ការរង់ចាំព្រះពរធ្លាក់ចុះមក
ភោជនីដ្ឋានដ៏ល្បីល្បាញមួយនៅទីក្រុងបាងកក មានលក់ស៊ុបម្យ៉ាង ធ្វើពីសាច់ស្ងោ ដែលគេបានរម្ងាស់អស់៤៥ឆ្នាំ ហើយគេដាក់គ្រឿងផ្សំ និងទឹកបន្ថែម ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ទឹកស៊ុបដែលនៅសល់ពីការលក់រៀងរាល់ថ្ងៃ មានរសជាតិកាន់តែឆ្ងាញ់ ក្នុងពេលពីរបីថ្ងៃក្រោយមកទៀត ដោយសារការរម្ងាស់រយៈពេលយូរធ្វើឲ្យរសជាតិចូលគ្នា ហើយបង្កើតបានរសជាតិពិសេស។ ភោជនីយដ្ឋាននេះក៏បានឈ្នះពានរង្វាន់ជាច្រើន សម្រាប់ការធ្វើទឹកស៊ុបដែលឆ្ងាញ់បំផុត ក្នុងប្រទេសថៃ។
ជាញឹកញាប់ លទ្ធផលល្អអាចកើតមាន បន្ទាប់ពីការរង់ចាំមួយរយៈពេល ប៉ុន្តែ មនុស្សច្រើនតែមានបញ្ហា នៅក្នុងការអត់ធ្មត់។ ក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីប មានតួអង្គជាច្រើនបានទូលសួរព្រះថា “តើពួកគេត្រូវរង់ចាំដល់ពេលណាទៀត?” ឧទាហរណ៍ ក្នុងដើមដំបូងនៃកណ្ឌគម្ពីរហាបាគុក ហោរារូបនេះបានទូលសួរព្រះអម្ចាស់ថា “ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ តើត្រូវឲ្យទូលបង្គំអំពាវនាវដល់កាលណាទៀត ឥតទ្រង់ឆ្លើយតបសោះដូច្នេះ ទូលបង្គំស្រែកដល់ទ្រង់អំពីការច្រឡោត តែទ្រង់មិនជួយសង្គ្រោះឡើយ”(ហាបាគុក ១:២)។ លោកហាបាគុក(ឈ្មោះនេះមានន័យថា “អ្នកតស៊ូស្វិតស្វាញ”) បានថ្លែងទំនាយ អំពីការជំនុំជម្រះរបស់ព្រះ មកលើប្រជាជាតិរបស់គាត់(គឺយូដា) តាមរយៈការឈ្លានពាន នៃចក្រភពបាប៊ីឡូនដ៏កាចសាហាវ ហើយគាត់ក៏បានឆ្ងល់ថា ហេតុអ្វីព្រះទ្រង់បណ្តោយឲ្យមនុស្សពុករលួយមានភាពចម្រុងចម្រើន ខណៈពេលដែលពួកគេកៀបសង្កត់ និងកេងប្រវ័ញ្ចអ្នកដទៃ។ ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់បានសន្យាថា នឹងប្រទានក្តីសង្ឃឹម និងការស្អាងឡើងវិញ ក្នុងពេលដែលទ្រង់បានកំណត់។ គឺដូចដែលទ្រង់មានបន្ទូលថា “ត្បិតការជាក់ស្តែងនេះ ទុកសំរាប់ដល់វេលាកំណត់ ក៏កំពុងស្រូតឲ្យដល់ពេលនោះហើយ នៅគ្រានោះ នឹងមិនកុហកទេ បើសិនជាបង្អង់យូរ ក៏ចូររង់ចាំចុះ ដ្បិតនឹងមកជាពិត ឥតរារង់ឡើយ”(២:៣)។
ការជាប់ជាឈ្លើយសឹករបស់ចក្រភពបាប៊ីឡូនមានរយៈពេល៧០ឆ្នាំ។…
យើងអាចដឹងថា ព្រះអង្គគង់នៅក្បែរ
