Month: November 2014

ការអធិស្ឋានរបស់យើងនិងបំណងព្រះទ័យព្រះ

មាន​ពេល​មួយ ខ្ញុំ​បាន​អាន​សំណូម​ពរ​អធិ​ស្ថាន ដ៏​គូ​រ​ឲ្យស​ង្វែក​ចិត្ត​រប​ស់ស្រ្តី​ម្នា​ក់ ដែល​កំពុង​មាន​សភាព​ដ៏​ធ្ងន់​ធ្ងរ។ គាត់​បាន​សរសេរ​ថា “សូ​មជួយ​អធិ​ស្នាន​ឲ្យខ្ញុំ ខ្ញុំ​មាន​រោគ​រឹង​សារ​ពាង្គកា​យជា​ច្រើ​នក​ន្លែង សាច់​ដុំ​របស់​ខ្ញុំ​ខ្សោយ ខ្ញុំ​ពិបាកលេ​ប​អាហារ ការ​ឈឺចា​ប់កា​ន់​តែ​ខ្លាំង​ឡើង ភ្នែក​ក៏​កាន់​តែស្រ​វាំង​ទៀត”។ ដូច​នេះ រាង​កាយ​របស់​គាត់ ​កំពុង​តែ​ទ្រុឌ​ទ្រោម ហើយ​ពាក្យ​ពេចន៍​ទាំង​នេះ បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​យល់​ថា គាត់​កំពុង​តែ​អស់​សង្ឃឹម​ហើយ។

ប៉ុន្តែ នៅ​ក្នុង​ឃ្លាបន្ទាប់ គាត់​បាន​បង្ហាញ​ពី​សេច​ក្តី​សង្ឃឹម ដែល​ជា​កម្លាំ​ង​ជម្នះការ​ខូ​ចខា​ត និង​ភាព​ទ្រុឌទ្រោមនៃរូបកាយ ដោយពា​ក្យដូ​ច​នេះ​ថា​ “ខ្ញុំដឹ​ង​ថា ព្រះ​អង្គសង្រ្គោះដែលប្រកបដោ​យ​ព្រះ​ពរ ទ្រង់គ្រ​ប់គ្រ​ង​លើ​ស្ថាន​ការណ៍​នេះទាំ​ង​ស្រុង។ បំណង​ព្រះ​ហឫ​ទ័យ​របស់​ទ្រង់ គឺសំខាន់​បំផុត​សម្រាប់​ខ្ញុំ”។

ស្រ្តី​ម្នាក់​នេះត្រូ​វការ​សេចក្តី​អធិស្ថានរ​បស់​ខ្ញុំ ប៉ុន្តែ គាត់ក៏​មា​នអ្វី​ម្យ៉ា​ង ដែល​ខ្ញុំ​​ចាំ​បា​ច់ត្រូវ​មាន​ផង​ដែរ គឺ​ការ​ទុក​ចិត្ត​ព្រះ ដោយ​គ្មាន​រារេ។ សំណូម​ព​​រ​អធិ​ស្ឋាន​​របស់​គាត់ បាន​​ធ្វើ​​ឲ្យ​​ខ្ញុំ​នឹ​ក​ចាំអំ​ពី​​សេចក្តី​​បង្រៀន​​ដែ​ល​​ព្រះមា​ន ចំពោះសា​វ័ក​ប៉ុល ពេ​លដែ​លគា​ត់ទូ​លសូ​ម​ឲ្យ​ទ្រង់​ជួយ ឲ្យ​គាត់ធូរស្បើ​យពី​កា​រលំ​បាក ដែល​គាត់​បា​នប្រ​ដូច​ទៅ​នឹង “បន្លា​នៅក្នុ​ង​សាច់”(២កូរិនថូស ១២:​​​​​​៧)។ ព្រះទ្រ​ង់មិ​នបា​ន​ឆ្លើយ​ត​ប តាម​ពាក្យ​ទូល​អង្វរ​រប​ស់គា​ត់​ទេ​ ព្រោះទ្រ​ង់​សព្វ​ព្រះ​ទ័យ​ឲ្យ​គាត់ដឹ​ង​ថា គុណ​​រប​ស់​ទ្រង់​បា​ន​​ល្មម​​​ដ​ល់គា​ត់​ ហើយ​គេនឹ​ងបា​នឃើ​ញកំ​ឡាំង​​ទ្រង់​​បា​ន​​ពេញ​ខ្នាត តាម​រយៈ​​សេចក្តី​​កម្សោយ​របស់​គាត់ ដូច្នេះ គាត់​​​ស៊ូ​​អួត​​ពី​​សេចក្តី​​កំសោយ​​របស់​​គាត់ ដោយ​​អំណរ​​ជា​​ខ្លាំង ដើម្បី​​​ឲ្យ​ព្រះចេស្តា​​នៃ​​​ព្រះគ្រី​ស្ទ​​បាន​​សណ្ឋិត​​នៅ​​នឹ​ង​​គាត់(ខ.៩)។ នេះ​ជាមេ​រៀន​ដ៏​មានត​ម្លៃ​សម្រាប់​យើង​រាល់​គ្នា។

ក្នុងខ​ណៈពេ​ល​ដែល​យើង​បើក​ចំ​ហរ​ចិត្ត ទៅ​ចំពោះ​ព្រះ សូម​ឲ្យ​យើងយ​ក​ចិត្ត​ទុ​ក​ដាក់​ឲ្យ​កាន់តែ​ខ្លាំ​ង ចំពោះ​ការ​ស្វែ​ង​រក​បំ​ណង​ព្រះទ័​យ​ទ្រ​ង់ ជា​ជាង​ផ្តោ​ត​ទៅលើ​កា​របំ​ពេញ​បំណង​ចិត្ត​ខ្លួន​ឯង។ នេះ​ហើ​យជា​ប្រ​ភព​នៃ​ព្រះគុ​ណ និង​កម្លាំង​ដែ​លយើ​ង​ត្រូ​វកា​រ​នោះ​។…

