ពេលដែលត្រូវកែលម្អ
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តធ្វើការកែលម្អផ្នែកខាងក្នុងផ្ទះ ឲ្យថ្មីឡើង។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលខ្ញុំចាប់ផ្តើមរៀបចំបន្ទប់មួយ ដើម្បីលាបថ្នាំជញ្ជាំង រដ្ឋបានប្រកាសថា នឹងផ្អាកការលក់ដូរទំនិញសម្រាប់កែលម្អផ្ទះ ដោយសារការរាតត្បាតនៃវីរុសកូវីត១៩។ គ្រាន់តែបានទទួលដំណឹងភ្លាម ខ្ញុំក៏បានប្រញាប់ទៅហាងលក់ទំនិញ ហើយក៏បានទិញសម្ភារៈដែលចាំបាច់។ បើគ្មានសម្ភារៈត្រឹមត្រូវទេ នោះខ្ញុំមិនអាចកែលម្អផ្ទះរបស់ខ្ញុំបានឡើយ។
សាវ័កប៉ុលក៏បានគិតអំពីការកែលម្អមួយបែប ពេលដែលគាត់សរសេរបទគម្ពីរអេភេសូរ ជំពូក៤។ ប៉ុន្តែ ការផ្លាស់ប្តូរដែលគាត់កំពុងតែនិយាយនោះ មិនមែនជាការផ្លាស់ប្តូរសើៗនោះទេ។ ការទទួលជឿព្រះយេស៊ូវជាព្រះអង្គសង្គ្រោះ ធ្វើឲ្យយើងកើតជាថ្មី តែនៅមានព្រះរាជកិច្ចមួយចំនួន ដែលព្រះវិញ្ញាណចាំបាច់ត្រូវធ្វើ ក្នុងជីវិតយើង។ ព្រះអង្គត្រូវប្រើពេលវេលា និងធ្វើការទ្រង់ ដើម្បីឲ្យយើងសម្រេចនូវ “ភាពសុចរិត និងភាពបរិសុទ្ធពិតប្រាកដ”(អេភេសូរ ៤:២៤)។
ព្រះវត្តមាននៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធធ្វើការផ្លាស់ប្តូរដ៏ចាំបាច់ ក្នុងជីវិតយើង ដែលអាចជួយឲ្យគេមើលឃើញព្រះយេស៊ូវ ក្នុងពាក្យសម្តី និងការប្រព្រឹត្តរបស់យើង។ ព្រះអង្គជួយយើងឲ្យជំនួសការកុហក ដោយការនិយាយ “សេចក្តីពិត”(ខ.២៥)។ ព្រះអង្គដឹកនាំយើង ឲ្យជៀសវាងអំពើបាប ដែលកើតឡើងពីកំហឹង(ខ.២៦)។ ហើយព្រះអង្គដឹកនាំយើង ឲ្យប្រើពាក្យ “ល្អៗសម្រាប់នឹងស្អាងចិត្ត”(ខ.២៩)។ ការប្រព្រឹត្តដែលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានដឹកនាំនេះ ជាផ្នែកមួយនៃការផ្លាស់ប្រែនៅខាងក្នុង ដែលបង្ហាញចេញមក ក្នុងភាពសប្បុរស ការអាណិត និងការអត់ឱនទោស(ខ.៣២)។ ព្រះវិញ្ញាណធ្វើការ ក្នុងយើង ដើម្បីជួយយើងឲ្យយកតម្រាប់តាមព្រះយេស៊ូវ និងឆ្លុះបញ្ចាំងឲ្យគេស្គាល់បំណងព្រះទ័យនៃព្រះវរបិតា ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌(ខ.២៤ ៥:១)។—Dave Branon
ការស្តាប់តាមការដាស់តឿន
ពេលដែលចោរលូកហោប៉ៅបានព្យាយាមលួចកាបូបលុយរបស់ខ្ញុំ ខណៈពេលដែលខ្ញុំកំពុងធ្វើដំណើរកម្សាន្តក្រៅប្រទេស ខ្ញុំមិនមានការភ្ញាក់ផ្អើលទេ។ ខ្ញុំបានអានអំពីការដាស់តឿន អំពីគ្រោះថ្នាក់នៃចោរក្រោមដី ដូចនេះ ខ្ញុំដឹងថា ខ្ញុំត្រូវធ្វើអ្វីខ្លះ ដើម្បីការពារកាបូបលុយរបស់ខ្ញុំ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមិនដែលរំពឹងថា វានឹងកើតឡើងនោះទេ។
