មិនមែនជាមនុស្សដែលគ្មានឪពុក
ក្នុងសៀវភៅ ជំនាន់មនុស្សដែលកំព្រាឪពុក ដែលលោកចន សូវ័រ(John Sowers)បាននិពន្ធ គាត់បានសរសេរថា “គ្មានជំនាន់ណា បានប្រទះឃើញភាពកំព្រាឪពុកដ៏ច្រើន ដូចជំនាន់នេះ ដែលមានក្មេង២៥លាននាក់ កំពុងតែចម្រើនវ័យធំឡើង ក្នុងផ្ទះដែលគ្មានឪពុក”។ តាមបទពិសោធន៍របស់ខ្ញុំ បើខ្ញុំបានជួបឪពុកខ្ញុំ នៅតាមផ្លូវ ខ្ញុំនឹងមិនស្គាល់គាត់ទេ។ ឪពុកម្តាយខ្ញុំបានលែងលះគ្នា កាលខ្ញុំនៅតូច ហើយម្តាយខ្ញុំបានដុតរូបថតរបស់ឪពុកខ្ញុំចោលទាំងអស់។ ដូចនេះ អស់ពេលជាច្រើនឆ្នាំកន្លងមកនេះ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំគ្មានភាពកក់ក្តៅពីឪពុក។ បន្ទាប់មក ពេលខ្ញុំមានអាយុ១៣ឆ្នាំ ខ្ញុំបានស្តាប់សេចក្តីអធិស្ឋានរបស់ព្រះអម្ចាស់(ម៉ាថាយ ៦:៩-១៣) ហើយក៏បាននិយាយប្រាប់ខ្លួនឯងថា ខ្ញុំមិនមានឪពុកនៅផែនដី តែខ្ញុំមានព្រះដែលជាព្រះវរបិតា ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌។
ក្នុងបទគម្ពីរម៉ាថាយ ៦:៩ ព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀនយើងឲ្យអធិស្ឋានថា “ឱព្រះវរបិតានៃយើងខ្ញុំ ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌អើយ សូមឲ្យព្រះនាមទ្រង់បានបរិសុទ្ធ”។ ខ.៧ បានប្រាប់យើង កុំឲ្យពោលពាក្យឥតប្រយោជន៍ផ្ទួនៗ ពេលយើងអធិស្ឋាន ដូចនេះ តើខគម្ពីរទាំងពីរនេះមានទំនាក់ទំនងនឹងគ្នាដូចម្តេចខ្លះ។ ខ្ញុំបានដឹងថា ដោយសារព្រះទ្រង់ចាំអ្វីដែលយើងទូលថ្វាយទ្រង់ នោះយើងមិនចាំបាច់និយាយដដែលៗ ក្នុងពេលតែមួយនោះទេ។ ព្រះអង្គពិតជាយល់អ្វីដែលយើងអធិស្ឋាន ដូចនេះយើងមិនចាំបាច់ត្រូវពន្យល់ឡើយ។ ព្រះអង្គមានព្រះទ័យអាណិត ដូចនេះ យើងមិនចាំបាច់ត្រូវមានការសង្ស័យ ចំពោះសេចក្តីល្អរបស់ព្រះអង្គនោះទេ។ ហើយដោយសារព្រះអង្គជ្រាបអំពីអ្វីៗទាំងអស់តាំងពីដើមដំបូង ដល់ទីបញ្ចប់ នោះយើងដឹងថា ព្រះអង្គនឹងឆ្លើយតាមបំណងព្រះទ័យ និងតាមពេលវេលាដ៏ឥតខ្ចោះរបស់ព្រះអង្គ។
ដោយសារព្រះជាព្រះវរបិតារបស់យើង នោះយើងមិនចាំបាច់ត្រូវ “ពោលពាក្យច្រើន”(ខ.៧)…
ជម្នះការភ័យខ្លាច
