អ្នកលើកទឹកចិត្តស្ងាត់ៗ
ការចេះលើកទឹកចិត្តអ្នកដទៃ តាមរបៀបស្ងាត់ៗ គឺជាបុគ្គលិកលក្ខណៈមួយ ក្នុងចំណោមបុគ្គលិកលក្ខណៈដែលខ្ញុំកោតសរសើរបំផុត ចំពោះអ្នកដទៃ។ ខ្ញុំនៅចាំថា ថ្ងៃមួយ ពេលខ្ញុំត្រឡប់មកផ្ទះវិញ បន្ទាប់ពីបានសម្រាកនៅមន្ទីពេទ្យអស់មួយរយៈ ខ្ញុំក៏បានដឹងថា មិត្តភ័ក្ររបស់ខ្ញុំគឺ ជែកគី(Jackei) បានផ្ញើសៀវភៅមួយក្បាល ដែលនិយាយអំពីព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះ ដែលកាលពីពីរបីថ្ងៃមុន គាត់បានឆ្លងកាត់ការវះកាត់រួចមកហើយ។
លោកបប់(Bob) ដែលជាពូរបស់ខ្ញុំ មានការដឹងគុណចំពោះអ្នកមើលថែរគាត់ ពេលគាត់កំពុងសម្រាកព្យាបាលនៅមជ្ឈមណ្ឌលមហារីក បានជាគាត់ផ្ញើសំបុត្រថែ្លងអំណរគុណរាប់រយសន្លឹក ទៅកាន់អ្នកគ្រប់គ្រងរបស់ពួកគេ។ អ្នកស្រីប្រេនដា(Brenda) ដែលជាបងប្អូនជីដូនមួយរបស់ខ្ញុំ មានការឈឺចាប់យ៉ាងខ្លាំង ពេលបាត់បង់កូនម្នាក់ កាលពីជិត២០ឆ្នាំមុន ហើយឥឡូវនេះ មនុស្សជាច្រើនបានទទួលព្រះពរ តាមរយៈការដែលគាត់បានធ្វើយ៉ាងស្ងប់ស្ងាត់ ដោយចិត្តដ៏ករុណា។ ជាញឹកញាប់ អ្នកដែលធ្លាប់ជួបសេចក្តីវេទនាបំផុត ទាំងខាងសាច់ឈាម និងខាងផ្លូវចិត្ត គឺជាអ្នកដែលពូកែលើកទឹកចិត្តអ្នកដទៃ បានច្រើនជាងគេ។
ព្រះគម្ពីរកិច្ចការបានចែងអំពីលោកបាណាបាស ដែលត្រូវបានគេស្គាល់ថាជា “អ្នកជំនួយ(ឬកូននៃការលើកទឹកចិត្ត)”(៤:៣៦)។ គាត់ជា “មនុស្សល្អ ពេញជាព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ និងសេចក្តីជំនឿ”(១១:២៤) ហើយបានលើកទឹកចិត្តអ្នកដទៃ “ឲ្យសម្រេចចិត្តនឹងនៅជាប់ក្នុងព្រះអម្ចាស់”(ខ.២៣)។ ការលើកទឹកចិត្តរបស់គាត់ ប្រាកដជាអាចមានឥទ្ធិពលយ៉ាងខ្លាំង ទៅលើមនុស្សជាច្រើន។
កាលណាយើងបានទទួលព្រះពរ ពីការលើកទឹកចិត្តហើយ នោះចូរយើងធ្វើខ្លួនជាកូនស្រី ឬកូនប្រុសនៃការលើកទឹកចិត្ត សម្រាប់អ្នកដទៃចុះ។—Cindy Hess Kasper
ការធ្វើឲ្យសត្រូវក្លាយជាមិត្ត
នៅសម័យសង្រ្គាមស៊ីវិល នៅសហរដ្ឋអាមេរិក សេចក្តីសម្អប់ក៏បានកើតមានយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងររវាងប្រជាជននៅភាគខាងជើង និងភាគខាងត្បូង។ ជាក់ស្តែង មានពេលមួយ លោកប្រធានាធិបតី អ័ប្រាហាំ លីនខិន(Abraham Lincoln) បានទទួលរងការរិះគន់ ពេលគាត់ប្រាប់គេឲ្យប្រព្រឹត្តដោយចិត្តសប្បុរស ចំពោះពួកឧទ្ទាមនៅភាគខាងត្បូង។ អ្នករិះគន់នោះ បានរំឭកលោកលីនខិនថា ប្រទេសជាតិកំពុងមានសង្គ្រាម ហើយពួករដ្ឋសហព័ន្ធគឺជាខ្មាំងសត្រូវ ដែលគួរទទួលរងវិនាសកម្ម។ តែលោកលីនខិនបានឆ្លើយតប យ៉ាងឆ្លាតវ័យថា “ខ្ញុំនឹងបំផ្លាញសត្រូវរបស់ខ្ញុំ ដោយធ្វើឲ្យពួកគេក្លាយជាមិត្តភ័ក្ររបស់ខ្ញុំ”។
