ការអធិស្ឋានរបស់យើងនិងបំណងព្រះទ័យព្រះ
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានអានសំណូមពរអធិស្ថាន ដ៏គូរឲ្យសង្វែកចិត្តរបស់ស្រ្តីម្នាក់ ដែលកំពុងមានសភាពដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ។ គាត់បានសរសេរថា “សូមជួយអធិស្នានឲ្យខ្ញុំ ខ្ញុំមានរោគរឹងសារពាង្គកាយជាច្រើនកន្លែង សាច់ដុំរបស់ខ្ញុំខ្សោយ ខ្ញុំពិបាកលេបអាហារ ការឈឺចាប់កាន់តែខ្លាំងឡើង ភ្នែកក៏កាន់តែស្រវាំងទៀត”។ ដូចនេះ រាងកាយរបស់គាត់ កំពុងតែទ្រុឌទ្រោម ហើយពាក្យពេចន៍ទាំងនេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំយល់ថា គាត់កំពុងតែអស់សង្ឃឹមហើយ។
ប៉ុន្តែ នៅក្នុងឃ្លាបន្ទាប់ គាត់បានបង្ហាញពីសេចក្តីសង្ឃឹម ដែលជាកម្លាំងជម្នះការខូចខាត និងភាពទ្រុឌទ្រោមនៃរូបកាយ ដោយពាក្យដូចនេះថា “ខ្ញុំដឹងថា ព្រះអង្គសង្រ្គោះដែលប្រកបដោយព្រះពរ ទ្រង់គ្រប់គ្រងលើស្ថានការណ៍នេះទាំងស្រុង។ បំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ គឺសំខាន់បំផុតសម្រាប់ខ្ញុំ”។
ស្រ្តីម្នាក់នេះត្រូវការសេចក្តីអធិស្ថានរបស់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែ គាត់ក៏មានអ្វីម្យ៉ាង ដែលខ្ញុំចាំបាច់ត្រូវមានផងដែរ គឺការទុកចិត្តព្រះ ដោយគ្មានរារេ។ សំណូមពរអធិស្ឋានរបស់គាត់ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំអំពីសេចក្តីបង្រៀនដែលព្រះមាន ចំពោះសាវ័កប៉ុល ពេលដែលគាត់ទូលសូមឲ្យទ្រង់ជួយ ឲ្យគាត់ធូរស្បើយពីការលំបាក ដែលគាត់បានប្រដូចទៅនឹង “បន្លានៅក្នុងសាច់”(២កូរិនថូស ១២:៧)។ ព្រះទ្រង់មិនបានឆ្លើយតប តាមពាក្យទូលអង្វររបស់គាត់ទេ ព្រោះទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យគាត់ដឹងថា គុណរបស់ទ្រង់បានល្មមដល់គាត់ ហើយគេនឹងបានឃើញកំឡាំងទ្រង់បានពេញខ្នាត តាមរយៈសេចក្តីកម្សោយរបស់គាត់ ដូច្នេះ គាត់ស៊ូអួតពីសេចក្តីកំសោយរបស់គាត់ ដោយអំណរជាខ្លាំង ដើម្បីឲ្យព្រះចេស្តានៃព្រះគ្រីស្ទបានសណ្ឋិតនៅនឹងគាត់(ខ.៩)។ នេះជាមេរៀនដ៏មានតម្លៃសម្រាប់យើងរាល់គ្នា។
ក្នុងខណៈពេលដែលយើងបើកចំហរចិត្ត ទៅចំពោះព្រះ សូមឲ្យយើងយកចិត្តទុកដាក់ឲ្យកាន់តែខ្លាំង ចំពោះការស្វែងរកបំណងព្រះទ័យទ្រង់ ជាជាងផ្តោតទៅលើការបំពេញបំណងចិត្តខ្លួនឯង។ នេះហើយជាប្រភពនៃព្រះគុណ និងកម្លាំងដែលយើងត្រូវការនោះ។…
ជីវិតដែលគាប់ ព្រះទ័យព្រះ
