ឆ្លុះបញ្ចាំង
ចាប់តាំងពីខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមកត់ត្រាកំណត់ហេតុប្រចាំថ្ងៃខាងផ្នែកព្រលឹង វិញ្ញាណមក មិនយូរប៉ុន្មាន ខ្ញុំបានកន្លងផុត20ឆ្នាំហើយ។ ខណៈដែលខ្ញុំអានសាឡើងវិញនូវពីបីសន្លឹកដំបូង ខ្ញុំភ្ញាក់ផ្អើរមែនទែន ដែលរូបខ្ញុំបានបន្តកត់ត្រារៀងរហូតមក។ ឥឡូវនេះ អ្នកមិនអាចចំណាយលុយទិញ ខ្ញុំឱ្យឈប់កត់ត្រាកំណត់ហេតុប្រចាំថ្ងៃបានឡើយ!
នៅត្រង់នេះមានអត្ថប្រយោជន៍មួយចំនួន ដែលខ្ញុំបានទទួលពីកំណត់ត្រាប្រចាំថ្ងៃនេះដូចជា ៖ ទាក់ទងនឹងបទពិសោធន៍ជីវីត ខ្ញុំឃើញថាការចម្រើនឡើង និងការបរ៉ាជ័យ ទាំងពីរនេះគឺជាផ្នែកមួយនៃដំណើតជីវិតមនុស្ស។ ខ្ញុំបាននឹកចាំពីព្រះគុណរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នៅពេលដែលខ្ញុំអានពីរបៀបដែលព្រះជាម្ចាស់បានជួយខ្ញុំ ដើម្បីរកដំណោះស្រាយក្នុងបញ្ហាដ៏ធំមួយ។ ខ្ញុំចម្រើនឡើង ខាងឯគំនិតយោបលដែលបានមកពីការខំតយុទ្ឋជាច្រើននៅអតីតកាល ហើយ អាចជួយខ្ញុំនូវស្ថានការណ៍បច្ចុប្បន្នដែលកំពុងប្រឈមមុខ។ ការសំខាន់បំផុត ក្នុងកំណត់ត្រាប្រចាំថ្ងៃរបស់ខ្ញុំបង្ហាញខ្ញុំពីកិច្ចការយ៉ាងស្មោះត្រង់ដែលព្រះបានធ្វើនៅក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ។ បទគម្ពីរជាច្រើនក្នុងទំនុកដំកើង គឺដូចជាកំណត់ត្រាប្រចាំថ្ងៃខាងវិញ្ញាណ។ ក្នុងបទគម្ពីរទាំងនោះ តែងតែសរសេរចុះពីរបៀបដែលព្រះជាម្ចាស់បានជួយគេក្នុងពេលសាកល្បង។ ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើងជំពូក 40 បានសរសេរថា ៖ “ខ្ញុំបានរងចាំព្រះយេហូវ៉ាដោយអំណត់ ទ្រង់ក៏បានផ្អៀងព្រះកាណ៌មកស្តាប់ ហើយទទួលតាមសម្រែករបស់ខ្ញុំ ទ្រង់បានស្រង់ខ្ញុំចេញពីអន្លង់គួរស្បើម…ដាក់ជើងខ្ញុំលើថ្មដាព្រមទាំងតាំងជំហានខ្ញុំឱ្យខ្ផាប់ខ្ផួន ”(ខ.1-2)។ ក្រោយមក ដាវីឌអានបទគម្ពីរទំនុកដំកើងប៉ុណ្ណោះ ដើម្បីរំលឹកពីការសង្គ្រោះដ៏ស្មោះត្រង់របស់ព្រះ។
ការរក្សានូវកំណត់ត្រាប្រចាំថ្ងៃ ប្រហែលជាមានប្រយោជន៍ចំពោះលោកអ្នកផងដែរ។ កំណត់ត្រានេះ អាចជួយលោកអ្នកឱ្យមើលឃើញកាន់តែច្បាស់ឡើងនូវអ្វី ដែលព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែបង្រៀនលោកអ្នកពីដំណើរជីវិត ហើយក៏ជាមូលហេតុដើម្បីឱ្យអ្នកឆ្លុះបញ្ចាំងពីភាពស្មោះត្រង់របស់ព្រះជាម្ចាស់។ __Dennis Fisher