ប្រសាសន៍របស់លោកលីនខិន គឺគួរឲ្យយើងយកមកពិចារណា។ ប្រសាសន៍របស់គាត់បានឆ្លុះបញ្ចាំង អំពីការបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូវនៅលើភ្នំ ដែលកាលនោះ ទ្រង់មានបន្ទូលថា “ខ្ញុំប្រាប់ថា ត្រូវស្រឡាញ់ពួកខ្មាំងសត្រូវ ត្រូវឲ្យពរដល់អ្នកណាដែលប្រទេចផ្តាសា ត្រូវប្រព្រឹត្តល្អនឹងអ្នកណាដែលស្អប់អ្នករាល់គ្នា ហើយត្រូវអធិស្ឋាន ឲ្យអ្នកណាដែលធ្វើទុក្ខបៀតបៀនដល់អ្នករាល់គ្នាវិញ ដើម្បីឲ្យបានធ្វើជា កូនរបស់ព្រះវរបិតានៃអ្នករាល់គ្នា ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌”(ម៉ាថាយ ៥:៤៤-៤៥)។
ក្នុងការរស់នៅ យើងនឹងជួបប្រទះមនុស្សពិបាកៗជាច្រើន ដែលយើងត្រូវមានការអត់ធ្មត់ជាប្រចាំ។ ប៉ុន្តែ យើងមិនត្រូវធ្វើការអាក្រក់ ឬធ្វើទុក្ខពួកគេ តាមការល្បួងនោះឡើយ ព្រោះនោះមិនមែនជាផ្លូវរបស់ព្រះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងត្រូវអធិស្ឋានឲ្យពួកគេ និងបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីសប្បុរស ដោយគិតពីប្រយោជន៍របស់ពួកគេ ហើយត្រូវផ្តោតទៅលើភាពវិជ្ជមាន។
កាលណាយើងប្រព្រឹត្តដូចនេះ ខ្មាំងសត្រូវរបស់យើងអាចក្លាយជាមិត្តភ័ក្ររបស់យើង។ មិនមែនមនុស្សគ្រប់គ្នាសុទ្ធតែឆ្លើយតបដោយវិជ្ជមាន ចំពោះយើងឡើយ តែយើងអាចអធិស្ឋានហើយរៀបផែនការធ្វើឲ្យទំនាក់ទំនងកាន់តែមានភាពសុខដុម។ តើមានមនុស្សពិបាកៗ ដែលអ្នកអាចចាប់ផ្តើមរាប់អានជាមិត្តភ័ក្រឬទេ?—Dennis Fisher
ចូរនឹកចាំអំពីមូលហេតុ
លោកចូ ម៉ូរីស(Joe Morris) បានធ្វើឲ្យការ៉េមរបស់គាត់ កាន់តែមានរស់ជាតិ ដោយប្រើគ្រឿងផ្សំជាច្រើន ដែលរាប់ចាប់តាំងពីស្ករសូកូឡា និងផ្លែស្ត្របឺរី រហូតដល់ម្ទេសផ្លោកក្រៀម។ គាត់ស្ថិតនៅក្នុងចំណោមអ្នកធ្វើការ៉េមទាំងបីនាក់ ដែលបានធ្វើការឲ្យក្រុមហ៊ុនដ៏ជោគជ័យមួយ នៅរដ្ឋតិចសាស់ ដែលមានឈ្មោះល្បីផ្នែកគុណភាព ភាពប៉ិនប្រសព្វ និងការឆ្នៃប្រឌិត។ ប៉ុន្តែ លោកចូមិនទាន់ភ្លេចមូលហេតុដែលគាត់ធ្វើការ៉េមឡើយ។
គាត់បាននិយាយប្រាប់អ្នកយកពត៌មាន ឈ្មោះរីខាដូ ហ្គាន់ដារ៉ា(Ricardo Gádara)ថា មានបុគ្គលិកម្នាក់ដែលធ្វើការយូរឆ្នាំ តែងតែបានរំឭកពួកគេថា “ហេតុអ្វីបានជាយើងធ្វើការ៉េម? ការ៉េមជាអាហារដែលធ្វើឲ្យសប្បាយចិត្ត។ យើងធ្វើការនៅទីនេះ ដើម្បីធ្វើឲ្យអ្នកញាំសប្បាយចិត្ត”។ នេះហើយជាមូលហេតុដែលលោកចូ ម៉ូរីសធ្វើការ៉េម។