ក្នុងឆ្នាំ ២០១០ ខ្ញុំ និងបងប្អូនប្រុសរបស់ខ្ញុំ បានធ្វើពិធីខួបកំណើតទី៩០ ជូនលោកឪពុកយើង។ យើងបានបើកចំហរឲ្យមនុស្សគ្រប់គ្នាចូលរួម ដោយមានភោជនីយហារដ៏ឆ្ងាញ់ពិសារ និងការប្រកបគ្នាផង។ នៅក្នុងបន្ទប់ទទួលភ្ញៀវ ក្រុមគ្រួសារ និងមិត្តភ័ក្រទាំងឡាយបានយកឧបករណ៍ភ្លេងផ្សេងៗមកប្រគុំតន្រ្តី ដោយខ្លះលេងបង់ហ្សូ ខ្លះដេញហ្គីតា ខ្លះដេញម៉ង់ដូលីន ខ្លះកូតវីយ៉ូឡុង ខ្លះលេងបាស់ ខ្លះទះស្គរអៀរឡង់ ហើយច្រៀងសប្បាយ ពេញមួយពេលរសៀលថ្ងៃនោះ។ យើងបានរៀបចំនំខួបកំណើតយ៉ាងធំ ដែលមានសរសេរអក្សរពីលើថា “ចូរសរសើរដល់ព្រះយេហូវ៉ា មានពរហើយ អ្នកណាដែលកោតខ្លាច ដល់ព្រះយេហូវ៉ា(ទំនុកដំកើង ១១២:១)។ រីករាយថ្ងៃខួបកំណើតលើកទី ៩០ លោកប៉ា”។
ក្រោយមក នៅពេលដែលខ្ញុំស្វែងយល់អំពីអត្ថន័យនៃបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក ១១២ ខ្ញុំមានចិត្តរំភើបរីករាយយ៉ាងខ្លាំង ព្រោះបទគម្ពីរនេះ ហាក់ដូចជាបានពណ៌នាអំពីឪពុករបស់ខ្ញុំ ដែលបានដើរជាមួយព្រះរយៈពេលជាង ៥០ឆ្នាំ ហើយឥឡូវនេះ បានទៅសម្រាកនៅជាមួយទ្រង់។ ឪពុករបស់ខ្ញុំក៏ធ្លាប់មានការឈឺចិត្ត និងមានកំហុសផ្សេងៗផងដែរ ប៉ុន្តែ ជំនឿដ៏រឹងមាំរបស់គាត់ បាននាំឲ្យគាត់ទទួលព្រះពរជាច្រើន។ បទទំនុកដំកើងនេះ បានប្រាប់យើងថា ព្រះពរនឹងធ្លាក់មកលើអស់អ្នក ដែលកោតខ្លាចព្រះ ហើយត្រេកអរនឹងក្រឹត្យវិន័យរបស់ទ្រង់។ ពេលដែលយើងមានភាពស្មោះត្រង់ និងជំនឿយ៉ាងដូចនេះ ព្រះទ្រង់នឹងប្រទានពរដល់យើង ហើយថែមទាំងប្រទានពរដល់កូនចៅរបស់យើងទៀតផង(ខ.២)។
បទទំនុកដំកើងមួយនេះ កំពុងលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យបង្ហាញចេញនូវការកោតខ្លាចព្រះពីក្នុងចិត្ត ហើយបន្តធ្វើការសម្រេចចិត្តអរសប្បាយ នឹងគ្រប់ទាំងក្រឹត្យវិន័យរបស់ទ្រង់។…
បណ្ណាល័យចល័ត
កាលនៅពីក្មេង ខ្ញុំបានកម្សាន្តសប្បាយ នឹងការអានសៀវភៅ នៅក្នុងបណ្ណាល័យចល័ត ដែលមកដល់តំបន់ខ្ញុំជារៀងរាល់សប្តាហ៍ នារដូវក្តៅដ៏យូរ។ កាលនោះ គេមិនទាន់ផលិតឧបករណ៍អេឡិចត្រូនិកតូចៗ សម្រាប់ដាក់តាមខ្លួន និងមិនទាន់មានគ្រឿងរំខាន ដូចនៅសម័យនេះទេ។ បណ្តាល័យចល័តនោះ គឺជាឡានក្រុងមួយគ្រឿង ដែលដឹកជញ្ជូនសៀវភៅជាច្រើនក្បាលចេញពីបណ្ណាល័យភូមិភាគ មកកាន់តំបន់ជិតខាង ដើម្បីឲ្យអ្នកដែលគ្មានលទ្ធភាពធ្វើដំណើរផ្លូវឆ្ងាយ អាចអានសៀវភៅដែលគេបានតម្រៀបជាស្រេច ក្នុងឡានក្រុងនោះ។ ដូចនេះ ខ្ញុំអាចចំណាយពេលជាច្រើនថ្ងៃ ដើម្បីអានសៀវភៅ ក្នុងរដូវក្តៅនោះ។ បើគ្មានបណ្តាល័យចល័តនៅសម័យនោះទេ ខ្ញុំក៏មិនបានអានសៀវភៅទាំងនោះដែរ។ រហូតមកដល់ថ្ងៃនេះ ខ្ញុំនៅតែអរព្រះគុណព្រះ ដែលបានបណ្តាលចិត្តខ្ញុំឲ្យចូលចិត្តការអានសៀវភៅ តាមរយៈបណ្តាល័យចល័តនោះ។
អ្នកប្រាជ្ញព្រះគម្ពីរមួយចំនួន បានមានប្រសាសន៍ថាសាវ័កប៉ុលស្រឡាញ់ការអានសៀវភៅណាស់ ហើយបានរៀនសូត្រពីសៀវភៅរបស់គាត់ រហូតដល់ចុងបញ្ចប់នៃជីវិតគាត់។ ក្នុងសំបុត្រចុងក្រោយរបស់គាត់ គាត់បានសរសេរថា “ដល់កាលណាអ្នកទៅឯខ្ញុំ នោះសូមយកអាវធំ ដែលខ្ញុំផ្ញើទុកនឹងអ្នកកាប៉ុស នៅក្រុងទ្រអាសទៅផង និងសៀវភៅទាំងប៉ុន្មានដែរ តែសូមយកក្រាំងស្បែកជាដើម”(២ធីម៉ូថេ ៤:១៣)។ ត្រង់ចំណុចនេះ សៀវភៅ និងក្រាំងស្បែកទាំងនោះអាចជាព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ និងសៀវភៅដែលគាត់បានសរសេរដោយផ្ទាល់ដៃ។
ខ្ញុំជឿជាក់ថា មូលហេតុដែលលោកប៉ុលស្វែងរកចំណេះដឹង គឺមិនគ្រាន់តែដើម្បីឲ្យមានប្រាជ្ញា ឬមានការកម្សាន្តសប្បាយប៉ុណ្ណោះឡើយ ប៉ុន្តែ គឺដើម្បីឲ្យស្គាល់ព្រះគ្រីស្ទកាន់តែច្បាស់។ គោលដៅរបស់គាត់ គឺ“ដើម្បីឲ្យគាត់បានស្គាល់ទ្រង់ និងព្រះចេស្តានៃដំណើរដែលទ្រង់រស់ឡើងវិញ ហើយនិងសេចក្តីប្រកបក្នុងការរងទុក្ខរបស់ទ្រង់ ព្រមទាំងត្រឡប់ទៅដូចជាទ្រង់ក្នុងសេចក្តីស្លាប់ផង”(ភីលីព ៣:១០)។ ខ្ញុំសូមអធិស្ឋាន សូមឲ្យយើងមានគោលដៅដូចសាវ័កប៉ុលដែរ។–Bill Crowder
ថែមហើយ ថែមទៀត
សព្វថ្ងៃនេះ ពេលយើងឃើញគេធ្វើបាតុកម្ម ក្នុងពិភពលោកដែលមានវិបត្តិសេដ្ឋកិច្ច ជាញឹកញាប់ យើងច្រើនតែឮគេស្រែកទាមទារឲ្យ “កាត់បន្ថយផ្នែកនេះ ឬកាត់បន្ថយផ្នែកនោះ”។ ឧទាហរណ៍ គេបានអំពាវនាវរដ្ឋាបាល ឲ្យកាត់បន្ថយការចំណាយថវិការជាតិ ឲ្យមានតុល្យភាព។ គេក៏បានជំរុញប្រជាជន ឲ្យមានការកាត់បន្ថយការប្រើប្រាស់ថាមពលអគ្គីសនី ហើយកាត់បន្ថយការប្រើប្រាស់ផ្សេងៗ ព្រោះធនធានធម្មជាតិមានចំនួនកំណត់។ ទាំងនេះសុទ្ធតែជាយោបលល្អៗ ដែលយើងគ្រប់គ្នាគួរតែអនុវត្តតាម។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ នៅក្នុងពិភពនៃសេចក្តីជំនឿវិញ សេចក្តីស្រឡាញ់ ព្រះគុណ និងកម្លាំង មិនដែលមានចំនួនកំណត់ឡើយ។ ដូច្នេះ ក្នុងនាមជាអ្នកដើរតាមព្រះគ្រីស្ទ យើងត្រូវបានជំរុញ ឲ្យបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ក្នុងជីវិតរបស់យើង ឲ្យកាន់តែច្រើនឡើងៗជានិច្ច។
ក្នុងសំបុត្រទីមួយ ដែលសាវកប៉ុលបានសរសេរផ្ញើអ្នកជឿព្រះ នៅទីក្រុងថែស្សាឡូនីច គាត់បានជំរុញពួកគេឲ្យដើរតាមបែបដែលគួរគប្បី ដើម្បីឲ្យគាប់ដល់ព្រះហឫទ័យព្រះ “កាន់តែខ្លាំងឡើង”(៤:១)។ លោកក៏បានបង្គាប់ពួកគេ ឲ្យបង្ហាញនូវសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក ហើយមានសេចក្តីស្រឡាញ់ជាបងប្អូន “កាន់តែខ្លាំងឡើង”(ខ.១០)។
