ក្លិនដ៏ក្រអូបនៃព្រះគ្រីស្ទ
ខ្ញុំស្គាល់ម្ចាស់កសិដ្ឋានម្នាក់ ដែលកំពុងរស់នៅក្បែរក្រុងឡូមេតា រដ្ឋតិចសាស់។ ចៅប្រុសទាំងពីរនាក់របស់គាត់ ជាមិត្តល្អបំផុតរបស់ខ្ញុំ។ យើងបានចូលទៅក្នុងក្រុងជាមួយគាត់ ហើយក៏បានដើរតាមគាត់ ពេលដែលគាត់ទៅទិញឥវ៉ាន់ និងជជែកជាមួយមនុស្សដែលគាត់ស្គាល់។ គាត់ស្គាល់ឈ្មោះរបស់ពួកគេម្នាក់ៗ ហើយក៏បានដឹង អំពីរឿងរបស់ពួកគេផងដែរ។ គាត់ក៏បានដើរឈប់ៗជាញឹកញាប់ ដើម្បីសួរគេ អំពីកូនដែលមានជំងឺ ឬទំនាក់ទំនងប្តីប្រពន្ធដែលជួបការលំបាក ហើយគាត់ក៏បានផ្តល់ឲ្យនូវពាក្យលើកទឹកចិត្តពីរបីម៉ាត់ ដល់គេ។ គាត់ក៏បានចែកចាយខគម្ពីរ ហើយក៏បានអធិស្ឋានឲ្យគេ ពេលគាត់មានឱកាសល្អ។ ខ្ញុំនឹងមិនភ្លេចបុរសម្នាក់នេះទេ។ គាត់មានលក្ខណៈពិសេសខុសគេ។ គាត់មិនបានបង្ខំឲ្យនរណាម្នាក់ទទួលយកជំនឿរបស់គាត់ តែជានិច្ចជាកាល គាត់ហាក់ដូចជានាំមកនូវការផ្លាស់ប្តូរ ក្នុងជីវិតអ្នកទាំងនោះ។
កសិករវ័យចំណាស់នោះមានលក្ខណៈសម្បត្តិម្យ៉ាង ដែលសាវ័កប៉ុលបានហៅថា “ក្លិនក្រអូបនៃព្រះគ្រីស្ទ”(២កូរិនថូស ២:១៥)។ ព្រះបានប្រើគាត់ ឲ្យ “ចែកផ្សាយក្លិនក្រអូប នៃការស្គាល់ព្រះគ្រីស្ទ”(ខ.១៤)។ សព្វថ្ងៃនេះ គាត់បានទៅនៅជាមួយព្រះហើយ ប៉ុន្តែ ក្លិនដ៏ក្រអូបនៃព្រះគ្រីស្ទ ដែលគាត់បានផ្សាយដល់គេ នៅបន្តមានក្នុងក្រុងឡូមេតា។
លោកស៊ី អេស លូអ៊ីស(C. S. Lewis) បានសរសេរថា “ពិភពលោកនេះ គ្មានមនុស្សសាមញ្ញឡើយ។ មនុស្សដែលអ្នកនិយាយទៅកាន់ មិនមែនមានជីវិតតែប៉ុណ្ណេះឡើយ”។ អាចនិយាយបានម្យ៉ាងទៀតថា ការទំនាក់ទំនងនីមួយៗ ជាមួយអ្នកដទៃអាចនាំមកនូវលទ្ធផលអស់កល្បជានិច្ច។ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ យើងមានឱកាស ដើម្បីនាំមកនូវការផ្លាស់ប្តូរ ក្នុងជីវិតមនុស្សនៅជុំវិញខ្លួនយើង តាមរយៈទីបន្ទាល់ដ៏ស្ងាត់ស្ងៀម នៃការរស់នៅដោយស្មោះត្រង់…
គ្រីស្ទបរិស័ទពិតប្រាកដ
កាលប៉ុន្មានឆ្នាំមុន ខ្ញុំបានដាក់ពាក្យសុំធ្វើការ ក្នុងអង្គការគ្រីស្ទបរិស័ទមួយ ហើយគេក៏បានបង្ហាញនូវបទបញ្ជាផ្ទៃក្នុងមួយ ដែលបានហាមមិនឲ្យ ប្រើគ្រឿងស្រវឹង បារី និងប្រព្រឹត្តនូវការកម្សាន្តសប្បាយមួយចំនួន។ ពួកគេរំពឹងថា បុគ្គលិកទាំងឡាយមានអាកប្បកិរិយាដែលសមជាគ្រីស្ទបរិស័ទ។ ខ្ញុំអាចយល់ស្របនឹងបទបញ្ជាផ្ទៃក្នុងនេះ ព្រោះខ្ញុំមិនប្រព្រឹត្តនូវរឿងទាំងអស់នេះទេ ដោយវាខុសនឹងជំនឿរបស់ខ្ញុំ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំក៏បានឆ្ងល់ផងដែរថា ហេតុអ្វីបានជាគេមិនដាក់បំរាម មិនឲ្យបុគ្គលិកមានអាកប្បកិរិយាក្រអឺតក្រទម មិនគិតពីអារម្មណ៍អ្នកដទៃ កាច មានការរស់នៅបែបសាច់ឈាម និងចូលចិត្តរិះគន់គេជាដើម?
