មិនប្រើអក្សរតូចដែលមើលមិនដាច់ឡើយ
អ្នកស្រីមីសស៊ី ស៊ូលីវិន(Missy Sullivan) ជាអ្នកនិពន្ធ ឲ្យទស្សនាវដ្តីវ៉លស្ទ្រីត ជ័រនល។ មានពេលមួយ គាត់បានសរសេរ នៅក្នុងទំព័រកាសែតនោះ ដោយកត់សម្គាល់ថា ក្នុងផលិតផលជាច្រើនដែលគេដាក់លក់ មានភ្ជាប់ជាមួយកិច្ចព្រមព្រៀងរបស់អ្នកប្រើប្រាស់ ការធានា និងលិខិតប្រកាស់មិនទទួលខុសត្រូវជាច្រើន ដែលអ្នកទិញស្ទើរតែមិនអាចអានដាច់។ គេបានបោះពុម្ភពាក្យពេចន៍ទាំងនោះ ជាអក្សរតូចៗ ហើយដាក់ក្នុងសម្បកកញ្ចប់ផលិតផល ក្នុងបំណងមិនចង់ឲ្យអ្នកប្រើប្រាស់ មើលអក្សរនោះយល់។ ហេតុដូច្នេះហើយ បានជាមនុស្សជាច្រើនមិនបានអានខ្លឹមសារកិច្ចសន្យាឲ្យចប់ទេ មុននឹងចុះហត្ថលេខា។ មានសាស្រ្តាចារ្យម្នាក់ ដែលបង្រៀនជំនាញទំនាក់ទំនងក្រាហ្វិក នៅសាកលវិទ្យាល័យ បានចង្អុលបង្ហាញអំពីកិច្ចសន្យាអ្នកប្រើប្រាស់មួយច្បាប់ ដែលមាន៣២ទំព័រ ដែលគេបានភ្ជាប់មកជាមួយនឹងទូរស័ព្ទទំនើប ដែលគាត់បានទិញ ហើយគាត់បានមានប្រសាសន៍ថា “ក្រុមហ៊ុនមិនចង់ឲ្យអ្នកអានកិច្ចសន្យានេះទេ បានជាពួកគេប្រើអក្សរតូចៗដូចនេះ”។
ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះអម្ចាស់មិនមានព្រះទ័យដូចក្រុមហ៊ុនទាំងនោះឡើយ។ ទ្រង់តែងតែសព្វព្រះហប្ញទ័យ នឹងទំនាក់ទំនងជាមួយប្រជារាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គ តាមរបៀបដ៏ច្បាស់លាស់ និងមានអំណាច ដោយគ្មានបំណងបោកបញ្ឆោត និងធ្វើឲ្យប្រជារាស្រ្តព្រះអង្គយល់ច្រឡំនោះឡើយ។ មុនពេលរាស្រ្តអ៊ីស្រាអែលចូលទឹកដីសន្យា លោកម៉ូសេបានមានប្រសាសន៍ទៅកាន់ពួកគេថា “ដ្បិតសេចក្តីបញ្ញត្តដែលអញបង្គាប់មកឯងនៅថ្ងៃនេះ មិនមែនហួសកំឡាំងឯងទេ ក៏មិនមែននៅឆ្ងាយដែរ...អញបានដាក់សំញែងទាំងជីវិត និងសេចក្តីស្លាប់ទាំងព្រះពរ និងសេចក្តីបណ្តាសានៅខាងមុខឯងរាល់គ្នា ដូច្នេះចូររើសយកជីវិតចុះ ដើម្បីឲ្យឯងបានរស់នៅ ព្រមទាំងពូជឯងតរៀងទៅផង” (ចោទិយកថា ៣០:១១,១៩)។
ព្រះអម្ចាស់សព្វព្រះទ័យឲ្យយើងយល់ច្បាស់ អំពីផែនការ និងបំណងរបស់ព្រះអង្គ ដើម្បីឲ្យយើងអាចស្រឡាញ់ ស្តាប់បង្គាប់ និងនៅជាប់នឹងទ្រង់…
ទ្រង់ទតឃើញ យ៉ាងអស្ចារ្យ