តែអរព្រះគុណព្រះអង្គ កាលយុវជនដែលបានលូកយកកាបូបលុយរបស់ខ្ញុំ មានដៃរអិល ធ្វើឲ្យកាបូបលុយខ្ញុំធ្លាក់ទៅលើដី ហើយខ្ញុំក៏បានរើសមកវិញ។ ប៉ុន្តែ រឿងហេតុនេះបានក្រើនរំឭកខ្ញុំថា ខ្ញុំគួរតែស្តាប់តាមការដាស់តឿន អំពីអំពើចោរកម្ម។
យើងមិនចូលចិត្តផ្តោតចិត្តទៅលើការដាស់តឿនគ្រប់ពេលវេលានោះឡើយ ព្រោះយើងគិតថា ការប្រុងប្រយ័ត្ន និងគិតអំពីគ្រោះថ្នាក់គ្រប់ពេល ធ្វើឲ្យយើងមិនអាចអរសប្បាយនឹងជីវិត ប៉ុន្តែ ការផ្តោតចិត្តទៅលើការដាស់តឿន ជាការចាំបាច់។ ឧទាហរណ៍ ព្រះយេស៊ូវបានប្រទាននូវការដាស់តឿនដ៏ច្បាស់លាស់ ខណៈពេលដែលព្រះអង្គចាត់ពួកសិស្សទ្រង់ ឲ្យទៅប្រកាស អំពីនគរព្រះ(ម៉ាថាយ ១០:៧)។ ព្រះអង្គមានបន្ទូលថា “អស់អ្នកណាដែលទទួលថ្លែងប្រាប់ពីខ្ញុំ នៅមុខមនុស្សលោក នោះខ្ញុំនឹងទទួលថ្លែងប្រាប់ពីអ្នកនោះ នៅចំពោះព្រះវរបិតាខ្ញុំ ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ដែរ តែអ្នកណាដែលមិនព្រមទទួលស្គាល់ខ្ញុំ នៅមុខមនុស្សលោកទេ នោះខ្ញុំក៏មិនព្រមទទួលស្គាល់អ្នកនោះ នៅចំពោះព្រះវរបិតាខ្ញុំ ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ដែរ”(ខ.៣២-៣៣)។
យើងមានជម្រើស។ ព្រះទ្រង់បានប្រទានព្រះអង្គសង្រ្គោះមួយអង្គ ដោយក្តីស្រឡាញ់ ហើយមានផែនការ សម្រាប់ឲ្យយើងបាននៅក្នុងព្រះវត្តមានទ្រង់អស់កល្បជានិច្ច។ ប៉ុន្តែ បើយើងងាកបែរចេញពីព្រះ យើងសម្រេចចិត្តបដិសេធព្រះបន្ទូល អំពីសេចក្តីសង្រ្គោះ និងជីវិតពិត ដែលព្រះអង្គប្រទានក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន និងជារៀងរហូត នោះយើងបាត់បង់ឱកាសទៅនៅជាមួយព្រះអង្គ។
ចូរយើងទុកចិត្តព្រះយេស៊ូវ…
រនាំងនៃការអធិស្ឋាន
យានរុករក នៅលើភពព្រះអង្គារ ដែលមានឈ្មោះថា ឱកាស បានទំនាក់ទំនងជាមួយអ្នកវិទ្យាសាស្រ្ត នៅមន្ទីរពិសោធន៍ នៃអង្គការណាសាអស់រយៈពេល១៤ឆ្នាំ។ បន្ទាប់ពីវាបានចុះចតនៅលើភពព្រះអង្គារ ក្នុងឆ្នាំ ២០០៤ វាបានធ្វើដំណើរបាន៤៥គីឡូម៉ែត្រ នៅលើផ្ទៃខាងលើនៃភពអង្គារ ដោយថតរូបរាប់ពាន់សន្លឹក ហើយបានធ្វើការវិភាគមកលើវត្ថុធាតុជាច្រើន នៅទីនោះ។ ប៉ុន្តែ នៅឆ្នាំ២០១៨ ទំនាក់ទំនងរវាងយានរុករកនេះ និងអ្នកវិទ្យាសាស្រ្តត្រូវបានកាត់ផ្តាច់ ដោយសារខ្យល់ព្យុះដីខ្សាច់ដ៏ធំមួយបានធ្វើឲ្យដីប្រឡាក់បន្ទះសូឡារបស់វា ជាហេតុបណ្តាលឲ្យវាអស់ថាមពល។
