តអ្នកនិពន្ធ

មើលទាំងអស់

អត្ថបទដោយ Xochitl Dixon

សេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ស្ថិតស្ថេរ

កាល​ប៉ុន្មាន​ឆ្នាំ​មុន កូន​ប្រុស​ខ្ញុំ​ដែល​មាន​អាយុ៤​ឆ្នាំ មាន​ស៊ុម​ធ្វើ​ពី​ឈើ​មួយ មាន​រូប​រាង​ដូច​បេះ​ដូង ដែល​គេ​បានភ្ជាប់​ពី​លើ​បន្ទះ​លោហៈ ដោយ​មាន​អក្សរ​ឆ្លាក់​នៅ​ចំ​កណ្តាល​ថា ជា​រៀង​រហូត ។ គាត់​បាន​ឲ្យ​ស៊ុម​នោះ​មក​ខ្ញុំ ហើយប្រាប់​ខ្ញុំ​ថា “ម៉ាក់ កូន​ស្រឡាញ់​ម៉ាក់​ជា​រៀង​រហូត”។

ខ្ញុំ​ក៏​បាន​អរគុណ​គាត់ ដោយ​ឱប​គាត់ ហើយ​ប្រាប់​គាត់​ថា “កូនធ្វើ​ឲ្យ​ម៉ាក់​ស្រឡាញ់​កូន​កាន់​តែ​ខ្លាំង​ហើយ”។

កូន​ប្រុស​ខ្ញុំ​បាន​ឲ្យ​អំណោយ​មិន​អាច​កាត់​ថ្លៃ​នេះ​មក​ខ្ញុំ ដើម្បី​ធានា​ថា គាត់​នឹង​ស្រឡាញ់​ខ្ញុំ​ជា​រៀង​រហូត។ នៅ​ថ្ងៃដែល​មាន​ការ​ពិបាក ព្រះ​ជា​ម្ចាស់​បាន​ប្រើ​ព្រះ​វត្ត​មាន​ដ៏​ផ្អែម​ល្ហែម​របស់​ព្រះ​អង្គ ដើម្បី​កម្សាន្ត​ចិត្ត និង​លើក​ទឹក​ចិត្ត​ខ្ញុំ ដោយ​បញ្ជាក់​ច្បាស់​ថា​ ព្រះ​អង្គ​បាន​ស្រឡាញ់​ខ្ញុំ ដោយ​ក្តី​ស្រឡាញ់ដ៏​ជ្រាល​ជ្រៅ។​

ស៊ុម​នោះ​ក៏​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​នឹក​ចាំ អំពី​អំណោយ​នៃ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​ដ៏​អស់​កល្ប​របស់​ព្រះ ដែល​បាន​បង្ហាញ​ នៅ​ក្នុងព្រះ​បន្ទូល​ព្រះ​អង្គ​ទាំង​មូល និង​បញ្ជាក់ ដោយ​ព្រះ​វិញ្ញាណ​ព្រះ​អង្គ។ យើង​អាច​ទុក​ចិត្ត​លើ​សេចក្តី​ល្អ​ដែល​មិន​ប្រែប្រួល​របស់​ព្រះ​អង្គ ហើយ​ច្រៀង​សរសើរ ដោយ​ការ​ដឹង​គុណ​ថា សេចក្តី​ស្រឡាញ់​របស់​ព្រះ​អង្គ​ស្ថិត​ស្ថេរ​ជា​និច្ច គឺដូច​ដែល​អ្នក​និពន្ធ​បទ​គម្ពីរ​ទំនុក​ដំកើង​បាន​បន្លឺ​សម្លេង​សរសើរ​ ក្នុង​បទ​គម្ពីរ​ទំនុក​ដំកើង ១៣៦:១)។ យើង​អាចសរសើរ​ដំកើង​ថា ព្រះ​អម្ចាស់​ធំ​ប្រសើរ​លើស​អ្វី​ៗ​ទាំង​អស់​(ខ.២-៣) ខណៈ​ពេល​ដែល​យើង​ជញ្ជឹង​គិត អំពី​ភាព​អស្ចារ្យ​មិន​ចេះ​ចប់ និង​ប្រាជ្ញា​ដែល​គ្មាន​ដែន​កំណត់​របស់​ព្រះ​អង្គ (ខ.៤-៥)។ ព្រះ​ដែល​ស្រឡាញ់​យើង​ជា​រៀង​រហូត ជា​ព្រះ​អាទិករ​នៃ​ផ្ទៃ​មេឃ និង​ផែន​ដី ដែល​ស្គាល់​យើង និង​យក​ព្រះ​ទ័យ​ទុក​ដាក់​ចំពោះ​យើង ហើយ​ក៏​បានគ្រប់​គ្រង​ពេល​វេលា ផង​ដែរ​(ខ.៦-៩)។

យើង​អាច​អរ​សប្បាយ ព្រោះ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់ដ៏​ស្ថិត​ស្ថេរ ដែល​មាន​ចែង​ក្នុង​បទ​គម្ពីរ​ទំនុក​ដំកើង ក៏​ជា​សេចក្តីស្រឡាញ់ ដ៏​ស្ថិត​ស្ថេរ ដែល​ព្រះ​អាទិករ ​ដ៏​មាន​គ្រប់​ចេស្តា បាន​ចាក់​បង្ហូរ​មក​លើ​ជីវិត របស់​កូន​ព្រះ​អង្គ…

ចូរយើងច្រៀងសរសើរដំកើង

រៀង​រាល់​ថ្ងៃ នៅ​ម៉ោង​៣:១៦ រសៀល នាឡិការ នៅ​ក្នុង​ទូរស័ព្ទ​របស់​ស៊ែលលី(Shelley) តែង​តែ​រោទ៍​ឡើង ហើយ​នាង​ក៏​បាន​ឈប់​សម្រាក​មួយ​ភ្លែត ដើម្បី​សរសើរ​ដំកើង​ព្រះ។ នាង​បាន​អរ​ព្រះ​គុណ​ព្រះ និង​ទទួល​ស្គាល់​សេចក្តី​ល្អ​របស់​ព្រះ​អង្គ។ ទោះ​នាង​បាន​ប្រកប​ជា​មួយ​ព្រះ​ជាម្ចាស់ ពេញ​មួយ​ថ្ងៃ​ហើយ​ក្តៅ នាង​នៅ​តែ​ចូល​ចិត្ត​ការ​ឈប់​សម្រាក​មួយ​ភ្លែត ដើម្បី​សរសើរ​ដំកើង​ព្រះ ព្រោះ​ការ​នេះ​បាន​ជួយ​ឲ្យ​នាង​អរសប្បាយ​នឹង​ការ​ប្រកប​ស្និទ្ធ​ស្នាល​ជា​មួយ​ព្រះ​អង្គ។​

