ផ្នែកម្ខាងទៀតនៃសេចក្តីស្រឡាញ់
ផ្ទះសំណាក់របស់ពួករ៉ូម៉ាំង នៅសម័យព្រះយេស៊ូវ មានកេរ្តិ៍ឈ្មោះអាក្រក់យ៉ាងខ្លាំង បានជាពួកគ្រូក្រឹត្យវិន័យរបស់សាសន៍យូដា មិនអនុញ្ញាតឲ្យគេយកសត្វពាហនៈមកចងទុកក្បែរផ្ទះសំណាក់ទំាងនោះឡើយ។ ដោយសារស្ថានភាពដ៏ពិបាកយ៉ាងនេះ ពេលណាគ្រីស្ទបរិស័ទត្រូវធ្វើដំណើរពីកន្លែងមួយទៅកន្លែងមួយ តាមធម្មតា ពួកគេស្វែងរកកន្លែងស្នាក់នៅ ក្នុងផ្ទះរបស់អ្នកជឿដទៃទៀត។
ក្នុងចំណោមអ្នកដំណើរនៅសម័យនោះ មានពួកគ្រូក្លែងក្លាយ ដែលបានបដិសេធថា ព្រះយេស៊ូវមិនមែនជាព្រះមែស៊ីឡើយ។ ហេតុនេះហើយ ក្នុងសំបុត្រទី២របស់សាវ័កយ៉ូហាន គាត់បានប្រាប់អ្នកអានសំបុត្រគាត់ អំពីពេលដែលពួកគេមិនត្រូវស្វាគមន៍ពួកនោះឡើយ។ លោកយ៉ូហានបានមានប្រសាសន៍នៅក្នុងសំបុត្រមុនថា ពួកគ្រូក្លែងក្លាយទាំងនោះ គឺជា “ពួកទទឹងព្រះគ្រីស្ទ ដែលមិនទទួលស្គាល់ទាំងព្រះវរបិតា និងព្រះរាជបុត្រា”(១យ៉ូហាន ២:២២)។ ក្នុងសំបុត្រយ៉ូហានទី២ គាត់បានពន្យល់ ដោយប្រាប់អ្នកអានសំបុត្រគាត់ថា អ្នកណាក៏ដោយដែលជឿថា ព្រះយេស៊ូវជាព្រះមែស៊ី គឺ“មានទាំងព្រះវរបិតា និងព្រះរាជបុត្រា”(ខ.៩)។
បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានដាស់តឿនថា “បើអ្នកណាមកឯអ្នករាល់គ្នា តែមិនបង្រៀនចំពោះសេចក្តីនេះ នោះកុំឲ្យទទួលអ្នកនោះ នៅក្នុងផ្ទះឡើយ កុំឲ្យទាំងជំរាបសួរដល់អ្នកនោះផង”(ខ.១០)។ ការស្វាគមន៍អ្នកផ្សាយដំណឹងល្អក្លែងក្លាយ ឲ្យចូលផ្ទះ គឺជាការជំរុញឲ្យមនុស្ស នៅតែបន្តដាច់ចេញពីព្រះ។
សំបុត្រទីពីររបស់លោកយ៉ូហាន បានបង្ហាញផ្នែកម្ខាងទៀតនៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ។ យើងបម្រើព្រះមួយអង្គ ដែលស្វាគមន៍មនុស្សម្នាក់ៗ ដោយព្រះហស្តបើកចំហរ។ ប៉ុន្តែ ក្តីស្រឡាញ់ពិត មិនបណ្តោយឲ្យនរណាម្នាក់ធ្វើអាក្រក់មកលើខ្លួនឯង និងអ្នកដទៃ ដោយចិត្តពុតត្បុតនោះឡើយ។ ព្រះជាម្ចាស់ស្វាគមន៍អ្នកដែលចូលមករកទ្រង់ ដោយការប្រែចិត្ត តែទ្រង់មិនដែលឱបក្រសោបការកុហកនោះឡើយ។—TIM GUSTAFSON
ភ្នំភ្លើងនៅក្នុងតំបន់ដ៏ស្រស់ស្អាត
មនុស្សម្នាបានឈរមើលដោយភាពស្ងាត់ស្ងៀម ខណៈពេលដែលកំអែលភ្នំភ្លើងបានហូរចេញមកយឺតៗ បញ្ចេញផ្សែងហុយៗ ហើយលាតសន្ធឹងនៅជាយកោះ ដែលស្ថិតនៅក្នុងតំបន់ត្រូពិច។ អ្នកស្រុកទាំងនោះឈរមើល ដោយទឹកមុខក្រៀមក្រំ តែទន្ទឹមនឹងនោះ ពួកគេក៏មានចិត្តស្ញប់ស្ញែងចំពោះបាតុភូមិធម្មជាតិនេះផងដែរ។ ភាគច្រើន ពួកគេហៅបាតុភូតនេះថា “ស្ថានសួគ៌”។ ប៉ុន្តែ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ នៅថ្ងៃនោះ កំអែលភ្នំភ្លើង ដែលបានហូរកាត់ភូមិភូណា រដ្ឋហាវ៉ៃ បានរំឭកពួកគេរាល់គ្នាថា ទ្រង់បានបង្កើតប្រជុំកោះនេះ ពីអំណាចភ្នំភ្លើង ដែលគ្មានមនុស្សណាអាចបង្រាបបាន។
