ប្រយោជន៍របស់បរាជ័យ
អ្នកស្រីដារ៉ា តូរេស(Dara Torres) ជាកីឡាករហែលទឹករបស់អាមេរិក ដែលមានអាជីពដ៏គួរឲ្យកត់សំគាល់ ដោយគាត់បានចូលរួមក្នុងការប្រកួតកីឡាអូឡាំពិក៥លើក ចាប់ពីឆ្នាំ ១៩៨៤ ដល់ ឆ្នាំ ២០០៨។ ក្នុងដំណាក់កាលបន្ទាប់ ក្នុងអាជីពរបស់អ្នកស្រីតូរេស គាត់បានបំបែកឯកត្តកម្មរបស់អាមេរិក ក្នុងការហែលសេរី ចម្ងាយ៥០ម៉ែត្រ បន្ទាប់ពីគាត់បានកំណត់ឯកត្តកម្មនេះ បាន២៥ឆ្នាំ។ គាត់មិនតែងតែបានមេដាយ សម្រាប់ការបំបែកឯកត្តកម្មទាំងនោះឡើយ។ អ្នកស្រីតូរេសក៏បានជួបឧបស័គ្គជាច្រើន ក្នុងអាជីពជាកីឡាករ ដែលមានដូចជា ការមានរបួស ការវៈកាត់ និងការប្រកួតជាមួយកីឡាករភាគច្រើន ដែលមានអាយុតិចជាងគាត់ស្ទើរតែពីរដង។
គាត់មានប្រសាសន៍ថា “ខ្ញុំចង់ឈ្នះ ក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ចាប់តាំងពីខ្ញុំនៅក្មេង… ហើយខ្ញុំក៏បានដឹងផងដែរថា ការបរាជ័យ ក៏មានប្រយោជន៍ផងដែរ គឺវាអាចជួយបញ្ឆេះឲ្យយើងមានក្តីស្រមៃថ្មី”។ នេះជាមេរៀនដ៏ប្រសើរ សម្រាប់ជីវិត។ អ្នកស្រីតូរេសបានខិតខំលើកទឹកចិត្តខ្លួនឯង ឲ្យឈានទៅដល់ជ័យជម្នះមានកំរិតកាន់តែខ្ពស់ជាងមុន។ យ៉ាងណាមិញ នៅក្នុងជីវិតខាងវិញ្ញាណ យើងក៏ត្រូវការការលើកទឹកចិត្តឲ្យតស៊ូផងដែរ។ គឺដូចដែលសាវ័កយ៉ាកុបបានមានប្រសាសន៍ថា “បងប្អូនអើយ កាលណាអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្តីល្បួងផ្សេងៗ នោះត្រូវរាប់ជាសេចក្តីអំណរសព្វគ្រប់វិញ ដោយដឹងថា ការល្បងលមើលសេចក្តីជំនឿនៃអ្នករាល់គ្នា នោះនាំបង្កើតឲ្យមានសេចក្តីខ្ជាប់ខ្ជួន”(យ៉ាកុប ១:២-៣)។
ការប្រកាន់ខ្ជាប់នូវទស្សនៈនេះ ពេលជីវិតយើងស្ថិតក្នុងស្ថានភាពដ៏ពិបាក មិនមែនជាការងាយស្រួលទេ តែវាមានភាពចាំបាច់សម្រាប់ជីវិតខាងវិញ្ញាណរបស់យើង។ ទុក្ខលំបាកជាឱកាសសម្រាប់ជួយឲ្យយើងមានទំនាក់ទំនងកាន់តែជិតស្និទ្ធជាមួយព្រះ។ ទុក្ខលំបាកក៏បានបើកផ្លូវ ឲ្យយើងទទួលមេរៀននៃជីវិត ដែលយើងមិនអាចរៀនបានពីជ័យជម្នះ ព្រោះទុក្ខលំបាកជួយបង្រៀនឲ្យយើងមានការអត់ធ្មត់…
រលកនៃក្តីសង្ឃឹម
កាលពីឆ្នាំ ១៩៦៦ លោករ៉ូបឺត ខេនេឌី((Robert Kennedy) ដែលជាសមាជិកព្រឹទ្ធសភាអាមេរិក បានធ្វើដំណើរទស្សនៈកិច្ចដ៏មានឥទ្ធិពល មកប្រទេសអាហ្វ្រិកខាងត្បូង។ នៅពេលនោះ គាត់ក៏បានថ្លែងពាក្យពេចន៍នៃសេចក្តីសង្ឃឹម ដល់អ្នកប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងរបបបែងចែកពូជសាសន៍ ក្នុងការថ្លែងសន្ទរកថា ដ៏ល្បីល្បាញដែលមានចំណងជើងថា “រលកនៃក្តីសង្ឃឹម” នៅសកលវិទ្យាល័យខេព