វា​ជា​ការ​ប្តេជ្ញា​ចិត្ត​របស់​នាង ដែល​មាន​ពេញ​ដោយ​អំណរ ដែល​បាន​បណ្តាល​ចិត្ត​ខ្ញុំ ឲ្យ​សម្រេច​ចិត្ត​ញែក​ពេល​វេលា​ជា​រៀង​រាល់​ថ្ងៃ ដើម្បី​អរ​ព្រះ​គុណ​ព្រះ​គ្រីស្ទ សម្រាប់​ការ​លះ​បង់​របស់​ព្រះ​អង្គ​នៅ​លើ​ឈើ​ឆ្កាង និង​អធិស្ឋាន​ឲ្យ​អ្នក​ដែល​មិន​ទាន់​បាន​សង្រ្គោះ។ ខ្ញុំ​ឆ្ងល់​ថា តើ​នឹង​មាន​រឿង​អ្វី​កើត​ឡើង នៅ​ពេល​ដែល​គ្រីស្ទ​បរិស័ទ​ទាំង​អស់​រំលែក​ពេល​បន្តិច ដើម្បី​សរសើរ​ដំកើង​ព្រះ​អង្គ តាម​របៀប​ដែល​ព្រះ​អង្គ​សព្វ​ព្រះ​ទ័យ និង​អធិស្ឋាន​ឲ្យ​អ្នក​ដទៃ ជា​រៀង​រាល់​ថ្ងៃ​។

ពេល​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​អាន​បទ​គម្ពីរ​ទំនុក​ដំកើង ជំពូក ៦៧ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​គិត​ដល់​ទិដ្ឋភាព​ដ៏​ស្រស់​ស្អាត នៃ​ការ​ថ្វាយ​បង្គំ​របស់​មនុស្ស​ជា​ច្រើន ដែល​លាត​សន្ធឹង​រហូត​ដល់​ចុង​បំផុត​នៃ​ផែន​ដី។ អ្នក​និពន្ធ​បទ​គម្ពីរ​ទំនុក​ដំកើង បាន​ទូល​អង្វរ​សូមព្រះ​គុណ​របស់​ព្រះ ដោយ​ប្រកាស់​ថា គាត់​ចង់​លើក​ដំកើង​ព្រះ​នាម​ព្រះ​អង្គ ឲ្យ​បាន​ខ្ពស់​ឡើង ក្នុង​គ្រប់​ទាំង​ជាតិសាសន៍​(ខ.១-២)។ គាត់​បាន​បន្លឺ​សម្លេង​ច្រៀង​ថា “សូម​ឲ្យ​ជន​ទាំងឡាយ​សរសើរ​ដល់​ទ្រង់ ឲ្យ​ជន​ទាំង​អស់​សរសើរ​ដល់​ទ្រង់”(ខ.៣)។ គាត់​ក៏​បាន​សរសើរ​ដំកើង​ការ​គ្រប់​គ្រង និង​ការ​ដឹក​នាំ​ដ៏​ស្មោះ​ត្រង់​របស់​ព្រះ​អង្គ​(ខ.៤)។ ក្នុង​នាម​គាត់​ជា​ស្មរ​បន្ទាល់​ដ៏​រស់ នៃ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​ដ៏​អស្ចារ្យ និង​ព្រះ​ពរ​ដ៏​បរិបូរ​របស់​ព្រះ អ្នក​និពន្ធ​ទំនុក​ដំកើង​បាន​ដឹក​នាំ​រាស្រ្ត​ព្រះ​អង្គ​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ការ​សរសើរ​ដំកើង​ដ៏​មាន​អំណរ​(ខ.៥-៦)។

សេចក្តី​ស្មោះ​ត្រង់​ដ៏​ស្ថិត​ស្ថេរ​របស់​ព្រះ​ជា​ម្ចាស់ ចំពោះ​កូន​ស្ងួន​ភ្ងា​របស់​ព្រះ​អង្គ បាន​បណ្តាល​ចិត្ត​យើង ឲ្យ​ទទួល​ស្គាល់​ព្រះ​អង្គ។ ពេល​យើង​ទទួល​ស្គាល់​ព្រះ​អង្គ អ្នក​ដទៃ​ក៏​អាច​ចូល​រួម​ជា​មួយ​យើង នៅ​ក្នុង​ការ​ទុក​ចិត្ត កោត​ខ្លាច​ និង​ដើរ​តាម​ព្រះ​អង្គ ហើយ​ប្រកាស់​ថា…

ព្រះជាម្ចាស់មានតម្លៃលើសអ្វីៗទាំងអស់

កាល​ពី​មុន ម្តាយ​របស់​ខ្ញុំ​ធ្លាប់​ទទួល​ការ​ឈឺ​ចាប់ ដោយសារ​អ្នក​ជឿ​ដទៃ​ទៀត ហេតុ​នេះ​ហើយ គាត់​ក៏​ឆ្លើយ​តប​ចំពោះ​ខ្ញុំ ដោយ​កំហឹង ពេល​ដែល​បាន​ដឹង​ថា ខ្ញុំ​បាន​ថ្វាយ​ជីវិត​ដល់​ព្រះ​អង្គ។ គាត់​ក៏​បាន​និយាយ​មក​កាន់​ខ្ញុំ​ថា “តើ​ពេល​នេះ កូន​នឹង​វិនិច្ឆ័យ​ម៉ាក់​ឬ? ម៉ាក់​មិន​ឲ្យ​កូន​វិនិច្ឆ័យ​ម៉ាក់​ជា​ដាច់​ខាត”។ គាត់​ក៏​បាន​បិទ​ទូរស័ព្ទ ហើយ​មិន​ព្រម​និយាយ​រក​ខ្ញុំ​ពេញ​មួយ​ឆ្នាំ។ ពេល​នោះ ខ្ញុំ​មាន​អារម្មណ៍​សោក​សៅ​ណាស់ ប៉ុន្តែ ទី​បំផុត ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ដឹង​ថា ទំនាក់​ទំនង​ដែល​ខ្ញុំ​មាន​ជា​មួយ​ព្រះ​ជា​ម្ចាស់ សំខាន់​ជាង​ទំនាក់​ទំនង​ជា​មួយ​មនុស្ស​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​ឲ្យ​តម្លៃ​បំផុត។ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​អធិស្ឋាន​ឲ្យ​គាត់ រៀង​រាល់​ពេល​គាត់​បដិសេធ​មិន​ព្រម​លើក​ទូរ​ស័ព្ទ ហើយ​ក៏​បាន​សូម​ឲ្យ​ព្រះ​ជួយ​​ខ្ញុំ​អាច​បង្ហាញ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​ចំពោះ​គាត់។

