ទឹកដ៏រស់សម្រាប់លោកិយ
៧០ភាគរយនៃពិភពលោក ត្រូវបានគ្របដណ្តប់ដោយទឹក ប៉ុន្តែ ក្នុងនោះ មានតែទឹក១ភាគរយប៉ុណ្ណោះ ដែលអាចឲ្យមនុស្សផឹកបាន។ ការអភិរក្ស និងការរក្សាអនាម័យទឹក គឺជាកិច្ចការដ៏សំខាន់ ក្នុងតំបន់ជាច្រើននៃពិភពលោក ព្រោះជីវិតទាំងអស់ពឹងផ្អែកទៅលើទឹកស្អាត។
មានពេលមួយ ព្រះយេស៊ូវបានយាងចេញទៅណែនាំស្រ្តីបាត់បង់ម្នាក់ អំពីទឹកមួយប្រភេទទៀត ដែលផ្តល់ឲ្យនូវជីវិត។ ព្រះអង្គបានសម្រេចព្រះទ័យ យាងទៅទីក្រុងមួយ នៅស្រុកសាម៉ារី។ គ្រូបង្រៀនក្រឹត្យវិន័យដែលមានមុខមាត់នៅសម័យនោះ មិនចូលស្រុកនោះទេ។ តែព្រះអង្គបានយាងចូល ហើយក៏បានប្រាប់ស្ត្រីនោះ អំពី “ទឹកដ៏រស់”។ អ្នកដែលបានផឹកទឹកនោះហើយ “នឹងមិនស្រេកទៀតទេ”។ ទឹកដែលព្រះអង្គប្រទានឲ្យ “នឹងត្រឡប់ជារន្ធទឹកនៅក្នុងអ្នកដែលបានផឹកនោះ ដែលផុសឡើងដល់ទៅបានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច”(យ៉ូហាន ៤:១៤)។
តាមពិតព្រះយេស៊ូវជាទឹកដ៏រស់នោះឯង។ អ្នកណាដែលទទួលព្រះអង្គ គឺមានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច(ខ.១៤)។ ប៉ុន្តែ ទឹកដ៏រស់ដែលព្រះអង្គប្រទាន មានតួនាទីមួយទៀត។ គឺដូចដែលព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា អ្នកណាដែលជឿព្រះអង្គ នោះនឹងមានទន្លេទឹករស់ហូរចេញពីចិត្តរបស់អ្នកនោះមក”(៧:៣៨)។ ទឹកដ៏រស់ដែលជួយឲ្យយើងមានជីវិតថ្មីឡើង ក៏ជួយឲ្យអ្នកដទៃមានជីវិតថ្មីផងដែរ។
តំបន់នីមួយៗក្នុងពិភពលោក មិនមានទឹកសាបច្រើនដូចគ្នាទេ។ យ៉ាងណាមិញ តំបន់ទាំងនោះក៏មិនបានទទួលទឹកដ៏រស់ ឲ្យស្មើគ្នាដែរ។ មានមនុស្សជាច្រើនដែលមិនបានស្គាល់អ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវ តែព្រះអង្គពិតជាយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះពួកគេណាស់។ យើងមានអភ័យឯកសិទ្ធិ សម្រាប់ផ្សាយដំណឹងល្អដល់ពួកគេ។ សរុបមក ព្រះគ្រីស្ទជាទឹកដ៏រស់ សម្រាប់អស់អ្នកដែលកំពុងស្រេកទឹក។-C.P.HIA
មធ្យោបាយដ៏តូច នៅកន្លែងដ៏តូច
ខ្ញុំបានជួបមនុស្សជាច្រើន ដែលធ្វើការបម្រើព្រះ ដោយគិតថា ខ្លួនហាក់ដូចជាកំពុងធ្វើការបម្រើព្រះ នៅកន្លែងតូចតាច តាមមធ្យោបាយដ៏ស្តួចស្តើង។ ពួកគេច្រើនតែបាក់ទឹកចិត្ត ដោយសារភាពឯកកោ នៅពេលដែលពួកគេមានអារម្មណ៍ថា កិច្ចការបម្រើរបស់ពួកគេមិនសំខាន់ចំពោះអ្នកដទៃ។ ពេលខ្ញុំឮពួកគេនិយាយដូចនេះ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំអំពីតួអង្គទេវតា នៅក្នុងសៀវភៅរឿងរបស់លោក ស៊ី អែស លូអីស(C. S. Lewis) ដែលមានចំណងជើងថា ក្នុងពិភពដ៏ស្ងាត់ស្ងៀម ។ តួអង្គទេវតានោះមានបន្ទូលដល់គេថា “ប្រជាជនរបស់ខ្ញុំមានច្បាប់មួយ ដែលហាមពួកគេមិនឲ្យនិយាយអំពីទំហំ ឬតួរលេខប្រាប់អ្នកឡើយ … ព្រោះការនេះបានធ្វើឲ្យអ្នកគិតថា ខ្លួនធំលើសអ្វីៗដែលពិតជាមានភាពអស្ចារ្យ”។
