ជីវិតពេញបរិបូរ
លោកថូម៉ាស ហប់(Thomas Hobbes) ដែលជាទស្សនវិទូ នៅសតវត្សរ៍ទី១៧ បានសរសេរអត្ថបទដ៏ល្បីល្បាញថា តាមលក្ខណៈធម្មជាតិ ជីវិតរបស់មនុស្ស “មានភាពឯកោ ក្រីក្រ កាច ឃោឃៅ និងខ្លី”។ គាត់បានលើកឡើងថា សភាវគតិរបស់យើង មានទំនោរទៅរកការធ្វើសង្រ្គាម ដើម្បីគ្រង់គ្រងអ្នកដទៃ ដូចនេះ ការបង្កើតឲ្យមានរដ្ឋាភិបាល គឺជាមានភាពចាំបាច់ ដើម្បីអនុវត្តច្បាប់ និងរក្សាសណ្តាប់ធ្នាប់សង្គម។
នេះជាទស្សនៈអំពីភាពកម្សោយរបស់មនុស្ស ដែលបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូវ។ ក្នុងបទគម្ពីរយ៉ូហាន ១០:៨ ព្រះអង្គបានមានបន្ទូលថា “អស់អ្នកដែលមកមុនខ្ញុំ នោះសុទ្ធតែជាចោរលួចចោរប្លន់ទទេ”។ តែយើងមិនត្រូវអស់សង្ឃឹមឡើយ ព្រោះព្រះអង្គបានមានបន្ទូលផងដែរថា “ខ្ញុំបានមក ដើម្បីឲ្យវារាល់គ្នាមានជីវិត ហើយឲ្យមានជីវិតនោះពេញបរិបូរផង”(ខ.១០)។
បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក២៣ ក៏បានពិពណ៌នា អំពីលក្ខណៈនៃជីវិត ដែលព្រះជាអ្នកគង្វាលសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងមាន។ ក្នុងព្រះអង្គ យើង “មិនខ្វះអ្វីឡើយ”(ខ.១) ហើយព្រះអង្គកែព្រលឹងយើងឡើងវិញ(ខ.៣)។ ព្រះអង្គដឹកនាំយើង តាមផ្លូវត្រឹមត្រូវ តាមព្រះទ័យដ៏គ្រប់លក្ខណ៍ ដើម្បីកុំឲ្យយើងមានការភ័យខ្លាច នៅពេលយើងជួបភាពងងឹត ព្រោះព្រះអង្គគង់នៅជាមួយយើង ដើម្បីកម្សាន្តចិត្តយើងជានិច្ច(ខ.៣-៤)។ ព្រះអង្គជួយឲ្យយើងមានជ័យជម្នះ នៅក្នុងទុក្ខលំបាក ហើយប្រទានព្រះពរហូរហៀរដល់យើង(ខ.៥)។ សេចក្តីល្អ និងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ នឹងនៅជាប់តាមយើងជារៀងរាល់ថ្ងៃ ហើយយើងមានឯកសិទ្ធិ ដែលមានព្រះវត្តមានព្រះអង្គគង់នៅជាមួយយើងជារៀងរហូត(ខ.៦)។
ចូរយើងឆ្លើយតប…
រង្វាល់ដ៏ល្អ
មានពេលមួយ ស្តាស៊ី(Staci) បានទៅស្ថានីយ៍ចាក់ប្រេង ហើយក៏បានជួបស្រ្តីម្នាក់ ដែលបានភ្លេចយកកាតធនាគារដាក់តាមខ្លួន។ ដោយសារគាត់ និងកូនតូចរបស់គាត់មិនអាចទៅណារួច គាត់ក៏បានសុំជំនួយពីមនុស្សដែលធ្វើដំណើរកាត់តាមនោះ។ កាលនោះ ស្តាស៊ីមិនទាន់មានការងារធ្វើនៅឡើយទេ តែនាងបានជួយចេញថ្លៃសាំងឲ្យគាត់ ១៥ដុល្លា ទោះនាងមិនដែលស្គាល់គាត់ក៏ដោយ។ ប៉ុន្មានថ្ងៃក្រោយមក ពេលស្តាស៊ីវិលមកដល់ផ្ទះ នាងក៏បានឃើញអំណោយដែលជារបស់ក្មេងលេងមួយកញ្ច្រែង និងអំណោយដទៃទៀត កំពុងតែរង់ចាំនាង នៅមុខទ្វារចូលផ្ទះ។ មិត្តភក្តិរបស់ស្រ្តីនោះ បានតបស្នងអំពើសប្បុរសធម៌របស់ស្តាស៊ីវិញ ដោយធ្វើឲ្យលុយ១៥ដុល្លារបស់នាងដែលជាព្រះពរមកពីព្រះ ក្លាយជាអំណោយថ្ងៃណូអែលដែលមិនអាចបំភ្លេចបាន សម្រាប់ក្រុមគ្រួសារនាង។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូវ ដែលទ្រង់បានបង្រៀនគេថា “ចូរឲ្យទៅគេ នោះនឹងបានមកអ្នកដែរ គេនឹងវាល់ឲ្យអ្នកយ៉ាងល្អ ទាំងញាត់ ទាំងរលាក់ ហើយដាក់ឲ្យហៀរ នឹងយកមកដាក់បំពេញចិត្តអ្នកផង ដ្បិតគេនឹងវាល់ឲ្យអ្នក តាមរង្វាល់ណាដែលអ្នកវាល់ឲ្យគេ”(លូកា ៦:៣៨)។
ព្រះបន្ទូលព្រះយេស៊ូវត្រង់ចំណុចនេះ មិនបានលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យផ្តោតទៅលើការតបស្នង ឬចង់បានការតបស្នងពីគេវិញនោះឡើយ។ ព្រោះមុននោះ ព្រះអង្គក៏បានមានបន្ទូលផងដែរថា “ចូរស្រឡាញ់ដល់ខ្មាំងសត្រូវរបស់អ្នករាល់គ្នា ឲ្យប្រព្រឹត្តល្អនឹងគេ ហើយឲ្យគេខ្ចី ដោយឥតសង្ឃឹមនឹងបានអ្វីមកវិញចុះ នោះអ្នករាល់គ្នានឹងបានរង្វាន់ជាយ៉ាងធំ ហើយនិងធ្វើជាកូននៃព្រះដ៏ខ្ពស់បំផុត ដ្បិតទ្រង់តែងល្អ ដល់ទាំងមនុស្សអកត្តញ្ញូ និងមនុស្សអាក្រក់ដែរ”(ខ.៣៥)។
យើងមិនត្រូវឲ្យអ្វីទៅនរណាម្នាក់ ដើម្បីឲ្យបានការតបស្នងមកវិញនោះឡើយ។ យើងឲ្យទៅគេ ព្រោះព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះទ័យឲ្យយើងមានចិត្តសប្បុរសធម៌ និងសេចក្តីស្រឡាញ់។ សេចក្តីស្រឡាញ់ដែលយើងមានចំពោះអ្នកដទៃ នឹងឆ្លុះបញ្ចាំងឲ្យគេឃើញសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលព្រះអង្គមានចំពោះយើង។—Remi Oyedele
រឿងដែលនឹងកើតឡើងបន្ទាប់
នៅពេលយប់ ក្នុងថ្ងៃទី៣ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៦៨ លោកបណ្ឌិត ម៉ាទីន លូស័រ ឃីង(Martin Luther King) បានថ្លែងសន្ទរកថា ជាលើកចុងក្រោយថា “ខ្ញុំបានឡើងទៅដល់កំពូលភ្នំហើយ”។ ក្នុងសន្ទរកថានោះ គាត់បាននិយាយព្រលយពាក្យថា គាត់ប្រហែលជារស់មិនបានយូរទេ។ គាត់មានប្រសាសន៍ថា “យើងនៅមានថ្ងៃដ៏ពិបាក ដែលនឹងមកដល់។ ប៉ុន្តែ ពេលនេះ ខ្ញុំមិនខ្វល់អំពីរឿងនេះទេ។ ព្រោះខ្ញុំបានឡើងដល់កំពូលភ្នំហើយ។ ហើយខ្ញុំបានមើលមកក្រោម ខ្ញុំឃើញទឹកដីសន្យា។ ខ្ញុំប្រហែលមិនបានទៅដល់ទឹកដីសន្យាជាមួយអ្នកទេ … ប៉ុន្តែ យប់នេះខ្ញុំសប្បាយចិត្ត។ ខ្ញុំមិនព្រួយបារម្ភអំពីអ្វីទាំងអស់។ ខ្ញុំមិនខ្លាចមនុស្សណាទាំងអស់។ ភ្នែកខ្ញុំបានឃើញសិរីល្អនៃព្រះអម្ចាស់ ដែលជិតយាងមកដល់”។ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ គាត់ក៏ត្រូវគេលួចធ្វើឃាត។
