តើអ្នកមានចិត្តសប្បុរសកំរិតណា?
លោកស្ទីវ(Steve) គឺជាអតីតយុទ្ធជន អាយុ៦២ឆ្នាំ ដែលបានរស់នៅជាជនអនាថា អស់ជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ។ គាត់បានផ្លាស់ទៅរស់នៅ ក្នុងតំបន់ដែលមានអាកាសធាតុក្តៅ ដែលនៅទីនោះ ការគេងនៅតាមចិញ្ចើមថ្នល់ មិនរងាដូចនៅអឺរ៉ុបទេ។ នៅពេលល្ងាចថ្ងៃមួយ គាត់បានដាក់តាំងរូបគំនូរដែលគាត់បានគូរ ដើម្បីរកលុយខ្លះៗ។ ពេលនោះ មានស្រ្តីវ័យក្មេងម្នាក់ បានដើរមករកគាត់ ហើយក៏បានឲ្យនំភីស្សាបួនប្រាំចំណិត។ គាត់ក៏បានទទួលយកដោយការដឹងគុណ។ មួយសន្ទុះក្រោយមក លោកស្ទីវក៏បានចែកនំភីស្សានោះ ឲ្យជនអនាថាម្នាក់ទៀត ដែលកំពុងតែស្រេកឃ្លានអាហារ។ ភ្លាមៗនោះ ស្រី្តវ័យក្មេងដដែលនោះ ក៏បានលេចមុខមកទៀត ដោយនាំអាហារមួយចានទៀត ក្រោយដែលបានដឹងថា គាត់មានចិត្តសប្បុរស នៅក្នុងការចែករំលែករបស់អ្វី ដែលគេបានឲ្យគាត់។
រឿងរបស់លោកស្ទីវ បានឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីគោលការណ៍ នៅក្នុងបទគម្ពីរសុភាសិត ១១:២៥ ដែលបានចែងថា ពេលដែលយើងមានចិត្តសប្បុរសចំពោះអ្នកដទៃ យើងក៏ងាយនឹងទទួលអំពើសប្បុរសពីអ្នកផ្សេងទៀតផងដែរ។ ប៉ុន្តែ យើងមិនត្រូវចែករំលែកដល់អ្នកដទៃ ដោយរំពឹងថានឹងបានទទួលអ្វីពីគេមកវិញនោះទេ។ ទង្វើសប្បុរសរបស់យើង កម្រនឹងបានទទួលការតបស្នងភ្លាមៗណាស់។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងត្រូវចែករំលែកអ្វីដែលយើងមាន ដល់អ្នកដទៃ ដើម្បីឆ្លើយតបដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ចំពោះសេចក្តីបង្គាប់របស់ព្រះអង្គ(ភីលីព ២:៣-៤ និង ១យ៉ូហាន ៣:១៧)។ ហើយពេលណាយើងធ្វើតាមបង្គាប់ទ្រង់ ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ទ្រង់នឹងសព្វព្រះទ័យនឹងយើង។ ទ្រង់មិនមានកាតព្វកិច្ចអ្វី ដែលត្រូវធ្វើឲ្យយើងមានលុយពេញកាបូប ឬអាហារពេញពោះនោះទេ តែជាញឹកញាប់ ទ្រង់ច្រើនតែផ្គត់ផ្គង់យើង ឲ្យមានភាពស្រស់ថ្លាក្នុងជីវិត…
សម្រាប់អ្នកដែលខ្វះខាត
នៅជាយក្រុងប៉ារីស មនុស្សម្នាបានមកជួយជនអនាថា ក្នុងតំបន់ដែលពួកគេរស់នៅ គឺមិនខុសពីជាយក្រុងដទៃទៀត នៅទូទាំងពិភពលោកឡើយ។ គេបានច្រកខោអាវក្នុងថង់ ហើយចងព្យួរនៅតាមរបង សម្រាប់ឲ្យអ្នកដែលរស់នៅតាមចិញ្ចើមថ្នល់យកប្រើប្រាស់ តាមតម្រូវការ។ នៅលើថង់នោះ គេបានសរសេរអក្សរពីលើថា “នេះមិនមែនជាខោអាវដែលបានបាត់ទេ តែជាខោអាវសម្រាប់អ្នកដែលរងា”។ ការប្រឹងប្រែងនេះមិនគ្រាន់តែបានធ្វើឲ្យជនអនាថាមានអារម្មណ៍កក់ក្តៅប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងបានបង្រៀនប្រជាជននៅក្នុងសហគមន៍នោះ អំពីសារៈសំខាន់នៃការជួយអ្នកទាល់ក្រ ក្នុងចំណោមពួកគេ។