នៅ មិនឆ្ងាយប៉ុន្មានពីផ្ទះរបស់ខ្ញុំ ប៉ូលីសបានបំពាក់កាម៉េរា នៅតាមផ្លូវ ដើម្បីផ្តិតយករូបភាពរបស់អ្នកបើកបរឆ្លងកាត់ភ្លើងក្រហម។ ក្រោយមក អ្នកប្រព្រឹត្តបទល្មើសទាំងនោះ ក៏បានទទួលសំបុត្រមួយ ដែលភ្ជាប់មកជាមួយនូវ “រូបដែលថតជាប់ភ្លើងក្រហម” ជាភស្តុតាងបង្ហាញថា អ្នកនោះបានល្មើសច្បាប់ចរាចរ។ ជួនកាល ខ្ញុំគិតថា ព្រះទ្រង់កំពុងគង់ចាំចាប់កំហុសរបស់ខ្ញុំ ដូចកាមេរ៉ាដែលថតរូបអ្នកប្រព្រឹត្តបទល្មើសដែរ។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលព្រះទ្រង់ ទតឃើញអំពើបាបរបស់យើង (ហេព្រើរ ៤:១៣) ទន្ទឹមនឹងនោះ ព្រះអង្គក៏ទតឃើញ ហើយចាប់អារម្មណ៍ចំពោះ អំពើល្អរបស់យើងផងដែរ។ ដោយសារការទតឃើញរបស់ទ្រង់ មានលក្ខណៈអភិធម្មជាតិ នោះទ្រង់ជ្រាបពីទំហំនៃដង្វាយ ដែលយើងថ្វាយក្នុងពួកជំនុំ ឬដល់អ្នកខ្វះខាត(ម៉ាកុស ១២:៤១-៤៤)។ ទ្រង់ផ្ទៀងព្រះកាណ៌ស្តាប់សេចក្តីអធិស្ឋានរបស់យើង (ម៉ាថាយ ៦:៦)។ ហើយពេលណាយើងតមអាហារ យើងអាចធ្វើទឹកមុខធម្មតា ដោយដឹងថា “ព្រះវរបិតា...ទតមើលនៅទីលាក់កំបាំង (ខ.១៨)។
កាលណាយើងដឹងថា ព្រះទ្រង់ទតឃើញគ្រប់ទាំងអស់ នោះយើងនឹងលែងខ្វល់ថា អ្នកដទៃមើលមក ហើយគិតយ៉ាងណាចំពោះយើង។ ពេលណាយើងធ្វើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវ នោះយើងមិនត្រូវការការលើកសរសើរ ពីអ្នកចាំមើលទៀតឡើយ ហើយកាលណាយើងធ្វើខុសចំពោះនរណាម្នាក់ យើងមិនចាំបាច់ត្រូវបារម្ភខ្លាចខូចកេរ្តិ៍ឈ្មោះដែរ ឲ្យតែយើងបានដោះស្រាយបញ្ហានោះជាមួយព្រះ និងជាមួយអ្នកនោះរួចហើយ។ យើងអាចសម្រាក ដោយដឹងថា “ព្រះនេត្រនៃព្រះអម្ចាស់ចេះតែទតច្រវាត់ នៅគ្រប់លើផែនដីទាំងមូល ដើម្បីនឹងសំដែងព្រះចេស្តា ជួយដល់អស់អ្នកណាដែលមានចិត្តស្មោះត្រង់ចំពោះទ្រង់”(២របាក្សត្រ ១៦:៩)។–Jennifer…
ការចែករំលែក
ជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ ពេលមិត្តភ័ក្រវ័យក្មេងម្នាក់ចង់ខ្ចីរថយន្តរបស់យើង ដំបូងឡើយ ខ្ញុំនិងភរិយារបស់ខ្ញុំមានការស្ទាក់ស្ទើរមិនចង់ឲ្យឡើយ។ រថយន្តនោះជារបស់យើង ហើយយើងត្រូវការប្រើប្រាស់វារាល់ថ្ងៃ។ ប៉ុន្តែ មិនយូរប៉ុន្មាន ព្រះបានបណ្តាលចិត្តយើង ឲ្យចែករំលែកឡាននោះ ឲ្យគាត់ប្រើប្រាស់ដែរ ព្រោះទ្រង់ចង់ឲ្យយើងយកអាសារអ្នកដទៃ។ ដូច្នេះ យើងក៏ប្រគល់សោរឡានឲ្យទៅគាត់ ហើយគាត់ក៏បានបើកឡាននោះ ទៅព្រះវិហារនៅចម្ងាយប្រហែល៥០គីឡូម៉ែត្រ ទៅធ្វើកម្មវិធីជួបជុំយុវជន។ ពេលនោះ ព្រះអម្ចាស់ក៏បានប្រើកម្មវិធីនោះ ដើម្បីនាំក្មេងជំទង់ទាំងឡាយ ឲ្យចូលមករកទ្រង់។
ព្រះយេស៊ូវបានបង្គាប់សិស្សទ្រង់ ឲ្យទៅយកសត្វលាពីបុរសម្នាក់ គឺដូចដែលព្រះរាជបុត្រានៃព្រះបានបង្គាប់សិស្សទ្រង់ថា “ចូរស្រាយដឹកនាំវាមក(ម៉ាកុស ១១:២) បើសិនមានគេសួរ ត្រូវប្រាប់គេថា “ព្រះអម្ចាស់ត្រូវការវា” រួចហើយគេអនុញ្ញាតឲ្យពួកសិស្សដឹកសត្វលានោះមក។ បន្ទាប់មក ព្រះគ្រីស្ទទ្រង់ក៏បានគង់លើខ្នងសត្វលា យាងចូលក្រុងយេរូសាឡឹម ដោយយើងហៅថ្ងៃនោះថា ថ្ងៃអាទិត្យនៃស្លឹកចាក។
