ធ្វើកាន់តែច្រើនសន្ធឹក
អស់រយៈពេលបួនប្រាំឆ្នាំមកហើយ ដែលខ្ញុំ និងក្មួយស្រីរបស់ខ្ញុំ មានការសន្ទនាផ្សេងៗ ម្តងម្កាលអំពីស្ថានភាពក្នុងគ្រួសារយើង។ មានពេលមួយនាងបានប្រាប់ខ្ញុំថា “អ្នកមីង ជូលី(Julie) រឿងនោះនឹងមិនអាចកើតឡើងបានឡើយ។ អ្នកមីងគួរតែឈប់គិតពីរឿងនោះទៀតទៅ”។ ខ្ញុំក៏តបនាងវិញថា “តែ វាមិនមែនជារឿងដែលមិនអាចកើតឡើងនោះទេ”។ មានពេលខ្លះ ពេលដែលយើងមានការសន្ទនាដូចនេះ ខ្ញុំគ្រាន់តែនិយាយប្រាប់នាងថា “មីងដឹងថា វាអាចកើតឡើងបាន ដោយសារមីងបានស្តាប់រឿងជាច្រើន ដែលនិយាយអំពីការដែលព្រះអាចធ្វើឲ្យរឿងដែលមិនអាចទៅរួច ក្លាយជារឿងដែលអាចកើតឡើងបាន”។ តែទន្ទឹមនឹងនោះ ខ្ញុំបានប្រាប់ខ្លួនឯងថា “តែ រឿងនោះបានកើតឡើង តែនៅក្នុងគ្រួសាររបស់អ្នកដទៃ គឺមិនដែលឃើញកើតមានក្នុងគ្រួសារយើងទេ”។
ថ្មីៗនេះ គ្រូគង្វាលរបស់ខ្ញុំ បានយកបទគម្ពីរអេភេសូរមកអធិប្បាយព្រះបន្ទូល។ នៅចុងបញ្ចប់នៃកម្មវិធីថ្វាយបង្គំព្រះក្នុងព្រះវិហាររបស់យើង យើងតែងតែសូត្របទគម្ពីរអេភេសូរ ៣:២០-២១ ដែលចែងថា “ឯព្រះដែលទ្រង់អាចនឹងធ្វើហួសសន្ធឹក លើសជាងអស់ទាំងសេចក្តីដែលយើងសូម ឬគិតក្តី តាមព្រះចេស្តា ដែលបណ្តាលក្នុងយើងរាល់គ្នា នោះសូមឲ្យទ្រង់បានសិរីល្អ នៅក្នុងពួកជំនុំ ដោយសារព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ រហូតដល់គ្រប់ទាំងដំណមនុស្ស នៅអស់កល្បជានិច្ចរៀងរាបតទៅ។ អាម៉ែន។”
ឆ្នាំនេះ ជាឆ្នាំដែលព្រះអង្គបានសម្រេចព្រះទ័យ “ធ្វើការកាន់តែច្រើនហួសសន្ធឹក” ក្នុងគ្រួសាររបស់ខ្ញុំ។ ព្រះអង្គបានជំនួសការសោះអង្គើយ ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់។ តើព្រះអង្គបានធ្វើការនេះ ដោយរបៀបណា? ខ្ញុំមិនអាចបរិយ៉ាយបានទេ។ តែខ្ញុំបានឃើញការនេះកើតឡើង ក្នុងគ្រួសារខ្ញុំមែន។ ហើយហេតុអ្វីខ្ញុំគួរតែមានការភ្ញាក់ផ្អើល? បើសាតាំងអាចធ្វើឲ្យសេចក្តីស្រឡាញ់ ប្រែក្លាយជាភាពសោះអង្គើយ នោះព្រះពិតជាអាចធ្វើឲ្យភាពសោះអង្គើយ…
អំណោយនៃព្រះវត្តមាន
ជាច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅ កាលខ្ញុំធ្វើការជាអ្នកគ្រប់គ្រងធនធានមនុស្ស ក្នុងក្រុមហ៊ុនមួយ ខ្ញុំបានចូលរួមពិធីបុណ្យសពរបស់បុគ្គលិកម្នាក់ ដែលបានធ្វើការក្នុងក្រុមហ៊ុនអស់ពេលជាយូរមកហើយ តែខ្ញុំមិនដែលបានជួបគាត់សោះ។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏បានទៅសួរសុខទុក្ខគ្រួសារគាត់ ជាមួយបុគ្គលិកផ្សេងទៀត។ គាត់ជាកម្មករសំណង់ ដែលមានជំនាញផ្នែករៀបឥដ្ឋ។ មិត្តរួមការងាររបស់គាត់ស្រឡាញ់គាត់ តែមានពួកគេតិចណាស់ ដែលបានទៅសួរសុខទុក្ខភរិយារបស់គាត់ បន្ទាប់ពីគាត់បានលាចាកលោកទៅ។ ពេលនោះ ខ្ញុំបានស្តាប់មិត្តភ័ក្ររបស់គាត់ម្នាក់ កំពុងព្យាយាមកម្សាន្តចិត្តភរិយាគាត់ថា មានមនុស្សជាច្រើនមិនបានមកសួរសុខទុក្ខ ដោយសារពួកគេខ្លាចនិយាយខុស ឬធ្វើអ្វីខុស ដែលធ្វើឲ្យគ្រួសារនាងកាន់តែមានទុក្ខវេទនា។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក្នុងពេលដែលមានទុក្ខជាទម្ងន់ អ្នកដែលកាន់ទុក្ខ កម្រនឹងចាំពាក្យអ្វី ដែលយើងនិយាយប្រាប់ពួកគេណាស់។ អ្វីដែលពួកគេចាំបំផុតនោះ គឺចាំថា យើងបានមកសួរសុខទុក្ខពួកគេឬអត់។ ការបង្ហាញមុខ ដល់អ្នកដែលមានទុក្ខលំបាក អាចនាំឲ្យពួកគេមានកម្លាំងចិត្ត ហួសបរិយ៉ាយ ដោយវត្តមានរបស់យើង ផ្តល់ឲ្យនូវការកម្សាន្តចិត្ត សម្រាប់អារម្មណ៍ឯកកោ ដែលពួកគេមាន ពេលបាត់បង់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់ជាដើម។
យើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែអាច ផ្តល់ឲ្យនូវ “អំណាយនៃវត្តមាន” ដល់អ្នកដែលកំពុងកាន់ទុក្ខ ដោយយ៉ាងហោចណាស់ យើងមានមុខ នៅក្នុងពេលដែលពួកគេកំពុងមានទុក្ខជាទម្ងន់នោះ ទោះបីជាយើងរឹងអណ្តាត មិនដឹងថា ត្រូវនិយាយអ្វីទៅកាន់ពួកគេ ឬកំពុងមានអារម្មណ៍មិនស្រួលយ៉ាងណាក៏ដោយ។ យ៉ាងណាមិញ នាងម៉ាថា និងម៉ារា ត្រូវបានហុំព័ទ្ធ ដោយញាតិមិត្ត ដែលមកជួយរំលែកទុក្ខពួកនាង ពេលដែលឡាសា ប្អូនប្រុសរបស់នាងស្លាប់(យ៉ូហាន ១១:១៩)។ បន្ទាប់មក…
ការរៀបការជាមួយខ្សែរាជវង្ស
សៀវភៅដែលមានចំណងជើងថា ការរៀបការជាមួយអ្នកធំ នៅប្រទេសអង់គ្លេស បានរបៀបរាប់អំពីបាតុភូតិសង្គម ដែលកើតមានក្នុងសតវត្សរ៍ទី១៩ ពេលដែលនារីជនជាតិអាមេរិកជាច្រើន ដែលជាអ្នកទទួលកេរមរតកដ៏ស្តុកស្តម្ភ បានស្វែងរកឱកាសរៀបការជាមួយពួកបុរសអភិជន នៅប្រទេសអង់គ្លេស។ ទោះបីជានារីទាំងនោះ ជាអ្នកមានទ្រព្យស្តុកស្តម្ភហើយក៏ដោយ ក៏ពួកគេនៅតែចង់មានឋានៈជាខ្សែរាជវង្ស ក្នុងសង្គម។ សៀវភៅនេះ បានចាប់ផ្តើមដោយនិយាយ អំពីព្រះអង្គម្ចាស់ អាល់បឺត(Albert) ដែលជាបុត្រារបស់ក្សត្រីវិចតូរៀ(Victoria) ដែលទ្រង់យាងទៅធ្វើទស្សនៈកិច្ច នៅសហរដ្ឋអាមេរិក។ ពេលនោះ មាននារីជាច្រើន ដែលសុទ្ធសឹងជាទាយាទនៃទ្រព្យសម្បត្តិដ៏ស្តុកស្តម្ភ បានមកចូលរួមយ៉ាងច្រើនកុះករ ក្នុងកម្មវីធីសមោសរ ដែលព្រះអង្គម្ចាស់អាល់បឺតបានរៀបចំ ដោយម្នាក់ៗសុទ្ធតែសង្ឃឹមថា នឹងបានក្លាយជាកូនក្រមុំរបស់ទ្រង់។
