សណ្ឋាគារកូរ៉ូណា
សណ្ឋាគារ ឌែន នៅទីក្រុងយេរូសាឡិម បានផ្លាស់ប្តូរឈ្មោះថ្មី ក្នុងឆ្នាំ២០២០ ទៅជា “សណ្ឋាគារកូរ៉ូណា”។ រដ្ឋាភិបាលប្រទេសអ៊ីស្រាអែល បានសម្រេចប្រើប្រាស់សណ្ឋាគារនេះ សម្រាប់ឲ្យអ្នកជំងឺកូវីត១៩ សម្រាកព្យាបាល ហើយគេក៏បានទទួលស្គាល់ថា សណ្ឋាគារនេះជាទីកន្លែងដ៏កម្រ ដែលមានក្តីអំណរ និងការរួបរួម ក្នុងពេលដ៏ពិបាកនេះ។ ដោយសារអ្នកដែលមកស្នាក់នៅទីនោះ សុទ្ធតែមានវីរុសកូវីត ដូចនេះពួកគេអាចច្រៀង រាំ និងសើចសប្បាយជាមួយគ្នា ដោយសេរី។ ខណៈពេលដែលភាពតានតឹង ក្នុងប្រទេសនេះ កំពុងតែមានការកើនឡើង រវាងក្រុមនយោបាយ និងសាសនាផ្សេងៗ អ្នកជំងឺទាំងនោះក៏កំពុងតែស្ថិតនៅក្នុងរឿងវិបត្តិតែមួយ ដែលនាំឲ្យពួកគេមានឱកាសមើលគ្នាទៅវិញទៅមក ឃើញភាពជាមនុស្ស ក្នុងពួកគេម្នាក់ៗ ហើយថែមទាំងក្លាយជាមិត្តភក្តិផងដែរ។
វាជារឿងធម្មតាទេ ដែលយើងជួបការទាក់ទាញ ឲ្យងាកទៅរកអ្នកដែលយើងយល់ថា មានលក្ខណៈស្រដៀងយើង គឺ មនុស្សដែលយើងសង្ស័យថា មានបទពិសោធន៍ និងគោលតម្លៃស្រដៀងនឹងយើង។ ប៉ុន្តែ ដូចដែលសាវ័កប៉ុលច្រើនតែនិយាយសង្កត់ធ្ងន់ ដំណឹងល្អគឺជាការប្រឆាំងមកលើរនាំងនៃទំនាក់ទំនងរវាងមនុស្ស និងមនុស្ស ដែលយើងមើលឃើញថា “ជារឿងធម្មតា”(២កូរិនថូស ៥:១៥)។ តាមរយៈកញ្ចក់ឆ្លុះមើលនៃដំណឹងល្អ យើងមើលឃើញរូបភាព ដែលធំជាងភាពខុសគ្នារបស់យើង គឺឃើញបញ្ហាដែលយើងមានដូចគ្នា ដែលមានដូចជា ភាពប្រេះបែក ការស្រេកឃ្លាន និងការត្រូវការការប្រោសឲ្យជា ក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាដើម។
បើយើងជឿថា ព្រះគ្រីស្ទបានសុគតសម្រាប់មនុស្សទាំងអស់ នោះយើងក៏មិនអាចពេញចិត្ត នឹងការសន្និដ្ឋានរាក់កំភែល…
សេចក្តីស្រឡាញ់ដែលគ្មានការភ័យខ្លាច
មានរូបភាពមួយចំនួន ដែលមានអំណាចណាស់ បានជាគេមិនអាចបំភ្លេចពួកវាបាន។ ខ្ញុំចាំថា ពេលដែលខ្ញុំបានមើលរូបថតដ៏ល្បីល្បាញមួយសន្លឹក របស់ព្រះនាងដាយអាណា(Diana) នៃប្រទេសវេល ខ្ញុំក៏មានបទពិសោធន៍ដូចនេះផងដែរ។ បើមើលតែមួយភ្លែត រូបថតនោះហាក់ដូចជាសាមញ្ញ ដោយមានរូបព្រះនាងចាប់ដៃបុរសម្នាក់ដែលខ្ញុំមិនស្គាល់ ដោយព្រះភក្ត្រញញឹមដ៏កក់ក្តៅ។ ប៉ុន្តែ ប្រវត្តិនៃរូបថតនេះ ពិតជាគួរឲ្យកត់សំគាល់ណាស់។
