តួឯកទីមួយ ក្នុងជីវិតអ្នក
ខ្ញុំធ្លាប់ឮគេនិយាយថា មានសិស្សម្នាក់បានទៅរៀនអធិប្បាយព្រះបន្ទូល នៅសាលាព្រះគម្ពីរដ៏ល្បីល្បាញមួយ។ សិស្សនោះជាយុវជនម្នាក់ ដែលបានផ្តោតទៅលើខ្លួនឯងជ្រុលបន្តិច ពេលដែលគាត់ឡើងអធិប្បាយព្រះបន្ទូល ដោយវោហាស័ព្ទ និងចិត្តដែលឆេះឆួល។ គាត់ក៏បានត្រឡប់មកកន្លែងអង្គុយវិញ ដោយការពេញចិត្តនឹងខ្លួនឯង ហើយលោកសាស្ត្រាចារ្យក៏បានស្ងប់ស្ងាត់មួយសន្ទុះ មុននឹងឆ្លើយតបចំពោះការអធិប្បាយរបស់គាត់។ គាត់មានប្រសាសន៍ថា “នេះ ជាការអធិប្បាយព្រះបន្ទូលដ៏មានអំណាច។ វាមានការរៀបចាំបានល្អ ហើយក៏មានភាពរលូនផង។ ខ្ញុំឃើញមានបញ្ហាតែមួយទេ គឺប្រយោគនីមួយៗ មិនបាននិយាយអំពីព្រះអង្គទាល់តែសោះ”។
ត្រង់ចំណុចនេះ លោកសាស្ត្រាចារ្យបាននិយាយសង្កត់ធ្ងន់ អំពីបញ្ហាដែលយើងរាល់គ្នាមាន នៅពេលខ្លះ គឺយើងនិយាយ ដោយហាក់ដូចជាគិតថា ខ្លួនយើងជាតួឯកទីមួយ(ដោយសង្កត់ធ្ងន់ទៅលើការអ្វី ដែលយើងធ្វើ និងអ្វីដែលយើងនិយាយ) តែតាមពិត គឺព្រះទេដែលជាតួឯកទីមួយ ក្នុងជីវិតយើង។ យើងច្រើនតែសារភាពថា ព្រះជាម្ចាស់ “គ្រប់គ្រងអ្វីៗទាំងអស់” ប៉ុន្តែ យើងច្រើនតែប្រព្រឹត្ត ដោយហាក់ដូចជាគិតថា លទ្ធផលទាំងអស់ សុទ្ធតែពឹងផ្អែកលើយើង។
ព្រះគម្ពីរបានបញ្ជាក់ច្បាស់ថា ព្រះទ្រង់គឺជាប្រធានបទដ៏ពិត នៃជីវិតរបស់យើង ពោលគឺទ្រង់ជាកម្លាំងពិតប្រាកដ។ សូម្បីតែជំនឿរបស់យើង ក៏ត្រូវបានធ្វើឡើង “ក្នុងព្រះនាមនៃព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ” គឺក្នុងអំណាចរបស់ទ្រង់(ទំនុកដំកើង ១១៨:១០-១១)។ ព្រះទ្រង់បានធ្វើឲ្យការសង្រ្គោះកើតមានឡើង។ ទ្រង់ជួយសង្រ្គោះយើង។ ទ្រង់បំពេញសេចក្តីត្រូវការរបស់យើង។ ព្រះអម្ចាស់បានធ្វើនូវការដ៏សំខាន់នេះ(ខ.២៣)។
ដូចនេះ សម្ពាធក៏លែងមានទៀត។ យើងមិនចាំបាច់ត្រូវមានការភ័យខ្លាច ការប្រៀបធៀប ឬធ្វើការដោយបង្ខំ ឬបន្ថែមការថប់បារម្ភនោះឡើយ។ ព្រះទ្រង់គ្រប់គ្រងលើអ្វីៗទាំងអស់ហើយ។…
តើយើងកំពុងតែដើរថយក្រោយឬ?
