ញៀវទេសចរណ៍ដែលទៅលេងរដ្ឋកូឡូរ៉ាដូ តែងតែមានបញ្ហាខ្វះជាតិទឹកដោយមិនដឹងខ្លួន។ អាកាសធាតុស្ងួត និងកំដៅព្រះអាទិត្យដ៏ខ្លាំង ជាពិសេសនៅលើភ្នំ អាចធ្វើឲ្យបាត់ជាតិទឹកក្នុងខ្លួនយ៉ាងឆាប់រហ័ស។ ហេតុនេះហើយបានជា នៅលើផែនទី និងស្លាកសញ្ញាសម្រាប់អ្នកទេសចរ មានពាក្យលើកទឹកចិត្តឲ្យពួកគេពិសារទឹកឲ្យបានច្រើន។
នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ គេច្រើនតែប្រើទឹក ជានិមិត្តរូបនៃអង្គព្រះយេស៊ូវ ដែលជាទឹកដ៏រស់ ហើយអាចបំពេញសេចក្ដីត្រូវការដ៏ខ្លាំងបំផុតរបស់យើងបាន។ ដូច្នេះ នេះពិតជាស័ក្ដិសមបំផុត ដែលព្រះយេស៊ូវបានមានការសន្ទនា ដែលគួរឲ្យកត់សំគាល់បំផុត នៅឯអណ្ដូង (យ៉ូហាន ៤:១-៤២)។ ការសន្ទនានោះបានចាប់ផ្ដើមឡើង ពេលដែលព្រះយេស៊ូវសុំទឹកពីស្ត្រីសាសន៍សាម៉ារីម្នាក់ ដើម្បីសោយ(ខ. ៧)។ បន្ទាប់មក ព្រះយេស៊ូវក៏បានមានព្រះបន្ទូលទៅកាន់នាងថា “អស់អ្នកណាដែលផឹកទឹកនេះ[ខាងរូបសាច់] នឹងត្រូវស្រេកទៀត តែអ្នកណាដែលផឹកទឹកខ្ញុំឲ្យនោះ នឹងមិនស្រេកទៀតឡើយ ទឹកដែលខ្ញុំឲ្យ នឹងត្រឡប់ជារន្ធទឹកនៅក្នុងអ្នកនោះ ដែលផុសឡើងដល់ទៅបានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច”(ខ.១៣-១៤)។
ការសន្ទនានេះបាននាំឲ្យស្រ្ដីម្នាក់នោះ និងមនុស្សជាច្រើន នៅក្នុងភូមិដែលនាងរស់នៅ បាននាំគ្នាជឿថា ព្រះយេស៊ូវ គឺជា “ព្រះគ្រីស្ទ ជាព្រះដ៏ជួយសង្រ្គោះមនុស្សលោក”(ខ.៤២)។
យើងមិនអាចរស់នៅដោយគ្មានទឹកបានទេ។ ហើយយើងក៏មិនអាចមានជីវិតដ៏ពិត នៅពេលឥឡូវនេះ ឬក្នុងពេលអស់កល្បជានិច្ច ដោយគ្មានទឹករស់ ដែលយើងទទួលបានមកពីការស្គាល់ដល់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដ៏ជាព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់យើងបានឡើយ។ យើងអាចផឹកពីទឹករបស់ព្រះអង្គ ដែលប្រទានឲ្យមានជីវិត នៅថ្ងៃនេះបាន។—David McCasland
សេចក្តីក្លាហានដ៏លេចធ្លោរ
មានការផ្សាយពាណិជ្ជកម្មអំពីនាឡិកា តាមវិទ្យុ បានលើកទឹកចិត្តឲ្យអ្នកស្ដាប់ទាំងឡាយ ទិញនាឡិកាដែលខ្សែរបស់វាមានពណ៌ភ្លឺផ្លេក ហើយបន្ទាប់មក ពាក់នាឡិកានោះ ជាមួយនឹងសំលៀកបំពាក់ដែលមានពណ៌ផ្សេងទៀត។ ការផ្សាយពាណិជ្ជកម្មនោះ បាននិយាយទៀតថា នៅពេលដែលមនុស្សចាប់អារម្មណ៍ នឹងនាឡិការបស់លោកអ្នក ដោយសារពណ៌ដែលលេចធ្លោរបស់វា “នោះគេនឹងឃើញថា លោកអ្នកមានពណ៌ភ្លឺផ្លេក។ ហើយគេនឹងចង់ឲ្យខ្លួនគេ បានស្រស់សង្ហាដូចជាលោកអ្នកដែរ។” នៅត្រង់ចំណុចនេះ បញ្ជាក់ថា មានអ្វីមួយនៅក្នុងខ្លួនយើង ដែលចូលចិត្តឲ្យគេយកគំរូតាមខ្លួន។
