ទោសដែលបានលើកលែង
ពេលដែលបុរសម្នាក់បានដំឡើងកាំមីរ៉ាសុវត្ថិភាព នៅក្រៅផ្ទះរបស់គាត់ គាត់បានពិនិត្យមើលលក្ខណៈរបស់វីដេអូ ដើម្បីឲ្យប្រាកដថា ប្រព័ន្ធកាំមីរ៉ាសុវត្ថិភាពនោះ ពិតជាដំណើរការមែន។ ពេលនោះ គាត់ក៏បានឃើញមនុស្សដែលមានស្មាធំដែលពាក់ខោអាវពណ៌ក្រមៅ កំពុងតែដើរទៅមកក្នុងទីធ្លាក្រៅផ្ទះគាត់។ គាត់ក៏បានតាមដានមើល តើបុរសនោះបំរុងធ្វើអ្វី។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ គាត់ដូចជាធ្លាប់ស្គាល់បុរសក្នុងវីដេអូនោះ។ ទីបំផុត គាត់ក៏បានដឹងថា គាត់មិនមែនកំពុងតែមើលជនចម្លែក កំពុងដើរទៅមកក្នុងទីធ្លាផ្ទះគាត់ទេ តែតាមពិត គាត់គឺជាបុរសក្នុងវីដេអូនោះ ដែលកាំមីរ៉ានោះបានថតទុកកាលពីពេលកន្លងទៅ។
តើយើងនឹងមើលឃើញអ្វី បើសិនជាយើងអាចចេញពីក្នុងខ្លួនយើង ហើយសង្កេតមើលខ្លួនឯង ក្នុងស្ថានភាពណាមួយ? ពេលដែលដាវីឌមានការបាក់ទឹកចិត្ត ហើយទ្រង់ត្រូវផ្លាស់ប្តូរទស្សនៈជាថ្មី គឺទស្សនៈដែលកោតខ្លាចព្រះ បន្ទាប់ពីទ្រង់បានប្រព្រឹត្តអំពើផឹតក្បត់ជាមួយនាងបាតសេបា ទ្រង់ក៏បានឲ្យណាថានជួយ(២សាំយ៉ូអែល ១២)។
ណាថានក៏បាននិទានរឿងមួយឲ្យដាវីឌស្តាប់។ រឿងនោះនិយាយអំពីបុរសអ្នកមានម្នាក់ ដែលបានប្លន់យកចៀមតែមួយ របស់បុរសអ្នកក្រម្នាក់។ ទោះអ្នកមាននោះមានចៀមទាំងហ្វូងក្តី គាត់នៅតែយកចៀមតែមួយរបស់អ្នកក្រនោះ ទៅសម្លាប់ធ្វើម្ហូប។ ពេលដែលណាថានបានបង្ហាញថា រឿងនេះបានឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីទង្វើរអាក្រក់របស់ស្តេចដាវីឌ ទ្រង់ក៏បាននឹកចាំ អំពីអំពើដែលទ្រង់បានធ្វើមកលើអ៊ូរី។ ណាថានក៏បានពន្យល់អំពីលទ្ធផលដែលទ្រង់ត្រូវទទួល ប៉ុន្តែ ដែលសំខាន់ជាងនេះទៀតនោះ គាត់បានធានាដល់ដាវីឌថា “ព្រះអម្ចាស់លើកលែងទោសនៃអំពើបាបរបស់ទ្រង់ហើយ”(ខ.១៣)។
បើព្រះជាម្ចាស់បើកបង្ហាញអំពើបាប នៅក្នុងជីវិតយើង បំណងព្រះទ័យរបស់ទ្រង់ គឺមិនមែនដើម្បីថ្កោលទោសយើងឡើយ តែដើម្បីស្អាងយើងឡើងវិញ ហើយជួយយើងឲ្យផ្សះផ្សាជាមួយអ្នកដែលយើងបានធ្វើឲ្យឈឺចាប់។ ការប្រែចិត្តបើកផ្លូវឲ្យយើងមានភាពជិតស្និទ្ធជាមួយព្រះជាម្ចាស់ឡើងវិញ តាមរយៈអំណាចនៃការអត់ទោសបាប និងព្រះគុណទ្រង់។—JENNIFER BENSON SCHULDT
វាំងននដែលបានរហែកជាពីរ