ព្រះគម្ពីរបាននិយាយសង្កត់ធ្ងន់ អំពីសារៈសំខាន់នៃការទំនុកបម្រុងអ្នកក្រ ដោយបង្រៀនយើងឲ្យ “លាដៃ” ដល់ពួកគេ(ចោទិយកថា ១៥:១១)។ យើងប្រហែលជាជួបការល្បួង ដែលនាំឲ្យយើងមិនចង់យកភ្នែកមើលទុក្ខលំបាករបស់អ្នកក្រ ដោយក្តាប់ធនធានរបស់យើងយ៉ាងណែន ជាជាងចែករំលែកដល់អ្នកដទៃ។ តែព្រះជាម្ចាស់បានជំរុញយើង ឲ្យទទួលស្គាល់ថា នៅទីណាក៏មានអ្នកខ្វះខាតដែរ បានជាយើងចាំបាច់ត្រូវឆ្លើយតបចំពោះពួកគេ ដោយចិត្តសប្បុរស គឺមិនមែនដោយចិត្តទើសទាល់នោះទេ(ខ.១០)។ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា ពេលដែលយើងជួយទំនុកបម្រុងអ្នកក្រ យើងនឹងទទួលបាននូវទ្រព្យសម្បត្តិដ៏ស្ថិតស្ថេរ នៅនគរស្ថានសួគ៌(លូកា ១២:៣៣)។
អ្នកដទៃប្រហែលជាមិនទទួលស្គាល់សេចក្តីសប្បុរសរបស់យើងទេ តែព្រះជាម្ចាស់ទទួលស្គាល់។ ពេលដែលយើងទំនុកបម្រុងអ្នកដទៃ ដោយចិត្តជ្រះថ្លា យើងមិនគ្រាន់តែបំពេញតម្រូវការអ្នកដែលនៅជុំវិញយើងប៉ុណ្ណោះទេ តែយើងក៏បានពិសោធនឹងក្តីអំណរ ដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះទ័យនឹងប្រទានមកយើង នៅក្នុងការទំនុកបម្រុងអ្នកដទៃ។ ឱព្រះអម្ចាស់ សូមជួយយើងខ្ញុំ ឲ្យបើកភ្នែក និងលាដៃ ដើម្បីបំពេញតម្រូវការដល់អ្នកដទៃ តាមបំណងព្រះទ័យព្រះអង្គ! —KIRSTEN HOLMBERG
យុទ្ធសាស្រ្តល្អបំផុតសម្រាប់ជីវិត
ខណៈពេលដែលយើងកំពុងមើលកូនស្រីរបស់យើងប្រកួតកីឡាបាល់បោះ ពីកន្លែងអង្គុយទស្សនា ខ្ញុំបានឮគ្រូបង្វិកស្រែកប្រាប់ក្មេងស្រីដែលកំពុងប្រកួតនោះ ឲ្យផ្លាស់ប្តូរយុទ្ធសាស្រ្ត។ ភ្លាមៗនោះ យុទ្ធសាស្រ្តការពាររបស់ពួកគេបានផ្លាស់ប្តូរ ពីម្នាក់ទល់នឹងម្នាក់ ទៅជាពីរនាក់រួមកម្លាំងគ្នាតទល់នឹងកីឡាករដែលខ្ពស់ជាងគេរបស់គូរប្រកួត ដែលកំពុងកាន់បាល់។ ពួកគេមានជោគជ័យនៅក្នុងការរារាំងអ្នកនោះមិនឲ្យបោះបាល់បញ្ចូលកន្រ្តក ហើយទីបំផុត ពួកគេក៏បានដណ្តើមបានបាល់នោះ។
ស្តេចសាឡូម៉ូន ដែលជាអ្នកនិពន្ធនៃកណ្ឌសាស្តា បានព្យាយាមតយុទ្ធនឹងការលំបាក និងភាពនឿយណាយ ក្នុងលោកិយនេះ ហើយទន្ទឹមនឹងនោះ ទ្រង់ក៏បានទទួលស្គាល់ថា ការមានគ្នាពីរនាក់ នៅក្នុងការងាររបស់យើង អាចនាំមកនូវ “លទ្ធផលល្អ”(សាស្តា ៤:៩)។ បើមានខ្មាំងណាមក ដែលមានកំឡាំងជាង នោះ២នាក់នឹងអាចទប់ទល់បាន(ខ.១២)។ មិត្តភក្តិដែលនៅក្បែរយើង អាចជួយយើង ពេលដែលយើងដួលចុះ(ខ.១០)។
