ការរៀបចំរបស់ព្រះ
តើអ្នកធ្លាប់ជាប់គាំងដំណើរ ក្នុងអាកាសយាន្តដ្ឋាន អស់រយៈពេល២៤ម៉ោងឬទេ? គឺនៅក្នុងទីក្រុងមួយ ដែលអ្នកមិនចេះនិយាយភាសារបស់គេ ហើយពេលនោះអ្នកស្ថិតនៅចម្ងាយប្រហែលប្រាំមួយពាន់គីឡូមែត្រ ពីផ្ទះរបស់អ្នក?
លោកចន គឺជាមិត្តភ័ក្ររបស់ខ្ញុំម្នាក់ ដែលបានជួបប្រទះរឿងនេះ កាលពីពេលថ្មីៗនេះ ហើយយើងអាចរៀនសូត្រ ពីការឆ្លើយតបរបស់គាត់បាន ។ មនុស្សយើងភាគច្រើន ប្រហែលជាមិនអាចទ្រាំទ្រស្ថានភាពជាប់គាំងដូចនេះបានទេ ប៉ុន្តែ មិត្តភ័ក្ររបស់ខ្ញុំម្នាក់នេះ បានមើលឃើញព្រះហស្ថព្រះ នៅក្នុងការពន្យាពេលធ្វើដំណើរនោះ ។ ពេលដែលគាត់កំពុងរង់ចាំបន្តដំណើរទៅមុខទៀត គាត់បានឆក់យកឱកាសបង្កើតទំនាក់ទំនង ជាមួយអ្នករួមដំណើរទាំងឡាយ ។ គាត់ក៏បានជួបនឹងគ្រីស្ទបរិស័ទមួយចំនួន ដែលបានធ្វើដំណើរមកពីប្រទេសឥណ្ឌា ហើយក្នុងការសន្ទនានោះ ពួកគេក៏បានចែកចាយដល់គាត់ អំពីការងារបម្រើព្រះមួយ ដែល ពួកគេកំពុងធ្វើ ។ ដោយសារលោកចនមានចំណាប់អារម្មណ៍ ចំពោះការងាររបស់ពួកគេ នោះពួកគេក៏បានអញ្ជើញគាត់ ឲ្យទៅប្រទេសឥណ្ឌា ដើម្បីចូលរួម ក្នុងកម្មវិធីមួយ ដែលមានរយៈពេលខ្លី ។
តើមានពេលប៉ុន្មានដងហើយ ដែលយើងបានជួបប្រទះនឹងការពន្យាពេល ការផ្លាស់ប្តូរផែនការណ៍ និងការផ្លាស់ប្តូរទិសដៅ ហើយបានចាត់ទុក្ខការលំបាកទាំងនេះ ជាការរំខាននៃជីវិត? ការនេះអាចកើតឡើង ដោយសារព្រះសព្វព្រះទ័យនឹងឲ្យយើងធ្វើដំណើរតាមផ្លូវវាង ដើម្បីឲ្យយើងអាចធ្វើការអ្វីដែលប្លែកពីមុន ឬធ្វើការថ្មីថ្វាយទ្រង់ ។ សូមពិចារណាអំពីការធ្វើដំណើររបស់សាវ័កប៉ុលទៅក្រុងភីលីព ក្នុងព្រះគម្ពីរកិច្ចការជំពូក ១៦ចុះ ។ គាត់បានធ្វើដំណើរទៅខេត្តម៉ាសេដូន តាមការបើកសម្តែងរបស់ព្រះ(ខ.៩-១០)។ តើធ្វើដូចម្តេចឲ្យគាត់អាចដឹងជាមុន ថាគាត់នឹងត្រូវគេឃុំខ្លួន…
សមនឹងទទួល ដោយយុត្តិធម៌
អតីតៈសហការី ផ្នែកបោះពុម្ភម្នាក់បានរស់នៅ ដោយការភ័យខ្លាចគេបណ្តេញចេញពីការងារ អស់រយៈពេលជិតមួយឆ្នាំ ។ គេមិនដឹងថាហេតុអ្វី បានជាប្រធានផ្នែកថ្មីរបស់គាត់ បានធ្វើការវាយតម្លៃអវិជ្ជមានជាច្រើន នៅក្នុងឯកសារគាត់ទេ ។ ថ្ងៃមួយ មិត្តភ័ក្ររបស់ខ្ញុំម្នាក់នេះ បានយល់ថា គេមុខជាដេញគាត់ចោលជាមិនខានទេ តែផ្ទុយទៅវិញ អ្នកដែលត្រូវបានគេបណ្តេញចេញនោះ គឺជាប្រធានផ្នែកថ្មីរបស់គាត់ទៅវិញទេ ។