បើសិនជាអ្នកអានបទគម្ពីរ ១កូរិនថូស ៤ មិនបានស៊ីជម្រៅទេ នោះលោកអ្នកអាចនឹងគិតថា លោកសាវ័កប៉ុលហាក់ដូចជាអួតបន្តិច នៅពេលដែលគាត់បង្រៀនគេ ឲ្យយកតម្រាប់តាមគាត់ ក្នុងការលះបង់ខ្លួនរបស់គាត់ថ្វាយព្រះ(ខ.១៦)។ ប៉ុន្តែ បើយើងពិចារណាឲ្យបានដឹតដល់ អំពីពាក្យសម្តីរបស់លោកប៉ុល ត្រង់ចំណុចនេះ នោះយើងនឹងបានយល់ ពីមូលហេតុដែលគាត់បានសរសេរប្រាប់គេ យ៉ាងមានទំនុកចិត្តបែបនេះ។ គាត់អាចសុំឲ្យមនុស្សត្រាប់តាមគាត់ ព្រោះគាត់បានត្រាប់តាមព្រះគ្រីស្ទ (១១:១) ដែលព្រះអង្គជាបាវបម្រើដ៏អស្ចារ្យជាងគេ។
ការរងទុក្ខបៀតបៀនដែលគាត់ទ្រាំទ្រ និងការងារដែលគាត់មាននៅក្នុងពួកជំនុំ(៤:១០-១៧) គ្រប់ការទាំងអស់កើតឡើង ដោយព្រោះប៉ុលបានត្រាប់តាមព្រះយេស៊ូវ។ នៅពេលគាត់លើកឡើងថា ទោះបីជាពួកកូរិនថូសមានគ្រូបង្រៀនដល់ ១ម៉ឺននាក់ ក៏ដោយ ក៏គាត់នៅតែជាឪពុក នៅក្នុងសេចក្តីជំនឿរបស់ពួកគេដដែល (ខ.១៥) គាត់ដឹងច្បាស់ជានិច្ចថា ព្រះយេស៊ូវគឺជាហេតុផលតែមួយគត់ ដែលមនុស្សអាចនឹងទុកចិត្តលើសេចក្តីបង្រៀនរបស់គាត់បាន។
បើសិនជាយើងចង់ឲ្យមនុស្សត្រាប់តាមយើង ដំបូងយើងត្រូវតែត្រាប់តាមព្រះអម្ចាស់នៃយើងជាមុនសិន។ បើសិនជាយើងមានហេតុផលណាមួយ ដើម្បីឲ្យគេត្រាប់តាមគំរូយើង ហើយបើសិនជាយើងមានសេចក្តីក្លាហានណា…
តើខ្ញុំជានរណា?
ជាច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅ លោកប៊ីលី ហ្គ្រាហាំ(Billy Graham) ដែលជាគ្រូផ្សាយដំណឹងល្អដ៏ល្បីល្បាញ ក្នុងពិភពលោក បានរៀបចំពេល ទៅអធិប្បាយនៅឯសាកលវិទ្យាល័យ ខេមប្រ៊ីជ (Cambridge University) ក្នុងប្រទេសអង់គ្លេស ប៉ុន្តែ គាត់មានអារម្មណ៍ថា គាត់មិនមានចំណេះគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីនឹងថ្លែងទៅកាន់ក្រុមអ្នករៀនបានខ្ពង់ខ្ពស់នៅទីនោះទេ។ គាត់ឥតមានសញ្ញាប័ត្រជាន់ខ្ពស់ ហើយក៏មិនដែលបានចូលរៀន នៅសាលាព្រះគម្ពីរដែរ។ លោក ប៊ីលី ក៏បានប្រាប់រឿងនេះ ដល់មិត្តភក្ដិជិតស្និទ្ធរបស់គាត់ម្នាក់ថា “ខ្ញុំមិនដែលមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំគ្មានសមត្ថភាពគ្រប់គ្រាន់ និងគ្មានការត្រៀមខ្លួនទាំងស្រុង សម្រាប់ទៅបំពេញបេសកកម្ម ដូចលើកនេះឡើយ។” គាត់ក៏បានអធិស្ឋានសូមជំនួយមកពីព្រះ ហើយព្រះអង្គក៏បានប្រើគាត់ឲ្យចែកចាយ អំពីសេចក្ដីពិតដ៏សាមញ្ញនៃដំណឹងល្អ និងអំពីឈើឆ្កាងរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។
លោកម៉ូសេក៏ធ្លាប់មានអារម្មណ៍ថា គ្មានសមត្ថភាពផងដែរ នៅពេលព្រះទ្រង់បានរើសគាត់ ឲ្យទៅប្រាប់ស្ដេចផារ៉ោន ឲ្យដោះលែងពួកកូនចៅសាសន៍អ៊ីស្រាអែល។ លោកម៉ូសេបានទូលសួរព្រះថា “តើទូលបង្គំជាអ្វី ដែលព្រះអង្គឲ្យទូលបង្គំទៅឯផារ៉ោន?”(និក្ខមនំ ៣:១១)។ លោកម៉ូសេប្រហែលជាមានចម្ងល់អំពីប្រសិទ្ធភាពរបស់ខ្លួន ក្នុងការបំពេញកិច្ចការនេះ ដោយព្រោះតែគាត់ “មិនសូវមានវោហារ”(៤:១០) តែព្រះទ្រង់បានមានព្រះបន្ទូលថា “អញនឹងនៅជាមួយនឹងឯងជាប្រាកដ”(៣:១២)។ លោកម៉ូសេដឹងថា គាត់ត្រូវតែរួមចំណែក នៅក្នុងផែនការជួយសង្រ្គោះរបស់ព្រះ ហើយត្រូវប្រាប់ពួកកូនចៅអ៊ីស្រាអែល ថានរណាបានចាត់ឲ្យគាត់មក បានជាគាត់ទូលសួរដល់ព្រះថា “តើត្រូវឲ្យទូលបង្គំប្រាប់គេថាដូចម្ដេច?” ព្រះទ្រង់មានព្រះបន្ទូលតបថា “ឯងត្រូវឆ្លើយប្រាប់ដល់ពួកកូនចៅអ៊ីស្រាអែលដូច្នេះថា ព្រះដ៏ជាព្រះទ្រង់បានចាត់ឲ្យខ្ញុំមកឯអ្នករាល់គ្នា” (ខ.១៣-១៤)។ ពេលព្រះអង្គមានបន្ទូលថា “អញជាព្រះដ៏ជាព្រះ”…
ភ្លើង និងភ្លៀង
នៅពេលភ្លើងឆេះព្រៃ បានឆាបឆេះយ៉ាងសន្ធោសន្ធៅកាត់តាមជ្រលងភ្នំដ៏ស្រស់ស្អាត នៅក្បែរតំបន់ខូឡូរ៉ាដូ ស្ព្រីងស៍ ក្នុងរដ្ឋខូឡូរ៉ាដូ វាបានបំផ្លាញជម្រកសត្វព្រៃគ្រប់ប្រភេទនៅទីនោះ និងបំផ្លាញផ្ទះសំបែងរាប់រយខ្នង។ ប្រជាជននៅប្រទេសអាមេរិក បានស្រែកអំពាវនាវរកព្រះ សូមឲ្យព្រះអង្គ ចាក់បង្អុរភ្លៀងចុះមក ដើម្បីពន្លត់អណ្តាតភ្លើងដែលកំពុងឆាបឆេះ ដើម្បីបញ្ចប់វិនាសកម្ម ព្រមទាំងជួយក្រុមពន្លត់អគ្គីភ័យ ឲ្យមានភាពធូរស្បើយ។ សេចក្ដីអធិស្ឋានរបស់អ្នកខ្លះមានល័ក្ខខណ្ឌដ៏គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ ភ្ជាប់មកជាមួយផង។ ពួកគេបានទូលសូមព្រះអង្គ ឲ្យបង្ហាញសេចក្តីមេត្តា ដោយឲ្យមានភ្លៀងធ្លាក់ចុះមក តែកុំឲ្យមានផ្គររន្ទះឡើយ ព្រោះពួកគេភ័យខ្លាចថា រន្ទះអាចបណ្ដាលឲ្យមានភ្លើងឆេះច្រើនថែមទៀត។
