ប្រភេទ  |  July

សមគ្នាឥតខ្ចោះ

វែងពេក ខ្លី​ពេក ធំ​ពេក តូច​ពេក តឹង​ពេក រលុងពេក។ ពាក្យ​ទាំង​នេះ​ពណ៌​នា​ពី​សំលៀក​បំពាក់ភាគ​ច្រើន​ដែល​ខ្ញុំ​ពាក់​ល​។ រក​សំលៀក​បំពា​ក់​ដែល​សម​ស្ទើរតែ​មិន​អាច​ទៅ​រួច។ ការ​ស្វែង​រ​កព្រះ​វិហារ​ដែល​ល្អ​ឥ​ត​ខ្ជោះ​ក៏មាន​បញ្ហា​នេះ​ដែរ។ គ្រប់​ព្រះ​វិហា​រ​មាន​អ្វី​មួយ​ចំនួន​ដែល​មិន​សូវ​ត្រូវ។ អំណោយ​ទាន​មិន​បាន​ត្រូវ​គេ​ទទួល​ស្គាល់។ ទេព​កោស​ល្យ​រ​បស់​យើង​មិន​ត្រូវ​បា​នគេ​ឱ្យ​តំលៃ។ ញ្ញាណ​នៃ​ការ​ដឹង​យើង​ត្រូវ​បាន​គេយ​ល់ច្រឡំ។ អត្ត​ចរិត​ខ្លះ ជំនឿ​ខ្លះ មនុស្ស​ខ្លះ ឬ​ទំលាប់​ខ្លះ ធ្វើ​ឱ្យ​យើង​មិន​សូវ​ស្រួល។ យើង​មាន​អារម្មណ៍​ថា​ យើង​​មិ​នអាច​ចុះ​ក្នុង​ចំណោម។ យើង​ពុះពារ​រក​កន្លែង​ត្រូវ​នឹង​យើង។ ទោះ​បី​ជា​យ៉ាង​ណា យើ​​ង​ដឹងថា​ ព្រះ​ជា​ម្ចាស់​ចង់​ឱ្យ​យើ​ងសំរ​បចូល​គ្នា​ទៅ​វិញ​ទៅ​មក។ សាវ័ក​ប៉ុល​និយាយ​ថា “ហើយ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ក៏​បាន​ស្អាង​ឡើងក្នុង​ទ្រង់​ដែរ សំរាប់​ជា​លំនៅ​នៃ​ព្រះ​ ដោយ​នូវ​ព្រះ​វិញ្ញាណ ”​(អេភេសូរ ២៣:២២)។ អ្នកជឿ​ក្នុង​ព្រះ​វិហារ​សព្វ​ថ្ងៃ ដូច​ព្រះពន្លា​ក្នុង​សម័យ​លោក​ម៉ូសេ(និក្ខមនំ ២៦) ហើយ​ដូច​ជាព្រះ​វិហារ​ក្នុង​សម័យ​ស្តេច​សាឡូម៉ូន(១ពង្សាវដារក្សត្រ ៦:១-១៤) គឺ​ជា​ដំណាក់​រប​ស់ព្រះ​ជា​ម្ចាស់​លើ​ផែន​ដី។ ព្រះ​ជា​ម្ចាស់​ចង់​ឱ្យ​ចូល​សំរ​បគ្នា ដើម្បី​កុំ​ឱ្យ​មាន​ការ​បែង​ចែក​ក្នុងក្រុម​ជំនុំ​ព្រះ​ជា​ម្ចាស់។ ការ​នេះ​មាន​ន័យ​ថា យើង​ដែល​ជាប្លុក​អគារ គឺ​ត្រូវ​រួប​រួ​ម​គ្នាឱ្យ​​ស​មឥត​ខ្ចោះ​ក្នុង​គំនិត​ដូច​គ្នា និង​ក្នុង​ការ​វិនិច្ឆ័យដូ​ច​គ្នា”(១កូរិន​ថូស ១:១០)។ គ្មាន​ព្រះ​វិហា​រ​ណា​នឹង​ល្អឥត​ខ្ចោះ​ទេ ប៉ុន្តែ យើង​អាច​ធ្វើ​ការ​រួប​រួម​គ្នា​ ឱ្យឥ​ត​ខ្ចោះ។ —Julie Ackerman Link

