ការក្រឡេកមកក្រោយ
លោកចច ម៉ាដេសិន(George Matheson) គឺជាអ្នកនិពន្ធដែលមានឈ្មោះល្បី ដោយសារបទទំនុកបរិសុទ្ធ ដែលមានចំណងជើងថា “ឱសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលនឹងមិនបោះបង់ខ្ញុំចោលឡើយ”។ គាត់ក៏បាននិពន្ធទំនុកមួយបទទៀត ដែលមានចំណងជើងថា “ព្រះពរដែលគេមិនអើពើរ” ដែលនៅក្នុងនោះ គាត់បានងាកបែរមកក្រោយមើល “ផ្លូវដែលបានហួសទៅហើយ”។ គឺដោយសារការងាកបែរមកក្រោយនេះហើយ ដែលបានធ្វើឲ្យគាត់អាចមើលដឹងថា ព្រះវរបិតារបស់គាត់ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ បានដឹកនាំគាត់ចាប់តាំងពីដើមផ្លូវរៀងមក។
ព្រះទ្រង់បានរៀបចំផ្លូវសម្រាប់យើងរាល់គ្នា គឺ “ផ្លូវ” សម្រាប់ឲ្យយើងរត់ប្រណាំង(កិច្ចការ ២០:២៤ ២ធីម៉ូថេ ៤:៧)។ ផ្លូវរបស់យើងត្រូវបានគូសវាសកំណត់ទុកជាមុន នៅក្នុងនគរស្ថានសួគ៌ ហើយមានប្រភពក្នុងបំណងព្រះទ័យព្រះ ដែលគ្រប់គ្រងលើទាំងអស់។
ប៉ុន្តែ យើងមិនត្រូវធ្វើការសម្រេចចិត្ត តាមតែការនឹកឃើញរបស់យើងឡើយ។ យើងធ្វើការសម្រេចចិត្តជារៀងរាល់ថ្ងៃ គឺមានទាំងការសម្រេចចិត្តធំ និងការសម្រេចចិត្តតូច ដែលក្នុងនោះមានការសម្រេចចិត្តខ្លះអាចនាំឲ្យជីវិតរបស់យើងមានការកែប្រែ។ យើងពិបាកយល់អំពីអាថ៌កំបាំងនៃទំនាក់ទំនង រវាងអំណាចគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះ និងការសម្រេចចិត្តរបស់មនុស្ស តែទន្ទឹមនឹងនោះ យើងអាចសួរថា “តើធ្វើដូចម្តេចឲ្យយើងអាចស្គាល់ផ្លូវដែលត្រូវរត់ប្រណាំងនោះ?”
សព្វថ្ងៃនេះ ខ្ញុំអាចរកឃើញចម្លើយចំពោះសំណួរនេះ កាន់តែច្បាស់លាស់ ស្របពេលដែលខ្ញុំកាន់តែមានវ័យចាស់ និងមានអតីតកាលកាន់តែច្រើន សម្រាប់ក្រឡេចមកមើលឡើងវិញ។ ពេលខ្ញុំក្រឡេកមកមើលអតីតកាល ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ព្រះបាននាំផ្លូវខ្ញុំតាំងពីដើមផ្លូវរៀងមក។ ខ្ញុំពិតជាអាចនិយាយបានថា “ព្រះទ្រង់បានធ្វើជាអ្នកគង្វាលរបស់ខ្ញុំ អស់មួយជីវិតខ្ញុំ រហូតមកដល់ថ្ងៃនេះ”(លោកុប្បត្តិ ៤៨:១៥)។
ទោះពពកបានហុំព័ទ្ធបច្ចុប្បន្នកាល ហើយខ្ញុំមិនអាចដឹងថា ពេលអនាគតនឹងទៅជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំនៅតែដឹងច្បាស់…
ឈប់!