យើងមិនអាចកំណត់អត្តសញ្ញាណរបស់អ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវ ដោយផ្អែកទៅលើច្បាប់ ឬក្រឹត្យវិន័យដែលពួកគេបានធ្វើតាមនោះទេ។ តែយើងត្រូវមើលគុណភាពនៃជីវិតខាងវិញ្ញាណ ឬទីបន្ទាល់ដ៏ល្អនៃការរស់នៅរបស់ពួកគេ។
តាមការរៀបរាប់អំពីព្រះពរព្រះ ក្នុងបទគម្ពីរម៉ាថាយ ៥:៣-១០ យើងអាចនិយាយជាសង្ខេប អំពីទីបន្ទាល់ដ៏ល្អនោះថា អ្នកដែលមានព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះយេស៊ូវគង់នៅ និងពឹងផ្អែកលើព្រះអង្គ ជាមនុស្សបន្ទាបខ្លួន និងមិនអាត្មានិយម។ ពួកគេមានការប៉ះពាល់ចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ចំពោះទុក្ខលំបាករបស់អ្នកដទៃ។ ពួកគេមានចិត្តសុភាព និងសប្បុរស។ ពួកគេចង់បានសេចក្តីល្អសម្រាប់ខ្លួនឯង និងអ្នកដទៃ។ ពួកគេមានចិត្តមេត្តា ចំពោះអ្នកដែលកំពុងជួបការលំបាក និងបរាជ័យ។
ពួកគេមានចិត្តគំនិតតែមួយ នៅក្នុងការស្រឡាញ់ព្រះយេស៊ូវ។ ពួកគេមានសន្តិភាពក្នុងចិត្ត ហើយក៏បន្សល់ទុកនូវកេរដំណែលនៃសន្តិភាពដល់អ្នកជំនាន់ក្រោយ។ ពួកគេមានចិត្តសប្បុរសចំពោះអ្នកដែលធ្វើខុសមកលើពួកគេ ដោយធ្វើការល្អ ស្នងការអាក្រក់។ និយាយរួម ពួកគេមានពរ ឬមានអំណរ ដោយសារទីបន្ទាល់ដ៏ល្អនេះ។
ការរស់នៅប្រភេទនេះ ទាក់ទាញចំណាប់អារម្មណ៍របស់អ្នកដទៃ និងជាការរស់នៅរបស់អ្នកចូលមករកព្រះយេស៊ូវ ហើយទូលសូមការរស់នៅប្រភេទនេះ។—David H.…
អ្វីដែលអ្នកចង់បានក្នុងជីវិត
នៅពេលល្ងាច កាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន ខ្ញុំនិងភរិយារបស់ខ្ញុំកំពុងតែធ្វើដំណើរកាត់តាមភ្នំ ដោយមានមិត្តភក្តិពីរនាក់រួមដំណើរជាមួយ។ ផ្លូវដើរនោះមានលក្ខណៈតូច និងបត់ចុះឡើង តាមជំរាល ដោយមានជ្រោះដ៏សែនចោទនៅម្ខាង ហើយមានជញ្ជាំងភ្នំនៅម្ខាងទៀត។
ខណៈពេលដែលយើងឡើងដល់ផ្លូវបត់ ខ្ញុំក៏ឃើញសត្វខ្លាឃ្មុំធំមួយក្បាលកំពុងដើរត្រេតត្រត គ្រវីក្បាលចុះឡើង ហើយដកដង្ហើមហឹសៗ យ៉ាងស្ងាត់ស្ងៀម។ ដោយសារយើងនៅក្រោមខ្យល់ នោះវាមិនបានធំក្លិនយើង ដែលនៅក្បែរនោះទេ ប៉ុន្តែ មិនយូរទេ វានឹងឃើញយើងហើយ។