មានពេលមួយ ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលនៅសម័យបុរាណ ក៏បានប្រឈមមុខដាក់អំណាចមួយ ដែលគ្មានមនុស្សណាអាចបង្រ្កាបបាន។ ពេលដែលស្តេចដាវីឌដណ្តើមហឹបសញ្ញាពីសត្រូវមកវិញ(២សំាយ៉ូអែល ៦:១-៤) ពិធីអបអរក៏បានប្រារព្ធឡើង(ខ.៥) ប៉ុន្តែ នៅពេលនោះ បុរសម្នាក់បានបាត់បង់ជីវិតភ្លាមៗ ដោយសារគាត់លូកដៃទៅចាប់ទប់ហិបសញ្ញាឲ្យនឹង ពេលដែលគោកញ្រ្ជោលឡើង(ខ.៦-៧)។
រឿងនេះប្រហែលជាបានធ្វើឲ្យយើងគិតថា ព្រះទ័យរបស់ទ្រង់មិនអាចឲ្យយើងទាយស្មានបាន ដូចជាភ្នំភ្លើង ដោយទ្រង់ងាយនឹងបង្កើត ហើយក៏ងាយនឹងបំផ្លាញផងដែរ។ ប៉ុន្តែ យើងមិនត្រូវគិតដូចនេះឡើយ។ ក្នុងរឿងនេះ យើងត្រូវដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលបង្គាប់ពួកអ៊ីស្រាអែលយ៉ាងជាក់លាក់ អំពីរបៀបទុកដាក់វត្ថុ ដែលទ្រង់បានញែកសម្រាប់តែការថ្វាយបង្គំទ្រង់(មើលជនគណនា ៤)។ ពួកអ៊ីស្រាអែលមានឯកសិទ្ធិនៅក្នុងការចូលទៅជិតព្រះ ប៉ុន្តែ ព្រះវត្តមានទ្រង់មានអំណាចដ៏លើសលប់ បានជាពួកគេមិនអាចចូលទៅជិតទ្រង់ ដោយគ្មានការប្រុងប្រយ័ត្នបានឡើយ។
បទគម្ពីរហេព្រើរ ជំពូក១២ បាននិយាយអំពី ភ្នំ “ដែលមានភ្លើងឆេះ” ពេលដែលព្រះទ្រង់ប្រទានក្រឹត្យវិន័យ១០ប្រការដល់លោកម៉ូសេ។ ភ្នំនោះបានធ្វើឲ្យគេរាល់គ្នាភិតភ័យ(ខ.១៨-២១)។ ប៉ុន្តែ…
ការប៉ះតែបន្តិច
មានពេលមួយ ខូលីន(Colin) និងក្រុមដ៏តូចរបស់គាត់ បានត្រៀមខ្លួន ដើម្បីធ្វើការងារមនុស្សធម៌ ក្នុងតំបន់ដែលគេល្បីថា ប្រឆាំងនឹងអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ។ ពេលនោះ ភាពតានតឹងរបស់គាត់ក៏បានចាប់ផ្តើមកើនឡើងយ៉ាងខ្លាំង។ ពេលដែលគាត់ចែកចាយអំពីការព្រួយបារម្ភរបស់គាត់ទៅដល់មិត្តរួមក្រុមម្នាក់ មិត្តរួមក្រុមនោះក៏បានដាក់ដៃនៅលើស្មាគាត់ ហើយក៏បានចែកចាយពាក្យលើកទឹកចិត្តពីរបីម៉ាត់ដល់គាត់។ វាគ្រាន់តែជាការប៉ះស្មាបន្តិចប៉ុណ្ណោះ តែវាបាននាំឲ្យមានការផ្លាស់ប្តូរគ្រប់យ៉ាង សម្រាប់ខូលីន។ ខូលីនក៏បាននឹកចាំថា ការប៉ះស្មាតែបន្តិចនោះគឺជាចំណុចរបត់នៃជីវិតគាត់ ជាការរំឭកដ៏មានអំណាចថា ព្រះទ្រង់គង់នៅជាមួយគាត់ ដែលនោះជាសេចក្តីពិតដ៏សាមញ្ញ។
លោកយ៉ូហានជាមិត្តជិតស្និទ្ធ និងជាសាវ័ករបស់ព្រះយេស៊ូវ ហើយដោយសារគាត់ផ្សាយដំណឹងល្អ នោះគេក៏បាននិរទេសគាត់ឲ្យទៅនៅកោះប៉ាត់ម៉ុស ជាកន្លែងដែលពិបាករស់នៅ ។ នៅទីនោះគាត់ក៏បានឮ “សម្លេងបន្លឺឡើង ដូចជាសូរត្រែ”(វិវរណៈ ១:១០)។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានទទួលការបើកសម្តែង ឲ្យឃើញព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ ហើយគាត់ក៏បានក្រាបចុះនៅទៀបព្រះបាទទ្រង់ ដូចជាស្លាប់។ ប៉ុន្តែ ក្នុងពេលភ័យខ្លាចនោះ គាត់ក៏បានទទួលការកម្សាន្តចិត្ត និងការលើកទឹកចិត្ត។ គាត់ក៏បានសរសេរថា “ទ្រង់ដាក់ព្រះហស្តស្តាំលើខ្ញុំ ដោយព្រះបន្ទូលថា កុំខ្លាចអ្វីឡើយ អញជាដើម ហើយជាចុង”(ខ.១៧)។