មានពេលមួយចៅប្រុសរបស់ខ្ញុំអាយុ៤ឆ្នាំ បានប្រាប់ជីដូនរបស់គាត់ ឈ្មោះខារី(Cari)ថា គាត់ដឹងថា ព្រះកំពុងតែគង់នៅកន្លែងណា។ ជីដូនគាត់ក៏បានសួរគាត់ថា តើព្រះអង្គគង់នៅកន្លែងណា? គាត់ក៏បានឆ្លើយថា ទ្រង់កំពុងមានព្រះជន្មគង់នៅ ក្នុងព្រៃក្បែរផ្ទះយើង។ ពេលដែលខារីប្រាប់ខ្ញុំអំពីការសន្ទនានេះ នាងឆ្ងល់ថា តើមានអ្វីជំរុញឲ្យចៅប្រុសគាត់មានការគិតដូចនេះ។ ខ្ញុំក៏បានឆ្លើយតបថា “ខ្ញុំដឹង។ កាលយើងដើរលេង ក្នុងព្រៃក្នុងអំឡុងពេលគាត់មកលេងយើងកាលលើកមុន ខ្ញុំបានប្រាប់គាត់ថា យើងមិនអាចមើលព្រះឃើញ តែយើងអាចឃើញការអ្វីដែលព្រះអង្គបានធ្វើ”។ ពេលដែលយើងដើរកាត់កន្លែងដែលមានខ្សាច់ច្រើន នៅជាប់មាត់ស្ទឹង ខ្ញុំក៏បានសួរគាត់ថា “ចៅមើលឃើញស្នាមជើងរបស់តាទេ? សត្វ និងដើមឈើ ហើយនិងស្ទឹង គឺប្រៀបបានស្នាមជើងរបស់ព្រះ។ យើងដឹងថា ព្រះអង្គក៏គង់នៅទីនេះផងដែរ ដោយសារយើងអាចមើលឃើញអ្វីៗដែលទ្រង់បានបង្កើត។”
អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងជំពូក ១០៥ ក៏បានចង្អុលបង្ហាញភស្តុតាងនៃការបង្កើតរបស់ព្រះ ដោយលាន់មាត់ថា “”ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ អស់ទាំងស្នាដៃរបស់ទ្រង់មាន ច្រើនប្រការណាស់ហ្ន៎ ទ្រង់បានធ្វើទាំងអស់ដោយប្រាជ្ញា ផែនដីបានពេញដោយរបស់ដែលទ្រង់បង្កើត”(ខ.២៤)។ ក្នុងព្រះគម្ពីរដើមជាភាសាហេព្រើរ ពាក្យ “ប្រាជ្ញា” ត្រូវបានប្រើជាញឹកញាប់ ដើម្បីពិពណ៌នា អំពីស្នាដៃបង្កើតដ៏ប៉ិនប្រសប់។ ស្នាព្រះហស្តរបស់ព្រះក្នុងធម្មជាតិប្រកាស់ អំពីព្រះវត្តមានរបស់ព្រះអង្គ ហើយធ្វើឲ្យយើងចង់សរសើរដំកើងព្រះអង្គ។
បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១០៤ បានចាប់ផ្តើម និងបញ្ចប់ទៅវិញ ដោយពាក្យថា “ចូរសរសើរដល់ព្រះយេហូវ៉ា”(ខ.១,៣៥)។ ស្នាព្រះហស្តរបស់ព្រះអាទិករ ដែលនៅជុំវិញយើង រាប់ចាប់តាំងពីដៃរបស់ទារក រហូតដល់ភ្នែករបស់សត្វឥន្រ្ទី គឺសុទ្ធតែបានប្រាប់យើង…
ព្រះរបស់មនុស្សដែលគេមើលរំលង
មានពេលមួយខ្ញុំបានចូលមើលបន្ទប់ហាត់ប្រាណ នៅក្នុងសណ្ឋាគារមួយ ហើយក៏បានជួបអ្នកស្រី អ៊ែន(Ann) ដែលកំពុងរៀបចំបន្ទប់នោះឲ្យមានសណ្តាប់ធ្នាប់។ ពេលដែលយើងបានជជែកគ្នា ខ្ញុំក៏បានដឹងថា គាត់មានទីបន្ទាល់ដ៏អស្ចារ្យមួយ។ គាត់ថា ជួនកាល គាត់មានអារម្មណ៍ថា គេហាក់ដូចជាមើលគាត់មិនឃើញ។ ប៉ុន្តែ គាត់ចង់ឲ្យព្រះប្រើគាត់។ ទោះបីជាគាត់ធ្លាប់រស់នៅជាមនុស្សញៀនថ្នាំ និងជាស្រីរកស៊ីផ្លូវភេទ នៅតាមចិញ្ចើមថ្នល់ តែគាត់ដឹងថា ព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យគាត់បោះបង់ជីវិតចាស់ ហើយងាកមកដើរជាមួយព្រះអង្គវិញ។ ថ្ងៃមួយ គាត់ក៏បានលត់ជង្គង់ទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ ហើយព្រះអង្គក៏បានរំដោះគាត់ឲ្យមានសេរីភាពរួចពីបាប។
