អំណាចនៃដំណឹងល្អ
ចក្រភពរ៉ូម៉ាំងនៅសម័យបុរាណ មានដំណឹងល្អមួយបែប តាមប្រពៃណីសាសនារបស់ខ្លួន។ លោកវើជីល(Virgil) ដែលជាកវីកំណាព្យ បានពិពណ៌នាថា ព្រះហ្ស៊ូស ដែលជាស្តេចរបស់ពួកព្រះនៃជនជាតិក្រិក បានចេញព្រះរាជក្រឹត្យ ឲ្យជនជាតិរ៉ូម៉ាំងមាននគរមួយ ដែលគ្មានទីបញ្ចប់ ឬគ្មានព្រំដែន។ ទ្រង់ក៏បានជ្រើសរើសស្តេចអ៊ូគូស្ទូស(Augustus) ឲ្យធ្វើជាបុត្រារបស់ព្រះ និងជាអ្នកសង្រ្គោះពិភពលោក ដោយនាំមកនូវយុគសម័យមាស ដែលមានសន្តិភាព និងភាពសម្បូរសប្បាយ។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ មិនមែនមនុស្សទំាងអស់សុទ្ធតែចាត់ទុកគំនិតនេះ ជាដំណឹងល្អនោះទេ។ សម្រាប់មនុស្សជាច្រើន វាជារឿងពិតដែលគេមិនចង់ឲ្យកើតឡើង តែបានកើតឡើង ដោយសារកណ្តាប់ដៃដែក របស់កងទ័ព និងពេជ្ឈឃាតរបស់ព្រះចៅអធិរាជអង្គនោះ។ ភាពរុងរឿងនៃចក្រភពរ៉ូម៉ាំងបានសង់ឡើង នៅលើខ្នងនៃទាសករ ដែលបម្រើ ដោយគ្មានសិទ្ធិជាមនុស្ស ឬមានទ្រព្យសម្បត្តិ ដើម្បីបំពេញចិត្តពួកម្ចាស់ទាសករ ដែលគ្រប់គ្រងពួកគេ។
គឺក្នុងពិភពលោកប្រភេទនេះហើយ ដែលសាវ័កប៉ុលបានណែនាំឲ្យគេស្គាល់គាត់ថា ជាអ្នកបម្រើព្រះគ្រីស្ទ(រ៉ូម ១:១)។ កាលពីមុន សាវ័កប៉ុលបានស្អប់ព្រះនាមព្រះយេស៊ូវណាស់។ ហើយព្រះយេស៊ូវផ្ទាល់ក៏បានរងទុក្ខ ដោយសារព្រះអង្គបានទទួលស្គាល់ថា ព្រះអង្គជាស្តេចនៃសាសន៍យូដា និងជាព្រះអង្គសង្រ្គោះនៃពិភពលោក។
នេះជាដំណឹងល្អ ដែលសាវ័កប៉ុលបានពន្យល់ប្រាប់គេ ក្នុងសំបុត្រទាំងមូល ដែលគាត់សរសេរផ្ញើទៅពួកជំនុំនៅទីក្រុងរ៉ូម។ គាត់ថា ដំណឹងល្អនេះជា “ព្រះចេស្តានៃព្រះ សំរាប់នឹងជួយសង្គ្រោះដល់អស់អ្នកណាដែលជឿ”(ខ.១៦)។ អ្នកដែលកំពុងរងទុក្ខនៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ស្តេចសេសា ពិតជាត្រូវការដំណឹងល្អនេះណាស់។ គឺដំណឹងល្អនៃព្រះអង្គសង្រ្គោះដែលបានសុគតនៅលើឈើឆ្កាង និងមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ជាអ្នករំដោះ ដែលបានឈ្នះខ្មាំងសត្រូវរបស់ទ្រង់ ដោយបង្ហាញឲ្យពួកគេដឹងថា ព្រះអង្គស្រឡាញ់ពួកគេខ្លាំងប៉ុណ្ណា។—Mart…
សម្លេងតន្រ្តីដ៏អស្ចារ្យបំផុត
ពេលដែលទស្សនាវដី្តតន្រ្តី របស់ទូរទស្សន៍ប៊ីប៊ីស៊ី បានសួរអ្នកដឹកនាំក្រុមតន្រ្តី១៥១នាក់ ឲ្យរាប់ឈ្មោះទំនុកបទភ្លេងដែលពិរោះបំផុត ចំនួន២០បទ ដែលគេបាននិពន្ធ គេក៏បានដាក់បទភ្លេងអេរ៉ូអ៊ីកា ដែលជាបទទីបីរបស់លោកបីថូវិន(Beethoven) ក្នុងចំណាត់ថ្នាក់លេខ១។ ពាក្យ "អេរ៉ូអ៊ីកា" គឺប្រែមកថា “ភាពក្លាហាន”។ បទភ្លេងនេះត្រូវបាននិពន្ធក្នុងសម័យដ៏វឹកវរនៃបដិវត្តន៍នៅប្រទេសបារាំង តែក៏ត្រូវបាននិពន្ធផ្អែកទៅលើទុក្ខលំបាករបស់លោកប៊ីថូវិន ខណៈពេលដែលគាត់កំពុងតែបាត់បង់ការស្តាប់ឮបន្តិចម្តងៗ។ បទភ្លេងនេះបានបណ្តុះអារម្មណ៍ដ៏ធ្ងន់ធ្ងរដែលផ្លាស់ប្តូរពីមួយទៅមួយ ដោយបង្ហាញអំពីអត្ថន័យនៃការមានជីវិតរស់ជាមនុស្ស ក្នុងពេលជួបបញ្ហាប្រឈម។ ដោយសារបទភ្លេងនេះនាំឲ្យអ្នកស្តាប់ផ្លាស់ប្តូរអារម្មណ៍ពីសប្បាយ ទៅជាមានទុក្ខ ហើយទីបំផុតផ្លាស់ប្តូរទៅរកអារម្មណ៍ នៅពេលមានជ័យជម្នះ នោះគេបានចាត់ទុកបទភ្លេងទីបីរបស់លោកប៊ីថូវិន ជាការរួមចំណែកគ្រប់សម័យកាល ដល់មនុស្សជាតិ។
សំបុត្រទី១ដែលសាវ័កប៉ុលសរសេរផ្ញើទៅពួកជំនុំនៅទីក្រុងកូរិនថូស ក៏សក្ដិសមនឹងទទួលការចាប់អារម្មណ៍គ្រប់សម័យកាល ដោយសារហេតុផលស្រដៀងនេះផងដែរ។ តាមរយៈព្រះបន្ទូលព្រះដែលបណ្តាលចិត្តមនុស្ស កណ្ឌគម្ពីរសំបុត្រនេះ បានពិពណ៌នា អំពីព្រះពរព្រះ(១:៤-៩) រួចចុះមកនិយាយ អំពីរឿងដែលគួរឲ្យសោកស្តាយ នៃការប៉ះទង្គិចគ្នា ដែលធ្វើឲ្យឈឺចាប់ក្នុងវិញ្ញាណ(១១:១៧-២២) ហើយក៏បានឡើងទៅនិយាយ អំពីអ្នកដែលមានអំណោយទានផ្សេងគ្នា ធ្វើការជាមួយគ្នា ដើម្បីប្រយោជន៍គ្នាទៅវិញទៅមក និងដើម្បីសិរីល្អព្រះ(១២:៦-៧)។
អ្វីដែលខុសគ្នារវាងទំនុកបទភ្លេងដ៏ល្បីនោះ និងកណ្ឌគម្ពីរសំបុត្រនេះ គឺនៅត្រង់ចំណុចដែលថា ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរសំបុត្រនេះ យើងឃើញថា ជ័យជម្នះនៃវិញ្ញាណរបស់មនុស្ស គឺកើតឡើងពីព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះ។ សាវ័កប៉ុលបានជំរុញយើង ឲ្យពិសោធន៍ជាមួយគ្នា នូវសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលមិនអាចពិពណ៌នាបានរបស់ព្រះ ហើយទន្ទឹមនឹងនោះ គាត់ក៏បានបង្រៀនយើងឲ្យស្គាល់ខ្លួនឯង ដែលបានទទួលការត្រាស់ហៅពីព្រះវរបិតា និងដឹកនាំដោយព្រះរាជបុត្រាព្រះអង្គ ហើយទទួលការបណ្តាលចិត្តពីព្រះវិញ្ញាណព្រះអង្គ មិនមែនដើម្បីបង្កើតសម្លេងមិនល្អ តែដើម្បីរួមគ្នាបង្កើតសម្លេងដ៏ពីរោះបំផុត។—Mart DeHaan
ភាពអស្ចារ្យដែលមើលមិនឃើញ
ពេលដែលអ្នកស្រី ហ្គ៊ូដរិជ(Goodrich) មានវ័យកាន់តែចាស់ គាត់ក៏បាននឹកគិតដល់អនុស្សាវរីយ៍ នៃជីវិតដែលមានពេញដោយបញ្ហាប្រឈម និងពេញដោយព្រះគុណ។ គាត់អង្គុយនៅមាត់បង្អួច មើលទៅទឹកនៅជ្រោយហ្គ្រែន ទ្រេវើស នៅរដ្ឋមីឈីហ្គិន ហើយក៏បានដកសៀវភៅកត់ត្រាចេញមក។ គាត់ក៏បានសរសេរថា “ខ្ញុំកំពុងអង្គុយនៅលើកៅអីដែលខ្ញុំចូលចិត្ត ជើងដាក់នៅលើទម្រ ហើយចិត្តខ្ញុំនៅក្នុងអាកាស។ ពន្លឺថ្ងៃចែងចាំងទឹករលក ដែលនៅខាងក្រោម ដោយកំពុងបក់បោកឥតឈប់ ទៅរកកន្លែងដែលខ្ញុំមិនដឹង។ ប៉ុន្តែ ឱព្រះវរបិតានៅស្ថានដ៏ខ្ពស់ ទូលបង្គំសូមអរព្រះគុណ សម្រាប់ការប្រទានអំណោយដែលច្រើនរាប់មិនអស់ និងសម្រាប់សេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ស្ថិតស្ថេររបស់ព្រះអង្គ។ ហេតុអ្វីទូលបង្គំស្រឡាញ់ព្រះអង្គ ទោះទូលបង្គំមើលព្រះអង្គមិនឃើញក៏ដោយ?”
