តើកំពុងតែស្ថិតក្នុងភាពមិនច្បាស់លាស់ឬ?
កាលពីខែឧសភា ឆ្នាំ១៩៧០ អត្ថបទសារពត៌មានមួយបានប្រើសំនួនវោហារមួយឃ្លា ជាលើកទីមួយ សំដៅទៅលើភាពមិនច្បាស់លាស់ ដែលទាក់ទងនឹងការប្រណាំងឡានរបស់លោកស្ទីវ គ្រីស៊ីឡូហ្វ(Steve Krisiloff)។ កាលនោះ គេបានពិពណ៌នាថា គាត់កំពុងតែស្ថិតនៅក្នុងភាពមិនច្បាស់លាស់ ដោយសារការបើកបររបស់គាត់ មានល្បឿនយឺត នៅក្នុងទីលានប្រកួតអ៊ីនឌីអាណាប៉ូលីស ៥០០។ ក្រោយមក គេក៏បានបញ្ជាក់ថា ថេរវេលានៃការបើកបររបស់គាត់មានល្បឿនយឺតជាងគេ ក្នុងចំណោមអ្នកដែលមានលក្ខណៈសម្បត្តិគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីចូលរួមប្រកួត ប៉ុន្តែ គាត់អាចចូលរួមប្រកួតជាមួយគេបាន។
ពេលខ្លះ យើងប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ថា យើងកំពុងតែស្ថិតក្នុងភាពមិនច្បាស់លាស់ ដោយមិនដឹងថា យើងមានសមត្ថភាពគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីចូលរួមនៅក្នុងការប្រកួត ឬអាចបញ្ចប់ការរត់ប្រណាំងនៃជីវិតនោះឡើយ។ ក្នុងនាមយើងជាកូនព្រះ ព្រះយេស៊ូវបានរៀបកន្លែងឲ្យយើង នៅនគរស្ថានសួគ៌ហើយ(យ៉ូហាន ១៤:៣)។ យើងអាចមានទំនុកចិត្តថា យើងនឹងបានទៅនៅកន្លែងនោះ គឺដោយសារព្រះយេស៊ូវ ដែលបានសម្រេចព្រះទ័យធ្វើជា “គ្រឹះ” នៃជីវិតយើង ហើយព្រះអង្គក៏បានជ្រើសរើសយើង ធ្វើជា “ថ្មដ៏រស់” ដែលពេញដោយព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះ ដែលអាចធ្វើជារាស្រ្តរបស់ព្រះ តាមបំណងព្រះទ័យទ្រង់(១ពេត្រុស ២:៥-៦)។
ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ យើងមិនភ័យខ្លាចចំពោះពេលអនាគតឡើយ ព្រោះយើងមានក្តីសង្ឃឹមក្នុងព្រះអង្គ ហើយដើរតាមព្រះអង្គ(ខ.៦)។ “អ្នករាល់គ្នាជាពូជជ្រើសរើស ជាពួកសង្ឃហ្លួង ជាសាសន៍បរិសុទ្ធ ជារាស្ត្រដ៏ជាកេរ្តិ៍អាករនៃព្រះ ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានសំដែងចេញ ឲ្យឃើញអស់ទាំងលក្ខណៈរបស់ព្រះ ដែលទ្រង់បានហៅអ្នករាល់គ្នាចេញពីសេចក្តីងងឹត មកក្នុងពន្លឺអស្ចារ្យរបស់ទ្រង់”(ខ.៩)។
ក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះយេស៊ូវ យើងមិនស្ថិតក្នុងភាពមិនច្បាស់លាស់នោះឡើយ។…
