មិនអាចកាច់បំបាក់បាន ក្នុងព្រះយេស៊ូវ
យន្តហោះយោធារបស់លោកល្វីស ហ្សេមភ័រីនី(Louis Zamperini) បានធ្លាក់ក្នុងសមុទ្រ ក្នុងអំឡុងសម័យសង្រ្គាម បណ្តាលឲ្យមនុស្ស៨នាក់ ក្នុងចំណោម១១នាក់បានបាត់បង់ជីវិតក្នុងយន្តហោះនោះ។ លោក“ល្វី” និងមនុស្សពីរនាក់ទៀតបានឡើងជិះទូកសុវត្ថិភាព។ ពួកគេបានរសាត់អណ្តែតនៅលើសមុទ្រអស់រយៈពេល២ខែ ដោយខំការពារខ្លួនឲ្យរួចពីត្រីឆ្លាម ឆ្លងកាត់ខ្យល់ព្យុះ គេចគ្រាប់កាំភ្លើង ដែលសត្រូវបានបាញ់ពីយន្តហោះ ហើយចាប់ត្រី និងសត្វស្លាប់បរិភោគទាំងឆៅ។ ទីបំផុតពួកគេក៏បានរសាត់អណ្តែតទៅដល់កោះមួយ ហើយក៏ត្រូវគេចាប់ខ្លួនបានភ្លាមៗ។ អស់រយៈពេល២ឆ្នាំ លោកល្វីត្រូវគេវាយដំ ធ្វើទារុណកម្ម និងធ្វើការដោយគ្មានក្តីមេត្តា ក្នុងនាមជាអ្នកទោសសង្រ្គាម។ រឿងដ៏គួរឲ្យកត់សំគាល់របស់គាត់ ក៏ត្រូវបានគេលើកមកពិពណ៌នា នៅក្នុងសៀវភៅដែលមានចំណងជើងថា មិនអាចកាច់បំបាក់បាន ។
លោកយេរេមា ស្ថិតក្នុងចំណោមតួអង្គក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីប ដែលគេមិនអាចកាច់បំបាក់បាន។ គាត់បានស៊ូទ្រាំ ពេលដែលសត្រូវរៀបគម្រោងធ្វើទុក្ខ (យេរេមា ១១:១៨) គេបានវាយដំគាត់ ហើយយកទៅដាក់គុកក្នុងកំផែង(២០:២) រួចយកគាត់ដាក់គុកងងឹត(៣៧:១៥-១៦) ហើយយកខ្សែពួរមកចងសម្រូតគាត់ចុះទៅក្នុងគុកងងឹត ដែលមានសុទ្ធតែភក់(៣៨:៦)។ គាត់បានរួចជីវិត គឺដោយសារព្រះទ្រង់បានសន្យាថា នឹងគង់នៅជាមួយគាត់ ហើយរំដោះគាត់(១:៨)។ ព្រះអង្គក៏បានសន្យាស្រដៀងនេះ មកកាន់យើងផងដែរថា ព្រះអង្គនឹងមិនចាកចេញពីយើង ឬបោះបង់យើងចោលឡើយ(ហេព្រើរ ១៣:៥)។ ព្រះទ្រង់មិនបានសន្យាថា យើងនឹងមិនជួបបញ្ហានោះទេ តែព្រះអង្គបានសន្យាថា នឹងបីយើង ឆ្លងកាត់ បញ្ហាទាំងឡាយ។
លោកល្វីបានទទួលស្គាល់ការការពាររបស់ព្រះ ហើយបន្ទាប់ពីសង្រ្គាមចប់ គាត់ក៏បានថ្វាយជីវិតគាត់ដល់ព្រះយេស៊ូវ។ គាត់បានអត់ទោសឲ្យសត្រូវដែលឃុំឃាំងគាត់ ហើយក៏បាននាំអ្នកខ្លះ ឲ្យទទួលជឿព្រះគ្រីស្ទ។ លោកល្វីបានដឹងថា…
ការស្រឡាញ់មនុស្សដែលអ្នកស្អប់
ខ្ញុំបានចូលទៅក្នុងបន្ទប់មួយយ៉ាងស្ងាត់ស្ងៀម មុនពេលនាងឃើញខ្ញុំ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ខ្មាសអៀន ក្នុងការលាក់ខ្លួន ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមិនចង់កែតម្រង់នាងតែម្តងទេ។ ខ្ញុំចង់និយាយប្រាប់នាងភ្លាមៗ ដើម្បីឲ្យនាងមានការខ្មាសអៀន។ ខ្ញុំធ្លាប់មានការធុញទ្រាន់ ចំពោះអាកប្បកិរិយារបស់នាងកាលពីមុន ប៉ុន្តែ ខ្ញុំទំនងជាបានធ្វើឲ្យនាងធុញទ្រាន់ជាងហ្នឹងទៀត។
