ជំនួយសម្រាប់ឪពុកម្តាយ ដែលកូនមានបញ្ហាក្នុងការសិក្សា
ដោយសារឪពុកម្តាយជំរុញឲ្យកូនខិតខំរៀនច្រើនពេក ក្មេងៗជាច្រើនមានពេលតិចតួច សម្រាប់លេង ឬសម្រាក។ ពួកគេក្រចូលគេង មានកិច្ចការសាលាច្រើនពេក និងកិច្ចការបន្ថែមទៀត ដែលឪពុកម្តាយពួកគេបានដាក់ឲ្យធ្វើ។ ប៉ុន្តែ ឪពុកម្តាយជាច្រើនបាននិយាយថា ពួកគេកំពុងតែឲ្យកូនរៀនច្រើនយ៉ាងនេះ គឺដោយសារកូនរបស់ពួកគេ កំពុងតែចម្រើនវ័យធំឡើង ក្នុងបរិយ៉ាកាសប្រកួតប្រជែងខ្លាំង។ តើពួកគេត្រូវមានការខិតខំខ្លាំងយ៉ាងនេះឬ? ក្នុងនាមជាឪពុកម្តាយដែលជាគ្រីស្ទបរិស័ទ តើព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យយើងធ្វើដូចម្តេច ចំពោះការសិក្សារបស់កូន? ដើម្បីស្វែងយល់បន្ថែម សូមទាញយកសៀវភៅនេះ ដោយឥតគិតថ្លៃ។
ជាប់សាច់ឈាមនឹងសាសន៍សាំម៉ារី
នៅក្នុងការជជែក នៅទីក្រុងហ្សាកាតា អំពីដើមកំណើតរបស់ជនជាតិឥណ្ឌូនេស៊ី អ្នកនយោបាយម្នាក់បានចែកចាយថា ការធ្វើតេស្តDNA បានផ្តល់ឲ្យលទ្ធផលដែលគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលមួយថា គាត់មានជាប់ខ្សែលោហិតរបស់សាសន៍សាំម៉ារី។ គាត់ថា គាត់មានមោទនភាពចំពោះកេរដំណែលនេះ ព្រោះសម្រាប់ខ្លួនគាត់ផ្ទាល់ រឿងសាសន៍សាំម៉ារីចិត្តល្អ ក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីប គឺបាននិយាយអំពីគំរូនៃអំពើសប្បុរសធម៌ ដែលគ្មានលក្ខខ័ណ្ឌ។
ប៉ុន្តែ ក្រុមមនុស្សដំបូងដែលបានស្តាប់រឿងសាសន៍សាំម៉ារីចិត្តល្អ ប្រហែលមិនមានអារម្មណ៍ល្អដូចគាត់ទេ។ សាសន៍យូដាបានរើសអើងសាសន៍សាំម៉ារី ដោយសារសាសន៍សាំម៉ារីជាប់សាច់ឈាមជាមួយសាសន៍ដទៃ ហើយទទួលយកសាសនាដែលថ្វាយបង្គំរូបព្រះ។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលជាពាក្យប្រៀបប្រដូច ដើម្បីប្រាប់គេថា អ្នកជិតខាងជានរណា ហើយព្រះអង្គក៏បានធ្វើឲ្យសាសន៍សាំម៉ារីនោះក្លាយជាវីវរៈបុរស(លូកា ១០:៣០-៣៧)។ ពេលដែលជនជាតិយូដាម្នាក់ត្រូវចោរប្លន់វាយធ្វើបាប ដេកដួលនៅលើដី ជនរួមជាតិគាត់ពីរនាក់បានសម្រេចចិត្តដើរបង្ហួសគាត់។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ មានសាសន៍សាំម៉ារីម្នាក់បាន “ឃើញគាត់ ហើយក៏មានចិត្តអាណិតគាត់”(ខ.៣៣)។ គាត់ក៏បាននាំបុរសដែលរងរបួសនោះ ទៅព្យាបាលរបួស មុនពេលគាត់ចាកចេញទៅបន្តការងាររបស់គាត់។ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា អ្នកជិតខាងល្អ គឺជាអ្នកដែលមើលឃើញតម្រូវការយើង ហើយបំពេញតម្រូវការនោះ។