ធ្វើកិច្ចការបន្ទាប់
តើអ្នកធ្លាប់មានអារម្មណ៍ថា ចង់ជួយនរណាម្នាក់ តែអ្នកបានបណ្តោយឲ្យឱកាសកន្លងផុតទៅបាត់ ដោយមិនមានការឆ្លើយតបអ្វីសោះ? ក្នុងសៀវភៅមានចំណងជើងថា ក្បួន១០វិនាទី អ្នកស្រីឃ្លែរ ដឺ ក្រាហ្វ(Clare De Graaf) បានលើកឡើងថា ការជំរុញចិត្តប្រចាំថ្ងៃ អាចជាវិធីមួយ ក្នុងចំណោមវិធីជាច្រើន ដែលព្រះទ្រង់ប្រើ ដើម្បីត្រាស់ហៅយើង ឲ្យចូលទៅក្នុងការដើរខាងវិញ្ញាណកាន់តែស៊ីជម្រៅ គឺក្នុងជីវិតដែលមានការស្តាប់បង្គាប់ ដែលជំរុញដោយក្តីស្រឡាញ់ ចំពោះទ្រង់។ ក្បួន១០វិនាទីនោះ លើកទឹកចិត្តអ្នកឲ្យគ្រាន់តែ “ធ្វើកិច្ចការបន្ទាប់ ដែលអ្នកដឹងច្បាស់ថា ព្រះយេស៊ូវពិតជាសព្វព្រះទ័យឲ្យអ្នកធ្វើ” ហើយអ្នកធ្វើវាតែម្តង “មុនពេលអ្នកផ្លាស់ប្តូរគំនិតលែងចង់ធ្វើវា”។
ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា “បើអ្នករាល់គ្នាស្រឡាញ់ខ្ញុំ ចូរកាន់តាមបញ្ញត្តរបស់ខ្ញុំចុះ”(យ៉ូហាន ១៤:១៥)។ យើងប្រហែលជាគិតថា ខ្ញុំស្រឡាញ់ព្រះអង្គ តើធ្វើដូចម្តេច ឲ្យខ្ញុំអាចដឹងច្បាស់ថា ព្រះអង្គពិតជាសព្វព្រះទ័យឲ្យខ្ញុំធ្វើកិច្ចការនោះមែន? ព្រះយេស៊ូវបានប្រទានអ្វីដែលយើងត្រូវការ ដោយប្រាជ្ញារបស់ទ្រង់ ដើម្បីឲ្យយើងអាចយល់ និងអនុវត្តតាមប្រាជ្ញា ដែលមាននៅក្នុងព្រះគម្ពីរ។ ទ្រង់ធ្លាប់មានបន្ទូលថា “នោះខ្ញុំនឹងទូលសូមដល់ព្រះវរបិតា ហើយទ្រង់នឹងប្រទានព្រះដ៏ជាជំនួយ១អង្គទៀត មកអ្នករាល់គ្នា ឲ្យបានគង់នៅជាមួយ នៅអស់កល្បរៀងទៅ គឺជាព្រះវិញ្ញាណនៃសេចក្តីពិត”(ខ.១៦-១៧)។ គឺដោយសារព្រះរាជកិច្ចនៃព្រះវិញ្ញាណ ដែលគង់នៅជាមួយយើង និងក្នុងយើង ដែលបានជួយយើង ឲ្យអាចរៀនស្តាប់បង្គាប់ព្រះយេស៊ូវ ហើយ “កាន់តាមបញ្ញត្តិរបស់ទ្រង់”(ខ.១៥) ដោយឆ្លើយតបចំពោះការបណ្តាលចិត្តមកពីទ្រង់ នៅថ្ងៃនីមួយៗ(ខ.១៧)។
ព្រះវិញ្ញាណបណ្តាលចិត្តយើង ឲ្យធ្វើកិច្ចការតូចធំ…
ការស្វែងរកជំនួយដ៏ពិត