កាលពីថ្ងៃទី១៩ ខែមេសា ឆ្នាំ ១៩៨៧ ពេលដែលព្រះនាងដាយអាណាទៅសួរសុខទុក្ខអ្នកជំងឺ នៅមន្ទីរពេទ្យមីឌលសេក នៅទីក្រុងឡុងដ៍ ចក្រភពអង់គ្លេសកំពុងតែស្ថិតក្នុងភាពតក់ស្លុត ដោយសារជំងឺអេដស៍កំពុងតែរាតត្បាតពេញប្រទេស។ កាលនោះ គេមិនទាន់បានដឹងថា ជំងឺដែលកំពុងឆក់យកជីវិតមនុស្ស ដោយល្បឿនដ៏គួរឲ្យតក់ស្លត់នេះ បានរីករាលដាលដោយរបៀបណាទេ ហេតុនេះហើយ សាធារណៈជនបានចាត់ទុកជនរងគ្រោះនៃជំងឺអេដស៍ ដូចមនុស្សដែលត្រូវកាត់ចេញពីសង្គម។
ដូចនេះ គេមានការភ្ញាក់ផ្អើលណាស់ ពេលដែលព្រះនាងដាយអាណា បានចាប់ដៃអ្នកជំងឺអេដស៍ នៅថ្ងៃនោះ ដោយមិនបានពាក់ស្រោមដៃ និងមានទឹកមុខញញឹមដ៏ស្មោះត្រង់។ រូបភាពនៃការគោរព និងភាពសប្បុរសនេះ បានបណ្តាលចិត្តពិភពលោកឲ្យប្រព្រឹត្តចំពោះអ្នកជំងឺអេដស៍ ដោយសេចក្តីមេត្តា និងការអាណិតស្រដៀងនេះផងដែរ។
រូបភាពនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះយេស៊ូវ ដែលបានប្រទានដល់មនុស្សទាំងឡាយ ដោយឥតគិតថ្លៃ និងដោយព្រះទ័យដ៏សប្បុរស។ លោកយ៉ូហានបានរំឭកអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវនៅសម័យដើមថា ការបណ្តោយឲ្យក្តីស្រឡាញ់ក្រៀមស្វិត ឬលាក់ខ្លួន ដោយសារការភ័យខ្លាច គឺជាការរស់នៅជាប់ “ក្នុងសេចក្តីស្លាប់” នៅឡើយ(១យ៉ូហាន ៣:១៤)។ ហើយការស្រឡាញ់ ដោយសេរី និងគ្មានការភ័យខ្លាច…
របៀបដែលព្រះអង្គស្អាងយើងឡើងវិញ
បទចម្រៀងដែលមានចំណងជើងថា “ចាប់តំាងពីពេលនេះទៅ” ស្ថិតក្នុងចំណោមបទចម្រៀងដែលធ្វើឲ្យប៉ះពាល់ចិត្តបំផុត ក្នុងខ្សែភាពយន្តបែបបទចម្រៀង មានចំណងជើងថា មនុស្សព្រឹលដ៏អស្ចារ្យបំផុត ។ បទចម្រៀងនេះរៀបរាប់អំពីតួឯក ក្នុងរឿងនេះ ដែលមានការភ្ញាក់រឭក បន្ទាប់ពីបានធ្វើឲ្យក្រុមគ្រួសារ និងមិត្តភក្តិគាត់មានរបួសផ្លូវចិត្ត។ បទចម្រៀងនេះបានបង្ហាញនូវក្តីអំណរ នៃការវិលត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ហើយរកឃើញថា អ្វីដែលយើងមានស្រាប់ គឺលើសពីតម្រូវការរបស់យើង។
បទគម្ពីរហូសេបានបញ្ចប់ ដោយការពិពណ៌នាស្រដៀងនេះផងដែរ គឺនិយាយអំពីក្តីអំណរ និងការដឹងគុណ ចំពោះការស្អាងឡើងវិញ ដែលព្រះទ្រង់មានសម្រាប់អ្នកដែលវិលត្រឡប់មករកព្រះអង្គវិញ។ សៀវភៅនេះភាគច្រើន ប្រៀបធៀបទំនាក់ទំនងរវាងព្រះ និងរាស្រ្តទ្រង់ ទៅនឹងទំនាក់ទំនងរវាងប្តីប្រពន្ធដែលផិតក្បត់ ពោលគឺបានឆ្លុះបញ្ចាំង អំពីការដែលជនជាតិអ៊ីស្រាអែលមិនបានស្រឡាញ់ព្រះអង្គ និងរស់នៅថ្វាយព្រះអង្គ។