សេចក្តីស្រឡាញ់អាចកើនឡើងជានិច្ចបាន ដោយសារសេចក្តីស្រឡាញ់នោះ កើតចេញពីប្រភពដ៏មិនចេះរីងស្ងួតរបស់ព្រះ គឺមិនមែនកើតចេញពីប្រភពរបស់យើង ដែលចេះតែថយចុះនោះឡើយ។ កវី អេនី ចនសិន ផ្លីន(Annie Johnson Flint) បានតែងបទកំណាព្យថា :
សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់គ្មានដែនកំណត់ គេមិនអាចវាស់ស្ទង់ព្រះគុណទ្រង់បាន
អំណាចរបស់ទ្រង់គ្មានព្រំដែន ដែលមនុស្សអាចស្គាល់បាន
ដ្បិត ដោយសារភោគទ្រព្យដ៏ច្រើនឥតគណនា នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ
ទ្រង់បានប្រទានហើយ…
សេចក្តីស្រឡាញ់ រកឃើញច្រកចូល
កាលពីបីបួនឆ្នាំមុន ខ្ញុំបានមើលរឿងគំនូរជីវចល ដែលនិយាយអំពីបុរសចំណាស់ម្នាក់ស្លៀករ៉ូបដ៏ញក់ញី កំពុងឈរទាំងក្តៅក្រហាយម្នាក់ឯង នៅមាត់ទ្វារផ្ទះគាត់។ គាត់ទើបតែបានបិទទ្វារផ្ទះរបស់គាត់ឲ្យជិត កុំឲ្យនរណាចូលរួច ដោយយកមេសោរ៤មកចាក់ រួចចាក់គន្លឹះទ្វារអស់ពីរ ហើយថែមទាំងចាក់សោរច្រវ៉ាក់មួយខ្សែថែមទៀត។ ក្រោយមកគាត់បានកត់សំគាល់ឃើញថា មានស្រោមសំបុត្រពណ៌សរមួយ កំពុងគៀបជាប់ពីក្រោមទ្វារនោះ។ នៅលើស្រោមសំបុត្រនោះ មានស្ទីកគ័រដ៏ធំមួយ ដែលមានរាងបេះដូង។ វាជាកាតប៉ុស្តាល់ សម្រាប់ថ្ងៃនៃក្តីស្រឡាញ់ ដែលគេបានយកមកជួនគាត់។ ដូចនេះ សេចក្តីស្រឡាញ់នៅតែអាចចូលក្នុងផ្ទះគាត់រួចដដែល។
មានតែសេចក្តីស្រឡាញ់ប៉ុណ្ណោះ ដែលអាចកែប្រែចិត្តមនុស្សបាន។ លោកដូសតូស្គី(Dostoevsky) គឺជាជនជាតិរូស្ស៊ី ដែលបាននិពន្ធសៀវភៅរឿង “បងប្អូនត្រកូលការ៉ាម៉ាហ្សូវ(Karamazov)”។ ក្នុងរឿងនោះ គាត់បាននិយាយអំពីលោកអាយវិន(Ivan) ដែលគិតថា មនុស្សសុទ្ធតែអាត្មានិយម ហើយគាត់បានបដិសេធសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ។ ពេលមួយ ប្អូនប្រុសរបស់គាត់ គឺលោកអាលីយ៉ូសា(Alyosha) ដែលជាបុរសដែលមានជំនឿខ្លាំង មានការទើសទាល់ ពេលដែលដឹងថា អាយវិនបដិសេធនឹងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ។ គាត់ក៏បានឱនក្បាលចុះ ហើយបានថើបអាយវ៉ាន។
ប្រហែលជា អ្នកក៏មានមិត្តភ័ក្រ ដែលបដិសេធមិនព្រមទទួលសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ផងដែរ។ ចូរបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ឲ្យគាត់បានស្គាល់ គឺដូចដែលព្រះបានបង្ហាញក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ដល់យើង ដោយនាំសេចក្តីសង្រ្គោះ ចូលក្នុងពិភពលោកនេះ តាមរយៈអង្គព្រះយេស៊ូវ។ សូមចាក់បង្ហូរសេចក្តីស្រឡាញ់ មកលើអ្នកដទៃ គឺសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលត្រូវបានពិពណ៌នា ក្នុងបទគម្ពីរ ១កូរិនថូស ជំពូក ១៣ ដែលអត់ធ្មត់ សប្បុរស…
