តអ្នកនិពន្ធ

មើលទាំងអស់

អត្ថបទដោយ Lawrence Darmani

មេរៀនអំពីការរងទុក្ខ

មាន​ពេល​មួយ​ខ្ញុំ​បាន​ទៅ​ទស្សនា​ខ្សែ​ភាព​យន្ត​ខ្នាត​ធំ​ ដែល​គេ​ចាក់​បញ្ចាំ​លើ​ផ្ទាំង​សំពត់​ដ៏​ធំ ​ក្នុង​រោង​ភាព​យន្ត។ យើង​អាច​មើល​ឃើញ​រូប​ភាព​មនុស្ស​ធំ​ៗ និង​ច្បាស់​ៗ​ខ្លាំង​ណាស់ ​បាន​ជា​យើង​អាច​មើល​ឃើញ​ស្នាម​របួស​ដ៏​ជ្រៅ នៅ​លើ​រូប​កាយ​របស់​តួ​អង្គ​ប្រុស​ម្នាក់។​ ទាហាន​បាន​ធ្វើ​ទារុណ​កម្ម​មក​លើ​រូប​កាយ​គាត់ ដោយ​ការ​វាយ​ដំ ខណៈ​ពេល​ដែល​ហ្វូង​មនុស្ស​ដែល​កំពុង​មាន​កំហឹង កំពុង​សើច​ចម្អក​ឲ្យ​បុរស​កំសត់ ដែល​មាន​ឈាម​ប្រឡាក់​ពេញ​មុខ។ ឈុត​មួយ​នេះ​មើល​ទៅ ​ដូច​សកម្ម​ភាព​ដែល​កើត​ឡើង​ពិត​ៗ បាន​ជា​ខ្ញុំ​រួញ​ខ្លួន​ទាំង​ចិត្ត​រន្ធត់​ញាប់​ញ័រ ដោយ​ខ្ញុំ​ក៏​មាន​អា​រម្មណ៍​ដឹង​ថា ការ​ធ្វើ​ទារុណ​កម្ម​បែប​នេះ គឺ​ពិត​ជា​ឈឺ​ចាប់​ណាស់។ តែ​នេះ​គ្រាន់​តែ​ជា​ការ​សម្តែង តាម​រឿង​ពិត ដែល​បាន​កើត​ឡើង​ចំពោះ​ព្រះ​យេស៊ូវ ពេល​ដែល​ទ្រង់​បាន​ទទួល​រង​ទុក្ខ​វេទនា ដើម្បី​យើង​រាល់​គ្នា។

សាវ័ក​ពេត្រុស​បាន​រំឭក​អំពី​ការ​រង​ទុក្ខ​របស់​ព្រះ​យេស៊ូវ នៅក្នុង​សំបុត្រ​របស់​គាត់​ថា “ដ្បិត​ទ្រង់​បាន​ហៅ​អ្នក​រាល់​គ្នា មក​ឯ​សេចក្តី​នោះ​ឯង ពី​ព្រោះ​ព្រះគ្រីស្ទ​ក៏​បាន​រង​ទុក្ខ​ជំនួស​យើង​ដែរ ទាំង​ទុក​ដំរាប់ ឲ្យ​យើង​រាល់​គ្នា​ដើរ​តាម​លំអាន​ដាន​នៃ​ទ្រង់”(១ពេត្រុស ២:២១)។ ការ​រង​ទុក្ខ​មាន​ច្រើន​បែប​ច្រើន​សណ្ឋាន និង​មាន​កំរិត​នៃការ​ឈឺ​ចាប់​ខុស​គ្នា បាន​ជា​យើង​ត្រូវ​ត្រៀម​ខ្លួន ដើម្បី​ប្រឈម​មុខ​នឹង​សេចក្តី​ទុក្ខ។ ការ​រង​ទុក្ខ​របស់​យើង ប្រហែល​ជា​មិន​ធ្ងន់​ធ្ងរ ដូច​សាវ័ក​ប៉ុល ដែល​ធ្លាប់​ត្រូវ​គេ​វាយ​ដំ ចោល​នឹង​ថ្ម​សម្លាប់ ហើយ​ជួប​គ្រោះ​ថ្នាក់​សំពៅ​លិច ដើម្បី​ព្រះ​គ្រីស្ទ។​ គាត់​ធ្លាប់​ទទួល​រង​ការ​វាយ​ប្រហារ​ពី​ពួក​ចោរ​ព្រៃ ហើយ​ក៏​បាន​ទ្រាំ​អត់​នឹង​ភាព​អត់​ឃ្លាន និង​ការ​ស្រេក​ទឹក​ផង​(២កូរិនថូស ១១:២៤-២៧)។ ម្យ៉ាង​ទៀត យើង​ប្រហែល​ជា​មិន​មាន​ឱកាស​រង​ទុក្ខ ដូច​អ្នក​ដែល​កំពុង​ទទួល​រង​ការបៀត​បៀន​ធ្ងន់​ធ្ងរ ក្នុង​វប្ប​ធម៌​ដែល​គេ​ប្រឆាំង​នឹង​ជំនឿ​របស់​គ្រីស្ទ​បរិស័ទ​នោះ​ឡើយ។

ទោះ​ជា​យ៉ាង​ណាក៏​ដោយ ការ​រង​ទុក្ខ​នឹង​មក​រក​យើង តាម​សណ្ឋាន ឬ​មធ្យោបាយ​ណា​មួយ ពេល​ដែល​យើង​បដិសេធ​ខ្លួន​ឯង អត់​ទ្រាំ​នឹង​ការ​ប្រមាថ​មើល​ងាយ ការ​គំរាម​កំហែង ឬ​បដិ​សេធ​មិន​ព្រម​ចូល​រួម​សកម្ម​ភាព ដែល​មិន​ថ្វាយ​ព្រះ​កិត្តិ​នាម​ដល់​ព្រះ​អម្ចាស់។  សូម្បី​តែ​ការ​រៀន​អត់​ធ្មត់…

