ការប្រុងត្រចៀកស្តាប់
ខ្ញុំមានបញ្ហាមួយ នៅក្នុងទំនាក់ទំនងប្តីប្រពន្ធរបស់ខ្ញុំ តែខ្ញុំមិនដឹងថា អ្នកដទៃមានបញ្ហាដូចនេះដែរឬយ៉ាងណាទេ។ ជាញឹកញាប់ ខ្ញុំច្រើនតែប្រមូលអារម្មណ៍គិត ដោយមិនចាប់អារម្មណ៍ចំពោះអ្វីៗដែលនៅជុំវិញខ្លួន ជាហេតុនាំឲ្យភរិយារបស់ខ្ញុំគឺ ម៉ាទី(Martie) មានអារម្មណ៍នឿយណាយយ៉ាងខ្លាំង ជាពិសេសនៅពេលដែលនាងកំពុងនិយាយប្រាប់ខ្ញុំ អំពីរឿងសំខាន់ៗ។ ពេលដែលនាងសំគាល់ឃើញថា ខ្ញុំមិនចាប់អារម្មណ៍ចំពោះពាក្យសម្តីរបស់នាង នាងច្រើនតែសួរខ្ញុំថា “តើបងបានឮខ្ញុំនិយាយទេ?”
ការស្តាប់ គឺជាផ្នែកមួយដ៏សំខាន់នៅក្នុងទំនាក់ទំនងនីមួយៗ ជាពិសេសក្នុងទំនាក់ទំនង ដែលយើងមានជាមួយព្រះគ្រីស្ទ។ បើយើងជាកម្មសិទ្ធិរបស់ទ្រង់ នោះយើងមានអភ័យឯកសិទ្ធិ នៅក្នុងការប្រកបស្និទ្ធស្នាលជាមួយទ្រង់ តាមរយៈព្រះបន្ទូលទ្រង់ និងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដែលធ្វើការក្នុងចិត្តយើង។ យើងត្រូវប្រុងត្រចៀកស្តាប់អ្នកគង្វាលដ៏ពិតរបស់យើង ពេលដែលទ្រង់បន្លឺព្រះសូរសៀង ដើម្បីដឹកនាំយើង ទៅកាន់សេចក្តីសុចរិត សេចក្តីស្រឡាញ់ ព្រះគុណ និងការអ្វីដែលសមស្របនឹងបុគ្គលិកលក្ខណៈ និងបំណងព្រះទ័យទ្រង់។ ក្នុងបទគម្ពីរយ៉ូហាន ជំពូក១០ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលច្បាស់ថា ទ្រង់ជា “អ្នកគង្វាលដ៏ល្អ” ហើយអ្នកដែលខំស្តាប់ព្រះសូរសៀងទ្រង់ ក៏បានក្លាយជាអ្នកដើរតាមទ្រង់ យ៉ាងស្ម័គ្រស្មោះ(ខ.៤) ហើយបានផ្លាស់ប្រែ ទៅជាមានលក្ខណៈដូចទ្រង់។
ការប្រុងត្រចៀកស្តាប់ពាក្យសម្តីរបស់ប្តីប្រពន្ធ ឬមិត្តភ័ក្ររបស់អ្នក គឺជាការបង្ហាញថា ពួកគេមានតម្លៃ និងភាពសក្តិសម នៅក្នុងទំនាក់ទំនង។ យ៉ាងណាមិញ ការផ្តោតចិត្តទៅលើព្រះសូរសៀងនៃព្រះយេស៊ូវ គឺជាការបញ្ជាក់ថា ទ្រង់សំខាន់ចំពោះជីវិតរបស់អ្នក។ ដូចនេះ ចូរលះចោលការអ្វីដែលរំខានដល់ជីវិតអ្នក ហើយងាកបែរមកស្តាប់ព្រះបន្ទូលទ្រង់វិញ ហើយអធិស្ឋានសូមឲ្យព្រះគុណទ្រង់បានធ្វើការអ្វី ដែលទ្រង់បានមានបន្ទូល។–Joe Stowell
កំហុសដែលលាក់កំបាំង
មានកំហុសឆ្គងមួយ បានកើតឡើងក្នុងវិស័យកីឡា តែវាមិនមែនជាកំហុស ដែលបានកើតមានជាលើកទីមួយ ហើយក៏មិនមែនជាលើកចុងក្រោយដែរ។ ប៉ុន្តែ ការលើកយករឿងនេះមកនិយាយ ប្រហែលជាអាចជួយយើង មិនឲ្យមានកំហុសដ៏អាម៉ាស់ដូចនេះដែរ។