ការភ័យខ្លាចបានគ្រប់គ្រងជីវិតរបស់បុរសម្នាក់ អស់រយៈពេល៣២ឆ្នាំ។ គាត់ខ្លាចគេចាប់ខ្លួនគាត់ ដោយសារអំពើឧក្រឹដ្ឋដែលគាត់បានប្រព្រឹត្ត ដូចនេះ គាត់ក៏បានលាក់ខ្លួននៅក្នុងផ្ទះប្អូនស្រីគាត់ ដោយមិនចេញទៅណាសោះ ហើយក៏មិនជួបអ្នកខាងក្រៅដែរ។ សូម្បីតែពិធីបុណ្យសពរបស់ម្តាយគាត់ ក៏គាត់មិនបានចូលរួមដែរ។ ពេលគាត់មានអាយុ៦៤ឆ្នាំ គាត់ក៏បានដឹងថា តាមពិតគ្មាននរណាប្តឹងគាត់ ពីបទឧក្រឹដ្ឋដែលគាត់បានប្រព្រឹត្តនោះទេ។ បុរសម្នាក់នេះក៏មានសេរីភាព នៅក្នុងការបន្តរស់នៅជាធម្មតាឡើងវិញ។ ជាការពិតណាស់ គាត់ពិតជាខ្លាចគេដាក់ទោសគាត់មែន តែគាត់បានអនុញ្ញាតឲ្យការភ័យខ្លាចនេះ គ្រប់គ្រងជីវិតគាត់អស់រយៈពេល៣២ឆ្នាំ។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីពួកសាសន៍អ៊ីស្រាអែលដែលត្រូវបានការភ័យខ្លាចគ្របសង្កត់ នៅពេលដែលពួកសាសន៍ភីលីស្ទីនបបួលពួកគេប្រយុទ្ធគ្នា នៅជ្រលងភ្នំអេឡា។ ការគំរាមកំហែងគឺពិតជាមានមែន។ ពួកសត្រូវមានអ្នកប្រយុទ្ធដ៏ខ្លាំងពូកែ ឈ្មោះកូលីយ៉ាត ដែលមានកម្ពស់ជិត៣ម៉ែត្រ ហើយអាវក្រោះរបស់គាត់មានទម្ងន់ប្រហែល៥៦គីឡូ(១សាំយ៉ូអែល ១៧:៤-៥)។ អស់រយៈពេល៤០ថ្ងៃមកហើយ ដែលកូលីយ៉ាតបានបបួលកងទ័ពអ៊ីស្រាអែលឲ្យចូលមកប្រយុទ្ធនឹងគាត់។ ប៉ុន្តែ គ្មាននរណាម្នាក់ហ៊ានចេញមុខសោះ។ រហូតដល់ពេលដែលដាវីឌបានមកដល់សមរភូមិ ទើបមានអ្នកហ៊ានតតាំងនឹងគាត់។ ដាវីឌក៏បានឮគេនិយាយ និងបានឃើញពួកសាសន៍អ៊ីស្រាអែលត្រូវគេសើចចម្អកឲ្យ ហើយក៏បានស្ម័គ្រចិត្តចេញប្រយុទ្ធនឹងកូលីយ៉ាត។
គេរាល់គ្នា ក្នុងជួរទ័ពអ៊ីស្រាអែលគិតថា ពួកគេមិនអាចប្រយុទ្ធនឹងកូលីយ៉ាតបានទេ ព្រោះវាមានមាឌធំពេក តែដាវីឌដែលជាក្មេងគង្វាលដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់ធំជាងកូលីយ៉ាត។ គឺដូចដែលគាត់បានពោលថា “ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់មិនជួយសង្គ្រោះដោយសារដាវឬលំពែងទេ ដ្បិតចំបាំងនេះស្រេចនៅព្រះយេហូវ៉ាវិញ”(ខ.៤៧)។
ពេលដែលការភ័យខ្លាចគ្របសង្កត់យើង ចូរយើងយកគំរូតាមដាវីឌ ហើយមើលទៅព្រះ ដើម្បីឲ្យយើងមានទស្សនៈដ៏ត្រឹមត្រូវ ចំពោះបញ្ហារបស់យើង។ ការគំរាមកំហែលប្រហែលជាមានពិតមែន តែព្រះដែលគង់នៅជាមួយយើង ទ្រង់ធំជាងបញ្ហា ដែលកំពុងទាស់ប្រឆាំងនឹងយើង។—ALBERT LEE
សេចក្តីជំនឿ ក្តីស្រឡាញ់ និងក្តីសង្ឃឹម
អ៊ំស្រី ខាធី(Kathy) បានមើលថែរឪពុករបស់គាត់(ដែលជាជីតារបស់ខ្ញុំ) នៅផ្ទះរបស់គាត់ អស់រយៈពេល១០ឆ្នាំ។ គាត់បានធ្វើម្ហូប និងបោសសម្អាត ឲ្យជីតាខ្ញុំជាប្រចាំ ពេលដែលជីតាខ្ញុំនៅមានកម្លាំង ហើយពេលសុខភាពជីតារបស់ខ្ញុំ មានភាពអន់ខ្សោយ គាត់ក៏បានជួយថែរទាំសុខភាពគាត់។