ជីវិតដែលគាប់ ព្រះទ័យព្រះ

ក្នុង​ឆ្នាំ ២០១០ ខ្ញុំ និងប​ង​ប្អូន​ប្រុស​របស់​ខ្ញុំ បាន​ធ្វើ​ពិធី​ខួប​កំណើត​ទី​៩០ ជូន​លោកឪ​ពុក​យើង។ យើង​បាន​បើក​ចំហរ​ឲ្យ​មនុស្ស​គ្រប់​គ្នាចូ​លរួ​ម ដោយ​មាន​ភោជនីយ​ហារ​ដ៏​ឆ្ងាញ់​ពិសារ និង​ការ​ប្រ​កប​គ្នាផ​ង។ នៅក្នុ​ង​បន្ទប់​ទទួល​ភ្ញៀវ ក្រុម​គ្រួសារ និង​មិត្ត​ភ័ក្រ​ទាំង​ឡាយ​បាន​យក​ឧបករណ៍​ភ្លេង​ផ្សេង​ៗ​មក​ប្រគុំ​ត​ន្រ្តី ដោយ​ខ្លះ​លេង​បង់​ហ្សូ ​ខ្លះដេ​ញហ្គី​តា​ ខ្លះដេ​ញ​ម៉ង់​ដូលីន ខ្លះ​កូត​វីយ៉ូឡុង ខ្លះ​លេង​បាស់ ​ខ្លះទះ​​ស្គរ​អៀរ​ឡង់ ហើយ​ច្រៀងស​ប្បាយ ពេញ​មួយ​ពេលរ​សៀល​ថ្ងៃនោះ​។ យើង​បាន​រៀប​ចំ​នំខួបកំ​ណើត​យ៉ាង​ធំ ដែល​មាន​ស​រសេរ​អក្សរ​ពី​លើថា​ “​​ចូរ​​សរសើរ​ដល់​ព្រះយេហូវ៉ា មាន​ពរ​ហើយ អ្នក​ណា​ដែល​កោតខ្លាច ដល់​ព្រះយេហូវ៉ា(ទំនុកដំកើង ១១២:១)។ រីក​រាយ​ថ្ងៃខួប​កំណើត​លើក​ទី ​៩០ លោក​ប៉ា”។

ក្រោយម​ក នៅ​ពេល​ដែល​ខ្ញុំ​ស្វែង​យល់​អំពី​អត្ថ​ន័យ​នៃ​បទ​គម្ពីរ​ទំនុក​ដំកើង ជំពូក ១១២ ខ្ញុំ​មាន​ចិត្ត​រំភើ​ប​រីក​រាយ​យ៉ាង​​ខ្លាំង ព្រោះប​ទ​គម្ពីរ​នេះ ហាក់​ដូច​ជា​បាន​ពណ៌នា​អំពី​ឪពុក​របស់​ខ្ញុំ ដែលបា​នដើ​រ​ជា​មួ​យ​ព្រះរ​យៈពេ​ល​ជាង ៥០​ឆ្នាំ ហើយ​ឥឡូវ​នេះ បាន​ទៅ​សម្រាក​នៅ​ជា​មួ​​យ​​ទ្រង់។ ឪពុក​របស់​ខ្ញុំ​ក៏​ធ្លាប់​មាន​ការឈឺចិ​ត្ត និង​មានកំ​ហុស​ផ្សេង​ៗ​ផង​ដែរ ប៉ុន្តែ ជំនឿ​ដ៏រឹ​ង​មាំរ​បស់​គាត់ បាន​នាំ​ឲ្យ​គា​ត់ទ​ទួល​ព្រះ​ពរ​ជា​ច្រើន។ បទ​ទំនុក​ដំកើង​នេះ បាន​ប្រាប់​យើង​ថា ​ព្រះព​រ​នឹង​ធ្លា​ក់​ម​កលើ​​អស់​អ្នក ដែល​កោត​ខ្លាច​ព្រះ ហើយ​ត្រេក​អរ​នឹ​ងក្រឹត្យ​វិន័យ​របស់​ទ្រង់។ ​ពេល​ដែល​យើង​មា​ន​ភាព​ស្មោះ​ត្រ​ង់ និង​ជំនឿ​យ៉ាង​ដូ​ច​នេះ ព្រះ​ទ្រង់​នឹ​ង​ប្រទាន​ពរ​ដល់​យើង ​ហើយ​ថែម​ទាំ​ងប្រ​ទាន​ពរ​ដ​ល់កូ​ន​ចៅរ​ប​ស់​យើង​ទៀ​ត​​ផង(ខ.២)។

បទ​ទំនុ​ក​ដំកើ​ង​មួ​យ​នេះ កំពុង​លើក​ទឹ​ក​ចិ​ត្តយើ​ង​ ឲ្យប​ង្ហាញ​ចេ​ញ​នូវ​កា​រ​កោត​ខ្លាច​​ព្រះ​ពីក្នុង​ចិត្ត ហើយ​បន្ត​ធ្វើ​កា​រ​សម្រេ​ចចិ​ត្ត​អ​រ​សប្បាយ នឹង​គ្រប់​ទាំង​ក្រឹត្យវិ​ន័​យ​រប​ស់​ទ្រង់។…

បណ្ណាល័យចល័ត

កាលនៅ​ពី​ក្មេង ខ្ញុំ​បាន​កម្សាន្ត​សប្បាយ នឹង​ការ​អានសៀវភៅ នៅ​ក្នុង​បណ្ណា​ល័យ​ចល័ត ដែល​​មក​ដល់​តំបន់​ខ្ញុំ​ជា​រៀង​រាល់​សប្តាហ៍ នា​​រដូវ​​ក្តៅ​​​​ដ៏​យូរ។ កាល​នោះ គេ​មិនទា​ន់ផ​លិត​ឧបករណ៍​អេឡិ​ចត្រូ​​និក​តូច​ៗ សម្រាប់​ដាក់​​តាម​ខ្លួន និង​មិន​ទាន់​មាន​គ្រឿ​ងរំខា​​ន ដូច​នៅ​​សម័យ​នេះ​ទេ។ បណ្តា​ល័យ​​ចល័​ត​​នោះ គឺ​​​ជា​ឡាន​ក្រុ​ង​​មួយ​​គ្រឿង ដែល​ដឹក​​ជញ្ជូន​​សៀ​វ​ភៅជា​ច្រើន​ក្បាល​ចេញពីបណ្ណា​ល័យ​ភូមិ​ភាគ មកកា​ន់​តំបន់​ជិត​ខាង ដើម្បី​ឲ្យ​អ្នក​ដែល​គ្មាន​លទ្ធ​ភាព​ធ្វើដំ​ណើរ​ផ្លូវ​ឆ្ងាយ អាច​អាន​​សៀវ​ភៅដែល​​គេ​​បាន​តម្រៀប​​ជា​​ស្រេច​ ក្នុង​ឡា​ន​ក្រុង​នោះ។ ដូច​នេះ ខ្ញុំ​អាច​ចំណាយពេ​ល​ជា​ច្រើន​ថ្ងៃ ដើម្បី​អាន​សៀវ​ភៅ ក្នុង​រដូវ​ក្តៅ​នោះ។ បើ​​គ្មានបណ្តា​ល័យ​ចល័ត​នៅ​សម័យ​នោះ​ទេ ​ខ្ញុំក៏មិ​ន​បាន​អាន​សៀវភៅ​​ទាំង​នោះដែ​រ។ រហូត​មក​ដល់​ថ្ងៃ​នេះ ខ្ញុំ​នៅ​តែ​អរ​ព្រះគុណ​ព្រះ​ ដែល​បានបណ្តាល​ចិត្ត​ខ្ញុំ​ឲ្យ​​ចូល​ចិត្ត​ការ​អាន​សៀ​វភៅ តាម​រយៈ​បណ្តា​ល័យ​ចល័ត​នោះ។