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានមើលវីដេអូឯកសារមួយ របស់ក្រុមអ្នកផលិតខ្សែភាពយន្តអង់គ្លេស ដែលក្នុងនោះពួកគេបានថតសកម្មភាពរបស់អ្នកស្រីផ្លេននើរី អូ ខុនន័រ(Flannery O’Connor) នៅក្នុងកសិដ្ឋានរបស់ក្រុមគ្រួសារគាត់ កាលគាត់ មានអាយុ៦ឆ្នាំ ក្នុងឆ្នាំ ១៩៣២។ នៅសម័យក្រោយមកទៀត អ្នកស្រីផ្លេននើរីបានក្លាយជាអ្នកនិពន្ធដ៏ល្បីល្បាញរបស់អាមេរិក។ កាលគាត់នៅតូច គាត់ចេះបង្រៀនសត្វមាន់មួយក្បាល ឲ្យដើរថយក្រោយ ធ្វើឲ្យក្រុមអ្នកផលិតវីដេអូនោះមានការចង់ដឹងចង់ឃើញគាត់សម្តែងដោយផ្ទាល់។ ក្រៅពីស្នាដៃនិពន្ធរឿងប្រលោមលោកដ៏ល្បី ខ្ញុំគិតថា ខ្សែវីដេអូនេះជាផ្នែកដ៏តូចមួយនៃប្រវត្តិរបស់គាត់ ដែលបានផ្តល់ឲ្យនូវន័យធៀបដ៏ល្អឥតខ្ចោះ។ ដោយសារអ្នកស្រីផ្លេនើរីមានសមត្ថភាពខ្ពស់នៅក្នុងផ្នែកអក្សរសាស្រ្ត និងមានជំនឿរឹងមាំ គាត់បានចំណាយពេល៣៩ឆ្នាំ នៅក្នុងការដើរផ្ទុយនឹងការវិវត្តន៍ទៅមុខរបស់វប្បធម៌ និងសង្គម។ អ្នកបោះពុម្ភផ្សាយ និងអ្នកអានសៀវភៅគាត់ មានការងឿងឆ្ងល់ ចំពោះការបង្រៀនក្នុងព្រះគម្ពីរ ដែលគាត់បានបញ្ចូលក្នុងការនិពន្ធរបស់គាត់ ដែលមានភាពផ្ទុយស្រឡះពីការរំពឹងគិតរបស់ពួកគេ។
ការរស់នៅដ៏ត្រឹមត្រូវ ដែលផ្ទុយនឹងប្រពៃណី និងទំនៀមទំលាប់របស់លោកិយ គឺជារឿងដែលជៀសមិនរួច សម្រាប់អ្នកដែល ពិតជាយកតម្រាប់តាមព្រះយេស៊ូវ។ កណ្ឌគម្ពីរភីលីពបានបង្រៀនយើងថា ទោះព្រះយេស៊ូវមានលក្ខណៈជាព្រះមួយរយភាគរយក៏ដោយ ទ្រង់មិនបានធ្វើអ្វី ដូចការរំពឹងគិតរបស់មនុស្សឡើយ(២:៦)។ ទ្រង់មិនបានប្រើអំណាចទ្រង់ “ដើម្បីប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន” ប៉ុន្តែ “ទ្រង់បានបន្ទាបព្រះកាយ ឲ្យទាបបំផុត ដោយយកភាពជាបាវបម្រើ”(ខ.៦-៧)។ ព្រះគ្រីស្ទជាព្រះអម្ចាស់នៃអ្វីៗទាំងអស់ដែលទ្រង់បានបង្កើត តែទ្រង់បានចុះចូលនឹងព្រះទ័យព្រះវរបិតា រហូតអស់ព្រះជន្ម ដោយសារសេចក្តីស្រឡាញ់។ ព្រះអង្គមិនបានបង្ហាញកិត្យានុភាព តែបានឱបក្រសោបយកការបន្ទាបខ្លួន។ ទ្រង់មិនបានដណ្តើមអំណាច តែបានលះបង់ការគ្រប់គ្រង។ និយាយរួម លោកិយគិតថា ទ្រង់ដើរថយក្រោយ…
ការអាក្រក់ដែលបានលាក់កំបាំង
មានពេលមួយខ្ញុំបានមើលពត៌មាន ដែលគេផ្សាយអំពីស្រ្តីជាច្រើនដែលបានក្លាយជាជនរងគ្រោះ ដោយសារការរំលោភបំពានផ្លូវភេទ ដោយពួកប្រុសៗដែលមានអំណាចមកលើពួកនាង។ វាជារឿងលាក់កំបាំងយូរមកហើយ តែពេលនេះ ត្រូវបានគេលើកយកមកលាតត្រដាង។ ខ្ញុំមានការបាក់ទឹកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ពេលដែលខ្ញុំបានអានចំពត៌មាន ដែលផ្សាយថា បុរសពីរនាក់ដែលខ្ញុំធ្លាប់តែកោតសរសើរ គឺជាជនល្មើស គេបានរកឃើញភស្តុតាងបញ្ជាក់ថា ពួកគេពិតជាបានធ្វើការរំលោភបំពានមែន។ បញ្ហានេះបានកើតមាននៅគ្រប់ទីកន្លែង គឺសូម្បីតែនៅក្នុងពួកជំនុំក៏ដោយ។
