ស្រលាញ់ព្រះជាម្ចាស់
ពីរឆ្នាំមុនក្នុងព្រះវិហារ យើងអធិប្បាយជាខ្សែបន្តលើព្រះពន្លាក្នុងសញ្ញាចាស់។ នាំមកដល់ការអធិប្បាយពីតុបង្ហាញនំប៉័ង ខ្ញុំធ្វើការមួយដែលខ្ញុំមិនដែលធ្វើពីមុន ខ្ញុំតមអាហារបួនប្រាំថ្ងៃ។ ខ្ញុំតមអាហារព្រោះខ្ញុំចង់បទពិសោធន៏សេចក្តីពិតដែលមនុស្ស មិនមែនរស់ដោយសារតែនំប៉័ងប៉ុណ្ណោះទេ គឺរស់ដោយសារគ្រប់ទាំងព្រះបន្ទូល ដែលចេញពីព្រះឱស្ឋនៃព្រះយេហូវ៉ាមកដែរ”(ចោទិយកថា ៨:៣)។
ខ្ញុំចង់បដិសេធអ្វីដែលខ្ញុំស្រលាញ់ អាហារសំរាប់ព្រះជាម្ចាស់ដែលខ្ញុំស្រលាញ់ជាង។ ពេលខ្ញុំតម ខ្ញុំតាមការបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូវអំពីការតមអាហារ ក្នុងម៉ាថាយ ៦:១៦-១៨។ ព្រះយេស៊ូវបានឱ្យការបញ្ជាអវិជ្ជមានថាៈ កាលណាអ្នករាល់គ្នាតមអាហារ នោះកុំឱ្យធ្វើទឹកមុខក្រៀម ដូចជាមនុស្សមានពុតឡើយ ដ្បិតគេក្លែងទឹកមុខស្រងូត(ខ.១៦)។ ទ្រង់ឱ្យបញ្ជាវិជ្ជមានអំពីការលាបប្រេងលើក្បាល និងលុបមុខ(ខ.១៧)។ បទបញ្ជាពីរនេះ បើដាក់ជាមួយគ្នាមានន័យថាពួកគេមិនគួរឱ្យមានការទាក់ទាញ ចំណាប់អារម្មណ៍លើយើង ។
ព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀនថា នេះជាទង្វើផ្ទាល់ខ្លួនពីការថ្វាយបង្គំ ដោយលះបង់ថា មិនគួរឱ្យមានការអួតខាងសាសនា។ ចុងក្រោយ ទ្រង់មានសន្យាថា នោះព្រះវរបិតានៃអ្នកដែលទ្រង់ទតឃើញ នៅទីលាក់កំបាំង ទ្រង់នឹងប្រទានរង្វាន់ដល់អ្នកនៅទីប្រចក្សច្បាស់(ខ.១៨)។ ទោះបីការតមអាហារមិនទាមទារ ក្នុងការបោះបង់អ្វីដែលយើងស្រលាញ់ យើងប្រហែលមានបទពិសោធន៍ជ្រាលជ្រៅនៃព្រះដែលយើងស្រលាញ់។ ទ្រង់ប្រទានរង្វាន់ដល់យើងជាមួយទ្រង់ផ្ទាល់់។ —Marvin Williams
សំណូក
កំឡុងពេលធ្វើដំណើរទៅបរទេស ប្តីខ្ញុំគាត់សំគាល់ថាផ្លូវក្រាលកៅស៊ូមានស្នាមពៀចជាខ្លាំង។ ពេលគាត់សួរអំពីវា អ្នកបើកឡានពន្យល់ថា វាបណ្តាលមកពីកង់ឡានដឹកទំនិញខុសច្បាប់ លើសទំងន់។ ពេលប៉ូលីសឃាត់ អ្នកបើកបរសូកលុយ ដើម្បីចៀសវាងការផាកពិន័យ។ អ្នកបើកឡានដឹកទំនិញ និងប៉ូលីសនាំមុខខាងហិរញ្ញវត្ថុ ប៉ុន្តែ អ្នកបើកបរនិងអ្នកបង់ពន្ធផ្សេងទៀត បានទុកឱ្យមានបន្ទុកខាងហិរញ្ញវត្ថុមិនយុត្តិធម៌ ហើយនិងផ្លូវដែលមិនស្រួល។