សាវ័កពេត្រុសយល់អំពីមូលហេតុ ដែលយើងមានចម្ងល់ដូចនេះ។ គាត់បានឃើញព្រះយេស៊ូវ ដោយផ្ទាល់ភ្នែក តែអ្នកដែលបានអានសំបុត្រគាត់ មិនបានឃើញព្រះអង្គទេ។ ហេតុនេះហើយគាត់បានសរសេរថា “អ្នករាល់គ្នាមិនបានឃើញទ្រង់ទេ តែបានស្រឡាញ់ទ្រង់ ហើយទោះបើនៅជាន់ឥឡូវនេះ អ្នករាល់គ្នានៅតែមិនឃើញទ្រង់ទៀត គង់តែមានចិត្តជឿដែរ ហើយក៏ត្រេកអរសាទរក្នុងទ្រង់ ដោយសេចក្តីអំណរដ៏ប្រសើរ ដែលរកថ្លែងមិនបាន”(១ពេត្រុស ១:៨)។ យើងស្រឡាញ់ព្រះយេស៊ូវ មិនមែនដោយសារយើងបានទទួលបង្គាប់ឲ្យស្រឡាញ់នោះទេ តែដោយសារជំនួយពីព្រះវិញ្ញាណ(ខ.១១) នោះយើងចាប់ផ្តើមយល់ អំពីទំហំនៃក្តីស្រឡាញ់ដែលព្រះអង្គមានចំពោះយើង។
ព្រះអង្គមិនគ្រាន់តែមានបន្ទូលថា ព្រះអង្គយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះមនុស្សដូចយើងប៉ុណ្ណោះឡើយ តែថែមទាំងបានបង្ហាញភាពអស្ចារ្យនៃព្រះវត្តមាន និងព្រះវិញ្ញាណដែលយើងមើលមិនឃើញ ដល់យើងរាល់គ្នា ក្នុងដំណាក់កាលនីមួយៗនៃជីវិតរបស់យើង ដោយសម្រេចតាមព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះគ្រីស្ទ ដែលយើងអាចពិសោធន៍ផ្ទាល់ៗខ្លួន។—Mart DeHaan
បំផ្លាញផ្ទះនោះចោល
នៅទីក្រុងផុតធាក រដ្ឋមីឈឺហ្គិន មានក្រុមហ៊ុនវាយកំទេចផ្ទះមួយ បានយកគ្រឿងចក្រទៅវាយកំទេចផ្ទះមួយខ្នង ដោយការយល់ច្រឡំ។ អ្នកស្រាវជ្រាវជឿថា ម្ចាស់ផ្ទះដែលគេគ្រោងនឹងវាយកំទេចនោះ បានយកផ្លាកលេខផ្ទះគាត់ ទៅដំដែកគោលភ្ជាប់នឹងផ្ទះរបស់អ្នកជិតខាង ដើម្បីជៀសវាងកុំឲ្យគេវាយបំផ្លាញផ្ទះគាត់។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចំា អំពីព្រះយេស៊ូវ។ ព្រះអង្គបានធ្វើផ្ទុយពីម្ចាស់ផ្ទះនោះ។ ព្រះអង្គបានយាងមកបំពេញបេសកកម្មរបស់ព្រះអង្គ ដោយអនុញ្ញាតឲ្យគេ “បំផ្លាញដំណាក់(ឬផ្ទះ)របស់ព្រះអង្គ” ដើម្បីជួយសង្រ្គោះជីវិតអ្នកដទៃ។ នៅសម័យនោះ គេម្នាក់ៗ បូករួមទាំងពួកសាវ័កផង មានការភ័ន្តភាំងណាស់ ហើយពួកគេប្រហែលជាមើលមុខគ្នាទៅវិញទៅមក ពេលដែលព្រះអង្គមានបន្ទូលតបទៅពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាថា “ចូរបំផ្លាញព្រះវិហារនេះចុះ រួចក្នុងរវាង៣ថ្ងៃ ខ្ញុំនឹងសង់ឡើងវិញ”(យ៉ូហាន ២:១៩)។ ពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាទាំងនោះ ក៏បានតបវិញភ្លាមថា “គេសង់ព្រះវិហារនេះ ពេញ៤៦ឆ្នាំគត់ តែលោកនឹងសង់ឡើងវិញ ក្នុងរវាង៣ថ្ងៃឬ?”(ខ.២១)។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវជ្រាបថា ព្រះអង្គកំពុងតែមានបន្ទូលសំដៅទៅលើព្រះវិហារ ដែលជាព្រះកាយព្រះអង្គ(ខ.២១) តែពួកគេមិនយល់ទេ។