ស្តេចដាវីឌក៏ធ្លាប់ទទួលទុក្ខវេទនា ដោយសារការអាក្រក់ដែលទ្រង់បានប្រព្រឹត្តផងដែរ។ នៅពេលរសៀលថ្ងៃមួយ ស្តេចដាវីឌបានឃើញស្រ្តីម្នាក់កំពុងងូតទឹក(២សាំយ៉ូអែល ១១:២)។ ហើយទ្រង់ចង់រួមដំណេកជាមួយនាង។ នាងបាតសេបាជាភរិយារបស់លោកអ៊ូរីដែលជាទាហានដ៏ស្មោះស្ម័គ្ររបស់ទ្រង់ តែទ្រង់នៅតែឲ្យគេទៅនាំនាងចូលក្រឡាបន្ទំរបស់ទ្រង់។ ពេលនាងបាតសេបាប្រាប់ស្តេចដាវីឌថា នាងមានផ្ទៃពោះ ទ្រង់ក៏មានការព្រួយបារម្ភ។ ស្តេចដាវីឌក៏បានរៀបគម្រោងក្បត់ ដ៏គួរឲ្យស្អប់ខ្ពើម ដោយបង្គាប់លោកយ៉ូអាប់ឲ្យទុកអ៊ូរីចោល នៅសមរភូមិ ដើម្បីឲ្យពួកសត្រូវសម្លាប់គាត់។
ស្តេចដាវីឌមិនអាចលាក់បាំងការអាក្រក់ ដែលទ្រង់បានធ្វើបំពានមកលើនាងបាតសេបា និងលោកអ៊ូរីឡើយ។ ហោរាសាំយ៉ូអែលបានបើកកកាយរឿងរបស់ទ្រង់ ឲ្យគេគ្រប់គ្នាបានឃើញច្បាស់។ ពេលដែលយើងបានធ្វើការអាក្រក់ យើងក៏ត្រូវប្រឈមមុខដោះស្រាយផងដែរ គឺមិនត្រូវព្យាយាមលាក់បាំងឡើយ។
ម្យ៉ាងទៀត យើងក៏ត្រូវស្តាប់រឿងទាំងអស់នេះ ព្រោះវាបានដាស់តឿនយើង ឲ្យប្រុងប្រយ័ត្នចំពោះការប្រើអំណាចបំពាន ក្នុងសម័យរបស់យើង។ ស្តេចដាវីឌជា “មនុស្សដែលធ្វើតាមបំណងព្រះទ័យព្រះ”(កិច្ចការ ១៣:២២) ប៉ុន្តែ ទ្រង់ក៏ជាមនុស្សដែលត្រូវទទួលខុសត្រូវ ចំពោះអ្វីដែលទ្រង់បានប្រព្រឹត្តផងដែរ។ ដូចនេះ យើងក៏ត្រូវឲ្យអ្នកដឹកនាំរបស់យើង ទទួលខុសត្រូវ នៅក្នុងការប្រើប្រាស់អំណាចផងដែរ។
ដោយសារព្រះគុណព្រះ នោះយើងអាចទទួលការប្រោសលោះពីទ្រង់។ ពេលដែលយើងបន្តអានរឿងរបស់ស្តេចដាវីឌ យើងឃើញថា ស្តេចដាវីឌក៏បានប្រែចិត្តចេញពីអំពើបាបរបស់ទ្រង់(២សាំយ៉ូអែល…
ការផ្សះផ្សាឲ្យក្លាយជាតែមួយ
នៅក្នុងខ្សែវីដេអូឯកសារ ដែលមានចំណងជើងថា ការមើល និងការឃើញ : ជីវប្រវត្តិរបស់លោកវែនឌែល ប៊ែររី(Wendell Berry) លោកប៊ែររី ដែលជាអ្នកនិពន្ធបានលើកឡើងអំពីការលែងលះគ្នា ដែលបាននាំឲ្យមានបញ្ហាក្នុងពិភពលោក។ គាត់ថា មនុស្សបានលែងលះគ្នា លែងលះពីប្រវត្តិសាស្រ្ត និងពីទឹកដី។ អ្វីៗដែលគួរតែនៅជុំគ្នាទាំងមូល បានបែកបាក់ចេញពីគ្នា។ ពេលដែលគេសួរគាត់ថា តើគេត្រូវមានដំណោះស្រាយយ៉ាងណា សម្រាប់ការពិតដ៏សោកសៅនេះ លោកប៊ែររីក៏បានមានប្រសាសន៍ថា “យើងមិនអាចដាក់អ្វីៗទាំងអស់ឲ្យចូលគ្នាវិញបានទេ។ តែយើងគ្រាន់តែយករបស់ពីរយ៉ាង មកដាក់បញ្ចូលគ្នាវិញ”។ មានន័យថា យើងយករបស់ពីរដែលបានបែកចេញពីគ្នា មកដាក់បញ្ចូលគ្នាឲ្យក្លាយជាមួយវិញ។
ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា “មានពរហើយ អស់អ្នកដែលផ្សះផ្សាគេ”(ម៉ាថាយ ៥:៩)។ ការផ្សះផ្សានាំមកនូវភាពសុខដុម។ ហើយពាក្យភាពសុខដុម ក្នុងន័យនេះ គឺសំដៅទៅលើពិភពលោកដែលមានភាពត្រឹមត្រូវឡើងវិញ។ មានទេវវិទូម្នាក់បានពិពណ៌នាថា ភាពសុខដុមគឺជាការរីកចម្រើន ភាពពេញលេញ និងអរសប្បាយ ជាសកល … ដែលអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងគួរតែមាន”។ ភាពសុខដុមនាំអ្វីៗដែលបែកបាក់មកផ្គុំចូលគ្នាឲ្យក្លាយជារបស់តែមួយ ដែលពេញលេញឡើងវិញ។ ចូរយើងផ្សះផ្សាឲ្យមានការរួបរួមឡើងវិញ ដូចដែលព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀន។ ព្រះអង្គបានត្រាសហៅយើង ឲ្យធ្វើជាអ្នកផ្សះផ្សា ធ្វើជា “អំបិលនៃផែនដី” និងជា “ពន្លឺនៃលោកិយ”(ខ.១៣-១៤)។
យើងអាចធ្វើជាអ្នកផ្សះផ្សា ក្នុងពិភពលោក តាមមធ្យោបាយជាច្រើន ប៉ុន្តែ ក្នុងមធ្យោបាយនីមួយៗ យើងកែប្រែភាពបាក់បែក ជាជាងចុះចូលនឹងវា។ ដោយអំណោយរបស់ព្រះអម្ចាស់…
ព្រះជាម្ចាស់ធំជាង
លោកហ្កាយ ឃែលមែនសិន(Giles Kelmanson) ដែលជាអ្នកអភិរក្សសត្វព្រៃនៅប្រទេសអាហ្វ្រិកខាងត្បូង បានពិពណ៌នាអំពីឆាកប្រយុទ្ធដ៏គួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើល រវាងសត្វស្កាធំពីរក្បាល និងសត្វតោមួយក្រុមមានគ្នា៦ក្បាល។ ទោះសត្វស្កាមានគ្នាតិចជាងសត្វតោមែន ពួកវាមិនព្រមរាថយ នៅក្នុងការប្រឈមមុខដាក់សត្វតោដ៏កាចសាហាវ ដែលមានមាឌធំជាងពួកវា១០ដង។ សត្វតោទាំងនោះគិតថា ការសម្លាប់សត្វស្កាទាំងពីរក្បាល គឺគ្មានអ្វីពិបាកទេ ប៉ុន្តែ នៅក្នុងខ្សែវីដេអូដែលគេថតបាននៅពេលនោះ គេឃើញសត្វស្កាទាំងពីរក្បាល បានដើរចេញពីការប្រយុទ្ធដោយមោទនភាព។
ការប្រយុទ្ធរវាងដាវីឌ និងកូលីយ៉ាត គឺជារឿងដែលគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលលើសនេះទៀត។ ដាវីឌមិនមានបទពិសោធន៍ក្នុងសឹកសង្រ្គាមទេ តែបានចេញមកប្រយុទ្ធនឹងកូលីយ៉ាត ដែលជាអ្នកប្រយុទ្ធដ៏សាហាវរបស់សាសន៍ភីលីស្ទីន។ កូលីយ៉ាតមានមាឌធំដូចយក្ស និងមានកម្ពស់ខ្ពស់លើសអ្នកប្រយុទ្ធវ័យក្មេងនោះ ដោយមានកម្លាំងខ្លាំង និងបំពាក់ទៅដោយគ្រឿងសឹកដែលគ្មានគូប្រៀប មានដូចជា អាវក្រោះធ្វើពីលង្ហិន និងលំពែងដ៏មុតស្រួច(១សាំយ៉ូអែល ១៧:៥-៦)។ ដាវីឌ ជាអ្នកគង្វាលចៀម ដែលគ្មានបទពិសោធន៍ក្នុងសឹកសង្រ្គាម។ គាត់មានតែខ្សែដង្ហក់ និងគ្រាប់គ្រួស ពេលដែលគាត់មកដល់សមរភូមិ ដោយនាំនំប៉័ង និងទឹកដោះគោខះ ឲ្យពួកបងប្រុសរបស់គាត់(ខ.១៧-១៨)។