មិនមែនគ្រប់ទាំងសំណូកត្រូវបានបញ្ចេញឱ្យឃើញ ខ្លះគឺចេះប្រើកលល្បិច។ ហើយមិនមែនគ្រប់ទាំងសំណូកជាថវិការ។ ការបញ្ជោរក៏ជាប្រភេទនៃសំណូក ដែលប្រើពាក្យជាថវិកា។បើយើងធ្វើទៅកាន់មនុស្សដទៃ ដោយនិយាយអ្វីដែលល្អអំពីយើង វាក៏ដូចជាកំពុងសូក។ ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ គ្រប់ប្រភេទនៃការលំអៀងគឺមិនយុត្តិធម៌។ ទ្រង់បានធ្វើឱ្យមានយុត្តិធម៌ មានលក្ខខណ្ឌនៃការស្នាក់នៅទឹកដីសន្យា។
ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលមិនត្រូវបង្ខូចយុត្តិធម៌ ឬមានភាពលំអៀង(ចោទិយកថា ១៦:១៩-២០)។ សំណូកធ្វើឱ្យអ្នកផ្សេងអស់យុត្តិធម៌ ដែលវាផ្ទុយនឹងចរិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលទ្រង់ជាព្រះលើទាំងព្រះ និងម្ចាស់លើសអស់ទាំងម្ចាស់ “ជាព្រះដ៏អស្ចារ្យ មានចេស្តា និងមានឥទ្ធិឫទ្ធ ដែលមិនលំអៀង ឬទទួលសំណូក” (១០:១៧) ពិតជាអរគុណព្រះអង្គ ដែលព្រះជាម្ចាស់ចាត់ទុកយើងដូចគ្នា ហើយទ្រង់ចង់ឱ្យយើងចាត់ទុកអ្នកផ្សេងក៏ដូចគ្នាដែរ។ —Julie Ackerman Link
អំណរនៅពេលព្រឹក
អែនជី(Angie)មិនអាចមើលកញ្ចក់ឡានដែលអាប់ពីក្នុងឡាននាង។ ដោយចៃដន្យ នាងក៏បត់ចង្កូចចេញពីឡានដឹកទំនិញ។ គ្រោះថ្នាក់នោះបណ្តាលឱ្យមានការប៉ះពាល់នឹងខួរក្បាលនាង ដែលនាងមិនអាចនិយាយ និងថែរក្សាខ្លួនបានទៀតទេ។ ប៉ុន្មានឆ្នាំមក ខ្ញុំក៏នឹកឆ្ងល់ពីការស្ងប់ស្ងាត់នៃឪពុកម្តាយនាង។ ថ្មីៗនេះខ្ញុំសួរពួកគេថា “តើរៀបចំឆ្លងកាត់បទពិសោធន៍នេះ យ៉ាងដូចម្តេច?” ឪពុកនាងឆ្លើយ ដោយគិតថា “ការពិតទៅ ផ្លូវមួយដែលយើងអាចធ្វើការនេះ គឺដោយទៅជិតព្រះជាម្ចាស់។
