ការអរព្រះគុណស្មោះអស់ពីចិត្ត
ពេលដែលកូនប្រុសខ្ញុំ ដែលមានឈ្មោះហ្សាវីយើរ(Xavier) កំពុងតែត្រៀមខ្លួន សម្រាប់ការសម្ភាស ចូលធ្វើការងារជាលើកដំបូង ស្វាមីខ្ញុំ ដែលមានឈ្មោះ អ័ឡិន(Alan) ក៏បានឲ្យកាតថ្លែងអំណរគុណមួយកញ្ចប់ ទៅគាត់ សម្រាប់ឲ្យគាត់ប្រើនៅក្នុងការសម្ភាសការងារ នៅពេលខាងមុខ។ បន្ទាប់មក ស្វាមីខ្ញុំក៏បានដើរតួជាអ្នកសម្ភាស ដោយប្រើបទពិសោធន៍ការងារជាអ្នកគ្រប់គ្រង អស់ជាច្រើនទសវត្សរ៍ ដើម្បីសួរសំណួរហ្សាវីយើរ។ បន្ទាប់ពីការសម្ភាសនេះចប់ កូនប្រុសខ្ញុំក៏បានយកប្រវត្តិរូបរបស់គាត់បីបួនច្បាប់ ដាក់ចូលទៅក្នុងសឺមីមួយ។ គាត់ក៏បានញញឹម ពេលដែលប៉ារបស់គាត់រំឭកគាត់ អំពីកាតថ្លែងអំណរគុណនោះ។ គាត់ក៏និយាយថា គាត់ដឹងថា កាតថ្លែងអំណរគុណដោយស្មោះអស់ពីចិត្តមួយសន្លឹក នឹងធ្វើឲ្យគាត់មានភាពខុសប្លែកពីអ្នកដាក់ពាក្យសុំធ្វើការដទៃទៀត។
ពេលដែលអ្នកគ្រប់គ្រងម្នាក់បានទូរស័ព្ទហៅហ្សាវីយើរឲ្យចាប់ផ្តើមចូលធ្វើការ គាត់ក៏អរគុណ សម្រាប់កាតថ្លែងអំណរគុណនោះ ដែលគាត់បានទទួល ជាលើកដំបូង ក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំកន្លងមកនេះ។
ការប្រើពាក្យអរគុណ នាំឲ្យមានផលដ៏ល្អកើតចេញ ជាយូរអង្វែង។ កណ្ឌគម្ពីរទំនុកដំកើង បានចែងអំពីការអធិស្ឋានអស់ពីចិត្ត និងការថ្វាយបង្គំដោយការអរព្រះគុណរបស់អ្នកនិពន្ធកណ្ឌគម្ពីរនេះ។ កណ្ឌគម្ពីរទំនុកដំកើងមានទំនុកដំកើង១៥០បទ តែខ្ញុំសូមលើកយកខគម្ពីរមួយចំនួនដែល ដែលឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីការអរព្រះគុណ ដូចដែលមានចែងថា “ទូលបង្គំនឹងសរសើរដល់ព្រះយេហូវ៉ាអស់អំពីចិត្ត ទូលបង្គំនឹងនិទាន ពីអស់ទាំងការអស្ចារ្យរបស់ទ្រង់។ ទូលបង្គំនឹងអរសប្បាយ ហើយរីករាយឡើងក្នុងទ្រង់
ឱព្រះដ៏ខ្ពស់បំផុតអើយ ទូលបង្គំនឹងច្រៀងដំកើងដល់ព្រះនាមទ្រង់”(ទំនុកដំកើង ៩:១-២)។
យើងអាចបង្ហាញនូវការអរព្រះគុណ ជារៀងរហូត សម្រាប់ការដ៏អស្ចារ្យ ដែលព្រះទ្រង់បានធ្វើ។ ប៉ុន្តែ យើងអាចចាប់ផ្តើម ដោយអរព្រះគុណស្មោះអស់ពីចិត្ត តាមរយៈការអធិស្ឋានរបស់យើង។ ហើយទន្ទឹមនឹងនោះ…
មិនអស់សង្ឃឹម
ពេលដែលមិត្តភក្តិខ្ញុំម្នាក់ទៅពិនិត្យសុខភាពរកឃើញថា គាត់មានជម្ងឺមហារីក វេជ្ជបណ្ឌិតក៏ប្រាប់គាត់ឲ្យកាត់ចិត្ត។ នាងក៏បានទូរស័ព្ទមកខ្ញុំ ទាំងខ្សិបខ្សួល ដោយការព្រួយបារម្ភអំពីស្វាមី និងកូនតូចៗរបស់នាង។ ខ្ញុំក៏បានចែកចាយសំណូមពរអធិស្ឋានបន្ទាន់របស់គាត់ ដល់មិត្តភក្តិរបស់យើងដទៃទៀត។ យើងក៏មានអំណរឡើង ពេលដែលវេជ្ជបណ្ឌិតទីពីរបានលើកទឹកចិត្តនាង កុំឲ្យអស់សង្ឃឹម ហើយបានបញ្ជាក់ថា ក្រុមគ្រូពេទ្យរបស់គាត់ នឹងប្រឹងប្រែងឲ្យអស់ពីលទ្ធភាព ដើម្បីព្យាបាលនាង។ នៅថ្ងៃខ្លះនាងមានអារម្មណ៍ថា ពិបាកជាងថ្ងៃផ្សេងទៀត ប៉ុន្តែ នាងបានផ្តោតចិត្តទៅលើព្រះ ជាជាងផ្តោតទៅលើទុក្ខលំបាកដែលនាងកំពុងប្រឈមមុខ។ នាងមិនបោះបង់ចោលការតស៊ូឡើយ។