ធ្វើឱ្យខ្ញុំទទេរ

ឱកាស​ច្នៃរ​ប្រឌិត​សែន​អាក្រក់ ខ្ញុំ​រអ៊ូ​ពេល​ខ្ញុំ​ចាក់​ប្រដាប់ចំរៀក​ក្រដាស​ចោល។ ខ្ញុំ​បាន​ដើរ​តាម​ដំបូន្មាន​ល្អ​មួយពី​ការ​ច្រៀក​ក្រដាស​ឯកសារ​ផ្ទាល់​ខ្លួន ប៉ុន្តែ ខ្ញុំ​មិន​អាច​ធ្វើប្រដាប់​ចំរៀក​ទទេរ ដោយ​មិន​ធ្វើ​ឱ្យ​មាន​ចំរៀក​ក្រដាស​បាស់​វាល​លើ​កំរាល! ថ្ងៃ​មួយ ពេល​​ខ្ញុំ​ចាក់​ប្រដាប់​ចំរៀ​ក​ក្រដាស​ឱ្យ​ទទេរ ខ្ញុំ​ប្រកែក​ថា​ ខ្ញុំ​គួរ​តែ​ខ្វល់​ ព្រោះ​ថា​វា​គ្រាន់​តែ​ពាក់​កណ្តាល​ពេញ។ ប៉ុន្តែ​ ពេល​ខ្ញុំ​បើក​ថង់​ផ្លា​ស្ទិច​តូច​មួយ​ពី​ខាងលើ​ហើយ​ក្រឡាប់​វា​ចុះ ខ្ញុំ​សប្បាយ​ព្រោះ​ឃើញ​ក្រដាស​ធំ​ឥត​ជ្រុះ​លើ​កំរាល។ កំហុស​មក​ពី​ខ្ញុំ។ ខ្ញុំ​រង់​ចាំ​រហូត​ដល់ប្រដាប់​ដាក់​ឡើង​ពេញ​ មុន​ចាក់​វា​ចេញ!

នៅពេ​ល​យើង អនុញ្ញាតិ​ឱ្យ​បាប​បំពេញ​ចិត្ត វានឹងពោរពេញនៅ​ក្នុង​ជីវិតយើង​។ ក្នុង​លូកា​៦:៤៥​និយាយ​ថា មនុស្ស​អាក្រក់​​​ក៏​​យកសេចក្តី​អាក្រក់ ចេញ​ពី​កំណប់​អាក្រក់​ក្នុង​ចិត្តខ្លួន​ដែរ។ ដ្បិត​ យើង​ពោល​បញ្ចោញ​សេចក្តី​បរិបូរ​ដែល​នៅក្នុង​ចិត្ត​ជា​និច្ច។ តើ​អ្វី​នឹង​កើត​ឡើង​ ពេល​យើង​ត្រូវ​ចាក់​ចោល​សំរា​ម​នៃ​អំពើ​បាប​ ចេញ​ពី​ចិត្ត​យើង មុន​ពេល​ឱ្យ​វាចាប់​ផ្តើម​មាន​អន្តរ​អំពើ​ជា​មួយ​អ្នក​ដទៃ? ដើម្បី​បំបាត់​ភាព​​ល្វីង​ជូរ​ចត់ អំណួត​ដ៏​រឹ​ងក្បាល កប់ក្នុង​កំហឹង?(អេភេសូរ៤:២៦-៣២)។ យ៉ូហាន​ខ្សែ​ទី​​មួយ ១:៩ រំលឹកយើងថា “បើ​យើង​លន់​តួ​បាប​វិញ យក​សំរា​ម​ ។ អ្នក​នឹង​ខ្ញុំ​មិន​មែន​ដូច្នោះ​ឡើយ! —Cindy Hess Kasper

ចំនុចហួសព្រំដែន

នៅក្នុង​កីឡា​វាយ​កូន​គោល កន្លែង​សំគា​ល់គ្រាប់ ​ហួស​ព្រំដែន ធ្វើ​ឡើង​ពេល​កូន​គោល​ចេញ​ពី​ទីលាន។ បើ​កូន​គោល​រប​ស់​អ្នក​លេង​ម្នាក់​ចេញ នោះ​នឹង​ពិន័យ​ ដោយ​មិន​ឱ្យ​វាយ​មួយ​។ ព្យាការី​យេរេមា​បាន​បំរាម ​រាជា​ណាចក្រ​យូដា​ខាង​ត្បូង ពី​ការ​បដិសេដ​ចេញ​ពី​ព្រំដែន​ព្រះ​ជា​ម្ចាស់​ សំរាប់​ពួក​គេ។ គាត់និ​យាយ​ថា​ “ទោះ​ជា​សមុទ្រក៏​ដឹង​ថា​ខ្សាច់​លើ​ជ្រាំង​ជា​កន្លែង​ហួស​ព្រំដែន គង់​តែ​នឹងហូរ​រំល​ងមិន​បាន​ដែរ” យេរេមា៥:២២)។ តែ​រាស្ត្រ​ព្រះជា​ម្ចាស់​ចិត្ត​រឹង​ទទឹង​ និង​បះ​បោរ (ខ.២)។ គ្មាន​កោត​ខ្លាច​ដល់​ព្រះ​ជា​ម្ចាស់ ដែល​បាន​ឱ្យ​គេ​នូវ​ទឹក​ភ្លៀង​សំរាប់​ដំណាំ​គេ(ខ.២៤)។ ពួក​គេ​ចំរើន​ខាង​ឆបោក (ខ.២៧) ហើយ​ព្រងើយ​កន្តើយ​នឹ​ង​ការ​អង្វ​រ​នៃ​អ្នក​ទន់​ទាប (ខ.២៨)។ ព្រះ​ជា​ម្ចាស់​បាន​ឲ្យ​ព្រំដែន​នៃ​សីលធម៌ ក្នុង​ព្រះ​បនូល​ទ្រង់​សំរាប់​យើង​រស់​នៅ។ ទ្រង់​ប្រទាន​វា​មក​មិន​មែន​ធ្វើ​ឱ្យ​យើងរសាយ តែ​ដើម្បី​ឱ្យ​យើង​ដែល​កាន់​តាម យើង​នឹង​សប្បាយនឹង​ព្រះ​ពរ​ទ្រង់។ ដាវីឌ​សរសេរ​ថាៈ ឱ​ព្រះ​យេហូវ៉ា​អើយ ទូល​បង្គំ​ដឹង​ហើយ​ថា អស់​ទាំង​ខ​ច្បាប់​របស់​ទ្រង់​សុទ្ធ​តែសុចរិត (ទំនុក តម្កើង ១១៩:៧៥)។ ព្រះ​ជា​ម្ចាស់​បាន​ប្រាប់អ៊ីស្រាអែល តាម​រយៈ​ម៉ូ​សេ​ថា អញ​បាន​ដាក់​សំញែង​ទាំងជីវិត និង​សេចក្តី​​ស្លាប់ ទាំង​ព្រះ​ពរ​នឹង​សេចក្តី​បណ្តា​សា​រ​ នៅមុខ​ឯង​រាល់​គ្នា ដូច្នេះ​ចូរ​រើស​យក​ជីវិត​ចុះ (ចោទិយកថា ៣០:១៩)។ កុំល្បង​ល​ព្រំដែន​ព្រះហើយ​អញ្ជើញ​ការ​កែ​តម្រូវ​រប​ស់​ទ្រង់។ ចូរ​សំរេច​ចិត្ត​ ដោយ​ឈ្លាស​វៃ​ ដើម្បី​រស់​ជា​មួយ​ព្រំ​ដែន​ទ្រង់​តាម​ព្រះ​បន្ទូល។ —C. P. Hia