ការបម្រើដែលគាត់មានចំពោះឪពុកគាត់ គឺជាគំរូ ដែលសាវ័កប៉ុលបានរៀបរាប់ ក្នុងសំបុត្រដែលគាត់សរសេរផ្ញើទៅកាន់ពួកជំនុំនៅក្រុងថែស្សាឡូនិចថា គាត់បានអរព្រះគុណព្រះ សម្រាប់ការដែលពួកគេធ្វើ ដោយសេចក្តីជំនឿ និងពីការនឿយហត់ ដែលធ្វើដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ហើយដែលពួកគេមានសេចក្តីសង្ឃឹមយ៉ាងមាំមួន ដល់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះអម្ចាស់នៃយើងរាល់គ្នា (១ថែស្សាឡូនិច ១:៣)។
អ៊ំស្រីរបស់ខ្ញុំបានធ្វើការបម្រើ ដោយជំនឿ និងសេចក្តីស្រឡាញ់។ ការថែរទាំដែលគាត់បានធ្វើជាប្រចាំថ្ងៃ ជាប់ជានិច្ច គឺដោយសារគាត់បានជឿថា ព្រះបានត្រាសហៅគាត់ ឲ្យធ្វើកិច្ចការដ៏សំខាន់នេះ។ កិច្ចការដែលគាត់បានធ្វើ គឺបានកើតចេញពីសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះ និងចំពោះឪពុករបស់គាត់។
គាត់ក៏បានអត់ទ្រាំ ដោយក្តីសង្ឃឹម។ ជីតារបស់ខ្ញុំជាមនុស្សដែលមានចិត្តសប្បុរសណាស់ ប៉ុន្តែ អ៊ំស្រីខ្ញុំមិនចង់ឃើញគាត់មានការអន់ថយសុខភាពឡើយ។ គាត់បានលះបង់ពេលវេលា ដែលគាត់ធ្លាប់មានជាមួយក្រុមគ្រួសារ និងមិត្តភក្តិ ហើយក៏បានកាត់បន្ថយការធ្វើដំណើរ ដើម្បីថែរទាំសុខភាពគាត់។ គាត់អាចអត់ទ្រាំបាន ដោយសារគាត់មានសេចក្តីសង្ឃឹមថា ព្រះទ្រង់នឹងចម្រើនកម្លាំងគាត់ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ហើយគាត់ក៏មានសង្ឃឹមផងដែរថា នគរស្ថានសួគ៌កំពុងរង់ចំជីតារបស់គាត់។
ទោះយើងកំពុងថែទាំសាច់ញាតិ កំពុងតែជួយអ្នកជិតខាង ឬស្ម័គ្រចិត្តលះបង់ពេលវេលាក្តី ចូរយើងមានកម្លំាងឡើង ពេលដែលយើងកំពុងធ្វើការ ដែលព្រះទ្រង់បានត្រាសហៅឲ្យយើងធ្វើ។ ការបម្រើរបស់អ្នក…
ដើមកំណើតនៃបុណ្យណូអែល
មានពេលមួយទេវតាកាព្រីយ៉ែល យាងចុះមកជួបនាងម៉ារា ហើយបន្ទាប់មកក៏បានជួបពួកអ្នកគង្វាល ដោយនាំមកនូវដំណឹងល្អ សម្រាប់ពិភពលោក(លូកា ១:២៦-២៧ ២:១០)។ តើនេះជាដំណឹងល្អ សម្រាប់នាងម៉ារាមែនឬ? កាលនោះ នាងម៉ារាប្រហែលជាគិតថា តើឲ្យខ្ញុំបកស្រាយ អំពីការមានផ្ទៃពោះរបស់ខ្ញុំ ដល់ក្រុមគ្រួសារខ្ញុំ យ៉ាងដូចម្តេចទៅ? តើលោកយ៉ូសែបដែលជាគូរដណ្តឹងរបស់ខ្ញុំ នឹងផ្តាច់ពាក្យឬទេ? តើអ្នកភូមិគេនឹងនិយាយដើមខ្ញុំ ដូចម្តេចខ្លះ? បើខ្ញុំមិនស្លាប់ដោយការប្រសូត្របុត្រទេ តើខ្ញុំអាចចិញ្ចឹមកូនតែម្នាក់ឯងយ៉ាងម៉េចនឹងកើត?