អ្នក​​ប្រាជ្ញ​​ព្រះ​​គម្ពីរ​មួ​យ​​ចំនួន បាន​មាន​ប្រសាសន៍​ថា​​សាវ័ក​ប៉ុល​ស្រ​ឡាញ់កា​រអាន​សៀវ​ភៅ​ណា​ស់ ហើយ​បាន​រៀន​សូត្រ​ពី​សៀវភៅ​រ​បស់គា​ត់ រហូត​ដល់​ចុ​ង​ប​ញ្ចប់នៃ​ជីវិត​គាត់​។ ក្នុ​ង​សំបុត្រ​ចុង​ក្រោ​យ​របស់​គាត់ គាត់​បាន​សរសេរ​ថា “ដល់​​កា​ល​​ណា​​អ្នក​ទៅ​ឯ​ខ្ញុំ នោះ​សូម​យក​អាវ​ធំ ដែល​ខ្ញុំ​ផ្ញើ​ទុក​នឹង​អ្នក​កាប៉ុស នៅ​ក្រុង​ទ្រអាស​ទៅ​ផង និង​សៀវភៅ​ទាំង​ប៉ុន្មាន​ដែរ តែ​សូម​យក​ក្រាំង​ស្បែក​ជា​ដើម”(២ធីម៉ូថេ ៤:១៣)។ ត្រង់​ចំណុច​នេះ សៀវ​ភៅ និង​ក្រាំង​ស្បែក​ទាំង​នោះ​អាច​ជា​ព្រះ​គម្ពីរ​សញ្ញា​ចាស់ និង​សៀវ​ភៅ​ដែល​គាត់​បាន​សរ​សេរ​ដោយផ្ទាល់ដៃ។

ខ្ញុំ​ជឿ​ជាក់​ថា មូល​ហេតុ​ដែល​លោក​ប៉ុល​ស្វែង​រក​ចំណេះ​ដឹង គឺមិន​គ្រាន់​តែ​ដើម្បី​ឲ្យ​មាន​ប្រា​ជ្ញា ឬ​មាន​ការ​កម្សាន្ត​សប្បាយ​ប៉ុណ្ណោះឡើ​យ ប៉ុន្តែ គឺដើម្បីឲ្យ​ស្គាល់​ព្រះ​គ្រីស្ទ​កាន់​តែ​ច្បាស់។ គោល​ដៅរ​បស់​គាត់​ គឺ“ដើម្បី​​​ឲ្យគា​ត់​​បាន​​ស្គាល់​ទ្រង់ និង​​​​ព្រះចេ​ស្តា​​នៃ​​ដំណើរ​​ដែ​ល​ទ្រង់​​រ​ស់​​ឡើង​វិញ ហើយ​​និង​​សេចក្តី​​ប្រកប​​ក្នុ​ង​​ការ​​រង​​ទុក្ខ​​របស់​​ទ្រង់ ព្រម​​ទាំង​​ត្រឡ​ប់​​​ទៅ​​ដូច​​​ជា​ទ្រង់​​ក្នុង​​សេចក្តី​​ស្លាប់​ផង”(ភីលីព ៣:១០)។ ខ្ញុំ​សូម​អធិ​ស្ឋាន សូម​ឲ្យ​យើង​មាន​គោល​ដៅដូ​ច​សាវ័ក​ប៉ុល​ដែរ។–Bill Crowder

ថែមហើយ ថែមទៀត

សព្វ​ថ្ងៃ​នេះ ពេល​យើង​ឃើញ​គេ​ធ្វើ​បាតុក​ម្ម ក្នុ​ង​ពិភព​លោកដែ​ល​មា​នវិ​បត្តិ​សេដ្ឋកិច្ច​ ជាញឹ​ក​ញាប់ យើង​ច្រើន​តែ​ឮ​គេ​ស្រែក​ទាម​ទារ​ឲ្យ​ “កា​ត់ប​ន្ថយ​ផ្នែ​កនេះ​ ឬកា​ត់ប​ន្ថយ​ផ្នែក​នោះ”។ ឧទាហរណ៍ គេ​បាន​អំពា​វនា​វ​រដ្ឋា​បាល ​ឲ្យកា​ត់ប​ន្ថយ​កា​រចំ​ណាយថ​វិកា​រជាតិ ឲ្យ​មាន​តុល្យ​ភាព។ គេក៏​បាន​ជំ​រុញ​ប្រ​ជាជន ឲ្យ​មាន​កា​រ​កាត់​បន្ថ​យ​កា​រ​ប្រើ​ប្រាស់​ថាម​ពល​អគ្គី​សនី ហើយកា​ត់​បន្ថយ​ការ​ប្រើ​ប្រាស់​ផ្សេង​ៗ ​ព្រោះធន​ធា​នធ​ម្ម​ជាតិ​មា​នចំ​នួនកំ​ណត់។ ទាំង​នេះសុ​ទ្ធ​តែ​ជាយោ​បល​ល្អៗ​ ដែលយើ​ងគ្រ​ប់​គ្នាគួ​រ​តែ​អនុ​វត្ត​តា​ម។ ទោះ​ជា​យ៉ាង​ណាក៏​ដោ​យ នៅក្នុ​ងពិ​ភ​ពនៃ​សេ​ចក្តីជំ​នឿវិ​ញ សេច​ក្តីស្រ​ឡាញ់ ព្រះគុ​ណ និង​កម្លាំង មិន​ដែល​មា​ន​ចំនួន​កំណត់​ឡើយ។ ដូច្នេះ ក្នុង​នាម​ជា​អ្នក​ដើ​រ​តាម​ព្រះ​គ្រីស្ទ យើង​ត្រូវ​បា​ន​ជំរុ​ញ​ ឲ្យប​ង្ហាញសេ​ចក្តី​ស្រឡាញ់​របស់​ព្រះ ក្នុង​ជីវិត​របស់​យើង ឲ្យកាន់តែ​ច្រើនឡើ​ង​ៗ​ជានិច្ច។

ក្នុង​សំបុត្រ​ទី​មួយ​ ដែលសា​វ​ក​ប៉ុល​បា​ន​សរ​សេរ​ផ្ញើ​អ្ន​ក​ជឿ​ព្រះ នៅ​ទី​ក្រុង​ថែស្សា​ឡូនីច គាត់​បាន​ជំរុញ​ពួក​គេ​ឲ្យ​​ដើរ​​តា​ម​​បែប​​ដែល​​គួរ​​គប្បី ដើម្បី​​ឲ្យ​​​​គា​ប់​ដល់​ព្រះហឫទ័យ​ព្រះ​ “កាន់​​តែ​ខ្លាំង​ឡើង”(៤:១)។ លោក​ក៏បា​ន​បង្គាប់​ពួ​ក​គេ ឲ្យ​បង្ហា​ញ​នូវ​សេ​ចក្តី​ស្រឡាញ់ចំពោះគ្នា​ទៅវិ​ញទៅ​ម​ក ហើយ​មា​ន​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​ជា​បង​ប្អូន “កា​ន់​តែ​ខ្លាំ​ង​ឡើង”(ខ.១០)​។