យើងចាំបាច់ត្រូវនឹកចាំអំពីមូលហេតុ ដែលយើងត្រូវធ្វើការនេះ ឬការនោះ ក្នុងនាមជាអ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវ។ ការនឹកចាំនេះគឺពិតជាសំខាន់ណាស់ ព្រោះបើយើងភ្លេច នោះយើងមិនខុសពីពួកសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវ ដែលមានការប្រកែកគ្នាអំពីអ្នកដែលសំខាន់ជាងគេ ក្នុងចំណោមពួកគេ ដែលជាហេតុនាំឲ្យពួកគេមានកំហឹង និងការបែកបាក់។ ត្រង់ចំណុចនេះ ព្រះយេស៊ូវបានរំឭកពួកគេថា “ដ្បិតកូនមនុស្សក៏បានមក មិនមែនឲ្យគេបំរើដែរ គឺដើម្បីនឹងបំរើគេវិញ ហើយនិងឲ្យជីវិតខ្លួនទុកជាថ្លៃលោះមនុស្សជាច្រើនផង”(ម៉ាកុស ១០:៣៥-៤៥)
បើយើងមានគោលដៅផ្សាយដំណឹងល្អនៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ដល់អ្នកដទៃ នោះយើងនឹងមិនខ្វះការគួសម ឬមានអត្តចរិកកាចឡើយ បើសិនជាមាននរណាម្នាក់ប្រឆាំង ឬសើចចម្អកឲ្យការផ្សាយដំណឹងល្អរបស់យើងនោះ។ ពេលដែលយើងដើរតាមផ្លូវរបស់ព្រះអម្ចាស់ ដែលជាផ្លូវនៃការបម្រើ និងលះបង់ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ នោះយើងនឹកចាំថា ទ្រង់បានយាងមក ដើម្បីបម្រើ និងជួយសង្រ្គោះ។…
ដាំក្នុងដំណាក់នៃ ព្រះអម្ចាស់
បន្ទាប់ពីបានធ្វើការសម្ភាសមនុស្សចាស់ ជាបន្តបន្ទាប់ហើយ អ្នកនិពន្ធឈ្មោះ ដន ហ្គោល(Don Gold) បានបោះពុម្ភផ្សាយសៀវភៅដែលមានចំណងជើងថា រហូតដល់ពេលដែលគេច្រៀងចប់: ការអបអរសាទរជីវិត និងវ័យចំណាស់ នៅទ្វីបអាមេរិក។
លោកហ្គោលស្រឡាញ់ និងបានកោតសរសើរជីដូនរបស់គាត់ ហើយការនឹកចាំពីជីដូនរបស់គាត់ បាននាំឲ្យគាត់ ទៅជួប និងរៀនសូត្រពីចាស់ទុំដទៃទៀត។ គាត់នៅចាំថា មានពេលមួយ ពេលគាត់កំពុងធ្វើដំណើរទៅសម្ភាសចាស់ទុំម្នាក់ គាត់ក៏បានវង្វេង នៅតាមផ្លូវដីហុយ តាមជនបទនៃរដ្ឋមីសូរី។ ពេលគាត់បើកឡានចូលក្នុងកសិដ្ឋានមួយ ដើម្បីសួររកផ្លូវ មានក្មេងជំទង់ម្នាក់បានចេញមក។ ពេលវាឮគាត់សួររកផ្លូវ វាក៏ញាក់ស្មា រួចតបថា “ខ្ញុំមិនដឹងទេ”។ ដូចនេះ គាត់ក៏បន្តបើកបរទៅមុខទៀត។ ពេលគាត់បើកបានបីបួនគីឡូម៉ែត្រទៀត គាត់ក៏ឈប់ឡាន នៅមុខផ្ទះមួយ នៅក្នុងកសិដ្ឋាន។ លើកនេះ បុរសវ័យចាស់ ដែលជាកសិករក៏បានប្រាប់ផ្លូវគាត់ឥតមានខុស ដោយទឹកចិត្តដ៏សប្បុរស។
នោះជាបទពិសោធន៍ដ៏ល្អ ដែលបានបូកបញ្ចូល ជាមួយការអ្វីដែលគាត់កំពុងស្វែងរក ពេលដែលការនឹកចាំពីជីដូនរបស់គាត់ បាននាំឲ្យគាត់ទៅស្វែងរកមនុស្សដែលមានលក្ខណៈដូចជីដូនគាត់។ និយាយរួម គាត់កំពុងស្វែងរកអ្នកនាំផ្លូវគាត់ នៅក្នុងដំណើរនៃជីវិតរបស់គាត់។