នៅត្រង់ចំនុចនេះ យើងមានមេរៀនមួយ សម្រាប់យកមកពិចារណា។ យើងគ្រប់គ្នាសុទ្ធតែមានរបស់ដែលយើងស្រឡាញ់។ យើងប្រហែលជាធ្លាប់គិតថា ខ្ញុំនឹងមិនឲ្យវាទៅណាឆ្ងាយពីខ្ញុំឡើយ ។ របស់ទាំងនោះអាចជារថយន្តថ្មីមួយគ្រឿង សម្លៀកបំពាក់មួយកំផ្លេ ឬរបស់ទ្រព្យជាច្រើនទៀត ឬអាចជាពេលទំនេរដ៏មានតម្លៃ ដែលយើងមានតែពីរបីម៉ោង ក្នុងមួយសប្តាហ៍។ តើយើងនឹងចែកឲ្យទៅអ្នកដទៃប្រើឬទេ ពេលដែលគេត្រូវការវាជាចាំបាច់នោះ?
ប្រសិនបើអ្នកដឹងថា ព្រះវិញ្ញាណកំពុងមានព្រះបន្ទូលមកកាន់អ្នក នោះសូមចែកចាយរបស់ទ្រព្យរបស់អ្នក ដូចដែលម្ចាស់លា ដែលបានថ្វាយសត្វលា ឲ្យព្រះយេស៊ូវប្រើអញ្ចឹងដែរ។ នោះព្រះនាមទ្រង់នឹងបានដំកើងឡើង ដូចដែលទ្រង់សមនឹងទទួលសិរីល្អ!។–Dave Egner
មិត្តភាព
មិត្តភាព គឺជាអំណោយដ៏ធំបំផុត ក្នុងមួយជីវិតមនុស្ស។ មិត្តភ័ក្រដ៏ពិតខំស្វែងរករបស់ល្អ ដល់មិត្តសំឡាញ់របស់ខ្លួន ពោលគឺរបស់ដែលល្អបំផុត ដែលជាការស្គាល់ព្រះ និងការស្រឡាញ់ព្រះអង្គអស់ពីចិត្ត អស់ពីគំនិត និងអស់ពីព្រលឹង។ លោកគ្រូគង្វាលជនជាតិអាឡឺម៉ង់ម្នាក់ និងលោកដេទ្រិច បុនហូហ្វ័រ(Dietrich Bonhoeffer) ដែលបានស្លាប់ដោយសារការបៀតបៀន បានមានប្រសាសន៍ថា “គោលបំណងល្អបំផុត ដែលយើងមានចំពោះមិត្តភ័ក្រ គឺត្រូវស្របតាមបំណងព្រះហប្ញទ័យដែលព្រះមាន ចំពោះពួកគេ”។
ក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ មិត្តភាពដែលយ៉ូណាថាន មានជាមួយដាវីឌ ជាគំរូនៃមិត្តភាពដ៏ពិត។ នៅពេលដាវីឌកំពុងគេចខ្លួច ហើយលាក់ខ្លួន នៅក្នុងវាលរហោស្ថានសីភ “ស្តេចសូលទ្រង់បានចេញមករកជីវិតគាត់” (១សំាយូអែល ២៣:១៥)។ យ៉ូណាថានក៏បានចេញទៅព្រៃហូរ៉េសទៅរកដាវីឌ។ ចំណុចសំខាន់នៃសាច់រឿងនេះ គឺស្ថិតនៅលើបំណងចិត្ត ដែលយ៉ូណាថានមានចំពោះដាវីឌ ដែលបានបង្ហាញចេញ តាមរយៈការដែលគាត់ជួយដាវីឌ ស្វែងរកកម្លាំងមកពីព្រះអង្គ និង“ជួយចម្រើនឲ្យមានសេចក្តីសង្ឃឹមក្នុងព្រះឡើង” (ខ.១៦)។
នេះហើយជា អត្ថន័យនៃមិត្តភាពរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទនោះ។ មិត្តភាពរបស់គ្រីស្ទីបរិស័ទ គឺលើសពីការគិតប្រយោជន៍រួម លើសពីការស្រឡាញ់ ភាពឆ្លាតវៃ ហើយលើសពីការយល់ចិត្ត និងការសើចសប្បាយជាមួយគ្នា ព្រោះគ្រីស្ទបរិស័ទមានគោលបំណងដ៏សំខាន់បំផុត ដែលចង់សាបព្រោះព្រះបន្ទូល ដែលនាំមកនូវជីវិតអស់កល្បជានិច្ច ក្នុងជីវិតអ្នកដទៃ ដោយឲ្យពួកគេនឹកចាំពីប្រាជ្ញារបស់ព្រះ និងធ្វើឲ្យមានភាពស្រស់ស្រាយ ក្នុងវិញ្ញាណរបស់ពួកគេ ដោយព្រះបន្ទូលនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ ហើយជួយឲ្យពួកគេតោងព្រះកាន់តែខ្លាំង។