ក្លិនដ៏ក្រអូប និងសំបុត្រ

រៀង​រាល់​ពេល​ដែល​ខ្ញុំ បាន​នៅ​ក្បែរ​ដើម​ផ្កា​កូលាប ឬ​បាច់​ផ្កា ខ្ញុំ​មិន​អាច​ទប់​ចិត្ត​ខ្លួន​ឯង ដែល​ចេះ​តែ​ចង់​ទាញ​ផ្កា​មួយ​ទង មក​ដាក់​ច្រមុះ​ខ្ញុំ ដើម្បី​ស្រង់​ក្លិន​ដ៏​ក្រអូប​របស់​វា។ ក្លិន​ដ៏​ក្រអូប​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ចិត្ត​ខ្ញុំ​រំភើប​រីក​រាយ និង​មាន​អារម្មណ៍​ល្អ។

ពេល​សាវ័ក​ប៉ុល​សរសេរ​សំបុត្រ​ផ្ញើ​ទៅ​ពួក​ជំនុំ​នៅ​ក្នុង​កូរិន​ថូស កាល​ពី​សវត្សរ៍​ទី១ គាត់​បាន​មាន​ប្រសាសន៍​ថា ដោយ​សារ​យើង​ជា​កម្ម​សិទ្ធិ​របស់​ព្រះ​គ្រីស្ទ នោះ​ព្រះ​ទ្រង់​ បាន​ផ្សាយ​ក្លិន​ពី​ដំណើរ​ដែល​​ពួកគេ​​ស្គាល់​ព្រះ ឲ្យ​បាន​សុស​សាយ​ទួទៅ​គ្រប់​កន្លែង(២កូរិនថូស ២:១៤)។ ដោយ​ពឹង​ផ្អើក​លើ​កម្លាំង​របស់​ព្រះ នោះ​យើង​អាច​រស់​នៅ​ក្នុង​ជីវិត ដែល​មាន​ជ័យ​ជម្នះ ដោយ​ជំនួស​ភាព​អាត្មា​និយម​របស់​យើង ដោយ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់ និង​ភាព​សប្បុរស​របស់​ទ្រង់ ហើយ​ប្រកាស​ដំណឹង​ល្អ​នៃ​សេចក្តី​សង្រ្គោះ​ទ្រង់។ កាល​ណា​យើង​បាន​អនុវត្ត​ដូច​នេះ​ហើយ យើង​ក៏​បាន​ក្លាយ​ជា​ក្លិន​ដ៏​ក្រអូប ដល់​ព្រះ​អម្ចាស់។

បន្ទាប់​មក សាវ័ក​ប៉ុល​ក៏​បាន​ពិពណ៌នា​ថា គ្រីស្ទ​បរិស័ទ ជា “សំបុត្រ​របស់​ព្រះ​គ្រីស្ទ”(៣:៣)។ សំបុត្រ​នៃ​ជីវិត​របស់​យើង មិន​ត្រូវ​បាន​សរសេរ​ដោយ​ទឹក​ខ្មៅ​ធម្មតា​ឡើយ តែ​ដោយ​ព្រះ​វិញ្ញាណ​នៃ​ព្រះ។ ព្រះ​ទ្រង់​បាន​កែ​ប្រែ​យើង ដោយ​​សរសើរ​​ព្រះ​បន្ទូល​ទ្រង់ ជាប់​ក្នុងចិត្ត​យើង សម្រាប់​ឲ្យ​អ្នក​ដទៃ​អាន។

ការ​ប្រៀប​ធៀប​ទាំង​ពីរ​នេះ បាន​លើក​ទឹក​ចិត្ត​យើង ឲ្យ​រស់​នៅ​ឲ្យ​បាន​ល្អ ដើម្បី​ឲ្យ​គេ​បានឃើញ​សិរីល្អ​របស់​ព្រះ​គ្រីស្ទ នៅ​ក្នុង​ជីវិត​យើង ហើយ​យើង​អាច​នាំ​គេ​ឲ្យ​ជឿ​ទ្រង់។ គឺ​ដូច​ដែល​មាន​ចែង​ក្នុង​បទ​គម្ពីរ អេភេសូរ ៥:២ ថា ទ្រង់​ជា​ព្រះ ដែល “​ស្រឡាញ់​យើង ព្រម​ទាំង​ប្រគល់​ព្រះអង្គ​ទ្រង់​ជំនួស​យើង​ផង ទុក​ជា​ដង្វាយ ហើយ​ជា​យញ្ញបូជា សំរាប់​ជា​ក្លិន​ឈ្ងុយ​ថ្វាយ​ដល់​ព្រះ”។-Lawrence Darmani

ចូរកុំពន្យាពេល

ជាច្រើន​ឆ្នាំ​កន្លង​ទៅ ខ្ញុំ​បាន​ចែក​ចាយ​ដល់​បង​ប្អូន​សាច់​ឆ្ងាយ​ម្នាក់ អំពី​ព្រះ​សង្រ្គោះ​មួយ​អង្គ ដែល​យើង​ម្នាក់​ៗ​ត្រូវ​ការ។ ពេល​គាត់​មក​លេង​ខ្ញុំ កាល​ពី​ពេល​ថ្មី​ៗ​នេះ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​លើក​ទឹក​ចិត្ត​គាត់​ម្តង​ទៀត ឲ្យ​ទទួល​ជឿ​ព្រះ​គ្រីស្ទ។ គាត់​ក៏​បាន​ឆ្លើយ​តប​ភ្លាម​ៗ​ថា គាត់​ចង់​ទទួល​ជឿព្រះយេស៊ូវ ហើយ​ចង់​ទៅ​ព្រះវិហារ តែ​ត្រូវ​រង់​ចាំ​សិន។ គាត់​ថា គាត់​កំពុង​រស់​នៅ​ក្នុង​ចំណោម​មនុស្ស​ដែល​មាន​ជំនឿ​ផ្សេង​ៗ។ បើ​គាត់​មិន​ផ្លាស់​ទីលំ​នៅ​ជា​មុន​សិន​ទេ នោះ​គាត់​មិន​អាច​ជឿ​ព្រះ​យេស៊ូវ​បាន​ទេ។ គាត់​ក៏​បាន​និយាយ​ប្រាប់​ខ្ញុំ អំពី​ការ​ធ្វើ​ទុក្ខ​បៀត​បៀន ការ​សើច​ចម្អក និង​ការ​ទទួល​រង​សំពាធ​ពី​មិត្ត​ភក្តិ ដែល​គាត់​បាន​យក​ជា​សេស ដើម្បី​ពន្យា​ពេល​ការ​សម្រេច​ចិត្ត​ទទួល​ជឿ​ព្រះ។

