ការងាកបែរចេញពីជម្លោះ
នៅក្នុងការសម្តែងនូវការគោរព នៅទីបញ្ចុះសពរបស់លោកហ៊ែនរិក អេ ឡូរេន(Hendrik A. Lorentz) លោកអាល់បឺត អាញស្ទាញ(Albert Einstein) មិនបាននិយាយអំពីការប្រកែកគ្នាផ្នែកវិទ្យាសាស្រ្ត ដែលខ្លួនធ្លាប់មាន ជាមួយអ្នកវិទ្យាសាស្រ្តហូឡង់ដ៏ល្បីល្បាញរូបនេះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានរំឭកអំពី “សេចក្តីសប្បុរស” របស់លោកហ៊ែនរិក ជារូបវិទូ ដែលគេបានគោរពស្រឡាញ់ ដោយសារគាត់មិនចេះសាំញំា និងប្រព្រឹត្តចំពោះអ្នកដទៃ ដោយយុត្តិធម៌។ លោកអាញ់ស្ទាញក៏បានមានប្រសាស៍ថា “គេគ្រប់គ្នាដើរតាមគាត់ ដោយចិត្តរីករាយ ព្រោះពួកគេគិតថា គាត់មិនដែលព្យាយាមគ្របសង្កត់មកលើអ្នកដទៃនោះទេ តែគ្រាន់តែបានព្យាយាមធ្វើខ្លួនឯងឲ្យមានប្រយោជន៍”។
លោកហ៊ែនរិកបានបណ្តាលចិត្តអ្នកវិទ្យាសាស្រ្តទាំងឡាយ ឲ្យធ្វើការជាមួយគ្នា ដោយមិនប្រកាន់និន្នាការនយោបាយ ជាពិសេស នៅក្រោយសម័យសង្រ្គាមលោកលើកទី១។ លោកហ៊ែនរិក ក៏បានទទួលពានរង្វាន់ណូបែល ដូចលោកអាញស្ទាញផងដែរ។ លោកអាញស្ទាញក៏បានមានប្រសាសន៍អំពីគាត់ថា “លោកហ៊ែនរិកថែមទាំងបានលះបង់អាត្មាខ្លួនឯង ដើម្បីការងារផ្សះផ្សា មុនពេលសង្រ្គាមបញ្ចប់ទៀងផង”។
មនុស្សម្នាក់ៗនៅក្នុងពួកជំនុំ ក៏គួរតែយកការងារផ្សះផ្សា ជាគោលដៅផងដែរ។ ជាការពិតណាស់ ការប៉ះទង្គិចគ្នាខ្លះ គឺមិនអាចជៀសរួចឡើយ។ តែយើងត្រូវតែមានចំណែកចូលរួម នៅក្នុងការដោះស្រាយ ដោយសន្តិវិធី។ សាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនថា “ចូរខឹងចុះ តែកុំឲ្យធ្វើបាបឡើយ កុំឲ្យសេចក្តីកំហឹងរបស់អ្នកនៅដរាបដល់ថ្ងៃលិចឡើយ”(អេភេសូរ ៤:២៦)។ ដើម្បីលូតលាស់ជាមួយគ្នា សាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនយើងថា “មិនត្រូវឲ្យមានពាក្យអាក្រក់ណាមួយ ចេញពីមាត់អ្នករាល់គ្នាឡើយ ចូរបញ្ចេញតែពាក្យណាដែលល្អៗ សំរាប់នឹងស្អាងចិត្តតាមត្រូវការ ដើម្បីឲ្យបានផ្តល់ព្រះគុណដល់អស់អ្នកដែលស្តាប់”(ខ.២៩)។…
អ្នកចេះភាសាដើមឈើ
អ្នកខ្លះហៅលោកថូនី រីណូដូ(Tony Rinaudo)ថា “មនុស្សចេះភាសាដើមឈើ”។ តាមពិត គាត់ជាអ្នកអភិរក្សព្រៃឈើ នៃអង្គការទស្សនៈពិភពលោក អូស្រ្តាលី។ គាត់ជាបេសកជន និងអ្នកជំនាញព្រៃឈើ ដែលបានចូលរួម ក្នុងការប្រឹងប្រែងអស់រយៈពេល៣០ឆ្នំា ដើម្បីផ្សាយអំពីព្រះយេស៊ូវ ដោយប្រយុទ្ធប្រឆាំង និងការកាប់បំផ្លាញព្រៃឈើ នៅតំបន់សាហ៊ែល ដែលនៅជាប់ភាគខាងត្បូងនៃសមុទ្រខ្សាច់សាហារ៉ា។
ពេលមួយគាត់បានរកឃើញថា តាមពិត ដើមគុម្ពោធព្រៃជាច្រើន នៅតំបន់នោះ គឺជាដើមឈើដែលមានការលូតលាស់យឺត។ គាត់ក៏បានចាប់ផ្តើមលួសមែក ថែទាំ និងស្រោចទឹកពួកវា។ ការងាររបស់គាត់បានបណ្តាលចិត្តកសិកររាប់សែននាក់ ឲ្យជួយសង្រ្គោះដំណាំរបស់ពួកគេ ដោយដំាដើមឈើ ក្នុងតំបន់ជិតខាងឲ្យមានព្រៃឡើងវិញ ព្រមទាំងជួយទប់ស្កាត់ការរីករិលដី។ ឧទាហរណ៍ កសិករនៅប្រទេសនីហ្សេ បានធ្វើការដាំដុះ និងរកចំណូលបានច្រើនជាងមុនទ្វេរដង ហើយបានផលិតអាហារ សម្រាប់មនុស្ស២,៥ លាននាក់ ជាបន្ថែម ក្នុងមួយឆ្នំា។
ក្នុងបទគម្ពីរយ៉ូហាន ១៥ ព្រះយេស៊ូវ ដែលជាអ្នកបង្កើតឲ្យមានកសិកម្ម បានមានបន្ទូលសំដៅទៅលើវិធីសាស្រ្តធ្វើស្រែចំការស្រដៀងនេះដែរ ដោយមានបន្ទូលថា “ខ្ញុំជាដើមទំពាំងបាយជូរដ៏ពិត ហើយព្រះវរបិតាខ្ញុំជាអ្នកដាំ ២ អស់ទាំងខ្នែងណាដុះចេញពីខ្ញុំ ដែលមិនបង្កើតផលផ្លែ នោះទ្រង់កាត់ចោល តែអស់ទាំងខ្នែងណា ដែលបង្កើតផលផ្លែ នោះទ្រង់លួសខ្នែងនោះវិញ ដើម្បីឲ្យបានផលផ្លែជាច្រើនឡើង”(ខ.១-២)។
បើគ្មានការថែរក្សាជាប្រចំាថ្ងៃពីព្រះទេ នោះវិញ្ញណរបស់យើងគ្មានជីវជាតិ និងក្រៀមក្រោះ។ ពេលណាយើងត្រេកអរ នឹងក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះអង្គ…
ការឈោងចាប់ នៅកន្លែងបោកគក់ខោអាវ
ពេលដែលលោកគ្រូគង្វាល ឆាត ក្រាហាំ(Chad Graham) បើកបរ កាត់តាមតំបន់ចំណូលទាប នៅក្បែរព្រះវិហារគាត់ ក្នុងរដ្ឋខូឡូរ៉ាដូ គាត់ក៏បានចាប់ផ្តើមអធិស្ឋាន ឲ្យប្រជាជននៅទីនោះ ដែលជា “អ្នកជិតខាង”របស់គាត់។ ពេលគាត់ឃើញហាងបោកគក់តូចមួយ គាត់ក៏បានឈប់ឡាន ដើម្បីចូលមើលខាងក្នុងហាងនោះ ហើយក៏ឃើញមានភ្ញៀវពេញ ។ មានពួកគេម្នាក់បានសុំលុយលោកក្រាហាំមួយកាក់ សម្រាប់ដាក់ចូលក្នុងម៉ាស៊ីនបោកខោអាវ ដើម្បីបោកខោអាវរបស់ខ្លួន។ ការស្នើសុំដ៏តូចនេះ ក៏បាននាំឲ្យមាន “កម្មវិធីបោកគក់ខោអាវ” ប្រចាំសប្តាហ៍ ដែលបានទទួលការឧបត្ថមពីព្រះវិហារបស់លោកក្រាហាំ។ សមាជិកពួកជំនុំរបស់គាត់បានបរិច្ចាកប្រាក់កាក់ និងសាប៊ូ ដល់ហាងបោកគក់នោះ ហើយក៏បានអធិស្ឋានឲ្យអ្នកដែលមកបោកគក់ខោអាវ ព្រមទាំងឧត្ថម្ភដល់ម្ចាស់ហាងបោកគក់នោះផងដែរ។
ការឈោងចាប់តំបន់ដែលពួកគេរស់នៅ ដែលរាប់បញ្ចូលទាំងកន្លែងបោកគក់ខោអាវ គឺបានឆ្លុះបញ្ចំាង អំពីមហាព្រះរាជបញ្ជា ដែលព្រះយេស៊ូវបានដាក់ឲ្យពួកសាវ័ករបស់ព្រះអង្គ។ គឺដូចដែលព្រះអង្គមានបន្ទូលថា “គ្រប់ទាំងអំណាចបានប្រគល់មកខ្ញុំនៅលើស្ថានសួគ៌ ហើយលើផែនដីផង ដូច្នេះ ចូរទៅបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្សនៅគ្រប់ទាំងសាសន៍ ព្រមទាំងធ្វើបុណ្យជ្រមុជទឹកឲ្យ ដោយនូវព្រះនាមព្រះវរបិតា ព្រះរាជបុត្រា និងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធចុះ”(ម៉ាថាយ ២៨:១៨-១៩)។