បើអ្នកជាមនុស្សមាន“វ័យក្មេង” សូមស្វែងរកមនុស្សចាស់ ដែលបានពិសោធនឹងសេចក្តីស្រឡាញ់ និងការល្អរបស់ព្រះ ពេញមួយជីវិតរបស់ពួកគេ។ ពួកគេមានប្រាជ្ញា សម្រាប់ចែកចាយ ដែលនឹងអាចជួយឲ្យអ្នកមានការរីកចម្រើន និងលូតលាស់នៅក្នុងសេចក្តីជំនឿ(ទំនុកដំកើង ៩២:១២-១៤)។—David Roper
ពេលមានបញ្ហា
បើអ្នកមិនធ្លាប់បានដឹងអំពីច្បាប់ម័រហ្វី(Murphy)ទេ នោះអ្នកប្រហែលជាធ្លាប់ពិសោធ នឹងពាក្យស្លោក ដែលចែងថា “បញ្ហានឹងកើតឡើង ចំពោះការអ្វីដែលអាចមានបញ្ហា”។ ពាក្យស្លោកនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកឃើញគោលការណ៍ ដែលព្រះយេស៊ូវបានចែកចាយជាមួយពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ ដោយបន្ទូលថា “នៅលោកីយ៍នេះ អ្នករាល់គ្នានឹងមានសេចក្តីវេទនាមែន”(យ៉ូហាន ១៦:៣៣)។ ត្រង់ចំណុចនេះ យើងអាចទទួលស្គាល់ថា ពាក្យស្លោកមួយនោះពិតជាបាននិយាយត្រូវមែន ព្រោះមិនយូរមិនឆាប់ យើងនឹងជួបសេចក្តីទុក្ខមែន។ ពីដើមឡើយ ព្រះទ្រង់មិនបានរៀបផែនការឲ្យជីវិតមនុស្សម្នាក់ៗជួបសេចក្តីទុក្ខទេ ប៉ុន្តែ ចាប់តាំងពីពេលដែលមនុស្សជាតិដំបូង បានចាញ់ល្បួងរបស់អារក្ស ក្នុងសួនច្បារអេដែន អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងក្នុងពិភពផែនដីនេះ ក៏បានធ្លាក់ចូលទៅក្នុងអំពើបាប ជាហេតុនាំឲ្យគ្មានសណ្តាប់ធ្នាប់ និងលែងមានដំណើរការដូចធម្មតា។
ជាការពិតណាស់ ជីវិតមនុស្សម្នាក់ៗតែងពើបប្រទះបញ្ហា។ ជាញឹកញាប់ យើងមិនបានដឹង ឬភ្លេចថា សន្តិភាពពិតជាអាចកើតមាននៅក្នុងជីវិតរបស់យើងរាល់គ្នាទេ។ គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ណាស់ ពេលដែលព្រះយេស៊ូវដាស់តឿនអ្នកដើរតាមទ្រង់ អំពីបញ្ហាដែលនឹងកើតឡើង ទន្ទឹមនឹងនោះទ្រង់ក៏បានសន្យាថា នឹងប្រទានសន្តិភាព នៅក្នុងចិត្តយើងម្នាក់ៗផងដែរ។ ទ្រង់ថែមទាំងបានប្រាប់ពួកគេឲ្យ “សង្ឃឹម ឬអសប្បាយឡើង ដ្បិតទ្រង់បានឈ្នះលោកិយហើយ”(ខ.៣៣)។ ដោយសារទ្រង់បានប្រើពាក្យ បានឈ្នះ នោះមានន័យថា ការនេះបានសម្រេច តាំងពីអតីតកាលរហូតជានិរន្ត។ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់មិនគ្រាន់តែបានឈ្នះលោកិយដែលធ្លាក់ក្នុងអំពើបាប តាមរយៈការសុគត និងការមានព្រះជន្មឡើងវិញរបស់ទ្រង់ប៉ុណ្ណោះឡើយ តែទ្រង់ថែមទាំងបានបន្តប្រទានជ័យជម្នះ ទោះបីជាយើងជួបបញ្ហាច្រើនយ៉ាងណាក៏ដោយ។