ជនជាតិយូដា និងជនជាតិសាម៉ារី ក៏ធ្លាប់មានការធុញទ្រាន់ទៅវិញទៅមកផងដែរ។ ជនជាតិសាម៉ារីមានដើមកំណើតជាជនជាតិយូដា កាត់សាសន៍ដទៃ ហើយថ្វាយបង្គំព្រះរបស់ខ្លួន ដូចនេះ ជនជាតិយូដាយល់ឃើញថា ជនជាតិសាម៉ារី បានធ្វើឲ្យខូចខ្សែលោហិត និងជំនឿរបស់សាសន៍យូដា ដោយបង្កើតសាសនានៅលើភ្នំកេរ៉ាស៊ីន ប្រឆាំងនឹងសាសនាយូដា(យ៉ូហាន ៤:២០)។ តាមពិត ជនជាតិយូដាស្អប់ខ្ពើមជនជាតិសាម៉ារីណាស់ បានជាពួកគេសុខចិត្តធ្វើដំណើរតាមផ្លូវវាង ជាជាងធ្វើដំណើរកាត់តាមស្រុកភូមិរបស់ពួកគេ។
ព្រះយេស៊ូវបានបើកសម្តែង ឲ្យពួកគេស្គាល់ផ្លូវដែលល្អជាងនេះ ព្រះអង្គបាននាំសេចក្តីសង្រ្គោះដល់មនុស្សទាំងអស់ ដោយរាប់បញ្ចូលទាំងពួកសាសន៍សាម៉ារីផងដែរ។ ដូចនេះ ទ្រង់ក៏បានធ្វើដំណើរចូលដល់ចំណុចកណ្តាលនៃស្រុកសាម៉ារី ដើម្បីប្រទានទឹករស់ ដល់ស្រ្តីមានបាបម្នាក់ ព្រមទាំងក្រុងរបស់នាងទាំងមូលផង(ខ.៤-៤២)។ ព្រះបន្ទូលចុងក្រោយរបស់ព្រះអង្គ គឺបានបង្គាប់ឲ្យពួកសិស្សទ្រង់យកតម្រាប់តាមព្រះអង្គ។ ពួកគេត្រូវផ្សាយដំណឹងល្អ ដល់មនុស្សទំាងអស់ ចាប់តាំងពីទីក្រុងយេរូសាឡិម ហើយកាត់តាមស្រុកសាម៉ារី រហូតដល់ចុងបំផុតនៃផែនដី(កិច្ចការ ១:៨)។ ស្រុកសាម៉ារីមិនគ្រាន់តែជាតំបន់ដែលត្រូវឈោងចាប់បន្ទាប់ពីទីក្រុងយេរូសាឡិមប៉ុណ្ណោះទេ តែជាផ្នែកដ៏ឈឺចាប់បំផុតនៃបេសកកម្មនេះ។ ពួកសាវ័កត្រូវតែជម្នះការរើសអើងដែលមានតាំងពីយូរមកហើយ ដើម្បីស្រឡាញ់មនុស្សដែលពួកគេធ្លាប់តែមិនចូលចិត្ត។
តើព្រះយេស៊ូវសំខាន់ចំពោះយើង លើសបំណងចិត្តរបស់យើងឬទេ? ដើម្បីឲ្យយើងដឹងច្បាស់ថា ព្រះអង្គសំខាន់ជាង ចូរយើងស្រឡាញ់មនុស្សដែលយើងស្អប់។—Mike Wittmer
តើនរណាខ្លះត្រូវការការគាំទ្ររបស់អ្នក?
លោកឃ្លីហ្វហ្វ៊ត វីលៀម(Clifford Williams) ត្រូវគេកាត់ទោសប្រហារជីវិត ពីបទមនុស្សឃាត ដែលគាត់មិនបានប្រព្រឹត្ត។ ខណៈពេលដែលគាត់ កំពុងស្ថិតនៅក្នុងមន្ទីរឃុំឃាំង រង់ចាំពេលទទួលទោសប្រហារជីវិត គាត់ក៏បានដាក់ពាក្យបណ្តឹងទាមទាឲ្យគេពិចារណាឡើងវិញ អំពីភស្តុតាងដែលគេបានប្រើ ក្នុងការកាត់ទោសគាត់នោះ។ ពាក្យបណ្តឹងនីមួយៗ សុទ្ធតែត្រូវគេបដិសេធ អស់រយៈពេល៤២ឆ្នាំ។ បន្ទាប់មក អ្នកស្រី សេលី ធីបូដូ(Shelley Thibodeau) ដែលជាមេធាវី ក៏បានដឹង អំពីរឿងក្តីរបស់គាត់។ នាងក៏បានរកឃើញថា គេមិនគ្រាន់តែគ្មានភស្តុតាង ដើម្បីកាត់ទោសលោកវីលៀមប៉ុណ្ណោះទេ តែមានបុរសម្នាក់ទៀត បានសារភាពថា ខ្លួនជាអ្នកប្រព្រឹត្ត។ ទីបំផុត លោកវីលៀម ក៏បានរួចពីការចោទប្រកាន់ ហើយក៏ត្រូវគេដោះលែង។