មិត្តភក្តិរបស់យើងម្នាក់ចាប់ផ្តើមទំលាក់កាបូបស្ពាយចុះ ដើម្បីបើកយកកាំមីរ៉ាថតរូប។ នាងនិយាយថា “អូហ៍ ខ្ញុំត្រូវតែថតរូបវា!” តែខ្ញុំមានអារម្មណ៍កាន់តែមិនស្រួល ចំពោះស្ថានការណ៍របស់យើង ខ្ញុំក៏និយាយថា “ទេ យើងត្រូវតែចេញពីកន្លែងនេះ”។ ដូចនេះយើងក៏បានដើរបញ្ចៀសឲ្យឆ្ងាយពីវា ទាល់តែយើងបានទៅផុត ហើយក៏បាននាំគ្នារត់តែម្តង។
រឿងនេះបានរំឭកខ្ញុំថា យើងក៏គួរតែមានអារម្មណ៍ដូចនេះផងដែរ ចំពោះចិត្តដែលចង់ក្លាយជាអ្នកមាន។ លុយមិនមែនមានអ្វីអាក្រក់នោះទេ ព្រោះវាគ្រាន់តែជាមធ្យោបាយសម្រាប់ការដោះដូរប៉ុណ្ណោះ។ ពួកអ្នកដែលចង់ធ្វើជាអ្នកស្តុកស្តម្ភ “នោះនឹងធ្លាក់ទៅក្នុងសេចក្តីល្បួង និងអន្ទាក់ ហើយក្នុងបំណងជាច្រើន ដែលផ្តេសផ្តាស ហើយធ្វើទុក្ខដល់ខ្លួន ក៏ពន្លិចមនុស្សទៅក្នុងសេចក្តីហិនវិនាស និងសេចក្តីអន្តរធានវិញ”(១ធីម៉ូថេ ៦:៩)។ ការស្រឡាញ់ទ្រព្យសម្បត្តិជាកត្តាជំរុញចិត្តមនុស្ស ឲ្យលោភលន់។
ផ្ទុយទៅវិញ យើងគួរតែ “ដេញតាមសេចក្តីសុចរិត សេចក្តីគោរពប្រតិបត្តិដល់ព្រះ សេចក្តីជំនឿ សេចក្តីស្រឡាញ់ សេចក្តីខ្ជាប់ខ្ជួន និងសេចក្តីសំឡូតវិញ”(ខ.១១)។ ចារិកលក្ខណៈនេះលូតលាស់ ក្នុងជីវិតយើង ពេលណាយើងដេញតាមពួកវា…
នាំចូលផ្ទះ
ឆ្កែរបស់ខ្ញុំមានវ័យចាស់ណាស់ហើយ។ មានពេលមួយ វាបានអង្គុយនៅក្បែរខ្ញុំ ហើយសម្លឹងមើលទៅផ្ទៃមេឃ។ តើវាកំពុងតែគិតអំពីអ្វី? តែខ្ញុំអាចដឹងថា វាមិនកំពុងតែគិតអំពីការស្លាប់នោះទេ ព្រោះសត្វឆ្កែមិនមាន “ការយល់ដឹង” អំពីការស្លាប់នោះទេ។ ពួកវាក៏មិនគិតអំពីពេលអនាគតដែរ។ តែយើងគិត។ ទោះយើងស្ថិតក្នុងវ័យណា ឬមានសុខភាពយ៉ាងណា ទោះមាន ឬក្រក្តី នៅពេលខ្លះ យើងគិតអំពីការស្លាប់។
តាមបទគម្ពីរ ទំនុកដំកើង ៤៩:២០ មូលហេតុ គឺដោយសារយើងមាន “ការយល់ដឹង ឬុយោបល់” គឺខុសពីសត្វតិរច្ឆាន។ យើងដឹងថា យើងនឹងស្លាប់នៅថ្ងៃណាមួយ ហើយយើងមិនអាចធ្វើអ្វីម្យ៉ាង ដើម្បីឃាត់សេចក្តីស្លាប់បានទេ។ “គ្មានអ្នកណាមួយនឹងអាចលោះបងប្អូនខ្លួន ឬយកដំឡៃសំរាប់លោះគេទៅថ្វាយដល់ព្រះបានឡើយ”(ខ.៧)។ គ្មាននរណាមានលុយគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីលោះខ្លួនឯង ឲ្យរួចពីសេចក្តីស្លាប់។