ពេលដែលសាវ័កប៉ុលជិតដល់ពេលស្លាប់ គាត់បានសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅលោកធីម៉ូថេ ដែលជាសិស្សរបស់គាត់ ដែលក្នុងនោះគាត់បានសរសេរថា “ដ្បិតខ្ញុំកំពុងតែត្រូវច្រួចចេញ ឯពេលវេលាដែលខ្ញុំត្រូវលាទៅ ក៏បានមកដល់ហើយ… ពីនេះទៅមុខ នឹងមានមកុដនៃសេចក្តីសុចរិត បំរុងទុកឲ្យខ្ញុំ ដែលព្រះអម្ចាស់ដ៏ជាចៅក្រមសុចរិត ទ្រង់នឹងប្រទានមកខ្ញុំនៅថ្ងៃនោះ”(២ធីម៉ូថេ ៤:៦,៨)។ សាវ័កប៉ុលបានដឹងថា ពេលវេលារបស់គាត់នៅលើផែនដី ជិតដល់ទីបញ្ចប់ហើយ គឺមិនខុសពីលោកបណ្ឌិតឃីងឡើយ។ បុរសទាំងពីរ សុទ្ធតែបានឆ្លងកាត់ជីវិត ដែលបានបំពេញបេសកកម្មដ៏អស្ចារ្យថ្វាយព្រះអម្ចាស់ តែពួកគេមិនដែលភ្លេចផ្តោតទៅលើជីវិតដ៏ពិត ដែលកំពុងរង់ចាំពួកគេនៅនគរស្ថានសួគ៌នោះឡើយ។ ដូចនេះ អ្នកទាំងពីរបានស្វាគមន៍ការអ្វីដែលពួកគេនឹងជួបនៅពេលខាងមុខ។
សូមយើងកុំផ្តោតទៅលើអ្វីដែលមើលឃើញនោះឡើយ…
ការឃ្លាតចេញដ៏វិសេស
កាលពីឆ្នាំ២០១៨ អ្នកស្រីលីហ្ស សេហ្វឺត(Liz Shepherd) ដែលជាជាងចម្លាក់ បានបើកការតាំងពិពណ៌មួយ ក្រោមចំណងជើងថា ការរង់ចាំ ។ អ្នកនាំពាក្យរបស់សារពត៌មានបូស្តុន ក្លូប បានពិពណ៌នាថា ការតាំងពិពណ៌នេះបានធ្វើឲ្យយើងនឹកចាំ អំពីសេចក្តីអ្វីដែលមានតម្លៃ ដែលបានបង្ហាញចេញមក និងលើសពីធម្មតា។ អ្នកស្រីសេហ្វឺត បានទទួលការបណ្តាលចិត្ត ឲ្យធ្វើការតាំងពិពណ៌នេះ នៅពេលដែលគាត់កំពុងតែចំណាយពេលជាមួយឪពុករបស់គាត់ដែលជិតផុតដង្ហើម។ ដូចនេះ ការតាំងពិពណ៌នេះ ត្រូវបានធ្វើឡើង ក្នុងបំណងដើម្បីឆ្លុះបញ្ចាំង អំពីការសោកស្តាយ និងការបាត់បង់ ក៏ដូចជាចិត្តដែលប្រេះស្រាំ ដោយសារមនុស្សជាទីស្រឡាញ់បានឃ្លាតចេញទៅ។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ការយល់ឃើញថា សេចក្តីស្លាប់ជាសេចក្តីដែលមានតម្លៃដ៏វិសេស គឺហាក់ដូចជាផ្ទុយនឹងសុភាវគតិរបស់មនុស្សដែលចូលចិត្តគិតផ្ទុយពីនេះ ប៉ុន្តែ បទគម្ពីរទំនុកដំកើងបានប្រកាស់ថា “ការស្លាប់របស់ពួកអ្នកបរិសុទ្ធនៃព្រះយេហូវ៉ាជាការវិសេសដល់ព្រះនេត្រទ្រង់”(ទំនុកដំកើង ១១៦:១៥)។ ព្រះជាម្ចាស់ចាត់ទុក សេចក្តីស្លាប់របស់រាស្រ្តទ្រង់ ជាសេចក្តីដែលមានតម្លៃដ៏វិសេស ព្រោះវាជាពេលដែលព្រះអង្គស្វាគមន៍ពួកគេចូលផ្ទះ ដែលព្រះអង្គបានរៀបចំសម្រាប់ពួកគេ នៅនគរស្ថានសួគ៌។
តើពួកអ្នកបរិសុទ្ធ ឬពួកស្មោះត្រង់នោះ ជានរណា? យោងតាមបទគម្ពីរទំនុកដំកើងនេះ ពួកគេគឺជាអ្នកដែលបម្រើព្រះជាម្ចាស់ ដោយចិត្តដែលដឹងគុណព្រះអង្គ សម្រាប់ការរំដោះរបស់ព្រះអង្គ និងជាអ្នកដែលអំពាវនាវដល់ព្រះនាមព្រះអង្គ ហើយគោរពពាក្យសម្តីដែលខ្លួនបាននិយាយ នៅចំពោះព្រះអង្គ(ទំនុកដំកើង ១១៦:១៦-១៨)។ ការប្រព្រឹត្តដូចនេះ គឺបានបង្ហាញថា ពួកគេបានសម្រេចចិត្តដើរជាមួយព្រះ ទទួលយកសេរីភាពដែលព្រះអង្គប្រទាន និងប្រកបស្និទ្ធស្នាលជាមួយព្រះអង្គ។