ជំនឿរបស់មិត្តភក្តិខ្ញុំមានការស៊ូទ្រាំ ហើយបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំស្រ្តីម្នាក់ដែលស្ថិតក្នុងភាពអស់សង្ឃឹម នៅក្នុងបទគម្ពីរលូកា ជំពូក៨។ នាងបានរងទុក្ខវេទនា ការខកចិត្ត និងភាពឯកោ ដែលបានអូសបន្លាយពេលអស់១២ឆ្នាំហើយ។ ពេលដែលនាងដឹងថា ព្រះយេស៊ូវយាងមក នាងក៏បានតាមពីក្រោយទ្រង់ ហើយលូកដៃទៅពាល់ជាយព្រះពស្ត្រទ្រង់។ នាងក៏បានទទួលការប្រោសឲ្យជាភ្លាមៗ ដោយសារជំនឿរបស់នាង ដែលជាក្តីសង្ឃឹមដ៏មុតមាំ … ដោយជឿថា ព្រះយេស៊ូវអាចធ្វើអ្វី ដែលមនុស្សមិនអាចធ្វើបាន … ទោះនាងស្ថិតក្នុងស្ថានភាពអស់សង្ឃឹមយ៉ាងណាក៏ដោយ(ខ.៤៣-៤៤)។
យើងប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ឈឺចាប់ ដែលហាក់ដូចជាគ្មានទីបញ្ចប់ ឬស្ថិតក្នុងស្ថានភាពដែលហាក់ដូចជាគ្មានសង្ឃឹម ឬក៏កំពុងតែរង់ចំាអ្វីមួយ ដែលហាក់ដូចជាមិនអាចអត់ធ្មត់បានតទៅទៀត។ ខណៈពេលដែលយើងបន្តទុកចិត្តព្រះយេស៊ូវ ជួនកាល យើងមិនបានទទួលការប្រោសឲ្យជាដែលយើងចង់បាន។ ប៉ុន្តែ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះយេស៊ូវបានអញ្ជើញយើង ឲ្យបន្តឈោងទៅរកទ្រង់ ទុកចិត្តទ្រង់ ហើយបន្តមានសង្ឃឹម ព្រមទាំងជឿថា ទ្រង់តែងតែអាចប្រោសយើង តែងតែអាចឲ្យយើងទុកចិត្ត…
ដើរដូចអ្នកប្រយុទ្ធដ៏ខ្លាំងពូកែ
អេមា(Emma) ជាយុវតីអាយុ១៨ឆ្នាំ ដែលបានជជែកអំពីព្រះយេស៊ូវ ដោយចិត្តស្មោះត្រង់ នៅលើបណ្តាញសង្គម ទោះគេបានរិះគន់នាង ដោយសារនាងមានក្តីអំណរ និងសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ឆេះឆួល ចំពោះព្រះគ្រីស្ទក៏ដោយ។ អ្នកខ្លះបានវាយប្រហារនាង ដោយទិទៀនរូបសម្រស់របស់នាង។ អ្នកខ្លះទៀតនិយាយថា នាងខ្វះបញ្ញា ដោយសារនាងមានចិត្តប្តូរផ្តាច់ចំពោះព្រះ។ ពាក្យសម្តីដ៏សាហាវទាំងនោះ បានចាក់ចូលជ្រៅទៅក្នុងចិត្តរបស់អេម៉ា តែនាងនៅតែបន្តផ្សាយដំណឹងល្អ ដោយជំនឿ និងសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ក្លាហាន សម្រាប់ព្រះយេស៊ូវ និងអ្នកដទៃ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ជួនកាល នាងត្រូវបានល្បួងឲ្យជឿថា អត្តសញ្ញាណ និងតម្លៃរបស់នាង ត្រូវបានកំណត់ដោយការរិះគន់របស់អ្នកដទៃ។ ពេលដែលនាងមានអារម្មណ៍បែបនេះ នាងក៏បានទូលសូមជំនួយមកពីព្រះ ដោយអធិស្ឋានឲ្យអ្នកដែលបានបៀតបៀននាង និងជញ្ជឹងគិតព្រះបន្ទូល ក្នុងព្រះគម្ពីរ និងអត់ទ្រាំដោយសេចក្តីក្លាហាន និងទំនុកចិត្ត ដែលព្រះវិញ្ញាណបានបណ្តាលឡើង ក្នុងចិត្តនាង។