ការ​ភ័យ​ខ្លាច​របស់​គាត់​មាន​ហេតុ​ផល តែ​ខ្ញុំ​បាន​បញ្ជាក់​គាត់ថា ទោះ​ជា​មាន​អ្វី​កើត​ឡើង​ក៏​ដោយ ព្រះ​ទ្រង់​នឹង​មិន​ដែល​បោះ​បង់​ចោល​គាត់​ឡើយ។ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​លើក​ទឹក​ចិត្ត​គាត់ កុំ​ឲ្យ​ពន្យា​ពេល​ឡើយ តែ​ឲ្យ​ទទួល​ជឿ​ព្រះ ដើម្បី​ទទួល​សេចក្តី​សង្រ្គោះ ការ​ថែ​រក្សា និង​ការពារ​ពី​ទ្រង់។ គាត់​ក៏​ឈប់​ប្រកែក​ទៀត ហើយ​ក៏​បាន​ទទួល​ស្គាល់​ថា គាត់​ត្រូវ​ការ​ការ​អត់​ទោស​បាប​របស់​ព្រះយេស៊ូវ បាន​ជា​គាត់​ទទួល​ទ្រង់​ជា​ព្រះ​អម្ចាស់ និង​ព្រះ​សង្រ្គោះ​ផ្ទាល់​ខ្លួន​តែ​ម្តង។

ពេល​ព្រះ​យេស៊ូវ​ត្រាស​ហៅ​គេ​ឲ្យ​ដើរ​តាម​ទ្រង់ ក៏​មាន​អ្នក​យក​លេស​មិន​ព្រម​ដើរ​តាម​ទ្រង់​ផង​ដែរ ដោយ​ពួក​គេ​សុទ្ធ​តែ​ជាប់​រវល់​តែ​នឹង​ការ​ខ្វល់​ខ្វាយ​នៃ​លោកិយ​នេះ​ប៉ុណ្ណោះ(លូកា ៩:៥៩-៦២)។ ព្រះ​អម្ចាស់​ទ្រង់​ក៏​បាន​ឆ្លើយ​តប​ថា  អ្នក​ណា​ដែល​ដាក់​ដៃ​កាន់​នង្គ័ល ហើយ​ងាក​បែរ​ទៅ​មើល​ក្រោយ អ្នក​នោះ​មិន​គួរ​នឹង​នគរ​ព្រះ​ទេ។ ការ​ឆ្លើយ​តប​នេះ(ខ.៦០-៦២)​ បាន​ជំរុញ​ចិត្ត​យើង កុំ​ឲ្យ​យក​លេស ឬ​លើក​ហេតុ​ផល​មិន​ព្រម​ដើរ​តាម​ទ្រង់​ឡើយ ព្រោះ​វានឹង​ធ្វើ​ឲ្យ​យើង​បាត់​ឱកាស​ទទួល​ការ​ដែល​សំខាន់​បំផុត​ក្នុង​ជីវិត ដែល​ជា​សេចក្តី​សង្រ្គោះ​ដល់​វិញ្ញាណ​យើង។

តើ​អ្នក​បាន​ឮ​ព្រះ​ទ្រង់​ត្រាស​ហៅ​អ្នក ឲ្យ​ថ្វាយ​ជីវិត​ដាច់​ដល់​ទ្រង់​ឬទេ?

ចូរ​កុំ​ពន្យា​ពេល​ឡើយ។  “មើល​ឥឡូវ​នេះ​ជា​វេលា​ដែល​គាប់​ព្រះហឫទ័យ​ទ្រង់  មើល  ថ្ងៃ​នេះ​ជា​ថ្ងៃ​សង្គ្រោះ​ហើយ”(២កូរិនថូស ៦:២)។-Lawrence Darmani

ពេលដែលរឿងអាក្រក់កើតឡើង

ខគម្ពីរ​ទីមួយ ដែល​មនុស្ស​ជា​ច្រើន ចូល​ចិត្ត​ដក​ស្រង់ ពេល​ជួប​រឿង​អាក្រក់ គឺ​ខ​គម្ពីរ​ដែល​ចែងថា​ “គ្រប់​ការ​ទាំង​អស់​ផ្សំ​គ្នា សំរាប់​សេចក្តី​ល្អដល់​ពួក​អ្នក​ដែល​ស្រឡាញ់​ព្រះ គឺ​ដល់​ពួក​អ្នក​ដែល​ទ្រង់​ហៅ​មក តាម​ព្រះដំរិះ​ទ្រង់”(រ៉ូម ៨:២៨)។ ប៉ុន្តែ ពេល​យើង​កំពុងជួប​រឿង​អាក្រក់ យើង​ពិបាក​នឹង​ជឿ​ថា ព្រះ​ទ្រង់​កំពុង​ផ្សំ​ការ​ទាំង​អស់ សម្រាប់​ជា​សេចក្តី​ល្អ​ដល់​យើង។ ខ្ញុំ​ធ្លាប់​អង្គុយ​ក្បែរ​បុរស​ម្នាក់ ដែល​បាន​បាត់​បង់ កូន​ប្រុស​អស់​បី​នាក់ ជា​បន្ត​បន្ទាប់ ហើយ​ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ស្តាប់​គាត់​រៀប​រាប់​ពី​ទុក្ខ​លំបាក​របស់​គាត់​ថា “តើ​ព្រះ​ប្រើ​សោក​នាដ​កម្ម​នេះ សម្រាប់​ជា​ប្រយោជន៍​ដល់​ខ្ញុំ ដោយ​របៀប​ណា?” ខ្ញុំ​មិន​ដឹង​ថា​ត្រូវ​ឆ្លើយ​ប្រាប់​គាត់​យ៉ាង​ដូច​ម្តេច​ទេ នៅ​ពេល​នោះ គឺ​មាន​តែ​បន្ត​អង្គុយ​កំដរ​គាត់ យ៉ាង​ស្ងាត់​ស្ងៀម ហើយ​កាន់​ទុក្ខ​ជា​មួយ​គាត់។ ជា​ច្រើន​ឆ្នាំ​ក្រោយ​មក គាត់​បាន​អរ​ព្រះ​គុណ​ព្រះ​ថា ទុក្ខ​ព្រួយ​របស់​គាត់ កំពុង​នាំ​គាត់​ចូល​ទៅ​ជិត​ព្រះ​កាន់​តែ​ខ្លាំង”។​