មើលមនុស្ស ពីខាងក្នុង

នៅថ្ងៃ​ទី​១ កុម្ភៈ ១៩៦០ សិស្ស​បួន​នាក់​ មក​ពី​មហាវិទ្យា​ល័យ ដែល​សុទ្ធ​ស្បែក​ខ្មៅ​ចុះ​នៅ​កន្លែងអាហារ​ថ្ងៃ​ត្រង់​ សំរាប់​តែ​ពួក​ស្បែក​សនៅ​ការ៉ូលីណា​ខាងជើង អាមេរិច។ ម្នាក់​ក្នុង​ចំណោម​គេ​ឈ្មោះ​ហ្វ្រែនគ្លីន ម៉ាកខេន(Franklin McCain) ចាប់​អារម្មណ៍​នឹង​ស្ត្រី​ស្បែក​ស​ចាស់​ម្នាក់អង្គុយ​ជិត​មើល​មក​ពួក​គេ។ គាត់​ប្រាកដ​ក្នុង​ចិត្តថា​ គាត់​គិត​មិន​ល្អចំ​ពោះគេ​ ហើយ​ការ​ប្រឆាំង​លើ​ការ​ដាក់​ឱ្យនៅ​ដោយ​ឡែក​របស់​ពួក​គេ។ ប៉ុន្មាន​នា​ទី​ក្រោយ​មក គាត់​ដើរ​ទៅ​ពួក​គេ ដាក់​ដៃ​លើ​ស្មា​ពួក​គេ ហើយ​និយា​យ​ថា “ ក្មេង​ប្រុស​ៗ ខ្ញុំ​មាន​មោទន​ភាព​លើ​អ្នក”។ រំលឹក​ពី​ព្រឹត្តិ​ការណ៍​នោះ​ ប៉ុន្មាន​ឆ្នាំ​ក្រោយ​មក​តាម​វិទ្យុ​ជាតិ​សាធារណ ម៉ាក្ស​និយាយ​ថា​គាត់​រៀន​ពីការ​ដែល​មិន​ដែល​កើត​ឡើង​ទៅកាន់​អ្នក​គ្រប់​គ្នា តាម​ស្តេរេអូ។ ជំនួស​មក​វិញ គាត់​គួរ​ឈប់ដើម្បី​គិត​ពី​អ្នក​ដទៃ​ ហើយ​រក​ឱកាស​និយា​យ​ទៅ​កាន់​គេ។ ព្រះ​វិហារ​សត​វត្ស​ទីមួយ ដូច​យើង​សព្វ​ថ្ងៃ គឺ​បែក​បាក់​ដោយការ​បែង​ចែក​ ផ្អែក​លើជា​តិសាសន៍ ភាសា និង​វប្បធម៌។ លោក​ប៉ុល​បាន​សរសេរ​ទៅ​កាន់​អ្នក​ដើរ​តាម​ព្រះ​គ្រីស្ទ​ក្នុងក្រុង​កូរិន​ថូស ដើម្បី​ជួយ​ពួក​គេ​ ឲ្យ​ឆ្លើយ​តប​ទៅ​អ្នក​ដែលខ្វល់​ខ្វាយ ដែល​សម្បក​ក្រៅ​ជា​ជាង​អ្វី​ដែល​ចេញ​ពី​ចិត្ត ២​កូរិនថូស ៥:១២)។ ពីព្រោះ​ព្រះ​គ្រីស្ទ​សុគត​សំរាប់​ទាំង​អស់ លោក​ប៉ុល​និយាយ​ថា បាន​ជា​ពី​នេះ​ទៅមុ​ខ យើង​ខ្ញុំ​មិន​ស្គាល់​អ្នក​ណា​ខាង​ឯ​សាច់​ឈាម​ទៀត​ទេ ខ.១៦)។ សូម​ឲ្យ​យើង​ទាំង​អស់​គ្នា​មើល​ឲ្យ​ជិត​ ឲ្យ​ឃើ​ញ​មនុស្ស​ពី​ខា​ង​ក្នុង ព្រោះ​គ្រប់​គ្នា​ត្រូវ​បាន​បង្កើត​ ដោយ​មាន​សណ្ឋាន​ដូច​ព្រះ​ជា​ម្ចាស់ ហើយ​អាច​ក្លាយ​ជា​ការ​បង្កើត​ថ្មី​ក្នុង​ព្រះ​គ្រីស្ទ។ —David McCasland

