សេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ស្ថិតស្ថេរ
កាលប៉ុន្មានឆ្នាំមុន កូនប្រុសខ្ញុំដែលមានអាយុ៤ឆ្នាំ មានស៊ុមធ្វើពីឈើមួយ មានរូបរាងដូចបេះដូង ដែលគេបានភ្ជាប់ពីលើបន្ទះលោហៈ ដោយមានអក្សរឆ្លាក់នៅចំកណ្តាលថា ជារៀងរហូត ។ គាត់បានឲ្យស៊ុមនោះមកខ្ញុំ ហើយប្រាប់ខ្ញុំថា “ម៉ាក់ កូនស្រឡាញ់ម៉ាក់ជារៀងរហូត”។
ខ្ញុំក៏បានអរគុណគាត់ ដោយឱបគាត់ ហើយប្រាប់គាត់ថា “កូនធ្វើឲ្យម៉ាក់ស្រឡាញ់កូនកាន់តែខ្លាំងហើយ”។
កូនប្រុសខ្ញុំបានឲ្យអំណោយមិនអាចកាត់ថ្លៃនេះមកខ្ញុំ ដើម្បីធានាថា គាត់នឹងស្រឡាញ់ខ្ញុំជារៀងរហូត។ នៅថ្ងៃដែលមានការពិបាក ព្រះជាម្ចាស់បានប្រើព្រះវត្តមានដ៏ផ្អែមល្ហែមរបស់ព្រះអង្គ ដើម្បីកម្សាន្តចិត្ត និងលើកទឹកចិត្តខ្ញុំ ដោយបញ្ជាក់ច្បាស់ថា ព្រះអង្គបានស្រឡាញ់ខ្ញុំ ដោយក្តីស្រឡាញ់ដ៏ជ្រាលជ្រៅ។
ស៊ុមនោះក៏បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីអំណោយនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏អស់កល្បរបស់ព្រះ ដែលបានបង្ហាញ នៅក្នុងព្រះបន្ទូលព្រះអង្គទាំងមូល និងបញ្ជាក់ ដោយព្រះវិញ្ញាណព្រះអង្គ។ យើងអាចទុកចិត្តលើសេចក្តីល្អដែលមិនប្រែប្រួលរបស់ព្រះអង្គ ហើយច្រៀងសរសើរ ដោយការដឹងគុណថា សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គស្ថិតស្ថេរជានិច្ច គឺដូចដែលអ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងបានបន្លឺសម្លេងសរសើរ ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ១៣៦:១)។ យើងអាចសរសើរដំកើងថា ព្រះអម្ចាស់ធំប្រសើរលើសអ្វីៗទាំងអស់(ខ.២-៣) ខណៈពេលដែលយើងជញ្ជឹងគិត អំពីភាពអស្ចារ្យមិនចេះចប់ និងប្រាជ្ញាដែលគ្មានដែនកំណត់របស់ព្រះអង្គ (ខ.៤-៥)។ ព្រះដែលស្រឡាញ់យើងជារៀងរហូត ជាព្រះអាទិករនៃផ្ទៃមេឃ និងផែនដី ដែលស្គាល់យើង និងយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះយើង ហើយក៏បានគ្រប់គ្រងពេលវេលា ផងដែរ(ខ.៦-៩)។
យើងអាចអរសប្បាយ ព្រោះសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ស្ថិតស្ថេរ ដែលមានចែងក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ក៏ជាសេចក្តីស្រឡាញ់ ដ៏ស្ថិតស្ថេរ ដែលព្រះអាទិករ ដ៏មានគ្រប់ចេស្តា បានចាក់បង្ហូរមកលើជីវិត របស់កូនព្រះអង្គ…
ចូរយើងច្រៀងសរសើរដំកើង
រៀងរាល់ថ្ងៃ នៅម៉ោង៣:១៦ រសៀល នាឡិការ នៅក្នុងទូរស័ព្ទរបស់ស៊ែលលី(Shelley) តែងតែរោទ៍ឡើង ហើយនាងក៏បានឈប់សម្រាកមួយភ្លែត ដើម្បីសរសើរដំកើងព្រះ។ នាងបានអរព្រះគុណព្រះ និងទទួលស្គាល់សេចក្តីល្អរបស់ព្រះអង្គ។ ទោះនាងបានប្រកបជាមួយព្រះជាម្ចាស់ ពេញមួយថ្ងៃហើយក្តៅ នាងនៅតែចូលចិត្តការឈប់សម្រាកមួយភ្លែត ដើម្បីសរសើរដំកើងព្រះ ព្រោះការនេះបានជួយឲ្យនាងអរសប្បាយនឹងការប្រកបស្និទ្ធស្នាលជាមួយព្រះអង្គ។