កាលណាយើងបានអនុវត្តដូចនេះហើយ គឺមានន័យថា…
មិនទាន់បរាជ័យទេ
លោក ស៊ី អេស លូអ៊ីស(C. S. Lewis) ជាអ្នកនិពន្ធរឿង ពង្សាវតានៃនគរណានា : ស្តេចតោ មេធ្មប់ និងទូខោអាវ ។ ក្នុងរឿងនេះ បណ្តាជនទាំងអស់ នៅនគរណានាមានចិត្តរំភើបរីករាយយ៉ាងខ្លាំង ពេលដែលអាស្លាន(Aslan) ដែលជាស្តេចតោដ៏មានអំណាច បានបង្ហាញខ្លួនសារជាថ្មី បន្ទាប់ពីបានអវត្តមានអស់ពេលជាយូរមក។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក្តីអំណររបស់ពួកគេ ក៏បានប្រែក្លាយជាទុក្ខព្រួយ ពេលដែលអាស្លានចុះចាញ់ តាមការទាមទារបស់មេធ្មប់ស ដែលជាតួចិត្តអាក្រក់។ គេគិតថា អាស្លានបរាជ័យហើយ តែមិនយូរប៉ុន្មានពួកគេក៏បានស្គាល់ឫទ្ធានុភាពរបស់គាត់ ពេលដែលគាត់គ្រហឹមដោយសម្លេងដែលលាន់ឮខ្លាំងស្ទើរបែកក្រដាស់ត្រចៀក ធ្វើឲ្យមេធ្មប់នោះរត់គេច ដោយភាពតក់ស្លត់។ ទោះអ្វីៗហាក់ដូចជាបាត់បង់ទៅហើយក្តី ទីបំផុត អាស្លានបានបង្ហាញឲ្យគេដឹងថា គាត់មានឫទ្ធអំណាចខ្លាំងជាងមេធ្មប់កំណាចនោះ។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីអ្នកបម្រើរបស់លោកអេលីសេ ដែលធ្លាក់ចូលក្នុងភាពអស់សង្ឃឹម ពេលដែលគាត់បានក្រោកឡើង នៅពេលព្រឹកមួយ ឃើញខ្លួនគាត់ និងលោកអេលីសេ ត្រូវពួកសត្រូវឡោមព័ទ្ធ។ គាត់ក៏បានលាន់មាត់ថា “វរហើយ ចៅហ្វាយខ្ញុំអើយ តើយើងនឹងធ្វើដូចម្តេច”(២ពង្សាវតាក្សត្រ ៦:១៥)។ លោកហោរាក៏បានឆ្លើយតប ដោយចិត្តស្ងប់ថា “កុំខ្លាចអ្វីឡើយ ដ្បិតពួកដែលនៅខាងយើង មានគ្នាច្រើនជាងពួកដែលនៅខាងគេទៅទៀត” (ខ.១៦)។ បន្ទាប់មក លោកអេលីសេក៏បានអធិស្ឋានថា “ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ សូមទ្រង់ប្រោសឲ្យភ្នែកវាបានមើលឃើញ”(ខ.១៧)។ ដូចនេះ…
ពេលដែលព្រះអម្ចាស់ការពារយើង
លោកអូម៉ាវូមី អេហ្វ៊ូយេ(Omawumi Efueye) បាននិពន្ធបទកំណាព្យដែលមានចំណងជើងថា កូននេះជាកូនស្ងួនភ្ងា ។ ក្នុងកំណាព្យនេះ គាត់បានសរសេរអំពីការដែលឪពុកម្តាយគាត់ប៉ុនប៉ងរំលូតគាត់ចោល មុនពេលគាត់ចាប់កំណើត។ បន្ទាប់ពីហេតុការណ៍ចម្លែកមួយចំនួន បានកើតឡើង ធ្វើឲ្យពួកគេមិនអាចរំលូតគាត់ចោល ពួកគេក៏បានសម្រេចចិត្តស្វាគមន៍កំណើតរបស់គាត់។ លោកអូម៉ាវូមីក៏បានដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់បានការពារជីវិតគាត់ ហើយរឿងនេះក៏បានបណ្តាលចិត្តគាត់ឲ្យទៅធ្វើការបម្រើព្រះអង្គពេញពេល