សេច​ក្តីស្រ​ឡា​ញ់​អាច​កើ​ន​ឡើ​ងជា​និ​ច្ច​បាន ដោយ​សារ​សេ​ចក្តី​ស្រ​ឡាញ់​នោះ កើត​ចេ​ញ​ពី​ប្រភ​ព​ដ៏​មិ​នចេះ​រី​ង​ស្ងួត​រ​ប​ស់​ព្រះ គឺមិ​ន​មែ​នកើ​តចេ​ញពី​ប្រ​ភព​រ​ប​ស់​យើង ដែល​ចេះ​តែ​ថ​យចុះ​នោះឡើយ។ កវី អេនី ចនសិន ផ្លីន(Annie Johnson Flint) បាន​តែងបទ​កំណាព្យ​ថា :
សេចក្តី​ស្រឡាញ់រ​ប​ស់​ទ្រង់​គ្មា​ន​ដែន​កំ​ណត់ គេមិ​ន​អាច​វា​ស់ស្ទ​ង់​ព្រះ​គុណ​ទ្រ​ង់​បាន
អំណាច​រប​ស់​ទ្រ​ង់​គ្មា​នព្រំ​ដែ​ន ដែល​ម​នុស្ស​អា​ចស្គា​ល់​​បាន
ដ្បិត ដោយសារភោ​គ​ទ្រព្យ​ដ៏​ច្រើ​ន​ឥ​តគ​ណ​នា នៅក្នុ​ង​​ព្រះគ្រីស្ទ
ទ្រង់​បា​នប្រ​ទា​ន​ហើយ…

សេចក្តីស្រឡាញ់ រកឃើញច្រកចូល

កាល​ពី​បី​បួន​ឆ្នាំមុ​ន ខ្ញុំ​បា​​នមើ​ល​រឿង​គំនូរ​ជីវ​ចល ដែលនិ​យាយ​អំពី​បុរស​​ចំណាស់​ម្នាក់​ស្លៀករ៉ូប​ដ៏​ញក់​​ញី​ កំពុង​ឈ​​រទាំ​ង​ក្តៅក្រ​ហា​យម្នា​ក់ឯ​ង នៅមាត់​ទ្វារ​ផ្ទះគា​ត់​។ គាត់​ទើប​តែបា​ន​បិ​ទ​ទ្វារ​ផ្ទះរ​បស់​គាត់​ឲ្យ​ជិត កុំ​ឲ្យ​នរណា​ចូល​រួ​ច ដោយ​យក​មេសោរ​៤​មក​ចាក់ រួច​ចាក់​គន្លឹះ​ទ្វារ​អស់​ពីរ ហើយ​ថែម​ទាំ​ងចា​ក់​សោរ​ច្រវ៉ា​ក់មួ​យ​ខ្សែ​ថែម​ទៀត។ ក្រោយម​ក​គាត់​បា​នក​ត់​សំគា​ល់​ឃើញ​​ថា មាន​ស្រោមសំ​បុត្រ​ព​ណ៌​សរ​មួ​យ កំពុង​គៀប​ជាប់​ពី​ក្រោ​ម​ទ្វារ​នោះ។ នៅលើ​ស្រោម​សំ​បុត្រ​នោះ មាន​ស្ទីក​គ័រ​ដ៏​ធំ​មួយ ​ដែល​មាន​រាង​បេះ​ដូ​ង។ វា​ជា​កាត​ប៉ុស្តាល់ សម្រាប់​ថ្ងៃ​នៃ​ក្តី​ស្រឡាញ់ ដែល​គេ​បាន​យ​ក​មក​ជួន​​គាត់។ ដូច​នេះ សេចក្តី​ស្រឡាញ់​នៅ​តែអា​ច​ចូ​លក្នុ​ង​ផ្ទះ​គាត់​រួ​ចដដែល​។

មាន​តែសេ​ច​ក្តីស្រ​ឡា​ញ់ប៉ុ​ណ្ណោះ ដែលអា​ច​កែប្រែ​ចិត្ត​មនុស្សបា​ន។ លោក​ដូសតូស្គី(Dostoevsky) គឺជាជ​​នជាតិ​រូស្ស៊ី ដែល​បាន​និព​ន្ធ​សៀវ​ភៅរឿ​ង “បង​ប្អូន​ត្រកូល​ការ៉ា​ម៉ាហ្សូវ(Karamazov)”។ ក្នុង​រឿង​នោះ ​គាត់​បាន​និយា​យ​អំ​ពីលោ​កអា​យវិន(Ivan) ដែល​គិ​តថា មនុស្សសុ​ទ្ធ​តែ​អា​ត្មា​និយម ហើយ​គាត់​បាន​បដិសេ​ធសេ​ច​ក្តីស្រ​ឡា​ញ់រ​ប​ស់​ព្រះ។ ពេល​មួយ ប្អូន​ប្រុស​រ​ប​ស់គា​ត់​ គឺលោកអា​លីយ៉ូសា(Alyosha) ដែល​ជាបុ​រ​សដែ​លមា​ន​ជំនឿ​ខ្លាំ​ង មាន​កា​រទើ​ស​ទាល់ ពេល​ដែល​ដឹ​ង​ថា អាយ​វិន​បដិ​សេ​ធនឹ​ង​សេច​ក្តីស្រ​ឡា​ញ់រ​​ប​​ស់ព្រះ​។ គាត់​ក៏​បាន​ឱន​ក្បា​ល​ចុះ ហើយ​បាន​ថើប​អាយវ៉ាន។

ប្រហែល​ជា អ្ន​កក៏​មា​នមិ​ត្តភ័​ក្រ ដែលប​ដិសេ​ធ​មិ​នព្រ​ម​ទទួ​ល​សេច​ក្តីស្រ​ឡាញ់រ​បស់​ព្រះ ​ផងដែ​រ។ ចូរ​បង្ហា​ញសេ​ច​ក្តី​ស្រឡា​ញ់​រប​ស់​ទ្រ​ង់ ឲ្យ​គាត់​បា​ន​ស្គាល់​ គឺ​ដូច​ដែ​ល​​​ព្រះ​បាន​ប​ង្ហាញ​ក្តី​ស្រឡាញ់រ​ប​ស់​ទ្រង់​ដ​ល់យើ​ង ដោយ​នាំ​សេច​ក្តី​សង្រ្គោះ ចូល​ក្នុង​ពិ​ភព​លោក​នេះ តាម​រយៈ​អង្គ​ព្រះយេស៊ូ​វ។​ សូម​ចាក់​បង្ហូរ​សេច​ក្តីស្រ​ឡាញ់ មកលើ​អ្នក​ដ​ទៃ គឺសេចក្តី​ស្រឡា​ញ់ដែ​​ល​ត្រូវបា​នពិ​ព​ណ៌នា ក្នុង​បទ​គម្ពីរ ១កូ​រិនថូ​ស ជំពូក ១៣ ដែល​អត់​ធ្ម​ត់ សប្បុរស…

