សមគ្នាឥតខ្ចោះ
វែងពេក ខ្លីពេក ធំពេក តូចពេក តឹងពេក រលុងពេក។ ពាក្យទាំងនេះពណ៌នាពីសំលៀកបំពាក់ភាគច្រើនដែលខ្ញុំពាក់ល។ រកសំលៀកបំពាក់ដែលសមស្ទើរតែមិនអាចទៅរួច។ ការស្វែងរកព្រះវិហារដែលល្អឥតខ្ជោះក៏មានបញ្ហានេះដែរ។ គ្រប់ព្រះវិហារមានអ្វីមួយចំនួនដែលមិនសូវត្រូវ។ អំណោយទានមិនបានត្រូវគេទទួលស្គាល់។ ទេពកោសល្យរបស់យើងមិនត្រូវបានគេឱ្យតំលៃ។ ញ្ញាណនៃការដឹងយើងត្រូវបានគេយល់ច្រឡំ។ អត្តចរិតខ្លះ ជំនឿខ្លះ មនុស្សខ្លះ ឬទំលាប់ខ្លះ ធ្វើឱ្យយើងមិនសូវស្រួល។ យើងមានអារម្មណ៍ថា យើងមិនអាចចុះក្នុងចំណោម។ យើងពុះពាររកកន្លែងត្រូវនឹងយើង។ ទោះបីជាយ៉ាងណា យើងដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់ចង់ឱ្យយើងសំរបចូលគ្នាទៅវិញទៅមក។ សាវ័កប៉ុលនិយាយថា “ហើយអ្នករាល់គ្នាក៏បានស្អាងឡើងក្នុងទ្រង់ដែរ សំរាប់ជាលំនៅនៃព្រះ ដោយនូវព្រះវិញ្ញាណ ”(អេភេសូរ ២៣:២២)។ អ្នកជឿក្នុងព្រះវិហារសព្វថ្ងៃ ដូចព្រះពន្លាក្នុងសម័យលោកម៉ូសេ(និក្ខមនំ ២៦) ហើយដូចជាព្រះវិហារក្នុងសម័យស្តេចសាឡូម៉ូន(១ពង្សាវដារក្សត្រ ៦:១-១៤) គឺជាដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់លើផែនដី។ ព្រះជាម្ចាស់ចង់ឱ្យចូលសំរបគ្នា ដើម្បីកុំឱ្យមានការបែងចែកក្នុងក្រុមជំនុំព្រះជាម្ចាស់។ ការនេះមានន័យថា យើងដែលជាប្លុកអគារ គឺត្រូវរួបរួមគ្នាឱ្យសមឥតខ្ចោះក្នុងគំនិតដូចគ្នា និងក្នុងការវិនិច្ឆ័យដូចគ្នា”(១កូរិនថូស ១:១០)។ គ្មានព្រះវិហារណានឹងល្អឥតខ្ចោះទេ ប៉ុន្តែ យើងអាចធ្វើការរួបរួមគ្នា ឱ្យឥតខ្ចោះ។ —Julie Ackerman Link
ធ្វើឱ្យខ្ញុំទទេរ
ឱកាសច្នៃរប្រឌិតសែនអាក្រក់ ខ្ញុំរអ៊ូពេលខ្ញុំចាក់ប្រដាប់ចំរៀកក្រដាសចោល។ ខ្ញុំបានដើរតាមដំបូន្មានល្អមួយពីការច្រៀកក្រដាសឯកសារផ្ទាល់ខ្លួន ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមិនអាចធ្វើប្រដាប់ចំរៀកទទេរ ដោយមិនធ្វើឱ្យមានចំរៀកក្រដាសបាស់វាលលើកំរាល! ថ្ងៃមួយ ពេលខ្ញុំចាក់ប្រដាប់ចំរៀកក្រដាសឱ្យទទេរ ខ្ញុំប្រកែកថា ខ្ញុំគួរតែខ្វល់ ព្រោះថាវាគ្រាន់តែពាក់កណ្តាលពេញ។ ប៉ុន្តែ ពេលខ្ញុំបើកថង់ផ្លាស្ទិចតូចមួយពីខាងលើហើយក្រឡាប់វាចុះ ខ្ញុំសប្បាយព្រោះឃើញក្រដាសធំឥតជ្រុះលើកំរាល។ កំហុសមកពីខ្ញុំ។ ខ្ញុំរង់ចាំរហូតដល់ប្រដាប់ដាក់ឡើងពេញ មុនចាក់វាចេញ!