ព្រះជាម្ចាស់យកយើងចេញពីកន្លែងស្រណុកស្រួល ដើម្បីបង្ហាញឲ្យយើងស្គាល់ការថ្មីៗ ដើម្បីលត់ដំយើង និងជួយយើងឲ្យមានការលូតលាស់។ ប៉ុន្តែ ទ្រង់ក៏បានប្រទានការលើកទឹកចិត្ត និងការកម្សាន្តចិត្ត ឲ្យយើងអាចឆ្លងកាត់ស្ថានភាពនីមួយៗ។ ទ្រង់នឹងមិនទុកយើង ឲ្យនៅម្នាក់ឯង នៅក្នុងទុក្ខលំបាកនោះឡើយ។ ទ្រង់គ្រប់គ្រងអ្វីៗទាំងអស់។ ទ្រង់បានឃុំគ្រងយើងនៅក្នុងព្រះហស្តទ្រង់។ —TIM GUSTAFSON
ព្រះទ័យរបស់ព្រះ សម្រាប់មនុស្សមានពុត
អ្នកលេងកីឡាវាយកូនបាល់គ្រីឃីតម្នាក់ បាននិយាយថា គាត់នឹងមានការខកចិត្តយ៉ាងខ្លំាង បើសិនជាសមាជិកក្រុមរបស់គាត់បានធ្វើខុសច្បាប់នៃការប្រកួត។ ពេលនោះ គាត់កំពុងតែនិយាយសំដៅទៅលើកីឡាករវាយកូនបាល់គ្រីឃីត នៅក្នុងក្រុមរបស់ប្រទេសអាហ្រ្វិកខាងត្បូង ដែលបានបំពានច្បាប់នៃការប្រកួត នៅក្នុងការប្រកួត ក្នុងឆ្នាំ២០១៦។ ប៉ុន្តែ ពីឆ្នាំក្រោយមក កីឡាកររូបនោះត្រូវបានគេរកឃើញថា បានធ្វើខុសច្បាប់នៃការប្រកួត ដែលស្ទើរតែដូចលើកមុខ។
ការលាក់ពុតរបស់អ្នកដទៃ អាចធ្វើឲ្យយើងឈឺចាប់យ៉ាងខ្លាំង ហើយមានកំហុសតិចណាស់ ដែលធ្វើឲ្យយើងឈឺចាប់ជាងនេះ។ ប៉ុន្តែ នៅក្នុងរឿងរបស់លោកយូដា ក្នុងបទគម្ពីរ លោកុប្បត្តិ ជំពូក៣៨ ការលាក់ពុតរបស់លោកយូដា ស្ទើរតែធ្វើឲ្យគាត់បាត់បង់ជីវិត។ បន្ទាប់ពីកូនប្រុសរបស់គាត់ពីរនាក់ បានបាត់បង់ជីវិត បន្ទាប់ពីពួកគេទើបតែបានរៀបការជាមួយនាងតាម៉ារ គាត់ក៏បានបោះបង់ចោលភារៈកិច្ច នៅក្នុងការផ្គត់ផ្គង់នាង ដោយស្ងាត់ៗ(ខ.៨-១១)។ ដោយទាល់គំនិត នាងតាម៉ារក៏បានយកស្បៃរបស់ស្រ្តីរកស៊ីផ្លូវភេទបាំងមុខខ្លួនឯង ដើម្បីក្លែងខ្លួនធ្វើជាស្រីពេស្យា ហើយលោកយូដាក៏បានទៅរួមដំណេកជាមួយនាង(ខ.១៥-១៦)។
តែពេលដែលលោកយូដាបានដឹងថា កូនប្រសារស្រីរបស់គាត់មានផ្ទៃពោះ គាត់ក៏មានប្រតិកម្មភ្លាមៗ ដោយចង់សម្លាប់នាង។ គាត់ក៏បានទាមទាឲ្យគេនាំនាងចេញក្រៅ ដើម្បីដុតនាងសម្លាប់(ខ.២៤)។ ប៉ុន្តែ នាងតាម៉ារមានភស្តុតាងដើម្បីបញ្ជាក់ថា លោកយូដា គឺជាឪពុករបស់ក្មេង ដែលនៅក្នុងផ្ទៃនាង(ខ.២៥)។
លោកយូដាអាចបដិសេធការពិត នៅពេលនោះ។ តែផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានទទួលស្គាល់ការលាក់ពុតរបស់គាត់ ហើយក៏បានទទួលខុសត្រូវ នៅក្នុងការថែរក្សានាង ដោយនិយាយថា “នាងសុចរិតជាងគាត់”(ខ.២៦)។
ហើយព្រះជាម្ចាស់ក៏បានបញ្ចូលសាច់រឿងដ៏ងងឹតរបស់លោកយូដា និងនាងតាម៉ារ ទៅក្នុងរឿងនៃការប្រោសលោះរបស់ទ្រង់។ កូនចៅជំនាន់ក្រោយរបស់នាងតាម៉ារ(ខ.២៩-៣០) ក៏បានក្លាយជាបុព្វបុរសរបស់ព្រះយេស៊ូវ(ម៉ាថាយ…
តើអ្នកហ៊ានប្រាប់គេថា អ្នកជឿព្រះអង្គទេ?