ពេលដែលខ្ញុំបានអានអំពីរឿងនេះ ខ្ញុំក៏បានចោទជាសំណួរថា តើយើងបានអនុញ្ញាតឲ្យមានអ្វីមករាំងខ្ទប់ទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះ ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ឬទេ? ពេលណាយើងអធិស្ឋាន ឬទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះ មានកត្តាមួយចំនួន ដែលអាចរារាំងយើង។
ព្រះគម្ពីរបានចែងថា អំពើបាបអាចរារាំងទំនាក់ទំនងដែលយើងមានជាមួយព្រះ។ បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ៦៦:១៨ បានចែងថា “បើសិនជាខ្ញុំឃើញមានសេចក្តីទុច្ចរិតនៅក្នុងចិត្ត នោះព្រះអម្ចាស់ទ្រង់មិនព្រមស្តាប់ខ្ញុំទេ”។ ព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀនយើងថា “ហើយកាលណាអ្នកឈរអធិស្ឋាន បើអ្នកមានហេតុអ្វីនឹងអ្នកណា នោះត្រូវអត់ទោសឲ្យគេសិន ដើម្បីឲ្យព្រះវរបិតានៃអ្នករាល់គ្នា ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ បានអត់ទោសគ្រប់ទាំងសេចក្តីកំហុសរបស់អ្នករាល់គ្នាដែរ”(ម៉ាកុស ១១:២៥)។ ទំនាក់ទំនងដែលយើងមានជាមួយព្រះ ក៏អាចបង្អាក់ ដោយសារការសង្ស័យ និងបញ្ហាក្នុងទំនាក់ទំនងផងដែរ(យ៉ាកុប ១:៥,៧ ១ពេត្រុស ៣:៧)។
ការទំនាក់ទំនងដែលយានរុករកនៅភពព្រះអង្គារ ហាក់ដូចជាត្រូវបានកាត់ផ្តាច់ជារៀងរហូត។ ប៉ុន្តែ ការអធិស្ឋានរបស់យើង មិនត្រូវមានការកាត់ផ្តាច់ដូចនេះឡើយ។ តាមរយៈកិច្ចការនៃព្រះវិញ្ញាណ នោះព្រះទ្រង់នាំយើងផ្សះផ្សាទំនាក់ទំងជាមួយព្រះអង្គដោយក្តីស្រឡាញ់។
ពេលណាយើងសារភាពអំពើបាប ហើយងាកបែរមករកព្រះអង្គ នោះដោយព្រះគុណព្រះ…
ការនៅជាប់ក្នុងព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ
ពេលដែលមិត្តភក្តិខ្ញុំម្នាក់ឈ្មោះ ម៉ាជី(Marge) បានជួប តាមី(Tami) នៅក្នុងការជួបជុំរៀនព្រះគម្ពីរ នាងបានកត់សំគាល់ឃើញថា នាងហាក់ដូចជាមិនសូវមានចំណុចដែលដូចតាមីទេ។ ប៉ុន្តែ ម៉ាជីបានរាប់អាននាងជាមិត្តភក្តិ ហើយក៏ទទួលរៀនបាននូវមេរៀនដ៏មានតម្លៃ ពីមិត្តភក្តិថ្មីម្នាក់នេះ។
កាលពីមុន តាមីមិនដែលបានចូលក្រុមសិក្សាព្រះគម្ពីរទេ ហើយនាងក៏ពិបាកយល់ អំពីអ្វីដែលស្រ្តីដទៃទៀត នៅក្នុងក្រុមកំពុងតែជជែកគ្នា។ ឧទាហរណ៍ ពួកគេនិយាយថា ព្រះបានទំនាក់ទំនងជាមួយពួកគេ ដែលនេះជាការអ្វីដែលនាងមិនដែលបានពិសោធន៍ពីមុនមកទេ។
នាងពិតជាមានចិត្តចង់ឮព្រះសូរសៀងព្រះណាស់ បានជានាងសម្រេចចិត្តធ្វើអ្វីម្យ៉ាង។ ក្រោយមក នាងក៏បានប្រាប់ម៉ាជីថា រៀងរាល់ពេលដែលនាងសិក្សាព្រះគម្ពីរប៊ីប នាងក៏បានទូលសូមព្រះយេស៊ូវឲ្យមានបន្ទូលមកកាន់នាង។ បន្ទាប់មក ពេលណានាងឃើញខគម្ពីរណាប៉ះពាល់ចិត្តនាង នាងក៏បានកត់ខគម្ពីរនោះ។ នាងក៏បានកត់ចំណាំខគម្ពីរជាច្រើន សម្រាប់ជញ្ជឹងគិត និងអនុវត្តតាម។ នាងក៏មានការលូតលាស់ខាងវិញ្ញាណ តាមរយៈការអធិស្ឋាន និងសិក្សាព្រះគម្ពីរ។