ការនេះបានរំឭកខ្ញុំ អំពីការដែលយើងរស់ នៅក្នុងស្ថានភាពដ៏តានតឹង នៅចន្លោះការដែលអាចជួយសង្រ្គោះយើង និងការដែលអាចសម្លាប់យើង។ ឧទាហរណ៍ យើងប្រើភ្លើង ដើម្បីចម្អិនអាហារ និងកម្តៅខ្លួនឲ្យបានកក់ក្ដៅ ប៉ុន្តែ ភ្លើងក៏អាចធ្វើឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ផងដែរ។ ចំពោះទឹកវិញ យើងប្រើវា ដើម្បីរក្សារាងកាយយើងឲ្យមានជាតិទឹក ហើយវាជួយឲ្យភពផែនដីយើង មានភាពត្រជាក់ស្រួល ប៉ុន្តែ ទឹកអាចធ្វើឲ្យយើងលង់ស្លាប់។ និយាយរួម ទឹកនិងភ្លើង សុទ្ធតែអាចគំរាមកំហែងជីវិតយើង បើសិនយើងមានទឹកឬភ្លើង ច្រើនពេក ឬតិចពេក។
យើងឃើញមានគោលការណ៍ដូចគ្នានេះ ក្នុងជីវិតខាងឯព្រលឹងវិញ្ញាណផងដែរ។ ដើម្បីឲ្យមានការរីកចម្រើន អរិយធម៌ទាំងឡាយ ត្រូវការគុណធម៌ពីរយ៉ាង ដែលហាក់ដូចជាផ្ទុយគ្នា គឺសេចក្តីមេត្តា និងសេចក្តីយុត្តិធម៌(សាការី ៧:៩)។ ព្រះយេស៊ូវបានស្តីបន្ទោសឲ្យពួកផារិស៊ី ថាជាអ្នកតឹងរ៉ឹងខាងក្រឹត្យវិន័យ ប៉ុន្តែ…
ផ្លូវនៃប្រាជ្ញា
គេថា លោកអាល់ប៊ើត អានស្តាញ (Albert Einstein) ធ្លាប់មានប្រសាសន៍ថា “មានតែការពីរយ៉ាងគត់ ដែលឥតមានដែនកំណត់ នោះគឺចក្រវាល និងភាពល្ងង់ខ្លៅរបស់មនុស្ស ហើយខ្ញុំមិនដឹងច្បាស់ អំពីចក្រវាលទេ”។ គួរឲ្យស្តាយណាស់ ដែលមានពេលច្រើនដងពេកហើយ ដែលយើងចេះតែបណ្តោយខ្លួន ឲ្យធ្លាក់ចូលក្នុងភាពល្ងង់ខ្លៅដែលគ្មានព្រំដែន ឬទទួលរងការខូចខាត ដែលយើងបង្ករឡើង ដោយសារភាពល្ងង់ល្ងើរបស់យើង និងដោយការសម្រេចចិត្ត ដោយភាពល្ងង់ខ្លៅនោះ។
ពេលដែលស្ដេចដាវីឌកំពុងមានវិប្បដិសារី ទ្រង់បានទូលថ្វាយនូវទុក្ខលំបាក និងការត្អូញត្អែររបស់ទ្រង់ ទៅចំពោះព្រះ ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក៣៨។ ទ្រង់បានរំឭកឡើងវិញ អំពីកំហុសរបស់ទ្រង់ និងអំពីផលលំបាកដ៏ឈឺចាប់ ដែលទ្រង់កំពុងរងទ្រាំ ដោយសារតែកំហុសទាំងនោះ ហើយទន្ទឹមនឹងនោះ ស្ដេចអង្គនេះ ដែលធ្លាប់ជាអ្នកគង្វាលចៀម បានមានបន្ទូលដ៏មានន័យថា “អស់ទាំងរបួសនៃទូលបង្គំ សុទ្ធតែរលួយ ហើយស្អុយ ដោយព្រោះអំពើឆោតខ្លៅរបស់ទូលបង្គំ”(ខ.៥)។ ទោះបីជាអ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើងរូបនេះ មិនបាននិយាយលំអិត អំពីការសម្រចចិត្តខុសរបស់ខ្លួន ឬអំពីរបួសដែលកាន់តែឈឺចាប់ក៏ដោយ ក៏យើងនៅតែអាចដឹងច្បាស់ថា ទ្រង់បានទទួលស្គាល់ថា សេចក្តីឆោតល្ងង់របស់ទ្រង់ គឺជាឫសគល់នៃបញ្ហាទាំងអស់នោះឯង។
