ការអធិស្ឋាន និងសរសើរដំកើងព្រះ នៅលើឆ្នេរសមុទ្រ
ក្នុងអំឡុងពេលដែលខ្ញុំ និងស្វាមីខ្ញុំធ្វើដំណើរ ទៅធ្វើខួបអាពាហ៍ពិពាហ៍គំរប់២៥ឆ្នំារបស់យើង យើងក៏បានអានព្រះគម្ពីរនៅលើឆ្នេរសមុទ្រ។ ខណៈពេលដែលអ្នកលក់ធ្វើដំណើរកាត់តាមនោះ ដោយប្រាប់យើងអំពីតម្លៃរបស់ទំនិញពួកគេ យើងក៏បានអរគុណពួកគេ តែមិនបានទិញអ្វីទេ។ មានអ្នកលក់ម្នាក់ ឈ្មោះ ហ្វឺនែនដូ(Fernando) បានបញ្ចេញទឹកមុខញញឹមស្រស់ ពេលដែលយើងបដិសេធមិនព្រមទិញទំនិញគាត់ ហើយក៏បានទទូចយើង ឲ្យទិញវត្ថុអនុស្សាវរីយ៍ខ្លះ សម្រាប់មិត្តភក្តិយើង។ ប៉ុន្តែ យើងនៅតែមិនបានទិញទំនិញរបស់គាត់។ គាត់ក៏បានលើកឥវ៉ាន់គាត់ ដើរទៅមុខទៀត ដោយទឹកមុខនៅតែញញឹមជាប់។ ខ្ញុំក៏បាននិយាយថា “ខ្ញុំអធិស្ឋានសូមព្រះប្រទានពរអ្នក”។
លោកហ្វឺនែនដូក៏បានងាកមករកខ្ញុំ ហើយនិយាយថា ព្រះយេស៊ូវបានកែប្រែជីវិតគាត់។ គាត់ក៏បានលុតជង្គង់នៅចន្លោះកៅអីរបស់យើង ហើយប្រាប់យើងថា គាត់មានអារម្មណ៍ថា ព្រះវត្តមានរបស់ព្រះកំពុងតែគង់នៅទីនេះ។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានចែកចាយ អំពីរបៀបដែលព្រះទ្រង់បានរំដោះគាត់ ឲ្យរួចពីការញៀនថ្នាំ និងស្រា កាលពីជាង១៤ឆ្នាំមុន។
ទឹកភ្នែកខ្ញុំក៏បានស្រក់ចុះ ខណៈពេលដែលគាត់សូត្រខគម្ពីរទំនុកដំកើង ហើយអធិស្ឋានឲ្យយើង។ យើងក៏បានសរសើរដំកើងព្រះ និងអរសប្បាយក្នុងព្រះវត្តមានព្រះអង្គ ទាំងអស់គ្នា។
បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក ១៤៨ គឺជាសេចក្តីអធិស្ឋាន ដែលសរសើរដំកើងព្រះ។ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើង បានលើកទឹកចិត្តមនុស្សទាំងអស់ ឲ្យសរសើរព្រះនាមព្រះអម្ចាស់ ដ្បិតទ្រង់បានចេញបង្គាប់ ហើយរបស់ទាំងនោះបានកើតមក(ខ.៥) ដ្បិតមានតែព្រះនាមទ្រង់១ ដែលខ្ពស់ប្រសើរ សិរីល្អនៃទ្រង់ខ្ពស់ជាងផែនដី និងផ្ទៃមេឃទៅទៀត(ខ.១៣)។
ព្រះទ្រង់បានអញ្ជើញយើង ឲ្យទូលថ្វាយ អំពីតម្រូវការរបស់យើង នៅចំពោះព្រះអង្គ…
រីកចម្រើនទំាងអស់គ្នា
ស្វាមីរបស់ខ្ញុំ ឈ្មោះ អ័ឡិន(Alan) បានឈរនៅក្រោមពន្លឺភ្លើង ដែលបញ្ចាំងពីលើបង្គោលដ៏ខ្ពស់ត្រដែត មកលើទីលានប្រកួត ខណៈពេលដែលក្រុមដែលមកប្រកួតនឹងក្រុមគាត់ បានវាយកូនបាល់ខ្ទាតទៅលើអាកាស។ គាត់ក៏បានរត់បោះពួយទៅរកផ្នែកដែលងងឹតបំផុត ក្នុងទីលានប្រកួត ដោយភ្នែកគាត់ផ្តោតទៅលើកូនបាល់នោះ ហើយក៏បានបុករបងដែលគេបានសង់ពីសំណាញ់ដែក។