ពេលការភ័យខ្លាច ចូលមកក្នុងជីវិត
នៅពេលដែលកូនស្រីរបស់ខ្ញុំស្រែកថា “ម៉ាក់ សត្វ!” ខ្ញុំក៏មើលទៅកន្លែងដែលនាងចង្អុល ហើយក៏បានឃើញពីងពាងដ៏ធំមួយ។ ពីមុនមក ខ្ញុំមិនធ្លាប់ឃើញពីងពាងធំដូចនេះ នៅក្រៅកន្លែងលក់សត្វចិញ្ចឹមទេ។ ខ្ញុំដឹងថា ខ្ញុំមិនអាចឲ្យវាចូលនៅក្នុងផ្ទះរបស់ខ្ញុំបានទេ ហើយវាក៏ដឹងដែរ។ ប៉ុន្តែ ខណៈពេលដែលខ្ញុំប្រឈមមុខដាក់វា ខ្ញុំរកឃើញថា ខ្ញុំមិនអាចឈានជើងទៅមុខមួយជំហានទៀត ដើម្បីចូលទៅជិតវាបានឡើយ។ ជីពចររបស់ខ្ញុំលោតកាន់តែញាប់។ ខ្ញុំបានលេបទឹកមាត់មួយក្អឿក ហើយនិយាយផ្តល់កំលាំងចិត្តឲ្យខ្លួនឯង តែការភ័យខ្លាចនៅតែធ្វើឲ្យខ្ញុំគាំងនៅមួយកន្លែង។ ការភ័យខ្លាចមានអំណាចណាស់។ វាអាចធ្វើឲ្យយើងគិត ឬបញ្ចេញអាកប្បកិរិយាណា ដែលមិនសមហេតុផល។ តែសូមអរព្រះគុណព្រះ ដែលក្នុងនាមជាគ្រីស្ទបរិស័ទ យើងមិនត្រូវអនុញ្ញាតឲ្យការភ័យខ្លាច គ្រប់គ្រងសកម្មភាពរបស់យើងឡើង ទោះវាជាការខ្លាចមនុស្ស ស្ថានការណ៍ ឬសូម្បីតែការខ្លាចពីងពាងក៏ដោយ។ យើងអាចប្រកាសថា “តែវេលាណាដែលទូលបង្គំភ័យ នោះទូលបង្គំនឹងទុកចិត្តដល់ទ្រង់”(ទំនុកដំកើង ៥៦:៣)។
ការកាន់គោលជំហរទាស់ប្រឆាំងនឹងការភ័យខ្លាច គឺសមស្របតាមបទគម្ពីរ ដែលបានបង្រៀនយើងឲ្យ “ទីពឹងដល់ព្រះយេហូវ៉ាឲ្យអស់អំពីចិត្ត កុំឲ្យពឹងផ្អែកលើយោបល់របស់ខ្លួនឡើយ”(សុភាសិត ៣:៥)។ ចំណេះដឹងរបស់យើង អាចនាំឲ្យយើងមានការភ័យខ្លាចហួសហេតុពេក ហើយមើលស្រាលអំណាចរបស់ព្រះ។ នៅពេលដែលយើងភ័យខ្លាច យើងអាចទុកចិត្តទៅលើយោបលរបស់ព្រះអម្ចាស់(អេសាយ ៤០:២៨) ហើយទុកចិត្តលើសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ដែលអាចបណ្តេញ “សេចក្តីភ័យខ្លាច”បាន(១យ៉ូហាន ៤:១៨)។ បើនៅពេលក្រោយ ការភ័យខ្លាចចូលក្នុងជីវិតរបស់អ្នក នោះសូមកុំតក់ស្លត់ឡើយ។ ដ្បិតយើងនៅតែអាចទុកចិត្តព្រះ ទោះយើងនៅទីងងឹតក៏ដោយ។—Jennifer Benson Schuldt
ការឆ្លើយតប ដ៏ភ្ញាក់ផ្អើល
បន្ទាប់ពីយើងបានជួលផ្ទះ អស់រយៈពេល១០ឆ្នាំ ក្នុងទីតាំងដ៏ទាក់ទាញ ម្ចាស់ផ្ទះស្រាប់តែត្រូវការលក់ផ្ទះដែលយើងជួលនោះ។ ដូចនេះ ខ្ញុំក៏ទូលសូមឲ្យព្រះកែប្រែស្ថានការណ៍នេះ ដើម្បីឲ្យខ្ញុំនិងភរិយារបស់ខ្ញុំអាចស្នាក់នៅកន្លែងដ៏កក់ក្តៅនេះទៀត ព្រមទាំងបានមើលកូនរបស់យើងធំធាត់ឡើង នៅទីនោះទៀត។ ប៉ុន្តែ ព្រះមានបន្ទូលថា ទេ ចំពោះពាក្យសំណូមរបស់យើង។