ដើម្បីជម្នះភាពឆោតល្ងង់ ដែលអាចនាំឲ្យហិនវិនាស យើងត្រូវឱបក្រសោបយកប្រាជ្ញារបស់ព្រះ។ បទគម្ពីរសុភាសិត ៩:១០ បានរំឭកយើងថា “សេចក្តីកោតខ្លាចដល់ព្រះយេហូវ៉ា ជាដើមចមនៃប្រាជ្ញា ហើយការដែលស្គាល់ដល់ព្រះដ៏បរិសុទ្ធ នោះគឺជាយោបល”។ ទាល់តែយើងអនុញ្ញាតឲ្យព្រះទ្រង់ផ្លាស់ប្រែយើងសិន…
មិនសូវសំខាន់
ពួកអ្នកដែលមានអំណាច ក្នុងសង្គម គឺជាពួកមនុស្សដែលឡើងកាំជណ្ដើរនៃឥទ្ធិពល និងភាពជោគជ័យ។ បទគម្ពីរលូកា ជំពូក៣ លើកឡើង អំពីអ្នកដឹកនាំសំខាន់ៗចំនួនប្រាំពីរនាក់ ដែលធ្វើការគ្រប់គ្រងនៅក្នុងសង្គម នាសម័យនោះ។ ស្តេចសេសារ-ទីប៊ើរ នៃចក្រភពរ៉ូម៉ាំង មានអំណាចលើការស្លាប់រស់ របស់ប្រជាជន នៅក្នុងអាណាខែត្រឆ្ងាយៗ ក្នុងចក្រភពរបស់ទ្រង់។ លោកប៉ុនទាស-ពីឡាត់ ជាតំណាងរបស់ចក្រភពរ៉ូម៉ាំង ក្នុងនាមជាអភិបាលនៃស្រុកយូដា ចំណែកឯស្តេចហេរ៉ូឌ ភីលីព និងលីសានាសវិញ ជាអ្នកគ្រប់គ្រងប្រជាជន នៅតាមតំបន់។ លោកអាណ និងលោកកៃផាសធ្វើជាសម្តេចសង្ឃ ហើយបានប្រើប្រាស់សិទ្ធិអំណាចផ្នែកសាសនារបស់ខ្លួន យ៉ាងតឹងរឹង។
ខណៈពេលដែលអ្នកកាន់អំណាចទាំងអស់នេះ បានខំដំឡើងសាច់ដុំនយោបាយរបស់ខ្លួន “ព្រះទ្រង់មានព្រះបន្ទូលមកយ៉ូហាន ជាកូនសាការី នៅទីរហោស្ថាន”(ខ.២)។ គាត់ជាមនុស្សម្នាក់ ដែលដែលគេមិនសូវស្គាល់ ហើយរស់នៅក្នុងទីរហោស្ថាន និងរង់ចាំស្ដាប់ព្រះសូរសៀងរបស់ព្រះ ដូចនេះ តើមាននរណា ដែលហាក់ដូចជាមិនសូវសំខាន់ជាងគាត់ទៀតនោះ? តើលោកយ៉ូហាន-បាទីស្ទ អាចសម្រេចការអ្វីខ្លះ ដោយសារ“ការប្រកាសប្រាប់ពីបុណ្យជ្រមុជទឹក ខាងឯការប្រែចិត្ត ប្រយោជន៍ឲ្យរួចពីបាប?”(ខ.៣)។ ប៉ុន្តែ ពួកបណ្ដាជនទាំងហ្វូងៗបានមកឯលោកយ៉ូហាន ដើម្បីស្វែងរកសេចក្ដីពិត បែរចេញពីការអាក្រក់របស់ពួកគេ ហើយក៏ចង់ដឹងផងដែរថា គាត់ជាព្រះមែស៊ី ឬមិនមែន(ខ.៧,១៥)។ លោកយ៉ូហានបានប្រាប់ពួកគេថា “មានព្រះ១អង្គមក ដែលមានអំណាចលើសជាងខ្ញុំទៅទៀត . . . ព្រះអង្គនោះនឹងធ្វើបុណ្យជ្រមុជឲ្យអ្នករាល់គ្នា ដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ…
មិត្តសំឡាញ់ពេលខ្វះខាត