ហោរាយេរេមា និងហោរាអ៊ូរីយ៉ា ក៏ជួបរឿងធំផងដែរ។ ពួកគេបានប្រកាសប្រាប់សាសន៍យូដាថា ព្រះទ្រង់បានសន្យាថា នឹងជំនុំជម្រះរាស្រ្តទ្រង់ បើពួកគេមិនប្រែចិត្តទេនោះ(យេរេមា ២៦:១២-១៣,២០)។ ការប្រកាសនោះបានធ្វើឲ្យពួកបណ្តាជន និងពួកនាម៉ឺននៅនគរយូដាមានការខឹងសម្បារ ហើយក៏បានរិះរកវិធីសម្លាប់ហោរាទាំងពីរ។ ពួកគេទទួលជោគជ័យនៅក្នុងការសម្លាប់លោកអ៊ូរីយ៉ា។ គាត់បានរត់គេចទៅនគរអេស៊ីព្ទ តែត្រូវគេចាប់ខ្លួនត្រឡប់មកវិញ ដើម្បីឲ្យស្តេចកាត់ទោស ហើយស្តេចក៏បានសម្រេចឲ្យគេប្រហារជីវិតគាត់ នឹងដាវ(ខ.២៣)។ ហេតុអ្វីពួកគេមិនបានសម្លាប់លោកយេរេមា? ព្រោះលោកអ័ហ៊ីកាម “ជួយខាងយេរេមា ដើម្បីមិនឲ្យគេប្រគល់លោកទៅក្នុងកណ្តាប់ដៃនៃពួកជនឲ្យគេសំឡាប់លោកឡើយ”(ខ.២៤)។
យើងប្រហែលមិនដឹងថា មាននរណាខ្លះដែលកំពុងប្រឈមមុខដាក់សេចក្តីស្លាប់ឡើយ ប៉ុន្តែ យើងប្រហែលជាដឹងថា មាននរណាខ្លះដែលកំពុងតែត្រូវការជំនួយរបស់យើង។ តើនរណាខ្លះកំពុងតែត្រូវគេជាន់ឈ្លីសិទ្ធិសេរីភាព?…
តើនរណាខ្លះត្រូវការការគាំទ្ររបស់អ្នក?
លោកឃ្លីហ្វហ្វ៊ត វីលៀម(Clifford Williams) ត្រូវគេកាត់ទោសប្រហារជីវិត ពីបទមនុស្សឃាត ដែលគាត់មិនបានប្រព្រឹត្ត។ ខណៈពេលដែលគាត់ កំពុងស្ថិតនៅក្នុងមន្ទីរឃុំឃាំង រង់ចាំពេលទទួលទោសប្រហារជីវិត គាត់ក៏បានដាក់ពាក្យបណ្តឹងទាមទាឲ្យគេពិចារណាឡើងវិញ អំពីភស្តុតាងដែលគេបានប្រើ ក្នុងការកាត់ទោសគាត់នោះ។ ពាក្យបណ្តឹងនីមួយៗ សុទ្ធតែត្រូវគេបដិសេធ អស់រយៈពេល៤២ឆ្នាំ។ បន្ទាប់មក អ្នកស្រី សេលី ធីបូដូ(Shelley Thibodeau) ដែលជាមេធាវី ក៏បានដឹង អំពីរឿងក្តីរបស់គាត់។ នាងក៏បានរកឃើញថា គេមិនគ្រាន់តែគ្មានភស្តុតាង ដើម្បីកាត់ទោសលោកវីលៀមប៉ុណ្ណោះទេ តែមានបុរសម្នាក់ទៀត បានសារភាពថា ខ្លួនជាអ្នកប្រព្រឹត្ត។ ទីបំផុត លោកវីលៀម ក៏បានរួចពីការចោទប្រកាន់ ហើយក៏ត្រូវគេដោះលែង។
ហោរាយេរេមា និងហោរាអ៊ូរីយ៉ា ក៏ជួបរឿងធំផងដែរ។ ពួកគេបានប្រកាសប្រាប់សាសន៍យូដាថា ព្រះទ្រង់បានសន្យាថា នឹងជំនុំជម្រះរាស្រ្តទ្រង់ បើពួកគេមិនប្រែចិត្តទេនោះ(យេរេមា ២៦:១២-១៣,២០)។ ការប្រកាសនោះបានធ្វើឲ្យពួកបណ្តាជន និងពួកនាម៉ឺននៅនគរយូដាមានការខឹងសម្បារ ហើយក៏បានរិះរកវិធីសម្លាប់ហោរាទាំងពីរ។ ពួកគេទទួលជោគជ័យនៅក្នុងការសម្លាប់លោកអ៊ូរីយ៉ា។ គាត់បានរត់គេចទៅនគរអេស៊ីព្ទ តែត្រូវគេចាប់ខ្លួនត្រឡប់មកវិញ ដើម្បីឲ្យស្តេចកាត់ទោស ហើយស្តេចក៏បានសម្រេចឲ្យគេប្រហារជីវិតគាត់ នឹងដាវ(ខ.២៣)។ ហេតុអ្វីពួកគេមិនបានសម្លាប់លោកយេរេមា? ព្រោះលោកអ័ហ៊ីកាម “ជួយខាងយេរេមា ដើម្បីមិនឲ្យគេប្រគល់លោកទៅក្នុងកណ្តាប់ដៃនៃពួកជនឲ្យគេសំឡាប់លោកឡើយ”(ខ.២៤)។
យើងប្រហែលមិនដឹងថា មាននរណាខ្លះដែលកំពុងប្រឈមមុខដាក់សេចក្តីស្លាប់ឡើយ ប៉ុន្តែ យើងប្រហែលជាដឹងថា មាននរណាខ្លះដែលកំពុងតែត្រូវការជំនួយរបស់យើង។ តើនរណាខ្លះកំពុងតែត្រូវគេជាន់ឈ្លីសិទ្ធិសេរីភាព?…
កំហុសរីករាលដាល
ទោះស៊ែម(Sam) មិនបានធ្វើអ្វីខុសក៏ដោយ ក៏គាត់នៅតែបាត់បង់ការងាររបស់គាត់ នៅក្នុងផ្នែកដំឡើងរថយន្ត។ ការធ្វេសប្រហែសរបស់ផ្នែកមួយទៀត ក្នុងផ្នែកដំឡើងរថយន្ត បាននាំឲ្យមានបញ្ហាមួយចំនួន នៅក្នុងរថយន្តដែលពួកគេបានផលិត។ បន្ទាប់ពីព័ត៌មានបានចុះផ្សាយ អំពីគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍ដែលបណ្តាលមកពីឡានទាំងនោះ អតិថិជនដែលមានការព្រួយបារម្ភក៏បានឈប់ទិញឡានដែលមានផ្លាកយីហោរបស់ក្រុមហ៊ុនពួកគេ។ ក្រុមហ៊ុននោះត្រូវតែកាត់បន្ថយចំនួនបុគ្គលិក បណ្តាលឲ្យស៊ែមត្រូវបាត់បង់ការងារ។ កំហុសរបស់គេ បានរាលដាលមកដល់គាត់ រឿងនេះអយុត្តិធម៌សម្រាប់គាត់ណាស់។
កំហុសដែលរាលដាលដំបូងបំផុត ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តបានកើតឡើង បន្ទាប់ពីមនុស្សដំបូងបានធ្វើបាបទាស់នឹងព្រះ។ អ័ដាម និងនាងអេវ៉ាក៏ចាប់ផ្តើមមានការខ្មាសអៀនចំពោះភាពអាក្រាតរបស់ខ្លួន ដូចនេះ ព្រះទ្រង់ក៏បានយកស្បែកសត្វមកដណ្តប់កាយរបស់អ្នកទាំងពីរ(លោកុប្បត្តិ ៣:៣១)។ នេះជាទិដ្ឋភាពដ៏សែនឈឺចាប់ តែសត្វមួយចំនួន ដែលធ្លាប់តែរស់នៅ ដោយសុខសាន្តក្នុងសួនច្បារអេដែន ត្រូវបានសម្លាប់យកស្បែក ដើម្បីដណ្តប់កាយពួកគេ។
ក្រោយមក មានសត្វជាច្រើនទៀត ដែលត្រូវគេសម្លាប់។ ព្រះទ្រង់បានប្រាប់ពួកអ៊ីស្រាអែលថា “រាល់តែថ្ងៃ ត្រូវឲ្យរៀបកូនចៀម១ឥតខ្ចោះ អាយុ១ខួប ទុកជាដង្វាយដុតថ្វាយដល់ព្រះយេហូវ៉ា ត្រូវថ្វាយដង្វាយនេះរាល់តែព្រឹកជានិច្ច”(អេសេគាល ៤៦:១៣)។ ដោយសារគេត្រូវសម្លាប់សត្វរាល់ថ្ងៃធ្វើជាដង្វាយដល់ព្រះ នោះតើមានសត្វប៉ុន្មានពាន់ក្បាលត្រូវគេសម្លាប់ ដោយសារបាបរបស់មនុស្ស? ការស្លាប់របស់សត្វទំាងនោះ មានភាពចាំបាច់ នៅក្នុងការគ្របបាំងអំពើបាបរបស់យើង រហូតដល់ពេលដែលព្រះយេស៊ូវ ជាកូនចៀមនៃព្រះសុគតនៅលើឈើឆ្កាង ដើម្បីលោះយើងឲ្យរួចពីបាប តែម្តងជាសម្រេច(យ៉ូហាន ១:២៩)។ នេះជាការជួសជុលសម្រាប់កំហុសដែលបានរាលដាលនោះ។ ដោយសារបាបរបស់អ័ដាម មនុស្សទាំងអស់ត្រូវតែស្លាប់ ដូចនេះ ការស្តាប់បង្គាប់របស់ព្រះគ្រីស្ទចំពោះព្រះវរបិតា បានជួយឲ្យអ្នកជឿព្រះអង្គ ផ្សះផ្សាទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះឡើងវិញ(រ៉ូម ៥:១៧-១៩)។ ព្រះយេស៊ូវគ្មានបាប…
តើអ្នកជានរណា?