ពេលដែលខ្ញុំមានតម្រូវការអ្វីមួយ ខ្ញុំក៏មានការបារម្ភថាខ្ញុំប្រហែលកំពុងទូលសូមរបស់អ្វី ដែលខ្ញុំមិនត្រូវទូលសូម ឬប្រហែលជាខ្ញុំមិនសក្តិសម នឹងទូលសូមការនោះពីទ្រង់ទេ។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលព្រះទ្រង់មានបន្ទូលថា ទេ ទ្រង់មិនមានបំណងអង្រួនជំនឿរបស់យើងឲ្យរង្គោះរង្គើរឡើយ ដ្បិតយើង បានតាំងនៅជាប់ ឬ ត្រូវបានហុំព័ទ្ធ ក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ហើយ។ ក្នុងបទគម្ពីរអេភេសូរ ជំពូក៣លោកប៉ុលយល់ថា អ្នកណាដែលស្គាល់សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះគ្រីស្ទ ដោយការប្រកបស្និទ្ធស្នាលនឹងទ្រង់(ខ.១៦-១៧) អ្នកនោះអាចទុកចិត្តថា ទ្រង់បានបដិសេធសេចក្តីសំណូមរបស់ខ្លួន ដោយព្រះទ័យស្រឡាញ់ទេ។
បន្ទាប់ពីព្រះបានបដិសេធសេចក្តីសំណូមរបស់ខ្ញុំ មិនទាន់បានយូរប៉ុន្មានផង មិត្តភ័ក្រ្តរបស់យើង ដែលថ្វាយបង្គំក្នុងព្រះវិហារជាមួយគ្នា បានឲ្យយើងជួលផ្ទះរបស់ពួកគេ ខណៈពេលដែលពួកគេកំពុងផ្លាស់ទៅនៅផ្ទះផ្សេង។ កន្លែងថ្មីរបស់យើង មានសម្ភារៈថ្មីៗ ប្រព័ន្ធទឹកភ្លើងក៏ថ្មីទៀត និងមានបន្ទប់ច្រើនជាងមុន ហើយថែមទាំងមានទីតាំងនៅមាត់សមុទ្រទៀត ដូចនេះ យើងអាចមើលទេសភាពសមុទ្រដ៏ស្រស់ស្អាត ដែលមានកប៉ាល់ ទូកក្តោង និងស្តាប់សម្លេងសមុទ្រ ដែលរំឭកយើងជារៀងរាល់ថ្ងៃថា ព្រះទ្រង់ពិតជាធំជាងបញ្ហាដែលយើងកំពុងជួប។ ដូចនេះ ព្រះវបិតាដែលពេញដោយក្តីស្រឡាញ់ បានប្រើមិត្តដ៏ជាទីស្រឡាញ់របស់យើង ដើម្បីប្រទានលើសពីអ្វីដែលយើងបានសូមទៅទៀត។
ទោះបីជាព្រះប្រទានពរយើង លើសពីការរំពឹងគិតរបស់យើង ឬតិចជាងអ្វីដែលយើងប្រាថ្នាចង់បានក៏ដោយ ក៏យើងនៅតែអាចទុកចិត្តថា…
បញ្ហារបស់ទ្រព្យសម្បត្តិ
ក្នុងអំឡុងពេលដែលគ្រួសាររបស់ខ្ញុំ រស់នៅក្នុងប្រទេសកេនយ៉ា នៅឆ្នាំ១៩៨០ យើងបានបើកឡានជួនស្រ្តីក្មេងម្នាក់ពីប្រទេសណៃរ៉ូប៊ី ទៅសួរសុខទុក្ខឪពុកម្តាយរបស់នាង ដែលមានទីលំនៅជិតបឹងវិកតូរៀ(Victoria)។ នៅតាមផ្លូវ យើងបានឈប់នៅទីក្រុងមួយ ឈ្មោះគីស៊ូមូ ដើម្បីទុកឥវ៉ាន់របស់យើង ក្នុងសណ្ឋាគារមួយដែលយើងនឹងស្នាក់នៅ បន្ទាប់ពីជូននាងទៅលេងផ្ទះហើយ។ សម្រាប់គ្រួសារខ្ញុំ យើងយល់ថា បន្ទប់ដែលយើងជួល ក្នុងសណ្ឋាគារនោះ ជាបន្ទប់ខ្នាតមធ្យម ដែលមានគ្រែគេងពីរ តែពេលនាងបានមើលបន្ទប់នោះ នាងក៏លាន់ម៉ាត់ថា “បន្ទប់ដ៏ធំយ៉ាងនេះ សម្រាប់តែគ្នា៥នាក់ទេឬ? ដូចនេះ របស់អ្វីដែលសាមញ្ញសម្រាប់យើង គឺជារបស់ដែលលើសលប់សម្រាប់នាង។ មនុស្សយើងអាចមានទស្សនៈខុសៗគ្នា អំពីទ្រព្យសម្បត្តិ ហើយក្នុងសង្គមដែលមានភាពសម្បូរសប្បាយ ច្រើនតែមានទម្លាប់រអ៊ូររទាំ អំពីកំរិតជីវភាពដ៏ខ្ពស់របស់ខ្លួន ខណៈពេលដែលមានមនុស្សជាច្រើន កំពុងប្រាថ្នាចង់បានកំរិតជីវភាពបែបនោះណាស់។
