កិច្ចការដ៏សំខាន់ដែលយើងអាចធ្វើបាន
ថ្ងៃនោះបានចាប់ផ្តើមដូចថ្ងៃមុនៗ ប៉ុន្តែ វាបានបញ្ចប់ទៅវិញ ដោយសុបិន្តអាក្រក់។ អេសធើរ(Esther មិនមែនឈ្មោះពិត) និងស្រ្តីរាប់រយនាក់ទៀត ត្រូវបានដោយពួកសកម្មប្រយុទ្ធសាសនាចាប់ជំរិត នៅសាលារៀន ។ មួយខែក្រោយមក ពួកគេក៏ត្រូវបានគេដោះលែងវិញ លើកលែងតែអេសធើរ ដោយសារនាងបដិសេធមិនព្រមឈប់ជឿព្រះគ្រីស្ទ។ ខណៈពេលដែលខ្ញុំ និងមិត្តភក្តិខ្ញុំបានអានរឿងរបស់គាត់ និងអ្នកដទៃទៀត ដែលត្រូវគេបៀតបៀនដោយសារជំនឿ ចិត្តរបស់យើងមានការប៉ះពាល់យ៉ាងខ្លាំង។ យើងចង់ធ្វើអ្វីម្យ៉ាង។ ប៉ុន្តែ តើយើងធ្វើអ្វី ?
ពេលសាវ័កប៉ុលសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅពួកជំនុំ នៅក្រុងកូរិនថូស គាត់បានចែកចាយ អំពីបញ្ហាដែលគាត់បានជួបប្រទះ នៅខេត្តអាស៊ី។ ការបៀតបៀនមានភាពធ្ងន់ធ្ងរយ៉ាងខ្លាំង បានជាគាត់ និងគូកនរបស់គាត់ “មិនសង្ឃឹមថា នឹងនៅមានជីវិតរស់ឡើយ”(២កូរិនថូស ១:៨)។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ សាវ័កប៉ុលបានទទួលជំនួយពីការអធិស្ឋានរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទដទៃទៀត(ខ.១១)។ ទោះពួកជំនុំ នៅក្រុងកូរិនថូស ស្ថិតនៅឆ្ងាយពីសាវ័កប៉ុលក៏ដោយ ក៏ការអធិស្ឋានរបស់ពួកគេសំខាន់ណាស់ ហើយព្រះជាម្ចាស់ក៏បានស្តាប់ឮពួកគេអធិស្ឋាន។ ព្រះជាម្ចាស់ដែលមានអំណាចគ្រប់គ្រងលើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ទ្រង់បានសម្រេចព្រះទ័យប្រើប្រាស់ការអធិស្ឋានរបស់យើង ដើម្បីសម្រេចបំណងព្រះទ័យទ្រង់។ នេះជាអាថ៌កំបាំងដ៏អស្ចារ្យណាស់។ ហើយយើងក៏មានឯកសិទ្ធិពិសេស នៅក្នុងការអធិស្ឋានផងដែរ។
សព្វថ្ងៃនេះ យើងអាចបន្តនឹកចាំ អំពីបងប្អូនប្រុសស្រី ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ដែលកំពុងរងទុក្ខ ដោយសារជំនឿរបស់ពួកគេ។ អ្វីដែលយើងអាចធ្វើនោះ គឺយើងអាចអធិស្ឋានឲ្យអ្នកដែលត្រូវគេបន្ទាបបន្ថោក គាបសង្កត់ ធ្វើទារុណកម្ម ហើយជួនកាល ត្រូវគេសម្លាប់ ដោយសារជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទទៀតផង។ ចូរយើងអធិស្ឋាន…
ការផ្លាស់ប្តូរ ដែលអាចធ្វើទៅបាន
ថ្ងៃមួយ សមាជិកក្រុមយុវជនមួយចំនួន បានជួបជុំគ្នានៅពេលរសៀលថ្ងៃសៅរ៍ ដើម្បីចោទជាសំណួរដ៏ពិបាកៗ ដល់គ្នាទៅវិញទៅមក ផ្អែកទៅលើបទគម្ពីរ ភីលីព ២:៣-៤ ដែលបានចែងថា “កុំឲ្យធ្វើអ្វី ដោយទាស់ទែងគ្នា ឬដោយសេចក្តីអំនួតឥតប្រយោជន៍ឡើយ តែចូររាប់អានគេឲ្យលើសជាងខ្លួនដោយចិត្តសុភាពវិញ។ កុំឲ្យគ្រប់គ្នាស្វែងរកតែប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួនឡើយ ត្រូវស្វែងរកចំពោះអ្នកដទៃផង”។ សំណួរពិបាកៗទាំងនោះ មានដូចជា : តើអ្នករាល់គ្នាបានគិតពីប្រយោជន៍អ្នកដទៃ នៅពេលណាខ្លះ? តើអ្នកដទៃគិតថា អ្នកជាមនុស្សមានការបន្ទាបខ្លួន ឬមានអំណួត? តើហេតុអ្វី?