ទ្រង់ប្រទានឱ្យយើងនូវកំលាំង ដែលយើងត្រូវការ ដើម្បីជួយយើងឱ្យឆ្លងកាត់នេះ។” ម្តាយអែនជីយល់ស្របនិងបន្ថែមថាពេលមានគ្រោះថ្នាក់ សេចក្តីសោកសៅគេ គឺជ្រៅដែលគេគិតថាលែងមានអំណរទៀត។ ដូចដែលពួកគាត់ពឹងលើព្រះជាម្ចាស់ ពួកគាត់បទពិសោធន៍ការប្រទាន ដែលមិនដែលសង្ឃឹមមិនអាចរាប់បាន សំរាប់ការថែរក្សាខាងឯរូបកាយនិងវិញ្ញាណរបស់អែនជីនិងគ្រួសារទាំងមូល។ ទោះបីអែនជីនឹងមិនទទួលបានសមត្ថភាពនិយាយបាន នាងឥឡូវតទៅគេដោយស្នាមញញឹមដ៏ធំ ហើយការនេះនាំឱ្យមានអំណរ។ ដែលឪពុកម្តាយនាងពេញចិត្តគឺបន្តថាៈ“ទឹកភ្នែកនឹងមាននៅជាប់អស់មួយយប់ក៏បាន តែព្រឹកឡើង គង់នឹងមានសេចក្តីអំណរឡើងដែរ ”(ទំនុកតម្កើង ៣០:៥)។
តើអ្នកធ្លាប់ជួបនឹងការកើតទុក្ខដ៏ជ្រាលជ្រៅទេ? មានព្រះបន្ទូលសន្យាពីអំណរនៅអនាគត ចំណោមទឹកភ្នែកអ្នកពេលដែលអ្នកពឹងលើព្រះជាមា្ចស់ដ៏សែនស្រលាញ់។ —Dennis Fisher
ការសប្បាយជារបស់ខ្ញុំ
ខ្ញុំតែងតែទន្ទឹងរង់ចាំរដូវក្តៅ។ កំដៅសូរ្យសែងដែលកក់ក្តៅ ឈ្នេរសុទ្រ និងការអាំងសាច់ញ៉ាំ ជាការសប្បាយដែលនាំមកនូវអំណរ បន្ទាប់ពីរដូវត្រជាក់ដ៏យូរ។ ទៅះបីជាយ៉ាងណា ការស្វែងរកការសប្បាយមិនមែនតាមរដូវ។ តើយើងមិនមានអំណរនឹងអាហារល្អ ការជាប់នឹងសន្ទនា ភ្លើងឆេះសូរប្រឹបៗមួយ? ចំណង់ដែលចងសប្បាយមិនខុសទេ។
ព្រះជាម្ចាស់បង្កើតយើងសំរាប់វា។ លោកប៉ុលបានរំលឹកយើងថា ព្រះជាម្ចាស់ឱ្យយើងបានអរសប្បាយ ដែលទ្រង់ប្រទានគ្រប់ទាំងអស់មកយើងរាល់គ្នាជាបរិបូរ(១ធីម៉ូថេ៦:១៧)។ អត្ថបទគម្ពីរផ្សេងទៀត ស្វាគមន៍យើងឱ្យសប្បាយ ដោយល្អនូវអាហារ មិត្តភ័ក្ត និងភាពស្និទ្ធស្នាលនៃទំនាក់ទំនងអាពាហ៍ពិពាហ៍។ ប៉ុន្តែ បើគិតថាយើងអាចរកការសប្បាយដែលស្ថិតស្ថេរពីមនុស្ស និងវត្ថុគឺដេញតាមភាពទទេបំផុត។ ការសប្បាយបំផុត គឹមិនអាចរកបានក្នុងការរំភើបរយៈពេលខ្លីដែលលោកិយផ្តល់ឱ្យ ប៉ុន្តែ ជាជាងរកក្នុងអំណររយៈពេលយូរ ពីភាពស្និទ្ធស្នាលដ៏ជ្រាលជ្រៅជាមួយព្រះជាម្ចាស់។
ស្តេចសាឡូម៉ូនរៀនពីរបៀបពិបាកនេះ។ “យើងមិនបានហាមឃាត់ចិត្ត មិនឱ្យមានសេចក្តីអំណរណាមួយទេ” ទ្រង់សារភាព(សាស្តា ២:១០)។ ប៉ុន្តែ បន្ទាប់ពីការស្វែងរកការសប្បាយហួសប្រមាណរបស់ទ្រង់ហើយ ទ្រង់បានសរុបមកថាៈ “នោះហើយមើល សុទ្ធតែឥតប្រយោជន៍ ហើយអសារឥតការទទេ ឥតមានផលប្រយោជន៍អ្វីនៅក្រោមថ្ងៃឡើយ ”(ខ.