យើង​ប្រហែល​ជា​ពិបាក​យល់​អត្ថន័យ​នៃ​បទ​គម្ពីរ រ៉ូម ៨:២៨ តែ​មាន​ទីបន្ទាល់​ជា​ច្រើន​រាប់​មិន​អស់ ដែល​បាន​បង្ហាញ​ថា ព្រះ​ទ្រង់​ពិត​ជា​បាន​ប្រើ​ទុក្ខ​លំបាក សម្រាប់​ជា​ប្រយោជន៍​ដល់​យើង​មែន។ ជាក់​ស្តែង អ្នក​ស្រី​ហ្វេននី ក្រូសប៊ី(Fanny Crosby) ដែល​ជា​អ្នក​និពន្ធ​ទំនុក​បរិសុទ្ធ បាន​លើក​ទី​បន្ទាល់​នៃ​ជីវិត​គាត់ ដែល​ព្រះ​បាន​ប្រើ​សោកនាដ​កម្ម សម្រាប់​ជា​ប្រយោជន៍​ដល់​គាត់។ គាត់​បាន​ពិការ​ភ្នែក នៅ​អាយុ​៥​ឆ្នាំ។ នៅ​អាយុ​៨​ឆ្នាំ គាត់​ក៏​ចាប់​ផ្តើម​សរសេរ​បទ​កំណាព្យ និង​ទំនុក​បរិសុទ្ធ។ គាត់​បាន​និពន្ធ​បទ​ចម្រៀង​៨០០០បទ សម្រាប់​សរសើរ​ដំកើង និង​ថ្វាយ​បង្គំ​ព្រះ ដែល​ក្នុង​នោះ ព្រះ​បាន​ប្រទាន​ពរ​ដល់​ពិភព​លោក តាម​រយៈ​បទ​ចម្រៀង​ដ៏​ល្បី​ល្បាញ​របស់​គាត់ ដែល​មាន​ដូច​ជា​បទ “ខ្ញុំ​ដឹង​ជាក់​ច្បាស់​ហើយ(បទលេខ…

អភ័យឯកសិទ្ធិក្នុងគ្រួសារព្រះ

កាល​ខ្ញុំ​នៅ​រៀន​នៅ​សាលា​បឋម​សិក្សា នៅ​ប្រទេស​ហ្កាណា ខ្ញុំ​ត្រូវ​រស់​នៅ ជា​មួយ​គ្រួសារ​មួយ​ដែល​មាន​ក្តី​ស្រឡាញ់ និង​ការ​មើល​ថែរ​យ៉ាង​ដិត​ដល់ នៅ​ឆ្ងាយ​ពី​ឪពុក​ម្តាយរបស់ខ្ញុំ។ ថ្ងៃ​មួយ ក្មេង​ៗ​ទាំង​អស់​ត្រូវ​ផ្តុំ​គ្នា សម្រាប់​ការ​ជួប​ជុំ​ប្រចាំ​គ្រួសារ។ ជា​ដំបូង យើង​ម្នាក់​ៗ ត្រូវ​ចែក​ចាយ អំពី​បទ​ពិសោធន៍​ផ្ទាល់​ៗ​ខ្លួន។ តែ​បន្ទាប់​មក គេ​ក៏​បា​នប្រើ​ពាក្យ​គួរសម ប្រាប់​ខ្ញុំ​ឲ្យ​ចាក​ចេញពី​ការ​ជួប​ជុំ​នោះ ព្រោះ​ក្នុង​វគ្គ​ទីពីរ​នេះ គេ​ប្រជុំ​តែ​ជា​មួយ “កូន​បង្កើត” ប៉ុណ្ណោះ។ ការ​នេះ​ក៏​បាន​រំឭក​ខ្ញុំ​ថា ខ្ញុំ​មិន​មែន​ជា “កូន​របស់​គ្រួសារ​នេះ​ទេ”។ ទោះ​ក្រុម​គ្រួសារ​នេះ មាន​ក្តី​ស្រឡាញ់​ចំពោះ​ខ្ញុំ​ក៏​ដោយ ក៏​ពួក​គេ​បាន​តម្រូវ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​នៅ​ក្រៅ​ការ​ប្រជុំ​របស់​គ្រួសារ ព្រោះ​ខ្ញុំ​គ្រាន់​តែ​ជា​អ្នក​ស្នាក់​នៅ​ជា​មួយ​ពួក​គេ​ប៉ុណ្ណោះ និយាយ​រួម ខ្ញុំ​មិន​មែន​ជា​ផ្នែក​មួយ​នៃ​គ្រួសារ​​គេ​ឡើយ។

រឿង​នេះ​បាន​រំឭក​ខ្ញុំ អំពី​បទ​គម្ពីរ​យ៉ូហាន ១:១១-១២ ដែលបាន​ចែង​ថា ព្រះ​រាជ​បុត្រា​នៃ​ព្រះ​បាន​យាង​ចុះ​មក​រក​រាស្រ្ត​ទ្រង់ ហើយ​ពួក​គេ​មិន​ព្រម​ទទួល​ទ្រង់។ ហើយ​អ្នក​ដែល​ទទួល​ទ្រង់​កាលពី​សម័យ​នោះ ក៏​ដូច​ជា​នៅ​សម័យ​បច្ចុប្បន្ន គឺ​បាន​ទទួល​សិទ្ធិ​ធ្វើ​ជា​កូន​របស់​ព្រះ។

ពេល​យើង​ក្លាយ​ជា​កូន​ចិញ្ចឹម​ក្នុង​គ្រួសារ​ទ្រង់ “ព្រះ​វិញ្ញាណ​ទ្រង់​ក៏​ធ្វើ​បន្ទាល់​នឹង​វិញ្ញាណ​យើង​ថា យើង​ជា​កូន​របស់​ព្រះ”(រ៉ូម ៨:១៦)។