ថោន។ ក្នុងការថ្លែងសន្ទរកថានោះ គាត់បានប្រកាសថា “រៀងរាល់ពេលដែលមនុស្សម្នាក់ ក្រោកឈរឡើង ដើម្បីឧត្តមគតិរបស់ខ្លួន ឬធ្វើសកម្មភាព ដើម្បីជួយមនុស្សជាច្រើនឲ្យមានភាពប្រសើរឡើង ឬក៏ប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងអំពើអយុត្តិធម៌ គឺមានន័យថា គាត់បានបញ្ជូនរលកដ៏តូចនៃក្តីសង្ឃឹមចេញទៅ ហើយទីប្រជុំផ្សេងៗរាប់លាន របស់ថាមពល និងសេចក្តីក្លាហាន ក៏បានបញ្ចេញរលកនៃក្តីសង្ឃឹមជាច្រើនឲ្យប្រសព្វគ្នា បង្កើតជាចរន្តទឹកមួយ ដែលអាចផ្តួលរំលំជញ្ជាំងដ៏ខ្លាំងបំផុតនៃការគៀបសង្កត់ និងការតស៊ូ”។
ក្នុងពិភពលោកសព្វថ្ងៃ ក្តីសង្ឃឹមហាក់ដូចជាក្សត់ណាស់។ តែក្តីសង្ឃឹមដ៏ស្ថិតស្ថេរ មានសម្រាប់អ្នកដើរតាមព្រះគ្រីស្ទជានិច្ច។ សាវ័កពេត្រុសបានមានប្រសាសន៍ថា “សូមសរសើរដល់ព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតានៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះអម្ចាស់នៃយើងរាល់គ្នា ដែលទ្រង់បានបង្កើតយើងឡើងជាថ្មី តាមសេចក្តីមេត្តាករុណាដ៏ធំរបស់ទ្រង់ ដើម្បីឲ្យយើងរាល់គ្នាបានសេចក្តីសង្ឃឹមដ៏រស់ ដោយសារព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ទ្រង់រស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ”(១ពេត្រុស ១:៣)។
ដោយសារព្រះគ្រីស្ទពិតជាបានមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញមែន នោះកូនរបស់ព្រះមានក្តីសង្ឃឹមដ៏ស្ថិតស្ថេរ គឺលើសពីរលកនៃក្តីសង្ឃឹមទៅទៀត។ ក្តីសង្ឃឹមនោះ ជាចរន្តទឹកដែលគ្មានអ្វីអាចទប់បាន នៃការទុកចិត្តលើភាពស្មោះត្រង់ របស់ព្រះមួយអង្គដែលបានឈ្នះសេចក្តីស្លាប់ ដើម្បីយើងរាល់គ្នា។ ព្រះយេស៊ូវបានឈ្នះសេចក្តីស្លាប់ ដែលជាខ្មាំងសត្រូវដ៏ធំបំផុតរបស់យើង ដូចនេះទ្រង់អាចប្រទានក្តីសង្ឃឹម ដល់ស្ថានភាពដែលអស់សង្ឃឹមបំផុត។-Bill Crowder
ធ្វើដំណើរជាមួយអ្នកដែលមានទុក្ខ
ពេលដែលខារ៉ូល(Carole) ប្អូនស្រីខ្ញុំ ទៅពិនិត្យជម្ងឺរកឃើញថា នាងមានជម្ងឺមហារីកសុដន់ ក្រុមគ្រួសារយើងមានការព្រួយបារម្ភយ៉ាងខ្លាំង។ ការពិនិត្យជម្ងឺ ការវះកាត់ និងការព្យាបាលជម្ងឺនេះ នាំឲ្យយើងមានការបារម្ភពីសុខភាពនាង បានជាយើងនាំគ្នាអធិស្ឋានឲ្យនាង។ ជាច្រើនខែក្រោយមក យើងក៏បានទទួលដំណឹង អំពីការព្យាបាលដ៏ពិបាករបស់នាង។ ប៉ុន្តែ យើងទាំងអស់គ្នាក៏បានអបអរ ពេលបានដឹងថា ការវះកាត់ និងការព្យាបានទទួលជោគជ័យ។ ខារ៉ូលកំពុងធ្វើដំណើរតាមផ្លូវឆ្ពោះទៅរកការជាសៈស្បើយ!