ថ្ងៃមួយ នៅជាងក្រុងយេរូសាឡិម ផ្ទៃមេឃបានប្រែជាងងឹត។ មានបុរសម្នាក់បាននាំឲ្យមនុស្សទាំងហ្វូងៗ ចង់ដើរតាមគាត់ កាលពីបីរឆ្នាំមុន។ តែនៅថ្ងៃនោះ គាត់ត្រូវបានគេចាប់យកទៅឆ្កាង ដោយភាពអាម៉ាស់ និងការឈឺចាប់បំផុត។ ពេលនោះ មានអ្នកខ្លះបានទួញយំ ដោយទុក្ខសោកជាខ្លាំង។ ពន្លឺថ្ងៃមិនបានបំភ្លឺផ្ទៃមេឃនៅពេលរសៀលនោះទេ។ ហើយការឈឺចាប់ដ៏ខ្លាំងរបស់បុរសនោះ នៅលើឈើឆ្កាងបានបញ្ចប់ ពេលដែលគាត់ស្រែកឡើង ដោយសម្លេងឮៗថា “កិច្ចការបានចប់សព្វគ្រប់ហើយ”(ម៉ាថាយ ២៧:៥០ និង យ៉ូហាន ១៩:៣០)។
នៅពេលនោះ សម្លេងមួយទៀត បានបន្លឺឡើង ចេញពីព្រះវិហារដ៏ធំ នៅក្នុងទីក្រុង គឺសម្លេងក្រណាត់រហែក។ ផ្ទាំងក្រណាត់ដ៏ក្រាស់ដែលបានចែកខណ្ឌទីបរិសុទ្ធ ឲ្យដាច់ពីទីធ្លាខាងក្រៅព្រះវិហារ ក៏បានរហែកជាពីរ ពីលើចុះមកក្រោម ដោយការអស្ចារ(ម៉ាថាយ ២៧:៥១)។
វាំងននដែលបានរហែកនោះ ជានិមិត្តរូបតំណាងឲ្យភាពពិតនៃឈើឆ្កាង ដែលមានន័យថា មានផ្លូវថ្មីមួយ ដែលបានបើកទៅរកព្រះជាម្ចាស់ហើយ! ព្រះយេស៊ូវ គឺជាព្រះ និងជាបុរសដែលបានជាប់ឆ្កាង និងសុគតនៅថ្ងៃនោះ។ ព្រះលោហិតទ្រង់បានហូរ ជាយញ្ញបូជាចុងក្រោយ ជាយញ្ញបូជាដ៏ពិត និងគ្រប់គ្រាន់(ហេព្រើរ ១០:១០) ដែលបានអនុញ្ញាតឲ្យអ្នកដែលជឿទ្រង់ បានអរសប្បាយនឹងការអត់ទោសបាប និងចូលទៅក្នុងទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះជាម្ចាស់(រ៉ូម ៥:៦-១១)។
នៅក្នុងភាពងងឹត នៅថ្ងៃសុក្រដ៏ប្រសើរនោះ យើងបានទទួលនូវដំណឹងល្អដែលមិនធ្លាប់មាន ដែលបានប្រកាសថា ព្រះយេស៊ូវបានបើកផ្លូវឲ្យយើង បានទទួលសេចក្តីសង្រ្គោះ រួចពីបាប…
True Friendship
.banner {
width: 100%;
}
.div_padding {
padding:50px;
}
.coverImage {
text-align: right;
margin-right: 10px;
}
@media only screen and…
ពេលចុងក្រោយ
មានពេលមួយខ្ញុំបានជួបគ្រោះថ្នាក់។ ពេលគេលើកខ្ញុំចូលឡានសង្រ្គោះបន្ទាន់ ហើយរៀបនឹងបិទទ្វារឡាន កូនប្រុសរបស់ខ្ញុំ កំពុងតែទាក់ទងទៅភរិយាខ្ញុំតាមទូរស័ព្ទ នៅក្រៅឡានសង្រ្គោះបន្ទាន់។ ខ្ញុំក៏បានហៅឈ្មោះគាត់ ទាំងស្រវាំងភ្នែក ដែលបានបណ្តាលមកពីការប៉ះទង្គិចក្បាល។ កាលនោះគាត់នៅចាំថា ខ្ញុំបាននិយាយយឺតៗទៅកាន់គាត់ ដោយឲ្យគាត់ប្រាប់ម្តាយគាត់ថា ខ្ញុំស្រឡាញ់នាងណាស់។