ព្រះ​យេស៊ូវ​មិន​បាន​បណ្តេញ​នរណា​ម្នាក់ ដែល​ព្រះ​វរបិតា​បាន​ទទួល​ចិញ្ចឹម​នោះ​ឡើយ។ ផ្ទុយ​ទៅ​វិញ ទ្រង់​បាន​ទទួល​ស្វាគមន៍​យើង ឲ្យ​ធ្វើ​ជា​ផ្នែក​ដ៏​អស់​កល្ប​នៃ​គ្រួសារ​ទ្រង់។ គឺ​ដូច​មាន​សេចក្តី​ចែង​ថា “អស់​អ្នក​ណា​ដែល​ទទួល​ទ្រង់ គឺ​អស់​អ្នក​ដែល​ជឿ​ដល់​ព្រះនាម​ទ្រង់ នោះ​ទ្រង់​បាន​ប្រទាន​អំណាច ឲ្យ​បាន​ត្រឡប់​ជា​កូន​ព្រះ”(យ៉ូហាន ១:១២)។-Lawrence Darmani

ចិត្តដែលថ្វាយដាច់ដល់ព្រះ

មាន​អ្នក​ជំនួញ​ម្នាក់ ដែល​ជា​គ្រីស្ទ​បរិស័ទ បាន​ចែក​ចាយ​ទី​បន្ទាល់​របស់​គាត់ នៅ​ព្រះ​វិហារ​របស់​ខ្ញុំ។ គាត់​បាន​ចែក​ចាយ ដោយ​គ្មាន​លាក់​លៀម អំពី​ការ​តស៊ូ​របស់​គាត់ ក្នុង​ក្តី​ជំនឿ និង​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​ដ៏​ច្រើន​បរិបូរ។ គាត់​មាន​ប្រសាសន៍​ថា “ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​មាន​ការ​ភ័យ​ខ្លាច!” គាត់​ក៏​បាន​ដក​ស្រង់​ព្រះ​បន្ទូល​ព្រះ​យេស៊ូវ​ថា “ដ្បិត​ដែល​សត្វ​អូដ្ឋ​នឹង​ចូល​ទៅ​តាម​ប្រហោង​ម្ជុល នោះ​ងាយ​ជា​ជាង​អ្នក​មាន​ចូល​ទៅ​ក្នុង​នគរ​ព្រះ​ទៅ​ទៀត”(លូកា ១៨:២៥)​។ គាត់​ក៏​បាន​ដក​ស្រង់​បទ​គម្ពីរ​លូកា ១៦:១៩-៣១ ដែល​និយាយ​អំពី​បុរស​អ្នក​មាន​ម្នាក់ និង​លោក​ឡាសា និង​អំពី​ការ​ដែលបុរស​អ្នក​មាន​នោះ បាន​ធ្លាក់​ស្ថាន​នរក។ រឿង​ប្រៀប​ប្រដូច ​អំពី “អ្នក​មាន​ដែល​ល្ងង់​ខ្លៅ” (លូកា ១២:១៦-២១) បាន​ប៉ះ​ពាល់​ចិត្ត​គាត់​យ៉ាង​ខ្លាំង។ ប៉ុន្តែ អ្នក​ជំនួញ​រូប​នេះ​បាន​បញ្ជាក់​ថា តាម​ការ​បង្រៀន​របស់​ស្តេច​សាឡូម៉ូន ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​ដ៏​ច្រើន​បរិបូរ សុទ្ធ​តែ “គ្មាន​ន័យ”(សាស្តា ២:១១a)។ គាត់​ក៏​បាន​តាំង​ចិត្ត​ថា គាត់​នឹង​មិន​បណ្តោយ​ឲ្យ​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​រា​រាំង ការ​ប្តេជ្ញា​ចិត្ត​ដែល​គាត់​មាន​ចំពោះ​ព្រះ​ឡើយ។ ផ្ទុយ​ទៅ​វិញ គាត់​ចង់​បម្រើ​ព្រះ ដោយ​ប្រើ​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​របស់​គាត់ ហើយ​ជួយ​អ្នក​ដែល​ខ្វះ​ខាត។

អស់​ជា​ច្រើន​សតវត្សរ៍​មក​ហើយ ដែល​ព្រះ​ទ្រង់​បាន​ប្រទាន​ព្រះ​ពរ​ជា​សម្ភារៈ ដល់​មនុស្ស​មួយ​ចំនួន។ ជាក់​ស្តែង​បទ​គម្ពីរ ២​របាក្សត្រ ១៧:៥ បាន​ចែង​អំពី​ស្តេច​យ៉ូសាផាត​យ៉ាង​ដូច​នេះ​ថា “​ព្រះយេហូវ៉ា​ទ្រង់​តាំង​រាជ្យ ឲ្យ​មាំមួន​ក្នុង​អំណាច​យ៉ូសាផាត … ទ្រង់​មាន​ព្រះរាជ្យទ្រព្យ និង​កិត្តិយស​ជា​បរិបូរ”។ ទ្រង់​មិន​បាន​ប្រែ​ជាមាន​អំណួត ឬ​ធ្វើ​បាប​អ្នក​ដទៃ ដោយ​ប្រើ​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​របស់​ទ្រង់​នោះ​ទេ។ ផ្ទុយ​ទៅ​វិញ “ព្រះ​ទ័យ​​ទ្រង់​បាន​តាំង​ឡើង ក្នុង​អស់​ទាំង​ផ្លូវ​នៃ​ព្រះយេហូវ៉ា”(ខ.៦)។ ម្យ៉ាង​ទៀត…

ចិត្តដែលផ្លាស់ប្រែ

ក្នុង​អំឡុង​ដើម​ទសវត្សរ៍​ឆ្នាំ ១៩៧០ នៅ​ប្រទេស​ហ្កាណា មាន​បណ្ណ​ប្រកាស ដែល​មាន​ចំណងជើង​ថា “ចិត្ត​របស់​មនុស្ស” ត្រូវ​បាន​គេ​បិទ​នៅ​តាម​ជញ្ជាំង​អគារ​ជា​ច្រើន និង​នៅ​លើ​ក្តា​រ​ខៀនបិទ​ប្រកាស​សាធារណៈ។ នៅ​លើ​បណ្ណ​ប្រកាស​នោះ គេ​ឃើញ​មាន​រូប​សត្វ​ល្មូន​គ្រប់​ប្រភេទ (ជា​និមិត្ត​រូប​តំណាង​ឲ្យ​សេចក្តី​អាក្រក់ ដែល​គួរ​ឲ្យ​ស្អប់​ខ្ពើម) នៅ​ក្នុង​រូប​គំនូរ​បេះ​ដូង ដែល​នៅ​ខាង​លើ​មាន​ក្បាល​បុរស​ម្នាក់​ដែល​មិន​សប្បាយ​ចិត្ត​សោះ។ នៅ​ក្នុង​រូប​មួយ​ទៀត គេ​ឃើញ​មាន​រូប​បេះ​ដូង ​ដែល​ស្អាត ហើយ​ស្រគត់​ស្រគំ ហើយ​នៅ​ពី​លើ​មាន​រូប​ក្បាល​មនុស្ស​ប្រុស​ម្នាក់​ដែល​មាន​ការ​ស្កប់​ចិត្ត។