ទី​បំផុត យើង​ក៏​បាន​ផ្សះផ្សា​រគ្នា។ ពីរបី​ខែ​ក្រោយ​មក គាត់​ក៏​បាន​និយាយ​ថា “កូន​មាន​ការ​ផ្លាស់​ប្តូរ​ច្រើន​ណាស់។ ម៉ាក់​គិត​ថា ម៉ាក់​ចង់​ស្តាប់​កូន​និយាយ​អំពី​ព្រះ​យេស៊ូវ ជា​បន្ថែម​ទៀត”។ មិន​យូរ​ប៉ុន្មាន គាត់​ក៏​បាន​ទទួល​ជឿ​ព្រះ​គ្រីស្ទ ហើយ​រស់​នៅ​ក្នុង​ជីវិត​ដែល​នៅ​សល់ ដោយ​ស្រឡាញ់​ព្រះ​ជា​ម្ចាស់ និង​ស្រឡាញ់​អ្នក​ដទៃ។​

ខ្ញុំ​ក៏​មាន​ការ​ពិបាក​នៅ​ក្នុង​ការ​លះ​បង់​អ្វី​ៗ​គ្រប់​យ៉ាង ដើម្បី​ដើរ​តាម​ព្រះ​អង្គ​ផង​ដែរ។ រឿង​នេះ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​នឹក​ចំា​អំពីរឿង​បុរស​អ្នក​មាន​ម្នាក់ ដែល​បាន​ស្កាត់​មក​ជួប​ព្រះ​យេស៊ូវ ដើម្បី​សួរ​ព្រះ​អង្គ ពី​របៀប​ទទួល​ជីវិត​អស់​កល្ប​ជា​មរតក ប៉ុន្តែ បុរស​នោះ​ក៏​បាន​ដើរ​ចេញ​ទៅ​វិញ ដោយ​ទុក​ព្រួយ​ ព្រោះ​គាត់​មិន​ចង់​លះ​បង់​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​របស់​គាត់​ឡើយ(ម៉ាកុស ១០:១៧-២២)។

ការ​លះ​បង់​អ្វី​ៗ ឬ​មនុស្ស​ដែល​យើង​គិត​ថា​យើង​អាច​ពឹង​ផ្អែក គឺ​មិន​មែន​ជា​ការ​ងាយ​ស្រួល​ទេ(ខ.២៣-២៥)។ ប៉ុន្តែ អ្វី​ៗ​ដែល​យើង​បាន​លះ​បង់ ឬ​បាត់​បង់​ក្នុង​ពិភព​លោក​នេះ នឹង​មិន​អាច​មាន​តម្លៃ​លើស​អំណោយ​នៃ​ជីវិត​អស់​កល្ប​ក្នុង​ព្រះ​យេស៊ូវ​ឡើយ។  ព្រះ​នៃ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​របស់​យើង ស្ម័គ្រ​ព្រះ​ទ័យ​លះ​បង់​ព្រះ​ជន្ម​ទ្រង់ ដើម្បី​សង្រ្គោះ​មនុស្ស​ទាំង​អស់​ឲ្យ​រួច​ពី​បាប។ ព្រះ​អង្គ​បាន​ហ៊ុម​ព័ទ្ធ​យើង ដោយ​សន្តិ​ភាព​របស់​ព្រះ​អង្គ…

នេះជាពេលអធិស្ឋានម្តងទៀត

មាន​ពេល​មួយ ខ្ញុំ​បាន​បត់​ឡាន​ចូល​តាម​ផ្លូវ​ក្នុង​ទីធ្លា​ផ្ទះ​ខ្ញុំ ដោយ​បោយ​ដៃ​ដាក់​អ្នក​ស្រី​ម៉ារាម(Mariam) និង​កូន​ស្រី​តូច​របស់​គាត់ ឈ្មោះ​អេឡេហ្សាប៊ែត(Elizabeth) ដែល​ជា​អ្នក​ជិត​ខាង​របស់​ខ្ញុំ។ ខ្ញុំ​និង​អ្នក​ស្រី​ម៉ារាម​ច្រើន​តែ​ជជែកគ្នា​លេង ដោយ​មិន​បាន​ព្រៀង​ទុក ដោយ​សន្យា​ថា យើង​នឹង​ជែក​គ្នា​តែ​ពីរ​បី​នាទី​ទេ តែ​ជា​ញឹក​ញាប់ យើង​បាន​ជជែកលើស​ពីរ​បី​នាទី។ ប៉ុន្មាន​ឆ្នាំ​កន្លង​មក​នេះ អេឡេហ្សាប៊ែត​បាន​ទម្លាប់​ខ្លួន​នឹង​ការ​ជជែក​គ្នា​លេង ដែល​មិន​បាន​ព្រៀង​ទុក​នេះ ដែល​ជា​ញឹក​ញាប់ វា​បាន​ប្រែ​ក្លាយ​ជា​ការ​ជួប​ជុំ​គ្នា​អធិស្ឋាន។ នាង​ឡើង​ដើម​ឈើ ដែល​បាន​ដុះ​នៅ​ចំ​កណ្តាល​ទី​ធ្លា​មុខ​ផ្ទះ​របស់​នាង ដោយ​សំយ៉ុង​ជើង​នៅ​លើ​មែក​ឈើ ហើយ​រវល់​លេង​តែ​ម្នាក់​ឯង ខណៈ​ពេល​ដែល​ខ្ញុំ និង​ម្តាយ​នាង​ជជែក​គ្នា។ មួយ​សន្ទុះ​ក្រោយ​មក អេលីហ្សាប៊ែត​ក៏​បាន​លោត​ចុះ​ពី​លើ​ដើម​ឈើ​នោះ ហើយ​រត់​មក​កន្លែង​ដែល​យើង​កំពុង​តែ​ឈរ។ នាង​ក៏​បាន​ចាប់​ដៃយើង ដោយ​ទឹក​មុខ​ញញឹម ហើយ​បន្លឺ​សម្លេង​ដែល​ស្ទើរ​តែ​ពិរោះ​ដូចបទ​ចម្រៀង​ថា “តោះ​យើង​អធិស្ឋាន​ទៀត” ។ អេលីហ្សាប៊ែត​នៅ​ក្មេង តែ​ហាក់​ដូច​ជា​ដឹង​ថា ការ​អធិស្ឋាន​មាន​សារៈ​សំខាន់​ប៉ុណ្ណា ក្នុង​ទំនាក់​ទំនង​របស់​យើង។​

សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​លើក​ទឹក​ចិត្ត​អ្នក​ជឿ ឲ្យ “មាន​កំឡាំង​ឡើង​ក្នុង​ព្រះអម្ចាស់ ដោយ​ឫទ្ធិបារមី​របស់​ព្រះចេស្តា​ទ្រង់” (អេភេសូរ ៦:១០) ហើយ​បន្ទាប់​មក គាត់​ក៏​បាន​លើក​ឡើង អំពី​តួនាទី​ដ៏​សំខាន់ នៃ​ការ​អធិស្ឋាន​ជាប់​ជា​និច្ច។ គាត់​បានពិពណ៌នា អំពី​ភាព​ចាំ​បាច់​នៃ​គ្រឿង​សឹក ដែល​រាស្រ្ត​របស់​ព្រះ​ត្រូវ​ការ ក្នុង​ការ​ដើរ​ជា​មួយ​ព្រះ​អម្ចាស់ ដែល​ទ្រង់ប្រទាន​នូវ​ការ​ការពារ ការ​យល់​ដឹង និង​ជំនឿ ក្នុង​សេចក្តី​ពិត​របស់​ព្រះ​អង្គ(ខ.១១-១៧)។ ទោះ​ជា​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ គាត់​បាន​និយាយ​សង្កត់​ធ្ងន់​ថា កម្លាំង​ដែល​ព្រះ​អង្គ​ប្រទាន គឺ​កើត​ចេញ​ពី​ការ​អធិស្ឋាន ជា​អំណោយ​ដែល​នាំ​មក​នូវ​ជីវិត(ខ.១៨-២០)។

ព្រះ​ជា​ម្ចាស់​ស្តាប់ និង​យក​ព្រះ​ទ័យ​ទុក​ដាក់…

មានគ្នាពីរនាក់ប្រសើរជាង

នៅ​ក្នុង​ការ​រត់​ប្រណាំ អាយរុនមែន ត្រេតលុន នៅ​រដ្ឋ​ហាវ៉ៃ កាល​ពី​ឆ្នាំ​១៩៩៧ កញ្ញា​សាន វេល(Sian Welch) និងកញ្ញា​វេនឌី អ៊ីនក្រាហាំ(Wendy Ingraham) ជា​បាន​ព្យាយាម​ក្រោក​ឈរ​ឡើង ដើម្បី​បន្ត​ដំណើរ​ទៅ​រក​ទី​ផ្តាច់​ព្រ័ត្រ។ ពួក​គេ​មាន​ការ​ខ្សោះ​អស់​កម្លាំង ដោយ​ជើង​ញ័រ​អស់​ទៅ​ហើយ។ ពួក​គេ​ក៏​បាន​ដួល​ទៅ​លើ​ដី ហើយ​ក៏​បាន​ព្យាយាម​ក្រោក​ឈរ តែ​ពួក​គេ​ក៏​បាន​ដួល​ម្តង​ទៀត។ នៅ​សល់​តែ​២០​ម៉ែត្រ​ទៀត​ប៉ុណ្ណោះ ពួក​គេ​ទៅ​ដល់​ទី​ហើយ។  ពេល​ដែល​កញ្ញា​អ៊ីនក្រាហាំ ចាប់​ផ្តើម​លូន​ទៅ​រក​ទី ហ្វូង​មនុស្ស​ក៏​បាន​ទះ​ដៃ​ឡើង។ ពេល​ដែល​គូ​ប្រកួត​របស់​នាងលូន​តាម​ពី​ក្រោយ​នាង ហ្វូង​មនុស្ស​ក៏​បាន​ស្រែក​ហូរ​កាន់​តែ​ខ្លាំង។ អ៊ីនក្រាហាំ​ក៏​បាន​ទៅ​ដល់​ទី ក្នុង​លេខ​រៀង​ទី​៤ ហើយ​នាង​ក៏​បាន​ផ្តួល​ខ្លួន​ទៅ​លើ​ដៃ​របស់​អ្នក​គាំទ្រ ដែល​ចាំ​ទទួល​នាង។ បន្ទាប់​មក នាងក៏​បាន​ងាក​មក​ក្រោយ ហើយ​ឈោង​ដៃ​ទៅ​រក​កញ្ញា​វេល ដែល​បាន​ដួល​ម្តង​ទៀត។ កញ្ញា​វេល​ក៏​បាន​ព្យាយាម​ក្រោក​ឡើង ហើយ​ផ្តួល​ខ្លួន​ទៅ​មុខ ដោយ​លាត​ដៃ​សន្ធឹង ទៅ​រក​ដៃ​ដ៏​ទន់​ខ្សោយ​របស់​កញ្ញា​អ៊ីនក្រាហាំ ហើយ​ក៏​បាន​ទៅ​ដល់​ទី​ផ្តាត់​ព្រត្រ។  ពេល​ដែល​នាង​បាន​បញ្ចប់​ការ​ប្រកួត​ក្នុង​លេខ​រៀង​ទី​៥ ហ្វូង​មនុស្ស​ក៏​បាន​ស្រែក​ហូរ​ឡើង ដើម្បី​អប​អរ​នាង។

អ្នក​ទាំង​ពីរ​បាន​បញ្ចប់​ការ​ប្រកួត​ចម្ងាយ ២២៥​គីឡូ​ម៉ែត្រ ដែល​រាប់​បញ្ចូល​ការ​ហែល​ទឹក ជិះ​កង់ និង​រត់​ប្រណាំង។ ជោគ​ជ័យ​នេះ​បាន​បណ្តាល​ចិត្ត​មនុស្ស​ជា​ច្រើន​ឲ្យ​មាន​ការ​ប្រឹង​ប្រែង​ក្នុង​ជីវិត។ ប៉ុន្តែ ទិដ្ឋភាព​នៃ​កីឡាករ​ដែល​ខ្សោះអស់​កម្លាំង​ស៊ូទ្រាំ​ជា​មួយ​គ្នា​ដូច​នេះ បាន​ដក់​ជាប់​ក្នុង​ចិត្ត​ខ្ញុំ ដោយ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​នឹក​ចាំ អំពី​សេចក្តី​ពិត​ក្នុង​កណ្ឌ​គម្ពីរសាស្តា ៤:៩-១១

ការ​ទទួល​ស្គាល់​ថា យើង​ត្រូវ​ការ​ជំនួយ​ក្នុង​ជីវិត​(ខ.៩) គឺ​មិន​មែន​ជា​រឿង​ដែល​គួរ​ឲ្យ​ខ្មាស់​អៀន​ទេ ជា​ពិសេស ដោយ​សារ​យើង​មិន​អាច​បដិសេធ​ដោយ​ចិត្ត​ស្មោះ​ត្រង់​ថា យើង​គ្មាន​តម្រូវ​ការ ឬ​មិន​អាច​លាក់​បាំង​តម្រូវ​ការ​របស់​យើង…