ពួកគេមិនដឹងថា ព្រះអង្គបានយាងមក ដើម្បីទទួលគ្រប់ទាំងអំពើបាបរបស់យើងរាល់គ្នា ផ្ទុកនៅលើអង្គទ្រង់។ ព្រះអង្គបានប្រោសលោះយើងហើយ។
ព្រះជាម្ចាស់តែងតែស្គាល់ចិត្តយើង ច្បាស់ជាងយើងស្គាល់ចិត្តខ្លួនឯង។ ដូចនេះ ព្រះអង្គមិនបើកបង្ហាញផែនការរបស់ព្រះអង្គមួយរយភាគរយតែម្តង ដល់អ្នកដែលបានឃើញការអស្ចារ្យ ហើយជឿព្រះអង្គនោះទេ(ខ.២៣-២៥)។ រហូតមកដល់ពេលសព្វថ្ងៃនេះ ព្រះអង្គបានបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ និងសេចក្តីល្អរបស់ព្រះអង្គបន្តិចម្តងៗ ក្នុងព្រះបន្ទូលព្រះយេស៊ូវ។-Mart DeHaan
សំណើចក្នុងទុក្ខព្រួយ
ពេលដែលខ្សែភាពយន្តគំនូរជីវចល រឿងសត្វក្តាន់ប៊ែមប៊ី របស់ផលិតកម្មវល ឌីសនីបានចាប់ផ្តើមចាក់បញ្ចាំងនៅតាមរោងភាពយន្ត ឪពុកម្តាយទំាងឡាយ ក៏បានរំឭកអនុស្សាវរីយ៍កាលនៅក្មេង ជាមួយកូនប្រុសស្រីរបស់ខ្លួន។ ក្នុងចំណោមឪពុកម្តាយទាំងនោះ មានស្រ្តីជាម្តាយដ៏វ័យក្មេងម្នាក់ ដែលស្វាមីរបស់នាង ជាអ្នកចូលចិត្តដើរព្រៃ ដែលមានបន្ទប់ដាក់តាំងក្បាលសត្វក្តាន់ដែលគេបរបាញ់បាន។ ខណៈពេលដែលនាងអង្គុយទស្សនារឿងនោះ ជាមួយកូនតូចរបស់នាង នាងក៏បានពិសោធន៍នឹងពេលដ៏តាននឹង ជាមួយកូនៗរបស់នាង ពេលដែលឃើញមេរបស់សត្វក្តាន់ប៊ែមប៊ី ត្រូវព្រានព្រៃបាញ់សម្លាប់។ ពេលនោះកូនប្រុសដ៏តូចរបស់នាងបានស្រែកឮៗពេញរោងភាពយន្តថា “បាញ់បានល្អណាស់” ។ រហូតមកដល់ថ្ងៃនេះ ពេលណាមានការជួបជុំគ្នាជាលក្ខណៈគ្រួសារ នាងបាននិយាយរំឭក អំពីភាពអៀនខ្មាស់របស់នាង ដោយសារកូននាងស្រែកយ៉ាងដូចនេះ នៅក្នុងរោងកុន។
ពេលខ្លះ យើងអស់សំណើច ដោយសារពាក្យសម្តីគួរឲ្យខ្មាស់អៀន ដែលកូនៗរបស់យើងនិយាយ។ ប៉ុន្តែ តើយើងត្រូវនិយាយថាដូចម្តេច ពេលដែលប្រជាជន មានចែងក្នុងបទគម្ពីរ ទំនុកដំកើង ជំពូក ១៣៦ បានធ្វើនូវរឿងដែលស្រដៀងក្មេងទាំងនោះដែរ? ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល ជារាស្រ្តដែលព្រះទ្រង់បានរើស និងសង្រ្គោះ បានត្រេកអរចំពោះសេចក្តីស្រឡាញ់ ដ៏ស្ថិតស្ថេរចំពោះស្នារព្រះហស្តទំាំងអស់ ក៏ដូចជាសម្រាប់ពួកគេ។ បទគម្ពីរទំនុកដំកើងនេះបានសរសើរព្រះ សម្រាប់ការសម្លាប់កូនច្បងរបស់សាសន៍អេស៊ីព្ទ(ខ.១០ និងមើលនិក្ខមនំ ១២:២៩-៣០ ផងដែរ)។
តើការត្រេកអរ ចំពោះការស្លាប់របស់កូន បងប្រុស ឬឪពុករបស់អ្នកដទៃ ជារឿងត្រឹមត្រូវដែរឬទេ?