យ៉ាងណាមិញ សម្រាប់អ្នកជឿព្រះគ្រីស្ទវិញ យើងមិនគ្រាន់តែមានសង្ឃឹមប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងបានទទួលការធានាថា នឹងបានធ្វើជាកូនក្រមុំ ដែលនឹងរៀបការជាមួយព្រះមហាក្សត្រនៃនគរស្ថានសួគ៌។ សាវ័កយ៉ូហានបាននិយាយអំពីការនេះ ក្នុងព្រះគម្ពីរវិវរណៈថា “ចូរឲ្យយើងអរសប្បាយ ហើយរីករាយឡើង ទាំងថ្វាយសិរីល្អដល់ទ្រង់ចុះ ដ្បិតបានដល់ពេលរៀបវិវាហមង្គលនៃកូនចៀមហើយ ភរិយាទ្រង់បានរៀបខ្លួនជាស្រេច ទ្រង់ប្រទានឲ្យនាងបានស្លៀកពាក់សំពត់ទេសយ៉ាងម៉ដ្ឋ ស្អាត ហើយភ្លឺ ដ្បិតសំពត់ទេសយ៉ាងម៉ដ្ឋនោះ ជាសេចក្តីសុចរិតរបស់ពួកបរិសុទ្ធ”(១៩:៧-៨)។
ព្រះយេស៊ូវជាកូនចៀមនៃព្រះ ដែលជាកូនកំលោះ ដែលបានចែងក្នុងបទគម្ពីរនោះ ហើយអ្នកជឿព្រះជាកូនក្រមុំរបស់ព្រះអង្គ។ ក្នុងនាមយើងជាកូនក្រមុំរបស់ព្រះគ្រីស្ទ យើងត្រូវ “រៀបចំខ្លួនយើងជាស្រេច” សម្រាប់ថ្ងៃនោះ ដោយខំរស់នៅឲ្យបានជិតស្និទ្ធនឹងព្រះអង្គ ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន ខណៈពេលដែលយើងទន្ទឹងរង់ចាំ ពេលអនាគតដែលយើងនឹងមានជាមួយព្រះអង្គ ក្នុងនគរស្ថានសួគ៌។ យើងនឹងបាន…
កែវយឺតហាប់ប៊ល សួនសត្វ និងក្មេងៗដែលច្រៀងសរសើរ
តើកែវយឺតអវកាសហាប់ប៊ល(Hubble)សម្រាប់មើលផ្កាយ សួនសត្វ និងក្មេងៗដែលកំពុងច្រៀង មានលក្ខណៈអ្វីដែលដូចគ្នា? តាមការបង្រៀន ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១៤៨ យើងអាចសន្និដ្ឋានថា ពួកគេសុទ្ធតែចង្អុលបង្ហាញ ឲ្យគេមើលទៅស្នាព្រះហស្តដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះ។ គេច្រើនតែចោទជាសំណួរជាញឹកញាប់ អំពីទស្សនៈដែលយល់ថា ព្រះបានបង្កើតពិភពលោកយើង ដូចនេះ ពេលនេះអាចជាពេលដ៏ល្អ ដែលយើងត្រូវចាំថា យើងត្រូវថ្វាយការសរសើរដំកើងដ៏ខ្ពស់ ដល់ព្រះវរបិតានៃយើង សម្រាប់ស្នាព្រះហស្តដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះអង្គ។ កែវយឺតអវកាសហាប់ប៊ល អាចជួយឲ្យយើងមើលឃើញរូបភាពដ៏ស្អាតអស្ចារ្យនៃចក្រវាឡ ដែលយើងមិនអាចមើលនឹងភ្នែកទទេ។ រូបភាពនីមួយដែលកែវយឺតនោះថតបាន ដោយភាពឆ្លាតវ័យ គឺសុទ្ធតែបង្អុលបង្ហាញហ្វូងតារា ដែលនាំឲ្យយើងផ្តោតអារម្មណ៍ទៅលើអំណាចដ៏អស្ចារ្យ ដែលព្រះមានក្នុងការបង្កើតផ្កាយទាំងនោះមក។ គឺដូចដែលមានចែង នៅក្នុងខ.៣ថា “អស់ទាំងផ្កាយដែលភ្លឺអើយ ចូរសរសើរដល់ទ្រង់”។