កាលពីទសវត្សរ៍ឆ្នាំ ១៩៦០ បាបារ៉ា(Barbara)បានចម្រើនវ័យធំឡើង ដោយមានរដ្ឋាភិបាលប្រទេសអង់គ្លេសចិញ្ចឹម ប៉ុន្តែ ពេលដែលគាត់មានអាយុ១៦ឆ្នាំ គាត់ និងកូនប្រុសគាត់ ដែលទើបចាប់កំណើត ក៏បានក្លាយជាជនអនាថា។ រដ្ឋមិនមានកាតព្វកិច្ចចិញ្ចឹមគាត់ទៀតទេ ពេលដែលគាត់ចូលដល់វ័យនេះ។ បាបារ៉ាក៏បានសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅម្ចាស់ក្សត្រីនៃចក្រភពអង់គ្លេស ហើយក៏បានទទួលការឆ្លើយតប។ ដោយសារក្តីអាណឹត ម្ចាស់ក្សត្រីក៏បានរៀបចំឲ្យបាបារ៉ាមានផ្ទះមួយខ្នង សម្រាប់រស់នៅ។
ម្ចាស់ក្សត្រីនៃចក្រភពអង់គ្លេសមានធនធានសម្រាប់ជួយបាបារ៉ា ហើយជំនួយប្រកបដោយក្តីអាណឹតរបស់ព្រះនាង គឺជាការឆ្លុះបញ្ចាំងដ៏តូចមួយ អំពីជំនួយរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ព្រះដែលជាស្តេចនៃនគរស្ថានសួគ៌ ជ្រាបអំពីតម្រូវការគ្រប់យ៉ាងរបស់យើង ហើយក៏រៀបចំផែនការសម្រាប់ជីវិតយើង ដោយអំណាចចេស្តាទ្រង់។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ទ្រង់សព្វព្រះទ័យនឹងឲ្យយើងចូលមករកទ្រង់ ដោយទូលថ្វាយអំពីតម្រូវការ និងបញ្ហាផ្សេងៗដល់ទ្រង ដែលនេះជាផ្នែកមួយនៃទំនាក់ទំនងនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ជាមួយទ្រង់។
ពួកអ៊ីស្រាអែលទូលសូមឲ្យព្រះជាម្ចាស់ជួយរំដោះពួកគេ កាលពួកគេកំពុងតែរងទុក្ខវេទនា ដោយបន្ទុកនៃភាពជាទាសករដ៏ធ្ងន់ នៅនគរអេស៊ីព្ទ។ ទ្រង់ក៏បានឮពួកគេ ហើយក៏បាននឹកចាំ អំពីព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ទ្រង់។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “ព្រះទ្រង់ឃើញពួកកូនចៅអ៊ីស្រាអែល ហើយក៏ជ្រាបដល់សេចក្តីទុក្ខរបស់គេ”(និក្ខមនំ ២:២៥)។ ទ្រង់ក៏បានបង្គាប់លោកម៉ូសេ ឲ្យនាំយកសេរីភាពមកឲ្យពួកគេ ហើយក៏បានប្រកាស់ថា ទ្រង់នឹងនាំពួកគេចូលទៅក្នុង “ស្រុកយ៉ាងល្អដ៏ធំទូលាយជាស្រុកដែលមានទឹកដោះ និងឃ្មុំហូរហៀរវិញ”(៣:៨)។
ព្រះជាម្ចាស់ដ៏ជាស្តេច សព្វព្រះទ័យឲ្យយើងចូលមករកទ្រង់។ ទ្រង់នឹងប្រទានអ្វីៗដែលយើងត្រូវការ។ ចូរយើងសម្រាក នៅក្នុងការផ្គត់ផ្គង់ដោយអំណាចចេស្តា និងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់។—RUTH O'REILLY-SMITH
ក្នុងភាពកម្សោយរបស់យើង