គេបានកត់សំគាល់ឃើញថា គ្រូបង្វឹកបាល់ទាត់មហាវិទ្យាល័យម្នាក់ មានបុគ្គលិកលក្ខណៈជាគ្រីស្ទបរិស័ទដ៏ល្អ ប៉ុន្តែ ក្រោយមក គាត់ក៏បានលាឈប់ពីការងារ ដោយក្តីអាម៉ាស់ បន្ទាប់ពីគេបានរកឃើញថា គាត់បានបំពានច្បាប់ ដែលបានចែងយ៉ាងច្បាស់ ដោយសមាគមន៍ជាតិអត្តពលិក នៃមហាវិទ្យាល័យ។ មានអត្ថបទទស្សនាវត្តីមួយ បានធ្វើសេចក្តីសន្និដ្ឋានថា “ភាពស្អាតស្អំរបស់គាត់ ស្ថិតនៅក្នុងចំណោមរឿងដ៏គួរឲ្យសង្ស័យបំផុត ក្នុងកីឡាបាល់ទាត់មហាវិទ្យាល័យ”។ ពេលនោះ ជាពេលដ៏អាម៉ាស់បំផុត សម្រាប់គ្រូបង្វឹករូបនេះ ប៉ុន្តែ យើងក៏ត្រូវមានការប្រុងប្រយ័ត្នផងដែរ ព្រោះនរណាក៏អាចជួបរឿងដ៏អាម៉ាស់ដូចនេះដែរ។ អារក្សតែងតែតាមល្បួងយើងម្នាក់ៗ ឲ្យធ្វើអ្វីមួយលួចលាក់ នៅក្នុងជីវិតរបស់យើង ដែលនាំឲ្យប៉ះពាល់ព្រះកិត្តិនាមរបស់ព្រះអម្ចាស់។ ជាការពិតណាស់ យើងសុទ្ធតែអាចធ្វើឲ្យខ្លួនឯងមានភាពស្អាតស្អំ ឬមានទីបន្ទាល់ល្អតែសម្បកក្រៅ។
យើងសុទ្ធតែងាយរងគ្រោះ ដោយសារការល្បួងផ្សេងៗ។ ដូចនេះ តើយើងអាចឈ្នះការល្បួងដោយរបៀបណា? ដើម្បីឈ្នះការល្បួង យើងត្រូវទទួលស្គាល់ថា ការល្បួងអាចកើតមានចំពោះមនុស្សគ្រប់គ្នា(១កូរិនថូស ១០:១៣)។ យើងត្រូវដឹងអំពីគ្រោះថ្នាក់ ដែលបណ្តាលមកពីការចាញ់ការល្បួង(យ៉ាកុប ១:១៣-១៥)។ យើងត្រូវចេះជួយជ្រោងគ្នាឡើង(សាស្តា ៤:៩-១២)។ ហើយយើងត្រូវទូលសូមឲ្យព្រះជួយយើង ដើម្បីកុំឲ្យដួលចុះ(ម៉ាថាយ ២៦:៤១)។ មានតែព្រះគុណ និងអំណាចរបស់ព្រះទេ ដែលអាចជួយយើង មិនឲ្យដួលចុះ ហើយជួយលើកយើងឡើង…
ការរៀបចំខ្លួនបានល្អ
ខ្ញុំបានទទួលការបង្រៀនឲ្យចេះត្រៀមខ្លួនជានិច្ច។ ពេលខ្ញុំគិតអំពីការនេះ ខ្ញុំក៏បាននឹកឃើញលោក នេនហួស(Nienhuis) ដែលជាអ្នកជិតខាងរបស់ខ្ញុំ កាលខ្ញុំកំពុងធំធាត់។ ខ្ញុំចាំថា ពេលគាត់ត្រឡប់មកផ្ទះវិញ គាត់មិនដែលខានបើកឡានថយក្រោយ ចូលក្នុងបន្ទប់ដាក់ឡានឡើយ។ ការនេះហាក់ដូចជាចម្លែកសម្រាប់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែ ក្រោយមក ម្តាយរបស់ខ្ញុំ ក៏បានពន្យល់ថា លោកនេល(Nels) គឺជាអ្នកពន្លត់អគ្គីភ័យស្ម័គ្រចិត្ត។ ដូចនេះគាត់ត្រូវត្រៀមខ្លួនជាស្រេច ដើម្បីប្រញាប់ទៅស្ថានីយពន្លត់អគ្គីភ័យ កាលណាគេទូរស័ព្ទមកគាត់។ គាត់បានបើកឡានថយក្រោយ ចូលទៅក្នុងបន្ទប់ដាក់ឡាន ដើម្បីឲ្យគាត់អាចបើកឡានចេញបានឆាប់រហ័ស ពេលគាត់ត្រូវទៅបំពេញតួរនាទីពន្លត់អគ្គីភ័យ។