ខ្ញុំក៏បានអរគុណអ្នកស្រីអ៊ែន សម្រាប់ការចែកចាយ អំពីការអ្វីដែលព្រះទ្រង់បានធ្វើសម្រាប់គាត់ ហើយក៏បានលើកទឹកចិត្តគាត់ថាព្រះទ្រង់តែងតែទតឃើញ ហើយយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះគាត់ជានិច្ច។ ហើយប្រាប់គាត់ថា ថ្ងៃនោះ ព្រះអង្គបានប្រើគាត់ ក្នុងការសន្ទនារបស់យើង តាមរបៀបដ៏ប្រសើរ ដើម្បីរំឭកខ្ញុំ អំពីអំណាចចេស្តាទ្រង់ ដែលអាចកែប្រែជីវិត។
ព្រះចូលចិត្តប្រើមនុស្ស ដែលអ្នកដទៃមើលរំលង។ សាវ័កអនទ្រេ មិនមានឈ្មោះល្បីដូចសាវ័កពេត្រុស ដែលជាបងប្អូនគាត់ទេ តែព្រះគម្ពីរបានចែងថា រឿងទីមួយដែលគាត់ធ្វើ បន្ទាប់ពីគាត់បានជួបព្រះយេស៊ូវ នោះគឺគាត់បានទៅហៅលោកពេត្រុស ហើយប្រាប់គាត់ថា គាត់បានជួបព្រះមែស៊ី រួចគាត់ក៏បាននាំលោកពេត្រុសឲ្យមកជួបព្រះយេស៊ូវ(យ៉ូហាន ១:៤១-៤២)។
លោកពេត្រុសបានជួបព្រះយេស៊ូវ តាមរយៈលោកអនទ្រេ។ គេមិនសូវមានការចាប់អារម្មណ៍ចំពោះភាពស្មោះត្រង់របស់លោកអនទ្រេ តែភាពស្មោះត្រង់របស់គាត់បានជះឥទ្ធិពលយ៉ាងខ្លាំងមកលើពិភពលោក។
ព្រះទ្រង់ឲ្យតម្លៃមកលើការបម្រើដោយស្មោះត្រង់ ជាជាងឲ្យតម្លៃមកលើកេរ្តិ៍ឈ្មោះរបស់យើង។ ព្រះអង្គអាចប្រើយើង ដោយអំណាចចេស្តា ទោះយើងនៅទីណា ឬគ្មាននរណាម្នាក់ចាប់អារម្មណ៍មកលើយើងក៏ដោយ។—James Banks
សន្តិភាពនៅថ្ងៃបុណ្យណូអែល
នៅថ្ងៃបុណ្យណូអែលដ៏រងារ នៅប្រទេសប៊ែលហ្សិក ក្នុងឆ្នាំ១៩១៤ គេបានឮសម្លេងច្រៀងចេញពីត្រង់សេ ដែលពួកទាហានបានជីក។ គេក៏បានឮបទ “យប់ដ៏សុខសាន្ត” បន្លឺឡើង ជាភាសាអាឡឺម៉ង់ ហើយក្រោយមក ជាភាសាអង់គ្លេស។ មុននោះ ពួកទាហានបានបាញ់ដាក់គ្នាទៅវិញទៅមក តែពេលនោះ ពួកគេបានទម្លាក់អាវុធចុះ ហើយក៏បានចេញពីត្រង់សេ ដើម្បីចាប់ដៃគ្នា ក្នុងតំបន់មានជម្លោះ ដែលនៅចន្លោះពួកគេ ដោយនិយាយសួស្តីណូអែល ទៅកាន់គ្នាទៅវិញទៅមក និងចែកអំណោយឲ្យគ្នាទៅវិញទៅមក តាមលទ្ធភាពរៀងខ្លួន។ ការឈប់បាញ់គ្នាក៏បានបន្តរហូតដល់ថ្ងៃបន្ទាប់ ខណៈពេលដែលពួកទាហានទាំងសងខាងជជែកគ្នាលេង សើចសប្បាយ និងថែមទាំងរៀបចំការប្រកួតបាល់ទាត់ទៀតផង។