ប៉ុន្តែ ក្នុងជំពូក ១៤ លោកហូសេបានលើកឡើង អំពីព្រះបន្ទូលសន្យា អំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ ព្រះគុណ និងការស្អាងឡើងវិញ ដែលគ្មានព្រំដែន ដែលមានសម្រាប់អ្នកដែលងាកបែរមករកព្រះអង្គវិញ ដោយចិត្តសោកស្តាយ ចំពោះការដែលពួកគេបានបោះបង់ចោលព្រះអង្គ(ខ.១-៣)។ ព្រះអង្គបានសន្យាថា “អញនឹងកែការរាថយរបស់គេឲ្យជា ហើយអញនឹងស្រឡាញ់គេស្ម័គ្រពីចិត្ត”(ខ.៤)។ ហើយអ្វីៗដែលបាក់បែក ហាក់ដូចជាមិនអាចជួសជុលបាន នឹងរកឃើញភាពពេញលេញ និងភាពពេញបរិបូរ ដ្បិតព្រះគុណព្រះ គឺប្រៀបដូចជាទឹកសន្សើម ដែលធ្វើឲ្យរាស្រ្តទ្រង់ រីកដូចផ្កា ហើយលូតលាស់ឡើងថ្មី(ខ.៥-៧)។
ពេលណាយើងធ្វើឲ្យអ្នកដទៃឈឺចាប់ ឬយើងបានចិត្ត ដោយសារព្រះទ្រង់ល្អចំពោះយើង នោះយើងងាយនឹងសន្និដ្ឋានថា យើងបានធ្វើឲ្យខូចអំណោយ ដែលព្រះទ្រង់បានប្រទានមកយើងហើយ។ តែពេលណាយើងងាកមករកព្រះអង្គវិញ…
ការការពាររបស់ព្រះ
នៅក្នុងកម្មវិធីទូរទស្សន៍ដែលមានចំណងជើងថា លោកម៉ាំង លោក អេឌ្រាន ម៉ាំង(Adrian Monk) ដែលជាអ្នកស៊ើបអង្កេត និងជាតួឯក ជាមនុស្សដែលមានការភ័យខ្លាច ចំពោះម្ជុល ទឹកដោះគោ ផ្សិត ជណ្តើរយន្ត ការឆ្លងទន្លេ និងសត្វឃ្មុំ ក្នុងចំណោមអ្វីៗជាច្រើនទៀត ដែលគាត់ភ័យខ្លាច។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលគាត់ និងលោកហារ៉ូល គ្រែនស(Harold Krenshaw) ដែលជាគូរប្រជែងដ៏យូរអង្វែងរបស់គាត់ បានជាប់ខ្លួនទាំងអស់គ្នា នៅក្នុងគូទឡាន លោកម៉ាំងក៏រកបានរកឃើញដំណោះស្រាយមួយ ដែលអនុញ្ញាតឲ្យគាត់អាចជម្នះការភ័យខ្លាចមួយ ក្នុងចំណោមការភ័យខ្លាចដ៏ច្រើនសន្ធឹករបស់គាត់ គឺការភ័យខ្លាចចំពោះការជាប់ឃុំក្នុងកន្លែងបិទជិត។
ខណៈពេលដែលលោកម៉ាំង និងលោកហារ៉ូលកំពុងតែមានអារម្មណ៍តក់ស្លុត លោកម៉ាំងក៏បានប្រាប់លោកហារ៉ូលថា “ខ្ញុំគិតថា យើងកំពុងតែគិតខុស ចំពោះបញ្ហានេះហើយ។ គូទឡាននេះមានជញ្ជាំងជុំជិត … វាមិនបានឃុំឃាំងយើងទេ … តែកំពុងតែការពារយើងទេតើ។ វាការពារមិនឲ្យមេរោគ សត្វពស់ និងអ្វីៗដែលគួរឲ្យខ្លាចចូលមករកយើងបាន”។ លោកហារ៉ូលក៏បានបើកភ្នែកធំៗ ដោយយល់អំពីអ្វីដែលគាត់និយាយ ហើយក៏បាននិយាយខ្សឹបៗ ដោយការភ្ញាក់ផ្អើលថា “តាមពិត គូទឡាននេះ ជាមិត្តភក្តិរបស់យើងទេតើ”។
ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក៦៣ ស្តេចដាវីឌហាក់ដូចជាកំពុងតែមានរឿងស្រដៀងនេះផងដែរ។ ទោះទ្រង់កំពុងស្ថិតក្នុង “ទឹកដីដែលរីងស្ងួត ហើយហួតហែង” ក៏ដោយ ទ្រង់បាននឹកចាំ អំពីអំណាចចេស្តា សិរីល្អ…
ពាក្យដែលត្រឹមត្រូវ
កាលប៉ុន្មានឆ្នាំមុន មានអ្នកនិពន្ធមួយចំនួន បានជំរុញគ្រីស្ទបរិស័ទទាំងឡាយ ឲ្យធ្វើការពិនិត្យមើលជាថ្មី អំពី “ពាក្យបច្ចេកទេស” នៃជំនឿ។ ឧទាហរណ៍ អ្នកនិពន្ធម្នាក់បាននិយាយសង្កត់ធ្ងន់ថា សូម្បីតែពាក្យបច្ចេកទេសផ្នែកទេវសាស្រ្ត នៃជំនឿ ក៏អាចបាត់បង់ឥទ្ធិពលរបស់ខ្លួន ពេលដែលយើងមិននិយាយឲ្យស៊ីជម្រៅ អំពីដំណឹងល្អ និងការត្រូវការជំនួយរបស់ព្រះ បើសិនជាពាក្យនោះច្រំដែលពេក ឬប្រើច្រើនដងពេក។ គាត់លើកឡើងថា ពេលដែលមានរឿងនេះកើតឡើង យើងប្រហែលជាចាំបាច់ត្រូវ រៀនភាសានៃជំនឿ “សារឡើងវិញ” ហើយមុននឹងសន្និដ្ឋាន យើងត្រូវយល់ដំណឹងល្អឲ្យបានច្បាស់សិន។
ការលើកទឹកចិត្តឲ្យរៀន “និយាយអំពីព្រះ តាមរបៀបដ៏សាមញ្ញ” ក្នុងរឿងខាងលើនេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីសាវ័កប៉ុល ដែលបានប្តេជ្ញាចិត្តធ្វើឲ្យខ្លួនគាត់ “ត្រឡប់ជាគ្រប់សណ្ឋានទាំងអស់ ដល់មនុស្សទាំងអស់ ប្រយោជន៍ឲ្យបានសង្គ្រោះដល់អ្នកខ្លះ ដោយសារសណ្ឋានទាំងនោះ …ដោយយល់ដល់តែដំណឹងល្អ”(១កូរិនថូស ៩:២២-២៣)។ គាត់មិនដែលសន្និដ្ឋានថា គាត់មានការចេះដឹងជាងគេ អំពីរបៀបចែកចាយ អំពីការអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានពឹងផ្អែកទៅលើការអធិស្ឋានជាប្រចាំ ហើយបានសំណូមពរបងប្អូនរួមជំនឿ ឲ្យអធិស្ឋានឲ្យគាត់ផងដែរ ដើម្បីឲ្យព្រះទ្រង់បានប្រទាន “ពាក្យសំដីមកគាត់”(អេភេសូរ ៦:១៩) ដើម្បីផ្សាយដំណឹងល្អ។
សាវ័កប៉ុលក៏បានដឹងថា អ្នកជឿម្នាក់ៗសុទ្ធតែត្រូវបន្ទាបខ្លួន និងទទួលស្គាល់ថា ពួកគេត្រូវចាក់ឫសកាន់តែជ្រៅ ក្នុងក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ(៣:១៦-១៧)។ ទាល់តែយើងបានចាក់ឫសចូលជ្រៅ ក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ដោយទទួលស្គាល់កាន់តែច្បាស់ថា យើងត្រូវពឹងផ្អែកលើព្រះគុណព្រះអង្គ ទើបយើងអាចចាប់ផ្តើមរកឃើញពាក្យដ៏ត្រឹមត្រូវ ដើម្បីផ្សាយដំណឹងល្អ…
ត្រង់ចំណុចដែលអាក្រក់បំផុត