កាលនោះ ខ្ញុំប្រហែលជាគិតថា ខ្ញុំត្រូវលាចាកលោកនេះហើយ ហើយខ្ញុំចង់ឲ្យវាក្លាយជាពាក្យផ្តាំផ្ញើចុងក្រោយ។ ស្ថិតក្នុងពេលបែបនោះ ពាក្យបណ្តាំចុងក្រោយ គឺជាពាក្យសម្តីដែលសំខាន់បំផុតចំពោះខ្ញុំ។
ខណៈពេលដែលព្រះយេស៊ូវស្ថិតក្នុងពេលដែលខ្មៅងងឹតបំផុត ទ្រង់មិនគ្រាន់តែបានប្រាប់យើងថា ទ្រង់ស្រឡាញ់យើងប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងបានបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ តាមរបៀបដ៏ជាក់លាក់។ ទ្រង់បានបង្ហាញក្តីស្រឡាញ់ទ្រង់ ដល់ទាហានដែលចម្អកឲ្យទ្រង់ និងបានយកដែកគោលមកដំពីលើទ្រង់ជាប់នឹងឈើឆ្កាង។ គឺដូចដែលទ្រង់បានមានបន្ទូលថា “ឱព្រះវរបិតាអើយ សូមអត់ទោសដល់អ្នកទាំងនេះផង ដ្បិតគេមិនដឹងជាគេធ្វើអ្វីទេ”(លូកា ២៣:៣៤)។ ទ្រង់បានប្រទានក្តីសង្ឃឹមដល់ឧក្រិដ្ឋជន ដែលបានជាប់ឆ្កាងនៅក្បែរទ្រង់ថា “ខ្ញុំប្រាប់អ្នកជាប្រាកដថា ថ្ងៃនេះ អ្នកនឹងនៅក្នុងស្ថានបរមសុខជាមួយនឹងខ្ញុំដែរ”(ខ.៤៣)។ មុនពេលទ្រង់ហៀបនឹងអស់ព្រះជន្ម ព្រះយេស៊ូវក៏ឃើញមាតាទ្រង់ និងសិស្សម្នាក់ដែលទ្រង់ស្រឡាញ់ កំពុងឈរនៅទីនោះ រួចទ្រង់មានព្រះបន្ទូលទៅមាតាថា “មាតាអើយ នុ៎ះន៏ កូនរបស់មាតា”។ រួចទ្រង់មានព្រះបន្ទូលទៅសិស្សនោះថា “នុ៎ះន៏ ម្តាយអ្នក”(យ៉ូហាន ១៩:២៦-២៧)។ បន្ទាប់មក ពេលដែលទ្រង់ជិតអស់ព្រះជន្ម ទ្រង់ក៏បានបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ចុងក្រោយ ដោយការទុកចិត្តព្រះវរបិតា ដោយអធិស្ឋានថា “ឱព្រះវរបិតាអើយ ទូលបង្គំសូមប្រគល់វិញ្ញាណដល់ព្រះហស្តទ្រង់វិញ”(លូកា ២៣:៤៦)។
ព្រះយេស៊ូវបានជ្រើសរើសការសុគតនៅលើឈើឆ្កាង ដោយស្ម័គ្រព្រះទ័យ…
អត្ថបទ ថ្ងៃទី៧: មិត្តភាពជាមួយព្រះ ជាមិត្តភាពដ៏ពិត មិនមែនជាការស្រមើស្រមៃ
សូមអាន រ៉ូម ១:១៨-២៥
កាលពីពេលកន្លងទៅ ខ្ញុំបានឮគេនិយាយអំពីផ្ទាំងផ្សព្វផ្សាយនៅតាមដងផ្លូវ ដែលមានសរសេរអក្សរពីលើថា “ព្រះជាម្ចាស់គ្រាន់តែជាមិត្តភក្តិ មានតែក្នុងការស្រមើស្រមៃប៉ុណ្ណោះ សូមជ្រើសរើសអ្វីដែលពិតជាមានមែន។ ធ្វើយ៉ាងនេះ ទើបមានប្រយោជន៍ជាង សម្រាប់យើងរាល់គ្នា”។
ជាក់ស្ដែង ពាក្យនេះប្រៀបធៀបគ្រីស្ទបរិស័ទ ទៅនឹងកូនក្មេង ដែលមានក្ដីស្រមៃដ៏រស់រវើក ដល់ថ្នាក់ធ្វើឲ្យពួកគេអាចប្រឌិតឡើង នូវមិត្តភក្ដិ ដែលអាចលេងជាមួយពួកគេបាន។ ប៉ុន្តែ តើព្រះទ្រង់គ្រាន់តែជាមិត្តភក្ដិ…