ព្រះវត្តមានដ៏មានអំណាច នៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ បានជួយឲ្យគ្រីស្ទបរិស័ទអាចធ្វើការឈោងចាប់ មនុស្សបាត់បង់ “នៅគ្រប់ទិសទី” ដោយរាប់បញ្ចូលទាំងកន្លែងបោកគក់ខោអាវផងដែរ។ ជាការពិតណាស់ យើងមិនទៅតែម្នាក់ឯងទេ។ ដ្បិតព្រះយេស៊ូវបានសន្យាថា “ខ្ញុំក៏នៅជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នាជារាល់ថ្ងៃដែរ ដរាបដល់បំផុតកល្ប”(ខ.២០)។
លោកគ្រូគង្វាលក្រាហាំបានពិសោធន៍នឹងសេចក្តីពិតនេះ បន្ទាប់ពីគាត់បានអធិស្ឋាន នៅកន្លែងបោកគក់នោះ ឲ្យភ្ញៀវម្នាក់ឈ្មោះ…
ការឆ្លើយតប ចំពោះការរិះគន់
ពាក្យសម្តីធ្ងន់ៗអាចធ្វើឲ្យមានការឈឺចាប់។ មិត្តភក្តិខ្ញុំម្នាក់ ដែលជាអ្នកនិពន្ធដែលបានទទួលពានរង្វាន់ មានការពិបាកនៅក្នុងការឆ្លើយតប ចំពោះការរិះគន់ដែលគាត់បានទទួល។ សៀវភៅរបស់គាត់ដែលទើបតែបោះពុម្ភផ្សាយ ត្រូវបានប្រិយមិត្តអ្នកអានដាក់ពិន្ទុឲ្យផ្កាយ៥ ហើយថែមទាំងបានទទួលពានរង្វាន់ធំមួយផងដែរ។ បន្ទាប់មក អ្នករិះគន់ទស្សនាវដ្តីម្នាក់ ដែលមហាជនបានគោរព បាននិយាយវាយប្រហារមកលើសៀវភៅគាត់ ដោយរៀបរាប់ថា គាត់សរសេរសៀវភៅនោះបានល្អ តែបានរិះគន់សៀវភៅគាត់យ៉ាងចាស់ដៃ។ គាត់ក៏បានសុំយោបល់ពីមិត្តភក្តិរបស់គាត់ ដោយសួរពួកគេថា តើគាត់គួរតែឆ្លើយតបទៅគេវិញ យ៉ាងដូចម្តេច?
មិត្តភក្តិរបស់គាត់ម្នាក់បានឲ្យយោបល់គាត់ថា គាត់គួរតែកាត់ចិត្ត។ ខ្ញុំក៏បានឲ្យយោបល់គាត់ តាមបទពិសោធន៍ដែលខ្ញុំមាន នៅក្នុងការនិពន្ធសៀវភៅទស្សនាវដ្តី ដែលរាប់បញ្ចូលទាំងគន្លឹះ ដើម្បីធ្វើមិនដឹងមិនឮចំពោះការរិះគន់ប្រភេទនោះ ឬរៀនសូត្រពីវា ខណៈពេលដែលយើងបន្តធ្វើការ និងនិពន្ធជាធម្មតា។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ទីបំផុត ខ្ញុំក៏បានសម្រេចចិត្តស្វែងរកយោបល់ក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីប ជាយោបល់ល្អបំផុត ដែលបង្រៀនយើង អំពីរបៀបឆ្លើយតប ចំពោះការរិះគន់ធ្ងន់ៗ។ កណ្ឌគម្ពីរយ៉ាកុបបានឲ្យយោបលថា “បងប្អូនស្ងួនភ្ងាអើយ ចូរឲ្យគ្រប់គ្នាបានឆាប់នឹងស្តាប់ ក្រនឹងនិយាយ ហើយយឺតនឹងខឹងដែ”(១:១៩)។ សាវ័កប៉ុលក៏បានផ្តល់យោបល ឲ្យយើងរស់នៅ ដោយភាពសុខដុមជាមួយគ្នាផងដែរ(រ៉ូម ១២:១៦)។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះគម្ពីរសុភាសិត មួយជំពូក បានផ្តល់ឲ្យយើងនូវប្រាជ្ញា ដើម្បីជៀសវាងជម្លោះ។ បទគម្ពីរសុភាសិត ១៥:១ បានចែងថា “ពាក្យតបឆ្លើយដោយស្រទន់ នោះរមែងរំងាប់សេចក្តីក្រោធទៅ តែពាក្យគំរោះគំរើយ នោះបណ្តាលឲ្យមានសេចក្តីកំហឹងវិញ”។ “អ្នកណាដែលយឺតនឹងខឹង នោះរំងាប់សេចក្តីជំលោះវិញ”(ខ.១៨)។ ហើយម្យ៉ាងទៀត…
អត្ថប្រយោជន៍នៃការផ្តោតចិត្តលើព្រះ
លោកម៉ាក ថ្វេន(Mark Twain) ដែលជាអ្នកនិពន្ធបានលើកឡើងថា ទស្សនៈ ឬការមើលឃើញដែលយើងមានចំពោះជីវិតយើង អាចមានឥទ្ធិពលមកលើជំហានបន្ទាប់របស់យើង ហើយថែមទាំងមានឥទ្ធិពលមកលើជោគវាសនារបស់យើងផងដែរ។ លោកថ្វេនបានមានប្រសាសន៍ថា “អ្នកមិនអាចពឹងផ្អែកលើភ្នែករបស់អ្នកបានទេ ពេលដែលការស្រមៃរបស់អ្នកមិនមានការផ្តោតចិត្ត”។
សាវ័កពេត្រុសក៏បាននិយាយអំពីការមើលឃើញផងដែរ ពេលដែលគាត់ឆ្លើយតប ចំពោះអ្នកសុំទានម្នាក់ ដែលជាជនពិការ។ កាលនោះ គាត់ និងសាវ័កយ៉ូហានបានជួបអ្នកសុំទាននោះ នៅច្រកទ្វារព្រះវិហារក្រុងយេរូសាឡិម ដែលមានមនុស្សអ៊ូអរ(កិច្ចការ ៣:២)។ ពេលដែលបុរសនោះសុំទានពួកគេ ពួកគេក៏បានមើលទៅគាត់ ហើយ លោកពេត្រុសក៏បានប្រាប់គាត់ថា “ចូរមើលមកយើងឯណេះ”(ខ.៤)។
តើហេតុអ្វីគាត់និយាយដូចនេះ? ក្នុងនាមជាទូតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ លោកពេត្រុសទំនងជាចង់ឲ្យអ្នកសុំទាននោះឈប់មើលទៅចំណុចខ្វះខាតរបស់ខ្លួន ហើយថែមទាំងឈប់មើលទៅតម្រូវការផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុផងដែរ។ ពេលគាត់មើលទៅពួកសាវ័កទាំងពីរ គាត់ក៏បានមើលឃើញភាពពិត នៃការមានជំនឿលើព្រះ។
លោកពេត្រុសក៏បានប្រាប់គាត់ថា “ឯប្រាក់ ហើយនិងមាស ខ្ញុំគ្មានទេ តែរបស់ដែលខ្ញុំមាន នោះខ្ញុំនឹងឲ្យដល់អ្នក គឺដោយសារព្រះនាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ពីស្រុកណាសារ៉ែត ចូរអ្នកក្រោកឡើងដើរទៅចុះ”(ខ.៦)។ បន្ទាប់មក លោកពេត្រុសក៏បាន “ចាប់ដៃស្តាំលើកគាត់ឡើង ស្រាប់តែប្រអប់ជើង និងភ្នែកគោររបស់គាត់ មានកំឡាំងឡើងភ្លាម គាត់ក៏ស្ទុះឈរឡើងដើរទៅមក ហើយចូលទៅក្នុងព្រះវិហារជាមួយនឹងអ្នកទាំង២នោះ ទាំងដើរ ទាំងលោត ទាំងសរសើរព្រះផង”(ខ.៧-៨)។
តើមានរឿងអ្វីកើតឡើង? បុរសនោះបានមានជំនឿលើព្រះ(ខ.១៦)។ គឺដូចដែលលោកឆាល ស្ពើជិន(Charles Spurgeon) ដែលជាអ្នកផ្សាយដំណឹងល្អបានជំរុញយើងថា “ចូរឲ្យភ្នែករបស់យើងផ្តោតទៅលើព្រះអង្គតែប៉ុណ្ណោះ”។…
តើព្រះអង្គទតឃើញអ្វី នៅក្នុងខ្ញុំ?