ជីវិតមនុស្សម្នាក់ៗ ប្រៀបបាននឹងមុខជំនួញដ៏មមាញឹក មួយ។ ជីវិតរបស់យើង ហាក់ដូចជាតែងតែមានកិច្ចការដែលត្រូវធ្វើជាបន្ថែមទៀតជានិច្ច ហើយតែងតែមានកន្លែងផ្សេងដែលត្រូវទៅជាបន្តទៀត ព្រមទាំងមានមនុស្សដែលត្រូវជួបជាបន្ថែមទៀត។ គ្មាននរណាម្នាក់ចង់រស់នៅ ក្នុងជីវិតដែលមិនបានធ្វើកិច្ចការអ្វីដែលមានន័យនោះឡើយ តែទន្ទឹមនឹងនោះ ចង្វាក់ដ៏លឿននៃដំណើរជីវិត ក៏បានគម្រាមថា នឹងឆក់យកភាពស្ងប់ស្ងៀមចេញពីយើង។
ពេលយើងកំពុងបើកបររថយន្ត ឬម៉ូតូ មានផ្លាកសញ្ញាចរាចរណ៍ ដែលបញ្ជាឲ្យយើងឈប់ ឬផ្លាកសញ្ញាដែលដាស់តឿនយើង ឲ្យបន្ថយល្បឿន ដែលគេបានដាក់តាមដងផ្លូវ ដើម្បីរំឭកយើងឲ្យដឹងខ្លួនថា ដើម្បីសុវត្ថិភាព យើងមិនអាចចេះតែជាន់ឈ្នាន់ល្បឿន ឬមូលហ្គ្រែម៉ូតូជាប់ជានិច្ចឡើយ។ ដូចនេះ យើងត្រូវការក្រើនរំឭកបែបនោះ នៅក្នុងគ្រប់ផ្នែកទាំងអស់នៃជីវិតរបស់យើង។
អ្នកនិពន្ធព្រះគម្ពីរទំនុកដំកើង បានដឹងច្បាស់ពីសារៈសំខាន់នៃពេលស្ងប់ស្ងាត់។ ព្រះទ្រង់បាន “សម្រាក” នៅថ្ងៃទីប្រាំពីរ។ ម្យ៉ាងទៀត មានពេលមួយ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់មានសេចក្តីជាច្រើនទៀតដែលត្រូវបង្រៀន និងមានមនុស្សជាច្រើនទៀត ដែលត្រូវប្រោសឲ្យជា តែទ្រង់ក៏បានយាងទៅដាច់ដោយឡែកពីហ្វូងមនុស្ស ដើម្បីសម្រាកព្រះកាយមួយរយៈ(ម៉ាថាយ ១៤:១៣ ម៉ាកុស ៦:៣១)។ ទ្រង់បានជ្រាបថា ការបន្ថែមល្បឿននៅក្នុងជីវិត គឺមិនមែនជាទង្វើដ៏ឆ្លាតវ័យឡើយ ពោលគឺយើងមិនត្រូវធ្វើឲ្យកុងទ័រសាំងរបស់យើង ចេះតែចង្អុលទៅរក “ចំណុចអស់សាំង” ជានិច្ចឡើយ។
បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ១៣១:២ បានចែងថា “ទូលបង្គំបានរម្ងាប់ ហើយព្រលួងព្រលឹងទូលបង្គំជាស្រេច” តើកន្លងមក អ្នកបាននឹកចាំពីបទគម្ពីរនេះឬទេ? ចូរដាក់ផ្លាកសញ្ញាបញ្ជាឲ្យឈប់ នៅត្រង់ចំណុចប្រសព្វនៃជីវិតដ៏មមាញឹករបស់អ្នក ដើម្បីស្វែងរកកន្លែងស្ងៀមស្ងាត់តែម្នាក់ឯងចុះ។ ចូរជៀសចេញពីការរំខាន…
មិត្តភ័ក្ររបស់ខ្ញុំ ឈ្មោះវីលាម
មានពេលមួយយើងបានធ្វើដំណើរ ទៅសួរសុខទុក្ខកុមារពិការផ្លូវកាយ និងផ្លូវចិត្ត នៅក្នុងមជ្ឈមណ្ឌលមួយ ក្នុងក្រុងខូបស៍(Copse) ប្រទេសចាម៉ៃកា(Jamaica)។ ពេលយើងចេញពីឡានក្រុង ចូលទៅក្នុងផ្ទះនោះ ខ្ញុំមិនបានរំពឹងថា បានជួបកីឡាករបាល់ទាត់ណាម្នាក់ឡើយ។ ខណៈពេលដែលក្រុមចម្រៀងក្មេងជំទង់ និងអ្នកមើលខុសត្រូវយុវជនដទៃទៀតបានបំបែកជួរ ហើយបានដើរទៅរកក្មេងៗដើម្បីឱប ដើម្បីបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ និងលេងជាមួយពួកគេ ខ្ញុំក៏បានជួបយុវជនម្នាក់ឈ្មោះវីលាម(William)។