នៅ​ពី​ក្រោម​រូប​ទាំង​ពីរ​នោះ គេ​បាន​សរសេរ​អក្សរ​ថា “តើ​ចិត្ត​របស់​អ្នក​មាន​សណ្ឋាន​ដូច​រូប​មួយ​ណា?” ក្នុង​បទ​គម្ពីរ ម៉ាថាយ ១៥:១៨-១៩ ព្រះ​យេស៊ូវ​បាន​ពន្យល់ អំពី​ការ​អ្វី​ដែល​ធ្វើ​ឲ្យ​មនុស្ស​ស្មោក​គ្រោក។ គឺ​ដូចដែល​ទ្រង់​មាន​បន្ទូល​ថា “ឯ​សេចក្តី​ដែល​ចេញ​ពី​មាត់​មក នោះ​មក​អំពី​ចិត្ត​វិញ គឺ​សេចក្តី​ទាំង​នោះ​ហើយ ដែល​ធ្វើ​ឲ្យ​មនុស្ស​ស្មោកគ្រោក ដ្បិត​គឺ​ពី​ក្នុង​ចិត្ត​នោះ​ឯង​ដែល​ចេញ​អស់​ទាំង​គំនិត​អាក្រក់ គឺ​ការ​កាប់​សំឡាប់​គេ ផិត​គ្នា សហាយស្មន់ លួច​ប្លន់ ធ្វើ​បន្ទាល់​ក្លែងក្លាយ ហើយ​និង​ជេរ​ប្រមាថ”។ នោះ​ហើយ​ជា​សណ្ឋាន​នៃ​ចិត្ត ដែល​បែក​ចេញ​ពី​ព្រះ គឺ​សណ្ឋាន​នៃ​ចិត្ត​របស់​ជនជាតិ​អ៊ីស្រាអែល ពេល​ដែល​អំពើ​បាប​របស់​ពួក​គេ​បាន​បង្ខំ​ឲ្យ​ពួក​គេ​និរទេស​ចេញ​ពី​ស្រុក​កំណើត​(អេសេគាល ៣៦:២៣)។

ព្រះ​ទ្រង់​បាន​សន្យា ក្នុង​បទ​គម្ពីរ អេសេគាល ៣៦:២៦ ថា “អញ​នឹង​ឲ្យ​ឯង​មាន​ចិត្ត​ថ្មី ហើយ​នឹង​ដាក់​វិញ្ញាណ​ថ្មី​នៅ​ក្នុង​ឯង​ដែរ អញ​នឹង​ដក​ចិត្ត​ដែល​រឹង​ដូច​ថ្ម ពី​រូប​សាច់​ឯង​ចេញ រួច​នឹង​ឲ្យ​មាន​ចិត្ត​ជា​សាច់​វិញ”(សូមមើល ១១:១៩ ផងដែរ)។ ព្រះ​ទ្រង់​នឹង​ដក​ចេញ​នូវ​ចិត្ត​រឹង​រូស ដែល​បាន​បង្ខូច​ដោយ​ការ​អាក្រក់​គ្រប់​យ៉ាង ហើយ​ប្រទាន​ដល់​យើង នូវ​ចិត្ត​ដែល​ស្អាត​ស្អំ…

ពាក្យសម្តីដែលឆាបឆេះ

នៅភាគ​ខាង​ជើង​នៃ​ប្រទេស​ហ្កាណា ដែល​ជា​ស្រុក​កំណើត​របស់​ខ្ញុំ ភ្លើង​ឆេះ​ព្រៃ​បាន​កើតឡើង​ជា​ទៀង​ទាត់ ក្នុង​រដូវ​ប្រាំង ចាប់​ពី​ខែ​ធ្នូ​ដល់​ខែ​មិនា។ ខ្ញុំ​បាន​ឃើញ​ផ្ទៃ​ដី​របស់​កសិដ្ឋាន​រាប់​ហិច​តា ត្រូវ​ភ្លើង​ឆេះ ដោយ​សារ​ខ្យល់​ដែល​បាន​បក់​នាំ​កំទេច​ភ្លើង​តូច​ៗ ពី​ភ្នក់​ភ្លើង ឬ​ពីកន្ទុយ​បារី​ ដែល​អ្នក​ដំណើរ​បាន​ចោល​នៅ​តាម​ផ្លូវ ដោយ​គ្មាន​ការ​ប្រុង​ប្រយ័ត្ន។ ផ្កា​ភ្លើង​តែ​បន្តិច អាច​ដុត​បញ្ឆេះ​រុក្ខ​ជាតិ​ដែល​ក្រៀម​ក្រោះ នៅ​ទីវាល ហើយ​រាល​ដាល​កើត​ជា​ភ្លើង​ឆេះ​ព្រៃ​វិនាស​ហិន​ហោច​បាន។