កាលពីក្មេង អ្នកស្រីអ៊ែរៀន អាបបេឡា(Arianne Abela) ដែលជាអ្នកដឹកនាំក្រុមចម្រៀង បានអង្គុយពីលើប្រអប់ដៃរបស់គាត់ ដើម្បីលាក់កុំឲ្យគេឃើញ។ គាត់មានម្រាមដៃជាប់គ្នាពីកំណើត នៅលើដៃទាំងសងខាង ហើយគាត់មិនមានជើងខាងឆ្វេងទេ។ ជើងខាងស្តាំរបស់គាត់ក៏មិនមានម្រាមគ្រប់ដែរ។ ក្នុងនាមជាអ្នកស្រឡាញ់តន្រ្តី និងជាអ្នកចម្រៀងសម្លេងតូច គាត់មានគម្រោងចូលរៀនជំនាញរដ្ឋបាលសាធារណៈ នៅមហាវិទ្យាល័យស្ម៊ីត។ ប៉ុន្តែ ថ្ងៃមួយ គ្រូបង្រៀនក្រុមចម្រៀងរបស់គាត់ បានឲ្យគាត់ដឹកនាំក្រុមចម្រៀង ដូចនេះ គេក៏បានឃើញដៃរបស់គាត់យ៉ាងងាយ។ ចាប់តាំងពីពេលនោះមក គាត់ក៏បានរកឃើញអាជីពរបស់គាត់ នៅក្នុងវិស័យតន្រ្តី ដោយទៅដឹកនាំក្រុមចម្រៀង និងធ្វើការជាអ្នកដឹកនាំក្រុមចម្រៀង នៅសកលវិទ្យាល័យមួយទៀត។ អ្នកស្រីអ័បេឡាក៏បានពន្យល់ថា “គ្រូបង្រៀនរបស់ខ្ញុំ បានមើលឃើញអ្វីមួយ នៅក្នុងខ្ញុំ។
រឿងរបស់គាត់បានលើកទឹកចិត្តអ្នកជឿទាំងឡាយ ឲ្យសួរខ្លួនឯងថា តើព្រះ ដែលជាគ្រូបង្រៀនដ៏បរិសុទ្ធរបស់យើង បានទតឃើញអ្វី នៅក្នុងយើង ទោះយើងមានចំណុចខ្វះខាតយ៉ាងណាក៏ដោយ? ជាការពិតណាស់ ព្រះអង្គទតឃើញអង្គទ្រង់ នៅក្នុងយើងម្នាក់ៗ លើសពីអ្វីៗទាំងអស់។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “ទ្រង់ក៏បង្កើតមនុស្សឲ្យដូចរូបអង្គទ្រង់ គឺបានបង្កើតគេឲ្យចំនឹងរូបអង្គទ្រង់នោះឯង ក៏បង្កើតគេឡើងជាប្រុសជាស្រី”(លោកុប្បត្តិ ១:២៧)។
ក្នុងនាមយើងជាអ្នកដែលព្រះបានបង្កើតឲ្យ “ចំនឹងរូបអង្គទ្រង់” យើងគួរតែឲ្យអ្នកដទៃមើលឃើញព្រះអង្គ នៅក្នុងយើងផងដែរ។ សម្រាប់អ្នកស្រីអ័បេឡា នាងគិតថា គេបានមើលឃើញព្រះយេស៊ូវ ជាសំខាន់បំផុត នៅក្នុងនាង គឺមិនមែនមើលឃើញដៃ ដែលមានម្រាមមិនគ្រប់នោះទេ។ អ្នកជឿទាំងអស់ក៏ត្រូវមានលក្ខណៈដូចនេះផងដែរ។ គឺដូចបទគម្ពីរ…
ព្រះដែលជាព្រះអង្គសង្រ្គោះ
អ្នកជួយសង្រ្គោះម្នាក់បានអុំទូកកាយ៉ាករបស់គាត់ ទៅក្នុងសមុទ្រ ដើម្បីជួយកីឡាករហែលទឹកទាំងឡាយ ដែលហត់ ហើយមានការស្លន់ស្លោ ក្នុងអំឡុងពេលប្រកួតអត្តពលិកដែលមានបីដំណាក់កាល គឺការហែលទឹក ជិះកង់ និងរត់ប្រណាំង។ គាត់បានប្រាប់អ្នកហែលទឹកទាំងនោះ កុំឲ្យតោងផ្នែកកណ្តាលរបស់ទូកគាត់ ព្រោះវាអាចធ្វើឲ្យទូកគាត់ក្រឡាប់។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់ក៏បានណែនាំអ្នកហែលទឹកដែលកំពុងតែហត់ ឲ្យហែលទៅរកក្បាល ឬកន្សៃទូកគាត់ ដើម្បីចាប់តោងខ្សែ ដើម្បីឲ្យគាត់អាចជួយសង្រ្គោះពួកគេ។