ធ្វើការរបស់អ្នក
បីបួនឆ្នាំមុន កូនស្រីរបស់ខ្ញុំឈ្មោះ រ៉ូស៊ី (Rosie)បានឆ្លាប់ ធ្វើជាអ្នកដឹកនាំរឿងល្ខោននៅសាលាមួយកន្លែង។ មាន កូនសិស្សជាច្រើនចូលមកធ្វើការសម្តែងជាដំបូងសិន មុនត្រូវបានជ្រើសឱ្យសម្តែង ហើយមានតែពីរបីនាក់ប៉ុណ្ណោះត្រូវបានគេរើសឱ្យដើរតួសំខាន់។ ហើយមានតួរងសំខាន់ៗជាច្រើននាក់ទៀត ដែលត្រូវជ្រើសរើសឱ្យសម្តែងតាមផ្នែកផ្សេងៗគ្នា ដែលតួរទាំងនេះសុទ្ឋតែចាំបាច់សំរាប់ការផលិត រឿង។
មានមនុស្សជំទង់ៗជាច្រើនផ្សេងទៀតក៏ចង់មានមួយចំណែកក្នុងការសម្តែងរឿងល្ខោននេះដែរ ប៉ុន្តែ ពួកគេមិនសប្បាយចិត្តក្នុងការបញ្ចាំងភ្លើង។ ពួកគេកាន់ក្នុងដំណែងជាអ្នកផ្លាស់ប្តូរផ្ទាំងរូបភាព បើកបិទផ្ទាំងវាំងនន បើកភ្លើង ហើយជួយតុបតែងកាយ និងផ្លាស់ប្តូរសម្លៀកបំពាក់។ បន្ទាប់ មកក៏មានឪពុកម្តាយដែលរស់នៅក្នុងសហគមន៍ជាច្រើននាក់ គឺជាអ្នកផ្គត់ផ្គង់នំភីហ្សា និងបង្អែមសង់ខ្យាសំរាប់អ្នកហាត់សម ហើយក៏បរិច្ចាកសំភារៈបង្កើតជារូបរាងឡើង ដេរសម្លៀកបំពាក់ធ្វើគ្រឿងសម្គាល់ និងជួយចែកកម្មវិធីសម្តែង។
ការជោគជ័យក្នុងការសម្តែងទាំងនេះ ដែលមានដំណើរការបួនទៅប្រាំខែយ៉ាងផុសផុលឡើង ដល់កំរិតខ្ពស់បំផុតនោះ គឺអាស្រ័យទៅលើការខំព្យាយាមរៀបចំយ៉ាងពេញទំហឹងរបស់អ្នកស្ម័គ្រចិត្តទាំងនោះ។
ស្រដៀងគ្នានេះដែរ ក្នុងរូបកាយរបស់ព្រះគ្រីស្ទមានការងារធ្វើពេញបន្ទុក ហើយយើងម្នាក់ត្រូវចូលរួម។ អ្នកជឿគ្រប់រូបមានអំណោយខុសប្លែកគ្នាសំរាប់បំរើ។ កាលណាអំណោយទានទាំងនេះត្រូវបានផ្គុំភ្ផាប់ក្នុងការទាក់ទងរួមគ្នា “នោះគ្រប់ទាំងសន្លាក់ដែលផ្គត់ផ្គង់ឱ្យតាមខ្នាតការងាររបស់អវយវៈនិមួយៗ” (អេភេសូរ 4:16) ហើយយើងដែលមានគ្នាច្រើន ក៏ជារូបកាយតែមួយ(រ៉ូម 12:5)។
យើងត្រូវការគ្នាទៅវិញទៅមក។ តើអ្នកកំពុងតែបំរើផ្នែកអ្វីខ្លះក្នុងពួកជំនុំ? —Cindy Hess Kasper
គង់តែខ្ញុំនឹងរីករាយ
ជីវិតនៅក្នុងលោកីយយើងនេះ មានសេចក្តីទុក្ខលំបាក់ជាច្រើន។ ហើយជួនពេលខ្លះទៀត យើងក៏បានសង្ស័យថា តើព្រះជាម្ចាស់គង់នៅកន្លែងណា ក្នុងបញ្ហារបស់ខ្ញុំនេះ? វាមើលទៅដូចជាអយុត្តិធម៌ណាស់ដែរ ពេលដែលមានជ័យជំនះ បែរជាព្រះជាម្ចាស់គង់នៅស្ងាត់ស្ងៀម ។ ប្រហែលជាយើងធ្លាប់មានគំនិតនេះមែនទេ។ យើងឆ្លើយតប ដោយរបៀបណាចំពោះបញ្ហារបស់យើង ពីព្រោះថាយើងមានជម្រើសតែមួយ។ លោក ហោរ៉ា ហាបាគុក មានអាកប្បកិរិយាថ្លៃថ្នូដូចជា ៖ លោកបានជ្រើសរើសដើម្បីរីករាយ។ លោកហាបាគុកបាន ឃើញពីក្រមសិលធម៌ និងផ្នែកព្រលឹងវិញ្ញាណរបស់ពួកយូដាបានធ្លាក់ចុះយ៉ាងឆាប់រហ័ស។ ទោះ ជាលោកមិនបានយល់ពីដើមហេតុទាំងស្រុងក៏ដោយ គង់តែលោកអាចរីករាយ ដ្បិតអីលោកបានរៀនដើម្បីឆ្លើយតបចំពោះប្រាជ្ញា យុត្តិធម៌ និងអធិបតិយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ។ លោកបានបញ្ចប់ក្នុងកណ្ឌគម្ពីររបស់លោក ដោយនិយាយបញ្ផាក់យ៉ាងច្បាស់លាស់អស្ចារ្យថា “គង់តែខ្ញុំ នឹងរីករាយដោយសារព្រះយេហូវ៉ា ខ្ញុំនឹងអរសប្បាយក្នុងព្រះដ៏ជួយសង្គ្រោះខ្ញុំដែរ”(3:18 )។ ទោះបើឃ្លានេះមិនបានបញ្ផាក់ឱ្យដឹងថា ពួកយ៉ូដារស់នៅ ដោយរបៀបណាក៏ដោយ ក៏លោកហាបាគុកបានរៀន ដើម្បីទុកចិត្តព្រះជាម្ចាស់ក្នុងភាពអយុត្តិធម៌ ការឈឺចាប់ និងភាពបាត់បង់ដែរ។ លោកអាចរស់នៅ ដោយសេចក្តីជំនឿរបស់លោកក្នុងព្រះជាម្ចាស់។ ដោយសារសេចក្តីជំនឿរបស់ លោក បានក្លាយទៅជាសេចក្តីរីករាយក្នុងព្រះជាម្ចាស់ និងក្នុងគំនុំព្យាបាទនៅជុំវិញខ្លួនរបស់គាត់គ្រប់ពេលវេលា ។
យើងក៏អាចរីករាយក្នុងបញ្ហារបស់យើងផងដែរ ដ្បិតអីយើងមានទំនុកចិត្តក្នុងព្រះជាម្ចាស់នៅគ្រាមាន សេចក្តីទុក្ខលំបាក ហើយរស់នៅក្នុងអធិបតិយ្យភាពដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់របស់ទ្រង់ផងដែរ។ –Marvin Williams
ការជ្រើសរើស និងផលវិបាក
សារមន្ទីរទាសភាពអន្តរជាតិក្នុងទីក្រុងលីវឺពូល នៃប្រទេសអង់គ្លេស ត្រូវបានគេចាំថា ជាការលប់បំបាត់ចោលនូវការយកមនុស្សប្រុសស្រី និងកុមារធ្វើជាទាសករ។ ទណ្ឌកម្មលើមនុស្សគ្មានទោសដែលបានបង់ថ្លៃ សំរាប់មនុស្សលោភទាំងនោះ មើលទៅគួរឱ្យរន្ឋត់ ប៉ុន្តែ ទណ្ឌកម្ម របស់ពួកគេមិនបានកំណត់ថ្លៃសោះឡើយ។ ចម្លាក់នៅលើជញ្ផាំងសារមន្ទីរមាននៅពាសពេញលើជញ្ផាំង បានឆ្លាក់ឡើងដោយលោក ហ្វ្រេឌឺ រីក ដូក្លាស់(Frederick Douglass) លោកជាទាសកកាលពីមុន និងជាអ្នកទាមទាឱ្យមានសិទ្ឋមនុស្សដែរ។ នៅលើចម្លាក់និមួយៗបានប្រាប់ថា “គ្មានមនុស្សណាអាចពាក់ច្រវ៉ាកនៅកជើងគូកនរបស់ខ្លួនបានឡើយ បើមិនដូច្នោះទេ លទ្ឋផលចុងក្រោយបំផុតច្រវ៉ាក់នោះឯងនឹងត្រូវបានពាក់ជាប់ករបស់ខ្លួនជាមិនខានឡើយ”។ ក្នុងទង្វើដែលធ្វើឱ្យអ្នកណាម្នាក់បាត់បង់សិទ្ឋិសេរីភាព នោះយើងក៏បាត់បង់សិទ្ឋិសេរីភាពខ្លួនយើងដែរ។