វាជាការប្តេជ្ញាចិត្តរបស់នាង ដែលមានពេញដោយអំណរ ដែលបានបណ្តាលចិត្តខ្ញុំ ឲ្យសម្រេចចិត្តញែកពេលវេលាជារៀងរាល់ថ្ងៃ ដើម្បីអរព្រះគុណព្រះគ្រីស្ទ សម្រាប់ការលះបង់របស់ព្រះអង្គនៅលើឈើឆ្កាង និងអធិស្ឋានឲ្យអ្នកដែលមិនទាន់បានសង្រ្គោះ។ ខ្ញុំឆ្ងល់ថា តើនឹងមានរឿងអ្វីកើតឡើង នៅពេលដែលគ្រីស្ទបរិស័ទទាំងអស់រំលែកពេលបន្តិច ដើម្បីសរសើរដំកើងព្រះអង្គ តាមរបៀបដែលព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យ និងអធិស្ឋានឲ្យអ្នកដទៃ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។
ពេលដែលខ្ញុំបានអានបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក ៦៧ ខ្ញុំក៏បានគិតដល់ទិដ្ឋភាពដ៏ស្រស់ស្អាត នៃការថ្វាយបង្គំរបស់មនុស្សជាច្រើន ដែលលាតសន្ធឹងរហូតដល់ចុងបំផុតនៃផែនដី។ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើង បានទូលអង្វរសូមព្រះគុណរបស់ព្រះ ដោយប្រកាស់ថា គាត់ចង់លើកដំកើងព្រះនាមព្រះអង្គ ឲ្យបានខ្ពស់ឡើង ក្នុងគ្រប់ទាំងជាតិសាសន៍(ខ.១-២)។ គាត់បានបន្លឺសម្លេងច្រៀងថា “សូមឲ្យជនទាំងឡាយសរសើរដល់ទ្រង់ ឲ្យជនទាំងអស់សរសើរដល់ទ្រង់”(ខ.៣)។ គាត់ក៏បានសរសើរដំកើងការគ្រប់គ្រង និងការដឹកនាំដ៏ស្មោះត្រង់របស់ព្រះអង្គ(ខ.៤)។ ក្នុងនាមគាត់ជាស្មរបន្ទាល់ដ៏រស់ នៃសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏អស្ចារ្យ និងព្រះពរដ៏បរិបូររបស់ព្រះ អ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើងបានដឹកនាំរាស្រ្តព្រះអង្គចូលទៅក្នុងការសរសើរដំកើងដ៏មានអំណរ(ខ.៥-៦)។
សេចក្តីស្មោះត្រង់ដ៏ស្ថិតស្ថេររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ចំពោះកូនស្ងួនភ្ងារបស់ព្រះអង្គ បានបណ្តាលចិត្តយើង ឲ្យទទួលស្គាល់ព្រះអង្គ។ ពេលយើងទទួលស្គាល់ព្រះអង្គ អ្នកដទៃក៏អាចចូលរួមជាមួយយើង នៅក្នុងការទុកចិត្ត កោតខ្លាច និងដើរតាមព្រះអង្គ ហើយប្រកាស់ថា…
ព្រះជាម្ចាស់មានតម្លៃលើសអ្វីៗទាំងអស់
កាលពីមុន ម្តាយរបស់ខ្ញុំធ្លាប់ទទួលការឈឺចាប់ ដោយសារអ្នកជឿដទៃទៀត ហេតុនេះហើយ គាត់ក៏ឆ្លើយតបចំពោះខ្ញុំ ដោយកំហឹង ពេលដែលបានដឹងថា ខ្ញុំបានថ្វាយជីវិតដល់ព្រះអង្គ។ គាត់ក៏បាននិយាយមកកាន់ខ្ញុំថា “តើពេលនេះ កូននឹងវិនិច្ឆ័យម៉ាក់ឬ? ម៉ាក់មិនឲ្យកូនវិនិច្ឆ័យម៉ាក់ជាដាច់ខាត”។ គាត់ក៏បានបិទទូរស័ព្ទ ហើយមិនព្រមនិយាយរកខ្ញុំពេញមួយឆ្នាំ។ ពេលនោះ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍សោកសៅណាស់ ប៉ុន្តែ ទីបំផុត ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ទំនាក់ទំនងដែលខ្ញុំមានជាមួយព្រះជាម្ចាស់ សំខាន់ជាងទំនាក់ទំនងជាមួយមនុស្សដែលខ្ញុំបានឲ្យតម្លៃបំផុត។ ខ្ញុំក៏បានអធិស្ឋានឲ្យគាត់ រៀងរាល់ពេលគាត់បដិសេធមិនព្រមលើកទូរស័ព្ទ ហើយក៏បានសូមឲ្យព្រះជួយខ្ញុំអាចបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះគាត់។