កាលពីពេលកន្លងទៅ ខ្ញុំនិងចេនណែត(Janet) ភរិយារបស់ខ្ញុំ បានទិញសាច់គោខ្លះ ពីមិត្តភក្តិម្នាក់ដែលចិញ្ចឹមគោ ក្នុងកសិដ្ឋានតូចមួយ។ វាមានតម្លៃថោកជាងសាច់គោ ដែលគេលក់នៅតាមហាង ហើយយើងក្លាសេវា ក្នុងទូរទឹកកក សម្រាប់ប្រើវា ក្នុងអំឡុងពេលប៉ុន្មានខែខាងមុខទៀត។
បន្ទាប់មក មានព្យុះរន្ទះដ៏អាក្រក់មួយ បានកាត់ផ្ដាច់អគ្គីសនីទូទាំងតំបន់របស់យើង។ ក្នុងរយៈពេល២៤ម៉ោងដំបូង យើងមានទំនុកចិត្តថា ទូរទឹកកករបស់យើងអាចរក្សាសាច់ឲ្យនៅកកបាន មួយរយៈពេលទៀត។ ប៉ុន្តែ ក្នុងថ្ងៃទីពីរ នៅតែគ្មានដំណឹងថា យើងនឹងមានអគ្គីសនីប្រើប្រាស់ឡើងវិញ ដូចនេះ យើងក៏ចាប់ផ្ដើមមានការបារម្ភ។
យើងក៏បានទាក់ទងលោក ថេដ(Ted) ដែលជាសមាជិកម្នាក់ក្នុងក្រុមសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់យើង ដើម្បីសុំយោបលពីគាត់។ គាត់ក៏បានលុបចោលការណាត់ជួបរបស់គាត់ ហើយបានបង្ហាញខ្លួននៅមុខមាត់ទ្វារផ្ទះរបស់យើង ដោយមានម៉ាស៊ីនភ្លើងមកជាមួយផង ដើម្បីផ្ដល់អគ្គីសនីសម្រាប់ទូរទឹកកកយើង។ យើងអរព្រះគុណព្រះអង្គខ្លាំងណាស់ ដែលលោកថេដបានជួយយើង ហើយយើងដឹងថា នោះគឺដោយព្រោះតែសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលគាត់មានចំពោះព្រះគ្រីស្ទ។
មានពាក្យចាស់មួយពោលថា “មិត្តសំឡាញ់នៅគ្រាមានទុក្ខ គឺជាមិត្តសំឡាញ់ពិត”។ សម្រាប់យើងដែលជាគ្រីស្ទបរិស័ទ តើពាក្យស្លោកនេះ មានន័យយ៉ាងណាដែរ? លោកយ៉ូហានរំឭកយើង នៅក្នុងបទគម្ពីរ ១យ៉ូហាន ៣:១៨ ថា “ពួកកូនតូចៗអើយ យើងមិនត្រូវស្រឡាញ់ដោយពាក្យសម្តី ឬដោយបបូរមាត់ប៉ុណ្ណោះឡើយ គឺដោយការប្រព្រឹត្ត និងសេចក្ដីពិតវិញ”។ ពេលខ្លះ ការនេះមានន័យថា យើងត្រូវលះបង់ភាពសុខស្រួលរបស់ខ្លួន ដើម្បីគិតពីផលប្រយោជន៍របស់អ្នកដទៃ ឬទទួលជំនួយនោះ នៅពេលដែលយើងកំពុងមានការខ្វះខាត។
ដោយសារការទាំងអស់…
ទំនុកចិត្ត ពេលមានបញ្ហា
ក្មេងៗខ្លះចូលចិត្តនិយាយអួត អំពីប៉ារបស់ខ្លួន។ បើសិនជាលោកអ្នកផ្ទៀងត្រចៀកស្តាប់ការសន្ទនា នៅក្នុងតំបន់ដែលពួកគេរស់នៅ នោះលោកអ្នកប្រហែលឮក្មេងៗនិយាយគ្នាថា “ប៉ារបស់ខ្ញុំធំជាងប៉ារបស់ឯង!” ឬថា “ប៉ារបស់ខ្ញុំឆ្លាតជាងប៉ារបស់ឯង!” ប៉ុន្តែ ការអួតដែលខ្លាំងបំផុតនោះគឺ “ប៉ារបស់ខ្ញុំខ្លាំងជាងប៉ារបស់ឯង!” ជាធម្មតា ការអួតនេះមានលក្ខណៈជាការព្រមានថា បើអ្នកចង់ធ្វើបាបវា នោះវានឹងឲ្យប៉ារបស់វាមកការពារវា ដែលសូម្បីតែប៉ារបស់អ្នកក៏មិនអាចជួយអ្នកឡើយ!