ការត្រៀមខ្លួនឲ្យបានល្អ គឺពិតជាមានសារៈសំខាន់ នៅក្នុងការរស់នៅរបស់យើង។ ហេតុនេះហើយបានជា លោកអាប្រាហាំ លីនខិន(Abraham Lincoln) បានមានប្រសាសន៍ថា “បើខ្ញុំមានពេលតែ៨ម៉ោងសម្រាប់កាប់ដើមឈើមួយដើម ខ្ញុំនឹងចំណាយពេល៦ម៉ោង ដើម្បីសំលៀងពូថៅរបស់ខ្ញុំ”។
ក្នុងការរស់នៅ យើងត្រូវត្រៀមខ្លួនសម្រាប់ការជាច្រើន។ យើងត្រៀមខ្លួនសម្រាប់អាជីពណាមួយ ដោយខិតខំរៀនសូត្រ។ យើងទិញប័ណ្ណធានារ៉ាប់រង សម្រាប់គ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍ ឬ អគ្គីភ័យ ដែលអាចកើតឡើងនៅពេលខាងមុខ។ ជាងនេះទៅទៀត យើងថែមទាំងបានត្រៀមខ្លួនសម្រាប់ចុងបញ្ចប់នៃជីវិត ដោយសរសេរពាក្យបណ្តាំ សម្រាប់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់។ យ៉ាងណាមិញ ព្រះគម្ពីរបានប្រាប់យើងថា យើងត្រូវតែមានការត្រៀមខ្លួនខាងវិញ្ញាណផងដែរ។ យើងត្រៀមខ្លួនខាងវិញ្ញាណ ដោយពាក់គ្រឿងសឹករបស់ព្រះ ដើម្បីធ្វើសង្រ្គាមខាងវិញ្ញាណ(អេភេសូរ ៦:១0-២០) ដោយត្រៀមចិត្តគំនិត សម្រាប់ការរស់នៅដ៏បរិសុទ្ធ(១ពេត្រុស ១:១៣) ដោយប្រាកដក្នុងចិត្តថា យើងបានត្រៀមខ្លួនជាស្រេច…
មូលហេតុដែលយើងធ្វើការ
ក្នុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ ១៦៦០ គេបានឲ្យលោក គ្រីស្តូហ្វ័រ រែន(Christopher Wren) ធ្វើការរចនាប្លង់ព្រះវិហារធំរបស់សេនប៉ុល(St. Paul’s Cathedral) នៅទីក្រុងឡុង ឡើងវិញ។ យោងតាមរឿងព្រេង បានឲ្យដឹងថា ថ្ងៃមួយ គាត់បានទៅពិនិត្យការដ្ឋាននៃសំណង់ដ៏អស្ចារ្យនេះ ហើយពួកកម្មករមិនបានស្គាល់គាត់ទេ។ លោករេន បានដើរមើលការដ្ឋាន ហើយក៏បានសួរកម្មករពីរបីនាក់ថា “អ្នកកំពុងធ្វើអ្វី?” កម្មករទីមួយបានឆ្លើយថា “ខ្ញុំកំពុងកាត់ថ្មមួយដុំ”។ រីឯកម្មករទីពីរវិញ ក៏បានឆ្លើយថា “ខ្ញុំកំពុងធ្វើការ ដើម្បីប្រាក់ឈ្នួល ៥ស៊ីលីង ២ភែន ក្នុងមួយថ្ងៃ”។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ កម្មករទីបីបានឆ្លើយ តាមការយល់ឃើញខុសពីអ្នកមុនៗថា “ខ្ញុំកំពុងជួយលោកគ្រីស្ទូហ្វ័រ រេន សាងសង់ព្រះវិហារដ៏ធំអស្ចារ្យ ដើម្បីថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះ”។ ដូចនេះ កម្មកររូបនេះ ពិតជាមានអាកប្បកិរិយ៉ា និងបំណងចិត្តខុសពីកម្មករផ្សេងមែន!