បន្ទូលរបស់ស្តេចសាឡូម៉ូនបានលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យមានអ្នករួមដំណើរ ក្នុងដំណើរជីវិតរបស់យើង ដើម្បីកុំឲ្យយើងប្រឈមមុខនឹងទុក្ខលំបាកនៃជីវិតតែម្នាក់ឯងឡើយ។ សម្រាប់អ្នកខ្លះ ការរួមដំណើរនេះតម្រូវឲ្យមានការប្រថុយនឹងគ្រោះថ្នាក់ ក្នុងកំរិតមួយ ដែលមិនធ្លាប់ជួប ឬធ្វើឲ្យមានអារម្មណ៍មិនល្អ។ អ្នកខ្លះទៀត ស្រែកឃ្លានភាពស្និទ្ធស្នាលប្រភេទនេះ ហើយបានព្យាយាមស្វែងរកមិត្តភក្តិ ដើម្បីចែករំលែក។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ យើងមិនត្រូវបោះបង់ចោលការតស៊ូឡើយ។
ស្តេចសាឡូម៉ូន និងគ្រូបង្វិកកីឡាបាល់បោះនោះបានយល់ស្របថា ការមានមិត្តសំឡាញ់រួមកម្លាំងជាមួយយើង គឺជាយុទ្ធសាស្រ្តល្អបំផុត ដើម្បីប្រឈមមុខនឹងទុក្ខលំបាក ក្នុងជីវិត។ ឱព្រះអម្ចាស់ សូមអរព្រះគុណព្រះអង្គ សម្រាប់មនុស្សដែលទ្រង់បានដាក់ក្នុងជីវិតយើងខ្ញុំ ដើម្បីលើកទឹកចិត្ត និងគាំទ្រយើងខ្ញុំ។—KIRSTEN HOLMBERG
ចិត្តដែលពេញដោយសន្តិភាព
លោកជើរី ក្រាមើរ(Jerry Kramer) គឺជាកីឡាករអាជីពដ៏ល្បីល្បាញម្នាក់។ បន្ទាប់ពីអាជីពនេះបានបញ្ចប់ប្រហែល៤៥ឆ្នាំ គេមិនបានរាប់បញ្ចូលឈ្មោះគាត់ ក្នុងសាលដំកល់កេរ្តិ៍ឈ្មោះឡើយ(ដែលជាការទទួលស្គាល់ខ្ពស់បំផុត)។ គាត់បានអសប្បាយនឹងការផ្តល់កិត្តិយស និងស្នាដៃជាច្រើន ប៉ុន្តែ គេនៅតែមិនបានផ្តល់កិត្តិយស ឲ្យគាត់មានឈ្មោះចារនៅក្នុងសាលដំកល់កេរ្តិ៍ឈ្មោះ។ ទោះគេបានឲ្យគាត់ឈរឈ្មោះ១០ដង ក្នុងការបោះឆ្នោតជ្រើសរើសអ្នកដែលត្រូវទទួលកិត្តិយសមួយនេះ តែគេនៅតែមិនជ្រើសរើសគាត់ដដែល។ ទោះក្តីសង្ឃឹមរបស់គាត់បានរលាយជាច្រើនដងក៏ដោយ គាត់នៅតែនិយាយដោយគួរសមថា “ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា សម្ព័ន្ធបាល់ទាត់ជាតិបានផ្តល់អំណោយឲ្យខ្ញុំ ១០០ដង ក្នុងមួយជីវិតនេះ ហើយបើខ្ញុំមិនសប្បាយចិត្ត ឬខឹង ដោយសារអំណោយមួយទៀត ដែលគេមិនបានឲ្យខ្ញុំ នោះខ្ញុំដូចជាឆ្កួតអញ្ចឹង”។
អ្នកដទៃប្រហែលជាមានចិត្តល្វីងជូរចត់ បន្ទាប់ពីត្រូវគេបដិសេធជាច្រើនដង ដោយគេជ្រើសរើសកីឡាករផ្សេង តែលោកក្រាម៉ាមិនបានអាក់អន់ចិត្តទេ។ អាកប្បកិរិយ៉ារបស់គាត់បានបង្ហាញថា យើងអាចការពារចិត្តយើង កុំឲ្យមានភាពល្វីងជូរចត់ដ៏ពុករលួយ ដែលធ្វើឲ្យឆ្អឺងពុកផុយ(សុភាសិត ១៤:៣០)។ ពេលដែលយើងផ្តោតទៅលើអ្វីដែលយើងមិនមាន ហើយមិនបានទទួលស្គាល់អ្វីៗជាច្រើនដែលយើងមាន នោះយើងនឹងបាត់បង់សន្តិភាព ដែលព្រះសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងមាន។