“នាងមានលក្ខណៈដែលអាចឲ្យខ្ញុំទ្រាំទ្របាន តែមិនមានសម្រស់គ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីល្បួងខ្ញុំទេ”។ នេះជាពាក្យសម្តីដែលលោក ដាស៊ី(Darcy) បាននិយាយចេញមក ក្នុងរឿង អំណួត និងបុរេវិន្និច្ឆ័យ ដែលអ្នកស្រីចេន អូស្ទីន(Jane Austen) បាននិពន្ធ និងជាមូលហេតុ ដែលខ្ញុំមិនដែលភ្លេចរឿងប្រលោមលោកនេះ និងឥទ្ធិពល ដែលវាមានមកលើខ្ញុំ។ បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានអានពាក្យមួយប្រយោគនេះហើយ ខ្ញុំក៏បានគិតច្បាស់ថា ខ្ញុំមិនអាចចូលចិត្តតួអង្គឈ្មោះដាស៊ីបានទេ។
តែខ្ញុំបានគិតខុស។ ខ្ញុំក៏មានការផ្លាស់ប្តូរគំនិតរបស់ខ្ញុំបន្តិចម្តងៗ ដោយការស្ទាក់ស្ទើរខ្លះៗ គឺមិនខុសពីតួអង្គ អេលីហ្សាប៊ែត បេននេត(Elizabeth Bennet) នោះឡើយ។ ខ្ញុំក៏ដូចគាត់នៅត្រង់ចំណុចដែលថា ខ្ញុំមិនចង់ស្គាល់ចរិកលក្ខណៈរបស់លោកដាស៊ីឲ្យបានច្បាស់ ហេតុនេះហើយ ខ្ញុំចូលចិត្តបញ្ចេញប្រតិកម្ម ចំពោះចំណុចអាក្រក់បំផុតរបស់គាត់។ ពេលដែលខ្ញុំបានអានរឿងនេះចប់ ខ្ញុំក៏បានឆ្ងល់ថា តើមាននរណាខ្លះ ដែលបានធ្វើនូវកំហុសដូចនេះ នៅក្នុងជីវិតពិត? តើខ្ញុំបានបាត់បង់ឱកាសមានមិត្តភាពណាខ្លះ ដោយសារការចូលចិត្តថ្កោលទោសអ្នកដទៃ?
នៅក្នុងចំណុចស្នូលនៃជំនឿលើព្រះយេស៊ូវ គឺមានការទតឃើញ ការស្រឡាញ់ និងការឱបក្រសោប ពីព្រះអង្គសង្រ្គោះនៃយើង ទោះយើងមានលក្ខណៈអាក្រក់បំផុតក៏ដោយ(រ៉ូម ៥:៨ និង ១យ៉ូហាន ៤:១៩)។ យើងចាំបាច់ត្រូវដឹងថា យើងអាចលះចោលជីវិតចាស់ និងក្លែងក្លាយរបស់យើង ដើម្បីទទួលយកអត្តសញ្ញាណដ៏ពិត នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ(អេភេសូរ ៤:២៣-២៤)។ ហើយយើងក៏មានអំណរ ពេលដែលបានដឹងថា យើងមិននៅដាច់តែឯងទៀតឡើយ តែជាផ្នែកមួយ…
តូចតែខ្លាំង
នៅពេលយប់ជ្រៅ នៅវាលរហោស្ថាន សូណូរ៉ាន ដ៏ក្រៀមក្រោះ នៅតំបន់អាមេរិកខាងជើង គេអាចស្តាប់ឮសម្រែកសត្វ ដែលាន់ឮដូចគេផ្លុំកញ្ចែ។ ប៉ុន្តែ អ្នកប្រហែលមិនបានដឹងថា សម្លេងនោះចេញមកពីប្រភពណាទេ។ តាមពិត វាជាសម្លេងលូរបស់សត្វកណ្តុរប្រមេះ ដែលគេបានដាក់រហ័សនាមឲ្យថា កណ្តុះប្រមេះកណ្តូប។ វាលូដាក់លោកខែ ដើម្បីប្រកាសឲ្យគេដឹងថា តំបន់នោះជាតំបន់របស់វា។