ពេលដែលជីវិតមានការពិបាក

មាន​ពេល​មួយ ខ្ញុំ​មាន​ការ​អស់​កម្លាំង​ល្ហិត​ល្ហៃ ទាំង​ផ្លូវ​កាយ ផ្លូវ​ចិត្ត និង​អារម្មណ៍។ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ទៅ​តម្រេត​ខ្លួន​សម្រាក នៅលើ​កៅ​អី​មាន​ដៃ។ ក្រុម​គ្រួសារ​ខ្ញុំ​បាន​ដើរ​តាម​ការ​ដឹក​នាំ​របស់​ព្រះ​ជា​ម្ចាស់ ហើយ​ក៏​បាន​ផ្លាស់​ទី​លំ​នៅ ពី​រដ្ឋ​កាលីហ្វូញ៉ា ទៅ​រដ្ឋ​វីសខុនសីន។ ពេល​យើង​មក​ដល់ ឡាន​របស់​យើង​ក៏​បាន​ខូច ធ្វើ​ឲ្យ​យើង​គ្មាន​យាន​ជំនិះ​សម្រាប់​ប្រើ​ប្រាស់​អស់​រយៈ​ពេល​២​ខែ។​ ទន្ទឹម​នឹង​នោះ ស្វាមី​របស់​ខ្ញុំ​ក៏​មាន​ការ​ពិបាក​នៅ​ក្នុង​ការ​ផ្លាស់​ទី បន្ទាប់​ពី​គាត់​បាន​ធ្វើ​ការ​វះ​កាត់​ខ្នង ដោយ​មិន​បាន​រំពឹង​ទុក ហើយ​ការ​ឈឺ​ចាប់​ដ៏​រាំរៃ​របស់​ខ្ញុំ បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ការ​រៀប​ចំ​របស់​របរ​ក្នុង​ផ្ទះ​ កាន់​តែ​មាន​ភាព​ស្មុគ្រ​ស្មាញ​។ ផ្ទះ​ដែល​យើង​ទើប​មក​នៅ​ថ្មី​នោះ ជា​ផ្ទះ​ចាស់​មួយ​ខ្នង ដែល​នាំ​ឲ្យ​យើង​ត្រូវ​ដោះ​ស្រាយ​បញ្ហា ហើយ​ត្រូវចំណាយ​ប្រាក់​ជា​ច្រើន។ ឆ្កែ​របស់​យើង​ដែល​មាន​វ័យ​ចាស់​ ហើយ​មាន​បញ្ហា​សុខ​ភាព​ទៀត។ ទោះ​កូន​ឆ្កែ​ដែល​យើង​ទើប​យក​មក​ចិញ្ចឹមបាន​នាំ​មក​នូវ​ក្តី​អំណរ​ជា​ច្រើន​ក្តី ការ​ចិញ្ចឹម​សត្វ​ដែល​រពឹស​ខ្លាំង​យ៉ាង​នេះ បាន​នាំ​ឲ្យ​យើង​រវល់​កាន់​តែ​ខ្លាំង លើស​ពី​ការ​រំពឹង​ទុក។ អាកប្ប​កិរិយា​របស់​ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ប្រែ​ជា​មាន​ភាព​ជូរ​ល្វីង។ ​តើ​ខ្ញុំ​អាច​មាន​ជំនឿ​ដែល​មិន​រង្គើរ​ដោយ​របៀប​ណា ខណៈ​ពេល​ដែល​ខ្ញុំ​កំពុង​តែ​ធ្វើ​ដំណើរ​តាម​ផ្លូវ​នៃ​ទុក្ខ​លំបាក​ដ៏​រលាក់​យ៉ាង​នេះ?

ពេល​ខ្ញុំ​អធិស្ឋាន ព្រះ​ជា​ម្ចាស់​ក៏​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​នឹក​ចាំ អំពី​អ្នក​និពន្ធ​បទ​គម្ពីរ​ទំនុក​ដំកើង ដែល​បាន​សរសើរ​ដំកើង​ព្រះ​អង្គ ទោះ​ខ្លួន​ស្ថិត​ក្នុង​កាលៈ​ទេសៈ​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ។ ស្តេច​ដាវីឌ​បាន​ចាក់​បង្ហូរ​អារម្មណ៍​របស់​ទ្រង់​ចេញ​មក ដោយ​មិន​ខ្លាច​គ្រោះ​ថ្នាក់ ហើយ​បាន​ស្វែង​រក​ការ​ជ្រក​កោន នៅ​ក្នុង​ព្រះ​វត្ត​មាន​ព្រះ​(ទំនុកដំកើង ១៦:១)។ ទ្រង់​បាន​ទទួល​ស្គាល់​ថា ព្រះ​ជា​ម្ចាស់​ជា​អ្នក​ផ្គត់​ផ្គង់ និង​ការពារ​ទ្រង់​(ខ.៥-៦) បាន​ជា​ទ្រង់​សរសេរ​ដំកើង​ព្រះ​ជាម្ចាស់ ហើយ​ដើរ​តាមការ​ប្រឹក្សា​របស់​ព្រះ​អង្គ(ខ.៧)។ ទ្រង់​បាន​បញ្ជាក់​ថា ទ្រង់​នឹង​មិន​រង្គោះ​រង្គើរ​ឡើយ ព្រោះ​ទ្រង់​បាន​មើល​ទៅ​ព្រះ​អម្ចាស់​ជា​និច្ច(ខ.៨)។ ដូច​នេះ ទ្រង់​បាន​អរ​សប្បាយ និង​សម្រាក​យ៉ាង​សុខ​សាន្ត ដោយ​អំណរ ចំពោះ​ព្រះ​វត្ត​មាន​ព្រះ​ជា​ម្ចាស់​(ខ.៩-១១)។