ខណៈពេលដែលខ្ញុំនៅស្តាប់ពួកគេ ខ្ញុំមានការលើកទឹកចិត្ត ពេលបានឮពួកគេឆ្លើយសំណួរ ដោយចិត្តស្មោះត្រង់។ ក្មេងជំទង់ទាំងនោះបានយល់ស្របថា យើងងាយនឹងទទួលស្គាល់ចំណុចខ្វះខាតរបស់យើង តែយើងពិបាកកែប្រែ ឬមិនងាយមានចិត្តដែលចង់កែប្រែ។ មានក្មេងជំទង់ម្នាក់បានត្អូញត្អែរថា ភាពអាត្មានិយម បានជាប់នៅក្នុងឈាមរបស់គាត់។
យើងអាចឈប់ផ្តោតទៅលើប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន ហើយងាកមកគិតប្រយោជន៍អ្នកដទៃវិញ ដោយពឹងផ្អែកលើព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដែលគង់នៅក្នុងយើង។ ហេតុនេះហើយបានជាសាវ័កប៉ុលបានក្រើនរំឭកពួកជំនុំនៅក្រុងភីលីពឲ្យនឹកចាំ អំពីការអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើ និងបានធ្វើឲ្យរឿងល្អៗជាច្រើន អាចកើតមានចំពោះពួកគេ។ ទ្រង់បានទទួលចិញ្ចឹមពួកគេ ដោយព្រះគុណទ្រង់ កម្សាន្តចិត្តពួកគេដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ទ្រង់ ហើយបានប្រទានព្រះវិញ្ញាណទ្រង់ ដើម្បីជួយពួកគេ(ភីលីព ២:១-២)។ តើពួកគេ និងយើងរាល់គ្នាអាចឆ្លើយតប ចំពោះព្រះគុណទ្រង់ ដោយការបន្ទាបខ្លួន ដោយរបៀបណា?
ជាការពិតណាស់ ព្រះជាម្ចាស់ជាហេតុផល ដែលយើងត្រូវផ្លាស់ប្រែ ហើយមានតែទ្រង់ទេដែលអាចកែប្រែយើងបាន។ ដោយសារទ្រង់បានប្រទានឲ្យយើង មានចិត្ត និងអំណាច ដើម្បីធ្វើការអ្វីដែលទ្រង់សព្វព្រះទ័យ(ខ.១៣)…
អ្វីដែលអ្នកមិនអាចបោះបង់ចោល?
ថ្ងៃមួយ ពិធីករវិទ្យុបានចោទជាសំណួរថា “តើមានរបស់អ្វីមួយ ដែលអ្នកមិនអាចលះបង់?” ប្រិយមិត្តអ្នកស្តាប់ទាំងឡាយ ក៏បានទូរស័ព្ទចូលមក ដោយនាំមកនូវចម្លើយដ៏គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍មួយចំនួន។ អ្នកខ្លះនិយាយថា ពួកគេមិនអាចលះបង់គ្រួសារ ហើយក្នុងចំណោមនោះ មានបុរសជាស្វាមីម្នាក់បានចែករំលែក អំពីបទពិសោធន៍នៃការបាត់បង់ភរិយារបស់ខ្លួន ដែលបានលាចាកលោកទៅ។ អ្នកខ្លះទៀតបានចែករំលែកថា ពួកគេមិនអាចលះបង់ក្តីស្រមៃរបស់ខ្លួន ដែលមានដូចជា ការស្រមៃចង់មានអាជីពជាតន្ត្រីករ ឬក្លាយជាម្តាយគេជាដើម។ យើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែមានអ្វីមួយ ដែលយើងឲ្យតម្លៃយ៉ាងខ្លាំង ដែលមានដូចជា មនុស្ស សេចក្តីប្រាថ្នា ឬរបស់ទ្រព្យអ្វីមួយ ដែលសុទ្ធតែជាអ្វីដែលយើងមិនអាចលះបង់។
ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរហូសេ ព្រះជាម្ចាស់បានប្រាប់យើងថា ទ្រង់នឹងមិនបោះបង់ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល ដែលជារាស្រ្តជ្រើសតាំង និងទ្រព្យដ៏មានតម្លៃរបស់ទ្រង់នោះឡើយ។ ក្នុងនាមទ្រង់ជាស្វាមីដែលមានក្តីស្រឡាញ់របស់រាស្រ្តអ៊ីស្រាអែល ទ្រង់បានប្រទានពួកគេ នូវអ្វីៗដែលពួកគេត្រូវការ ដែលមានដូចជា ទឹកដី អាហារ ទឹក សំលៀកបំពាក់ និងសេចក្តីសុខសាន្តជាដើម។ តែរាស្រ្តអ៊ីស្រាអែលចេះតែបដិសេធទ្រង់ ហើយស្វែងរកសុភមង្គល និងសេចក្តីសុខរបស់ខ្លួន ជាមួយព្រះដទៃ ដូចជាប្រពន្ធដែលផឹតក្បត់។ ពេលដែលព្រះអម្ចាស់តាមរកពួកគេកាន់តែខ្លាំង នោះពួកគេក៏បានរសាត់ទៅកាន់តែឆ្ងាយពីទ្រង់(ហូសេ ១១:២)។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ទ្រង់នៅតែមិនបោះបង់ពួកគេចោល ទោះពួកគេបានធ្វើឲ្យព្រះទ័យទ្រង់ឈឺចាប់យ៉ាងណាក៏ដោយ(ខ.៨)។ ទ្រង់នឹងបន្តវាយផ្ចាល់រាស្រ្តអ៊ីស្រាអែល ដើម្បីប្រោសលោះពួកគេ ដ្បិតទ្រង់នៅតែមានព្រះទ័យចង់ផ្សះផ្សាទំនាក់ទំនងជាមួយពួកគេឡើងវិញ(ខ.១១)។
សព្វថ្ងៃនេះ កូនរបស់ព្រះ សុទ្ធតែអាចមានការធានាថា សេចក្តីស្រឡាញ់ដែលទ្រង់មានចំពោះយើង ជាសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលនឹងមិនដែលបោះបង់យើងចោលឡើយ(រ៉ូម ៨:៣៧-៣៩)។ បើយើងវង្វេងចេញពីទ្រង់…
ឆ្នាំថ្មី អាទិភាពថ្មី
ខ្ញុំតែងតែចង់រៀនលេងវីយូឡុងធំ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមិនដែលរកបានពេល សម្រាប់ចូលរៀនឡើយ។ បើនិយាយឲ្យកាន់តែត្រូវទៀតនោះ គឺខ្ញុំមិនដែលបានញែកពេលចូលរៀន។ កាលនោះ ខ្ញុំគិតថា នៅនគរស្ថានសួគ៌ ខ្ញុំប្រហែលជាអាចចេះលេងឧបករណ៍ភ្លេងមួយនោះ យ៉ាងស្ទាត់ជំនាញ។ ទន្ទឹមនឹងនោះ ខ្ញុំចង់ផ្តោតទៅលើការប្រើប្រាស់ពេលវេលារបស់ខ្ញុំ ដើម្បីធ្វើអ្វីដែលព្រះបានត្រាស់ហៅ ឲ្យខ្ញុំធ្វើថ្វាយទ្រង់ ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន។
ជីវិតមនុស្សខ្លីណាស់ ហើយជាញឹកញាប់ យើងច្រើនតែមានអារម្មណ៍ថា យើងត្រូវខំប្រើពេលវេលារបស់យើង នៅលើផែនដី ឲ្យមានប្រយោជន៍បំផុត មុនពេលវាកន្លងផុតទៅ។ ប៉ុន្តែ តើយើងយល់ច្បាស់ អំពីបញ្ហានេះទេ?