ដើម្បីឆ្លើយសំណួរនេះ យើងចាំបាច់ត្រូវអានរឿងក្នុងព្រះគម្ពីរ ឲ្យចប់ចុងចប់ដើម។ លោកិយពិបាកយល់អំពីរឿងនេះ ប៉ុន្តែ…
ហេតុអ្វីខ្ញុំជួបទុក្ខលំបាក
សៀវភៅកំណត់ត្រាប្លែកៗ បានលើកឡើងថា ជាមធ្យម មនុស្សម្នាក់ ក្នុងចំណោមមនុស្ស១លាននាក់ បានជួបគ្រោះថ្នាក់រន្ទះបាញ់។ សៀវភៅនេះក៏បាននិយាយផងដែរថា មនុស្សម្នាក់ ក្នុងចំណោមមនុស្ស២៥០០០នាក់ មានបញ្ហាសុខភាពម្យ៉ាង ដែលគេហៅថា “រោគសញ្ញាខូចចិត្ត” ដែលបណ្តាលមកពីភាពតក់ស្លត់ ឬការបាត់បង់ដ៏លើសលប់។ ទំព័រនីមួយៗក្នុងសៀវភៅនេះ មានការកត់ត្រារឿងប្លែកៗជាច្រើន ដែលអាចធ្វើឲ្យយើងសួរខ្លួនឯងថា តើយើងគួរធ្វើដូចម្តេច បើសិនជាយើងកំពុងតែជួបបញ្ហាណាមួយ ដែលបានកត់ទុកក្នុងសៀវភៅនោះ?
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីលោកយ៉ូប ដែលបានឆ្លងកាត់ទុក្ខវេទនា ដែលមនុស្សភាគច្រើនមិនអាចឆ្លងកាត់រួច។ ព្រះជាម្ចាស់បានមានបន្ទូលអំពីគាត់ថា “គ្មានអ្នកណាមួយ នៅផែនដីឲ្យដូចគាត់ឡើយ ជាអ្នកដែលគ្រប់លក្ខណ៍ហើយទៀងត្រង់ ក៏កោតខ្លាចដល់ព្រះ ហើយចៀសចេញពីសេចក្តីអាក្រក់ផង”(យ៉ូប ១:៨)។ ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គបានជ្រើសរើសលោកយ៉ូប ឲ្យទទួលរងការបាត់បង់ជាបន្តបន្ទាប់ ដែលមនុស្សភាគច្រើនមិនដែលជួបប្រទះ។ លោកយ៉ូបមានហេតុផល ដែលត្រូវសួរថា ហេតុអ្វីគាត់ត្រូវជួបទុក្ខលំបាក? ពេលដែលយើងបានអានជំពូកនីមួយៗនៃកណ្ឌគម្ពីរយ៉ូប យើងនឹងបានដឹងថា ហេតុអ្វីគាត់ត្រូវជួបទុក្ខលំបាកយ៉ាងនេះ។
រឿងរបស់លោកយ៉ូប បានបង្រៀនយើង អំពីរបៀបឆ្លើយតប ចំពោះភាពអាថ៌កំបាំងនៃការឈឺចាប់ និងការអាក្រក់ ដែលយើងមិនអាចយល់បាន។ រឿងនេះបានពិពណ៌នា អំពីការរងទុក្ខ និងគំរូដ៏ល្អបំផុតនៃសេចក្តីល្អ និងសេចក្តីមេត្តារបស់ព្រះជាម្ចាស់ ក្នុងពេលដែលមានការភ័ន្តភាំង(ជំពូក ២៥)។ តាមរយៈការពិពណ៌នានេះ យើងអាចយល់អំពីច្បាប់នៃការសាបព្រោះ និងការទទួលផល(៤:៧-៨)។ សេចក្តីផ្តើមនៃរឿងនេះនិយាយអំពីភាពវឹកវរ ដែលសាតាំងបានបង្ក(ជំពូក១) ហើយចុងបញ្ចប់នៃរឿងនេះ(៤២:៧-១៧) បានកត់ទុកនូវព្រះបន្ទូលព្រះ ដែលនឹងអនុញ្ញាតឲ្យព្រះរាជបុត្រាព្រះអង្គទទួលបាបរបស់យើង…
យឺត ដោយមានហេតុផល