លោកគេឌានបានជួបការធ្វើទុក្ខបុកម្នេញដ៏សាហាវ ពីសាសន៍មីឌាន(ពួកចៅហ្វាយ ៦:១-១០)។ ព្រះទ្រង់បានហៅគាត់ថា “អ្នកក្លាហានដ៏ពូកែ” តែគាត់នៅតែមានការសង្ស័យ ការផ្តោតទៅលើចំណុចខ្វះខាតរបស់ខ្លួនឯង និងខ្លាចគ្រោះថ្នាក់(ខ.១១-១៥)។ គាត់បានទូលសួរព្រះអម្ចាស់ម្តងហើយម្តងទៀត អំពីព្រះវត្តមានរបស់ទ្រង់ និងលក្ខណៈសម្បត្តិរបស់គាត់ ប៉ុន្តែ ទីបំផុត គាត់ក៏បានចុះចូលចំពោះទ្រង់ ដោយជំនឿ។
ពេលណាយើងទុកចិត្តព្រះ យើងអាចរស់នៅ ដោយជឿជាក់ថា អ្វីដែលទ្រង់បានមានបន្ទូលអំពីយើង គឺសុទ្ធតែជាការពិត។ ការបៀតបៀននាំឲ្យយើងមានការសង្ស័យ អំពីអត្តសញ្ញាណរបស់យើង ប៉ុន្តែ ស្ថិតក្នុងពេលនោះ…
សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ សម្រាប់មនុស្សម្នាក់ៗ
នៅក្នុងសៀវភៅកុមារ ដែលមានចំណងជើងថា សំបុត្រនៃក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ អ្នកស្រីគ្លេនីស នេលីស(Glenys Nellist) បានលើកទឹកចិត្តកុមារទាំងឡាយ ឲ្យមានការប្រកបទាក់ទងជាមួយព្រះអម្ចាស់ ដោយផ្ទាល់ៗខ្លួន ឲ្យបានជិតស្និទ្ធ។ សៀវភៅកុមារទំាងនេះ មានភ្ជាប់សំបុត្រមួយច្បាប់មកពីព្រះ ដែលក្នុងនោះ មានចន្លោះទទេរ សម្រាប់ឲ្យក្មេងៗសរសេរឈ្មោះខ្លួនឯង នៅចុងបញ្ចប់នៃរឿងក្នុងព្រះគម្ពីរនីមួយៗ។ ការយល់អំពីសេចក្តីពិតក្នុងព្រះគម្ពីរ ដោយផ្ទាល់ៗខ្លួន គឺពិតជាមានសារៈសំខាន់ណាស់ ព្រោះការនេះបានជួយអ្នកអានវ័យក្មេងទាំងឡាយ ឲ្យដឹងថា ព្រះគម្ពីរមិនគ្រាន់តែជាសៀវភៅរឿងប៉ុណ្ណោះទេ។ សៀវភៅនេះបានបង្រៀនពួកគេថា ព្រះអម្ចាស់សព្វព្រះទ័យនឹងមានទំនាក់ទំនងជាមួយពួកគេ ហើយទ្រង់បានមានបន្ទូលតាមរយៈព្រះគម្ពីរ មកកាន់កូនទាំងឡាយ ដែលទ្រង់បានស្រឡាញ់យ៉ាងខ្លាំង។
ខ្ញុំបានទិញសៀវភៅនេះសម្រាប់ក្មួយប្រុសខ្ញុំ ហើយក៏បានសរសេរឈ្មោះគាត់ នៅក្នុងចន្លោះទទេរ នៅក្នុងដើមដំបូងនៃសំបុត្រមកពីព្រះ។ ក្មួយប្រុសខ្ញុំមានចិត្តសប្បាយរីករាយយ៉ាងខ្លាំង ពេលដែលបានឃើញឈ្មោះគាត់ នៅក្នុងសំបុត្រនោះ ហើយគាត់ក៏បាននិយាយថា ព្រះជាម្ចាស់ក៏ស្រឡាញ់គាត់ដែរ។ យើងពិតជាមានការកម្សាន្តចិត្តខ្លាំងណាស់ ដែលបានស្គាល់សេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ជា្រលជ្រៅ និងពេញលេញនៃព្រះអាទិករនៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់យើងរាល់គ្នា។
