ពេលណាយើងស្ថិតក្នុងភាពងងឹត
មានពេលមួយក្រុមគ្រួសារខ្ញុំ និងមនុស្សរាប់លាននាក់ នៅសហរដ្ឋអាមេរិក បានត្រៀមខ្លួនមើលសូគ្រាសដែលបាំងពន្លឺទាំងស្រុង ជាបាតុភូតិដ៏កម្រ ដោយពេលនោះ ព្រះច័ន្ទបានបាំងពន្លឺព្រះអាទិត្យទាំងស្រុង ដែលបានចែងចាំងមកចំតំបន់របស់យើង។ ខ្ញុំក៏បានត្រៀមឧបករណ៍ការពារភ្នែក និងទីកន្លែងដ៏សមរម្យសម្រាប់ទស្សនា ព្រមទំាងនំផៃខ្លះៗ ដែលយើងបានដុតដោយខ្លួនឯង នៅផ្ទះ។
សូគ្រាសនោះ បានបណ្តាលឲ្យមានភាពងងឹតគ្របដណ្តប់ នៅពេលរសៀល ដែលធ្លាប់តែមានពន្លឺថ្ងៃភ្លឺចិញ្ចាច ក្នុងរដូវក្តៅ។ សម្រាប់ក្រុមគ្រួសារខ្ញុំ សូគ្រាសនោះបាននាំមកនូវការកម្សាន្តសប្បាយ និងនឹកចាំ អំពីអំណាចដ៏អស្ចារ្យដែលព្រះជាម្ចាស់មាន មកលើស្នាព្រះហស្តព្រះអង្គ(ទំនុកដំកើង ១៣៥:៦-៧) ប៉ុន្តែ ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តទាំងមូល គេច្រើនតែគិតថា ភាពងងឹតនៅពេលថ្ងៃ គឺជារឿងមិនធម្មតា និងប្រថ្នូលអាក្រក់(និក្ខមនំ ១០:២១ និង ម៉ាថាយ ២៧:៤៥) ជាទីសម្គាល់ដែលបង្ហាញថា អ្វីៗមិនដំណើរការ ដូចធម្មតាឡើយ។
ហោរាអេម៉ុសក៏បានជួបភាពងងឹតផងដែរ ក្នុងអំឡុងសម័យដែលពួកស្តេចរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលកំពុងតែបាក់បែកគ្នា។ លោកអេម៉ុសបានព្រមាននគរខាងជើងថា សេចក្តីហិនវិនាសនឹងធ្លាក់មកលើពួកគេ បើសិនជាពួកគេនៅតែបន្តងាកបែរចេញពីព្រះ។ ព្រះជាម្ចាស់នឹងប្រទានទីសម្គាល់មួយ ដោយ “ធ្វើឲ្យព្រះអាទិត្យលិចទៅ នៅពេលថ្ងៃត្រង់ ឲ្យផែនដីបានទៅជាងងឹត កំពុងដែលមេឃនៅស្រឡះ”(អេម៉ុស ៨:៩)។
ប៉ុន្តែ បំណងព្រះទ័យធំបំផុតរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅពេលនោះ គឺដើម្បីកែតម្រង់ពួកគេ ឲ្យងាកមកដើរផ្លូវត្រូវឡើងវិញ។ សូម្បីតែនៅពេលដែលរាស្រ្តរបស់ទ្រង់ ត្រូវគេនិរទេស ឲ្យធ្វើជាឈ្លើយក្នុងនគរដទៃ ព្រះអង្គបានសន្យាថា ថ្ងៃមួយ ព្រះអង្គនឹងនាំសំណល់នៃជនជាតិអ៊ីស្រាអែល ត្រឡប់មកទីក្រុងយេរូសាឡិមវិញ…
ព្រះដែលទតឃើញទូលបង្គំ
គ្រួសារខ្ញុំមានសត្វឆ្កែមួយក្បាល ឈ្មោះ “មែគ”(Max) ជាពូជឆ្កែប្រម៉ាញ់ឡាប្រាដូ ដែលមានទម្ងន់៤០គីឡូក្រាម។ មានពេលមួយ ភរិយាខ្ញុំបានបោះជំហានចូលក្នុងផ្ទះបាយ ហើយក៏បានលាន់មាត់ថា “អូហ៍ ទេ!”។ ភ្លាមនោះ មែគក៏បានស្ទុះរត់ចេញពីបន្ទប់មក។ យើងបានបាត់ជើងសត្វចៀមមួយជំហៀង ដែលយើងបានដាក់នៅគែមតុចង្រ្កានបាយ។ មែគបានស៊ីជើងសត្វចៀមនោះអស់ ដោយបន្សល់ទុកខ្ទះមួយ នៅទទេ។ វាបានព្យាយាមលាក់ខ្លួន នៅក្រោមគ្រែគេង ប៉ុន្តែ វាអាចចូលបានតែក្បាល និងស្មារបស់វាប៉ុណ្ណោះ។ គូទ កន្ទុយវាបានលយចេញមកក្រៅ ដូចនេះខ្ញុំក៏មិនពិបាកដើររកវាទេ។