កាលនោះ ខ្ញុំមិនបានដឹងច្បាស់ថា គ្រូពេទ្យបានរកឃើញថា វីលាមមានជម្ងឺអ្វីទេ ប៉ុន្តែ មើលទៅគាត់ ហាក់ដូចជាកំពុងមានជម្ងឺពិការផ្នែកសតិបញ្ញា។ មុននោះ ខ្ញុំបានយកបាល់ទាត់មួយចេញពីក្នុងឡានក្រុង ដូចនេះ ខ្ញុំក៏បានបោះបាល់នោះទៅវីលាមថ្មមៗ តែគាត់ចាប់មិនជាប់ ហើយបាល់ក៏ធ្លាក់ទៅដី។
ប៉ុន្តែ ពេលដែលខ្ញុំរើសបាល់នោះឡើង ហើយដាក់វានៅក្នុងដៃរបស់គាត់ គាត់ក៏បានកាន់វាយឺតៗ រហូតដល់ពេលដែលគាត់ត្រូវចិត្ត។ បន្ទាប់មក វីលាមក៏បានផ្អែកទៅលើជញ្ជាំងរបង ដើម្បីទប់ខ្លួនឲ្យនឹង រួចក៏បានបោះបាល់នោះមកខ្ញុំ ដោយបង្វិលបាល់យ៉ាងល្អឥតខ្ចោះ។ យើងក៏បានលេងបោះបាល់ទៅវិញទៅមក អស់រយៈពេល៤៥នាទី។ នៅថ្ងៃនោះ គាត់បានធ្វើឲ្យខ្ញុំមានការប៉ះពាល់ចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ហើយខ្ញុំជឿជាក់ថា ខ្ញុំក៏បានធ្វើឲ្យគាត់ប៉ះពាល់ចិត្តផងដែរ។ គាត់បានធ្វើឲ្យខ្ញុំរៀនបានថា យើងគ្រប់គ្នាសុទ្ធតែមានភាពចាំបាច់ នៅក្នុងរូបកាយនៃព្រះគ្រីស្ទ ដែលជាពួកជំនុំ(១កូរិនថូស ១២:២០-២៥)។
ជាញឹកញាប់ មនុស្សយើងច្រើនតែបដិសេធអ្នកណាដែលមានភាពខុសប្លែកពីខ្លួន។ ប៉ុន្តែ អ្វីដែលយើងអាចរៀនសូត្របានពីវីលាមនោះ គឺថា សេចក្តីអំណរអាចកើតមាន ពេលដែលយើងទទួលអ្នកដទៃ និងឆ្លើយតបចំពោះគេ ដោយចិត្តអាណិតអាសូរ។ តើនៅក្នុងជីវិតរបស់អ្នក…
កាំជ្រួច និងសេរីភាព
ដោយសារជនជាតិចិនបានឆ្នៃបង្កើតកាំជ្រួច តាំងពីយូរមកហើយ នោះសព្វថ្ងៃនេះ ជនជាតិអាមេរិកបានប្រើកាំជ្រួចបាញ់ចេញជាផ្កាភ្លើងធំៗពណ៌ចម្រុះជាច្រើន ដើម្បីអបអរពិធីបុណ្យឯករាជ្យជាតិរបស់ខ្លួន ក្នុងខែនេះ។
ជារៀងរាល់ឆ្នាំ ជនជាតិអាមេរិកច្រៀងបទគោរពទង់ជាតិ ហើយអរសប្បាយនឹងផ្ទាំងទស្សនីយភាពដ៏ស្រស់ត្រកាល ដែលកើតឡើងពី “គ្រាប់កាំជ្រួច ដែលបានផ្ទុះនៅលើអាកាស” ហើយពេលនោះ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំថា គ្រាប់បែកភាគច្រើនអាចបណ្តាលឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ដល់ជីវិត ប៉ុន្តែ មិនអាចមានភាពស្រស់ស្អាត ដូចគ្រាប់កាំជ្រួចដែលគេបានបាញ់ឲ្យទស្សនាកម្សាន្តឡើយ។ ទោះបីជាគ្រាប់ផ្ទុះទាំងពីរប្រភេទនេះត្រូវបានបង្កើត ដោយប្រើគ្រឿងផ្សំស្រដៀងគ្នាក្តី ក៏គ្រាប់ប្រភេទទីមួយត្រូវបានបង្កើត ក្នុងគោលបំណងដើម្បីសម្លាប់មនុស្ស ខណៈដែលគ្រាប់ផ្ទុះមួយប្រភេទទៀត ត្រូវបានគេប្រើសម្រាប់ការកម្សាន្តសប្បាយ។ ត្រង់ចំណុចនេះ យើងអាចយកឧទាហរណ៍នេះ ទៅធៀបនឹងការផ្សេងទៀត ដែលគេក៏អាចប្រើក្នុងបំណងល្អផង បំណងអាក្រក់ផង។ ពេលដែលរបស់ទាំងនោះធ្លាក់ចូលក្នុងដៃរបស់មនុស្សដែលមានសមត្ថភាព មានការប្រុងប្រយ័ត្ន និងការយកចិត្តទុកដាក់ខ្ពស់ នោះរបស់ដែលគ្រោះថ្នាក់ទាំងនោះ អាចក្លាយជារបស់ដ៏ស្រស់ត្រកាល។ ប៉ុន្តែ របស់ល្អក៏អាចត្រូវមនុស្សអាក្រក់ ធ្វើឲ្យក្លាយជារបស់ដ៏គ្រោះថ្នាក់ផងដែរ។
យ៉ាងណាមិញ សេរីភាពគឺជាអ្វីដែលយើងបានអបអរសាទរ ដោយការបាញ់កាំជ្រួច តែគេក៏អាចប្រើវា ក្នុងផ្លូវល្អផង និងផ្លូវអាក្រក់ផងដែរ។ ក្នុងនាមយើងជាអ្នកជឿព្រះគ្រីស្ទ យើងមានសេរីភាពរួចផុតពីក្រឹត្យវិន័យដ៏តឹងរឹងរបស់លោកម៉ូសេ ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរបានដាស់តឿនយើងថា យើងមិនត្រូវប្រើសេរីភាពខាងវិញ្ញាណរបស់យើង ដើម្បីបំពេញចិត្តអាត្មានិយមរបស់យើងឡើយ គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងថា “បងប្អូនអើយ ព្រះទ្រង់បានហៅអ្នករាល់គ្នាមក ឲ្យមានសេរីភាព តែកុំឲ្យប្រើសេរីនោះ ទុកជាឱកាសដល់សាច់ឈាមឡើយ គឺត្រូវបំរើគ្នាទៅវិញទៅមក ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់វិញ”(កាឡាទី ៥:១៣)។
មិនមែនមនុស្សគ្រប់គ្នាសុទ្ធតែមានសេរីភាពផ្នែកនយោបាយ…
សេចក្តីអធិស្ឋាន ក្នុងសារអេឡិចត្រូនីច
ពេលកន្លងមក មិត្តភ័ក្ររបស់ខ្ញុំម្នាក់បានប្រឈមមុខនឹងការវះកាត់។ គេបានវះកាត់ដាក់ដែកពីរបន្ទះនៅខ្នងគាត់ ហើយបានតភ្ជាប់សរសៃកែងជើងរបស់គាត់ បានជាធ្វើឲ្យមានការឈឺចាប់យ៉ាងខ្លាំង នៅក្នុងសាច់ឈាមរបស់គាត់។ បន្ទាប់ពីបានកម្សាន្តចិត្តគាត់ ដោយការអធិស្ឋានជាមួយគាត់ហើយ ខ្ញុំក៏បានលើកទឹកចិត្តគាត់ជាបន្តទៀត ដោយការផ្ញើសារទៅគាត់ ដែលនេះជាវិធីលើកទឹកចិត្តដ៏ប្រសើរមួយ។ ដូចនេះ ខ្ញុំក៏បានផ្ញើអ៊ីមែល(សារអេឡិចត្រូនិច) ទៅគាត់ យ៉ាងដូចនេះថា ៖
“ថ្ងៃនេះ ខ្ញុំបានអធិស្ឋានឲ្យអ្នកថា ៖
ឱព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់ ទូលបង្គំសូមអរព្រះគុណទ្រង់ ដែលមានអំណាចគ្រប់គ្រង់ លើហេតុការណ៍ទាំងអស់នៃជីវិត។ ជួសមុខឲ្យអ្នកបម្រើជាទីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ទូលបង្គំសូមអធិស្ឋាន សូមឲ្យគាត់មានសន្តិភាពដ៏ជ្រាលជ្រៅ ក្នុងចិត្តគាត់។ សូមទ្រង់ប្រទានពរដល់គ្រូពេទ្យទាំងអស់ដែលកំពុងប្រើជំនាញពេទ្យរបស់ខ្លួន សូមឲ្យពួកគេបានទទួលលទ្ធផលល្អ។ សូមព្រះហស្ថទ្រង់ពាល់គាត់ ដោយប្រោសគាត់ឲ្យជា ហើយសូមឲ្យគាត់បានវិលត្រឡប់មកធ្វើការបម្រើទ្រង់វិញ។ ទូលបង្គំសូមអធិស្ឋាន ក្នុងព្រះនាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។ អាមែន”។