បន្ទាប់ពីគេឲ្យគាត់ឈរឈ្មោះជាលើកទី១១ លោកជើរី ក្រាមើរក៏ត្រូវបានគេជ្រើសរើសឲ្យមានឈ្មោះ នៅក្នុងសាលដំកល់កេរ្តិ៍ឈ្មោះនៃសម្ព័ន្ធបាល់ទាត់ជាតិ ក្នុងខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ២០១៨។ បំណងចិត្តរបស់យើងប្រហែលជាមិនបានសម្រេច នៅទីបញ្ចប់ដូចគាត់ទេ។ តែយើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែអាចមាន “ចិត្តដែលពេញដោយសន្ថិភាព” ពេលដែលយើងងាកមកផ្តោតទៅលើសេចក្តីសប្បុរសរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលទ្រង់បានបង្ហាញមកយើង តាមមធ្យោបាយជាច្រើន។ ទោះជាយើងចង់បានអ្វី ឬមិនមានអ្វីក៏ដោយ យើងនៅតែអាចអរសប្បាយនឹងសន្តិភាព ដែលទ្រង់ប្រទានដល់ជីវិតយើង។—KIRSTEN HOLMBERG
អំណរនៅកន្លែងដែលពិបាក
មិត្តភក្តិខ្ញុំម្នាក់បានផ្ញើសារជាសម្លេង សុំឲ្យខ្ញុំផ្ញើសារឲ្យនាង ពេលណានាងមិនអាចលើកទូរស័ព្ទនិយាយជាមួយខ្ញុំ។ ក្នុងសារនោះ គាត់បាននិយាយបញ្ចប់ ដោយភាពរីករាយថា “សូមឲ្យមានថ្ងៃដ៏អស្ចារ្យ!” ខណៈពេលដែលខ្ញុំគិតអំពីពាក្យនេះ ខ្ញុំក៏បានដឹងថា យើងគ្មានអំណាចអ្វី ដើម្បីធ្វើឲ្យថ្ងៃនីមួយៗ ក្លាយជា “ថ្ងៃដ៏អស្ចារ្យ”ឡើយ ព្រោះយើងត្រូវជួបឧបស័គ្គជាច្រើន ដែលតែងតែរំខានការរស់នៅរបស់យើង។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលខ្ញុំពិនិត្យមើលជីវិតប្រចំាំថ្ងៃរបស់ខ្ញុំឲ្យបានស៊ីជម្រៅ ខ្ញុំសង្កេតឃើញថា មានកក្តាមួយចំនួន ដែលធ្វើឲ្យការរស់នៅរបស់ខ្ញុំមានភាពល្អប្រសើរឡើង ទោះជារៀងរាល់ថ្ងៃ ខ្ញុំបានជួបរឿងល្អ ឬអាក្រក់យ៉ាងណាក៏ដោយ។
មានពេលមួយ ហោរាហាបាគុកកំពុងតែជួបរឿងដ៏ពិបាកជាច្រើន។ ព្រះជាម្ចាស់បានបើកសម្តែងឲ្យគាត់ដឹងថា នៅថ្ងៃមួយ ផលដំណាំ និងហ្វូងសត្វចិញ្ចឹម ដែលរាស្រ្តរបស់ព្រះពឹងផ្អែក នឹងមិនបង្កើតផលឡើយ(ហាបាគុក ៣:១៧)។ ដើម្បីអត់ទ្រាំនឹងទុក្ខលំបាក ពួកគេមិនអាចពឹងផ្អែកលើគំនិតវិជ្ជមានតែម្យ៉ាងឡើយ។ នៅសម័យនោះ ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលនឹងត្រូវជួបភាពទីទាល់ក្រយ៉ាងខ្លាំង។ ពោះលោកហាបាគុកក៏ញ័រប៉ផុក បបូរមាត់គាត់ក៏ញ័រទទាក់ ដោយឮសំឡេងនោះ មានសេចក្តីពុករលួយចូលក្នុងឆ្អឹងរបស់គាត់ គាត់ក៏ភ័យញ័រនៅក្នុងខ្លួន(ខ.១៦)។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ លោកហាបាគុកនិយាយថា គាត់នឹងនៅតែរីករាយ ដោយសារព្រះអម្ចាស់ ហើយអរសប្បាយក្នុងព្រះសង្រ្គោះ(ខ.១៨)។ គាត់ក៏បានប្រកាស់ថា គាត់មានសេចក្តីសង្ឃឹម នៅក្នុងព្រះជាម្ចាស់ ដែលប្រទានកម្លាំង ឲ្យគាត់ដើរក្នុងកន្លែងដែលពិបាក(ខ.១៩)។