បន្ទាប់មក មិនទាន់បាន១ឆ្នាំផង លីនដា(Linda) ប្អូនស្រីរបស់ខ្ញុំម្នាក់ទៀត ក៏បានជួបនឹងរឿងដូចគ្នានេះទៀត។ ភ្លាមៗនោះ ខារ៉ូលក៏បានមកក្បែរលីនដា ដើម្បីជួយឲ្យនាងយល់ អំពីការអ្វីខ្លះដែលត្រូវរំពឹងថា នឹងកើតឡើង និងពីរបៀបត្រៀមខ្លួនសម្រាប់រឿងដែលនាងត្រូវប្រឈមមុខ។ បទពិសោធន៍របស់ខារ៉ូលបានជួយឲ្យនាងមានលទ្ធភាព រួមដំណើរជាមួយលីនដី ជួយឲ្យនាងឆ្លងកាត់ការពិបាក។
យ៉ាងណាមិញ សាវ័កប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តយើងឲ្យធ្វើយ៉ាងដូចនេះឯង គឺដូចដែលបទគម្ពីរ ២កូរិនថូស ១:៣-៤ បានចែងថា “សូមសរសើរដល់ព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតានៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាអម្ចាស់នៃយើងរាល់គ្នា គឺជាព្រះវរបិតាដ៏មានសេចក្តីមេត្តាករុណា ជាព្រះដ៏កំសាន្តចិត្តគ្រប់ជំពូក ដែលទ្រង់កំសាន្តចិត្តយើងរាល់គ្នា ក្នុងគ្រប់ទាំងសេចក្តីវេទនា ប្រយោជន៍ឲ្យយើងអាចនឹងកំសាន្តចិត្តអ្នកឯទៀត ក្នុងអស់ទាំងសេចក្តីវេទនារបស់គេបានដែរ គឺដោយសារសេចក្តីក្សាន្តនោះឯង ដែលព្រះបានកំសាន្តចិត្តយើងស្រេចហើយ”។
សូមអរព្រះគុណព្រះអម្ចាស់ ដែលទ្រង់មិនបានខ្ជះខ្ជាយការអ្វីឡើយ។ ទ្រង់បានប្រើទុក្ខលំបាករបស់យើង ជាឱកាស ដើម្បីឲ្យយើងពិសោធន៍នឹងការកម្សាន្តចិត្តរបស់ទ្រង់ ហើយថែមទាំងបានបើកផ្លូវឲ្យយើង ចែកចាយការកម្សាន្តចិត្តនោះ ទៅដល់អ្នកដទៃ ដែលជួបការលំបាកផងដែរ។-Bill Crowder
ការទទួលស្វាគមន៍ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ
នៅចុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៨០០ និងដើមទសវត្សរ៍ឆ្នាំ ១៩០០ ពេលនាវាទាំងឡាយចូលសំចត នៅកំពុងផែសាវ៉ាណាហ រដ្ឋចចជា គេតែងតែឃើញរូបចម្លាក់អ្នកស្រីផ្លរិន ម៉ាទូស(Florence Martus) កំពុងឈរស្វាគមន៍។ គេបានហៅរូបចម្លាក់នេះថា “នារីគ្រវីកូនកន្សែង”។ អស់រយៈពេល៤៤ឆ្នាំ រូបចម្លាក់អ្នកស្រីផ្លរិនបានទទួលស្វាគមន៍នាវាធំៗ មកពីគ្រប់ទិសទីក្នុងពិភពលោក ដោយគ្រវីកូនកន្សែងដៃនៅពេលថ្ងៃ ឬកាន់ចង្កៀងនៅពេលយប់។ សព្វថ្ងៃនេះ រូបចម្លាក់អ្នកស្រីផ្លរិន ឈរជាមួយរូបចម្លាក់សត្វឆ្កែដ៏ស្មោះត្រង់របស់គាត់ នៅសួនច្បារម៉ូរែល ក្នុងកំពង់ផែរសាវ៉ាណាហ ដោយទទួលស្វាគមន៍នាវា ដែលចូលសំចត។