ពេលការភ័យខ្លាច ចូលមកក្នុងជីវិត

នៅ​ពេល​ដែ​លកូ​ន​ស្រី​រ​បស់ខ្ញុំ​ស្រែ​ក​ថា “ម៉ាក់ ​សត្វ!” ខ្ញុំក៏​មើល​ទៅ​ក​ន្លែ​ង​ដែល​នា​ង​ចង្អុ​ល ហើយ​ក៏​បាន​ឃើញ​ពី​ង​ពា​ង​ដ៏​ធំមួ​យ។ ពីមុ​ន​ម​ក ខ្ញុំ​មិ​នធ្លា​ប់​ឃើញ​ពីង​ពាង​ធំ​ដូ​ចនេះ នៅ​ក្រៅក​ន្លែ​ងល​ក់​សត្វ​ចិ​ញ្ចឹម​ទេ។ ​ខ្ញុំ​​ដឹងថា​ ខ្ញុំ​មិ​នអា​ច​​ឲ្យវាចូ​ល​នៅ​ក្នុង​ផ្ទះរ​ប​ស់​ខ្ញុំ​បា​ន​ទេ ហើយ​វា​ក៏​ដឹង​ដែរ។ ប៉ុន្តែ ខ​ណៈពេ​ល​​ដែល​ខ្ញុំ​ប្រ​ឈម​​មុខ​ដាក់​វា​ ខ្ញុំ​រ​ក​ឃើញ​ថា​​ ខ្ញុំ​​មិន​​អាច​ឈាន​ជើង​ទៅមុខ​មួ​យជំ​ហា​ន​ទៀត ដើម្បី​​ចូល​ទៅ​ជិ​ត​វាបា​ន​ឡើ​យ។ ជីពចរ​រប​ស់ខ្ញុំ​លោ​តកា​ន់​តែ​ញាប់។ ខ្ញុំ​បា​ន​លេប​ទឹក​មា​ត់មួ​យ​ក្អឿក ហើយ​និយាយ​ផ្តល់​កំលាំង​ចិត្ត​ឲ្យ​ខ្លួ​ន​ឯង តែ​កា​រភ័យ​ខ្លាច​នៅ​តែ​​​ធ្វើឲ្យ​ខ្ញុំ​គាំ​ង​នៅ​មួយក​ន្លែង។ ការ​ភ័យ​ខ្លាច​មាន​អំណា​ច​ណាស់។ វា​អាច​ធ្វើឲ្យ​យើ​ងគិ​ត ឬ​បញ្ចេ​ញ​អាកប្ប​កិរិយា​ណា ដែល​មិន​សម​ហេតុផ​ល។ តែ​សូម​អរ​ព្រះគុ​ណ​ព្រះ ដែល​ក្នុង​នាម​ជាគ្រី​ស្ទ​បរិស័ទ ​​យើង​​មិ​ន​​ត្រូវ​អនុញ្ញាត​​ឲ្យ​​ការ​​ភ័យ​ខ្លាច គ្រប់​​គ្រង​​សកម្ម​ភា​ព​​របស់​​យើ​ង​​ឡើង ទោះ​វា​ជាការខ្លា​ច​មនុស្ស ស្ថាន​ការណ៍ ឬ​សូ​ម្បី​តែកា​រខ្លា​ច​ពីង​ពាង​ក៏​ដោយ។​ យើង​អាច​ប្រកាស​ថា “តែ​វេលា​​ណា​​ដែល​​​ទូ​លប​ង្គំ​​ភ័យ នោះ​​ទូ​ល​បង្គំ​​​នឹង​​ទុក​​ចិ​ត្ត​​ដ​ល់​ទ្រង់”(ទំនុកដំកើង ៥៦:៣)។

ការ​កាន់​គោល​ជំហ​រទា​ស់​ប្រ​ឆាំង​នឹ​ង​ការ​ភ័​យ​ខ្លាច គឺស​មស្រ​ប​តាម​ប​ទ​គម្ពីរ ដែល​បាន​បង្រៀន​យើង​ឲ្យ​ “​​ទី​ពឹង​ដល់​ព្រះយេហូវ៉ា​ឲ្យ​អស់​អំពី​ចិត្ត កុំ​ឲ្យ​ពឹង​ផ្អែក​លើ​យោបល់​របស់​ខ្លួន​ឡើយ”(សុភាសិត ៣:៥)។ ​ចំណេះ​ដឹង​រប​ស់​យើង អាច​នាំ​ឲ្យ​យើ​ង​មា​នកា​រ​ភ័​យខ្លា​ច​​ហួស​ហេតុ​ពេក ហើយ​មើល​ស្រាល​អំណា​ចរ​បស់ព្រះ​។​ នៅ​ពេល​ដែល​យើ​ងភ័​យ​ខ្លា​ច យើង​អាច​ទុ​ក​ចិ​ត្ត​ទៅ​លើយោបល​រប​ស់ព្រះ​អ​ម្ចាស់(អេសាយ ៤០:២៨)​ ហើយ​ទុក​ចិ​ត្តលើ​សេ​ចក្តី​ស្រ​ឡាញ់រ​បស់ទ្រង់​ ដែល​អាចប​ណ្តេញ “សេចក្តី​ភ័​យខ្លា​ច”​បាន(១យ៉ូហាន ៤:១៨)។ បើនៅ​ពេល​ក្រោ​យ ការ​ភ័យខ្លា​ច​ចូល​ក្នុង​ជី​វិត​រ​បស់​អ្នក នោះសូ​ម​កុំត​ក់​ស្ល​ត់ឡើ​យ​។ ដ្បិតយើ​ង​នៅ​តែអា​ចទុ​ក​ចិត្ត​ព្រះ ​ទោះយើ​ងនៅ​ទី​ង​ងឹត​ក៏​ដោយ។—Jennifer Benson Schuldt

ការឆ្លើយតប ដ៏ភ្ញាក់ផ្អើល

បន្ទាប់​ពី​យើង​បាន​ជួល​ផ្ទះ អស់រ​យៈ​ពេល​១​​០​ឆ្នាំ ក្នុង​ទីតាំង​ដ៏​ទាក់​ទាញ ម្ចាស់​​ផ្ទះ​​​​ស្រាប់​តែ​ត្រូ​វ​ការ​លក់​ផ្ទះដែលយើងជួលនោះ​។ ដូចនេះ​ ខ្ញុំក៏​ទូ​ល​សូម​ឲ្យ​ព្រះ​កែប្រែ​ស្ថាន​ការណ៍​នេះ ដើម្បី​ឲ្យ​ខ្ញុំ​និង​ភ​រិយារ​បស់​ខ្ញុំអា​ច​ស្នាក់​នៅក​ន្លែង​ដ៏​កក់​ក្តៅ​នេះទៀ​ត ព្រមទាំ​ង​បាន​មើ​លកូ​នរ​បស់​យើង​ធំធា​ត់​ឡើង​ នៅ​ទី​នោះទៀ​ត។ ប៉ុន្តែ ព្រះ​មាន​ប​ន្ទូល​ថា ​ទេ ចំពោះ​ពាក្យ​សំណូម​រប​ស់​យើង។