អ្នកដឹកនាំនៃការប្រជុំតាមអ៊ីនធឺណិត បាននិយាយថា “អរុណសួស្តី”។ ខ្ញុំក៏បាននិយាយថា សួស្តី ទៅកាន់គាត់វិញ តែខ្ញុំមិនបានមើលទៅគាត់ទេ ព្រោះខ្ញុំរវល់តែមើលរូបខ្លួនឯង នៅលើអេក្រង់។ ខ្ញុំសួរខ្លួនឯងថា តើខ្ញុំមានរូបរាង្គដូចនេះឬ? ខ្ញុំក៏បានមើលទៅទឹកមុខញញឹមរបស់អ្នកដទៃ នៅក្នុងការជួបជុំតាមអនឡាញនោះ។ ខ្ញុំស្គាល់មុខពួកគេម្នាក់ៗ ដូចនេះ ម្នាក់ដែលមានរាងធាត់នោះ គឺជាខ្ញុំហើយ។ ខ្ញុំគួរតែសម្រកទម្ងន់ខ្លះ ហើយកាត់សក់ឲ្យខ្លីផងដែរ។
ក្នុងគំនិតរបស់ស្តេចផារ៉ោន ទ្រង់គិតថា ទ្រង់ជាមនុស្សអស្ចារ្យ។ ទ្រង់ “ប្រៀបដូចជាសិង្ហស្ទាវរបស់សាសន៍ទាំងប៉ុន្មាន ហើយដូចជាសត្វសំបើមនៅក្នុងសមុទ្រ”(អេសេគាល ៣២:២)។ ប៉ុន្តែ បន្ទាប់មក ទ្រង់ក៏បានស្គាល់ខ្លួនឯងច្បាស់ជាងមុន តាមទស្សនៈរបស់ព្រះ។ ព្រះទ្រង់មានបន្ទូលថា ស្តេចផារ៉ោនកំពុងមានរឿង ហើយព្រះអង្គនឹងទុកសាកសពរបស់ស្តេចអង្គនេះ ឲ្យសត្វព្រៃស៊ី នឹងឲ្យជនជាតិជាច្រើន មានការភ្ញាក់ផ្អើល ចំពោះរឿងដែលបានកើតឡើងមកលើស្តេចផារ៉ោន ហើយស្តេចរបស់គេ នឹងភ័យខ្លាចជាខ្លាំង”(ខ.១០)។ ដូចនេះ ស្តេចផារ៉ោនមិនអស្ចារ្យដូច ដែលទ្រង់ធ្លាប់គិតនោះទេ។
យើងប្រហែលជាគិតថា យើង “មានភាពសង្ហាខាងវិញ្ញាណ” តែយើងនឹងផ្លាស់ប្តូរការគិតនេះ ពេលដែលយើងមើលឃើញអំពើបាបរបស់យើង ដូចដែលព្រះទ្រង់បានទតឃើញវា។ បើធៀបនឹងខ្នាតគំរូនៃភាពបរិសុទ្ធរបស់ព្រះអង្គ នោះសូម្បីតែ “អស់ទាំងអំពើសុចរិតរបស់យើង ក៏ដូចជាអាវកខ្វក់”(អេសាយ ៦៤:៦)។ ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់ក៏ទតឃើញអ្វីផ្សេងទៀត គឺទតឃើញព្រះយេស៊ូវ ហើយក៏ទតឃើញយើងនៅក្នុងព្រះយេស៊ូវ។
បើអ្នកមានការបាក់ទឹកចិត្ត ចំពោះលក្ខណៈសម្បត្តិរបស់អ្នក នោះចូរចាំថា…
តំបន់ស្លាប់
កាលពីឆ្នាំ២០១៩ អ្នកឡើងភ្នំម្នាក់បានឃើញថ្ងៃរះជាលើកចុងក្រោយ នៅលើកំពូលភ្នំអេវើរេស។ គាត់បានរួចផុតពីសេចក្តីស្លាប់ នៅក្នុងការឡើងភ្នំ ប៉ុន្តែ រយៈកម្ពស់ដ៏ខ្ពស់បានធ្វើឲ្យគាត់គាំងបេះដូង ហើយគាត់ក៏បានបាត់បង់ជីវិត នៅក្នុងដំណើរចុះពីលើភ្នំមកវិញ។ អ្នកជំនាញផ្នែកសុខាភិបាលម្នាក់បានដាស់តឿនអ្នកឡើងភ្នំទាំងឡាយ កុំឲ្យគិតថា កំពូលភ្នំអេវើរេស គឺជាចំណុចចុងក្រោយនៃការធ្វើដំណើររបស់ពួកគេ។ ពួកគេត្រូវតែប្រញាប់ក្រោកឡើង ហើយចុះមកក្រោមវិញ ដោយចាំថា ពួកគេកំពុងតែស្ថិតក្នុង “តំបន់ស្លាប់” ដែលខ្វះខ្យល់អុកស៊ីហ្សែនដកដង្ហើម។