១១)។ វាមិនមែនជាចម្ងល់សោះ ពេលទ្រង់ព្រមានថា “ឯអ្នកណា ដែលចូលចិត្តតែនឹងការលេងសប្បាយ នោះនឹងត្រូវជាមនុស្សទាល់ក្រទៅ”(សុភាសិត ២១:១៧)។ អ្វីដែលយើងពិតជាកំពុងរកនោះ គឺសំរាប់ពេញចិត្តក្នុងការបំពេញ និងលូតលាស់ខាងឯទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះយេស៊ូវ។ ចូរតាមកិតៗនឹងទ្រង់ហើយភ្លក់ការរីករាយទ្រង់! —Joe Stowell
នៅឱ្យជិត
មិត្តខ្ញុំនិងខ្ញុំកំពុងធ្វើដំណើរជាមួយគ្នា ហើយនាងមើលទៅអស់កំលាំងបន្តិច។ ពេលយើងដល់ព្រលានយន្តហោះ នោះនាងភ្លេចមិនបានយកអត្តសញ្ញាណរួចរាល់ហើយរកមិនឃើញលេខអនុញ្ញាណដែលបានកក់ទុក។ ភ្នាក់ ងារលក់សំបុត្ររង់ចាំដោយអត់ធ្មត់ ញញឹម ហើយក៏ជួយនាងត្រង់កន្លែងឆែកខ្លួនពេលចូល។ បន្ទាប់ពីទទួលសំបុត្រនាង ហើយនាងសួរថា “តើយើងត្រូវទៅទីណាទៀត?” ហើយភ្នាក់ងារបំរើនោះញញឹមម្តងទៀត ចង្អុលមកឯខ្ញុំ ហើយនិយាយទៅកាន់នាង “ចូរនៅជិតមិត្តភ័ក្តអ្នកនាង?” នោះអាចជាដំបូន្មានល្អសំរាប់យើងគ្រប់គ្នា នៅពេលយើងអស់កំលាំងៈ ចូរនៅជិតមិត្តភក្តិអ្នក។ ទោះបីព្រះយេស៊ូវជាមិត្តសំឡាញ់យើង យើងនៅតែត្រូវការទំនាក់ទំនងជាមួយអ្នកជឿផ្សេងទៀត ដើម្បីជួយយើងឱ្យរស់ក្នុងជីវិតនេះ។ ក្នុងសំបុត្រទីមួយរបស់លោក ពេត្រុសបានសរសេរទៅកាន់អ្នកជឿដែលត្រូវការគ្នាទៅវិញទៅមក ព្រោះពួកគេកំពុងរងទុក្ខសំរាប់ជំនឿពួកគេ។ នៅក្នុងប្រយោគខ្លីៗខ្លះ ក្នុងជំពូកទីបួន ពេត្រុសបាននិយាយពីតម្រូវការ ដែលត្រូវទទួល និងឱ្យសេចក្តីស្រឡាញ់គ្នា ឱ្យអស់ពីចិត្ត អធិស្ឋាន និងសេចក្តីស្វាគមន៍(ខ.៧-៩)។ គាត់ក៏បានបញ្ជូលសេចក្តីត្រូវការសំរាប់អ្នកជឿ ដែលប្រើអំណោយទានខាងវិញ្ញណរបស់ពួកគេ ដើម្បីបំរើគ្នាទៅវិញទៅមក(ខ.១០)។ នៅក្នុងអត្ថបទមួយផ្សេងទៀត យើងត្រូវបានលើកទឹកចិត្តឱ្យកំសាន្តគ្នាទៅវិញទៅមក ដោយសេចក្តីកំសាន្តដែលយើងទទួលពីព្រះជាម្ចាស់(២កូរិន ១:៣-៤)។ ហើយស្អាងគ្នាទៅវិញទៅមក ដោយស្រលាញ់(១ថែស្សា ៥:១១)។ ពេលជីវិតទទួលការលំបាក ហើយយើងអស់កំលាំង ចូរស្ថិតនៅក្បែរមិត្តភក្តិជាគ្រីស្ទានដែលនឹងជួយយើងដើរឆ្លងកាត់វា។ —Anne Cetas