យ៉ាងណាមិញ សាវ័កប៉ុលក៏បានសរសេរសេចក្តីអធិស្ឋានក្នុងសំបុត្រ ដើម្បីលើកទឹកចិត្តអ្នកជឿព្រះដទៃទៀតផងដែរ(ភីលីព ១:៩-១១ កូល៉ុស ១:៩-១២ ២ថែស្សាឡូនិច ១:១១-១២)។ គឺដូចដែលគាត់បានសរសេរទៅកាន់ពួកជំនុំនៅក្រុងអេភេសូរថា “នោះខ្ញុំមិនដែលលែងអរព្រះគុណ ដោយព្រោះអ្នករាល់គ្នាឡើយ គឺខ្ញុំតែងដំណាលពីអ្នករាល់គ្នា ក្នុងសេចក្តីអធិស្ឋានរបស់ខ្ញុំវិញ ដើម្បីនឹងសូមឲ្យ ព្រះនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះអម្ចាស់នៃយើង គឺជាព្រះវរបិតាដ៏មានសិរីល្អ បានប្រទានឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានព្រះវិញ្ញាណ ដែលប្រោសឲ្យមានប្រាជ្ញា ហើយក៏បើកសំដែង ឲ្យដឹងពីដំណើរស្គាល់ទ្រង់”(១:១៦-១៧)។
តើអ្នកមានមិត្តភ័ក្រ ឬសមាជិកគ្រួសារណាម្នាក់ ដែលត្រូវការការអធិស្ឋានលើកទឹកចិត្តពីអ្នក ក្នុងពេលឥឡូវនេះទេ?…
ថ្ងៃថ្មី
ក្នុងការប្រជុំពេលព្រឹក ដែលខ្ញុំបានចូលរួមពេលថ្មីៗនេះ អ្នករៀបចំការជួបជុំ បានអធិស្ឋានបើក យ៉ាងដូចនេះថា “ឱ ព្រះអម្ចាស់អើយ ទូលបង្គំសូមអរព្រះគុណទ្រង់ សម្រាប់ថ្ងៃនេះ។ នេះជាពេលចាប់ផ្តើមនៃថ្ងៃថ្មីមួយទៀត ដែលយើងខ្ញុំទើបតែបានឃើញ”។ ទោះបីជាពាក្យអធិស្ឋានរបស់គាត់ត្រង់ចំណុចនេះ ហាក់ដូចជាងាយស្រួលយល់ក៏ដោយ ក៏សេចក្តីអធិស្ឋាននេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំគិតដល់ចំណុចខុសៗគ្នាមួយចំនួន។ ទីមួយ : ដោយសារថ្ងៃនីមួយៗ ជាថ្ងៃថ្មី ហើយជាឱកាសថ្មី នោះនៅក្នុងថ្ងៃនីមួយៗ មានការជាច្រើន ដែលយើងមិនអាចរំពឹងទុកជាមុន ឬមិនបានត្រៀមខ្លួនទុកជាមុន។ ដូចនេះ យើងចាំបាច់ត្រូវទទួលស្គាល់ថា សមត្ថភាពយើងមានកំណត់ ហើយត្រូវពឹងផ្អែកលើព្រះទាំងស្រុង ដោយសម្រេចចិត្តរស់នៅ ក្នុងព្រះគុណ និងកម្លាំងរបស់ទ្រង់ ជាជាងពឹងផ្អែកលើធនធានរបស់យើង។
ទីពីរ : ថ្ងៃនីមួយៗជាថ្ងៃថ្មី ហើយក៏ជាអំណោយ ដែលគួរឲ្យយើងអរសប្បាយផងដែរ។ ប្រហែលមកពីហេតុនេះហើយ បានជាអ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើង បានប្រកាសឡើងថា “ថ្ងៃនេះជាថ្ងៃដែលព្រះយេហូវ៉ាបានកំណត់ទុក(ឬបង្កើត) នៅថ្ងៃនេះ យើងរាល់គ្នានឹងរីករាយសប្បាយឡើង”(ទំនុកដំកើង ១១៨:២៤)។