ក្នុងសង្គមយើងសព្វថ្ងៃ មនុស្សមានការជាប់រវល់ខ្លាំងនឹងកិច្ចការផ្ទាល់ខ្លួន ហើយក៏ងាយនឹងភ្លេចបង្ហាញចេញនូវចិត្តសប្បុរស។ យើងប្រហែលមិនមានជាប់សាច់ឈាមនឹងសាសន៍សាំម៉ារីនោះទេ តែក្នុងនាមយើងជាអ្នកជឿព្រះ ពេលខ្លះ យើងអាចទុកការរវល់ចោលសិន ដើម្បីជួយយកអសារអ្នកជិតខាងយើង ដែលកំពុងតែមានតម្រូវការ។—Dwiyanto Fadjaray
មនុស្សដែលត្រូវនឹងព្រះទ័យព្រះ
ពេលដែលគេសួរមន្រ្តីជាន់ខ្ពស់របស់បណ្តាធនាគារ នៅទ្វីបអាស៊ី អំពីសំណួរដែលពួកគេចូលចិត្តសួរ នៅក្នុងការសម្ភាស មានពួកគេម្នាក់បានឆ្លើយថា គាត់ចូលចិត្តសំណួរដែលសួរថា “តើអ្នកយល់ថា ជោគជ័យគឺជាអ្វី ហើយតើអ្នកសម្រេចជោគជ័យ ដោយរបៀបណា?” នាយកប្រតិបត្តិនៃធនាគា ស៊ីធីប៊ែង របស់ប្រទេសសឹង្ហបូរីក៏បានពន្យល់ថា គាត់ចង់សួរគេ អំពីកត្តាអ្វីខ្លះ ដែលជំរុញចិត្តគេឲ្យមានជោគជ័យ។ គាត់ថា សំណួរនេះជួយឲ្យគាត់ដឹង អំពីចំណុចខ្លាំង និងគោលតម្លៃរបស់អ្នកដែលគាត់កំពុងសម្ភាស
ចុះចំណែកឯព្រះវិញ? តើព្រះអង្គរកមើលអ្វី នៅក្នុងយើង? យើងឃើញថា បទគម្ពីរ ១សាំយ៉ូអែល ១៦:១-១៣ គឺប្រៀបបាននឹងការសម្ភាសមួយ។ ហោរាសាំយ៉ូអែលបានទទួលការបង្គាប់ពីព្រះ ឲ្យស្វែងរក និងជ្រើសតាំងស្តេចសម្រាប់រាស្រ្តអ៊ីស្រាអែល ហើយព្រះទ្រង់ក៏បានប្រាប់លោកសាំយ៉ូអែលអំពីរបៀបដែលព្រះអង្គជ្រើសរើសមនុស្ស យ៉ាងដូចនេះថា “ឯមនុស្សលោក តែងមើលតែឫកពាខាងក្រៅប៉ុណ្ណោះ តែព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ទតចំពោះក្នុងចិត្តវិញ”(១សាំយ៉ូអែល ១៦:៧)។ បេកជន៧នាក់ត្រូវបានសម្ភាស ហើយក៏ត្រូវបានបដិសេធ(ខ.៨-១០)។ បេកជនទី៨ គឺដាវីឌ ដែលជាកូនពៅរបស់លោកអ៊ីសាយ មានចំណុចដែលសក្តិសមតិចជាងគេ តែត្រូវបានជ្រើសរើស។ ព្រោះគាត់មានលក្ខណៈសម្បត្តិដ៏សំខាន់មួយ ដែលព្រះទ្រង់ស្វែងរក គឺដូចដែលទ្រង់មានបន្ទូលថា “អញរកបានដាវីឌ កូនអ៊ីសាយ ជាទីគាប់ចិត្តដល់អញ ដែលនឹងធ្វើតាមចិត្តអញគ្រប់ជំពូក”(កិច្ចការ ១៣:២២)។