របៀបចាស់

ខណៈដែល​យើង​បោះ​ពួយ​ចូល​មក​ក្នុងសតវត្ស​ថ្មី​នេះ យើង​ឃើញ​មានការ​កើន​ឡើង​នៃ​ស្តង់​ដារ​ ដែល​មនុស្ស​សួរ​ ដោយ​គោរព​តាំងពី​យូរ​យារ​មក​ហើយ។ នេះ​ត្រូវ​បាន​ពណ៌នា​យ៉ាង​លំអិត​ថ្មីដោយ​តារា​ប្រជាប្រិយ​ក្មេង​ៗ​ ក្មេង​ស្រី​ម្នាក់​ អះ​អាង​ជំនឿ​ក្នុងព្រះ​គ្រីស្ទ។ នៅ​ពេល​កំពុង​ពិភាក្សា​លើ​ស្តង់​ដារ​សំរាប់​ការ​បិទបាំង​ខ្លួន​ ដោយ​របៀប​ស្លៀក​ពាក់ នាង​បន្ថយ​ការ​រិះ​គន់​លើការ​ស្លៀក​ពាក់​ដែល​ផុត​លើ​ផុត​ក្រោម​ នាង​ថា“នោះ​តាមបែប​ចាស់​”។ នាង​គឺ​ទាំង​ត្រូវ​និង​ខុស។ ក្នុង​ន័យ​មួយ នាង​គឺ​ត្រូវ។ ស្តង់​ដារ​នៃ​ការ​ស្លៀក​ពាក់​គ្រីស្ទាន​គឺ “បែប​ចាស់”។​ វា​ត្រូវ​បាន​សរសេ​រ​ចុះ​ជាង​២០០០​ឆ្នាំ​មក​ហើយ។ ប៉ុន្តែ​អាកប្បកិរិយា​នាង​ប្រាប់​ថា​ស្តង់​ដារ​បុរាណ​អាច​ថា​ខុស។ តែ​ក្នុង​ន័យដែល​ពិត​មួយ គោលការណ៍​​ព្រះ​គម្ពីរ​មិន​មែន​ចាស់​ឡើយ​ គឺគ្មាន​ពេល​វេលា​កំណត់​ទេ។ ទោះ​បី​សរសេរ​យូរ​ហើយ​តែ​នៅតែ​ថ្មី​និង​អាច​អនុវត្ត​បាន។ ទាក់​ទង​នឹង​សំណួរ​នៃ​ការ​បិទបាំង​កាយ ព្រះ​គម្ពីរ​និយាយ​ថា​ពួក​ស្រី​ៗ​ “គួរ​តែ​ងខ្លួន​តាមបែប​គួរ​សម” (១ធីម៉ូថេ២:៩) វា​នៅ​តែ​ពិត​សព្វ​ថ្ងៃ​ ដែល​ថាយើង​មិន​គួរ​ស្លៀក​ពាក់​ ដើម្បី​ទាក់​ទាញ​ចំណាប់​អារម្មណ៍​នោះ​ទេ។ គោល​ការណ៏​ជា​ទូទៅ​មួយ​គឺ​“កុំ​ឱ្យ​ត្រាប់​តាមសម័យ​នេះ​ឡើយ​ ចូរ​ឱ្យ​អ្នក​រាល់​គ្នា​បាន​ផ្លាស់​ប្រែ​វិញ”(រ៉ូម១២:២) ជា​បញ្ជា​ឆ្នាំ​២០១១​ដែលអាច​នាំ​ទៅ​ដល់​សំណួរ​ ពី​របៀប​នៃ​ការ​ស្លៀក​ពាក់។ ដូច្នេះ​ ទោះ​យើង​ជា​តារា​ប្រជា​ប្រិយ​ឬ​ជា​អ្នក​អង្គុយ​មើល​ក្មេង កុំ​ខ្វល់​នឹង​ពាក្យ “បែប​ចាស់” ប្រសិន​យើ​ងធ្វើ​នោះ​គឺ​តាម​ព្រះ​គម្ពីរ។ —Dave Branon

គ្រោះថ្នាក់ពេលបំរើការងារ

ការងារ​ខ្ញុំ​ជា​ពាក្យ ។ ពេល​ណា​ដែល​ខ្ញុំ​​សរសេរ ​ឬ​កែ​តម្រូវ ខ្ញុំ​ប្រើ​ប្រាស់​ពាក្យ​ដើម្បី​ផ្ទេរ​គំនិតដើម្បី​អ្នក​អាន​អាច​យល់។ ខ្ញុំ​ជា​ធម្មតា​ដឹង​ថា​តើ​មាន​អ្វី​ខុសពេល​អ្នក​ម្នាក់​សរសេរ (ទោះ​បី​ពេល​ខ្លះ​មិន​មែន​ជា​មួយ​ខ្ញុំ) ហើយ​និង​រក​ដំណោះ​ស្រាយ​កែ​វា។ ជា​អ្នក​កែ​សម្រួល​អត្ថបទ ខ្ញុំ​ទទួ​ល​ប្រាក់​សំរាប់​ការ​រិះគន់​គេ។ ការងារ​ខ្ញុំ​គឺ​ត្រូវ​មើលកំហុស​ក្នុង​របៀប​ដែល​ពាក្យ​ត្រូវ​បាន​ប្រើ។ សមត្ថភាព​នេះក្លាយ​ជា​មិ​ន​អាច​ធ្វើ​អ្វី​បាន​ ពេល​យក​វា​មក​ចូល​ក្នុង​ជីវិតផ្ទាល់​ខ្លួន​ខ្ញុំ​ ហើ​​យរ​ក​មើល​អ្វី​ដែល​ខុស។ ការ​ផ្តោត​លើ​អ្វីដែល​ខុស​ អាច​​នាំ​យើង​ឲ្យ​ខក​ខាន​អ្វី​ដែល​ល្អ។ សាវ័ក​ប៉ុល​មាន​មូល​ហេតុ​ដែល​មើ​ល​ទៅ​ភាព​ខុស​ឆ្គង​ នៃ​ក្រុម​ជំនុំ​ភីលីព។ មនុស្ស​មួយ​ចំនួន​ផ្សាយ​ដំណឹង​ល្អ​ ដោយ​អាត្មា​និយម មហិច្ឆិតា​ដែល​បន្ថែម​ទុក្ខ​លំបាក​ដល់​ប៉ុល(ភីលីព ១:១៦)។ ប៉ុន្តែ​ ផ្ទុយ​ទៅ​ពី​ផ្តោត​លើ​ភាព​អវិជ្ជមាន លោក​បាន​ជ្រើសរើស​មើល​ចំនុច​វិជ្ជមាននិង​មាន​អំណរ​ក្នុង​វាៈ គង់​តែ​គេ​សំដែងពី​ព្រះ​គ្រីស្ទ​ដែរ។(ខ.១៨)ព្រះ​អង្គ​ចង់​ឲ្យ​យើង​យល់ៈ យើង​ត្រូវ​ការ​ស្គាល់​ល្អ​ពី​អាក្រក់ ប៉ុន្តែ​ទ្រង់​មិន​ចង់​“យើង​ផ្តោត​លើការ​មិន​ល្អ ហើ​​យក្លា​យ​ជា​ការ​រិះ​គន់​ និង​បាក់​ទឹក​ចិត្ត។ ទោះ​បី​ក្នុង​កាលៈ​ទេសៈ​ដែល​លើស​ជា​ឧត្តម​គតិ​(លោក​ប៉ុល​បាន​សរសេរ​ចេញ​ពី​ទី​ឃុំឃាំង) យើង​អាច​រ​ក​អ្វី​ដែល​ល្អ​ ពីព្រោះ​ក្នុង​ពេលមាន​អាសន្ន​ព្រះ​អម្ចាស់​នៅ​តែ​ធ្វើការ។ —Julie Ackerman Link

បញ្ហានៅខាងមុខ

ដោយមិន​អាច​ចៀស​វាង​បាន បញ្ហា​នឹង​ចូលទន្ទ្រាន​ជីវិ​ត​យើងៈ លទ្ធ​ផល​មិន​ល្អ​ពីតេស្ត​នៅ​មន្តីរ​ពេទ្យ ការ​ក្បត់​ពី​មិត្ត​ភក្តិ​ ដែល​ទុក​ចិត្ត​កូន​ដែលបដិសេធ​យើង ឬ​ប្តី​ប្រពន្ធ​ដែល​ចាក​ចោល​យើង។ បញ្ជី​នៃ បញ្ហា​មាន​វែង ប៉ុន្តែ មាន​តែជំ​រើស​ពី​រ​គត់ ​ចំណេះ​នេះ​មុខដោយ​ខ្លួន​យើង ឬ​បែ​រ​ទៅ​ព្រះ។ ការ​ហោះ​ហើរ​តែ​ម្នាក់​ឯងទៅ​ជួប​នឹង​បញ្ហា​មិន​មែន​ជា​គំនិត​ល្អ​ទេ។ វា​អាច​នាំ​ទៅ​របៀប​អាកប្ប​កិរិយា​អាក្រក់ ស្តី​បន្ទោស​ដល់​ព្រះ និង​ថយ​ក្រោយ​ទៅ​បរាជ័យ។