ទីបំផុត យើងក៏បានផ្សះផ្សារគ្នា។ ពីរបីខែក្រោយមក គាត់ក៏បាននិយាយថា “កូនមានការផ្លាស់ប្តូរច្រើនណាស់។ ម៉ាក់គិតថា ម៉ាក់ចង់ស្តាប់កូននិយាយអំពីព្រះយេស៊ូវ ជាបន្ថែមទៀត”។ មិនយូរប៉ុន្មាន គាត់ក៏បានទទួលជឿព្រះគ្រីស្ទ ហើយរស់នៅក្នុងជីវិតដែលនៅសល់ ដោយស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់ និងស្រឡាញ់អ្នកដទៃ។
ខ្ញុំក៏មានការពិបាកនៅក្នុងការលះបង់អ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ដើម្បីដើរតាមព្រះអង្គផងដែរ។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចំាអំពីរឿងបុរសអ្នកមានម្នាក់ ដែលបានស្កាត់មកជួបព្រះយេស៊ូវ ដើម្បីសួរព្រះអង្គ ពីរបៀបទទួលជីវិតអស់កល្បជាមរតក ប៉ុន្តែ បុរសនោះក៏បានដើរចេញទៅវិញ ដោយទុកព្រួយ ព្រោះគាត់មិនចង់លះបង់ទ្រព្យសម្បត្តិរបស់គាត់ឡើយ(ម៉ាកុស ១០:១៧-២២)។
ការលះបង់អ្វីៗ ឬមនុស្សដែលយើងគិតថាយើងអាចពឹងផ្អែក គឺមិនមែនជាការងាយស្រួលទេ(ខ.២៣-២៥)។ ប៉ុន្តែ អ្វីៗដែលយើងបានលះបង់ ឬបាត់បង់ក្នុងពិភពលោកនេះ នឹងមិនអាចមានតម្លៃលើសអំណោយនៃជីវិតអស់កល្បក្នុងព្រះយេស៊ូវឡើយ។ ព្រះនៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់យើង ស្ម័គ្រព្រះទ័យលះបង់ព្រះជន្មទ្រង់ ដើម្បីសង្រ្គោះមនុស្សទាំងអស់ឲ្យរួចពីបាប។ ព្រះអង្គបានហ៊ុមព័ទ្ធយើង ដោយសន្តិភាពរបស់ព្រះអង្គ…
នេះជាពេលអធិស្ឋានម្តងទៀត
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានបត់ឡានចូលតាមផ្លូវក្នុងទីធ្លាផ្ទះខ្ញុំ ដោយបោយដៃដាក់អ្នកស្រីម៉ារាម(Mariam) និងកូនស្រីតូចរបស់គាត់ ឈ្មោះអេឡេហ្សាប៊ែត(Elizabeth) ដែលជាអ្នកជិតខាងរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំនិងអ្នកស្រីម៉ារាមច្រើនតែជជែកគ្នាលេង ដោយមិនបានព្រៀងទុក ដោយសន្យាថា យើងនឹងជែកគ្នាតែពីរបីនាទីទេ តែជាញឹកញាប់ យើងបានជជែកលើសពីរបីនាទី។ ប៉ុន្មានឆ្នាំកន្លងមកនេះ អេឡេហ្សាប៊ែតបានទម្លាប់ខ្លួននឹងការជជែកគ្នាលេង ដែលមិនបានព្រៀងទុកនេះ ដែលជាញឹកញាប់ វាបានប្រែក្លាយជាការជួបជុំគ្នាអធិស្ឋាន។ នាងឡើងដើមឈើ ដែលបានដុះនៅចំកណ្តាលទីធ្លាមុខផ្ទះរបស់នាង ដោយសំយ៉ុងជើងនៅលើមែកឈើ ហើយរវល់លេងតែម្នាក់ឯង ខណៈពេលដែលខ្ញុំ និងម្តាយនាងជជែកគ្នា។ មួយសន្ទុះក្រោយមក អេលីហ្សាប៊ែតក៏បានលោតចុះពីលើដើមឈើនោះ ហើយរត់មកកន្លែងដែលយើងកំពុងតែឈរ។ នាងក៏បានចាប់ដៃយើង ដោយទឹកមុខញញឹម ហើយបន្លឺសម្លេងដែលស្ទើរតែពិរោះដូចបទចម្រៀងថា “តោះយើងអធិស្ឋានទៀត” ។ អេលីហ្សាប៊ែតនៅក្មេង តែហាក់ដូចជាដឹងថា ការអធិស្ឋានមានសារៈសំខាន់ប៉ុណ្ណា ក្នុងទំនាក់ទំនងរបស់យើង។