ខណៈពេលដែលព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលទៅកាន់ជនជាតិយូដា ដែលជាអ្នកជឿព្រះអង្គ ព្រះអង្គប្រាប់ពួកគេថា “បើអ្នករាល់គ្នានៅជាប់ក្នុងពាក្យខ្ញុំ នោះអ្នករាល់គ្នាជាសិស្សខ្ញុំមែន អ្នករាល់គ្នានឹងស្គាល់សេចក្តីពិត ហើយសេចក្តីពិតនោះនឹងប្រោសឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានរួច”(យ៉ូហាន ៨:៣១-៣២)។ ចូរយើងប្រកាន់ខ្ជាប់តាមការបង្រៀនរបស់ព្រះអង្គ ទោះជាដោយការកត់ចំណាំព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ ឬទន្ទេញក្តី និងក៏ព្យាយាមអនុវត្តតាមជាដើម។ សេចក្តីពិត និងប្រាជ្ញា ក្នុងព្រះរាជសាររបស់ព្រះគ្រីស្ទ ជួយយើង ឲ្យលូតលាស់ ក្នុងព្រះអង្គ ហើយរំដោះយើងឲ្យមានសេរីភាព។—Dave Branon
អ្នកដែលយើងស្គាល់
កាលពីដើមឆ្នាំ២០១៩ លោកឆាលី វែនឌ័រមា(Charlie VanderMeer) បានស្លាប់ ក្នុងអាយុ៨៤ឆ្នាំ។ អស់រយៈពេលជាច្រើនទសវត្សរ៍កន្លងមកនេះ មនុស្សរាប់ពាន់នាក់បានស្គាល់គាត់ ថាជាលោកពូ ឆាលី(Uncle Charlie) ដែលជាពិធីករ នៃកម្មវិធីវិទ្យុជាតិ ក្នុងកម្មវិធីព្រះគម្ពីរសម្រាប់កុមារ។ រយៈពេលមួយថ្ងៃ មុនពេលគាត់លាចាកលោកចូលទៅក្នុងភាពអស់កល្ប គាត់បានប្រាប់មិត្តល្អរបស់គាត់ម្នាក់ថា “អ្វីដែលសំខាន់នោះ គឺមិនមែនជាអ្វីដែលអ្នកស្គាល់ តែជាបុគ្គល ដែលអ្នកស្គាល់។ ជាការពិតណាស់ ខ្ញុំកំពុងតែនិយាយអំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ”។
សូម្បីតែនៅពេលដែលគាត់កំពុងប្រឈមមុខដាក់ចុងបញ្ចប់នៃជីវិត ក៏គាត់នៅតែមិនអាចឈប់និយាយអំពីព្រះយេស៊ូវ និងអំពីភាពចាំបាច់ដែលមនុស្សយើងត្រូវទទួលព្រះអង្គជាព្រះអម្ចាស់ និងព្រះសង្រ្គោះ។
សាវ័កប៉ុលក៏បានចាត់ទុកការស្គាល់ព្រះយេស៊ូវ ជាកិច្ចការដែលសំខាន់បំផុត បានជាគាត់មានប្រសាសន៍ថា “ហើយខ្ញុំក៏រាប់គ្រប់ទាំងអស់ទុកដូចជាខាតដែរ ដោយព្រោះសេចក្តីដែលប្រសើរជាង គឺដោយស្គាល់ព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ ជាព្រះអម្ចាស់នៃខ្ញុំ ដែលដោយយល់ដល់ទ្រង់ ខ្ញុំបានខាតគ្រប់ទាំងអស់ ហើយបានរាប់ទាំងអស់ទុកដូចជាសំរាម ប្រយោជន៍ឲ្យបានព្រះគ្រីស្ទវិញ ហើយឲ្យគេបានឃើញខ្ញុំនៅក្នុងទ្រង់”(ភីលីព ៣:៨-៩)។ តើយើងស្គាល់ព្រះយេស៊ូវដោយរបៀបណា? “បើមាត់អ្នកនឹងទទួលថ្លែងប្រាប់ពីព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ ហើយអ្នកជឿក្នុងចិត្តថា ព្រះបានប្រោសឲ្យទ្រង់រស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ នោះអ្នកនឹងបានសង្គ្រោះពិត”(រ៉ូម ១០:៩)។