ប៉ុន្តែ មានផ្លូវមួយ សម្រាប់គេចចេញពីការស្លាប់អស់កល្បជានិច្ច គឺការប្រោសលោះរបស់ព្រះ ឲ្យយើងរួចផុតពីស្ថានឃុំព្រលឹង មនុស្សស្លាប់ ហើយនាំយើងចូលមករកអង្គទ្រង់(ខ.១៥)។ លោករ៉ូបឺត ហ្វ្រូស(Robert Frost) មានប្រសាសន៍ថា “ផ្ទះរបស់អ្នកជាទីកន្លែងមួយ ដែលពួកគេត្រូវទទួលស្វាគមន៍អ្នក ពេលដែលអ្នកត្រូវចូលខាងក្នុង”។ ព្រះទ្រង់បានរំដោះយើង ឲ្យរួចពីសេចក្តីស្លាប់ តាមរយៈព្រះរាជបុត្រាទ្រង់ ដែលបានថ្វាយព្រះអង្គទ្រង់ ទុកជាថ្លៃលោះមនុស្សទាំងអស់ ដែលត្រូវមានទីបន្ទាល់នៅពេលកំណត់ (១ធីម៉ូថេ ២:៦)។ ដូចនេះ ព្រះយេស៊ូវបានសន្យាថា ពេលណាយើងដល់ពេលដែលត្រូវទៅនៅជាមួយព្រះអង្គ…
មិនជ្រៀតជ្រែកកិច្ចការអ្នកដទៃ
កាលប៉ុន្មានឆ្នាំមុន ខ្ញុំ និងកូនប្រុសខ្ញុំឈ្មោះ ចូស(Josh) បាននាំគ្នាឡើងភ្នំ តាមផ្លូវមួយ។ ពេលនោះ យើងក៏បានឃើញដីហុយសំពោង។ យើងក៏បានដើរយឺតៗទៅមុខទៀត ហើយក៏បានឃើញសត្វស្កាមួយក្បាល កំពុងកាយដីធ្វើរន្ធ។ វាបានមុជក្បាល និងស្មាវា ទៅក្នុងរន្ធនោះ ដោយជើងមុខវាបានកាយដី ហើយជើងក្រោយបានធាក់ដីចេញមកក្រៅរន្ធញាប់ស្មេរ។ វាកំពុងតែជក់នឹងកិច្ចការរបស់វា បានជាវាមិនបានឮសម្លេងយើងដើរសោះ។
ដោយទប់ចិត្តមិនបាន ខ្ញុំក៏បានរើសឈើវែងមួយដើមពីដី ដើម្បីញល់ខ្លួនវាតិចៗ។ វាមិនឈឺទេ តែវាបានលោតឡើង ហើយក៏បានស្ទុះមករកយើង។ ខ្ញុំ និងចូសក៏បានប្រញាប់រត់យ៉ាងលឿនបំផុត ចម្ងាយប្រហែល១រយម៉ែត្រ ដូចអ្នករត់ប្រណំាង។
តាមរយៈការលេងសើចនេះ ខ្ញុំក៏រៀនបានមេរៀនមួយ គឺថា ជួនកាល យកល្អ យើងមិនត្រូវរំខានការងាររបស់អ្នកដទៃឡើយ។ នេះក៏ជារឿងពិត នៅក្នុងទំនាក់ទំនងជាមួយបងប្អូនរួមជំនឿក្នុងព្រះគ្រីស្ទផងដែរ។ សាវ័កប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តពួកជំនុំ នៅក្រុងថែស្សាឡូនិចឲ្យ “ខំប្រឹងឲ្យអស់ពីចិត្ត និងនៅដោយស្រគត់ស្រគំ ទាំងប្រព្រឹត្តតែរឿងជារបស់ផងខ្លួន ហើយធ្វើការដោយដៃខ្លួនឯងផង”(១ថែស្សាឡូនិច ៤:១១)។ យើងត្រូវតែអធិស្ឋានឲ្យអ្នកដទៃ ហើយស្វែងរកឱកាសផ្សាយព្រះបន្ទូល ដោយព្រះគុណព្រះ ហើយព្រះអង្គក៏បានត្រាស់ហៅយើងឲ្យកែតម្រង់គ្នាទៅវិញទៅមក ដោយចិត្តសុភាព នៅពេលខ្លះ។ តែការរៀនរស់នៅ ក្នុងជីវិតដែលស្ងប់ស្ងាត់ ដោយមិនជ្រៀតជ្រែកកិច្ចការអ្នកដទៃ គឺជារឿងសំខាន់។ នេះក៏ជាគំរូល្អ សម្រាប់អ្នក ដែលមិនមែនជាសមាជិកនៃមហាគ្រួសាររបស់ព្រះ(ខ.១២)។ ព្រះអង្គបានត្រាស់ហៅយើង ឲ្យ “ស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក”(ខ.៩)។—David H.…