ក្រោយមក នៅយប់ដដែលនោះ ខ្ញុំក៏បានហុចទឹកកកឲ្យគាត់ស្អំ។ ខ្ញុំសួរគាត់ថា តើគាត់មានឈឺកន្លែងណាទេ? គាត់ឈ្លីស្មាខ្លួនឯងហើយនិយាយថា គាត់នឹងមានអារម្មណ៍ល្អជាងនេះ បើសិនជាមិត្តរួមក្រុមគាត់ បានដាស់តឿនគាត់ កុំឲ្យរត់ទៅបុករបង។
ក្រុមកីឡាករដំណើរការបានល្អបំផុត នៅពេលដែលពួកគេធ្វើការរួមគ្នា។ គាត់អាចជៀសផុតពីរបួសនោះ បើសិនជាមិត្តរួមក្រុមតែម្នាក់ ស្រែកប្រាប់គាត់ ដើម្បីដាស់តឿនគាត់ ពេលគាត់រត់សំដៅទៅរករបង ដោយមិនដឹងខ្លួន។
ព្រះគម្ពីរប៊ីបបានរំឭកយើងថា ព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំឲ្យមានសមាជិកនៃពួកជំនុំ ដើម្បីធ្វើការរួមគ្នា ហើយជួយមើលគ្នា ដូចក្រុមកីឡាករអញ្ចឹងដែរ។ សាវ័កប៉ុលបានប្រាប់យើងថា ព្រះទ្រង់យកព្រះទ័យទុកដាក់ ចំពោះរបៀបដែលយើងប្រកបទាក់ទងគ្នា ព្រោះសកម្មភាពរបស់មនុស្សម្នាក់ អាចនាំផលប៉ះពាល់មកលើសហគមន៍នៃអ្នកជឿទំាងមូល(កូល៉ុស ៣:១៣-១៤)។ ពេលណាយើងឱបក្រសោបយកឱកាស ដើម្បីបម្រើគ្នាទៅវិញទៅមក មានការប្តូរផ្តាច់ទំាងស្រុង ចំពោះការរួបរួម និងសន្តិភាព ពួកជំនុំយើងនឹងរីកច្រើន(ខ.១៥)។
សាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនថា “ចូរឲ្យព្រះបន្ទូលនៃព្រះគ្រីស្ទ បានសណ្ឋិតនៅក្នុងអ្នករាល់គ្នាជាបរិបូរ ដោយប្រាជ្ញាគ្រប់យ៉ាង ទាំងបង្រៀន ហើយទូន្មានគ្នា ដោយនូវទំនុកដំកើង ទំនុកបរិសុទ្ធ និងចំរៀងខាងឯវិញ្ញាណ”(ខ.១៦)។ ពេលណាយើងនៅជាប់នឹងព្រះបន្ទូល យើងអាចលើកទឹកចិត្ត និងការពារគ្នាទៅវិញទៅមក តាមរយៈទំនាក់ទំនងនៃក្តីស្រឡាញ់…
ផ្លូវនៃការនឹកចាំ ដែលព្រះទ្រង់បានសង់
ពេលដែលកូនប្រុសខ្ញុំ ដែលជាមនុស្សពេញវ័យ បានជួបប្រទះរឿងដ៏ពិបាក ខ្ញុំក៏បានរំឭកគាត់ថា ព្រះទ្រង់តែងតែយកព្រះទ័យទុកដាក់ និងបំពេញតម្រូវការរបស់ខ្ញុំ ដែលជាឪពុករបស់គាត់ជានិច្ច ក្នុងអំឡុងពេលដែលខ្ញុំមិនអាចរកការងារធ្វើ។ ខ្ញុំក៏បានរំឭក អំពីពេលដែលព្រះទ្រង់ចម្រើនកម្លាំងដល់ក្រុមគ្រួសារយើង ហើយប្រទាននូវសន្តិភាព នៅពេលដែលម្តាយរបស់ខ្ញុំបានបរាជ័យនៅក្នុងការតយុទ្ធនឹងជម្ងឺមហារីកឈាម។ ខ្ញុំក៏បានលើកឡើង អំពីរឿងនៃសេចក្តីស្មោះត្រង់របស់ព្រះ ដែលយើងបានសរសេរនៅលើក្រដាស់សៀតចូលក្នុងព្រះគម្ពីរ ហើយក៏បានបញ្ជាក់ថា