កូលីយ៉ាតបានហៅពួកអ៊ីស្រាអែលឲ្យចេញមកប្រយុទ្ធនឹងខ្លួន មួយទល់នឹងមួយ ប៉ុន្តែ គ្មាននរណាម្នាក់ហ៊ានប្រយុទ្ធជាមួយវាឡើយ។ ទាំងស្តេចសូល និងពួកអ៊ីស្រាអែលទាំងអស់មានការភ័យខ្លាចជាខ្លាំង(ខ.១១)។ សូមយើងស្រមៃមើលថា គេមានការភ្ញាក់ផ្អើលប៉ុណ្ណា ពេលដែលបានឃើញដាវីឌបោះជំហានចូលទៅក្នុងទីលានប្រយុទ្ធ។ តើមានអ្វីដែលនាំឲ្យគាត់មានចិត្តក្លាហាន លើសពួកអ្នកប្រយុទ្ធដែលមានបទពិសោធន៍របស់ពួកអ៊ីស្រាអែល? កាលនោះ មនុស្សភាគច្រើន មើលឃើញតែកូលីយ៉ាត។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ដាវីឌបានមើលឃើញព្រះជាម្ចាស់។ គាត់ក៏បានអះអាងថា “ព្រះយេហូវ៉ានឹងប្រគល់កូលីយ៉ាត មកក្នុងកណ្តាប់ដៃគាត់ហើយ(ខ.៤៦)។…
ស្បៃគ្របភ្នែក
គ្រោះថ្នាក់រថយន្តបុកគ្នាដ៏សាហាវមួយ បានធ្វើឲ្យអ្នកស្រី ម៉ារី អាន ហ្វ្រែងកូ(Mary Ann Franco)មានការតក់ស្លត់យ៉ាងខ្លាំង។ គាត់បានរួចជីវិត នៅក្នុងគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍នេះ តែគាត់បានរងរបួស រហូតដល់ពិការភ្នែកទាំងស្រុង។ គាត់ក៏បានរៀបរាប់ថា ចាប់តាំងពីពេលនោះមក គាត់មើលមិនឃើញអ្វី ក្រៅពីភាពខ្មៅងងឹត។ ២១ឆ្នាំក្រោយមក គាត់ក៏បានដើរដួល ហើយមានរបួសនៅឆ្អឹងខ្នង។ នៅពេលដែលគាត់ភ្ញាក់ដឹងខ្លួន បន្ទាប់ពីការវះកាត់(ដែលមិនពាក់ពាន់នឹងភ្នែករបស់គាត់) គាត់ក៏ស្រាប់តែមើលឃើញវិញ ដោយការអស្ចារ្យ។ គាត់ក៏បានឃើញមុខកូនស្រីរបស់គាត់ ជាលើកដំបូង ក្នុងរយៈពេលជាងពីរទសវត្សរ៍។ អ្នកជំនាញប្រព័ន្ធប្រសាទបានលើកឡើងថា តាមវិទ្យាសាស្ត្រ គាត់មិនដឹងថា អ្នកស្រីម៉ារីអាចមើលឃើញឡើងវិញ ដោយសារកត្តាអ្វីទេ។ ពីដំបូងគាត់គិតថា គាត់នឹងត្រូវងងឹតភ្នែកជារៀងរហូតហើយ តែទីបំផុត គាត់ក៏អាចមើលឃើញភាពស្រស់ស្អាត និងពន្លឺក្នុងពិភពលោកឡើងវិញ។
ព្រះគម្ពីរបានប្រាប់យើងថា ស្បៃនៃភាពល្ងង់ខ្លៅ និងការអាក្រក់ បានគ្របបាំងពិភពលោក ធ្វើឲ្យមនុស្សទាំងអស់ មើលមិនឃើញសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់(អេសាយ ២៥:៧)។ ភាពអាត្មានិយម និងភាពលោភលន់ អំណួត និងការស្រេកឃ្លានអំណាច ឬមុខមាត់ បានគ្របបាំងភ្នែកខាងវិញ្ញាណរបស់យើង ដូចជាស្បៃ ធ្វើឲ្យយើងមិនអាចមើលឃើញព្រះច្បាស់ ដែលទ្រង់ “បានធ្វើការយ៉ាងអស្ចារ្យ គឺជាការដែលបានគិតសំរេចនឹងធ្វើតាំងពីបុរាណមក ដោយសេចក្តីស្មោះត្រង់ពិតប្រាកដ”(ខ.១)។
ភាពពិការភ្នែកខាងវិញ្ញាណនេះ ធ្វើឲ្យយើងស្ថិតក្នុងភាពអស់សង្ឃឹម។ បើយើងពឹងតែកម្លាំងខ្លួនឯង នោះយើងឃើញតែភាពងងឹត ភ័ន្តភាំង និងភាពអស់សង្ឃឹម។…
ការត្រាស់ហៅឲ្យមានចិត្តក្លាហានឡើង
ក្នុងចំណោមរូបចម្លាក់មនុស្សប្រុស(ដែលមានលោកនេសិន មែនដេឡា លោកវិនស្តុន ឈើឈីល លោកមហាត្មៈ គន្ធី និងអ្នកដទៃទៀត) ក្នុងទីធ្លារដ្ឋសភានៅទីក្រុងឡុងដ៏ មានរូបចម្លាក់របស់ស្រ្តីម្នាក់ ដែលឈរនៅតែម្នាក់ឯង។ រូបចម្លាក់ដែលឈរម្នាក់ឯងនោះ គឺជារូបចម្លាក់អ្នកស្រី មីលីសិន ហ្វាសេត(Millicent Fawcett) ដែលបានតស៊ូនៅក្នុងការទាមទាឲ្យស្រ្តីមានសិទ្ធិបោះឆ្នោត។ រូបចម្លាក់របស់គាត់ត្រូវបានគេធ្វើពីលង្ហិន ដោយកាន់ទង់ជ័យមួយ ដែលមានសរសេរអក្សរពីលើ ទៅដល់អ្នកទាមទាសិទ្ធិជាមួយគាត់ថា “សេចក្តីក្លាហានមួយ អំពាវនាវឲ្យមានសេចក្តីក្លាហាននៅគ្រប់ទិសទី”។ ត្រង់ចំណុចនេះ អ្នកស្រីហ្វាសេតចង់មានន័យថា សេចក្តីក្លាហានរបស់មនុស្សម្នាក់ជំរុញឲ្យអ្នកដទៃទៀតមានចិត្តក្លាហានផងដែរ។