មនុស្សអស្ចារ្យ ដែលមិនអស្ចារ្យ
នៅក្នុងខ្សែភាពយន្ត មនុស្សដ៏អស្ចារ្យ នៅនគរអូហ្ស ដូរ៉ូស៊ី(Dorothy) ទីងមោង និងមនុស្សស័ង្កសី ហើយនិងសត្វតោកំសាក ក៏បានវិលត្រឡប់មកនគរអូហ្សវិញ ជាមួយនឹងអំបោស ដែលផ្តល់អំណាចឲ្យមេធ្មប់កំណាច នៅតំបន់ខាងលិច។ មនុស្សដ៏អស្ចារ្យក៏បានសន្យាថា ជាថ្នូរនឹងអំបោសដែលពួកគេបានយកមកឲ្យគាត់ គាត់នឹងឲ្យដូរ៉ូស៊ីមានមធ្យោបាយត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ហើយគាត់ឲ្យទីងមោងមានខួរក្បាល និងឲ្យមនុស្សស័ង្កសីមានបេះដូង រួចឲ្យសត្វតោកំសាក មានចិត្តក្លាហាន។ ប៉ុន្តែ គាត់មិនទាន់ធ្វើភ្លាមៗទេ ហើយក៏បានប្រាប់ពួកគេឲ្យត្រឡប់មកវិញ នៅថ្ងៃបន្ទាប់។
ខណៈពេលដែលពួកគេកំពុងតែអង្វរមនុស្សអស្ចារ្យនោះ ឆ្កែរបស់ដូរ៉ូស៊ីឈ្មោះតូតូ ក៏បានបើកវាំងនន នៅពីក្រោយខ្នងមនុស្សអស្ចារ្យនោះ ដើម្បីបង្ហាញថា គាត់មិនមែនជាមនុស្សអស្ចារ្យនោះទេ តែគ្រាន់តែជាមនុស្សដែលមានការភ័យខ្លាច មកពីនគរនេប្រាស្កា។
គេថា លោក អ៊ែល ហ្វ្រែង បួម(L. Frank Baum) ដែលជាអ្នកនិពន្ធរឿងនេះ មានបញ្ហាដ៏ធ្ងន់ធ្ងរមួយ ជាមួយព្រះ ព្រោះគាត់ចង់ប្រាប់អ្នកអានរបស់គាត់ថា មានតែយើងទេ ដែលមានអំណាចដោះស្រាយបញ្ហាខ្លួនឯងបាន។
ផ្ទុយទៅវិញ សាវ័កយ៉ូហាន បានបើកវាំងនន ដើម្បីបង្ហាញព្រះមួយអង្គដែលពិតជាអស្ចារ្យ។ គាត់ថា “ឃើញមានបល្ល័ង្ក១ ដាក់នៅលើស្ថានសួគ៌ ក៏មាន១អង្គគង់នៅលើបល្ល័ង្កនោះ …ខាងមុខបល្ល័ង្កនោះ មានសមុទ្រកែវ ដូចជាកែវចរណៃ”(វិវរណៈ ៤:២,៦)។ ទោះយើងមានបញ្ហាច្រើនយ៉ាងណាក៏ដោយ នៅលើផែនដីនេះ(ជំពូក ២-៣) ព្រះទ្រង់មិនដែលមានការភ័យខ្លាច ដោយមិនធ្វើអ្វីមួយនោះឡើយ។…
ថ្វាយលទ្ធផលដល់ព្រះ
កាលប៉ុន្មានឆ្នាំមុន ខ្ញុំបានទទួលការអញ្ជើញ ឲ្យចែកចាយព្រះបន្ទូល ក្នុងកន្លែងស្នាក់នៅរបស់និស្សិតប្រុសៗ នៅសកលវិទ្យាល័យមួយ។ ខ្ញុំឮល្បីថា ពួកគេចូលចិត្តឡូឡា គ្មានរបៀបរៀបរយ ដូចនេះ ខ្ញុំក៏បាននាំមិត្តភក្តិម្នាក់ទៅជាមួយខ្ញុំ គ្រាន់បានជាគ្នា។ ពួកគេកំពុងតែអបអរជ័យជម្នះរបស់ខ្លួន ក្នុងការប្រកួតបាល់ទាត់។ ក្នុងការញាំអាហារពេលល្ងាច ភាពរញេរញ៉ៃក៏បានកើតមាន! ទីបំផុត ប្រធាននៃកន្លែងស្នាក់នៅនោះក៏បានប្រកាស់ថា “មានបុរសពីរនាក់បានមកទីនេះ ដើម្បីជជែកគ្នាអំពីព្រះ”។