យើងត្រូវដឹងអំពីមូលហេតុ ដែលយើងធ្វើកិច្ចការនីមួយៗ ព្រោះវាពិតជាមានសារៈសំខាន់ខ្លាំងណាស់ ជាពិសេស ពេលដែលយើងកំពុងធ្វើការ ឬមានអាជីពអ្វីមួយ នៅក្នុងការរស់នៅ។ ហេតុនេះហើយបានជាសាវ័កប៉ុល លើកទឹកចិត្តពួកជំនុំក្រុងអេភេសូរថា “ចូរកុំបំរើតែក្នុងកាលដែលគេមើលឃើញ ដូចជាចង់បំពេញដល់ចិត្តមនុស្សនោះឡើយ ចូរបំរើដូចជាបាវបំរើរបស់ព្រះគ្រីស្ទវិញ ទាំងធ្វើតាមព្រះហឫទ័យព្រះឲ្យអស់ពីចិត្ត ទាំងបំរើដោយអំណរ ដូចជាបំរើដល់ព្រះអម្ចាស់ផង មិនមែនដូចជាបំរើមនុស្សឡើយ”(អេភេសូរ ៦:៦-៧)។
បើយើងធ្វើការងាររបស់យើង ដោយគ្រាន់តែដើម្បីឲ្យបានប្រាក់កម្រៃ ឬដើម្បីតែបំពេញចិត្តចៅហ្វាយ…
ការទំនាក់ទំនង ទៅវិញទៅមក
តើអ្នកធ្លាប់កប់យោបល់ នៅក្នុងការសន្ទនា ជាមួយមនុស្សដែលនិយាយតែអំពីខ្លួនឯងឬទេ? ដើម្បីជាការគួរសម អ្នកក៏បានចាប់ផ្តើមការសន្ទនានោះ ដោយសួរសំណួរទៅកាន់គាត់។ តែគាត់ក៏បន្តនិយាយអំពីខ្លួនឯងមិនចេះឈប់ ហើយគាត់ក៏មិនដែលបានសួរអ្នកវិញសោះ។ ដូចនេះ ការសន្ទនានោះ ជាការនិយាយតែអំពីខ្លួនគាត់ គឺមិនបាននិយាយអំពីខ្លួនអ្នកសូម្បីតែបន្តិច។
សូមស្រមៃអំពីការដែលព្រះវរបិតានៃយើង ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ កំពុងស្តាប់ពាក្យអធិស្ឋានរបស់យើង ក្នុងអំឡុងពេលយើងចំណាយពេលស្ងប់ស្ងាត់ជាមួយទ្រង់។ យើងប្រហែលជាបានអានព្រះបន្ទូលទ្រង់ខ្លះៗ ប៉ុន្តែ បន្ទាប់មក ក្នុងការអធិស្ឋាន យើងក៏ប្រែជាទូលទ្រង់ ដោយផ្តោតទៅលើសេចក្តីត្រូវការរបស់យើងតែប៉ុណ្ណោះ។ យើងទូលសូមឲ្យទ្រង់ជួយដោះស្រាយបញ្ហាយើង ជួយបំពេញសេចក្តីត្រូវការផ្នែកហរិញ្ញវត្ថុ ឬប្រោសជម្ងឺខាងសាច់ឈាមរបស់យើង ប៉ុន្តែ យើងមិនបានអនុញ្ញាតឲ្យបទគម្ពីរដែលយើងបានអាននោះ ចូលក្នុងសេចក្តីអធិស្ឋានរបស់យើងទេ។ បានសេចក្តីថា យើងមិនបានយកចិត្តទុកដាក់ ចំពោះអ្វីដែលព្រះបានមានបន្ទូលមកកាន់យើងទេ។
យ៉ាងណាមិញ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរ ទំនុកដំកើង ជំពួក ១១៩ មិនមានអាកប្បកិរិយ៉ាដូចនេះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានស្វែងរកជំនួយរបស់ព្រះ ដើម្បីឲ្យគាត់អាចយល់ព្រះបន្ទូលទ្រង់ បានជាគាត់មានប្រសាសន៍ថា “សូមបំភ្លឺភ្នែកទូលបង្គំ ឲ្យបានឃើញសេចក្តីអស្ចារ្យ នៅក្នុងក្រឹត្យវិន័យរបស់ទ្រង់”(ខ.១៨)។ ហើយខណៈពេលដែលគាត់អធិស្ឋាន គាត់បានបង្ហាញឲ្យយើងដឹងថា គាត់បានឲ្យតម្លៃព្រះបន្ទូលព្រះយ៉ាងខ្លាំង បានជាគាត់រាប់ព្រះបន្ទូលទ្រង់ ជា“សេចក្តីអំណរ” របស់គាត់(ខ.២៤)។