ពេលលោកយ៉ូសែបបានដឹងថា នាងម៉ារាមានផ្ទៃពោះ គាត់មានការពិបាកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។ គាត់បានរកឃើញជម្រើសបី។ តើគាត់ត្រូវរៀបការជាមួយនាងតែម្តង ឬផ្តាច់ពាក្យដោយបើកចំហរ ហើយឲ្យគេប្រមាថមើលងាយនាងជាសាធារណៈ ឬមួយផ្តាច់ពាក្យដោយសម្ងាត់។ គាត់បានរើសយកជម្រើសទីបី តែព្រះទ្រង់ក៏បានឲ្យគាត់ដឹងការពិត។ ទ្រង់បានប្រាប់លោកយ៉ូសែបក្នុងសុបិន្តថា “យ៉ូសែប ពូជហ្លួងដាវីឌអើយ កុំឲ្យខ្លាចនឹងយកនាងម៉ារា ជាប្រពន្ធអ្នកឡើយ ដ្បិតបុត្រដែលមកចាប់ទំផ្ទៃនាង នោះកើតពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធទេ”(ម៉ាថាយ ១:២០)។
សម្រាប់នាងម៉ារា និងលោកយ៉ូសែប បុណ្យណូអែលបានចាប់ផ្តើម នៅពេលដែលពួកគេចុះចូលចំពោះព្រះ ទោះពួកគេបានជួបរឿង ដែលធ្វើឲ្យមានការពិបាកក្នុងផ្លូវអារម្មណ៍ក៏ដោយ។ ពួកគេបានថ្វាយជីវិតដាច់ដល់ព្រះ គឺបានធ្វើតាមព្រះបន្ទូលសន្យា ដែលមានក្នុង ១យ៉ូហាន ២:៥ “តែអ្នកណាដែលកាន់តាមព្រះបន្ទូលទ្រង់វិញ នោះបា្រកដជាសេចក្តីស្រឡាញ់នៃព្រះបានពេញខ្នាត នៅក្នុងអ្នកនោះហើយ”។
សូមព្រះទ្រង់បំពេញចិត្តយើង ដោយក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ក្នុងរដូវកាលនៃបុណ្យណូអែល និងជារៀងរាល់ថ្ងៃ ខណៈពេលដែលយើងដើរជាមួយទ្រង់។-Albert Lee
អត្តសញ្ញាណដ៏ពិតរបស់យើង
នៅក្នុងសៀវភៅជីវប្រវត្តិរបស់អ្នកស្រីខូរី ធែន ប៊ូម(Corrie ten Boom) គាត់បានរៀបរាប់ អំពីពេលដែលគួរឲ្យភ័យតក់ស្លត់ ដែលគាត់ និងប្អូនស្រីគាត់ជួយប្រទះ នៅក្នុងជំរុំប្រមូលផ្តុំរបស់ពួកណាហ្ស៊ី ក្នុងដើមទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៤០។ មានពេលមួយ គេបានបង្ខំអ្នកទាំងពីរឲ្យដោះសម្លៀកបំពាក់អស់ ក្នុងអំឡុងពេលត្រួតពិនិត្យ។ ពេលនោះ អ្នកស្រីខូរីបានឈរក្នុងជួរ ដោយអារម្មណ៍អៀនខ្មាស់យ៉ាងខ្លាំង ហើយបានគិតថា ព្រះទ្រង់បានបោះបង់នាងចោលហើយ។ ភ្លាមៗនោះ នាងក៏បាននឹកចាំថា ព្រះយេស៊ូវក៏បានសុគត ដោយជាប់ឆ្កាងទំាងអាក្រាតផងដែរ។ អ្នកស្រីខូរីមានការប៉ះពាល់ចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ហើយក៏បានថ្វាយបង្គំព្រះនៅក្នុងចិត្ត ហើយក៏បាននិយាយខ្សិបៗទៅកាន់ប្អូនស្រីរបស់នាងថា “ប៊ែតស៊ី(Betsie) គេក៏បានដោះសម្លៀកបំពាក់ព្រះអង្គចេញដែរ”។ ប៊ែតស៊ីក៏បាននិយាយទំាងដង្ហក់ថា “អូហ៍ ខូរី …ខ្ញុំមិនដែលបានអរព្រះគុណព្រះអង្គសោះ”។