ការស្វាគមន៍ដ៏កក់ក្តៅ គឺជាសញ្ញាបញ្ចាក់ពីការទទួលគ្នាឲ្យចូលក្នុងសហគមន៍ ឬក្រុមរបស់ខ្លួន។ ក្នុងបទគម្ពីរ រ៉ូម ១៥:៧ សាវ័កប៉ុលបានជំរុញអ្នកអានរបស់គាត់ ឲ្យ “ទទួលគ្នាទៅវិញទៅមក ដូចជាព្រះគ្រីស្ទបានទទួលយើងដែរ”។ត្រង់ចំនុចនេះ សាវ័កប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យប្រព្រឹត្តល្អចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក ក្នុងនាមជាបងប្អូន ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ដ្បិតក្នុងខ.៥-៦ គាត់បានប្រាប់យើង ឲ្យរស់នៅជាមួយគ្នា ដោយភាពសុខដុម។ មានន័យថា យើងត្រូវ “មានគំនិតតែ១ តាមព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ ដើម្បីឲ្យយើងព្រមព្រៀងមូលមាត់តែមួយនឹងសរសើរដំកើង ដល់ព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតានៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះអម្ចាស់នៃយើងរាល់គ្នា”។
ការទទួលស្វាគមន៍បងប្អូនរួមជំនឿក្នុងព្រះគ្រីស្ទ មិនគ្រាន់តែបានបង្ហាញនូវសេចក្តីស្រឡាញ់ ចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមកប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏អស្ចារ្យ របស់ព្រះ ដែលបានទទួលស្វាគមន៍យើង ឲ្យចូលក្នុងមហារគ្រួសាររបស់ទ្រង់។-BILL CROWDER
ភាពមិនអាចទាយស្មានបាននៃជីវិត
នៅក្នុងការប្រកួតជើងឯកកីឡាវាយកូនហ្គោលរបស់ស្រ្តី នៅសហរដ្ឋអាមេរិក កាលពីឆ្នាំ២០០៣ អ្នកស្រីហ៊ីលឡារី លូងគ៍(Hilary Lunke) មិនមែនជាកីឡាករដែលធ្លាប់មានឈ្មោះល្បីទេ តែគាត់ដណ្តើមបានពានរង្វាន់ធំបំផុត ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តនៃកីឡាវាយកូនហ្គោលរបស់ស្រ្តី។ គាត់មិនគ្រាន់តែបានវាយកូនហ្គោលបញ្ចូលរុន្ធទាំង១៨ ក្នុងការប្រកួតបើក នៅសហរដ្ឋអាមេរិកប៉ុណ្ណោះទេ តែនេះថែមទាំងជាជ័យជម្នះតែមួយគត់ ក្នុងអាជីពរបស់គាត់ជាកីឡាករវាយកូនហ្គោល។
គេមិននឹកស្មានសោះថា គាត់នឹងទទួលជ័យជម្នះយ៉ាងដូចនេះ។ ជ័យជម្នះរបស់គាត់ ជាជ័យជម្នះដ៏គួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើល និងបានជម្រុញចិត្តអ្នកដទៃ ដែលសបញ្ជាក់ផងដែរថា ផ្នែកដែលរំភើបរីករាយបំផុតនៅក្នុងវិស្ស័យកីឡា គឺភាពមិនអាចទាយស្មានរបស់កីឡា។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ភាពមិនអាចទាយស្មាន ដែលកើតមានក្នុងជីវិតមនុស្ស មិនតែងតែមានភាពរំភើបរីករាយយ៉ាងដូចនេះឡើយ។ យើងប្រើគំនិតយោបល