មានជនជាតិយូដាម្នាក់ឈ្មោះម៉ាដេកាយ បានជួបប្រទះនឹងស្ថានភាពដូចនេះផងដែរ ក្នុងសម័យដែលប្រជាជនអ៊ីស្រា-អែល បានជាប់ជាឈ្លើយ នៅចក្រភពបាប៊ីឡូន។ ហាម៉ាន ដែលមន្ត្រីធំជាងគេ របស់ស្តេចអ័ហាស៊ូរុស ចង់ឲ្យមន្ត្រីទាំងអស់លុតជង្គុងគោរពខ្លួន ប៉ុន្តែ លោកម៉ាដេកាយព្រមឱនខ្លួនចុះគោរពចំពោះព្រះតែប៉ុណ្ណោះ(នាងអេសធើរ ៣:១-២)។ ការនេះបានធ្វើឲ្យហាមានខឹងសម្បាយ៉ាងខ្លាំង ហើយក៏បានរៀបគម្រោងកំចាត់លោកម៉ាកាយ ព្រមទាំងជនជាតិយូដាទាំងអស់ ដែលរស់នៅក្នុងចក្រភពពើរស៊ី(ខ.៥-៦)។ ហាមានក៏បានបញ្ចុះបញ្ចូលស្តេចអ័ហាស៊ូរ៉ុស ឲ្យចេញព្រះរាជក្រឹត្យ ដើម្បីប្រហារជីវិតជនជាតិយូដាទាំងអស់ ហើយបានឲ្យគេចាប់ផ្តើមដំឡើងឈើ សម្រាប់ព្យួរកលោកម៉ាដេកាយទៀត(៥:១៤)។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ផ្ទុយទៅវិញ ហាម៉ានត្រូវគេព្យួរកនៅលើឈើ ដែលគាត់បានឲ្យគេដំឡើងសម្រាប់ប្រហារជីវិតលោកម៉ាដេកាយ ហើយប្រជាជនយូដាក៏បានរួចជីវិត(៧:៩-១០; ៨)។
នៅក្នុងអក្សរសាស្រ្ត គេហៅរឿងនេះថា សេចក្តីយុត្តិធម៌ដែលសក្តិសមនឹងទទួល ។ មនុស្សយើងម្នាក់ៗ មិនសុទ្ធតែទទួលបាននូវយុត្តិធម៌ដូចនេះឡើយ ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរបានសន្យាថា ព្រះទ្រង់នឹងសងសឹកឲ្យអ្នកដែលទទួលរងភាពអាយុត្តិធម៌ នៅថ្ងៃណាមួយជាមិនខាន (រ៉ូម ១២:១៩)។ ទន្ទឹមនឹងពេលដែលយើងកំពុងទន្ទឹមរង់ចាំថ្ងៃនោះ យើងត្រូវធ្វើអ្វីដែលយើងអាចធ្វើបាន ដើម្បីនាំឲ្យមានភាពយុត្តិធម៌…
ការជាប់ខ្លួនក្នុងភក់
គេបានហៅលោកយេរេមាថា “ហោរាទឹកភ្នែក” ។ គាត់មានទុក្ខព្រួយជាពន់ពេក ដោយសារលោកឈឺចាប់ ចំពោះសេចក្តីជំនុំជម្រះ ដែលព្រះបានទម្លាក់មកលើរាស្រ្តអ៊ីស្រាអែល ដែលមិនបានស្តាប់បង្គាប់ទ្រង់ ។ គាត់មានសេចក្តីទុក្ខជាទម្ងន់ គឺដូចដែលមានចែងថា “ឱបើសិនជាក្បាលខ្ញុំពេញដោយទឹក ហើយភ្នែកខ្ញុំជារន្ធចេញទឹកជានិច្ចទៅអេះ ដើម្បីឲ្យខ្ញុំបានយំទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ”(យេរេមា ៩:១)។