ចូរយើងរៀនអធិស្ឋាន ដោយឆ្លើយតប ចំពោះព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ។ ការធ្វើដូចនេះ នឹងនាំឲ្យយើងអាចចំណាយពេលស្ងាត់ស្ងៀមជាមួយព្រះ បានកាន់តែប្រសើរឡើង។ និយាយរួម យើងត្រូវឲ្យការអានព្រះគម្ពីរ និងការអធិស្ឋានរបស់យើង ក្លាយជាការសន្ទនាទៅវិញទៅមក…
ចិត្តរបស់អ្នក
ខ្ញុំបានពេញចិត្តនឹងការអធិស្ឋានរបស់ម៉ាខុម(Malcom) នៅព្រះវិហារ កាលពីថ្ងៃមុន។ វាទើបតែមានអាយុ៧ឆ្នាំទេ ប៉ុន្តែ វាបានឈរនៅមុខក្មេងៗដទៃទៀត ដែលមានគ្នាមួយរយនាក់ ហើយអធិស្ឋានថា “ព្រះយេស៊ូវអើយ សូមអរព្រះគុណទ្រង់ ដែលបានឲ្យយើងខ្ញុំលេងបាត់ទាត់ ហើយមកព្រះវិហារ ហើយបានឲ្យយើងខ្ញុំធ្វើដំណើរមកទីនេះ ដោយសុវត្ថិភាព ហើយសូមអរព្រះគុណទ្រង់ ដែលបានអត់ទោសបាបឲ្យយើងខ្ញុំ ហើយប្រទានជីវិតអស់កល្ប។ ព្រះយេស៊ូវ យើងខ្ញុំស្រឡាញ់ទ្រង់។ សូមទ្រង់នៅតែនឹកចាំជានិច្ចថា យើងខ្ញុំស្រឡាញ់ទ្រង់ខ្លាំងប៉ុណ្ណា”។
ខ្ញុំមានចិត្តរំភើបយ៉ាងខ្លាំង រហូតដល់ស្រក់ទឹកភ្នែក ពេលដែលឃើញវាបង្ហាញចេញនូវទឹកចិត្តរបស់វា ចំពោះព្រះដូចនេះ។ ក្នុងនាមជាមនុស្សពេញវ័យ យើងប្រហែលជាច្រើនតែព្យាយាមបន្ថែមបន្ថយពាក្យបន្តិចបន្តួច នៅក្នុងការអធិស្ឋាន ដើម្បីឲ្យពិរសស្តាប់ សម្រាប់ព្រះ និងមនុស្សនៅជុំវិញយើង ដែលអាចស្តាប់ឮយើង។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំយល់ថា ព្រះទ្រង់ប្រាកដជាសព្វព្រះទ័យនឹងស្តាប់ តែពាក្យអ្វីដែលចេញពីចិត្តរបស់កូនទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ។
លោកនេហេមាមានចិត្តខ្វល់ខ្វាយ អំពីការស់នៅរបស់ប្រជាជននៅក្រុងយេរូសាឡិម ដែលជាមាតុភូមិរបស់គាត់ ពេលដែលគាត់បានដឹងថា ពួកគេកំពុងមានសេចក្តីទុក្ខជាខ្លាំង ហើយកំផែងដែលនៅព័ទ្ធជុំវិញទីក្រុង ក៏មានសភាពបាក់បែកទៀត(នេហេមា ១:៣)។ គាត់ក៏បានអធិស្ឋាន ដើម្បីរកដំណោះស្រាយសម្រាប់បញ្ហាទាំងអស់នេះ។ ជាដំបូងគាត់បានសរសើរដំកើងព្រះ ដែលទ្រង់ល្អ(ខ.៥) ហើយគាត់ក៏ទូលសូមឲ្យទ្រង់អត់ទោសបាបឲ្យគាត់(ខ.៦) រួចទូលទ្រង់អំពីព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ទ្រង់(ខ.៩) ហើយក៏ទូលសូមឲ្យព្រះបណ្តាលចិត្តស្តេចឲ្យមានសេចក្តីមេត្តា(ខ.១១)។ ព្រះទ្រង់ក៏បានមើលថែរលោកនេហេមា និងពួកបណ្តាជនរបស់គាត់ នៅក្នុងពេលដែលពួកគេសាងសង់កំផែងក្រុងយេរូសាឡិមឡើងវិញ។