នៅពេលយើង អនុញ្ញាតិឱ្យបាបបំពេញចិត្ត វានឹងពោរពេញនៅក្នុងជីវិតយើង។ ក្នុងលូកា៦:៤៥និយាយថា មនុស្សអាក្រក់ក៏យកសេចក្តីអាក្រក់ ចេញពីកំណប់អាក្រក់ក្នុងចិត្តខ្លួនដែរ។ ដ្បិត យើងពោលបញ្ចោញសេចក្តីបរិបូរដែលនៅក្នុងចិត្តជានិច្ច។ តើអ្វីនឹងកើតឡើង ពេលយើងត្រូវចាក់ចោលសំរាមនៃអំពើបាប ចេញពីចិត្តយើង មុនពេលឱ្យវាចាប់ផ្តើមមានអន្តរអំពើជាមួយអ្នកដទៃ? ដើម្បីបំបាត់ភាពល្វីងជូរចត់ អំណួតដ៏រឹងក្បាល កប់ក្នុងកំហឹង?(អេភេសូរ៤:២៦-៣២)។ យ៉ូហានខ្សែទីមួយ ១:៩ រំលឹកយើងថា “បើយើងលន់តួបាបវិញ យកសំរាម ។ អ្នកនឹងខ្ញុំមិនមែនដូច្នោះឡើយ! —Cindy Hess Kasper
ចំនុចហួសព្រំដែន
នៅក្នុងកីឡាវាយកូនគោល កន្លែងសំគាល់គ្រាប់ ហួសព្រំដែន ធ្វើឡើងពេលកូនគោលចេញពីទីលាន។ បើកូនគោលរបស់អ្នកលេងម្នាក់ចេញ នោះនឹងពិន័យ ដោយមិនឱ្យវាយមួយ។ ព្យាការីយេរេមាបានបំរាម រាជាណាចក្រយូដាខាងត្បូង ពីការបដិសេដចេញពីព្រំដែនព្រះជាម្ចាស់ សំរាប់ពួកគេ។ គាត់និយាយថា “ទោះជាសមុទ្រក៏ដឹងថាខ្សាច់លើជ្រាំងជាកន្លែងហួសព្រំដែន គង់តែនឹងហូររំលងមិនបានដែរ” យេរេមា៥:២២)។ តែរាស្ត្រព្រះជាម្ចាស់ចិត្តរឹងទទឹង និងបះបោរ (ខ.២)។ គ្មានកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលបានឱ្យគេនូវទឹកភ្លៀងសំរាប់ដំណាំគេ(ខ.២៤)។ ពួកគេចំរើនខាងឆបោក (ខ.២៧) ហើយព្រងើយកន្តើយនឹងការអង្វរនៃអ្នកទន់ទាប (ខ.២៨)។ ព្រះជាម្ចាស់បានឲ្យព្រំដែននៃសីលធម៌ ក្នុងព្រះបនូលទ្រង់សំរាប់យើងរស់នៅ។ ទ្រង់ប្រទានវាមកមិនមែនធ្វើឱ្យយើងរសាយ តែដើម្បីឱ្យយើងដែលកាន់តាម យើងនឹងសប្បាយនឹងព្រះពរទ្រង់។ ដាវីឌសរសេរថាៈ ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ ទូលបង្គំដឹងហើយថា អស់ទាំងខច្បាប់របស់ទ្រង់សុទ្ធតែសុចរិត (ទំនុក តម្កើង ១១៩:៧៥)។ ព្រះជាម្ចាស់បានប្រាប់អ៊ីស្រាអែល តាមរយៈម៉ូសេថា អញបានដាក់សំញែងទាំងជីវិត និងសេចក្តីស្លាប់ ទាំងព្រះពរនឹងសេចក្តីបណ្តាសារ នៅមុខឯងរាល់គ្នា ដូច្នេះចូររើសយកជីវិតចុះ (ចោទិយកថា ៣០:១៩)។ កុំល្បងលព្រំដែនព្រះហើយអញ្ជើញការកែតម្រូវរបស់ទ្រង់។ ចូរសំរេចចិត្ត ដោយឈ្លាសវៃ ដើម្បីរស់ជាមួយព្រំដែនទ្រង់តាមព្រះបន្ទូល។ —C. P. Hia