ពេលណាបញ្ហាក្នុងជីវិត ឬនរណាម្នាក់ចង់មកគ្របសង្កត់យើង ក្នុងនាមជាអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ យើងដឹងថា យើងមានព្រះអង្គសង្រ្គោះ។ ដ្បិតព្រះអម្ចាស់យេហូវ៉ា ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលដូច្នេះថា “មើល អញ គឺអញនេះហើយ នឹងស្វែងរកចៀមរបស់អញ ទាំងស៊ើបសួររកទាល់តែឃើញផង ឯអ្នកគង្វាល គេតែងមើលហ្វូងចៀមខ្លួន នៅថ្ងៃដែលគេនៅជាមួយនឹងហ្វូងចៀមដែលខ្ចាត់ខ្ចាយជាយ៉ាងណា នោះអញនឹងថែមើលហ្វូងចៀមរបស់អញ ហើយជួយឲ្យវារួចចេញពីគ្រប់កន្លែងដែលវាត្រូវកំចាត់កំចាយនោះ”(អេសេគាល ៣៤:១១-១២)។
នេះជាការធានាដល់រាស្រ្តរបស់ព្រះ កាលពួកគេកំពុងតែស្ថិតនៅក្នុងការនិរទេស។ អ្នកដឹកនាំរបស់ពួកគេមិនបានអើពើរចំពោះទុក្ខលំបាករបស់ពួកគេ និងបានកេងប្រវ័ញ្ចពួកគេ ហើយ គិតតែប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន ជាជាងខ្វល់អំពីហ្វូងចៀមរបស់ព្រះ(ខ.៨)។ ហេតុនេះហើយ រាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គ ក៏បាន “ត្រូវកំចាត់កំចាយ នៅពេញពាសលើផែនដី ឥតមានអ្នកណាទៅស៊ើបសួរ ឬស្វែងរកវាសោះ”(ខ.៦)។
ប៉ុន្តែ ព្រះអម្ចាស់បានប្រកាស់ថា ព្រះអង្គនឹងសង្រ្គោះហ្វូងចៀមរបស់ព្រះអង្គ(ខ.១០) ហើយព្រះអង្គនៅតែគោរព តាមព្រះបន្ទូលសន្យា។
តើយើងត្រូវធ្វើដូចម្តេច? យើងត្រូវប្រកាន់ខ្ជាប់តាមព្រះជាម្ចាស់ និងព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ទ្រង់។ ដ្បិតព្រះអង្គមានបន្ទូលថា ព្រះអង្គនឹងស្វែងរកចៀមរបស់ព្រះអង្គ…
ក្តីសង្ឃឹម ដែលរីកឡើង
នៅក្នុងទីក្រុង ភីឡាដេលភា ពេលដែលគេកាប់ឆ្កាស្មៅ និងរុក្ខជាតិតូចៗដែលគ្មានប្រយោជន៍ នៅតាមទីលានមួយចំនួន ហើយបានដាំផ្កា និងដើមឈើដ៏ស្រស់ស្អាត ប្រជាពលរដ្ឋដែលរស់នៅក្បែរនោះ ក៏មានសុខភាពផ្លូវចិត្តល្អប្រសើរជាងមុន។ រឿងដូចនេះ ក៏បានកើតឡើង ចំពោះអ្នកដែលកំពុងជួបបញ្ហាហិរញ្ញវត្ថុផងដែរ។
បណ្ឌិតយូជីនា សោស(Eugenia South) បានធ្វើការនិពន្ធ និងស្រាវជ្រាវ អំពីប្រធានបទនេះ។ គាត់មានប្រសាសន៍ថា “គេបានរកឃើញភស្តុតាងកាន់តែច្រើន ដែលបញ្ជាក់ថា ទីកន្លែងដែលមានរុក្ខជាតិបៃតងច្រើន អាចមានឥទ្ធិពល មកលើសុខភាពផ្លូវចិត្ត ហើយមានសារៈសំខាន់ជាពិសេស ចំពោះអ្នកដែលរស់នៅ ក្នុងតំបន់ក្រីក្រ”។
ពេលដែលប្រជាជននៃនគរអ៊ីស្រាអែល និងយូដា ស្ថិតក្រោមការគៀបសង្កត់ ពួកគេបានរកឃើញក្តីសង្ឃឹមជាថ្មី ក្នុងការបើកសម្តែង តាមរយៈហោរាអេសាយ។ ហោរាអេសាយបានថ្លែងទំនាយ អំពីសេចក្តីហិនវិនាស និងការជំនុំជម្រះ ដែលពួកគេនឹងទទួល ប៉ុន្តែ គាត់ក៏បានថ្លែងទំនាយផងដែរថា “ទីរហោស្ថាន ហើយទីហួតហែង នឹងមានសេចក្តីអំណរ ឯសមុទ្រខ្សាច់ នឹងរីករាយ ហើយផ្កាឡើងដូចជាកុលាប គឺនឹងផ្កាឡើងយ៉ាងសន្ធឹក ក៏នឹងរីករាយដោយសេចក្តីអំណរ”(អេសាយ ៣៥:១-២)។