ខ្សែភាពយន្ត ដែលមានចំណងជើងថា លោកប៉ុល ជាសាវ័ករបស់ព្រះគ្រីស្ទ បានឆ្លុះបញ្ចំាងស៊ីជម្រៅ អំពីការបៀតបៀនគ្រីស្ទបរិស័ទ ក្នុងសម័យពួកជំនុំដំបូង។ ក្នុងខ្សែភាពយន្តនេះ សូម្បីតែតួរអង្គបន្ទាប់បន្សំក៏បានបង្ហាញផងដែរថា ការដើរតាមព្រះយេស៊ូវមានគ្រោះថ្នាក់ប៉ុណ្ណា។ ពួកគេបានទទួលរងការវាយដំ និងការបៀតបៀនជាច្រើនទៀត នៅក្នុងវគ្គមួយចំនួន ក្នុងខ្សែភាពយន្តនេះ។
ជាញឹកញាប់ យើងជួបផលវិបាកដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ ពេលដែលគេដឹងថា យើងជាអ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវ។ ហើយនៅតាមតំបន់ជាច្រើន ក្នុងពិភពលោកនេះ ការដើរតាមព្រះយេស៊ូវ នៅតែមានគ្រោះថ្នាក់។ មនុស្សជាច្រើនក្នុងពួកជំនុំសព្វថ្ងៃ អាចប្រាប់យើង អំពីប្រភេទនៃការបៀតបៀនដែលពួកគេបានជួបប្រទះ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក្នុងចំណោមយើង អ្នកខ្លះមានការខឹងសម្បាភ្លាមៗ ពេលដែលគេចម្អកឲ្យសេចក្តីជំនឿរបស់ខ្លួន ពុំនោះទេ យើងសង្ស័យថា គេប្រហែលជាមិនដំឡើងតំណែង ឬប្រាក់ខែឲ្យយើង ដោយសារតែជំនឿរបស់យើងជាដើម។
ជាការពិតណាស់ ការលះបង់ឋានៈក្នុងសង្គម និងការលះបង់ជីវិតរបស់យើង មានភាពខុសគ្នាខ្លាំងណាស់។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ជានិច្ចជាកាល ប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន ស្ថេរភាពផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុ និងការទទួលស្គាល់ក្នុងសង្គម គឺជាកត្តាជំរុញចិត្តដ៏ខ្លាំងក្លា សម្រាប់មនុស្សជាទូទៅ។ ក្នុងចំណោមអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ នៅសម័យដើមដំបូងបំផុត មានមនុស្សមួយចំនួន ដែលមានបញ្ហានេះ។ កណ្ឌគម្ពីរដំណឹងល្អយ៉ូហានបានប្រាប់យើងថា រយៈពេលប៉ុន្មានថ្ងៃ មុនពេលព្រះយេស៊ូវសុគតនៅលើឈើឆ្កាង ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលជាច្រើន នៅតែបដិសេធទ្រង់(យ៉ូហាន ១២:៣៧) តែក្នុងចំណោមពួកអ្នកដឹកនាំ មានមនុស្សជាច្រើនបានទទួលជឿទ្រង់(ខ.៤២)។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ “គេមិនហ៊ានប្រាប់ដល់អ្នកណាសោះថា ពួកគេបានទទួលជឿទ្រង់ ……
តើអ្នកមានវិប្បដិសារីឬ?