មើលមនុស្ស ពីខាងក្នុង
នៅថ្ងៃទី១ កុម្ភៈ ១៩៦០ សិស្សបួននាក់ មកពីមហាវិទ្យាល័យ ដែលសុទ្ធស្បែកខ្មៅចុះនៅកន្លែងអាហារថ្ងៃត្រង់ សំរាប់តែពួកស្បែកសនៅការ៉ូលីណាខាងជើង អាមេរិច។ ម្នាក់ក្នុងចំណោមគេឈ្មោះហ្វ្រែនគ្លីន ម៉ាកខេន(Franklin McCain) ចាប់អារម្មណ៍នឹងស្ត្រីស្បែកសចាស់ម្នាក់អង្គុយជិតមើលមកពួកគេ។ គាត់ប្រាកដក្នុងចិត្តថា គាត់គិតមិនល្អចំពោះគេ ហើយការប្រឆាំងលើការដាក់ឱ្យនៅដោយឡែករបស់ពួកគេ។ ប៉ុន្មាននាទីក្រោយមក គាត់ដើរទៅពួកគេ ដាក់ដៃលើស្មាពួកគេ ហើយនិយាយថា “ ក្មេងប្រុសៗ ខ្ញុំមានមោទនភាពលើអ្នក”។ រំលឹកពីព្រឹត្តិការណ៍នោះ ប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមកតាមវិទ្យុជាតិសាធារណ ម៉ាក្សនិយាយថាគាត់រៀនពីការដែលមិនដែលកើតឡើងទៅកាន់អ្នកគ្រប់គ្នា តាមស្តេរេអូ។ ជំនួសមកវិញ គាត់គួរឈប់ដើម្បីគិតពីអ្នកដទៃ ហើយរកឱកាសនិយាយទៅកាន់គេ។ ព្រះវិហារសតវត្សទីមួយ ដូចយើងសព្វថ្ងៃ គឺបែកបាក់ដោយការបែងចែក ផ្អែកលើជាតិសាសន៍ ភាសា និងវប្បធម៌។ លោកប៉ុលបានសរសេរទៅកាន់អ្នកដើរតាមព្រះគ្រីស្ទក្នុងក្រុងកូរិនថូស ដើម្បីជួយពួកគេ ឲ្យឆ្លើយតបទៅអ្នកដែលខ្វល់ខ្វាយ ដែលសម្បកក្រៅជាជាងអ្វីដែលចេញពីចិត្ត ២កូរិនថូស ៥:១២)។ ពីព្រោះព្រះគ្រីស្ទសុគតសំរាប់ទាំងអស់ លោកប៉ុលនិយាយថា បានជាពីនេះទៅមុខ យើងខ្ញុំមិនស្គាល់អ្នកណាខាងឯសាច់ឈាមទៀតទេ ខ.១៦)។ សូមឲ្យយើងទាំងអស់គ្នាមើលឲ្យជិត ឲ្យឃើញមនុស្សពីខាងក្នុង ព្រោះគ្រប់គ្នាត្រូវបានបង្កើត ដោយមានសណ្ឋានដូចព្រះជាម្ចាស់ ហើយអាចក្លាយជាការបង្កើតថ្មីក្នុងព្រះគ្រីស្ទ។ —David McCasland
របៀបចាស់
ខណៈដែលយើងបោះពួយចូលមកក្នុងសតវត្សថ្មីនេះ យើងឃើញមានការកើនឡើងនៃស្តង់ដារ ដែលមនុស្សសួរ ដោយគោរពតាំងពីយូរយារមកហើយ។ នេះត្រូវបានពណ៌នាយ៉ាងលំអិតថ្មីដោយតារាប្រជាប្រិយក្មេងៗ ក្មេងស្រីម្នាក់ អះអាងជំនឿក្នុងព្រះគ្រីស្ទ។ នៅពេលកំពុងពិភាក្សាលើស្តង់ដារសំរាប់ការបិទបាំងខ្លួន ដោយរបៀបស្លៀកពាក់ នាងបន្ថយការរិះគន់លើការស្លៀកពាក់ដែលផុតលើផុតក្រោម នាងថា“នោះតាមបែបចាស់”។ នាងគឺទាំងត្រូវនិងខុស។ ក្នុងន័យមួយ នាងគឺត្រូវ។ ស្តង់ដារនៃការស្លៀកពាក់គ្រីស្ទានគឺ “បែបចាស់”។ វាត្រូវបានសរសេរចុះជាង២០០០ឆ្នាំមកហើយ។ ប៉ុន្តែអាកប្បកិរិយានាងប្រាប់ថាស្តង់ដារបុរាណអាចថាខុស។ តែក្នុងន័យដែលពិតមួយ គោលការណ៍ព្រះគម្ពីរមិនមែនចាស់ឡើយ គឺគ្មានពេលវេលាកំណត់ទេ។ ទោះបីសរសេរយូរហើយតែនៅតែថ្មីនិងអាចអនុវត្តបាន។ ទាក់ទងនឹងសំណួរនៃការបិទបាំងកាយ ព្រះគម្ពីរនិយាយថាពួកស្រីៗ “គួរតែងខ្លួនតាមបែបគួរសម” (១ធីម៉ូថេ២:៩) វានៅតែពិតសព្វថ្ងៃ ដែលថាយើងមិនគួរស្លៀកពាក់ ដើម្បីទាក់ទាញចំណាប់អារម្មណ៍នោះទេ។ គោលការណ៏ជាទូទៅមួយគឺ“កុំឱ្យត្រាប់តាមសម័យនេះឡើយ ចូរឱ្យអ្នករាល់គ្នាបានផ្លាស់ប្រែវិញ”(រ៉ូម១២:២) ជាបញ្ជាឆ្នាំ២០១១ដែលអាចនាំទៅដល់សំណួរ ពីរបៀបនៃការស្លៀកពាក់។ ដូច្នេះ ទោះយើងជាតារាប្រជាប្រិយឬជាអ្នកអង្គុយមើលក្មេង កុំខ្វល់នឹងពាក្យ “បែបចាស់” ប្រសិនយើងធ្វើនោះគឺតាមព្រះគម្ពីរ។ —Dave Branon
គ្រោះថ្នាក់ពេលបំរើការងារ
ការងារខ្ញុំជាពាក្យ ។ ពេលណាដែលខ្ញុំសរសេរ ឬកែតម្រូវ ខ្ញុំប្រើប្រាស់ពាក្យដើម្បីផ្ទេរគំនិតដើម្បីអ្នកអានអាចយល់។ ខ្ញុំជាធម្មតាដឹងថាតើមានអ្វីខុសពេលអ្នកម្នាក់សរសេរ (ទោះបីពេលខ្លះមិនមែនជាមួយខ្ញុំ) ហើយនិងរកដំណោះស្រាយកែវា។ ជាអ្នកកែសម្រួលអត្ថបទ ខ្ញុំទទួលប្រាក់សំរាប់ការរិះគន់គេ។ ការងារខ្ញុំគឺត្រូវមើលកំហុសក្នុងរបៀបដែលពាក្យត្រូវបានប្រើ។ សមត្ថភាពនេះក្លាយជាមិនអាចធ្វើអ្វីបាន ពេលយកវាមកចូលក្នុងជីវិតផ្ទាល់ខ្លួនខ្ញុំ ហើយរកមើលអ្វីដែលខុស។ ការផ្តោតលើអ្វីដែលខុស អាចនាំយើងឲ្យខកខានអ្វីដែលល្អ។ សាវ័កប៉ុលមានមូលហេតុដែលមើលទៅភាពខុសឆ្គង នៃក្រុមជំនុំភីលីព។ មនុស្សមួយចំនួនផ្សាយដំណឹងល្អ ដោយអាត្មានិយម មហិច្ឆិតាដែលបន្ថែមទុក្ខលំបាកដល់ប៉ុល(ភីលីព ១:១៦)។ ប៉ុន្តែ ផ្ទុយទៅពីផ្តោតលើភាពអវិជ្ជមាន លោកបានជ្រើសរើសមើលចំនុចវិជ្ជមាននិងមានអំណរក្នុងវាៈ គង់តែគេសំដែងពីព្រះគ្រីស្ទដែរ។(ខ.១៨)ព្រះអង្គចង់ឲ្យយើងយល់ៈ យើងត្រូវការស្គាល់ល្អពីអាក្រក់ ប៉ុន្តែទ្រង់មិនចង់“យើងផ្តោតលើការមិនល្អ ហើយក្លាយជាការរិះគន់ និងបាក់ទឹកចិត្ត។ ទោះបីក្នុងកាលៈទេសៈដែលលើសជាឧត្តមគតិ(លោកប៉ុលបានសរសេរចេញពីទីឃុំឃាំង) យើងអាចរកអ្វីដែលល្អ ពីព្រោះក្នុងពេលមានអាសន្នព្រះអម្ចាស់នៅតែធ្វើការ។ —Julie Ackerman Link