ពេលដែលព្រះទ្រង់មានបន្ទូលមកពួកអ៊ីស្រាអែល តាមរយៈហោរាអេសាយ ទ្រង់ក៏បានឲ្យពួកគេគិតអំពីអ្វីដែលមាននៅលើមេឃ។ ព្រះអម្ចាស់បានបញ្ជាក់ថា ទ្រង់គ្រប់គ្រង ហ្វូងផ្កាយ ដែលជាពលបរិវា(អេសាយ ៤០:២៦) ទ្រង់បានកំណត់តម្លៃរបស់ផ្កាយរាល់តួ ហើយដឹកនំាពួកវានីមួយៗ ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់។ ទ្រង់បានធានារាស្រ្តទ្រង់ថា ទ្រង់នឹងមិនភ្លេច ឬបាត់បង់ដួងផ្កាយណាមួយ ឬភ្លេចកូនជាទីស្រឡាញ់ណាមួយរបស់ទ្រង់ ដែលទ្រង់បានសូនឲ្យចេញជារូបរាង ដោយបំណងព្រះទ័យ និងសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ស្ថិតស្ថេរនោះឡើយ។
ខណៈពេលដែលយើងអបអរព្រះបន្ទូលសន្យាដ៏ជិតស្និទ្ធរបស់ព្រះអម្ចាស់ និងសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលមានចែងក្នុងព្រះគម្ពីរ យើងអាចសរសេរឈ្មោះរបស់យើងនៅក្នុងនោះផងដែរ។…
ការអ្វីក៏ដោយដែលយើងធ្វើ
ក្នុងសៀវភៅដែលលោកស៊ី អេស លូអ៊ីស(C. S. Lewis) បាននិពន្ធ មានចំណងជើងថា ភាពភ្ញាក់ផ្អើល ដោយសារក្តីអំណរ គាត់បានសារភាពថា គាត់បានទទួលជឿព្រះគ្រីស្ទ កាលគាត់មានអាយុ៣៣ឆ្នាំ ដោយចិត្តដែលមានៈ ប្រឆាំង និងល្វីងជូរចត់ ហើយភ្នែកគាត់តែងតែបាញ់ទៅរកផ្លូវសម្រាប់រត់គេច”។ លោកលូអ៊ីសមានការប្រឆាំងនឹងព្រះ និងមានចំណុចខ្វះខាតជាច្រើន ហើយក៏ជួបឧបស័គ្គជាច្រើននៅក្នុងជំនឿ តែសេចក្តីពិត និងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ នៅតែអាចកែប្រែជីវិតគាត់ ឲ្យក្លាយជាអ្នកការពារសេចក្តីជំនឿ ដោយចិត្តក្លាហាន និងដោយភាពប៉ិនប្រសប់។ លោកលូអ៊ីសបានប្រកាស់ អំពីសេចក្តីពិត និងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ តាមរយៈការនិពន្ធអត្ថបទ និងរឿងប្រលោមលោកដ៏មានអំណាច ដែលគេនៅតែបន្តអាន សិក្សា និងចែករំលែក បន្ទាប់ពីគាត់បានលាចាកលោក ជាង៥៥ឆ្នាំមកហើយ។ ទីបន្ទាល់នៃជីវិតរបស់គាត់បានឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីជំនឿរបស់គាត់ ដែលជឿថា មនុស្សម្នាក់ៗនៅតែអាចកំណត់គោលដៅ ឬមានក្តីស្រមៃថ្មីមួយ សម្រាប់ជីវិត ទោះពួកគេមានវ័យចាស់យ៉ាងណាក៏ដោយ។