រឿង​នេះ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​នឹក​ចាំ​ អំពី​ការ​ពិពណ៌នា​របស់សាវ័ក​យ៉ាកុប អំពី​អណ្តាត​របស់​មនុស្ស ដោយ​ប្រៀប​ធៀប​ទៅ​នឹង​ផ្កា​ភ្លើង យ៉ាង​ដូចនេះ​ថា “អណ្តាត​ក៏​ជា​ភ្លើង​ដែរ គឺ​ជា​លោកីយ៍​ដ៏​ពេញ​ដោយ​សេចក្តី​ទុច្ចរិត ជា​គ្រឿង​រាប់​បញ្ចូល​ជា​១​នឹង​អវយវៈ​ឯ​ទៀត​របស់​យើង ជា​របស់​ដែល​ធ្វើ​ឲ្យ​រូបកាយ​ទាំង​មូល​ស្មោកគ្រោក ក៏​បញ្ឆេះ​ទាំង​ផ្លូវ​ជីវិត​ផង ហើយ​ភ្លើង​ឆេះ​នោះ​មក​ពី​ស្ថាន​នរក​ដែរ”(យ៉ាកុប ៣:៦)។ ការ​និយាយ​ខុស ឬ​ការ​និយាយ​ដើម​ពី​ក្រោយ​ខ្នង ក៏​ដូច​ជាការ​និយាយ​ស្តី​ដោយ​គ្មាន​ការ​ពិចារណា អាច​បំផ្លាញ​ទំនាក់​ទំនង​បាន​។ គឺ​ដូច​ដែល​បទ​គម្ពីរ សុភាសិត ១២:១៨ បាន​ចែង​ថា “មាន​គេ​ដែល​ពោល​ពាក្យ​ឥត​បើ​គិត ដូច​ជា​ចាក់​ដោយ​ដាវ តែ​សំដី​របស់​មនុស្ស​ប្រាជ្ញ​ជា​ថ្នាំ​ផ្សះ​វិញ”។ “អណ្តាត​មាន​អំណាច​នៃ​ជីវិត និង​សេចក្តី​ស្លាប់”(១៨:២១) គឺ​មិន​ខុស​ពី​ភ្លើង​ដែល​អាច​បំផ្លាញ ហើយ​ក៏​អាច​មាន​ប្រយោជន៍។

ដើម្បី​ឲ្យ​ការ​សន្ទនា​ឆ្លុះ​បញ្ចាំង​អំពី​ព្រះ​វត្ត​មាន​ព្រះ ក្នុង​ជីវិត​យើង ហើយ​ជាទី​សព្វ​ព្រះទ័យ​ដល់ទ្រង់ យើង​ត្រូវ​ឲ្យ​ពាក្យ​សម្តី​យើង “ប្រកប​ដោយ​ព្រះ​គុណ”ជា​និច្ច​(កូល៉ុស ៤:៦)។ ពេល​យើង​បង្ហាញ​ពី​ទស្សនៈ​របស់​យើង ពេល​មាន​ការ​មិន​ចុះ​សម្រុង​គ្នា ចូរ​យើង​ទូល​សូម​ឲ្យ​ព្រះ​ជួយ ឲ្យ​យើងប្រើ​ភាសា ដែល​ថ្វាយ​ព្រះ​កិត្ត​នាម​ដល់​ទ្រង់។-Lawrence Darmani

កម្លាំងនៅក្នុងភាពស្ងប់រម្ងាប់

ក្នុង​អំឡុ​ង​ពេ​ល​ដើ​ម​ដំ​បូង​ នៃ​ជី​វិតរបស់ខ្ញុំ​  ជា​គ្រីស្ទ​បរិ​ស័ទ ខ្ញុំ​បា​ន​ធ្វើកា​រប្តេជ្ញា​ចិត្ត​រស់​នៅ ក្នុងជីវិត​ថ្មី តែទ​ន្ទឹម​នឹង​នោះ​ ខ្ញុំក៏​បាន​ឆ្ងល់​ផង​ដែ​រថា​ តើខ្ញុំ​អា​ចរ​ស់​នៅក្នុ​ង​រយៈ​ពេល​មួយឆ្នាំ ដោយមិន​វិល​បែ​រ​ទៅរក​ផ្លូវចាស់ ដែល​មាន​ពេញ​ដោយ​អំពើ​បាប​ដែរ​ឬ​ទេ? ប៉ុន្តែ បទគ​ម្ពីរ​និក្ខមនំ ​១៤:១៤ បាន​ជួយ​លើកទឹក​ចិ​ត្តខ្ញុំ​ថា​ ​“ព្រះយេ​ហូវ៉ា​​ទ្រង់​នឹង​ច្បាំង​ជំនួស​អ្នក​រាល់​គ្នា ឯ​អ្នក​រាល់​គ្នា​នឹង​នៅ​តែ​ស្ងៀម​វិញ”(និក្ខមនំ ១៤:១៤)។ លោកម៉ូសេបានថ្លែងនូវពាក្យលើកទឹកចិត្តនេះ ទៅ​កាន់ពួ​កអ៊ីស្រា​អែល ពេល​ដែលពួកគេទើបតែ​បា​ន​ភៀ​ស​ខ្លួន​ចេ​ញពី​របបទា​សភា​ព ក្នុង​នគរ​អេស៊ីព្ទ ហើយស្តេច​ផារ៉ោន​ក៏​កំពុងតែលើកទ័ព​ដេញ​តាម​ពួកគេពីក្រោយ ធ្វើឲ្យ​ពួកគេមានការ​ភ័យខ្លា​ច និង​បាក់​ទឹ​កចិ​ត្ត។

កាលខ្ញុំ​នៅ​មាន​ជំនឿក្មេ​ងខ្ចី​ក្នុងព្រះ​គ្រី​ស្ទ ខ្ញុំ​បាន​ជួ​ប​ការល្បួង​ជាច្រើ​ន​ ក្នុង​ការ​រ​ស់​នៅ​ តែប​ទ​គម្ពី​រ​នេះ​បាន​លើកទឹ​ក​ចិត្ត​ខ្ញុំ ឲ្យ “នៅ​តែ​ស្ងៀម​វិ​ញ”។ សព្វ​ថ្ងៃនេះ​ ប្រហែល​ជា​៣៧​ឆ្នាំក្រោ​យម​ក​ ខ្ញុំកំពុង​រស់​នៅ​ក្នុ​ងស្ថា​នភា​ព ​ដែល​មាន​ពេញ​ដោយ​ភាព​តប់​ប្រម៉ល់ បាន​ជា​ខ្ញុំ​ត្រូវ​នៅស្ងៀ​ម​ ហើយស្ង​ប់​រ​ម្ងាប់ ដូច​កាល​ពី​មុ​ន ដោយទុកចិ​ត្ត​ទ្រ​ង់  ក្នុង​ជីវិ​ត​ជា​គ្រីស្ទ​ប​រិ​ស័ទ។​