ដូចនេះ ទោះបីជាបញ្ហាអាចកើតមាន ចំពោះយើង ក្នុងលោកិយដែលមានបាបនេះយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏យើងនៅតែអាចមានសង្ឃឹម ដោយសារដំណឹងល្អដែលប្រាប់យើងថា យើងអាចពឹងផ្អែកលើព្រះយេស៊ូវ…
ហ៊ុមព័ទ្ធដោយ ការអធិស្ឋាន
មិត្តភ័ក្ររបស់ខ្ញុំ មានកូនស្រីម្នាក់អាយុ៩ឆ្នាំឈ្មោះ ស៊ីដនី(Sydnie) ដែលកំពុងសម្រាកព្យាបាលនៅក្នុងមន្ទីរពេទ្យ ដោយការចាក់ឆ្នាំគីមី និងកំពុងទទួលការផ្លាស់ខួរឆ្អឹងខ្នង។ មានពេលមួយ ខ្ញុំបានយល់សប្តិឃើញនាងកំពុងសម្រាក ជាមួយឪពុកម្តាយនាង ក្នុងបន្ទប់មួយ ស្ថិតនៅផ្នែកកណ្តាលគេ ក្នុងមន្ទីពេទ្យ។ នៅជុំវិញបន្ទប់នោះ មានបន្ទប់ជាច្រើនទៀត ដែលសាច់ញាតិ និងមិត្តភ័ក្ររបស់ពួកគេកំពុងស្នាក់នៅ និងអធិស្ឋានឲ្យនាងឥតឈប់ឈរ ក្នុងអំឡុងពេលនៃការព្យាបាលរបស់នាង។
ជាការពិតណាស់ តាមន័យសាច់ឈាម ស៊ីដនីមិនបានហ៊ុមព័ទ្ធដោយសាច់ញាតិ និងមិត្តភ័ក្រ នៅក្នុងបន្ទប់ដែលនៅជុំវិញបន្ទប់នាងឡើយ។ តែតាមន័យខាងវិញ្ញាណ នាងពិតជាកំពុងតែហ៊ុមព័ទ្ធ ដោយការអធិស្ឋាន និងសេចក្តីស្រឡាញ់។
លោកសាវ័កប៉ុលក៏មានសេចក្តីប្រាថ្នា ចង់ឲ្យខ្លួនគាត់ ត្រូវបានហុំព័ទ្ធដោយការអធិស្ឋានផងដែរ។ នៅក្នុងភាគច្រើននៃសំបុត្រ ដែលគាត់បានសរសេរផ្ញើទៅពួកជំនុំ គាត់បានសុំឲ្យគេនឹកចាំ ហើយអធិស្ឋានឲ្យគាត់(២កូរិនថូស ១:១១ អេភេសូរ៦:១៨-២០ កូឡ៉ុស ៤:២-៤ ភីលេម៉ូន ១:២២)។ គាត់ក៏បានសរសេរសំបុត្រ ផ្ញើទៅអ្នកជឿព្រះនៅក្រុងរ៉ូមថា “តែបងប្អូនអើយ ខ្ញុំទូន្មានអ្នករាល់គ្នា… ចូរអ្នករាល់គ្នាខំប្រឹងអធិស្ឋាន ដល់ព្រះជាមួយនឹងខ្ញុំ”(រ៉ូម ១៥:៣០)។ គាត់ដឹងថា បើគាត់មិនទទួលអំណាចពីព្រះទេ នោះការងារដែលគាត់ធ្វើថ្វាយព្រះ ក៏គ្មានប្រសិទ្ធិភាពដែរ។
ព្រះគម្ពីរចែងឲ្យយើងដឹងថា ព្រះយេស៊ូវទ្រង់ក៏បានអធិស្ឋានឲ្យយើងផងដែរ(យ៉ូហាន ១៧:២០ ហេព្រើ ៧:២៥) ហើយព្រះវិញ្ញាណទ្រង់ក៏បានអធិស្ឋានឲ្យយើង ស្របតាមបំណងព្រះទ័យព្រះ(រ៉ូម ៨:២៧)។ ដូចនេះ…
សូមគង់នៅជាមួយទូលបង្គំ
នៅក្នុងវិស្ស័យកីឡាបាល់ទាល់ នៅប្រទេសអង់គ្លេស ជារៀងរាល់ឆ្នាំ វគ្គដែលគេចូលចិត្តទស្សនាបំផុត គឺវគ្គផ្តាច់ព្រាត់នៃការប្រកួតបាល់ទាល់ពានរង្វាន់ហ្វា(FA)។ គេសង្កេតឃើញថា អស់រយៈពេលជាង១០០ឆ្នាំកន្លងមកនេះ ថ្ងៃប្រកួតនោះ មានពេញដោយភាពរំភើបរីករាយ ការអបអរសាទរ និងការប្រកួតប្រជែង។ ប៉ុន្តែ អ្វីដែលខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍បំផុត គឺព្រឹត្តិការណ៍នៃការបើកការប្រកួត។ ព្រោះគេចាប់ផ្តើមបើកការប្រកួត ដោយច្រៀងបទប្រពៃណី ដែលជាទំនុកសរសើរមានចំណងជើងថា “សូមគង់ជាមួយទូលបង្គំ”។