ដោយបោះបង់ចោលអាជីពដែលអាចរកប្រាក់កំរៃបានច្រើន។ សព្វថ្ងៃនេះ គាត់កំពុងតែដឹកនាំព្រះវិហារទីក្រុងឡុងដ៍ ដោយចិត្តស្មោះត្រង់។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល ដែលបានទទួលការការពារពីព្រះជាម្ចាស់ ក្នុងពេលដ៏គ្រោះថ្នាក់ ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តរបស់ពួកគេ។ ខណៈពេលដែលពួកគេកំពុងតែធ្វើដំណើរកាត់វាលរហោស្ថាន បាឡាកដែលជាស្តេចនៃសាសន៍ម៉ូអាប់បានឃើញអស់ទាំងការដែលពួកអ៊ីស្រាអែលបានធ្វើ។ ទ្រង់ខ្លាចសាសន៍អ៊ីស្រាអែលលើកគ្នាដ៏ច្រើនសណ្ឋឹក មកវាយយកទឹកដីទ្រង់ បានជាទ្រង់ផ្ញើសារទៅលោកបាឡាម ឲ្យដាក់បណ្តាសារ មកលើសាសន៍អ៊ីស្រាអែល(ជនគណនា ២២:២-៦)។
ប៉ុន្តែ ហេតុការណ៍ដ៏អស្ចារ្យបានកើតឡើង។ ពេលណាលោកបាឡាមបើកមាត់ ដើម្បីដាក់បណ្តាសារ គាត់បែរជាឲ្យពរពួកគេទៅវិញ។ គាត់បានប្រកាស់ថា “ទូលបង្គំបានទទួលបង្គាប់មកថា ត្រូវឲ្យពរ ព្រះទ្រង់ក៏បានឲ្យពរហើយ ដូច្នេះទូលបង្គំពុំអាចនឹងបំផ្លាស់ទៅបានទេ។ ទ្រង់មិនបានឃើញជាពួកយ៉ាកុបមានសេចក្តីទុច្ចរិតអ្វីទេ ក៏មិនឃើញជាមានសេចក្តីអាក្រក់ណានៅក្នុងពួកអ៊ីស្រាអែលដែរ ព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះនៃគេ ទ្រង់គង់នៅជាមួយនឹងគេ ក៏មានឮសំរែកនៃស្តេចនៅកណ្តាលពួកគេ។ ព្រះទ្រង់បាននាំគេចេញពីស្រុកអេស៊ីព្ទមក គេមានកំឡាំងបែបដូចជាកំឡាំងនៃសត្វរមាស”(ជនគណនា ២៣:២០-២២)។ ព្រះជាម្ចាស់បានថែរក្សាសាសន៍អ៊ីស្រាអែល ឲ្យរួចផុតពីសង្រ្គាម ដែលពួកគេមិនបានដឹងសោះថា កំពុងតែឆាបឆេះ!
ព្រះជាម្ចាស់នៅតែមើលថែរាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គជានិច្ច ទោះយើងអាចមើលឃើញគ្រោះថ្នាក់ ដែលនៅចំពោះមុខយើងឬអត់ក៏ដោយ។ ចូរយើងថ្វាយបង្គំ…
ដាក់នៅចំកន្លែងល្អឥតខ្ចោះ
អ្នកវិទ្យាសាស្រ្តបានរកឃើញថា ភពផែនដីរបស់យើង ស្ថិតនៅចម្ងាយដ៏ត្រឹមត្រូវ ពីព្រះអាទិត្យ បានជាវាអាចទទួលផលប្រយោជន៍ពីកម្តៅរបស់ព្រះអាទិត្យ។ បើវាស្ថិតនៅចម្ងាយជិតជាងនេះ ទឹកទាំងអស់ នឹងត្រូវហួតអស់ គឺដូចភពសុក្រអញ្ចឹង។ តែបើវានៅឆ្ងាយជាងនេះ អ្វីៗទាំងអស់នឹងត្រូវកកដោយសារអាកាសធាតុត្រជាក់ជ្រុល គឺមិនខុសពីភពអង្គារឡើយ។ ផែនដីក៏មានទំហំធំល្មមនឹងអាចបង្កើតទំនាញផែនដីក្នុងកំរិតដ៏ត្រឹមត្រូវ។ បើវាមានទំនាញផែនដីតិចជាងនេះ អ្វីៗនឹងត្រូវបាត់បង់លំនឹង និងទម្ងន់ដូចនៅស្ថានព្រះច័ន្ទ តែបើវាមានទំនាញផែនដីខ្លាំងជាងនេះ នោះទំនាញផែនដីដ៏ខ្លាំងនោះ នឹងធ្វើឲ្យឧស្ម័នពុលជាប់នៅក្នុងស្រទាប់បរិយាកាសទៀបៗធ្វើឲ្យជីវិតទាំងអស់ត្រូវថប់ដង្ហើមស្លាប់ ដូចនៅភពព្រហស្បត្តិ៍។