ប៉ុស្ទិ៍ទូរទស្សន៍ប៊ីប៊ីសី បានចាក់ផ្សាយកម្មវិធីឯកសារសត្វមួយ ក្រោមចំណងជើងថាជីវិតរបស់ថានិកសត្វ ដែលក្នុងនោះ លោកដេវីឌ អាថេនប៉ូរូក(David Attenborough) ដែលជាពិធីករ បានឡើងដើមឈើមួយដើម ដើម្បីទស្សនាសត្វអាញីមួយប្រភេទ តាមរបៀបដែលគួរឲ្យអស់សំណើច។ គាត់បាននៅចំពោះមុខសត្វនោះ ដែលផ្លាស់ទីយឺតជាងគេ នៅក្នុងពិភពលោក ហើយជើងនីមួយៗមានម្រាមតែបីប៉ុណ្ណោះ។ ពេលនោះ គាត់ក៏ជំរាបសួរវា ដោយនិយាយថា “ប៊ូ!” ដោយសារវាមិនឆ្លើយតបអ្វីសោះ គាត់ក៏បានពន្យល់ថា អ្នកក៏នឹងផ្លាស់ទីយឺតៗផងដែរ បើសិនជាអ្នកជាសត្វអាញីដែលមានម្រាមបី ដែលរស់នៅ ដោយស៊ីស្លឹកឈើជាអាហារូបត្ថម្ភ ដែលពិបាករំលាយ និងមិនសូវមានជីវជាតិ។
នៅក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តរបស់ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល លោកនេហេមាបានរំឭកយើង អំពីគំរូមួយទៀត និងបានពន្យល់អំពីភាពយឺតមួយបែបទៀត(៩:៩-២១) តែវាមិនគួរឲ្យអស់សំណើចនោះឡើយ។ យោងតាមលោកនេហេមា ព្រះជាម្ចាស់ជាគំរូដ៏ល្អបំផុត នៅក្នុងការគ្រប់គ្រងកំហឹង ដ្បិតព្រះអង្គតែងតែយឺតនឹងខឹង។ លោកនេហេមាបានរំឭក អំពីរបៀបដែលព្រះទ្រង់ថែរក្សារាស្រ្តព្រះអង្គ ដោយបង្គាប់ពួកគេ ឲ្យកាន់តាមក្រឹត្យវិន័យដែលនាំមកនូវជីវិត ដោយទ្រទ្រង់ជីវិតពួកគេ ក្នុងដំណើរចេញពីទឹកដីអេស៊ីព្ទ ហើយប្រទានទឹកដីសន្យាឲ្យពួកគេរស់នៅ(ខ.៩-១៥)។ ទោះពួកអ៊ីស្រាអែលតែងតែបះបោរប្រឆាំងនឹងព្រះអង្គក៏ដោយ(ខ.១៦) ក៏ព្រះអង្គនៅតែមិនឈប់ស្រឡាញ់ពួកគេ។ ត្រង់ចំណុចនេះ លោកនេហេមាបានបកស្រាយថា ព្រះអាទិកររបស់យើង “ទ្រង់ជាព្រះដែលប្រុងនឹងអត់ទោស ទ្រង់ក៏សន្តោស ហើយមេត្តាករុណា ទ្រង់យឺតនឹងខ្ញាល់ ហើយមានសេចក្តីសប្បុរសជាបរិបូរ” (ខ.១៧)។ តើមានហេតុផលអ្វីទៀត ដែលព្រះអង្គមានព្រះទ័យអត់ធ្មត់យ៉ាងនេះ ពេលដែលរាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គរអ៊ូរទាំ ខ្វះជំនឿ និងមិនទុកចិត្តព្រះអង្គអស់៤០ឆ្នាំ? (ខ.២១)។ គឺដោយសារព្រះជាម្ចាស់មាន…
ភ្លើងដែលបរិសុទ្ធ
បន្ទាប់ពីមានភាពរាំងស្ងួតអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំ ភ្លើងឆេះព្រៃបានកើតឡើង នៅរដ្ឋកាលីហ្វូញ៉ាខាងត្បូង ហើយបានធ្វើឲ្យប្រជាពលរដ្ឋមួយចំនួនគិតថា ព្រះបានបណ្តាលឲ្យគ្រោះមហន្តរាយនេះកើតឡើង។ ទស្សនៈដ៏រំខាននេះ កាន់តែមានភាពធ្ងន់ធ្ងរ ពេលដែលប្រភពពត៌មានខ្លះ បានចាប់ផ្តើមហៅភ្លើងឆេះព្រៃថា ភ្លើងបរិសុទ្ធ។ អ្នកដែលមិនសូវស្គាល់តំបន់នោះ មិនបានដឹងទេថា តាមពិតគេបានប្រើពាក្យនេះ សំដៅទៅលើតំបន់មួយ ដែលមានឈ្មោះថា ជ្រលងភ្នំជីមដ៏បរិសុទ្ធ។ ប៉ុន្តែ ជីមដ៏បរិសុទ្ធ ជាឈ្មោះរបស់នរណា? យោងតាមប្រវត្តិសាស្រ្តប្រចាំតំបន់នេះ បានឲ្យដឹងថា គាត់គឺជាអ្នកចិញ្ចឹមឃ្មុំនៅសតវត្សរ៍ទី១៩។ គាត់មានការទាស់ប្រឆាំងនឹងជំនឿសាសនាខ្លាំងណាស់ ហើយក៏ចូលចិត្តរអ៊ូរទាំច្រើនផង បានជាអ្នកជិតខាងគាត់បានដាក់រហ័សនាមឲ្យគាត់ថា “ជីមដ៏បរិសុទ្ធ” ក្នុងន័យចម្អកឲ្យគាត់។