ជួនកាល នៅក្នុងវប្បធម៌របស់មនុស្ស គេយល់ថា អ្វីដែលមានទំហំកាន់តែធំគឺកាន់តែអស្ចារ្យ បានសេចក្តីថា ទំហំគឺជាខ្នាតរង្វាស់នៃជោគជ័យ។ ត្រង់ចំណុចនេះ ទាល់តែមនុស្សដែលមានភាពរឹងមាំ ទើបអាចជម្នះវប្បធម៌នេះបាន ជាពិសេស បើសិនជាពួកគេកំពុងធ្វើការបម្រើ នៅកន្លែងដ៏តូច។ ប៉ុន្តែ យើងមិនត្រូវ “មើលរំលងការអ្វី ដែលពិតជាអស្ចារ្យ”ឡើយ។
មិនមែនមានន័យថា តួរលេខមិនសំខាន់នោះទេ(ជាក់ស្តែង ពួកសាវ័កក៏បានរាប់ចំនួនមនុស្សដែលពួកគេបាននាំឲ្យជឿព្រះផងដែរ, មើលកិច្ចការ ២:៤១)។ តួរលេខរបស់ពួកគេ ឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីមនុស្សដែលកំពុងរស់នៅ ដែលត្រូវការសេចក្តីសង្រ្គោះដ៏អស់កល្បជានិច្ច។ យើងគួរតែធ្វើការ និងអធិស្ឋានឲ្យមានចំនួនមនុស្សកាន់តែច្រើន ចូលនគរព្រះ ប៉ុន្តែ យើងមិនត្រូវយកតួរលេខជាមូលដ្ឋាន នៃការលើកទឹកចិត្តខ្លួនឯងឡើយ។
ព្រះមិនបានត្រាសហៅយើង ឲ្យស្វែងរកការស្កប់ចិត្ត នៅក្នុងបរិមាណ…
ព្រះអង្គមិនចេះប្រែប្រួល
កាលខ្ញុំនៅក្មេង ជីតារបស់ខ្ញុំចូលចិត្តនិទានរឿង ហើយខ្ញុំចិត្តស្តាប់គាត់ណាស់។ គាត់មានរឿងនិទានពីរប្រភេទ គឺ “រឿងប្រឌិតពន្លើស” និង “រឿងដំណើរផ្សងព្រេង”។ រឿងប្រឌិតពន្លើសមានបង្កប់ការពិតខ្លះៗ តែអ្នកនិទានរឿងបានកែប្រែសាច់រឿង នៅពេលគាត់និទានរឿងដដែលនោះនៅពេលក្រោយទៀត។ រឿងដំណើរផ្សងពេ្រង និយាយអំពីរឿងដែលពិតជាបានកើតឡើង តែអ្នកនិទានរឿងមិនកែប្រែសាច់រឿង នៅពេលគាត់និទានរឿងនោះលើកក្រោយទេ។ ថ្ងៃមួយជីតារបស់ខ្ញុំបាននិទានរឿងមួយ ដែលហាក់ដូចជាពិបាកឲ្យខ្ញុំជឿថា វាជារឿងពិត បានជាខ្ញុំលាន់ម៉ាត់ថា “លោកតា រឿងហ្នឹងជារឿងប្រឌិតពន្លើសមែនអត់?” តែគាត់ប្រាប់ខ្ញុំថា រឿងនោះជារឿងពិត។ ខ្ញុំនៅតែមិនអាចជឿគាត់ ទោះបីជាគាត់មិនបានកែសាច់រឿងនោះ នៅពេលក្រោយទៀតក៏ដោយ។ ដូចនេះ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ចម្លែកបន្តិច។
បន្ទាប់មក ថ្ងៃមួយ ពេលខ្ញុំកំពុងស្តាប់កម្មវិធីវិទ្យុ ខ្ញុំបានឮពិធីករនិទានរឿងមួយ ដែលបញ្ជាក់ថា រឿងនិទានដែលជីតាខ្ញុំនិទានប្រាប់ខ្ញុំ នៅថ្ងៃមុនជារឿងដំណើរផ្សងព្រេង ដែលនិយាយពីការពិតមែន។ ពេលនោះ ខ្ញុំក៏មានការប៉ះពាល់ចិត្ត ហើយក៏បានទុកចិត្តគាត់កាន់តែខ្លាំង។