ព្រះអង្គតែងតែគោរពព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះអង្គជានិច្ច។ ខ្ញុំបាននាំកូនប្រុសខ្ញុំចូលទៅក្នុងផ្លូវនៃការនឹកចាំ ដែលគ្រួសារយើងមានជាមួយព្រះអង្គ ដោយរំឭកគាត់ អំពីរបៀបដែលព្រះអង្គនៅតែអាចឲ្យយើងពឹងផ្អែកបាន ពេលយើងឆ្លងកាត់ពេល ដែលពិបាកដូចការដើរកាត់ជ្រលងភ្នំ និងឡើងទៅកំពូលភ្នំ។ ទោះយើងកំពុងតែមានទុក្ខលំបាក ឬអរសប្បាយក្តី ព្រះវត្តមាន ក្តីស្រឡាញ់ និងព្រះគុណរបស់ព្រះអង្គ តែងតែគ្រប់គ្រាន់ជានិច្ច។
ខ្ញុំចូលចិត្តពង្រឹងជំនឿ តាមរបៀបនេះ ហើយក៏បានដឹងផងដែរថា ព្រះជាម្ចាស់បានរចនាយើងមក ឲ្យមានទម្លាប់ចែកចាយរឿង ដើម្បីលើកទឹកចិត្តមនុស្សជំនាន់ក្រោយឲ្យជឿព្រះអង្គ។ ពេលដែលពួកអ៊ីស្រាអែលបាននឹកចាំ អំពីរឿងទំាងអស់ដែលព្រះទ្រង់បានធ្វើ កាលពីមុន នោះព្រះអង្គក៏បានតម្រៀបថ្មមូលនៃការទុកចិត្ត នៅលើផ្លូវនៃការនឹកចាំរបស់ពួកគេ។
ពួកអ៊ីស្រាអែលបានឃើញព្រះទ្រង់ស្មោះត្រង់ ចំពោះព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះអង្គ ខណៈពេលដែលពួកគេដើរតាមព្រះអង្គ(ចោទិយកថា ៤:៣-៦)។ ព្រះអង្គតែងតែស្តាប់ឮ និងឆ្លើយតបការអធិស្ឋានរបស់ពួកគេជានិច្ច(ខ.៧)។ ពួកអ៊ីស្រាអែលបានអរសប្បាយ និងជជែកជាមួយអ្នកជំនាន់ក្រោយ(ខ.៩) ដោយចែកចាយ ព្រះបន្ទូលដ៏បរិសុទ្ធ ដែលព្រះដ៏ពិត ទ្រង់បានបណ្តាលឲ្យតែង និងរក្សាទុក(ខ.១០)។
ខណៈពេលដែលយើងនិយាយប្រាប់អ្នកជំនាន់ក្រោយ អំពីព្រះចេស្តា សេចក្តីមេត្តា និងសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ជ្រាលជ្រៅ នោះជំនឿរបស់យើង និងជំនឿរបស់អ្នកដទៃ…
ព្រះទ្រង់ជ្រាប
បន្ទាប់ពីក្រុមគ្រួសាររបស់អ្នកស្រីម៉ាប៊ែល(Mabel) ទើបតែផ្លាស់មករស់នៅកន្លែងថ្មី រ៉ាយអិន(Ryan) ដែលជាកូនប្រុសរបស់គាត់ អាយុ៧ឆ្នំា មានការទើសទាល់យ៉ាងខ្លាំង ខណៈពេលដែលគាត់រៀបចំខ្លួន ដើម្បីចូលរួម នៅក្នុងកម្មវិធីបោះជំរុំរដូវក្តៅ នៅសាលារៀនថ្មីរបស់គាត់។ អ្នកស្រីម៉ាបែលក៏បានលើកទឹកចិត្តគាត់ ដោយនិយាយបញ្ជាក់ថា គាត់យល់ អំពីការលំបាក ដែលបណ្តាលមកពីក្នុងការផ្លាស់ប្តូរទីលំនៅនេះ។ ប៉ុន្តែ នៅពេលព្រឹកមួយនោះ រ៉ាយអិនហាក់ដូចជាមានភាពម៉ូមៅជ្រុល ខុសពីធម្មតា ដែលនេះមិនមែនជាចរិយាសម្បត្តិរបស់គាត់ទេ។
អ្នកស្រីម៉ាប៊ែល ក៏បានសួរគាត់ ដោយចិត្តអាណឹតថា “តើកូនមានរឿងអី?”