កាលនាងនៅក្មេង នាងបានប្រើពាក្យសម្តីដែលអាក្រក់យ៉ាងខ្លាំងមកលើឪពុកម្តាយរបស់នាង។ នាងមិនបានដឹងសោះថា ពាក្យសម្តីនោះ គឺជាឱកាសចុងក្រោយ ដែលនាងបានទំនាក់ទំនងជាមួយពួកគេ។ សព្វថ្ងៃនេះ ទោះជានាងបានទៅទទួលការប្រឹក្សាផ្លូវចិត្តអស់ជាច្រើនឆ្នាំហើយក្តី នាងនៅតែមិនអាចអត់ឱនឲ្យខ្លួនឯង។ ការថ្កោលទោសខ្លួនឯង និងវប្បដិសារីបានធ្វើឲ្យនាងមានការពិបាកយ៉ាងខ្លាំង នៅក្នុងការរស់នៅ។
យើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែរស់នៅ ដោយមានការស្តាយក្រោយ ដែលក្នុងនោះ ការស្តាយក្រោយខ្លះមានភាពធ្ងន់ធ្ងរ។ ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរបានបង្ហាញផ្លូវយើង ឲ្យជម្នះការថ្កោលទោសខ្លួនឯង។ សូមយើងមើលឧទាហរណ៍មួយ ដូចតទៅ។
កំហុសដែលស្តេចដាវីឌបានធ្វើ ក៏មិនមែនជារឿងដែលពិរោះស្តាប់ដែរ។ កាលនោះ គឺដល់រដូវដែលល្មមឲ្យស្តេចទាំងប៉ុន្មានចេញទៅច្បាំងបាន ប៉ុន្តែ ស្តេចដាវីឌគង់នៅក្នុងក្រុងយេរូសាឡិម (២សំាយ៉ូអែល ១១:១)។ ពេលដែលគេកំពុងតែច្បាំងគ្នា ទ្រង់បានលួចប្រពន្ធរបស់គេ ហើយក៏បានព្យាយាមបិទបាំងរឿងអាស្រូវនេះ ដោយកំចាត់ប្តីរបស់នាងចោល(ខ.២-៥,១៤-១៥)។ ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានបញ្ឈប់ការធ្លាក់ដាំក្បាលចុះរបស់ស្តេចដាវីឌ(១២:១-១៣) ប៉ុន្តែ ស្តេចអង្គនេះក៏បានរស់នៅពេញមួយជីវិត ដោយមិនអាចបំភ្លេចអំពើអាក្រក់ដែលខ្លួនបានប្រព្រឹត្តឡើយ។
ពេលដែលស្តេចដាវីឌបានងើបឡើងពីការធ្លាក់ចុះនេះវិញ លោកយ៉ូអាប់ដែលជាមេទ័ពរបស់ទ្រង់ បានទទួលជ័យជម្នះនៅក្នុងសង្រ្គាម ដែលក្នុងនោះ ស្តេចដាវីឌគួរតែបានដឹកនាំទ័ព(១២:២៦)។ យ៉ូអាប់ក៏ទូលស្តេចដាវីឌថា “សូមទ្រង់ប្រមូលពួកពលទ័ពដែលនៅសល់ មកបោះទ័ព ចាប់យកទីក្រុងនោះចុះ ក្រែងទូលបង្គំវាយយកបាន ហើយគេតាំងឈ្មោះក្រុងនោះតាមឈ្មោះទូលបង្គំវិញ”(ខ.២៨)។ នោះដាវីឌក៏ប្រមូលពួកពលទ័ពទាំងអស់ ទៅវាយយកក្រុងរ៉ាបាតបាន(ខ.២៩)។
កាលណាយើងអនុញ្ញាតឲ្យអតីតកាល បន្តវាយផ្តួលយើង គឺមានន័យថា យើងកំពុងតែទូលព្រះជាម្ចាស់ថា ព្រះគុណព្រះអង្គមិនគ្រប់គ្រាន់ទេ។ ទោះយើងបានធ្វើអ្វីក៏ដោយ ព្រះវរបិតានៃយើងនៅតែអាចអត់ឱនទោសឲ្យយើងទាំងស្រុង។ យើងអាចរកឃើញព្រះគុណព្រះអង្គ ដើម្បីវិលត្រឡប់ចូលមកប្រយុទ្ធ ក្នុងសង្រ្គាមខាងវិញ្ញាណវិញ…
ជួយសង្រ្គោះមនុស្សអាក្រក់
សព្វថ្ងៃនេះ វីរៈបុរស នៅក្នុងសៀវភៅរឿងអមដោយរូបភាព នៅតែមានការពេញនិយម។ គេបានយកសាច់រឿង ក្នុងសៀវភៅរឿងអមដោយរូបភាពទាំងនោះ មកផលិតជាខ្សែភាពយន្ត។ នៅឆ្នាំ២០១៧ ខ្សែភាពយន្តវីវរៈបុរសដ៏អស្ចារ្យ ៦រឿង រកបានប្រាក់៤ពាន់លានដុល្លាអាមេរិក ពីការចាក់បញ្ចាំង។ ប៉ុន្តែ ហេតុអ្វីបានជាមនុស្ស មានការទាក់ទាញចំពោះខ្សែភាពយន្តខ្នាតធំប្រភេទនេះម្ល៉េះ?