លោកយេរេមាមិនគ្រាន់តែមានសេចក្តីទុក្ខ ចំពោះជាតិសាសន៍របស់គាត់ប៉ុណ្ណោះទេ តែគាត់ថែមទាំងត្រូវទទួលរងការបៀតបៀន ដោយព្រោះការថ្លែងទំនាយ អំពីការជំនុំជម្រះរបស់ព្រះទៀតផង ។ មានពេលមួយ គេបានឃុំឃាំងគាត់ នៅក្នុងអណ្តូងទឹក ដែលគ្មានទឹកទេ តែមានតែភក់ប៉ុណ្ណោះ(យេរេមា ៣៨:៦)។ ការទាស់ប្រឆាំងនឹងការងាររបស់លោកហោរាដ៏អស្ចារ្យរូបនេះ បានបណ្តាលឲ្យគាត់ ជាប់ខ្លួននៅក្នុងទីកន្លែងដ៏អស់សង្ឃឹម ។
ជួនកាល ពេលដែលយើងខិតខំបម្រើព្រះអម្ចាស់ យើងអាចមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនកំពុងជាប់គាំង នៅក្នុងស្ថានភាពដ៏ឈឺចាប់ ហើយទទួលរងការឈឺចិត្ត ដោយមិនបានត្រៀមទុកជាមុន ។ ប៉ុន្តែ ការអត់ធ្មត់របស់លោកហោរារូបនេះ គឺជាការលើកទឹកចិត្ត ឲ្យយើងមានការទ្រាំអត់ផងដែរ ។ លោកយេរេមា បានដឹងអំពីការត្រាសហៅរបស់ព្រះ យ៉ាងច្បាស់លាស់ណាស់ បានជាគាត់មិនព្រមឈប់បម្រើទ្រង់ឡើយ ។ “បើកាលណាទូលបង្គំសំរេចថា មិននិយាយដំណាលពីទ្រង់ ឬនិយាយដោយនូវព្រះនាមទ្រង់ទៀតឡើយ នោះនៅក្នុងចិត្តទូលបង្គំ កើតមានដូចជាភ្លើងឆេះ ដែលកប់នៅក្នុងឆ្អឹងរបស់ទូលបង្គំ ហើយទូលបង្គំក៏នឿយហត់ដោយខំទ្រាំទប់ ទាល់តែទ្រាំមិនបានទៀត”(យេរេមា ២០:៩)។
តើអ្នកមានការខកចិត្ត ចំពោះលទ្ធផលដែលអ្នកបានទទួលពីការបម្រើព្រះអម្ចាស់ឬ?…
ទ្រង់ការពារទូលបង្គំ ឲ្យបានសុខសាន្ត
ក្នុងអំឡុងពេលស្ងប់ស្ងាត់ មុនពេលកម្មវិធីថ្វាយបង្គំពេលព្រឹកថ្ងៃអាទិត្យចាប់ផ្តើម អ្នកលេងអកហ្គ៍បានលេងបទទំនុកតម្កើងមួយបទ ដែលខ្ញុំមិនធ្លាប់ស្តាប់ពីមុនមក។ ខ្ញុំក៏បានបើកសៀវភៅចម្រៀងសរសើរតម្កើង ដើម្បីអានពាក្យពេចន៍នៃបទនោះ ដែលបានសរសេរថា “ឱព្រះអម្ចាស់ ជាអ្នកគង្វាលនៃ ទូលបង្គំអើយ សូមការពារទូលបង្គំឲ្យបានសុខសាន្ត”។ អ្នកនិពន្ធនៃបទចម្រៀងនេះ បានសរសេរសម្រាយយ៉ាងពិរោះ តាមបទគម្ពីរទំនុកតម្កើង ជំពូក២៣ យ៉ាងដូចនេះថា :
ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់ជាអ្នកគង្វាលទូលបង្គំ ទ្រង់ការពារទូលបង្គំឲ្យបានសុខសាន្ត ។ ទ្រង់ចម្អែតខ្ញុំ តាមសេចក្តីត្រូវការ ទ្រង់ឲ្យខ្ញុំសម្រាកនៅវាលស្មៅខៀវខ្ចី នៅក្បែរទឹកហូរគ្រឿនៗ វិញ្ញាណនៃទូលបង្គំដែលមានទុក្ខព្រួយ ក៏មានកម្លាំងឡើង ជាបរិបូរ ពេលដែលទូលបង្គំដើរតាមផ្លូវដ៏ពិតរបស់ព្រះ ។