សាវ័កប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តអ្នកជឿ ឲ្យ “មានកំឡាំងឡើងក្នុងព្រះអម្ចាស់ ដោយឫទ្ធិបារមីរបស់ព្រះចេស្តាទ្រង់” (អេភេសូរ ៦:១០) ហើយបន្ទាប់មក គាត់ក៏បានលើកឡើង អំពីតួនាទីដ៏សំខាន់ នៃការអធិស្ឋានជាប់ជានិច្ច។ គាត់បានពិពណ៌នា អំពីភាពចាំបាច់នៃគ្រឿងសឹក ដែលរាស្រ្តរបស់ព្រះត្រូវការ ក្នុងការដើរជាមួយព្រះអម្ចាស់ ដែលទ្រង់ប្រទាននូវការការពារ ការយល់ដឹង និងជំនឿ ក្នុងសេចក្តីពិតរបស់ព្រះអង្គ(ខ.១១-១៧)។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ គាត់បាននិយាយសង្កត់ធ្ងន់ថា កម្លាំងដែលព្រះអង្គប្រទាន គឺកើតចេញពីការអធិស្ឋាន ជាអំណោយដែលនាំមកនូវជីវិត(ខ.១៨-២០)។
ព្រះជាម្ចាស់ស្តាប់ និងយកព្រះទ័យទុកដាក់…
មានគ្នាពីរនាក់ប្រសើរជាង
នៅក្នុងការរត់ប្រណាំ អាយរុនមែន ត្រេតលុន នៅរដ្ឋហាវ៉ៃ កាលពីឆ្នាំ១៩៩៧ កញ្ញាសាន វេល(Sian Welch) និងកញ្ញាវេនឌី អ៊ីនក្រាហាំ(Wendy Ingraham) ជាបានព្យាយាមក្រោកឈរឡើង ដើម្បីបន្តដំណើរទៅរកទីផ្តាច់ព្រ័ត្រ។ ពួកគេមានការខ្សោះអស់កម្លាំង ដោយជើងញ័រអស់ទៅហើយ។ ពួកគេក៏បានដួលទៅលើដី ហើយក៏បានព្យាយាមក្រោកឈរ តែពួកគេក៏បានដួលម្តងទៀត។ នៅសល់តែ២០ម៉ែត្រទៀតប៉ុណ្ណោះ ពួកគេទៅដល់ទីហើយ។ ពេលដែលកញ្ញាអ៊ីនក្រាហាំ ចាប់ផ្តើមលូនទៅរកទី ហ្វូងមនុស្សក៏បានទះដៃឡើង។ ពេលដែលគូប្រកួតរបស់នាងលូនតាមពីក្រោយនាង ហ្វូងមនុស្សក៏បានស្រែកហូរកាន់តែខ្លាំង។ អ៊ីនក្រាហាំក៏បានទៅដល់ទី ក្នុងលេខរៀងទី៤ ហើយនាងក៏បានផ្តួលខ្លួនទៅលើដៃរបស់អ្នកគាំទ្រ ដែលចាំទទួលនាង។ បន្ទាប់មក នាងក៏បានងាកមកក្រោយ ហើយឈោងដៃទៅរកកញ្ញាវេល ដែលបានដួលម្តងទៀត។ កញ្ញាវេលក៏បានព្យាយាមក្រោកឡើង ហើយផ្តួលខ្លួនទៅមុខ ដោយលាតដៃសន្ធឹង ទៅរកដៃដ៏ទន់ខ្សោយរបស់កញ្ញាអ៊ីនក្រាហាំ ហើយក៏បានទៅដល់ទីផ្តាត់ព្រត្រ។ ពេលដែលនាងបានបញ្ចប់ការប្រកួតក្នុងលេខរៀងទី៥ ហ្វូងមនុស្សក៏បានស្រែកហូរឡើង ដើម្បីអបអរនាង។
អ្នកទាំងពីរបានបញ្ចប់ការប្រកួតចម្ងាយ ២២៥គីឡូម៉ែត្រ ដែលរាប់បញ្ចូលការហែលទឹក ជិះកង់ និងរត់ប្រណាំង។ ជោគជ័យនេះបានបណ្តាលចិត្តមនុស្សជាច្រើនឲ្យមានការប្រឹងប្រែងក្នុងជីវិត។ ប៉ុន្តែ ទិដ្ឋភាពនៃកីឡាករដែលខ្សោះអស់កម្លាំងស៊ូទ្រាំជាមួយគ្នាដូចនេះ បានដក់ជាប់ក្នុងចិត្តខ្ញុំ ដោយបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីសេចក្តីពិតក្នុងកណ្ឌគម្ពីរសាស្តា ៤:៩-១១
ការទទួលស្គាល់ថា យើងត្រូវការជំនួយក្នុងជីវិត(ខ.៩) គឺមិនមែនជារឿងដែលគួរឲ្យខ្មាស់អៀនទេ ជាពិសេស ដោយសារយើងមិនអាចបដិសេធដោយចិត្តស្មោះត្រង់ថា យើងគ្មានតម្រូវការ ឬមិនអាចលាក់បាំងតម្រូវការរបស់យើង…