ធាតុផ្សំផ្នែករូបសាស្រ្ត ផ្នែកគីមី និងជីវសាស្រ្តបានផ្សំគ្នា បង្កើតជាពិភពលោក ហើយសុទ្ធតែជាស្នាព្រះហស្តរបស់ព្រះអាទិករ ដែលមានប្រាជ្ញាដ៏ខ្ពស់បំផុត ដែលបានរៀបចំ និងរចនារបស់សព្វសារពើ។ យើងអាចដឹងអំពីភាពអស្ចារ្យនៃស្នាព្រះហស្តព្រះអង្គ ពេលដែលយើងស្វែងយល់អំពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអង្គ ដែលមានន័យលើសការយល់ដឹងរបស់យើង។ គឺដូចដែលព្រះអង្គបានសួរលោកយ៉ូបថា “តើឯងនៅឯណាក្នុងកាលដែលអញចាប់តាំងបង្កផែនដីឡើង ចូរប្រាប់មក បើឯងមានយោបល់?” “បើឯងដឹង តើអ្នកណាបានកំណត់ទំហំផែនដី តើអ្នកណាបានសន្ធឹងខ្សែទៅវាស់ តើឫសផែនដីបានជាប់នៅលើអ្វី តើអ្នកណាបានបញ្ចុះថ្មជ្រុងនោះ”(យ៉ូប ៣៨:៤-៦)។
ជាងនេះទៅទៀត យើងក៏គួរតែដឹងផងដែរថា មហាសមុទ្រដ៏ធំមហិមារបានក្រាបនៅចំពោះព្រះអង្គដែល “បានបិទទ្វារទប់សមុទ្រទុក ក្នុងកាលដែលធ្លាយចេញមក បែបដូចជាសំរាលចេញពីផ្ទៃម្តាយ … ព្រមទាំងដាក់គោលចារឹកឲ្យ ហើយក៏ដាក់រនុក និងទ្វារផង ដោយពាក្យថា ឯងនឹងមកបានតែត្រឹមនេះ នឹងហួសទៅទៀតមិនបាន”(ខ.៨-១១)។ យើងអាចស្រែកច្រៀងសរសើរ ជាមួយផ្កាយទាំងឡាយនៅលើមេឃ និងបន្លឺសម្លេងដោយអំណរ ជាមួយពួកទេវតា ថ្វាយដល់ព្រះនៅស្ថានដ៏ខ្ពស់(ខ.៧) ដ្បិតព្រះអង្គបានបង្កើតពិភពលោកមកសម្រាប់យើងរាល់គ្នា…
អំណររបស់អ្នកឲ្យអំណោយ
នៅសហរដ្ឋអាមេរិក តុក្កតាអេលម៉ូ តុក្កតាកុមារស្ពៃក្តោប និងតុក្កតាហ្វឺប៊ី ស្ថិតក្នុងចំណោមអំណោយទាំង២០ ដែលពេញនិយមបំផុត នៅថ្ងៃបុណ្យណូអែល។ តុក្កតាទំាងនេះសុទ្ធតែបាននាំមកនូវភាពសប្បាយរីករាយយ៉ាងខ្លាំង ដល់កុមារាកុមារីទាំងឡាយ នៅថ្ងៃបុណ្យណូអែល។
យើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែមានចិត្តសប្បាយរីករាយ នៅក្នុងការឲ្យអំណោយ នៅថ្ងៃបុណ្យណូអែល ប៉ុន្តែ ភាពសប្បាយរីករាយនេះ មិនអាចប្រៀបផ្ទឹមនឹងក្តីអំណរដែលព្រះទ្រង់មាន នៅក្នុងការប្រទានអំណោយដំបូងបំផុត នៅថ្ងៃណូអែលឡើយ។ អំណោយរបស់ទ្រង់ គឺជាបុត្រតូចមួយអង្គ ដែលបានប្រសូត្រនៅភូមិបេថ្លេហិម ដោយផ្ទុំក្នុងស្នូក ក្នុងក្រោលសត្វ(លូកា ២:៧)។
ព្រះអង្គបានប្រសូត្រនៅកន្លែងតូចទៀប តែពួកទេវតាប្រកាសអំពីការយាងមកប្រសូត្ររបស់ព្រះអង្គថា “កុំខ្លាចអី មើល ខ្ញុំមកប្រាប់ដំណឹងល្អដល់អ្នករាល់គ្នា ពីសេចក្តីអំណរយ៉ាងអស្ចារ្យ ដែលសំរាប់បណ្តាជនទាំងអស់គ្នា ដ្បិតនៅថ្ងៃនេះ មានព្រះអង្គសង្គ្រោះ១អង្គ ប្រសូតដល់អ្នករាល់គ្នានៅក្រុងហ្លួងដាវីឌ គឺជាព្រះគ្រីស្ទដ៏ជាព្រះអម្ចាស់”(ខ.១០-១១)។ បន្ទាប់ពីទេវតាបានប្រកាស់ដំណឹងដ៏អស្ចារ្យនេះហើយ នោះស្រាប់តែមានពួកពលបរិវារកកកុញពីស្ថានសួគ៌ មកនៅជាមួយនឹងទេវតានោះ ក៏ពោលសរសើរដល់ព្រះថា “សួស្តីដល់ព្រះនៅស្ថានដ៏ខ្ពស់បំផុត ហើយសេចក្តីសុខសាន្តនៅផែនដី នៅកណ្តាលមនុស្ស ដែលជាទីគាប់ព្រះហឫទ័យដល់ទ្រង់”(ខ.១៣-១៤)។