ខណៈពេលដែលស្តេចដាវីឌបានត្រៀមខ្លួនផ្ទេររាជឲ្យបុត្រាទ្រង់ ព្រះនាមសាឡូម៉ូន ទ្រង់ក៏បានធ្វើការពន្យល់អំពីការទទួលខុសត្រូវដ៏ធ្ងន់ ដែលនឹងធ្លាក់មកលើស្មាបុត្រាអង្គនេះ។ ជាការពិតណាស់ ស្តេចសាឡូម៉ូនក៏បានទទួលបន្ទុកដ៏ធ្ងន់ នៅក្នុងការដឹកនាំប្រទេស ដែលរាប់បញ្ចូលទំាងការដឹកនាំរាស្រ្តអ៊ីស្រាអែល ឲ្យដើរតាមសេចក្តីបង្គាប់របស់ព្រះជាម្ចាស់ និងការពារទឹកដីដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានពួកគេ ហើយមើលការខុសត្រូវការសាងសង់ព្រះវិហារ ដែលជាកិច្ចការដ៏ធំ(១របាក្សត្រ ២៨:៨-១០)។
ស្តេចដាវីឌបានជ្រាបថា សាឡូម៉ូនមានចិត្តដែលញ័រភ័យ បានជាទ្រង់លើកទឹកចិត្តសាឡូម៉ូនថា “ចូរមានកំឡាំង និងចិត្តក្លាហានឡើង ហើយធ្វើសំរេចចុះ កុំឲ្យខ្លាច ឬរសាយចិត្តឡើយ ដ្បិតព្រះយេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះ គឺជាព្រះនៃអញ ទ្រង់គង់នៅជាមួយនឹងឯង”(ខ.២០)។ សេចក្តីក្លាហានដ៏ពិតរបស់ស្តេចសាឡូម៉ូន មិនបានកើតចេញពីជំនាញ ឬទំនុកចិត្តរបស់ទ្រង់ឡើយ តែបានកើតចេញពីការពឹងផ្អែកលើព្រះវត្តមាន និងកម្លាំងរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានសេចក្តីក្លាហានដែលស្តេចសាឡូម៉ូនត្រូវការ។
ពេលដែលយើងជួបទុក្ខលំបាក ជាញឹកញាប់ យើងព្យាយាមតាំងចិត្តឲ្យក្លាហាន ឬកំឡាចិត្តខ្លួនឯងឲ្យក្លាហាន។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ…
អ្នកឈ្នះ ដែលមិននឹកស្មានដល់
នៅក្នុងការប្រកួតកីឡាអូឡាំពិកក្នុងរដូវរងា ឆ្នំា២០១៨ កញ្ញាអេសធើ លេដេកា(Ester Ledecka) ដែលជាកីឡាករជិះបន្ទះក្តាលើទឹកកកជើងឯកពិភពលោក របស់សាធារណៈរដ្ឋឆេក បានឈ្នះការប្រកួត នៅក្នុងកីឡាមួយផ្សេងទៀត គឺកីឡាជិះស្គីលើទឹកកក។ រឿងនេះប្រហែលជាបានក្លាយជាព្រឹត្តិការណ៍ ដែលគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលបំផុត នៅក្នុងការប្រកួតអូឡាំពិកក្នុងរដូវរងាឆ្នាំនោះ។ ហើយគាត់ជាកីឡាករដែលមានលេខរៀងទី២៦ ដែលធ្វើឲ្យគាត់មានការពិបាកយ៉ាងខ្លាំង នៅក្នុងការយកជ័យជម្នះ ដែលគេមិនជឿថា គាត់អាចធ្វើបានឡើយ តែគាត់ឈ្នះបានមេដាយមាស ក្នុងចំណាត់ថ្នាក់លេខមួយ។