ពេលយើងទៅកម្សាន្តក្នុងសួនសត្វ យើងអាចឃើញសត្វជាច្រើនប្រភេទ ដែលព្រះអង្គបានបង្កើត។ យើងអាចមើលទៅខ.៧ និង ខ.១០ ហើយនិយាយអរព្រះគុណព្រះ សម្រាប់ការបង្កើតឲ្យមាន សត្វសមុទ្រ សត្វព្រៃ សត្វល្អិត និងបក្សី។ ហើយការចំណាយពេលមើលក្មេងតូចៗច្រៀងសរសើរដំកើងព្រះ ជានិមិត្តសញ្ញាដែលតំណាងឲ្យសេចក្តីពិតដែលថា មនុស្សទាំងអស់ នៅលើផែនដីនេះ គួរតែលើកសម្លេងឡើង ដើម្បីសរសើរដំកើងព្រះអាទិកររបស់យើង(ខ.១១-១៣)។
ផ្កាយ សត្វ និងក្មេងៗ “ត្រូវសរសើរដល់ព្រះនាមព្រះយេហូវ៉ាទាំងអស់គ្នា ដ្បិតមានតែព្រះនាមទ្រង់១ ដែលខ្ពស់ប្រសើរ”(ខ.១៣)។ ចូរយើងរួមគ្នាពោលពាក្យអរព្រះគុណព្រះ សម្រាប់ស្នាព្រះហស្តរបស់ព្រះអង្គ។ “សូមសរសើរដំកើងព្រះអម្ចាស់!”—Dave Branon
អ្វីដែលត្រូវលាក់
បើសិនជាអ្នកចង់លាក់របស់អ្វីមួយ លោកម៉ៃ ស្លេតធ័ររី (Mike Slattery) ប្រហែលជាអាចជួយអ្នកបាន។ ជាច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅ មានក្រុមហ៊ុនទូរស័ព្ទចល័តមួយ ចង់ដំឡើងអង់តែនមួយ នៅក្នុងដីរបស់គាត់ ហើយចង់សង់អង់តែននោះ ឲ្យមានរូបរាងដូចដើមស្រល់ ដើម្បីបន្លំភ្នែកមនុស្សទូទៅ។ តែលោកម៉ៃមានដំណោះស្រាយល្អជាងនោះ គឺគាត់បានសង់ជង្រក់ក្លែងក្លាយមួយ ដោយប្រើបន្ទះប្លាស្ទិកម្យ៉ាង ដែលអនុញ្ញាតឲ្យរលកធាតុអាកាសវិទ្យុឆ្លងកាត់បាន។ គាត់ក៏បានប្រើទ្រឹស្តីនេះ ដើម្បីបង្កើតក្រុមហ៊ុនមួយ ដែលសាងសង់សំណង់ ដែលអាចលាក់អង់តែនដើម្បីឲ្យមានសោភ័ណភាពល្អ និងមានសុវត្ថិភាព។ លោកម៉ៃជឿជាក់ថា អ្នកជិតខាងរបស់គាត់ជាច្រើន នៅតែមិនដឹងថា មានអ្វីនៅខាងក្នុងជង្រុករបស់គាត់ទេ(នោះបើយោងតាម ការសែត កូឡូរ៉ាដូ ស្ព្រីង [The Gazette, Colorado Springs])។
យើងភាគច្រើន ព្យាយាមលាក់របស់អ្វីមួយ ឲ្យផុតពីភ្នែកគេឯង។ វាអាចជារបស់ដែលមិនបង្កគ្រោះថ្នាក់ ដូចជាសម្ភារៈរាយប៉ាយ ក្នុងបន្ទប់ដាក់ឥវ៉ាន់ ឬអាចមានជាតិពុល ដូចជាកំហុសឆ្គងខាងសីលធម៌ ឬខាងវិញ្ញាណ ដែលយើងចង់លាក់ពីអ្នកដទៃ ពីខ្លួនឯង ហើយថែមទាំងចង់លាក់ពីព្រះនេត្រព្រះផង។
ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក ៣២ ស្តេចដាវីឌបានរៀបរាប់អំពីភាពឥតប្រយោជន៍ នៃការព្យាយាមលាក់បាំងអំពើបាបរបស់ខ្លួន(ខ.៣-៤) ហើយបានពិពណ៌នាអំពីភាពធូរស្បើយ ដែលកើតមាន ពេលទ្រង់បើកចំហចិត្តដល់ព្រះអម្ចាស់ គឺដូចដែលទ្រង់មានបន្ទូលថា “ទូលបង្គំបានរ៉ាប់ទទួលអំពើបាបរបស់ទូលបង្គំនៅចំពោះទ្រង់ ឥតលាក់ការទុចរិតរបស់ទូលបង្គំទុកឡើយ។ ទូលបង្គំបាននិយាយថា ទូលបង្គំនឹងលន់តួអស់ទាំងការរំលងរបស់ទូលបង្គំ ដល់ព្រះយេហូវ៉ា ឯទ្រង់ក៏បានអត់ទោសចំពោះអំពើបាបនៃទូលបង្គំទៅ”(ខ.៥)។…