កាលណាយើងធ្វើផែនការ ហើយដេញតាមក្តីស្រមៃរបស់យើង ចូរយើងអនុញ្ញាតឲ្យព្រះជាម្ចាស់បន្សុទ្ធចិត្ត និងគំនិតរបស់យើង ហើយប្រទានកម្លាំង ឲ្យយើងអាចទុកដាក់ការទាំងអស់ដែលយើងធ្វើ ដាច់ដល់ព្រះអង្គ(សុភាសិត ១៦:១-៣)។ យើងអាចរស់នៅ ដើម្បីថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះអាទិករដ៏មានគ្រប់ចេស្តានៃយើង ដែលទ្រង់ធ្វើការទាំងអស់ ឲ្យសមនឹងប្រយោជន៍របស់វា(ខ.៤)។ សូមឲ្យសកម្មភាព ពាក្យសម្តី និងគំនិតរបស់យើងទាំងអស់ បង្ហាញចេញនូវការថ្វាយបង្គំអស់ពីចិត្ត ដែលជាដង្វាយដ៏គាប់ព្រះទ័យទ្រង់ ខណៈពេលដែលទ្រង់ថែរក្សាយើង(ខ.៧)។
សមត្ថភាពយើងមានកំណត់…
ការរស់នៅ ការអធិស្ឋាន និងការស្រឡាញ់
លោកចេស អូវិន(Jesse Owens) ជាកីឡាកររត់ប្រណាំងដ៏ល្បីល្បាញ ដែលបានរស់នៅជាបុរសនៃសេចក្តីជំនឿ ដ៏ក្លាហាន ដោយសារគាត់បានទទួលឥទ្ធិពលពីឪពុកម្តាយរបស់គាត់ ដែលជាអ្នកជឿដ៏រឹងមាំ។ ក្នុងអំឡុងពេលនៃការប្រកួតកីឡាអូឡាំពិក កាលពីឆ្នាំ ១៩៣៦ លោកអូវិន ស្ថិតក្នុងចំណោមជនជាតិអាមេរិកស្បែកខ្មៅមួយចំនួនតូច នៅក្នុងក្រុមកីឡាករអាមេរិក ហើយគាត់បានទទួលមេដាយមាសចំនួន៤ នៅចំពោះមុខពួកណាហ្ស៊ីដែលពេញដោយក្តីសម្អប់ និងលោកអ៊ីត្លែរ(Hitler) ដែលជាមេដឹកនាំរបស់ពួកគេ។ គាត់ក៏បានរាប់អានគ្នាជាមិត្តភក្តិជាមួយនឹងកីឡាករអាឡឺម៉ង់ម្នាក់ ឈ្មោះ លូហ្ស ឡង(Luz Long)។
នៅសម័យនោះ ជីវិតរបស់លោកលូហ្សបានហ៊ុមព័ទ្ធដោយការឃោសនារបស់ពួកណាហ្ស៊ី ប៉ុន្តែ ការបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីជំនឿ តាមរយៈការរស់នៅដ៏សាមញ្ញរបស់លោកអូវិន បានជិះឥទ្ធិពលមកលើលោកលូហ្ស។ ក្រោយមក លោកឡងក៏បានសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅលោកអូវិនថា “នៅម៉ោង ដែលខ្ញុំបាននិយាយជាមួយអ្នកជាលើកទីមួយ នៅទីក្រុងប៊ែរឡាំង ពេលដែលអ្នកកំពុងតែលត់ជង្គង់នៅលើដី ខ្ញុំដឹងថា អ្នកកំពុងតែអធិស្ឋាន… ពេលនោះ ខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំចង់ទទួលជឿព្រះដែរ”។
ទីបន្ទាល់របស់លោកអូវិនបានបង្ហាញ អំពីរបៀបដែលគ្រីស្ទបរិស័ទអាចអនុវត្តតាមការបង្រៀនរបស់សាវ័កប៉ុលឲ្យ “ស្អប់ការអាក្រក់” ហើយ “ស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក”(រ៉ូម ១២:៩-១០)។ លោកអូវិនអាចឆ្លើយតប ចំពោះការអាក្រក់ដែលនៅជុំវិញខ្លួនគាត់ ដោយការស្អប់ តែគាត់បានជ្រើសរើសការរស់នៅ ដោយជំនឿ និងបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ដល់លោកលូហ្ស ដែលក្រោយមកបានក្លាយជាមិត្តភក្តិគាត់ ហើយមានចិត្តចង់ទទួលជឿព្រះ។
ខណៈពេលដែលរាស្រ្តរបស់ព្រះមាន “ការខ្ជាប់ខ្ជួនក្នុងការអធិស្ឋាន”(ខ.១២) ទ្រង់ក៏បានចម្រើនកម្លាំងយើង ឲ្យ “រស់នៅដោយមានគំនិតដែលចុះសម្រុងគ្នា”(ខ.១៦)។
ពេលដែលយើងពឹងផ្អែកលើការអធិស្ឋាន…
តើអ្នកនឹងប្រើអំណោយទានយ៉ាងដូចម្តេច?