ជួនកាល យើងឆ្លងកាត់រដូវកាលនៃការឈឺចាប់ និងទុក្ខលំបាកដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ។ ប៉ុន្តែ ទោះយើងបាត់បង់ ឬខ្វះខាតអ្វីក៏ដោយ ក៏យើងអាចអរសប្បាយ ក្នុងទំនាក់ទំនងដែលយើងមានជាមួយព្រះនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ ដូចលោកហាបាគុកផងដែរ។…
ផលចំណេញពីការវិនិយោគ
កាលពីឆ្នាំ១៩៩៥ អ្នកវិនិយោគផ្សាហ៊ុននៅអាមេរិក បានទទួលផលចំណេញ ក្នុងកំរិតដ៏ច្រើនបំផុត ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តនៃផ្សាហ៊ុន ដោយជាមធ្យមពួកគេបានទទួលផលចំណេញ ៣៧,៦ ភាគរយ ពីប្រាក់ដុល្លាដែលពួកគេបានដាក់ក្នុងផ្សាហ៊ុន។ បន្ទាប់មក នៅឆ្នាំ២០០៨ អ្នកវិនិយោគផ្សាហ៊ុនបានខាតបង់ ក្នុងកំរិត ដែលស្ទើរតែស្មើកំរិតនៃការចំពេញកាលពីឆ្នាំ១៩៩៥ គឺបានខាតបង់ ៣៧,០ ភាគរយ។ នៅចន្លោះឆ្នាំ១៩៩៥ ដល់ឆ្នាំ២០០៨ ផលចំណេញបានពីផ្សាហ៊ុន មានការឡើងចុះជានិច្ច ធ្វើអ្នកដែលបានដាក់លុយក្នុងផ្សាហ៊ុន មានការភ័យខ្លាច នៅពេលខ្លះ ដោយមិនដឹងថា ការវិនិយោគរបស់ពួកគេនឹងទៅជាយ៉ាងណា។
មានពេលមួយ ព្រះយេស៊ូវបានធានាដល់អ្នកដើរតាមទ្រង់ថា ពួកគេនឹងបានទទួលផលចំណេញដ៏អស្ចារ្យ ពីការយកជីវិតទៅវិនិយោគ នៅក្នុងទ្រង់។ ពួកគេបាន “លះបង់អ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ដើម្បីដើរតាមទ្រង់” ដោយចាកចេញពីផ្ទះ ការងារ ឋានៈ និងក្រុមគ្រួសារ ដើម្បីផ្ញើជីវិតលើទ្រង់(ម៉ាកុស ១០:២៨)។ ប៉ុន្តែ ពួកគេក៏បានចាប់ផ្តើមព្រួយបារម្ភ ដោយខ្លាចមិនបានទទួលផលចំណេញពីការលះបង់របស់ខ្លួន បន្ទាប់ពីបានឃើញបុរសអ្នកមានម្នាក់ កំពុងតែតយុទ្ធនឹងចំណងនៃទ្រព្យសម្បត្តិក្នុងលោកិយ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះយេស៊ូវក៏បានមានបន្ទូលតបថា អ្នកណាដែលស្ម័គ្រចិត្តធ្វើការលះបង់ ដើម្បីទ្រង់ “នឹងបានទទួលជា១រយភាគឡើង ក្នុងសម័យនេះ ហើយដល់បរលោកនាយ នឹងបានជីវិតរស់អស់កល្បជានិច្ចផង”(ខ.៣០)។ នេះជាផលចំណេញ ដែលលើសផលចំណេញទាំងអស់ ដែលផ្សាហ៊ុនអាចផ្តល់ឲ្យយើង។
យើងមិនចាំបាច់ត្រូវព្រួយបារម្ភ អំពី “អត្រាការប្រាក់” នៅក្នុងការវិនិយោគខាងវិញ្ញាណ…
ការកោតស្ញែង ក្នុងភាពស្ងប់ស្ងាត់