ពេលដែលអ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើងនិយាយ អំពីលក្ខណៈដែលមិនចេះប្រែប្រួលរបស់ព្រះ(ទំនុកដំកើង ១០២:២៧) គាត់បានកម្សាន្តចិត្តយើង ដោយឲ្យទុកចិត្តលើព្រះ ដែលមិនចេះប្រែប្រួល។ ត្រង់ចំណុចនេះ ព្រះគម្ពីរហេព្រើ ១៣:៨ ក៏បានចែងផងដែរថា “ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទទ្រង់នៅតែដដែល គឺពីថ្ងៃម្សិល ថ្ងៃនេះ ហើយទៅដល់អស់កល្បជានិច្ចតទៅ”។ ការនេះអាចលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យឈ្នះទុក្ខលំបាកប្រចាំថ្ងៃ ដោយរំឭកយើងអំពីព្រះដែលមិនប្រែប្រួល ដែលអាចឲ្យយើងទុកចិត្តបាន ដែលគ្រប់គ្រងភាពវឹកវរ ក្នុងលោកិយដែលចេះតែប្រែប្រួល។-Randy Kilgore
ស្ពានជីវិត
ប្រជាជនដែលរស់នៅ ក្នុងក្រុងចេរាពុងជី ប្រទេសឥណ្ឌា បានរកឃើញវិធីសាស្រ្តដ៏ពិសេសមួយ សម្រាប់ឆ្លងស្ទឹង និងអូរជាច្រើន ក្នុងទឹកដីរបស់ពួកគេ។ ពួកគេបានសង់ស្ពានដោយប្រើឫសរបស់ដើមកៅស៊ូ។ ពួកគេបានដាំដើមកៅស៊ូ នៅតាមច្រាំងឲ្យដុះឫស ចេញជា “ស្ពានដែលមានជីវិត” ឆ្លងទៅត្រើយម្ខាង ដែលត្រូវចំណាយពេលពី១០ ទៅ១៥ឆ្នាំ ទំរាំតែដើមកៅស៊ូទាំងនោះធំពេញវ័យ។ តែពេលដែលដើមកៅស៊ូទាំងនោះ ដុះចេញជាស្ពានបានរឹងមាំហើយ ស្ពាននោះមានលំនឹងណាស់ ហើយគេក៏អាចប្រើប្រាស់វាបានរាប់រយឆ្នាំ។
យ៉ាងណាមិញ ព្រះគម្ពីរបានប្រៀបប្រដូចអ្នក ដែលទុកចិត្តព្រះ ទៅនឹង “ដើមឈើដាំនៅមាត់ទឹក ដែលចាក់ឫសទៅក្បែរទន្លេ”(យេរេមា ១៧:៨)។ ដោយសារឫសរបស់ដើមឈើនោះ បានស្រូបយកជីវជាតិបានល្អ នោះវាអាចបន្តមានជីវិត នៅពេលមានអាកាសធាតុក្តៅខ្លាំង។ ហើយក្នុងអំឡុងពេលរាំងស្ងួត វានៅតែបន្តចេញផ្លែផ្កា។
យើងអាចមានភាពរឹងមាំដូចដើមឈើដែលចាក់ឫសបានល្អ ពេលដែលយើងពឹងផ្អែកលើព្រះ ដោយមានភាពនឹងនរ និងភាពរឹងមាំ ទោះបីជាយើងស្ថិតក្នុងស្ថានភាពដ៏អាក្រក់បំផុតក៏ដោយ។ ផ្ទុយទៅវិញ អ្នកដែលទុកចិត្តលើមនុស្ស ច្រើនតែរស់នៅ ដោយគ្មានលំនឹង។ ព្រះគម្ពីរបានប្រៀបប្រដូចពួកគេ ទៅនឹងដើរឈើតូចៗនៅវាលរហោស្ថាន ដែលច្រើនតែខ្វះជីវជាតិ នឹងឈរនៅតែឯង(ខ.៦)។ ជីវិតខាងវិញ្ញាណរបស់អ្នកដែលលះចោលព្រះ គឺមានលក្ខណៈដូចនេះឯង។
ដូចនេះ យើងអាចសួរខ្លួនឯងថា តើយើងចាក់ឫសនៅកន្លែងណា? តើយើងបានចាក់ឫសនៅក្នុងព្រះយេស៊ូវឬទេ?(កូល៉ុស ២:៧) តើយើងជាស្ពានដែលចម្លងអ្នកដទៃ ឲ្យទៅរកព្រះអង្គឬទេ? បើយើងស្គាល់ព្រះគ្រីស្ទ នោះយើងនឹងធ្វើបន្ទាល់ចំពោះសេចក្តីពិតនេះថា មានពរហើយ អ្នកដែលទុកចិត្តលើព្រះអម្ចាស់(យេរេមា…
ល្អតែសម្បកក្រៅ
ថ្ងៃមួយ កូនស្រីរបស់ខ្ញុំបានលវ៉ែនតាការពារពន្លឺថ្ងៃ ដែលខ្ញុំទើបតែទិញថ្មីៗ។ នាងក៏បានប្រគល់វ៉ែនតានោះមកវិញ ហើយនិយាយលេងថា “ម៉ាក់ វ៉ែនតានេះ មិនមែនជាវ៉ែនតាការពារពន្លឺថ្ងៃទេ។ វាគ្រាន់តែជាវ៉ែនតាសម្រាប់ពាក់ឲ្យល្អមើលប៉ុណ្ណោះ។ តាមខ្ញុំស្មាន ម៉ាក់ទិញវ៉ែនតាហ្នឹង ដោយសារវាធ្វើឲ្យម៉ាក់មានសម្រស់ស្អាតហើយមែនទេ?”