ចូរអធិស្ឋានឲ្យមិត្តសំឡាញ់របស់អ្នក ហើយទូលសូមឲ្យព្រះប្រទាននូវព្រះបន្ទូល “ដែលចំពេល” ដើម្បីជួយពួកគេមានកម្លាំងជាថ្មី…
ការប្រើព្រះបន្ទូលខុសបរិបទ
មានពេលមួយ មិត្តភ័ក្ររបស់ខ្ញុំម្នាក់ បានចាប់ផ្តើម ថ្លែងពាក្យអស់សង្ឃឹមជាបន្តបន្ទាប់ ធ្វើឲ្យមិត្តភ័ក្រ ទាំងឡាយ មានការបារម្ភអំពីគាត់ ហើយក៏បានផ្តល់យោបល និងលើកទឹកចិត្តគាត់។ តែបន្ទាប់មក ពួកគេក៏បានដឹងថា តាមពិត គាត់គ្រាន់តែចង់លេងសើច ដោយដកស្រង់អត្ថបទចម្រៀង យកមកអានខុសបរិបទ ដើម្បីចាប់ផ្តើមការសន្ទនាប៉ុណ្ណោះ។ មិត្តភ័ក្ររបស់គាត់បានព្យាយាមជួយគាត់ តែពួកគេគ្រាន់តែបានខ្ជះខ្ជាយពេលវេលា ក្នុងការជួយផ្តល់ជំនួយ ដែលគាត់មិនត្រូវការ និងក្នុងការឲ្យយោបល់ដែលគាត់មិនចង់បាន។ ការដែលគាត់ថ្លែងពាក្យសម្តីលេងសើច ធ្វើឲ្យគេយល់ច្រឡំ នៅពេលនោះ មិនបាននាំឲ្យមានផលវិបាក ដែលធ្ងន់ធ្ងរឡើយ តែការនេះអាចនាំឲ្យមានផលវិបាកធ្ងន់ធ្ងរបាន។ ព្រោះថា ការដែលយើងចំណាយពេលឆ្លើយតប ចំពោះតម្រូវការក្លែងក្លាយរបស់នរណាម្នាក់ អាចធ្វើឲ្យយើងមិនអើរពើរចំពោះតម្រូវការដ៏ពិតរបស់មនុស្សម្នាក់ទៀត។ អ្នកខ្លះយកពាក្យសម្តីមកប្រើខុសបរិបទ ក្នុងបំណងទាក់ទាញចំណាប់អារម្មណ៍ ឬដើម្បីយកឈ្នះ ក្នុងជម្លោះណាមួយ ប៉ុន្តែ អ្នកខ្លះទៀត មានបំណងអាក្រក់តែម្តង។ ពួកគេបំភ្លៃការពិត ដើម្បីធ្វើឲ្យខ្លួនមានអំណាចមកលើអ្នកដទៃ។ ត្រង់ចំណុចនេះ ពួកគេមិនត្រឹមតែបង្កគ្រោះថ្នាក់ដល់អាយុជីវិតប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងដល់ព្រលឹងមនុស្សទៀតផង។
ពេលណាមនុស្សយើងប្រើពាក្យសម្តី ដើម្បីកេងប្រយោជន៍ពីអ្នកដទៃ ឲ្យពួកគេធ្វើអ្វីមួយ ឬធ្វើការដែលអាក្រក់ជាងនោះទៀត ហើយពេលណាគេដកស្រង់អត្ថបទគម្ពីរ យកមកប្រើខុសបរិបទ ដើម្បីជំរុញឲ្យអ្នកដទៃប្រព្រឹត្តខុស នោះយើងអាចការពារខ្លួនយើង ដោយស្វែងយល់ថា ព្រះទ្រង់ពិតជាបានមានបន្ទូលយ៉ាងណាខ្លះ នៅក្នុងបទគម្ពីរនោះ។ ព្រះយេស៊ូវអាចយកឈ្នះការល្បួងបាន ដោយប្រើសេចក្តីពិត(លូកា ៤)។ យើងក៏អាចប្រើសេចក្តីពិត ដូចទ្រង់ផងដែរ។…
ផែនដីរបស់ព្រះបិតានៃយើង