រ៉ាយអិនក៏បានសម្លឹងមើល តាមម៉ាត់បង្អួច ហើយនិយាយទំាងញាក់ស្មាថា “កូនមិនដឹងដែរ ម៉ាក់។ កូនមានអារម្មណ៍លាយឡំច្រើនណាស់”។
អ្នកស្រីម៉ាប៊ែល មានការឈឺចាប់ក្នុងចិត្ត ពេលដែលគាត់កម្សាន្តចិត្តកូនប្រុសរបស់គាត់។ គាត់បានព្យាយាមរិះរកវិធីជួយកូនប្រុសគាត់។ គាត់ប្រាប់រ៉ាយអិនថា ការផ្លាស់ប្តូរទីលំនៅនេះ ក៏នាំឲ្យគាត់មានការពិបាកផងដែរ។ គាត់ក៏បានលើកទឹកចិត្តរ៉ាយអិនថា ព្រះជាម្ចាស់នឹងនៅតែគង់នៅក្បែរជានិច្ច ហើយព្រះអង្គជ្រាបអំពីរឿងគ្រប់យ៉ាង សូម្បីតែនៅពេលដែលពួកគេមិនអាចយល់ ឬមិនអាចរៀបរាប់អំពីភាពនឿយណាយរបស់ពួកគេក៏ដោយ។ គាត់ក៏បានបបួលកូនប្រុសគាត់ ឲ្យទៅលេងមិត្តភក្តិ មុនពេលសាលារៀនចាប់ផ្តើមឆ្នាំសិក្សាថ្មី។ ពួកគេក៏បានរៀបគម្រោង ហើយអរព្រះគុណព្រះជាម្ចាស់ ដែលបានជ្រាបថា កូនរបស់ទ្រង់មានការពិបាកក្នុងអារម្មណ៍។
អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរ ទំនុកដំកើង ជំពូក១៤៧ ធ្លាប់មានអារម្មណ៍ដែលពិបាកខ្លាំង ក្នុងការធ្វើដំណើរនៃសេចក្តីជំនឿរបស់គាត់ ហើយក៏បានទទួលស្គាល់អត្ថប្រយោជន៍នៃការសរសើរដំកើង ព្រះជាម្ចាស់ដែលជ្រាបគ្រប់ការទំាងអស់ និងជាអ្នកទ្រទ្រង់អ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ហើយជាអ្នកព្យាបាលរបួសផ្លូវកាយ និងផ្លូវអារម្មណ៍(ខ.១-៦)។ គាត់ក៏បានសរសើរដំកើងព្រះ…
ការធ្វើការជាមួយព្រះជាម្ចាស់
ក្នុងអំឡុងពេលដែលលោកប៊ីល អ៊ែស(Bill Ashe) ទៅលេងប្រទេសមិចស៊ីកូ នៅឆ្នាំ១៩៦២ គាត់បានជួយជួសជុលអណ្តូងស្នប់មួយ នៅមណ្ឌលកុមារកំព្រាមួយកន្លែង។ អណ្តូងស្នប់នោះដំណើរការដោយរហាត់ខ្យល់។ កាលពី១៤ឆ្នំាមុន គាត់បានទទួលការបណ្តាលចិត្ត ឲ្យបម្រើព្រះ ដោយជួយផ្គត់ផ្គង់ទឹកស្អាត ដល់អ្នកភូមិក្រីក្រ ហើយគាត់ក៏បានបង្កើតអង្គការមិនរកប្រាក់ចំណេញមួយ។ គាត់ថា “ព្រះជាម្ចាស់បានដាស់តឿនខ្ញុំ ឲ្យប្រើពេលវេលាឲ្យមានប្រយោជន៍បំផុត ដោយស្វែងរកមនុស្សដែលមានចិត្តចង់នាំទឹកស្អាត ទៅកាន់តំបន់ក្រីក្រដាច់ស្រយ៉ាល”។
ក្រោយមក បន្ទាប់ពីគាត់បានដឹង អំពីតម្រូវការទឹកស្អាត នៅទូទាំងពិភពលោក តាមរយៈការស្នើរសុំរបស់គ្រូគង្វាល និងអ្នកផ្សាយដំណឹងល្អរាប់ពាន់នាក់ នៅក្នុងប្រទេសជាង១០០ គាត់ក៏បានអញ្ជើញអ្នកដទៃ ឲ្យចូលរួមការងារនេះ។
ព្រះជាម្ចាស់បានត្រាស់ហៅយើង ឲ្យរួមគ្នាបម្រើព្រះអង្គ និងអ្នកដទៃ តាមមធ្យោបាយផ្សេងៗ។ ពេលដែលពួកជំនុំនៅក្រុងកូរិនថូសប្រកែកគ្នា អំពីគ្រូដែលពួកគេពេញចិត្ត សាវ័កប៉ុលក៏បានបញ្ជាក់ថា គាត់មានតួនាទីជាអ្នកបម្រើព្រះយេស៊ូវ និងជាមិត្តរួមការងាររបស់លោកអ័ប៉ូឡូស ដោយពឹងផ្អែកទាំងស្រុងទៅលើព្រះ ដើម្បីលូតលាស់ខាងវិញ្ញាណ(១កូរិនថូស ៣:១-៧)។ គាត់បានរំឭកយើងថា ការងារដែលព្រះឲ្យយើងធ្វើបម្រើព្រះអង្គ គឺមានតម្លៃមកពីព្រះអង្គ(ខ.៨)។ សាវ័កប៉ុលបានទទួលស្គាល់ថា ការធ្វើការជាមួយអ្នកដទៃ ដើម្បីបម្រើព្រះ គឺជាឯកសិទ្ធិ ហេតុនេះហើយ គាត់ក៏បានលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យស្អាងគ្នាទៅវិញទៅមក ដូចដែលព្រះអង្គបានកែប្រែជីវិតយើង ក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់(ខ.៩)។