យើងអាចដឹងអំពីសេចក្តីពិត ដែលចែងអំពីព្រះយេស៊ូវ យើងអាចដឹងអំពីពួកជំនុំ ហើយថែមទាំងអាចចេះព្រះគម្ពីរទៀតផង។ ប៉ុន្តែ ដើម្បីទទួលព្រះអង្គជាព្រះសង្រ្គោះ យើងត្រូវទទួលយកអំណោយនៃសេចក្តីសង្រ្គោះរបស់ព្រះអង្គ ដោយឥតគិតថ្លៃ។ ព្រះអង្គជាអង្គបុគ្គល ដែលយើងចាំបាច់ត្រូវស្គាល់។—Dave Branon
ជួយយកអសារ ដោយភាពចៅរ៉ៅ
ថ្ងៃមួយ មានបុរសម្នាក់បានទូរស័ព្ទ មកស្ថានីយវិទ្យុគ្រីស្ទានមួយ ដើម្បីប្រាប់គេថា ភរិយាគាត់កំពុងតែធ្វើដំណើរត្រឡប់មកផ្ទះវិញ បន្ទាប់ពីការវះកាត់នៅមន្ទីរពេទ្យ។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានចែកចាយ អំពីរឿងមួយ ដែលធ្វើឲ្យប៉ះពាល់ចិត្តខ្ញុំយ៉ាងខ្លាំង។ គាត់ថា សាមាជិកនីមួយៗរបស់ព្រះវិហារគាត់ បានជួយយកអសារក្រុមគ្រួសារគាត់ ក្នុងអំឡុងពេលដ៏ពិបាកនោះ។
ពេលដែលខ្ញុំបានឮសម្តីដ៏សាមញ្ញនេះ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំ អំពីតម្លៃ និងភាពចាំបាច់នៃភាពចៅរ៉ៅ និងការយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះគ្នា ទៅវិញទៅមករបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ។ ខ្ញុំក៏បានចាប់ផ្តើមគិតថា ក្តីស្រឡាញ់ និងការគាំទ្រគ្នាទៅវិញទៅមករបស់បងប្អូនរួមជំនឿ គឺជាវិធីដ៏ប្រសើរបំផុត ដើម្បីបង្ហាញចេញនូវអំណាចនៃដំណឹងល្អ ដែលធ្វើឲ្យជីវិតផ្លាស់ប្រែ។
សាវ័កពេត្រុសបានសរសេរកណ្ឌគម្ពីរសំបុត្រពេត្រុស ទី១ ផ្ញើទៅកាន់ពួកជំនុំ នៅសតវត្សរ៍ទីមួយ នៅទូទាំងតំបន់មួយ ដែលសព្វថ្ងៃ ជាប្រទេសទួរគី។ ក្នុងសំបុត្រនេះ គាត់បានជំរុញអ្នកអានរបស់គាត់ “ឲ្យខំប្រឹងឲ្យមានសេចក្តីចៅរ៉ៅ” គឺដូចដែលមិត្តសំឡាញ់របស់គាត់ គឺសាវ័កប៉ុលបានសរសេរ ក្នុងបទគម្ពីររ៉ូម ១២:១៣ ។ លោកពេត្រុសមានប្រសាសន៍ថា “ ត្រូវឲ្យអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្តីស្រឡាញ់គ្នា ឲ្យអស់ពីចិត្ត … ចូរប្រព្រឹត្តនឹងគ្នាដោយសេចក្តីចៅរ៉ៅ” ហើយគាត់ក៏បានប្រាប់ពួកគេ ឲ្យខំបំរើគ្នាទៅវិញទៅមក តាមអំណោយទានដែលគ្រប់គ្នាបានទទួលមក(១ពេត្រុស ៤:៨-១០)។ នេះជាអ្វីដែលអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវទាំងអស់ ត្រូវប្រព្រឹត្តចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក។