ពេលដែលស្តេចសាឡូម៉ូនពិចារណា អំពីអត្ថន័យនៃជីវិត ទ្រង់បានផ្តល់ឲ្យនូវការណែនាំពីរយ៉ាង។ ទីមួយ យើងត្រូវតែរស់នៅ តាមរបៀបដ៏មានន័យបំផុត តាមដែលអាចធ្វើទៅបាន ដែលរាប់បញ្ចូលការអរសប្បាយឲ្យបានពេញលេញ ចំពោះការល្អដែលព្រះទ្រង់អនុញ្ញាតឲ្យយើងពិសោធន៍ក្នុងជីវិត ដែលមានដូចជាអាហារ និងទឹក(សាស្តា ៩:៧) សំលៀកបំពាក់ និងគ្រឿងក្រអូប(ខ.៨) អាពាហ៍ពិពាហ៍(ខ.៩) និងអំណោយល្អៗទាំងអស់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលអាចរាប់បញ្ចូលការរៀនលេងឧបករណ៍ភ្លេង ដែលមានដូចជាវីយូឡុងធំជាដើម។
ទីពីរ យើងត្រូវខំធ្វើការ(ខ.១០)។ ជីវិតមនុស្សមានពេញទៅដោយឱកាស ហើយយើងតែងតែមានកិច្ចការបន្ថែមទៀត ដែលត្រូវធ្វើ។ យើងត្រូវទាញយកប្រយោជន៍ ពីឱកាសដែលព្រះប្រទានដល់យើង ដោយស្វែងរកប្រាជ្ញាទ្រង់ នៅក្នុងការដាក់អាទិភាពការងារ ហើយធ្វើការ ដោយប្រើអំណោយទានរបស់យើង ដើម្បីបម្រើទ្រង់។
ជីវិតជាអំណោយដ៏អស្ចារ្យមកពីព្រះអម្ចាស់។ ចូរយើងថ្វាយព្រះកិត្តិនាមដល់ទ្រង់ ដោយអរសប្បាយនឹងព្រះពររបស់ទ្រង់ជាប្រចាំថ្ងៃ ហើយអរសប្បាយក្នុងការបម្រើដ៏មានន័យ។—POH…
ប្រែពីភាពអាម៉ាស់ ទៅជាមានកិត្តិយស
ពេលនោះជាពេល ដែលក្រុមគ្រួសារទាំងឡាយជួបជុំគ្នា ដើម្បីអបអររដូវកាលដ៏រីករាយ ប្រចាំឆ្នាំ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក្នុងចំណោមយើង មានអ្នកខ្លះបានបារម្ភខ្លាចជួបសាច់ញាតិណាមួយ ដែលចូលចិត្តសួរសំណួរ ដែលធ្វើឲ្យអ្នកនៅលីវ ឬអ្នកមិនទាន់មានកូន មានអារម្មណ៍ថាខ្លួនកំពុងតែមានបញ្ហាខុសទាស់អ្វីមួយ។
ចូរយើងនឹកស្រមៃអំពីទុក្ខលំបាករបស់នាងអេលីសាបិត ដែលនៅតែមិនមានកូន ទោះនាងបានរៀបការអស់ជាច្រើនឆ្នាំហើយក្តី។ ក្នុងវប្បធម៌របស់នាង គេគិតថា បញ្ហានេះ គឺជាសញ្ញាបង្ហាញថា ព្រះជាម្ចាស់បានបង្ខាំងផ្ទៃនាងហើយ(មើល ១សំាយ៉ូអែល ១:៥-៦) ហើយគេអាចចាត់ទុកបញ្ហានេះ ជារឿងដ៏គួរឲ្យខ្មាស់អៀន។ ដូចនេះ អ្នកជិតខាង និងសាច់ញាតិរបស់អេលីសាបិត អាចសង្ស័យថា នាងកំពុងតែរស់នៅក្នុងអំពើបាប ទោះជានាងកំពុងរស់នៅ ដោយសេចក្តីសុចរិតក៏ដោយ(លូកា ១:៦)។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ នាងអេលីសាបិត និងស្វាមីរបស់នាងបានបន្តបម្រើព្រះអម្ចាស់ ដោយចិត្តស្មោះត្រង់។ បន្ទាប់មក ពេលដែលអ្នកទំាងពីរមានអាយុចាស់ហើយ ការអស្ចារ្យក៏បានកើតឡើង។ ព្រះទ្រង់បានស្តាប់ឮការអធិស្ឋានរបស់នាង(ខ.១៣)។ ទ្រង់ចូលចិត្តបង្ហាញថា ទ្រង់សព្វព្រះទ័យនឹងប្រទានពរដល់យើង(ខ.២៥)។ ហើយទោះទ្រង់ហាក់ដូចជាពន្យាពេលក៏ដោយ ក៏ទ្រង់តែងតែឆ្លើយតប តាមពេលវេលាដ៏ត្រឹមត្រូវជានិច្ច ហើយប្រាជ្ញារបស់ទ្រង់ តែងតែមានភាពល្អឥតខ្ចោះ។ ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានប្រទានអំណោយដ៏ពិសេស ដល់នាងអេលីសាបិត និងស្វាមីរបស់នាង ដែលអំណោយនោះ គឺជាកូនប្រុសម្នាក់ ដែលក្រោយមក ក៏បានធ្វើជាអ្នករៀបចំផ្លូវ ថ្វាយព្រះមែស៊ី(អេសាយ ៤០:៣-៥)។