ទោះបីជាយើងបានអាន ឬស្តាប់ឮបទគម្ពីរទំនុកតម្កើងជំពូក ២៣ ដ៏ពេញនិយមនេះ បានប៉ុន្មានដងក៏ដោយ ក៏បទគម្ពីរនេះ នៅតែជាព្រះរាជសារថ្មីជានិច្ច ដែលព្រះសព្វព្រះទ័យនឹងប្រើ ដើម្បីបង្ហាញពីព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះយើង ។
ទោះខ្ញុំត្រូវដើរតាមផ្លូវងងឹតបំផុត កាត់តាមជ្រលងមរណៈក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំនឹងមិនភ័យខ្លាចឡើយ ។ ព្រះវត្តមានទ្រង់ធ្វើឲ្យទូលបង្គំក្លាហាន ព្រនង់ និងដំបងរបស់ទ្រង់ ធានាដល់ទូលបង្គំថា ទ្រង់នឹងជួយសង្រ្គោះទូលបង្គំ ។
ចំពោះអ្នកដែលធ្លាប់ឮព្រះបន្ទូលព្រះយេស៊ូវថា “ខ្ញុំជាអ្នកគង្វាលល្អ ឯអ្នកគង្វាលល្អ ក៏ស៊ូតែប្តូរជីវិតជំនួសចៀម”(យ៉ូហាន ១០:១១) នោះពួកគេងាយនឹងយល់អំពីទិដ្ឋភាព ដែលបានឆ្លុះបញ្ចាំងនៅក្នុងបទទំនុកតម្កើងនេះ ។ ពួកឈ្នួលរត់ចោលហ្វូងចៀម ពេលជួបគ្រោះភ័យ តែអ្នកគង្វាលដ៏ពិតនៅការពារហ្វូងចៀម…
ជួបគ្នាពេលក្រោយ
ជីតារបស់ខ្ញុំមិនព្រមនិយាយថា “លាហើយ”ទេ ព្រោះគាត់មានអារម្មណ៍ថា ពាក្យនេះបានបង្ហាញពីដំណាក់កាលចុងក្រោយខ្លាំងពេក ។ ហេតុនេះហើយបានជា បន្ទាប់ពីបានមកសួរសុខទុក្ខគាត់ហើយ ពេលដែលយើងកំពុងបើកបរចេញពីផ្ទះគាត់ គាត់តែងតែមានទម្លាប់លាគ្នា តាមរបៀបដដែលជានិច្ច ។ គឺគាត់ឈរនៅមុខរបងពណ៌បៃតង ខាងមុខផ្ទះគាត់ ហើយបោយដៃលា ដោយពាក្យថា “ជួបគ្នាពេលក្រោយ”។
ក្នុងនាមយើងជាគ្រីស្ទបរិស័ទ យើងមិនចំាបាច់និយាយថា “លាហើយ” ទៅអ្នកដែលយើងស្រឡាញ់ក៏បាន ឲ្យតែអ្នកនោះបានទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ ជាព្រះសង្រ្គោះហើយ ។ ព្រះគម្ពីរបានសន្យាថា យើងនឹងបានជួបពួកគេម្តងទៀត ។
សាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា យើងមិនត្រូវ “កើតទុក្ខព្រួយ ដូចអ្នកឯទៀត ដែលគ្មានសង្ឃឹម”ឡើយ(១ថែស្សាឡូនិច ៣:១៣) ព្រោះកាលណាព្រះយេស៊ូវ យាងមកវិញ ពួកស្លាប់ក្នុងព្រះគ្រីស្ទនឹងរស់ឡើងវិញជាមុនបង្អស់ រួចយើងរាល់គ្នា ដែលកំពុងតែរស់នៅ ក៏នឹងបានលើកឡើង ទៅក្នុងពពកជាមួយគ្នាទាំងអស់ ដើម្បីឲ្យបានជួបជុំនឹងព្រះអម្ចាស់នៅនាអាកាស (ខ.១៥-១៧)។ យើងមានទំនុកចិត្តថា នៅថ្ងៃណាមួយ យើងនឹងបានទៅនៅនគរស្ថានសួគ៌ ដែលជាកន្លែងដែល“គ្មានសេចក្តីស្លាប់ ឬសេចក្តីសោកសង្រេង ឬសេចក្តីយំទួញ ឬទុក្ខលំបាកណាទៀតឡើយ” (វិវរណៈ ២១:៤)។ យើងនឹងបាន “ទៅនៅជាមួយព្រះអម្ចាស់ជានិរន្ត” នៅក្នុងកន្លែងដ៏អស្ចារ្យនេះ(១ថែ-ស្សាឡូនិច ៤:១៧)។
គ្រីស្ទបរិស័ទមានសង្ឃឹមថា ពួកគេនឹងបានជួបជុំជាមួយព្រះគ្រីស្ទជារៀងរហូត និងនៅជាមួយមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ ដែលបានលាចាកលោកទៅ ។ ហេតុនេះហើយបានជាលោកប៉ុល…
នាំឲ្យប្រែចិត្តម្តងម្នាក់ៗ
លោកចន វូលមែន(John Woolman) ជាគ្រូអធិប្បាយ ដែលធ្វើដំណើរបេសកកម្មពីកន្លែងមួយទៅកន្លែងមួយទៀត ។ គាត់បានធ្វើយុទ្ធនាការផ្ទាល់ខ្លួន ដើម្បីបញ្ចប់របបទាសភាព ក្នុងតំបន់អាមេរិក ដែលពួកអាណានិគមនិយមកំពុងកាន់កាប់នៅសម័យនោះ ។ លោកវូលមែនបានជួបជាមួយម្ចាស់ទាសករ ដើម្បីនិយាយអំពីភាពអយុត្តិធម៌ នៃការយកជីវិតរបស់អ្នកដទៃ ធ្វើជាកម្មសិទ្ធិ ។ ទោះបីជាលោកវូលមែនមិនបានលប់បំបាត់របបទាសភាពទាំងស្រុងក៏ដោយ ក៏គាត់បានបញ្ចុះបញ្ចូលពួកម្ចាស់ទាសករជាច្រើនរូប ឲ្យលែងទាសកឲ្យមានសេរីភាព ។ គាត់បានទទួលជោគជ័យ ដោយសារគាត់បានទៅបញ្ចុះបញ្ចូលពួកគេ ដោយផ្ទាល់ ។
ព្រះគម្ពីរភីលេម៉ូន ក៏បានចែងអំពីការអំពាវនាវស្រដៀងគ្នាផងដែរ ។ លោកអូនេស៊ីម គឺជាទាសករដែលបានរត់គេចខ្លួន ពីលោកភីលេម៉ូន ដែលជាម្ចាស់ទាសករដែលបានទទួលជឿព្រះ ។ លោកអូនេស៊ីមក៏បានទទួលជឿព្រះតាមរយៈការងារបម្រើព្រះរបស់សាវ័កប៉ុល ហើយសាវ័កប៉ុល ក៏បានបញ្ជូនគាត់ឲ្យវិលត្រឡប់ ទៅកាន់លោកភីលេម៉ូនវិញ ដោយផ្ញើពាក្យទៅថា “ដ្បិតប្រហែលជាដោយហេតុនោះ បានជាគាត់ឃ្លាតចេញពីអ្នកទៅជាយូរបន្តិច ដើម្បីឲ្យអ្នកបានគាត់វិញ ឲ្យនៅជាប់ជាដរាបទៅ តែមិនមែនដូចជាបាវបំរើទៀតឡើយ គឺលើសជាងបាវបំរើទៅទៀត ទុកដូចជាប្អូនស្ងួនភ្ងាវិញ”(ខ.១៥-១៦)។ កាលពីមុន លោកអូនេស៊ីមគ្រាន់តែជាទាសករម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ តែសេចក្តីជំនឿដែលគាត់មានចំពោះព្រះយេស៊ូវ បានកែប្រែទំនាក់ទំនងរវាងគាត់ និងម្ចាស់របស់គាត់ដែលជាអ្នកជឿព្រះ ។ គាត់ក៏ជាបងប្អូនស្ងួនភ្ញាក្នុងព្រះផងដែរ ។ សាវ័កប៉ុលបានជះឥទ្ធិពលដល់មនុស្ស ដែលរស់នៅក្នុងសម័យនោះ ដោយនាំមនុស្សឲ្យប្រែចិត្តម្តងម្នាក់ៗ។
ដោយសារអំណាចបំផ្លាស់បំប្រែនៃដំណឹងល្អ មនុស្សនិងស្ថានភាព អាចមានការផ្លាស់ប្តូរ ។ សូមយើងខិតខំជះឥទ្ធិពលដល់ពិភពលោករបស់យើង…
តើត្រូវពឹងក្រចកដៃខ្ញុំ ឬពឹងព្រះហស្ថទ្រង់?