ការគិតដល់ជំនាញ និងសមត្ថភាពរបស់មនុស្ស គឺជារឿងសំខាន់ ប៉ុន្តែ ចូរយើងកុំមើលរំលងចរិយាសម្បត្តិ ដែលជារឿងសំខាន់ជាង មានដូចជា ភាពស្មោះត្រង់…
មើលឲ្យខ្ពស់ឡើង
ពពកនៅពេលព្រឹកបានចុះមកនៅទាបនឹងដីណាស់ ធ្វើឲ្យខ្ញុំមិនអាចមើលទៅឆ្ងាយឃើញច្បាស់ ហើយអាចមើលបានតែពីរបីរយម៉ែត្រប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែ ពេលរសៀលមកដល់ ពពកក៏បានរសាត់ទៅឆ្ងាយ ហើយខ្ញុំក៏បានមើលឃើញកំពូលភ្នំផាយ ភីក ដែលអមសង្ខាង ដោយជួរភ្នំ។ កំពូលភ្នំនេះជាចំណុចសំគាល់ ដែលគេបានស្គាល់ជាងគេ ក្នុងទីក្រុងរបស់ខ្ញុំ។ ស្នាមញញឹមក៏បានលេចឡើង នៅលើផ្ទៃមុខខ្ញុំ។ ខ្ញុំយល់ឃើញថា ភាពស្រស់ស្អាតដែលយើងមើលឃើញនឹងភ្នែក ក៏អាចមានផលប៉ះពាល់មកលើការមើលឃើញខាងវិញ្ញាណរបស់យើងផងដែរ។ ហើយខ្ញុំក៏បាននឹកចាំ អំពីអ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ដែលបានបន្លឺសម្លេងច្រៀងថា “ខ្ញុំនឹងងើបភ្នែកមើលទៅឯភ្នំ តែសេចក្តីជំនួយជួយដល់ខ្ញុំមកពីណា?”(ទំនុកដំកើង ១២១:១)។ ជួនកាល យើងគ្រាន់តែចាំបាច់ត្រូវមើលឲ្យខ្ពស់បន្តិច។
អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងបានជញ្ជឹងគិតថា ជំនួយគាត់មកពីណា ប្រហែលមកពីកាលនោះ នៅលើកំពូលភ្នំនៅជុំវិញទឹកដីអ៊ីស្រាអែលមានអាសនារបស់ព្រះដទៃជាច្រើន ហើយច្រើនតែមានចោរព្រៃនៅទីនោះផងដែរ។ ពុំនោះទេ គាត់ប្រហែលជាមើលទៅភ្នំស៊ីយ៉ូន ដែលមានព្រះវិហាររបស់ព្រះនៅទីនោះ ហើយក៏បាននឹកចាំ អំពីព្រះដែលបានបង្កើតផ្ទៃមេឃ និងផែនដី ដែលជាព្រះនៃសេចក្តីសញ្ញារបស់គាត់(ខ.២)។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពេលយើងថ្វាយបង្គំ ភ្នែកខាងវិញ្ញាណរបស់យើងត្រូវតែមើលទៅព្រះ។ ភ្នែកយើងត្រូវមើលឲ្យខ្ពស់ជាងកាលៈទេសៈរបស់យើង ខ្ពស់ជាងទុក្ខលំបាក និងបញ្ហារបស់យើង ក៏ខ្ពស់ជាងពាក្យសន្យាខ្យល់ របស់ព្រះក្លែងក្លាយ ក្នុងសម័យបច្ចុប្បន្ន។ នោះយើងអាចមើលឃើញព្រះអាទិករ និងព្រះដ៏ប្រោសលោះ ដែលបានហៅចំឈ្មោះយើង។ ព្រះអង្គនឹងថែរក្សាយើង “ក្នុងដំណើរដែលយើងចេញចូលទៅមក ចាប់តាំងពីឥឡូវនេះរៀងតទៅ”(ខ.៨)។—Glenn Packiam