ពេល​ដែល​ខ្ញុំ​មា​ន​ត​ម្រូវ​ការ​អ្វី​មួ​យ ខ្ញុំ​ក៏​មាន​កា​របា​រ​​ម្ភ​ថា​ខ្ញុំប្រហែ​ល​កំពុ​ង​ទូ​លសូ​ម​រ​បស់​អ្វី​ ដែល​ខ្ញុំមិ​ន​ត្រូវ​ទូ​ល​សូម ឬ​ប្រហែល​ជា​ខ្ញុំមិ​ន​សក្តិ​សម នឹង​ទូល​សូម​ការ​នោះពី​ទ្រ​ង់​ទេ។ ប៉ុន្តែ ពេល​ដែ​លព្រះ​ទ្រ​ង់​មា​នប​ន្ទូល​ថា ​ទេ ទ្រង់​មិន​មាន​បំណង​អង្រួន​ជំនឿ​រ​បស់​យើង​ឲ្យ​រង្គោះ​រង្គើ​រឡើ​យ ដ្បិត​យើង បាន​តាំង​នៅ​ជា​ប់ ឬ ត្រូវបា​ន​ហុំព័​ទ្ធ ក្នុង​សេច​ក្តី​ស្រឡាញ់​របស់​ទ្រង់​ហើយ។ ក្នុង​បទ​គម្ពី​រ​អេភេសូរ ជំពូក​៣លោក​ប៉ុល​យល់​ថា​ អ្នក​ណា​ដែល​ស្គា​ល់សេ​ចក្តី​ស្រឡាញ់​របស់​ព្រះគ្រី​ស្ទ ដោយ​កា​រ​ប្រកប​ស្និទ្ធ​ស្នាល​នឹង​ទ្រង់(ខ.១៦-១៧) អ្នក​នោះអា​ច​ទុ​ក​ចិ​ត្ត​ថា ទ្រង់បានប​ដិសេធ​សេចក្តី​សំណូម​របស់​ខ្លួន ដោយ​ព្រះ​ទ័យ​ស្រឡាញ់​ទេ។

បន្ទាប់​ពី​ព្រះ​បាន​បដិសេធ​សេចក្តី​សំណូម​របស់​ខ្ញុំ មិន​ទាន់បា​ន​យូរ​​ប៉ុ​ន្មា​នផ​ង មិត្តភ័​ក្រ្ត​រប​ស់​យើង ដែល​ថ្វាយ​បង្គំ​ក្នុ​ងព្រះ​វិហារ​ជា​មួយ​គ្នា​ បាន​ឲ្យ​យើង​ជួលផ្ទះ​រប​ស់​ពួក​គេ ខណៈ​ពេល​ដែ​ល​ពួក​គេ​កំពុង​ផ្លា​ស់ទៅ​នៅ​ផ្ទះ​ផ្សេង។ កន្លែង​ថ្មី​របស់​យើង ​មានស​ម្ភារៈ​ថ្មី​ៗ ប្រព័ន្ធ​ទឹក​ភ្លើ​ង​ក៏​ថ្មីទៀ​ត​ និង​មាន​ប​ន្ទប់​ច្រើ​នជា​ង​មុន ហើយ​ថែ​ម​ទាំ​ង​មាន​ទី​តាំង​នៅ​មាត់​ស​មុ​ទ្រទៀ​ត ដូច​នេះ យើង​អាច​មើ​ល​ទេស​ភាព​ស​មុទ្រ​ដ៏​ស្រស់​ស្អា​ត ដែល​មាន​កប៉ាល់ ទូក​ក្តោង និង​ស្តាប់​ស​ម្លេង​សមុ​ទ្រ ដែល​រំ​ឭ​កយើ​ង​ជារៀ​ង​រាល់ថ្ងៃ​ថា​ ព្រះ​ទ្រង់​ពិ​ត​ជា​ធំ​ជាង​បញ្ហា​ដែ​លយើ​ង​កំពុ​ង​ជួ​ប។ ដូច​នេះ ព្រះវ​បិ​តាដែ​ល​​ពេ​​ញដោ​យ​ក្តីស្រ​​ឡាញ់ បាន​ប្រើ​មិត្ត​ដ៏ជា​ទីស្រ​ឡាញ់​រ​បស់​យើ​ង​ ដើម្បី​ប្រ​ទាន​លើ​ស​ពី​អ្វីដែ​ល​យើ​ងបា​ន​សូ​ម​ទៅ​ទៀ​ត។

ទោះបី​ជា​ព្រះប្រ​ទា​ន​ព​រយើ​ង លើស​ពី​កា​ររំ​ពឹ​ង​គិ​តរ​ប​ស់​យើង​ ឬតិច​ជា​ងអ្វី​ដែ​ល​យើង​ប្រាថ្នា​ច​ង់​បាន​ក៏​ដោ​យ ក៏​យើ​ងនៅ​តែ​អា​ច​ទុ​ក​ចិត្ត​ថា​…

បញ្ហារបស់ទ្រព្យសម្បត្តិ

ក្នុង​អំឡុង​ពេលដែ​ល​គ្រួសារ​របស់​ខ្ញុំ រ​ស់​នៅក្នុ​ង​​ប្រទេសកេ​នយ៉ា នៅ​ឆ្នាំ១៩៨០ យើង​បាន​បើ​ក​ឡាន​​ជួន​ស្រ្តី​ក្មេងម្នា​ក់ពីប្រទេស​ណៃរ៉ូប៊ី ទៅ​សួរ​សុខ​ទុ​ក្ខ​ឪពុ​កម្តា​យរ​បស់នាង ដែល​មាន​ទី​លំ​នៅ​ជិត​បឹង​វិកតូរៀ(Victoria)។ ​នៅ​តាម​ផ្លូវ យើង​បាន​ឈ​ប់​នៅ​ទី​ក្រុ​ងមួ​យ ឈ្មោះ​គី​ស៊ូមូ ដើម្បី​ទុក​ឥវ៉ាន់​របស់​យើង ក្នុង​សណ្ឋាគារ​មួ​យដែ​ល​យើង​នឹង​ស្នាក់​នៅ បន្ទាប់​ពី​ជូន​នា​ង​ទៅ​លេង​ផ្ទះ​ហើយ។ សម្រាប់​គ្រួសារ​ខ្ញុំ ​យើង​យល់​ថា ប​ន្ទប់​ដែលយើ​ងជួ​ល ក្នុង​សណ្ឋាគារ​នោះ ជា​បន្ទប់​ខ្នាត​មធ្យម ដែល​មា​នគ្រែ​គេង​ពីរ តែ​ពេល​នាង​បានមើល​បន្ទប់​នោះ នាង​ក៏លា​ន់​ម៉ា​ត់ថា​ “បន្ទប់​ដ៏​ធំយ៉ា​​ង​នេះ ​សម្រាប់​តែគ្នា​​៥​នាក់​ទេ​ឬ? ដូចនេះ​ របស់​អ្វី​ដែល​សាមញ្ញ​សម្រាប់​យើង​​ គឺ​ជា​រប​ស់​ដែ​ល​​លើស​លប់​​សម្រាប់​នាង។ មនុស្សយើ​​ងអា​ច​មាន​ទ​ស្ស​នៈ​ខុ​ស​ៗ​គ្នា អំពី​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ ​ហើយក្នុ​ង​សង្គ​មដែ​ល​មាន​ភា​ព​សម្បូ​រ​សប្បាយ ច្រើន​តែ​មាន​​ទម្លាប់​រអ៊ូរ​រទាំ អំពីកំ​រិត​ជីវ​ភាព​ដ៏​ខ្ពស់​រ​បស់​ខ្លួ​ន ខណៈពេល​ដែលមាន​ម​នុស្ស​ជា​ច្រើន កំពុង​ប្រាថ្នា​ចង់​បាន​កំរិត​ជីវ​ភាព​បែប​នោះណា​ស់។