ស្តេចដាវីឌបានរួចផុតពីសេចក្តីស្លាប់ មុននឹងទ្រង់បានឡើងទៅដល់កំពូល។ ទ្រង់បានសម្លាប់សត្វតោ និងខ្លាឃ្មុំ ហើយបានសម្លាប់កូលីយ៉ាត គេចផុតពីលំពែងដែលស្តេចសូលបានចោលសំដៅមកទ្រង់ និងបានគេចផុតពីកងទ័ពដែលដេញតាមទ្រង់ ហើយក្រោយមកក៏បានគ្រប់គ្រងទឹកដីរបស់សាសន៍ភីលីស្ទីន និងអាំម៉ូរី ដោយក្លាយជាស្តេចនៃតំបន់ភ្នំ។
ប៉ុន្តែ ទ្រង់បានភ្លេចថា ទ្រង់កំពុងស្ថិតក្នុងតំបន់ស្លាប់។ នៅពេលដែលទ្រង់ឈានដល់ចំណុចកំពូលនៃភាពជោគជ័យរបស់ទ្រង់ ដោយព្រះអម្ចាស់បានប្រទានជ័យជម្នះ នៅកន្លែងណាដែលទ្រង់យាងទៅ(២សាំយ៉ូអែល ៨:៦) ទ្រង់ក៏បានប្រព្រឹត្តអំពើផិតក្បត់ជាមួយប្រពន្ធគេ ហើយធ្វើឃាតប្តីគេ។ ដើមហេតុគឺដោយសារទ្រង់នៅសម្ងំនៅលើកំពូលភ្នំនៃភាពជោគជ័យរបស់ទ្រង់។ ពេលដែលកងទ័ពរបស់ទ្រង់ចេញទៅរកសមរភូមិ តែទ្រង់ “គង់នៅក្នុងទីក្រុងយេរូសាឡិម”(១១:១)។ ស្តេចដាវីឌធ្លាប់ស្ម័គ្រចិត្តចេញទៅប្រយុទ្ធតតាំងនឹងកូលីយ៉ាត តែពេលនេះទ្រង់បានសម្រាក នៅក្នុងភាពរុងរឿងនៃភាពជោគជ័យរបស់ទ្រង់។
ការជម្នះចិត្តដែលមានមោទកភាពមិនមែនជាការងាយទេ ពេលដែលមនុស្សម្នាក់ៗនិយាយថា អ្នកជាមនុស្សពិសេស(៧:១១-១៦)។ ប៉ុន្តែ យើងត្រូវតែជម្នះវា។ ពេលដែលយើងទទួលបានជោគជ័យខ្លះៗ យើងប្រហែលជាចង់អបអរសមិទ្ធផលរបស់យើង យើងទទួលយកការអបអរពីអ្នកដទៃ ប៉ុន្តែ យើងត្រូវបន្តដំណើរទៅមុខទៀត។ យើងកំពុងស្ថិតក្នុងតំបន់ដ៏គ្រោះថ្នាក់។ ចូរយើងប្រញាប់ចុះពីកំពូលភ្នំនោះ ហើយបម្រើអ្នកដទៃ នៅជើងភ្នំ ដោយទូលសូមព្រះការពារចិត្ត…
ចូលទៅក្នុងការសម្រាក
ពេលខ្ញុំយកឡានទៅលាង នៅកន្លែងលាងឡានស្វ័យប្រវត្តិ មានបុរសម្នាក់កំពុងបើកឡានចូលកន្លែងលាង មុនខ្ញុំ។ គាត់ក៏បានចុះដើរទៅខាងក្រោយឡានគាត់ ដើម្បីដោះទំពក់សណ្តោងចេញពីឡានភីកអាប់របស់គាត់ ដើម្បីកុំឲ្យវាទាក់នឹងច្រាសស្វ័យប្រវត្តិ ដែលគេបង្វឹលដុះលាងរថយន្ត។ គាត់ក៏បានបង់ថ្លៃលាងឡាន ហើយក៏បានបើកឡានចូលទៅក្នុងផ្លូវបើកស្វ័យប្រវត្តិ។ បុគ្គលិកលាងឡានក៏បានស្រែកប្រាប់គាត់ ឲ្យកាច់ចង្កឹះលេខឡាន ដាក់លេខ N ។ ប៉ុន្តែ គាត់បានបិទកញ្ចក់ឡាន មិនបានស្តាប់ឮ។ គាត់ក៏បានបើកឡានកាត់តាមបន្ទប់លាងឡានស្វ័យប្រវត្តិ បានតែ៤វិនាទីប៉ុណ្ណោះ។ ដូចនេះ ឡានគាត់ស្ទើរតែមិនប៉ះទឹកសោះ។