យើង​ក៏​អាច​អរ​សប្បាយ​ផង​ដែរ ដោយ​ដឹង​ថា សន្តិ​ភាព​ក្នុង​ចិត្ត​យើង…

អាថ៌កំបាំងដ៏អស្ចារ្យបំផុត

មុន​ពេល​ខ្ញុំ​ទទួល​ជឿ​ព្រះ​យេស៊ូវ ខ្ញុំ​បាន​ឮ​គេ​ផ្សាយ​ដំណឹង​ល្អ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំ​មាន​ការ​ពិបាក នៅ​ក្នុង​ការ​ទទួល​ស្គាល់​អត្ត​សញ្ញាណ​របស់​ព្រះអង្គ។ តើ​ធ្វើ​ដូច​ម្តេច​ឲ្យ​ព្រះ​អង្គ​អាច​ប្រទាន​ការ​អត់​ទោស​បាប ឲ្យ​ខ្ញុំ នៅ​ពេល​ដែល​ព្រះ​គម្ពីរ​បាន​ចែង​ថា មាន​តែ​ព្រះ​ទេ​ដែលអាច​អត់​ទោស​បាប​ឲ្យ​មនុស្ស​បាន? ប៉ុន្តែ ពេល​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​អាន​សៀវភៅ​ដែល​លោក ចេ អាយ ភែកឃ័រ(J. I. Packer)​បាននិព្ធ មាន​ចំណង​ជើង​ថា ការ​ស្គាល់​ព្រះ  ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ដឹង​ថា មិន​មែន​មាន​តែ​ខ្ញុំ​ទេ ដែល​មាន​បញ្ហា​នេះ។ លោក​ភែកឃ័រ​បាន​លើក​ឡើងថា អ្នក​មិន​ជឿ​ជា​ច្រើន​មាន​ការ​ភ្ញាក់​ផ្អើល​យ៉ាង​ខ្លាំង ចំពោះ​ការ​អះ​អាង​របស់​គ្រីស្ទ​បរិស័ទ​ ដែល​បាន​ថា ព្រះ​យេស៊ូវ​មក​ពី​ស្រុក​ណាសារ៉ែត គឺជា​ព្រះ​ដែល​បាន​យក​កំណើត​ជា​មនុស្ស … ដែល​ពេញ​លក្ខណៈ​ជា​ព្រះ និង​ពេញ​លក្ខណៈ​ជា​មនុស្ស”។ នេះ​ជា​សេចក្តី​ពិត ដែល​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​បាន​យក​មក​ពិចារណា ហើយ​សម្រេច​ចិត្ត​ទទួល​សេចក្តី​សង្រ្គោះ​ពី​ព្រះ​អង្គ។

ពេល​ដែល​សាវ័ក​ប៉ុល​មាន​ប្រសាសន៍​ថា ព្រះ​គ្រីស្ទ​គឺ​ជា “រូប​អង្គ​របស់​ព្រះ ដែល​មនុស្ស​មើល​មិន​ឃើញ” គឺ​គាត់​ចង់​មាន​ន័យ​ថា ព្រះយេស៊ូវ​ជា​ព្រះ​ទាំង​ស្រុង និង​ឥត​ខ្ចោះ ជា​ព្រះ​អាទិករ និង​ព្រះ​ដែល​ទ្រទ្រង់​ជីវិត​ទាំង​អស់ នៅ​ស្ថាន​សួគ៌ និង​នៅ​លើ​ផែនដី តែ​ព្រះ​អង្គ​ក៏​ជា​មនុស្ស​ពេញ​លក្ខណៈ​ផង​ដែរ(កូល៉ុស ១:១៥-១៧)។ ដោយសារ​សេចក្តី​ពិត​នេះ​ហើយ បាន​ជា​យើង​អាច​ជឿ​ជាក់ថា តាម​រយៈ​ការ​សុគត និង​ការ​មាន​ព្រះ​ជន្ម​រស់​ឡើង​វិញ របស់​ព្រះ​គ្រីស្ទ នោះ​ព្រះ​អង្គ​មិន​គ្រាន់​តែ​បាន​ទទួល​យក​ទោស​នៃ​អំពើ​បាប​របស់​យើង​ប៉ុណ្ណោះ​ទេ តែ​ថែម​ទាំង​បាន​រំដោះ​យើង​ឲ្យ​រួច​ពី​និស្ស័យ​សាច់​ឈាម​របស់​យើង​ផង​ដែរ ដើម្បី​ផ្សះ​ផ្សា​យើង និង​អ្វី​ៗ​ទំាង​អស់ ឲ្យ​ជា​នឹង​ព្រះ​អង្គ​វិញ​(ខ.២០-២២)។

ព្រះ​វរបិតា​បាន​បង្ហាញ​ព្រះ​អង្គ​ទ្រង់ នៅ​ក្នុង និង​តាម​រយៈ​ព្រះ​គម្ពីរ ដោយ​អំណាច​នៃ​ព្រះ​វិញ្ញាណ​បរិសុទ្ធ…

ផ្កាដែលគេយកមកឲ្យដោយសម្ងាត់

មាន​ថូផ្កា​មួយ​ធ្វើ​ពី​កែវ​ថ្លា មាន​ដាក់​ផ្កា​ច័ន្ធូ​ដែល​មាន​រាង​ដូច​ជួង និង​ផ្កា​ធូលីព​ពណ៌​ផ្កា​ស៊ី​ជម្ពូ ព្រម​ទំាង​ផ្កា​ដាហ្វូឌីល​ពណ៌​លឿង កំពុង​តែ​ស្វាគមន៍​អ្នក​ស្រី​គីម នៅ​ពី​មុខ​ផ្ទះ​គាត់។ មាន​អ្នក​ជឿ​ព្រះ​យេស៊ូវ​ម្នាក់ បាន​ទិញ​ផ្កា​ពី​ហាង​ផ្កា​ក្នុង​តំបន់ ផ្ញើ​មក​គាត់​ជា​រៀង​រាល់​ខែ អស់​រយៈ​ពេល​៧​ខែ ដោយ​មិន​បាន​បង្ហាញ​អត្ត​សញ្ញាណ​របស់​ខ្លួន។ អំណោយ​ដ៏​ស្រស់​ស្អាត​នេះ​បាន​មក​ដល់​ផ្ទះ​គាត់រៀង​រាល់​លើក ដោយ​មាន​ខគម្ពីរ​លើក​ទឹក​ចិត្ត​នៅ​ក្នុង​ក្រដាស់​មួយ​សន្លឹក​ជាប់​មក​ជា​មួយ ហើយ​មាន​ហត្ថ​លេខា ដោយ​ពាក្យ​ថា “ដោយ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់ ពី​ព្រះ​យេស៊ូវ”។

អ្នក​ស្រី​គីម​ក៏​បាន​ចែក​រំលែក​រូប​ថត​ផ្កា​ដ៏​អាថ៌​កំបាំង​នេះ នៅ​ក្នុង​ហ្វេស​ប៊ុក។ ផ្កា​ទាំង​នោះ​បាន​ផ្តល់​ឱកាស​ឲ្យ​គាត់​អាច​ថ្លែង​អំណរ​គុណ ចំពោះ​អំពើ​សប្បុរស​ធម៌​របស់​មនុស្ស​ម្នាក់​នោះ ព្រម​ទាំង​ទទួល​ស្គាល់​ថា ព្រះ​អង្គ​បាន​បង្ហាញ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​របស់​ព្រះអង្គ​ ដល់​នាង តាម​រយៈ​រាស្រ្ត​របស់​ព្រះ​អង្គ។ ពី​មួយ​ខែ​ទៅ​មួយ​ខែ ផ្កា​ដែល​គេ​បាន​ផ្ញើ​មក​យ៉ាង​អាថ៌​កំបាំង​នោះ​បាន​បណ្តាល​ឲ្យមិត្ត​ភក្តិ​នាង​អរ​ព្រះ​គុណ​ព្រះ​អង្គ សម្រាប់​អំណោយ​នៃ​ពេល​វេលា ដែល​ព្រះ​អម្ចាស់​បាន​ប្រទាន​មក​គាត់​។ ពេល​ដែល​គាត់​បានទុក​ចិត្ត​ព្រះ​អង្គ តាម​រយៈ​ការ​តយុទ្ធ​នឹង​ជម្ងឺ​ដំណាក់​កាល​ចុង​ក្រោយ ផ្កា​ដែល​បាន​រី​កនៅ​ក្នុង​ថូ​នោះ និង​ក្រដាស់​ដែល​គេ​បាន​សរសេរ​ជាប់​មក​ជា​មួយ បាន​បញ្ជាក់​ថា ព្រះ​ជា​ម្ចាស់​នៅ​តែ​មាន​សេចក្តី​អាណឹត និង​ស្រឡាញ់​ចំពោះ​គាត់​ជា​និច្ច។