ហើយប្រើយុទ្ធសាស្រ្ត។ យើងធ្វើផែនការ ធ្វើការប៉ាន់ស្មាន ហើយធ្វើការស្នើរសុំ នូវការអ្វីដែលយើងចង់ឲ្យកើតឡើង ក្នុងជីវិត តែជាញឹកញាប់ យើងគ្រាន់តែអាចទាយស្មានប៉ុណ្ណោះ។ យើងមិនដឹងថា ខ្លួននឹងទទួលលទ្ធផលយ៉ាងណា នៅឆ្នាំក្រោយ ខែក្រោយ សប្តាហ៍ក្រោយ ឬថ្ងៃក្រោយឡើយ។ ដូចនេះ យើងត្រូវអធិស្ឋាន ហើយធ្វើផែនការ ហើយបន្ទាប់មក យើងត្រូវទុកចិត្តព្រះ ដែលជ្រាបទាំងស្រុង គ្មានកន្លែងចន្លោះ អំពីការអ្វីដែលយើងមិនអាចទាយស្មានបាន។ ហេតុនេះហើយ បានជាខ្ញុំស្រឡាញ់ព្រះបន្ទូលសន្យាក្នុងបទគម្ពីរ ទំនុកដំកើង ៤៦:១០ ដែលបានចែងថា “ចូរបង្អង់សិន ឲ្យបានដឹងថា អញជាព្រះ អញនឹងបានថ្កើងឡើង នៅកណ្តាលពួកសាសន៍ដទៃ អញនឹងបានថ្កើងឡើងនៅផែនដី”។…
ទ្រង់បានស្វែងរកខ្ញុំ
ខ្សែភាពយន្តហូលីវូដ ដែលមានចំណងជើងថា ព្រះគុណអស្ចារ្យ និយាយអំពីរឿងដែលបានកើតឡើង នៅចុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ ១៧០០។ រឿងនេះដំណាលអំពីលោកវីលៀម វីលប៊ើហ្វ៊ស(William Wilberforce) ដែលជាអ្នកនយោបាយម្នាក់ ដែលបានទទួលការបណ្តាលចិត្ត ដោយសារជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទ ឲ្យលះបង់ទ្រព្យសម្បត្តិ និងកម្លាំង ដើម្បីលុបបំបាត់ការជួញដូរទាសករ ក្នុងចក្រភពអង់គ្លេស នៅសម័យនោះ។ មានពេលមួយ មេការ ក្នុងផ្ទះលោកវីលៀម បានឃើញគាត់កំពុងអធិស្ឋាន។ មេការរូបនោះក៏បានសួរគាត់ថា “តើលោកបានរកឃើញព្រះទេ?” លោកវីលៀមក៏បានឆ្លើយថា “ខ្ញុំយល់ថា គឺទ្រង់ទេដែលរកឃើញខ្ញុំ”។
ព្រះគម្ពីរបានប្រៀបប្រដូចមនុស្សជាតិ ទៅនឹងសត្វចៀមដ៏រឹងចចេស ដែលដើរវង្វេងទៅតាមផ្លូវរបស់ខ្លួន។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងមកថា “យើងទាំងអស់គ្នាបានទាសចេញដូចជាចៀម គឺយើងបានបែរចេញទៅតាមផ្លូវយើងរៀងខ្លួន ហើយព្រះយេហូវ៉ាបានទំលាក់អំពើទុច្ចរិតរបស់យើងទាំងអស់គ្នា ទៅលើទ្រង់”(អេសាយ ៥៣:៦)។ តាមពិត ភាពរឹងចចេសនេះ បានចាក់ឫសចូលយ៉ាងជ្រៅ ក្នុងយើងម្នាក់ៗ បានជាសាវ័កប៉ុលមានប្រសាសន៍ថា “គ្មានអ្នកណាសុចរិតសោះ សូម្បីតែម្នាក់ក៏គ្មានផង គ្មានអ្នកណាដែលយល់ គ្មានអ្នកណាដែលស្វែងរកព្រះ គ្រប់គ្នាបានបែរចេញ”(រ៉ូម ៣:១០-១២)។ ហេតុនេះហើយ បានជាព្រះយេស៊ូវទ្រង់យាងមក។ យើងមិនដែលទៅរកទ្រង់មុនទេ ហេតុនេះហើយជាទ្រង់យាងមកស្វែងរកយើង។ គឺដូចដែលព្រះយេស៊ូវទ្រង់បានប្រកាសបេសកកម្មរបស់ទ្រង់ថា “ដ្បិតកូនមនុស្សបានមក ដើម្បីនឹងរក ហើយជួយសង្គ្រោះដល់មនុស្សបាត់បង់”(លូកា ១៩:១០)។