តើអ្នកកំពុងតែគិតអំពីអ្វី? តើអ្នកចង់អរព្រះគុណព្រះ ឬកំពុងមានបន្ទុកនៅក្នុងចិត្ត? ព្រះនៃយើង ដែលជាព្រះនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ ទ្រង់សព្វព្រះទ័យនឹងស្តាប់ពាក្យអធិស្ឋាន…
បុណ្យខួបកំណើត គម្រប់១០០០ ឆ្នាំ
លោកយ៉ូណាថាន វេន័រ(Jonathan Weiner) គឺជាអ្នកនិពន្ធសៀវភៅ ដែលមានចំណងជើងថា ការប្រាថ្នាចង់បានលោកិយនេះ ។ ក្នុងសៀវភៅនេះ គាត់បានសរសេរអំពីវិទ្យាសាស្រ្ត ដែលបានសន្យាថានឹងជួយឲ្យមនុស្ស មានអាយុកាន់តែវែង ។ នៅក្នុងផ្នែកពាក់កណ្តាលនៃសៀវភៅនេះ លោកអូបឺរី ដឺ ក្រេយ៏(Aubrey de Grey) ដែលជាអ្នកវិទ្យាសាស្រ្តជនជាតិអង់គ្លេស បានព្យាករណ៍ថា ថ្ងៃណាមួយវិទ្យាសាស្រ្តនឹងជួយឲ្យមនុស្សរស់បានមួយពាន់ឆ្នាំ ។ លោកអូបឺរីបានអះអាងថា នៅទីបំផុត តាមការស្រាវជ្រាវអំពីរចនាសម្ព័ន្ធ និងមុខនាទីនៃជាតិគីមីចម្រុះ បានឲ្យដឹងថា ការព្យាបាលភាពចាស់ជរារបស់មនុស្ស គឺជាអ្វីដែលគេអាចធ្វើបាន ។
ប៉ុន្តែ បន្ទាប់ពីមនុស្សយើងរស់បាន១០០០ឆ្នាំហើយ ពួកគេនឹងត្រូវស្លាប់ទៅវិញដដែល តើមានអ្វីប្លែក? ការព្យាករណ៍របស់លោកដឺ ក្រេយ គឺគ្រាន់តែពន្យាពេលនៃការប្រឈមមុខនឹងសំណួរដ៏សំខាន់បំផុតមួយ គឺសំណួរដែលសួរថា តើមានរឿងអ្វីកើតឡើង បន្ទាប់ពីយើងស្លាប់ទៅ ? ដូចនេះ ការព្យាករ-ណ៍នោះមិនបានឆ្លើយសំណួរមួយនេះទេ ។
ព្រះគម្ពីរបានចែងថា សេចក្តីស្លាប់មិនមែនជាចុងបំផុត នៃជីវិតរបស់មនុស្សឡើយ ។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះគម្ពីរបានបញ្ជាក់ថា មនុស្សម្នាក់ៗនឹងត្រូវឈរនៅចំពោះព្រះគ្រីស្ទ ។ ពេលនោះ អ្នកជឿព្រះនឹងទទួលរង្វាន់ ចំពោះកិច្ចការដែលខ្លួនបានធ្វើថ្វាយទ្រង់ ហើយអ្នកមិនជឿវិញ គឺនឹងត្រូវមានទោស ដោយសារខ្លួនបានបដិសេធទ្រង់(យ៉ូហាន ៥:២៥-២៩ វិវរណៈ…
រឿងរបស់កំផែងមួយ
ពេលដែលខ្ញុំកំពុងទស្សនាកំផែងនៃអធិរាជ្យហេឌ្រាន(Hadrian ’s Wall) នៅភាគខាងជើងនៃប្រទេសអង់គ្លេស ខ្ញុំក៏បានដឹងថា តាមពិត កំផែងនេះអាចជាស្នាដៃ ដែលធ្វើឲ្យគេមានការនឹកឃើញខ្លាំងបំផុត អំពីអធិរាជ្យរ៉ូមុំាងអង្គនេះ ដែលបានឡើងកាន់អំណាច នៅឆ្នាំ ១១៧ នៃគ្រីស្ទសគរាជ ។ នៅសម័យនោះ មានទាហានរ៉ូមុំាងប្រហែល១៨០០០នាក់ បានប្រចាំការ នៅកំផែងការពារ ដែលមានប្រវែង ១២៨ គីឡូម៉ែត្រនេះ ដែលគេបានសង់ដើម្បីទប់ទល់កុំឲ្យពួកកុលសម្ព័ន្ធ នៅភាគខាងជើង ឈ្លានពានតំបន់ខាងត្បូង ។