លោកអេលីយ៉ាមានបេសកកម្មមួយ ដែលត្រូវធ្វើ។ គាត់កំពុងតែរវល់បម្រើព្រះ ដោយសម្រេចកិច្ចការធំៗមួយចំនួន។ គាត់ទើបតែបានឈ្នះហោរារបស់ព្រះបាល ក្នុងការប្រកួតការអស្ចារ្យ ហើយគាត់ក៏បានអស់កម្លាំង(មើល ១ពង្សាវតាក្សត្រ ១៨:១៦-៣៩)។ គាត់ត្រូវការពេលសម្រាក។ ព្រះទ្រង់ក៏បាននាំគាត់ ទៅភ្នំហូរែប ជាកន្លែងដែលទ្រង់ធ្លាប់បង្ហាញព្រះអង្គទ្រង់ឲ្យគាត់ឃើញកាលពីយូរមកហើយ។ ពេលនោះ ព្រះអង្គមិនបានធ្វើឲ្យមានខ្យល់ព្យុះកំបុតត្បូង រញ្ជួយដី ឬមានភ្លើងឆាបឆេះនោះទេ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះអង្គបានមានបន្ទូលមកគាត់ ដោយសម្លេងតូចរហៀង យ៉ាងស្រទន់។ “អេលីយ៉ាបានឮហើយ នោះលោកក៏យកក្រមាគ្រលុំមុខ ចេញមកឈរនៅមាត់រអាង”(១ពង្សាវតាក្សត្រ ១៩:១៣)។
ខ្ញុំ និងអ្នកក៏មានបេសកកម្ម ដែលត្រូវធ្វើផងដែរ។ យើងត្រូវដាក់ជីវិតយើង នៅលើផ្លូវរបស់ព្រះ ដើម្បីសម្រេចការដ៏ធំ ថ្វាយព្រះអង្គសង្រ្គោះរបស់យើង។ ប៉ុន្តែ បើយើងមិនដែលឈប់បង្អង់ ដើម្បីសម្រាកទេ នោះជីវិតយើងអាចទៅលឿនជ្រុល ដោយមិនបានស្តាប់ព្រះសូរ្យសៀងព្រះ។ គឺដូចដែលព្រះអង្គមានបន្ទូលខ្សឹបមកយើងថា…
បង្អួចសម្រាប់បើកទទួលពន្លឺ
នៅតំបន់ជើងភ្នំហិម៉ាឡៃ ភ្ញៀវទេសចរណ៍ម្នាក់បានកត់សំគាល់ឃើញផ្ទះដែលគេបានសង់ជាជួរ ហើយគ្មានបង្អួច។ អ្នកនាំផ្លូវរបស់គាត់ក៏បានពន្យល់ថា អ្នកភូមិខ្លះមានការភ័យខ្លាចវិញ្ញាណអាក្រក់លបចូលក្នុងផ្ទះសម្បែងរបស់ពួកគេ ពេលពួកគេដេកលក់ ដូចនេះ ពួកគេក៏បានសង់ជញ្ជាំងផ្ទះ ដែលគ្មានបង្អួច។ ប៉ុន្តែ គេអាចដឹងថា ម្ចាស់ផ្ទះណាម្នាក់បានចាប់ផ្តើមដើរតាមព្រះយេស៊ូវ ពេលដែលគាត់បានចោះជញ្ជាំងធ្វើបង្អួច ដើម្បីឲ្យពន្លឺចូលផ្ទះគាត់។
រឿងស្រដៀងនេះក៏អាចកើតឡើង ក្នុងជីវិតយើងផងដែរ ទោះយើងប្រហែលជាមិនគិតថា យើងកំពុងតែរស់នៅដូចពួកគេក៏ដោយ។ តាមពិត យើងកំពុងតែរស់នៅ ក្នុងពេលដែលមានការភ័យខ្លាច និងការបែកបាក់ខ្លាំង។ សាតាំង និងបរិវារបស់វាបានបង្ករឲ្យមានការបែកបាក់ដ៏ក្តៅក្រហាយ ដល់ក្រុមគ្រួសារ និងមិត្តភក្តិ។ បានជាញឹកញាប់ យើងមានអារម្មណ៍ថា វាហាក់ដូចជាកំពុងតែលាក់ខ្លួន នៅពីក្រោយជញ្ជាំងរបស់យើង។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងចោះជញ្ជាំងនោះធ្វើបង្អួច។
ពួកអ៊ីស្រាអែលធ្លាប់ជ្រកកោន នៅក្នុងកំផែងខ្ពស់ៗ តែព្រះទ្រង់មានបន្ទូលថា ពួកគេអាចមានសុវត្ថិភាព តែនៅក្នុងព្រះអង្គប៉ុណ្ណោះ។ ព្រះអង្គសោយរាជ្យពីស្ថានសួគ៌មក ហើយព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ គ្រប់គ្រងលើអ្វីៗទាំងអស់(អេសាយ ៥៥:១០-១១)។ បើសិនជាពួកអ៊ីស្រាអែលវិលត្រឡប់មកព្រះអង្គវិញ នោះព្រះអង្គនឹងមានក្តីមេត្តាចំពោះពួកគេ(ខ.៧) ហើយក៏ស្អាងពួកគេ ឲ្យធ្វើជារាស្រ្តដែលជាទីបញ្ចេញពរដល់ពិភពលោក(លោកុប្បត្តិ ១២:១-៣)។ ព្រះអង្គនឹងលើកពួកគេឡើង ដោយដឹកនាំពួកគេ ក្នុងក្បួនដង្ហែរនៃជ័យជម្នះ។ ការអបអររបស់ពួកគេ “នឹងបានសំរាប់ជាល្បីព្រះនាមដល់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយសំរាប់ជាទីសំគាល់ដ៏ស្ថិតស្ថេរនៅអស់កល្បតរៀងទៅ”(អេសាយ ៥៥:១៣)។