ក្នុងចំណោមអ្នកជឿព្រះ នៅក្រុងអេភេសូរ មានអ្នកខ្លះមានទ្រព្យសម្បត្តិច្រើនជាងអ្នកដទៃទៀត។ ហេតុនេះហើយ បានជាសាវ័កប៉ុលសរសេរសំបុត្រមកកាន់លោកធីមូថេ ដែលជាគ្រូគង្វាលរបស់ពួកគេថា “ចូរហាមប្រាម ដល់ពួកអ្នកមាន នៅលោកីយ៍នេះផង កុំឲ្យគេមានឫកខ្ពស់ ឬទុកចិត្តនឹងទ្រព្យសម្បត្តិ ដែលមិនទៀងនោះឡើយ ត្រូវទុកចិត្តនឹងព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់វិញ ដែលទ្រង់ប្រទានគ្រប់ទាំងអស់មកយើងរាល់គ្នាជាបរិបូរ ឲ្យយើងបានអរសប្បាយ”(១ធីមូថេ ៦:១៧)។ សាវ័កប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តពួកគេឲ្យ “ធ្វើគុណ និងការល្អជាបរិបូរ ព្រមទាំងចែកទាន ដោយសទ្ធា ហើយប្រុងប្រៀបនឹងជួយគេផង”(ខ.១៨)។
និស្ស័យសាច់ឈាមរបស់យើង ចេះតែនាំចិត្តយើង ឲ្យចង់តែក្តោបទុករបស់អ្វីដែលយើងមាន ជាជាងចង់ចែកចាយ ដោយសុទ្ធា ដល់អស់អ្នកដែលកំពុងខ្វះខាត។…
អំណររបស់ព្រះដ៏សប្បុរស
ថ្មីៗនេះ ខ្ញុំបានដើរចូលកន្លែងទទូលភ្ញៀវរបស់សណ្ឋាគារមួយ ដែលមានការតម្រៀបផ្កាស្រស់ សម្រាប់ធ្វើការតាំងលម្អរដ៏ធំបំផុត ដែលខ្ញុំមិនធ្លាប់ឃើញពីមុនមក។ ការតាំងលម្អរនេះរំលេចទៅដោយពណ៌ចម្រុះ ដែលមានការរៀបចំយ៉ាងល្អឥតខ្ចោះ ហើយក៏បង្ហើរក្លិនដ៏ក្រអូបអស្ចារ្យផង។ សម្រស់របស់វាបានធ្វើឲ្យខ្ញុំមិនអាចឈានជើងដើរទៅមុខទៀត ហើយខ្ញុំក៏បន្តគយគន់ទាំងស្ងើចវា អស់មួយរយៈពេល។ ការនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំដឹងថា ខ្ញុំកំពុងតែជាប់ចិត្តនឹងរបស់អ្វីដែលមានភាពពេញបរិបូរ។ សូមយើងគិតអំពីសម្រស់ដ៏ទាក់ទាញនៃចានដ៏ធំមួយ ដែលមានពេញដោយផ្លែឈើចម្រុះពណ៌ ឬគិតអំពីតុបាយ ដែលមានដាក់នុំបួនប្រាំដុំ សម្រាប់ញាំលាងមាត់យ៉ាងសប្បាយរីករាយ បន្ទាប់ពីបានញាំអាហារដ៏បរិបូណ៍ នៅថ្ងៃបុណ្យអរព្រះគុណ។
ពេលដែលខ្ញុំគិតអំពីអំណរដែលកើតចេញពីភាពពេញបរិបូរ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំអំពីសេចក្តីសប្បុរសរបស់ព្រះ។ ទ្រង់បានធ្វើឲ្យពែងរបស់យើងហូរហៀរ(ទំនុកដំកើង ២៣:៥)។ ទ្រង់“អាចនឹងធ្វើហួសសន្ធឹក លើសជាងអស់ទាំងសេចក្តីដែលយើងសូម ឬគិតក្តី”(អេភេសូរ ៣:២០)។ ព្រះគុណរបស់ទ្រង់មានភាពគ្រប់គ្រាន់ជានិច្ច សម្រាប់ការលំបាកគ្រប់យ៉ាង ដែលមានក្នុងជីវិត(២កូរិនថូស ១២:៩) ហើយទ្រង់ជាឪពុកដែលឲ្យពួកបាវសម្លាប់កូនចៀមធាត់ល្អ ហើយយកអាវដែលល្អបំផុតចេញមក ដើម្បីជប់លៀងឲ្យកូនពៅវង្វេង ដែលបានត្រលប់មកផ្ទះវិញ(មើលលូកា ១៥:២០-២៤ )។