បទឈប់បាញ់គ្នា នៅថ្ងៃបុណ្យណូអែល ឆ្នាំ១៩១៤ ដែលបានកើតឡើង នៅសមរភូមិខាងលិច ក្នុងសម័យសង្រ្គាមលោកលើកទី១ គឺបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីសន្តិភាព ដែលពួកទេវតាបានប្រកាស នៅថ្ងៃបុណ្យណូអែលដំបូងបំផុត កាលពីជាង២ពាន់ឆ្នាំមុន។ មានទេវតាមួយអង្គបានប្រាប់ពួកអ្នកគង្វាលដែលកំពុងមានការភ័យខ្លាចថា “កុំខ្លាចអី មើល ខ្ញុំមកប្រាប់ដំណឹងល្អដល់អ្នករាល់គ្នា ពីសេចក្តីអំណរយ៉ាងអស្ចារ្យ ដែលសំរាប់បណ្តាជនទាំងអស់គ្នា ដ្បិតនៅថ្ងៃនេះ មានព្រះអង្គសង្គ្រោះ១អង្គ ប្រសូតដល់អ្នករាល់គ្នានៅក្រុងហ្លួងដាវីឌ គឺជាព្រះគ្រីស្ទដ៏ជាព្រះអម្ចាស់”(លូកា ២:១០-១១)។ បន្ទាប់មក ទេវតាមួយហ្វូងក៏បានលេចឡើង ហើយបន្លឺសម្លេងថា “សួស្តីដល់ព្រះនៅស្ថានដ៏ខ្ពស់បំផុត ហើយសេចក្តីសុខសាន្តនៅផែនដី នៅកណ្តាលមនុស្ស ដែលជាទីគាប់ព្រះហឫទ័យដល់ទ្រង់”(ខ.១៣-១៤)។
ព្រះយេស៊ូវជា “ព្រះអម្ចាស់នៃសន្តិភាព” ដែលបានសង្រ្គោះយើង ឲ្យរួចពីបាប(អេសាយ…
ព្រះវត្តមាន ក្នុងថ្ងៃណូអែល
“ឥតឮខ្ទរ តែចិត្តបានអរសន្ធឹក ត្រចៀកមិនឮទ្រង់យាងមក តែនៅស្ថានមានបាបនេះ បើមានអ្នកណាទទួលបុត្រា នោះទ្រង់ប្រោសយ៉ាងវិសេស”។ នេះជាពាក្យពេចន៍ ដែលបានដកស្រង់ចេញពី បទ “ឱ បេថ្លេហិម ភូមិស្ងួនភ្ញា” ជាបទទំនុកសកល ដ៏ពេញនិយម ដែលលោកភីលីព ប្រ៊ូក(Phillips Brooks)បាននិពន្ធ ដើម្បីចង្អុលបង្ហាញយើង ឲ្យងាកទៅរកចំណុចស្នូលនៃបុណ្យណូអែល។ ព្រះយេស៊ូវបានយាងមកក្នុងលោកិយ ដែលប្រេះបែករបស់យើង ដើម្បីសង្រ្គោះយើងឲ្យរួចពីបាប ហើយសម្រាប់អ្នកដែលទទួលជឿព្រះអង្គ នោះព្រះអង្គប្រទានគេឲ្យមានទំនាក់ទំនងថ្មី ដ៏សំខាន់មួយ ជាមួយព្រះ។
បន្ទាប់ពីលោកប្រ៊ូកបាននិពន្ធទំនុកនេះ ប៉ុន្មានទសវត្សរ៍ក្រោយមក ក្នុងសំបុត្រដែលគាត់បានសរសេរផ្ញើទៅមិត្តភក្តិគាត់ គាត់បានពិពណ៌នាអំពីលទ្ធផលនៃទំនាក់ទំនងនេះ យ៉ាងដូច្នេះថា “អ្នកមិនដឹងទេថា ទំនាក់ទំនងផ្ទាល់ខ្លួន ដែលខ្ញុំមានជាមួយព្រះអង្គ មានភាពជិតស្និទ្ធប៉ុណ្ណា។ ព្រះអង្គគង់នៅជាមួយខ្ញុំ។ ព្រះអង្គស្គាល់ខ្ញុំ ហើយខ្ញុំស្គាល់ព្រះអង្គ។ ខ្ញុំមិននិយាយក្នុងន័យធៀបទេ។ រឿងនេះពិតជាបានកើតឡើងមែន ហើយជារៀងរាល់ថ្ងៃ ខ្ញុំក៏បានឃើញកាន់តែច្បាស់។ តើទំនាក់ទំនងនេះនឹងកាន់តែមានន័យយ៉ាងណា ពីមួយឆ្នាំទៅមួយឆ្នាំ”។