កាលអាមេនដា បេណាវីឌ(Amanda Benavides) រៀននៅសាកលវិទ្យាល័យភញឡូម៉ា ណាហ្សារីន ក្នុងក្រុងសេនឌីហ្គូ ក្នុងឆ្នាំទី២ នៅក្រុងសាន់ឌីអេហ្គុ រដ្ឋកាលីហ្វ័រញ៉ា នាងបានចាប់ផ្តើមគិតសារឡើងវិញ អំពីភារៈកិច្ចរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ ដែលព្រះបានប្រទាន ឲ្យមើលថែរផែនដីនេះ។ ពេលអាមេនដាធំដឹងក្តីឡើង នាងគិតថា ការយល់ដឹងអំពីបរិស្ថាននៅជុំវិញខ្លួននាង គ្មានអ្វីពាក់ព័ន្ធជាមួយនឹងព្រះយេស៊ូវឡើយ។ ប៉ុន្តែ ការគិតរបស់នាងក៏បានផ្លាស់ប្តូរ ពេលដែលនាងបានទទួលការលើកទឹកចិត្ត ឲ្យគិតពិចារណាអំពីតួនាទីរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ ក្នុងការមើលថែភពផែនដីនេះ ជាពិសេស ពេលដែលនាងដឹងថា ការមើលថែរផែនដីនេះ មានការទាក់ទងនឹងការឈោងចាប់មនុស្សដែលមានសេចក្តីត្រូវការខ្លាំងបំផុត។
ការមើលថែរផែនដីដ៏ស្រស់បំព្រង ដែលព្រះបានប្រទានមកយើង និងការមើលថែមនុស្ស នៅក្នុងផែនដី ជាការបង្ហាញពីការគោរពកោតខ្លាចចំពោះព្រះ ហើយការនេះក៏ផ្អែកលើគោលការណ៍ពីរយ៉ាងរបស់ព្រះគម្ពីរ។
តាមគោលការណ៍ទីមួយ ផែនដីជារបស់ព្រះអម្ចាស់ (ទំនុកដំកើង ២៤:១-២)។ អ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើងលើកដំកើងស្នាព្រះហស្ត និងសរសើរដំកើងការដែលទ្រង់ជាម្ចាស់នៃផែនដី។ ព្រះអង្គជាម្ចាស់លើស្ថានសួគ៌ ផែនដី និងរបស់សព្វសារពើ។ ព្រះអង្គបានបង្កើតរបស់ទាំងនោះមក ហើយគ្រប់គ្រងលើទាំងអស់(៩៣:១-២) ហើយព្រះអង្គយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះស្នាព្រះហស្តទ្រង់(ម៉ាថាយ ៦:២៦-៣០)។ តាមគោលការណ៍ទីពីរ ព្រះទ្រង់បានប្រទានឲ្យយើង មានការទទួលខុសត្រូវ ចំពោះសុខុមាលភាពនៃផែនដី (លោកុប្បត្តិ ១:២៦-២៨)។ ការនេះរាប់បញ្ចូលការឲ្យតម្លៃ និងការថែរក្សាចំពោះធម្មជាតិ (លេវីវិន័យ ២៥:២-៥,១១; សុភាសិត ១២:១០) និងមនុស្សជាតិផងដែរ (រ៉ូម ១៥:២)។…
មានបន្ទុកធ្ងន់ពេក
ពេលដែលខ្ញុំបញ្ឆេះរថយន្ត នាព្រឹកព្រលឹមថ្ងៃមួយ ពេលដែលមេឃនៅងងឹតនៅឡើយ ខ្ញុំកត់សម្គាល់ឃើញថា ភ្លើងសញ្ញាខ្សែក្រវាត់សុវត្ថិភាពលោតឡើង នៅលើតាបឡូរបស់ឡាន។ ខ្ញុំបានដាក់ខ្សែក្រវ៉ាត់ហើយ តែហេតុអ្វីបានជាវា នៅតែចេញសញ្ញាដូចនេះទៀត។ ខ្ញុំក៏ពិនិត្យមើលទ្វារ ដោយបើក ហើយបិទវាម្តងទៀតឲ្យជាប់។ ខ្ញុំពាក់ខ្សែក្រវាត់សុវត្ថិភាពសាឡើងវិញ។ តែភ្លើងសញ្ញានៅតែលោតឡើងដដែល។ មួយសន្ទុះក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានដឹងពីមូលហេតុ ពេលដែលខ្ញុំលើកកាបូបរបស់ខ្ញុំឡើង ចេញពីកៅអីអង្គុយ ដែលនៅខាងស្តាំដៃខ្ញុំ ឲ្យផុតខ្ពស់បន្តិច រំពេចនោះ ភ្លើងសញ្ញានោះក៏រលត់ទៅវីញ។ ដូចនេះ ខ្ញុំក៏សន្និដ្ឋានថា ទម្ងន់របស់ទូរស័ព្ទដៃ នំប៉័ង៣ដុំ សៀវភៅគ្របរឹងមួយក្បាល និងអាហារថ្ងៃត្រង់របស់ខ្ញុំដែលបានដាក់ក្នុងកាបូបធំនោះ មានទម្ងន់សរុបស្មើនឹងទម្ងន់ខ្លួនរបស់អ្នកដំណើរដ៏តូចល្អិតម្នាក់។ ហេតុនេះហើយបានជាចេញភ្លើងសញ្ញាខ្សែក្រវ៉ាត់សុវត្ថិភាពយ៉ាងដូចនេះ។
ខ្ញុំមិនពិបាកនឹងរើបន្ទុក ចេញពីក្នុងការបូបឥវ៉ាន់នោះ ឡើង ប៉ុន្តែ ក្នុងជីវិតយើង មានបន្ទុកខ្លះមិនងាយស្រួល នឹងឲ្យយើងដកចេញ ដូចនេះឡើយ។ បន្ទុកធ្ងន់នៃជីវិតជាប់ទាក់ទងនឹងទម្ងន់របស់ព្រះវិញ្ញាណយើង។
ព្រះយេស៊ូវបានអញ្ជើញយើងម្នាក់ៗ ឲ្យផ្ទេរបន្ទុកគ្រប់យ៉ាងដល់ទ្រង់ ទោះបីជាបន្ទុកនោះធ្វើឲ្យយើងងើបមិនរួច ដូចជាសេចក្តីកំហុស ដែលធ្វើឲ្យស្តេចដាវីឌមានទុក្ខអំពុល (ទំនុកដំកើង ៣២:១-៦) ឬដូចជាការភ័យខ្លាច ដែលលោកពេត្រុសធ្លាប់មាន(ម៉ាថាយ ២៦:២០-៣៥) ឬក៏ជាការសង្ស័យ ដែលលោកថូម៉ាសមានចំពោះព្រះយេស៊ូវ(យ៉ូហាន ២០:២៤-២៩)ក៏ដោយ។គឺដូចដែលទ្រង់បានមានបន្ទូលថា “អស់អ្នកដែលនឿយព្រួយ ហើយផ្ទុកធ្ងន់អើយ ចូរមកឯខ្ញុំ ខ្ញុំនឹងឲ្យអ្នករាល់គ្នាឈប់សម្រាក”…
ឱក្តីស្រឡាញ់ដែលមិនបោះបង់ចោលខ្ញុំ
សេចក្តីស្រឡាញ់ គឺជាចំនុចស្នូលនៃទំនាក់ទំនងដែលជោគជ័យ។ ព្រះគម្ពីរបង្រៀនយើងយ៉ាងច្បាស់ថា យើងត្រូវរស់នៅជាមនុស្ស ដែលមានសេចក្តីស្រឡាញ់ គឺស្រឡាញ់ព្រះអស់ពីដួងចិត្ត និងស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងដូចជាខ្លួនឯង ព្រមទាំងស្រឡាញ់សត្រូវផងដែរ។ ប៉ុន្តែ យើងពិបាកស្រឡាញ់អ្នកដទៃ ពេលដែលយើងមានអារម្មណ៍ថា គេមិនស្រឡាញ់យើង។ សម្រាប់កុមារ ឬប្តីប្រពន្ធដែលមិនបានទទួលការយកចិត្តទុកដាក់ ពីឪពុកម្តាយ ឬពីប្តីប្រពន្ធរបស់ខ្លួន ហើយឪពុកម្តាយដែលកំពុងរស់នៅដាច់ឆ្ងាយ ពីកូនៗខ្លួន ពួកគេសុទ្ធតែយល់ អំពីការឈឺចាប់ក្នុងចិត្ត ដោយសារការរស់នៅដែលខ្វះសេចក្តីស្រឡាញ់។
ដូច្នេះ អ្នកដែលកំពុងត្រូវការសេចក្តីស្រឡាញ់ពីអ្នកដទៃ អាចមានអំណរឡើង ពេលដែលបានដឹងថា ព្រះបានស្រឡាញ់ពួកគេយ៉ាងខ្លាំង។ ចូរគិតពិចារណា អំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ជ្រាលជ្រៅ ដែលព្រះអង្គបានបង្ហាញចេញមក នៅលើឈើឆ្កាង សម្រាប់យើងរាល់គ្នា។ ចូរជញ្ជឹងគិត អំពីការពិតដែលថា ប្រសិនបើអ្នកទុកចិត្តលើព្រះអង្គ នោះសេចក្តីស្រឡាញ់ព្រះអង្គគ្របដណ្តប់កំហុស និងបរាជ័យរបស់យើង ហើយអ្នកបានទទួលការគ្របដណ្តប់ ដោយសេចក្តីសុចរិតដ៏គ្រប់លក្ខណ៍របស់ទ្រង់(រ៉ូម ៣:២២-២៤)។ ចូរពិចារណាអំពីសេចក្តីពិតដែលចែងថា គ្មានអ្វីមួយអាចបំបែកយើងចេញពីក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះឡើយ(៨:៣៩)។ ចូរឱបក្រសោបយកផែនការនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលទ្រង់មានសម្រាប់អនាគតរបស់យើង ដែលនឹងឲ្យយើងបានទទួលនូវសេចក្តីស្រឡាញ់អស់កល្បជានិច្ច(យ៉ូហាន ៣:១៦)។
នៅពេលលោកយ៉ូហានប្រាប់យើងថា “ចូរស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក” នោះគាត់ក៏បានហៅយើងថា “ពួកស្ងួនភ្ងា” ផងដែរ(១យ៉ូហាន ៤:១១ និង ៣:១-២)។ ពេលណាយើងដឹងថា ព្រះស្រឡាញ់យើងខ្លាំងប៉ុណ្ណាហើយ នោះយើងងាយនឹងក្លាយជាមនុស្ស ដែលមានក្តីស្រឡាញ់ ស្របតាមការត្រាស់ហៅរបស់ព្រះ ពោលគឺយើងថែមទាំងបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ ដល់អ្នកដែលមិនស្រឡាញ់យើងទៀតផង។–Joe…
ក្តីសង្ឃឹមគឺសម្រាប់
ទោះ បីជាខ្ញុំព្យាយាមទប់ខ្លួន មិនឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលចំពោះការអ្វីដែលកើតមានឡើង នៅពេលបច្ចុប្បន្នក៏ដោយ ក៏មានពេលមួយ ខ្ញុំមានការហួសចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ពេលដែលបានឃើញពាក្យដែលគេបោះពុម្ភនៅលើអាវយឺតរបស់ស្រ្តីមា្នក់ ដែលដើរកាត់មុខខ្ញុំនៅផ្សារទំនើបមួយ។ អាវយឺតរបស់នាង មានពាក្យសរសេរធំៗពីលើថា “សេចក្តីសង្ឃឹម គឺសម្រាប់មនុស្សភ្លើប៉ុណ្ណោះ”។ ជាការពិតណាស់ ការដែលយើងឆាប់ទុកចិត្តគេពេក អាចជាការល្ងង់ខ្លៅ និងងាយនាំឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់។ ការខកចិត្ត និងការឈឺចិត្ត អាចកើតចេញពីការមានគំនិតវិជ្ជមានពេក ដោយមិនសមហេតុផល។ ប៉ុន្តែ ការដែលយើងមិនព្រមឲ្យខ្លួនយើងមានក្តីសង្ឃឹម នឹងនាំឲ្យយើងមានទុក្ខព្រួយ ហើយមានការយល់ខុសអំពីជីវិត។
ប៉ុន្តែ សេចក្តីសង្ឃឹមក្នុងព្រះអម្ចាស់ មានលក្ខណៈពិសេស ព្រោះជាការទុកចិត្តលើព្រះ និងទុកចិត្តលើកិច្ចការដែលទ្រង់កំពុងធ្វើ ក្នុងលោកិយនេះ និងក្នុងជីវិតយើង។ នោះហើយជាអ្វីដែលមនុស្សគ្រប់គ្នា ពិតជាត្រូវការនោះ។ អ្នកនិពន្ធកណ្ឌគម្ពីហេព្រើរបានសរសេរយ៉ាងច្បាស់ អំពីសារសំខាន់នៃសេចក្តីសង្ឃឹម យ៉ាងដូចនេះថា “ត្រូវឲ្យយើងរាល់គ្នាកាន់ខ្ជាប់ តាមសេចក្តីបន្ទាល់របស់សេចក្តីសង្ឃឹមនោះឥតរវើរវាយ ដ្បិតព្រះដែលបានសន្យានោះ ទ្រង់ស្មោះត្រង់”(ហេព្រើរ ១០:២៣)។