ដូច​ជា​ជន​ជាតិ​អ៊ីស្រាអែល​ដែរ យើង​វិល​វល់គ្មាន​កំណត់​និង​អស់​សង្ឃឹម (ជនគណនា ១៤:១-៤)។ ពេល​អ្នក​យក​ការណ៍​ភាគ​ច្រើន មនុស្ស​មាឌ​ធំ​ដ៏​គួរ​ឲ្យ​ភ័យ និង​គ្រោះ​ថ្នាក់​នៅ​ខាង​មុខ គេ​បាន​សព្វ​នាម​ “យើង” ៧​ដង ដោយ​គ្មាន​សំដៅ​ទៅ​ឯ​ព្រះ​អម្ចាស់ (១៣:៣១-៣៣)។ ពួកអ៊ី​ស្រាអែល​នៅ​លើ​ចុង​ស្រួច​នៃ​ព្រះ​ពរ​ដ៏​បំផុត ដែល​ព្រះ​ទ្រង់​សន្យា​ដល់​គេ។ ពួក​គេ​ជា​សាក្សី​នូវ​ការ​អស្ចារ្យ​ នៅ​អេស៊ីប ហើយ​ជើង​គេ​ដើរ​លើ​ដី​គោក នៅ​បាត​សមុទ្រ​ក្រហម ក្នុង​ជ័យ​ជំនះ​ដែល​គួរ​ឲ្យ​ខ្លាច។

ភាព​ស្មោះ​ត្រង់​របស់​ព្រះ​បាន​កា្លយ​ជា​ភស្តុតាង​ដ៏​គួរ​អស្ចារ្យ។ ឱ​ការ​ចង​ចាំ​ដ៏​ខ្លី​អើយ! ឱ​ភាព​មិន​ស្មោះ​ត្រង់​ដ៏​គួរ​ខក​ចិត្ត​អើយ! សោក​ស្តាយ ពួក​គេបាន​បែរ​ខ្នង​ឲ្យ​ព្រះ​ និង​ទុក​ព្រះ​ពរ​ទ្រង់​ដោយ​ឡែក។ ផ្ទុយ​ទៅ​វិញ កាលែប និង​យ៉ូស្វេ រើស​យកបែរ​ទៅ​ឯ​ព្រះ​អម្ចាស់​ ដោយ​ទំនុក​ចិត្តៈ ព្រះ​យេហូវ៉ា​ក៏​គង់​នៅ​ខាង​យើង(១៤:៩) នៅ​ពេលមនុស្ស​មាឌ​ធំ​អ្នក​បង្ហាញ​ខ្លួន តើអ្នក​ធ្វើ​អ្វី? —Joe Stowell

ការជួបជុំគ្រួសារ

២៩ឆ្នាំ​កន្លង​មក ការ​ប្រារព្វ​ពិធី​ការ​ជួប​ជុំ​ក្នុង​ជីវិតក្នុង​ទី​ក្រុង យើង​បាន​នាំ​សមាជិក​នៃ​គ្រួសារ​ពិសេស​មក។ ពិធី​ជួប​ជុំ​បាន​រួប​រួម​វេជ្ជ​ប​ណ្ឌិត គិលានុប្បដ្ឋាយិកា និង​បុគ្គលិក​ពី​មន្ទីរ​ពេទ្យ​នៃ​សេចក្តី​រំលឹក​សំរា​ប់​កុមារ ជា​មួយ​នឹង​អតីត​អ្នក​ជំងឺ​ពី​អង្គភាព​ថែរក្សា​ល្អិត​ល្អន់ តាម​ប្រពន្ធ័​ទំនើប។ ខ្លះ​ជា​ក្មេង​ក្នុង​កៅ​អី​រុញ ហើយ​ខ្លះ​ជា​ក្មេង​ជំទង់។ ឪពុក​ម្តាយ​ពួក​គេ​មក​ជា​មួយ ដើម្បី​និយាយ​អរ​គុណ​ទៅ​អ្នក​ដែល​បាន​សង្គ្រោះ​ជីវិ​ត​កូន​គេ និង​បាន​ផ្តល់​ឱកាស​លើក​ទីពីរ។

អត្ថ​បទ​កាសែត​មួយ បានដ​ក​ស្រង់​ការ​ឆ្លើយ​តប​ចេញ​ពី​ចិត្ត​របស់​វេជ្ជ​បណ្ឌិត ប៉ុប ឃីលីថា ទាំង​ខាង​វិជ្ជា​ជីវៈ និង​ផ្ទាល់​ខ្លួន សំរាប់​បុគ្គលិក​ទាំង​អស់ នេះ​ធ្វើ​ជា​ហេតុ​ដែល​ពួក​គេ​ធ្វើកា​រនេះ។ ខ្ញុំ​ឆ្ងល់​ថា​តើ​នៅ​ស្ថាន​សួគ៌​នឹង​មាន​ពេល​ជា​ច្រើនដែល​អ្នក​ថែរក្សា​ខាង​ឯ​ព្រលឹង​វិញ្ញាណ និង​អ្នក​ដែល​គេ​បានជួយ “ទារក​ក្នុង​ព្រះគ្រីស្ទ” នឹង​រួប​រួម​គ្នា​ចែក​រំលែក​រឿង និង ​លើក​តម្កើង​ព្រះ។