សត្វកកេរដ៏ចម្លែកនេះក៏ជាសត្វដែលស៊ីសាច់ជាអាហារផងដែរ។ តាមពិត វាក៏តាមប្រម៉ាញ់សត្វមួយចំនួនតូច ដែលសត្វដទៃទៀតមិនហ៊ាននៅក្បែរ ដែលមានដូចជាសត្វខ្យាដំរីជាដើម។ តែព្រះទ្រង់បានប្រទានឲ្យសត្វកណ្តុរប្រមេះមានសមត្ថភាព សម្រាប់ការប្រយុទ្ធជាមួយសត្វសាហាវប្រភេទនេះ។ វាមិនគ្រាន់តែមានភាពស៊ាំនឹងជាតិពិសរបស់សត្វខ្យាដំរីប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងអាចកែប្រែជាតិពិស ឲ្យក្លាយជាថ្នាំបំបាត់ការឈឺចាប់ទៀតផង។
មានមេរៀនលើកទឹកចិត្តជាច្រើនដែលយើងអាចរៀនបាន ពីសត្វកណ្តុរតូចល្អិតដ៏មោះមុតនេះ ដែលព្រះទ្រង់បានបង្កើតមក ឲ្យអាចរស់ និងថែមទាំងចម្រើនឡើង ក្នុងបរិស្ថានដ៏ក្រៀមក្រោះ។ សាវ័កប៉ុលបានពន្យល់ ក្នុងបទគម្ពីរអេភេសូរ ២:១០ ថា ព្រះទ្រង់ក៏បានរចនារាស្រ្តរបស់ទ្រង់មក ដោយភាពប៉ិនប្រសប់ដ៏អស្ចារ្យដូចនេះផងដែរ ដើម្បីឲ្យពួកគេអាចរស់នៅ ក្នុងលោកិយដែលមានពេញដោយអំពើបាប និងទុក្ខលំបាក។ យើងម្នាក់ៗជាស្នាដៃដែលទ្រង់បានបង្កើត ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ដែលត្រូវបានបំពាក់នូវសមត្ថភាពពិសេស ដើម្បីរួមចំណែកនៅក្នុងនគររបស់ព្រះអង្គ។ ទោះព្រះទ្រង់បានប្រទានអ្នក នូវអំណោយទានអ្វីក៏ដោយ អ្នកមានការជាច្រើន ដែលត្រូវធ្វើថ្វាយទ្រង់។ ខណៈពេលដែលអ្នកបានដឹងច្បាស់ថា ព្រះទ្រង់បានកែប្រែជីវិតអ្នកឲ្យក្លាយជាមនុស្សថ្មីហើយ នោះអ្នកត្រូវរស់នៅ ជាស្មរបន្ទាល់ដ៏រស់ ដែលនាំឲ្យគេស្គាល់ក្តីសង្ឃឹម និងក្តីអំណរនៃជីវិត ក្នុងព្រះអង្គ។
ដូចនេះ ទោះអ្នកជួបបញ្ហាលំបាកយ៉ាងណាក៏ដោយ ក្នុងជីវិត…
ព្រះបន្ទូលសន្យា ដែលមិននឹកស្មានដល់
ក្នុងពេលដែលយើងទទួលបរាជ័យធ្ងន់ធ្ងរបំផុត យើងងាយនឹងជឿថា អ្វីៗបានហួសពេល ហើយយើងបានបាត់បង់ឱកាសរស់នៅ ដោយមានគោលបំណង និងតម្លៃ។ លោកអេលាស(Elias) ដែលជាអតីតអ្នកទោស នៅមន្ទីរឃុំឃាំងអតិបរមា នៅទីក្រុងញ៉ូយ៉ក បានពិពណ៌នាថា គាត់ធ្លាប់មានអារម្មណ៍ដូចនេះឯង ពេលគាត់ក្លាយជាអ្នកទោស។ គាត់ថា “ខ្ញុំមិនអាចធ្វើ តាមការសន្យារបស់ខ្ញុំ គឺការសន្យាសម្រាប់ពេលអនាគត ការសន្យា អំពីការអ្វីដែលខ្ញុំអាចធ្វើ”។
ជីវិតរបស់លោកអេលាស ក៏បានចាប់ផ្តើមមានការផ្លាស់ប្តូរ តាមរយៈកម្មវិធីសិក្សាសម្រាប់អ្នកទោស កំរិតបរិញ្ញា របស់មហាវិទ្យាល័យបាដ។ ក្នុងអំឡុងពេល ដែលគាត់កំពុងចូលរួមក្នុងកម្មវិធីនេះ គាត់ក៏បានចូលរួមក្នុងក្រុមជជែកដេញដោល នៅឆ្នាំ២០១៥ ហើយក៏បានជជែកឈ្នះក្រុមនិស្សិតមកពីមហាវិទ្យាល័យហាវើត។ សម្រាប់លោកអេលាស ការចូលរួមក្នុងក្រុមនេះ បានបង្ហាញថា ការសន្យាទាំងនោះមិនទាន់បានបាត់បង់ទាំងស្រុងនោះទេ។