ពេលដែលជីវិតមានការពិបាក
មានពេលមួយ ខ្ញុំមានការអស់កម្លាំងល្ហិតល្ហៃ ទាំងផ្លូវកាយ ផ្លូវចិត្ត និងអារម្មណ៍។ ខ្ញុំក៏បានទៅតម្រេតខ្លួនសម្រាក នៅលើកៅអីមានដៃ។ ក្រុមគ្រួសារខ្ញុំបានដើរតាមការដឹកនាំរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយក៏បានផ្លាស់ទីលំនៅ ពីរដ្ឋកាលីហ្វូញ៉ា ទៅរដ្ឋវីសខុនសីន។ ពេលយើងមកដល់ ឡានរបស់យើងក៏បានខូច ធ្វើឲ្យយើងគ្មានយានជំនិះសម្រាប់ប្រើប្រាស់អស់រយៈពេល២ខែ។ ទន្ទឹមនឹងនោះ ស្វាមីរបស់ខ្ញុំក៏មានការពិបាកនៅក្នុងការផ្លាស់ទី បន្ទាប់ពីគាត់បានធ្វើការវះកាត់ខ្នង ដោយមិនបានរំពឹងទុក ហើយការឈឺចាប់ដ៏រាំរៃរបស់ខ្ញុំ បានធ្វើឲ្យការរៀបចំរបស់របរក្នុងផ្ទះ កាន់តែមានភាពស្មុគ្រស្មាញ។ ផ្ទះដែលយើងទើបមកនៅថ្មីនោះ ជាផ្ទះចាស់មួយខ្នង ដែលនាំឲ្យយើងត្រូវដោះស្រាយបញ្ហា ហើយត្រូវចំណាយប្រាក់ជាច្រើន។ ឆ្កែរបស់យើងដែលមានវ័យចាស់ ហើយមានបញ្ហាសុខភាពទៀត។ ទោះកូនឆ្កែដែលយើងទើបយកមកចិញ្ចឹមបាននាំមកនូវក្តីអំណរជាច្រើនក្តី ការចិញ្ចឹមសត្វដែលរពឹសខ្លាំងយ៉ាងនេះ បាននាំឲ្យយើងរវល់កាន់តែខ្លាំង លើសពីការរំពឹងទុក។ អាកប្បកិរិយារបស់ខ្ញុំក៏បានប្រែជាមានភាពជូរល្វីង។ តើខ្ញុំអាចមានជំនឿដែលមិនរង្គើរដោយរបៀបណា ខណៈពេលដែលខ្ញុំកំពុងតែធ្វើដំណើរតាមផ្លូវនៃទុក្ខលំបាកដ៏រលាក់យ៉ាងនេះ?
ពេលខ្ញុំអធិស្ឋាន ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីអ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ដែលបានសរសើរដំកើងព្រះអង្គ ទោះខ្លួនស្ថិតក្នុងកាលៈទេសៈយ៉ាងណាក៏ដោយ។ ស្តេចដាវីឌបានចាក់បង្ហូរអារម្មណ៍របស់ទ្រង់ចេញមក ដោយមិនខ្លាចគ្រោះថ្នាក់ ហើយបានស្វែងរកការជ្រកកោន នៅក្នុងព្រះវត្តមានព្រះ(ទំនុកដំកើង ១៦:១)។ ទ្រង់បានទទួលស្គាល់ថា ព្រះជាម្ចាស់ជាអ្នកផ្គត់ផ្គង់ និងការពារទ្រង់(ខ.៥-៦) បានជាទ្រង់សរសេរដំកើងព្រះជាម្ចាស់ ហើយដើរតាមការប្រឹក្សារបស់ព្រះអង្គ(ខ.៧)។ ទ្រង់បានបញ្ជាក់ថា ទ្រង់នឹងមិនរង្គោះរង្គើរឡើយ ព្រោះទ្រង់បានមើលទៅព្រះអម្ចាស់ជានិច្ច(ខ.៨)។ ដូចនេះ ទ្រង់បានអរសប្បាយ និងសម្រាកយ៉ាងសុខសាន្ត ដោយអំណរ ចំពោះព្រះវត្តមានព្រះជាម្ចាស់(ខ.៩-១១)។
យើងក៏អាចអរសប្បាយផងដែរ ដោយដឹងថា សន្តិភាពក្នុងចិត្តយើង…
អាថ៌កំបាំងដ៏អស្ចារ្យបំផុត
មុនពេលខ្ញុំទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ ខ្ញុំបានឮគេផ្សាយដំណឹងល្អ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមានការពិបាក នៅក្នុងការទទួលស្គាល់អត្តសញ្ញាណរបស់ព្រះអង្គ។ តើធ្វើដូចម្តេចឲ្យព្រះអង្គអាចប្រទានការអត់ទោសបាប ឲ្យខ្ញុំ នៅពេលដែលព្រះគម្ពីរបានចែងថា មានតែព្រះទេដែលអាចអត់ទោសបាបឲ្យមនុស្សបាន? ប៉ុន្តែ ពេលដែលខ្ញុំបានអានសៀវភៅដែលលោក