គម្ពីរ​សញ្ញា​ថ្មី​បាន​ពណ៌នា​ពី​របៀប​ដែល​លោក​ប៉ុល ស៊ីលវ៉ាន និង​ធីម៉ូថេ ធ្វើ​ការ​ក្នុង​ចំណោ​ម​អ្នក​ជឿថ្មី​ក្នុង​ទីក្រុង​ថែស្សាឡូនិច​ ដោយ​ស្លូត​បូត​វិញ “ប្រៀប​ដូច​ជាម្តាយ​ថ្នម​កូន ដែល​កំពុង​នៅ​បៅ”(១ថែស្សា២:៧) និង​ដោយ​ការ​ទូន្មាន និង​កំសាន្ត​ចិត្ត​ផង ដូចជា​ឪពុក​នឹង​កូន(ខ.១១) ការ​ជួយ​ដល់​អ្នក​ជឿ​ថ្មី​នៅ​ដំណាក់​កាល សំខាន់​ក្នុង​ជំនឿ​ជា​ការ​បញ្ចោញ​កំលាំង​នៃ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​ដែល​នឹង​បណ្តាល​ឲ្យ​មាន​អំណរ​នៅ​ឯ​ការ​ជួប​ជុំ​គ្រួសារ​នៅ​ស្ថាន​សួគ៌។ —David McCasland

អំណាចនៃការសន្យា

ខ្ញុំពាក់​គ្រឿង​អលង្ការ​ពីរ​គឺៈ ចិញ្ចៀន​រៀប​ការ​លើ​ម្រាម​ដៃ និង​ឈើ​ឆ្កាង​តូច​មួយពី​សែល​ទិក​លើ​ខ្សែក​ជុំវិញ​ក​ខ្ញុំ។ ចិញ្ចៀន​តំណា​ង​ភាព​ស្មោះ​ត្រង់​ខ្ញុំ​ ចំពោះកា​រ៉ូលីន(Carolyn) ប្រពន្ធ​ខ្ញុំ​ជា​រៀង​រហូត។ ឈើ​ឆ្កាង​រំលឹក​ខ្ញុំ​ថា​ធ្វើការ​មិន​មែន​យល់​ដល់​គាត់ ប៉ុន្តែ​ដោយ​យល់​ដល់​កិត្តិនាម​ព្រះ​យេស៊ូវ​ដែល​ខ្ញុំ​ធ្វើ​ដូច​នេះ។ ទ្រង់​បាន​ឱ្យ​ខ្ញុំ​ស្មោះ​ត្រង់​នឹង​នាង​រហូត​ដល់​សេចក្តី​ស្លាប់​មក​បំបែក។ ពាក្យ​សម្បថ​ពេល​រៀប​កា​រ​គឺ​លើស​ជាង​ការ​ចុះស​ន្យា ដែល​យើង​អាច​ក្បត់​ ដោយ​ធ្វើ​ឲ្យ​ខូច​។ វា​ជា​សម្បថ​ពិសេ​សដែល​គោល​បំណងយ៉ាង​ជាក់​ច្បាស់​ថា​ នឹង​ចង​ភ្ជាប់​រហូត​ដល់​សេចក្តី​ស្លាប់​មកបំបែក។​(ម៉ាថាយ១៩:៦)ពាក្យ​ថា “ទោះ​បី​ល្អ​ជាង​នេះ ទោះ​បី​អាក្រក់​ជាង​នេះ ទោះ​បី​មាន​ជាង​នេះ ទោះ​បី​ក្រជាង​នេះ ​ទោះ​បី​ឈឺ​និង​ជា” នោះ​បើ​គិត​ពី​ឱកាស​វិញ វា​មិន​មែន​ស្រួល​ក្នុង​កា​រ​ធ្វើ​តាម​សម្បថ​ឡើយ។ កាលៈទេសៈ​ប្រហែល​ជា​ប្តូរ​ហើយ​ប្តី​ប្រពន្ធ​ក៏​អញ្ជឹង​ដែរ។ ការ​រៀប​អាពាហ៍​ពិពាហ៍​គឺពិបាក​នឹង​ល្អ​បំ​ផុត បើ​ចង​ការ​កែប្រែ​កា​រ​មិន​យល់​ស្រប​គ្នា និង​ការ​ពិបាក។ ពេល​គ្មាន​អ្នក​ណា​ត្រូវ​រស់​នៅ​ក្នុង​ទំនាក់ទំនង ដែល​មាន​ការ​ប្រមាថ​នឹង​​គ្រោះ​ថ្នាក់ នោះ​ការ​ទទួលយក​ភាព​លំបាក​នៃ​ភាព​ក្រខ្សត់ ភាព​ហត់​នឿយ និង​ការ​ខកចិត្ត អាច​នាំ​ទៅ​ដល់​សុភមង្គល។ សម្បថអាពាហ៍​ពិពាហ៍​ជា​កាតព្វ​កិច្ច​ ដែល​ចង​ភ្ជាប់​មួយ​ដែលតម្រូវ​ឲ្យ​ស្រលាញ់ លើក​កិត្តិយស និង​ថ្នាក់​ថ្នម​គ្នា​ទៅ​វិញ​ទៅ​មក​ អស់​មួយ​ជីវិត​ ពីព្រោះ​ព្រះយេស៊ូ​បា​ន​ឱ្យ​យើង​ធ្វើ​ដូច្នោះ។ ដូច​ពាក្យ​មិត្ត​ខ្ញុំម្នាក់​និយាយ​ថា“ នេះ​ជា​សម្បថ​ដែល​ធ្វើ​ឲ្យ​យើង​ស្មោះ​ត្រង់​ទៅ ​ទោះ​បី​ពេល​យើង​មិន​ចង់​ធ្វើ​តាម​សម្បថ​យើង។” —David Roper