ឈរឲ្យមាំមួន
ខណៈពេលដែលខ្ញុំហៀបនឹងបទស្តាំ នៅចំណុចផ្លូវប្រសព្វដ៏មមាញឹកមួយ មានរថយន្តសង្រ្គោះបន្ទាន់មួយគ្រឿង បានលេចចេញពីលើផ្លូវទួលមក ដោយល្បឿនយ៉ាងលឿន ឆ្ពោះមករកទិសដៅរបស់ខ្ញុំ។ អ្នកបើកបររថយន្តដែលនៅពីក្រោយខ្ញុំបានចុចស៊ីផ្លេ បង្ខំឲ្យខ្ញុំបើកកាត់ផ្លូវប្រសព្វនោះ។ ពេលនោះ ខ្ញុំដឹងថា រថយន្តសង្រ្គោះបន្ទាន់ មិនទំនងជាឈប់ទេ ដូចនេះ បើខ្ញុំហ៊ានបទស្តាំ គ្រោះថ្នាក់នឹងកើតមានជាមិនខាន។ ហេតុនេះហើយ បានជាខ្ញុំនៅតែបន្តជាន់ហ្វ្រាំងជាប់ មិនព្រមទៅមុខទៀត។
តាមន័យធៀបខាងឯវិញ្ញាណវិញ យើងក៏ចាំបាច់ត្រូវ“ប្រកាន់គោលជំហររបស់យើង” ហើយនៅតែស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះជានិច្ច ទោះបីទទួលរងសំពាធពីអ្នកដទៃយ៉ាងណាក៏ដោយ។ ស្តេចសាឡូម៉ូនបានរៀនប្តេជ្ញាចិត្តយ៉ាងដូចនេះ ដោយឆ្លងកាត់ការលំបាកជាច្រើន។ ទ្រង់បានចាប់ផ្តើមគ្រងរាជ្យ ដោយសូមប្រាជ្ញាពីព្រះ(១ពង្សាវតារក្សត្រ ៣:៩) ហើយការអធិស្ឋានរបស់ទ្រង់ នៅឯពិធីថ្វាយព្រះវិហារដល់ព្រះ បានបង្ហាញឲ្យឃើញភាពស្មោះត្រង់របស់ទ្រង់(៨:២៣,៦១)។ ប៉ុន្តែ ក្រោយមក ការប្តេជ្ញាចិត្តរបស់ទ្រង់ក៏លែងមានទៀត។ ទ្រង់បានរៀបអភិសេកជាមួយស្រ្តីសាសន៍ដទៃជាច្រើន ហើយស្រ្តីទាំងនោះក៏បាននាំឲ្យទ្រង់ថ្វាយបង្គំព្រះដទៃ។ ដល់គ្រាចុងក្រោយនៃព្រះជន្មរបស់ទ្រង់ នោះទ្រង់ក៏លែងមាន “ព្រះទ័យស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះអម្ចាស់ទៀត”(១១:១-៦ នេហេមា ១៣:២៦)។
សព្វថ្ងៃនេះ ក៏អាចមានមនុស្សដែលជំរុញឲ្យយើង លែងមានភាពស្មោះត្រង់ ចំពោះព្រះ និងសេចក្តីពិតរបស់ទ្រង់ផងដែរ គឺមិនខុសពីសម័យមុនទេ។ ប៉ុន្តែ ដោយមានជំនួយមកពីព្រះ នោះយើងអាចប្រកាន់ជាប់តាមព្រះបន្ទូលនៃជីវិត(ភីលីព ២:១៦)។ បើអ្នកមានអារម្មណ៍ថា កំពុងទទួលរងសំពាធឲ្យឈានចូល ទៅក្នុងចំណុចប្រសព្វនៃជំនឿសាសនាដ៏គ្រោះថ្នាក់ នោះចូរសិក្សាព្រះបន្ទូលព្រះ ពាក់គ្រឿងសឹករបស់ទ្រង់(អេភេសូរ ៦:១០-១៨) ហើយទូលសូមជំនួយមកពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ(១កូរិនថូស ២:១០-១២) រួចឈរឲ្យមាំមួនជាមួយនឹងបងប្អូនរួមជំនឿ ក្នុងព្រះគ្រីស្ទចុះ។…
ការធ្វើអ្វីឲ្យផ្លាស់ប្រែ