ជំនួយ សម្រាប់ឪពុកម្តាយ ដែលមានកូនញៀនទូរស័ព្ទ ឬធែប្លែត
ឪពុកម្តាយជាច្រើន មានការថប់បារម្ភ ពេលដែលកូនៗចំណាយពេលច្រើនពេក នៅពីមុខអេក្រង់ទូរស័ព្ទ ឬធែប្លែត។ ពួកគេក៏បានចោទជាសំណួរថា "តើខ្ញុំគួរតែឲ្យកូនខ្ញុំមានទូរស័ព្ទផ្ទាល់ខ្លួនប្រើ នៅអាយុប៉ុន្មាន? តើខ្ញុំត្រូវដាក់ច្បាប់ ឬវិន័យអ្វីខ្លះ សម្រាប់ឲ្យពួកគេប្រើប្រាស់ឧបករណ៍ទាំងនោះ?" តើខ្ញុំត្រូវធ្វើដូចម្តេច នៅពេលដែលពួកគេញៀនអេក្រង់ទូរស័ព្ទ ឬធែបប្លែត? នៅមានសំណួរជាច្រើនទៀត ដែលឪពុកម្តាយជាគ្រីស្ទបរិស័ទមាន។ ដើម្បីស្វែងយល់បន្ថែម សូមទាញយកសៀវភៅនេះ ដោយឥតគិតថ្លៃ។
បទចម្រៀងនៅពេលយប់ងងឹត
មានពេលមួយ ចរន្តអគ្គីសនីនៅផ្ទះខ្ញុំស្រាប់តែដាច់ ហើយថ្ងៃក៏បានលិចអស់ជាច្រើនម៉ោងហើយដែរ។ កាលនោះ ខ្ញុំនៅផ្ទះជាមួយក្មេងតូចៗ២នាក់ ហើយនេះជាលើកទីមួយហើយ ដែលពួកគេបានជួបបញ្ហាដាច់ភ្លើង។ បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានដឹងច្បាស់ថា ក្រុមហ៊ុនអគ្គីសនីបានដឹង អំពីការដាច់ចរន្តអគ្គីសនីនោះហើយ ខ្ញុំក៏យកទានមកដុតបំភ្លឺផ្ទះ រួចខ្ញុំ និងក្មេងៗក៏បានអង្គុយផ្តុំគ្នា នៅជុំវិញភ្លើងទៀន។ ពួកគេហាក់ដូចជាមានការព្រួយបារម្ភ និងរសាប់រសល់ ដូចនេះ យើងក៏ចាប់ផ្តើមច្រៀងចម្រៀងមួយបទ។ មិនយូរប៉ុន្មាន ការព្រួយបារម្ភដែលមាននៅលើផ្ទៃមុខរបស់ពួកគេ ក៏ត្រូវបានជំនួសដោយស្នាមញញឹមវិញ។ ជួនកាល ក្នុងពេលដែលងងឹតបំផុត យើងត្រូវការបទចម្រៀងមួយបទ។
បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១០៣ គឺជាសេចក្តីអធិស្ឋាន ឬបទចម្រៀងដែលត្រូវបាននិពន្ធឡើង បន្ទាប់ពីរាស្រ្តរបស់ព្រះបានវិលត្រឡប់មកពីការនិរទេស។ ស្រុកកំណើតរបស់ពួកគេស្ថិតក្នុងភាពបាក់បែក។ ក្នុងពេលដែលមានវិបត្តិនោះ ពួកគេចាំបាច់ត្រូវច្រៀង។ តែមិនមែនចេះតែច្រៀងនោះទេ។ ពួកគេចាំបាច់ត្រូវច្រៀងថា ព្រះទ្រង់ជានរណា ហើយបានធ្វើអ្វីខ្លះ។ បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១០៤ ក៏បានជួយរំឭកយើងថា ព្រះអង្គមានព្រះទ័យអាណិត សេចក្តីមេត្តា ភាពអត់ធ្មត់ និងមានពេញដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ស្មោះត្រង់(ខ.