ត្រង់ចំណុចនេះ ខ្ញុំទទួលស្គាល់ថា កូនស្រីខ្ញុំស្គាល់ចិត្តខ្ញុំ។ ពេលខ្ញុំទិញវ៉ែនតានោះ ខ្ញុំមិនបានគិតដល់ការការពារកាំរស្មីយ៉ូវី ឬគិតថា វ៉ែនតានោះពិតជាអាចការពារពន្លឺថ្ងៃមែនឬអត់ទេ។ ខ្ញុំគ្រាន់តែចូលចិត្ត ភាពស្រស់ស្អាត ដែលវាផ្តល់ឲ្យខ្ញុំប៉ុណ្ណោះ។
មនុស្សភាគច្រើនចូលចិត្តធ្វើឲ្យខ្លួនមានរូបសម្រស់ល្អ។ យើងចង់ឲ្យគេមើលមក ឃើញយើង“មានការរៀបចំខ្លួនបានល្អ” ដោយគ្មានការពិបាក ការភ័យខ្លាច ការល្បួង ឬការឈឺក្បាលអ្វីឡើយ។ ការព្យាយាមរក្សារូបសម្រស់សម្បកក្រៅ ក្នុងដំណើរជីវិតខាងវិញ្ញាណ មិនមានប្រយោជន៍អ្វីសម្រាប់ខ្លួនយើង ឬសម្រាប់អ្នករួមដំណើរជាមួយយើងទេ។ តែការចែករំលែកជីវិតយើង ជាមួយអ្នកដទៃ ក្នុងរូបកាយព្រះគ្រីស្ទ ផ្តល់ប្រយោជន៍ដល់យើង ក៏ដូចជាចំពោះអ្នកដទៃផងដែរ។ ពេលដែលយើងមានភាពស្មោះត្រង់កាន់តែខ្លាំង ដោយមិនខំធ្វើខ្លួនឲ្យល្អតែសម្បកក្រៅ នោះព្រះទ្រង់នឹងបើកភ្នែកយើងឲ្យមើលឃើញអ្នកដទៃ ដែលកំពុងតយុទ្ធក្នុងស្ថានភាពដែលស្រដៀងនឹងយើង។ ព្រះទ្រង់អាចប្រើយើងកាន់តែច្រើនឡើង ដើម្បីជួយអ្នកដទៃ ពេលដែលយើងអរសប្បាយនឹងការប្រកបទាក់ទង កាន់តែជិតស្និទ្ធជាមួយព្រះអង្គ ហើយមានការយល់ដឹងកាន់តែច្បាស់ អំពីភាពប្រេះបែក និងចំណុចខ្វះខាតរបស់ខ្លួនឯង។
ចូរយើងអនុញ្ញាតឲ្យព្រះដកយកចេញនូវការធ្វើពើ ដែលល្អតែសម្បកក្រៅ ហើយ “ត្រូវឲ្យយើងពិចារណាមើលគ្នាទៅវិញទៅមកដែរ ដើម្បីនឹងបណ្តាលឲ្យមានសេចក្តីស្រឡាញ់ ហើយឲ្យប្រព្រឹត្តការល្អផង”(ហេព្រើ ១០:២៤)។-Cindy Hess Kasper
មានអារម្មណ៍ថា ជាប់ច្រវ៉ាក់ឬ?