បញ្ហានៅខាងមុខ
ដោយមិនអាចចៀសវាងបាន បញ្ហានឹងចូលទន្ទ្រានជីវិតយើងៈ លទ្ធផលមិនល្អពីតេស្តនៅមន្តីរពេទ្យ ការក្បត់ពីមិត្តភក្តិ ដែលទុកចិត្តកូនដែលបដិសេធយើង ឬប្តីប្រពន្ធដែលចាកចោលយើង។ បញ្ជីនៃ បញ្ហាមានវែង ប៉ុន្តែ មានតែជំរើសពីរគត់ ចំណេះនេះមុខដោយខ្លួនយើង ឬបែរទៅព្រះ។ ការហោះហើរតែម្នាក់ឯងទៅជួបនឹងបញ្ហាមិនមែនជាគំនិតល្អទេ។ វាអាចនាំទៅរបៀបអាកប្បកិរិយាអាក្រក់ ស្តីបន្ទោសដល់ព្រះ និងថយក្រោយទៅបរាជ័យ។
ដូចជាជនជាតិអ៊ីស្រាអែលដែរ យើងវិលវល់គ្មានកំណត់និងអស់សង្ឃឹម (ជនគណនា ១៤:១-៤)។ ពេលអ្នកយកការណ៍ភាគច្រើន មនុស្សមាឌធំដ៏គួរឲ្យភ័យ និងគ្រោះថ្នាក់នៅខាងមុខ គេបានសព្វនាម “យើង” ៧ដង ដោយគ្មានសំដៅទៅឯព្រះអម្ចាស់ (១៣:៣១-៣៣)។ ពួកអ៊ីស្រាអែលនៅលើចុងស្រួចនៃព្រះពរដ៏បំផុត ដែលព្រះទ្រង់សន្យាដល់គេ។ ពួកគេជាសាក្សីនូវការអស្ចារ្យ នៅអេស៊ីប ហើយជើងគេដើរលើដីគោក នៅបាតសមុទ្រក្រហម ក្នុងជ័យជំនះដែលគួរឲ្យខ្លាច។
ភាពស្មោះត្រង់របស់ព្រះបានកា្លយជាភស្តុតាងដ៏គួរអស្ចារ្យ។ ឱការចងចាំដ៏ខ្លីអើយ! ឱភាពមិនស្មោះត្រង់ដ៏គួរខកចិត្តអើយ! សោកស្តាយ ពួកគេបានបែរខ្នងឲ្យព្រះ និងទុកព្រះពរទ្រង់ដោយឡែក។ ផ្ទុយទៅវិញ កាលែប និងយ៉ូស្វេ រើសយកបែរទៅឯព្រះអម្ចាស់ ដោយទំនុកចិត្តៈ ព្រះយេហូវ៉ាក៏គង់នៅខាងយើង(១៤:៩) នៅពេលមនុស្សមាឌធំអ្នកបង្ហាញខ្លួន តើអ្នកធ្វើអ្វី? —Joe Stowell
ការជួបជុំគ្រួសារ
២៩ឆ្នាំកន្លងមក ការប្រារព្វពិធីការជួបជុំក្នុងជីវិតក្នុងទីក្រុង យើងបាននាំសមាជិកនៃគ្រួសារពិសេសមក។ ពិធីជួបជុំបានរួបរួមវេជ្ជបណ្ឌិត គិលានុប្បដ្ឋាយិកា និងបុគ្គលិកពីមន្ទីរពេទ្យនៃសេចក្តីរំលឹកសំរាប់កុមារ ជាមួយនឹងអតីតអ្នកជំងឺពីអង្គភាពថែរក្សាល្អិតល្អន់ តាមប្រពន្ធ័ទំនើប។ ខ្លះជាក្មេងក្នុងកៅអីរុញ ហើយខ្លះជាក្មេងជំទង់។ ឪពុកម្តាយពួកគេមកជាមួយ ដើម្បីនិយាយអរគុណទៅអ្នកដែលបានសង្គ្រោះជីវិតកូនគេ និងបានផ្តល់ឱកាសលើកទីពីរ។