ការជឿថា ឪពុករបស់អ្នកជាមនុស្សខ្លាំងជាងគេ នៅម្ដុំផ្ទះរបស់អ្នក អាចនាំឲ្យអ្នកមានទំនុកចិត្តច្រើន ពេលជួបគ្រោះថ្នាក់។ ហេតុនេះហើយបានជាខ្ញុំចូលចិត្តការពិតដែលថា ព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតារបស់យើង មានគ្រប់ព្រះចេស្ដា។ នោះមានន័យថា គ្មានអ្នកណាម្នាក់អាចប្រកួតជាមួយនឹងកម្លាំង និងអំណាចរបស់ព្រះអង្គបានឡើយ។ ហើយដែលពិសេសជាងនេះទៅទៀតនោះ គឺវាមានន័យថា យើងបាន “ជ្រកនៅក្រោមម្លប់នៃព្រះដ៏មានគ្រប់ព្រះចេស្ដា”(ទំនុកដំកើង ៩១:១)។ ហេតុនេះហើយបានជា អ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើងអាចនិយាយយ៉ាងមានទំនុកចិត្តថា គាត់នឹងមិន “ភ័យខ្លាចអ្វីឡើយ ទោះទាំងសេចក្តីស្ញែងខ្លាចនៅពេលយប់ ឬព្រួញដែលហើរនៅពេលថ្ងៃ” (ខ.៥)។
ទោះបីជាថ្ងៃនេះ យើងមានបញ្ហាអ្វីខ្លះក៏ដោយ ក៏យើងមិនត្រូវភ្លេចទេថា ព្រះរបស់យើង ទ្រង់ខ្លាំងជាងអ្វីទាំងអស់នៅក្នុងជីវិតរបស់អ្នក។ ដូច្នេះ ចូរទុកចិត្តលើព្រះអង្គចុះ! ម្លប់នៃព្រះវត្តមានរបស់ព្រះអង្គ គឺជាការធានាថា អំណាចរបស់ព្រះអង្គអាចបង្វែរ សូម្បីតែជាស្ថានភាពអាក្រក់បំផុត ឲ្យទៅជាល្អវិញ។—Joe Stowell
ស្តេចល្អ និងស្តេចអាក្រក់
ថ្មីៗនេះ ខ្ញុំបានសិក្សាកណ្ឌគម្ពីរពង្សាវតាក្សត្រ ដែលជាកណ្ឌព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ ជាមួយមិត្តភ័ក្រមួយចំនួន។ ខ្ញុំបានធ្វើការកត់សំគាល់ ចំពោះតារាងមួយ ដែលរាយឈ្មោះស្តេចរបស់នគរអ៊ីស្រាអែល និងយូដា ក្នុងគ្រាសញ្ញាចាស់ ដែលមានចំនួនតិចណាស់ ដែលស្ថិតនៅក្នុងចំណោមស្តេច ល្អ ប៉ុន្តែ ភាគច្រើននៃស្តេចទាំងអស់នោះ ជាស្តេច អាក្រក់ ស្តេច អាក្រក់ភាគច្រើន ស្តេច អាក្រក់ហួស និងស្តេច អាក្រក់បំផុត ។
គេបានពិពណ៌នាថា ស្ដេចដាវីឌជាសេ្ដចល្អមួយអង្គ ដែល “ដើរតាម[ព្រះ] ដោយអស់ពីចិត្ត”(១ពង្សាវតារក្សត្រ ១៤:៨) ហើយជាគំរូ ដែលគួរឲ្យយកតម្រាប់តាម(៣:១៤ ១១:៣៨)។ គួរឲ្យកត់សម្គាល់ថា ពួកស្ដេចអាក្រក់បានបដិសេធព្រះ ដោយចេតនា និងបានដឹកនាំប្រជារាស្រ្តខ្លួន ឲ្យថ្វាយបង្គំរូបព្រះ។ ស្ដេចយេរ៉ូបោម ជាស្ដេចទីមួយដែលបានគ្រប់គ្រងលើស្រុកអ៊ីស្រាអែល ក្រោយពេលនគរបែកចេញជាពីរ។ ស្តេចអង្គនេះ បានបន្សល់ទុកនូវកេរដំណែលអាក្រក់ជាច្រើន បានជាគេចាំថា ទ្រង់ស្ថិតក្នុងចំណោមពួកស្ដេចអាក្រក់បំផុត “ដែលបានធ្វើបាប ហើយដែលបាននាំឲ្យពួកអ៊ីស្រាអែលធ្វើបាប”(១៤:១៦)។ ដោយព្រោះតែគំរូអាក្រក់របស់ទ្រង់ ទើបមានស្ដេចជាច្រើនដែលគ្រងរាជ្យបន្ទាប់ពីទ្រង់ ត្រូវបានគេប្រៀបធៀបនឹងទ្រង់ ហើយត្រូវបានគេពណ៌នាថា ជាស្តេចអាក្រក់ដូចជាទ្រង់ដែរ(១៦:២,១៩,២៦,៣១ ២២:៥២)។