ការផ្លាស់ប្រែស្រដៀងនេះក៏កើតមានក្នុងចិត្តយើងផងដែរ ពេលណាយើងដឹងថា ដំណឹងល្អនៃក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ក្នុងព្រះយេស៊ូវ គឺជាដំណឹងល្អសម្រាប់យើងផងដែរ។ ពេលនោះ យើងក៏ចាប់ផ្តើមដឹងថា អ្វីៗមិនទាន់យឺតពេលទេ។ ព្រះទ្រង់នៅតែមានពេលអនាគតសម្រាប់យើង។
ហើយវាជាពេលអនាគត ដែលយើងមិនអាចរកបានដោយកម្លាំងរបស់យើង ឬបោះបង់ចោលនោះឡើយ តែពឹងផ្អែកទៅលើព្រះគុណ និងអំណាចដ៏ហូរហៀររបស់ព្រះ(២ពេត្រុស ១:២-៣)។ គឺពេលអនាគត ដែលយើងបានរួចពីភាពអស់សង្ឃឹម ក្នុងលោកិយនេះ ហើយក្នុងចិត្តយើង មានពេញដោយ “សិរីល្អ និងសេចក្តីល្អ”របស់ព្រះអង្គ(ខ.៣)។ គឺពេលអនាគត ដែលជាប់ក្នុងព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះគ្រីស្ទ ដែលមិននឹកស្មានដល់(ខ.៤) និងពេលអនាគត ដែលផ្លាស់ប្រែ…
ការល្បួងដែលមានប្រយោជន៍
នៅសតវត្សរ៍ទី១៥ លោកថូម៉ាស់ អា ខេមភីស(Thomas à Kempis) បាននិពន្ធសៀវភៅដ៏ពេញនិយម ដែលមានចំណងជើងថា ការត្រាប់តាមព្រះគ្រីស្ទ ។ ក្នុងសៀវភៅនេះ គាត់បាននិយាយអំពីការល្បួង តាមរបៀបដែលគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលបន្តិច។ គាត់បានលើកទឹកចិត្តយើង កុំឲ្យផ្តោតទៅលើការឈឺចាប់ និងទុក្ខលំបាក ដែលយើងទទួលបានពីការល្បួងនោះឡើយ តែផ្ទុយទៅវិញ ការល្បួងមានប្រយោជន៍ ព្រោះវាអាចនាំឲ្យយើងបន្ទាបខ្លួន លាងសម្អាតយើង និងបង្រៀនយើងផងដែរ។ គាត់ក៏បានពន្យល់ថា “គន្លឹះដើម្បីឲ្យយើងទទួលជ័យជម្នះ ត្រូវមានការបន្ទាបខ្លួន និងការអត់ធ្មត់ពិតប្រាកដ។ ព្រោះយើងអាចឈ្នះខ្មាំងសត្រូវ ដោយការបន្ទាបខ្លួន និងការអត់ធ្មត់”។
បើសិនជាខ្ញុំឆ្លើយតបចំពោះការល្បួង ដោយការបន្ទាបខ្លួន និងការអត់ធ្មត់ នោះរបៀបដែលខ្ញុំដើរជាមួយព្រះគ្រីស្ទនឹងមានការផ្លាស់ប្តូរ។ ជាញឹកញាប់ ខ្ញុំបានឆ្លើយតបចំពោះការល្បួង ដោយការខ្មាស់អៀន ចិត្តនឿយណាយ និងការប៉ុនប៉ងបញ្ចប់ការលំបាកនោះ ដោយខ្វះការអត់ធ្មត់ជាដើម។
ប៉ុន្តែ តាមបទគម្ពីរយ៉ាកុប ១ ការល្បួង និងទុក្ខលំបាកដែលយើងជួបប្រទះ គឺបានកើតឡើង ដោយមានគោលបំណង គឺមិនគ្រាន់តែជាការគំរាមកំហែង ដែលយើងត្រូវស៊ូទ្រាំប៉ុណ្ណោះឡើយ។ ការចុះចាញ់ការល្បួង អាចនាំឲ្យមានការឈឺចាប់ និងភាពអន្តរាយ(ខ.១៣-១៥) តែពេលណាយើងងាកបែរមករកព្រះជាម្ចាស់ ដោយចិត្តដែលបន្ទាបចុះ ដើម្បីស្វែងរកប្រាជ្ញា និងព្រះគុណរបស់ព្រះ នោះយើងនឹងដឹងថា ព្រះអង្គនឹងប្រទានដល់មនុស្ស ដោយសេចក្តីសប្បុរស ឥតបន្ទោសឡើយ(ខ.៥)។ តាមរយៈអំណាចចេស្តារបស់ព្រះអង្គ ដែលមានក្នុងយើង…