ទស្សនៈរបស់យើង អាចមានការផ្លាស់ប្តូរ ដោយសារទុក្ខលំបាកដែលយើងបានជួបប្រទះ ។ ថ្មីៗនេះ ខ្ញុំបាននឹកចាំអំពីការនេះ នៅពេលខ្ញុំបានសំណេះសំណាល ជាមួយស្រ្តីម្នាក់ ដែលខ្ញុំបានជួយរំលែកទុក្ខ ។ គាត់ក៏ជាឪពុកម្តាយដូចខ្ញុំ និងស៊ូ(Sue)ផងដែរ ។ កូនស្រីវ័យជំទង់របស់គាត់ បានបាត់បង់ជីវិតភ្លាមៗ ដោយមិនបានដឹងជាមុន។
គាត់បានប្រាប់ខ្ញុំថា គាត់នឹកកូនស្រីរបស់គាត់ជាពន់ពេក ហើយគាត់បានទូលព្រះថា គាត់មានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនគាត់ហាក់ដូចជាកំពុងខំតោងនឹងក្រចកដៃ ដើម្បីកុំឲ្យធ្លាក់ ។ បន្ទាប់មក គាត់មានអារម្មណ៍ថា ព្រះហស្ថទ្រង់បានការពារគាត់ ដោយចាប់លើកគាត់ឡើង ហើយគាត់អាចលែងដៃ ដើម្បីឲ្យទ្រង់ទ្រគាត់ ។
គាត់ប្រែជាមានទស្សនៈដែលល្អប្រសើរជាងមុន ។ រឿងនេះបានរំឭកយើងថា កាលណាមានទុក្ខលំបាក ហើយយើងមានអារម្មណ៍ថា ហាក់ដូចជាស្ទើរតែលែងមានសេចក្តីជំនឿតទៅទៀត នោះយើងមិនត្រូវពឹងលើសមត្ថភាពខ្លួនឯងឡើយ តែត្រូវសូមឲ្យទ្រង់ទ្រយើងឡើង ដោយព្រះហស្ថដ៏មានចេស្តា ។
ព្រះគម្ពីរទំនុកតម្កើង ៣៧:២៣-២៤ បានចែងថា “គឺព្រះយេហូវ៉ាដែលតម្រូវអស់ទាំងជំហាននៃមនុស្សល្អ... ទោះបើគេភ្លាត់ដួល គង់តែមិនត្រូវដួលទាំងស្រុងទេ ដ្បិតព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ទ្រអ្នកនោះដោយព្រះហស្ត”។ បទគម្ពីរទំនុកតម្កើង ៦៣:៨ បានចែងថា “ព្រលឹងទូលបង្គំតាមទ្រង់ប្រកិត ព្រះហស្តស្តាំនៃទ្រង់ក៏ទប់ទល់ទូលបង្គំ”។
ពេលយើងមានទុក្ខលំបាក យើងប្រហែលជាខំផ្តោតយ៉ាងខ្លាំង ទៅលើការតោងព្រះឲ្យជាប់ បានជាយើងភ្លេចថា ទ្រង់បានសន្យាថា ទ្រង់នឹងការពារយើង ។ ដូចនេះ…
ការដាក់ទុនសម្រាប់ ពេលអនាគត
លោកចេសិន បូញ(Jason Bohn) ជានិស្សិតម្នាក់ ដែលបានវាយកូនហ្គុល ចូលរុន្ធ ដោយវាយពីចម្ងាយ តែមួយដងប៉ុណ្ណោះ ហើយគាត់ក៏ឈ្នះបានប្រាក់ជាច្រើន ។ មនុស្សជាច្រើនបានចាយវាយខ្ជះខ្ជាយប្រាក់ ដែលខ្លួនរកបាន តែលោកបូញមិនមានគម្រោងដូចនេះទេ ។ គាត់ចង់ក្លាយជាកីឡាករវាយកូនហ្គុលអាជីព ដូចនេះ គាត់បានចំណាយប្រាក់នោះ ដើម្បីផ្គត់ផ្គង់ជីវភាពប្រចាំថ្ងៃ និងសម្រាប់ការហ្វឹកហាត់ ដើម្បីឲ្យជំនាញវាយកូនហ្គុលរបស់ខ្លួន កាន់តែមានភាពល្អប្រសើរថែមទៀត ។ ប្រាក់កាសទាំងនោះ បានក្លាយជាទុន សម្រាប់អនាគតរបស់គាត់ គឺជាទុនដែលនាំមកនូវផលចំណេញជាច្រើន នៅពេលគាត់បានឈ្នះការប្រកួតដ៏ធំមួយ។ គាត់បានធ្វើការសម្រេចចិត្តដ៏ឆ្លាតវ័យ ដោយបានដាក់ទុនសម្រាប់អនាគតរបស់ខ្លួន ជាជាងចាយវាយប្រាក់នោះឲ្យអស់។