ខណៈពេលដែលតន្រ្តីបានបន្លឺឡើង ក្នុងកម្មវិធីថ្វាយបង្គំព្រះក្នុងព្រះវិហារ លោកលេន ប្រោន(Lane Brown) ដែលជាវិចិត្រករ ដែលអាចមើលឃើញតែពណ៌សខ្មៅ ក៏បានបោះជំហានឡើងវេទិការ។ គាត់ក៏បានឈរនៅពីមុខផ្ទាំងក្រណាត់ពណ៌សរធំមួយផ្ទាំង ដោយបែរខ្នងមកពួកជំនុំ រួចគាត់ក៏បានជ្រលក់ជក់របស់គាត់ ទៅក្នុងទឹកថ្នាំពណ៌ខ្មៅ។ គាត់ក៏បានគូវាសយ៉ាងរលូន បង្កើតជារូបឈើឆ្កាងមួយ។ គាត់ក៏បានបន្តនិយាយរឿង ដោយប្រើរូបភាព ដែលគាត់បានគូវាសនឹងជក់ចុះឡើងៗ បង្កើតជារូបភាពព្រះយេស៊ូវជាប់ឆ្កាង និងការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ព្រះអង្គ។ គាត់ក៏បានលាបពណ៌ខ្មៅពីលើផ្ទាំងក្រណាត់នោះ នៅត្រង់ផ្នែកធំៗ ហើយក៏បានបន្ថែមពណ៌ខៀវ និងពណ៌ស ដើម្បីបញ្ចប់ផ្ទាំងគំនូរអរូបីយរបស់គាត់ ក្នុងរយៈពេលតិចជាង៦នាទី។ គាត់ក៏បានលើកផ្ទំាងគំនូរនោះឡើង ហើយត្រឡប់ក្បាលវាប្រច្រាសចុះក្រោម ដើម្បីបង្ហាញចេញនូវរូបដែលបង្កប់នៅក្នុងផ្ទាំងគំនូរនោះ គឺរូបព្រះភក្រ្តព្រះយេស៊ូវដែលពេញដោយព្រះទ័យអាណិតអាសូរ។
លោកប្រោនក៏បាននិយាយថា គាត់មានការស្ទាក់ស្ទើរ ពេលដែលមិត្តភក្តិរបស់គាត់ម្នាក់ បានស្នើរឲ្យគាត់គូរូបដ៏រហ័សនោះ ក្នុងអំឡុងពេលកម្មវិធីថ្វាយបង្គំព្រះ។ តែឥឡូវនេះ គាត់បានធ្វើដំណើរជាអន្តរជាតិ ដើម្បីដឹកនាំគេថ្វាយបង្គំព្រះ ដោយប្រើរូបគំនូររបស់គាត់ ក្នុងការចែកចាយអំពីព្រះគ្រីស្ទដល់អ្នកដទៃ។
សាវ័កប៉ុលបានបញ្ជាក់ អំពីតម្លៃ និងគោលបំណងនៃអំណោយទាន ដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រទានដល់រាស្រ្តរបស់ទ្រង់ផ្សេងៗពីគ្នា។ សមាជិកម្នាក់ៗ ក្នុងមហាគ្រួសាររបស់ព្រះអង្គ សុទ្ធតែត្រូវបានបំពាក់ដោយអំណោយទានផ្សេងៗគ្នា ដើម្បីថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះអម្ចាស់ និងស្អាងគ្នាឡើង ក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់(រ៉ូម ១២:៣-៥)។ សាវ័កប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យស្គាល់អំណោយទានខ្លួនឯង ហើយប្រើអំណោយទានទំាងនោះ ដើម្បីបង្រៀនអ្នកដទៃ ហើយនាំគេឲ្យស្គាល់ព្រះអង្គ បម្រើព្រះអង្គ និងអ្នកដទៃ ដោយភាពឧស្សាហ៍ព្យាយាម និងអំណរ(ខ.៦-៨)។
ព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានយើងម្នាក់ៗនូវអំណោយទានខាងវិញ្ញាណ…
តើគាត់ជានរណា?
កាលខ្ញុំ និងស្វាមីខ្ញុំធ្វើដំណើរវិលត្រឡប់ មកពីក្រេបទឹកឃ្មំ យើងបានរង់ចាំការត្រួតពិនិត្យវ៉ាលីរបស់យើង នៅអាកាសយាន្តដ្ឋាន។ ខ្ញុំក៏បានកេះដៃគាត់ ហើយចង្អុលទៅបុរសម្នាក់ ដែលកំពុងឈរ ប្រហែលជាពីរបីម៉ែត្រពីយើង។
ស្វាមីខ្ញុំក៏បានសួរខ្ញុំថា តើគាត់ជានរណា?
