ខ្ញុំបានចម្រើនវ័យធំឡើង នៅក្នុងបណ្តាទីក្រុងនៅភាគខាងត្បូងមួយចំនួន នៅសហរដ្ឋអាមេរិក ដែលមានអាកាសធាតុក្តៅ ហេតុនេះហើយ ពេលដែលខ្ញុំផ្លាស់ទៅរស់នៅ ក្នុងទីក្រុងនៅភាគខាងជើង ខ្ញុំចំណាយពេលមួយរយៈ នៅក្នុងការរៀនបើកបរ ឲ្យមានសុវត្ថិភាព ក្នុងអំឡុងខែដែលមានព្រឹលធ្លាក់ រយៈពេលវែង។ ក្នុងអំឡុងពេលដែលខ្ញុំឆ្លងកាត់រដូវរងាដ៏ពិបាកជាលើកទីមួយ ខ្ញុំបានជាប់គាំងដំណើរបីដង ពេលដែលមានព្រឹលធ្លាក់ខ្លាំង ហើយមានកម្រាស់ក្រាស់។ ប៉ុន្តែ បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានហ្វឹកហាត់ជាច្រើនឆ្នាំ ខ្ញុំចាប់ផ្តើមមានអារម្មណ៍ស្រណុកស្រួល នៅក្នុងការបើកបរ ក្នុងរដូវរងា ដែលមានព្រឹលធ្លាក់។ តាមពិត ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ស្រណុកស្រួលពេក បានជាខ្ញុំឈប់មានការប្រុងប្រយ័ត្ន។ គឺនៅពេលនោះហើយ ដែលខ្ញុំបានបើកឡានបុកផ្ទាំងទឹកកកពណ៌ខ្មៅមួយផ្ទាំង ហើយឡានខ្ញុំក៏បានអូសកង់ ទាល់តែបុកនឹងបង្គោលទូរស័ព្ទ នៅចិញ្ចើមផ្លូវ។
តែអរព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលគ្មាននរណាម្នាក់មានរបួស ប៉ុន្តែ ថ្ងៃនោះ ខ្ញុំបានរៀនមេរៀនដ៏សំខាន់មួយ។ ខ្ញុំបានដឹងថា ការមានអារម្មណ៍ស្រណុកស្រួល អាចនាំឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ប៉ុណ្ណា។ វាបានធ្វើឲ្យខ្ញុំខ្វះការប្រុងប្រយ័ត្ន និងបាត់បង់ម្ចាស់ការ។
យើងចាំបាច់ត្រូវហ្វឹកហាត់ខ្លួន ឲ្យមានការប្រុងប្រយ័ត្ននៅក្នុងជីវិតខាងវិញ្ញាណរបស់យើង។ លោកពេត្រុសបានដាស់តឿនគ្រីស្ទបរិស័ទទាំងឡាយ កុំឲ្យហោះហើរឆ្លងកាត់ជីវិត ដោយខ្វះការប្រុងប្រយ័ត្ននោះឡើយ តែត្រូវ “ដឹងខ្លួន” ឬប្រុងប្រយ័ត្នជានិច្ច(១ពេត្រុស ៥:៨)។ អារក្សតែងតែព្យាយាមយ៉ាងសកម្ម ដើម្បីបំផ្លាញយើង ហេតុនេះហើយ យើងក៏ចាំបាច់ត្រូវសកម្មជានិច្ច ដោយជម្នះការល្បួង ហើយឈរយ៉ាងមំាមួន ក្នុងជំនឿរបស់យើង(ខ.៩)។ វាមិនមែនជាអ្វីដែលយើងត្រូវធ្វើ ដោយពឹងផ្អែកលើគំនិតយើងនោះឡើយ។ ព្រះទ្រង់បានសន្យាថា នឹងគង់នៅជាមួយយើង នៅពេលយើងមានទុក្ខលំបាក ហើយទ្រង់នឹងធ្វើឲ្យយើងមានភាពរឹងប៉ឹង មាំមួន និងខ្ជាប់ខ្ជួន(ខ.១០)។ ចូរយើងពឹងផ្អែកអំណាចចេស្តាទ្រង់ ដើម្បីរៀនដឹងខ្លួន និងចាំយាម ព្រមទាំងប្រឆាំងនឹងការអាក្រក់ ហើយដើរតាមទ្រង់។ —AMY PETERSON