ក្នុងព្រះគម្ពីរលូកា ជំពូក៣ យើងឃើញថា លោកយ៉ូហាន បាទីស្ទបានលើកឡើង អំពីពីធីបុណ្យជ្រមុជដោយ “ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ និងភ្លើង”។ ត្រង់ចំណុចនេះ គាត់ក៏មានមូលហេតុរបស់គាត់ផងដែរ(លូកា ៣:១៦)។ គាត់ប្រហែលជានឹកចាំ អំពីបទទំនាយរបស់ហោរាម៉ាឡាគី ដែលបានចែង អំពីព្រះមែស៊ី និងភ្លើងឆេះបន្សុទ្ធ(៣:១-៣ ៤:១)។ ប៉ុន្តែ ទាល់តែព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះបានយាងចុះមក ដូចជាខ្យល់ និងភ្លើង មកលើអ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវហើយ ទើបបទទំនាយរបស់លោកម៉ាឡាគី និងលោកយ៉ូហានបានសម្រេច(កិច្ចការ ២:១-៤)។
ភ្លើងនៅក្នុងបទទំនាយ របស់លោកយ៉ូហាន មិនមែនជាអ្វីដែលគេបានរំពឹងគិតនោះទេ។ ភ្លើងនោះចេញមកពីព្រះជាម្ចាស់ ហើយនាំឲ្យគេមានចិត្តក្លាហាន នៅក្នុងការប្រកាស់ អំពីព្រះមែស៊ី និងភ្លើងដ៏បរិសុទ្ធ។…
យើងជាតួអង្គមួយណា?
អ្នកនិពន្ធឈ្មោះ ហេនរី នូវែន(Henri Nouwen) បានរំឭក អំពីដំណើរកម្សាន្តរបស់គាត់ នៅសារៈមន្ទីរមួយ នៅទីក្រុងសេន ភីធ័រស្បឺក ប្រទេសរូស្ស៊ី ដែលនៅទីនោះ គាត់បានចំណាយពេលរាប់ម៉ោង នៅក្នុងការជញ្ជឹងគិត អំពីអត្ថន័យនៃផ្ទាំងគំនូរអំពីកូនពៅវង្វេង ដែលលោករេមប្រិន(Rembrandt)បានគូរ។ ខណៈពេលដែលថ្ងៃកាន់តែជ្រេ ការផ្លាស់ប្តូរនៃពន្លឺធម្មជាតិ ដែលចេញពីបង្អួចដែលនៅក្បែរនោះ បាននាំឲ្យលោកនូវែនមានការចាប់អារម្មណ៍កាន់តែខ្លាំង ដោយធ្វើឲ្យគាត់មើលឃើញផ្ទាំងគំនូរកាន់តែច្រើន ចេញពីផ្ទាំងគំនូរតែមួយនោះ ដោយសារការផ្លាស់ប្តូរនៃពន្លឺថ្ងៃនោះ។ ផ្ទាំងគំនូរនីមួយៗហាក់ដូចជា បង្ហាញនូវអត្ថន័យនៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់បុរសជាឪពុក តាមរបៀបផ្សេងៗពីគ្នា គឺក្តីស្រឡាញ់ដែលគាត់មានចំពោះកូនប្រុសដែលបានវង្វេងចេញនោះ។
លោកនូវែនក៏បានពិពណ៌នាថា នៅម៉ោងប្រហែល៤រសៀល គាត់បានឃើញរូបមនុស្សបីនាក់ ហាក់ដូចជាកំពុង “បោះជំហានទៅមុខ” នៅក្នុងផ្ទាំងគំនូរនោះ។ ក្នុងចំណោមអ្នកទាំងបីនោះ ម្នាក់ជាកូនប្រុសច្បង ដែលមិនពេញចិត្តនឹងការសម្រេចចិត្តរបស់ឪពុកគាត់ ដែលព្រមស្វាគមន៍កូនពៅវង្វេងត្រឡប់មកផ្ទះវិញ។ តើកូនពៅនោះមិនបានបំផ្លាញទ្រព្យសម្បត្តិរបស់គ្រួសារជាច្រើន បណ្តាលឲ្យពួកគេមានការឈឺចាប់ និងការខ្មាស់អៀនយ៉ាងខ្លាំងទេឬ?(លូកា ១៥:២៨-៣០)។