គេបាននឹកចាំពីស្តេចហេឌ្រាន ដោយសារស្តេចអង្គនេះបានសង់កំផែងការពារមិនឲ្យមនុស្សឈ្លានពាន ។ ផ្ទុយទៅវិញ គេនឹកចាំពីព្រះយេស៊ូវ ដោយសារទ្រង់បានផ្តួលរំលំកំផែងខាងវិញ្ញាណ ដើម្បីឲ្យមនុស្សអាចចូលមកឯងទ្រង់ ។
នៅពេលពួកជំនុំដំបូងកំពុងជួបប្រទះនឹងភាពតានតឹង រវាងពួកសាសន៍យូដា និងពួកសាសន៍ដទៃ សាវ័កប៉ុលបានប្រាប់ពួកគេថា ពួកគេមានភាពស្មើរគ្នា នៅក្នុងគ្រួសារនៃព្រះ តាមរយៈព្រះគ្រីស្ទ ។ “ដ្បិត ទ្រង់ជាស្ពានមេត្រីនៃយើងរាល់គ្នា ទ្រង់បានធ្វើទាំង២រួមគ្នាតែ១ ហើយបានរុះជញ្ជាំងដែលខាន់កណ្តាលចេញ … ដើម្បីឲ្យបានយកទាំង២មក បង្កើតជាមនុស្សថ្មីតែ១ក្នុងព្រះអង្គទ្រង់ ដោយតាំងជាស្ពានមេត្រីឲ្យ … ដ្បិតដោយសារទ្រង់ នោះយើងទាំង២សាសន៍មានផ្លូវចូលទៅដល់ព្រះវរបិតា ដោយព្រះវិញ្ញាណតែ១”(អេភេសូរ ២:១៤-១៥,១៨)។
ការរួបរួមជាមួយអ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវ គឺស្ថិតក្នុងចំណោមផ្នែកដ៏ស្រស់ស្អាតបំផុត នៃសេចក្តីជំនឿរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ ។ ព្រះគ្រីស្ទបានសុគត នៅលើឈើឆ្កាង…
មិនត្រូវការពេលនេះទេ
អ្នកនិពន្ធដែលមិនមានឈ្មោះល្បី អាចមានការបាក់ទឹកចិត្ត នៅពេលដែលគេបដិសេធ មិនព្រមទទួលស្នាដៃនិពន្ធរបស់ខ្លួន ម្តងហើយម្តងទៀតនោះ ។ នៅពេលពួកគេផ្ញើអត្ថបទរបស់ខ្លួន ទៅអ្នកបោះពុម្ភផ្សាយ ជាញឹកញាប់ពួកគេបានឮពាក្យឆ្លើយតប តាមសំបុត្រមកវិញថា “សូមអរគុណ ប៉ុន្តែ យើងខ្ញុំមិន ត្រូវការអត្ថបទរបស់អ្នក នៅពេលនេះទេ”។ ជួនកាល ការឆ្លើយតបនេះពិតជាមានន័យថា “មិនត្រូវការនៅពេលនេះទេ ឬ មិនដែលត្រូវការឡើយ ”។ ដូចនេះ ពួកគេក៏ព្យាយាមផ្ញើទៅអ្នកបោះពុម្ភផ្សាយ ម្នាក់ហើយម្នាក់ទៀត ។
ខ្ញុំបានរកឃើញថា ចំពោះឃ្លាដែលថា ពេលនេះយើងខ្ញុំមិនត្រូវការអត្ថបទរបស់អ្នកនៅពេលនេះទេ ឬមិនដែលត្រូវការឡើយ អាចជាពាក្យសម្តីដ៏មានប្រយោជន៍ នៅក្នុងដំណើរជីវិតរបស់ខ្ញុំ ជាគ្រីស្ទបរិស័ទ ព្រោះវាអាចជួយឲ្យខ្ញុំប្រែចិត្តជាថ្មី ហើយផ្តោតគំនិតរបស់ខ្ញុំ ទៅរកព្រះអម្ចាស់ ។