លោកប្រ៊ូកបានដឹងច្បាស់ អំពីព្រះវត្តមានព្រះ ក្នុងជីវិតគាត់ គឺបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីអត្ថន័យនៃព្រះនាមរបស់ព្រះយេស៊ូវ គឺដូចដែលហោរាអេសាយបានថ្លែងទំនាយថា “មើល នាងព្រហ្មចារីនឹងមានគភ៌ប្រសូតបានបុត្រា១ ហើយនឹងឲ្យព្រះនាមថា អេម៉ាញូអែល”(អេសាយ ៧:១៤)។ កណ្ឌគម្ពីរដំណឹងល្អម៉ាថាយ ក៏បានបកស្រាយថា ក្នុងភាសាហេព្រើរ ព្រះនាមអេម៉ាញូអែល គឺមានន័យថា…
ព្រះទ្រង់តែងតែស្តាប់ឮយើងជានិច្ច
ការពន្យាពេលនៃការផ្ញើសំបុត្រ ដែលយូរបំផុត ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្ត គឺមានរយៈពេល៨៩ឆ្នាំ។ កាលពីឆ្នំា២០០៨ ម្ចាស់ផ្ទះម្នាក់ នៅចក្រភពអង់គ្លេស បានទទួលការអញ្ជើញ ឲ្យចូលរួមកម្មវិធីជប់លៀងមួយ ដែលគេបានផ្ញើលិខិតអញ្ជើញនេះ តាំងពីឆ្នំា១៩១៩ មកម្ចាស់ផ្ទះមុន តាមអាស័យដ្ឋានរបស់គាត់។ គេបានយកលិខិតអញ្ជើញនោះ មកដាក់ក្នុងប្រអប់សំបុត្រគាត់ តាមរយៈក្រុមហ៊ុនរ៉ូយ៉ាល់ប្រៃសណីយ៍ ប៉ុន្តែ មូលហេតុនៃការពន្យាពេលដ៏យូរនេះ នៅតែជាអាថ៌កំបាំង។
ជួនកាល សូម្បីតែការប្រឹងប្រែងដ៏ល្អបំផុតរបស់មនុស្ស នៅក្នុងការទំនាក់ទំនង ក៏អាចធ្វើឲ្យយើងខកចិត្តផងដែរ ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរបានចែងច្បាស់ថា ព្រះជាម្ចាស់មិនដែលខកខាន នៅក្នុងការស្តាប់រាស្រ្តដ៏ស្មោះត្រង់របស់ព្រះអង្គឡើយ។ ក្នុងបទគម្ពីរ ១ពង្សាវតាក្សត្រ ជំពូក ១៨ លោកអេលីយ៉ាបានបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ អំពីភាពខុសគ្នា រវាងព្រះបាលរបស់សាសន៍ដទៃ និងព្រះយេហូវ៉ា។ នៅក្នុងការប្រឈមមុខដាក់គ្នា ដើម្បីបង្ហាញថា ព្រះអង្គមួយណា ជាព្រះពិត ហោរារបស់ព្រះបាលក៏បានបួងសួងអស់រាប់ម៉ោង បន្ទាប់មក លោកអេលីយ៉ាក៏បានចំអកឲ្យពួកគេថា “ចូរស្រែកឲ្យខ្លាំងឡើង ដ្បិតលោកជាព្រះ ប្រហែលជាកំពុងរំពឹងគិតឬបានថយចេញ១ភ្លែត ឬធ្វើដំណើរ ឬប្រហែលជាដេកលក់ទេដឹង ត្រូវដាស់លោកឡើង”(ខ.២៧)។ លោកអេលីយ៉ាក៏បានអធិស្ឋាន ដល់ព្រះយេហូវ៉ា សូមព្រះអង្គឆ្លើយតប ដើម្បីឲ្យរាស្រ្តព្រះអង្គ ត្រឡប់មករកព្រះអង្គ ដោយជំនឿវិញ។ ពួកគេក៏បានឃើញការអស្ចារ្យ ដែលព្រះអង្គបានបង្ហាញចេញមក។
ជាញឹកញាប់ ការអធិស្ឋានរបស់យើងមិនបានទទួលការឆ្លើយតបភ្លាមៗ ដូចលោកអេលីយ៉ាទេ តែយើងអាចមានទំនុកចិត្តថា…
ពេលស្ងាត់ស្ងៀម ដើម្បីស្តាប់ព្រះសូរសៀងព្រះ