អ្វីដែលអស្ចារ្យនោះ គឺកញ្ញាលេដីកាមានលក្ខណៈសម្បត្តិគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីចូលរួមក្នុងការប្រកួត សូពើរជី សម្រាប់ស្រ្តី ដែលតម្រូវឲ្យមានការជិះស្គីចុះពីលើទួល តាមផ្លូវក្រវិចក្រវាន។ បន្ទាប់ពីគាត់បានឈ្នះការប្រកួត ដោយមកដល់ទីលឿងជាងគេ ០,០១ វិនាទីប៉ុណ្ណោះ ទាំងគាត់ ទំាងអ្នកសារព័ត៌មាន និងអ្នកប្រកួតដទៃទៀតមានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង ដោយគេគិតថា មានតែកីឡាករជិះស្គីកំពូលៗប៉ុណ្ណោះ ដែលអាចឈ្នះការប្រកួតនេះបាន។
នេះហើយជារបៀបនៃការគិតរបស់លោកិយ។ យើងច្រើនតែសន្ឋិដ្ឋានថា អ្នកឈ្នះនឹងនៅតែបន្តឈ្នះ ខណៈពេលដែលអ្នកដទៃទៀតនឹងបរាជ័យ។ ពួកសាវ័កក៏មានអារម្មណ៍ថា ផែនដីបានក្រឡាប់ចក្រផងដែរ ពេលដែលព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា “អ្នកមានពិបាកនឹងចូលនគរព្រះ”(ម៉ាថាយ ១៩:២៣)។ តើអ្នកមាន មានអ្វីដែលរារាំងមិនឲ្យពួកគេអាចចូលនគរស្ថានសួគ៌? ជាការពិតណាស់ បើយើងទុកចិត្តលើអ្វី ដែលយើងមាន(អ្វីដែលយើងអាចធ្វើ និងយើងជានរណា) យើងមិនគ្រាន់តែពិបាកទុកចិត្តព្រះប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងមិនអាចទុកចិត្តទ្រង់ផងដែរ។
យើងមិនអាចចូលនរគព្រះ តាមក្បួនរបស់យើងបានទេ។ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា “នឹងមានមនុស្សមុន ទៅជាក្រោយជាច្រើន ហើយនិងមានមនុស្សក្រោយ…
ទទួលទោស ដោយមិនបានប្រព្រឹត្តខុស
នៅថ្ងៃទី៣០ ខែមករា ឆ្នាំ ២០១៨ បន្ទាប់ពីលោកម៉ាខុម អាឡេកសាដឺរ(Malcolm Alexander)បានជាប់គុក៣៨ឆ្នំា គាត់ក៏បានដើរចេញពីពន្ធធនាគា ក្នុងនាមជាមនុស្សដែលមានសេរីភាពឡើងវិញ។ តាមភស្តុតាងនៃការពិនិត្យឌីអិនអេ បានបញ្ជាក់ថា លោកអាឡេកសាដឺរ មិនបានប្រព្រឹត្តខុសដូចការចោទប្រកាន់នោះទេ។ គាត់បានប្រកាន់ជំហរដ៏មុតមាំ នៅក្នុងការអៈអាងថា គាត់ជាមនុស្សស្លូតត្រង់ ខណៈពេលដែលតុលាការបានសម្រេចកាត់ទោសគាត់ ដោយអយុត្តិធម៌។ ជនស្លូតត្រង់ម្នាក់នេះបានជាប់គុកដោយអយុត្តិធម៌ អស់ពេលជិត៤ទសវត្សរ៍ ដោយសារមេធាវីការពារក្តីដ៏អសមត្ថភាពរបស់គាត់(ក្រោយមក ត្រូវបានគេហាមមិនឲ្យធ្វើជាមេធាវីទៀត) ភស្តុតាងដែលគេប្រមូលបាន ដោយខ្វះការប្រុងប្រយ័ត្ន និងវិធីសាស្រ្តស៊ើបអង្កេតដែលមិនប្រាកដប្រជា។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពេលដែលគេដោះលែងគាត់ឲ្យមានសេរីភាព គាត់ក៏បានបង្ហាញចេញនូវចិត្តប្រកបដោយគុណរបស់ព្រះ ដ៏គួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើល។ គាត់ក៏បានប្រាប់គេថា គាត់មិនអាចខឹងបានទេ។ គាត់គ្មានពេលគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីខឹងទៀតឡើយ។
ពាក្យសម្តីរបស់លោកអាឡេកសានដឺរ បានបង្ហាញចេញនូវចិត្តប្រកបដោយព្រះគុណព្រះដ៏ជ្រាលជ្រៅ។ បើការកាត់ក្តីដ៏អយុត្តិធម៌ បានធ្វើឲ្យយើងខាតបង់ពេលវេលាអស់៣៨ឆ្នាំ ហើយបានបំផ្លាញកេរឈ្មោះរបស់យើង នោះយើងទំនងជាខឹងសម្បា ចំពោះគេ។ គាត់បានអត់ទ្រាំអស់ជាច្រើនឆ្នាំ នៅក្នុងគុក ដោយចិត្តខ្លោចផ្សា ដោយបន្ទុកនៃភាពអយុត្តិធម៌ ដែលគាត់បានទទួលរង ប៉ុន្តែ គាត់មិនបានស្នងការអាក្រក់ ដោយការអាក្រក់ឡើយ។ គាត់មិនបានបម្រើកម្លាំងរបស់គាត់ ដើម្បីសងសឹក តែបានបង្ហាញចេញនូវឥរិយ៉ាបថ ដូចដែលសាវ័កពេត្រុសបានបង្គាប់ថា ចូរកុំ “ធ្វើការអាក្រក់ស្នងនឹងការអាក្រក់ ឬពាក្យប្រមាថស្នងនឹងពាក្យប្រមាថឡើយ”(១ពេត្រុស ៣:៩)។
ព្រះគម្ពីរបានបង្រៀនយើង ឲ្យធ្វើល្អថែមមួយកំរិតទៀត គឺដូចដែលសាវ័កពេត្រុសបានប្រាប់យើងថា យើងមិនត្រូវសងសឹកមកលើគេវិញឡើយ…
ឈរដោយចិត្តក្លាហាន
នៅសម័យសង្រ្គាមលោកលើកទី២ ខណៈពេលដែលអ្នកដឹកនាំពួកជំនុំអាឡឺម៉ង់ភាគច្រើន ចុះចូលនឹងលោកអ៊ីត្លែ ដែលជាមេដឹកនាំផ្តាច់ការរបស់ប្រទេសអាឡឺម៉ង់ លោកម៉ាទីន នេម៉ូល័រ(Martin Niemöller) ដែលជាទេវវិទូ និងជាគ្រូគង្វាល ស្ថិតក្នុងចំណោមអ្នកក្លាហានមួយចំនួន ដែលបានប្រឆាំងនឹងអំពើអាក្រក់របស់របបណាហ្ស៊ី។ ខ្ញុំបានអានរឿងមួយ ដែលពិពណ៌នា អំពីជនជាតិអាឡឺម៉ង់វ័យចំណាស់មួយក្រុម កំពុងឈរនៅខាងក្រៅសណ្ឋាគារធំមួយ នៅទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៧០ ហើយក្នុងចំណោមពួកគេមានបុរសវ័យក្មេងម្នាក់ កំពុងតែជញ្ជូនវ៉ាលីរបស់ក្រុមនោះ យ៉ាងញាប់ដៃញាប់ជើង។ មានមនុស្សម្នាក់បានសួរថា តើមនុស្សមួយក្រុមនេះជានរណា? គេក៏បានឆ្លើយថា “ពួកគេជាគ្រូគង្វាលអាឡឺម៉ង់”។ “ចុះចំណែកឯបុរសវ័យក្មេងនោះ ជានរណាដែរ?” “គាត់គឺលោកម៉ាទីន នេម៉ូល័រ។ គាត់មានអាយុ៨០ឆ្នាំហើយ។ ប៉ុន្តែ គាត់ក្មេងជាងវ័យ ដោយសារគាត់ មិនចេះភ័យខ្លាច ”។ លោកនេម៉ូល័រអាចជម្នះការភ័យខ្លាច មិនមែនដោយសារគាត់មានហ្សែនជាមនុស្សអស្ចារ្យពីកំណើត ដែលមិនចេះភ័យខ្លាចនេះឡើយ ប៉ុន្តែ គឺដោយសារតែព្រះគុណរបស់ព្រះប៉ុណ្ណោះ។ តាមពិត កាលពីមុន គាត់ធ្លាប់មានទស្សនៈប្រឆាំងនឹងជនជាតិយូដា ឬជ្វីប។ ប៉ុន្តែ គាត់បានលន់តួរបាប ហើយព្រះជាម្ចាស់ក៏បានស្អាងគាត់ឡើងវិញ ហើយជួយឲ្យគាត់និយាយ និងរស់នៅតាមសេចក្តីពិតរបស់ទ្រង់។
លោកម៉ូសេលើកទឹកចិត្តប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល ឲ្យជម្នះការភ័យខ្លាច ហើយដើរតាមព្រះ ក្នុងសេចក្តីពិត។ ពេលដែលពួកគេបានទទួលដំណឹងថា ព្រះជាម្ចាស់នឹងដកលោកម៉ូសេចេញពីពួកគេ ពួកគេក៏មានការភ័យខ្លាច បានជាអ្នកដឹកនាំរូបនេះកំឡាចិត្តពួកគេ ដោយពាក្យសម្តីដ៏មុតមាំថា “ចូរមានកំឡាំងហើយចិត្តក្លាហានឡើង កុំឲ្យខ្លាច ឬមានសេចក្តីភ័យញ័រចំពោះគេឡើយ ដ្បិតគឺព្រះយេហូវ៉ា…