អ្នកស្រី អ៊ែន សៀហ្វ មៀលល័រ(Anne Sheafe Miller) បានស្លាប់កាលពីឆ្នាំ១៩៩៩ នៅអាយុ៩០ឆ្នាំ តែកាលពីឆ្នាំ១៩៤២ គាត់ស្ទើរតែបាត់បង់ជីវិត ដោយសារជាតិពុលក្នុងឈាម បន្ទាប់ពីគាត់បានរលូតកូន ហើយការព្យាបាលគ្រប់យ៉ាងបានបរាជ័យ។ នៅមន្ទីរពេទ្យដែលគាត់បានសម្រាកព្យាបាលនោះ មានអ្នកជម្ងឺម្នាក់ បាននិយាយថា ខ្លួនមានទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងអ្នកវិទ្យាសាស្រ្ត ដែលកំពុងតែធ្វើការសិក្សាទៅលើថ្នាំដ៏អស្ចារ្យមួយ។ ពេលនោះ វេជ្ជបណ្ឌិតរបស់អ្នកស្រីអ៊ែន ក៏បានជំរុញរដ្ឋាភិបាលឲ្យបើកថ្នាំនោះ ឲ្យអ្នកស្រីអ៊ែន ក្នុងបរិមាណដ៏តិចតួច។ ក្នុងរយៈពេលតែមួយថ្ងៃ កម្តៅខ្លួនគាត់ក៏បានធ្លាក់ចុះមកធម្មតាវិញ! ថ្នាំដែលបានជួយសង្រ្គោះជីវិតគាត់នោះ គឺជាថ្នាំពីនីសាលីន។
ចាប់តាំងពីពេលដែលមនុស្សធ្លាក់ចូលក្នុងអំពើបាប មនុស្សជាតិទាំងអស់បានទទួលលទ្ធផលដ៏ហិនហោច នៃអំពើបាប(រ៉ូម ៥:១២)។ មានតែការសុគត និងការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវ និងអំណាចនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធទេ ដែលជួយឲ្យយើងអាចទទួលការប្រោសឲ្យជា(៨:១-២)។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានជួយឲ្យយើងអាចអរសប្បាយ នឹងជីវិតពេញបរិបូរនៅលើផែនដី និងជីវិតអស់កល្ប ក្នុងព្រះវត្តមាននៃព្រះជាម្ចាស់(ខ.៣-១០)។ “មួយទៀត បើព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះអង្គ ដែលបានប្រោសឲ្យព្រះយេស៊ូវរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ ទ្រង់សណ្ឋិតក្នុងខ្លួនអ្នករាល់គ្នា នោះព្រះអង្គនោះឯង ដែលបានប្រោសឲ្យព្រះគ្រីស្ទរស់ពីស្លាប់ឡើង ទ្រង់នឹងប្រោសរូបកាយនៃអ្នករាល់គ្នាដែលទៀងតែស្លាប់ ឲ្យមានជីវិតឡើងដែរ ដោយសារព្រះវិញ្ញាណទ្រង់ ដែលសណ្ឋិតនៅក្នុងខ្លួនអ្នករាល់គ្នា”(ខ.១១)។
ពេលដែលនិស្ស័យសាច់ឈាមរបស់យើង ដែលជាប់អំពើបាបធ្វើឲ្យជីវិតរបស់អ្នកចុះខ្សោយ ចូរយើងមើលទៅព្រះយេស៊ូវ ដែលជាប្រភពនៃសេចក្តីសង្រ្គោះរបស់យើង ហើយចម្រើនកម្លាំងឡើង ដោយអំណាចនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់(ខ.១១-១៧)។ “ព្រះវិញ្ញាណទ្រង់ក៏ជួយសេចក្តីកំសោយរបស់យើង” ដោយទ្រង់ “ជួយអង្វរជំនួសយើង ដោយដំងូរដែលរកថ្លែងពុំបានវិញ”(ខ.២៦-២៧)។—RUTH O'REILLY-SMITH
ផែនការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ សម្រាប់ការចូលនិវត្តន៍
លោកបណ្ឌិត វរវីគ រ៉តវែល(Warwick Rodwell) ដែលជាបុរាណវត្ថុវិទូ បានត្រៀមខ្លួន ដើម្បីចូលនិវត្តន៍។ ពេលនោះ គាត់ក៏បានធ្វើការរកឃើញខុសពីធម្មតាមួយ នៅព្រះវិហារធំលីជហ្វៀល ក្នុងប្រទេសអង់គ្លេស។ ខណៈពេលដែលជាងសំណង់ជីកកាយកម្រាលឥដ្ឋរបស់ព្រះវិហារនោះ ដើម្បីស្វែងរកបន្ទប់ក្រោមដី ពួកគេក៏បានរកឃើញរូបចម្លាក់ទេវតាកាព្រីយ៉ែល ដែលគេគិតថា វាមានចំណាស់ប្រហែល ១២០០ឆ្នាំ។ បណ្ឌិតរ៉តវែលក៏បានពន្យាពេលចូលនិវត្តន៍ ខណៈពេលដែលការរកឃើញរបស់គាត់នេះ បាននាំគាត់ ចូលទៅក្នុងរដូវកាលថ្មីមួយ ដ៏រំភើបរីករាយ និងមមាញឹក។
លោកម៉ូសេមានអាយុ៨០ឆ្នាំ ពេលដែលគាត់បានធ្វើការរកឃើញដ៏ឆេះឆួលមួយ ដែលធ្វើឲ្យជីវិតគាត់ផ្លាស់ប្តូរជារៀងរហូត។ គាត់ជាកូន ដែលព្រះនាងនៃនគរអេស៊ីព្ទបានយកមកចិញ្ចឹម តែគាត់មិនដែលភ្លេចថា គាត់មានដើមកំណើតជាជនជាតិយូដានោះឡើយ ហើយគាត់ក៏បានខឹងសម្បានឹងអំពើអយុត្តិធម៌ ដែលគាត់បានឃើញជនជាតិគាត់ទទួលរង(និក្ខមនំ ២:១១-១២)។ ពេលដែលស្តេចផារ៉ោនដឹងថា លោកម៉ូសេបានសម្លាប់ជនជាតិអេស៊ីព្ទ ដែលបានវាយដំជនជាតិហេព្រើរ ទ្រង់ក៏បានរៀបគម្រោងសម្លាប់គាត់ បានជាលោកម៉ូសេបង្ខំចិត្តរត់គេច ទៅស្រុកម៉ាឌៀន ហើយក៏បានរស់នៅទីនោះ(និក្ខមនំ ១៣-១៥)។
៤០ឆ្នាំក្រោយមក គាត់មានអាយុ៨០ឆ្នាំហើយ។ ពេលដែលគាត់កំពុងឃ្វាលចៀមរបស់ឪពុកក្មេកគាត់ ទេវតានៃព្រះអម្ចាស់ក៏បានបង្ហាញខ្លួន ឲ្យគាត់ឃើញ នៅក្នុងភ្លើង ដែលកំពុងតែឆេះចេញពីគុម្ពបន្លា។ លោកម៉ូសេឃើញថា គុម្ពបន្លានោះត្រូវភ្លើងឆាបឆេះមិនចេះសុះសោះ(៣:២)។ នៅពេលនោះ ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានត្រាសហៅលោកម៉ូសេឲ្យដឹកនាំជនជាតិអ៊ីស្រាអែល ចេញពីភាពជាទាសករនៅនគរអេស៊ីព្ទ(ខ.៣-២៥)។ ដូចនេះ ទោះគាត់ដល់វ័យចូលនិវត្តហើយក្តី ព្រះអម្ចាស់បានត្រាសហៅគាត់ឲ្យដឹកនាំរាស្រ្តទ្រង់។
បើសិនជាអ្នកដល់ពេលដែលចូលនិវត្ត តើព្រះជាម្ចាស់អាចត្រាសហៅអ្នកឲ្យធ្វើអ្វី ដើម្បីសម្រេចបំណងព្រះទ័យរបស់ទ្រង់ ដែលធំជាងបំណងចិត្តរបស់អ្នក?…
ទទួលទុកក្នុងចិត្ត ហើយបន្តដំណើរទៅមុខ