លោកវីលៀមពិតជានិយាយត្រូវ។ ព្រះយេស៊ូវបានយាងមករកយើង ព្រោះយើងមិនអាចរកទ្រង់ឃើញទេ បើយើងពឹងសមត្ថភាពរបស់យើង។ ការនេះបានបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់…
ការដាក់ទុនសម្រាប់ ពេលអនាគត
លោកចេសិន បូញ(Jason Bohn) ជានិស្សិតម្នាក់ ដែលបានវាយកូនហ្គោល ចូលរន្ធ ដោយវាយកូនហ្គោលផ្លោងពីចម្ងាយឆ្ងាយ តែមួយដងប៉ុណ្ណោះ ហើយវាក៏បានធ្លាក់និងរមៀលចូររន្ធតែម្តង។ កាលនោះ គាត់ក៏ឈ្នះបានប្រាក់ជាច្រើន ។ មនុស្សជាច្រើនបានចាយវាយខ្ជះខ្ជាយប្រាក់ ដែលខ្លួនរកបាន តែលោកបូញមិនមានគម្រោងដូចនេះទេ ។ គាត់ចង់ក្លាយជាកីឡាករវាយកូនហ្គោលអាជីព ដូចនេះ គាត់បានចំណាយប្រាក់នោះ ដើម្បីផ្គត់ផ្គង់ជីវភាពប្រចាំថ្ងៃ និងសម្រាប់ការហ្វឹកហាត់ ដើម្បីឲ្យជំនាញវាយកូនហ្គោលរបស់ខ្លួន កាន់តែមានភាពល្អប្រសើរថែមទៀត ។ ប្រាក់កាសទាំងនោះ បានក្លាយជាទុន សម្រាប់អនាគតរបស់គាត់ គឺជាទុនដែលនាំមកនូវផលចំណេញជាច្រើន នៅពេលគាត់បានឈ្នះការប្រកួតដ៏ធំមួយ ។ គាត់បានធ្វើការសម្រេចចិត្តដ៏ឆ្លាតវ័យ ដោយបានដាក់ទុនសម្រាប់អនាគតរបស់ខ្លួន ជាជាងចាយវាយប្រាក់នោះឲ្យអស់។
យ៉ាងណាមិញ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់បានត្រាស់ហៅយើង ឲ្យធ្វើការសម្រេចចិត្តដូចនេះឯង ។ ព្រះទ្រង់បានផ្ទុកផ្តាក់នឹងយើង នូវធនធាន ដូចជា ពេលវេលា សមត្ថភាព និងឱកាសជាដើម ហើយយើងត្រូវសម្រេចចិត្តប្រើប្រាស់ធនធានទាំងនោះ ឲ្យបានត្រឹមត្រូវ ។ យើងចាំបាច់ត្រូវឆក់ឱកាសប្រើប្រាស់ធនធានទាំងនោះ ជាទុន សម្រាប់ពេលអនាគត ដ៏វែងឆ្ងាយខាងមុខ ។ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលអំពីការនេះ ក្នុងព្រះគម្ពីរ ម៉ាថាយ ៦:២០ ថា “ត្រូវប្រមូលទ្រព្យសម្បត្តិ ទុកសំរាប់ខ្លួន នៅឯស្ថានសួគ៌វិញ”។ ទ្រង់បានធានាថា…
ឈ្មោះដែលបានដាក់ឲ្យ
គ្រួសារភាគច្រើនមានរឿងផ្សេងៗប្រចំាគ្រួសារ។ ជាក់ស្តែង ក្រុមគ្រួសារខ្ញុំក៏មានរឿងមួយ ដែលប្រាប់ពីរបៀបដែលឪពុកម្តាយខ្ញុំបានដាក់ឈ្មោះឲ្យខ្ញុំ។ ក្នុងអំឡុងពេលដំបូង នៃជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់ឪពុកម្តាយខ្ញុំ ពួកគាត់ប្រហែលជាមានការមិនយល់ស្របគ្នា នៅក្នុងការដាក់ឈ្មោះឲ្យកូនប្រុសដំបូងរបស់ពួកគាត់។ ម្តាយរបស់ខ្ញុំចង់បានកូនប្រុសម្នាក់ ដែលមានឈ្មោះដូចឪពុករបស់ខ្ញុំ តែឪពុកខ្ញុំមិនចង់ឲ្យកូនប្រុសគាត់មានឈ្មោះដូចគាត់ទេ។ បានជាបន្ទាប់ពីមានការពិភាក្សាជាច្រើនមក ពួកគាត់ក៏បានព្រមព្រមគ្នាថា បើកូនប្រុសពួកគាត់ កើតនៅថ្ងៃដូចឪពុកខ្ញុំ ពួកគាត់នឹងដាក់ឈ្មោះឲ្យដូចឪពុកខ្ញុំ។ ខ្ញុំក៏បានកើតនៅចំថ្ងៃកំណើតរបស់ឪពុកខ្ញុំ។ រឿងនេះ ពិតជាអស្ចារ្យណាស់។ ហើយខ្ញុំក៏មានឈ្មោះដូចគាត់ ដោយគ្រាន់តែបន្ថែមឈ្មោះពីក្រោយថា “ជូនា”(Junior) ដែលប្រែមកថា “តូច”។
ការដាក់ឈ្មោះឲ្យកូន ក៏ជាការសំខាន់ផងដែរ ដែលមានតាំងពីសម័យដើមមក។ ពេលលោកយ៉ូសែបបានទទួលដំណឹងថា នាងម៉ារា ដែលជាគូដណ្តឹងមានផ្ទៃពោះ គាត់មានការពិបាកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។ ពេលនោះ មានទេវតាមួយអង្គបានយាងមកជួបគាត់ ដើម្បីប្រាប់គាត់ អំពីព្រះទ័យព្រះវរបិតា នៅក្នុងការដាក់ឈ្មោះឲ្យបុត្រដែលនឹងប្រសូត្រនោះ ដោយមានបន្ទូលថា “នាងនឹងប្រសូតបុត្រា១ ហើយអ្នកត្រូវថ្វាយព្រះនាមថា «យេស៊ូវ» ព្រោះបុត្រនោះនឹងជួយសង្គ្រោះរាស្ត្រទ្រង់ ឲ្យរួចពីបាប”(ម៉ាថាយ ១:២១)។ ត្រង់ចំណុចនេះ ទេវតាមិនគ្រាន់តែបានប្រាប់ឲ្យដាក់ឈ្មោះបុត្រតូចនោះថា យេស៊ូវប៉ុណ្ណោះទេ តែព្រះនាមទ្រង់បញ្ជាក់ប្រាប់ពីមូលហេតុ ដែលទ្រង់យាងមកក្នុងលោកិយ : គឺដើម្បីទទួលទោសនៃអំពើបាប ដែលយើងសក្តិសមនឹងទទួល។ គោលបំណងដែលទ្រង់បានយាងមកប្រសូត្រ នៅក្នុងក្រោលសត្វ គឺបានបង្ហាញ នៅក្នុងព្រះនាមរបស់ទ្រង់ ដែលជាព្រះនាមលើអស់ទាំងនាម។
សូមឲ្យចិត្តយើងប៉ងប្រាថ្នាចង់រស់នៅ តាមរបៀបដែលថ្វាយព្រះកិត្តិយស ដល់ព្រះនាមដ៏អស្ចារ្យរបស់ទ្រង់!-Bill Crowder…
ការឆែកពិនិត្យពាក្យសម្តី
ពេលដែលខ្ញុំកំពុងបើកបរត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ខ្ញុំបានស្តាប់ការផ្សាយពាណិជ្ជកម្មដ៏គួរ ឲ្យចាប់អារម្មណ៍ តាមវិទ្យុ ។ ពេលនោះ គេកំពុងផ្សាយអំពីកម្មវិធីកំព្យូទ័រមួយ ដែលឆែកពិនិត្យសារអេឡិចត្រូនិច ដែលគេសរសេរ ។ ខ្ញុំមានការយល់ដឹងច្រើនអំពីកម្មវិធី “ឆែកមើលការប្រកបពាក្យ” និងកម្មវិធី “ឆែកមើលវេយ្យករណ៍” ដែលគេសរសេរនៅក្នុងកំព្យូទ័រ ប៉ុន្តែ កម្មវិធីថ្មីនេះ គឺមិនដូចនោះទេ ព្រោះវាជា “កម្មវិធី ឆែកមើលពាក្យសម្តី”។ កម្មវិធីនេះ ពិនិត្យមើលពាក្យសម្តី ដែលគេប្រើនៅក្នុងសារអេឡិចត្រូនិច ដើម្បីឲ្យអ្នកសរសេរដឹង ថាតើពាក្យសម្តីដែលខ្លួនបានសរសេរ មានភាពព្រហើន អសុរោះ ឬគ្រោតគ្រាតឬទេ ។