យើងងាយនឹងរស់នៅ ដោយគ្មានការអរព្រះគុណព្រះ ក្នុងលោកិយដែលមានពេញដោយបញ្ហា ការតស៊ូ និងទុក្ខព្រួយ។ នៅថ្ងៃខ្លះ យើងមានហេតុផលជាច្រើន ដើម្បីនឹងរអ៊ូរទាំ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១០០ បានលើកទឹកចិត្តរាស្រ្តរបស់ព្រះ ឲ្យមានអំណរ និងចិត្តរីករាយឡើង ហើយអរព្រះគុណទ្រង់ ដ្បិត “ព្រះអម្ចាស់ជាព្រះ គឺទ្រង់ដែលបានបង្កើតយើងមក យើងជារបស់ផងទ្រង់ យើងជារាស្ត្ររបស់ទ្រង់ ហើយជាហ្វូងចៀមនៅទីគង្វាលរបស់ទ្រង់”(ខ.៣)។ ពេលដែលយើងនឹកចាំថា យើងជានរណានៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ នោះយើងអាចឆ្លើយតបចំពោះទ្រង់ ដោយការអរព្រះគុណទ្រង់។ ព្រោះសូម្បីតែនៅពេលដែលអាក្រក់បំផុត ក៏យើងនៅតែអាចនឹកចាំអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ និងការលះបង់ដែលព្រះគ្រីស្ទមានសម្រាប់យើងផងដែរ។…
ព្យុះនៃជីវិត
ព្រះគម្ពីរម៉ាកុស បានចែងអំពីព្យុះកំណាចមួយ។ មានពេលមួយ ពួកសិស្សបានជិះទូកជាមួយព្រះយេស៊ូវ ឆ្លងសមុទ្រកាលីឡេទៅត្រើយម្ខាង។ ស្រាប់តែមាន “ខ្យល់ព្យុះបក់ខ្លាំង” ធ្វើឲ្យពួកគេមានការភ័យខ្លាចបាត់បង់ជីវិត ទោះក្នុងចំណោមពួកគេ មានអ្នកខ្លះជាអ្នកនេសាទត្រីក៏ដោយ(ម៉ាកុស ៤:៣៧-៣៨)។ តើព្រះមិនខ្វល់អំពីគ្រោះភ័យរបស់ពួកគេទេឬ? តើពួកគេមិនមែនជាសិស្សដែលទ្រង់បានជ្រើសរើសដោយផ្ទាល់ដៃទេឬ? តើពួកគេមិនបានស្តាប់បង្គាប់តាមទ្រង់ ដោយធ្វើដំណើរជាមួយទ្រង់ទៅត្រើយម្ខាងហើយទេឬ?(ខ.៣៥) ចុះតើហេតុអ្វី បានជាពួកគេត្រូវជួបខ្យល់ព្យុះដ៏កំណាចនេះ?
គ្មានអ្នកណាអាចជៀសផុតពីខ្យល់ព្យុះនៃជីវិតឡើយ។ ពីដំបូងពួកសិស្សមានការភ័យខ្លាចខ្យល់ព្យុះ ក្រោយមក ពួកគេមានការកោតខ្លាចព្រះយេស៊ូវជាងខ្យល់ព្យុះ ដូច្នេះ ព្យុះដែលយើងជួបប្រទះ ក៏អាចនាំឲ្យយើងស្គាល់ព្រះកាន់តែជ្រាលជ្រៅថែមទៀតផងដែរ។ ពួកសិស្សក៏បានឆ្ងល់ថា តើលោកជានរណា បានជាសូម្បីតែខ្យល់ព្យុះ និងទឹករលកក៏ស្ដាប់បង្គាប់លោកដែរ!(ម៉ាកុស ៤:៤១)។ តាមរយៈទុក្ខលំបាករបស់យើង យើងអាចរៀនបានថា គ្មានខ្យល់ព្យុះណាដែលធំ រហូតអាចរារាំងព្រះ មិនឲ្យសម្រេចបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់បានឡើយ(៥:១)។
យើងប្រហែលជាមិនយល់ ពីមូលហេតុដែលព្រះអនុញ្ញាត ឲ្យមានទុក្ខលំបាកចូលមកក្នុងជីវិតរបស់យើងទេ ប៉ុន្តែ យើងអរព្រះគុណទ្រង់ ដែលការលំបាកទាំងនោះ អាចធ្វើឲ្យយើងស្គាល់ទ្រង់កាន់តែច្បាស់ ថាទ្រង់ជានរណា។ យើងរស់នៅដើម្បីបម្រើព្រះ ព្រោះទ្រង់បានការពារជីវិតរបស់យើង។-ALBERT LEE
គំរូដែលលើកទឹកចិត្ត