នៅថ្ងៃបុណ្យណូអែលឆ្នាំនេះ សូមអរសប្បាយនៅក្នុងការឲ្យអំណោយ ដល់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់អ្នក តែសូមកុំភ្លេចមូលហេតុដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រទានអំណោយដ៏អស្ចារ្យបំផុតមកមនុស្សជាតិ គឺដោយសារព្រះអង្គបានស្រឡាញ់យើងខ្លាំងណាស់ បានជាព្រះអង្គប្រទានព្រះរាជបុត្រាព្រះអង្គ ដើម្បីសង្រ្គោះយើងឲ្យរួចពីបាប។ យើងឲ្យអំណោយ គឺដោយសារព្រះអង្គបានប្រទានព្រះរាជបុត្រាព្រះអង្គមកយើងរាល់គ្នា។ សូមយើងថ្វាយបង្គំព្រះអង្គ ដោយចិត្តដែលអរព្រះគុណ។—REMI OYEDELE
ការស្រវាស្រទេញដ៏លោភលន់
រឿងនិទានដែលមានចំណងជើងថា ក្មេងប្រុស និងគ្រាប់សណ្តែក គឺជារឿងនិទានបុរាណដ៏ពេញនិយម។ រឿងនេះបានដំណាលថា មានក្មេងប្រុសម្នាក់បានលូកដៃចូលទៅក្នុងក្រឡដាក់គ្រាប់សណ្តែក ហើយវាក៏បានក្តាប់គ្រាប់សណ្តែកនោះពេញក្នុងដៃវា។ ប៉ុន្តែ វាបានដកដៃចេញពីមាត់ក្រឡនោះមិនរួច ដោយសារនៅក្នុងដៃវាមានពេញដោយគ្រាប់សណ្តែកច្រើនពេក។ វាមិនព្រមទម្លាក់គ្រាប់សណ្តែកចេញពីដៃរបស់វាសូម្បីតែមួយគ្រាប់ ហើយវាក៏បានចាប់ផ្តើមយំ។ ទីបំផុត គេក៏បានប្រាប់វា ឲ្យទម្លាក់គ្រាប់សណ្តែកខ្លះ ចេញពីដៃរបស់វា ទើបវាអាចដកដៃចេញពីក្រឡនោះ។ រឿងនេះបានបង្រៀនយើងថា ភាពលោភលន់អាចនាំឲ្យយើងជាប់អន្ទាក់ ដកខ្លួនចេញមិនរួច។
គ្រូប្រកបដោយប្រាជ្ញា នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរសាស្តា បានពន្យល់អំពីរឿងនេះ ដោយធ្វើការប្រៀបធៀបជាក់ស្តែង សម្រាប់ឲ្យយើងយកមកពិចារណា។ គាត់បានប្រៀបធៀបមនុស្សខ្ជិល ជាមួយនឹងមនុស្សលោភលន់ ដោយសរសេរថា “មនុស្សល្ងីល្ងើគេឱបដៃ ហើយស៊ីសាច់របស់ខ្លួនគេ។ បើមានតែ១ក្តាប់ទាំងប្រកបដោយសេចក្តីសុខ នោះវិសេសជាងមាន២ក្តាប់ ហើយមានទាំងការនឿយហត់នឹងការខំជាអសារឥតការផង”(៤:៥-៦)។ មនុស្សខ្ជិលមានការស្ទាក់ស្ទើរ ទាល់តែខ្លួនត្រូវខាតបង់អស់ តែអ្នកដែលដេញតាមទ្រព្យសម្បត្តិដោយភាពលោភលន់ ក៏បានដឹងថា ការប្រឹងប្រែងរបស់ខ្លួន គឺការឥតប្រយោជន៍ ហើយវេទនា(ខ.៨)។