អត្ថបទកាសែតមួយ បានដកស្រង់ការឆ្លើយតបចេញពីចិត្តរបស់វេជ្ជបណ្ឌិត ប៉ុប ឃីលីថា ទាំងខាងវិជ្ជាជីវៈ និងផ្ទាល់ខ្លួន សំរាប់បុគ្គលិកទាំងអស់ នេះធ្វើជាហេតុដែលពួកគេធ្វើការនេះ។ ខ្ញុំឆ្ងល់ថាតើនៅស្ថានសួគ៌នឹងមានពេលជាច្រើនដែលអ្នកថែរក្សាខាងឯព្រលឹងវិញ្ញាណ និងអ្នកដែលគេបានជួយ “ទារកក្នុងព្រះគ្រីស្ទ” នឹងរួបរួមគ្នាចែករំលែករឿង និង លើកតម្កើងព្រះ។
គម្ពីរសញ្ញាថ្មីបានពណ៌នាពីរបៀបដែលលោកប៉ុល ស៊ីលវ៉ាន និងធីម៉ូថេ ធ្វើការក្នុងចំណោមអ្នកជឿថ្មីក្នុងទីក្រុងថែស្សាឡូនិច ដោយស្លូតបូតវិញ “ប្រៀបដូចជាម្តាយថ្នមកូន ដែលកំពុងនៅបៅ”(១ថែស្សា២:៧) និងដោយការទូន្មាន និងកំសាន្តចិត្តផង ដូចជាឪពុកនឹងកូន(ខ.១១) ការជួយដល់អ្នកជឿថ្មីនៅដំណាក់កាល សំខាន់ក្នុងជំនឿជាការបញ្ចោញកំលាំងនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលនឹងបណ្តាលឲ្យមានអំណរនៅឯការជួបជុំគ្រួសារនៅស្ថានសួគ៌។ —David McCasland
អំណាចនៃការសន្យា
ខ្ញុំពាក់គ្រឿងអលង្ការពីរគឺៈ ចិញ្ចៀនរៀបការលើម្រាមដៃ និងឈើឆ្កាងតូចមួយពីសែលទិកលើខ្សែកជុំវិញកខ្ញុំ។ ចិញ្ចៀនតំណាងភាពស្មោះត្រង់ខ្ញុំ ចំពោះការ៉ូលីន(Carolyn) ប្រពន្ធខ្ញុំជារៀងរហូត។ ឈើឆ្កាងរំលឹកខ្ញុំថាធ្វើការមិនមែនយល់ដល់គាត់ ប៉ុន្តែដោយយល់ដល់កិត្តិនាមព្រះយេស៊ូវដែលខ្ញុំធ្វើដូចនេះ។ ទ្រង់បានឱ្យខ្ញុំស្មោះត្រង់នឹងនាងរហូតដល់សេចក្តីស្លាប់មកបំបែក។ ពាក្យសម្បថពេលរៀបការគឺលើសជាងការចុះសន្យា ដែលយើងអាចក្បត់ ដោយធ្វើឲ្យខូច។ វាជាសម្បថពិសេសដែលគោលបំណងយ៉ាងជាក់ច្បាស់ថា នឹងចងភ្ជាប់រហូតដល់សេចក្តីស្លាប់មកបំបែក។(ម៉ាថាយ១៩:៦)ពាក្យថា “ទោះបីល្អជាងនេះ ទោះបីអាក្រក់ជាងនេះ ទោះបីមានជាងនេះ ទោះបីក្រជាងនេះ ទោះបីឈឺនិងជា” នោះបើគិតពីឱកាសវិញ វាមិនមែនស្រួលក្នុងការធ្វើតាមសម្បថឡើយ។ កាលៈទេសៈប្រហែលជាប្តូរហើយប្តីប្រពន្ធក៏អញ្ជឹងដែរ។ ការរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍គឺពិបាកនឹងល្អបំផុត បើចងការកែប្រែការមិនយល់ស្របគ្នា និងការពិបាក។ ពេលគ្មានអ្នកណាត្រូវរស់នៅក្នុងទំនាក់ទំនង ដែលមានការប្រមាថនឹងគ្រោះថ្នាក់ នោះការទទួលយកភាពលំបាកនៃភាពក្រខ្សត់ ភាពហត់នឿយ និងការខកចិត្ត អាចនាំទៅដល់សុភមង្គល។ សម្បថអាពាហ៍ពិពាហ៍ជាកាតព្វកិច្ច ដែលចងភ្ជាប់មួយដែលតម្រូវឲ្យស្រលាញ់ លើកកិត្តិយស និងថ្នាក់ថ្នមគ្នាទៅវិញទៅមក អស់មួយជីវិត ពីព្រោះព្រះយេស៊ូបានឱ្យយើងធ្វើដូច្នោះ។ ដូចពាក្យមិត្តខ្ញុំម្នាក់និយាយថា“ នេះជាសម្បថដែលធ្វើឲ្យយើងស្មោះត្រង់ទៅ ទោះបីពេលយើងមិនចង់ធ្វើតាមសម្បថយើង។” —David Roper
បុរសស្រូបខ្យល់
អ៊ីវេស រូស៊ី បានធ្វើអ្វីមួយ ដែលមនុស្សស្រមៃតាំងពីក្នុងរឿងព្រេងនិទានរបស់អ៊ីការុស។ គាត់បានហោះ។ រូស៊ី ដែលគេស្គាល់ថាជា“បុរសស្រូបខ្យល់” បានបង្កើតស្លាបមួយសំរាប់ជាមួយនឹងប្រអប់ម៉ាស៊ីន ដែលប្រើដងខ្លួនគាត់ជាតួយន្តហោះ ជាមួយនឹងស្លាបជក់ខ្យល់នៅខាងក្រោយខោអាវការពារកំដៅ។ ការហោះហើរលើកទីមួយរបស់គាត់ធ្វើនៅជិតក្រុងហ្សឺណែវ ស្វីស្សឺឡែន ក្នុងឆ្នាំ២០០៤ ហើយគាត់បានធ្វើការហោះ ដោយជោគជ័យជាច្រើនទៀត។
អ្នកនិពន្ធទំនុកតម្កើង ដាវីឌ ចង់មានស្លាប ដើម្បីឲ្យគាត់អាចហោះទៅឲ្យឆ្ងាយ។ នៅក្នុងពេលមួយដែលគាត់ត្រូវខ្មាំងសត្រូវដេញតាមចង់បានជីវិតគាត់។ ស្តេចនៃជនជាតិអ៊ីស្រាអែលស្រែកដង្ហើយថា ឱបើសិនណាជាមានស្លាបដូចជាព្រាប ទៅរ៉ានោះអញនឹងហើរចេញទៅឲ្យបានសេចក្តីសុខ(ទំនុកតម្កើង ៥៥:៦)ដូចជាដាវីឌ ពេលខ្លះយើងជួបនឹងសំពាធ ការដែលគេប្រព្រឹត្តខុសឆ្គងនឹងយើង ការលំបាក ឬការកើតទុក្ខ យើងប្រហែលប៉ងថា យើងអាចដុះស្លាប និងហើរចេញទៅ។
ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូវឲ្យយើងនូវរបៀបប្រសើរជាងនោះ។ ជាជាងការរត់ចេញពីការពុះពារយើង ទ្រង់បានអញ្ជើញឲ្យរត់ទៅឯទ្រង់។ ទ្រង់មានបន្ទូលថា “អស់អ្នកដែលនឿយព្រួយ ហើយផ្ទុកធន់អើយ ចូរមកឯខ្ញុំ ខ្ញុំនឹងអោយអ្នករាល់គ្នាឈប់សំរាក ចូរទទូលនឹមខ្ញុំ ហើយរៀននឹងខ្ញុំចុះ ដ្បិតខ្ញុំស្លូត ហើយមានចិត្តសុភាព នោះអ្នករាល់គ្នានឹងបានសេចក្តីសំរាកដល់ព្រលឹង។” (ម៉ាថាយ១១:២៨-២៩) ជាជាងយើងប្រាថ្នាហើរចេញនិងរត់គេចពីបញ្ហា យើងអាចនាំការទាំងនេះទៅឯទ្រង់។ ការរត់គេចមិនអាចឲ្យយើងមានសេចក្តីសំរាក ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូវអាចឲ្យបាន។ —Bill Crowder