រឿងរបស់អេលីសាបិត គឺជារឿងដែលធ្វើឲ្យប៉ះពាល់ចិត្តណាស់។ ក្រោយពីទទួលរងការប្រមាថយ៉ាងខ្លាំង នៅរដ្ឋម៉ាសាឈូសិត(Massachusetts) នាងក៏បានជិះឡានក្រុង ទៅកាន់រដ្ឋញូជើរស៊ី(New Jersey) ដើម្បីគេចពីភាពអាម៉ាសរបស់នាង។ នាងចេះតែយំខ្សឹកខ្សួលមិនឈប់សោះ បានជានាងស្ទើរតែមិនដឹងថាឡានក្រុងបានឈប់ នៅតាមចំណតតាមផ្លូវទេ។ មានអ្នកដំណើរម្នាក់អង្គុយពីក្រោយនាង ដែលមិនធ្លាប់ស្គាល់គ្នាសោះ បានងើបចេញពីកៅអី បម្រុងនឹងចុះពីឡានក្រុង តែគាត់ក៏បានឈប់ ហើយបែរក្រោយ រួចដើរមកកាន់អេលីសាបិត។ គាត់បានឃើញនាងកំពុងសម្រក់ទឹកភ្នែក ហើយក៏បានហុចព្រះគម្ពីររបស់ខ្លួនទៅនាង ដោយប្រាប់នាងថា នាងប្រហែលជាត្រូវការព្រះគម្ពីរមួយក្បាលនោះ។ គាត់គិតត្រូវ ព្រោះនាងមិនត្រឹមតែត្រូវការព្រះគម្ពីរប៉ុណ្ណោះទេ តែនាងថែមទាំងត្រូវការព្រះគ្រីស្ទ ដែលមានចែងក្នុងព្រះគម្ពីរផងដែរ។ អេលីសាបិតក៏បានទទួលជឿទ្រង់ ដោយសារតែបុរសម្នាក់ដែលមិនស្គាល់គ្នា បានបង្ហាញចេញនូវចិត្តក្តួលអាណិត តាមរយៈការជូនអំណោយដល់នាង។
ព្រះយេស៊ូវជាគំរូនៃការមានចិត្តក្តួលអាណិត ដែលយើងត្រូវយកតម្រាប់តាម។ បទគម្ពីរម៉ាថាយ ជំពូក៩ បានចែងថា “កាលទ្រង់ឃើញហ្វូងមនុស្សហើយ នោះទ្រង់មានព្រះហឫទ័យក្តួលអាណិតដល់គេ ដ្បិតគេល្វើយ ហើយខ្ចាត់ខ្ចាយ ដូចហ្វូងចៀមដែលឥតអ្នកគង្វាល”(ខ.៣៦)។ ព្រះអម្ចាស់មិនគ្រាន់តែបានកត់សំគាល់ អំពីទុក្ខលំបាក និងការឈឺចាប់របស់មនុស្សដែលខ្ទេចខ្ទាំប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែ ទ្រង់ថែមទាំងបានឆ្លើយតប ចំពោះបញ្ហានេះ ដោយបង្គាប់ពួកសិស្សទ្រង់ ឲ្យអធិស្ឋានទូលសូមឲ្យព្រះវរបិតាចាត់អ្នកបម្រើទ្រង់ ឲ្យទៅឆ្លើយតបចំពោះការឈឺចាប់ និងសេចក្តីត្រូវការរបស់លោកិយ ដែលកំពុងវិនាស(ខ.៣៨)។
ខណៈពេលដែលយើងយកតម្រាប់តាមព្រះគ្រីស្ទ នោះការមានចិត្តក្តួលអាណិតដល់មនុស្ស ដែលដូចជាចៀមឥតមានអ្នកគង្វាល អាចជំរុញឲ្យយើងនាំអ្នកដទៃ ឲ្យមានជីវិតផ្លាសប្រែ។ —Bill Crowder
ពីចម្ងាយ
ជាច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅ មានបទចម្រៀងដ៏ពេញនិយមមួយបទ មានចំណងជើងថា “ពីចម្ងាយ”។ បទនេះនិយាយអំពីការសម្លឹងឆ្ពោះទៅរកពេលអនាគត ដែលមានទៅដោយភាពសុខដុម និងមានសន្តិភាព។ បទនេះច្រៀងថា “ព្រះទ្រង់កំពុងទតមើលយើងពីចម្ងាយ។” ជាការពិតណាស់ ព្រះទ្រង់កំពុងទតមើលយើងមែន ប៉ុន្តែ មិនមែនមើលពីចម្ងាយទេ។ ទ្រង់មានវត្តមាន ជាមួយអ្នកគ្រប់ទីកន្លែង គឺនៅចំពោះមុខអ្នកតែម្តង ដោយទតមើលអ្នក ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ឥតលក្ខខណ្ឌ ក្នុងព្រះនេត្រទ្រង់។
ការនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំគិតដល់គំរូលោក ប្រាដឺ ឡររ៉េនស៍ (Brother Lawrence) ដែលបានចំណាយពេលធ្វើការជាច្រើនឆ្នាំ ក្នុងផ្ទះបាយ ដោយធ្វើកិច្ចការដូចជា លាងចាន ឆ្នាំង និងជួសជុលស្បែកជើងឲ្យអ្នកបម្រើព្រះដទៃទៀត ក្នុងព្រះវិហារ។ គាត់បានសរសេរថា “ខ្ញុំបានបន្ទាបខ្លួនធ្វើជាអ្នកថ្វាយបង្គំ នៅចំពោះទ្រង់ ឲ្យបានញឹកញាប់បំផុត តាមដែលអាចធ្វើទៅបាន ដោយផ្ចង់ចិត្តទៅលើព្រះវត្តមានដ៏បរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់។”
យ៉ាងណាមិញ យើងក៏ត្រូវមានការប្រតិបត្តិយ៉ាងដូចនេះផងដែរ។ ប៉ុន្តែ យើងភ្លេច ហើយពេលខ្លះត្រូវរំឭកខ្លួនឯងថា ទ្រង់កំពុងមានវត្តមាន នៅជាមួយយើងជានិច្ច។ ខ្ញុំបានដំដែកគោលចាស់មួយ ជាប់នឹងធ្នើរពីលើតុរបស់ខ្ញុំ ដើម្បីរំឭកខ្លួនឯងថា ព្រះយេស៊ូវដែលបានសុគតជាប់ឆ្កាង ហើយមានព្រះជន្មឡើងវិញ ទ្រង់តែងតែគង់នៅជិតជានិច្ច។ ភារៈកិច្ចរបស់យើង គឺត្រូវចាំថា “យើងត្រូវតាំងព្រះអម្ចាស់ នៅមុខ[យើង]ជាដរាប”(ទំនុកដំកើង ១៦:៨) ដើម្បីដឹងថា ទ្រង់តែងគង់នៅជាមួយយើងជានិច្ច “ដរាបដល់បំផុតកល្ប”(ម៉ាថាយ ២៨:២០) ហើយចាំថា…
នាវាទីតានីច ទី២
លោក ម៉ាក វីលឃីនសុន (Mark Wilkinson) បានទិញទូក ដែលមានបណ្តោយ៥ម៉ែត្រ សម្រាប់ស្ទូចត្រី និងធ្វើដំណើរកំសាន្ត។ គាត់មិនជឿលើអបីជំនឿទេ បានជាគាត់ដាក់ឈ្មោះឲ្យទូករបស់គាត់ថា ទីតានិក ទី២(Titanic II) គឺដាក់ឈ្មោះតាមកប៉ាល់ដ៏ប្រណិតដែលមានវាសនាអាក្រក់ ពេលបុកនឹងផ្ទាំងទឹកកកអណ្តែត ក្នុងសមុទ្រ ហើយក៏បានលិច ក្នុងឆ្នាំ១៩១២។ ទូករបស់គាត់បានចេញដំណើរយ៉ាងរលូនជាលើកដំបូង ពីកំពង់ផែនៅក្រុងដរសិត(Dorset) ប្រទេសអង់គ្លេស។ ប៉ុន្តែ នៅពេលលោកវីលឃីនសុន ធ្វើដំណើរវិលត្រឡប់មកវិញ ទឹកក៏បានចាប់ផ្តើមចូលក្នុងទូកគាត់។ មិនយូរប៉ុន្មាន គាត់ក៏តោងបង្កាន់ដៃទូកជាប់ ដើម្បីរង់ចាំឲ្យគេមកសង្រ្គោះ។ ក្រោយមក លោកវីលឃីនសុនក៏បានប្រាប់អ្នកយកពត៌មានថា “ខ្ញុំមានការអៀនខ្មាសបន្តិច ហើយឆ្អែតចិត្តនឹងមនុស្សដែលចេះតែសួរខ្ញុំថា តើទូកនោះបានបុកនឹងផ្ទាំងទឹកកកអណ្តែតទឹកឬ បានជាវាលិចអញ្ចឹង?” ហើយអ្នកឃើញហេតុការណ៍ផ្ទាល់ភ្នែកក៏បាននិយាយផងដែរថា “ទូកនោះមិនមែនជាទូកធំទេ។ ខ្ញុំគិតថា សូម្បីតែដុំទឹកកក១ដុំតូច ក៏អាចធ្វើឲ្យវាលិចបានដែរ!”