ខ្ញុំក៏បានរអ៊ូដាក់វាថា “អូហ៍ មែក បាបឯងតាមឯងទាន់ហើយ”។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចំាអំពីប្រសាសន៍របស់លោកម៉ូសេ ពេលដែលគាត់បានបង្គាប់ពួកអ៊ីស្រាអែល ក្នុងពូជអំបូរពីរ ឲ្យស្តាប់បង្គាប់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយគោរពពាក្យសន្យារបស់ពួកគេ។ គឺដូចដែលគាត់បានប្រាប់ពួកគេថា “តែបើមិនព្រមធ្វើដូច្នោះទេ នោះនឹងមានបាបចំពោះព្រះយេហូវ៉ាវិញ ហើយត្រូវដឹងជាប្រាកដថា បាបឯងរាល់គ្នានឹងតាមឯងទាន់”(ជនគណនា ៣២:២៣)។
អំពើបាបអាចធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍ល្អតែមួយរយៈពេល តែវានាំឲ្យយើងមានការឈឺចាប់ជាទីបំផុត ដោយសារការដាច់ចេញពីព្រះជាម្ចាស់។ កាលនោះ លោកម៉ូសេកំពុងតែរំឭករាស្រ្តរបស់ព្រះថា គ្មានអំពើបាបមួយណា ដែលព្រះជាម្ចាស់មិនបានជ្រាបនោះឡើយ។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “គ្មានអ្វីកើតមក ដែលទ្រង់ទតមិនឃើញនោះឡើយ គឺគ្រប់ទាំងអស់នៅជាអាក្រាត ហើយចំហនៅចំពោះព្រះនេត្រនៃព្រះ ដែលយើងរាល់គ្នាត្រូវរាប់រៀបទាំងអស់ទូលថ្វាយទ្រង់”(ហេព្រើរ ៤:១៣)។
ព្រះជាម្ចាស់ដ៏បរិសុទ្ធនៃយើងទតមើលឃើញអ្វីទាំងអស់ដែលយើងធ្វើ តែព្រះអង្គនៅតែដាស់តឿនយើងដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ឲ្យសារភាពអំពើបាប ប្រែចិត្ត(ងាកចេញពីបាប) ហើយដើរដោយសុចរិត ជាមួយព្រះអង្គ(១យ៉ូហាន…
ការនឹកចាំរបស់សហគមន៍
លោករីឆាត មូវ(Richard Mouw) ជាទេវវិទូ ដែលបាននិពន្ធសៀវភៅមានចំណងជើងថា ជំនឿដែលគ្មានការសម្រាក ដែលក្នុងនោះ គាត់បាននិយាយ អំពីសារៈសំខាន់នៃការនឹកចាំ អំពីមេរៀន ពីអតីតកាល។ គាត់បានដកស្រង់សម្តីរបស់លោករ៉ូប៊ីត បេឡាហ៍(Robert Bellah) ដែលជាសង្គមវិទូ ដែលមានប្រសាសន៍ថា “ប្រជាជាតិដែលមានសុខភាពល្អ ត្រូវតែមានការនឹកចាំជាសហគមន៍”។ លោកបេឡាហ៍បានលើកឡើងថា គោលការណ៍នៃការនឹកចាំ ក៏មានភាពចាំបាច់សម្រាប់គ្រួសារ ដែលជាចំណងដ៏សំខាន់មួយទៀតក្នុងសង្គម ព្រោះការនឹកចាំជាផ្នែកមួយដ៏សំខាន់ ក្នុងការរស់នៅ ក្នុងសហគមន៍។
ព្រះគម្ពីរក៏បានបង្រៀនយើង អំពីតម្លៃនៃការនឹកចាំ អំពីសហគមន៍ផងដែរ។ ព្រះជាម្ចាស់បានប្រទាននូវពិធីបុណ្យរំលង ដល់ពួកអ៊ីស្រាអែល ដើម្បីឲ្យពួកគេនឹកចាំ អំពីការអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើ ដើម្បីរំដោះពួកគេ ឲ្យរួចពីភាពជាទាសករ នៅទឹកដីអេស៊ីព្ទ(មើល និក្ខមនំ ១២:១-៣០)។ សព្វថ្ងៃនេះ ជនជាតិយូដានៅទូទាំងពិភពលោក នៅតែបន្តនឹកចាំ អំពីពិធីបុណ្យដ៏មានន័យនេះ រៀងរាល់រដូវផ្ការីក។