យ៉ាងណាមិញ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់បានត្រាស់ហៅយើង ឲ្យធ្វើការសម្រេចចិត្តដូចនេះឯង ។ ព្រះទ្រង់បានផ្ទុកផ្តាក់នឹងយើង នូវធនធាន ដូចជា ពេលវេលា សមត្ថភាព និងឱកាសជាដើម ហើយយើងត្រូវសម្រេចចិត្តប្រើប្រាស់ធនធានទាំងនោះ ឲ្យបានត្រឹមត្រូវ ។ យើងចាំបាច់ត្រូវឆក់ឱកាសប្រើប្រាស់ធនធានទាំងនោះ ជាទុន សម្រាប់ពេលអនាគត ដ៏វែងឆ្ងាយខាងមុខ ។ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលអំពីការនេះ ក្នុងព្រះគម្ពីរ ម៉ាថាយ ៦:២០ ថា “ត្រូវប្រមូលទ្រព្យសម្បត្តិ ទុកសំរាប់ខ្លួន នៅឯស្ថានសួគ៌វិញ”។ ទ្រង់បានធានាថា គ្មានអ្វីអាចបំផ្លាញ ឬដកយកទ្រព្យសម្បត្តិទាំងនោះចេញពីយើងបានឡើយ។
សូមពិចារណាអំពីធនធានរបស់អ្នក…
ប៉ា មិនបាននិយាយថា “អូ!”ទេ
មិត្តភ័ក្ររបស់ខ្ញុំម្នាក់ បានធ្វើការងារក្នុងបន្ទប់ធ្វើការ ក្នុងផ្ទះ នៅពេលល្ងាចថ្ងៃមួយ ដោយព្យាយាមធ្វើរបាយការណ៍ដែលចាំបាច់មួយចំនួន ។ ពេលនោះកូនស្រីតូចរបស់គាត់ ដែលមានអាយុប្រហែល៤ឆ្នាំ កំពុងលេងនៅក្បែរតុរបស់គាត់ ដោយធ្វើឲ្យមានភាពរញេរញ៉ៃ លើករបស់របរពីកន្លែងមួយទៅកន្លែងមួយទៀត បើកថតតុលេង ហើយបានបង្ករឲ្យមានសម្លេងរំខានយ៉ាងខ្លាំង ។
មិត្តភ័ក្ររបស់ខ្ញុំម្នាក់នេះ បានអត់ធ្មត់នឹងការរំខាននេះ ដោយគ្មានការត្អូញត្អែរឡើយ រហូតដល់ពេលមួយ កូនស្រីរបស់គាត់ ក៏បានបិតថតតុមួយទំហឹង បណ្តាលឲ្យគៀបម្រាមដៃខ្លួនឯង ហើយវាក៏ស្រែកយំ ដោយការឈឺចាប់នោះ ។ ដោយសារមានការរំខានខ្លាំងពេក គាត់ក៏បានស្រែកឡើងថា “ចប់ហើយ!” ទន្ទឹមនឹងនោះ គាត់ក៏បាននាំវាចេញពីបន្ទប់ធ្វើការនោះ ហើយក៏បិតទ្វា ។
ក្រោយមក ម្តាយរបស់វា ក៏បានឃើញវាកំពុងតែយំនៅក្នុងបន្ទប់គេងរបស់វា ហើយក៏ព្យាយាមកម្សាន្តចិត្តវា ។ គាត់ក៏សួរវាថា “តើម្រាមដៃកូននៅឈឺឬ?” ក្មេងស្រីតូចនោះឆ្លើយទាំងខ្សិបខ្សួលថា “អត់ឈឺទេ” ។ គាត់ក៏សួរទៀតថា “អញ្ចឹង ហេតុអ្វីបានជាកូននៅយំធ្វើអ្វីទៀត?” វាក៏ឆ្លើយថា “ពេលកូនគៀបម្រាមដៃ ប៉ាមិនបាននិយាយថា ‘អូ’ទេ!”