ពីដំបូង ខ្ញុំយល់ថា ការប្រើបទចម្រៀងដូចនេះ ហាក់ដូចជាចម្លែកបន្តិច។ ខ្ញុំឆ្ងល់ថា តើបទទំនុកសរសើរនោះ មានទំនាក់ទំនងអ្វីជាមួយកីឡាបាល់ទាត់? ពេលដែលខ្ញុំគិតអំពីការនេះ ខ្ញុំក៏បានដឹងថា យើងត្រូវការព្រះវត្តមាននៃព្រះ នៅក្នុងការគ្រប់យ៉ាងដែលយើងធ្វើ ដូចជានៅក្នុងកីឡា ការទិញឥវ៉ាន់ ការធ្វើការ ការទៅរៀន ឬធ្វើអ្វីៗផ្សេងទៀត។ គ្មានផ្នែកណាមួយនៃជីវិតយើង ដែលមិនត្រូវការព្រះវត្តមាននៃព្រះឡើយ ដូចនេះ ការប្រាថ្នាសូមឲ្យព្រះគង់ជាមួយ គឺពិតជាការប្រាថ្នាដ៏សមហេតុផលបំផុត ដែលយើងត្រូវមាន។
ជាការពិតណាស់ ព្រះវត្តមាននៃព្រះវរបិតាដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ មិនមែនជាអ្វីដែលយើងចាំបាច់ត្រូវទូលអង្វរដល់ទ្រង់ឡើយ ព្រោះទ្រង់បានសន្យាថា ទ្រង់នឹងគង់នៅជាមួយយើង។ ជាក់ស្តែង បទគម្ពីរហេព្រើ ១៣:៥ បានចែងថា “ដ្បិតទ្រង់មានព្រះបន្ទូលថា «អញនឹងមិនចាកចេញពីឯង ក៏មិនបោះបង់ចោលឯងឡើយ»”។
ព្រះវត្តមាននៃព្រះ មិនគ្រាន់តែជាកត្តាដែលនាំឲ្យយើងស្កប់ចិត្តប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តេ ថែមទាំងជាអ្វីដែលព្រះបានសន្យាប្រទានដល់យើង ដែលអាចនាំឲ្យយើងមានប្រាជ្ញា ភាពសុខសាន្ត ការកម្សាន្តចិត្ត និងកម្លាំង…
កំហុសក្លាយជាការអស្ចារ្យ
សិល្បៈករម្នាក់ឈ្មោះ ចេមស៍ ហាប់ប៊ែល(James Hubbell) បានមានប្រសាសន៍ថា “កំហុស គឺជាអំណោយ”។ ពេលណាគាត់កំពុងធ្វើកិច្ចការអ្វីមួយ ហើយបានធ្វើខុសនៅត្រង់ចំណុចណាមួយ នោះគាត់មិនធ្វើកិច្ចការនោះសារឡើងវិញឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់ស្វែងរកវិធីកែច្នៃកំហុសនោះ ឲ្យក្លាយជាការអ្វីដែលល្អប្រសើរជាង។ គ្មាននរណាម្នាក់ អាចជៀសវាងការប្រព្រឹត្តខុសបានឡើយហើយយើងគ្រប់គ្នាប្រើដំណោះស្រាយ តាមចំណូលចិត្តខុសៗគ្នា។ យើងប្រហែលជាព្យាយាមលាក់បាំង ឬកែកំហុសនោះឲ្យត្រូវ ឬក៏សុំអភ័យទោស។
ជួលកាល បន្ទាប់ពីយើងបានប្រព្រឹត្តអំពើបាប យើងក៏បានប្រើដំណោះស្រាយដូចនោះផងដែរ។ ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់មិនបានបោះបង់យើងចោល ហើយឲ្យយើងធ្វើឡើងវិញឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់បានប្រោះលោះយើងឲ្យរួចពីបាបទាំងនោះ ហើយកែយើងឲ្យបានល្អជាងមុន។