លោកបូអ៊ីសៀស(Boethius) ជាអ្នកនយោបាយដ៏ស្ទាត់ជំនាញម្នាក់ ដែលធ្វើការងាររាជការ នៅប្រទេសអ៊ីតាលី ក្នុងសតវត្សរ៍ទី៦។ តែគួរឲ្យស្តាយណាស់ ដែលគាត់បានធ្វើឲ្យស្តេចមិនគាប់ព្រះទ័យ។ គេបានចោទប្រកាន់ថា គាត់ក្បត់ជាតិ ហើយក៏បានចាប់គាត់ដាក់គុក។ ខណៈពេលដែលគាត់កំពុងរង់ចាំការកាត់ទោសប្រហារជីវិត គាត់ក៏បានសុំឲ្យគេយកក្រដាស និងស្លាបប៉ាកកាមក ដើម្បីឲ្យគាត់សរសេរអំពីគំនិតរបស់គាត់។ ក្រោយមក អ្វីដែលគាត់បានសរសេរនៅពេលនោះ ក៏បានក្លាយជាការលើកទឹកចិត្តខាងវិញ្ញាណរហូតមកដល់ពេលសព្វថ្ងៃ។
ពេលដែលលោកបូអ៊ីសៀសកំពុងអង្គុយនៅក្នុងគុក សញ្ជឹងគិតអំពីស្ថានភាពដ៏អស់សង្ឃឹម គាត់ក៏បានឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីសេចក្តីជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទ ដោយសរសេររៀបរាប់អំពីទស្សនៈរបស់គាត់ យ៉ាងដូចនេះថា “ក្នុងលោកនេះ គ្មានអ្វីដែលវេទនាទេ។ បើយើងគិតថា យើងវេទនា គឺវេទនាហើយ ហើយបើយើងគិតថា យើងមានអំណរ គឺយើងមានអំណរ។ ក្តីអំណរមានក្នុងស្ថានភាពនីមួយៗ ឲ្យតែយើងមានចិត្តស្កប់ នៅក្នុងស្ថានភាពនោះ”។ ត្រង់ចំណុចនេះ គាត់ដឹងថា យើងអាចសម្រេចចិត្តមានទស្សនៈវិជ្ជមាន ឬអវិជ្ជមាន និងមានការស្កប់ចិត្តឬអត់ នៅក្នុងស្ថានភាពដែលកំពុងប្រែប្រួល។
សាវ័កប៉ុលបានបកស្រាយ អំពីទស្សនៈនេះកាន់តែច្បាស់ថែមទៀតថា ភាពស្កប់ចិត្តដែលយើងមានក្នុងស្ថានភាពនីមួយៗ គឺសំខាន់ជាងស្ថានភាពរបស់យើង។ ពេលដែលគាត់កំពុងជាប់គុក គាត់បានសរសេរក្នុងសំបុត្រថា គាត់បានរៀនឲ្យមានសេចក្តីសន្តោស ឬការស្កប់ចិត្ត ក្នុងស្ថានភាពទាំងអស់(ភីលីព ៤:១១)។ មនុស្សទាំងអស់សុទ្ធតែអាចមានការស្កប់ចិត្ត ព្រោះពួកគេអាចរកឃើញការស្កប់ចិត្ត នៅក្នុងព្រះ ដែលព្រះអង្គមិនចេះប្រែប្រួលឡើយ។
តើអ្នកមានអារម្មណ៍ថា កំពុងជាប់ច្រវ៉ាក់ក្នុងស្ថានភាពដ៏ពិបាកឬទេ? ព្រះអង្គអាចជួយឲ្យអ្នកមានចិត្តស្កប់បាន។ គេអាចរកការស្កប់ចិត្តដ៏ស្ថិតស្ថេរបាន តែនៅក្នុងអង្គព្រះយេស៊ូវប៉ុណ្ណោះ ដ្បិតព្រះវត្តមានព្រះអង្គ “មានសេចក្តីអំណរដ៏ពោរពេញ…
ភាពស្មោះត្រង់ដ៏ពិត
គេបានប៉ាន់ប្រម៉ាណថា ជាសរុប មនុស្សទាំងអស់នៅទូទាំងពិភពលោក បានធ្វើដំណើរតាមយន្តហោះជាញឹកញាប់ បានចម្ងាយជាង ២២លានលានគីឡូម៉ែត្រ។ ការនិយមធ្វើដំណើរតាមយន្តហោះ បានចាប់ផ្តើមពីដើមទសវត្សរ៍ឆ្នាំ ១៩៨០ ពេលដែលក្រុមហ៊ុនអាកាសចរណ៍ទាំងឡាយ បានចាប់ផ្តើមកម្មវិធីសន្សំពិន្ទុជាលើកដំបូង សម្រាប់ការធ្វើដំណើរតាមយន្តហោះញឹកញាប់ ដោយលើកទឹកចិត្តអតិថិជន ឲ្យធ្វើដំណើរតាមជើងហោះហើររបស់ខ្លួន ម្តងហើយម្តងទៀត ដោយផ្តល់រង្វាន់ឲ្យពួកគេ សម្រាប់ការស្មោះស្ម័គ្ររបស់ពួកគេ។ អ្នកដំណើរទាំងឡាយអាចយកពិន្ទុដែលបានសន្សំ មកដូរយករង្វាន់ដែលមានដូចជា ការធ្វើដំណើរមួយជើងដោយឥតគិតថ្លៃ សម្ភារៈប្រើប្រាស់ និងសេវ៉ាកម្មផ្សេងៗ។ ហេតុនេះហើយបានជាមិនយ៉ូរប៉ុន្មាន គេក៏បានចាប់ផ្តើមមានគម្រោងសន្សំពិន្ទុ ដោយធ្វើដំណើរឲ្យញឹកញាប់តាមយន្តហោះរបស់ក្រុមហ៊ុនអាកាសចរណ៍ណាមួយ ដើម្បីឲ្យបានរង្វាន់។
យ៉ាងណាមិញ សាវ័កប៉ុលក៏ស្ថិតក្នុងចំណោមអ្នកដែលធ្វើដំណើរជាញឹកញាប់ នៅសតវត្សរ៍ទី១ផងដែរ តែគាត់បានធ្វើដំណើរជាញឹកញាប់ មិនមែនដើម្បីឲ្យបានរង្វាន់ពីក្រុមហ៊ុនទេសចរណ៍ណាមួយទេ។ គោលដៅរបស់គាត់ គឺដើម្បីឈោងចាប់មនុស្សឲ្យបានច្រើនបំផុត តាមឱកាសដែលគាត់មាន ដោយផ្សាយដំណឹងល្អនៃការអត់ទោសបាប និងជីវិតអស់កល្បជានិច្ច ដែលគេអាចទទួលយកបាន ដោយសេចក្តីជំនឿលើព្រះយេស៊ូវ។ ពេលដែលមានអ្នកខ្លះ នៅក្រុងកូរិនថូសបានចោទសួរថា គាត់អាងអំណាចអ្វី ដែលគាត់ធ្វើការទាំងអស់នោះ គាត់ក៏បានឆ្លើយតបនៅក្នុងសំបុត្រមួយច្បាប់ ដោយរៀបរាប់អំពីការលះបង់ដែលគាត់បានធ្វើ ដើម្បីនាំដំណឹងល្អទៅដល់អ្នកដទៃ យ៉ាងដូចនេះថា “គេវាយខ្ញុំនឹងដំបង៣ដង គេចោលខ្ញុំនឹងថ្ម១ដង ខ្ញុំត្រូវសំពៅលិច៣ដង ខ្ញុំនៅនាសមុទ្រជ្រៅអស់១ថ្ងៃ១យប់”(២កូរិនថូស ១១:២៥)។
ព្រះអម្ចាស់បានប្រទានសាវ័កប៉ុល នូវព្រះគុណ និងការអត់ទ្រាំ ក្នុងការប្រថុយជីវិត ដើម្បីទៅប្រាប់អ្នកដទៃ អំពីព្រះយេស៊ូវ ដោយមិនគិតពីប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន។ ទោះបីជាគេធ្វើទុក្ខបៀតបៀនយើង ឬសរសើរយើង សម្រាប់កិច្ចការដែលយើងបម្រើដល់ព្រះអម្ចាស់ក៏ដោយ…
ស្រូវនៅលើកំពូលភ្នំ
ខ្ញុំបានឡើងកំពូលភ្នំ នៅសហរដ្ឋអាមេរិកជាច្រើនដងហើយ ដែលនៅលើនោះ មិនសូវមានរុក្ខជាតិអ្វីដុះច្រើនទេ គឺសំបូរទៅដោយផ្ទាំងថ្មរធំៗ និងពពួកផ្សិត។ ដូចនេះ កំពូលភ្នំមិនមែនជាកន្លែង ដែលយើងអាចរកបានដើមស្រូវច្រើនឡើយ។
តែស្តេចសាឡូម៉ូន ដែលជាអ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើង ជំពូក៧២ បានមានបន្ទូលថា “នឹងមានស្រូវជាបរិបូរនៅក្នុងស្រុក រហូតដល់កំពូលភ្នំ”។ តាមធម្មតា យើងមិនឃើញមានស្រូវដុះ នៅលើកំពូលភ្នំទេ ដូចនេះ តើស្តេចសាឡូម៉ូនកំពុងមានបន្ទូលសំដៅទៅលើអ្វី? តើទ្រង់កំពុងមានបន្ទូលប្រៀបប្រដូច អំពីអំណាចចេស្តារបស់ព្រះ ដែលអាចបង្កើតផល នៅកន្លែងដែលរុក្ខជាតិពិបាកលូតលាស់បំផុតឬ?