ទោះព្រះវរបិតាដ៏មានចេស្តា មិនត្រូវការជំនួយរបស់យើង ដើម្បីសម្រេចព្រះរាជកិច្ចដ៏ធំរបស់ព្រះអង្គក៏ដោយ ក៏ព្រះអង្គបានប្រទានលទ្ធភាព និងអញ្ជើញយើង ឲ្យធ្វើការជាដៃគូរជាមួយព្រះអង្គ។—Xochitl Dixon
សេចក្តីមេត្តារបស់ព្រះកំពុងធ្វើការ
មានពេលមួយកំហឹងរបស់ខ្ញុំបានឡើងកម្តៅបន្តិចម្តងៗ ពេលដែលស្រ្តីម្នាក់បានធ្វើបាបខ្ញុំ ស្តីបន្ទោសឲ្យខ្ញុំ ហើយនិយាយដើមខ្ញុំ។ ខ្ញុំចង់ឲ្យគេរាល់គ្នាដឹង អំពីការអាក្រក់ដែលនាងបានធ្វើ ពោលគឺចង់ឲ្យនាងរងទុក្ខវេទនា ដូចដែលខ្ញុំបានរងទុក្ខដោយសារទង្វើររបស់នាង។ ខ្ញុំមានកំហឹង និងចិត្តល្វីងជូរចត់ចំពោះនាង ទាល់តែក្បាលរបស់ខ្ញុំចាប់ផ្តើមឈឺ។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលខ្ញុំអធិស្ឋានសូមព្រះទ្រង់ដកការឈឺចាប់ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធក៏បានប៉ះពាល់ចិត្តខ្ញុំ។ តើខ្ញុំអាចរៀបគម្រោងសងសឹកគេដោយរបៀបណា ខណៈពេលដែលខ្ញុំកំពុងតែទូលអង្វរសូមព្រះទ្រង់ដកការឈឺចាប់របស់ខ្ញុំចេញ? បើសិនជាខ្ញុំជឿថា ព្រះអង្គយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះខ្ញុំ ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំមិនទុកចិត្តថា ព្រះអង្គនឹងដោះស្រាយបញ្ហារបស់ខ្ញុំ? ខ្ញុំដឹងថា អ្នកដែលធ្លាប់ឈឺចាប់ ច្រើនតែធ្វើឲ្យអ្នកដទៃទៀតឈឺចាប់ ដូចនេះ ខ្ញុំក៏បានទូលសូមព្រះទ្រង់ជួយខ្ញុំ ឲ្យអត់ទោសឲ្យស្រ្តីនោះ ហើយស្វែងរកការផ្សះផ្សា។
ស្តេចដាវីឌដែលជាអ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើង បានជ្រាប អំពីការលំបាក នៅក្នុងការទុកចិត្តព្រះ ខណៈពេលដែលទ្រង់ស៊ូទ្រាំនឹងអំពើអយុត្តិធម៌។ ស្តេចដាវីឌបានប្រឹងប្រែងអស់ពីចិត្ត ដើម្បីក្លាយជាអ្នកបម្រើប្រកបដោយក្តីស្រឡាញ់ ប៉ុន្តែ ស្តេចសូល នៅតែមានការច្រណែន និងចង់សម្លាប់គាត់ចោល(១សាំយ៉ូអែល ២៤:១-២)។ ស្តេចដាវីឌបានរងទុក្ខលំបាកជាច្រើន ខណៈពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ជួយដោះស្រាយបញ្ហារបស់គាត់ ហើយរៀបចំផ្លូវឲ្យគាត់ឡើងគ្រងរាជ្យជាស្តេច ប៉ុន្តែ គាត់នៅតែសម្រេចចិត្តថ្វាយព្រះកិត្តិនាមដល់ព្រះជាម្ចាស់ ជាជាងសងសឹក(ខ.៣-៧)។ គាត់បានធ្វើអ្វីដែលគាត់ត្រូវធ្វើ ដោយព្យាយាមផ្សៈផ្សាជាមួយស្តេចសូល ហើយថ្វាយលទ្ធផល ឲ្យព្រះទ្រង់ជាអ្នកសម្រេច(ខ.៨-២២)។