ខ្ញុំក៏បាននិយាយប្រាប់ស្វាមីខ្ញុំដោយចិត្តរំភើបរីករាយថា បុរសម្នាក់នោះ គឺជាតួកុន នៅក្នុងរឿងដ៏ល្បី បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏បានដើរទៅរកគាត់ ហើយសុំគាត់ឲ្យថតរូបជាមួយយើង។ ២៤ឆ្នាំក្រោយមក ខ្ញុំនៅតែមានចិត្តរីករាយ នៅក្នុងការនិយាយអំពីរឿង ដែលខ្ញុំបានជួបតារាភាពយន្តដ៏ល្បីនៅថ្ងៃនោះ។
បើយើងមិនបានស្គាល់តួកុនដ៏ល្បីម្នាក់ នោះមិនទាស់ខុសអ្វីទេ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំសូមអរព្រះគុណព្រះជាម្ចាស់ ដែលបានឲ្យខ្ញុំស្គាល់ព្រះអង្គ ដោយផ្ទាល់ខ្លួន។ ស្តេចដាវីឌដែលជាអ្នកនិពន្ធបទទំនុកដំកើងបានពោលថា “តើមហាក្សត្រដ៏មានសិរីល្អនេះជាអ្នកណា?”(ទំនុកដំកើង ២៤:៨)។ ទ្រង់ក៏បានមានបន្ទូលរៀបរាប់ថា ព្រះអម្ចាស់ដ៏មានគ្រប់ចេស្តា ទ្រង់ក៏ជាព្រះអាទិករ ព្រះដ៏ទ្រទ្រង់ និងគ្រប់គ្រងលើអ្វីៗទាំងអស់។ គឺដូចដែលស្តេចដាវីឌបានបន្លឺសម្លេងច្រៀងថា “ផែនដី និងសារពើនៅផែនដី ជារបស់ផងព្រះយេហូវ៉ា ព្រមទាំងលោកីយ៍ និងបណ្តាអ្នកដែលនៅលោកីយ៍ផង។ ដ្បិតទ្រង់បានប្រតិស្ឋានផែនដីនៅលើសមុទ្រ ហើយបានតាំងឲ្យមាំមួននៅលើទឹកទាំងពួង”(ខ.១-២)។ ស្តេចដាវីឌក៏បានប្រកាស់ ដោយចិត្តស្ញែងខ្លាចថា ព្រះជាម្ចាស់ខ្ពស់លើទាំងអស់ តែយើងអាចចូលទៅជិតទ្រង់នៅពេលណាក៏បាន(ខ.៣-៤)។ យើងអាចស្គាល់ព្រះអង្គ ទទួលកម្លាំងពីព្រះអង្គ ហើយទុកចិត្តថា ព្រះអង្គនឹងប្រយុទ្ធជំនួសយើង កាលណាយើងរស់នៅថ្វាយព្រះអង្គ(ខ.៨)។
ព្រះជាម្ចាស់ឲ្យយើងមានឱកាសប្រកាសថា ព្រះអង្គជាអង្គបុគ្គលដែលមានព្រះនាមល្បីល្បាញបំផុត ដែលសក្តិសមនឹងឲ្យយើងនាំអ្នកដទៃឲ្យស្គាល់ព្រះអង្គដែរ។ ពេលដែលយើងបង្ហាញឲ្យគេស្គាល់លក្ខណៈសម្បត្តិរបស់ទ្រង់ តាមរយៈការរស់នៅរបស់យើង អ្នកដែលមិនស្គាល់ទ្រង់អាចនឹងមានហេតុនឹងសួរថា “តើព្រះអង្គជានរណា?”…
ផ្កាដែលរីក ក្នុងវាលរហោស្ថាន
នៅវាលរហោស្ថានម៉ូចាវេ មានផ្នូកខ្សាច់ ជ្រលងភ្នំដ៏ក្រៀមក្រោះ និងជ្រោះ ព្រមទាំងភ្នំដែលភាគច្រើន មិនមានដើមឈើដុះ។ ប៉ុន្តែ លោកអេតម៉ាន់ យេគ័រ(Edmund Jaeger) ដែលជាជីវវិទូអាមេរិក បានសង្កេតឃើញថា រៀងរាល់ពីរបីឆ្នាំម្តង ភ្លៀងបានធ្លាក់ចុះមកជាបរិបូរ ដែលនាំឲ្យមានដើមផ្កាដុះដេដាស និងរីកស្គុះស្គាយ គ្របដណ្តប់ពីលើដីខ្សាច់ ឬដីដែលមានថ្មច្រើន នៅក្នុងវាលរហោស្ថាននោះ”។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ផ្កាព្រៃដែលបានដុះនៅវាលរហោស្ថានមូចាវេ មិនមែនជាបាតុភូតិដែលកើតមានជារៀងរាល់ឆ្នាំនោះទេ។ អ្នកស្រាវជ្រាវទាំងឡាយបានបញ្ជាក់ថា ទាល់តែដីស្ងួតហែងនោះ មានព្យុះភ្លៀងធ្លាក់ចុះមកជោគជាំ ហើយទទួលកម្តៅពីថ្ងៃ ឲ្យត្រូវពេល ទើបផ្កាព្រៃទាំងនោះអាចគ្របដណ្តប់វាលរហោស្ថាននោះ ដោយពណ៌ចម្រុះដ៏ស្រស់ស្អាត់។