ពេលដែលខ្ញុំបានស្តាប់ អ្នកផ្សាយពាណិជ្ជកម្ម ពិពណ៌នាអំពីលក្ខណះពិសេសៗ នៃកម្មវិធីនេះ ខ្ញុំក៏បានសួរខ្លួនឯងថា បើសិនជាមានកម្មវិធីសម្រាប់ឆែកពិនិត្យពាក្យសម្តី ដែលខ្ញុំនិយាយចេញពីមាត់ខ្ញុំ នោះមិនដឹងជាប្រសើរយ៉ាងណាទេ ។ តើមានប៉ុន្មានដងហើយ ដែលខ្ញុំបានឆ្លើយតបដោយពាក្យមិនពិរោះស្តាប់ ហើយក្រោយមក ក៏មានការសោកស្តាយ ចំពោះពាក្យដែលខ្ញុំបាននិយាយនោះ? ជាការពិតណាស់ បើសិនជាមានកម្មវិធីសម្រាប់ឆែកពិនិត្យពាក្យសម្តី ដែលខ្ញុំនិយាយចេញពីមាត់ខ្ញុំ នោះខ្ញុំមិនបាច់ឆ្លើយតប ដោយភាពល្ងីល្ងើឡើយ ។
សាវ័កប៉ុលបានដឹងថា អ្នកជឿព្រះត្រូវការឆែកពិនិត្យពាក្យសម្តីរបស់ខ្លួន ជាពិសេសនៅពេលយើងនិយាយ ទៅកាន់អ្នកដែលមិនមែនជាគ្រីស្ទបរិស័ទ ។ គាត់បានមានប្រសាសន៍ថា “ចូរឲ្យពាក្យសំដីរបស់អ្នករាល់គ្នា បានប្រកបដោយព្រះគុណជានិច្ច ទាំងបង់អំបិលផង ដើម្បីឲ្យដឹងជាបែបយ៉ាងណា…
ភាពងងឹត និងពន្លឺ
កាលនៅពីក្មេង ខ្ញុំបានយកកាសែតទៅដាក់តាមផ្ទះ ប្រហែល១៤០ផ្ទះ នៅតាមដងផ្លូវពីរខ្សែ ដែលតភ្ជាប់គ្នា ដោយវិមានបញ្ចុះសពមួយកន្លែង។ ដោយសារខ្ញុំត្រូវយកកាសែតសម្រាប់ពត៌មានពេលព្រឹក ទៅដាក់តាមផ្ទះ ដូច្នេះខ្ញុំត្រូវចេញពីផ្ទះ នៅម៉ោង៣ទៀបភ្លឺ ដោយដើរកាត់តាមកន្លែងបញ្ចុះសពនោះ ពេលដែលមេឃនៅងងឹតនៅឡើយ។ ជួនកាល ខ្ញុំមានការភ័យខ្លាចខ្លាំង បានជាខ្ញុំរត់កាត់កន្លែងបញ្ចុះសពនោះយ៉ាងលឿន ទាល់តែខ្ញុំបានទៅឈរនៅក្រោមបង្គោលភ្លើង នៅតាមផ្លូវនៅចុងម្ខាងទៀត ទើបខ្ញុំលែងខ្លាច។ ដូចនេះ ពន្លឺបានបណ្តេញភាពងងឹតដ៏គួរឲ្យខ្លាច ឲ្យចេញឆ្ងាយ។
អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងបានយល់អំពីទំនាក់ទំនង រវាងការភ័យខ្លាច និងភាពងងឹត តែគាត់ក៏ដឹងផងដែរថា ព្រះទ្រង់ធំជាងការភ័យខ្លាច។ បានជាគាត់សរសេរថា “ឯងនឹងមិនភ័យខ្លាចអ្វីឡើយ ទោះទាំងសេចក្តីស្ញែងខ្លាចនៅពេលយប់ ឬព្រួញដែលហើរនៅពេលថ្ងៃ ឬសេចក្តីវេទនាដែលតែងមាននៅក្នុងទីងងឹត”(ទំនុកដំកើង ៩១:៥-៦)។ យើងមិនត្រូវមានការភ័យខ្លាច ដោយសារភាពងងឹតនៅពេលយប់ ឬការអាក្រក់ ក្នុងភាពងងឹតឡើយ។ យើងមានព្រះមួយអង្គ ដែលបានចាត់ព្រះរាជបុត្រាទ្រង់ ដែលជាពន្លឺនៃលោកិយ(យ៉ូហាន ៨:១២)។
ក្នុងពន្លឺនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ ព្រះគុណ និងសេចក្តីពិតរបស់ព្រះ យើងអាចរកបាននូវសេចក្តីក្លាហាន ជំនួយ និងកម្លាំង សម្រាប់រស់នៅថ្វាយទ្រង់។-Bill Crowder