យើងប្រហែលជាគិតថា យើងជាមនុស្សតូចតាច មិនអាចនាំផលអ្វីច្រើន ចូលក្នុងនគរព្រះទេ។ ប៉ុន្តែ ចូរយើងមានចិត្តក្លាហានឡើង ដ្បិតព្រះទ្រង់អាចបង្កើតផលជាបរិបូរ តាមរយៈជីវិតរបស់យើង។ ព្រះទ្រង់ប្រើមនុស្សតូចទាប ឲ្យសម្រេចកិច្ចការធំ។ នេះហើយជាការអស្ចារ្យនៃសេចក្តីជំនឿ។ ក្នុងចំណោមយើង មិនមានមនុស្សច្រើនទេ ដែលមានប្រាជ្ញា ឬមានភាពខ្ពង់ខ្ពស់ក្នុងសង្គម ពោលគឺយើងច្រើនតែជាមនុស្សដែលគេមិនស្គាល់ ដែលគ្មានអ្វីដែលអស្ចារ្យទេ។ តែយើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែអាចឲ្យព្រះអង្គប្រើប្រាស់ជីវិតយើង។ ដោយសារតែយើងអន់ខ្សោយនោះហើយ បានជាព្រះទ្រង់ប្រើយើង(១កូរិនថូស ១:២៧-២៩ ២កូរិនថូស ១២:១០)។
យើងប្រហែលជាមិនគិតដូច្នោះទេ តែនេះជាការពិតមែន។ ព្រះមិនប្រើយើងទេ បើយើងខ្ពង់ខ្ពស់ ឬមានអំណួតពេក តែព្រះនៅតែអាចប្រើយើង ទោះបីជាយើងមានភាពតូចទាបយ៉ាងណាក៏ដោយ។ ដ្បិតព្រះទ្រង់ជួយឲ្យយើង“ខ្លាំងឡើង” ដោយសារ “ភាពកម្សោយរបស់យើង”(ហេព្រើ ១១:៣៤)។ ដូចនេះ យើងអាចធ្វើការទាំងអស់…
“គ្មានមេត្តា”
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានជួបរឿងគួរឲ្យរំខាន់ នៅពេលព្រឹកថ្ងៃអាទិត្យ។ ខ្ញុំបានដាក់សម្ភារៈចូលទៅក្នុងឡាន សម្រាប់ប្រើនៅព្រះវិហារ តាមដែលចាំបាច់ រួចខ្ញុំក៏បានចូលអង្គុយ ទាញទ្វារបិទ ហើយក៏បើកថយក្រោយ ចេញពីកន្លែងដាក់ឡាន។ ពេលដែលខ្ញុំមិនទាន់បានអង្គុយបើកបរស្រួលបួលផង ឡានរបស់ខ្ញុំបន្លឺសម្លេងរោទ៍ឲ្យខ្ញុំដឹងថា ខ្ញុំបានភ្លេចពាក់ខ្សែក្រវ៉ាត់ហើយ។ ខ្ញុំមិនទាន់ចង់ពាក់ខ្សែក្រវ៉ាត់ភ្លាមៗទេ គឺចង់ពន្យាពេលមួយនាទីទៀត។ តែឡានរបស់ខ្ញុំនៅតែមិនព្រមឲ្យខ្ញុំពន្យាពេល ទាល់តែខ្ញុំពាក់ខ្សែក្រវ៉ាត់ហើយ ទើបវាឈប់រោទ៍។ ដូចនេះ ឡានរបស់ខ្ញុំពិតជាគ្មានការលើកលែងមែន។
យ៉ាងណាមិញ ការរំខានដ៏តូចនេះក៏បានក្រើនរំឭកយើងផងដែរថា ជីវិតយើងនឹងទៅជាយ៉ាងណា បើសិនព្រះគ្មានព្រះគុណ ដែលលើកលែងទោសបាបឲ្យយើងទេនោះ។ បើសិនជាគ្មានព្រះគុណទេ នោះយើងរាល់គ្នានឹងត្រូវទទួលការជំនុំជម្រះ សម្រាប់អំពើបាបទាំងអស់ដែលយើងមាន។ បើគ្មានព្រះគុណរបស់ព្រះទេ នោះយើងក៏គ្មានឱកាសសារភាពបាប ឬកែប្រែអត្តចរិកដែរ ហើយក៏គ្មានការអត់ទោសបាប សេចក្តីមេត្តាករុណា និងក្តីសង្ឃឹមឡើយ។