មូលហេតុប្រហែលមកពីខ្សែភាពយន្តប្រភេទនោះ មានលក្ខណៈចម្លងតាមរឿងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលរឿងដ៏ធំប្រសើរ។ ក្នុងរឿងរបស់ទ្រង់ គឺមានវីវបុរសម្នាក់ មានតួរចិត្តអាក្រក់ម្នាក់ និងមានមនុស្ស ដែលត្រូវការការជួយសង្រ្គោះ ហើយមានហេតុការណ៍ដ៏អស្ចារ្យជាច្រើន។
ក្នុងរឿងនេះ សាតាំងជាតួរចិត្តអាក្រក់ជាងគេ និងជាខ្មាំងសត្រូវនៃវិញ្ញាណរបស់យើង។ ប៉ុន្តែ ក៏មានតួរចិត្តអាក្រក់ “តូចៗ”ជាច្រើនផងដែរ។ ឧទាហរណ៍ ក្នុងកណ្ឌដានីយ៉ែល ស្តេចនេប៊ូក្នេសា ស្ថិតក្នុងចំណោមតួចិត្តអាក្រក់តូចៗទាំងនោះឯង។ ទ្រង់ជាអធិរាជដែលគ្រប់គ្រងនគរជាច្រើន នៅក្នុងពិភពលោក។ ទ្រង់បានសម្រេចព្រះទ័យថា នឹងសម្លាប់នរណាដែលមិនថ្វាយបង្គំរូបចម្លាក់ដ៏ធំសម្បើមរបស់ទ្រង់(ដានីយ៉ែល ៣:១-៦)។ ពេលដែលមន្ត្រីបីនាក់ ដែលជាសាសន៍យូដា បានបដិសេធមិនព្រមថ្វាយបង្គំរូបចម្លាក់នោះ(ខ.១២-១៨) ទ្រង់ក៏បានប្រហារជីវិតពួកគេ ដោយបោះចូលទៅក្នុងគុកភ្លើង តែព្រះជាម្ចាស់ក៏បានជួយសង្រ្គោះពួកគេ ដោយការអស្ចារ្យ(ខ.២៤-២៧)។
ប៉ុន្តែ ការផ្លាស់ប្តូរគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលក៏បានកើតឡើង នៅពេលដែលស្តេចអាក្រក់នោះ បានចាប់ផ្តើមផ្លាស់ប្តូរចិត្ត។ បន្ទាប់ពីស្តេចនេប៊ូក្នេសាបានឃើញហេតុការណ៍នេះហើយ ទ្រង់ក៏បានឆ្លើយតប ដោយបន្ទូលថា “សូមឲ្យព្រះនៃសាដ្រាក់ មែសាក់ និងអ័បេឌ-នេកោ បានប្រកបដោយព្រះពរ ជាព្រះដែលទ្រង់បានចាត់ទេវតារបស់ទ្រង់ ឲ្យមកប្រោសពួកបំរើទ្រង់ ដែលទុកចិត្តដល់ទ្រង់…
ចិត្តរបស់អ្នកអធិស្ឋានតម
ការឃ្លានអាហារ ធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍ពិបាកទ្រាំ។ គ្រូរបស់ខ្ញុំបានលើកទឹកចិត្តខ្ញុំ ឲ្យអធិស្ឋានតម ដើម្បីផ្តោតទៅលើព្រះជាម្ចាស់។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលការអធិស្ឋានតមបានកន្លងផុតទៅកាន់តែយូរ នៅថ្ងៃនោះ ខ្ញុំក៏បានឆ្ងល់ថា តើព្រះយេស៊ូវបានអធិស្ឋានតម៤០ថ្ងៃ ដោយរបៀបណា? ខ្ញុំមានការពិបាក នៅក្នុងការពឹងផ្អែកលើព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដើម្បីទទួលបាននូវសន្តិភាព កម្លាំង និងការអត់ធ្មត់។ ជាពិសេសគឺការអត់ធ្មត់តែម្តង។
បើយើងមានសុខភាពផ្លូវកាយល្អ ការអធិស្ឋានតមអាចបង្រៀនយើង អំពីសារៈសំខាន់នៃអាហារខាងវិញ្ញាណរបស់យើង។ គឺដូចដែលព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលថា “មនុស្សមិនមែនរស់ ដោយសារតែនំបុ័ងប៉ុណ្ណោះទេ គឺរស់ដោយសារគ្រប់ទាំងព្រះបន្ទូល ដែលចេញពីព្រះឱស្ឋព្រះមកដែរ”(ម៉ាថាយ ៤:៤)។ ដូចដែលខ្ញុំបានដឹងពីដំបូង ការអធិស្ឋានតមតែម្យ៉ាង គឺមិនគ្រប់គ្រាន់ល្មមនឹងនាំយើងចូលទៅជិតព្រះជាម្ចាស់ឡើយ!