យើងម្នាក់ៗមានព្រំដែននៃឥទ្ធិពលខុសៗគ្នា ហើយឥទ្ធិពលនោះ អាចត្រូវបានប្រើប្រាស់សម្រាប់ធ្វើការអាក្រក់ ឬធ្វើការល្អ។ សេចក្តីស្មោះត្រង់ដ៏ឥតងាករេ ដែលយើងមានចំពោះព្រះ គឺជាពន្លឺមួយដែលនឹងបញ្ចេញពន្លឺដ៏ត្រចះត្រចង់ ហើយបន្សល់ទុកនូវកេរដំណែលល្អ។
នេះជាឯកសិទ្ធិរបស់យើង…
ពានរង្វាន់សន្តិភាព
លោក អាល់ហ្វ្រេឌ ណូបែល(Alfred Nobel) រកបានប្រាក់យ៉ាងច្រើន ពីការច្នៃប្រឌិតរំសេវផ្ទុះ ដែលបានផ្លាស់ប្ដូររបៀបនៃការធ្វើសង្រ្គាម។ ក្រោយមក រំសេវផ្ទុះបាននាំឲ្យមានវិនាសកម្មយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ ក្នុងសម័យសង្រ្គាម ប្រហែលមកពីហេតុនេះហើយ បានជាគាត់បានធ្វើពាក្យបណ្ដាំមួយ ឲ្យគេធ្វើកម្មវិធីប្រគល់ពាន់រង្វាន់ពិសេសមួយ ជាប្រចាំឆ្នាំ ដល់អស់អ្នកណាដែលបានខិតខំធ្វើការ ដើម្បីលើកស្ទួយឲ្យមានសន្តិភាព។ សព្វថ្ងៃនេះ គេហៅពានរង្វាន់នោះថា ពានរង្វាន់ណូបែលសន្តិភាព។
ការដែលព្រះបានចាត់ព្រះរាជបុត្រាព្រះអង្គ ឲ្យយាងចុះមកក្នុងលោកិយនេះ ជាការបង្ហាញចេញនូវសន្តិភាពរបស់ព្រះអង្គ ដល់ពិភពលោកយើងនេះ។ នៅពេលព្រះយេស៊ូវបានប្រសូត្រមក ពួកទេវតាបានថ្លែងព្រះរាជសារ យ៉ាងច្បាស់លាស់ មិនឲ្យមានការច្រឡំ ដល់ពួកអ្នកគង្វាលចៀមថា “សេចក្ដីសុខសាន្តនៅផែនដី នៅកណ្ដាលមនុស្ស ដែលជាទីគាប់ព្រះហឫទ័យដល់ទ្រង់”(លូកា ២:១៤)។
តាមព្រះគម្ពីរ អត្ថន័យនៃពាក្យថា សន្តិភាព ជាដំបូងបង្អស់គឺនិយាយសំដៅទៅលើ សន្តិភាពជាមួយ ព្រះ(រ៉ូម ៥:១)។ អំពើបាបធ្វើឲ្យយើងត្រឡប់ជាខ្មាំងសត្រូវនឹងព្រះ(ខ.១០) ប៉ុន្តែ ការដែលព្រះយេស៊ូវបានយាងចុះមកផែនដី និងការសុគតនៅលើឈើឆ្កាង បានបង្វែរសេចក្ដីក្រោធរបស់ព្រះចេញ។ ឥឡូវនេះ យើងអាចទទួលផ្សះផ្សាជាមួយនឹងព្រះអង្គវិញ។ ព្រះយេស៊ូវបានផ្សះផ្សារទំនាក់ទំនងរបស់យើង ឲ្យបានជាមេត្រីនឹងព្រះរួចហើយ ឥឡូវនេះ ព្រះអង្គជួយឲ្យយើងអាចផ្តួលរំលំរនាំងនៃទំនាក់ទំនងរវាងយើង និងអ្នកដទៃ។
សន្តិភាពមួយប្រភេទទៀត គឺការមានសេចក្តីសុខសាន្ត របស់ ព្រះ(ភីលីព ៤:៧)។ យើងមិនចាំបាច់ត្រូវមានការថប់បារម្ភអំពីរឿងអ្វីទាំងអស់ ដ្បិតយើងដឹងថា យើងអាចទូលដល់ព្រះ ឲ្យជ្រាបពីសេចក្តីសំណូមរបស់យើងបាន។
ព្រះយេស៊ូវបាននាំមកនូវសន្តិភាព ឬសេចក្តីសុខសាន្តហើយ…