ពេលដែលអ្នកដទៃបានធ្វើអាក្រក់មកលើយើង ហើយមិនបានទទួលលទ្ធផលអាក្រក់ យើងមានការពិបាកចិត្ត ចំពោះរឿងអយុត្តិធម៌នេះ។ ប៉ុន្តែ ដោយសារសេចក្តីមេត្តាករុណារបស់ព្រះ ធ្វើការនៅក្នុងចិត្តយើង និងចិត្តអ្នកដទៃ នោះយើងអាចអត់ឱនទោសឲ្យគេ ដូចដែលព្រះអង្គបានអត់ទោសឲ្យយើង ហើយទទួលព្រះពរ…
ពន្លឺក្នុងពេលងងឹត
មានពេលមួយ ព្យុះដែលមានផ្គររន្ទះខ្លាំង បានបក់កាត់ក្រុងរបស់ខ្ញុំ ដោយបន្សល់ទុកនូវសំណើមក្នុងកំរិតខ្ពស់ ហើយផ្ទៃមេឃក៏បានប្រែជាងងឹត។ ខ្ញុំក៏បាននាំឆ្កែរបស់ខ្ញុំឈ្មោះខាលី(Callie) ទៅដើរលេងខាងក្រៅពេលល្ងាច។ ពេលនោះ ខ្ញុំបានគិតអំពីបញ្ហាប្រឈមនៃការផ្លាស់ប្តូរទីលំនៅរបស់គ្រួសារខ្ញុំទៅរដ្ឋផ្សេង ដែលជាបន្ទុកកាន់តែធ្ងន់ ក្នុងចិត្តខ្ញុំ។ ដោយសារចិត្តនឿយណាយ ចំពោះអ្វីៗដែលបានកើតឡើង ខុសយ៉ាងខ្លាំងពីការរំពឹងចង់បាន និងក្តីសង្ឃឹមដ៏ខ្ពស់របស់ខ្ញុំ ខ្ញុំក៏បានយឺតយ៉ាវ នៅក្នុងការឲ្យខាលីហិតក្លិនស្មៅ។ ខ្ញុំបានឮសម្លេងទឹកអូរហូរនៅក្បែរផ្ទះរបស់ខ្ញុំ ហើយក៏បានឃើញពន្លឺភ្លើងតូចល្អិតបញ្ចេញពន្លឺផ្លឹបភ្លែតៗ ពីលើផ្កាព្រៃដែលបានដុះឡើងតាមច្រាំងអូរ។ តាមពិត ពួកវាជាសត្វអំពិលអំពែក។
ពេលនោះព្រះអម្ចាស់ក៏បានហ៊ុមព័ទ្ធខ្ញុំ ដោយសន្តិភាព ខណៈពេលដែលខ្ញុំគយគន់ពន្លឺផ្លឹបភ្លែតៗរបស់សត្វអំពិលអំពែក ក្នុងស្បែអន្ធកាល។ ខ្ញុំក៏បានគិតអំពីបទចម្រៀងរបស់ស្តេចដាវីឌ ដែលជាអ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ដែលបានច្រៀងថា ព្រះអម្ចាស់បានអុជប្រទីបរបស់ទ្រង់ឲ្យភ្លឺឡើង(ទំនុកដំកើង ១៨:២៨)។ ស្តេចដាវីឌបានប្រកាស់ថា ព្រះទ្រង់បានធ្វើឲ្យសេចក្តីងងឹតរបស់ទ្រង់ ប្រែក្លាយជាពន្លឺ គឺបានបង្ហាញថា ទ្រង់មានការទុកចិត្ត ចំពោះការផ្គត់ផ្គង់ និងការការពាររបស់ព្រះអម្ចាស់(ខ.២៩-៣០)។ ដោយមានជំនួយមកពីព្រះ នោះទ្រង់អាចប្រឈមមុខដាក់បញ្ហាគ្រប់យ៉ាង(ខ.៣២-៣៥)។ ស្តេចដាវីឌបានទុកចិត្តថា ព្រះអម្ចាស់គង់នៅជាមួយទ្រង់គ្រប់កាលៈទេសៈទាំងអស់ បានជាទ្រង់សន្យាថានឹងសរសើរដំកើងព្រះអង្គ ក្នុងចំណោមជាតិសាសន៍ទាំងឡាយ ហើយច្រៀងសរសើរព្រះនាមព្រះអង្គ(ខ.៣៦-៤៩)។
ទោះយើងកំពុងតែអត់ទ្រំានឹងខ្យល់ព្យុះ ក្នុងជីវិតយើង ឬកំពុងអរសប្បាយនឹងភាពស្ងប់សុខ បន្ទាប់ពីព្យុះភ្លៀងបានកន្លងផុតទៅ សន្តិភាព ឬសេចក្តីសុខសាន្តនៃព្រះវត្តមានព្រះ បានបំភ្លឺផ្លូវយើង ឆ្លងកាត់ភាពងងឹត។ ព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់ នឹងតែងតែធ្វើជាកម្លាំង ជម្រក និងធ្វើជាអ្នកទ្រទ្រង់ និងរំដោះយើងជានិច្ច។—XOCHITL DIXON
ជំនឿដែលបានចាក់ឫសជ្រៅ