តាមពិត ព្រះជាម្ចាស់ធ្លាប់ប្រាប់រាស្រ្តទ្រង់ តាមរយៈហោរាសាការីថា ការអធិស្ឋានតមរបស់ពួកគេ គ្មានប្រយោជន៍ទេ ព្រោះវាមិនបាននាំឲ្យមានការបម្រើដល់អ្នកក្រីក្រ។ ព្រះជាម្ចាស់បានសួរត្រង់ៗថា តើពួកគេពិតជាបានអធិស្ឋានតម ដើម្បីទ្រង់មែនឬ?(សាការី ៧:៥)។
សំណួររបស់ព្រះជាម្ចាស់ត្រង់ចំណុចនេះ បានបង្ហាញថា ជាបឋម បញ្ហានៃការអធិស្ឋានតមរបស់ពួកគេ មិនមែនបណ្តាលមកពីបញ្ហាក្រពះរបស់ពួកគេនោះទេ តែគឺដោយសារតែចិត្តរបស់ពួកគេគ្មានក្តីស្រឡាញ់។ ពួកគេបានបន្តបម្រើតែខ្លួនឯង បានជាពួកគេមិនបានចូលទៅជិតព្រះទ័យព្រះ។ ដូចនេះ ទ្រង់ក៏បានជំរុញពួកគេឲ្យ “សំរេចតាមសេចក្តីយុត្តិធម៌ដ៏ពិត ហើយសំដែងសេចក្តីសប្បុរស និងសេចក្តីអាណិតមេត្តាដល់គ្នាទៅវិញទៅមកចុះ។ កុំឲ្យសង្កត់សង្កិនស្រីមេម៉ាយ ពួកកំព្រា ពួកអ្នកស្នាក់នៅ ឬមនុស្សទ័លក្រឡើយ”(ខ.៩-១០)។
គោលដៅរបស់យើង នៅក្នុងការលត់ដំខាងវិញ្ញាណ គឺដើម្បីចូលទៅជិតព្រះយេស៊ូវ។ ខណៈពេលដែលយើងមានការលូតលាស់កាន់តែមានលក្ខណៈដូចទ្រង់…
ពេលចុងក្រោយ
មានពេលមួយខ្ញុំបានជួបគ្រោះថ្នាក់។ ពេលគេលើកខ្ញុំចូលឡានសង្រ្គោះបន្ទាន់ ហើយរៀបនឹងបិទទ្វារឡាន កូនប្រុសរបស់ខ្ញុំ កំពុងតែទាក់ទងទៅភរិយាខ្ញុំតាមទូរស័ព្ទ នៅក្រៅឡានសង្រ្គោះបន្ទាន់។ ខ្ញុំក៏បានហៅឈ្មោះគាត់ ទាំងស្រវាំងភ្នែក ដែលបានបណ្តាលមកពីការប៉ះទង្គិចក្បាល។ កាលនោះគាត់នៅចាំថា ខ្ញុំបាននិយាយយឺតៗទៅកាន់គាត់ ដោយឲ្យគាត់ប្រាប់ម្តាយគាត់ថា ខ្ញុំស្រឡាញ់នាងណាស់។
កាលនោះ ខ្ញុំប្រហែលជាគិតថា ខ្ញុំត្រូវលាចាកលោកនេះហើយ ហើយខ្ញុំចង់ឲ្យវាក្លាយជាពាក្យផ្តាំផ្ញើចុងក្រោយ។ ស្ថិតក្នុងពេលបែបនោះ ពាក្យបណ្តាំចុងក្រោយ គឺជាពាក្យសម្តីដែលសំខាន់បំផុតចំពោះខ្ញុំ។
ខណៈពេលដែលព្រះយេស៊ូវស្ថិតក្នុងពេលដែលខ្មៅងងឹតបំផុត ទ្រង់មិនគ្រាន់តែបានប្រាប់យើងថា ទ្រង់ស្រឡាញ់យើងប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងបានបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ តាមរបៀបដ៏ជាក់លាក់។ ទ្រង់បានបង្ហាញក្តីស្រឡាញ់ទ្រង់ ដល់ទាហានដែលចម្អកឲ្យទ្រង់ និងបានយកដែកគោលមកដំពីលើទ្រង់ជាប់នឹងឈើឆ្កាង។ គឺដូចដែលទ្រង់បានមានបន្ទូលថា “ឱព្រះវរបិតាអើយ សូមអត់ទោសដល់អ្នកទាំងនេះផង ដ្បិតគេមិនដឹងជាគេធ្វើអ្វីទេ”(លូកា ២៣:៣៤)។ ទ្រង់បានប្រទានក្តីសង្ឃឹមដល់ឧក្រិដ្ឋជន ដែលបានជាប់ឆ្កាងនៅក្បែរទ្រង់ថា “ខ្ញុំប្រាប់អ្នកជាប្រាកដថា ថ្ងៃនេះ អ្នកនឹងនៅក្នុងស្ថានបរមសុខជាមួយនឹងខ្ញុំដែរ”(ខ.៤៣)។ មុនពេលទ្រង់ហៀបនឹងអស់ព្រះជន្ម ព្រះយេស៊ូវក៏ឃើញមាតាទ្រង់ និងសិស្សម្នាក់ដែលទ្រង់ស្រឡាញ់ កំពុងឈរនៅទីនោះ រួចទ្រង់មានព្រះបន្ទូលទៅមាតាថា “មាតាអើយ នុ៎ះន៏ កូនរបស់មាតា”។ រួចទ្រង់មានព្រះបន្ទូលទៅសិស្សនោះថា “នុ៎ះន៏ ម្តាយអ្នក”(យ៉ូហាន ១៩:២៦-២៧)។ បន្ទាប់មក ពេលដែលទ្រង់ជិតអស់ព្រះជន្ម ទ្រង់ក៏បានបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ចុងក្រោយ ដោយការទុកចិត្តព្រះវរបិតា ដោយអធិស្ឋានថា “ឱព្រះវរបិតាអើយ ទូលបង្គំសូមប្រគល់វិញ្ញាណដល់ព្រះហស្តទ្រង់វិញ”(លូកា ២៣:៤៦)។