តួរអង្គពីរនាក់ទៀត បានធ្វើឲ្យលោកនូវែននឹកចាំ អំពីពួកអ្នកដឹកនាំសាសនា ដែលមានវត្តមាន នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលជាពាក្យប្រៀបប្រដូច អំពីកូនពៅវង្វេងនេះ។ ពួកគេជាអ្នកដែលនិយាយរិះគន់ព្រះយេស៊ូវ ដោយសារទ្រង់រាប់រកមនុស្សមានបាប(ខ.១-២)។
លោកនូវែនបានមើលឃើញខ្លួនគាត់ នៅក្នុងតួរអង្គទាំងបីនោះ គឺនៅក្នុងជីវិតរបស់កូនពៅដែលបង្ហិនបង្ហោច និងនៅក្នុងបងប្រុស និងអ្នកដឹកនាំសាសនាដែលចូលចិត្តថ្កោលទោសគេ ហើយនៅក្នុងតួរអង្គបុរសជាឪពុក ដែលមានចិត្តស្រឡាញ់ និងមេត្តាចំពោះមនុស្សគ្រប់គ្នា។
ចុះចំណែកយើងរាល់គ្នាវិញ? តើយើងអាចមើលឃើញខ្លួនយើង នៅក្នុងផ្ទាំងគំនូររបស់លោករេមប្រិនឬទេ? រឿងដែលព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលប្រាប់យើង…
ដំណឹងល្អបំផុត
មានពេលមួយខ្ញុំឃើញគេផ្សាយពាណិជ្ជកម្ម ដោយនិយាយថា “នេះជាស្រោមជើងដែលមានផាសុខភាពបំផុត នៅក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តរបស់ជើង”។ ការផ្សាយពាណិជ្ជកម្មនេះ នាំឲ្យខ្ញុំមានទឹកមុខញញឹម។ បន្ទាប់មក អ្នកផ្សាយពាណិជ្ជកម្មក៏បានអះអាងថា នេះជាដំណឹងល្អសម្រាប់ជើងរបស់បុរសស្រ្តីទាំងឡាយ ហើយក៏បានបន្ថែមទៀតថា ដោយសារជនអនាថានៅប្រទេសត្រជាក់ ត្រូវការស្រោមជើងខ្លាំងជាងសម្លៀកបំពាក់ ដូច្នេះពេលដែលគេជាវស្រោមជើងមួយគូរ ក្រុមហ៊ុនរបស់គាត់នឹងបរិច្ចាកស្រោមជើងមួយគូរដល់អ្នកទាល់ក្រ។
សូមយើងនឹកស្រមៃអំពីស្នាមញញឹមដែលកើតមាន ពេលដែលព្រះយេស៊ូវប្រោសជើងបុរសម្នាក់ឲ្យជា បន្ទាប់ពីគាត់បានពិការមិនអាចដើរបានអស់រយៈពេល៣៨ឆ្នំា(យ៉ូហាន ៥:២-៨)។ ឥឡូវនេះ សូមយើងងាកមកស្រមៃអំពីទឹកមុខរបស់អ្នកដឹកនាំសាសនា នៅសម័យនោះ ដែលមិនមានការរំភើបចិត្ត ចំពោះការដែលព្រះយេស៊ូវបានប្រោសជើង ឬចិត្តរបស់មនុស្ស ដែលត្រូវការជំនួយអស់ជាច្រើនឆ្នាំ។ ពួកគេបានចោទបុរសនោះ និងព្រះយេស៊ូវថា បានបំពានច្បាប់សាសនា ដែលបានហាមមិនឲ្យធ្វើការ នៅថ្ងៃឈប់សម្រាក(ខ.៩-១០,១៦-១៧)។ ពួកគេមើលឃើញតែច្បាប់សាសនា ខណៈពេលដែលព្រះយេស៊ូវទតឃើញមនុស្ស ដែលត្រូវការសេចក្តីមេត្តា។
នៅពេលនោះ បុរសនោះមិនទាំងបានដឹងថា នរណាបានឲ្យគាត់មានជើងថ្មីនោះទេ។ ក្រោយមក គាត់ក៏អាចនិយាយថា ព្រះយេស៊ូវបានប្រោសគាត់ឲ្យជា(ខ.១៣-១៥)។ ក្រោយមក ព្រះយេស៊ូវក៏បានអនុញ្ញាតឲ្យគេដំជើងទ្រង់នឹងដែកគោល ជាប់នឹងឈើឆ្កាង ដើម្បីប្រទានដំណឹងដែលល្អបំផុត ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តនៃរូបកាយ ចិត្ត និងគំនិតដែលខ្ទេចខ្ទាំ ដល់យើងរាល់គ្នា។ —MART DEHAAN