ខ្ញុំក៏បានក្រោកឈរ ហើយក៏បានចាប់ផ្តើមចែកចាយដល់ពួកគេ អំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ហើយបន្ទប់ទាំងមូលក៏មានភាពស្ងាត់ស្ងៀម។ ពួកគេបានស្តាប់ខ្ញុំនិយាយ ដោយការយកចិត្តទុកដាក់។ បន្ទាប់មក យើងក៏មានកម្មវិធីសំណួរចម្លើយ។ ក្រោយមកទៀត យើងក៏បានចាប់ផ្តើមការសិក្សាព្រះគម្ពីរ នៅទីនោះ ហើយប៉ុន្មានឆ្នាំជាបន្តបន្ទាប់មកទៀត មានមនុស្សជាច្រើននាក់បានទទួលសេចក្តីសង្រ្គោះ នៃព្រះយេស៊ូវ។
ខ្ញុំនឹកឃើញថ្ងៃដ៏មានអំណរដូចនេះ ដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាដូច “បានឃើញអារក្សសាតាំងធ្លាក់ពីលើមេឃមក ដូចផ្លេកបន្ទោរ”(លូកា ១០:១៨) ប៉ុន្តែ នៅថ្ងៃផ្សេងទៀត ខ្ញុំបានឱនក្រាបនៅលើដី។
បទគម្ពីរលូកា ជំពូក១០ បានចែងអំពីពួកសាវ័ករបស់ព្រះយេស៊ូវ ដែលបានវិលត្រឡប់មករាយការណ៍ថ្វាយព្រះអង្គ អំពីជោគជ័យដ៏ត្រចះត្រចង់។ ពួកគេបាននាំមនុស្សជាច្រើនចូលក្នុងនគរព្រះ ពួកវិញ្ញាណអាក្រក់បានរត់ខ្ចាត់ខ្ចាយ ហើយមនុស្សជាច្រើនក៏បានទទួលការប្រោសឲ្យជាពីជំងឺ។ ពួកសាវ័កមានមោទនៈភាពណាស់។ ព្រះយេស៊ូវក៏បានឆ្លើយតបថា ព្រះអង្គបានឃើញអារក្សសាតាំងធ្លាក់ពីលើមេឃ ដូចផ្លេកបន្ទោរ តែព្រះអង្គក៏បានដាស់តឿនថា “កុំឲ្យអរសប្បាយ ដោយព្រោះអារក្សចុះចូលអ្នករាល់គ្នានោះឡើយ ត្រូវឲ្យរីករាយ ដោយព្រោះឈ្មោះអ្នករាល់គ្នាបានកត់ទុកនៅស្ថានសួគ៌វិញ”(ខ.២០)។
យើងត្រេកអរនឹងជោគជ័យរបស់យើង។…
តើយើងសំខាន់ទេ?
អស់រយៈពេលប៉ុន្មានខែកន្លងមកនេះ ខ្ញុំកំពុងតែទំនាក់ទំនងជាមួយយុវជនម្នាក់ ដែលកំពុងតែមានការគិតស៊ីជម្រៅ អំពីសេចក្តីជំនឿ។ នៅពេលមួយនោះ គាត់បានសរសេរថា “យើងគ្រាន់តែជាចំណុចដ៏តូចល្អិតក្រែលែង នៅលើខ្សែបន្ទាត់នៃប្រវត្តិសាស្រ្ត។ តើយើងសំខាន់ទេ?”
លោកម៉ូសេ ដែលជាហោរារបស់សាសន៍អ៊ីស្រាអែល ក៏យល់ស្របចំពោះទស្សនៈនេះផងដែរ បានជាគាត់ពោលថា “អាយុយើងខ្ញុំឆាប់កន្លងទៅ ហើយយើងខ្ញុំហើរទៅបាត់”(ទំនុកដំកើង ៩០:១០)។ ភាពរួញខ្លីនៃជីវិត អាចធ្វើឲ្យយើងមានការព្រួយបារម្ភ ហើយនាំឲ្យយើងឆ្ងល់ថា តើយើងសំខាន់ទេ?