ខ្ញុំបាននឹកចាំ អំពីយោបលដ៏ល្អៗមួយចំនួន ដែលមិត្តភក្តិខ្ញុំម្នាក់បានផ្តល់ឲ្យខ្ញុំ។ នៅដើមដំបូងនៃអាជីពរបស់គាត់ ជាអ្នកចាក់ផ្សាយវិទ្យុ គាត់មានការពិបាក មិនដឹងថា ត្រូវឆ្លើយតបយ៉ាងដូចម្តេច ចំពោះការរិះគន់ និងការសរសើរ។ ពេលនោះ គាត់យល់ថា ព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែលើកទឹកចិត្តគាត់ ឲ្យទទួលយកការរិះគន់ ក៏ដូចជាការសរសើរ។ តើគាត់ត្រូវទទួលការទាំងពីរយ៉ាងនេះ ទុកក្នុងចិត្តដោយរបៀបណា? គឺគាត់បានរៀនសូត្រ អំពីប្រយោជន៍ ដែលគាត់អាចទទួលបានពីការរិះគន់ ហើយទទួលយកការសរសើរពីអ្នកដទៃ។ បន្ទាប់មក គាត់យកការទាំងពីរយ៉ាងនេះ ទុកក្នុងចិត្ត ហើយបន្តដំណើរទៅមុខទៀត ដោយការបន្ទាបខ្លួន ក្នុងព្រះគុណ និងអំណាចចេស្តារបស់ព្រះ។
ការរិះគន់ និងការសរសើរបណ្តាលឲ្យយើងមានអារម្មណ៍ដ៏មានអំណាច តែបើមិនប្រយ័ត្នទេ វាអាចនាំឲ្យយើងលើកដំកើងខ្លួនឯង ឬមានអំណួត។ បទគម្ពីរសុភាសិតបានចែងអំពីអត្ថប្រយោជន៍នៃការលើកទឹកចិត្ត និងការផ្តល់យោបល់ដ៏ឆ្លាតវ័យ។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “ដំណឹងដែលគាប់ចិត្ត នោះរមែងចំរើនកំឡាំងដល់ឆ្អឹង។ ត្រចៀកណាដែលស្តាប់តាមសេចក្តីបន្ទោសនៃជីវិត នោះនឹងអាស្រ័យនៅជាកណ្តាលពួកអ្នកប្រាជ្ញ។ អ្នកណាដែលមិនព្រមទទួលសេចក្តីប្រៀនប្រដៅនោះឈ្មោះថាស្អប់ខ្ពើមដល់ព្រលឹងខ្លួន តែអ្នកណាដែលស្តាប់តាមសេចក្តីបន្ទោស នោះបានយោបល់វិញ”(១៥:៣០-៣២)។
បើយើងបានទទួលការស្តីបន្ទោស នោះយើងអាចសម្រេចចិត្តឲ្យការស្តីបន្ទោសនោះសំលៀងយើងឲ្យមុត។ បទគម្ពីរសុភាសិតបានចែងថា “ត្រចៀកណាដែលស្តាប់តាមសេចក្តីបន្ទោសនៃជីវិត នោះនឹងអាស្រ័យនៅជាកណ្តាលពួកអ្នកប្រាជ្ញ”(ខ.៣១)។ ហើយបើគេឲ្យពរយើង ដោយពាក្យសរសើរ នោះយើងអាចរៀនសូត្រ ពីការរិះគន់ និងការសរសើរ ទទួលទុកក្នុងចិត្ត ហើយបន្តដំណើរទៅមុខទៀត នៅក្នុងព្រះអង្គ(ខ.៣៣)។—RUTH O'REILLY-SMITH
បានផ្លាស់ប្រែ និងកំពុងផ្លាស់ប្រែ