លោកសាវ័កប៉ូល បានពន្យល់ប្រាប់ពីរឿងនេះក្នុងរបៀបផ្សេងទៀត នៅពេលដែលគាត់បានសរសេរសំបុត្រ ថា “កុំឱ្យច្រឡំឡើយនឹងបញ្ឆោតព្រះមិនបានទេ ដ្បិតពូជណាដែលមនុស្សព្រោះចុះ នោះនឹងច្រូតបានពូជនោះឯងវិញ”(កាឡាទី 6:7)។ ពាក្យរបស់លោកប៉ូលទាំងនេះ សរសេរឡើងដើម្បីដាស់តឿនយើងរាល់គ្នាថា ការជ្រើសរើសរបស់យើងសុទ្ឋតែមានផលស្នងទាំងអស់ រាប់ទាំងការដែលយើងបានប្រព្រឹត្តចំពោះអ្នកដទៃថែមទៀតផង។ កាលណាយើងបានជ្រើសរើសការស្អប់ នោះសេចក្តីស្អប់នឹងធ្លាប់មកលើយើងក្នុងសណ្ឋានជាផលស្នងមកវិញ ហើយយើងមិនអាចនឹកស្មានដល់ឡើយ។ លទ្ឋផលដែលធ្លាក់មកលើខ្លួនរបស់យើង គឺយើងនៅឆ្ងាយពីអ្នកដទៃ ចេះតែខឹងជាមួយខ្លួនឯង និងប្រសិទ្ឋិភាពបម្រើព្រះគ្រីស្ទក៏ចេះតែថយចុះទៅៗជាដរាប។
ផ្ទុយមកវិញ ចូរជ្រើសរើស “កុំឱ្យណាយចិត្តនឹងធ្វើការល្អឡើយ ដ្បិតបើមិនរសាយចិត្តទេ នោះដល់កំណត់យើងនឹងច្រូតបានហើយ… កាលណាយើងមានឱកាសនោះ ត្រូវធ្វើល្អដល់មនុស្សទាំងអស់”(ខ.9-10)។—Bill Crowder
ព្រះគុណបានបំពេញនូវពេលវេលារងចាំ
លោករ៉ូហ្គឺរ(Roger) បាត់បង់ការងាររបស់គាត់ ដោយព្រោះតែក្រុមហ៊ុន បានកាត់បន្ថយការចំណាយលើបុគ្គលិក។ គាត់ព្យាយាមស្វែងរក និងដាក់ ពាក្យសុំធ្វើការងារជាច្រើនខែមកហើយ ទាំងសុំឱ្យគេឯងជួយអធិស្ឋានឱ្យគាត់ និងទុកចិត្តលើព្រះជាម្ចាស់ផងដែរ។ អារម្មណ៍របស់លោក រ៉ូហ្គឺរ (Roger) និងប្រពន្ឋគាត់ ជឺររ៉ី(Jerrie)បានផ្លាស់ប្តូរជាញឹកញាប់។ ពួកគេបានជឿថាព្រះជាម្ចាស់នឹងប្រទានឱ្យពួកគេក្នុងរបៀបមួយដែលនឹកស្មានមិន ដល់ ទាំងមានពិសោធន៍ជាមួយព្រះគុណរបស់ទ្រង់ថែមទៀតផង ប៉ុន្តែ ជួនពេលខ្លះទៀត ពួកគេបែរជានឹកព្រួយបារម្ភថា មិនដឹងជារកការងារបានឬទេ ពួកគេបានរងចាំចម្លើយអស់រយៈពេល15ខែ ។
ក្រោយមក លោក រ៉ូហ្គឺរ(Roger) បានទទួលការសម្ភាសន៍បីក្រុមហ៊ុន ហើយមួយសប្តាហ៍ក្រោយមកទីភ្នាក់ងាររកការងារធ្វើ បានទូរស័ព្ទមកទាំងនិយាយថា “តើលោកធ្លាប់ឮទេថា ពេលខ្លះពពកមានទ្រនាប់ពណ៌ប្រាក់នៅខាងក្នុងដែរឬទេ? លោកមានការងារធ្វើហើយ!” ប្រពន្ឋខ្ញុំជឺររ៉ី(Jerrie)បានប្រាប់ខ្ញុំក្រោយមកទៀតថា“យើងមិនអាចដោះដូរនូវបទពិសោធន៍យ៉ាងលំបាកទាំងនេះ ជាមួយនឹងរឿងអ្វីមួយបានទ្បើយ។ ការនេះបានធ្វើឱ្យយើងទាំងពីរនាក់កាន់តែស្និតស្នាលគ្នាជាងមុន ហើយក៏បានធ្វើឱ្យយើងប្រកប ជាមួយព្រះអម្ចាស់កាន់តែជិតឌិតជាងមុនដែរ។ ហើយមិត្តភ័ក្ត្រទាំងឡាយដែលបានជួយអធិស្ឋានឱ្យយើងក៏បានពេញដោយអំណរ ទាំងអរព្រះគុណចំពោះព្រះជាម្ចាស់ថែមទៀតផង។