៨)។ ហើយក្នុងករណី ដែលយើងឆ្ងល់ថា តើព្រះទ្រង់នៅតែប្រកាន់ទោសនៃអំពើបាបរបស់យើងឬទេ នោះបទគម្ពីរទំនុកដំកើងបានប្រកាស់ថា ព្រះអង្គមិនខឹងនឹងយើងទេ។ ព្រះអង្គបានអត់ទោសឲ្យយើង ហើយព្រះអង្គអាណិតយើងណាស់។
យើងគួរតែច្រៀងអំពីរឿងនេះ ក្នុងអំឡុងពេលយប់ងងឹត នៃជីវិតយើង។
ស្ថិតក្នុងពេលដ៏ងងឹត និងពិបាកនោះ អ្នកប្រហែលជាឆ្ងល់ថា តើព្រះទ្រង់ពិតជាល្អមែនឬ តើព្រះអង្គពិតជាស្រឡាញ់អ្នកឬ? បើអ្នកពិតជាមានការសង្ស័យដូចនេះមែន នោះចូរអធិស្ឋាន…
ត្រូវបានបង្កើតមក ដើម្បីថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះអង្គ
បន្ទាប់ពីយើងបានញាំអាហារពេលល្ងាចជុំគ្នា នៅថ្ងៃណូអែល កូនប្រសារស្រីរបស់ខ្ញុំ ឈ្មោះ អ៊ែនណា(Ana) បានយកបង្អែម ដាង វ័ន មកឲ្យយើងញំា។ វាជាប្រភេទនំបាញ់ជនឿក ដែលជនជាតិចិនចូលចិត្តបរិភោគ នៅរដូវរងា ចំពេលព្រះអាទិត្យស្ថិតក្នុងគន្លងឆ្ងាយបំផុតពីផែនដី ដែលការនេះតែងតែកើតឡើង ក្នុងអំឡុងពេលរដូវកាលនៃបុណ្យណូអែល។ កូនប្រុសរបស់នាង អាយុ៣ឆ្នាំ ឈ្មោះ ភីត(Pete) ក៏បានចង្អុលបង្ហាញដោយមោទនៈភាពថា គាត់បានធ្វើនំមួយនេះ និងមួយនោះទៀត។ ខ្ញុំក៏បានសើចតិចៗ។ ទោះនំបាញ់ជនឿកដែលគាត់បានធ្វើនោះ មានរូបរាង្គចម្លែក មិនមូលស្អាតក៏ដោយ ក៏គាត់នៅតែចាត់ទុកពួកវាជាស្នាដៃពិសេសរបស់គាត់។
ការនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីរបៀបដែលព្រះទ្រង់ទតមើលមកយើង។ ពេលដែលព្រះអង្គបង្កើតមនុស្សជាតិ ក្នុងដំណាក់កាលចុងក្រោយនៃការបង្កើតពិភពលោក ព្រះអង្គ “ទតគ្រប់ទាំងរបស់ដែលទ្រង់បានធ្វើនោះ ក៏ឃើញថា ទាំងអស់ជាការល្អប្រពៃ”(លោកុប្បត្តិ ១:៣១)។ ទោះក្រោយមក មនុស្សជាតិបានធ្លាក់ចូលក្នុងអំពើបាបក៏ដោយ ក៏អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើង បានទទួលស្គាល់ថា “ទ្រង់បានបង្កើតមនុស្សមកយ៉ាងគួរកោត គួរអស្ចារ្យ”(ទំនុកដំកើង ១៣៩:១៤) យើងនៅតែជាស្នាព្រះហស្តឯក ទោះប្រលាក់ទៅដោយអំពើបាបក៏ដោយ។ ហើយព្រះទ្រង់មិនសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងជាប់ក្នុងអំពើបាបជារៀងរហូតឡើយ។ ព្រះអង្គបានលោះយើងឲ្យរួចពីបាប ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ដើម្បីឲ្យធ្វើជាស្នាព្រះហស្ត សម្រាប់ធ្វើការល្អ ដើម្បីថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះអង្គ(អេភេសូរ ២:១០)។