តានី(Tani) និងម៉ូឌូព(Modupe) បានចម្រើនវ័យធំឡើង ក្នុងប្រទេសនីហ្សេរីយ៉ា ហើយក៏បានទៅបន្តការសិក្សានៅចក្រភពអង់គ្លេស ក្នុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៧០។ ពួកគេក៏បានផ្លាស់ប្រែដោយផ្ទាល់ៗខ្លួន ដោយសារព្រះគុណព្រះ ប៉ុន្តែ ពួកគេមិនដែលនឹកស្មានថា ព្រះទ្រង់នឹងប្រើប្រាស់ពួកគេ ឲ្យនាំការផ្លាស់ប្រែ ដល់សហគមន៍មួយ ដែលស្ថិតក្នុងចំណោមសហគមន៍ក្រីក្រជាងគេ និងជួបការរើសអើងបំផុត នៅសង្កាត់អានហ្វ៊ីល ទីក្រុងលីវើភូល ប្រទេសអង់គ្លេស។ ខណៈពេលដែលបណ្ឌិតតានី និងម៉ូឌូព អូមីដេយី បានស្វែងរកព្រះជាម្ចាស់ និងបម្រើសហគមន៍របស់ខ្លួន ដោយភាពស្មោះត្រង់ ព្រះអង្គក៏បានប្រទានសេចក្តីសង្ឃឹមដល់មនុស្សជាច្រើន។ ពួកគេក៏បានដឹកនាំពួកជំនុំដ៏រឹងមាំមួយកន្លែង ហើយក៏បានបន្តអនុវត្តគម្រោងសហគមន៍ជាច្រើន ដែលនាំឲ្យមានការផ្លាស់ប្រែនៅក្នុងជីវិតមនុស្សជាច្រើនរាប់មិនអស់។
ស្តេចម៉ាន៉ាសេបាននាំឲ្យប្រទេសជាតិទ្រង់មានការផ្លាស់ប្រែ ទៅរកការអាក្រក់ តែក្រោយមកក៏បាននាំមកនូវការផ្លាស់ប្រែទៅរកការល្អវិញ។ កាលស្តេចនៃនគរយូដាអង្គនេះមានព្រះជន្ម១២ឆ្នាំ ទ្រង់បាននាំរាស្រ្តទ្រង់ឲ្យវង្វេងចេញពីព្រះ ហើយពួកគេក៏បានធ្វើការអាក្រក់អស់ជាច្រើនឆ្នាំ(២របាក្សត្រ ៣៣:១-៩)។ ពួកគេមិនខ្វល់ អំពីការព្រមានរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ បានជាទ្រង់អនុញ្ញាតឲ្យស្តេចម៉ាន៉ាសេធ្លាក់ខ្លួនក្លាយជាអ្នកទោស នៅចក្រភពបាប៊ីឡូន(ខ.១០-១១)។
ស្តេចអង្គនេះក៏បានបន្ទាបខ្លួន ស្រែករកព្រះជាម្ចាស់ ដោយទុក្ខព្រួយយ៉ាងខ្លាំង ហើយព្រះអង្គក៏បានស្តាប់ការទូលអង្វររបស់ទ្រង់ ហើយក៏បានឲ្យទ្រង់ដឹកនាំនគរទ្រង់ឡើងវិញ(ខ.១២-១៣)។ ស្តេចដែលបានផ្លាស់ប្រែនេះ ក៏បានជួសជុលកំផែងទីក្រុងឡើងវិញ ហើយក៏បានលប់បំបាត់ការថ្វាយបង្គំរូបព្រះរបស់សាសន៍ដទៃ នៅក្នុងទឹកដីទ្រង់(ខ.១៤-១៥)។ “រួចទ្រង់ស្អាងអាសនាព្រះយេហូវ៉ាឡើងវិញ … ក៏បង្គាប់ឲ្យពួកយូដាគោរពប្រតិបត្តិតាមព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែល”(ខ.១៦)។ ពេលដែលប្រជាជនទាំងឡាយបានសង្កេតឃើញការផ្លាស់ប្រែដ៏ឆាប់រហ័សរបស់ស្តេចម៉ាន៉ាសេ ពួកគេក៏បានផ្លាស់ប្រែផងដែរ(ខ.១៧)។
ខណៈពេលដែលយើងស្វែងរកព្រះជាម្ចាស់ សូមទ្រង់កែប្រែយើង ហើយជះឥទ្ធិពលមកលើសហគមន៍របស់យើង តាមរយៈយើង។—RUTH O'REILLY-SMITH