ការរស់នៅរបស់ខ្ញុំ ច្រើនតែមានអារម្មណ៍ថា ប្រញាប់ប្រញាល់ និងបន្ទាន់។ ខ្ញុំបានប្រញាប់ចេញពីកន្លែងណាត់ជួបមួយ ទៅកន្លែងណាត់ជួបមួយទៀត និងទូរស័ព្ទទៅរកគេវិញ ហើយនៅតាមផ្លូវ ខ្ញុំក៏បានបើកមើលបញ្ជីរកិច្ចការដែលខ្ញុំត្រូវធ្វើ ដែលហាក់ដូចជាមិនចេះចប់មិនចេះហើយ។ ពេលថ្ងៃអាទិត្យមកដល់ ខ្ញុំក៏បានប្រាសខ្លួនសម្រាក នៅលើអង្រឹងក្រោយផ្ទះ ដោយការខ្សោះអស់កម្លាំង។ ខ្ញុំបានទុកទូរស័ព្ទក្នុងផ្ទះ ហើយកូនៗ និងស្វាមីខ្ញុំក៏នៅក្នុងផ្ទះដែរ។ ពីដំបូង ខ្ញុំមានគម្រោងអង្គុយនៅលើអង្រឹងនោះ តែពីរបីនាទីទេ ប៉ុន្តែ ពេលដែលខ្ញុំកំពុងនៅស្ងៀម ដោយគ្មានការរំខាន ខ្ញុំក៏បានចាប់ផ្តើមកត់សំគាល់ឃើញថា មានអ្វីមួយ ដែលបានឃាត់ខ្ញុំ ឲ្យនៅបន្តអង្គុយកាន់តែយូរថែមទៀត។ ខ្ញុំអាចឮសម្លេងអង្រឹងយោលចុះឡើងថ្មមៗ សម្លេងសត្វឃ្មំទទះស្លាបហើរ នៅក្បែរដើមផ្កាឡាវែនដឺរ ដែលនៅជិតនោះ និងសម្លេងសត្វបក្សីទទះស្លាបហើរ នៅពីលើក្បាលខ្ញុំ។ ផ្ទៃមេឃមានពណ៌ខៀវស្រស់ ហើយពពកកំពុងរសាត់តាមខ្យល់។
ខ្ញុំក៏បានស្រក់ទឹកភ្នែកដោយមិនដឹងខ្លួន ជាការឆ្លើយតប ចំពោះភាពអស្ចារ្យនៃស្នាព្រះហស្តទ្រង់ នៅថ្ងៃនោះ។ ខ្ញុំក៏បានយោលអង្រឹងយឺតៗល្មមនឹងអាចទទួលយកនូវភាពអស្ចារ្យជាច្រើន តាមរយៈភ្នែក និងត្រចៀករបស់ខ្ញុំ ហើយពេលនោះ ខ្ញុំក៏បានទទួលការបណ្តាលចិត្ត ឲ្យថ្វាយបង្គំព្រះជាម្ចាស់ ដោយការដឹងគុណ ចំពោះអំណាចនៃការបង្កើតដ៏ប៉ិនប្រសប់របស់ទ្រង់។ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១០៤ ក៏បានបន្ទាបខ្លួនចុះ ដោយសារភាពអស្ចារ្យនៃស្នាព្រះហស្តរបស់ព្រះផងដែរ បានជាគាត់បន្លឺសម្លេងឡើងថា “ទ្រង់ស្រោចអស់ទាំងភ្នំពីដំណាក់ទ្រង់ ហើយផែនដីបានពេញដោយផលនៃស្នាដៃទ្រង់”(ខ.១៣)។
ក្នុងការរស់នៅដ៏ប្រញាប់ប្រញាល់ ការចំណាយពេលស្ងាត់ស្ងៀមជាមួយព្រះ អាចជួយរំឭកយើង អំពីភាពអស្ចារ្យនៃស្នាព្រះហស្តទ្រង់។ ព្រះអង្គបានហ៊ុមព័ទ្ធយើង ដោយរបស់សព្វសារពើ…
បានស្អាងឡើងវិញ
កាលពីឆ្នាំ២០០៣ ហ្វូងសត្វចង្រិតម៉រមនដ៏ច្រើនសណ្ឋឹក បានបំផ្លាញផលដំណាំ ដែលនាំឲ្យខាតបង់ទឹកប្រាក់២៥លានដុល្លាអាមេរិក។ សត្វចង្រិតនោះមានចំនួនច្រើនពាសពេញដី ធ្វើឲ្យគេស្ទើរតែរកផ្លូវដើរមិនបាន។ កាលពីមុន គេល្បីថា សត្វចង្រិតដែលមានរូបរាង្គដូចសត្វកណ្តូបនោះ បានវាយប្រហារមកលើផលដំណាំរបស់អ្នកដែលមកបោះទីលំនៅដំបូងគេ នៅរដ្ឋយូតា កាលពីឆ្នាំ ១៩៤៨ ដោយក្នុងពួកវាមួយក្បាល អាចស៊ីបំផ្លាញផលដំណាំ ប្រហែល១៧គីឡូក្រាម ក្នុងមួយជីវិតរបស់ពួកវា ទោះពួកវាមានប្រវែងខ្លួនពី៥ ទៅ៧សង់ទីម៉ែត្រក៏ដោយ។ ការរាតត្បាតនៃហ្វូងសត្វចង្រិតនោះ អាចមានផលប៉ះពាល់ដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ មកលើជីវភាពរបស់កសិករ និងសេដ្ឋកិច្ចទាំងមូលរបស់រដ្ឋ ឬប្រទេស។