រូបភាពដ៏អស្ចារ្យ
ពីផ្ទះខ្ញុំទៅអាមេរិចខាងជើង ថ្មីៗនេះខ្ញុំប្រើ Google Maps ដើម្បីមើលជុំវិញជិតខាងក្នុងណេរូប៊ី កេនយ៉ា ដែលជាកន្លែងគ្រួសារខ្ញុំរស់នៅ២០ឆ្នាំមុន។ រូបភាពបានពីផ្កាយរណបនៅលើអេក្រង់កុំព្យូទ័រ ខ្ញុំអាចឱ្យខ្ញុំមើលឃើញផ្លូវ ស្នាមគំនូសផ្លូវ និងអគារ។ នៅករណីខ្លះ ខ្ញុំបានរូបភាពពីកំរិតផ្លូវ ដែលខ្ញុំឈនៅទីនោះ។ វាពិតជាច្បាស់ ប៉ុន្តែនោះជារសជាតិ ដែលតូចនៃរបៀបដែលព្រះជាម្ចាស់ នឹងមើលពិភពលោកយើង។ អ្នកនិពន្ធទំនុកតម្កើងអបអរសាទរទិដ្ឋភាពព្រះជាម្ចាស់ ដោយសរសេរពាក្យទាំងនេះ“ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ទតមកពីលើស្ថានសួគ៌ ទ្រង់ឃើញមនុស្សលោកទាំងអស់....... ក៏ពិចារណាមើលអស់ទាំងការដែលគេធ្វើដែរ.....ព្រះនេត្រនៃព្រះយេហូវ៉ាទតមកលើអស់អ្នក ដែលកោតខ្លាច ដល់ទ្រង់ គឺមកលើពួកអ្នកដែលសង្ឃឹមដល់សេចក្តីសប្បុរសទ្រង់ ដើម្បីនឹងជួយឱ្យព្រលឹងគេរួចពីស្លាប់ ហើយការពារឱ្យគេរស់នៅក្នុងគ្រាអំណត់”(ទំនុកតម្កើង ៣៣:១៣-១៩)។ មិនដូចផ្កាយរណប ដែលគ្មានអារម្មណ៍ គឺព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់ទត ដោយព្រះហឫទ័យស្រលាញ់ នៅពេលទ្រង់ពិចារណាតើយើងជាអ្នកណា និងយើងកំពុងធ្វើអ្វី។ ព្រះគម្ពីរប្រាប់ថាទ្រង់ចង់ឱ្យយើងទុកចិត្តទ្រង់និងដើរតាមផ្លូវទ្រង់។ យើងនឹងមិនដែលឆ្ងាយពីព្រះនេត្រទ្រង់ឡើយ ហើយទ្រង់ដាក់ព្រះនេត្រលើគ្រប់គ្នា ដែលមានសង្ឃឹមលើទ្រង់។ ហើយគ្រប់អ្នកដែលស្គាល់ព្រះជាមា្ចស់តាមរយៈមានជំនឿលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ វាពិតជាលើកទឹកចិត្តពេលដែលដឹងថារាល់ថ្ងៃ យើងជារូបភាពដែលទ្រង់មើល។ —David McCasland
ការការពារខ្លួនដ៏ល្អ
ឯកអគ្គរដ្ឋទូតដែលចូលនិវត្តម្នាក់ បានអង្គុយជិតគ្នាសំរាប់ការធ្វើដំណើរតាមរថភ្លើង៨ម៉ោង ហើយខ្ញុំចាប់ជួននឹងពេលគាត់ដកដង្ហើមធំ ពេលដែលខ្ញុំយកព្រះគម្ពីរចេញ។ ខ្ញុំយកប្រដាប់ចំណាំចេញ។ លើកដំបូង យើងអានបន្ទាត់ទីមួយផ្តោតលើការជំរុញអ្នកដទៃ ឬចំណុចដាក់ពិន្ទុ។ សន្សឹមៗ ទោះបីចំរៀក និងបំណែកនៃរឿងដែលគួរគោរពជីវិតយើង ចាប់ផ្តើមពីការវារទៅមុខដោយយឺតៗក្នុងការពិភាក្សា។ ការចង់ដឹងចង់ឮ ធ្វើឱ្យយើងទាំងពីរនាក់ល្អប្រសើរហើយ យើងចាប់ផ្តើមសួរជំនួស ឱ្យជំលោះអឹងកង។ ក្នុងនាមអ្នករៀនចប់ខាងវិទ្យាសាស្ត្រនយោបាយ និងអ្នករំភើបចិត្តខាងនយោបាយ ដោយជាទំលាប់ វានាំឱ្យខ្ញុំចង់ដឹងចង់ឮ ពីអាជីពគាត់ ដែលបានបញ្ជូលភាពជារដ្ឋទូតដ៏សំខាន់ពីរ។ សំណួរគាត់ប្លែកគ្រប់គ្រាន់ពេលសួរមកកាន់ខ្ញុំអំពីជំនឿខ្ញុំ។ តើខ្ញុំក្លាយជាគ្រិស្ទានយ៉ាងដូចម្តេច ក្លាយជាអ្វីដែលគាត់ចាប់អារម្មណ៍បំផុត។ រថភ្លើងចប់ទៅដោយយ៉ាងស្រួល ហើយយើងប្តូរកាតជំនួញឱ្យគ្នា។ ពេលដែលគាត់ចាកចេញពីរថភ្លើង គាត់បែរមកហើយនិយាយថា “និយាយអញ្ជឹង ការដែលអ្នកចូលចិត្តប្រកែកបំផុត មិនមែនជាអ្វីដែលអ្នកគិតថា ព្រះយេស៊ូវអាចធ្វើបានសំរាប់ខ្ញុំទេ។ គឺវាជាអ្វីដែលទ្រង់ធ្វើសំរាប់អ្នក”។ ក្នុងយ៉ូហានជំពូក៩ ដូចនៅក្នុងរថភ្លើងនោះដែរ ព្រះជាម្ចាស់រំលឹកយើងថារឿងដែលល្អបំផុត គឺជាអង្គដែលយើងស្គាល់ ដោយស្និទ្ធស្នាលៈ អ្នកសំរបសំរួលរបស់យើងជាមួយព្រះគ្រីស្ទ។ អនុវត្តការនិយាយប្រាប់រឿងនៃជំនឿអ្នក ដល់អ្នកដែលអ្នកស្រលាញ់ និងមិត្តភក្តិជិតស្និទ្ធ ដើម្បីឱ្យអ្នកអាចនិយាយប្រាប់អ្នកផ្សេងទៀតបានច្បាស់។ —Randy Kilgore
បែដឡាំ
សារមន្ទីរសង្គ្រាមរាចារបស់អង់គ្លេស ជាផ្ទះមួយក្នុងអគារនៅឡុងដុន ដែលជាអតីតទីតាំងសំរាប់មន្ទីរពេទ្យរាជបែតថ្លេម ជាកន្លែងថែរក្សាជំងឺប្រសាទ។ មន្ទីរពេទ្យនោះត្រូវបានគេស្គាល់ជាទូទៅថា បែដឡាំ ដែលឥឡូវក្លាយជាពាក្យ ប្រើពណ៌នាភាពរយ៉េរយៃ និងភាពឆ្កួតលីលា។ វាគឺគួរឱ្យហួសចិត្តដែលថា សារមន្ទីរសង្គ្រាមត្រូវបានប្រើទីតាំងចាស់របស់បែដឡាំ។ ពេលដែលយើងដើរតាមសារមន្ទីរ បន្ថៃមទៅលើរឿងវីរភាព និងការបូជា ក្នុងសម័យសង្គ្រាម អ្នកនឹងឃើញ រឿងនៃការបំភ័យឆ្នឹងនៃភាពអមនុស្សធម៌របស់ភាពឆ្កួតលីលានៃមនុស្សទៅលើមនុស្ស ។ ចេញពីការបញ្ជាមកការប្រល័យពូជសាសន៍ និងការបំបាត់ជនជាតិភាគតិច ទៅលើពួកហូលូកូស្ត វាជាការបង្ហាញដ៏អាក្រក់។ ស្តេចសាឡូម៉ូនពិនិត្យមើលនិស្ស័យមនុស្ស អាចទៅរកការអាក្រក់ហើយពណ៌នាថា ជាអ្នកដែល “រីករាយនឹងធ្វើអាក្រក់ ហើយសប្បាយអំពើកំណាចជនអាក្រក់”(សុភាសិត២:១៤)។ ក្នុងពេលការនេះប្រហែលពណ៌នាច្រើនពីលោកិយជុំវិញយើង អ្នកជឿតាមព្រះគ្រីស្ទមានរបៀបថ្មីក្នុងការដំណើរការជីវិត។ លោកប៉ុលបានជំរុញយើង “កុំឱ្យសេចក្តីអាក្រក់ឈ្នះអ្នកឡើយ ត្រូវឱ្យអ្នកឈ្នះសេចក្តីអាក្រក់ ដោយសារសេចក្តីល្អវិញ”(រ៉ូម១២:២១)។ សកម្មភាពដែលមានព្រះគ្រីស្ទជាកណ្តាល គឺដូចជា សំដែងកិរិយាល្អ នៅចំពោះមុខមនុស្សទាំងអស់(ខ.១៧) បង្កើតសន្តិភាព(ខ.១៨) និងធ្វើដល់សត្រូវយើង ដោយមេត្រី(ខ.២០) នឹងជះឥទ្ធិពលដល់លោកិយសំរាប់សេចក្តីល្អ។ បើយើងម្នាក់ៗត្រូវរស់ ដូចជាការជះស្រមោលនៃសេចក្តីស្រលាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ប្រហែលនឹងមានបែដឡាំតិចជាងមុន។ —Bill Crowder
កត្តាដែលធ្វើឲ្យភ័យខ្លាច
ប្រសិនបើអ្នកជាអ្នកគាំទ្រហ្សែកស្ពៀរ(Shakespeare) អ្នកដឹងថា តួឯករបស់គាត់តែងតែមានគុណវិបត្តិដែលធ្ងន់ធ្ងរ។ វាធ្វើឱ្យរឿងល្អមើល ហើយបង្រៀននូវមេរៀនសំខាន់ខ្លះ។ ដូចគ្នាវាពិតសំរាប់វិរបុរសក្នុងគម្ពីរ អាប្រាហាំ។ គុណវិបត្តិរបស់គាត់? ការភ័យខ្លាច។ ពីរដងដែលអាប្រាហាំបង្អោនទៅតាមការភ័យខ្លាចថា អ្នកគ្រប់គ្រងនឹងសំលាប់កាត់ហើយយកប្រពន្ធគាត់(លោកុប្បបត្តិ១២:១១-២០ ២០:២-១៣)។ ការភ័យខ្លាច ព្រោះជីវិតគាត់ គាត់បានបញ្ឆោតទាំងផារ៉ោន និងស្តេចអាប៊ីម៉ាលេក ដោយនិយាយថា “នាងជាប្អូនស្រីខ្ញុំ” ក្នុងការស្វាគមន៍សំខាន់ឱ្យស្តេចយកនាងសារ៉ាចូលក្នុងទីកន្លែងស្នំ(២០:២)។ ដោយការខ្លាចកំណត់សកម្មភាព គាត់បានដាក់ខ្លួនផ្សងគ្រោះថ្នាក់ពីផែនការព្រះ ដែលថា តាមរយៈគាត់ និងសារ៉ា នឹងមានជាតិសាសន៍ដ៏ធំកើតមាន(១២:១-៣)។ ប៉ុន្តែ មុនយើងវិនិច្ឆ័យអាប្រាហាំ យើងគួរសួរខ្លួនយើងសំណួរខ្លះ។ ពេលខ្លាចបាត់បង់ការងារ តើយើងសំរបតាមភាពសុចរិតយើងទេ? ដោយខ្លាចគេឃើញរស់បែបចាស់ តើយើងនឹងដាក់តំលៃយើងចោលចេញទេ? ដោយខ្លាចគេចំអក ឬយល់ច្រឡំ តើយើងនឹងព្រងើយការផ្សាយដំណឹងល្អ និងធ្វើឱ្យភាពអស់កល្បរបស់អ្នកនោះ មានគ្រោះថ្នាក់? មានតែការមួយដែលយកឈ្នះការភ័យខ្លាចយើង គឺជំនឿដែលតស៊ូក្នុងព្រះវត្តមាន ការការពារ អំណាច និងការសន្យា ព្រះជាម្ចាស់។ បើការភ័យខ្លាច យើងធ្វើឱ្យផែនការព្រះសំរាប់យើងមានភាពគ្រោះថ្នាក់ ចូរចងចាំថា ទ្រង់នឹងមិនដែលសុំអ្នកដែលទ្រង់មិនអាចបញ្ចប់បាននោះទេ ទោះបីវាទាមទារអន្តរាគមន៍អស្ចារ្យពីខាងទ្រង់ក៏ដោយ។ —Joe Stowell
ដំបង និង ដុំថ្ម
អ្នកនិពន្ធទំនុកតម្កើងឆ្អែតចំពោះ“សេចក្តីចំអករបស់មនុស្សឆ្មើងឆ្មៃ” (ទំនុកតម្កើង ១២៣:៤) ប្រហែលជាអ្នកក៏ដូច្នោះដែរ។ អ្នកជិតខាងអ្នក អ្នកនៅការិយាល័យ ឬអ្នកនៅបន្ទប់រៀនអ្នក ប្រហែលជាមើលងាយដល់ជំនឿ និងការប្តេជ្ញាដើរតាមព្រះយេស៊ូវរបស់អ្នក។ ឈើនិងថ្មអាចបំបាក់ឆ្អឹងយើង តែសំដីអាចធ្វើឱ្យយើងដំបៅកាន់តែជ្រៅ។ នៅក្នុងអត្ថាធិប្បាយរបស់គាត់ លើសៀវភៅទំនុកដំកើងនេះ លោក ឌីរែក ឃីឌនឺរ(Derek Kidner) បានហៅសេចក្តីចំអក ថាជា “ដែកត្រជាក់”។ យើងអាចបញ្ជៀសសេចក្តីចំអករបស់ពួកឆ្មើងឆ្មៃរ ដោយក្លាយដូចគេ ឬយើងអាចចាត់ទុកគោលបំណងគេថា ជាភួងកិត្តយស។ យើងអាចរីករាយនូវអ្វីដែលត្រូវ រាប់ជាមានតំលៃ ដែលរងទុក្ខ ដោយអាម៉ាស់សំរាប់នាមព្រះយេស៊ូវ(កិច្ចការ ៥:៤១)។ វាប្រសើរក្នុងភាពអាម៉ាស់រយៈពេលខ្លី ជាជាងបានជាទីខ្ពើម ឆ្អើមនៅអស់កល្បជានិច្ចវិញ(ដានីអែល ១២:២)។ យើងមិនត្រូវដូចពួកបញ្ឆោត ដោយបញ្ឆោតគេវិញឡើយ ប៉ុន្តែ ឱ្យពរដល់អ្នកដែលបៀតបៀនយើង។ លោកប៉ុលបានប្រាប់រំលឹកយើងថា “ចូរសូមពរចុះ កុំឱ្យប្រទេចផ្តាសាឡើយ”(រ៉ូម ១២:១៤)។ ព្រះអម្ចាស់ប្រហែលនាំគេ ឱ្យមានជំនឿ និងកែប្រែចិត្ត ហើយកែប្រែរយៈពេល អាម៉ាស់ រយៈពេលខ្លីនោះ ជាសិរីល្អអស់កល្បវិញ។ ចុងក្រោយ ដូចដែលអ្នកនិពន្ធទំនុកតម្កើងប្រាប់យើង នោះយើងត្រូវសំឡឹងទៅឯព្រះ(ទំនុកដំកើង ១២៣:២)។ ទ្រង់យល់ជាជាងអ្នកណាទាំងអស់ ព្រោះទ្រង់បានស៊ូទ្រាំការរិះគន់បន្ទោស។ ទ្រង់នឹងបង្ហាញក្តីអាសូរដល់យើង ដោយព្រះគុណដែលគ្មានព្រំដែន។ —David Roper