ចេ អាយ ភែកឃ័រ(J. I. Packer)បាននិព្ធ មានចំណងជើងថា ការស្គាល់ព្រះ ខ្ញុំក៏បានដឹងថា មិនមែនមានតែខ្ញុំទេ ដែលមានបញ្ហានេះ។ លោកភែកឃ័របានលើកឡើងថា អ្នកមិនជឿជាច្រើនមានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង ចំពោះការអះអាងរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ ដែលបានថា ព្រះយេស៊ូវមកពីស្រុកណាសារ៉ែត គឺជាព្រះដែលបានយកកំណើតជាមនុស្ស … ដែលពេញលក្ខណៈជាព្រះ និងពេញលក្ខណៈជាមនុស្ស”។ នេះជាសេចក្តីពិត ដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំបានយកមកពិចារណា ហើយសម្រេចចិត្តទទួលសេចក្តីសង្រ្គោះពីព្រះអង្គ។
ពេលដែលសាវ័កប៉ុលមានប្រសាសន៍ថា ព្រះគ្រីស្ទគឺជា “រូបអង្គរបស់ព្រះ ដែលមនុស្សមើលមិនឃើញ” គឺគាត់ចង់មានន័យថា ព្រះយេស៊ូវជាព្រះទាំងស្រុង និងឥតខ្ចោះ ជាព្រះអាទិករ និងព្រះដែលទ្រទ្រង់ជីវិតទាំងអស់ នៅស្ថានសួគ៌ និងនៅលើផែនដី តែព្រះអង្គក៏ជាមនុស្សពេញលក្ខណៈផងដែរ(កូល៉ុស ១:១៥-១៧)។ ដោយសារសេចក្តីពិតនេះហើយ បានជាយើងអាចជឿជាក់ថា តាមរយៈការសុគត និងការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ របស់ព្រះគ្រីស្ទ នោះព្រះអង្គមិនគ្រាន់តែបានទទួលយកទោសនៃអំពើបាបរបស់យើងប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងបានរំដោះយើងឲ្យរួចពីនិស្ស័យសាច់ឈាមរបស់យើងផងដែរ ដើម្បីផ្សះផ្សាយើង និងអ្វីៗទំាងអស់ ឲ្យជានឹងព្រះអង្គវិញ(ខ.២០-២២)។
ព្រះវរបិតាបានបង្ហាញព្រះអង្គទ្រង់ នៅក្នុង និងតាមរយៈព្រះគម្ពីរ ដោយអំណាចនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ…
ផ្កាដែលគេយកមកឲ្យដោយសម្ងាត់
មានថូផ្កាមួយធ្វើពីកែវថ្លា មានដាក់ផ្កាច័ន្ធូដែលមានរាងដូចជួង និងផ្កាធូលីពពណ៌ផ្កាស៊ីជម្ពូ ព្រមទំាងផ្កាដាហ្វូឌីលពណ៌លឿង កំពុងតែស្វាគមន៍អ្នកស្រីគីម នៅពីមុខផ្ទះគាត់។ មានអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវម្នាក់ បានទិញផ្កាពីហាងផ្កាក្នុងតំបន់ ផ្ញើមកគាត់ជារៀងរាល់ខែ អស់រយៈពេល៧ខែ ដោយមិនបានបង្ហាញអត្តសញ្ញាណរបស់ខ្លួន។ អំណោយដ៏ស្រស់ស្អាតនេះបានមកដល់ផ្ទះគាត់រៀងរាល់លើក ដោយមានខគម្ពីរលើកទឹកចិត្តនៅក្នុងក្រដាស់មួយសន្លឹកជាប់មកជាមួយ ហើយមានហត្ថលេខា ដោយពាក្យថា “ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ពីព្រះយេស៊ូវ”។