យើងរាល់គ្នា សុទ្ធតែស្គាល់មនុស្ស ដែលត្រូវការឲ្យនរណាម្នាក់មកកំដរ ហើយបង្ហាញការយកចិត្តទុកដាក់ និងសេចក្តីស្រឡាញ់ តាមគំរូព្រះគ្រីស្ទ។ ចូរយើងរស់នៅជាមនុស្សដែលចេះយកអសារអ្នកដទៃ…
ការអធិស្ឋានទូលអង្វរ
ការជួបជុំគ្នាអធិស្ឋាន ក្នុងក្រុមគ្រួសារមួយ បានបញ្ចប់ ដោយការប្រកាសដ៏គួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើល នៅពេលព្រឹកមួយ។ គ្រាន់តែបុរសជាឪពុកបាននិយាយថា “អាម៉ែន” ខេតលីន(Kaitlyn) ដែលជាក្មេងអាយុ៥ឆ្នាំ ក៏បានប្រកាសថា ខ្លួនបានអធិស្ឋានឲ្យឡូហ្គិន(Logan) ព្រោះឡូហ្គិនបានបើកភ្នែក ក្នុងអំឡុងពេលអធិស្ឋាន។
ខ្ញុំដឹងច្បាស់ថា ការអធិស្ឋានឲ្យបងប្រុសអាយុ១០ឆ្នាំ ដោយសារគាត់បើកភ្នែកពេលអធិស្ឋាន មិនមែនជាការទូលអង្វរទេ តែយ៉ាងហោចណាស់ ខេតលីនបានដឹងថា យើងអាចអធិស្ឋានឲ្យគ្នាទៅវិញទៅមក។
លោកអូស្វូល ឆែមបឺរ(Oswald Chambers) ដែលជាគ្រូបង្រៀនព្រះគម្ពីរ បាននិយាយសង្កត់ធ្ងន់ អំពីសារៈសំខាន់នៃការអធិស្ឋានឲ្យអ្នកដទៃ។ គាត់មានប្រសាសន៍ថា “ការទូលអង្វរ គឺជាការដាក់ខ្លួនរបស់អ្នក ក្នុងកន្លែងរបស់ព្រះ គឺបានសេចក្តីថា អ្នកមានចិត្តគំនិត និងទស្សនៈដែលស្របនឹងព្រះទ័យព្រះអង្គ”។ គឺជាការអធិស្ឋានឲ្យអ្នកដទៃ ដោយការយល់ដឹង អំពីការអ្វីដែលយើងបានដឹង អំពីព្រះ និងសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលទ្រង់មានចំពោះយើង។
បទគម្ពីរដានីយ៉ែល ជំពូក៩ បានផ្តល់ឲ្យនូវគំរូដ៏ប្រសើរ នៃការអធិស្ឋានទូលអង្វរ។ ហោរារូបនេះបានយល់ អំពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ ដែលបានសន្យាថា ប្រជាជនយូដានឹងត្រូវជាប់ជាឈ្លើយសឹករបស់ចក្រភពបាប៊ីឡូន អស់រយៈពេល៧០ឆ្នាំ( យេរេមា ២៥:១១-១២)។ លោកដានីយ៉ែលដឹងថា រយៈពេលនោះ ជិតដល់ទីបញ្ចប់ហើយ ដូចនេះ គាត់ក៏បានអធិស្ឋានកាន់តែខ្លាំងឡើង។ ក្នុងការអធិស្ឋាននោះ គាត់បានលើកឡើង អំពីក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះ(ដានីយ៉ែល ៩:៤-៦) បន្ទាបខ្លួន(ខ.៨) …
តើផ្លូវណានាំយើងទៅរកព្រះ?
ថ្ងៃមួយ ពេលដែលខ្ញុំកំពុងចាកចេញពីកន្លែងធ្វើការ កូនស្រីខ្ញុំបានផ្ញើសារមកទូរស័ព្ទខ្ញុំ ដើម្បីកុំឲ្យខ្ញុំបើកបរតាម ផ្លូវល្បឿនលឿន ព្រោះគេបានបិទផ្លូវនោះហើយ។ ខ្ញុំក៏បានព្យាយាមធ្វើដំណើរតាមផ្លូវផ្សេង ប៉ុន្តែ ពេលដែលខ្ញុំជួបការកកស្ទះចរាចរណ៍ ខ្ញុំក៏បានបោះបង់ការព្យាយាម។ ដូចនេះ ខ្ញុំក៏បានធ្វើដំណើរទៅផ្ទះយឺតជាងធម្មតា ដោយខ្ញុំបានបើកបរតាមទិសដៅបញ្ច្រាស ទៅកាន់កម្មវិធីប្រកួតកីឡា ដែលកូនស្រីរបស់ខ្ញុំបានចូលរួមប្រកួត។