សាវ័កពេត្រុសច្រើនតែធ្វើ ឬនិយាយអ្វី តាមការនឹកឃើញភ្លាមៗ។ គេបានហៅគាត់ថា “អ្នករហ័សធ្វើខុស”។ ដោយសារការភ័យខ្លាច បន្ទាប់ពីពួកសាសន៍យូដាបានចាប់ខ្លួនព្រះយេស៊ូវ គាត់បានប្រកែកបីដងថា គាត់មិនស្គាល់ព្រះយេស៊ូវទេ! តែក្រោយមក បន្ទាប់ពីព្រះយេស៊ូវមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ទ្រង់ក៏បានឲ្យគាត់ឆ្លើយបញ្ជាក់បីដង ថាគាត់ពិតជាស្រឡាញ់ទ្រង់មែន ដូចនេះ ទ្រង់បាន កែប្រែការបដិសេធដ៏អាម៉ាស់របស់លោកពេត្រុស ឲ្យក្លាយទៅជាឱកាសដ៏អស្ចារ្យ សម្រាប់ការស្អាងឡើងវិញ(យ៉ូហាន ២១)។ ទោះបីជាលោកពេត្រុសធ្លាប់មានកំហុសកាលពីមុនក៏ដោយ ក៏ព្រះយេស៊ូវទ្រង់នៅតែស្អាងគាត់ឡើងវិញ សម្រាប់ការងារបម្រើទ្រង់ ដោយមានបន្ទូលទៅកាន់គាត់ថា “ចូរឲ្យចំណីដល់ហ្វូងចៀមខ្ញុំស៊ីផង”(ខ.១៧)។
បើអ្នកបានប្រព្រឹត្តនូវ “កំហុស” ដ៏ធំមួយ ដែលហាក់ដូចជាមិនអាចលប់លាងបាន នោះសូមចាំថា ការសំខាន់បំផុត គឺត្រូវសួរខ្លួនឯងថា តើអ្នកស្រឡាញ់ព្រះយេស៊ូវទេ?…
លោកដូរាន ក្រេយ
រឿង “រូបភាពរបស់លោកដូរាន ក្រេយ(Dorian Gray)” ជាប្រភេទរឿងប្រលោមលោក នៅសម័យក្សត្រីវិចតូរីយ៉ា(Victoria)។ រឿងនេះបានបកស្រាយអំពីភាពខុសគ្នារវាងអត្តសញ្ញាណរបស់យើង ដែលអ្នកដទៃបានស្គាល់តែសម្បកក្រៅ និងអត្តសញ្ញាណពិតដែលយើងមាន នៅខាងក្នុង។ រឿងនេះបានដំណាលថា មានយុវជនវ័យក្មេង និងសង្ហាម្នាក់ឈ្មោះ ដូរាន ក្រេយ បានឲ្យគេគូរូបរបស់គាត់ នៅលើផ្ទាំងគំនូរ បន្ទាប់មក គាត់ក៏ស្រាប់តែមានខ្លាចភាពចាស់ជារា ហើយគាត់ប្រាថ្នាសូមឲ្យរូបគំនូរបស់គាត់ មានភាពវ័យចំណាស់ជំនួសគាត់វិញ។
មិនយូរប៉ុន្មាន គាត់ក៏បានដូចក្តីបំណង។ រូបដ៏ក្មេងវ័យរបស់គាត់ក្នុងគំនូនោះ ដែលបានឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីវិញ្ញាណថប់ព្រួយរបស់គាត់ ក៏បានប្រែក្លាយជារូបដ៏វ័យចំណាស់ ហើយមានសម្រស់តែអាក្រក់ឡើងៗ ដោយសារអំពើបាបដែលគាត់ប្រព្រឹត្តកាន់តែច្រើនឡើងៗ ខណៈដែលសាច់ឈាមពិតរបស់គាត់ នៅតែមានវ័យក្មេងដដែល។ ដូចនេះ គាត់ល្អតែសម្បកក្រៅ តែចិត្តរបស់គាត់មានភាពពុករលួយ។
ព្រះយេស៊ូវបានស្តីបន្ទោសឲ្យពួកផារិស៊ី ដែលបានបង្ហាញចេញនូវភាពពុតត្បុត ដែលស្រដៀងនឹងលោកដូរានដែរ។ មានពួកផារិស៊ីជាច្រើនជាមនុស្សមានអំណួត ដែលចូលចិត្តធ្វើឲ្យពួកបណ្តាជនយល់ថា ខ្លួនជាអ្នកប្រតិបត្តិតាមជំនឿ។ ប៉ុន្តែ ពួកគេមានអំពើបាប ដែលលាក់កំបាំងជាច្រើននៅខាងក្នុង។ ហេតុនេះហើយ បានជាព្រះយេស៊ូវទ្រង់ប្រដូចពួកគេទៅនឹង “ម៉ុងខ្មោចដែលលាបស ឯខាងក្រៅ ល្អមើលពិតមែន តែខាងក្នុងមានពេញដោយឆ្អឹងខ្មោច និងសេចក្តីស្មោកគ្រោកគ្រប់មុខវិញ”(ម៉ាថាយ ២៣:២៧)។