ទោះយើងកំពុងតែស្ថិតក្នុងស្ថានភាពបែបណាក៏ដោយ នៅថ្ងៃនេះ យើងក៏អាចអរសប្បាយ ចំពោះការស្អាងឡើងវិញ ដែលព្រះវរបិតាគង់នៅស្ថានសួគ៌ប្រទានមកយើង ដែលនាំឲ្យយើងមានក្តីសង្ឃឹមឡើងវិញ តាមរយៈស្នាព្រះហស្តរបស់ព្រះអង្គផងដែរ។ ពេលណាយើងមានអារម្មណ៍បាក់ទឹកចិត្ត ការមើលទៅសិរីល្អ និងភាពរុងរឿងរបស់ព្រះអង្គ ដែលបានបង្ហាញចេញក្នុងស្នាព្រះហស្តព្រះអង្គ អាចលើកទឹកចិត្តយើង…
បញ្ចេញពន្លឺ ជាជាងមានការថប់បារម្ភ
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានស្ម័គ្រចិត្តបង្រៀន អំពីការអធិស្ឋាន រយៈពេល៥សប្តាហ៍ ក្នុងព្រះវិហារក្នុងតំបន់មួយ។ ពេលនោះខ្ញុំមានការថប់បារម្ភ។ តើសិស្សរបស់ខ្ញុំ ជាមនុស្សប្រភេទណា? តើពួកគេនឹងចូលចិត្តខ្ញុំទេ? ការថប់បារម្ភរបស់ខ្ញុំ បាននាំឲ្យខ្ញុំមានការផ្តោតចិត្ត មិនបានត្រឹមត្រូវ បានជាខ្ញុំមានការរៀបចំជ្រុលពេក សម្រាប់ការបង្រៀន ស្លាយសម្រាប់ធ្វើបទបង្ហាញ និងក្រដាស់មេរៀនសម្រាប់ចែកសិស្ស។ ប៉ុន្តែ នៅសល់តែមួយសប្តាហ៍ទៀតប៉ុណ្ណោះ ខ្ញុំនៅតែមិនទាន់បានលើកទឹកចិត្តគេឲ្យចូលរួម ឲ្យបានច្រើនដដែល។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពេលខ្ញុំអធិស្ឋាន ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំថា ថ្នាក់រៀននេះគឺជាការបម្រើ ដែលបញ្ចេញពន្លឺរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនឹងប្រើថ្នាក់រៀននេះ ដើម្បីនាំមនុស្សឲ្យងាកទៅរកព្រះវរបិតាដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ នោះខ្ញុំត្រូវឈប់ថប់បារម្ភ អំពីការបង្រៀនរបស់ខ្ញុំទៀត។ ពេលដែលព្រះយេស៊ូវបង្រៀនពួកសិស្សព្រះអង្គ នៅក្នុងការអធិប្បាយនៅលើភ្នំ ព្រះអង្គបានប្រាប់ពួកគេថា “អ្នករាល់គ្នាជាពន្លឺនៃលោកីយ៍ ឯទីក្រុងណាដែលនៅលើភ្នំ នោះលាក់មិនកំបាំងទេ។ ក៏គ្មានអ្នកណាអុជចង្កៀង យកទៅដាក់ក្រោមថាំងដែរ គេតែងដាក់លើជើងចង្កៀងវិញ នោះទើបភ្លឺដល់អ្នកដែលនៅក្នុងផ្ទះទាំងអស់គ្នា”(ម៉ាថាយ ៥:១៤-១៥)។
បន្ទាប់ពីបានអានខគម្ពីរនេះហើយ ទីបំផុត ខ្ញុំក៏បានបង្ហោះអំពីថ្នាក់រៀននេះ នៅលើបណ្តាញសង្គម។ ភ្លាមៗនោះ មនុស្សជាច្រើនបានចាប់ផ្តើមចុះឈ្មោះចូលរៀន ដោយបង្ហាញចេញនូវការអរព្រះគុណព្រះអង្គ និងចិត្តរំភើបរីករាយ។ ពេលដែលខ្ញុំបានឃើញការឆ្លើយតបរបស់ពួកគេ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំអំពីការបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូវ ដែលបានចែងថា “ចូរឲ្យពន្លឺរបស់អ្នករាល់គ្នា បានភ្លឺនៅមុខមនុស្សលោកយ៉ាងនោះដែរ ដើម្បីឲ្យគេឃើញការល្អ ដែលអ្នករាល់គ្នាប្រព្រឹត្ត រួចសរសើរដំកើង ដល់ព្រះវរបិតានៃអ្នករាល់គ្នាដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌”(ខ.១៦)។