ការ​ដែល​អ្នក​ផ្ញើ​ផ្កា​នោះ​បាន​លាក់​អត្ត​សញ្ញាណ​យ៉ាង​ដូច​នេះ គឺ​បាន​ឆ្លុះ​បញ្ចាំង អំពី​ព្រះ​ទ័យ​របស់​ព្រះ​យេស៊ូវ ដែល​បាន​លើក​ទឹកចិត្ត​រាស្រ្ត​របស់​ព្រះ​អង្គ ឲ្យ​អនុវត្ត​យ៉ាង​ដូច​នេះ​ដែរ ពេល​ដែល​ពួក​គេ​ធ្វើ​ទាន​ដល់​អ្នក​ដទៃ។ ព្រះ​អង្គ​បាន​ព្រមាន​យើង​ថា យើង​មិនត្រូវ​ធ្វើ​ការ​ល្អ​នៅ​មុខ​មនុស្ស ដើម្បី​ឲ្យ​តែ​គេ​ឃើញ​នោះ​ឡើយ​(ម៉ាថាយ ៦:១)។ យើង​ត្រូវ​ធ្វើ​អំពើ​ល្អ ដើម្បី​បង្ហាញ​ចេញ​នូវ​ការថ្វាយ​បង្គំ ដែល​បង្ហូរ​ចេញ​ពី​ចិត្ត ដែល​ដឹង​គុណ​ព្រះ សម្រាប់​ការ​ទាំង​អស់​ដែល​ព្រះ​អង្គ​បាន​ធ្វើ​សម្រាប់​យើង។ បើ​យើង​ធ្វើ​ការ​ល្អ ដោយ​សង្ឃឹម​ថា អ្នក​ដទៃ​នឹង​គោរព ឬ​សរសើរ​យើង នោះ​មាន​ន័យ​ថា យើង​កំពុង​តែ​ងាក​ចេញ​ពី​ព្រះ​យេស៊ូវ ដែល​ជា​អ្នក​ប្រទានការ​ល្អ​គ្រប់​យ៉ាង។​

ពេល​ណា​យើង​ធ្វើ​ការ​ល្អ ដោយ​ចិត្ត​ជ្រះ​ថ្លា(ខ.៤)…

បានលាងសម្អាត ក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់

មាន​ពេល​មួយ ព្រះ​វិហារ​តូច​មួយ នៅ​រដ្ឋ​កាលី​ហ្វូញ៉ា​ខាង​ត្បូង បាន​រក​ឃើញ​ឱកាស ដើម្បី​បង្ហាញ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​របស់​ព្រះ​ជា​ម្ចាស់ ដោយ​ការ​ប្រព្រឹត្ត​ជាក់​ស្តែង។ អ្នក​ជឿ​ព្រះ នៅ​ព្រះវិហារ​នេះ​ក៏​បាន​មក​ជួប​ជុំ​គ្នា នៅ​កន្លែង​បោក​គក់​សំលៀក​បំពាក់​មួយ ​ក្នុង​តំបន់​ដែល​ពួក​គេ​រស់​នៅ ដើម្បី​បម្រើ​សហគមន៍​របស់​ពួក​គេ ដោយ​បោក​គក់​សំលៀក​បំពាក់ ឲ្យ​អ្នក​ដែល​មាន​ការ​ខ្វះ​ខាតផ្នែក​ហិរញ្ញ​វត្ថុ។ អ្នក​ស្ម័គ្រ​ចិត្ត​ទាំង​នោះ​បាន​បោក​គក់ និង​បត់​ខោ​អាវ​ឲ្យ​អ្នក​ទាល់​ក្រ ហើយ​ជួន​កាល ក៏​បាន​ចែក​អាហារ​ក្តៅ​ៗ ឬ​គ្រឿង​ទេស ឲ្យ​ពួក​គេ​ផង​ដែរ។

អ្នក​ស្ម័គ្រ​ចិត្ត​ម្នាក់​បាន​រក​ឃើញ​ថា គាត់​មាន​អំណរ​បំផុត នៅ​ក្នុង​ការងារ​នេះ  នៅ​ពេល​ដែល​គាត់​បាន​ទំនាក់​ទំនង​ដោយ​ផ្ទាល់​ជា​មួយ​ពួក​គេ … ហើយ​បាន​ស្តាប់​ពួក​គេ​ចែកចាយ​អំពី​រឿង​រ៉ាវ​ផ្សេង​ៗ”។ ដោយ​សារ​អ្នក​ស្ម័គ្រ​ចិត្ត​ទាំង​នោះ​មាន​ការ​ប្រកប​ទាក់​ទង​ជា​មួយ​ព្រះ​យេស៊ូវ នោះ​ពួក​គេ​ចង់​បង្ហាញ​ចេញ​នូវ​ជំនឿ​របស់ខ្លួន តាម​រយៈ​ពាក្យ​សម្តី និង​ការ​ប្រព្រឹត្ត​ដោយ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់ ដែល​បាន​ជួយ​ពួក​គេ ឲ្យ​អាច​មាន​ទំនាក់​ទំនង​ពិត​ប្រាកដ ជា​មួយ​អ្នក​ដទៃ។

សាវ័ក​យ៉ាកុប​បាន​បញ្ជាក់​ថា ការ​បម្រើ ដែល​គ្រីស្ទ​បរិស័ទ​បាន​ធ្វើ​ដោយ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់ គឺ​បាន​បង្ហាញ​ថា ពួក​គេ​មាន​ជំនឿ​ដ៏ពិត ចំពោះ​ព្រះ​យេស៊ូវ។ គាត់​បាន​លើក​ឡើង​ថា “ជំនឿ​ដែល​គ្មាន​ការ​ប្រព្រឹត្ត គឺ​ជា​ជំនឿ​ស្លាប់”(យ៉ាកុប ២:១៤-១៧)។ ពេល​ដែល​យើង​ទទួល​ជឿ​ព្រះ​យេស៊ូវ យើង​ក្លាយ​ជា​កូន​ព្រះ ប៉ុន្តែ ពេល​ដែល​យើង​បម្រើ​ព្រះ​អង្គ ដោយ​បម្រើ​អ្នក​ដទៃ គឺ​មាន​ន័យ​ថា យើង​បាន​ប្រព្រឹត្ត ក្នុង​នាម​ជា​អ្នក​ដែល​ជឿ និង​ដើរ​តាម​ព្រះ​យេស៊ូវ(ខ.២៤)។ សេចក្តី​ជំនឿ និង​ការ​បម្រើ មាន​ការ​ពឹង​ផ្អែក​គ្នា​ទៅ​វិញ​ទៅ​មក​យ៉ាង​ស្អិត​រមួត ដូច​ជា​រូប​កាយ និង​ព្រលឹង​វិញ្ញាណ​របស់​មនុស្ស​(ខ.២៦) ដែល​ជា​ការ​បង្ហាញ​ចេញ​ដ៏​មាន​ន័យ នូវ​អំណាច​ចេស្តា​របស់​ព្រះ​គ្រីស្ទ ដែល​បាន​ធ្វើ​ការ នៅ​ក្នុង…

ការដើរក្នុងព្រះវត្តមានព្រះ

នៅ​ក្នុង​សៀវភៅ​ដែល​លោក​ស៊ីអេស លូអ៊ីស(C.S. Lewis)បាន​និពន្ធ មាន​ចំណង​ជើង​ថា​ មូល​ដ្ឋាន​គ្រឹះ​នៃ​ជំនឿ​គ្រីស្ទ​បរិស័ទ គាត់​បាន​សរសេរ​ថា “ព្រះ​ជា​ម្ចាស់​មិន​ស្ថិត​នៅ​ក្រោម​អំណាច​នៃ​ពេល​វេលា​ឡើយ។ ព្រះ​ជន្ម​រស់​ទ្រង់ មិន​មាន​ពេល​វេលា​កំណត់ ដែល​បន្ត​ពី​ពេល​មួយ​ទៅ​ពេល​មួយ​ទៀត … ហើយ​ពេល​វេលា​ទាំង​អស់ ចាប់​តាំង​ពី​ដើម​កំណើត​ពិភព​លោក គឺ​សុទ្ធ​តែ​ជា​ពេល​បច្ចុប្បន្ន​របស់​ព្រះ​អង្គ​ទំាង​អស់”។ ទោះ​ជា​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ មនុស្ស​មិន​អាច​គេច​ផុត​ពី​អំណាច​នៃ​ពេល​វេលា​បាន​ឡើយ។ ជា​ញឹក​ញាប់ រដូវ​កាល​នៃ​ការ​រង់​ចាំ​របស់​មនុស្ស ហាក់​ដូច​ជា​មិន​ចេះ​ចប់​មិន​ចេះ​ហើយ។ ប៉ុន្តែ ពេល​ណា​យើង​រៀន​ទុក​ចិត្ត​ព្រះ ដែល​ជា​អ្នក​បង្កើត​ពេល​វេលា​ដ៏​អស់​កល្ប​ជា​និច្ច យើង​អាច​ទទួល​ស្គាល់​ការ​ពិត ដែល​ថា ជីវិត​ដ៏​ផុយ​ស្រួយ​របស់​យើង បាន​នៅ​ជាប់​ក្នុង​ព្រះ​ហស្ត​ព្រះ​អង្គ ដោយ​សុវត្ថិ​ភាព។

អ្នក​និពន្ធ​ទំនុក​ដំកើង​បាន​ពោល​ទំនួញ នៅ​ក្នុង​បទ​គម្ពីរ​ទំនុក​ដំកើង ជំពូក​១០២ ដោយ​ទទួល​ស្គាល់​ថា “អស់​ទាំង​ថ្ងៃ​អាយុ​នៃ​ទូលបង្គំ ដូច​ជា​ស្រមោល​ដែល​ជ្រេ​ទៅ ហើយ​ទូលបង្គំ​ក្រៀម​ទៅ​ដូច​ជា​ស្មៅ។ ប៉ុន្តែ ឱ​ព្រះយេហូវ៉ា​អើយ ទ្រង់​នឹង​គង់​សោយរាជ្យ

នៅ​អស់កល្ប​ជានិច្ច ហើយ​នឹង​មាន​សេចក្តី​នឹក​ចាំ​ពី​ទ្រង់ នៅ​អស់​ទាំង​ដំណ​មនុស្ស​ត​ទៅ”(ខ.១១-១២)។ អ្នក​និពន្ធ​បទ​គម្ពីរ​នេះ មាន​ការ​នឿយ​លំបាក ដោយ​សារ​ទុក្ខ​វេទនា បាន​ជា​គាត់​ប្រកាស់​ថា ព្រះ​ជា​ម្ចាស់​គង់​នៅ​លើ​បល្ល័ង្ក​ជា​រៀង​រហូត (ខ.១២)។ គាត់​ក៏​បាន​បញ្ជាក់​ផង​ដែរ​ថា ព្រះ​អង្គ​បាន​សម្តែង​ព្រះ​ចេស្តា និង​សេចក្តី​អាណឹត​ដ៏​ស្ថិត​ស្ថេរ ចំពោះ​គាត់ លើស​ពី​ការ​រំពឹង​គិត​របស់​គាត់​(ខ.១៣-១៨)។ សូម្បី​តែ​នៅ​ពេល​ដែល​គាត់​មាន​ការ​អស់​សង្ឃឹម​(ខ.១៩-២៤) គាត់​បាន​ផ្តោត​ទៅ​លើ​ព្រះ​ចេស្តា​ព្រះ ​ដែល​ជា​ព្រះ​អាទិករ(ខ.២៥)។ របស់​ទំាង​ឡាយ​ដែល​ព្រះ​អង្គ​បង្កើត​នឹង​វិនាស​ទៅ តែ​ព្រះ​អង្គ​នឹង​ស្ថិត​ស្ថេរ​នៅ​អស់​កល្ប​ជា​និច្ច​(ខ.២៦-២៧)។

នៅ​ពេល​ដែល​ពេល​វេលា​ហាក់​ដូច​ជា​នៅ​ត្រឹង​មួយ​កន្លែង ឬ​អូស​បន្លាយ​យូរ យើង​ប្រហែល​ជា​ងាយ​នឹង​ចោទ​ប្រកាន់​ព្រះ​ជាម្ចាស់ថា ព្រះ​អង្គ​មាន​ភាព​យឺត​យ៉ាវ…