ព្រះយេស៊ូវបានជ្រើសរើសការសុគតនៅលើឈើឆ្កាង ដោយស្ម័គ្រព្រះទ័យ…
មានក្តីសង្ឃឹមជាថ្មី
ខណៈពេលដែលគ្រាប់ផ្លោងបានធ្លាក់ ធ្វើឲ្យកក្រើកដី នៅក្បែរកន្លែងដែលទាហានវ័យក្មេងម្នាក់កំពុងប្រចាំការ គាត់ក៏បានអធិស្ឋានយ៉ាងអស់ពីចិត្តថា “ឱព្រះអម្ចាស់ បើព្រះអង្គទុកជីវិតឲ្យទូលបង្គំរស់នៅបន្តទៀត ទូលបង្គំនឹងទៅរៀននៅសាលាព្រះគម្ពីរ ដែលម្តាយទូលបង្គំចង់ឲ្យទូលបង្គំទៅរៀន”។ ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានឆ្លើយតប ការអធិស្ឋានដ៏អស់ពីចិត្តរបស់គាត់នៅថ្ងៃនោះ។ ទាហានវ័យក្មេងនោះ គឺជាឪពុករបស់ខ្ញុំ ដែលបានរួចជីវិត ក្នុងសង្រ្គាមលោកលើកទី២។ គាត់ក៏បានទៅរៀននៅវិទ្យាស្ថានព្រះគម្ពីរមូឌី ហើយបានចំណាយពេលមួយជីវិត នៅក្នុងការងារបម្រើព្រះ។
មានអ្នកប្រយុទ្ធម្នាក់ទៀត ដែលបានអត់ទ្រាំនឹងគ្រោះភ័យផ្សេងទៀត ដែលបាននាំគាត់ងាកទៅរកព្រះជាម្ចាស់ ប៉ុន្តែ បញ្ហារបស់គាត់បានកើតមាន ពេលដែលគាត់បានព្យាយាមជៀសវាង ការប្រយុទ្ធ។ ខណៈពេលដែលកងទ័ពរបស់ស្តេចដាវីឌកំពុងតែប្រយុទ្ធជាមួយនឹងពួកសាសន៍អាម៉ូរី ទ្រង់កំពុងតែគង់នៅក្នុងរាជវាំងរបស់ទ្រង់ ដោយរវល់តែមើលប្រពន្ធរបស់គេ(២សាំយ៉ូអែល ១១)។ ក្នុងបទគម្ពីរ ទំនុកដំកើង ជំពូក៣៩ ស្តេចដាវីឌក៏បានរៀបរាប់អំពីដំណាក់កាលនៃការស្អាងឡើងវិញដ៏ឈឺចាប់ ដោយសារអំពើបាប ដែលបានកើតឡើងពីរឿងនោះ។ គឺដូចដែលទ្រង់បានសរសេរថា “សេចក្តីទុក្ខព្រួយរបស់ខ្ញុំក៏ជ្រួលឡើង ចិត្តខ្ញុំបានក្តៅនៅក្នុងខ្លួន កំពុងដែលខ្ញុំគិតរំពឹង នោះភ្លើងក៏ឆួលឡើង”(ខ.២-៣)។ វិញ្ញាណបាក់បែករបស់ស្តេចដាវីឌ ក៏បានបណ្តាលចិត្តទ្រង់ ឲ្យទូលសូមដល់ព្រះជាម្ចាស់ថា “ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ
សូមឲ្យទូលបង្គំដឹងពីចុងបំផុតនៃទូលបង្គំ ហើយពីចំនួនថ្ងៃអាយុនៃទូលបង្គំផង ដើម្បីឲ្យទូលបង្គំបានដឹងជាមានជីវិតស្រួយអម្បាលម៉ានទៅ”(ខ.៤)។ ស្ថិតក្នុងពេលដែលទ្រង់កំពុងផ្តោតចិត្តជាថ្មីនោះ ទ្រង់មិនបានអស់សង្ឃឹមឡើយ។ ទ្រង់មិនបានងាកទៅរកជំនួយពីកន្លែងផ្សេងទេ។ គឺដូចទ្រង់មានបន្ទូលថា “ឥឡូវនេះ ឱព្រះអម្ចាស់អើយ តើទូលបង្គំនៅរង់ចាំអ្វីទៀត ដ្បិតទូលបង្គំសង្ឃឹមដល់ទ្រង់តែ១ប៉ុណ្ណោះ”(ខ.៧)។ ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានទុកជីវិតឲ្យស្តេចដាវីឌ ក្នុងសង្រ្គាមផ្ទាល់ខ្លួននោះ ហើយទ្រង់ក៏បានបន្តបម្រើព្រះជាម្ចាស់ទៀត។
កត្តាដែលបាននាំឲ្យយើងអធិស្ឋានទៅរកព្រះ គឺមិនសំខាន់ដូចការផ្តោតចិត្តទៅរកព្រះអង្គ នៅក្នុងការអធិស្ឋានឡើយ។ ព្រះជាម្ចាស់ជាប្រភពនៃក្តីសង្ឃឹមរបស់យើង។…