តើអ្នកមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនឯងមិនល្អដូចអ្នកដទៃ ដោយសារអ្នកគ្មានសញ្ញាបត្រមហាវិទ្យាល័យ ឬគ្មានប្តីឬប្រពន្ធ ឬកូន…
ព្រះហស្តរបស់ព្រះ ដែលយើងមើលមិនឃើញ
មិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំម្នាក់ ត្រូវបានប្តីប្រពន្ធដែលជាបេសកជនមកពីសហរដ្ឋអាមេរិក យកទៅចិញ្ចឹម ហើយគាត់ក៏បានចម្រើនវ័យធំឡើង នៅប្រទេសហ្កាណា។ បន្ទាប់ពីក្រុមគ្រួសារគាត់បានវិលត្រឡប់ទៅសហរដ្ឋអាមេរិកវិញ គាត់ក៏បានចាប់ផ្តើមចូលរៀននៅមហាវិទ្យាល័យ ប៉ុន្តែ គាត់ក៏បានបោះបង់ការសិក្សា។ ក្រោយមក គាត់ក៏បានចូលធ្វើទាហាន ដែលបាននាំឲ្យគាត់មានលទ្ធភាពបង់ថ្លៃមហាវិទ្យាល័យ ហើយធ្វើដំណើរទូទាំងពិភពលោក។ ព្រះទ្រង់បានធ្វើការក្នុងជីវិតគាត់ ក្នុងពេលដ៏ពិបាក ដោយរៀបចំខ្លួនគាត់ សម្រាប់តួនាទីដ៏ពិសេសមួយ។ សព្វថ្ងៃនេះ គាត់បាននិពន្ធ និងកែសម្រួលសៀវភៅគ្រីស្ទបរិស័ទ ដែលកំពុងតែបម្រើប្រិយមិត្តអ្នកអានអន្តរជាតិ។
ភរិយារបស់គាត់ ក៏មានទីបន្ទាល់ដ៏គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ផងដែរ។ គាត់បានប្រឡងធ្លាក់ថ្នាក់គីមីវិទ្យា ក្នុងអំឡុងឆ្នាំទីមួយ នៅមហាវិទ្យាល័យ ដោយសារគាត់ត្រូវលេបថ្នាំដែលធ្វើទុក្ខខ្លាំង ដើម្បីព្យាបាលជម្ងឺស្កន់។ បន្ទាប់ពីគាត់បានធ្វើការសម្រេចចិត្តយ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្ន គាត់ក៏បានផ្លាស់ប្តូរ ពីការសិក្សាវិទ្យាសាស្ត្រ ទៅជាការសិក្សាភាសាគរបស់អាមេរិក ដែលងាយស្រួលរៀនជាងគីមីវិទ្យា។ ពេលដែលគាត់រំឭកអំពីរឿងនេះ គាត់ក៏បានមានប្រសាសន៍ថា “ព្រះជាម្ចាស់បានផ្លាស់ប្តូរទិសដៅនៃជីវិតរបស់ខ្ញុំ ដើម្បីបំពេញបំណងព្រះទ័យដែលប្រសើរជាងមុខ”។ សព្វថ្ងៃនេះ គាត់បាននាំមនុស្សគថ្លង់ជាច្រើន ឲ្យទទួលព្រះបន្ទូលដែលនាំឲ្យជីវិតផ្លាស់ប្រែ តាមរយៈភាសាគ។