យើងសំខាន់។ ព្រោះព្រះដែលបានបង្កើតយើងមក ទ្រង់ស្រឡាញ់យើង ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ជ្រាលជ្រៅ អស់កល្បជានិច្ច។ ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើងនេះ លោកម៉ូសេបានពោលថា “ឱសូមចំអែតយើងខ្ញុំ ដោយសេចក្តីសប្បុរសនៃទ្រង់ នៅពេលព្រឹក”(ខ.១៤)។ យើងជាមនុស្សសំខាន់ ព្រោះយើងសំខាន់ចំពោះព្រះ។
យើងក៏សំខាន់ ព្រោះយើងអាចបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ដល់អ្នកដទៃ។ ជីវិតយើងខ្លីមែន តែមានន័យ បើសិនជាយើងបន្សល់ទុកនូវកេរដំណែល នៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ។ យើងរស់នៅ ក្នុងផែនដីនេះ មិនមែនដើម្បីរកលុយឲ្យបានច្រើន ហើយចូលនិវត្តឲ្យបានស្រណុកស្រួលនោះទេ តែដើម្បី “បង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ” ដល់អ្នកដទៃ ដោយបង្ហាញពួកគេ នូវសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ។
សរុបមក ជីវិតនៅលើផែនដីមានភាពបណ្តោះអាសន្ន ប៉ុន្តែ យើងជាស្នាព្រះហស្ត ដែលស្ថិតស្ថេរអស់កល្ប។ ដោយសារព្រះយេស៊ូវមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ នោះយើងនឹងបានរស់នៅជាមួយព្រះអង្គ ក្នុងនគរស្ថានសួគ៌ជារៀងរហូត។ នេះជាអ្វីដេលលោកម៉ូសេចង់ប្រាប់ឲ្យយើងដឹង ពេលដែលគាត់ធានាយើងថា ព្រះអង្គនឹង “ចម្អែតយើងខ្ញុំ…
មិនពឹងអាងសមត្ថភាពខ្លួនឯង
កាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន ខ្ញុំបានរៀបចំការអធិប្បាយព្រះបន្ទូល មុនពេលថ្ងៃអាទិត្យចូលមកដល់ តែនៅពេលព្រឹកថ្ងៃអាទិត្យខ្លះ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនឯងហាក់ដូចជាសត្វដង្កូវដ៏តូចទៀប។ ក្នុងអំឡុងពេលសប្តាហ៍មុននោះ ខ្ញុំមិនបានធ្វើជាស្វាមី ឪពុក ឬមិត្តភក្តិដែលល្អបំផុតទេ។ ខ្ញុំគិតថា មុនពេលព្រះទ្រង់អាចប្រើខ្ញុំម្តងទៀត ខ្ញុំត្រូវតែរស់នៅឲ្យបានត្រឹមត្រូវ។ ដូចនេះ ខ្ញុំក៏បានប្តេជ្ញាចិត្តថា ខ្ញុំនឹងអធិប្បាយព្រះបន្ទូលឲ្យបានល្អ ហើយព្យាយាមរស់នៅ ក្នុងសប្តាហ៍ក្រោយ ឲ្យបានល្អជាងមុន។
តែនេះមិនមែនជាដំណោះស្រាយដ៏ល្អឡើយ។ បទគម្ពីរកាឡាទីជំពូក៣ បានចែងថា ព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានយើង នូវព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ហើយធ្វើការ ដោយអំណាចចេស្តា តាមរយៈយើង។ ជំនួយនេះ ជាអំណោយដែលព្រះអង្គប្រទានយើង គឺមិនមែនដោយសារយើងបានធ្វើអ្វីមួយ ដើម្បីឲ្យសក្តិសមនឹងទទួលជំនួយនេះឡើយ។