លោកយ៉ូអែល ដែលជាហោរាសម័យសញ្ញាចាស់ បានពិពណ៌នា អំពីហ្វូងសត្វដែលស្រដៀងនឹងហ្វូងសត្វចង្រិតម៉រមន ដែលបានធ្វើឲ្យប្រជាជាតិយូដាទាំងមូលទទួលរងភាពហិនហោច ដោយសារពួកគេមិនស្តាប់បង្គាប់ព្រះ។ គាត់បានថ្លែងទំនាយ អំពីការវាយប្រហាររបស់សត្វកណ្តូប ដែលមនុស្សជំនាន់មុន មិនដែលធ្លាប់ជួបសោះឡើយ(យ៉ូអែល ១:២ អ្នកប្រាជ្ញព្រះគម្ពីរខ្លះជឿថា សត្វកណ្តូបជាពាក្យប្រៀបប្រដូច អំពីកងទ័ពសត្រូវ)។ ហ្វូងសត្វកណ្តូបបានស៊ីបំផ្លាញផលដំណាំទាំងអស់ ដែលនៅពីមុខពួកវា បណ្តាលឲ្យប្រជាជនជួបគ្រោះអត់ឃ្លាន និងភាពក្រីក្រ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ លោកយ៉ូអែលក៏បានប្រាប់ពួកគេថា បើពួកគេងាកបែរចេញពីផ្លូវនៃអំពើបាបរបស់ខ្លួន ហើយសូមឲ្យព្រះជាម្ចាស់អត់ទោសបាប នោះព្រះជាម្ចាស់ នឹង “សងបំពេញឆ្នាំទាំងប៉ុន្មាន ដែលត្រូវស៊ីបង្ខូច ដោយកណ្តូបចង្រិត ដង្កូវ និងក្រា”(២:២៥)។
យើងក៏អាចរៀនសូត្រ អំពីមេរៀនដែលប្រជាជនយូដាបានទទួលផងដែរ។ អំពើបាបរបស់យើង គឺមិនខុសពីសត្វល្អិតចង្រៃទាំងនោះឡើយ។ វាស៊ីបំផ្លាញជីវិតដែលមានផលផ្លែ និងមានក្លិនដ៏ក្រអូប ដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះទ័យនឹងឲ្យយើងមាន។…
ខំប្រឹងបិទភ្នែក
គាត់ដឹងថា គាត់មិនគួរធ្វើវាទេ។ ទឹកមុខគាត់បានបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ថា គាត់ពិតជាបានដឹងថា គាត់បានធ្វើខុស។ ខ្ញុំក៏បានអង្គុយចុះ ដើម្បីពិភាក្សាជាមួយក្មួយប្រុសម្នាក់នេះ អំពីកំហុសរបស់គាត់។ តែគាត់ក៏បានប្រញាប់បិទភ្នែកយ៉ាងលឿន។ គាត់បានអង្គុយគិត តាមហេតុផល ឬឡូហ្ស៊ិករបស់គាត់ ដែលជាក្មេងអាយុ៣ឆ្នាំថា បើគាត់មិនអាចមើលឃើញខ្ញុំ នោះខ្ញុំក៏ច្បាស់ជាមិនអាចមើលគាត់ឃើញដែរ។ ហើយបើខ្ញុំមិនអាចមើលគាត់ឃើញ នោះគាត់អាចជៀសវាងការសន្ទនា និងទទួលលទ្ធផល ដែលគាត់បានរំពឹងទុក។
តែខ្ញុំសប្បាយចិត្ត ដែលខ្ញុំអាចមើលគាត់ឃើញ ក្នុងពេលនោះ។ ខ្ញុំមិនអាចឲ្យគាត់គេចចេញទៅ ដោយមិនបានកែតម្រង់គាត់បានឡើយ បានជាយើងត្រូវនិយាយគ្នា អំពីរឿងនោះ ដោយគ្មានអ្វីមករារាំងយើងឡើយ។ ខ្ញុំចង់ឲ្យគាត់មើលមុខខ្ញុំ ហើយដឹងថា ខ្ញុំស្រឡាញ់គាត់ ហើយចង់អត់ទោសឲ្យគាត់ខ្លាំងប៉ុណ្ណា។ នៅពេលនោះ ខ្ញុំក៏បានគិតថា តើព្រះជាម្ចាស់មានអារម្មណ៍យ៉ាងណា ពេលដែលអ័ដាម និងនាងអេវ៉ាមិនស្តាប់បង្គាប់ទ្រង់ ក្នុងសួនច្បារអេដែន។ ពេលពួកគេដឹងថាខ្លួនខុស ពួកគេក៏បានព្យាយាមលាក់ខ្លួនពីព្រះអង្គ(លោកុប្បត្តិ ៣:១០) ដែលអាចមើលឃើញពួកគេយ៉ាងច្បាស់។