ជួនកាល ខ្ញុំភ្លេចថា ព្រះទ្រង់មិនគ្រាន់តែបានបង្កើតខ្ញុំ ដោយក្តីស្រឡាញ់ប៉ុណ្ណោះទេ តែទ្រង់ក៏បានឲ្យខ្ញុំកើតជាថ្មីក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ដោយក្តីស្រឡាញ់ផងដែរ។ ការភ្លេចសេចក្តីពិតនេះ ធ្វើឲ្យខ្ញុំមិនឲ្យតម្លៃខ្លួនឯង …
បានឆ្អែតស្កប់ស្កល់
គ្រួសារជនជាតិភីលីពីនជាច្រើន ចូលចិត្តប្រារព្ធពិធីពិសេសេៗ ដូចជា ពិធីខួបកំណើត មង្គលការ ពិធីបុណ្យទីក្រុង និងបុណ្យណូអែលទ្រង់ទ្រាយធំ។ ក្នុងឱកាសពេលនោះ សមាជិកគ្រួសារក៏បានអង្គុយនៅជុំវិញតុ ដែលមានម្ហូបអាហារហូរហៀរ។ ពួកគេក៏បាននិយាយរឿង ឲ្យគ្នាស្តាប់ទៅវិញទៅមក ហើយសើចក្អាកៗ នឹងរឿងកំប្លែងចាស់ៗ ហើយបន្ទាប់ពីម្នាក់ៗបានបរិភោគឆ្អែត ពួកគេក៏បានចាប់ផ្តើមច្រៀងការ៉ាអូខេ។ សម្រាប់ជនជាតិភីលីពីនជាច្រើន ការបរិភោគអាហារ និងច្រៀងបទចម្រៀងពិរោះៗ អាចនាំមកនូវការពេញចិត្តក្រៃលែង។
ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក ៦៣ ស្តេចដាវីឌបានសរសេរថា ទ្រង់បានឆ្អែត នឹងអាហារដ៏បរិបូរ។ សូមយើងស្រមៃថា តើគេបានយកអាហារអ្វីខ្លះមកបម្រើស្តេចដាវីឌ រៀងរាល់ពេលញាំអាហារ! ប៉ុន្តែ កាលស្តេចដាវីឌនិពន្ធបទទំនុកដំកើងនេះ ទ្រង់មិនបាននៅក្នុងព្រះរាជវាំងដ៏សុខស្រួលនោះទេ។ តាមពិត ទ្រង់កំពុងនៅវាលរហោស្ថាន លាក់ខ្លួនពីការតាមប្រម៉ាញ់របស់អាប់សាឡំដែលជាបុត្រាទ្រង់។ ស្តេចដាវីឌឃ្លានអាហារ ស្រេកទឹក ហើយក៏មានការហត់នឿយផង។ ទ្រង់កំពុងប្រឈមមុខដាក់ពេលអនាគតដែលមិនច្បាស់លាស់ ទ្រង់អាចបាត់ទ្រព្យសម្បត្តិ អំណាច និងគ្រួសារ។
យើងអាចដឹងច្បាស់ថា ស្ថិតក្នុងបរិបទនេះ មានការអ្វីខ្លះដែលពិតជាសំខាន់ចំពោះស្តេចដាវីឌ។ ទ្រង់មិនស្រេកឃ្លានស្រាទំពាំងបាយជូរ តែស្រេកឃ្លានរកព្រះអម្ចាស់(ខ.១)។ ការស្រេកឃ្លានអាហាររបស់ទ្រង់ មិនខ្លាំងដូចការស្រេកឃ្លានចង់បានការស្កប់ចិត្ត ក្នុងព្រះអម្ចាស់នោះទេ។ ទ្រង់យល់ឃើញថា ការស្រឡាញ់ព្រះ គឺប្រសើរលើសជីវិតទៅទៀត(ខ.៣)។