អ្នកស្រីគីមក៏បានចែករំលែករូបថតផ្កាដ៏អាថ៌កំបាំងនេះ នៅក្នុងហ្វេសប៊ុក។ ផ្កាទាំងនោះបានផ្តល់ឱកាសឲ្យគាត់អាចថ្លែងអំណរគុណ ចំពោះអំពើសប្បុរសធម៌របស់មនុស្សម្នាក់នោះ ព្រមទាំងទទួលស្គាល់ថា ព្រះអង្គបានបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ ដល់នាង តាមរយៈរាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គ។ ពីមួយខែទៅមួយខែ ផ្កាដែលគេបានផ្ញើមកយ៉ាងអាថ៌កំបាំងនោះបានបណ្តាលឲ្យមិត្តភក្តិនាងអរព្រះគុណព្រះអង្គ សម្រាប់អំណោយនៃពេលវេលា ដែលព្រះអម្ចាស់បានប្រទានមកគាត់។ ពេលដែលគាត់បានទុកចិត្តព្រះអង្គ តាមរយៈការតយុទ្ធនឹងជម្ងឺដំណាក់កាលចុងក្រោយ ផ្កាដែលបានរីកនៅក្នុងថូនោះ និងក្រដាស់ដែលគេបានសរសេរជាប់មកជាមួយ បានបញ្ជាក់ថា ព្រះជាម្ចាស់នៅតែមានសេចក្តីអាណឹត និងស្រឡាញ់ចំពោះគាត់ជានិច្ច។
ការដែលអ្នកផ្ញើផ្កានោះបានលាក់អត្តសញ្ញាណយ៉ាងដូចនេះ គឺបានឆ្លុះបញ្ចាំង អំពីព្រះទ័យរបស់ព្រះយេស៊ូវ ដែលបានលើកទឹកចិត្តរាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គ ឲ្យអនុវត្តយ៉ាងដូចនេះដែរ ពេលដែលពួកគេធ្វើទានដល់អ្នកដទៃ។ ព្រះអង្គបានព្រមានយើងថា យើងមិនត្រូវធ្វើការល្អនៅមុខមនុស្ស ដើម្បីឲ្យតែគេឃើញនោះឡើយ(ម៉ាថាយ ៦:១)។ យើងត្រូវធ្វើអំពើល្អ ដើម្បីបង្ហាញចេញនូវការថ្វាយបង្គំ ដែលបង្ហូរចេញពីចិត្ត ដែលដឹងគុណព្រះ សម្រាប់ការទាំងអស់ដែលព្រះអង្គបានធ្វើសម្រាប់យើង។ បើយើងធ្វើការល្អ ដោយសង្ឃឹមថា អ្នកដទៃនឹងគោរព ឬសរសើរយើង នោះមានន័យថា យើងកំពុងតែងាកចេញពីព្រះយេស៊ូវ ដែលជាអ្នកប្រទានការល្អគ្រប់យ៉ាង។
ពេលណាយើងធ្វើការល្អ ដោយចិត្តជ្រះថ្លា(ខ.៤)…
បានលាងសម្អាត ក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់
មានពេលមួយ ព្រះវិហារតូចមួយ នៅរដ្ឋកាលីហ្វូញ៉ាខាងត្បូង បានរកឃើញឱកាស ដើម្បីបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ដោយការប្រព្រឹត្តជាក់ស្តែង។ អ្នកជឿព្រះ នៅព្រះវិហារនេះក៏បានមកជួបជុំគ្នា នៅកន្លែងបោកគក់សំលៀកបំពាក់មួយ ក្នុងតំបន់ដែលពួកគេរស់នៅ ដើម្បីបម្រើសហគមន៍របស់ពួកគេ ដោយបោកគក់សំលៀកបំពាក់ ឲ្យអ្នកដែលមានការខ្វះខាតផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុ។ អ្នកស្ម័គ្រចិត្តទាំងនោះបានបោកគក់ និងបត់ខោអាវឲ្យអ្នកទាល់ក្រ ហើយជួនកាល ក៏បានចែកអាហារក្តៅៗ ឬគ្រឿងទេស ឲ្យពួកគេផងដែរ។
អ្នកស្ម័គ្រចិត្តម្នាក់បានរកឃើញថា គាត់មានអំណរបំផុត នៅក្នុងការងារនេះ នៅពេលដែលគាត់បានទំនាក់ទំនងដោយផ្ទាល់ជាមួយពួកគេ … ហើយបានស្តាប់ពួកគេចែកចាយអំពីរឿងរ៉ាវផ្សេងៗ”។ ដោយសារអ្នកស្ម័គ្រចិត្តទាំងនោះមានការប្រកបទាក់ទងជាមួយព្រះយេស៊ូវ នោះពួកគេចង់បង្ហាញចេញនូវជំនឿរបស់ខ្លួន តាមរយៈពាក្យសម្តី និងការប្រព្រឹត្តដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលបានជួយពួកគេ ឲ្យអាចមានទំនាក់ទំនងពិតប្រាកដ ជាមួយអ្នកដទៃ។