ពេលណាយើងដឹងខ្លួនថា យើងបានធ្វើអ្វីខុស យើងច្រើនតែចង់គេចចេញ ដើម្បីកុំឲ្យទទួលលទ្ធផល ពីអ្វីដែលយើងបានធ្វើ។ យើងរត់គេចពីវា ឬលាក់បាំងវា ឬក៏បិទភ្នែកខ្លួនឯង មិនព្រមមើលសេចក្តីពិត។ ព្រះទ្រង់នឹងឲ្យយើងទទួលខុសត្រូវ ចំពោះកំហុសរបស់យើង ផ្អែកទៅលើខ្នាតគំរូនៃសេចក្តីសុចរិតរបស់ទ្រង់។ ទ្រង់មើលឃើញយើង (ហើយស្វែងរកយើង!) ព្រោះទ្រង់ស្រឡាញ់យើង ហើយប្រទានការអត់ទោសបាប តាមរយៈព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។—KIRSTEN HOLMBERG
ទាំងក្នុងពេលសម្បូរសប្បាយ ក៏ដូចជាពេលរងទុក្ខ
អ្នកស្រីអាន វ៉ូសខាម(Ann Voskamp) ជាអ្នកនិពន្ធសៀវភៅ ដែលមានចំណងជើងថា អំណោយមួយពាន់ ។ សៀវភៅនេះ បានលើកទឹកចិត្តអ្នកអាន ឲ្យឆែកមើលខ្លួនឯង ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ឲ្យដឹងថា ព្រះអម្ចាស់បានធ្វើអ្វីខ្លះសម្រាប់ពួកគេ។ ក្នុងសៀវភៅនេះ គាត់បានធ្វើការកត់សំគាល់ អំពីសេចក្តីសប្បុរសជាបរិបូរ ដែលព្រះទ្រង់បានបង្ហាញដល់គាត់ តាមរយៈអំណោយទាំងធំ ទាំងតូច ដែលរាប់ចាប់តាំងពីពពុះសាប៊ូនៅក្នុងកន្លែងលាងចាន ដែលមានសម្រស់ដ៏សាមញ្ញ រហូតដល់សេចក្តីសង្រ្គោះដែលគ្មានអ្វីអាចប្រៀបផ្ទឹមបាន សម្រាប់មនុស្សមានបាបដូចនាង(ក៏ដូចជាយើងរាល់គ្នា)។ អ្នកស្រីអានបានលើកឡើងថា ការដឹងគុណ គឺជាគន្លឹះ ដែលនាំឲ្យយើងមើលឃើញព្រះជាម្ចាស់ សូម្បីតែនៅក្នុងពេលដ៏ពិបាកបំផុត ក្នុងជីវិត។
លោកយ៉ូបជាបុគ្គលដែលល្បីបំផុត នៅក្នុងផ្នែករងទុក្ខ ក្នុងពេលដ៏លំបាកបំផុត។ ជាការពិតណាស់ គាត់បានជួបការបាត់បង់ដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ។ បន្ទាប់ពីគាត់បាត់បង់ហ្វូងសត្វមិនទាន់បានប៉ុន្មានផង គាត់ក៏បានទទួលដំណឹងថា កូនរបស់គាត់ទាំង១០នាក់ ក៏បានស្លាប់អស់ទៀត។ លោកយ៉ូបក៏បានបង្ហាញចេញនូវការសោកសង្រេង ដោយហែកអាវ ហើយកោរសក់(១:២០)។ ពាក្យសម្តីដែលគាត់បាននិយាយ ក្នុងពេលដ៏ឈឺចាប់នោះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំយល់ឃើញថា លោកយ៉ូបដឹងអំពីរបៀបដឹងគុណព្រះ ព្រោះគាត់បានទទួលស្គាល់ថា អ្វីៗដែលគាត់បានបាត់បង់ គឺសុទ្ធតែជាការប្រទានរបស់ព្រះជាម្ចាស់(ខ.២១)។ ស្ថិតក្នុងពេលដ៏ឈឺចាប់ដែលបណ្តាលឲ្យគាត់រកធ្វើអ្វីមិនកើត គាត់នៅតែអាចថ្វាយបង្គំព្រះ ព្រោះគាត់នៅតែដឹងគុណទ្រង់ជានិច្ច។
បើយើងគ្រាន់តែអនុវត្តនូវការអរព្រះគុណព្រះជាម្ចាស់ ជាប្រចាំថ្ងៃ នោះគឺមិនអាចលប់បំបាត់ការឈឺចាប់ជាពន់ពេក ដែលយើងទទួលរង ក្នុងរដូវកាលនៃការបាត់បង់បានឡើយ។ លោកយ៉ូបបានចោទសួរ និងមានការប្រកែកគ្នា ក្នុងពេលកាន់ទុក្ខ ដូចដែលមានចែងក្នុងកណ្ឌគម្ពីរយ៉ូប។ ប៉ុន្តែ…