តើនៅពេលខ្លះ អ្នកធ្លាប់ឆ្ងល់ថា ព្រះកំពុងតែដឹកនាំអ្នកទៅកន្លែងណាទេ? បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ១៣៩:១៦ បានទទួលស្គាល់ព្រះហស្តដ៏មានចេស្តា ដែលធ្វើការក្នុងជីវិតយើង យ៉ាងដូចនេះថា “ព្រះនេត្រទ្រង់បានឃើញធាតុនៃទូលបង្គំ ក្នុងកាលដែលមិនទាន់មានរូបរាងនៅឡើយ ទាំងអស់បានកត់ទុកក្នុងបញ្ជីរបស់ទ្រង់ គឺអស់ទាំងថ្ងៃអាយុ ដែលបានតម្រូវឲ្យទូលបង្គំរស់នៅ ក្នុងកាលដែលមិនទាន់មានថ្ងៃណាមួយនោះនៅឡើយ”។ យើងមិនដឹងថា ព្រះទ្រង់នឹងប្រើកាលៈទេសៈនៃជីវិតយើង យ៉ាងដូចម្តេចខ្លះទេ ប៉ុន្តែ យើងអាចសម្រាក…
សេចក្តីសង្ឃឹម នៅក្នុងភាពងងឹត
មានរឿងព្រេងមួយបានដំណាលថា លោកគូ យ័ន(Qu Yuan) ជាមន្ត្រីរាជការចិន ដែលស្នេហាជាតិមួយរូប ក្នុងអំឡុងពេលនគរទាំងឡាយកំពុងមានសង្រ្គាមនឹងគ្នា(ឆ្នាំ៤៧៥ ដល់ ២៤៦ មុនគ្រីស្ទសករាជ)។ គេបាននិយាយថា គាត់បានព្យាយាមដាស់តឿនស្តេចរបស់គាត់ ជាច្រើនលើកច្រើនសារ អំពីការគំរាមកំហែងរបស់សត្រូវ ដែលចង់បំផ្លាញនគររបស់ទ្រង់ ក្នុងពេលដ៏ឆាប់ខាងមុខ តែទ្រង់បដិសេធន៍មិនព្រមស្តាប់តាមការប្រឹក្សារបស់គាត់។ ទីបំផុត លោកគូ យ័នក៏ត្រូវគេនិរទេស។ ពេលដែលគាត់បានទទួលដំណឹងថា ប្រទេសជាទីស្រឡាញ់របស់គាត់ បានធ្លាក់ចូលទៅក្នុងដៃសត្រូវ គាត់ក៏បានបញ្ចប់ជីវិតខ្លួនឯង។
ជីវិតរបស់លោកគូ យ័ន មានលក្ខណៈមួយចំនួន ដែលដូចជីវិតរបស់ហោរាយេរមា។ ហោរាយេរេមាក៏បានបម្រើស្តេច ដែលបានប្រមាថ ចំពោះការដាស់តឿនរបស់គាត់ផងដែរ ហើយនគររបស់គាត់ក៏ត្រូវសត្រូវបំផ្លាញ់។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ លោកគូ យ័នបានបញ្ចប់ជីវិតខ្លួនឯង ដោយភាពអស់សង្ឃឹម តែលោកយេរេមា បានរកឃើញក្តីសង្ឃឹមដ៏ពិត។ ហេតុអ្វីបានជាពួកគេមានវាសនាខុសគ្នា នៅទីបញ្ចប់។
លោកយេរេមាស្គាល់ព្រះអម្ចាស់ ដែលបានប្រទាននូវសេចក្តីសង្ឃឹមដ៏ពិត។ គឺដូចដែលព្រះអម្ចាស់ បានធានាដល់គាត់ថា “មានសេចក្តីសង្ឃឹមសំរាប់ចុងបំផុតរបស់ឯង កូនចៅឯងនឹងវិលមកឯព្រំដែនរបស់គេវិញ”(យេរេមា ៣១:១៧)។ ទោះបីជាទីក្រុងយេរូសាឡិមត្រូវបានបំផ្លាញ ក្នុងឆ្នាំ ៥៨៦ មុនគ្រីស្ទសករាជក៏ដោយ ក៏ពេលក្រោយមកទៀត គេក៏បានសាងសង់ទីក្រុងនេះឡើងវិញ(មើលនេហេមា ៦:១៥)។
នៅពេលខ្លះ យើងម្នាក់ៗធ្លាក់ចូលក្នុងស្ថានភាព ដែលអាចធ្វើឲ្យយើងអស់សង្ឃឹម។ វាអាចជាដំណឹងអាក្រក់ពីគ្រូពេទ្យ ការបាត់បង់ការងារភ្លាមៗ ឬការបែកបាក់គ្រួសារ។…
តើមានវ៉ាយហ្វាយដែរឬទេ?
នៅពេលដែលខ្ញុំកំពុងរៀបចំខ្លួន ធ្វើដំណើរបំពេញបេសកកម្ម ជាមួយយុវជនមួយចំនួន មានសំណួរមួយ ដែលពួកគេសួរញឹកញាប់បំផុតគឺ “តើនៅទីនោះ មានវ៉ាយហ្វាយទេ?” ហើយខ្ញុំបានប្រាប់ពួកគេថា នៅទីនោះច្បាស់ជាមាន។ ដូច្នេះ សាកគិតលមើល ប្រសិនបើនៅយប់មួយ ស្រាប់តែដាច់វ៉ាយហ្វាយ ធ្វើឲ្យពួកគេមិនអាចប្រើអ៊ីនធឺណិតកើត នោះតើពួកគេនឹងរអ៊ូរទាំប៉ុណ្ណា!