ហេតុនេះហើយបានជាអ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើង បានថ្លែងដោយអំណរថា “ឱព្រះអង្គអើយ សេចក្តីសប្បុរសនៃទ្រង់ថ្លៃវិសេស យ៉ាងណាហ្ន៎ ពួកមនុស្សលោកក៏ជ្រកនៅម្លប់នៃស្លាបទ្រង់ គេនឹងបានឆ្អែត ដោយរបស់ដ៏បរិបូរក្នុងដំណាក់ទ្រង់ ហើយទ្រង់នឹងឲ្យគេផឹកពីទន្លេនៃសេចក្តីអំណររបស់ទ្រង់”(ទំនុកដំកើង ៣៦:៧-៨)។ ព្រះនៃយើងមានសេចក្តីសប្បុរសជាបរិបូរ។ សូមឲ្យយើងពោលសរសើរទ្រង់ សម្រាប់សេចក្តីមេត្តាដ៏លើសលប់របស់ទ្រង់។–Joe Stowell
មនុស្សថ្លង់ស្តាប់ឮ
ពេលដែលលោកថូម៉ាស ហ្គាលិនដេត(Thomas Gallandet) បានបញ្ចប់ការសិក្សានៅមហាវិទ្យាល័យព្រះគម្ពីរ ក្នុងឆ្នាំ១៩១៤ គាត់ក៏មានផែនការចង់ធ្វើជាគ្រូអធិប្បាយ។ ទោះបីយ៉ាងណាក៏ដោយ ក្រោយមក គាត់ក៏បានទទួលការត្រាស់ហៅឲ្យបម្រើព្រះ តាមរបៀបផ្សេងវិញ នៅពេលដែលគាត់បានជួបក្មេងស្រីអាយុ៩ឆ្នាំម្នាក់ឈ្មោះអាលីស(Alice) ដែលពិការត្រចៀក និងជាអ្នកជិតខាងរបស់គាត់។ លោកហ្កាលិនដេតបានចាប់ផ្តើមទំនាក់ទំនងជាមួយនាង ដោយប្រើឈើសរសេរអក្សរ នៅលើដី។
គាត់បានជួយក្មេងស្រីអាលីស ហើយការនេះក៏បានបណ្តាលចិត្តគាត់ឲ្យជួយអ្នកដទៃផងដែរ។ បន្ទាប់ពីបានប្រឹក្សាយោបលជាមួយអ្នកជំនាញមកពីទ្វីបអឺរ៉ុប និងសហរដ្ឋអាមេរិក ក្នុងផ្នែកអប់រំអ្នកគថ្លង់ លោកក៏បានបង្កើតប្រព័ន្ធភាសាមួយបែប ដែលគេបានស្គាល់ជាទូទៅថា “ភាសាសញ្ញា”(គឺមនុស្សគរថ្លង់ប្រើដៃរបស់ខ្លួន ជាសញ្ញាសម្រាប់ទំនាក់ទំនង)។ ទីបំផុត គាត់ក៏បានបង្កើតសាលារៀនអាមេរិក សម្រាប់មនុស្សគថ្លង់។
សាលារៀនសម្រាប់មនុស្សគថ្លង់ ដែលលោកហ្កាលិនដេត(Gallandet) បានបង្កើត មានកម្មវិធីសិក្សារបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ ដែលចែកចាយដំណឹងល្អ និងបង្រៀនព្រះគម្ពីរ។ គាត់បានឆ្លើយតបនឹងការត្រាស់ហៅឲ្យធ្វើជាគ្រូអធិប្បាយ ប៉ុន្តែ គឺអធិប្បាយដល់មនុស្សដ៏ពិសេសមួយក្រុម ដែលជាមនុស្សគរថ្លង់។ ចាប់តាំងពីពេលនោះមក ភាសាសញ្ញាក៏បានក្លាយជាមធ្យោបាយ ដែលគាត់ប្រើ ដើម្បីចែកចាយដំណឹងល្អដល់មនុស្សគរថ្លង់។
យើងក៏អាចចែកចាយព្រះបន្ទូលព្រះ ដល់អ្នកដទៃ តាមរបៀបដែលពួកគេអាចយល់ផងដែរ គឺមិនខុសពីលោកហ្កាលិនដេតឡើយ។ ពុំនោះទេ “បើគេមិនបានឮនិយាយ នោះធ្វើដូចម្តេចឲ្យគេជឿដល់ព្រះបាន?”(រ៉ូម ១០:១៤)។ តើព្រះសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងឈោងចាប់មនុស្សនៅជុំវិញយើង យ៉ាងដូចម្តេចខ្លះ?–Dennis Fisher