ក្នុង​ចំណោម​អ្ន​កជឿ​ព្រះ​ នៅក្រុ​ងអេ​ភេសូរ មាន​អ្នក​ខ្លះ​មាន​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​ច្រើនជា​ង​អ្នក​ដ​ទៃ​ទៀត។ ហេតុនេះ​ហើយ​ បាន​ជា​សាវ័ក​ប៉ុល​សរ​សេរ​សំបុត្រម​ក​កាន់​លោ​ក​ធីមូថេ ដែល​ជា​គ្រូគង្វាល​របស់​ពួក​គេ​ថា​ “ចូរ​​ហា​មប្រា​ម ដល់​ពួក​អ្នក​មាន នៅ​លោកីយ៍​នេះ​ផង កុំ​ឲ្យ​គេ​មាន​ឫក​ខ្ពស់ ឬ​ទុក​ចិត្ត​នឹង​ទ្រព្យសម្បត្តិ ដែល​មិន​ទៀង​នោះ​ឡើយ ត្រូវ​ទុក​ចិត្ត​នឹង​ព្រះ​ដ៏​មាន​ព្រះជន្ម​រស់​វិញ ដែល​ទ្រង់​ប្រទាន​គ្រប់​ទាំង​អស់​មក​យើង​រាល់​គ្នា​ជា​បរិបូរ ឲ្យ​យើង​បាន​អរ​សប្បាយ”(១ធីមូថេ ៦:១៧)។ សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​លើ​កទឹ​ក​ចិ​ត្ត​ពួក​គេ​​ឲ្យ “ធ្វើ​​គុណ និង​ការ​​​ល្អ​​ជា​​​បរិបូរ ព្រម​​ទាំង​​ចែក​ទា​ន​​ ដោ​យ​សទ្ធា ហើយ​ប្រុង​​ប្រៀ​ប​​​នឹ​ង​​ជួ​យ​គេ​​ផង”​(ខ.១៨)។

និស្ស័យ​សាច់​ឈា​ម​រប​ស់​យើង ចេះ​តែ​នាំ​ចិ​ត្ត​យើង​​ ឲ្យច​ង់​តែ​ក្តោប​ទុក​រប​ស់​អ្វីដែ​ល​យើង​មាន ជា​ជា​ង​ចង់​ចែ​កចា​យ ដោយ​សុទ្ធា ដល់​អស់​អ្ន​កដែ​ល​កំពុ​ង​ខ្វះ​ខាត។…

អំណររបស់ព្រះដ៏សប្បុរស

ថ្មី​ៗ​នេះ ខ្ញុំ​បាន​ដើ​រចូ​លក​ន្លែង​ទទូល​ភ្ញៀវ​របស់​សណ្ឋា​គា​រ​មួយ ដែល​មាន​កា​រតម្រៀប​ផ្កាស្រ​ស់ សម្រាប់​ធ្វើ​ការ​តាំង​លម្អរ​ដ៏​ធំ​បំផុត ដែល​ខ្ញុំ​មិន​ធ្លាប់​ឃើញ​ពី​មុ​ន​មក។ ការ​តាំង​លម្អរ​នេះ​រំលេច​ទៅ​ដោយ​ពណ៌​ចម្រុះ ដែល​មាន​ការ​រៀប​ចំ​យ៉ាង​ល្អ​ឥត​ខ្ចោះ ហើយក៏​ប​ង្ហើរ​ក្លិន​ដ៏​ក្រអូ​ប​អស្ចារ្យ​ផង​។ សម្រស់​រប​ស់​វា​បា​ន​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​មិន​អាច​ឈា​ន​ជើ​ង​ដើរ​ទៅមុ​ខ​ទៀត ហើយ​ខ្ញុំ​ក៏​ប​ន្តគ​យគ​ន់ទាំ​ង​ស្ងើច​​វា ​អស់​មួយ​រយៈ​ពេល​។ ការ​នេះបា​ន​ធ្វើ​​ឲ្យ​ខ្ញុំដឹ​ង​ថា ខ្ញុំ​កំពុង​តែ​ជាប់​ចិត្ត​នឹង​របស់អ្វី​ដែល​មាន​ភា​ព​ពេ​ញប​រិបូរ។ សូម​យើ​ង​គិត​អំពីសម្រស់​ដ៏​ទាក់​ទា​ញ​នៃចា​ន​ដ៏​ធំ​មួយ ដែល​មាន​ពេ​ញ​ដោយ​ផ្លែឈើច​ម្រុះ​ព​ណ៌ ឬគិ​តអំ​ពី​​តុ​បាយ ដែល​មាន​ដា​ក់​នុំ​បួន​ប្រាំដុំ​ សម្រាប់​ញាំ​លាង​មាត់​យ៉ាង​ស​ប្បាយ​រីក​រាយ បន្ទាប់​ពី​បាន​ញាំអា​ហា​រ​ដ៏​បរិបូណ៍ នៅថ្ងៃ​បុ​ណ្យអ​រ​​ព្រះ​គុណ។

ពេល​ដែល​ខ្ញុំ​គិ​ត​អំ​ពីអំ​ណរ​​ដែល​កើ​ត​ចេញ​ពី​ភា​ព​ពេញ​បរិបូរ ខ្ញុំ​ក៏​បា​ន​នឹក​ចាំ​អំ​ពី​សេ​ចក្តី​សប្បុរស​រ​បស់​ព្រះ។​ ទ្រង់​បាន​ធ្វើ​ឲ្យពែ​ងរ​បស់​យើង​ហូរ​ហៀរ(ទំនុកដំកើង ២៣:៥)។ ទ្រង់​“​​អាច​នឹ​ង​ធ្វើ​ហួស​សន្ធឹក លើស​ជាង​អស់​ទាំង​សេចក្តី​ដែល​យើង​សូម ឬ​គិត​ក្តី”(អេភេសូរ ៣:២០)។ ព្រះ​គុណ​រ​ប​ស់​ទ្រង់​​មាន​ភាព​គ្រប់​គ្រាន់​ជា​និច្ច សម្រាប់​ការ​លំបាក​គ្រប់​យ៉ាង ដែល​មាន​ក្នុ​ងជី​វិ​ត(២កូរិនថូស ១២:៩) ហើយ​ទ្រង់​ជា​ឪពុ​ក​ដែ​លឲ្យ​ពួ​ក​បា​វ​ស​ម្លាប់​កូន​ចៀម​​ធា​ត់ល្អ ហើយ​យក​អា​វដែ​ល​ល្អ​បំ​ផុត​ចេញ​មក ដើម្បី​ជប់​លៀ​ង​ឲ្យ​កូនពៅ​វង្វេង ដែល​បាន​​ត្រលប់​មក​ផ្ទះ​វិញ(មើល​លូកា ១៥:២០-២៤ )។