យ៉ាងណាមិញ អារក្សតែងល្បួងឲ្យយើងបង្ហាញចេញនូវរូបភាពក្លែងក្លាយ សម្រាប់ឲ្យអ្នកដទៃមើល។ ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់ជ្រាបចិត្តរបស់យើង(១សាំយ៉ូអែល ១៦:៧ សុភាសិត ១៥:៣)។ ពេលដែលយើងសារភាពបាប និងបើកចំហរចិត្ត…
របស់ល្អបំផុតក្នុងជីវិត
មានពាក្យស្លោកពីបុរាណមួយ បានពោលថា “របស់ល្អបំផុតនៅក្នុងជីវិត គឺជារបស់ដែលយើងទទួលដោយឥតគិតថ្លៃ”។ ក្នុងពាក្យស្លោកនេះ ចំណុចជាច្រើន ដែលជាការពិត។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ អ្នកខ្លះជឿថា របស់ល្អបំផុតក្នុងជីវិត គឺជារបស់ដែលថ្លៃ ឬប្រហែលជារបស់ដែលពិបាកស្វែងរក។
ថ្មីៗនេះ ខ្ញុំបានឃើញផ្លាកសញ្ញាមួយ ដែលបានធ្វើឲ្យខ្ញុំញញឹម ហើយគិតពីអត្ថន័យរបស់វា។ នៅលើផ្លាកសញ្ញានោះ គេបានសរសេរថា “របស់ល្អបំផុតក្នុងជីវិត មិនមែនជារបស់ឡើយ”។ នេះជាការសរសេរបានល្អណាស់! ព្រោះថា ពេលដែលយើងស្គាល់តម្លៃនៃគ្រួសារ មិត្តភាព និងសេចក្តីជំនឿហើយ នោះយើងក៏នឹងបានដឹងថា ការអ្វីដែលសំខាន់បំផុតក្នុងជីវិត គឺជាចំណងទាក់ទងរវាងមនុស្ស និងព្រះអម្ចាស់។
ស្តេចសាឡូម៉ូនជាអ្នកដែលសមនឹងនិយាយអំពីរបស់ទ្រព្យ ព្រោះទ្រង់ “មានទ្រព្យសម្បត្តិ និងប្រាជ្ញាលើសជាងអស់ទាំងស្តេចនៅផែនដី”(១ពង្សាវតាក្សត្រ ១០:២៣)។ តើទ្រង់បានផ្តល់យោបល់អ្វីខ្លះ អំពីទ្រព្យសម្បត្តិ? ទ្រង់បានមានបន្ទូលថា “កុំឲ្យនឿយហត់ដល់ខ្លួន ដើម្បីឲ្យបានជាអ្នកមានឡើយ ក៏កុំឲ្យប្រើប្រាជ្ញាឲ្យបានមានឡើងដែរ តើចង់ភ្ជាប់ភ្នែកតាមរបស់ដែលសោះសូន្យ ឬដ្បិតទ្រព្យសម្បត្តិតែងតែដុះស្លាបជាមិនខាន ក៏នឹងហើរទៅលើមេឃបែបដូចជាឥន្ទ្រី” (សុភាសិត ២៣:៤-៥)។ ហើយទ្រង់លើកទឹកចិត្តយើងឲ្យផ្ចង់ចិត្ត ចំពោះសេចក្តីប្រៀនប្រដៅ ហើយផ្ទៀងត្រចៀកចំពោះពាក្យដែលប្រកបដោយតម្រិះ។ ដ្បិតនឹងមានរង្វាន់ជាមិនខាន ហើយសេចក្តីសង្ឃឹមរបស់យើងនឹងមិនកាត់បង់ឡើយ(ខ.១២,១៨)។
របស់ល្អបំផុតក្នុងជីវិត គឺជាទ្រព្យសម្បត្តិដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ដែលកើតចេញពីសេចក្តីល្អ និងព្រះគុណរបស់ព្រះ ដែលមានក្នុងអង្គព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។ យើងមិនទុកដាក់ទ្រព្យសម្បត្តិទាំងនោះ ក្នុងដៃយើងឡើយ គឺយើងទុកនៅក្នុងចិត្តយើងវិញ។—David McCasland