ជួនកាល ជញ្ជាំងមានការចាំបាច់ តែជញ្ជាំងដែលមានបង្អួចជាជញ្ជាំងល្អបំផុត។ ជញ្ជាំងនោះបង្ហាញឲ្យលោកិយដឹងថា យើងទុកចិត្តថា ព្រះទ្រង់កំពុងរៀបចំអនាគតឲ្យយើង។ ពេលណាយើងមានការភ័យខ្លាច…
ព្រះក្លែងក្លាយកំបុតច្រមុះ
លោកអេដ វើត ប្លែបឺក(Edward Bleiberg) ជាអ្នកគ្រប់គ្រងការតាំងពិពណ៌ នៃសិល្បៈរបស់ជនជាតិអេស៊ីព្ទ នៅសារៈមន្ទីរប្រ៊ូគ្លីន។ ភ្ញៀវដែលចូលមកទស្សនៈសារៈមន្ទីរនេះ ភាគច្រើនសួរគាត់ថា “ហេតុអ្វីច្រមុះរបស់រូបចម្លាក់ទាំងនោះ កំបុត?”
លោកប្លេបឺកមិនអាចនិយាយថា ការបាក់បែកនោះបណ្តាលមកពីការខ្សឹករីករិល ដោយសារអាកាសធាតុនោះឡើយ។ សូម្បីតែ នៅក្នុងរូបគំនូរ2D ក៏គេគូររូបចម្លាក់នោះ ឲ្យកំបុតច្រមុះផងដែរ។ គាត់ក៏បានសន្និដ្ឋានថា គេប្រហែលជាបានធ្វើឲ្យមានការបាក់បែកនោះ ដោយចេតនា។ ពួកសត្រូវនៃនគរអេស៊ីព្ទចង់សម្លាប់ព្រះរបស់សាសន៍អេស៊ីព្ទ។ គឺពួកគេហាក់ដូចជា កំពុងតែលេងល្បែង “កាត់ច្រមុះ” ជាមួយសាសន៍អេស៊ីព្ទ។ កងទ័ពរបស់សត្រូវឈ្លានពាន បានកាត់ច្រមុះចេញពីរូបព្រះទាំងអស់នោះ ដើម្បីឲ្យពួកគេមិនអាចដកដង្ហើមរួច។
តើពិតមែនឬ? តើគ្រាន់តែកាត់ច្រមុះនោះ ធ្វើឲ្យព្រះរបស់អេស៊ីព្ទស្លាប់ឬ? ស្តេចផារ៉ោនប្រហែលជាគិតថា ទ្រង់កំពុងជួបបញ្ហាហើយពេលដែលព្រះរបស់ទ្រង់មានសណ្ឋានបែបនេះ។ ជាការពិតណាស់ ស្តេចអង្គនេះមានកងទ័ព និងប្រជាជនមួយប្រទេសដែលស្ម័គ្រស្មោះនឹងទ្រង់។ ជនជាតិហេព្រើរ គឺជាទាសករដ៏ហត់នឿយ ដែលត្រូវបានដឹកនាំ ដោយលោកម៉ូសេ ដែលគេកំពុងតាមចាប់ខ្លួន។ តែពួកអ៊ីស្រាអែល ឬសាសន៍ហេព្រើរ មានព្រះដ៏រស់គង់នៅជាមួយ ហើយព្រះរបស់ស្តេចផារោន គ្រាន់តែជាព្រះក្លែងក្លាយប៉ុណ្ណោះ។ បន្ទាប់ពីពួកគេបានជួបគ្រោះកាចទាំង១០ហើយ ជនជាតិអេស៊ីព្ទក៏បានដឹងថា ព្រះរបស់ខ្លួនគ្មានអំណាចជួយពួកគេទេ។
ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលក៏បានអបអរជ័យជម្នះរបស់ខ្លួន ដោយប្រារព្ធបុណ្យនំប៉័ងឥតដំបែរ ដោយបរិភោគនំប៉័ងឥតដំបែរ អស់១សប្តាហ៍(និក្ខមនំ ១២:១៧ ១៣:៧-៩)។ ដំបែរជានិមិត្តរូបតំណាងឲ្យអំពើបាប ហើយព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យរាស្រ្តទ្រង់ នឹកចាំថា ជីវិតរបស់ពួកគេ…