ជួនកាល យើងគ្រាន់តែចង់ឮពាក្យដូចនេះឯង តើមែនទេ? គឺយើងចង់ឮពាក្យ នេះចេញពីមាត់អ្នក ដែលយកចិត្តទុកដាក់ ហើយឆ្លើយតបចំពោះយើង ដោយចិត្តសប្បុរស និងការអាណិតអាសូរ ដោយពាក្យថា “អូ!” យើងមានព្រះមួយអង្គព្រះនាមយេស៊ូវ…
លក្ខណៈសម្បត្តិ ក្នុងពេលប្រកួតកីឡា
លោកក្លេយតុន ខេឌ្រិក-ហូមស៍ (Clayton Kendrick-Holms) គឺជាគ្រូបង្វិកកីឡាបាល់ទាត់ម្នាក់ ដែលបានកសាងក្រុមកីឡារបស់ខ្លួន ដោយបង្រៀនសមាជិកក្រុមម្នាក់ៗឲ្យមានលក្ខណៈសម្បត្តិល្អៗ ។ ក្នុងក្រុមរបស់គាត់ គេមិនបានប៉ាក់ឈ្មោះរបស់កីឡាករទាំងនោះ នៅលើខ្នងនៃអាវយឺតរបស់ពួកគេទេ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេបានសរសេរពាក្យ ដូចជា “គ្រួសារ” “ការគោរព” “ការទទួលខុសត្រូវ” និង “លក្ខណៈ សម្បតិ្ត”ជាដើម ។ មុនពេលការប្រកួតចាប់ផ្តើមម្តងៗ គ្រូបង្វិករូបនេះ តែងតែរំឭកក្រុមរបស់គាត់ ឲ្យប្រកួត តាមគោលការណ៍ទាំងនោះឯង ។ សាវ័កពេត្រុសបានលើកទឹកចិត្ត គ្រីស្ទបរិស័ទម្នាក់ៗ ឲ្យមានលក្ខណៈសម្បត្តិល្អៗ (២ពេត្រុស ១:៥-៧) នៅក្នុងជីវិត ដែលរស់នៅដោយជំនឿ ដែលមានដូចជា :
សេចក្តីទៀងត្រង់ : ដោយអនុញាតឲ្យព្រះកែច្នៃឲ្យយើងមានលក្ខណៈសម្បត្តិលេចធ្លោ ។
ការមានដំរិះ : ដោយសិក្សាព្រះបន្ទូលព្រះ ដើម្បីឲ្យមានប្រាជ្ញា ដើម្បីតយុទ្ធនឹងភាពខុសឆ្គង ។
មានភាពអត់សង្កត់ : ដោយកោតខ្លាចព្រះយ៉ាងខ្លាំង ដើម្បីឲ្យយើងជ្រើសរើសលក្ខណៈសម្បត្តិ ដែលកោតខ្លាចព្រះ ។
សេចក្តីខ្ជាប់ខ្ជួន : ដោយមានសេចក្តីសង្ឃឹម ទោះជាមានទុក្ខលំបាកក៏ដោយ ព្រោះយើងជឿជាក់លើលក្ខណៈសម្បត្តិរបស់ព្រះ ។
គោរពប្រតិបត្តិដល់ព្រះ :…