គឺ​ដូ​ច​ដែ​ល​អ្ន​កនិ​ព​ន្ធ​ទំនុ​ក​ដំ​កើង បាន​ប្រា​ប់យើ​ង​ ឱ​ឈប់បង្អង់​សិន ដោយ​ដឹង​ថា​ ព្រះទ្រង់​ជា​ព្រះ​នៃយើ​ង​(ទំនុកដំកើង ៤៦:១០)។ ពេល​យើង​នៅ​តែ​ស្ងៀ​ម យើង​មាន​ឱ​កា​សពិ​ចា​រណា​អំ​ពី​ព្រះ​ ដោយ​ដឹ​ង​ថា​ “ព្រះ​​អ​ង្គ​​​ជា​ទី​​ពឹ​ង​​​ជ្រក​ ក៏​​ជា​​កំ​ឡាំង​​រប​ស់​​យើង​ ជា​ជំនួយ​ដែល​នៅ​ជាប់​ជា​មួយ​ក្នុង​គ្រា​អាសន្ន”(ខ.១)។ ពេលយើងនៅ​តែ​ស្ងៀ​ម​ យើង​អា​ច​មើល​ឃើ​ញ​ភា​ពក​ម្សោយ​រប​ស់​ខ្លួ​នឯ​ង​ ហើយ​ទ​ទួល​ស្គា​ល់​ថា​ យើងត្រូវ​ចុះ​ចូល​នឹ​ង​ព្រះ​។ សាវ័ក​ប៉ុលបា​ន​មា​ន​ប្រសា​ស​ន៍​ថា “​កាល​ណា​ខ្ញុំ​ខ្សោយ នោះ​ខ្ញុំ​មាន​កំឡាំង​យ៉ាង​ចំណាន​វិញ”(២កូរិនថូស ១២:១០)។

ជា​រៀង​រា​ល់​ថ្ងៃ​…

កង់ដែលលាន់ង៉េតង៉ត

នៅអា​មេរិ​កមា​នសុភាសិតដ៏​ពេញនិយមមួយពោលថា​ “កង់​ដែល​លាន់ង៉េតង៉ត ត្រូវកា​រ​ប្រេងរំអិល”។ កាល​នៅក្មេង ខ្ញុំបា​ន​ជិះកង់របស់ខ្ញុំ ទៅ​កន្លែ​ងឆ្ងា​យៗ​ ដូច​ជា​ទៅសាលារៀនជា​ដើ​ម ហើយ​សម្លេង​ង៉េតង៉ត​របស់​កង់​នោះ​ បាន​នាំ​ឲ្យខ្ញុំ​ដឹងថា ​វាកំពុង​តែត្រូវ​ការ​ប្រេងរំ​អិល។

ក្នុង​បទ​គម្ពីរ លូកា ជំពូក១៨ ស្ត្រី​មេម៉ាយ​បា​នទ​ទូច​សុំឲ្យចៅក្រម​រក​យុត្តិ​ធម៌​ឲ្យ​នាង ម្តងហើយ​ម្តង​ទៀ​ត បាន​ជា​នាង​​មាន​លក្ខណៈ​មិន​ខុស​ពីសម្លេង “កង់ដែ​លលាន់ង៉េ​តង៉ត” ទាល់តែនា​ងបាន​ទទួលលទ្ធផ​ល​ដែល​នាងត្រូវកា​រ។ កណ្ឌ​លូកាបា​នបកស្រាយថា​ ព្រះ​យេស៊ូវ​បានមា​នបន្ទូល​ អំពី​រឿង​នេះ ដើម្បីបង្រៀ​ន​យើងថា​ យើង​ត្រូវ​អធិស្ឋាន​ឥត​ឈ​ប់​ឈ​រ ហើ​យ​មិនត្រូវ​បោះប​ង់​ការ​ព្យាយាម​ឡើយ ទោះ​បីជាយើ​ង​យល់​ថា ព្រះ​ទ្រង់ហាក់​ដូច​ជា​កំពុង​តែ​ពន្យា​ពេល​ការ​ឆ្លើយ​តប ចំពោះ​ការ​អធិ​ស្ឋានយើង​ក៏​ដោយ​(ខ.១-៥)។

ជា​ការ​ពិ​ត​ណា​ស់ ព្រះ​ទ្រង់​មិ​ន​មែន​ជា​ចៅក្រ​ម ដែល​គ្មានយុត្តិ​ធម៌ ដែល​ស្តីប​ន្ទោស​យើង មុន​នឹង​ឆ្លើ​យត​ប​ ចំពោះ​យើង​នោះ​ឡើយ​។ ទ្រង់​ជា​ព្រះវ​របិតា​នៃក្តី​ស្រ​ឡាញ់​របស់​យើង ដែល​យក​ព្រះ​ទ័យទុក​ដាក់​ចំពោះយើ​ង  ហើយ​ក៏ឮ​​យើង  ពេល​យើង​ស្រែក​រ​ក​ទ្រង់​។ ការ​អធិ​ស្ឋាន​ជា​ទៀ​ងទា​ត់​ ឥត​ឈប់​ឈ​រ នាំ​ឲ្យ​យើង​ចូលទៅ​ជិតទ្រ​ង់​កាន់​តែ​ខ្លាំ​ង។ ការ​អធិស្ឋាន​ទូលសូ​ម​ឥត​ឈប់ឈ​រ ប្រហែ​លជា​មិនខុ​ស​ពីសម្លេង​កង់​ដែល​លាន់​ង៉េតង៉តដែលទារកប្រេង តែ​ព្រះអម្ចាស់​ស្វាគមន៍​ការអ​ធិស្ឋាន​របស់​យើង​ជានិច្ច ហើយ​លើក​ទឹក​ចិត្ត​យើ​ង ឲ្យ​ចូល​ទៅ​ជិ​តទ្រ​ង់ ដោយ​ទំនួញ​របស់​យើងផ​ង​។ ទ្រង់​ស្តាប់​ឮយើ​ង ហើយនឹ​ងយាងមកជួយយើង តាមរ​បៀប​ដែល​យើងប្រ​ហែល​ជាមិននឹកស្មា​ន​ដល់។

តាមសេ​ចក្តី​បង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូវ ក្នុង​បទ​គម្ពីរ ម៉ាថាយ ៦:៥-៨ ការ​អធិ​ស្ឋាន​ឥត​ឈប់ឈរ មិន​មែនជាការអ​ធិស្ឋាន ដោយ​ចំណាយ​ពេល​វែង និង​ប្រើ “ពាក្យ​សម្តី​ច្រើន​នោះទេ”។ ផ្ទុយទៅ​វិញ ពេល​ដែល​យើង​ទូលអ​ង្វរ​ដល់​ព្រះ…