លោកប៉ូល ចង់ឱ្យពួកជំនុំនៅក្រុងកូរិនថូសឃើញពីព្រះគុណព្រះជាម្ចាស់ ពីកិច្ចការនៅក្នុងជីវិតរបស់លោក ហើយបានបណ្តាលឱ្យមាន“សេចក្តីអរព្រះគុណចម្រើន ជាបរិបូរណ៍ឡើងដល់សិរីល្អនៃព្រះ”(២កូរិនថូស 4:16) បញ្ហាជាច្រើនរបស់គាត់មានសភាពធ្ងន់ធ្ងរសម្បើមណាស់ គាត់ត្រូវគេ“សង្កត់សង្កិនគ្រប់ជំពូក” “មានសេចក្តីវិលវល់” “មានគេធ្វើទុក្ខបុកម្នេញ” និង “មានគេវាយដួលស្តូក”(ខ.8-9)។ សូម្បីយ៉ាងនោះក្តី លោកបានជួយជម្រុញចិត្តមនុស្ស ម្នាល មិនឱ្យរសាយចិត្តចេញពីបញ្ហាឡើយ(ខ 16) តែត្រូវទុកចិត្តលើព្រះជាម្ចាស់វិញ។ យើងអាចត្រូវបាននាំទៅ ជិតព្រះជាម្ចាស់ និងអ្នកដទៃទៀតកាន់តែជិតជាងមុន…
ការថ្វាយបង្គំខុសឆ្គង
ប្រសិនបើ អ្នកពិតជាចង់ឱ្យមនុស្សជាច្រើនមានការជំពប់ចិត្ត នោះអ្នកត្រូវគំរាមកំហែងដល់សេដ្ឋកិច្ចរបស់ពួកគេ។ សេដ្ឋកិច្ចទន់ខ្សោយធ្វើឱ្យអ្នកនយោបាយធ្លាក់ចេញពីដំណែង រីឯការរកស៊ីធ្លាក់ចុះបានធ្វើឱ្យប៉ូលជិតត្រូវគេបណ្តេញចេញពីទីក្រុងអេភេសូ។
មានរឿងអីកើតឡើងនៅត្រង់នេះ។ លោកប៉ូលបានចូលទៅក្នុងក្រុង ហើយក៏បានចាប់ផ្តើម “ជជែកពន្យល់ និងបញ្ចុះបញ្ចូលមនុស្ស ... ពីនគរព្រះ”(កិច្ចការ 19:8)។ គាត់បានចាប់ផ្តើមផ្សាយដំណឹងល្អនៅទីនោះជាង2ឆ្នាំ ក៏មានមនុស្សច្រើនសន្ឋឹកចាប់ផ្តើមដើរតាមព្រះយេស៊ូវ ។
ខណៈពេលលោកប៉ូល ទទួលបានជោគជ័យក្នុងការនាំមនុស្សឱ្យយល់ឃើញថា មានព្រះពិតតែមួយប៉ុណ្ណោះ ធ្វើឱ្យអ្នកក្រុងអេភេសូជាច្រើន ឈប់ថ្វាយបង្គំរូបព្រះឌីអាន។ នេះគឺជាដំណឹងអាក្រក់សំរាប់ជាងប្រាក់ និងអស់អ្នកណា ដែលប្រកបរបបធ្វើរូបចម្លាក់នាងឌីអាន សំរាប់លក់ចិញ្ចឹមជីវិតរបស់ពួកគេនៅក្នុងទីក្រុងនោះ។ ប្រសិនបើមានមនុស្សច្រើនល្មមឈប់ជឿលើនាងឌីអាន អាចធ្វើឱ្យមុខរបបនេះបិទទ្វារ។ កាលគេដឹងពីសេចក្តីនេះ ហើយក៏កើតមានភាពរំជើបរំជួលជាខ្លាំង និងសម្រែកបានផ្ទុះឡើង ។
ឧប្បត្តិហេតុដែលកើតមានឡើងនៅក្នុងទីក្រុងអេភេសូនេះ រំលឹកយើងដើម្បីយើងចេះវាយតម្លៃទៅលើមូលហេតុរបស់យើងក្នុងការថ្វាយបង្គំព្រះជាម្ចាស់ ។ ពួកជាងប្រាក់ការពារការថ្វាយបង្គំរបស់ពួកគេ ក៏ដូចជាការពារផលប្រយោជន៍របស់ពួកគេដែរ តែក្នុងចំណោមយើងរាល់គ្នាកុំឱ្យគេរាប់បញ្ចូលក្នុងពួកគេទ្បើយ ។ កុំបណ្តោយឱ្យការថ្វាយបង្គំព្រះរបស់អ្នករាល់គ្នា ក្លាយទៅជាការនាំលាបនាំសំណាងឡើយ ។