ការមានសេចក្តីសង្ឃឹមលើព្រះ មិនមែនជារឿងល្ងង់ខ្លៅនោះទេ ពីព្រោះជាមូលដ្ឋានគ្រឹះដ៏រឹងមាំ។ យើងរាល់គ្នាកាន់ខ្ជាប់តាមសេចក្តីសង្ឃឹម ដែលយើងបានទទួលក្នុងអង្គព្រះគ្រីស្ទ ព្រោះព្រះទ្រង់ស្មោះត្រង់។ យើងអាចទុកចិត្តលើព្រះអង្គ ក្នុងគ្រប់រឿងរ៉ាវទាំងអស់ មិនថាយើងប្រឈមមុននឹងបញ្ហាអ្វីក៏ដោយ ទាំងក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន និងជារៀងរហូតតទៅ។ សេចក្តីសង្ឃឹមរបស់យើង មានមូលដ្ឋានគ្រឹះនៅក្នុងលក្ខណៈសម្បត្តិនៃភាពស្មោះត្រង់របស់ព្រះ ដែលបានស្រឡាញ់យើងដោយក្តីស្រឡាញ់ដ៏អស់កល្បជានិច្ច។ ដូច្នេះ ពាក្យដែលគេបានសរសេរលើអាវយឺតនោះ គឺខុសទាំងស្រុង។ សេចក្តីសង្ឃឹមមិនមែនសម្រាប់តែមនុស្សភ្លើឡើយ តែសម្រាប់យើងរាល់គ្នា។–Bill…
ចូររត់ដើម្បីទទួលបានរង្វាន់
ជារៀងរាល់ឆ្នាំ ក្នុងខែមិនា ការណាំងរទេះ តាមផ្លូវលំ អ៊ីឌីតារ៉ត(Iditarod) តែងតែប្រារព្ធឡើង នៅរដ្ឋអាឡាស្កា។ នៅក្នុងការប្រកួតនោះ សត្វឆ្កែទាំងហ្វូងដែលអូសរទេះ និងអ្នកបររទេះ ត្រូវបានគេហៅថា “មូស័រ” ហើយពួកគេត្រូវប្រណាំង ក្នុងចម្ងាយផ្លូវជាង ១៦០០គីឡូម៉ែត្រ ចាប់ពីក្រុងអេនខូរីច(Anchorage)ទៅក្រុងណូម(Mome)។ ក្រុមដែលចូលរួមប្រកួតទាំងអស់ នឹងត្រូវឆ្លងកាត់ចម្ងាយផ្លូវនេះ ក្នុងរយៈពេល ពី៨ទៅ១៥ថ្ងៃ។ កាលពីឆ្នាំ២០១១ លោកចន បេឃ័រ(John Baker) បានបំបែកឯកត្តកម្មថ្មីមួយ ដោយឆ្លងកាត់ចម្ងាយផ្លូវនេះ ក្នុងរយៈពេលត្រឹមតែ៨ថ្ងៃ ១៩ម៉ោង ៤៦នាទី និង៣៩វិនាទីប៉ុណ្ណោះ។ ការនេះសបញ្ជាក់ថា ការធ្វើការជាក្រុម រវាងហ្វូងឆ្កែអូសរទេះ និងសត្វឆ្កែ ពិតជាគួរឲ្យកត់សំគាល់ណាស់ ហើយអ្នកចូលរួមការប្រកួត សុទ្ធតែខំប្រឹងប្រែង ដោយផ្តោតទៅលើការដណ្តើមយកជ័យជម្នះឲ្យបាន។ អ្នកឈ្នះលេខ១ទទួលរង្វាន់ជាទឹកប្រាក់ និងបានរថយន្តភីកអាប់ថ្មីមួយគ្រឿង។ ប៉ុន្តែ ដោយសារពួកគេមានការទ្រាំទ្រនឹងអាកាសធាតុដ៏អាក្រក់ នោះការកោតសរសើរ និងរង្វាន់ដែលគេទទួលបាន ហាក់បីដូចជាមិនសំខាន់ និងមានលក្ខណៈបណ្តោះអាសន្នប៉ុណ្ណោះ។
សាវ័កប៉ុលក៏មានការយល់ដឹង អំពីភាពរំភើបរីករាយដែលមានក្នុងការប្រណាំងផងដែរ គ្រាន់តែគាត់បាននិយាយ អំពីការប្រណាំងនេះ ដើម្បីពន្យល់អំពីរង្វាន់ដ៏អស្ចារ្យអស់កល្បជានិច្ចវិញ។ លោកប៉ុលបានសរសេរថា “ហើយអស់អ្នកដែលតយុទ្ធគ្នា គេខំសង្កត់ចិត្តគ្រប់ជំពូក គឺធ្វើដូច្នេះដើម្បីឲ្យបានតែភួងជ័យដែលត្រូវពុករលួយ តែយើងរាល់គ្នាវិញ គឺឲ្យបានមកុដមួយដែលមិនចេះពុករលួយឡើយ” (១កូរិនថូស ៩:២៥)។
ជួនកាល…