រឿងទូកទីតានីច ទី២ មានលក្ខណៈកំប្លែងបន្តិច។ ប៉ុន្តែ វាបានធ្វើឲ្យខ្ញុំគិតដល់នាវាទីតានីច ដើម និងគិតអំពីគ្រោះថ្នាក់ ដែលកើតឡើងពីការទុកចិត្តខុស។ ពួកអ្នកសាងសង់នាវាដ៏ធំនោះ បានជឿជាក់មួយរយភាគរយថា គ្មានអ្វីអាចធ្វើឲ្យនាវារបស់ពួកគេលិចបានឡើយ។ ប៉ុន្តែ ពួកគេបានគិតខុសហើយ! ហោរាយេរេមាបានរំឭកយើងថា “ត្រូវបណ្តាសាហើយ អ្នកណាដែលទីពឹងដល់មនុស្ស ហើយយកសាច់ឈាមជាដៃរបស់ខ្លួន ជាអ្នកដែលមានចិត្តដកថយចេញពីព្រះយេហូវ៉ា”(យេរេមា ១៧:៥)។
យើងរាល់គ្នាតែងជួបការល្បួង…
សូម្បីតែនាងឬ?
សូមស្រមៃថា អ្នកកំពុងបើកមើលបញ្ជីពង្សាវតានៃគ្រួសាររបស់អ្នក ហើយក៏ឃើញមានការពណ៌នាយ៉ាងដូចនេះថា “បុព្វបុរសរបស់អ្នកជាស្រ្តីរកស៊ីផ្លូវភេទ នាងបានលាក់បំពួនពួកខ្មាំងសត្រូវរបស់រដ្ឋាភិបាល នៅក្នុងផ្ទះរបស់នាង។ នៅពេលពួកអាជ្ញាធរបានមកសាកសួរនាង នោះនាងក៏បាននិយាយកុហកអំពីការនោះ។”
តើអ្នកនឹងធ្វើដូចម្តេច ពេលបានដឹងអំពីប្រវត្តិរបស់គាត់ហើយ? តើអ្នកនឹងលាក់រឿងរបស់គាត់ ពេលដែលគេមកសួរអំពីប្រវត្តិគ្រួសាររបស់អ្នកឬ? ឬក៏និយាយដោយបើកចំហរអំពីរឿងពិតរបស់គាត់ ហើយសរសើរគាត់ នៅក្នុងប្រវត្តិនៃគ្រួសាររបស់អ្នក?
យ៉ាងណាមិញ ព្រះគម្ពីរក៏បានចែងអំពីខ្សែលោហិតមួយ ដែលមាននាងរ៉ាហាបជាបុព្វបុរស។ បើសិនយើងគ្រាន់តែអានអំពីប្រវត្តិរបស់នាង ដែលមានក្នុងបទគម្ពីរ យ៉ូស្វេ ជំពូក២ នោះយើងប្រហែលជារាប់បញ្ចូលនាង ទៅក្នុងចំណោមពួកមនុស្សដែលក្បត់ជាតិសាសន៍ខ្លួន និងពួកមានគំរូអាក្រក់ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ។ ប៉ុន្តែ ប្រវត្តិរបស់នាងមិនមែនមានតែប៉ុណ្ណឹងទេ ព្រោះបទគម្ពីរម៉ាថាយ ១:៥-៦ បានបើកបង្ហាញថា នាងគឺជាយាយលួតនៃហ្លួងដាវីឌ ហើយថានាងក៏មានឈ្មោះនៅក្នុងជំនួរវង្សនៃព្រះយេស៊ូវ ដ៏ជាអង្គសង្រ្គោះនៃយើងផងដែរ។ ជាងនេះទៅទៀត បទគម្ពីរហេព្រើរ ១១:៣១ បានរាប់នាងរ៉ាហាប ជាស្ត្រីនៃសេចក្តីជំនឿ ដែលបានទទួលការសង្រ្គោះ ពេលក្រុងយេរីខូរដួលរលំ(មើល យ៉ូស្វេ ៦:១៧)។ ក្នុងបទគម្ពីរ យ៉ាកុប ២:២៥ ការដែលនាងបានធ្វើ ដើម្បីជួយសង្រ្គោះពួកស៊ើបការ គឺជាភស្តុតាងដែលបញ្ជាក់ថា នាងជាមនុស្សសុចរិត ដោយសារជំនឿរបស់នាង។
សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះពិតជាអស្ចារ្យណាស់។ ទ្រង់អាចប្រើមនុស្សដែលមានកេរ្តិ៍ឈ្មោះអាក្រក់ ហើយកែប្រែជីវិតរបស់ពួកគេ ព្រមទាំងធ្វើឲ្យពួកគេក្លាយជាគំរូ នៃសេចក្តីស្រឡាញ់ និងការអត់ទោសរបស់ទ្រង់។ បើសិនជាអ្នកគិតថា ព្រះមិនអាចអត់ទោសឲ្យអ្នក ដោយសារអ្នកជាមនុស្សអាក្រក់ពេក…