បន្ទាប់ពីបានទទួលការលើកទឹកចិត្តនេះហើយ ខ្ញុំក៏បានបង្រៀននៅក្នុងថ្នាក់រៀននេះ ដោយក្តីអំណរ។…
ពន្លឺនៃស្ថានសួគ៌
មានពេលមួយ លោកវាយលី អូវើស្ទ្រីត(Wylie Overstreet) ដែលជាអ្នកផលិតខ្សែភាពយន្ត បានផ្សាយផ្ទាល់នូវរូបភាពរបស់ស្ថានព្រះច័ន្ទ តាមរយៈកែវយឺតរបស់គាត់ ដែលមានកម្លាំងពង្រីកខ្លាំង ដល់ទស្សនិកជនដែលគាត់មិនដែលស្គាល់។ ពេលនោះ ពួកគេមានការភ្ញាក់ផ្អើលចំពោះរូបភាពស្ថានព្រះច័ន្ទដែលគាត់បានពង្រីកឲ្យធំ បានជាពួកគេមានការឆ្លើយតប ដោយបញ្ចេញសម្លេងខ្សិបខ្សៀវ និងបង្ហាញភាពស្ងប់ស្ងែង។ លោកអូវើស្ទ្រីតក៏បានពន្យល់ថា “ទស្សនីយភាពដ៏ស្រស់ស្អាតនេះ បានធ្វើឲ្យយើងមានពេញដោយភាពស្ងប់ស្ងែង ចំពោះអ្វីមួយ ដែលធំជាងខ្លួនយើង”។
ស្តេចដាវីឌ ដែលជាអ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ក៏មានការស្ងប់ស្ងែង ចំពោះពន្លឺដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានមកពីលើផងដែរ។ គឺដូចដែលទ្រង់មានបន្ទូលថា “កាលណាទូលបង្គំពិចារណាមើលផ្ទៃមេឃ ជាការដែលព្រះហស្តទ្រង់បានធ្វើ គឺទាំងខែ និងផ្កាយ ដែលទ្រង់បានប្រតិស្ឋានទុក នោះតើមនុស្សជាអ្វី ដែលទ្រង់នឹករឭកដល់គេ ហើយកូនមនុស្សផង ដែលទ្រង់ប្រោសដូច្នេះ?”(ទំនុកដំកើង ៨:៣-៤)។
ត្រង់ចំណុចនេះ ស្តេចដាវីឌបានទូលសួរព្រះជាម្ចាស់ ដោយការបន្ទាបខ្លួន ហើយយើងនឹងមានការស្ងប់ស្ងែងកាន់តែខ្លាំងជាងនេះទៀត ពេលដែលយើងដឹងថា បន្ទាប់ពីព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតផ្ទៃមេឃ និងផែនដីថ្មីហើយ យើងនឹងមិនត្រូវការព្រះច័ន្ទ ឬព្រះអាទិត្យទៀតឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ សាវ័កយ៉ូហានបានមានប្រសាសន៍ថា សិរីល្អដ៏ចែងចំាងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នឹងផ្តល់ឲ្យនូវពន្លឺដែលគេត្រូវការ។ “ក្រុងនោះមិនត្រូវការនឹងព្រះអាទិត្យ ឬព្រះចន្ទ សំរាប់នឹងបំភ្លឺទេ ដ្បិតសិរីល្អនៃព្រះបានបំភ្លឺហើយ ឯកូនចៀមក៏ជាចង្កៀងនៃក្រុងនោះដែរ … ហើយនៅឯណោះគ្មានយប់ឡើយ”(វិវរណៈ ២១:២៣-២៥)។
ពេលដែលយើងគិតអំពីរឿងនេះ ចិត្តរបស់យើងអាចកើតមានភាពស្ងប់ស្ងែងកាន់តែខ្លាំង។ ប៉ុន្តែ យើងអាចពិសោធន៍នឹងពន្លឺរបស់ព្រះអង្គដែលមាននៅស្ថានសួគ៌ នៅពេលឥឡូវនេះបាន…