មានរឿងមួយដំណាលថា នៅចុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៨០០ មានគ្រូគង្វាលជនជាតិអឺរ៉ុបមួយក្រុម បានទៅចូលរួមសន្និសិទព្រះគម្ពីរ របស់លោក ឌី អែល មូឌី (D.L. Moody) នៅក្នុងរដ្ឋម៉ាសាឈូសេត សហរដ្ឋអាមេរិក។ ក្នុងការស្នាក់នៅឯសណ្ឋាគារ ពួកគេបានដាក់ស្បែកជើង នៅក្រៅបន្ទប់សណ្ឋាគារ មុនពេលចូលគេង តាមប្រពៃណីរបស់ខ្លួន ដោយរំពឹងថា អ្នកធ្វើការនៅសណ្ឋាគារនឹងសម្អាតស្បែកជើងឲ្យពួកគេ។ ពេលលោកមូឌីឃើញស្បែកជើងនៅក្រៅបន្ទប់ដូចនោះ គាត់ក៏បានប្រាប់អ្នកដទៃទៀតឲ្យបានដឹង អំពីតម្រូវការរបស់ពួកគេ ព្រោះគាត់យល់ពីប្រពៃណីរបស់ពួកគេ។ ប៉ុន្តែ គ្មាននរណាម្នាក់ឆ្លើយតបសោះ។
លោកមូឌីក៏បានដើរប្រមូលស្បែកជើងទាំងអស់នោះមកសម្អាតដោយខ្លួនឯង។ មានមិត្តភក្តិរបស់គាត់ម្នាក់បានមកជួបគាត់នៅក្នុងបន្ទប់គាត់ ដោយមិនបានប្រាប់គាត់ជាមុន ក៏បានដឹងអំពីរឿងនេះ ហើយក៏បាននិយាយប្រាប់គេ អំពីការអ្វីដែលលោកមូឌីបានធ្វើនោះ។ រឿងនោះក៏បានឮតៗគ្នា ហើយពីរបីយប់ក្រោយមក អ្នកដទៃទៀតបានដាក់វេនគ្នាជួយសម្អាតស្បែកជើងរបស់ក្រុមគ្រូគង្វាលអឺរ៉ុប។
លោកមូឌីមានគំរូនៃភាពជាអ្នកដឹកនាំ ដែលមានការបន្ទាបខ្លួន ដែលបានបញ្ឆេះចិត្តអ្នកដទៃ ឲ្យយកតម្រាប់តាមគំរូរបស់គាត់។ សាវ័កប៉ុលបានរំឭកលោកធីម៉ូថេថា “ចូរមានកំឡាំងឡើងដោយសារព្រះគុណ ដែលនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ ឯអស់ទាំងសេចក្តីដែលអ្នកបានឮអំពីខ្ញុំ នៅមុខស្មរបន្ទាល់ជាច្រើន នោះក៏ត្រូវផ្ញើទុកនឹងមនុស្សស្មោះត្រង់ ដែលអាចនឹងបង្វឹកបង្រៀនតទៅអ្នកឯទៀតដែរ(២ធីម៉ូថេ ២:១-២)។ ពេលដែលយើងនឹកចាំថា កម្លាំងរបស់យើងបានមកពីព្រះគុណព្រះ នោះការនឹកចាំដូចនេះ នឹងជួយឲ្យយើងមានការបន្ទាបខ្លួន។ បន្ទាប់មក យើងចែកចាយអំពីសេចក្តីពិតរបស់ព្រះ ដល់អ្នកដទៃ ដោយការបន្ទាបខ្លួន ដោយធ្វើគំរូ ដែលលើកទឹកចិត្ត និងបញ្ឆេះចិត្តអ្នកដទៃ ឲ្យយកតម្រាប់តាម។
ព្រះយេស៊ូវជាគំរូនៃភាពជាអ្នកបម្រើ សម្រាប់យើងរាល់គ្នា។…
ការរក្សាការរួបរួម
មានពេលមួយ លោកអ័ម៉ាន(Aman) បានលិចកប៉ាល់ ហើយក៏បានរសាត់អណ្តែតទៅទើលើកោះមួយ។ ទីបំផុត គេក៏បានរកគាត់ឃើញ នៅលើកោះនោះ។ ក្រុមអ្នកជួយសង្រ្គោះ បានសួរគាត់អំពីខ្ទមបីខ្នង ដែលពួកគេបានឃើញនៅលើកោះនោះ។ គាត់ក៏បានចង្អុលទៅខ្ទមទាំងនោះ ហើយប្រាប់គេថា “ខ្នមមួយនោះ ជាផ្ទះរបស់ខ្ញុំ ហើយមួយនោះជាព្រះវិហាររបស់ខ្ញុំ” បន្ទាប់មក គាត់ក៏ចង្អុលទៅខ្ទមទីបី ហើយនិយាយថា “នោះជាព្រះវិហាររបស់ខ្ញុំ កាលពីមុន”។ ទោះបីជាពួកគេប្រហែលជាអស់សំណើច ដោយគិតថា គាត់កំពុងនិយាយរឿងឡប់ៗក៏ដោយ ក៏រឿងនេះបានធ្វើខ្ញុំគិត អំពីការរួបរួមគ្នា ក្នុងចំណោមគ្រីស្ទបរិស័ទ។
នៅសម័យដែលសាវ័កប៉ុលកំពុងបំពេញបេសកម្ម ពួកជំនុំក្រុងអេភេសូរ ប្រជុំទៅដោយអ្នកមាន និងអ្នកក្រ ជនជាតិយូដា និងសាសន៍ដទៃ បុរសនិងស្ត្រី ពួកម្ចាស់ទាសករ និងពួកទាសករ។ ហើយពេលដែលភាពខុសគ្នានេះកើតមាន ក្នុងចំណោមពួកគេ ការប៉ះទង្គិចគ្នា ក៏កើតមានផងដែរ។ មានបញ្ហាសំខាន់ៗជាច្រើន ដែលសាវ័កប៉ុលបានសរសេរក្នុងសំបុត្រ ផ្ញើទៅពួកគេ ដែលក្នុងនោះ គាត់ក៏បាននិយាយអំពីបញ្ហានៃការរួបរួមគ្នាផងដែរ។ ប៉ុន្តែ សូមយើងធ្វើការសង្កេតមើលថា គាត់បានមានប្រសាសន៍យ៉ាងណាខ្លះ អំពីបញ្ហានេះ ក្នុងបទគម្ពីរអេភេសូរ ៤:៣។ គាត់មិនបានប្រាប់ពួកគេ ឲ្យ “សង្វាតនឹងបង្កើត ឬរៀបចំឲ្យមានការរួបរួមគ្នា”នោះទេ។ តែគាត់បានប្រាប់ពួកគេឲ្យ ខំប្រឹង “រក្សាសេចក្តីរួបរួមនៃព្រះវិញ្ញាណ ដោយមេត្រីភាព ទុកជាចំណង”។ ដូចនេះ…
សមនឹងឲ្យយើងហ៊ានប្រថុយ
តើគេហ៊ានលៈបង់អ្វីខ្លះ ដើម្បីទទួលបាននូវឧបករណ៍អាយភែតមួយគ្រឿង(iPad)? ជាការពិតណាស់ មានក្មេងប្រុសអាយុ១៧ឆ្នាំម្នាក់ បានលៈបង់ក្រលៀនរបស់ខ្លួនមួយចំហៀង ដើម្បីឲ្យបានឧបករណ៍អាយភែតមួយគ្រឿង! គេជឿថា គាត់គ្មានលទ្ធភាពទិញអាយភែតឡើយ ហើយគាត់ចង់បានវាខ្លាំងណាស់ បានជាគាត់ហ៊ានប្រថុយនឹងការវះកាត់នោះ។
យ៉ាងណាមិញ ក្នុងបទគម្ពីរកិច្ចការជំពូក៧ លោកស្ទេផានក៏ហ៊ានប្រឈមនឹងគ្រោះថ្នាក់ដ៏ធ្ងន់ធ្ងរមួយផងដែរ ប៉ុន្តែ គាត់បានធ្វើ ដើម្បីប្រកាសដំណឹងល្អ អំពីព្រះយេស៊ូវតែប៉ុណ្ណោះ។ ពេលគាត់កំពុងធ្វើការអស្ចារ្យ គេបានមកចាប់ខ្លួនគាត់ ដោយការមួលបង្កាច់ថា គាត់បានប្រមាថព្រះ និងបំពានក្រឹត្យវិន័យរបស់លោកម៉ូសេ ហើយគេក៏បាននាំខ្លួនគាត់ មកកាត់ក្តីនៅចំពោះសម្តេចសង្ឃ(៦:៨-១៤)។ ពេលសម្តេចសង្ឃចោទសួរគាត់(៧:១) លោកស្ទេផានហ៊ានប្រឈមនឹងគ្រោះថ្នាក់ ដោយការអធិប្បាយព្រះបន្ទូល ទោះគាត់ដឹងថា មនុស្សដែលមានវត្តមាននៅទីនោះមិនចង់ស្តាប់ក៏ដោយ។ គាត់បានមានប្រសាសន៍ថា នៅក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែល សាសន៍មួយនេះបានបដិសេធអ្នកនាំព្រះរាជសារព្រះ ម្តងហើយម្តងទៀត។ ហើយពេលនេះ ពួកគេកំពុងបដិសេធព្រះមែស៊ីទៀត។
ការអធិប្បាយព្រះបន្ទូលរបស់គាត់ បានបណ្តាលឲ្យមានប្រតិកម្មតបដ៏ខ្លាំងក្លាមួយ។ គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងថា “នោះគេក៏ស្រែកឡើងជាខ្លាំង ទាំងចុកត្រចៀក ហើយស្ទុះចូលព្រមគ្នាទៅលើគាត់ គេកញ្ឆក់នាំគាត់ចេញទៅខាងក្រៅទីក្រុង រួចចោលនឹងថ្ម”(ខ.