គឺដូចដែលលោកអ័ប្រាហាំបានធ្វើជាគំរូស្រាប់។ នៅសម័យនោះ គាត់បរាជ័យនៅក្នុងតួនាទីជាស្វាមី។ ឧទាហរណ៍ គាត់បានធ្វើឲ្យជីវិតរបស់នាងសារ៉ាស្ថិតក្នុងគ្រោះថ្នាក់ពីរដង ពេលដែលគាត់និយាយកុហក ដើម្បីជួយខ្លួនឯង(លោកុប្បត្តិ ១២:១០-២០ ២០:១-១៨)។ ប៉ុន្តែ ដោយសារសេចក្តីជំនឿ នោះព្រះទ្រង់បានរាប់គាត់ជាសុចរិត(លោកុប្បត្តិ ៣:៦)។ លោកអ័ប្រាហាំបានថ្វាយជីវិតគាត់ ក្នុងព្រះហស្តព្រះ ទោះគាត់ធ្លាប់ធ្វើខុសយ៉ាងណាក៏ដោយ ហើយព្រះទ្រង់ក៏បានប្រើគាត់ ដើម្បីនាំសេចក្តីសង្រ្គោះ ដល់ពិភពលោក តាមរយៈកូនចៅជំនាន់ក្រោយរបស់គាត់។
ព្រះយេស៊ូវបានត្រាស់ហៅយើងឲ្យដើរតាមព្រះអង្គ ដោយការស្តាប់បង្គាប់ ហើយបានប្រទានយើងនូវលទ្ធភាព ដើម្បីស្តាប់បង្គាប់ព្រះអង្គ។ ចិត្តដែលរឹងរូស មិនព្រមកែប្រែ តែងតែរារាំងមិនឲ្យសម្រេចបំណងព្រះទ័យ ដែលព្រះអង្គមានសម្រាប់យើង ប៉ុន្តែ…
ស្មោះត្រង់រហូតដល់ពេលចម្រូត
ស្រ្តីម្នាក់ដែលខ្ញុំស្គាល់ បានរៀបគម្រោងធ្វើកម្មវិធីមួយ នៅក្នុងសួនច្បារក្នុងតំបន់ ហើយក៏បានអញ្ជើញក្មេងៗ ក្នុងតំបន់ដែលគាត់រស់នៅ ឲ្យចូលរួម។ គាត់មានចិត្តរំភើបរីករាយ ពេលដែលគាត់មានឱកាសចែកចាយ អំពីជំនឿរបស់គាត់ ដល់អ្នកជិតខាង នៅថ្ងៃនោះ។
គាត់បានជ្រើសរើសចៅទាំងបីនាក់របស់គាត់ និងសិស្សវិទ្យាល័យពីរនាក់ ឲ្យជួយគាត់ ក្នុងកម្មវិធីនេះ ដោយចែកក្រដាស់កិច្ចការឲ្យក្មេងៗ រៀបចំល្បែងកម្សាន្ត និងសកម្មភាពដទៃទៀត រៀបចំអាហារ ត្រៀមចែកចាយរឿងអំពីព្រះយេស៊ូវ ដល់ក្មេងៗ និងរង់ចាំក្មេងៗមកជុំគ្នា។
នៅថ្ងៃទីមួយ គ្មានក្មេងណាម្នាក់មកចូលរួម។ នៅថ្ងៃទីពីរ និងទីបី ក៏នៅតែគ្មានក្មេងមកចូលរួម។ ប៉ុន្តែ រៀងរាល់ថ្ងៃ មិត្តសំឡាញ់របស់ខ្ញុំម្នាក់នេះបានបន្តសកម្មភាពប្រចាំថ្ងៃ ជាមួយចៅៗ និងជំនួយការទាំងនោះ។
នៅថ្ងៃទី៤ គាត់ក៏បានឃើញគ្រួសារមួយ កំពុងតែញាំអាហារកម្សាន្ត នៅក្នុងសួនច្បារនោះ។ គាត់ក៏បានអញ្ជើញក្មេងៗ ឲ្យចូលរួម ក្នុងល្បែងកម្សាន្ត។ មានក្មេងស្រីតូចម្នាក់បានមកចូលរួម ដោយញាំអាហារជាមួយពួកគេ ហើយក៏បានស្តាប់រឿងអំពីព្រះយេស៊ូវ។ ក្មេងស្រីតូចម្នាក់នេះប្រហែលជានៅចាំពេលដ៏រីករាយនេះ ជាច្រើនឆ្នាំក្រោយមកទៀត។ តើនរណាដឹងថា ពួកគេនឹងសម្រេចបានលទ្ធផលអ្វី នៅពេលខាងមុខ? ព្រះជាម្ចាស់បានលើកទឹកចិត្តយើង តាមរយៈកណ្ឌគម្ពីរកាឡាទីថា “កុំឲ្យយើងណាយចិត្តនឹងធ្វើការល្អឡើយ ដ្បិតបើមិនរសាយចិត្តទេ នោះដល់កំណត់ យើងនឹងច្រូតបានហើយ ដូច្នេះ កាលណាយើងមានឱកាស នោះត្រូវធ្វើល្អដល់មនុស្សទាំងអស់ ហើយគឺដល់ពួកអ្នកជឿជាដើម”(៦:៩-១០)។
ចូរយើងកុំព្រួយបារម្ភ អំពីចំនួនមនុស្សចូលរួម ឬរង្វាស់នៃជោគជ័យ…