យើងថ្វាយបង្គំព្រះជាម្ចាស់ដោយព្រោះសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់មានសំរាប់យើង រាល់គ្នា និងដោយព្រោះទ្រង់គឺជាព្រះ មិនដោយសារទ្រង់ជួយខាងផ្នែកហរិញ្ញវត្ថុរបស់យើងទេ។ ចូរយើងរាល់គ្នាថ្វាយបង្គំព្រះជាម្ចាស់ក្នុងរបៀបដែលត្រឹមត្រូវ ។ – Dave Branon
ដល់ពេលហើយ
កំឡុងពេលបុណ្យណូអែល នៅព្រះវិហាររបស់ពួកយើង។ ខ្ញុំបានមើលសមាជិកក្រុមចំរៀងជាច្រើន រៀបចំខ្លួនឈរនៅចំពោះមុខពួកជំនុំ ខណះពេលគ្រូបញ្ផារបទភ្លេងបានបើកក្រដាសបទភ្លេងនៅលើជើងទ្រពណ៌ខ្មៅមួយ។ ឧបករណ៍ ភ្លេងជាច្រើន បានចាប់ផ្តើមប្រគំឡើង អ្នកចម្រៀងក៏បានបន្លឺសម្លេងជាបទចម្រៀងយ៉ាងពិរោះ ដោយពាក្យថា “ចូរមកដល់ពេលថ្វាយបង្គំហើយ។”
ទោះបីបើខ្ញុំនឹកស្មានថា នឹងបានឮចម្រៀងសរសើរពីបុណ្យណូអែលយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំនៅតែញញឹម សរសើរដល់ការជ្រើសរើសបទចម្រៀង បានយ៉ាងត្រឹមត្រូវផងដែរ។ កាលពីសប្តាហ៍ដំបូង ខ្ញុំបានអានបទគម្ពីរពីការ ប្រសូតរបស់ព្រះយេស៊ូវក្នុងព្រះគម្ពីរលូកា កាលនោះខ្ញុំបាននឹកចាំថា នៅថ្ងៃបុណ្យណូអែលដំបូងបង្អស់ មិនមានការជប់លៀងទំនើបៗ ការឱ្យអំណោយ និងការស៊ីលៀងផ្សេងៗទេ ប៉ុន្តែ មានការថ្វាយបង្គំ។
ក្រោយពីទេវតាបានប្រកាស់ដំណឹងប្រាប់ទៅដល់ពួកអ្នកគង្វាល ពីការប្រសូតមករបស់ព្រះយេស៊ូវហើយ នោះក្រុមចម្រៀងនៃពួកទេវតា បានចាប់ផ្តើមបន្លឺឡើងជាបទសរសើរដល់ព្រះដោយច្រៀងថា “សួរស្តីដល់ព្រះ នៅស្ថានដ៏ខ្ពស់បំផុត!”(លូកា 2:13-14)។ ពួកអ្នកគង្វាលបានឆ្លើយតប ដោយការរត់សំដៅទៅភូមិបេថ្លិហឹម ជាកន្លែងដែលពួកគេបានជួបព្រះអង្គដែលទើបនឹងប្រសូតមកផ្ទុំនៅក្នុងស្នូតសត្វក្នុងក្រោលសត្វ។ ពួកគេក៏បានវិលមកកន្លែងពួកគេវិញ “ទាំងសរសើរដំកើងដល់ព្រះ ដោយព្រោះគ្រប់ទាំងការដែលគេបានឮ ហើយឃើញនោះ ដូចជា ទេវតាបានប្រាប់មក”(ខ.20)។ ចូលមក ជួបជាមួយព្រះរាជបុត្រា ដោយមុខទល់នឹងមុខដោយបាននឹកចាំថា ពួកអ្នកគង្វាលថ្វាយបង្គំព្រះវបិតា។
ចូរពិចារណាមើលពីការឆ្លើយតបរបស់អ្នក ចំពោះការយាងមកផែនដីរបស់ព្រះយេស៊ូវនៅសព្វថ្ងៃនេះ ។
តើមានកន្លែងសំរាប់ថ្វាយបង្គំព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងចិត្តរបស់អ្នករាល់គ្នា ដើម្បីអបអរសាទរចំពោះការប្រសូតរបស់ទ្រង់ដែរឬទេ? —Jennifer Benson Schuldt
បំផ្លាញសេចក្តីស្លាប់!