តើអ្នកកំពុងតែប្រឈមមុខដាក់បញ្ហា ឬការគំរាមកំហែងមកលើសុខភាព ហិរញ្ញវត្ថុ ឬទំនាក់ទំនងរបស់អ្នកឬទេ? យើងអាចទុកចិត្តព្រះ តាមគំរូស្តេចដាវីឌ ទោះយើងស្ថិតក្នុងកាលៈទេសៈអ្វីក៏ដោយ។…
អ្នកបម្រើពិតប្រាកដ
កាលពីឆ្នាំ២៧ មុនគ្រីស្ទសករាជ លោកអុកតេវៀន(Octavian) ដែលជាអ្នកដឹកនាំចក្រភពរ៉ូម៉ាំង បានមកឈរនៅចំពោះមុខព្រឹទ្ធសភា ដើម្បីលះបង់អំណាចរបស់ខ្លួន។ គាត់បានបញ្ចប់សង្រ្គាមស៊ីវិល ហើយក៏បានក្លាយជាអ្នកដឹកនាំ នៃចក្រភពទាំងមូល ហើយបានបំពេញតួនាទី ដូចព្រះចៅអធិរាជ។ តែគាត់ដឹងថា គេមានការសង្ស័យចំពោះអំណាចដែលគាត់មានក្នុងដៃ។ ដូចនេះ លោកអុកតេរៀនក៏បានប្រកាសលះបង់អំណាច នៅចំពោះមុខព្រឹទ្ធសភា ដោយស្បថថា គាត់គ្រាន់តែចង់មាននាទីជាមន្រ្តីធម្មតាប៉ុណ្ណោះ។ តើពួកគេឆ្លើយតបដូចម្តេចចំពោះការសម្រេចចិត្តនេះ? ព្រឹទ្ធសភារ៉ូម៉ាំងក៏បានផ្តល់កិត្តិយសឲ្យអ្នកដឹកនាំរូបនេះ ដោយបំពាក់មកុដបម្រើរាស្រ្ត ឲ្យគាត់ ហើយក៏បានហៅគាត់ថា អ្នកបម្រើនៃប្រជាជនរ៉ូម៉ាំង។ គេក៏បានដាក់បរមងាឲ្យគាត់ថា អូគូស្ត ដែលមានន័យថា “មនុស្សដ៏អស្ចារ្យ”។
សាវ័កប៉ុលបានសរសេរ អំពីការដែលព្រះយេស៊ូវបានលះបង់ព្រះអង្គទ្រង់ ហើយទទួលយកភាពជាអ្នកបម្រើ។ ស្តេចអូគូស្តហាក់ដូចជាបានធ្វើដូចនេះដែរ តើមែនទេ? ជាការពិតណាស់ ស្តេចអូគូស្តគ្រាន់តែធ្វើការសម្តែង ដោយលះបង់អំណាចរបស់ខ្លួន ដើម្បីប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួនទេ។ ព្រះយេស៊ូវបានបន្ទាបព្រះកាយទ្រង់ ដោយស្តាប់បង្គាប់ព្រះវរបិតា រហូតដល់អស់ព្រះជន្ម នៅលើឈើឆ្កាង(ភីលីព ២:៨)។ ការស្លាប់នៅលើឈើឆ្កាងរបស់ពួករ៉ូម៉ាំង ស្ថិតក្នុងចំណោមការបន្ទាបបន្ថោក និងភាពអាម៉ាស់បំផុត។
សព្វថ្ងៃនេះ មូលហេតុចម្បងដែលមនុស្សបានលើកដំកើង “អ្នកដឹកនាំដែលបម្រើរាស្រ្ត” ថាជាមនុស្សមានគុណធម៌ គឺដោយសារព្រះយេស៊ូវបានធ្វើជាគំរូ។ កាលពីដើម ជនជាតិក្រិក និងរ៉ូម៉ាំង មិនបានចាត់ទុកការបន្ទាបខ្លួន ជាគុណធម៌នោះទេ។ ដោយសារព្រះយេស៊ូវបានសុគត នៅលើឈើឆ្កាង ដើម្បីយើងរាល់គ្នា នោះព្រះអង្គជាអ្នកបម្រើដ៏ពិត។ ព្រះអង្គជាព្រះអង្គសង្រ្គោះដ៏ពិត។…