ពេលដែលខ្ញុំមិនអាចរកផ្លូវផ្សេង ដើម្បីត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ខ្ញុំក៏បានគិតដល់អ្នកដែលនិយាយថា ផ្លូវទាំងអស់សុទ្ធតែនាំទៅរកទំនាក់ទំនងដ៏អស់កល្បជាមួយព្រះ។ អ្នកខ្លះជឿថា ពួកគេអាចទៅដល់នគរស្ថានសួគ៌បាន ដោយទៅតាមផ្លូវនៃអំពើសប្បុរសធម៌ និងការប្រព្រឹត្តល្អ។ អ្នកខ្លះទៀតបានសម្រេចចិត្តជ្រើសរើសយកផ្លូវ នៃការអនុវត្តន៍តាមសាសនា។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ការពឹងផ្អែកទៅលើផ្លូវនោះ នឹងនាំឲ្យពួកគេជួបផ្លូវទាល់។ មានផ្លូវតែមួយប៉ុណ្ណោះ ដែលយើងអាចធ្វើដំណើរ ទៅដល់ព្រះវត្តមានដ៏អស់កល្បរបស់ព្រះ។ ព្រះយេស៊ូវបានពន្យល់អំពីរឿងនេះថា “ខ្ញុំជាផ្លូវ ជាសេចក្តីពិត ហើយជាជីវិត បើមិនមកតាមខ្ញុំ នោះគ្មានអ្នកណាទៅឯព្រះវរបិតាបានឡើយ”(យ៉ូហាន ១៤:៦)។ កាលនោះ ព្រះអង្គបានមានបន្ទូលដូចនេះ ដើម្បីបើកសម្តែងថា ព្រះអង្គនឹងសុគត ដើម្បីបើកផ្លូវឲ្យយើង ចូលទៅដំណាក់របស់ព្រះវរបិតា ចូលទៅក្នុងព្រះវត្តមានព្រះអង្គ និងចូលក្នុងជីវិតពិត ដែលព្រះអង្គបានប្រទាន ក្នុងពេលសព្វថ្ងៃ និងអស់កល្បជានិច្ច។
ចូលយើងកុំទៅតាមផ្លូវទាល់ ដែលមិននាំយើងទៅរកព្រះវត្តមានព្រះ។ ផ្ទុយទៅវិញ ចូលយើងទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ ធ្វើជាព្រះអង្គសង្រ្គោះរបស់យើង ដ្បិត អស់អ្នកណាដែលជឿព្រះរាជបុត្រា នោះក៏មានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច(៣:៣៦)។ អ្នកណាដែលបានជឿព្រះអង្គហើយ នោះចូរបន្តទៅតាមផ្លូវព្រះអង្គ ដោយទទួលយកការសម្រាកដែលព្រះអង្គប្រទាន។—Dave…
តើដាក់ឈ្មោះអ្វីឲ្យកូន?
ពេលដែលនាងម៉ារាមានផ្ទៃពោះ នាងមិនចាំបាច់ត្រូវសួរលោកយ៉ូសែបថា ត្រូវដាក់ឈ្មោះអ្វី ឲ្យបុត្រដែលនឹងប្រសូត្រមកនោះឡើយ។ ពួកគេខុសពីមនុស្សជាទូទៅ ដែលរង់ចំាការចាប់កំណើតរបស់កូន។ ទេវតាដែលបានមកជួបនាងម៉ារា រួចក៏បានជួបលោកយ៉ូសែប បានប្រាប់ពួកគេថា បុត្រនោះនឹងមានព្រះនាមថា យេស៊ូវ(ម៉ាថាយ ១:២០-២១ លូកា ១:៣០-៣១)។ ទេវតា ដែលមកជួបលោកយ៉ូសែបបានពន្យល់ថា ព្រះនាមព្រះអង្គ គឺមានន័យថា បុត្រនេះនឹង “ជួយសង្រ្គោះរាស្រ្តទ្រង់ ឲ្យរួចពីបាប”។
គេក៏ហៅព្រះនាមទ្រង់ថា “អេម៉ាញូអែល”ផងដែរ(អេសាយ ៧:១៤) ដែលមានន័យថា “ព្រះគង់នៅជាមួយយើង” ព្រោះទ្រង់ជាព្រះដែលយកកំណើតជាមនុស្ស។ លោកហោរាអេសាយ ក៏បានហៅព្រះអង្គថា “ព្រះដ៏ជួយគំនិតយ៉ាងអស្ចារ្យ ព្រះដ៏មានព្រះចេស្តា ព្រះវបិតាដ៏គង់នៅអស់កល្ប និងជាម្ចាស់នៃមេត្រីភាព”(៩:៦)។