អ្នកពិសោធន៍វេជ្ផសាស្ត្រជាច្រើន កំពុងធ្វើការដោយមិនខ្លាចនឿយហត់ ដើម្បីស្វែងរកថ្នាំព្យាបាលជំងឺមហារីក ហើយអាល់ហ្សីមើ (Alzheimer) គឺព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីបានប្រាប់ថា អស់អ្នកដែលជឿលើព្រះគ្រីស្ទ នោះសេចក្តីស្លាប់ត្រូវបានបំផ្លាញហើយ “កាលណារូបកាយពុករលួយនេះ បានប្រដាប់ដោយសេចក្តីមិនពុករលួយ ហើយរូបកាយដែលតែងតែស្លាប់នេះ បានប្រដាប់ដោយសេចក្តីមិនចេះស្លាប់វិញ នោះទើបនឹងបានសម្រេចតាមពាក្យដែលចែងទុកមកថា “សេចក្តីជ័យជំនះបានលេបសេចក្តីស្លាប់បាត់ហើយ”(១កូរិនថូស 15:54)។
ដំណឹងល្អនេះ គឺសំរាប់អស់អ្នកណាដែលទទួលជឿ ដូចដែលទេវតាបានប្រាប់ពួកអ្នកគង្វាល នៅពេលព្រះយេស៊ូវបានប្រសូតមក “កុំខ្លាចអី មើលខ្ញុំ មកប្រាប់ដំណឹងល្អដល់អ្នករាល់គ្នាពីសេចក្តីអំណរយ៉ាងអស្ចារ្យ ដែលសំរាប់បណ្តាជនទាំងអស់គ្នា ដ្បិតនៅថ្ងៃនេះមានព្រះអង្គសង្គ្រោះមួយអង្គប្រសូតដល់អ្នករាល់គ្នានៅក្រុងហ្លួងដាវិឌ គឺជាព្រះគ្រីស្ទដ៏ជាព្រះអម្ចាស់”(លូកា 2:10-11)។
កំណើតព្រះយេស៊ូវបានបញ្ចប់សេចក្តីស្លាប់។ “ទ្រនិចនៃសេចក្តីស្លាប់ គឺជាអំពើបាប ហើយអំណាចរបស់បាបគឺជាក្រិត្យវិន័យ តែអរព្រះគុណដល់ព្រះអង្គ ពីព្រោះទ្រង់ប្រទានឱ្យយើងរាល់គ្នាមានជ័យជំនះ ដោយសារព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះអម្ចាស់នៃយើង”(១កូរិនថូស 15:56-57)។ នេះហើយគឺជាមូលហេតុដែលយើងអបអរសាទរបុណ្យណូអែល! —David McCasland
ការតាមរករបស់ព្រះជាម្ចាស់
អ្នកដឹកនាំក្រុមជំនុំម្នាក់ឈ្មោះ ទីម ខិលលឺរ(Tim Keller) ធ្វើការសង្កេត ទៅលើគ្រីស្ទសាសនាថា គ្រីស្ទសាសនា គឺជាសាសនាដែលមានតែមួយក្នុងចំណោមសាសនាទាំងអស់ ដែលបាននិយាយអំពីការតាមរករបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីនាំយើងមកឯទ្រង់វិញ។ ក្នុងប្រព័ន្ឋសាសនាដទៃផ្សេងៗទៀត គឺនិយាយអំពីមនុស្សតាមរកព្រះរបស់ពួកគេ ដោយជឿថា តាមរយៈឥរិយាបថល្អ ការរក្សានូវការបុណ្យច្រើន ការធ្វើល្អ ឬក៏ការសម្តែងទុក្ខកិរិយា ពួកគេនឹងត្រូវបានទទួលយកដោយព្រះដែលពួកគេតាមរកនោះ។
កវី ហ្វ្រេស៊ីស ថម្ពសុន (Francis Thompson) យល់ឃើញពីការពិតយ៉ាងជ្រាលជ្រៅ នៅពេលគាត់សរសេរពីការតាមរកឥតឈប់ឈរ របស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងជីវិតរបស់គាត់។ ចំណងជើងនៃការនិពន្ឋរបស់គាត់គឺ “ឆ្កែប្រដេញសត្វរបស់ស្ថានសួគ៌” គាត់សរសេរថា តាំងពីពេលដែលគាត់បានរត់គេចចេញពីព្រះជាម្ចាស់មក គាត់មិនអាចរត់ឱ្យហួស “ពីជើងរឹងម៉ាំ ដែលបានដើរតាមទាំងនោះឡើយ.... មិនរុសរាន់ដេញតាមរក ហើយនិងមិនមានការខ្វាយខ្វល់ពីល្បឿនដែរ”។ សូម្បីយ៉ាងនេះក្តី ការតាមរកមិនចេះនឿយហត់របស់ព្រះជាម្ចាស់ មិនគ្រាន់តែមាននៅក្នុងរឿងរបស់លោកថម្ពសុន(Thompson)ទេ។ សារសំខាន់នៅថ្ងៃបុណ្យណូអែលនេះ គឺសេចក្តីពិតនៃការតាមរកយើងម្នាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់យ៉ាងអស្ចារ្យ។ លោកប៉ូលបានអះអាងថា “ព្រះទ្រង់បានចាត់ព្រះរាជបុត្រាទ្រង់ឱ្យមកចាប់កំណើតនឹងស្ត្រី គឺកើតនៅក្រោមអំណាចក្រិត្យវិន័យ ដើម្បីនឹងលោះពួកអ្នកដែលនៅក្រោមក្រិត្យវិន័យ ប្រយោជន៍ឱ្យយើងបានទទួលសគុណទុកជាកូនចិញ្ចឹម”(កាឡាទី 4:4-5)។
វាមិនគ្រាន់តែជារឿងបុណ្យណូអែលប៉ុណ្ណោះទេ។ វាជារឿងដែលនិយាយពីការតាមរកអាដាំ និងអេវ៉ារបស់ព្រះជាម្ចាស់ បន្ទាប់ពីការធ្លាក់ចុះផងដែរ។ ទ្រង់តាមរកខ្ញុំ! ទ្រង់តាមរកអ្នក! តើកន្លែងណាដែលយើងអាចនៅរស់សព្វថ្ងៃនេះបាន ប្រសិនបើព្រះជាម្ចាស់មិនមែនជាអ្នកប្រដេញរបស់ស្ថានសួគ៌? —Joe Stowell
រតនៈសម្បត្តិលាក់កំបាំង
អ្នករុករកកំណប់ម្នាក់ បានរកឃើញប្រាក់កាក់របស់ចក្រភពរ៉ូមច្រើនសន្ឋឹក សន្ឋាប់ ដែលបានកប់ទុកយ៉ាងអាថ៌កំបាំង នៅទិសនារតីក្នុងប្រទេសអង់គ្លេស។ លោកដេវ គ្រីស្ព(Dave Crisp) បានរកឃើញកំសៀវយ៉ាងធំធ្វើពីដែក និងមានប្រាក់កាក់ចំនួន 52,000ប្រាក់កាក់នៅក្នុងនោះ។ ប្រាក់កាក់ទាំងនោះ ធ្វើអំពីប្រាក់ និងទង់ដែងនៅសម័យបុរាណ ដែលមានអាយុកាលតាំងពីសតវត្សទី3 មុនគ្រឹស្ទសករាជមកម៉្លេះ ហើយមានទំម្ងនច្រើនជាងពី350ផោនទៅទៀត វាគឺជាធនធានយ៉ាងមានតម្លៃ។
រតនៈសម្បត្តិមានតម្លៃរបស់លោកគ្រីស្ព បានធ្វើឱ្យយើងនឹកប្រាថ្នាចង់ បានកំណប់ទ្រព្យដែលមានតម្លៃប្រហាក់ប្រហែលនេះ មិនដឹងជាល្អយ៉ាងណាទៅហ្ន៎។ ប៉ុន្តែ ក្នុងនាមយើងជាគ្រីស្ទបរិស័ទ គួរតែស្វែងរករតនះសម្បត្តិផ្សេងពីនេះវិញ។ អ្វីដែលយើងស្វែងរកនោះ មិនមែនធ្វើឡើងពីប្រាក់ និងមាសទេ។
ផ្ទុយទៅវិញ យើងត្រូវខំស្វែងរកឱ្យបាននូវសេចក្តីរួបរួមគ្នា ដែលមានផលថ្លៃវិសេសវិសាល។ ដូច្នេះ យើងអាចនឹងចម្រើនឡើង “ដើម្បីឱ្យបានស្គាល់សេចក្តីអាថ៌កំបាំងនៃព្រះ គឺជាព្រះគ្រីស្ទ និងព្រះវបិតា ដែលមានគ្រប់ទាំងផលថ្លៃវិសេសនៃប្រាជ្ញា នឹងសេចក្តីចេះដឹងលាក់ទុកក្នុងទ្រង់”(កូល៉ុស 2:2-3)។ សេចក្តីស្គាល់ព្រះអម្ចាស់ជាកំណប់ទ្រព្យដែលលាក់កំបាំង ហើយត្រូវបានគេប្រទះឃើញនៅក្នុងព្រះគម្ពីរបរិសុទ្ឋទាំងអស់។ អ្នកនិពន្ឋទំនុកដំកើង បាននិយាយថា “ទូលបង្គំមានសេចក្តីរីករាយចំពោះព្រះបន្ទូលទ្រង់ ប្រៀបដូចមនុស្សណាប្រទះនឹងរបៀបជាច្រើន”(ទំនុកដំកើង 119:162)។
ប្រសិនបើយើងអានព្រះបន្ទូលទ្រង់ដោយចិត្តអន្ទះសា ឬធ្វេសប្រហែស នោះយើងនឹងបាត់នូវការយល់ដឹងពីអត្ថន័យពិត។ សេចក្តីពិតទាំងនេះត្រូវបានគេរកឃើញយ៉ាងងាយស្រួលដោយគ្រាន់តែមនុស្សនោះ តាំងចិត្តស្វែងរកនូវកំណប់ទ្រព្យទាំងនេះ។
តើអ្នករាល់គ្នាមានចិត្តចង់ស្វែងរកនូវរតនៈសម្បត្តិដែលបានរក្សាទុកនៅក្នុងព្រះគម្ពីរដែរឬទេ? ចូរចាប់ផ្តើមជីករកចុះ! —Dennis Fisher