រស់នៅដូចមែកឈើ
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានទៅជួបអ្នកប្រឹក្សាផ្លូវចិត្តរបស់ខ្ញុំ។ គាត់បានស្តាប់ខ្ញុំនិយាយ ដោយយកចិត្តទុកដាក់ ខណៈពេលដែលខ្ញុំកំពុងតែរៀបរាប់អំពីអារម្មណ៍របស់ខ្ញុំ ដែលកំពុងតែមានការឡើងចុះៗជានិច្ច បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានជួបភាពតប់ប្រម៉ល់ពេញមួយសប្តាហ៍។ គាត់ក៏បានប្រាប់ខ្ញុំឲ្យមើលតាមមាត់បង្អួច ឆ្ពោះទៅរកដើមឈើទាំងឡាយ ដែលមានស្លឹកពណ៌លឿង និងពណ៌មាស ក្នុងរដូវស្លឹកឈើជ្រុះ ហើយមែករបស់ពួកវាកំពុងតែយោលតាមកម្លាំងខ្យល់បក់។
គាត់ក៏បានចង្អុលទៅរកដើមទាំងឡាយ ដែលមិនកំរើកទាល់តែសោះ ក្នុងពេលដែលមានខ្យល់បក់។ រួចគាត់ពន្យល់ប្រាប់ខ្ញុំថា “ជីវិតរបស់យើងក៏មានចំណុចដូចដើមឈើទាំងនោះផងដែរ។ ពេលដែលបញ្ហាបក់បោកមកលើជីវិតយើង ពីគ្រប់ទិស អារម្មណ៍របស់យើងមានការឡើងចុះៗ។ ប៉ុន្តែ ជួនកាល យើងរស់នៅ ដូចមែកឈើ ប៉ុន្តែ គោលដៅរបស់យើង គឺដើម្បីជួយអ្នកឲ្យរស់នៅ ដូចដើមដែលមិនរង្គើរនោះ ។ បានសេចក្តីថា ពេលដែលបញ្ហាបកបោកមកពីគ្រប់ទិស អ្នកនឹងមិនរស់នៅ ដូចមែកឈើទេ។ អ្នកនឹងនៅតែឈរយ៉ាងមាំមួន និងមានភាពនឹងនរ”។
នេះជាការប្រៀបធៀប ដែលខ្ញុំនៅចាំជានិច្ច ហើយក៏ស្រដៀងនឹងការប្រៀបធៀប ដែលសាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនអ្នកជឿ នៅក្រុងអេភេសូរផងដែរ។ កាលនោះ គាត់បានរំឭកពួកគេ អំពីអំណោយដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះ ដែលជាជីវិតថ្មី ដែលមានគោលបំណង និងតម្លៃដ៏ថ្លៃវិសេស(អេភេសូ ២:៦-១០) ហើយគាត់ក៏បានលើកទឹកចិត្តពួកគេឲ្យ ចាក់ឫសឲ្យជ្រៅ និងរឹងមាំ ក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់ព្រះគ្រីស្ទ(៣:១៧) ដោយ មិនឲ្យ “ខ្យល់នៃសេចក្តីបង្រៀនបោក ហើយផាត់យើងចុះឡើង”នោះឡើយ(៤:១៤)។
បើយើងពឹងផ្អែកកម្លាំងខ្លួនឯង នោះយើងងាយនឹងមានអារម្មណ៍មិននឹងនរ និងងាយប្រេះបែក ដោយសារការវាយដំរបស់ការភ័យខ្លាច និងការខ្វះទំនុកចិត្ត។ ប៉ុន្តែ ពេលណាយើងបានលូតលាស់…