មនុស្សជាច្រើន មានអារម្មណ៍អន្ទៈសារ នៅពេលដែលពួកគេនៅឆ្ងាយ ពីទូរស័ព្ទទំនើបរបស់ខ្លួន។ ហើយ នៅពេលដែលយើងមានទូរស័ព្ទទំនើប ក្នុងដៃរបស់យើង នោះភ្នែករបស់យើង ច្បាស់ជាផ្ដោតលើអេក្រង់របស់វាមិនខាន។
បណ្ដាញអ៊ីនធឺណិត និងអ្វីៗទាំងអស់ ដែលវាអនុញ្ញាតឲ្យយើងចូលប្រើប្រាស់ អាចក្លាយជាការរំខាន ឬជាព្រះពរ។ ការអ្វីជាច្រើនទៀត នៅក្នុងលោកនេះ ក៏មានលក្ខណៈដូចនេះផងដែរ។ វាអាស្រ័យទៅលើ ថាតើយើងប្រើប្រាស់វា ដើម្បីអ្វី។ ក្នុងបទគម្ពីរ សុភាសិត យើងឃើញថា “. . . អ្នកណាដែលមានយោបល់ហើយ នោះរមែងស្វែងរកចំណេះ តែមាត់របស់មនុស្សល្ងីល្ងើ តែងតែចិញ្ចឹមខ្លួន ដោយសេចក្តីចំកួតវិញ” (១៥:១៤)។
ដើម្បីអនុវត្តតាមប្រាជ្ញា ដែលមាននៅក្នុងព្រះបន្ទូលនៃជីវិត យើងអាចសួរខ្លួនឯងថា តើយើងចេះតែឆែកមើលបណ្តាញ សង្គម ពេញមួយថ្ងៃ ដោយអត់មិនបានឬ? តើមានរឿងអ្វីខ្លះ ដែលយើងស្រេកឃ្លាន ចង់ដឹង? ហើយតើរឿងដែលយើងអានតាមអនឡាញ ឬបណ្តាញអ៊ីនធឺណិត ជួយលើកទឹកចិត្តយើង…
ការធ្លាក់ដល់បាត
នៅក្នុងអំឡុងពេលនៃវិបត្តិសេដ្ធកិច្ចនៅអាស៊ី នៅឆ្នាំ១៩៩៧ មានមនុស្សជាច្រើនស្វែងរកការងារធ្វើ លើសចំនួនការងារ ដែលមានស្រាប់។ ហើយខ្ញុំជាម្នាក់ ក្នុងចំណោមពួកគេ។ បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានព្យាយាមស្វែងរកការងារ អស់រយៈពេល៩ខែ ដោយចិត្តថប់បារម្ភ ខ្ញុំក៏រកបានការងារមួយ ធ្វើជាអ្នកនិពន្ធ សម្រាប់ការផ្សាយពាណិជ្ជកម្ម។ ប៉ុន្តែ មិនបានប៉ុន្មានផង ក្រុមហ៊ុននោះក៏បានជួបបញ្ហា ហើយខ្ញុំក៏អត់ការងារធ្វើទៀត។
តើអ្នកធ្លាប់ជួបរឿងបែបនេះទេ? ពេលនោះ អ្នកមានអារម្មណ៍ថា រឿងអាក្រក់បំផុតហាក់ដូចជា បានកន្លងផុតហើយ ប៉ុន្តែ អ្នកស្រាប់តែជួបបញ្ហាថ្មីមួយទៀត ធ្វើឲ្យធ្លាក់ដល់បាតតែម្តង។ ស្រ្តីមេម៉ាយនៅក្រុងសារិបតាក៏មានបទពិសោធន៍ដូចនេះដែរ (១ពង្សាវតារក្សត្រ ១៧:១២)។ ក្នុងពេលដែលមានអំណត់ នៅក្នុងស្រុក ស្រ្តីមេម៉ាយនោះបានរៀបចំអាហារ ចុងក្រោយសម្រាប់រូបនាង និងកូនរបស់នាង។ តែនៅពេលនោះ ហោរាអេលីយា ក៏បានសុំទទួលទានអាហារជាមួយដែរ។ ស្រ្តីមេម៉ាយបានព្រមឲ្យនំបុ័ង ដល់ហោរាអេលីយ៉ា ទាំងស្ទាក់ស្ទើរ ហើយព្រះជាម្ចាស់ក៏បានបន្តរផ្គត់ផ្គង់ ម្សៅ និងប្រេងអូលីវរហូត សម្រាប់នាង និងកូនរបស់នាង (ខ.១០-១៦)។