ជាការពិតណាស់ នៅថ្ងៃនេះ មានការជាច្រើនដែលយើងមិនធ្លាប់បានប្រទះពីមុនមកហើយមានការខ្លះក៏អាចធ្វើឲ្យយើងមានការពិបាកផងដែរ។ ប៉ុន្តែ ថ្ងៃថ្មីនីមួយៗសុទ្ធតែមានតម្លៃដ៏ពិសេស បានជាលោកម៉ូសេបានសរសេរនៅក្នុងបទគម្ពីរថា “ដូច្នេះ សូមបង្រៀនឲ្យយើងខ្ញុំចេះកំណត់រាប់ថ្ងៃអាយុនៃយើងខ្ញុំ ដើម្បីឲ្យយើងខ្ញុំមានចិត្តខ្មីឃ្មាត ឲ្យបានសតិបញ្ញា”(ទំនុកដំកើង ៩០:១២)។
ថ្ងៃថ្មីនីមួយៗ គឺជាអំណោយដ៏មានតម្លៃ។ សូមយើងទទួលគ្នាទៅវិញទៅមក ដោយអរព្រះគុណព្រះ ដោយទុកចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមក ដោយការអបអរសាទរ…
ថាស ឬថង់ដង្វាយ
លោកអេឌ ដប់សិន(Ed Dobson) គឺជាគ្រូគង្វាលរបស់ខ្ញុំកាលពីមុន។ ជាញឹកញាប់ គាត់បានមានប្រសាសន៍ថា គាត់មិនចូលចិត្តអធិប្បាយអំពីការថ្វាយដង្វាយដល់ព្រះវិហារឡើយ។ គាត់ថា ការងារដែលគាត់ធ្លាប់ធ្វើកាលពីមុន គឺមានការរៃអង្គាសប្រាក់ដង្វាយ ដូចនេះគាត់មិនចូលចិត្តដាក់បន្ទុកមកលើនរណាម្នាក់ឡើយ បើសិនជាគ្មានការចាំបាច់ទេនោះ។ ប៉ុន្តែ ពេលគាត់បង្រៀនព្រះបន្ទូល ក្នុងព្រះគម្ពីរកូរិនថូស ខ្សែទី២ ហើយចូលដល់ជំពូក៨ និង៩ គាត់នៅតែមិនអាចជៀសផុតពីការបង្រៀនអំពីការថ្វាយដង្វាយដដែល។
ការអធិប្បាយរបស់គាត់ មានចំណុចល្អៗជាច្រើនដែលក្នុងនោះ ចំណុចមួយដែលខ្ញុំនៅចាំជាងគេ គឺវិធីសាស្រ្តពន្យល់ដែលគាត់បានប្រើ ដើម្បីធ្វើឲ្យយើងងាយយល់។ ពេលនោះ គាត់បានដាក់ថាសដង្វាយនៅលើកម្រាលឥដ្ឋ ហើយក៏ឈរពីលើវា រួចអធិប្បាយព្រះបន្ទូល អំពីសារៈសំខាន់នៃការថ្វាយខ្លួនយើងដាច់ដល់ព្រះអម្ចាស់ គឺមិនមែនគ្រាន់តែថ្វាយប្រាក់ពីក្នុងកាបូបលុយរបស់យើងឡើយ។
បទគម្ពីរទាំង២ជំពូក ក្នុងសំបុត្រទី២ ដែលសាវ័កប៉ុលបានផ្ញើទៅពួកជំនុំ នៅក្រុងកូរិនថូស បានបង្រៀនយើងអំពីកិរិយា និងការប្រតិបត្តិដែលយើងត្រូវមាន នៅក្នុងការថ្វាយដង្វាយដល់ព្រះអម្ចាស់ ដែលមានដូចជា:
- ចូរថ្វាយខ្លួនទៅដល់ព្រះអម្ចាស់ ជាមុនសិន(៨:៥)។
- ចូរដាក់ដង្វាយឲ្យអ្នកដទៃ ដើម្បីយកគំរូតាមព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ(៨:៩)។
- ចូរថ្វាយ តាមអ្វីដែលមាន(៨:១១-១២)
- ចូរថ្វាយដោយចិត្តក្លៀវក្លា ដោយសារសេចក្តីស្រឡាញ់នៃព្រះ(៩:២)
- ចូរថ្វាយដោយចិត្តសប្បុរស មិនមែនដោយស្តាយ ឬដោយសារសំពាធពីខាងក្រៅឡើយ(៩:៥-៧)។
ដូចនេះ នៅសប្តាហ៍ក្រោយ ពេលគេហុចថង់ ឬថាសដង្វាយតគ្នា នៅក្នុងព្រះវិហារ នោះសូមស្រម៉ៃថា ខ្លួនអ្នកបានដើរចូលក្នុងថង់ ឬថាសដង្វាយនោះហើយ។ ការនេះនឹងជួយឲ្យអ្នកបានចម្រើនកាន់តែខ្លាំងខាងឯព្រះគុណ នៅក្នុងការថ្វាយដង្វាយ(៨:៧)។—Anne Cetas
ឥតគិតថ្លៃសំរាប់ទាំងអស់គ្នា