យោងតាមការបង្រៀននេះ នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរសាស្តា អ្វីដែលយើងត្រូវធ្វើនោះ គឺត្រូវឈប់ហត់នឿយ ដោយការស្រវ៉ាស្រទេញដ៏លោភលន់ ដើម្បីឲ្យយើងអាចរកឃើញភាពស្កប់ចិត្ត នៅក្នុងការអ្វីដែលយើងពិតជាមានស្រាប់ ហើយស្ថិតស្ថេរ។ គឺដូចដែលព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលថា “ដ្បិតបើមនុស្សណានឹងបានលោកីយ៍ទាំងមូល តែបាត់ព្រលឹងទៅ នោះតើមានប្រយោជន៍អ្វីដល់អ្នកនោះ”(ម៉ាកុស ៨:៣៦)។ —REMI OYEDELE
ពេលយើងច្រៀងសរសើរព្រះ
ពេលដែលក្មេងប្រុសអាយុ៩ឆ្នាំម្នាក់ ឈ្មោះវីលី(Willie) ត្រូវគេចាប់ជំរិត ក្នុងទីធ្លាមុខផ្ទះ កាលពីឆ្នាំ២០១៤ គាត់ក៏បានច្រៀងបទចម្រៀងដំណឹងល្អដែលគាត់ចូលចិត្ត មានចំណងជើងថា ការសរសើរដំកើងនីមួយៗ ។ គាត់ក៏បានច្រៀងបទនេះម្តងហើយម្តងទៀត។ នៅក្នុងរយៈពេលបីម៉ោងដ៏លំបាកនោះ វីលីនៅតែបន្តច្រៀង ដោយមិនខ្វល់អំពីការបញ្ជារបស់អ្នកចាប់ជំរិត ដែលបានប្រាប់គាត់ជាច្រើនដង ឲ្យឈប់ច្រៀង ខណៈពេលដែលឡានកំពុងតែធ្វើដំណើរតាមផ្លូវ។ ទីបំផុត អ្នកចាប់ជំរិតក៏បានឲ្យវីលីចេញពីក្នុងឡាន ដោយសុវត្ថិភាព។ ក្រោយមក វីលីក៏បានរៀបរាប់ អំពីរឿងដែលគាត់បានជួបប្រទះនោះថា ពេលដែលអារម្មណ៍ភ័យខ្លាចរបស់គាត់ប្រែក្លាយជាសេចក្តីជំនឿ អ្នកចាប់ជំរិតហាក់ដូចជាមានការប៉ះពាលចិត្ត ដោយសារបទចម្រៀងមួយបទនោះ។
ការឆ្លើយតបរបស់វីលី ចំពោះស្ថានភាពដ៏លំបាកនោះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីរឿងដែលសាវ័កប៉ុលនិងលោកស៊ីឡាសបានជួបប្រទះ។ បន្ទាប់ពីពួកទាហានបានវាយដំពួកគេ ហើយដាក់ពួកគេនៅក្នុងគុក ពួកគេក៏បានឆ្លើយតប ដោយការ “អធិស្ឋាន ហើយច្រៀងសរសើរដល់ព្រះ ឯពួកអ្នកទោសក៏ស្តាប់ដែរ។ នោះស្រាប់តែកើតមានកក្រើកដីជាខ្លាំង ដល់ម៉្លេះបានជារញ្ជួយដល់ជើងជញ្ជាំងគុកផង ហើយទ្វារទាំងប៉ុន្មានរបើកចេញភ្លាម ខ្នោះក៏រហើបចេញទាំងអស់ទៅ”(កិច្ចការ ១៦:២៥-២៦)។
បន្ទាប់ពីមេភូឃុំបានឃើញអំណាចចេស្តាដ៏អសារ្យរបស់ព្រះ បង្ហាញចេញមកតាមរយៈអ្នកទាំងពីរ គាត់ក៏បានទទួលជឿព្រះ ហើយក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់ទាំងមូលក៏បានទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹកជាមួយគាត់ផងដែរ(ខ.២៧-៣៤)។ តាមរយៈការសរសើរដំកើងព្រះ ច្រវ៉ាក់ខាងរូបកាយ និងខាងវិញ្ញាណក៏ត្រូវបានកាត់ផ្តាច់នៅពេលយប់នោះ។
យើងកម្រនឹងបានឃើញការរំដោះដ៏អស្ចារ្យ ដូចសាវ័កប៉ុល និងលោកស៊ីឡាស ឬដូចវីលី។ ប៉ុន្តែ យើងដឹងថា ព្រះទ្រង់ឆ្លើយតបចំពោះការសរសើរដំកើងរបស់រាស្រ្តទ្រង់! ពេលដែលទ្រង់ធ្វើការរបស់ទ្រង់ ច្រវាក់ក៏បានរបូតចេញ។ —REMI OYEDELE