បុរសស្រូបខ្យល់

អ៊ីវេស រូស៊ី បាន​ធ្វើ​អ្វី​មួយ​ ដែល​មនុស្ស​ស្រមៃ​តាំង​ពី​ក្នុងរឿង​ព្រេង​និទាន​របស់​អ៊ីការុស។ គាត់​បាន​ហោះ។ រូស៊ី ​ដែល​គេស្គាល់​ថា​ជា“បុរ​ស​ស្រូប​ខ្យល់” បាន​បង្កើត​ស្លាប​មួយ​សំរាប់​ជា​មួយ​នឹង​ប្រអប់​ម៉ាស៊ីន​ ដែល​ប្រើ​ដង​ខ្លួន​គាត់​ជា​តួយន្ត​ហោះ ជា​មួយ​នឹង​ស្លាប​ជក់​ខ្យល់​នៅ​ខាង​ក្រោយ​ខោ​អាវការពារ​កំដៅ។ ការ​ហោះ​ហើរ​លើក​ទីមួយ​របស់​គាត់​ធ្វើ​នៅជិតក្រុង​​ហ្សឺណែវ ស្វីស្សឺឡែន ក្នុង​ឆ្នាំ​២០០៤ ហើយ​គាត់បាន​ធ្វើ​ការ​ហោះ​ ដោយ​ជោគ​ជ័យ​ជា​ច្រើន​ទៀត។

អ្នក​និពន្ធទំនុក​តម្កើង ដាវីឌ ចង់​មាន​ស្លាប​ ដើម្បី​ឲ្យ​គាត់​អាច​ហោះទៅ​ឲ្យ​​ឆ្ងាយ។ នៅ​ក្នុង​ពេល​មួយ​ដែល​គាត់​ត្រូវ​ខ្មាំង​សត្រូវដេញ​តាម​ចង់​បាន​ជីវិត​គាត់។ ស្តេច​នៃ​ជន​ជាតិ​អ៊ីស្រាអែល​ស្រែក​ដង្ហើយ​ថា ឱ​បើ​សិន​ណា​ជា​មាន​ស្លាប​ដូច​ជា​ព្រាប ទៅ​រ៉ា​នោះ​អញ​នឹង​ហើរ​ចេញ​ទៅ​ឲ្យ​បាន​សេចក្តី​សុ​ខ​(ទំនុកតម្កើង ​៥៥:៦)ដូច​ជា​ដាវីឌ ពេល​ខ្លះ​យើង​ជួប​នឹង​សំពាធ ​ការដែល​គេ​ប្រព្រឹត្ត​ខុស​ឆ្គង​នឹង​យើង ការ​លំបាក ឬ​ការ​កើតទុក្ខ យើង​ប្រហែល​ប៉ង​ថា​ យើង​អាច​ដុះស្លា​ប និ​ងហើរ​ចេញទៅ។

ប៉ុន្តែ​ព្រះ​យេស៊ូវ​ឲ្យ​យើង​នូវ​របៀប​ប្រសើរ​ជាង​នោះ។ ជា​ជាង​ការ​រត់​ចេញ​ពី​ការ​ពុះ​ពា​​រ​យើង ទ្រង់​បាន​អញ្ជើញ​ឲ្យ​រត់​ទៅ​ឯ​ទ្រង់។ ទ្រង់​មាន​បន្ទូល​ថា “អស់​អ្នក​ដែល​នឿយ​ព្រួយ ហើយ​ផ្ទុក​ធន់​អើយ ចូរ​មក​ឯ​ខ្ញុំ ខ្ញុំ​នឹង​អោយ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ឈប់​សំរាក ចូរ​ទទូល​នឹម​ខ្ញុំ ហើយ​រៀន​នឹ​ង​ខ្ញុំ​ចុះ ដ្បិត​ខ្ញុំស្លូ​ត ហើយ​មាន​ចិត្ត​សុភាព នោះ​អ្នក​រាល់​គ្នា​នឹង​បាន​សេចក្តី​សំរាក​ដល់​ព្រលឹង។” (ម៉ាថាយ១១:២៨-២៩) ជា​ជាងយើង​ប្រាថ្នា​ហើរ​ចេញ​និង​រត់​គេច​ពី​បញ្ហា យើង​អាច​នាំ​ការ​ទាំង​នេះ​ទៅ​ឯ​ទ្រង់។ ការ​រត់​គេច​មិនអាច​ឲ្យ​យើង​មាន​សេចក្តី​សំរាក ប៉ុន្តែ​ព្រះយេស៊ូវ​អា​ចឲ្យ​​បាន។ —Bill Crowder