ការដាក់ឈ្មោះឲ្យកូនដែលទើបកើត ជារឿងដ៏រំភើបរីករាយ។ គ្មានទារកណា ដែលមានឈ្មោះដ៏អស្ចារ្យ ដ៏រំភើបរីករាយ និងកែប្រែពិភពលោក ដូចព្រះយេស៊ូវ ដែលជាព្រះមែស៊ីនោះឡើយ(ម៉ាថាយ ១:១៦)។ យើងក៏មានចិត្តរំភើបរីករាយណាស់ដែរ ដែលអាច “អំពាវនាវព្រះនាមព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទ”(១កូរិនថូស ១:២)។ គ្មានព្រះនាមណាទៀត ដែលអាចជួយសង្រ្គោះឲ្យរួចពីបាបនោះឡើយ(កិច្ចការ ៤:១២)។
ចូរយើងសរសើរដំកើងព្រះយេស៊ូវ ហើយជញ្ជឹងគិតអំពីអត្ថន័យដែលព្រះអង្គចង់ឲ្យយើងយល់ ក្នុងរដូវកាលនៃបុណ្យណូអែលនេះ!—Dave Branon
ការបំពេញតួនាទីរបស់យើង
ពេលដែលចៅរបស់ខ្ញុំពីរនាក់ បានសាកល្បងសម្តែងរឿង អាលីស(Alice) នៅក្នុងទឹកដីដ៏អស្ចារ្យ ពួកគេសុទ្ធតែចង់ធ្វើជាតួឯក។ មែគី(Maggie) ចង់ដើរតួជាក្មេងស្រីអាលីស ហើយខេធី(Katie) គិតថា ម៉ាធីលដា(Mathilda) គឺជាតួដ៏ល្អ ដែលនាងចង់សម្តែង។ ប៉ុន្តែ គេបានជ្រើសរើសពួកគេ ឲ្យដើរតួជាផ្កា។ នេះមិនមែនជាអ្វីដែលពួកគេបានរំពឹងចង់បាននោះទេ។ ប៉ុន្តែ កូនស្រីរបស់ខ្ញុំប្រាប់ខ្ញុំថា ចៅស្រីទាំងពីរមានចិត្ត “រំភើបរីករាយ ចំពោះមិត្តភក្តិរបស់ពួកគេ ដែលបានធ្វើជាតួឯក។ ពួកគេហាក់ដូចជាមានអំណរកាន់តែខ្លាំង នៅក្នុងការអបអរមិត្តភក្តិរបស់ពួកគេ និងចែករំលែកភាពរំភើបរីករាយរបស់ពួកគេ”។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីរបៀបដែលយើងគួរតែទំនាក់ទំនងគ្នា ក្នុងរូបកាយព្រះគ្រីស្ទ! ក្នុងពួកជំនុំក្នុងតំបន់នីមួយៗ មានអ្នកដឹកនាំ ដែលមានតួនាទីជាគន្លឹះដ៏សំខាន់ ប៉ុន្តែ ក៏ត្រូវការអ្នកដទៃទៀត ដែលមានតួនាទីសំខាន់ផងដែរ តែមិនបានចេញមុខចេញមាត់។ បើអ្នកដទៃកំពុងបំពេញតួនាទីដែលយើងចង់បាន នោះយើងអាចលើកទឹកចិត្តពួកគេ ខណៈពេលដែលយើងបំពេញតួនាទី ដែលព្រះបានប្រទាន ដោយចិត្តឆេះឆួល។
តាមពិត ការជួយ និងការលើកទឹកចិត្តអ្នកដទៃ គឺជាវិធីបង្ហាញចេញនូវក្តីស្រឡាញ់ដល់ព្រះអង្គ។ បទគម្ពីរហេព្រើរ ៦:១០ បានចែងថា “ព្រះទ្រង់មិនមែនជាអ្នករមឹលគុណ ដែលទ្រង់នឹងភ្លេចការអ្នករាល់គ្នាធ្វើ និងសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលអ្នករាល់គ្នាបានសំដែងដល់ព្រះនាមទ្រង់ ដោយបានបំរើពួកបរិសុទ្ធ ហើយក៏នៅតែបំរើទៀតនោះទេ”។ គ្រប់ទាំងអំណោយដែលព្រះហស្តព្រះអង្គប្រទាន គ្មានអំណោយណា ដែលមិនសំខាន់នោះទេ ដូចនេះ យើងត្រូវខំបំរើគ្នាទៅវិញទៅមក តាមអំណោយទានដែលគ្រប់គ្នាបានទទួលមក ទុកដូចជាអ្នកចែកចាយយ៉ាងល្អ…