ហេតុ​នេះ​ហើយ​បា​ន​ជា​អ្ន​កនិពន្ធ​បទ​គម្ពី​រទំ​នុក​​ដំ​កើង​ បាន​​ថ្លែង​ដោយ​អំ​ណរ​​ថា “ឱ​​ព្រះ​​អង្គ​អើយ សេចក្តី​​សប្បុរស​នៃ​ទ្រង់​ថ្លៃ​វិសេស យ៉ាង​ណា​ហ្ន៎ ពួក​មនុស្ស​លោក​ក៏​ជ្រក​នៅ​ម្លប់​នៃ​ស្លាប​ទ្រង់  គេ​នឹង​បាន​ឆ្អែត ដោយ​របស់​ដ៏​បរិបូរ​ក្នុង​ដំណាក់​ទ្រង់ ហើយ​ទ្រង់​នឹង​ឲ្យ​គេ​ផឹក​ពី​ទន្លេ​នៃ​សេចក្តី​អំណរ​របស់​ទ្រង់”(ទំនុក​ដំកើង ៣៦:៧-៨)។ ព្រះ​នៃយើ​ង​មាន​សេចក្តី​សប្បុរស​ជា​បរិបូរ។ សូម​ឲ្យ​យើង​ពោល​សរសើរ​ទ្រង់ សម្រា​ប់សេចក្តី​មេត្តាដ៏​លើ​សល​ប់​របស់​ទ្រង់។–Joe Stowell

មនុស្សថ្លង់ស្តាប់ឮ

ពេល​ដែល​លោក​ថូម៉ាស ហ្គាលិន​ដេត(Thomas Gallandet) បាន​បញ្ច​ប់​ការ​សិក្សា​នៅ​មហា​វិទ្យាល័យ​ព្រះគ​ម្ពីរ ក្នុងឆ្នាំ​១៩​១៤ គាត់​ក៏​មា​ន​ផែន​ការ​ចង់​ធ្វើ​ជា​​គ្រូអ​ធិប្បាយ។ ទោះ​បី​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ ក្រោយ​មក ​គាត់​ក៏​បាន​ទទួ​ល​ការ​ត្រាស់​ហៅ​ឲ្យ​បម្រើ​ព្រះ តាម​របៀប​ផ្សេង​វិញ នៅពេ​ល​ដែល​​គាត់​បាន​ជួប​ក្មេ​ង​ស្រីអា​យុ៩​ឆ្នាំ​ម្នាក់​ឈ្មោះ​អាលីស(Alice) ដែល​ពិការ​ត្រចៀក និង​ជា​អ្នក​ជិត​ខាង​របស់​គាត់។ លោក​ហ្កាលិន​ដេត​បានចាប់​ផ្តើម​ទំនាក់ទំនង​ជា​មួយ​នាង ដោយ​ប្រើ​ឈើ​សរសេរ​អក្សរ នៅ​លើ​ដី។

គាត់​បាន​​ជួយ​ក្មេ​ង​​ស្រី​​អា​លីស ​ហើយ​ការ​នេះ​ក៏​បាន​បណ្តាល​ចិត្ត​គាត់​ឲ្យ​ជួយ​អ្នកដទៃ​ផ​ង​ដែរ។ បន្ទាប់​ពី​បាន​ប្រឹក្សា​យោបល​ជា​មួយ​អ្នក​ជំនាញ​មក​ពី​ទ្វីប​អឺរ៉ុប និង​សហ​រដ្ឋ​អាមេរិក ក្នុង​ផ្នែក​អប់​រំ​អ្នក​គ​ថ្លង់ លោក​ក៏​បាន​បង្កើត​ប្រព័ន្ធ​ភាសា​មួយបែប ដែល​គេបា​ន​ស្គាល់​ជា​ទូទៅ​ថា “ភាសា​​សញ្ញា”(គឺមនុស្សគ​រ​ថ្លង់​ប្រើ​ដៃ​របស់​ខ្លួន​ ជា​សញ្ញា​សម្រាប់​ទំនាក់​ទំនង)។ ទី​បំផុត គាត់​ក៏​បាន​បង្កើត​សាលា​រៀន​អាមេរិក ​សម្រាប់​មនុស្ស​គ​ថ្លង់។

សាលា​រៀន​សម្រាប់​មនុស្សគ​ថ្លង់ ដែល​លោក​ហ្កាលិនដេត(Gallandet) បាន​បង្កើត មាន​កម្ម​វិធី​សិក្សា​របស់​គ្រីស្ទ​បរិស័ទ ដែល​ចែក​ចាយ​ដំណឹ​ង​ល្អ និង​បង្រៀន​ព្រះគ​ម្ពីរ។ គាត់បា​ន​ឆ្លើយ​តប​នឹង​ការ​ត្រាស់​ហៅឲ្យ​​ធ្វើ​ជា​គ្រូអ​ធិប្បាយ ប៉ុន្តែ គឺ​អធិប្បា​យដ​ល់​មនុស្ស​ដ៏​ពិសេស​មួយក្រុ​ម ដែល​ជា​មនុស្ស​គរ​ថ្លង់។ ចាប់​តាំង​ពី​ពេ​ល​នោះ​ម​ក ភាសា​សញ្ញា​ក៏​បាន​ក្លាយ​ជា​មធ្យោ​បាយ ដែល​គាត់​ប្រើ ដើម្បី​ចែក​ចាយ​ដំ​ណឹង​ល្អ​ដល់​ម​នុស្ស​​គ​រថ្លង់។

យើង​ក៏អា​ច​ចែក​ចា​យ​ព្រះប​ន្ទូ​លព្រះ ដល់​អ្នក​ដ​ទៃ តាម​របៀប​ដែល​ពួក​គេ​អា​ច​យល់​ផង​ដែរ គឺ​មិន​ខុ​ស​ពីលោ​កហ្កា​លិន​ដេត​ឡើ​យ។ ពុំ​នោះ​ទេ “​​បើ​​គេ​​មិន​បាន​ឮ​និយាយ នោះ​ធ្វើ​ដូច​ម្តេច​ឲ្យ​គេ​ជឿ​ដល់​ព្រះ​បាន?”(រ៉ូម ១០:១៤)។ តើ​ព្រះ​សព្វ​ព្រះ​ទ័យ​ឲ្យ​យើង​ឈោង​ចាប់​មនុស្ស​នៅជុំវិញ​យើ​ង យ៉ាង​ដូច​ម្តេច​ខ្លះ​?–Dennis Fisher