មានដើមសែនមួយដើម ត្រូវបានគេដាក់ឈ្មោះឲ្យថា ដើមសែនបរិសុទ្ធ។ វាបានដុះនៅក្បែរព្រះវិហារសភាភិបាលបាស្គីង រីជ អស់រយៈពេលជាង៦រយឆ្នាំមក រហូតដល់ពេលដែលគេកាប់រំលំវា។ ពេលដែលវាដុះបានល្អបំផុត មែកខ្វាត់ខ្វែងរបស់វាបានលូតខ្ពស់ ហើយវែង។ ខ្យល់ត្រជាក់បានបក់មករំភើយ ធ្វើឲ្យស្លឹកពណ៌បៃតង និងផ្លែរបស់វាលាន់សូរក្រិកៗ។ ប៉ុន្តែ នៅក្រោមគល់របស់វា មានប្រព័ន្ធឫសដែលពិតជាមានភាពអស្ចារ្យណាស់។ ឫសកែវរបស់ដើមសែនចាក់ត្រង់ទៅក្រោម តាមខ្សែបន្ទាត់ឈរ ដោយផ្គត់ផ្គង់ដើមរបស់វា ដោយជីវជាតិគ្រប់គ្រាន់។ ឫសស្ញែងដ៏ច្រើនសណ្ឋឹកបានដុះចេញពីឫសកែវនោះ តាមខ្សែបន្ទាត់ដេករីកសាយពេញក្រោមដី ដើម្បីផ្គត់ផ្គង់ដើមរបស់វា នូវសំណើម និងជីវជាតិពេញមួយជីវិត។ ប្រព័ន្ធឫសដ៏សាំញ៉ាំរបស់វា ច្រើនតែលូតលាស់ធំជាងដើម ដែលវាកំពុងតែទ្រទ្រង់ និងបានធ្វើជាសរសៃឈាម និងយុថ្កា ដែលជួយឲ្យដើមរបស់វាឈរនឹង។
ភាគច្រើននៃការលូតលាស់នៃជីវិតយើង បានកើតឡើង នៅក្រោមផ្ទៃខាងលើ គឺមិនខុសពីដើមសែនដ៏ធំសម្បើមនោះឡើយ។ ពេលដែលព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលជាពាក្យប្រៀបប្រដូច អំពីការព្រោះគ្រាប់ពូជ ដល់ពួកសិស្សរបស់ព្រះអង្គ ព្រះអង្គបានមានបន្ទូលសង្កត់ធ្ងន់ អំពីសារៈសំខាន់នៃការដុះយ៉ាងរឹងមាំ នៅក្នុងទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះវរបិតា។ កាលណាយើងលូតលាស់ នៅក្នុងការស្គាល់ព្រះ ដូចដែលបានបើកសម្តែង ក្នុងព្រះគម្ពីរ នោះព្រះវិញ្ញាណក៏បានទ្រទ្រង់ប្រព័ន្ធឫសនៃជំនឿយើង។ ព្រះជាម្ចាស់ជួយឲ្យអ្នកដើរតាមព្រះអង្គមានការចម្រើនឡើង ដោយឆ្លងកាត់កាលៈទេសៈដែលប្រែប្រួលជានិច្ច ទុក្ខលំបាក ការបៀតបៀន និងការព្រួយបារម្ភ(ម៉ាថាយ ១៣:១៨-២៣)។
ព្រះវរបិតានៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់យើង បានប្រទានអាហារ ចម្អែតចិត្តរបស់យើង ដោយព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ។ ខណៈពេលដែលព្រះវិញ្ញាណព្រះអង្គកែប្រែចរិយាសម្បត្តិរបស់យើង ព្រះអង្គក៏ធ្វើឲ្យមនុស្សនៅជុំវិញយើង បានឃើញជំនឿរបស់យើង ដែលបានចាក់ឫសជ្រៅក្នុងព្រះអង្គ។—Xochitl…
មូលហេតុដែលយើងត្រូវអរសប្បាយ
នៅពេលសាលាបើកបវេសនកាល រៀងរាល់ពេលរសៀល ស៊ីជេ(C.J.) ដែលជាក្មេងអាយុ១៤ឆ្នាំ តែងតែចុះពីឡានក្រុង ហើយដើរបណ្តើររាំបណ្តើរ តាមផ្លូវចូលផ្ទះ។ ម្តាយរបស់គាត់ក៏បានថត និងចែករំលែកវីដេអូសកម្មភាពរាំរបស់គាត់ ។ គាត់រាំ ព្រោះគាត់អរសប្បាយនឹងជីវិតគាត់ ហើយ “ធ្វើឲ្យអ្នកដទៃសប្បាយចិត្ត” នឹងការរាំរបស់គាត់។ ថ្ងៃមួយ មានអ្នកប្រមូលសំរាមពីរនាក់បានផ្អាកការងារដ៏មមាញឹករបស់ខ្លួន ដើម្បីលោត បង្វិលខ្លួន និងគ្រវីចង្កេះរាំ ជាមួយនឹងក្មេងប្រុសម្នាក់នេះ ដែលបានបណ្តាលចិត្តអ្នកដទៃឲ្យរាំជាមួយគាត់។ អ្នកទំាងបីនាក់នេះបានបង្ហាញចេញនូវអំណាចនៃក្តីអំណរដ៏ស្មោះត្រង់ ដែលឆ្លងពីមនុស្សម្នាក់ទៅមនុស្សម្នាក់។
អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ១៤៩ បានពិពណ៌នា អំពីប្រភពដើម នៃក្តីអំណរដ៏ស្ថិតស្ថេរ និងគ្មានលក្ខខណ្ឌ ដែលមាននៅក្នុងព្រះជាម្ចាស់។ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងបានលើកទឹកចិត្តរាស្រ្តរបស់ព្រះ ឲ្យរួមគ្នា “ច្រៀងបទថ្មី ថ្វាយព្រះអម្ចាស់”(ខ.១)។ គាត់បានអញ្ជើញពួកអ៊ីស្រាអែល ឲ្យ “អរសប្បាយនឹងព្រះដែលបានបង្កើតពួកគេមក” និង “ត្រេកអរក្នុងមហាក្សត្ររបស់ខ្លួន”(ខ.២)។ ព្រះអង្គត្រាស់ហៅយើង ឲ្យថ្វាយបង្គំទ្រង់ ដោយការរាំ និងតន្រ្តី(ខ.១-៣)។ តើហេតុអ្វី? ព្រោះ “ទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យនឹងរាស្ត្រទ្រង់ ទ្រង់តាក់តែងមនុស្សរាបសា ដោយសេចក្តីសង្គ្រោះ”(ខ.៤)។
ព្រះវរបិតាជាទីស្រឡាញ់នៃយើង បានបង្កើតយើងមក និងបានទ្រទ្រង់ចក្រវាលទាំងមូល។ ព្រះអង្គអរព្រះទ័យចំពោះយើង ដោយសារយើងជាកូនជាទីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់។ ព្រះអង្គបានរចនាយើងមក ស្គាល់យើង និងបានអញ្ជើញយើង ចូលទៅក្នុងទំនាក់ទំនងផ្ទាល់ខ្លួនជាមួយព្រះអង្គ។ គឺពិតជាកិត្តិយសណាស់! ព្រះដ៏រស់…
អ្នកបង្កើតស្ថានព្រះច័ន្ទ
បន្ទាប់ពីពួកអវកាសយានិកបានចុះចតយាន្តអវកាសអ៊ីហ្គល នៅលើដីស្ថានព្រះច័ន្ទ លោកនេល អាមស្រ្តង(Neil Armstrong) ក៏បានប្រកាស់ថា “នេះជាការបោះជំហានដ៏តូចមួយសម្រាប់មនុស្សម្នាក់ តែជាការបោះជំហានយក្សសម្រាប់មនុស្សជាតិ”។ គាត់ជាមនុស្សទីមួយ ដែលបានដើរនៅលើស្ថានព្រះច័ន្ទ។ ក្រោយមក មានអវកាសយានិកដទៃទៀត ក៏បានឡើងដល់ស្ថានព្រះច័ន្ទផងដែរ ដែលរាប់បញ្ចូលទំាងលោកជីន ឃ័រណាន(Gene Cernan) ដែលជាមេបញ្ជាការ នៃបេសកកម្មអាប៉ូឡូចុងក្រោយ។ លោកឃ័រណានមានប្រសាសន៍ថា “ពេលខ្ញុំបានឈរនៅលើស្ថានព្រះច័ន្ទ ហើយអ្នកទាំងអស់គ្នា កំពុងតែនៅលើភពផែនដី ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ស្ងប់ស្ងែងយ៉ាងខ្លាំង ចំពោះអ្វីដែលខ្ញុំបានជួប … ភពនេះពិតជាស្រស់ស្អាតណាស់ គឺមិនអាចកើតមានដោយឯកឯងឡើយ។ ខ្ញុំជឿថា ប្រាកដជាមាននរណាម្នាក់ ដែលធំជាងអ្នក និងធំជាងខ្ញុំ ដែលបានរៀបចំឲ្យមានស្ថាននេះឡើង”។ តាមទស្សនៈរបស់ពួកគេនៅក្នុងទីអវកាសដ៏សែនជ្រៅ ពួកគេបានយល់ឃើញថា ពួកគេមានភាពតូចល្អិតណាស់ បើធៀបនឹងវិសាលភាពនៃចក្រវាលទាំងមូល។
លោកហោរាយេរេមា ក៏បានពិចារណា អំពីភាពធំឧត្តម្ភនៃព្រះ ដែលជាព្រះអាទិករ និងព្រះដែលទ្រទ្រង់ផែនដី និងអ្វីៗដែលនៅក្រៅផែនដី។ ព្រះដែលបានបង្កើតអ្វីៗទាំងអស់បានសន្យាថា នឹងបើកបង្ហាញព្រះអង្គទ្រង់ តាមរបៀបដែលជិតស្និទ្ធ ខណៈពេលដែលព្រះអង្គប្រទានរាស្រ្តព្រះអង្គ នូវសេចក្តីស្រឡាញ់ ការអត់ទោស និងក្តីសង្ឃឹម(យេរេមា ៣១:៣៣-៣៤)។ លោកយេរេមាក៏បានបញ្ជាក់ អំពីភាពធំឧត្តមរបស់ព្រះ ដោយពិពណ៌នាថា “ឯព្រះ ដែលប្រទានព្រះអាទិត្យ សំរាប់ជាពន្លឺនៅពេលថ្ងៃ ហើយតាំងរបៀបនៃព្រះចន្ទ និងតារាទាំងប៉ុន្មានសំរាប់បំភ្លឺនៅពេលយប់”(ខ.៣៥)។ ព្រះអាទិករ និងព្រះដ៏មានចេស្តានៃយើង…