ឧទាហរណ៍ នៅពេលយើងចាប់ផ្តើមមានការព្រួយបារម្ភ យើងអាចរំឭកខ្លួនឯងថា “ខ្ញុំមិនត្រូវការ ព្រួយបារម្ភ នៅពេលនេះទេ ឬមិនដែលត្រូវការឡើយ ។ អ្វីដែលចិត្តខ្ញុំត្រូវការ គឺការទុកចិត្តព្រះ ។ ខ្ញុំនឹង “មិនខ្វល់ខ្វាយអ្វីឡើយ”(ភីលីព ៤:៦)។
នៅពេលយើងច្រណែននឹងអ្វីដែលអ្នកដទៃមាន ឬបានធ្វើ នោះយើងអាចរំឭកខ្លួនឯងអំពីសេចក្តីពិត ដោយប្រាប់ខ្លួនឯងថា “ខ្ញុំមិនត្រូវការច្រណែន នៅពេលនេះទេ ឬមិនដែលត្រូវការទេ ។ តែខ្ញុំត្រូវការអរព្រះគុណព្រះ ។…
ឈើទាំងពីរ
ប្រាជ្ញាដ៏សាមញ្ញ ចោទសួរយើងថា តើយើងអាចសម្រេចកិច្ចការបានច្រើនប៉ុណ្ណា បើយើងប្រើធនធានតែបន្តិចបន្តួច ? យើងច្រើនតែជឿថា យើងនឹងអាចសម្រេចកិច្ចការបានកាន់តែច្រើន បើសិនជាយើងមានធនធានផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុ មានមនុស្សឆ្លាតវ័យ និងមានគំនិតជឿនលឿនកាន់តែច្រើន ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះទ្រង់មិនបានរាប់ការទាំងនោះជាសំខាន់ទេ ។ ខ្ញុំសូមលើកឧទាហរណ៍មួយចំនួន ដូចតទៅ :
ក្នុងព្រះគម្ពីរពួកចៅហ្វាយ ៣:៣១ មានបុរសម្នាក់ឈ្មោះសាំកើរ បានរំដោះពួកអ៊ីស្រាអែលឲ្យរួចពីពួកភីលីស្ទីន ដោយប្រើដៃតែម្ខាងប៉ុណ្ណោះ ។ តើគាត់បានទទួលជ័យជម្នះដោយរបៀបណា? គឺគាត់បានទទួលជោគជ័យយ៉ាងអស្ចារ្យ ដោយប្រើតែជន្លួញគោប៉ុណ្ណោះ ដើម្បីវាយសម្លាប់ពួកសាសន៍ភីលីស្ទីនអស់៦០០នាក់ ។
ក្នុងព្រះគម្ពីរនិក្ខមនំ ពេលដែលព្រះឲ្យលោកម៉ូសេនាំរាស្រ្តអ៊ីស្រាអែល ចេញពីនគរអេស៊ីព្ទ លោកម៉ូសេខ្លាចពួកបណ្តាជនមិនព្រមស្តាប់គាត់ ឬដើរតាមការដឹកនាំរបស់គាត់ ។ ដូចនេះ ព្រះមានបន្ទូលថា “តើមានអ្វីនៅដៃឯងនោះ?” គាត់ឆ្លើយថា “មានដំបង”(៤:២)។ ដើម្បីធ្វើឲ្យពួកបណ្តាជនជឿទុកចិត្ត ហើយដើរតាមលោកម៉ូសេ ព្រះទ្រង់ក៏បានប្រើដំបងដែលនៅក្នុងដៃគាត់ ដើម្បីធ្វើឲ្យទឹកទន្លេនីលប្រែក្លាយជាឈាម ដើម្បីនាំឲ្យនគរអេស៊ីព្ទជួបគ្រោះចង្រៃ ដើម្បីញែកសមុទ្រក្រហម និងដើម្បីធ្វើការអស្ចារ្យ នៅក្នុងវាលរហោស្ថាន ។
តំបងរបស់លោកម៉ូសេ និងជន្លួញគោរបស់លោកសាំកើរ បានក្លាយជាឧបករណ៍ដ៏មានអំណាច នៅពេលដែលពួកគេបានថ្វាយឧបករណ៍ទាំងនោះដល់ព្រះ ។ ការនេះបង្រៀនឲ្យយើងដឹងថា ព្រះអាចប្រើរបស់តែបន្តិចបន្តួចដែលយើងមាន ដើម្បីធ្វើការអស្ចារ្យ នៅពេលយើងចុះចូលទ្រង់ ។ ព្រះទ្រង់មិនមែនកំពុងស្វែងរកមនុស្សដែលមានសមត្ថភាពអស្ចារ្យឡើយ ប៉ុន្តែ…