ក្រោយនោះមក កូនប្រុសរបស់នាង ក៏ចាប់មានជម្ងឺ។ ជំងឺនោះធ្ងន់ណាស់ ដល់ម៉្លេះបានជាគ្មានដង្ហើមក្នុងខ្លួនឡើយ។ ដូច្នេះ នាងក៏និយាយទៅអេលីយ៉ាថា “ឱអ្នកសំណប់របស់ព្រះអើយ តើខ្ញុំ និងលោក មានការណ៍អ្វីនឹងគ្នា លោកបានមកឯណេះ ដើម្បីរំលឹកពីអំពើបាបរបស់ខ្ញុំ ហើយនឹងសំលាប់កូនខ្ញុំឬ?”(ខ.១៨)។
ប្រហែលជានៅពេលខ្លះ…
ពិភពលោកដ៏ល្អឥតខ្ចោះ
មានពេលមួយគ្រូបានដាក់កិច្ចការសាលាឲ្យខេធី(Katie)ធ្វើនៅផ្ទះ ដោយសរសេរតែងសេចក្តី ក្រោមចំណងជើងថា “ពិភពលោកដ៏ល្អឥតខ្ចោះរបស់ខ្ញុំ”។ នាងបានសរសេរថា “ក្នុងពិភពលោកដ៏ល្អឥតខ្ចោះរបស់ខ្ញុំ … ខ្ញុំអាចញាំការ៉េម ដោយឥតគិតថ្លៃ នៅទីណាក៏មានស្ករមូលៗដោតឈើ ហើយផ្ទៃមេឃមានពណ៌ខៀវគ្រប់ពេល មានពពកតែបន្តិចបន្តួច ដែលមានរូបរាង្គគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍”។ បន្ទាប់មក តែងសេចក្តីរបស់នាង ក៏បានចូលដល់ចំណុចដែលមានអត្ថន័យស៊ីជម្រៅ។ នាងបានបន្តសរសេរទៀតថា “ក្នុងពិភពលោកល្អឥតខ្ចោះ គ្មាននរណាម្នាក់នាំដំណឹងអាក្រក់ ចូលផ្ទះទេ។ និយាយរួម គ្មាននរណាម្នាក់នាំដំណឹងអាក្រក់ ទៅប្រាប់អ្នកដទៃឡើយ”។
គ្មាននរណាម្នាក់នាំដំណឹងអាក្រក់ចូលផ្ទះទេ។ តើវាមិនអស្ចារ្យទេឬ ដែលគ្មាននរណាម្នាក់នាំដំណឹងអាក្រក់ចូលផ្ទះ? រឿងនេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីសេចក្តីសង្ឃឹម ដែលយើងមានក្នុងព្រះយេស៊ូវ។ ដ្បិតទ្រង់នឹង “ធ្វើឲ្យអ្វីៗទាំងអស់ប្រែជាថ្មីឡើង” ដោយប្រោសឲ្យជា និងធ្វើឲ្យពិភពលោករបស់យើងបានផ្លាស់ប្រែឡើង(វិវរណៈ ២១:៥)។
ស្ថានសួគ៌ គឺជាកន្លែងដែល “គ្មាន” ការអាក្រក់ សេចក្តីស្លាប់ ការទួញយំ ការឈឺចាប់ និងទឹកភ្នែកទៀតឡើយ(ខ.៤)។ វាជាកន្លែងដែលយើងអាចមានការប្រកបដ៏ល្អឥតខ្ចោះ ជាមួយព្រះជាម្ចាស់ ដែលដោយសារសេចក្តីស្រឡាញ់ នោះទ្រង់បានប្រោសលោះ និងទទួលយកយើងជារាស្រ្តទ្រង់(ខ.៣)។ ក្តីអំណរដ៏អស្ចារ្យនេះ កំពុងតែរង់ចាំយើងហើយ។
យើងអាចអរសប្បាយចំពោះការពិតដ៏ល្អឥតខ្ចោះនេះ ចាប់ពេលនេះតទៅ។ ពេលដែលយើងមានការប្រកបស្និទ្ធស្នាលជាមួយព្រះអម្ចាស់ជារៀងរាល់ថ្ងៃ យើងនឹងបានពិសោធន៍នឹងក្តីអំណរ នៃព្រះវត្តមានទ្រង់(កូល៉ុស ១:១២-១៣)។ ហើយខណៈពេលដែលយើងតយុទ្ធនឹងអំពើបាប យើងកំពុងតែពិសោធន៍នឹងជ័យជម្នះ ដែលយើងមានក្នុងព្រះគ្រីស្ទ(២:១៣-១៥) ដែលទ្រង់បានឈ្នះអំពើបាប…