អត្ថបទ ថ្ងៃទី៦: ពាក្យសម្ដីដែល មុតស្រួចដូចដាវ
សូមអាន យ៉ូហាន ១៥:៩-១៧
ព្រះគម្ពីរសុភាសិតបានពណ៌នាថា មនុស្សឥតប្រាជ្ញា ជាមនុស្សដែលពោលពាក្យឥតបើគិត “ដូចជាចាក់ដោយដាវ” (សុភាសិត ១២:១៨)។ អណ្ដាតរបស់មនុស្សអាចធ្វើជាកាំបិត ដែលមានមុខច្រើន ដូចកាំបិតរបស់កងទ័ពស្វីស ពីព្រោះមនុស្សយើងអាចប្រើប្រាស់អណ្តាត កាប់ ចាក់ ឬកាត់ ដើម្បីបំផ្លាញគ្នាទៅវិញទៅមក តាមរបៀបជាច្រើន។
ពាក្យសម្តីដែលធ្វើឲ្យខូចខាត អាចបណ្តាលឲ្យកើតមានកំហឹង…
អត្ថបទ ថ្ងៃទី៥: ការរាប់អាន ដែលរាក់កំផែល
សូមអាន យ៉ូហាន ១៥:៩-១៧
ថ្មីៗនេះ មានមនុស្សម្នាក់បានទូរស័ព្ទមកខ្ញុំ។ ការនិយាយស្តីរបស់គាត់ហាក់ដូចជារួសរាយណាស់។ នាងប្រាប់ខ្ញុំថា នាងចង់ធ្វើឲ្យការរស់នៅរបស់ខ្ញុំ មានភាពងាយស្រួលជាងមុន។ នាងបានហៅឈ្មោះរបស់ខ្ញុំ ហើយក៏បានសួរអំពីសុខទុក្ខរបស់ខ្ញុំ តាមរបៀបដ៏កក់ក្តៅ។ បន្ទាប់មក នាងបានណែនាំខ្ញុំថា នាងអាចជួយខ្ញុំឲ្យអាចសន្សំប្រាក់រាប់ពាន់ដុល្លា ក្នុងមួយឆ្នាំ ដោយគ្រាន់តែទៅទទួលប្រាក់កម្ចីសម្រាប់ចំណាយក្នុងផ្ទះ ពីក្រុមហ៊ុនបញ្ចាំទ្រព្យ។ ប៉ុន្តែ ក្រោយពេលដែលនាងដឹងថា…
អត្ថបទ ថ្ងៃទី៤ : តើអ្នកយកចិត្តទុកដាក់ ចំពោះមិត្តភក្តិរបស់អ្នកដែរឬទេ?
សូមអាន ១សាំយូអែល ២០:១-២៣
ការដែលអ្នកប្រាប់មិត្តភក្ដិរបស់អ្នកថា អ្នកយកចិត្តទុកដាក់ ចំពោះពួកគេ គឺជារឿងល្អហើយ។ ប៉ុន្តែ តើអ្នកត្រូវធ្វើដូចម្តេច ដើម្បីបង្ហាញឲ្យពួកគេដឹងថា អ្នកពិតជាយកចិត្តទុកដាក់មែន? នៅពេលដែលដាវីឌ និងយ៉ូណាថានបានចងសម្ព័ន្ធមិត្តភាព(១សាំយូអែល ១៨:១-៤) អ្នកទាំងពីរសុទ្ធតែមិនបានដឹងថា យ៉ូណាថាននឹងហ៊ានលះបង់ដល់កម្រិតណា ដើម្បីបង្ហាញការយកចិត្តទុកដាក់ ចំពោះដាវីឌឡើយ។ ប៉ុន្តែ ដែលដឹងឬអត់…
អត្ថបទ ថ្ងៃទី២: មិត្តល្អ
សូមអាន : ១សាំយ៉ូអែល ១៨:១-៤
មានពេលមួយខ្ញុំបានបង្កើតគណនេយ្យថ្មីមួយ ក្នុងហ្វេសប៊ុក ដែលជាបណ្ដាញសង្គមដ៏ពេញនិយម លើប្រព័ន្ធអ៊ីនធើណិត។ ពេលនោះ ខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើល ពេលដែលបានទទួលការស្វាគមន៍ថា “អ្នកគ្មានមិត្តភក្ដិទេ”។ ទោះបីជាខ្ញុំដឹងថា វាមិនពិតក៏ដោយ ខ្ញុំនៅតែមានអារម្មណ៍មិនសប្បាយចិត្ត ក្នុងពេលនោះ។ កាលណាគេថា ខ្ញុំគ្មានមិត្តភក្តិ នោះខ្ញុំមិនសប្បាយចិត្ត ទោះអ្នកថានោះ ជាវែបសាយ…