ជួនកាល ការរស់នៅក្នុងលោកិយនេះ ប្រៀបបាននឹងការធ្លាក់ចូលទៅក្នុងរណ្តៅដ៏សែនជ្រៅ ដែលគ្មានមេត្តា។ តាមធម្មតា យើងមានអារម្មណ៍ថាខ្លួនឯងមានកំហុស ដែលជាបន្ទុកដ៏ធ្ងន់ ពេលដែលកំហុសដ៏តូចត្រូវគេបំប៉ោងឲ្យក្លាយជាធំ ឬពេលដែលគេមិនព្រមមើលរំលងកំហុសដ៏តូចរបស់យើង។ ប៉ុន្តែ ព្រះដែលប្រកបដោយព្រះគុណ បានចាត់ព្រះយេស៊ូវឲ្យយាងចុះមកទទួលបន្ទុកជួសយើង។ អ្នកដែលទទួលអំណោយនៃព្រះគុណព្រះ មានអភ័យឯកសិទ្ធិ នៅក្នុងការនាំអ្នកដទៃ ឲ្យទទួលអំណោយនៃព្រះគុណ។ គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងថា “មុនដំបូងបង្អស់ ត្រូវឲ្យអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្តីស្រឡាញ់គ្នា ឲ្យអស់ពីចិត្ត ដ្បិតសេចក្តីស្រឡាញ់នឹងគ្របបាំងអំពើបាបជាអនេកអនន្ត”(១ពេត្រុស ៤:៨)។-Julie Ackerman Link
ព្រះនាមដែលមានអំណាច
ឈ្មោះហៅក្រៅ ច្រើនតែបង្ហាញពីចំណុចដែលគួរឲ្យកត់សម្គាល់មួយចំនួន នៃបុគ្គលិកលក្ខណៈ ឬលក្ខណៈនៃកាយសម្បទារបស់មនុស្សម្នាក់ៗ។ កាលខ្ញុំនៅរៀននៅថ្នាក់បឋម មិត្តរួមថ្នាក់បានដាក់រហ័សនាមឲ្យខ្ញុំ ដោយឥតមេត្តាថា “អាមាត់ធំ” ដោយសារកាលនោះមាត់ខ្ញុំធំ មិនទាន់មានការលូតលាស់បានល្អ។ តែក្រោយមក ខ្ញុំមានចិត្តសប្បាយរីករាយ ពេលគេឈប់ហៅឈ្មោះខ្ញុំអញ្ចឹងទៀត។
ខ្ញុំមិនចូលចិត្តឈ្មោះហៅក្រៅនេះទេ តែខ្ញុំស្រឡាញ់ព្រះនាមរបស់ព្រះ ដែលបានបង្ហាញអំពីបុគ្គលិកលក្ខណៈដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះអង្គ។ ព្រះអង្គមានលក្ខណៈពិសេស និងអស្ចារ្យច្រើនណាស់ បានជាព្រះអង្គមានព្រះនាមជាច្រើន ដែលបង្ហាញអំពីសមត្ថភាព និងបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់ព្រះអង្គ។ ឧទាហរណ៍ :
អេឡូហ៊ីម មានន័យថា ព្រះខ្ពស់លើសអស់ទាំងព្រះ។
យេហូវ៉ា យីរេ ព្រះដែលផ្គត់ផ្គង់។
អែល សាដាយ ព្រះដ៏មានគ្រប់ចេស្តា។
យេហូវ៉ា រ៉ាហ្វា ព្រះដែលប្រោសឲ្យជា។
យេហូវ៉ា សាឡូម ព្រះនៃសន្តិភាព។
យេហូវ៉ា សាំម៉ា ព្រះដែលគង់ជាមួយ។
យេហូវ៉ា យ៉ាវេ ព្រះដែលមានក្តីស្រឡាញ់ និងស្មោះត្រង់ចំពោះសេចក្តីសញ្ញា។
ហេតុនេះហើយ បានជាអ្នកនិពន្ធសុភាសិតបានលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យចងចាំថា “ព្រះនាមព្រះយេហូវ៉ា ជាប៉មមាំមួន មនុស្សសុចរិតរត់ចូលទៅពឹងជ្រក ហើយមានសេចក្តីសុខ”(សុភាសិត ១៨:១០)។ ពេលដែលយើងជួបការគំរាមកំហែង ហើយមានអារម្មណ៍ថាងាយរងគ្រោះ ចូរយើងនឹកចាំព្រះនាមរបស់ព្រះអង្គចុះ។ ចូរយើងជឿជាក់ថា ព្រះអង្គនៅតែមានភាពស្មោះត្រង់ ចំពោះព្រះនាមព្រះអង្គជានិច្ច។-Joe…