សូមយើងនឹកស្រមៃ អំពីការរស់នៅ ដោយគ្មាន ទូរស័ព្ទស្មាតហ្វូន វ៉ាយហ្វាយ ជីភីអេស ឧបករណ៍ដែលភ្ជាប់ដោយប្ល៊ូធូត ឬទូរទស្សន៍ជាដើម។ ក្រុងគ្រីន ប៊ែង ជាក្រុងតូចមួយ នៅរដ្ឋវើជីនាខាងលិច ។ នៅទីនោះ គេរស់នៅ យ៉ាងដូចនេះឯង បានជាគេដាក់រហ័សនាមឲ្យក្រុងនេះថា “ក្រុងស្ងាត់ស្ងៀមបំផុត នៅអាមេរិក”។ ក្រុងនេះក៏ជាទីតំាងនៃមន្ទីរសង្កេតមើលផ្កាយ គ្រីន ប៊ែង ដែលបំពាក់ដោយកែវយឹតវិទ្យុសាស្រ្ត ធំជាងគេនៅលើពិភពលោក ដែលអាចបង្វែរទិសដៅបាន។ កែវយឹត ឬតេឡេស្កូបនេះ ត្រូវការ “ភាពស្ងប់ស្ងាត់” ដើម្បី “ស្តាប់” រលកវិទ្យុដែលកើតមានក្នុងធម្មជាតិ ដែលបញ្ចេញដោយចលនានៃផ្កាយ និងកាឡាក់ស៊ី ក្នុងទីអាវកាសដ៏សែនឆ្ងាយ។ មុខរបស់វាមានក្រឡាផ្ទៃធំជាងទីលានប្រកួតបាល់ទាត់ ហើយវាឈរនៅលើចំណុចកណ្តាល នៃតំបន់ស្ងប់ស្ងាត់ នៃវិទ្យុសាស្រ្តជាតិ នៅលើផ្ទៃដីជាង២ម៉ឺនគឺឡូម៉ែត្រការេ ដែលគេបានកំណត់យក ដើម្បីការពារការរំខាន់ពីឧបករណ៍អេឡិចត្រូនិច មកលើកែវយឺតនោះ ដែលមានកំរិតនៃការទទួលរលកវិទ្យុខ្លាំងក្រៃលែង។
ដូចនេះភាពស្ងប់ស្ងាត់នេះ ត្រូវបានគេបង្កើតឡើង ដោយចេតនា ដើម្បីឲ្យអ្នកវិទ្យាសាស្រ្តអាច ស្តាប់ “តន្រ្តីនៃអាវកាស”។ រឿងនេះក៏បានរំឭកខ្ញុំផងដែរថា យើងក៏ត្រូវការភាពស្ងប់ស្ងាត់ផ្ទាល់ខ្លួន ល្មមនឹងស្តាប់ព្រះមួយអង្គ ដែលបានបង្កើតចក្រវាល។ នៅគ្រាសញ្ញាចាស់ ព្រះទ្រង់បានមានបន្ទូលតាមរយៈហោរាអេសាយ មកកាន់រាស្រ្តដែលវង្វេងថា “ចូរឱនត្រចៀក ហើយមកឯអញ ចូរស្តាប់ចុះ…
ស្រឡាញ់អ្នកដទៃ តាមរយៈការអធិស្ឋាន
“តើមានគេអធិស្ឋានឲ្យបងទេ?” នេះជាសំណួរមួយ ក្នុងចំណោមសំណួរដំបូងគេ ដែលបេសកជនម្នាក់បានចោទសួរភរិយាគាត់ ពេលណាគេអនុញ្ញាតឲ្យនាង ចូលសួរសុខទុក្ខគាត់ ក្នុងគុក។ គេបានចោទបង្ខូចគាត់ ហើយក៏បានចាប់គាត់ដាក់គុក អស់ពីរឆ្នាំ ដោយសារជំនឿរបស់គាត់។ ជីវិតរបស់គាត់ស្ថិតក្នុងគ្រោះថ្នាក់ ជាញឹកញាប់ ដោយសារតែស្ថានភាពដ៏អាក្រក់ និងការបៀតបៀន នៅក្នុងគុក ហើយអ្នកជឿព្រះ នៅទូទាំងពិភពលោក បាននាំគ្នាអធិស្ឋានឲ្យគាត់ អស់ពីចិត្ត។ គាត់ចង់ឲ្យពួកគេ នៅតែបន្តអធិស្ឋានឲ្យគាត់ ព្រោះគាត់ជឿថា ព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែប្រើការអធិស្ឋានរបស់ពួកគេ តាមរបៀបដ៏មានអំណាចចេស្តា។