ដើម្បីជួយអ្នកដែលមានបញ្ហាផ្គត់ផ្គង់គ្រួសារគេ ពេលដែលមានវិបត្តិសេដ្ឋកិច្ច ព្រះវិហារដែលខ្ញុំចូលរួមបានបង្កើតគំរោងមួយហៅថា សំរាប់គ្រប់គ្នាដោយឥតគិតថ្លៃ។ យើងបានយកនូវវត្ថុដែលគេប្រើ ហើយទៅព្រះវិហារហើយបើកទ្វាទទួលមនុស្សក្នុងសហគមន៍។ ពួកគេអាចមកនិងយកទៅផ្ទះនូវអ្វីដែលគេត្រូវការ។ ក្នុងពេលថ្ងៃនោះទទួលបានជោគជ័យយ៉ាងធំមួយ ពេលមានវត្ថុជាច្រើនដែលពួកគេអាចយកបាន វាប្រសើរជាងមូលហេតុនេះទៅទៀតៈមានមនុស្សប្រាំមួយនាក់ ទទួលព្រះយេស៊ូវគ្រីស្តជាព្រះសង្គ្រោះនៅក្នុងព្រឹត្តិការណ៍នោះ។ ការពិត វាមានមនុស្សជឿថ្មីប្រាំមួយនាក់ ចូលរួមចំណែកយ៉ាងច្រើនក្នុងគំរោង ឥតគិតថ្លៃសំរាប់ទាំងអស់គ្នាៈ ការផ្តល់នូវសេចក្តីសង្គ្រោះ តាមរយៈព្រះគ្រីស្តយេស៊ូវ ។ វត្ថុដែលគេយកទៅព្រះវិហារនៅថ្ងៃពិសេសនេះបានទិញរួចហើយ ។ វត្ថុទាំងនោះត្រូវបានគេឱ្យដោយឥតគិតថ្លៃដល់អ្នកដែលសុំ។
ដូចគ្នានេះដែរ ការឥតទោសបាបយើងដល់អស់កល្បបានធ្វើរួចហើយ។ ព្រះយេស៊ូវបានបង់ថ្លៃ សំរាប់បាបយើងនៅលើឈើឆ្កាង នៅភ្នំកាល់កូថា ២០០០ឆ្នាំមុន រ៉ូម៣:២៣-២៥)។ ឥឡូវទ្រង់ផ្តល់ជូនការសង្គ្រោះ ដោយឥតគិតថ្លៃ ដល់អ្នកដែលកែប្រែចិត្ត និងជឿថា ព្រះយេស៊ូវមានអំណាចលើកលែងទោសបាបនិងសង្គ្រោះ(កិច្ចការ១៦:៣១)។ យើងគ្រប់គ្នាមានសេចក្តីត្រូវការខាងវិញ្ញាណ ហើយមានតែព្រះយេស៊ូវមួយទេ ដែលអាចផ្តល់ឱ្យយើងបាន។ តើអ្នកបានទទួលអ្វីដែលទ្រង់ផ្តល់ឱ្យដោយឥតគិតថ្លៃ នៅលើអំណោយធំបំផុតលើលោកិយ គឺឥតគិតថ្លៃសំរាប់ទាំងអស់គ្នា? —Dave Branon
ភពព្រហស្បតិ៍ធ្លាក់ចុះ
ថ្ងៃមួយ ខ្ញុំបានទិញប្រពន្ធ័ព្រះអាទិត្យគំរូដែលមិនសូវថ្លៃមួយឱ្យកូនប្រុសខ្ញុំ។ ការតម្លើងវាគឺត្រូវការខ្ញុំព្យួរពីដំបូលលើ។ បន្ទាប់ឱនចុះឡើងប្រាំឬប្រាំមួយដងមក ខ្ញុំស្រវាំងភ្នែកហើយហត់។ ប៉ុន្មានម៉ោងក្រោយមក យើងឮ សំឡេងភ្លើង ពេលភពព្រហស្បតិ៍បុកជញ្ជាំង។ ក្រោយមកពេលយប់នោះខ្ញុំបានគិតពីរបៀបដែលវត្ថុចំលងដែលមិនជាប់ មាំយើងធ្លាក់បែក ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវទ្រទ្រង់ពិភពលោកដ៏ពិតនេះ។ “ទ្រង់គង់នៅមុនទាំងអស់ ហើយរបស់ទាំងអស់ក៏នៅស្ថិតស្ថេរ ដោយសារទ្រង់”(កូល៉ុស ១:១៧)។
ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូកាន់ពិភពលោកជាមួយគ្នា ថែរក្សាច្បាប់ធម្មជាតិដែលគ្រប់គ្រងកាឡាក់ស៊ី។ ព្រះអាទិកររបស់យើងទ្រទ្រង់ “គ្រប់របស់ទាំងអស់ ដោយសារព្រះបន្ទូលដ៏មានព្រះចេស្តានៃទ្រង់”(ហេព្រឺរ១:៣)។ ព្រះយេស៊ូពេញដោយឥទ្ធិឫទ្ធិដែលទ្រង់ធ្វើឱ្យសាកលលោក ក្នុងរបៀបដោយបញ្ជាវា ឱ្យមានដូច្នោះ! អស្ចារ្យដូច្នេះដែរ គឺព្រះយេស៊ូវលើសពីអ្នកថែរក្សាពិភពលោកទៅទៀត។ ទ្រង់ទ្រទ្រង់យើងផងដែរ។ ទ្រង់ “ផ្គត់ផ្គង់ដោយព្រះអង្គទ្រង់ ឱ្យគ្រប់ទាំងអស់មានជីវិតមានដង្ហើមគ្រប់ជំពូក” (កិច្ចការ ១៧:២៥)។