បុណ្យរំលងក៏មានអត្ថន័យដ៏ជ្រាលជ្រៅ ចំពោះអ្នកដើរតាមព្រះគ្រីស្ទផងដែរ ព្រោះបុណ្យរំលងតែងតែចង្អុលបង្ហាញមនុស្ស ឲ្យងាកទៅរកព្រះរាជកិច្ចដែលព្រះមែស៊ីបានសម្រេចនៅលើឈើឆ្កាង។ នៅក្នុងពិធីបុណ្យរំលង មុនពេលព្រះគ្រីស្ទសុគតនៅលើឈើឆ្កាង ព្រះអង្គបានបង្កើតពិធីបុណ្យមួយ នៅតុអាហារ សម្រាប់ឲ្យគេនឹកចាំជារៀងរហូត។ បទគម្ពីរលូកា ២២:១៩ បានចែងថា “ទ្រង់ក៏យកនំបុ័ងមកអរព្រះគុណ ហើយកាច់ប្រទានទៅគេ ដោយព្រះបន្ទូលថា នេះហើយជារូបកាយខ្ញុំ ដែលបានប្រទានមកសំរាប់អ្នករាល់គ្នា ចូរធ្វើបុណ្យនេះ…
រស់នៅដូចមែកឈើ
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានទៅជួបអ្នកប្រឹក្សាផ្លូវចិត្តរបស់ខ្ញុំ។ គាត់បានស្តាប់ខ្ញុំនិយាយ ដោយយកចិត្តទុកដាក់ ខណៈពេលដែលខ្ញុំកំពុងតែរៀបរាប់អំពីអារម្មណ៍របស់ខ្ញុំ ដែលកំពុងតែមានការឡើងចុះៗជានិច្ច បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានជួបភាពតប់ប្រម៉ល់ពេញមួយសប្តាហ៍។ គាត់ក៏បានប្រាប់ខ្ញុំឲ្យមើលតាមមាត់បង្អួច ឆ្ពោះទៅរកដើមឈើទាំងឡាយ ដែលមានស្លឹកពណ៌លឿង និងពណ៌មាស ក្នុងរដូវស្លឹកឈើជ្រុះ ហើយមែករបស់ពួកវាកំពុងតែយោលតាមកម្លាំងខ្យល់បក់។
គាត់ក៏បានចង្អុលទៅរកដើមទាំងឡាយ ដែលមិនកំរើកទាល់តែសោះ ក្នុងពេលដែលមានខ្យល់បក់។ រួចគាត់ពន្យល់ប្រាប់ខ្ញុំថា “ជីវិតរបស់យើងក៏មានចំណុចដូចដើមឈើទាំងនោះផងដែរ។ ពេលដែលបញ្ហាបក់បោកមកលើជីវិតយើង ពីគ្រប់ទិស អារម្មណ៍របស់យើងមានការឡើងចុះៗ។ ប៉ុន្តែ ជួនកាល យើងរស់នៅ ដូចមែកឈើ ប៉ុន្តែ គោលដៅរបស់យើង គឺដើម្បីជួយអ្នកឲ្យរស់នៅ ដូចដើមដែលមិនរង្គើរនោះ ។ បានសេចក្តីថា ពេលដែលបញ្ហាបកបោកមកពីគ្រប់ទិស អ្នកនឹងមិនរស់នៅ ដូចមែកឈើទេ។ អ្នកនឹងនៅតែឈរយ៉ាងមាំមួន និងមានភាពនឹងនរ”។
នេះជាការប្រៀបធៀប ដែលខ្ញុំនៅចាំជានិច្ច ហើយក៏ស្រដៀងនឹងការប្រៀបធៀប ដែលសាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនអ្នកជឿ នៅក្រុងអេភេសូរផងដែរ។ កាលនោះ គាត់បានរំឭកពួកគេ អំពីអំណោយដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះ ដែលជាជីវិតថ្មី ដែលមានគោលបំណង និងតម្លៃដ៏ថ្លៃវិសេស(អេភេសូ ២:៦-១០) ហើយគាត់ក៏បានលើកទឹកចិត្តពួកគេឲ្យ ចាក់ឫសឲ្យជ្រៅ និងរឹងមាំ ក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់ព្រះគ្រីស្ទ(៣:១៧) ដោយ មិនឲ្យ “ខ្យល់នៃសេចក្តីបង្រៀនបោក ហើយផាត់យើងចុះឡើង”នោះឡើយ(៤:១៤)។
បើយើងពឹងផ្អែកកម្លាំងខ្លួនឯង នោះយើងងាយនឹងមានអារម្មណ៍មិននឹងនរ និងងាយប្រេះបែក ដោយសារការវាយដំរបស់ការភ័យខ្លាច និងការខ្វះទំនុកចិត្ត។ ប៉ុន្តែ ពេលណាយើងបានលូតលាស់…