ទោសត្រូវបានដកចេញ
អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ ដែលឌីភីកា(Deepika) បានសែងបន្ទុកដ៏ធ្ងន់នៃការប្រកាន់ទោសខ្លួនឯង ដោយសារទង្វើរដែលនាងបានធ្វើមកលើប្អូនស្រីរបស់នាង កាលពួកគេនៅក្មេង។ ទោះនាងបានសុំទោសប្អូនស្រីនាង ហើយប្អូនស្រីនាងបានអត់ទោសឲ្យនាងហើយក៏ដោយ ក៏នាងនៅតែមានអារម្មណ៍ ប្រកាន់ទោសខ្លួនឯង។
បទគម្ពីរអេសាយ ៦:១-៥ បានចែងអំពីរបៀបដែលលោកអេសាយ បានទទួលការបើកសម្តែងរបស់ព្រះ ហើយក៏បានដឹងអំពីសណ្ឋាននៃអំពើបាបរបស់គាត់។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលរងើកភ្លើងនៅលើអាសនា បានប៉ះបបូរមាត់គាត់ ហើយគាត់ក៏បានឮពាក្យកម្សាន្តចិត្តថា “សេចក្តីទុច្ចរិតរបស់អ្នក នោះបានដកចេញ ហើយអំពើបាបរបស់អ្នកបានអត់ទោសឲ្យផង”(ខ.៧)។ ជាញឹកញាប់រងើកនៅលើអាសនា ក្នុងព្រះវិហារប្រឡាក់ទៅដោយឈាមកូនចៀមដែលគេថ្វាយជាយញ្ញបូជា ដែលជាការបើកបង្ហាញទុកជាមុនអំពីការលះបង់ព្រះជន្មរបស់ព្រះយេស៊ូវ។ ពេលដែលកូនចៀមនៃព្រះសុគតនៅលើឈើឆ្កាង អំពើបាប និងកំហុសរបស់យើង ត្រូវបានផ្ទេរទៅឲ្យព្រះអង្គ(១ពេត្រុស ២:២៤)។
យើងមានទោស ពេលណាយើងបានប្រព្រឹត្តបទឧក្រឹដ្ឋ ឬអំពើបាប ដែលយើងសមនឹងទទួលការកាត់ទោស។ ការនេះក៏នាំឲ្យយើងមានអារម្មណ៍ប្រកាន់ទោសខ្លួនឯងផងដែរ។ សូម្បីតែគ្រីស្ទបរិស័ទដែលមានជំនឿខ្លាំងបំផុត ក៏មានអារម្មណ៍ដូចនេះផងដែរ ពេលដែលពួកគេធ្វើអ្វីមួយខុស។ កំហុសអាចមានប្រយោជន៍ ពេលណាវាធ្វើឲ្យយើងដឹងថា ខ្លួនយើងខុស ហើយនាំយើងទៅរកការប្រែចិត្ត។ តែការបន្តរស់នៅក្នុងទោសកំហុស បន្ទាប់ពីយើងបានទទួលការអត់ទោស អាចធ្វើឲ្យយើងបាត់បង់សេរីភាព។ សេចក្តីពិតដ៏មានន័យ នៃដំណឹងល្អ បានបញ្ជាក់ថា ព្រះគ្រីស្ទបានដកទោសកំហុសយើងចេញហើយ ដូចនេះ យើងអាចមានសេរីភាពរួចផុតពីបន្ទុកនៃទោសកំហុស។ ចូរយើងអរសប្បាយ ដោយដឹងថា ដោយសារព្រះយេស៊ូវ នោះយើងមិនចាំបាច់ត្រូវបន្តមានអារម្មណ៍ប្រកាន់ទោសខ្លួនឯង ឬបន្តរស់នៅក្នុងភាពអាម៉ាស់នោះទេ។ ព្រះអង្គបានអត់ទោសបាបឲ្យយើងរួចហើយ។— Asiri Fernando