ត្រង់ចំណុចនេះ ព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានពរឲ្យជីវិតកើតមាន នៅលើសណ្ឋានដីដ៏សោះកក្រោះ។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីហោរាអេលីយ៉ា។ កាលនោះ គាត់បានថ្លែងព្រះរាជសាររបស់ព្រះជាម្ចាស់ អំពីការជំនុំជម្រះ ដែលប្រជាជាតិទាំងអស់នឹងទទួល ហើយបន្ទាប់មក គាត់ក៏បានធ្វើការបើកសម្តែង អំពីក្តីសង្ឃឹម ដែលនាំឲ្យមានការលើកទឹកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង(អេសាយ ៣៥)។ គាត់មានប្រសាសន៍ថា “ទីរហោស្ថាន ហើយទីហួតហែង នឹងមានសេចក្តីអំណរ ឯសមុទ្រខ្សាច់ នឹងរីករាយ ហើយផ្កាឡើងដូចជាកុលាប”(ខ.១)។ គាត់ប្រកាស់ថា រាស្រ្តរបស់ព្រះ ដែលទ្រង់បានសង្រ្គោះ នឹងបានចូលក្នុងនគរទ្រង់ ដោយ “ច្រៀង ហើយនឹងមានសេចក្តីអំណរដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ពាក់នៅលើក្បាលគេ គេនឹងបានសេចក្តីត្រេកអរ និងសេចក្តីរីករាយ…
ក្តីស្រឡាញ់ដែលគ្មានការភ័យខ្លាច
កាលពីមុន ខ្ញុំបានយកការភ័យខ្លាចធ្វើជាខែល ដើម្បីការពារចិត្តរបស់ខ្ញុំ កុំឲ្យឈឺចាប់។ ដោយសារការភ័យខ្លាច ខ្ញុំបានជៀសវាងការអ្វី ដែលខ្ញុំមិនធ្លាប់ធ្វើ និងជៀសវាងការដេញតាមក្តីស្រមៃរបស់ខ្ញុំ និងការស្តាប់បង្គាប់ព្រះ។ ប៉ុន្តែ ការភ័យខ្លាចការបាត់បង់ ការឈឺចិត្ត និងការបដិសេធន៍ បានរារាំងខ្ញុំ មិនឲ្យបង្កើតទំនាក់ទំនងនៃក្តីស្រឡាញ់ ជាមួយព្រះជាម្ចាស់ និងអ្នកដទៃ។ ការភ័យខ្លាចបានធ្វើឲ្យខ្ញុំ ក្លាយជាភរិយាដែលមានអារម្មណ៍ថា ខ្វះសុវត្ថិភាព ថប់បារម្ភ និងមានការប្រច័ណ្ឌ និងក្លាយជាម្តាយដែលការពារកូនខ្លាំងពេក និងព្រួយបារម្ភអំពីកូនពេក។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពេលដែលខ្ញុំដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់ស្រឡាញ់ខ្ញុំខ្លាំងប៉ុណ្ណា ទ្រង់ក៏បានផ្លាស់ប្តូររបៀបដែលខ្ញុំទំនាក់ទំនងជាមួយទ្រង់ និងអ្នកដទៃ។ ដោយសារខ្ញុំដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់នឹងថែរក្សាខ្ញុំ នោះខ្ញុំក៏មានអារម្មណ៍ថា មានសុវត្ថិភាព ហើយមានចិត្តចង់ចាត់ទុកតម្រូវការអ្នកដទៃ ជាសំខាន់ជាងតម្រូវការខ្លួនឯង។
ព្រះជាសេចក្តីស្រឡាញ់(១យ៉ូហាន ៤:៧-៨)។ ការសុគតរបស់ព្រះគ្រីស្ទនៅលើឈើឆ្កាង គឺជាការបង្ហាញចេញនូវជម្រៅនៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ សម្រាប់យើងរាល់គ្នា(ខ.៩-១០)។ ដោយសារព្រះជាម្ចាស់ស្រឡាញ់យើង ហើយរស់ក្នុងយើង យើងអាចស្រឡាញ់អ្នកដទៃ ដោយដឹងថាទ្រង់ជានរណា ហើយទ្រង់បានធ្វើអ្វីខ្លះ(ខ.១១-១២)។
ពេលយើងបានទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ ជាព្រះអង្គសង្រ្គោះ ទ្រង់ប្រទានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់ ដល់យើងរាល់គ្នា(ខ.១៣-១៥)។ ពេលដែលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធជួយយើង ឲ្យស្គាល់ និងពឹងផ្អែកលើសេចក្តីស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់ ទ្រង់ក៏ធ្វើឲ្យយើងផ្លាស់ប្រែ ឲ្យមានលក្ខណៈកាន់តែល្អដូចព្រះយេស៊ូវ(ខ.១៦-១៧)។ ការលូតលាស់ នៅក្នុងការទុកចិត្ត និងជំនឿ អាចលុបបំបាត់ការភ័យខ្លាចបន្តិចម្តងៗ ពេលដែលយើងដឹងច្បាស់ថា ព្រះជាម្ចាស់ស្រឡាញ់យើង…