សាវ័កយ៉ាកុបបានបញ្ជាក់ថា ការបម្រើ ដែលគ្រីស្ទបរិស័ទបានធ្វើដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ គឺបានបង្ហាញថា ពួកគេមានជំនឿដ៏ពិត ចំពោះព្រះយេស៊ូវ។ គាត់បានលើកឡើងថា “ជំនឿដែលគ្មានការប្រព្រឹត្ត គឺជាជំនឿស្លាប់”(យ៉ាកុប ២:១៤-១៧)។ ពេលដែលយើងទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ យើងក្លាយជាកូនព្រះ ប៉ុន្តែ ពេលដែលយើងបម្រើព្រះអង្គ ដោយបម្រើអ្នកដទៃ គឺមានន័យថា យើងបានប្រព្រឹត្ត ក្នុងនាមជាអ្នកដែលជឿ និងដើរតាមព្រះយេស៊ូវ(ខ.២៤)។ សេចក្តីជំនឿ និងការបម្រើ មានការពឹងផ្អែកគ្នាទៅវិញទៅមកយ៉ាងស្អិតរមួត ដូចជារូបកាយ និងព្រលឹងវិញ្ញាណរបស់មនុស្ស(ខ.២៦) ដែលជាការបង្ហាញចេញដ៏មានន័យ នូវអំណាចចេស្តារបស់ព្រះគ្រីស្ទ ដែលបានធ្វើការ នៅក្នុង…
ការដើរក្នុងព្រះវត្តមានព្រះ
នៅក្នុងសៀវភៅដែលលោកស៊ីអេស លូអ៊ីស(C.S. Lewis)បាននិពន្ធ មានចំណងជើងថា មូលដ្ឋានគ្រឹះនៃជំនឿគ្រីស្ទបរិស័ទ គាត់បានសរសេរថា “ព្រះជាម្ចាស់មិនស្ថិតនៅក្រោមអំណាចនៃពេលវេលាឡើយ។ ព្រះជន្មរស់ទ្រង់ មិនមានពេលវេលាកំណត់ ដែលបន្តពីពេលមួយទៅពេលមួយទៀត … ហើយពេលវេលាទាំងអស់ ចាប់តាំងពីដើមកំណើតពិភពលោក គឺសុទ្ធតែជាពេលបច្ចុប្បន្នរបស់ព្រះអង្គទំាងអស់”។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ មនុស្សមិនអាចគេចផុតពីអំណាចនៃពេលវេលាបានឡើយ។ ជាញឹកញាប់ រដូវកាលនៃការរង់ចាំរបស់មនុស្ស ហាក់ដូចជាមិនចេះចប់មិនចេះហើយ។ ប៉ុន្តែ ពេលណាយើងរៀនទុកចិត្តព្រះ ដែលជាអ្នកបង្កើតពេលវេលាដ៏អស់កល្បជានិច្ច យើងអាចទទួលស្គាល់ការពិត ដែលថា ជីវិតដ៏ផុយស្រួយរបស់យើង បាននៅជាប់ក្នុងព្រះហស្តព្រះអង្គ ដោយសុវត្ថិភាព។
អ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើងបានពោលទំនួញ នៅក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១០២ ដោយទទួលស្គាល់ថា “អស់ទាំងថ្ងៃអាយុនៃទូលបង្គំ ដូចជាស្រមោលដែលជ្រេទៅ ហើយទូលបង្គំក្រៀមទៅដូចជាស្មៅ។ ប៉ុន្តែ ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ ទ្រង់នឹងគង់សោយរាជ្យ
នៅអស់កល្បជានិច្ច ហើយនឹងមានសេចក្តីនឹកចាំពីទ្រង់ នៅអស់ទាំងដំណមនុស្សតទៅ”(ខ.១១-១២)។ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរនេះ មានការនឿយលំបាក ដោយសារទុក្ខវេទនា បានជាគាត់ប្រកាស់ថា ព្រះជាម្ចាស់គង់នៅលើបល្ល័ង្កជារៀងរហូត (ខ.១២)។ គាត់ក៏បានបញ្ជាក់ផងដែរថា ព្រះអង្គបានសម្តែងព្រះចេស្តា និងសេចក្តីអាណឹតដ៏ស្ថិតស្ថេរ ចំពោះគាត់ លើសពីការរំពឹងគិតរបស់គាត់(ខ.១៣-១៨)។ សូម្បីតែនៅពេលដែលគាត់មានការអស់សង្ឃឹម(ខ.១៩-២៤) គាត់បានផ្តោតទៅលើព្រះចេស្តាព្រះ ដែលជាព្រះអាទិករ(ខ.២៥)។ របស់ទំាងឡាយដែលព្រះអង្គបង្កើតនឹងវិនាសទៅ តែព្រះអង្គនឹងស្ថិតស្ថេរនៅអស់កល្បជានិច្ច(ខ.២៦-២៧)។
នៅពេលដែលពេលវេលាហាក់ដូចជានៅត្រឹងមួយកន្លែង ឬអូសបន្លាយយូរ យើងប្រហែលជាងាយនឹងចោទប្រកាន់ព្រះជាម្ចាស់ថា ព្រះអង្គមានភាពយឺតយ៉ាវ…