ពេលខ្លះប្រហែលព្រះយេស៊ូវប្រទានឱ្យយើងខុសពីអ្វីដែលយើងសង្ឃឹម តែព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់យើងថែរក្សាឱ្យយើងទៅមុខ ទោះបីយើងបាក់បែកទឹកចិត្ត ដោយត្រូវការលុះ ឬទ្រាំទ្រនឹងជំងឺ។ រហូតដល់ថ្ងៃដែលទ្រង់ហៅយើងត្រលប់ទៅលំនៅយើងវិញ យើងអាចទុកចិត្តថា ទ្រង់ដែលថែរក្សាភពព្រហស្បតិ៍មិនឱ្យធ្លាក់គឺជាទ្រង់ដែលទ្រយើងផងដែរ។ —Jennifer Benson Schuldt
ជីវិតដ៏ប្រសើរ
អ្នកទស្សនៈវិទ្យាគិតចុះឡើង“អ្វីជាជីវិតដែលល្អ ហើយអ្នកណាទទួលបានវា?” ខ្ញុំភ្លាមៗគិតពីមិត្តល្អខ្ញុំម្នាក់គឺ រ៉យ(Roy)។ រ៉យជាបុរសស្លូតបូត ស្ងៀមស្ងាត់ដែលមិនចង់បានការទទួលស្គាល់ ជាមនុស្សដែលទុកសេចក្តីថែរក្សានៃជីវិតគាត់ទៅព្រះបិតាដែលនៅស្ថានសួគ៌ ហើយនិងជាអ្នកដែលរវល់ខ្លួនគាត់តែម្នាក់ ជាមួយព្រះហឫទ័យព្រះបិតា។ គាត់សំឡឹងមើលពីការដែលនៅស្ថានសួគ៌។ ដូចដែលគាត់រំលឹកខ្ញុំថា “យើងគ្រាន់តែអ្នកសំចតនៅទីនេះទេ”។
រ៉យស្លាប់កាលពីរដូវស្លឹកឈើជ្រុះចុងក្រោយ។ ពេលធ្វើពិធីបុណ្យរំលឹកដល់គាត់ មិត្តភក្តិទាំងឡាយសំណេះសំណាលលើការជះឥទ្ធិពលគាត់លើជីវិតពួកគេ។ មនុស្សជាច្រើននិយាយពីសេចក្តីសប្បុរសគាត់ ការឱ្យដោយមិនគិតពីខ្លួនឯង ការបន្ទាបខ្លួន និងអាណិតអាសូរដោយស្លូតបូត។ សំរាប់មនុស្សជាច្រើន គាត់ជាការសំដែងឱ្យឃើញពីសេចក្តីដែលគ្មានលក្ខខណ្ឌរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ បន្ទាប់ពីពិធីបុណ្យ កូនប្រុសរ៉យបើកឡានទៅកន្លែងឧបត្ថម្ភក្នុងការរស់នៅដែលជាកន្លែងឪពុកគាត់រស់នៅដល់ថ្ងៃចុងក្រោយ។ គាត់ប្រមូលសំភារៈឪពុកគាត់ទាំងអស់ៈ ស្បែកជើងពីរគូរ ខោខ្លីនិងវែងបីបួន និងរបស់របរកំប៉ិកំប៉ុកបីបួន នេះជាទំនិញនៅលោកិយរបស់រ៉យ ហើយប្រគល់ឱ្យកន្លែងបរិច្ចាគក្នុងតំបន់។ រ៉យមិនដែលមានអ្វីដែលចាត់ទុកថាជាជីវិតល្អនោះទេ ប៉ុន្តែ គាត់គឺមាននៅក្នុងព្រះនេត្រព្រះជាម្ចាស់ គឺមានក្នុងអំពើល្អ។
ជក មាក្សដូណាល់(George MacDonald)បានសរសេរថា “តើមួយណាដែលជាអ្នកស្នងទ្រព្យលោកិយនិងស្ថានសួគ៌ៈ តើអ្នកដែលមានផ្ទះរាប់ពាន់ ឬអ្នកដែលគ្មានផ្ទះសំរាប់ខ្លួនឯង មានដបដែលគាត់គោះឱ្យមានភាពអឹកអធឹក?” ជីវិតរ៉យគឺចុងក្រោយមកគឺល្អ។ —David Roper