៥៧-៥៨)។ ហេតុអ្វីបានជាលោកស្ទេផានហ៊ានប្រថុយជីវិត ដើម្បីផ្សព្វផ្សាយអំពីព្រះយេស៊ូវ? តាមពិត គាត់មានចិត្តឆេះឆួលចង់ឲ្យអ្នកស្តាប់របស់គាត់ដឹងថា ដោយសារការសុគត និងការរស់ឡើងវិញនៃព្រះយេស៊ូវ នោះពួកគេមិនចាំបាច់ត្រូវរស់នៅ ក្រោមក្រឹត្យវិន័យទៀតឡើយ ប៉ុន្តែ អាចរស់នៅក្រោមព្រះគុណ និងការអត់ទោសបាប(៦:១៣-១៥ អេភេសូរ ២:៨-៩)។ និយាយរួម ព្រះយេស៊ូវបានសុគត ដើម្បីឲ្យយើងអាចមានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច។—Albert Lee
អ្នកជូនដំណើរយើងកាត់តាមច្រកភ្នំ
ខ្ញុំធ្លាប់ឮគេនិយាយថា “ខ្ញុំមិនខ្លាចស្លាប់ទេ ព្រោះខ្ញុំមានទំនុកចិត្តថា ខ្ញុំនឹងបានទៅស្ថានសួគ៌ ប៉ុន្តែ អ្វីដែលខ្ញុំខ្លាចនោះ គឺរបៀបនៃការស្លាប់!” មែនហើយ ក្នុងនាមយើងជាគ្រីស្ទបរិស័ទ យើងទន្ទឹងរង់ចាំពេលដែលយើងទៅនៅនគរស្ថានសួគ៌ ប៉ុន្តែ យើងប្រហែលជាខ្លាចការស្លាប់។ យើងត្រូវហ៊ានទទួលស្គាល់ថា នេះជាការពិតមែន គឺមិនត្រូវមានការអៀនខ្មាស់ឡើយ។ វាគឺជារឿងធម្មតាទេ ដែលយើងខ្លាចឈឺចាប់ ពេលរៀបនឹងស្លាប់ ឬខ្លាចឃ្លាតឆ្ងាយពីអ្នកដែលខ្លួនស្រឡាញ់ ឬក៏ខ្លាចគ្រួសារយើងជួបភាពក្រីក្រ ឬខ្លាចបាត់បង់ឱកាសនៅលើផែនដីនេះ។
ហេតុអ្វីបានជាគ្រីស្ទបរិស័ទមិនចាំបាច់ត្រូវខ្លាចសេចក្តីស្លាប់? ព្រោះព្រះយេស៊ូវបានរស់ពីសុគតឡើងវិញ ហើយយើងរាល់គ្នា ដែលនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទក៏នឹងត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញដែរ។ ហេតុនេះហើយបានជា ក្នុងបទគម្ពីរ ១កូរិនថូស ១៥:៥៦-៥៧ សាវ័កប៉ុលបានប្រកាសថា “រីឯទ្រនិចនៃសេចក្តីស្លាប់ គឺជាអំពើបាប ហើយអំណាចរបស់បាប គឺជាក្រិត្យវិន័យ។ តែអរព្រះគុណដល់ព្រះអង្គ ពីព្រោះទ្រង់ប្រទានឲ្យយើងរាល់គ្នាមានជ័យជំនះ ដោយសារព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះអម្ចាស់នៃយើង។”
ដំណើរការនៃការស្លាប់ គ្រាន់តែជាការចម្លងយើង ចូលទៅក្នុងនគរព្រះ ដើម្បីរស់នៅទីនោះជាមួយព្រះអស់កល្បជានិច្ច។ ខណៈដែលយើង “ដើរកាត់ច្រកភ្នំនៃម្លប់សេចក្តីស្លាប់” យើងអាចមានទំនុកចិត្តចំពោះព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ ដែលបានចែងថា “ទ្រង់គង់នៅជាមួយនឹងទូលបង្គំ ព្រនង់ ហើយនិងដំបងរបស់ទ្រង់កំសាន្តចិត្តទូលបង្គំ”(ទំនុកដំកើង ២៣:៤)។ ត្រង់ចំណុចនេះ ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់យាងជាមួយយើង កំសាន្តចិត្ត និងតម្រង់ផ្លូវយើង ខណៈពេលដែលទ្រង់កំពុងជូនដំណើរយើង ឆ្លងកាត់ច្រកភ្នំនៃម្លប់សេចក្តីស្លាប់ ឆ្ពោះទៅរក “ដំណាក់នៃព្រះយេហូវ៉ា។” នោះយើងរាល់គ្នានឹងបានរស់នៅទីនោះ ជាមួយទ្រង់ជារៀងរាបដរាបទៅ(ខ.៦)។—Albert…