ការអធិស្ឋានឲ្យអ្នកដទៃ ជាពិសេស អ្នកដែលកំពុងទទួលរងការបៀតបៀនដោយសារជំនឿ គឺជាអំណោយដ៏សំខាន់ សម្រាប់ពួកគេ។ សាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍យ៉ាងច្បាស់ អំពីរឿងនេះ ពេលដែលគាត់សរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅគ្រីស្ទបរិស័ទ នៅទីក្រុងកូរិនថូស អំពីទុក្ខលំបាក ដែលគាត់បានជួបប្រទះ ក្នុងអំឡុងពេលដែលគាត់កំពុងធ្វើដំណើរបេសកកម្ម។ កាលនោះ គាត់កំពុងតែស្ថិតនៅក្រោមសម្ពាធធ្ងន់ណាស់ បានជាគាត់មិនសង្ឃឹមថា នឹងនៅមានជីវិតរស់ឡើយ(២កូរិនថូស ១:៨)។ ប៉ុន្តែ បន្ទាប់មក គាត់បានប្រាប់ពួកគេថា ព្រះទ្រង់បានរំដោះគាត់ឲ្យរួចពីទុក្ខលំបាកនោះ ហើយគាត់បានរៀបរាប់ថា “យើងខ្ញុំសង្ឃឹមថា ទ្រង់នឹងប្រោសឲ្យរួចទៅមុខទៀតដែរ ដោយអ្នករាល់គ្នាខំប្រឹងជួយអង្វរជួសយើងខ្ញុំផង”(ខ.១០-១១)។ ដូចនេះ ព្រះទ្រង់បានការអធិស្ឋាន ជាឧបករណ៍ ដើម្បីរំដោះយើងរាល់គ្នាឲ្យរួចពីទុក្ខលំបាក។
ព្រះជាម្ចាស់ធ្វើការ តាមរយៈការអធិស្ឋានរបស់យើង ដើម្បីសម្រេចកិច្ចការដ៏អស្ចារ្យ ក្នុងជីវិតរបស់រាស្រ្តព្រះអង្គ។ វិធីមួយ ក្នុងចំណោមវិធីល្អបំផុត…
រលកធំបំផុតក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្ត
មនុស្សចូលចិត្តបង្កើតឲ្យមាន “រលក”។ នៅក្នុងការប្រកួតកីឡា និងការប្រគុំតន្រ្តី នៅទូទំាងពិភពលោក ទស្សនិកជនបានចាប់ផ្តើមបង្កើតឲ្យមានរលក ដោយជាដំបូង មនុស្សពីរបីនាក់បានក្រោកឈរ ហើយលើកដៃឡើង។ ភ្លាមៗនោះមក អ្នកដែលអង្គុយនៅក្បែរពួកគេក៏បានចាប់ផ្តើមធ្វើតាមជាបន្តបន្ទាប់។ គោលដៅរបស់ពួកគេ គឺដើម្បីបង្កើតឲ្យមានចលនាដ៏រលូនមួយ ដែលធ្វើបន្តគ្នាពីមួយទៅមួយយ៉ាងស្រុះគ្នា បង្កើតជាទឹករលក ជុំវិញពហុកីឡាស្ថាន។ ពេលណាចលនាទឹករលកនោះ បានទៅដល់ចុងបញ្ចប់ អ្នកដែលបានចាប់ផ្តើមវា ក៏បានញញឹម និងស្រែកហូរ ហើយបន្តធ្វើចលនាដដែលនោះទៀត។
គេបានសង្កេតឃើញការធ្វើទឹករលកក្នុងកន្លែងប្រកួតកីឡានេះជាលើកទីមួយ ក្នុងការប្រកួតកីឡាបេសប៊លអាជីព រវាងក្រុមអូកលែន អាត់លែតទិក និងក្រុមញូយ៉ក យែងគី នៅឆ្នាំ១៩៨១។ ខ្ញុំចូលចិត្តចូលរួមនៅក្នុងការធ្វើទឹករលកនេះ ដើម្បីជាការកម្សាន្តសប្បាយ។ ប៉ុន្តែ ភាពសប្បាយរីករាយ និងការរួបរួមគ្នា ដែលយើងមាន នៅក្នុងការធ្វើទឹករលកនេះ បានរំឭកខ្ញុំ អំពីដំណឹងល្អនៃសេចក្តីសង្រ្គោះរបស់ព្រះយេស៊ូវ ដែលបានបង្រួបបង្រួមអ្នកជឿ នៅគ្រប់ទិសទី ដោយការសរសើរដំកើង និងក្តីសង្ឃឹម។ នេះជារលកដ៏ធំបំផុត ដែលបានចាប់ផ្តើមពីទីក្រុងយេរូសាឡិម កាលពី២០សតវត្សរ៍កន្លងមកហើយ។ ពេលដែលសាវ័កប៉ុលសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅសមាជិកពួកជំនុំ នៅទីក្រុងកូល៉ុស គាត់បានពិពណ៌នាថា ដំណឹងល្អ “ដែលបានផ្សាយមកដល់អ្នករាល់គ្នាហើយ ដូចជាដល់លោកីយ៍ទាំងមូលដែរ ក៏កំពុងតែបង្កើតផល ហើយចំរើនឡើង ដូចក្នុងពួកអ្នករាល់គ្នា ចាប់តាំងពីថ្ងៃដែលអ្នករាល់គ្នាបានឮ ហើយស្គាល់ព្រះគុណនៃព្រះជាប្រាកដ”(កូល៉ុស ១:៦)។ លទ្ធផលនៃការប្រកាស់ដំណឹងល្អនេះ បាននំាមកនូវក្តីសង្ឃឹម និងក្តីស្រឡាញ់…
ការរស់នៅ ដោយមានគោលបំណង
ខណៈពេលដែលយើងកំពុងតែបើកឡានចេញទៅក្រៅ ដើម្បីចាប់ផ្តើមដំណើរកម្សាន្តរបស់យើង ភរិយារបស់ខ្ញុំក៏បានប្រាប់ចៅប្រុស អាយុ៣ឆ្នាំ ឈ្មោះអូស្ទីន(Austin) ថា “យើងកំពុងតែធ្វើដំណើរកម្សាន្ត”។ អូស្ទីនក៏បានមើលទៅគាត់ ដោយការគិតមួយសន្ទុះ ហើយក៏បានឆ្លើយតបថា “ខ្ញុំកំពុងតែធ្វើដំណើរកម្សាន្ត។ ខ្ញុំកំពុងធ្វើដំណើរបេសកកម្ម”។
យើងមិនដឹងថា ចៅប្រុសរបស់យើង បានចេះពាក្យ “ដំណើរបេសកកម្ម” ពីណាមកទេ ប៉ុន្តែ ខណៈពេលដែលយើងកំពុងតែបើកបរទៅកាន់អាកាសយាន្តដ្ឋាន ពាក្យសម្តីរបស់គាត់ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំសួរខ្លួនឯងថា ពេលដែលខ្ញុំធ្វើដំណើរកម្សាន្តលើកនេះ និងសម្រាកពីរបីថ្ងៃ តើខ្ញុំនឹងនៅតែ “បន្តបេសកកម្ម” រស់នៅគ្រប់វិនាទីជាមួយព្រះ និងថ្វាយដល់ព្រះអង្គឬទេ? តើខ្ញុំនៅតែបម្រើព្រះអង្គ ក្នុងគ្រប់ការដែលខ្ញុំធ្វើឬទេ?
សាវ័កប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តអ្នកជឿ នៅទីក្រុងរ៉ូម ដែលជារាជធានីនៃចក្រភពរ៉ូមថា “ខាងឯសេចក្តីឧស្សាហ៍ នោះកុំឲ្យខ្ជិលឡើយ ខាងឯវិញ្ញាណ នោះក៏ចូរព្យាយាមចុះ ដោយខំប្រឹងបំរើព្រះអម្ចាស់”(រ៉ូម ១២:១១)។ ត្រង់ចំណុចនេះ គាត់ចង់បង្រៀនយើងថា ជីវិតរបស់យើង ក្នុងព្រះយេស៊ូវ គឺត្រូវរស់នៅ ដោយមានចិត្តដែលចង់រស់នៅថ្វាយទ្រង់ និងមានពេញដោយភាពក្លៀវក្លា។ សូម្បីតែពេលដែលសាមញ្ញបំផុត ក៏អាចក្លាយជាពេលដ៏មានន័យ កាលណាយើងមើលទៅព្រះជាម្ចាស់ ដោយចិត្តរំពឹងគិត ហើយរស់នៅដើម្បីបំពេញបំណងព្រះទ័យទ្រង់។
ខណៈពេលដែលយើងកំពុងអង្គុយនៅលើយន្តហោះ ខ្ញុំបានអធិស្ឋានថា “ឱព្រះអម្ចាស់ ទូលបង្គំជាកម្មសិទ្ធិព្រះអង្គ។ សូមបង្ហាញទូលបង្គំ នូវកិច្ចការអ្វីដែលព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យឲ្យទូលបង្គំធ្វើ ក្នុងដំណើរកម្សាន្តនេះ សូមជួយទូលបង្គំកុំឲ្យមើលរំលងឡើយ”។
ពេលវេលាដែលយើងមានរៀងរាល់ថ្ងៃ ជាពេលសម្រាប់បំពេញបេសកកម្ម…